#glasramen

[twafordizzy]

4K-NL-P

Albert Plasschaert (1866-1941, Delft) begon met het maken van glasramen en werd daarin beïnvloed door Kandinsky. De Delftse kunstenaar ontwikkelde een ingewikkelde kunsttheorie, gebaseerd op persoonlijke mystiek en religieuze ervaring. De kunst na 1917 is een weergave van zijn belevingswereld vol visioenen. Zijn theorieën trachtte hij te verbeelden in zijn werk. Liza May Post (1965, Amsterdam)…

[jurjenkvanderhoek]

VERHAALD - VERBEELD, EEN GEDROOMDE WERKELIJKHEID

Er bestaat geen grens tussen autonome en toegepaste kunst. Tussen een schilderij en een kunstig vorm gegeven stoel. Tussen een beeldhouwwerk en een dessin voor behang. Alles heeft te maken met creativiteit en inventiviteit, originaliteit en oorspronkelijkheid, met van niets iets maken. De werkelijkheid spiegelen. Iedere vorm heeft een functie, dient ergens toe. In de vrijheid en als opdracht. Heeft een illustratie, omdat deze in dienst staat van een verhaal, meer praktisch nut in vergelijking tot een op zichzelf staand stilleven, een naakt of een landschap? Een illustratie maakt een tekst aantrekkelijk, decoreert een verhaal, zorgt voor een visuele toelichting, maar kan zonder motivering heel goed een uitdrukking zijn.

Eén beeld zegt meer dan duizend woorden, is een gevleugelde uitspraak. En dat klopt, vooral in onze visueel ingestelde wereld. Wij willen puur kijkgenot zonder al te veel tekst tot ons te hoeven nemen. Echter woorden kunnen eveneens visueel aantrekkelijk zijn, een tekst kan beeldend spreken. Toch heeft het beeld, de voorstelling, in veel gevallen de voorkeur boven het woord, de tekst. In een tijd dat men niet kon lezen of de taal niet verstond was het verhalend beeld de uitkomst. Door stripachtige plaatjes of anekdotische glasramen kon het heilig verhaal aanschouwelijk worden gemaakt.

Nog lang nadien werd dit beeldend commentaar gezien als een mindere soort kunst, of zelfs helemaal niet geschaard onder de schone kunsten. Die tijd is voorbij. Ook de striptekenaar en boekillustrator is nu terecht een beeldend kunstenaar. Want is een kunstuiting niet altijd een voetnoot bij de realiteit, een kanttekening van het leven. Een afbeelding, zij geschilderd of uit steen gehouwen dan wel in hout gekerfd, maakt een levensverhaal aantrekkelijk. Want altijd is de creatie een toelichting op en een uitwerking van het zijn van de kunstenaar. Of geeft het de mening van de maker op de wereld weer. De beschouwing van de omgeving, het bestaan. Dat kan een realistische zienswijze zijn, maar evengoed een abstracte opvatting.

Ieder doet het op een eigen manier met de persoonlijke inspiratie, dat commentaar geven op het bestaan. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, dat is nu eenmaal een vaststaand feit. En net als onder de beeldend kunstenaars er een waaier aan diverse uitingen is en ismes zijn, zo bestrijken de illustratoren ook een kleurrijk palet. Een bonte staal vol fantasie en creativiteit. In de tentoonstelling "Verhaald - Verbeeld" heeft Museum Belvédère een elftal kunstenaars met verbeeldingskracht bijeen gebracht. In de getoonde getekende en geschilderde schetsen geven deze uitleg van het eigen leven en zetten kanttekeningen bij het bestaan in het algemeen. Opvallend in de reeks is dat iedere tekenaar de eigen achtergrond als bron neemt om uit te werken. Het kan een afrekening zijn met het verleden of een verwerking van gedane zaken. Uit nostalgie getekend of in rancune verbeeld. Maar ook de historie, het geromantiseerde of gruwelijke verleden, is een vruchtbare grond, een productieve bron. Een andere basis is er hoegenaamd niet. Het is het eigen verhaal dat uitleg verdient, opheldering eist.

Dat eigen verhaal dat een illustratie verdient. De kunstenaar blijft dicht bij zichzelf en daardoor kan de beschouwer zich erin herkennen. Het werkt als een spiegel, een reflectie op het en ons leven. Er is geen vertelling van en uit een andere bron die de aandacht van dit door Belvédère samengestelde team krijgt. De spelers zijn individualisten en gaan op eigen kracht voor een gouden medaille. De een met een academische achtergrond, de ander als autodidact. Zonder rugzak ligt het gevoel duimendik in de prent. Met de last wordt teruggegrepen op een naïeve benadering om eenvoudig aan te spreken. Waar de één een zoekplaat van het werk maakt, een doorwrochte tekening produceert waarin veel verhaald en verbeeld is. Daar maakt de ander een simpel ogende compositie waar een addertje onder het gras schuilt.

Van iedere stand en misstand in het persoonlijke bestaan valt wel iets te zeggen en voldoende te beelden. Van iedere situatie en uitwas van het algemene leven kan een verhaal en een verbeelding worden gemaakt. De kunstenaar kan in de uitdrukking zelf de hoofdrol spelen of een getekende stand-in de indruk laten afmaken. Waar de illustratie een toelichting is op het doen en laten van de beeldmaker, zien we hem of haar in het centrum van de plaat. Is echter de kunstenaar toeschouwer van het leven dan kijkt de beschouwer over zijn of haar schouder mee naar de beleving en in de ervaring. Het is een sensationele gebeurtenis om dat als kijker te mogen meemaken, om in de ervaring van de kunstenaar te kunnen doordringen. Het verhalende beeld reikt telkens een handvat aan om de gewaarwording te vatten. In het beeldende verhaal wordt voortdurend een deur geopend en kan de beschouwer in de belevenis binnengaan.

Het door Museum Belvédère verzamelde elftal voor “Verhaald – Verbeeld” omvat kunstenaars van divers pluimage met een ruime voldoende voor tekenen. “In het werk van alle deelnemende kunstenaars zijn voorstellingen vereenvoudigd tot kernachtige, illustratieve – soms cartooneske – beelden. In veel gevallen zijn ze vervreemdend van karakter en dragen ze de betovering in zich van een wonderlijke droomwereld”, lees ik op de website. En inderdaad, er spreekt een grote mate van creativiteit uit de autobiografische platen. In een speciale uitgave van het museumtijdschrift MB zijn deze verbeelde verslagen en geschetste anekdotes samengebracht. Met een korte biografie en uitleg van het werk en enkele voorbeelden van dat werk vertelt dit het verhaal van deze beeldend kunstenaars. In het museumgebouw zelf kunnen dan al de uitingen gezien worden. En die uitdrukkingen, deze expressies in de kamers van de westvleugel, zijn naast de vaste collectie gehangen in de oostvleugel een verademing. Want kunst hoeft niet aldoor serieus te zijn, hoewel het wel degelijk altijd serieus genomen moet worden.

