bloggjob

[bloggjob]

Spacekoek.nl

U moet, tegenover de leugen van #Facebook, een eigen waarheid plaatsen. Stoppen met Facebook -hoe lastig ook- is de enige optie omdat daar uw profiel wordt verhandeld en vervolgens wordt misbruikt. Handel in data is het verdienmodel van Facebook. Dat was een feit waarmee we konden leven. Facebook gaf er immers ook een hoop voor terug. 

Maar het doorverkopen van uw data aan een Evil Empire, als bijvoorbeeld Cambridge Analytics, gaat veel verder. Dit soort bedrijven, dat het manipuleren van menselijk gedrag en het beïnvloeden van de werkelijkheid ten behoeve van steenrijke opdrachtgevers als core business heeft, vormt een regelrechte bedreiging voor onze eigen waarheid: de feitelijke realiteit waarin wij willen leven.

Dart Vader zonder Darth Vader-kostuum

Jezus Job, dat klinkt wel weer heel erg apocalyptisch en zwaarwichtig allemaal, moet dan nou echt? Iedereen heeft Facebook. Het is leuk en gezellig en je ziet zaken van mensen die je graag mag. Op elk moment en zonder dat het moeite kost. En dan kom jij met dit onheilszwanger einde-der-tijden-gezwatel onze Paaszondag verknallen. Sorry maar het is belangrijk genoeg. En wel hierom:

1. De oude Grieken, die niet over big data beschikten, kwamen na empirische waarneming en introspectief onderzoek tot een psychologische onderverdeling van de mens in vier basisprofielen die zij humeuren of temperamenten doopten: sanguinisch, cholerisch, melancholisch en flegmatisch. Ieder mens kan worden gekarakteriseerd door deze temperamenten. Je beschikt vrijwel nooit over één temperament, maar over een combinatie van vier waarbij er eentje het meest dominant is, eentje het minst en twee daar dus tussenin. 

De melancholicus

2. Hedendaagse psychometristen beschikken wél over big data. Zij gaan uit van vijf persoonlijkheidsdimensies. Vijf schalen. Op elke schaal staan twee karakteristieken tegenover elkaar: extravert versus introvert, egocentrisch versus empathisch, zorgvuldig tegenover chaotisch, emotioneel stabiel versus instabiel, open of gesloten. Je kunt glijdend tussen de tegenpolen vrij exact de intensiteit van een persoonlijk karakteristiek aangeven. Met dit model kunnen alle mensen worden gerubriceerd en beschreven.

3. Je hebt bij voorbeeld de groep dominante sanguinici. Zij scoren hoog extravert, hoog open, laag stabiel, gemiddeld egocentrisch, bovengemiddeld chaotisch. Wie behoort tot dit venndiagram van 'dominante sanguinici', blijkt naast gelijksoortige persoonlijkheidskenmerken en profielen ook over onderling uitwisselbaar gedrag te beschikken. Men denkt, voelt en handelt binnen dit profiel onder bepaalde omstandigheden hetzelfde. Al dergelijke overeenkomsten worden door big data-technieken zichtbaar gemaakt. 'Dominante sanguinici' stemmen dan op dezelfde politieke partijen, behoren overwegend tot een bepaalde inkomensklasse, houden van musea maar niet van motorcross, hebben een voorkeur voor bepaalde automobielen, drinken doorgaans rode wijn en bijna geen jenever, maken stedentrips, houden van Bach maar minder van Satie en ga zo nog maar een tijdje door.

Nee… niet afhaken nu want ik nader de crux van mijn betoog.

4. Psychometrisch onderzoek heeft aangetoond dat je maximaal 160 likes van een persoon nodig hebt om hem of haar te beschrijven en onder te brengen in een relevante categorie (zie hierboven). Mensen dus met vergelijkbare psychometrische profielen 'liken' dezelfde zaken zodat voorkeuren collectief zichtbaar worden. Een categorie die vervolgens gekoppeld kan worden aan producten en diensten. Zo vormen zich scherp geprofileerde groepen die in hoge mate voorspelbaar gedrag vertonen dat je kunt manipuleren door ze de 'juiste vragen' voor te leggen. Er zijn opdrachtgevers die daar hun voordeel mee willen doen en dat ook kunnen betalen.

Cambridge Analytics griezelbaas Alexander Nix

5. En daarom moeten we dus stoppen met Facebook. Want die verkoopt, ondermeer, onze likes aan Evil Empires. Alwaar ze worden beschreven en gerubriceerd en waar ze, op afroep, een beïnvloedingsstrategie voor ontwikkelen.

Ja, ik weet het. Zelf behoor ik tot de op zich vrij omvangrijke categorie van Walter de Rochebrune-achtigen: melancholieke cholerici. Op gespannen voet levend met het establishment. Anti-sociaal. Aan stemmingen onderhevig. Boven modaal inkomen en goede opleiding. Ongezonde levensstijl. Geboren tussen 1955 en 1965. Met een zwak voor grote havensteden (vooral Rotterdam). Enzovoort…

Ik weet het, maar toch: we moeten allemaal stoppen met Facebook. Echt. Dat is belangrijk. We kunnen altijd nog met elkaar een eigen platform beginnen: Spacekoek.nl. Waarop de deelnemers aan de hand van hun favoriete films, aangrijpende literatuur, muziek waar ze kippenvel van krijgen, schilderijen die hun ooit aan de grond hebben genageld enzoverder… hun eigen dusdanig persoonlijke profiel samenstellen waarmee in het geheel geen categorie te bakken valt. Zo'n waarheid. Maar dat terzijde.

[bloggjob]

De wereld van Naro is echt zo

Het begint natuurlijk al bij haar naam: Naro Snackey. De Rotterdamse auteur Ferdinand Bordewijk voerde in zijn roman 'Bint' -ruim tachtig jaar geleden- karakters als Kiekertak, Klotterbooke,  Whimpysinger en Surdie Finnis ten tonele. Namen die je buiten fictie nooit zou tegenkomen. Waarmee Bordewijk wilde zeggen: let op, dit is niet echt, dit heb ik gewoon verzonnen. Maar Naro heet echt zo… en haar scheppende verhaal is -hoewel mystiek- toch werkelijk.

Naro Snackey werkte de afgelopen drie maanden in het wonderschone gebouw van het pompgemaal in Huisduinen, vlakbij Den Helder. Het werd in 1907 gebouwd naar een ontwerp van de Rotterdamse architect J. Schotel en het vertoont duidelijk Jugendstil kenmerken. In combinatie met het verruigde, beschermde duingebied en het aan de voorzijde gelegen meer waarin zich de wolken weerspiegelen, roept dit alles een ongerepte, harmonieuze atmosfeer op. Een ideale plek om energie en inspiratie op te doen.

Snackey heeft Duitse en Indonesische roots. Praat met een zachte Limburgse 'g', heeft Japanse gelaatstrekken en woont en werkt in Amsterdam. Ze is 37 jaar maar oogt tijdloos jong.

