#realisme | Explore Tumblr posts and blogs

saulsplace · 6 days ago

Text

Hebben ‘links’ en ‘rechts’ nog betekenis?

In het politiek-maatschappelijke debat wordt nog steeds verwezen naar de termen ‘links’ en ‘rechts’; men behoort politiek-maatschappelijk tot ‘links’ of men maakt deel uit van ‘rechts’. Deze gedachte refereert aan de tijd van de Franse Revolutie, waarbij in de Franse Staten-Generaal een ruimtelijke opdeling ontstond. Daarbij bevonden voorstanders van het behoud van de oude machtsverhoudingen zich aan de rechterzijde en de tegenstanders links. Het lijkt erop dat deze termen in onze tijd niet meer de vlaggen zijn die de ladingen correct afdekken.

Wat is links?

De aanvaarde opvatting is dat ‘links’ staat voor een zekere deughegemonie en rechts voor het realisme van gewortelde burgers. Doorheen de geschiedenis is links beïnvloed door een aantal stromingen. Daaronder vallen de christelijke bevrijdingstheologie, Frans postmodernisme en het harde communisme van het Oostblok. Ook de Frankfurter Schule en Antonio Gramsci moeten hier worden genoemd, en studentenleider Rudi Dutschke, met zijn ‘Lange Mars door de Instellingen’.

De einduitkomst van het samengaan van al deze verhalen, is dat – vanuit de linkse wereldbeschouwing – de vreemde ander moet worden verwelkomd als eigene en gelijke. Het Westen is fundamenteel fout, want belast met de zonden van het kapitalisme en kolonialisme, milieuvernietiging en het nationalisme, wat weer samenhangt met vreemdelingenhaat en de grootschalige vernietiging van twee Wereldoorlogen. Moslims en andere niet-Westerlingen zijn daarentegen – volgens links – ‘puur’: ze zouden nog in contact staan met de natuur, nog niet zijn bedorven door de kapitalistisch-technologische hoogmoed van het Westen. Ze zouden kortom meer authentiek zijn want meer in contact staan met hun natuurlijke driften, enzovoorts…

In de linkse transpositie van het christelijke verhaal, staat de Derde Wereld op de plek van de onbevlekte ontvangenis. Links valt samen met haat tegen de Westerse cultuur en met handelen vanuit christelijk-marxistisch schuldgevoel over ongelijkheid. Links huldigt de maakbare samenleving en omarmt utopisme: alle mensen moeten broeders worden.

--- Voordat we verdergaan! Kom naar het event in Utrecht, Realistisch Allochtoon, waar Sid, ondersteund door een panel van realistische allochtonen, zijn nieuwe boek gaat presenteren! Mis dat niet! Tickets via Eventbrite --- Sid staat persoonlijk garant voor de episch-heid van de avond!

De Nieuwe Zuil - Voor open debat op X: 'Hebt u al kaarten voor de lancering van Realistisch Allochtoon? Er komen al veel ontzettend leuke mensen dus wacht niet te lang met bestellen. Dat zou zo zonde zijn! https://t.co/hHCheSZ51v https://t.co/9wj3VZoh1m' / X

Wat is rechts?

Je bent rechts als je zonder problemen kunt leven met ongelijkheid en trots te zijn op de gemeenschap waar je deel van uit maakt. Rechts koestert een gezond gevoel van eigenwaarde en is afkerig van collectivisme vanuit de overheid dat de eigen individuele bewegingsvrijheid inperkt. Voor links zijn de intenties, oftewel ‘het goede gevoel’, belangrijker dan goed functioneren, terwijl rechts kijkt naar de praktische uitwerking in de realiteit: naar de opbrengst, de resultaten. Rechts is tevreden als iets voldoende efficiënt functioneert. Rechts verwerpt utopisme en aanvaardt dat elk systeem imperfect is. Altijd zullen er rafelrandjes en oneffenheden zijn. Niet iedere ziel kan worden gered en dat is prima.

