#Ouderschap | Explore Tumblr posts and blogs

yfmeurs · 9 days ago

Text

A p p e l k l i e k

Part 83620125782619

Die week liep alweer op zijn eind en D's vluchtrooster had 'm voor vier dagen het land uitgestuurd naar een milder klimaat onder de mediterrane spaanse zon. Avondschemer zou de componistenbuurt binnen een paar uur stilzwijgend overvallen met 'n grijzig weefwerk van een pak wolken en lange schaduwen toveren op de donkergroene coniferen waarmee het huis was omzoomd.

In de keuken luisterde ze gebiologeerd naar de illustere professor Weiz, een paradijsvogel die regelmatig de gekooide realiteit van een getergd land schetste in radioprogramma 'Liever spruitjes dan haagse bluf'.

De paradijsvogel was vandaag van mening dat karnemelk mengen met roosvicee als tussendoortje bijna net zo slecht is als een kant&klaar pakje uit de supermarkt.

'Kinderen wennen daardoor aan de zoete smaak van melk zodat ze geen gewone melk meer willen drinken en dat is een signaal van slecht ouderschap. Iets waar we met zijn allen voor moeten waken.'

Wel potverdorie ! De mega gezonde uitvinding die ze regelmatig als een vieruurtje met bammetje opdiste werd hier eventjes door 'n puriteinse goeroe uitgejouwd en van tafel geveegd. Nou ja, puriteins. Voor die professorige prietpraat was vanzelfsprekend geen enkel redelijk bewijs, alleen het bewijs van goedbetaalde vriendschap met 'n populaire yoghurtdrankjesfabrikant, of niet dan.

Tory, gebruik je verstand. Jij bent zeker geen puritein en vanzelfsprekend vind je gezonde voeding belangrijk. Je koopt zelfs regelmatig biologisch brood voor in hun broodtrommeltje. Dus hou op met die zelftwijfel.

Even verderop op de parketvloer in de woonkamer lag een keur aan kleurige legosteentjes lichtvaardig en royaal uitgestrooid rondom de vier spelende kinderen. Kleine verdwaalde stapelsteentjes om het zelfbedachte maaksel, een woonhuis met start- en landingsbaan, te kunnen bouwen. Je zou het misschien niet verwachten maar er werden hier door het herengezelschap - van hooguit 'n decennium oud - serieus bouwplannen besproken en zo te horen waren de meningen nogal verdeeld. Schelle stemverheffingen over en weer probeerden elkaar te overtuigen, want wáár moest de landingsbaan komen. Naast het huis, voor, achter of misschien wel op het dak ?! Maar òp het dak kon natuurlijk niet, dan moest het huis véél te lang worden.

Voorzichtig laveerde ze tussendoor, zonder uit te glijden over een van die kantige plastic onderdeeltjes, richting het witte dressoir tegen de muur, met in beide handen een vol dienblad voor de lekkere trek. Driehoekige mini bammetjes kaas en komkommer, pindakaas en appel. Vanzelfsprekend de huisgemaakte fristi van karnemelk en roosvicee - lekker puh goeroe - en biologische appelsap, die troebele soort.

Er werd met geen woord gerept over de klassefoto's die aan alle kinderen waren uitgedeeld, met geen woord. Het leek de schoolvriendjes niet te deren of waren ze geconditioneerd en er apatisch voor geworden. Hun guitig lachende gezichtjes hadden plots voor de glazen keukenpui gestaan en met 'n bonzend geluid van timmerende knuistjes op de ramen hun bezoek aangekondigd om gezellig te komen spelen. Het leven kan simpel en overzichtelijk zijn, kinderen beseffen dat nog te weinig als ze opgroeien naar de volwassen wereld waar meestal al vroeg halsreikend naar wordt uitgekeken.

Plagerig kietelde ze Ruben even in z'n zij en gaf 'n stevige zoen op de wang. Dat doe je niet tijdens een serieus spel, moeder. Was ze de spot met 'm aan het drijven? Nee natuurlijk niet, lieverd. Dat weet ie best en zij wist meteen dat ie over tien jaar precies zo narrig ging reageren zodra ze 'm met een onweerstaanbare drang 's plagerig wilde kietelen.

'Maaammm, hou op ! Ik ben bezig !!'

Tja, dat doen moeders nou eenmaal, hun zonen troetelen. Die knuffelhormonen zijn 'n blijvertje en met 'n bijna onzichtbare grijns maakte dat binnenpretje 'n nog groter verzadigde affectie in haar wakker.

