#Zelfreflectie

[welkominmijnkoffiehuis]

ik weet nog dat ik op de basisschool een verhalenschrift had. het was een groen schrift met een soort junglepatroon erop. ik weet nog hoe fantastisch ik het toen al vond om te schrijven. ik kon mezelf compleet verliezen in het creëren van mijn wereld, mijn eigen verhalen, met bijbehorende illustraties natuurlijk. ik kon de wereld stukje bij beetje uitgummen en haar vervolgens weer inkleuren met alle kleuren van de regenboog.

ik ben nooit meer uit die wereld gestapt. van werkstukken over carnaval tot aan fantasieboeken over feeën met mijn jongste zusje tot aan tientallen onafgemaakte verhalen voor een verhalenaccount op instagram dat ik met mijn vriendinnen deelde.

het account stopte, mijn vriendinnen stopten met schrijven, ik schreef door, al was het slechts een paar zinnen per dag. papier was mijn enige vertrouweling; in mijn proza mochten mijn lelijkste geheimen naast mijn liefde dagdromen.

maar, fuck, wist ik veel dat het een levensbehoefte zou gaan worden? mijn woorden en zinnen zijn mijn belangrijkste wapen geworden.

ik schrijf de wereld van me af. ik ontdraad mijn gedachten ermee, rol ze op, hergebruik ze vervolgens om mezelf in te kunnen wikkelen met taal. zo hoef ik nooit meer een woord te spreken. lees mijn verdriet van mijn wijsvinger af, proef mijn goudeerlijke mening maar op mijn tong, pluk de grafemen tussen mijn haren vandaan.

ik schrijf de wereld naar me toe. ik kan haar zo abstract maken als ik wil, of ik maak haar duizelingwekkend symmetrisch. ik werp de status quo omver. ik trek alles waarvan ik hoop en droom naar me toe. hoe ik me ook voel, het papier luistert, houdt een slag onder de arm voor me.

schrijven geeft me richting. en god mag weten welke richting dat is, maar ik vertrouw erop dat de woorden die me al vanaf kinds af aan dragen me met hun mee zullen nemen, de toekomst in.

[degrijzewijze]

Terugkaatsen als een botsbal: Veerkrachtstrategieën voor tijdens je midlife

De midlife is vaak een periode vol veranderingen en uitdagingen. Het voelt dikwijls aan als een emotionele achtbaan.Je hebt al een flink stuk van je levenspad afgelegd. Ineens is je doel, of de paden ernaartoe, niet meer zo duidelijk. Misschien zie je in die periode je kinderen vertrekken naar hun eigen levens. Carrièrekeuzes die ooit vanzelfsprekend leken, kunnen nu vragen oproepen. Relaties die…

[ricardovandijk]

Jouw Verhaal, Jouw Kracht: Het Vieren van Jouw Unieke Reis naar Groei en Ontdekking

Een Uitnodiging tot Zelfontdekking Een reflectieve reis naar zelfontdekking en groei kan om verschillende redenen waardevol zijn. Zelfkennis: Door te reflecteren op je ervaringen, waarden, gedachten en gevoelens, leer je jezelf beter kennen. Je krijgt meer inzicht in wat je motiveert, wat je belangrijk vindt en wat je wilt in het leven. Persoonlijke groei: Zelfkennis is de basis voor…

[uygfiug]

NCZ my beloathed

[autimind]

Autismeweek dag 3, 1 april

Bijna 99% van de bevolking heeft deze psychiatrische diagnose: ASS

Er wordt niet of nauwelijks over gepraat en zeker niet op het werk maar het bestaat: allisme spectrum stoornis (ASS).

ASS komt voor bij ongeveer 98,5% van de bevolking en het is niet te genezen.

Mensen met ASS spreken bijna altijd in code.

Ze zeggen het ene maar bedoelen iets (heel) anders. Ze spreken vaak erg onzuiver of wollig.

Ze gebruiken veel lichaamstaal naast hun woorden maar laten dit niet aansluiten.

Ze hebben sterke voorkeuren voor bijv. begroetingsrituelen en verbeteren anderen zonder meer ter plekke.