,,Ik vind deze duinen. Dit gebouw. Deze lege, uitgestrekte kop van Noord-Holland met zijn polders en zee en de mensen die aandachtiger lijken dan bij mij in Amsterdam… Ik vind het kort gezegd: mooi. Ik ben gelukkig dat ik hier drie maanden mocht wonen en werken.'' Naro, is een uitgesproken talent. Als 19-jarige reisde ze met een portfolio vanuit Kerkrade, waar ze opgroeide, af naar de kunstacademie Sint Joost in Den Bosch. ,,Ik werd aangenomen, zo bleek later, omdat ik zo'n onzekere indruk maakte'', glimlacht Naro bijna Aziatisch. 

Naro maakte naam met haar intrigerende collage-achtige objecten waarbij foto's vaak als uitgangspunt dienden. Ze putte ook uit de beeldtaal van haar voorouders  Naro: ,,De voorouder-vereringscultuur heeft mij geïnspireerd. Toen ik twee jaar geleden op reis was in Indonesië zag ik drie dimensionale houten portretten. Heel realistisch uitgevoerd. Grafpoppen. Afbeeldingen van overleden voorouders. Dergelijke indrukken keren terug in mijn werk.'' 

Naro’s kunst is doorlopend in wording. Ze voegt mysterie toe aan het weidse duingebied, ,,Deze locatie zet aan tot nieuwe gedachten. Ik ging hier plotseling heel direct en kaal houtskooltekeningen maken. Opeens een behoefte om iets heel anders te laten zien. Ik had tien jaar niet geschilderd, maar hier in de duinen ben ik daar weer mee begonnen.''

Toch, waarom is zij niet gewoon fiscaal jurist geworden of grafisch ontwerper? Op dat laatste beroep had zij aanvankelijk haar zinnen gezet. Waarom zoiets ingewikkelds als autonome kunst? ,,Als je creatief bezig bent, kom je in een soort tijdloosheid terecht. Dat is heerlijk. Als kind had ik dat al, die drang om te knutselen. Je leeft een beetje in een andere werkelijkheid. Daardoor vond ik vroeger ook moeilijk aansluiting bij mijn omgeving. Nee, niet op een vervelende manier. Ik ben in een veilige, harmonieuze omgeving opgegroeid. Dat hele multi-culturele debat was er toen nog niet. Ik was wél anders, maar dat was niet erg. Ik werd niet buitengesloten.''

Zaterdag 27 (tussen vijf en acht) en zondag 28 maart (tussen twee en vijf) kan iedereen Naro Snackey in levende lijve ontmoeten in het pompgebouw Huisduinen aan de Duinweg 50. Naro: ,,Ik praat graag met mensen over de dingen die ik maak. Ik put er ook inspiratie uit. Bezoekers brengen mij regelmatig op nieuwe ideeën. Daar hoop ik nu ook weer op.'' 

[bloggjob]

Goeie dope die Kertesz

Geheel zonder geestverruimende middelen resetten met Kertesz. Dat kan. Er is geen enkele fotograaf die zo direct en zo krachtig ���melancholie’ weet te triggeren als deze in Boedapest geboren fotograaf. Vivian Mayer, de beste straatfotograaf ever, heeft nog herkenbare gestalten nodig om het ‘vluchtig onvervuld verlangen’ te vangen.

Eenvoud in compositie. Kijken op afstand maar zeer betrokken bij de beelden en de harmonie daarvan. Ik zeg vaak tegen mijn makker Marcel: ,,Luister, als jij Kertesz tot je neemt, krijg ik jou geheid van de coke, de drank en de speed.’’

Ach, vork, eenzaam op een tafel achtergelaten

Marcel zegt: ,,ik heb er het geduld niet voor om een tijd wezenloos naar een foto te gaan zitten koekeloeren. Geef mij maar een lepel om te basen’’

Blijven proberen Mars, jongen. Blijven proberen.

[bloggjob]

Hoi ma !

Een Rotterdamse vechtjas. Dat was jij. Je had het hart op de tong. Je was honderd procent volks. Anti diplomatiek. Politiek incorrect. Provocerend direct. Ongenuanceerd maar ook hartverwarmend lief en gastvrij. En met heel veel –vaak nogal zwartgallige- humor. Je werd bestuurd door impulsen lieverd en dat vond je verder prima.

 Lief moedertje…. Als zevenjarige begreep ik niet waarom je regelmatig, zonder dat daarvoor een aanwijsbare reden was, in snikken uitbarstte. Of overdag alle gordijnen dichtdeed en in bed ging liggen. Ik heb het je vaak gevraagd maar praten over persoonlijke zaken was not done: niet zeuren is een Rotterdams motto.

 We woonden toen aan de Wolphaertsbocht 262b. Ons gezin in de jaren zestig van de vorige eeuw: mijn kleine broertje Cees, pa Jos, ma Cock . Ma… ik zag je ruzie maken en vechten met de bovenbuurvrouw. Jullie hingen in elkaars haren. Zo was jij.

 Hé die ma, wij, jouw kinderen, waren onaantastbaar heilig en dat zijn we altijd gebleven, heilig dan uiteraard. Dan kwam er een eeuwigheid niets… dan pa en daarna helemaal niets meer behalve de rest van de wereld… maar dat was een vijandig gebied vol onbekenden waarvan weinig goeds viel te verwachten. Een mindset die je had overgehouden aan de hongerwinter in 1944 toen je vijftien jaar oud was en je de wanhoop registreerde in de ogen van je aanbeden vader Jacob, opa Jaap,  die niet meer wist hoe hij zijn kinderen te eten moest geven.

 Mijn moeder als puber in een toestand van angst en woede. Angst omdat ze plotseling begreep dat ieder mens volledig op zichzelf is aangewezen op heel moeilijke momenten en woede jegens haar medemens die op grote schaal onverschillig leek te staan tegenover leed. Zo kon jij op latere leeftijd maar heel moeilijk iets positiefs bedenken over Duitsers. Als ik terugkeerde uit Berlijn met een enthousiast verhaal keek je me meewarig aan. Berlijn? Ging ik daarheen? Nou dat moest ik mooi lekker zelf weten natuurlijk, maar nee, daar hoefde jij nooit naar toe. Je citeerde op dat punt je vader Jaap die tijdens een woedeuitbarsting ooit schijnt te hebben geschreeuwd ,,Moffen, die moeten ze allemaal ophangen.’’ Waarop zijn vrouw Joke zei: ,,Maar vader er zijn toch ook goeie Duitsers?’’ Dan hangen ze die maar apart.

   Er is één gebeurtenis die perfect illustreert wat voor mens jij was.

 Jij en ik (als jongetje van zes of zeven) liepen over de Boergoense Vliet naar de Wielewaal op weg naar je oudste zus Wil. De Wielewaal was toen een noodwoningendorpje aan de rand van Rotterdam met een hoog landelijk gehalte. Jij hield mijn hand vast. Ik mocht nooit loslopen want ik zou makkelijk door een auto kunnen worden overreden. Onheil school immers in elk hoekje.