Tjonge, dat kind had me die dag op school toch ook weer 'n afschuwelijke ervaring gehad. In tranen was ie op Tory afgerend na school. Met geen mogelijkheid had d'r voorstellingsvermogen zoiets kunnen bevatten. Welke kwakpedagogiek was dit. Letterlijk ondenkbaar, geen kaartenhuis van morele principes stond nog overeind. Het greep 'r bij de strot, die vervreemding waar ze tegen stribbelde, machteloos getuige van gepatenteerd emotionele mishandeling, hier op het domein van 'n elitair schooltje waar ze werd weggezet als het canaille, een goedgelovig provinciaaltje, geen benul van de duivelse waanzin achter 'n ogenschijnlijk aggregaat van belangrijk uitziende mensen met kinderen waarvan het gedrag soms ècht op het randje was, daar bij de hekken van de schoolpoort.

Hun geestesogen met bijtende afkeur had ze, van geen kwaad bewust, bedremmeld en bleu maar met 'n minzaam glimlachje beantwoord.

Het knaagde, er klopte iets niet maar ze kon moeilijk vragen, 'Waarom kijk je zo raar naar mij, ken ik U ?!' Nee, de sfeer onder het heerszuchtig oudergroepje zag er niet naar uit dat ze dan heel volwassen 'n openbaring zouden onthullen waardoor al het onbestemde ongemak ineens uit de lucht verdween om elkaar daarna lachend en vriendschappelijk op de schouder te slaan. Zoiets doet waarschijnlijk alleen het canaille.

Dus, gewoon geen vragen stellen nu.

Eerst bedacht ze nog even dat Mae iets had lopen rondschallen over dat envelopje voor de Naomi aktie maar na vandaag moest ongetwijfeld de gewraakte klassefoto er iets mee te maken hebben. Dat de glurende blikken die aan d'r bleven klitten het gevolg waren van de schaamteloosheid waarmee ze in het dorp met een andere man zou hebben gezoend, lag net zoals de gemanipuleerde klassefoto mijlenver buiten het bereik van haar voorstellingsvermogen en brandschone kerfstok.

In het klaslokaal had Juffie de klassefoto misprijzend naar Tory toegeschoven, met afgewend hoofd, stoïcijns turend door het raam richting vergezichten die er misschien wel helemaal niet waren. Gephotoshopped, met middelvinger als het onmiskenbare scheldgebaar tussen de verzameling van de ineens oh, zo keurige klasgenootjes. De jonge spruiten zelf wisten van photoshoptechniek nog niets en ze verwachten vanzelfsprekendheid, zichzelf te herkennen op 'n kiekje, ongeacht waardeoordelen. Tory voelde een wegtrekker opkomen, hapte bijna naar lucht, als 'n vis op het droge.

'Wie heeft dát gedaan !', blies ze buiten adem.

'Dat zié je toch wie dat doet !'

'Waar hèb je het over ?', riep Tory ventilerend.

'Dit is gephotoshopped !'

Tory, je zegt 't nog netjes inderdaad, zonder te schelden en te tieren. Godverbete, schandalige hekserij met laffe zintuigelijke verdachtmakingen, dát is 't..nondejuu !

Het vernederen alleen al sprak boekdelen.

'Tóry, we hebben er vandaag met de héle klas over gesproken want wij hier op school weten dat niet iedereen hetzelfde is en met dezelfde gaven wordt geboren. De klas heeft 'm vergeven.'

'De klas heeft 'm vergeven ?' De woorden bleven tussen de oren nagalmen. Was ie nu gezuiverd, moest dat soms de catharsis voorstellen ?! De klas als organisme, een entiteit die kon vergeven, veroordelen, verwelkomen, uitsluiten maar ook helpen. Een wij-jij cultuur ?!

'Maar ja, we zitten nog wel met de kosten van de klassefoto. Ik heb ze namelijk tòch maar uitgedeeld aan iedereen, alhoewel deze duidelijk is mislukt, daar zijn we het wel over eens, hè ?!'

Ja, daar kon ze geen 'nee' op zeggen.

'Misschien dat de schoolfotograaf nog een andere heeft. Dat zou 'n mazzel zijn, Tory', verzuchtte juffie verwijtend en ze bleef ongegeneerd in haar aanklagersrol, de barmhartige, waardoor de situatie nog absurder werd.

'Nou ja zeg, is dit de omgekeerde wereld ?!

Wie heeft die klassefoto gemaakt ?!'

Daar gaf juffie helaas geen antwoord op. Had dié even mazzel ! Alweer bleef de waarheid achter ook deze anomalie heimelijk verhuld en tornen aan de voorstelling van zonneklare werkelijkheid.

Perplexed overpeinsde ze hoe dit aan Ruben uit te leggen. Ze probeerde een aantal opties te bedenken maar ze kwam niet verder dan,

'De schoolfotograaf is gek geworden.'

