#moeder en kind

[johnnyslittleanimalblog]

jaguar Rica with cubs artis BB2A7949 by safi kok

[mamaplaneet]

[twafordizzy]

Erik Vlaminck laat Stanny opvlammen

bron beeld: grootoudersvoorhetklimaat.be Vooraf: Stanny werd als kind verdreven uit zijn geboortedorp en verloor ieder gevoel van geborgenheid. Hij is niet in staat zich tegen de wreedheid van zijn klasgnootjes te verweren. Thuis vindt hij zijn doodzieke moeder en zijn in zichzelf gekeerde vader. Kermis Stanny was aptrots dat hij mocht helpen bij het openhouden van de kindermolen. Kaartjes…

[lelieblad]

"wauw, ik zei gister iets tegen mijn vader, zonder erbij na te denken. en vanochtend, toen ik beneden kwam, terwijl ik mezelf probeerde te wapenen voor vandaag, begon mijn moeder er gelijk over. het voelde als een klap in mijn gezicht. 

ze vroeg het verwijtend, dus ik reageerde verontwaardigd. en toen ze concludeerde dat ze geen gelijk had, schoof ze alsnog de schuld op mij.

en dan hoor ik mijn vader in mijn achterhoofd zeggen dat ik socialer moet doen, dat ik meer moet praten, en dan denk aan hoe akelig praten met mijn moeder is. ik probeer zo min mogelijk van mezelf te laten zien, zodat ze me zo weinig mogelijk zou kunnen verwijten. 

tags: het is net als wanneer ik opgelucht van school naar huis fiets en een planning maak voor thuis en mijn moeder dan in de keuken staat en zich niet eens omdraait en het dan gelijk zegt en ik me weer herinner dat ik thuis ook geen leuke plek vind"

[betoverheks]

Don't be a beggar of love. Lente stottert zich op gang. Godin woont prominent in mijn lichaam. Alle mannen in Leiden en omstreken van slag. Lang leven de liefde. En heil Freya!

Het is koud. Het miezert. Het is godbetert bijna mei. Heks rijdt in haar scootermobiel richting Leidse Hout. Bomen en struiken staan plotseling in blad. Ondanks de kou en narigheid wagen ze het er op om eindelijk dan maar uit te lopen. Teer groen overal. Door dit kersverse bladerdak gefilterd licht valt op Heks. Een groengouden wonderwereld vol verwachting. Ik ben zo blij. Mijn hart wagenwijd…

[arsenal-womens-1]

secret 3rd kid

all the Dutch is from google translate so sorry if it’s wrong

[part 2]

Walking into the locker room where you would be spending the next 2 years of your life felt like a dream. It's all you have ever dreamt of playing with the best, taking after your mama. It's a big name to be associated with; everyone loves her, she is one of the best coaches in the game.

The door opening startles you. Looking at the clock on the wall, you realize you had been standing there for 30 minutes. An English voice startles you out of thought. “Hey, who are you? Are you meant to be here?” Before you can answer, the only real familiar voice responds to that question. “I guess we'll just have to do introductions now. You guys, this is Amalia Glotzbach, she is one of the new girls.”

Looking at the faces of the 4 girls standing not that far away from you, you can tell they were not expecting a new girl at the moment. Looking carefully at their faces, you try to see if any of them recognize your last name. By the looks on their faces, nobody knows, which you kinda expect from the girls that don't know your mama as you play under your dad's last name.

Feeling a hand on your shoulder, you turn to look at your new manger. “Do you want to introduce yourself properly?” Taking in a shaky breath, you nod at him. “Hey, I'm Amalia Glotzbach. I'm 16, I'll be 17 in a month. I've been playing football since I've been able to walk. I'm from the Netherlands.”

After saying the Netherlands part, Viv must have put two and two together. “Het kind van jouw Sarina.” (Your Sarina’s kid.) You smile at her. The other girls look confused. “Ja, ze is mijn moeder, mmm, kun je het misschien aan niemand vertellen? Ik wil gewoon gezien worden als mezelf en niet als Sarina Wiegman, jongen. Ik wil laten zien dat ik hier niet ben, alleen vanwege wie mijn moeder is. Ik weet dat mensen er ooit achter zullen komen, maar voor zover de wereld weet heeft ze maar twee kinderen.” (Yeah, she's my mama. Mmm, could you maybe not tell anyone? It's just I want to be seen as me and not Sarina Wiegman's kid. I want to show that I'm not here just because of who my mama is. I know at some point that people will figure it out, but as far as the world knows, she only has 2 kids.)