Links denkt vanuit de utopische voorstelling dat de wereld één wordt, en dat we instellingen behoeven die deze eenmaking faciliteren. Dit leidt tot transnationalisme en technocratische machtsuitoefening, ondersteund door apocalyptische angstbeelden (klimaat, corona, Rusland).

Rechts daarentegen staat voor realisme (niet alle culturen zijn compatibel) en voor een bottom-up benadering van soevereiniteit: de overheid wordt door de bevolking betaald en hierom hoort de overheid de bevolking te dienen in plaats van andersom. De machthebber heeft verantwoording af te leggen aan de samenleving, in plaats van dat de samenleving zich moet conformeren aan de (utopische) ideologische voorkeuren van de bovenklasse.

De absurde valstrik

Dit onderscheid tussen links en rechts is helder en begrijpelijk voor iedereen. Toch is het tegenwoordig populair om te beweren dat ‘links en rechts niet bestaan’. Dit laconieke denkbeeld zou helpen om uit de ‘valstrik’ te blijven van politieke bekommernis. Maar dit denkbeeld blijkt volstrekt absurd zodra we de volgende afbeelding zien:

Als we nu gaan nadenken wat het voor ons persoonlijk zou betekenen om in zo’n situatie te belanden – waar je dus jezelf moet beschermen en niet langer kunt uitgaan van bescherming door de groep – kom je onmiddellijk oog in oog te staan met je eigen diepste waarden en noden.

Geloof je dat je sterk genoeg bent om het te redden in die uiterste situatie? Dan zul je minder snel met de groep meepraten als de meningen die daar rondgaan sterk indruisen tegen je eigen overtuigingen. Je zult bereid zijn om het tot een confrontatie te laten aankomen, omdat je gelooft dat je buiten de groep zult kunnen overleven; je meent dat je wel een nieuwe groep zult vinden of desnoods zelf een nieuwe groep zal stichten.

Je zult, kortom, een meer integer mens zijn, coherent qua handelingen en overtuigingen, berustend op eigenwaarde en individuele autonomie.

Daarmee wordt bedoeld dat we – als we wéten dat we op een zelfstandige manier niet zonder de groep kunnen – al in het voorstadium met de vermoedelijke consensus zullen meedenken en ‘aanvoelen’ wat de groep wil, nog vóórdat je je eigen diepste overtuigingen hebt onderzocht en vastgesteld. Dit fenomeen leidt gemakkelijk tot collectivisme.

Linksheid & Rechtsheid

Daarmee wordt ook vastgesteld dat, wat ‘links’ en ‘rechts’ zijn, en in hoeverre je persoonlijke karakterhouding met die twee stromingen overeenstemt, dus al vastligt in de eigen conatus, in het eigen wezen, nog voordat er verkiezingsprogramma’s en politieke debatten aan te pas komen. Dat zijn secundaire fenomenen tegenover de primaire en existentiële geworpenheid van ‘linksheid’ en ‘rechtsheid’.

Hierom zijn, wat we in de dagelijkse gesprekken als ‘links’ en ‘rechts’ bestempelen, voortzettingen van wat al in onze zielen ligt vastgelegd. Denk je jezelf in een uiterste situatie, op jezelf aangewezen, te kunnen handhaven, ja of nee? Wat je daarbij denkt en voelt, bepaalt dus ook direct of indirect, hoe je reageert op politieke thema’s. Zoals arbeidsongeschiktheidsregelingen, andere vormen van sociale zekerheid en het aanpakken van criminaliteit. Het is hierom onvermijdelijk, dat je ziel meer of minder resoneert met bepaalde verkiezingsprogramma’s.

Dat kan leiden tot de gedachte dat diep in onze geest een dispositie aanwezig is, waarvan de kern is dat we het voor ons willen laten regelen, of willen we het min of meer zelf doen – zélf het leven met beide handen aangrijpen. Maar neem nu het nationaalsocialisme: wegen we deze stroming op de schaal van collectivisme tegenover individualisme, dan is deze stroming zo links als maar kan. Ook wat betreft het blind volgen van regels en autoriteiten. Maar zodra de focus ligt op gevoelens van superioriteit van de eigen groep, is het nationaalsocialisme dan niet eerder rechts?