'Juffie is gek geworden.'

'Ze zijn allebei gek geworden.'

'Tory, we kunnen wel blijven bakkeleien maar ik heb nog meer te doen. Als je een klacht hebt, kun je je wenden tot de vertrouwenspersoon. Dág Tory !'

En basta, daar kon ze het mee doen.

Thuis, op de radio in de keuken maakte de snerpende intonatie en het zwaarmoedig timbre van professor Weiz het lastig om niet gekluisterd naar 'm te luisteren. Ze schonk voor zichzelf ook maar 'n karnemelk met roosvicee in. Opstandig de zinnen verzetten. Ingebeelde rebellie tegen ingebeelde goden, heerlijk.

'...Een huis bouwen naast een vliegveld is ontzettend dom. Daar komt gezeur van en niemand wil gezeur in huis....Dan kan je beter met lego blijven spelen....'

Hoorde ze nou de radiogoeroe iets zeggen over spelen met lego en een vliegveld ?!

Je hebt kleine huizen, grote huizen, kleine vliegvelden en grote vliegvelden en 't bouwjaar verschilt enorm. De balans van ons regelmechanisme, onze leefwereld, onze zintuigen en organen regelen niet alleen, maar òntregelen ook. Het is juist de kunst om daar mee om te gaan, mijnheer de interviewer. Leven is een kunst.

Laat ik u 's iets vertellen over Sibrionië. Daar is geëxperimenteerd met het provoceren van stressoren bij jonge kinderen om effecten te meten. Zo hebben ze daar ooit gezonde kindertjes uit huis gehaald, verwaarloosd, geïsoleerd in hun emotie, blootgesteld aan gebrek aan affectie, psychische onderwerping en ondervoeding. Gebleken is dat deze kindertjes op latere leeftijd minder weerbaar werden tegen stress waardoor de kans op psychosomatische klachten en ziekte toeneemt. Aan de andere kant, wat het weghalen van kindertjes voor een moeder betekent wisten we al uit eerdere onderzoeken.

De radiopresentator reageerde geschokt.

'Dat is toch in strijd met de rechten voor de mens !'

'Niet óveral staat de overheid sceptisch tegenover de wetenschap. Er zijn landen die ruimhartig de ontwikkelingen in de wetenschap toejuigen.'

Verschrikkelijk, er zijn altijd nóg grotere idioten te vinden op deze planeet. Tory sloeg van schrik haar hand voor d'r mond. Lees ik soms te weinig kranten of sta ik hier in contact met een alternatief universum', overwoog ze vertwijfeld.

Van Sibrionië had ze nog nooit gehoord.

Met hun snelle tred op de hardstenen vloer en vrolijk kwetterend stemgeluid kwamen de twee buurjongetjes plotseling het radiolawaai van wetenschappelijk geboefte in de keuken naar de achtergrond terugdringen.

'We gaan weer !', riepen ze in koor.

'Oh, prima jongens. Klaar met de lego ?!'

'Ja, we zijn nu geen vrienden meer.'

'Geen vrienden meer ? Hoe kan dat nou, is er iets gebeurd met de bouw van het huis ?!'

'Nee, we hebben nu gewoon geen zin meer om vrienden te zijn !'

Ze keken elkaar aan en knikten instemmend. De bekende synchronie van een tweeling.

'Zijn we morgen wel weer vrienden ?', riep Martijn 'n beetje beteuterd vanuit de woonkamer, waarop de buurjongetjes aanstonds tovergebaren naar elkaar gingen maken.

'Even overleggen !'

Er volgde een fluisterend brabbelgesprek in toverspreuken, 'Acadafoekwhiuuucadsbria..woepsiehie ...' Daarna joelde de tweeling uitgelaten, 'Ja, we zijn morgen weer vrienden !'

Misschien niet normaal in het nieuwe universum maar van waar zij vandaan kwam de gangbare moederkloek afspraak, om even te bellen dat ze weer 'op huus an' waren gegaan. Kort en bondig. Geen gesprek, eerder 'n mededeling, geen babbeltje voor een afgeleide olifantenpaadje naar zoiets als, ogenschijnlijk allerdaagse klassefoto's. Ze zei verder niets en de buurvrouw, hoorbaar content, ook niet.

De namiddag gleed geleidelijk over naar het begin van de avond. Het begon harder te regenen en de regen kletterde met dikke spetters vanuit een samengeklonterde grijze suikerspin tegen de ramen. Tory sloot de ongure herfstachtige buien buiten door de sferisch katoenen voile vitrages voor de ramen te schuiven. Een grote ijzergesmeden kroonluchter, iconisch bezit sinds jaar en dag - gespeend van frivole tierelantijnen - verlichtte, zwevend aan het met hout betimmerde schuine dak, met gezellig licht de ruime eethoek.