Ze kunnen heftig reageren als je je niet houdt aan hun onuitgesproken, complexe verwachtingen.

Ze vertonen heel weinig tot geen zelfreflectie als het gaat om het eigen gedrag.

Veel vragen waarop ze geen antwoord willen. “Hoe gaat het met je?”

Of ze willen dat je liegt. “Ben ik aangekomen?”

Ze staren anderen veelvuldig in de ogen, ook als de ander dat pijn doet.

Welke kleding waar en wanneer acceptabel is kan van meer dan tien factoren afhangen.

Ze bergen soms zomaar boeken en DVD’s ongeordend op!

Ze doen vaak onlogische uitspraken, zoals dat hun hond de beste hond ter wereld is.

Allisme is het tegenovergestelde van autisme, net zoals je allochtonen en autochtonen hebt. Net zoals autisme geen ziekte is, is allisme dat ook niet. De gevolgen voor de maatschappij zijn echter groot. Het is tijd voor een uitgebreide en grondige serie trainingen in sociale vaardigheden. Dan komt het misschien nog goed.

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

[overwijs]

𝕎𝕖𝕖𝕤 (𝕠𝕡𝕣)𝕖𝕔𝕙𝕥, 𝔹𝕖ℝ𝕖𝕒𝕝

Als docent vind ik het belangrijk om met mijn tijd mee te gaan, naast mijn persoonlijke aangeboren en aangeleerde interesse in tech, innovatie, gadgets en social media. Zo ben ik op Snapchat, Instagram, TikTok, YouTube en nu ook BeReal gekomen. Het meeste hiervan hou ik ook echt vol, omdat de interesse gemeend en oprecht is.

Door deze echte interesse in iets wat ook speelt in het leven van de pubers in mijn lokaal, heb je nog iets extra’s wat je bindt. Leerlingen vinden het cool als je mee kan praten en je soms zelfs kan helpen. Daarnaast is het voor mezelf ook prettig om het een en ander te begrijpen, ken ik gevaren en kansen die social media soms brengen en is het vaak ook nog leuk voor mezelf buiten mijn bestaan als docent om (ja, echt, naast docent ben ik ook soms mens).

De laatste ontwikkeling op dit gebied is BeReal, misschien heb je er wel van gehoord. Een aantal jaar geleden was ik zelf een ‘project’ aangegaan, op Facebook, waar ik elke dag een foto plaatste waarbij een shot van beide camera’s was. Je zag dus mij, maar ook het gene wat ik zag. Dat leek mij toen al heel interessant, een soort fotodagboek. En nu is daar BeReal gekomen, bijna alsof ik het zelf bedacht had. Gemiste kans ;-).

BeReal is de tegenbeweging van de fake foto’s op Instagram. Mensen die hun leven opfluffen, een foto maken en dan vervolgens ook nog diverse filter overheen gooien. Niets is echt op Instagram (behalve natuurlijk mijn profiel, Haha), zo lijkt het. Bij BeReal dus wel. Alle leden in Nederland krijgen op hetzelfde moment een melding en het is de bedoeling dat je binnen twee minuten een foto maakt, van jezelf en van wat je ziet. Hij maakt automatisch een foto met beide camera’s op je telefoon. Niet de tijd maken om dingen mooier te maken, ook de foto maken als je saai op de bank zit met je “bankhoodie” en alleen foto’s van vrienden kunnen bekijken als je er zelf ook eentje plaatst.

Toen ik hoorde van het bestaan was ik meteen enthousiast, dat zal je niet verrassen, en een paar weken later begon ik er ook daadwerkelijk mee. Het hield me nog een tijdje tegen dat ik daar niemand kende, want “zonder” vrienden is social media opeens helemaal niet zo sociaal. Toen ik over die drempel was kon het ontdekken beginnen. Elke dag een nieuwe foto en elke keer wat verder kijken naar de mogelijkheden, wat kan er allemaal, hoe kan je er creatief mee aan de slag gaan en hoe zorg je dat je onderkin zo min mogelijk op de foto staat. Want tja… real hoeft niet meteen lelijk te betekenen toch? Dat mag overigens ook, en ook daar probeer ik aan te wennen.