Humor, de lach en de traan, past zeker tussen de kaders en in de lijst. En vooral de emotie in de verhalende beelden spreekt boekdelen. De tentoonstelling moet gezien worden en iedere bezoeker zou vriend van het museum moeten zijn, wanneer deze dat al niet is. Daar namelijk de MB onderdeel uitmaakt van de Vriendenpas en niet los verkrijgbaar is. “Verhaald – Verbeeld” wordt een collector’s item, een verzamelaarsobject. Het laat zien dat kunst meer is dan verondersteld, dat een museum voor hedendaagse kunst zich niet bij haar leest hoeft te houden. Daar die leest heel breed opgevat kan worden. De tentoonstelling hier een aantal jaren eerder met de Fransman Martin Jarrie en de striptekenaar Joost Swarte was al een voorproef op deze verhalen verbeeldende presentatie. Om bij weg te dromen in de fantasie, voor een moment de werkelijkheid laten voor wat het is. Is daar het museum niet de meest geschikte plek voor. De tempel van de gedroomde werkelijkheid.

VERHAALD – VERBEELD, 11 kamerpresentaties van 11 beeldvertellers. Museum Belvédère, te zien van 11 juni tot 22 september 2024.

[zielsvlucht]

Het verhaal dat anders was

Ooit kende ik een verhaal. Een verhaal dat anders was. Een verhaal waarvan ik zeker was dat het bestond, en dat ik het op een dag zou begrijpen.

Toen ik nog een klein kind was, keek ik soms naar films. Mama zette ze dan op voor mij. Het waren allemaal Disney films die we op videocassette hadden. Sneeuwwitje, Doornroosje, Bambi, De Kleine Zeemeermin enzovoorts. Maar ik was nog te jong om echt naar een film te kijken. Ik staarde eigenlijk gewoon naar het scherm, naar de bewegende beelden die ik zag, terwijl de film verder speelde. Ik lette niet echt op. De verhalen begreep ik enkel in grote lijnen, en dan vooral omdat mama soms iets zou uitleggen aan mij. De gesprekken van de personages drongen niet tot me door en de gebeurtenissen ook niet echt, op een paar na.

Het is moeilijk om te verklaren waarom dit zo was. Misschien had het er iets mee te maken dat mijn moeder me vaak naar Engelstalige films liet kijken. Dat deed ze altijd al. Ik had toch geen bezwaar op die leeftijd, ik wou gewoon naar een film kijken. Maar het was niet alleen dat. Toen ik jong was, was ik gewoon nog minder hier dan vandaag. Ik was nog meer buitenaards dan ik nu ben. Een dichte mist zat om mijn hersenen heen en naar het televisie scherm staren was misschien wel gewoon een andere vorm van slapen voor mij. Het was een trance waarin ik kon wegzinken. Flarden van verhalen is alles dat ik toen kende. Niet de verhalen zelf, maar het idee dat de verhalen bestonden.

Ik wist dat er een verhaal was over een prinses die in een appel beet en sliep, maar ik kende het niet. Ik wist alleen dat het bestond.

Ik wist dat er een verhaal was over een andere prinses die zich prikte aan een object dat ik niet kende en daarna sliep zij ook. En er was een draak, dat wist ik, maar ik kende het niet. Ik wist alleen dat het bestond.

Ik wist dat er een verhaal was over een hert en zijn mama en plots was de mama weg maar ik wist niet waarom, maar ik kende het niet. Ik wist alleen dat het bestond.

Ik wist dat er een verhaal was over een zeemeermin die benen kreeg, maar ik kende het niet. Ik wist alleen dat het bestond.

Enzovoorts. Ik wist dat al die Disney verhalen bestonden maar ik kende ze niet. Ik kende ze even goed als ik nu bekende boeken ken die ik nooit zelf heb gelezen, al had ik de films wel zelf bekeken.

Toen ik ongeveer die leeftijd had, droomde ik iets. Althans ik geloof dat het een droom was, maar toen ik jong was bestond de brug tussen werkelijkheid en dromen nog steeds. Ik wist niet wat het betekende voor iets om wel of niet echt te zijn. Ik nam het op zijn minst gedeeltelijk aan als de werkelijkheid.

In deze droom wou ik naar een film kijken, dus ik ging voor de tv zitten en mijn mama zocht tussen de videocassettes. Ze vroeg me welke film ik wou zien. Ze stelde er een aantal voor. Eén van de verhalen die ze voorstelde had ik nog niet gezien. Mama vertelde me dat mijn oudere broer de film wel al had gezien, maar dat hij het toen niet leuk vond. Hij vond de film te eng. Mama vertelde me dat het een film over monsters was. Meer zelfs, de film ging over een wereld van monsters. Het had geen enkele menselijke personages. Ze bedoelde monsters toen niet als iets dat eng was, maar gewoon als iets dat anders was. Anders dan wij.

Ik besloot dat ik nu wel groot genoeg was om deze film te zien. Dus mijn mama zette de film op en ik keek.

Ik herinner me zo weinig. Het enigste dat ik me herinner was één van de eerste scenes. De personages waren in een gebouw. Een groot en donker gebouw, zoals een kerk. Het was ietwat gotisch, maar dat kende ik niet als kind. Gekleurde glasramen rezen de hoogte in. Ik herinner me hoe de personages aan het praten en aan het doen waren. Zij waren geen mensen. Maar ik lette niet op. Ik wist niet wat er aan de hand was of wat er aan het gebeuren was. Ik wist niet wat het verhaal was.

Dan braken de ramen. Een gevaarte vloog naar binnen, door de gekleurde glasscherven heen. Het was iets wat leek op een vliegende koets, voortgetrokken door wat ik enkel kan beschrijven als “geen paarden”. Het landde. De personages wisten wat er aan de hand was. Zij kenden hun wereld, zij wisten wat deze gebeurtenis betekende. Zij wisten wat of wie de koets was, en wat het kwam doen en waarom. Maar ik wist niets en ik staarde gewoon. Wat later steeg diezelfde koets weer op en vloog het naar buiten, een vreemde weidde wereld in.

Die vage herinnering is alles dat ik er van heb overgehouden. Meer van het verhaal drong niet tot me door, of heb ik niet onthouden. Misschien stopte de droom daar, maar zelfs als het niet zo was had ik nooit het verhaal kunnen volgen. Ik was nog te jong. Ik onthield geen verhalen. Het enigste dat ik onthield was dat dit verhaal bestond. Een verhaal dat als enigste anders was dan al de andere verhalen die ik kende. Een verhaal over een andere wereld waar andere dingen leefden.