Waiting for her to reply, you look at the other three very confused girls. “Sorry about that,” you fake smile at them. After another brief silence, Viv speaks up. “Ik zal het aan niemand vertellen.” (I won't tell anyone.) Sending Viv a small smile, Beth speaks up. “I'm so confused but hey, I'm Beth Mead. Welcome to the team, kid.”

————————————————————————————

There might be a second part of this I don’t know. and I’m sorry it’s so short I’ve tried my best to make it as long as I can

[kafkasapartment]

Composition/ Moeder En Kind, 1911. Otto Van Rees

Oil on Burlap.

[euryalex]

(Art by @ziorre)

De grens tussen levenden en doden wordt met de dag dunner. Er is geen rechtssysteem meer. De mensheid sterft langzaam uit. Toch zijn mensen vastbesloten om te overleven en een zo normaal mogelijk leven te leiden.

Noël had een plan. Hij zou overleven nadat zijn moeder hem verliet toen het allemaal begon. Hij zou op voedsel jagen, 's nachts kamperen en de man-bijt-man-wereld overleven die zijn leven was geworden.

Zijn plannen vallen echter in duigen wanneer hij na tien jaar wordt herenigd met zijn zus Julie. Hoewel hij zich niet kan herinneren waarom hij en zijn moeder jaren geleden zijn vertrokken, herinnert Julie zich alles.

In tegenstelling tot hem bewandelt zijn zus een ander pad. Een pad dat leidt naar wraak en dood. En zo komt hij erachter wat voor soort man hun vader was, en waarom zijn zus onvermurwbaar is hem te vinden. Wat Noël nog niet weet, is hoe ver Julie zal gaan. Misschien weet hij ook niet hoe ver hij zal gaan.

Hallo!

Ik heb mijn eerste boek geschreven! Het is ongeveer klaar maar ik zoek altijd feedback. Je kan het vinden op Wattpad!

---

The line between the living and the dead becomes thinner every day. There is no longer a legal system. Humanity is slowly dying out. Yet people are determined to survive and live as normal a life as possible.

Noel had a plan. He would survive after his mother left him when it all started. He would hunt for food, camp at night, and survive the man-bites-man world that his life had become.

However, his plans fall apart when he is reunited with his sister Julie after ten years. Although he cannot remember why he and his mother left years ago, Julie remembers everything.

Unlike him, his sister follows a different path. A path that leads to revenge and death. And so he learns what kind of man their father was, and why his sister is adamant about finding him. What Noël doesn't know yet is how far Julie will go. Maybe he doesn't know how far he will go.

Hello!

I wrote my first book! It's ready but I'm always looking for feedback. You can find it on Wattpad

[blinde-mama]

Hoi allemaal.

Ik ben blind en krijg een kindd. Leuk een baby natuurlijk. Maar hoe ga ik het doen met de verzorging, voeding, hoe beleef ik mijn zwangerschap? Allemaal vragen die ik ga beantwoorden doormiddel van deze wekelijkse blogs.

Voordat we beginnen wil ik wel even zeggen dat deze blogs niet gepost worden voor het trekken van aandacht, maar juist om een inkijk te geven in het leven van een blinde mamma to be. Gewoon een weekelijks stuk om te lezen met humor, mijn belevingen en verhalen over dingen die ik mee maak nu ik zwanger ben en ook alle bijbehorende controles krijg en dingen moet gaan regelen. Veel plezier met het lezen. En tot de volgende.

Zwanger, van test tot 10 weken.

In deze blogs ga ik jullie weekelijks meenemen in het moederschap. Maar niet zomaar “normaal” moederschap, nee, het moederschap als je, net als ik, volledig blind bent. Welke dingen zijn vanzelfsprekend en welke niet? Richt je de babykamer anders in? Waar loop je tegen aan bij het zwanger zijn en krijgen van een baby? Hoe lees je je zwangerschapstest af als je deze niet kunt zien? Hoe beleef je je echo’s? Leuk, al die vragen maar er komkt zoveel meer bij kijken, Maar naast al die vragen neem ik jullie ook mee bij de leuke, grappige, frustrerende of juist onverwachte meevallers.

De test.