Op het eerste gezicht vanuit het niets, zomaar begon de flinterdunne voile te golven en bolde op. Een kille tochtstroom was ongemerkt binnengeslopen en de aanzwellende wind klapperde de voordeur zachtjes heen en weer. Waarschijnlijk in 'n moment van speelse onachtzaam nadat de tweeling naar huis was gegaan. Heel logisch allemaal, maar na vandaag leek niets meer helemaal als van ouds, dat onbetwistbaar logische van gewone allerdaagse gedoetjes.

Onbewust verstarde d'r aandacht, 'n schrikbeeld aan herinneringen werd in 'n opwelling voor de gekwelde geest getoverd. De kierende deur zette 'n beklemmende twijfel in haar gedachten vast, onwrikbaar en ze begon te malen. De rush van angstzweet brak los uit d'r poriën en geluid verstomde, anders had ze heus wel gehoord dat de kinderen allebei nog met lego aan het spelen waren.

Ongedurig rende ze met enkele stappen naar de woonkamer waar Martijn en Ruben gemoedelijk zelfverzonnen huizen aan het bouwen waren, zittend op de vloer tussen allerlei lego brokstukjes.

Het waren misschien maar vijf minuten geweest dat ze boven aan het stofzuigen was, toen ze ineens de voordeur hard hoorde dichtslaan. 'Martijn !', had ze geroepen. Geen antwoord, het was stil gebleven. Naar beneden gerend, naar een lege woonkamer. Ze had 'm daar even laten spelen maar nu was ie verdwenen. Te klein om de deur zomaar open te maken, te klein om uit zichzelf kastanjes te gaan zoeken, te klein om überhaupt 'n kastanjeboom te vinden en te klein om binnen 'n minuut op straat in het niets te verdwijnen. Tranen, paniek, haast. De grond glijt weg. Na een zoektocht van twee uur werd ie teruggevonden - alle buurtjes hielpen mee - onder 'n rijpe kastanjeboom, op zoek naar die gevallen mahoniekleurig gefineerde kastanjes tussen een roestiggroen bladerdek.

Opgelucht liep ze naar de voordeur, voorbij de brede trap die als een fossiel, met het zandkleurige tapijt, in een flauwe bocht omhoog cirkelde en daar schielijk het ongewisse van onzichtbaar onheil leek te verbergen. Het gevoel van opluchting veranderde al gauw weer in 'n baksteen op de maag. Er kon namelijk in de tussentijd van alles op naar boven zijn weggeglipt, dacht ze koortsachtig. Niks nieuwsgierig, het begon ongehinderd, zonder verzet, op d'r zenuwen te werken, de voorheen herkenbaar kalme stilte op de overloop, buiten het zicht daar onderaan de trap, plotseling getransformeerd in een bedreigend schrikbeeld dat ieder moment vanuit het trapgat naar beneden kon storten.

Ze wilde net de voordeur dichtdoen toen ze opnieuw onverwachts werd opgeschrikt. Op de stoep, ongeveer twintig meter van de voordeur af, stond een schimmig silhouet, roerloos...griezelig roerloos. Ze kon niet meteen zien of het 'n vrouw of man was. Een grote capuchon bedekte 't gezicht. Nu is Tory niet iemand die gelooft in omens, toekomstvoorspellingen, witte of zwarte magie maar een sterk onbehagen hield haar beklemmend in de greep, terwijl de capuchon van het silhouet in haar richting bleef kijken. Het leek 'n eenzame figuur maar het tegendeel kon zomaar waar zijn en stond de capuchon daar misschien wel op iemand te wachten !?! Iemand die zich nu ergens boven aan de trap schuil hield, raasde het rusteloos door d'r hoofd.

De wind trok ondertussen stilletjes verder aan en 'n koude, vochtige vlaag sloeg in het gezicht. Met bonzend hart tegen de ribbenkast sloot ze huiverig de voordeur, maar de schim bleef staan, met de vuisten uitgezakt in de jersey zakken. Lange blonde slierten doken plotseling op van onder de hoodie - de wind sneerde het haar langs de zwarte jersey. Tory zag 't, verdekt opgesteld bij de deur. 'Die moet inmiddels doorweekt zijn', dacht ze. De gestalte op de stoep vertelde verder niets, zond zeker geen hulpvraag uit dus scenarios die de aanwezigheid van deze bewegingsloze mens kon verhullen waren in no time 'n angstvallig onvertolkbare chaos in het hoofd van Tory geworden.

Aarzelend schuivelde ze een paar stappen richting de trap. Toen schoot het 'r ineens te binnen, 'De tweeling !'