Toen ik een paar jaar ouder was herbekeek ik alle films weer en deze keer was ik oud genoeg om de verhalen te begrijpen. Deze keer begreep ik waarom de heks Sneeuwwitje vergiftigde, waaraan Doornroosje zich prikte en waarom er een draak was, wat er gebeurd was met Bambi’s moeder, waarom de zeemeermin benen wou hebben en waarom ze haar stem kwijt was. Toen ik al onze Disneyfilms opnieuw had gezien, wou ik die andere film zien.

“Mama,” zei ik tegen haar. “Nu wil ik de film met de monsters zien.”

Mijn moeder keek me vreemd aan. Samen zochten we tussen de videocassettes op zoek naar de film die ik bedoelde, maar we vonden het niet. Langzaamaan besefte ik wat er gebeurd was. Ik had als kind wel beseft dat het een droom was geweest toen ik die ene keer naar die film keek, en dat het dus niet echt gebeurt was. Maar ik had niet beseft dat dat ook wilde zeggen dat de film zelf ook niet bestond. Dit was net zoals toen ik mijn moeder kwam zeggen dat ik mijn blauwe lego auto niet meer kon vinden, en we er samen achter kwamen dat ik nooit een blauwe lego auto had.

Mijn hele leven had ik geloofd in het bestaan van dit vreemde verhaal. Maar het bestond niet. De brug tussen droom en werkelijkheid was al gedeeltelijk ineengestort en ik besefte dat delen van mijn leven volledig onbestaand bleken te zijn. Het stelde me zo teleur. Ik wilde zo graag weten wat er nu eigenlijk aan de hand was in die film. Waar ging dat verhaal nu over? Wat waren de dingen die ik had gezien? Wat was dat gebouw? Wat trok de koets voor? Wat was die koets? Waarom was die daar? Waar kwam die vandaan en waar vloog die naartoe?

Mijn hele leven had ik geloofd in een ander verhaal, dat ene verhaal anders dan alle anderen. Een verhaal over monsters, niet enge monsters, maar monsters als alternatief voor mensen. Een verhaal uit een andere wereld. Ik besef nu dat dit verhaal maar een droom was. Dat zulke verhalen misschien niet eens bestaan.

Maar eigenlijk geloof ik er nog steeds in. Dat verhaal bestaat hier niet, maar het is ergens. Al is het maar verstopt diep in mijn schedel, overwoekert door de rest van mijn geest. Soms denk ik dat ik het nog steeds probeer te schrijven. Diep van binnen hoop ik dat ik het ooit écht schrijf. En dat mijn fictie ooit een indruk zal achterlaten op een klein kind. Dat dat kind dan zal opgroeien met de rare visies van mijn verhaal die opduiken vanuit hun onderbewustzijn. En dat dat kind uiteindelijk ook op zoektocht zal gaan naar een andere wereld. Net als ik.

[positionereniibyac]

department store Chemitz - Mendelsohn Scholcken 

afmetingen van de glasramen zorgden voor een grote inspiratie bij Mies van der Rohe voor zijn ontwerp van de Reichsbank, zo dat de afmetingen exact zijn overgenomen

[emmagroslot]

Cindy Wright - Dead Poetry

Recensie: 

Als er één tentoonstelling is die u deze herfstvakantie nog moet meepikken, dan is het misschien wel ‘Dead poetry’ van Cindy Wright (°1962). De site van het Kasteel van Gaasbeek is op zich al een bezoekje waard, maar het werk van Wright, precies in die context, maakt het geheel helemaal af, zeker in deze tijd van het jaar.

Zelden zag ik zo’n mooi samengaan van beeld, klank en decor. Het lijkt alsof de werken van Cindy Wright gemaakt zijn voor het Kasteel van Gaasbeek, en zijn eeuwenoude vertrekken. De kleuren van Wrights fotorealistische olieverfschilderijen resoneren perfect met het kleurenpalet van het kasteel, van het wijnrode behang tot en met het warm oranje van de glasramen. De soundscape van luitist en componist Jozef van Wissem leidt je op elegante wijze rond, en dat is nodig, want het basso continuo van ‘Dead poetry’ is behoorlijk donker.

Licht verteerbaar is deze expo dus niet. De centrale vraag die Wright immers stelt is: durven we onze eigen vergankelijkheid onder ogen te zien, durven we de dood in de ogen te kijken? En dit vaak letterlijk. Achter elke hoek in het kasteel schuilt een schedel met twee gapende koolzwarte gaten waar je in gezogen wordt: bruusker dan dit wordt de confrontatie met de dood (in de kunst) niet.

Vanitasschilderijen worden ze ook wel genoemd, het specialisme waarin Wright bijzonder onderlegd is: assemblages van schedels, gedoofde kaarsen, verwelkte bloemen en andere attributen die de tijdelijkheid en zinloosheid van het aardse bestaan verbeelden. Steevast zijn ze virtuoos geschilderd, blijk gevend van een uitzonderlijk ambacht, dat ze verwierf aan de Antwerpse kunstacademie.

Het sterkst vinden wij Wright echter – al is dit zeer persoonlijk – als ze afwijkt van die hele klassieke schilderstijl en bijna neigt naar abstractie, zoals in ‘Web of tears’ en ‘Meatpearls’, respectievelijk een uitvergroting van een spinnenweb en een homp vlees.

Is er dan geen troost te vinden, daar in de duistere gangen van Gaasbeek? O jawel. Soms is er een spatje humor te ontdekken in de werken, hoe macaber ze ook zijn, zoals in ‘Bubblegum bee’, ‘Utopia’ of ‘Tiger and squirrel’. Aangezien Wrights werken ook een aanklacht zijn tegen ecologische wantoestanden, zoals de welbekende ‘plastic soup’ of dierenleed, dragen ze ook een vorm van hoop in zich. Want wie zich boos maakt, is niet onverschillig, en droomt van beter.

Wat Wright je vooral leert, meer nog dan afkeer voor onze eindigheid, is een soort verzoening met die vreselijke dood. Want het is onmiskenbaar dat de stille, vreemde, eenzame wereld die ze voor je opent, ook een poëtische schoonheid in zich draagt. Symbool hiervoor staan de vlinders die veelvuldig in haar werk figureren. Stap voor stap dekken ze de doodshoofden toe, in ‘True colors’, de zeven houtskooltekeningen die als rode draad door het kasteel lopen. Met hun kleurenpracht – die Wright bewust slechts mondjesmaat suggereert – proberen ze ons onafwendbare lot te verzachten. Maar maken ze de dood hiermee niet mooier dan ze is? Benadrukken vlinders, met hun talent voor metamorfose, niet precies ook de dood? En is het daarom dat ze deels zwart-wit worden gelaten? Het spel dat Wright met je speelt houdt nooit op, en het is daarom dat deze expo zich zo onwrikbaar in je hoofd, hart en buik weet te nestelen.