 Aan het eind van de Boergoense Vliet stond op de kruisende weg waarvan de naam mij ontschoten is (volgens Google de Kromme Zandweg), een paard met wagen met daarvoor een man met een zweep die het dier sloeg. Wij zagen het tafereel gelijktijdig en hielden in. Je liet mij abrupt los en stevende zonder iets te zeggen in een rechte lijn op de man af, mij achterlatend… Mama, dit ging geheel in tegen de natuurlijke samenhang van mijn kosmos.  Jouw aandacht was altijd op mij gericht immers.

 Ik drentelde in verwarring achter je aan. Ik herinner mij het volgende. Maar je moet het zeggen als dit gelul is… De man met zweep stopt met het slaan en schoppen van zijn paard en draait zich naar je om. Je staat vlakbij een reus en je spreekt hem aan. Ik verkeer in shock. Hij heft zijn zweep op. Naar jou ma. Jezus Christus nog aan toe!

 En ik herinner mij verder dit: je maakt een stap nog dichter naar hem toe en dat leek mij, gezien de feitelijke situatie, niet geheel logisch.  Je plaatst beide armen in je zijde en kijkt met een schuin hoofd naar hem op en spreekt in mijn herinnering de legendarische woorden:

 ,,Ja, dat moet jij nou bij mij eens proberen.’’

 Dank je wel mam voor dat goede voorbeeld. Dank je wel lief, agressief, bang, moedig, onredelijk, sociaal, humorvol, eigenwijs, zwartgallige, vrolijk moedertje.

En nu ben je dood en is alles voorbij. Nee, papa is er nog natuurlijk. En… nee je zit verder niet op sentimenteel gezeik te wachten.

[bloggjob]

Hulp voor overspeligen en andere #liegbeesten

Schijn en wezen. Nep en echt. Leugen en waarheid. De werkelijkheid raakt -door het ontbreken van een duidelijk onderscheidend principe tussen dergelijke tegenstellingen- versplinterd. Het zicht op de grens tussen waar en onwaar is vertroebeld. In de digitale werkelijkheid is er sprake van o of 1. In ons dagelijks leven gaat het om het schemergebied tussen deze getallen. Het maakt ons tot liegbeesten en jokkebrokken pur sang.

 Snoeiharde leugens worden met grote regelmaat als onberispelijke waarheden gepresenteerd. Omdat er een solide markt bestaat voor geconstrueerde onwaarheden, professionaliseert de dienstverlening in de sector list en bedrog snel. Wie bijvoorbeeld behoefte heeft aan nep-referenties, om zijn beoogd werkgever om de tuin te kunnen leiden met fantastische maar onbewezen competenties, kan die op professionele wijze laten vervaardigen.

Charles Schwietert kwam met een leugenachtig cv waarin hij zich drs. noemde zonder dat te zijn. Drie dagen na zijn aantreden als staatssecretaris op 8 november 1982 trad Schwietert af. Ook beweerde hij ten onrechte luitenant te zijn geweest in het Nederlandse leger. Hij bleek slechts korporaal te zijn geweest.

71 procent van de Nederlandse werkgevers heeft ooit een kandidaat geweigerd omdat er een leugen op het CV stond. Dit blijkt uit onderzoek van Robert Half onder 300 Nederlandse managers met wervingsbevoegdheid. Zowaar 51 procent van de managers heeft een kandidaat betrapt op leugens over hoeveel ervaring ze hebben. Daarnaast stelde 44 procent van de managers vast dat kandidaten liegen over diploma’s en kwalificaties. Wat rest is een onbekend aantal andere liegbeesten die een interessante functie kregen onder valse voorwendsels. Zij pakten het professioneel aan.

   Jack de Vries trad op 14 mei 2010 af als staatssecretaris nadat hij in verlegenheid was gekomen door een buitenechtelijke relatie met zijn persoonlijke adjudant. Het ultieme alibi: ,,Schat ik ben wat later want ik moet nog wat stukken met de adjudant doornemen.’’ 

Een internationaal opererend bureau als Paladin Deception Services biedt dan uitkomst. Ook voor mensen die naast hun échte relatie een overspelige fake-verbintenis nastreven, biedt het uitkomst. Al is de leugen nog zo snel Paladin Deception Services is nog sneller. Paladin adverteert op haar website met de ironische pay off:

The Trusted Name in Covert Disinformation.

‘Een vertrouwde naam in verborgen desinformatie’. Liefhebbers van de leugen kunnen hier voor een bescheiden bedrag (66 dollar per maand) terecht voor fictieve referenties. Package 4 is het ‘white lie’-pakket en daarvoor moet de jokkebrok 99 dollar per maand ophoesten. Maar dan krijg je wel geconstrueerde alibi’s, inclusief fake verblijfplaatsen, fake brochures voor namaakconferenties. Wie als keurig getrouwde echtgenoot een dirty weekend met zijn 30 jaar jongere vriendin wil beleven kan, afhankelijk van zijn professie, thuis uitleggen dat hij een ornithologen conferentie in Dallas gaat bezoeken. Paladin doet de rest.

 Kamerlid Pieter Omtzigt introduceerde een nep-getuige van het MH-17 drama en construeerde daarmee een ‘nieuwe waarheid’.

Hoe komt het toch dat de uitdrukking ‘Eerlijk duurt het langst’  paradoxaal genoeg een leugen is? Dat komt omdat wij mensen ons –noodgedwongen- bedienen van taal en taal bestaat voor een belangrijk deel uit analogieen (vergelijkende beeldvorming). ‘Taal’ nodigt in principe uit tot het construeren van ‘eigen waarheden’ die onvermijdelijk leugens bevatten.

 Het geval Omtzigt is hier een mooi voorbeeld. Het Kamerlid introduceerde een nepgetuige met  een aangepaste (niet op feiten berustende) versie van de gebeurtenissen rond het neerhalen van het MH-17vliegtuig. Deze bewezen onwaarheid werd niet bestraft door zijn omgeving (Omtzigt mocht gewoon Kamerlid blijven) waardoor de aanvankelijke ‘waarheid’ rond MH-17 (neergehaald door een Russische Bukraket) opnieuw ging zweven.

 Hypochonder Nietzsche stelde vast dat analoge taal altijd leidt tot leugenachtige constructies.

Het was de ultieme zwartkijker en doemdenker Friedrich Nietzsche die in zijn opstel over ‘Waarheid en leugen’ (Über Wahrheit und Lüge in aussermoralischen Sinne; 1873) de ingebakken leugenachtigheid van mensentaal aantoonde door het te plaatsen tegenover de waardevrije symbooltaal van de wiskunde. ‘Waarheden’, aldus de Duitse hypochonder, zijn in taal geconstrueerde illusies waarvan wij na verloop van tijd vergeten dat het illusies zijn waardoor zij ‘waarheid’ worden zonder het te zijn.

Hij schrijft letterlijk: ‘We weten nog steeds niet, van waar onze drang naar waarheid stamt: we horen slechts van de verplichting die de maatschappij oplegt om waarheidslievend te zijn, dat wil zeggen: de gebruikelijke onderling afgesproken metaforen te gebruiken. Wij hebben slechts gehoord van de verplichting, kuddegewijs, volgens vaste conventies te liegen, in een voor allen bindende stijl’.

Vandaar dat een leugen acceptabeler kan worden dan een ongemakkelijke waarheid. En een politiek correcte waarheid een vermomde leugen blijkt te zijn.