Het traject naar boven moest maar even wachten. Nerveus liep ze achteruit terug naar de keuken om de trap niet uit oog te verliezen, graaide opgejaagd naar de draadloze telefoon op het kookeiland en drukte 'redial'. De telefoon ging over. Ze hoefde gelukkig niet lang te wachten en met 'n geacteerd casual timbre om de oplopende nervositeit te maskeren zei ze, 'Ja sorry, ik bel nog even maar zijn ze goed thuisgekomen ?!'

Gelukkig, er was niets aan de hand. Voor 'n moment voelde ze zich van spanning bevrijd maar de trap bleef 'n groot obstakel in huis, een gevaar dat ze moest trotseren, hoe dan ook. Ze was hier tenslotte alleen met de kinderen, zonder naaste vrienden of familie in de buurt die ze ongegeneerd met zoiets zomaar kon lastigvallen. Ze moést die trap op. Overspannen sprak ze zichzelf moed in, vastbesloten om welk spook dan ook dat haar huis en gezin bedreigde er gewoon uit te jagen. Moedig of niet, ze voelde zich verre van gemakkelijk en d'r voetstappen op de traptredes vertraagden zich onwillekeurig, Loodzwaar tilde ze d'r voeten op, alsof ze waren vastgelijmd aan het spliksplinternieuwe zandkleurige tapijt. Nadat ze de eerste verdieping eindelijk helemaal had uitgekamd, onder ieder bed en achter elke hoek, begonnen de randgebieden van d'r verstand weer te kalmeren en de omgeving opnieuw waar te nemen zonder patronen van allerlei onbestendige en onvoorspelbare schaduwen. Er flakkerde zelfs irritatie op in plaats van doembeelderige dramatiek. Uiteindelijk spatte de sidderende zeepbel uiteen. Het gruwelscenario, imaginair hersenspinsel, ontwarde razendsnel. Zelfs de schim op de stoep leek plots in het luchtledige te zijn verdampt.

Doodmoe en bekaf van de spanning liet ze zich, na deze nachtmerrie met 'n diepe zucht van opluchting languit op de bank vallen en zo bleef ze 'n tijdje liggen, starend naar het plafond, om de spanningen van zich af te laten glijden en met een joekel van 'n excuus voor zichzelf om niet te hoeven koken vanavond.

'Jongens, wat vinden jullie...zullen we vanavond chinees halen ?!' Het enthousiaste antwoord liet zich raden.

Niemand kwam tijdens het weekend in de buurt van het schoolhek, de broedplaats voor het ontspruiten van naargeestige roddels. Ze had zaterdagochtend met de kinderen in Bessum boodschappen gedaan. Daar zou ze namelijk geen schoolouders tegenkomen. Ze sloeg het zwembad 'n keertje over, nam in plaats daarvan de kinderen mee naar de bioscoop èn naar buiten voor een flinke natuurwandeling over de prachtig uitgestrekte vlaktes met roze en paarse heide. De deuren werden vanaf nu wel consequent dubbel gechecked. Die zaterdagavond, na het voorlezen, het instoppen en de knuffelkusjes, rolde ze zich op in de hoek van de zitbank achter gesloten gordijnen met wijn en de afstandsbediening.

Op de salontafel kleefde 'n geel post-itje. D had er het hotel telefoonnummer op geschreven. Genoeglijk dook ze dieper weg in de kussens en toetste de nummers in. Wat ze ondertussen op televisie zag was de performatieve reclameboodschap, 'Let's Renaissance !'

Wat ze toevallig niet zag in de commercial was het realistische evenbeeld van Mop.

Wat Tory niet kon weten, al zou ze het hebben gewild, was hetgeen er allemaal gebeurde in Hotel Loria Resort. Om heel eerlijk te zijn, wisten ze dat in het Hotel Resort zelf ook niet.

'Hotel Loria Resort, good evening. How can I help you.'

'Good evening. Can you connect me with room 98, please.'

'Of course, one moment, ma'am.'

Ze wachtte maar niemand nam de telefoon op.

'I'm sorry, ma'am. Nobody is answering. Can I leave a message ?'

'Thank you, can you tell him his wife called ?'

Toen bleef het ineens onverwachts lang stil aan de andere kant van de lijn, gevolgd door 'n gemoffelde giechel.

'His wife !? Sorry ma'am, I didnt know you checked out.'

Misschien had ze het verkeerd verstaan, dat zou zomaar kunnen. 'He checked out..did you say he checked out ?! You mean the whole crew checked out ?'

'Sorry ma'am, there must be a misunderstanding. He didn't check out. I will tell your husband you've called.'

'Thank you, good evening, miss.'

'Good evening to you too.'