Het moment waar je op kon wachten was daar. Er kwam een melding tijdens schooltijd. “Time to BeReal”. Ik wist op dat moment dat er meerdere telefoons in mijn lokaal de melding kregen en zonder er al te lang over na te denken zei ik: “Als je BeReal hebt, kan je nu even een foto maken. Maar alleen met mensen er op die dat oké vinden”. Zelf maakte ik ook een foto, zonder leerlingen in beeld. Een minuut later was het klaar en konden we door met de les.

Na afloop twijfelde ik even, heb ik hier nou goed aan gedaan, werd de vraag van de zelfreflectie van die les. Sommigen zullen misschien vinden van wel, en dat snap ik. Toch heb ik in de weken daarna exact hetzelfde gehandeld. Leerlingen krijgen de melding en weten dat vast wel, door er even aandacht aan te geven, is het daarna ook uit de lucht en biedt dat geen extra afleiding meer. Ook krijgen we er leuke gesprekken door, heb je even anders contact en is het goed voor het gevoel in de groep. Zo zijn er vast nog meer voordelen en vast ook wat nadelen.

Mijn besluit was in dit geval om mee te bewegen, want dat is als ik real ben, ook wat bij mij past. Ik zeg ook zeker niet dat ik vind dat alle docenten dit moeten doen. Doe wat bij jou past, zorg alleen wel dat het binnen de regels van fatsoen en bekende normen en waarden valt.

Doordat we wisten wat BeReal was schrokken we ook niet toen de tassen op de gang tijdens een schoolexamen allemaal tegelijkertijd piepte. We wisten wat het was en dat het niet af zou blijven gaan. En kon ik dankzij BeReal bijna een leerling in de maling nemen. Hij legde zijn telefoon op mijn bureau zodat hij ongestoord door dat schermpje even naar het toilet kon. Ik zag de melding van BeReal staan en wilde zelf een foto maken voor zijn BeReal als hij weg was. Helaas zat er een pincode op zijn telefoon. Maar het leverde wel veel leuke BeReals van zijn klasgenoten op want zij wilden allemaal dat ik hun BeReal zou nemen.

Een leerling zei: “deze BeReal gaat echt heet worden”, wat er op neer kwam dat er veel mensen op zouden reageren. Een ander noemde zijn BeReal “echt dik”, waarop ik het niet kon laten om te vragen wie hij hier nou dik noemde, aangezien ik op die foto stond. Ja, het koste even twee minuten van de les om met zeven telefoons steeds een foto te maken. Maar ook ja: het was even een echt moment. En daar gaat het voor mij om, durf ook real te zijn als docent. Wees de docent die past bij wie jij bent, met nog steeds als disclaimer: binnen de fatsoensregels, dan ben je de beste docent die je kan zijn voor leerlingen, daar ben ik van overtuigd. Be Real!

[megakarina66things-blog]

UIT MIJN NIEUWE BOEK.DL.209.; ZELFREFLECTIE.

[taeminno]

Be Private Vibe Alone Grow in Silence Hoodie

Be Private Vibe Alone Grow in Silence Hoodie Streef naar persoonlijke groei en innerlijke rust met de 'Be Private Vibe Alone Grow in Silence' hoodie! Deze hoodie is ontworpen voor degenen die hun eigen pad willen bewandelen en willen gedijen in stilte en zelfreflectie. Op de achterkant van de hoodie staat de inspirerende tekst 'Be Private Vibe Alone Grow in Silence' in opvallende letters. Het is een herinnering aan het belang van zelfreflectie en het koesteren van je eigen ruimte en energie. Of je nu bezig bent met persoonlijke groei, het nastreven van je doelen of gewoon behoefte hebt aan wat tijd voor jezelf, deze hoodie zal je inspireren om je eigen pad te volgen. Deze hoodie is gemaakt van zacht katoen, waardoor hij comfortabel en warm is. Met een klassieke pasvorm en een capuchon met trekkoord, is deze hoodie perfect voor gezellige dagen thuis of als extra laagje tijdens buitenactiviteiten. Of je nu een stijlvolle en inspirerende toevoeging aan je garderobe wilt, of op zoek bent naar een uniek cadeau voor iemand die graag groeit en reflecteert, de 'Be Private Vibe Alone Grow in Silence' hoodie is een uitstekende keuze. Bestel vandaag nog en omarm de kracht van stilte en persoonlijke groei. Wij hebben deze hoodie speciaal ontworpen en zal ook speciaal voor jouw bedrukt worden. Elke hoodie is daarmee uniek. Verkrijgbaar in verschillende kleuren en prints. Mooie Hoodie van 80% gekamd katoen / 20% polyester voor een maximaal comfort en uitstekende weerstand tegen pluizen. Ingewerkte kap met trekkoord 1x1 rib aan de manchetten en tailleband Kangoeroezak vooraan met verstevigde naden Sierstiksel op schouders en mouwinzet 280 g/m² Geruwde fleece binnenkant duurzaam en draagt comfortabel. Wasvoorschrift 30 °C, normaal programma  