Tja, je bent al een paar dagen over tijd, en dan? De wel bekende zwangerschaps test. Een test met streepjes kan je als visueel beperkt persoon “moeilijk” of niet aflezen, natuurlijk had ik ook gewoon kunnen wachten tot man lief thuis was van zijn werk, maar geduld is nooit mijn sterkste kant geweest, en wat moet je anders op een zaterdagochtend? Goed, die test dus, maar uhm, hoe ga je de test uitvoeren, want ja, leuk zoon test maar er komt wel wat preciessie werk bij kijken als je snapt wat ik bedoel. De oplossing? Gewoon, een papieren bekertje. Even het bekertje vol maken met benodigd test materiaal, wat ook nog best wel een uitdaging is, kan ik je zeggen, test erin, wachten, en dan? Dan moet de test worden afgelezen. Nou, daar gaat ie dan. Met de telefoon en behulp van AI een foto maken van de test. “Op de foto zie je een aanrecht, zeeppompje en een koffiemachine.” Leuk dat je dat allemaal ziet, maar ik wil de test in beeld, niet mijn aanrecht. Nog maar eens proberen. Enn ja hoor, “de test laat een zwangerschapstest zien met het woord zwanger in beeld.” Wat? Toch nog maar een keer proberen. “De test laat een zwangerschapstest zien met het woord zwanger op het display”. hoera! Hij is dus echt positief. We krijgen er dus een baby bij, super leuk, maar wat nu?

4 weken zwanger. De eerste aan wie ik het verrtelde, afgezien van mijn partner, was mijn moeder. Toch wel lichtelijk in paniek, want hoe gaat ze reageren? Hoe ga ik het zelf trekken? Anyway, moeders was super blij, net als man lief, gelukkig. Ik zelff moest echt wel even twee tellen na gaan denken. Maar uiteindelijk wilde we dit natuurlijk super graag, en ook ik was na eerst even te moeten wennen aan het idee, echt onwijs happy met de komst van de mini.

Gelukkig had ik al voor mijn zwangerschap wat dingen op een rijtje kunnen zetten. Welke instanties ga ik inschakelen bij hulp en training met betrekking op baby kind zorg? Gelukkig kon ik hier snel mee beginnen en was die zorg al itsjes minder.

7 weken zwanger.

En dan, de aller eerste echo. Hoe dubbel is dit? Nou, ik kan je vertellen dat het heel dubbel, maar zo mooi is, ondanks dat je het zelf niet ziet. Gelukkig heb ik een onnwijs lieve, meedenkende en bovenal, geduldige en begripvolle verloskundige prraktijk gevonden die echt de tijd neemt en alles tot in detail beschrijft en uitlegt, net als mijn partner natuurlijk. Maar ik dwaal af. die eerste echo dus, wat een mooi moment. Je hoort nog geen hartje, maar toch krijg jede bevesteging dat het goed is, dat het hartje klopt, en dat je echt ja, echt zwanger bent van een klein wondertje.

Toen kwam het moment. Hoe en waneer gaan we het aan de rest van de familie vertellen? We wisten hoe en waneer, maar dan komt het grote moment. De spanning nam toe, en eindelijk was het hoge woord eruit. Ik ben zwanger. Voor het eerst zei ik het hard op waar mijn hele familie bij was. Een raar maar mooi moment. Gelukkig heb ik een onwijs lieve, zorgzame familie die me soms letterlijk, overal doorheen sleept. Toppers zijn het.

10 weke zwanger.

De intake bij de verloskundige. We kregen een vragenlijst die ik moest invullen met mijn partner, maar helaas, een ontoegankelijke website voor mensen met een visuele beperking. No worries, de vragenlijst werd ingevuld en ik ging opzoek naar een manier om ontoegankelijke informatie voor mij toch toegankelijk te maken. Helaas, zonder succes. Ook de kraamzorg moest natuurlijk geregeld worden maar, helaas. Ook die website was niet goed toegankelijk voor een blind persoon. Maar gelukkig waren ze er weer. De verloskundigen, die samen met ons meteen de kraamzorg regelden. Helden zijn het.

Hebben jullie nog vragen?

Toen kwam de vraag of er nog vragen waren. Tja, die waren er zeeker. Toen ik aangaf dat ik de periode tussen de eerste echo en de twede best wel lang vond en ik me zorgen maakte bood de verloskundige aan om een snelle echo te maken en ook, bij hoge uitzondering het hartje te laten horen. Oh my god, wat een moment. Zo mooi. En ja hoor, daar kwamen ze dan. De tranen. Zeker omdat ik natuurlijk geen fotos echt kan bekijken was dit super speciaal en bijzonder. Als je volledig blind ben en je dus niet meteen van je kindje kan genieten op een echo is het luisterenn van de hartslag the next best thing.