Kerstmis geldt, in onze traditie, als moment van contemplatie rondom dit thema. Het net geboren kind als verbeelding van de pure onschuld. De aanbidding van de authentieke nog niet bezoedelde, goddelijke waarheid.

 Maar, de hulp inroepen van Paladin, blijft altijd een bruikbare optie.

[bloggjob]

#Terreur in alle onschuld

Hersenspoelen. Het is zoiets als ‘herprogrammeren’. Een methode die wordt toegepast om bij personen bestaande gedachtenpatronen en ideeën te wissen, inclusief persoonlijke waarden- en normenstelsels. De methode zou vaak worden toegepast bij jihadistische aanslagplegers. Ook nu duikt de term weer op in berichtgeving rondom het drama in Barcelona. De terroristen waren gehersenspoeld door een imam, Abdelbaki es Satty. Een ‘verzachtende omstandigheid’.

Wie is gehersenspoeld heeft namelijk geen greep meer op zijn eigen overtuigingen en is een pion in de handen van een doorgaans kwade genius.  Het is een mythe die veel volgers kent. Ook in ons land bestaat op tal van plekken het idee dat haatimams in moskeeën en via internet onschuldige jongeren manipuleren tot moordmachines. De term ‘radicaliseren’ ligt binnen de synonieme reikwijdte van het begrip ‘hersenspoelen’. Radicalisering is een proces dat uit hersenspoeling voortvloeit. Voor ‘hersenspoelen’ bestaat geen enkele wetenschappelijke basis. De methode werd uitgevonden tijdens de Koreaanse oorlog.

In 1953 waren er 21 Amerikaanse soldaten die als krijgsgevangenen beweerden niet naar de VS terug te willen. Ze bleven in Noord-Koreaans om het communisme te omarmen.  Dit was voor de publieke opinie in de VS schokkend onbegrijpelijk. Het begrip ‘hersenspoelen’, bedacht door journalist Edward Hunter, bood uitkomst. De soldaten ondergingen een door China ontworpen programma waarin zij door aanhoudend psychologische druk en manipulatie van hun persoonlijke overtuigingen werden beroofd.  De soldaten konden niet persoonlijk verantwoordelijk worden gehouden voor hun bizarre keuze. Datzelfde geldt nu voor de vriendelijk ogende, bescheiden, hulpvaardige, doorgaans Marokkaanse jongens die bloedbaden aanrichten. Ook zij zijn gehersenspoeld, geindoctrineerd, ge-herprogrammeerd.

 Voor die aanname bestaat geen enkel bewijs. Deze jongens hebben zonder dwang van buitenaf. Zonder te zijn gemarteld of bedreigd. Volledig beschikkend over hun verstand en eigen wil ervoor gekozen misdaden te plegen in naam van een ideologie. Zij leefden niet in een uitzichtloze achterstandssituatie die hun bevattelijk kon maken voor fataal gedachtegoed. Ze groeiden niet op in het kalifaat. Ze werden niet gediscrimineerd en buitengesloten. Hun toekomstperspectief was niet in duisternis gehuld. Uit vrije wil en weloverwogen schaarden zij zich achter de oproep: ‘En wanneer jullie hen die ongelovig zijn ontmoeten, tref dan hun nek totdat je een bloedbad onder hen hebt aangericht’ (koran 47:4)

Maandenlang werkten zij minutieus aan een macaber moordplan. Wie begrip toont voor mensen die dergelijke misdaden plegen, al is het maar door relativerende, semi-verklarende of verzachtende omstandigheden van welke aard dan ook aan te voeren, maakt zich medeplichtig aan terreur.

[bloggjob]

,,Dit was het dus…? Het leven…’’?

 Sprak Hedwig Pringsheim, 87 jaar, op haar sterfbed in 1942. Verbijstering, ongeloof en onvermijdelijke berusting. Ja, dat was het dus. Ze was ontgoocheld. In haar ogen was het allemaal een tikje teleurstellend. 

De joodse schoonmoeder van Thomas Mann had wel een turbulent leven achter de rug. Als echtgenote van de beroemde wiskundige Alfred Pringsheim hield ze haar rug recht toen de nazi’s haar bezittingen roofden. Ongebroken, scherpzinnig en met humor registreerde ze de gruwelen van haar tijd. Een feministe en schrijfster die altijd op de achtergrond als reusachtig sterke persoonlijkheid in het middelpunt stond van een uitzonderlijk getalenteerd gezelschap. Haar dochter Katia trouwde Thomas Mann een Nobelprijs winnende literarire reus die een serie bijzondere kinderen kreeg. Katia schreef in haar autobiografie: ‘Mijn vader is hoogleraar wiskunde in München en mijn moeder is een heel mooie vrouw’. Hedwig was wel iets meer dan dat. Donderdag is haar sterfdag.

[bloggjob]

Bevrijd boekje

Ik laat dit boekje vandaag vrij. Het is inmiddels volledig door de tijd ingehaald. Het verkondigt een niet langer relevante visie op een niet langer bestaande maatschappij (namelijk die uit de jaren zeventig van de vorige eeuw). Om die reden is het ontroerend om te lezen en je te realiseren hoe snel alles wordt uitgewist. Maar laat ik niet onmiddellijk somber worden. Misschien wordt dit werkje wel door een ander gevonden ergens in of nabij Fort Kijkduin in Huisduinen in de tragische stad Den Helder. Misschien wordt het dan nog een keer gelezen of op een andere plek achtergelaten. Laat u het me dan wel even weten? Dit werkje heeft namelijk veertig jaar in mijn boekenkast gestaan en alleen daarom al ben ik er erg aan gehecht geraakt. Dank je wel hoor!

[bloggjob]

Denkend aan #dood en #seks

Toen ik heel jong (4 of 5) was verkeerde ik in de veronderstelling dat mensen uitsluitend omkwamen bij verkeersongevallen. Als je als stadskind goed oplette, kwam je niet onder een auto en bleef je leven. Altijd. Ik zou altijd kind zijn en mijn oma altijd mijn oma zoals mijn ouders tot aan het einde der tijden mijn ouders zouden blijven. Ik dacht nimmer aan seks. Zelfs de aanblik van mijn buurmeisjes triggerde geen enkel gevoel in die richting. Terwijl wij toch vadertje en moedertje speelden.

Als opgroeiende tiener wist ik dat de Dood altijd ongelegen komt en dat Hij onvermijdelijk ieder levend wezen treft. Toch kon ik mij niet aan de gevoelsmatige indruk onttrekken dat hij mij wellicht zou overslaan. Het kon toch niet zo zijn dat iemand zoals ik, met zoveel kracht en energie, zoveel bruisende levenslust en intelligentie, zo jeugdig en schoon… door zoiets abjects als de Dood zou worden geveld? Ik voelde dat doodgaan iets was voor losers. Voor sukkels die oud en versleten en ziek raakten. Daarbij dacht ik vrijwel doorlopend aan seks. Alleen de aanblik van een verloren oorbel of hoge hakken bezorgde mij al erecties van een niet te bevatten hardheid.