[jansiemons]

Deurle mooiste dorp van Vlaanderen

Ik ben net terug van een culinaire en oenologische tour door Frankrijk, het land waar croissants het ontbijt regeren en de wijn vloeit alsof het water is. Maar vanmorgen, terug in het pittoreske Deurle, had ik het gevoel alsof ik een exclusieve all-access pas had bemachtigd tot het middelpunt van een impressionistisch meesterwerk. En nee, niet zo’n dramatisch Van Gogh-scenario waar je een oor moet missen om het te waarderen, maar iets à la Monet. Denk minder aan waterlelies en meer aan een vredig landschap vol graan, wilde bloemen en planten die dansen in de wind. Ik zweer het je, het was net een levende ansichtkaart!

Want het is pas als je even uit Deurle weg bent geweest, dat je weer beseft hoe prachtig ons dorp eigenlijk is. Dus op deze stralende zondagmorgen, dag van de nationale feestdag, nam ik bij het vroege ochtendgloren de epische beslissing om mijn eigen dorp te herontdekken, alsof ik een volleerde toerist was. Ja hoor, gewapend met een rugzak vol clichés en een overdosis enthousiasme die zelfs een hyperactieve puppy jaloers zou maken.

Ik zette mijn zonnebril op – je weet wel, die ik speciaal bewaar voor momenten van zelfreflectie en epische queesten – en voelde me meteen als een undercover beroemdheid die zijn eigen hometown inspecteerde. De enige andere enkeling die ook zo vroeg op straat liep keek me aan alsof ik de zoveelste verdwaalde toerist was, wat, eerlijk gezegd, behoorlijk verfrissend was. Het gaf me een excuus om in slow motion te lopen, alsof ik in een dramatische film zat, en overal ‘oooh’ en ‘aaah’ bij te zeggen. Je had zijn gezicht moeten zien, vol ongeloof en misschien een vleugje medelijden, maar hé, het leven is te kort om serieus te zijn!

Terwijl ik daar wandelde, werd ik plotsklaps getroffen door een verbluffende openbaring: hoe spectaculair ons groene dorp eigenlijk is. Ja, je leest het goed, spectaculair! En die oevers aan onze Leie! Met koeien die de lokale gossip uitwisselen, een duif die met een tak als bouwmarkt-souvenir voorbij fladdert om een airbnb voor haar ei op te zetten, een vos die de hele nacht heeft lopen tinderen, en ganzen die opspringen alsof ze net de lotto hebben gewonnen omdat een haas besloot 'kiekeboe' te spelen vanachter een struik. En dan hebben we het nog niet eens over de Sint-Aldegondiskerk die daar staat te schitteren alsof ze net een makeover heeft gehad. Misschien ben ik een beetje bevooroordeeld, maar hoe kun je niet in lyrische verzen uitbarsten als je ziet hoe de Leie zich als een dichterlijke boa constrictor door het landschap slingert? Die rivier is praktisch een spa-resort, zonder de geur van eucalyptus en de zweverige muziek die je uit je zen haalt.