Dit doet echter niets af aan de archetypische indeling van ‘links’ en ‘rechts’ zoals zojuist geschetst. We begrijpen dit door te kijken naar het kaartspel Magic, waar de kaarten verschillende kleuren uitdrukken, die elk symbool staan voor een bijbehorende speelstijl. Rood is bijvoorbeeld een agressieve kleur en blauw is meer afwachtend. Heel soms komt het voor dat een kaart zijn boekje te buiten gaat, en iets doet dat normaal aan een andere kleur is voorbehouden. Dan betreuren de spelers het dat die kaart bestaat, maar atypische kaarten zijn nooit een reden om het karakter en de speelstijl van een kleur te herdefiniëren. Zo is het dus ook met het nationaalsocialisme: dat is een linkse stroming die op sommige punten een tikje afwijkt van de archetypische links-rechts indeling.

Franse Revolutie

In de Franse Revolutie – waar het onderscheid tussen ‘links’ en ‘rechts’ ontstond – was rechts trouw aan het verticale gezag: aan de koning en de katholieke kerk. Links was daarentegen trouw aan het horizontale gezag: de algemene middenmoot, de ‘volkswil’, zoals Jean-Jacques Rousseau die definieerde. Is het volgen van gezag dus niet aan allebei de kanten onvermijdelijk? En is het idee dat het individu zich van elke overkoepelende structuur zou kunnen bevrijden om tot een eigenstandige, totaal niet-beïnvloede verwerking van informatie te komen, niet even utopisch als het verlangen naar een maakbare samenleving op collectieve schaal?

De discussie over horizontaal versus verticaal gezag, is echter al door Plato uitbehandeld in de Politeia (380 v.C.) – dit lost ook direct de ogenschijnlijke tegenstrijdigheid op. Democratisering speelt in op algemene wensen van het volk: schulden kwijtschelden en gratis voeding voor iedereen. Gaandeweg worden de bestaande hiërarchieën afgeschaft; dit leidt echter tot zo’n chaos dat er nieuwe vormen van gezag voor terugkomen. Plato stelt dan ook: wie de aristocratie loslaat, krijgt er de tirannie voor terug.

Kunstmatig gezag komt dus op de plaats van natuurlijk gezag, en dat is precies de tegenstelling tussen links en rechts. Rechts respecteert de bestaande hiërarchieën, de gilden, de dorpsgemeenschap, de adel, die allen samenvallen in de natie. Links wil deze hiërarchieën slopen om mensen hieruit ‘los te weken’ tot losse atomen die onder een kunstmatig gezag worden gesteld. Denk aan de globalistische structuren zoals aangestuurd door het WEF.

Rechts ziet echter in dat die losse atomen hele andere dynamieken volgen, makkelijk zijn op te zwepen in vergelijking met verankerde staatsburgers. De lokale structuur wordt losgelaten en je krijgt er nudging voor terug op een mondiale schaal. Rechts zegt: geef ons dan maar de traditionele structuren. Niet omdat ze zo perfect zijn – want ook die structuren kunnen het innerlijke kompas van het individu vertroebelen – maar omdat ze sowieso meer authentieke individualiteit mogelijk maken binnen een context van geborgenheid, dan een anoniem horizontaal kosmopolitisme.

Rechts heeft dus altijd een terughoudendheid tegenover de verticale structuren: men accepteert ze in enige mate, om te voorkomen dat er nog meer top down vormen van bestuur voor terugkomen.