Ze rook geen onraad. Misschien had ze dat wel moeten doen, zeker na gisteren maar voor Tory speelde het mogelijk onheil zich buiten af en niet binnen, dat wil zeggen niet binnen gedegen strukturen van de gezinscocon.

Henk Groenendaal, correspondent bij het haagse pluche, keek recht in de tv-camera. Met z'n brede glimlach begon Henk te zwaaien, volkomen tegen de gangbare formele mores in. Dit was oprecht vreemd, 'n politieke journalist die ineens vanaf het beeldscherm in de huiskamer staat te zwaaien alsof ie 't zijn trotse moeder nog even had beloofd omdat ie alwéér geen tijd had om op de koffie te komen. 'Mam, groetjes uit Den Haag !' Naar een verklaring voor dat gebaar in zijn gesproken woorden zocht Tory echter niet.

Gelijk heb je, Tory. Laat gaan. Je hebt al meer dan genoeg gepiekerd voor een heel weekend.

Alleen van de gedachte al raakte ze uitgeput en van politiek had ze zowiezo geen kaas gegeten. De zintuigen werden dus ook helemaal niet geprikkeld door een suggestieve speurtocht naar coherent voorspelbare contexten maar nippend aan de wijncoctail, aangenaam gestreeld door de weeïg zoete alcoholische geurtonen van appeltjes.

'Ik krijg door dat onze man is gesignaleerd en hij laat weten dat het goed met hem gaat. Het telefoontje van de oppositieleidster werd geïncasseerd als vernederend, aldus betrouwbare bron maar deze bewering is niet te controleren in verband met privacy overwegingen.'

Tory had geen flauw idee over welke leiders Henk sprak, Het had ieder politiek figuur kunnen zijn. Vaag klonk het wel maar politiek is nou eenmaal vaag. Ter afsluiting maakte de politiek plaats voor 't weerbericht.

Raar, de weerman ook al ?! Naar wie wuifde híj zo ontspannen en joviaal?

Laat gaan, Tory. Laat gaan ! Oh hellup, ging ze tòch weer nadenken.

D had ooit 's naar d'r gezwaaid, herinnerde ze zich ineens. Binnenshuis, hier in de keuken. Ze stond notabene nauwelijks drie meter van 'm vandaan en toch zwaaide ie. Zwaaien, zoals 'n wuivende koning op het balkon van zijn paleis, niet 'n overdreven gebaar om grappig de aandacht te vragen. Ze wist het nog goed. Was het misschien 'uitzwaaien' geweest ?! Zijn gezwaai schiep 'n onmetelijke afstand, met maar twee meter tussen hen in. Het voelde koud en harteloos. Vreemder dan het gewapper vanavond van TV figuren die niet eens weten naar wié ze zwaaien.

Tory zwaaide...ehhhh, ik bedoel..zapte verder.

'....zeventig procent van alle werknemers komen in aanmerking voor 'n overheidsbijdrage in de kinderopvang. De overige dertig procent kunnen in veel gevallen een werkgeversbijdrage krijgen. Maar de werkgevers vinden dat de kosten voor kinderopvang onbetaalbaar geworden. 'Te duur', roepen ze. Ze willen dat er een gelijkere verdeling moet komen tussen de werkgevers van beide ouders. Wat vinden jullie daarvan ? Ja, zeg het maar !'

Een vrouw uit het publiek reageerde pardoes zwaar verontwaardigd.

'Mijn vriend heeft twee kinderen van 'n ander. Dus als we gaan samenwonen moet ik voor zíjn vrouw èn zijn kinderen meebetalen. Dat is onrechtvaardig !'

'Nounou...het is wat als de liefde zo beloond wordt, mevrouwtje. Wat zegt uw werkgever ?'

'Zoek maar een vriend zonder kinderen !'

De rest van het publiek stampte en joelde. Aangemoedigd door de omstanders, riep ze weer activistisch met 'n gebalde vuist in de lucht, 'En dat is niet eerlijk !'

'Maar wat gaat u daar aan doen dan ?'

De vrouw zat inmiddels met rode konen van de spanning op 't puntje van d'r stoel.

'We denken aan 'n uithuisplaatsing van de kinderen. Ik bedoel, wat moet je anders, toch ?!'

Aarzelend trok ze haar schouders op en keek voorzichtig om zich heen voor bijval maar dat werd prima georkestreerd en het publiek joelde unaniem enthousiast mee.

En zo kabbelde het weekend in rustig vaarwater voorbij naar het begin van een nieuwe schoolweek. D had niet meer teruggebeld.

'Hé, wat doe jíj nou op school ?' Mae, verrast dat ze Tory door de hal zag lopen, trok net de deur van de directiekamer achter zich dicht.