Thans zie ik de dood als een uitgestrekte oneindige duisternis waarin zich niets bevindt. Een volstrekt betekenisloze leegte die zich in dezelfde uitgestrektheid aan de voorzijde van mijn leven bevindt. De duisternis voor mijn conceptie. De onbegrensde nietsheid die voorafging aan het moment dat plots mijn hart begon te kloppen in de buik van mijn moeder.

Tussen die twee duisternissen bevindt zich het streepje licht, dat leven is. Daar gaat het om: licht, de zon op je gezicht voelen. In dat streepje licht denk ik thans veel minder aan seks dan ik in feite zou willen. Gevoelsmatig zeg ik nu dat seks, of de gedachte daaraan, de dood buiten de deur houdt, zoals een crucifix een vampier.

Vandaag dacht ik aan de dood omdat ik dit gedicht las. Het is een gedicht van Rutger Kopland waar ik normaal gesproken een schurfthekel aan heb. Maar dit is een trefzekere naar mijn gevoel.

Je ziet hoe het gebeurt het is klaarlichte dag – en het gebeurt

voor je ogen zie je hoe het lichaam

van een man

levend afdaalt in de aarde.

Het is heel licht, het is van dat hevige

lente-licht waarin je weer even ziet: ja dit

dit was het landschap

hemel en aarde knotwilg gras.

Lichaam, denk ik, als je mijn eigen lichaam bent

waar heb je me gevonden

waar breng je me heen

waar laat je me gaan

en hoe moet het zijn zonder jou,

hoe lang, hoe diep, hoe alleen.

[bloggjob]

#Cern

We leven allemaal in een illusie die als een hologram aan ons wordt opgedist. Na eeuwen theologisch onderzoek en bewijsvoering, ontstond het idee dat het ontstaan van het universum, met ons bewustzijn daarvan als voorlopig eindpunt, niet het werk was van een goddelijke regisseur. Het zou eerder een samenloop van omstandigheden zijn. Een ketting, of liever een doolhof van acties en reacties, ontstaan vanuit een big bang.

God

Deze oerknal zelf is dan ook weer niet een door de goden afgestoken stukje vuurwerk. Neen. Het is een gebeurtenis die gehoorzaamt aan zijn eigen fysische wetten.  ‘Geloof’ kon het concept van een alwetende schepper eeuwen overeind houden. Het moderne dogma luidt: ‘In den beginne was er heel heet plasma van alle elementaire deeltjes.’

De theoretische fysica, krijgt steeds religieuzere trekken sinds natuurkundigen er maar niet in slagen om de grote ‘sterrenkunde’ wiskundig te verbinden met de mechanica van de kleine deeltjes. New Scientist meldde onlangs dat er nieuwe aanwijzingen zijn dat het universum een hologram is.

Onder fundamentele verschijnselen als ‘zwaartekracht’, ‘ruimte’ en ‘tijd’  -door Einstein beschreven- ligt een dieper mechanisme dat quantum-informatie is gedoopt. Niemand weet wat het is zodat je erin moet geloven om de ‘theorie van alles’ straks sluitend te kunnen krijgen.

Deeltjesversneller

Bij Cern, bekend van de deeltjesversneller, alleen al gaat jaarlijks een miljard euro om voor onderzoek naar iets waarvan we feitelijk steeds minder weten. De hoge priesters van de fysica slagen er echter nog steeds in om het nut van nutteloos lijkend onderzoek als uiterst belangwekkend te verkopen.  Er wordt ons een universum, een werkelijkheid waarin wij leven, voorgeschoteld als een Matrix-scenario.

De hoogste baas van Cern, onze landgenoot Sybrand de Jong, orakelt in de NewScientist:

Sybrand de Jong

‘Ja, ik moet ook wel eens jaarrapporten schrijven voor onze geldschieters en het staat erg slecht als we daarin aangeven dat we dit jaar nog minder weten dan vorig jaar.’

Vandaar dus. 

[bloggjob]

#Verliefd

Mijn moeder (88) was verliefd op #bokser Job Roos. Kampioen in de klasse weltergewicht in 1946 in Rotterdam. Mijn moeder was toen 17. Op de foto staat Job rechts tegenover de veel beroemdere Bep van Klaveren. Ik wil dit feitje hier even opdissen en vastleggen. Ik kreeg mijn voornaam niet omdat mijn moeder verslingerd was aan de Bijbel of een groot bewonderaar van het Boek Job. Zij was zelfs niet geïnteresseerd in de vraag wat de zin is van het lijden dat onschuldige mensen moeten ondergaan.

Het ging mijn 17-jarige moeder (ik was toen -11) om de sappen die bij haar gingen stromen als ze deze blonde vechtjas (gewicht tot 69 kilo) zag. Mama’s hart bonsde in haar keel wanneer hij brutaal naar haar knipoogde en zijn blik wellustig over haar ontluikende lichaam liet glijden.

Gelukkig trouwde mijn moeder uiteindelijk met mijn vader die in het geheel niets weghad van Job Roos. Om dit gemis te compenseren werd ik in 1957 Job gedoopt.

Waarvan akte

[bloggjob]

Pontius

#MaxPam weet wie het is. Maar kent u #PontiusPilatus ? En wil de echte dan nu opstaan ?

-Mijn naam is Pontius Pilatus -Mijn naam is Pontius Pilatus -Mijn naam is Pontius Pilatus

,,Mijn naam is Pontius Pilatus. Namens de Romeinse keizer Tiberius bestuur ik Judea. Ik ontleen mijn bekendheid aan het in onschuld wassen van mijn handen. Het is een dominante karaktertrek: het vermogen onjuiste beslissingen te forceren zonder dat het mijn geweten belast. Ik ben daardoor een geliefd instrument in de handen van de boven mij geplaatsten. Ik vertolk de onredelijkheid van hun eisen als ‘onvermijdelijk’. Ik zeg dan bijvoorbeeld: het is best wel kut dit besluit, en het doet pijn maar het moet want als we het nu niet doen zijn we straks allemáál aan de goden overgeleverd. En het mooie is: hoe slecht een besluit ook is, het leidt toch altijd tot iets nieuws. Het nieuws dat ik dan beschrijf, heb ik aldus beschreven en wordt derhalve werkelijkheid. Precies zoals de boven mij geplaatsten het zich wensen: hocus, pocus, PILATUS, pas…’’

Was getekend Pontius Pilatus.’’

Pontius Pi... uh nee, dit is Max Pam

Laten we ons tijdens deze korte Paas-overdenking even bezinnen op Pontius Pilatus. Herkent u de Pilatus in uw directe omgeving? De psychologische Pilatus-constante vertoont zich heden ten dagen vaak in manager-achtigen. Zij bevinden zich hiërarchisch boven het plebs vulgaris maar onder de types die het écht voor het zeggen hebben. Het zijn doorgaans mensen zonder zelfreflectie met een diep geworteld geloof in eigen onfeilbaarheid en superieure moraliteit. Ze kiezen automatisch het wiel van de vermoedelijke winnaars. Alles wat feitelijk krom is, lullen ze binnen mum van tijd optisch recht. Wie hinderlijk dwarsligt, laten ze opruimen, waarna ze… inderdaad… hun handen in onschuld wassen.