Ervaring:

Woensdag 30 oktober ben ik een tentoonstelling van Cindy Wright gaan bezichtigen in het kasteel van Gaasbeek. Het was echt een geweldige ervaring. Daarom ben ik het ook volledig akkoord met deze recensie. De schilderstijl van Cindy Wright is echt prachtig, het heeft zeker iets mysterieus. Als je naar haar schilderijen kijkt, begin je je van alles af te vragen, het brengt bepaalde gevoelens naar boven en is daardoor, inderdaad, niet licht verteerbaar. Het klopt ook dat de schilderijen precies zijn gemaakt om in het kasteel te hangen. De prachtige kamers gaven het plaatje een meerwaarde, een perfect plaatje als het ware. Ook krijg je een beetje een rare ‘vibe’ als je naar haar kunst kijkt, het dringt echt tot je door en zoals ik al zei, brengt het vele emoties naar boven. Ik vond het ook echt geweldig dat haar kunst over het thema milieuvervuiling ging, zo krijgt het volk te zien hoe ernstig het eigenlijk is. Zelf ben ik echt tegen het vervuilen van het milieu, dus dat vond ik zeker een pluspunt. Ook waren al haar schilderijen duidelijk, je moest niet gaan zoeken wat het was. En wanneer je het niet goed wist, stond er ook telkens bij wat het is en waarom ze het heeft gemaakt. Ik vond het ook echt leuk dat het zo realistisch lijkt. Als je een tijdje naar haar kunst kijkt, lijkt het ook echt dat het begint te bewegen.

Zeer spijtig dat de tentoonstelling al gedaan is, want ik zou het zeker aanraden! Zelf als je niet van schilderkunst houdt, is dit ook iets voor jou. Het zijn net foto’s! Ik had het er echt naar men zin en het heeft me aan het denken gezet. Als ze ooit nog eens een tentoonstelling houdt, ben ik er bij!

één van mijn favoriete werken van haar

https://player.cdn01.rambla.be/?account_id=Wjb4LJ&item_id=Wdzy9g&autostart=1

[inge-universe]

#newin #nieuwbinnen #bookmail Bjorn van den Eynde - Team Mortis 12 - Meisje van glas @vandeneyndebjorn #bjornvandeneynde @teammortis #teammortis #meisjevanglas Wie heeft dit boek al gelezen? Ziet er erg mooi uit. #coverlove ............ Bedankt voor het #recensieexemplaar #leesexemplaar @tdmpublishing @baeckensbooks ............ Inhoud: Het eiland Murano is in rep en roer. Twee tieners uit de Italiaanse ‘stad van glas’ verdwijnen en verschijnen weer op gruwelijke beelden. Roberto Scola kan zijn vriendin Helena Floros niet redden, wanneer een verborgen foltertuig zich van binnen in haar arm een weg naar buiten snijdt. De zeventienjarige Poolse immigrante Aniela Orkan wordt hoofdverdachte, omdat zij enkele tieners uit haar school niet mis te verstane dreigbrieven stuurde. Het enige probleem: Aniela had een jaar geleden een zwaar auto-ongeval en zit sindsdien in een zorgcentrum. Ze praat niet meer en reageert op geen enkele prikkel. Toch lijken de verhalen afgebeeld op haar glasramen model te staan voor nog meer gruwelijke feiten. Wanneer Team Mortis jeugdspionnen Jordy Smith en Megan Ryan op afschuwelijke wijze vermoord worden in de nasleep van hun onderzoek in Murano en Polen, vraagt Nielsen aan zijn nichtje Erika om samen het onderzoek voort te zetten. Voor Nielsen staat er immers meer op het spel dan de waarheid... ............ #currentlylistening #nuaanhetluisteren #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #boekstagram #instabook #dutchbookstagram #instaboek #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #spannendeboeken #jeugdboek #jeugdfantasy #youngadult #yahorror #jeugdhorror #ya https://www.instagram.com/p/CWa1dRIIRlx/?utm_medium=tumblr

[inge-van-gaal-blog]

Etappe 6

Na vervanging waaier, die inderdaad flink gescheurd was, opteren we om ook de jachthaven van Reims niet te gebruiken: lijkt gesloten en ligt vlak naast een autostrade en een drukke weg. Wat verder voor de sluis is het veel beter liggen. Inmiddels zon en wat warmer weer maar nog erg koude nachten. Geen verkeer. We varen dagen zonder een schip te zien.

Glasramen in Kathedraal zijn prachtig en de Art Déco bibliotheek is heel goed bewaard. Na grondig bezoek Reims op vrijdag 4 mei verder naar Condé sur Marne.

[sylkemarcoen]

Van Gogh Museum en Rijksmuseum (extra)

In de krokusvakantie ging ik samen met mijn papa twee daagjes naar Amsterdam. Daar hoorden natuurlijk musea bij. We kozen de twee klassiekers, het Van Gogh Museum en het Rijksmuseum. De gebouwen waarin deze musea gevestigd zijn, zijn om te beginnen geweldig. In het Van Gogh Museum ligt de inkomsthal onder de grond maar heel de ruimte baad in het ligt. Dan moet je naar boven voor het museum zelf en elk verdiep stelt een periode in het leven van Van Gogh voor. Natuurlijk wou ik zijn bekende “Zonnenbloemen” zien, maar eigenlijk vielen deze een beetje tegen. Er stond heel veel volk bij en ik vond dat hij veel mooiere bloemenschilderijen gemaakt heeft. Toen wij in het museum waren liep er ook een tijdelijke tentoonstelling van Hockney. In deze tentoonstelling maakte hij veel kunstwerken via een tekenprogramma op zijn IPad, leuk om te zien.

De volgende dag gingen we naar het Rijksmuseum. We hebben er drie en een half uur rond gelopen en waren nog niet klaar, zo groot dat het is! In de eregalerij zagen we natuurlijk “Het Melkmeisje” en “De Nachtwacht”. Maar ook het deel met middeleeuwse kunst was indrukwekkend. Waar ik vooral naartoe wou was de bibliotheek van het Rijksmuseum. Deze behoort tot de belangrijkste kunstbibliotheken van de wereld. Wat was het een pareltje! Overal zijn er glasramen en bloemendeltails. Ook de houtbewerkingen zijn prachtig! Echt een geweldige ervaring om daar eens binnen te kunnen!

[nomadenbestaan1983world]

Frankrijk, met uitgelicht de regio van de Champagne-Ardennen: de steden Reims, Givet en Charleville- Mézières

Deze streek in Frankrijk is een van de minste bewoonde regio's in Frankrijk. Woeste bossen en rotsen kleuren de omgeving. Prachtig en mystiek tegelijk.