Wensdenken versus realiteitszin

Links wenst de autoriteit van kosmische en universele wetten niet te erkennen. Voor hen kan een man tegelijk een vrouw zijn – zelfs de elementaire bouwstenen van de kosmische orde, chromosomen, worden aan de kant geschoven. Wiskundige wetmatigheden zouden ‘racistisch’ of ‘imperialistisch’ zijn. Linksmensen bouwen een bubbel van wensdenken waarin morele verontwaardiging op de plek komt van reality checks. Zij dwingen anderen om hun bubbel van wensdenken in stand te houden met belastinggeld. Links gaat niet uit van een confrontatie met feiten en de wetten van de logica, maar enkel van ‘consensus’, waarbij ze zich beroepen op de autoriteit van instellingen die ze zelf hebben gecorrumpeerd.

Rechts daarentegen, gaat uit van een natuurwet, van feiten. You can ignore reality, but you can’t ignore the consequences of ignoring reality. Rechts gaat ook uit van individuele autonomie. Oké, dus jij bent een man en je wil een vrouw zijn? Dat kan, maar dan moet je niet verwachten dat anderen dit per se moeten erkennen, met afgedwongen spraakcodes, betalingen die door de overheid moeten worden opgebracht voor operaties, enzovoorts. Dan is het ook echt een individueel verhaal: het is jouw keuze, en dan moet je maar kijken hoever je komt op eigen kracht.

Conclusie

Dus nu zijn links en rechts weer uitgelegd – niemand kan nu nog verward zijn over wat links en rechts betekenen. Rechts is: bottom-up, soevereiniteit in eigen kring, bewegingsvrijheid voor het individu. Laat mensen zélf beslissen en leg zo weinig regels op als mogelijk. Dat schept zelfredzaamheid en volwassenheid! Links is daarentegen voor betutteling, het optuigen van grote externe structuren, met veel wantrouwen naar mensen want we zouden het milieu vernietigen en te veel consumeren, foei! Daarom willen linksmensen macht uitoefenen via bureaucratische top-down structuren. Wat leidt tot geldverspilling en een overheid die uitdijt om in de noden van de uitdijende overheid te voorzien.

Links streeft na wat goed voelt, rechts streeft na wat werkt.

Dus nu – een aantal dingen! Kom naar het event op 27 maart (dat wordt episch, sowieso), volg Sid op X, kom naar Sids Telegram-kanaal en steun hem via BackMe! Tot snel.

#column #Sid Lukkassen #links #rechts #franse revolutie #deughegemonie #communisme #utopisme #utopie #realisme #elon musk #collectivisme #wensdenken #realiteitszin #politiek #stroming

0 notes

jurjenkvanderhoek · 10 months ago

Text

DE WERKELIJKHEID VOLGENS ANTONIO LÓPEZ

“Schilderen, daar houd ik echt van. Maar tekenen is ook prachtig, niet iedereen kan dat. Iedereen kan schilderen, maar niet iedereen kan tekenen. In het tekenen vind ik een manier om te communiceren. De taal van tekenen is vloeiend en natuurlijk. Eenvoudig en simpel. Maar tegelijkertijd zo complex.” Dat het niet eenvoudig is om een goede tekening neer te zetten blijkt uit het werk van Antonio López. Wie nog in staat is om de tentoonstelling in het Drents Museum te bezoeken zal dit beamen. Nog tot en met 2 juni presenteert deze meester van het Spaanse realisme daar zijn werk. Wie de zaal binnengaat wordt gewaarschuwd in een donkere ruimte terecht te komen. Hier staan in gedimd tot oplichtend licht enkele van López beeldhouwwerken opgesteld. Houten en gipsen modellen waaruit blijkt dat de kunstenaar meer is dan schilder en tekenaar. In het licht van de zaal daarna vallen meteen de menshoge kinderkoppen op. Het is een overtuigende kennismaking met de kunstenaar.