Tien weken dus, zo ver ben ik nu. Wat be ik nu al trots. Op mijn nee, ons kindje. Op mijn partner die me zo goed steund en super lief is. Op m’n familie die mee enken in oplossingen, die aan komen met twede hands baby spullen, die aanbieden om mee te gaan naar echo’s, ik ben blij met ze. Volgendeweek zijn we er weer. Tot dan.

[devosopmaandag]

Het i-woord

De Brits-Ghanese filosoof Kwame Anthony Appiah (1954) wordt in Sâo Paulo voor een Braziliaan aangezien, in Kaapstad voor kleurling, in Rome voor Ethiopiër en in Londen voor een Indiër. Van hem is het boek 'De leugens die ons binden – Een nieuwe kijk op identiteit'*, over dat wat oververmoeide i-woord. Binnenkort wordt het eerste kleinkind van mijn jongste broer geboren, een kind met Nederlandse, Javaanse, Belgische, Chinese, Poolse en Duitse genen. En in Frankrijk vragen ze in Aziatische restaurants vaak aarzelend waar ik vandaan kom. 'Hybride' kan verrijking betekenen of vertroebeling. Ik kies nadrukkelijk voor het eerste.

In de televisieserie 'De Afro-Europeaan' gaat de 45-jarige Ikenna Azuike op zoek naar Afrikaanse diaspora-gemeenschappen in Europa. Als kind van een Britse moeder en een Ghanese vader bekijkt hij hoe die gemeenschappen eruit zien, maar is hij ook op zoek naar zijn eigen Afrikaanse identiteit. Hij voelt dat hij daarin tekort schiet en eigenlijk geen idee heeft wat dat inhoudt. Ik ergerde me gaandeweg een beetje aan zijn klaagzang maar niet te weten hoe een zwarte man te zijn.

Na afloop van onze voorstelling 'Elkaars Andere – pleidooi voor naïeve nieuwsgierigheid' kwam een Indische vrouw van begin zeventig naar mij toe en bekende nog steeds niet te weten waar zij eigenlijk bij hoort. 'Omhels beide werelden', hield ik haar voor, 'zie dat als rijkdom.' Tijdens het lezen van Appia's boek bekroop me het ongemakkelijke gevoel dat het natuurlijk veel ingewikkelder ligt. Omhels ikzelf wel mijn beide werelden: de Nederlandse en de Indische? En waar komt mijn weerzin voor Tante Lien vandaan, het personage van de Indische tante gespeeld door Wieteke van Dort? Waarom vind ik het feit dat zij door de Indische gemeenschap op handen gedragen wordt zo onverdraaglijk? En is die Nederlands-Indische cultuur wel zo nostalgisch en verongelijkt als ik denk?

Appiah schrijft dat identiteiten benamingen en ideeën met zich mee brengen over waarom en aan wie ze moeten worden toegekend, dat ze je denken bepalen over hoe je je moet gedragen en beïnvloeden, over de manier waarop andere mensen jou bejegenen. Maar al deze dimensies van identiteit zijn betwistbaar en moeten dat ook zijn! De veronderstelling dat elke identiteit in de kern een diepe overeenkomst vertoont die mensen met die identiteit verbindt is onjuist, legt hij uit in zijn boek.

In dat hele identiteitsgeraas staat één ding voor mij als een paal boven water. Mijn geboorteakte bleek op een dag onvindbaar, ook in de huidige gemeentearchieven te Bandung. Die was noodzakelijk voor mijn huwelijk met G. Uiteindelijk heb ik in het kantongerecht onder ede moeten verklaren dat ik ben wie ik ben:

Christine Wilhelmina Margaretha Kemper, geboren 10 augustus 1951 te Bandung, dochter van Emile Kemper en Souw Han Nio.

Dwars door al mijn toebedeelde en toegeëigende identiteiten heen, ben ik ondeelbaar mijzelf. Dat heb ik gezworen.

*'De leugens die ons binden – Een nieuwe kijk op identiteit' | Kwame Anthony Appiah | vertaling Maarten Polman | Uitgeverij Pluim 2019

[johnnyslittleanimalblog]

reticulated giraffe artis ED8A1177 by safi kok

[twafordizzy]

H.M. van den Brink en de machteloze vader

bron beeld: maartjegeels.nl Er is bij mij een fascinatie voor literatuur die het water raakt. Titels waarin woorden als ‘water’, ‘rivier’, ‘zee’ en ‘oever’ voorkomen hebben per definitie aantrekkingskracht. Zo kwam ik ook terecht bij Over het water van Hans Maarten van den Brink (1956). Een boek dat nog nieuwsgieriger maakte toen ik vernam dat er internationale belangstelling voor was. Times…

[elmasinthetree]

mees kees 19 jaar met nieuwe kleren en gel in zn haar hij is stagair dus hij moet het nog leren EN ZN MOEDER MOET ZN BROOD NOG SMEREN!!!!

nog steeds insane dat Mees Kees nog op de pabo zit. Ik weet dat dat het hele punt is van de boeken maar wie liet hem voor de klas staan. dat is gewoon een langer kind.