'Oh, dag Mae. Jij ook al hier ?' Tory liet haar blik argwanend vallen op het naambordje bij de deur maar Mae, vastbesloten om de situatie naar d'r hand te zetten, liep resoluut op Tory af, legde een arm over haar schouder en fluisterde als 'n heuse compaan,

'Ik heb niks tegen de direkteur gezegd over het donatie envelopje. Je geheim is veilig bij mij. Ik laat het hélemaal aan jou over of je het aan de direkteur wilt vertellen maar wat doe je op dit tijdstip hier ?'

Nou ja zeg, nog doorborduren op valse beschuldigingen ook ?! Wat een aanmatigende zelfingenomenheid.

'Ik blijf even op school vandaag tijdens de pauzes.'

'Ohhh, hoe dat zo ?'

'Nou, beetje inburgeren. Ik voel me toch niet zo ingeburgerd als jij mij deed geloven.', zei Tory vlakjes.

'Ja, waarom niet !', antwoordde Mae lacherig.

'Maar om de inburgering compleet te maken moet je ècht even mee naar de Smederij.'

Ze keek Tory van heel dichtbij aan met 'n uitzonderlijk penetrante opdringerigheid.

'Zie ik je dan daar over 'n uurtje ?!'

Tory was heus wel nieuwsgierig naar de Smederij maar ze had zich laten overdonderen en zonder 'n antwoord af te wachten werd het wijfelige momentum als gevolg daarvan gewiekst door Mae aangegrepen om de beslissing voor Tory maar vast in te vullen.

'Prima, tot dan !', verklaarde Mae overconfident met als minachtende toegift nog 'n bemoedigend schouderklopje, waarna ze vervolgens zonder om te kijken lichtvoetig de aftocht blies met aan de hand een vrolijk bungelende tas, dé nieuwe tas. Met Hem in het achterhoofd had ze voor de kleur groen gekozen. Een prachtige poederzachte pastelkleur groen. Totaal anders dan die oude bruinleren tas, uitgezakt en volbeladen, te vergelijken met 'n aardappelzak aan de riem. Een gedrocht dat ze over 'n scheef opgetrokken schouder altijd met zich meezeulde.

En kijk 'r gaan nu. Het geluk van de vinder baande onbekommerd en lichtvoetig weg over het schoolplein. De tas van het populaire merk 'Sacre Sac', gekocht in Lahren bij het exclusieve winkeltje 'Accès chez Soi' wist 'n muzische gedaanteverwisseling te smeden. Een tred met onbelemmerde beweeglijkheid, een verinnerlijke charme, 'n soepel verhaal, geen vastloper. Dit was wie Hem in haar zag en nu zag ze het zelf ook, alleen al door die tas. Hoe simpel kan het zijn. Ze is geen ander mens geworden, ze is iemand anders, iemand die ze bijna had vergeten en deze nieuwe handtas bezat de gave om haar dat te vertellen. Een betere vriend kan 'n vrouw zich niet bedenken. Die Hem toch, wat 'n vrouwenkennis.

Tory had er niet verkeerd aan gedaan om het plan even in te ruilen voor een bezoekje aan de Smederij. Al die stress op school. Een koffietje kon er wel in. Weliswaar ademde de Brasserie zowat een op een de schoolpleinachtige sferen, zonder vaders op een enkele na dan. De vaste kern schoolmoeders waren er luidruchtig aanwezig om aanwezig te zijn en weer waren er die onbestendig priemende blikken. Ook aupairs liepen er giechelend rond of slurpten aan theetjes terwijl er met de moeders werd genetwerkt en in die kakefonische chaos waar de geur van spicy appeltaart, chocolade en koffie absoluut de sfeer bepaalden, zag ze Mae al achter 'n espresootje aan de toog.

Tory had die ochtend de beruchte klassefoto's in haar tas gedaan en vroeg zich nog even af of ze Mae daarover in vertrouwen zou nemen, maar dat was natuurlijk het stomste wat ze zou kunnen doen. Veel tijd was er überhaupt niet, ze moest over 'n uurtje alweer de kinderen van school halen. Toen Tory zwaaiend de toog naderde werd Mae plotseling gebeld en dit keer hoefde Mae niet eindeloos te zoeken naar d'r telefoon. De 'sacre sac' was de perfecte match, herontdekt elan. Hier zat 'n vrouw van de wereld, een tastbare nieuwe wereld.

'Hé Mop....pppperkont....' Oeps, ze had zich bijna versproken.

'Waar ben je ?', zei Mop.

'In de Smederij, koffiedrinken met Tory. Oók een schoolmoeder. Maar die ken je niet !'