Voor de catalogus bij de tentoonstelling is algemeen directeur Harry Tupan met Antonio López in gesprek. De kunstenaar is openhartig en spreekt gedetailleerd over de kunst in het algemeen en zijn kunst in het bijzonder, even nauwkeurig als dat hij zijn werk heeft opgezet. Precisie en nauwkeurigheid vormen het fundament van zijn werk, deze zijn voor López essentieel. “Ik heb twee grote liefdes gekend die mij veel hebben geleerd en enorm hebben beïnvloed”, laat hij weten. “Enerzijds de oude, anderzijds de moderne kunst.” In zijn studietijd ontdekte hij het surrealisme en leerde anders naar de wereld kijken. Hij leerde de wereld begrijpen. Zijn vroege werken hebben nog elementen die boven de werkelijkheid steken, maar allengs laat hij deze los en geeft enkel de werkelijkheid weer zoals hij deze ziet. Deze ervaring, die belevenis, wil hij met zijn werk aan de kijker overbrengen. Veel van zijn tijdgenoten waagden de stap naar abstractie, maar López is simpel gelukkig wanneer hij realistische kunst maakt. Het vastleggen van dingen waar hij blij van wordt. Een drang tot herkenbare schoonheid in een technisch uitstekende uitvoering.

Echter toch niet met een fotorealistische kijk, een fotografisch oog, hoewel hij wel de werkelijkheid rauw sensitief en schilderachtig wil laten zien. Hoewel de straten leeg zijn is het panorama vol van leven. Een ruimtelijke benadering van de werkelijkheid. In de stadsgezichten is elk detail opgenomen, maar de mens ontbreekt. Niet opzettelijk, door zijn langzame manier van werken concentreert hij zich op statische elementen. Bijna altijd zijn de straten leeg, maken de stadsschilderijen een verstilde indruk. Het zijn werelden waar de tijd stilstaat. In de stilte overheerst de opwinding van het zijn dat er was en weer komen gaat. Het moment dat alles een ogenblik pas op de plaats houdt, de siësta – het leven heeft de deur achter zich gesloten. “De wereld is een chaos en er is een wil in mij om daar structuur in aan te brengen. Ik probeer die structuur door te voeren in mijn werk, anders heb ik het gevoel dat ik ‘val’.”

Binnen de hedendaagse Spaanse schilderkunst bestaat er geen andere kunstenaar die de stad Madrid zo waarheidsgetrouw en gedetailleerd heeft verbeeld als Antonio López, stelt kunsthistoricus Albert Mercadé. Bewust van de stedelijke werkelijkheid, de geest van de stad, schildert hij zowel de betere als de slechtere buurten zonder dingen weg te poetsen. Hij heeft een fascinatie voor het mysterie van de weidse vergezichten, de opeengepakte atmosfeer, het compacte licht en de raadselachtige gevels. De mensen zelf afbeelden zou de waarneming van de stedelijke omgeving vertroebelen, alleen hun sporen zijn indirect zichtbaar. Vastgelegd op momenten van maximale rust, rond zonsopgang en zonsondergang om de straten te kunnen afbeelden in hun volle, mysterieuze glorie geeft het de gebouwen en wegen een wonderlijke lading. López zoekt bij voorkeur een hoge positie van welke plek hij als in vogelvlucht een overzicht over de te portretteren stad heeft. Op een dergelijke manier kan hij vanaf dat standpunt de werkelijkheid analyseren. Ontleedt hij het beeld, anatomiseert de tijd in die werkelijkheid. Want hij heeft een grote hoeveelheid tijd nodig om zijn tafereel te maken. In die tijd is hij op reis met het beeld. Het licht van de gaande dag verschuift de werkelijkheid, de realiteit is in beweging en dient telkens opnieuw een duiding te krijgen, verklaart te worden. López wil de werkelijkheid zichtbaar maken maar deze niet letterlijk weerspiegelen. Wat ik zie in de werken is niet het moment op die plek, het is de invulling die de kunstenaar aan de voorstelling heeft gegeven. Hij heeft het niet dood geschilderd, maar levend verbeeld.