[floris-bos]

Op goed geluk dat degene het ziet!

We zaten tegenover elkaar in de trein naar Schiphol en verder op de stoelen naast een uitgang, ik moest er op Amsterdam Zuid uit en jij bleef zitten.

Jij had een koptelefoon op, en een soort hartige maar leuke tas.

Ik merkte al gelijk op hoe je op de muziek zat te tikken, waarna we voor het eerst elkaar aankeken. Vervolgens kwam er een moeder met kind bij ons zitten waar we beide om glimlachte. Ook liet je je telefoon vallen waarna ik hem voor je oppakte. Helaas was ik te verlegen om een gesprek te starten, ook omdat we beiden met onze koptelefoon op zaten. Hopelijk lees je dit en kunnen we wellicht een kopje koffie samen delen!!

[wavdsteen]

Whitney Houston, zong zich naar de top

Vandaag is zangeres Whitney Houston die de avond van ons programma ‘De Nalatenschap’ gaat vullen met haar muziek en gouden stem. Whitney Houston, haar jeugd Whitney Elizabeth Houston werd geboren op 9 augustus 1963 in Newark, New Jersey, als het tweede kind van John en Cissy Houston. Ze kwam uit een muzikale familie, waar haar moeder een gevierde gospelzangeres was, haar vader in de…

[gewoonkarin]

Vorige week vrijdagavond kwam een volledig gezin, vader, moeder, zoon en dochter, uit onze gemeente om het leven bij een verkeersongeval. In de loop van vorige week zaterdag werd duidelijk wie het waren. Berichten verschenen, gedichten gemaakt waaronder een hartverscheurend van Andy Marcelissen. De dichter des larielands wist het verdriet in een paar zinnen te pakken zodat je niet anders kon dan herpakken omdat het zo binnen kwam.

Grote zus en ik appen dagelijks en spraken ons gevoel erover uit. Hoe verschrikkelijk. Als je een heel gezin weghaalt bij familie, vrienden, kennissen, klasgenoten, collega's, uit het leven in het algemeen, dan is dat niet in woorden uit te drukken.

In eerste instantie hoopte ik dat er niet één kind, die geen zin had om mee op pad te gaan, was thuis gebleven. Gek is dat, dat je daaraan denkt. Het samen zijn is dan voor mij kennelijk troostend. Niet alleen in het eeuwige moeten verblijven en wachten op de rest. Niet alleen hier moeten blijven waar rouw overheerst. Gewoon, samen. Ook de reden dat ik het levensverlies van ons pa accepteerde, ons pa en ma samen. Troost.

Grote zus had, toen Paul zijn leven verloor, ook wel eens zo'n dag dat ze liever bij hem wilde zijn. Het was de zorg om twee kinderen die haar op de been hield. Doorgaan omdat het moet en omdat Paul niet anders had gewillen.

Grote zus typte dat ze in onze gemeente hier over heel wat jaren nog zullen praten. Ik betwijfel dat. Zo werkt het niet naar mijn mening. Een kleine groep mensen rouwt een leven lang. Ze groeien groter dan het verdriet maar het gemis blijft. Dat ze altijd 46, 13 en 10 blijven. In verleden tijd over ze praat.

Dat jij jarig bent en ouder bent geworden dan zij. Dat dat je raakt maar weinig mensen dat beseffen. Een dansuitvoering waar je niet meer heen hoeft omdat ze nooit meer voor je gaat dansen. Dat er ouders zijn die de belangrijke gebeurtenissen met, door en voor hun kinderen niet meer mee gaan maken. De kinderen jong blijven, nog zoveel in het verschiet.

Mijn tandenverdriet, ik zeg standaard dat er ergere dingen zijn. Helaas. Was het maar niet zo. Dat soort verdriet waait weer over.

Maandag is het afscheid. Alleen al de gedachte aan vier kisten op een rij maakt me verdrietig. Hoe moet het zijn als je houdt van die mensen in die kisten. Hartverscheurend.