Mae knikte tijdens 't bellen innemend naar Tory om niet meteen de indruk te triggeren dat ze Tory zogezegd op de koop toe nam bij 't uitstapje in de Brasserie. Dat zou nu al tè lullig zijn.

'Haha, natuurlijk ken ik die wel, Mae.'

'Hahaha...nee, dat zei ik toch. Die ken je niet !'

'Ohhh tyfus, noem je me daarom mopperkont. Al goed, hoor.

Zeg, je raadt nooit waar ik ben, Mae.'

Het was even stil.

'Oké, mopperkont ! Nu maak je me nieuwsgierig. Vertel !'

'Op 'n spaans eilaaaaand !'

Zo stel op sprong, dat was zelfs voor Mae verrassend.

'Huh, hoe kom je dáár nou terecht ?!'

'Nou gewoon. Ja, ik had het je moeten vertellen maar alles ging mega vlug. D heeft eergister 'n ticket voor me geboekt. Hij is hier ook. Romantisch, hè !'

'Oh wow, heerlijk. Samen op 'n spaans eiland ! Mooie plek voor bruidsfoto's, meid !'

Mae genoot van de intrige. Ze verkneukelde zich als een tiener over het stiekeme snoepreisje van háár bestie met Tory's man.

'Een vriendin die gaat trouwen ?', vroeg Tory niets vermoedend.

'Nog niet. Ze heeft vaste verkering met 'n getrouwde man. Die moeten we eerst losweken van z'n vrouw, anders wordt het niks. Nèt verhuisd die gozer naar 'n prachtig toekomstig liefdesnestje hier in het Gooi. Maar je gelooft 't niet...zijn vrouw is gewoon mééverhuisd. Zó irritant !'

'Oh, wat vervelend, zeg.' zei Tory beleefd terwijl ze er geen snars van begreep.

'Ja, vervelend, hè.' De sardonische grijns lachtte Tory recht in d'r gezicht uit.

'Mama !' Ruben kwam over het schoolplein op Tory afgerend. Hij liet zich tegen zijn moeder vallen en hield haar stevig om d'r middel vast. Martijn kwam aangeslenterd met een paar tekeningen in zijn hand. 'Kijk mam !' Hij wapperde met de tekeningen naar zijn moeder. Maar in plaats van de tekeningen trots aan zijn moeder te geven, begon hij ze stuk voor stuk te verscheuren en gooide de papiersnippers om zich heen in de lucht. 'Klopt niks van, klopt niks van !!', riep ie papegaaiend terwijl de snippers op de grond dwarrelden.

'Mam, mag ik bij Bas spelen ?'

'Van mij wel.', zei Tory

'Van mij wel.', zei Bas, niet gespeend van onzekerheid.

'Heb je het aan zijn moeder gevraagd ?', vroeg Tory onverstoord.

'Heb je het aan zijn moeder gevraagd ?', zei Bas.

'Papegaai !', zei Ruben ineens.

'Papegaai !', zei Bas.

Tory wees naar zijn tekening. 'Dat is vast een hele mooi tekening.'

'Dat is vast een hele mooie tekening.', zei Bas weer papegaaiend.

'Die vond Juffie zeker wel erg mooi'', zei Tory.

'Ja, die wilde Juffie boven haar bed hangen.', antwoordde Bas ineens.

De moeder van Bas, die Tory ook in de Smederij had gezien die middag, voegde zich bij het gezelschap.

'Mam mag Martijn komen spelen ?'

'Nee, dat gaat niet. Je hebt vanmiddag vioolles. Was je dat vergeten ?'

'Martijn is dus niet de enige in de klas die wel eens wat vergeet', zei Tory lachend.

De moeder van Bas keek verstoord terug naar Tory. Ze had duidelijk 'n ander gevoel voor humor.

'Luister, iedereen vergeet wel eens wat. Maar dat is iets anders dan een ontwikkelingsachterstand.'

'Ontwikkelingsachterstand ?!' Tory begon zich nu lichtelijk opgelaten te voelen.

Ze bukte voorover naar Martijn en begon kleinerend in de derde persoon tegen de jongste telg van Tory te praten. 'Misschien 'n andere dag. Dan kan Martijn 'n keertje de partituren vasthouden als jij moet oefenen, Bas.'

Martijn wist helemaal niet wat partituren waren, maar het klonk fantastisch en hij schudde enthousiast 'ja' met z'n hoofd.

'Oké, nou is het genoeg.', zei Tory geïrriteerd.

'Kom jongens, we gaan naar huis.'

'Zou je niet eerst die rommel opruimen ?' De moeder van Bas wees op de grond, bedekt met snippers tekenpapier.

'Als ik je bezem mag lenen...'

'Heks', sprak ze in zichzelf er achteraan.

0 notes