Dit is dus wel een afbeelding van Pontius Pilatus

Nou, een vrolijk Pasen, mede namens mijn goede vriend en collega intellectueel Max Pam.

[bloggjob]

Verkeersborden krijgen #Arabische vertaling

Ook vluchtelingen nemen deel aan het verkeer. Daarom krijgen verkeersborden in ons land een arabische vertaling. Volgens A. Roeshna, directeur van het Landelijk Bureau Verkeersontwikkeling (LBV) kan daardoor het aantal jaarlijkse verkeersongevallen omlaag.

Het bovenstaande is nepnieuws. Geheel uit de duim gezogen. A. Roeshna bestaat niet. Het LBV evenmin. Maar de kop is prikkelend en niet meteen als namaak te herkennen. Veel mensen lezen en delen het.

‘Timmermans geeft 50 miljoen euro aan Hamas-terroristen’. Dat is een zogenoemde hoax. Het is deels onwaar. Die 50 miljoen ging naar de wederopbouw van Gaza en niet naar Hamas.

Op internet gaan fake news, hoaxes en kwaadaardige sfeerbeelden steeds vaker vermomd als keurige, journalistiek gewogen berichten op professioneel ogende websites.     

De discussie over de bestrijding van nepnieuws heeft dankzij de recente beschuldigingen van Trump in de richting van nieuwsgigant CNN opnieuw een krachtige impuls gekregen.

Waarom bestaat er ook alweer nepnieuws? Op de eerste plaats kunnen bedrijven er geld mee verdienen. Sensationele berichtgeving en nepnieuws lokken mensen naar een website. Hoe meer mensen daar op een artikel klikken, hoe hoger de inkomsten door de weergave van advertenties. Tweede reden: het is een effectief instrument om de positie van je vijanden te destabiliseren.

De grenzen tussen berichtgeving, nepnieuws en advertorials vervagen. Dat is al te zien bij resultaten van zoekmachines. Bij Facebook en Google bepalen computers wat de meest ‘interessante’ content is. Computers werken met algoritmes. Zij zien geen verschil tussen feit en fictie. Als er vaak wordt geklikt op een bericht of een bericht vaak wordt gedeeld, komt het prominenter naar voren. Facebook en Google kondigden aan daartegen maatregelen te treffen. Een nobel streven maar volstrekt onvoldoende.

Als er niet fundamenteler wordt ingegrepen, ontstaan er grote groepen mensen die in een werkelijkheid leven die is samengesteld uit feitelijke onjuistheden en uit zijn verband getrokken beeldvorming. Een populatie die zich door kwaadwillenden makkelijk laat manipuleren.

Groepen jongeren die met internet zijn opgegroeid, ontbreekt het aan tools om ‘zin’ op internet van ‘onzin’ te onderscheiden. Dat blijkt ook uit onderzoek van ondermeer de Stanford University onder Amerikaanse scholieren. In eigen land erkennen onderzoekers dat probleem.

Gezien de gevaarlijke, ontregelende impact van nepnieuws op de samenleving als geheel, is de overheid verplicht rigoureuze maatregelen te treffen. Het vak ‘maatschappij kritische reflectie’ zou verplicht moeten worden ingevoerd. Jongeren moeten een methode krijgen aangereikt waarmee ze het functioneren van wetgevende-, uitvoerende-, rechterlijke- én internet-macht zelfstandig en kritisch leren te fileren.

[bloggjob]

‘#Asielplagen en #nazistische praktijken’

Twee hetzes over één onopgelost probleem

‘Asielzoekers zijn een plaag’  en ‘De Telegraaf bezondigt zich aan nazistische praktijken’. Deze standpunten -in tal van variaties geformuleerd- overspoelden afgelopen weekeinde de sociale media. Aanleiding was een verhaal in De Telegraaf onder de kop: ‘Kansloze asielplaag ongehinderd verder’. Trending topic op Twitter. Twee hetzes. Eentje tegen asielzoekers en eentje tegen De Telegraaf. Beide zijn ziekelijk maar weerspiegelen wel de gefrustreerde staat waarin wij ons collectief bevinden.

De Telegraaf snijdt een bestaand probleem aan in zijn zaterdagkrant namelijk de grote hoeveelheid asielzoekers die geen enkele kans maakt op een vluchtelingenstatus maar desondanks niet wordt uitgezet. Deze mensen verdwijnen uiteindelijk in de illegaliteit.

Hoe werkt het? Stel dat er vluchtelingen uit bij voorbeeld Algerije, Georgië, Oekraïne of Tunesië hier asiel aanvragen. Dan is de kans dat ze een vluchtelingenstatus krijgen nihil want de genoemde landen worden als ‘veilig’ beoordeeld. De procedure om deze -van te voren vastliggende- conclusie te trekken, duurt maximaal een half jaar. Na die periode moeten die mensen dus hun biezen pakken. Als ze dan doorreizen naar Duitsland, kunnen ze daar opnieuw asiel aanvragen. Als dat gebeurt treedt de zogenoemde ‘Dublin-verordening’ in werking. Daarin staat dat een migrant maar in één land asiel mag aanvragen. Dus na weer maximaal een half jaar onderzoek, verwijst Duitsland de betreffende mensen terug naar Nederland waar het eerder verzoek werd afgewezen. Na een jaar kansloze procedures is Nederland dan alsnog verplicht deze mensen uit te zetten. Echter, deze migranten beschikken niet over een paspoort en de landen waar ze naar terugkeren werken niet aan een terugkeer mee.

Dat is de kwestie in de notendop. Een urgent probleem derhalve. Maar geen nieuw probleem. De Christen Unie bracht deze kwestie tijdens de vorige Tweede Kamerverkiezingen al, als enige partij, serieus onder de aandacht en stelde voor diplomatieke druk uit te oefenen of landen anderszins te dwingen hun gevluchte onderdanen weer op te nemen. Intussen gebeurde er niets zodat het probleem blijft voortbestaan. De Telegraaf meldt dat maar doet dat dan onder genoemde hetzerige kop waarmee een stemming wordt gecreëerd die nadelig wordt voor álle migranten: ook zij die van goede wil zijn en een gegronde reden hebben weg te willen uit hun vaderland.

Vervolgens wordt De Telegraaf nazistische propaganda verweten en wordt het gebezigde ‘asielplaag’ gelijk gesteld aan het in Tweede Wereldoorlog in dezelfde krant gebruikte ‘Jodenplaag’. Ook dat slaat helemaal nergens op maar schept evenzeer een sfeer van bloeddorstige vijandigheid, dit keer in de richting van de Telegraaf-redactie.

Los van deze hetzes blijft het gesignaleerde probleem van migratie uit veilige landen gewoon voortbestaan, al jaren. Er is maar één oplossing. Landen binnen de Europese invloedssfeer dreigen met uitsluiting van de EU-markt. Met landen buiten Europa een deal sluiten om hun landgenoten op te nemen. Dat laatste zal geld gaan kosten, zoals de deal tussen de EU en Turkije over het indammen van migratiestromen ook geld kost.