Niet verwonderlijk dat kunstenaars, van schilders tot dichters, zich als motten tot een vlam voelden aangetrokken tot deze plek. Deurle is als dat ene sprookjesdorp waar je altijd over hebt gelezen, maar dan zonder de draken en prinsessen in nood. Cyriel Buysse himself, jawel, struikelde over zijn eigen geluk om hier in de buurt te mogen wonen. Je kunt nog bijna horen hoe hij zijn pen vasthield, verblind door de schoonheid van de natuur, krabbelend aan zijn meesterwerken.

Nu, laten we eerlijk zijn, Deurle is niet zomaar een dorp, het is een levend museum van rust en romantiek—zo idyllisch dat zelfs de kippen hier flirterig kakelen in perfecte harmonie. De bloemenwinkel van de lieftallige Ruth in de Dorpstraat kent niet alleen je naam, maar onthoudt ook je favoriete bloemen en je slechtste liefdesverdriet. De postbode fluit een deuntje terwijl hij de brieven bezorgt, waarschijnlijk de enige persoon die nog vrolijker wordt van jouw rekeningen dan jijzelf.

Deurle, ooit verkozen tot het mooiste dorp van Oost-Vlaanderen, is pittoresk en groen, met een verleden zo rijk dat zelfs de lokale geschiedenisboeken er meerdere volumes over klagen. Het dorp heeft zoveel charme dat zelfs de lokale straatkatten aristocratische manieren hebben aangenomen en beleefd knikken als je voorbij loopt. In Deurle is elke dag een uitnodiging voor een wandeling door een ansichtkaart.

Dus, als je van plan bent om even in Deurle te togen, doe het dan niet voor de geschiedenislessen zonder profeet, kunst die je ook niet snapt als iemand het uitlegt, of omdat je hond een bordje omhoog hield met "Ik heb frisse lucht nodig" – Deurle is gewoon je go-to plek. Nog nooit van gehoord? Nou, dan heb je iets gemist waarvan je niet eens wist dat je het kon missen. Maar geen paniek, de Deurlense Leie staat al met open armen te wachten, klaar om je te betoveren met haar charmes. En terwijl jij je ogen uitkijkt, sta ik, de grijnzende local, in de schaduw toe te kijken, stiekem trots dat ik dit kleine paradijs al lang geleden heb ontdekt.

21/07/2024.

[laurenamster]

Yoga retraites in Nederland

Ontsnap naar een serene yoga retraite in Nederland, waar rust en transformatieve wellness elkaar ontmoeten. Ons yoga retreat biedt uitgebreide programma's in asana's, meditatie en holistische healing in een vredige Nederlandse omgeving. Perfect voor het verdiepen van je beoefening of het vinden van balans, biedt ons retraitecentrum deskundige instructie en een verzorgende omgeving. Ontdek de beste yoga retreats in Nederland voor een verjongende ervaring. Doe met ons mee om uw welzijn te verbeteren en weer in contact te komen met uzelf.

[letteraal]

Functies die in de loop van het leven steeds sterker worden zijn:

het reguleren van emoties,

meer voorkeur geven aan positieve emoties,

beslissingen nemen en conflicten oplossen op basis van ervaring,

prosociaal gedrag als empathie en compassie,

subjectief emotioneel welzijn,

zelfreflectie en inzicht, en

de eigenschap om positieve relaties te onderhouden.

Erik Scherder, Oud worden, jong blijven — waarom moeite doen loont. Verwijzend naar studie Lee en Jeste (2019), Neurobiology of Wisdom, http://dx.doi.org/10.1017/9781108568272.005

[se-coaching]

Groeien: Een Reis van Zelfontdekking na Relatiebreuk

Introductie: Het Belang van Groei na een relatiebreuk Na een relatiebreuk kunnen we ons verloren voelen, maar in plaats van stil te blijven staan, is het essentieel om te groeien. De persoon met wie je bent getrouwd, is niet dezelfde persoon als diegene waarvan je bent gescheiden. Deze realisatie opent de deur naar persoonlijke groei en ontwikkeling. Het Belang van Groeitaken na een…

[degrijzewijze]

Wat wil jij eigenlijk doen met je leven?