Givet

Givet is een klein stadje aan de Maas. Vanuit Dinant kan je de lokale bus nemen naar Givet of zelf langsheen de prachtige rivier rijden. Er valt niet bijzonder veel te zien maar dat neemt niet weg dat het kleurrijke stadscentrum en de prachtige ligging bij de rivier de moeite waard zijn om even te stoppen en te wandelen doorheen de stad. Op de bergwand staat nog een oud fort dat je kunt bezoeken. Zeker weten een leuke stop en ontdekking.

Charleville-Mézières

Een klein romantisch stadje met een absoluut prachtig centraal plein, de Place Ducale. Dit plein doet denken aan het Place des Vosges in Parijs en is zeker zo mooi. Een echt pareltje van oude Franse architectuur De stad heeft iets met marionettenpoppetjes. In de zomer kun je zelfs (betalend en gratis) optredens zien van marionettenspelers doorheen de stad. Ze hebben zelfs een marionettenmuseum. Verder is het aangenaam flaneren in deze kleine stad. Je kunt het museum van de geschiedenis van de Ardennen bezoeken en de vele historische plekken ontdekken (bijvoorbeeld om meer te weten komen over de dichter Arthur Rimbaud, die hiervandaan kwam). Het is zeker een aanrader voor een bezoek voor een halve dag. Vergeet zeker niet om de lokale cake te proberen!

Reims

Overbekend voor zijn champagne en dus op de bucketlist van elke champagnefanaat. Doe hier nog eens een van de mooiste kathedralen van de wereld bij en, voilà, welkom in de beste champagnestad van de regio.

Je kunt in de buitenwijken van de stad de champagnehuizen bezoeken. Ze liggen eerder in industriële buurten en mooi is het niet echt (op randje soms van getto). Een tour in zo’n champagnehuis is redelijk duur en begint vanaf 21 euro per persoon. ( er is wel een glas proeven van champagne inbegrepen)

De stad Reims op zich is in mijn ogen weinig pittoresk. Het heeft wel mooie oude gebouwen (en veel zijn opgetrokken in de Franse architectuur), maar als geheel bekoort het niet echt. De binnenstad is wel mooi: het mooie stadhuis, de oude champagnehuizen met gravures en tegeltjes. Natuurlijk zijn de bezienswaardigheden van de stad de kathedraal van Notre Dame en het aangrenzende Palais de Tau (nu museum en vroeger het aartsbisschoppelijk paleis). De kathedraal is gratis te bezoeken. Deze is gewoon prachtig vanbinnen. Hier werden bijna alle Franse koningen gezalfd bij hun aantreden. Een belangrijke gebeurtenis is de episode waarin Jeanne d’Arc Karel VII naar Reims bracht om zich tot Franse koning te laten zalven en zo de start in te luiden van de bevrijding van Frankrijk van de Engelse bezetting tijdens de Honderdjarige Oorlog. De kerk is vanbinnen is eerder sober (onder meer door de vernietiging door de Duitsers tijdens de Eerste Wereldoorlog) maar heeft mooie glasramen (moderne en oude glas-in-loodramen, onder meer van Chagall). Tot 22 september van dit jaar is er om 22u15 en 23u elke avond een gratis lichtspel. De kathedraal wordt de ster in een lichtspel waarin de regalia (de geschiedenis van de Franse koningen en de kathedraal) wordt uitgebeeld. Echt knap en zeker een aanrader. Vergeet zeker ook niet naar de glimlachende engel te zoeken aan de buitenkant van het portaal.

De tweede grote bezienswaardigheid is de Basiliek van Saint-Rémy, genoemd naar de heilige bisschop van Reims die de Frankische Clovis hier doopte en er zo voor zorgde dat Frankrijk een katholiek land werd. De basiliek is gratis te bezoeken (er zijn wel werken voor de kerk wat de bereikbaarheid niet ten goede komt). De glasramen zijn echt prachtig, ook het altaar en de opbouw van de kerk is goddelijk mooi. Deze kerk is zelfs een van de oudste kerken van Reims.

Wat ook interessant was, was een bezoek aan de authentieke Romeinse poort, de Porte de Mars (jammer genoeg waren er werken en konden we ze alleen zien vanachter de afspanning....:-(. Om in de Romeinse sfeer te blijven is een bezoek aan het Place du Forum dan ook tof, daar kun je het Romeins forum vinden en toegang hebben tot het crytoportique Gallo Romain. Je kunt de drie klassieke galerijen bezichtigen.

Een wandeling aan het plein van het stadhuis (en in de avond de belichting van het mooie stadhuis) zijn zeker een aanrader. In de Eerste Wereldoorlog werd Reims getroffen maar gelukkig is van het stadhuis nog de renaissance voorgevel blijven rechtstaan.

Kortweg de Franse Ardennen regio is zeker een regio die je niet mag overzien in Frankrijk. Langsheen de Maas zijn er nog talloze kleine pittoreske steden. Ook Reims is zeker een bezoekje waard. Een glas champagne ter plaatse gaan drinken is een goed excuus voor elke gelegenheid niet waar?

[leeforeverett]

Drempelloos wonen dankzij slimme afwatering

Een boontje voor een strak en verfijnd interieur met veel ruimtegevoel? Tegenwoordig kan je je binnenvloer knap laten doorlopen naar buiten, zonder drempels. Et voilà, een naadloze overgang naar je terras. En het regenwater? Dat loopt discreet weg via een ingenieus afwateringssysteem: “Drempelloos wonen dankzij slimme afwatering!” 

Exit drempels

Drempelloos wonen is in. Begrijpelijk, een binnenvloer die doorloopt naar buiten ziet er erg chic uit. Het regenwater mag wel niet naar binnen komen. Voorzie daarom gootlijnen tegen de glasramen. Die vangen de slagregen komend van de ramen efficiënt op. Plaats de goten tussen de dagkanten in een mortelbed op gestabiliseerd zand. Je laat ze aansluiten op een infiltratiesysteem, een regenwaterput of de riolering.

Innovatie stoelt op succesverhaal

Vooreerst valt deze productinnovatie terug op een bestaande tuingoot, de Euroline Discreet Inox sleufgoot. Aan de oppervlakte is enkel een fijne sleuf zichtbaar. Al jaren een succesverhaal in de terrasafwatering en bij de betere bouwstofhandel direct uit stock leverbaar in 2 standaard bouwhoogten. In de toepassing van het drempelloos wonen, komt deze afvoergoot meer en meer naar de gevel toe te liggen. En het dient gezegd, er bestaan ook stijlvolle goten met roosters in dezelfde, uniforme RAL-kleur als je buitenschrijnwerk, maar de discrete sleuf heeft het meeste succes. Raamprofielen verfijnen of verdwijnen in een minimalistische stijl, dan wil je in se geen systeem met rooster tegen je glaspartij zien. Wat is er dan zo nieuw aan het product? Wel, het zit hem in de onderbouw, het nieuwe inox tussenelement.