[bloggjob]

‘Een goede anus en natuurlijk ook een heel gezonde anus’

Er zijn twee redenen waarom deze oprecht, hartelijke gelukwensen van oud-collega verslaggever Ger van Dongen mij thans te binnen schieten. Op de eerste plaats lees ik toevallig het verhaal ‘Tot Zoens’ van Remco Campert dat ik uit mijn boekenkast heb getrokken naar aanleiding van de mooie documentaire over deze hoogbejaarde schrijver… In ‘Tot Zoens’ behandelt Campert het probleem van het communiceren in een vreemde taal. In dit geval Spaans.

Remco Campert

(Even tussendoor voor de jeugd: postzegels gebruikte je vroeger om brieven te versturen. Brieven zijn een soort e-mails van papier die via treinen, vliegtuigen en auto’s naar adressen werden gebracht. De postzegels dienen om deze logistiek te financieren. Alle Europese landen hadden toen nog een eigen munt-eenheid. In Spanje de peseta.)

Campert betreedt een ‘Tabacos’ in Barcelona om er postzegels en een envelop te kopen. Hoewel hij voorwendt de taal machtig te zijn, weet hij diep van binnen ook wel dat zijn Spaans nogal gebrekkig klinkt. Daarom schrijft hij in ‘Tot Zoens' fonetisch in het Nederlands uit hoe zijn Spaans in de oren van de Tabacos-winkelier geklonken moet hebben. Het gaat dan in deze trant.

,,Goedegommel.’’ (zijn groet bij het betreden van de winkel.)

,,Twee pestzagels van zus peezzetas en een vanderlop, astamblieft.’’

De winkelier die iets schichtigs in zijn ogen heeft, begint aan een lange opsomming van sigarettenmerken. Campert vervolgt geïrriteerd…

,,Nee geen sigaretzoems. Ik wil hebben poeszeggers en een ankerdop..’’

Enfin, dit gaat geruime tijd zo door.

Reden twee waarom het anus-incident van Ger van Dongen mij invalt is het feit dat hier twee Spaanse bezoekers de jaarwisseling komen doorbrengen. Ik ben als de dood dat ik beiden straks - een heel leuke mevrouw en een sympathieke man- na het knallen der champagnekurken een ‘goede anus’ toewens. Dit overkwam namelijk wél Ger van Dongen die, net als Campert, dacht het Spaans meester te zijn.

Ger van Dongen

Tijdens een overwinterings-jaarwisseling op een Spaanse camping ging Ger, onder uiteenspattend vuurwerk, alle campers af om de aldaar verblijvende ouderen geestdriftig een ‘goede anus’ te wensen. En om te tonen dat zijn Spaanse cursus vrucht had afgeworpen, wisselde hij de gelukwensen af met een ‘uitstekende anus’, ‘prachtige anus’, ‘liefdevolle anus’, ‘gezonde anus’ en ook wel een ‘anus vol voorspoed en geluk’. De bejaarden in verbijstering achterlatend.

Dit is allemaal echt gebeurd.

Ik oefen dus in de badkamer nu al dagen achtereen de uitspraak van het Spaanse ‘año’  versus het ongewenste ‘ano’. Het ontbreken van zo’n tilde hoor je bijna niet. Luister zelf maar eens op Google Translate.

Ik wens iedereen een voorspoedig nieuwjaar.

[bloggjob]

Als je kind een beetje dom is

Naar het vmbo? Dat nooit…!

Alles is status. De auto waarin je rijdt, de wijk waar je woont, je baan en natuurlijk de opleiding die je volgt. Maar ook... waar je kind naar school gaat, al zullen de meeste ouders dat keihard ontkennen. De Felixen en Juliettes van deze wereld gaan naar het gymnasium, het liefst categoriaal. Joey’s en Ashley’s daarentegen bezoeken het vmbo.

Succes of falen van de kids straalt in sommige kringen genadeloos af op paps en mams. In het grachtengordelcircuit bijvoorbeeld hebben zich drama’s afgespeeld in gezinnen waar Valerie en Victor plots een vmbo-advies kregen. Hun academisch gevormde ouders vroegen zich handenwringend af waar in hemelsnaam plots die ‘plebejer-genen’ vandaan kwamen. Om vervolgens een advocaat in de arm te nemen die het schooladvies moest gaan aanvechten: hun kind naar het vmbo? Dat nooit!

De basis voor het foute imago van het vmbo is dus solide. De gymnasiasten behoren straks tot de ‘beter gesitueerden’ die de dienst uitmaken. Het vmbo-volk koerst richting ‘gewoon uitvoerend werk’. Vandaag de dag niet meer dus. Kijk naar deze vmbo-meisjes in toga: Kayleigh Witte (25) en Laura Zomers (26)

‘Ik durf soms niet te zeggen dat ik van het vmbo kom’

Kayleigh Witte (25) deed van 2003 tot en met 2007 het vmbo-t aan ‘Mavo aan zee’ in Den Helder.  In 2015 behaalde ze haar master privaatrecht: commerciële rechtspraktijk aan de Universiteit van Amsterdam. Ze volgt nu als advocaat een drie jarige beroepsopleiding. Kayleigh is in dienst bij Schenkeveld advocaten in Alkmaar. Ze houdt zich daar voornamelijk bezig met vastgoedrecht en agrarisch recht.

,,Het was desinteresse en laksheid. Ik had nul motivatie toen ik van de basisschool kwam. Ik was een puber. Niet serieus. Uit de Cito-toets rolde een mavo-havo advies. Ik voelde wel dat er iets van me werd verwacht maar ik had totaal geen idee wat ik wilde doen. Mijn moeder en zus werken bij de politie. Het strafrecht was bij ons thuis dus wel een vast gespreksonderwerp. Daar is het een beetje mee begonnen. Er was bij mij geen omslagmoment. Ik raakte langzaam geïnteresseerd. Ik ging naar het mbo. Koos juridische dienstverlening en in het tweede jaar openbaar bestuur. Toen stond mij het doel duidelijk voor ogen: ik zou advocaat worden en niet zomaar eentje maar een hele goeie. Eenmaal op het HBO kon ik van het derde jaar vakken aan de universiteit gaan volgen omdat ik gemiddeld hoger dan een zeven scoorde. Ik heb wel gewoon mijn bachelor gehaald maar ik hoefde geen schakeljaar te doen voordat ik naar de UvA ging. De meeste advocaten hebben atheneum of gymnasium als vooropleiding. Ik durf soms nog steeds niet te zeggen dat ik vmbo heb gedaan. Ik heb het gevoel dat ik daar toch een beetje op wordt aangekeken. Maar ik kan me vergissen op dat punt. Ik vind dat ik een goede route heb afgelegd. Tegen alle vmbo’ers zeg ik: ‘wie over elke stap nadenkt, blijft altijd op één been staan’. Ga ervoor!’

‘Die lessen wassen en strijken geven een voorsprong’

Laura Zomers (26) deed vmbo aan het Petrus Canisius College (PCC) in Bergen. De eerste twee jaar gemengde leerweg. Toen naar de theoretische leerweg aan de Berger Scholen Gemeenschap. Daar bleef ze zitten en moest een niveau lager naar de kader-opleiding van het Jan Arentsz in Alkmaar van 2003 tot 2008. Laura behaalde haar master in personen- en familierecht en erfrecht aan de Universiteit van Amsterdam in 2015. Ze is dienst bij De Bie Advocaten in Alkmaar.