Antonio López wil de werkelijkheid volledig ontleden en isoleren, vereenvoudigen en natuurlijk maken. Aldus kan hij de werkelijkheid op eenvoudige manier presenteren in zijn werk. Door alle ruis uit zijn kunst te bannen blijft als onderwerp de intieme dagelijkse werkelijkheid over. Uiteindelijk is hij tot een nieuwe beeldtaal voor de Spaanse realistische kunst gekomen. De verhaallijnen, versieringen en details zijn verdwenen en het door López gekozen thema is sober, direct en mysterieus weergegeven. Niet ontstaan uit een bovennatuurlijke benadering om de natuurlijke werkelijkheid te overstijgen. Daarentegen een sobere perfectie door steeds iets meer weg te laten. Hij is ervan overtuigd dat een schilderij nooit de volledige werkelijkheid, zoals hij deze wil overbrengen, kan vastleggen.

Toch denk ik in het Drents Museum en bij het bekijken van de catalogus een totale realiteit te zien. Vooral in de tekeningen zet de kunstenaar zo gedetailleerd de plaats delict op dat er geen werkelijkheid meer bij kan. De getekende, huiselijke inkijkjes van de kunstenaar zijn doorregen met nostalgie. Het mysterieuze karakter wordt niet veroorzaakt door de voorstelling zelf, maar door de manier waarop de kunstenaar die heeft geënsceneerd. De tekening lijkt de kunstenaar te hebben vervoerd naar een verre dimensie. Het interieur dat wel als met een fish-eye objectief wordt bekeken is een portret van de intimiteit van de schilder. Het is een best voorbeeld van de moderne Spaanse figuratie.

López komt in zijn afbeeldingen van een huiselijke omgeving tot de kern van het alledaagse. Door inkijk te geven in de meest intieme werkelijkheid van de mens, de eigen privéomgeving, opent hij deuren die normaal gesproken gesloten blijven. Hij maakt onder meer het toiletteren tot hoofdzaak, waar het in de kunst meestal bijzaak is. Hij kijkt niet voorbij aan de wasbak of de toiletpot, maar toont deze ongegeneerd in zijn werk. Het 'gewone' schilderen, waaraan wij voorbij kijken, dat er schijnbaar niet toe doet, decor is. Maar juist dat voor het voetlicht brengen, uit de coulissen in de hoofdrol. In de tentoonstelling confronteert López de bezoeker met een uiterst gedetailleerde inkijk in de essentie van zijn wezen. Met hem ben ik op reis door zijn eigen huis, krijg ik inzicht in zijn meest persoonlijke universum. In zijn werk worden saaie en schijnbaar onbelangrijke dingen verhoogd tot zaken van betekenis. De grote potloodtekeningen laten precies zien hoe zijn werkruimte erbij ligt. Daarbij nodigt een raambeslag uit om het venster te openen, zo werkelijk heeft de tekenaar zijn onderwerp op papier gezet.

López is geobsedeerd door het leven. Het natuurlijke leven, precies zoals het is. Het leven is voor hem constant in beweging, maar legt het vast in de duurvorm van de tegenwoordige tijd. Zonder abstracte blik is er geen waardevolle presentatie van de werkelijkheid mogelijk. Het is altijd een combinatie van het tastbare en wat is waargenomen. Objectief versus subjectief. Hoewel het interieur en het stadsgezicht opvallende onderwerpen zijn, richt hij zijn blik ook op het bloemstilleven en portretten. Met een even verfijnde manier van werken komen deze uit de verf op het doek. Zijn gevoel ligt besloten in de werken. López’ geest waart door zijn oeuvre. Door zijn scherpe blik en langs zijn vaardige hand kijk ik in een werkelijkheid waarin de schilder op reis is, altijd onderweg.

Antionio López, Meester van het Spaanse realisme. Tekstuele bijdragen Harry Tupan, Albert Mercadé, Floor van Heuvel, Violant Porcel en Toine Moerbeek. Uitgave bij tentoonstelling in Drents Museum. Waanders Uitgevers, 2024.

#Antonio López #Drents Museum #Waanders Uitgevers #realisme #kunst #beschouwing #tentoonstelling #catalogus

1 note · View note