  Efficiënte afvoer sijpelwater

Het Euroline Barrier-free Living tussenelement, lees Euroline BFL, klemt het EPDM-membraan van onder het raam in de polyesterbetonnen goot. Dankzij het doorlopend waterinloopprofiel en extra sijpelgaten verdwijnt het sijpelwater uit de raamprofielen in de goot. Dat heet de secundaire drainage, de primaire drainage van de slagregen verloopt via de zichtbare sleuf, gevormd door het inox opzetstuk. De sleuf ligt 2 tot 5 mm verzonken in de gekozen (tegel)verharding, die zelf al onder de waterkering van de muur ligt. Het water krijgt geen enkele kans om binnen te dringen.

Helling vloer blijft weg van het huis gaan

De vloerbekleding buiten, die blijft het liefst naar de tuin afhellen, weg van het huis, met een verval van 1 cm per meter. Zo blijft er geen water op je terras staan. Daar waar de verharding stopt en overgaat in gazon of bloemenperk, kan je de Euroline Discreet Inox in zijn traditionele toepassing blijven voorzien (goot met opzetstuk), perfect evenwijdig met de lijn tegen de gevel of de glaspartij ... Uniek en zeer stijlvol. Het is maar een idee, aan jou de keuze!

Vlot in te bouwen, maakt niet uit wanneer

Het nieuwe systeem, de sleufgoot met tussenelement, kan je in elke bouwfase integreren. Dat gaat vrij snel. Het kan dat de aannemer ruwbouw de lijngoot uitzet, samen met de EPDM. Meest vanzelfsprekend is evenwel een installatie na het plaatsen van de ramen (Foto . Direct erna of zelfs na enkele maanden. De enige voorwaarde is dat de EPDM al perfect gelegd werd, de goot kan bijvoorbeeld geplaatst worden door de tuinaannemer wanneer die de inrichting van de tuin voor zijn rekening neemt. We werken in een drempelloze context tussen de binnen en de buiten, maar dan spreken we over het terras dat hoger uitgelegd wordt ten opzichte van de tuin. (Foto 9) Daar zit je wel met een hoogteverschil, of je gaat die tuin ook hernivelleren. Wederom aan jou de keuze.

Niet alleen een esthetisch verhaal ...

Weet dat de idee van het drempelloos wonen ook interessant is als je een dagje ouder wordt, omwille van de makkelijke instap. De buitenomgeving ligt dan best geëgaliseerd. Ons productconcept is vandaag trouwens niet alleen gegeerd in de moderne woningbouw. Architecten schrijven het voor tegen de ramen en in de ingang van publieke gebouwen: rust- en verzorgingstehuizen, bibliotheken, ... Dankzij deze ervaring met intensief bewandelde doorgangen brengen we een duurzaam productconcept in jouw woning!

Enjoy Barrier-free Living! Dankzij het innovatieve afwateringssysteem Euroline Discreet Inox “BFL”

Download hier de inbouwguideline! 

  Short content Innovatief Euroline BFL tussenelement voor de gekende sleufgoot Euroline Discreet Inox

Groups audience ACO Garden

Category Tuin›Rondom het huis›Waterbeheer

Tags

afwatering

regenwater

regenwaterinfiltratie

tuinafwatering

waterinfiltratie

Source partner

from RSSMix.com Mix ID 8173644 via IFTTT

[jurjenkvanderhoek]

HET LICHT ZOEKEN EN VINDEN

Het is dat de tijd stil staat. Niet alsof, of dat het aldus lijkt. Het is zo. De tijd staat stil. Het is vandaag, het wordt geen morgen en gisteren is geweest. Voor de mens Allard Elout is dit de waarheid. Zijn werk blijft actueel, daarvoor is het eeuwig vandaag. Welhaast op de kop af 34 jaar geleden betrad ik op tientallen meters afstand de expositieruimte van Museum Willem van Haren. En nu loop ik de zaal in wat ooit Kunstruimte was en Museum Galerie Heerenveen is genoemd. Toen viel ik stil en dat overkomt mij nu weer. De daar toen en vandaag weer opgehangen schilderijen dwingen tot een moment van geruisloos afwachten. Wat ik destijds in de Heerenveense Courant deed afdrukken, kan ik nu bijna letterlijk op het weblog Kunststukjes publiceren. “Gefixeerd op de beelden totdat de schijnbaar steriele en onpersoonlijke vormen zich van het doek losmaken en in een waterval van glasgerinkel over de bezoeker heen storten.” 

De in 2016 overleden Elout leeft voort in zijn werk. De kunstwereld vergat hem niet. Postuum bezit Allard een plaats in de Friese scene zoals hij dat bij leven had. Zijn kunst is ook nu nog actueel en kent in aandacht en afwerking nauwelijks een gelijke. In dat werk stapt hij tegen beter weten in uit het donker. Het werkstuk waarmee hij met goed gevolg Vredeman de Vries kon verlaten is in deze tentoonstelling bijgehangen. Het toont een duistere welhaast abstracte omgeving in zwart en wit. Het fotografische beeld is op linnen gedrukt. Elout zal zich vaak zo gevoeld hebben zoals hij in dat werk er uitdrukking aan geeft. Pessimistisch over wat buiten het atelier en het woonhuis om hem heen gebeurt. De toestand in de wereld baart hem zorgen. Om daar een antwoord op te hebben bleef hij niet hangen in droefgeestigheid en zwartkijkerij. Na de academie zocht hij het licht.

Die open blik vond hij onder meer in goa-trance. Een muziekstijl waarmee je kunt mediteren en jij je in jezelf keert, in gedachten bent. Op Wikipedia lees ik daarover: “De nummers proberen geleidelijk aan de energie op te bouwen door middel van veranderingen in de percussiepatronen en steeds meer gecompliceerde en gelaagde synthesizergeluiden, melodieën en harmonieën, om zo een hypnotisch, euforisch en intens gevoel te creëren.” In die extase laat de kunstenaar de wereld achter zich, of beter onder zich daar hij in hoger sferen geraakt, en vindt vanuit de donkerte het licht. Die opgetogenheid klinkt door in zijn werk. 