,,Tsja, ik was er in die begintijd niet echt met mijn hoofd bij, zal ik maar zeggen. Op een gegeven moment zit ik bij mijn moeder in de auto en zie een heel dikke sportwagen voorbij rijden. Die wil ik ook! Bedacht ik in een flits. Maar hoe ga ik dat doen? Met vmbo-kader? Ik leerde dweilen en verzorgen. Prima. Maar niet voldoende. De knop ging toen om. Ik realiseerde mij dat niets onmogelijk is en ben in een soort vechthouding geraakt en knokte me versneld door het mbo juridische dienstverlening. Daarna hbo rechten in Amsterdam. Het was een soort flow: bachelor in 2014, master het jaar daarop. ik denk dat mensen die mijn lange weg bewandelen, sociaal een voorsprong opbouwen. Omdat ik heb leren wassen en strijken, heb ik alle niveaus meegemaakt. Niet alleen de pure, academische theorie maar ook gewoon de snoeiharde dagelijkse praktijk. Ik sta dus niet in een andere positie ten opzichte van de mensen die bij mij komen om juridische bijstand of advies. Ik ken hun achtergrond. Ik heb als advocaat niet het vooroordeel dat vmbo’ers dom zijn. Ik ben er zelf eentje. Nog steeds trouwens in mijn doen en laten: impulsief en een beetje gek. Maar in mijn werk ben ik analytisch en scherp. Tegen vmbo’ers zeg ik: doe het! Maar realiseer je wel dat het niet voor niets komt. Ik heb me ook dingen moeten ontzeggen. Keihard werken. Maar het wordt beloond.’’

Intelligentie

Een ander beeldbepalend vooroordeel veronderstelt dat het grootste verschil tussen de klassieke gymnasiast en vmbo’er gelegen is in intelligentie. Docenten met leservaring aan beide categorieën benadrukken een ander onderscheid namelijk houding en motivatie plus de daarmee samenhangende leerstrategie. Het komt erop neer dat een doorsnee gymnasiast elk willekeurig voorgeschoteld abstract probleem oplost als hem of haar dat wordt gevraagd. Een gemiddelde vmbo’er wil eerst de context die bij het probleem hoort, leren kennen. ‘Waar komt dit probleem vandaan’?, ‘waarom is het zinvol om het op te lossen’? Het zijn vragen waar onderwijsgevenden aan het vmbo zich vaker op richten met een groeiend aantal succesvolle vmbo-kinderen tot gevolg.

Kunstjes leren

De lage status van het vmbo kon zich jarenlang versterken en bevestigen door de kwaliteit van het geleverde onderwijs. Die stond onder druk, mede door het tijdelijk zeer in zwang zijnde ‘competentie gericht leren’. Kinderen werden gedresseerd in ‘kunstjes’ (competenties waar het bedrijfsleven op zat te wachten) en raakten achterop qua algemene vaardigheden en ontwikkeling.

Inmiddels is die weg grotendeels verlaten en zijn er steeds meer vmbo-scholen die erin slagen hun leerlingen soepel naar het mbo te laten doorstromen. Het percentage succesvolle doorstromers van die groep naar HBO en WO bewijst dat het vmbo zich aan zijn ‘kansloze’ imago aan het ontworstelen is.

[bloggjob]

#Baudet was dronken

Wie te vertrouwen? Nederlandse rechters?  Of vertegenwoordigers van de nieuwe elite? Op wie vestigen wij onze hoop? Wie geven wij het voordeel van de twijfel?

Vertrouwen willen stellen in iets of iemand is een wezenlijk menselijke behoefte. Volkomen solistisch, door louter wantrouwen en opportunisme voortgedreven worden, is voor de meeste van ons niet weggelegd.

Mijn overgrootouders hadden een onwankelbaar vertrouwen in God. Mijn ouders schonken hun stem aan politici als Joop den Uyl en Wim Kok omdat ze geloofden dat zij het beste met het land en zijn bewoners voor hadden. Mijn generatie echter geloofde niemand, maar omdat we toch niet helemaal zonder konden, besloten we te vertrouwen op de rechterlijke macht als volledig onafhankelijk instituut. Niet gecorrumpeerd door politiek en religie, verbleven daar de hoeders van onze Grondwet. Ze bewaakten de grenzen tussen ‘wat recht is’ en wat dreigt over te gaan in ‘krom’. Zonder eigenbelang, zonder ego, eeuwen aan rechtsontwikkeling overziende, spreken de rechters recht.

Je moet ergens op durven vertrouwen.

Het was voor mij dus ronduit schokkend om Geert Wilders te horen zeggen dat de rechters die hem veroordeelden ‘knettergek’ zijn. Ik kan dat maar moeilijk geloven en de argumentatie die hij aandroeg voor zijn stelling leek mij nogal politiek gekleurd en weinig inhoudelijk. Is het daarom niet ronduit kwetsend en beledigend om te spreken over een ‘neprechtbank’ als je als politicus niet het geringste flintertje bewijs kunt leveren voor jouw aanname dat je het slachtoffer bent van een politiek showproces? Alsof wij hier, in Nederland, onder een Stalinistisch gesternte leven.

Nu las ik in de Opiniebijlage van NRC van dit weekeinde twee bijdragen over het Wildersvonnis. Eentje van Gerard Spong die het voor de rechters opnam en eentje van Thierry Baudet die een lans voor Wilders brak. Ik wil u vooraf zeggen: indien u ook worstelt met een vertrouwensvraag…lees respectievelijk deze stukken zonder vooroordelen en trek de onvermijdelijke conclusie.

Persoonlijk vind ik het moeilijk mijn vertrouwen te stellen in een opinie van iemand als Spong. Een ijdeltuiterig kereltje met een kolossaal ego en een ernstige hang naar materie. Iemand die beweert dat hij ‘iedereen verdedigt’ -om daarmee de objectiviteit van de rechtsgang te illustreren- maar er wel aan toevoegt: ‘behalve Desi Bouters’, wekt wantrouwen.

Maar dan staat tegenover het stuk (‘Bravo rechter’) van Spong -op een spread nota bene- het essay van  Baudet (‘Een misvatting’) en dat is wel een eye-opener. Het betoog van Baudet is bedoeld als aanmoediging om de artikelen 137 c en d uit het Wetboek van Strafrecht te verwijderen, maar slaat de plank op een onthutsende manier mis. Zijn ‘wat-als’ redeneringen en grappig bedoelde ‘scherpzinnigheden’ zijn zo nietszeggend dat je het zeker weet: Baudet had gedronken toen hij dit schreef en niet zo’n klein beetje ook.

Het gevolg is wel dat de uiteenzetting van Spong, vergelijkenderwijs, een ‘Montaigneaanse’ kracht krijgt. De eindredactie van NRC heeft hiermee op geheel nieuwe wijze onthullende journalistiek bedreven. Jongens en meisjes, lees die artikelen en kies...