“Van alle kanten straalt en bestraalt een schijnsel de vormen”, citeer ik mijzelf uit de recensie daterend van 7 maart 1990, “kiert ertussen door, terwijl de lichtbron zelf niet in beeld wordt gebracht. De vlakken bollen en rondingen ontstaan onder druk van contrasten. (…) De in pasteltinten gezette nevelsferen, alsof boven de wolken een nieuwe aarde geschapen is, zijn tegenstrijdig met de strakke begrenzingen van de overlappende vormen. Langs elkaar schuivende glasramen, spiegelingen zonder spiegelbeeld.” De tegennatuurlijke schaduwwerking maakt de intentie van het werk mysterieus en onbeschrijfelijk boeiend. De composities zijn gelaagd opgezet, dun en ijl over elkaar gepenseeld. Zo zodat er diepte ontstaat in het platte vlak. Het verdient uiterste concentratie, in maken zowel als in bekijken. Er is een magnetisch veld gecreëerd waarnaar mijn blik getrokken wordt. Mijn ogen kleven figuurlijk aan de verbeelding.

“In een bevlieging na ongestoorde meditatie verschijnen geestelijk beelden uit een vergeten landschap en worden moeizaam verwerkt tot tastbare impressies. De vormen zijn zo transparant als glas, maar vervormen voor het oog tot compacte gehelen. Nadat op het netvlies een bepaalde impressie staat ingebrand blijken de verzonden beeldgolven alweer andere standpunten in te houden. Aldoor speelt de vorm en de lijn een nieuw spel met de kijker. (…) Onder de denkbeeldige huid gaat een filosofie schuil, waarin in de uiteindelijke werkelijkheid de visie op heden en verleden, begin en eind, yin en yang, zijn en niet zijn verborgen ligt onder de diverse voorbewerkingslagen. Het karakter van het werk wordt daardoor bepaald, zoals de mens wordt gevormd door zijn geschiedenis.”

Bij de tentoonstelling is als een soort van catalogus een kleine werkmap te koop. Daarin verantwoord de kunstenaar zijn leven en werken, dat door kenners ‘poëtisch constructivistisch’ is genoemd. Elout is een dichter in zijn transparant abstracte schilderijen die zijn geconstrueerd rond geometrische vormen. Maar vooral zoekt hij daarin het licht. Hoe hij dat lichte punt aan het eind van de donkere tunnel heeft gevonden staat beschreven. Waardoor hij inspiratie vond en vanuit welke bron hij zijn composities liet ontstaan. Een playlist van ateliermuziek, waarbij Allard de rust vond om te werken, vindt een plek in de map. En de mate van verlichting door kunstlicht om bij te werken in het atelier. Om de kleurweergave op zijn schilderijen zo natuurgetrouw over te laten komen. Zelfs kan ik nu eenzelfde situatie bij mij thuis inrichten. Met dezelfde lichtsterkte, dezelfde muziek en de geur van olieverf, copal en damar. Sluit ik mijn ogen zie ik Allard werken achter zijn ezel met op het palet bergjes verf in pastelkleuren. 

“Het licht straalt degene tegemoet die de moeite neemt het licht daadwerkelijk symbolisch te ontsteken.”

“Inspiratie en worsteling”. Werken van Allard Elout in tentoonstelling bij Museum Galerie Heerenveen, Mickelersstraat 11 in Heerenveen. 28 januari tot en met 10 maart 2024.

[jurjenkvanderhoek]

LANDSCHAPSBELEVING EN NATUURERVARING IN KUNSTRUIMTE H47

In de duo-tentoonstelling “Lichter landschap” bij Kunstruimte H47 in Leeuwarden reageren de kunstenaars Hilde Huisman en Wia Bouma in hun werk op elkaar. Zij reflecteren daarin de landschappelijke inspiratie en de ervaring van de natuur. Met het pasteuze trage van verf en kwasten en de lichtheid van textiel geven de kunstenaars een representatie van landschap, dat zowel verdicht kwetsbaar maar ook onscherp en fragiel is.

Monumentaal hoeft niet altijd indrukwekkend groot te zijn. De landschappen van Wia Bouma zijn groots en imposant op beperkt formaat. Krachtig weet zij in meest abstracte zin een omgeving vast te leggen. In de ruwe lijnvoering weet zij de emotie bij het uitzicht te pakken. Treffend af te beelden. Het zijn nauwelijks bestaande situaties, nergens te plaatsen plekken, geen realistische omgevingen. Maar de idee en het gevoel is wel plaatsbepalend. Deze indruk gaf het landschap haar op die plek, daar en toen in deze gemoedstoestand. Strikt genomen zijn het geen landschappen, maar landschappelijke afbeeldingen. Composities die passen bij de ervaren plek, de ondervonden omgeving. Het is een interpretatie van de werkelijkheid zonder een realiteit na te jagen. De compacte benadering oogt monumentaal. Het gevoel is niet breed uitgemeten en geeft daardoor een gedetailleerde beleving.

Op postzegelformaat is de emotie geconcentreerd tot devotie, een aandachtige bezieling van de realiteit. De werkelijkheid van de gedachte, de idee bij een bepaalde plek zonder de plek op zichzelf uit te drukken. De paneeltjes zijn luchtig maar krachtig in verf gezet. In enkele beheerste gebaren is de balans gezocht. Een evenwicht tussen gedachte en uitdrukking, tussen gevoel en afbeelding. Hoe geef je beeld aan de ervaring van de plek. Niet door realistisch huisje, boompje, beestje neer te zetten. Maar in kleur en vlak met de materie verf tot een abstracte uitbeelding te komen. De indruk uit te drukken, een afdruk van gevoel. Het stempel van emotie.

Naast dat Bouma haar indrukken van het landschap uit met verf op doek, heeft zij ook atypische dragers gebruikt om de omgeving op vast te leggen. Zo gebruikt zij schuursponsjes en schuurblokken om een op collage lijkende compositie te maken. De verf wordt door de materie opgenomen of afgestoten. Het geeft een bijzonder effect en leidt tot een zuiver abstracte beleving van het onderwerp.

Een enkel klein werk van Wia Bouma is tot grote afmetingen opgeblazen als print op kunststof. Het geeft textiel kunstenaar Hilde Huisman de gelegenheid te reageren op dit landschappelijke werk. In de installatie organza heeft zij brede linten doek gehangen. In diverse kleurbanen speelt de transparante stof met het door de hoge ramen invallende licht. De linten benemen het zicht op het landschap, zoals mistnevels de omgeving omsluieren. De bezoeker kan zich begeven in de installatie, zich omgeven door het textiel. Hoe dichter men dan tot de uitvergroting van Bouma komt, zich een weg baant door de nevel, hoe duidelijker dat landschap op het netvlies komt. De installatie is speciaal voor deze ruimte gemaakt. Daarmee sluit het aan op wat H47 onder meer beoogt. Ruimte geven aan kunst die speciaal voor deze plek en dit gebouw is gemaakt. Unieke projecten die karakter geven aan deze kunstruimte.

In de kozijnen voor de glasramen heeft Huisman kleine ingelijste werken laten hangen. Deze zijn doorzichtig en zowel van buiten als in een etalage dan wel van binnen te bekijken. De tweezijdige composities zijn landschappelijke impressies gebruik makend van licht en schaduw. Vertalingen in de stoffen organza en wol, zoals de geschilderde versies overzettingen zijn in olieverf en acrylverf. Beide uitvoeringen geven beeld aan de idee van de kunstenaar. Is Bouma compact en luisterrijk, Huisman is in haar werk transparant en fragiel.

“In tijden van overweldigende emoties van vergankelijkheid en verlies, maar ook van uitzinnige vreugde, kan het beleven van het landschap en het ervaren van de natuur helpen bij het reflecteren op deze vragen en tot rust en stilte te komen.” Met deze volzin duiden de kunstenaars onomwonden wat de betekenis van hun werk kan zijn. In H47 ervaar ik het laatste deel van de zin. Vooral in en door de installatie van Hilde Huisman kom ik tot rust na de drukte van de antiekmarkt op het Zaailand achter me gelaten te hebben. De stilte vind ik in het kleurenpalet van Wia Bouma, hoewel dit schijnbaar tegenstrijdig is.

Lichter Landschap. Werk van Hilde Huisman en Wia Bouma bij Kunstruimte H47, Haniasteeg 47 in Leeuwarden. Te zien tot en met 24 september 2023.

[positionereniibyac]

office concrete building 

vernieuwend concept voor het plaatsen van glasramen om ervoor te zorgen dat er een grote lichtinval in het ontwerp komt

[leeforeverett]

Drempelloos wonen dankzij slimme afwatering

Een boontje voor een strak en verfijnd interieur met veel ruimtegevoel? Tegenwoordig kan je je binnenvloer knap laten doorlopen naar buiten, zonder drempels. Et voilà, een naadloze overgang naar je terras. En het regenwater? Dat loopt discreet weg via een ingenieus afwateringssysteem: “Drempelloos wonen dankzij slimme afwatering!” 

Exit drempels

Drempelloos wonen is in. Begrijpelijk, een binnenvloer die doorloopt naar buiten ziet er erg chic uit. Het regenwater mag wel niet naar binnen komen. Voorzie daarom gootlijnen tegen de glasramen. Die vangen de slagregen komend van de ramen efficiënt op. Plaats de goten tussen de dagkanten in een mortelbed op gestabiliseerd zand. Je laat ze aansluiten op een infiltratiesysteem, een regenwaterput of de riolering.

Innovatie stoelt op succesverhaal

Vooreerst valt deze productinnovatie terug op een bestaande tuingoot, de Euroline Discreet Inox sleufgoot. Aan de oppervlakte is enkel een fijne sleuf zichtbaar. Al jaren een succesverhaal in de terrasafwatering en bij de betere bouwstofhandel direct uit stock leverbaar in 2 standaard bouwhoogten. In de toepassing van het drempelloos wonen, komt deze afvoergoot meer en meer naar de gevel toe te liggen. En het dient gezegd, er bestaan ook stijlvolle goten met roosters in dezelfde, uniforme RAL-kleur als je buitenschrijnwerk, maar de discrete sleuf heeft het meeste succes. Raamprofielen verfijnen of verdwijnen in een minimalistische stijl, dan wil je in se geen systeem met rooster tegen je glaspartij zien. Wat is er dan zo nieuw aan het product? Wel, het zit hem in de onderbouw, het nieuwe inox tussenelement.

  Efficiënte afvoer sijpelwater

Het Euroline Barrier-free Living tussenelement, lees Euroline BFL, klemt het EPDM-membraan van onder het raam in de polyesterbetonnen goot. Dankzij het doorlopend waterinloopprofiel en extra sijpelgaten verdwijnt het sijpelwater uit de raamprofielen in de goot. Dat heet de secundaire drainage, de primaire drainage van de slagregen verloopt via de zichtbare sleuf, gevormd door het inox opzetstuk. De sleuf ligt 2 tot 5 mm verzonken in de gekozen (tegel)verharding, die zelf al onder de waterkering van de muur ligt. Het water krijgt geen enkele kans om binnen te dringen.

Helling vloer blijft weg van het huis gaan

De vloerbekleding buiten, die blijft het liefst naar de tuin afhellen, weg van het huis, met een verval van 1 cm per meter. Zo blijft er geen water op je terras staan. Daar waar de verharding stopt en overgaat in gazon of bloemenperk, kan je de Euroline Discreet Inox in zijn traditionele toepassing blijven voorzien (goot met opzetstuk), perfect evenwijdig met de lijn tegen de gevel of de glaspartij ... Uniek en zeer stijlvol. Het is maar een idee, aan jou de keuze!

Vlot in te bouwen, maakt niet uit wanneer

Het nieuwe systeem, de sleufgoot met tussenelement, kan je in elke bouwfase integreren. Dat gaat vrij snel. Het kan dat de aannemer ruwbouw de lijngoot uitzet, samen met de EPDM. Meest vanzelfsprekend is evenwel een installatie na het plaatsen van de ramen (Foto . Direct erna of zelfs na enkele maanden. De enige voorwaarde is dat de EPDM al perfect gelegd werd, de goot kan bijvoorbeeld geplaatst worden door de tuinaannemer wanneer die de inrichting van de tuin voor zijn rekening neemt. We werken in een drempelloze context tussen de binnen en de buiten, maar dan spreken we over het terras dat hoger uitgelegd wordt ten opzichte van de tuin. (Foto 9) Daar zit je wel met een hoogteverschil, of je gaat die tuin ook hernivelleren. Wederom aan jou de keuze.

Niet alleen een esthetisch verhaal ...

Weet dat de idee van het drempelloos wonen ook interessant is als je een dagje ouder wordt, omwille van de makkelijke instap. De buitenomgeving ligt dan best geëgaliseerd. Ons productconcept is vandaag trouwens niet alleen gegeerd in de moderne woningbouw. Architecten schrijven het voor tegen de ramen en in de ingang van publieke gebouwen: rust- en verzorgingstehuizen, bibliotheken, ... Dankzij deze ervaring met intensief bewandelde doorgangen brengen we een duurzaam productconcept in jouw woning!

Enjoy Barrier-free Living! Dankzij het innovatieve afwateringssysteem Euroline Discreet Inox “BFL”

Download hier de inbouwguideline! 

  Short content Innovatief Euroline BFL tussenelement voor de gekende sleufgoot Euroline Discreet Inox

Groups audience ACO Garden

Category Tuin›Rondom het huis›Waterbeheer

Tags

afwatering

regenwater

regenwaterinfiltratie

tuinafwatering

waterinfiltratie

Source partner

from RSSMix.com Mix ID 8173644 via IFTTT