🔍 Wat is jouw reden van bestaan? Ikigai kan je helpen die te vinden! Leer hoe je meer balans en voldoening in je leven brengt. Check de blog! #Ikigai #Levensgeluk #Zelfontwikkeling

Geeft je werk of je dagelijks leven je niet echt voldoening? Heb je soms het gevoel dat er iets mist, iets met meer diepgang en betekenis? Je bent niet alleen. We zoeken allemaal naar dat ene wat ons écht gelukkig maakt, waarvan het soms voelt alsof we het nog niet hebben gevonden. Het Japanse concept Ikigai kan je helpen die diepere betekenis in je leven te ontdekken. Maar wat is dat precies, en…

[jurjenkvanderhoek]

BEGRIJPEND LEZEN DOOR HET DRIELUIK HARRY VAN DOVEREN

Het valt niet te lezen, het drieluik poëzei van Harry van Doveren. Echter is daar geen beter Nederlands woord voor het bekijken en begrijpen van aan elkaar geregen letters tot woorden en zinnen, verzen, verhalen. Hoewel lezen nog geen begrijpen is. Je neemt kennis van de inhoud, maar hoeft dit dan verder nog niet te doorzien, aan te voelen of te begrijpen. Echter de poëzei, daarin dien jij je te begeven om het te snappen. Jawel het staat er goed, poëzei, en klinkt antiek maar wil van nu zijn. Om het te verstaan moet ik er instappen, het lezen betreden laten zijn. Mij voorstellen wat er staat. Mijn verbeelding aanspreken, maar niet de fantasie. Een afbeelding maken van de betekenis van de woorden in gedachten. Dat is geen lezen, dat is imagineren, verzinnebeelden. Deze dichtkunst is het symboliseren van de wereld en alles wat daarin aan beelden tot ons komt. Deze dichter vertaalt de wezenlijkheid tot klanken die kunnen klinken en als woorden worden afgedrukt.

Harry van Doveren omschrijft de essentie van het wezen cryptisch ofwel bezigt een abstracte poëzie - jawel hier draai ik de ei-klank tot ie-klank voor een actueel begrip. In de poëzie zie ik de betekenis wanneer ik goed kijk. Niet dat hij moeilijke woorden gebruikt, maar rangschikt deze zodanig dat de zinnen lastig toegang geven. Laat woorden uit het verhaal weg om de essentie van het gedicht te grijpen. Het schijnt dat Van Doveren geen verhaler en geen dichter wil zijn, maar is het allebei. De poëzie is in de proza ingevoerd. De proza vertelt, de poëzie raakt de kern.

Sla ik de bundels open begeef ik me in de genoteerde droombeelden die voor deze schrijver waarheden zijn. Realiteit omdat hij dit zo ervaart. Hij kijkt naar de wereld en kan niet anders dan deze zichtbaarheden zo omschrijven. Want de waarheid is te kostbaar om in platte alledaagse karakteristieken te definiëren. De woorden laten zich bij hem niet zoals gebruikelijk in regels opvolgen tot te begrijpen theoretische volzinnen. De poëzie van Van Doveren moet je zien om deze te begrijpen. Niet lezen, maar bekijken en voorstellen. Dan kom je tot de kern van het wezen in deze onregelmatige gedichten. Ik sluit aan op deze bijeengeraapte werkelijkheid. Ik schep een band met Harry van Doveren, want hij schrijft zichzelf uit en laat de dichter als mens zien.

Met zijn regels, zonder hoofdletters van elkaar gescheiden door punten, krijg ik inzicht in zijn brein. In die bovenkamer ligt de taal schijnbaar overhoop. Rag en web weggeveegd voordat er helder zicht is op reden en doel. Het laat zich niet lezen, het staat er, het is er. In een klassiek drieluik komt zijn wezen tot mij. Het is alsof een kabinet van bijvoorbeeld Jeroen Bosch is opengeslagen, de scharnieren kraken antiek in de sponning. Voor mij ontvouwt zich een niet gedachte wereld, een niet verwachte aarde. Niet bedacht maar wel denkbaar. De aaibare gedrochten van de schilder koesteren mijn weten. Zij symboliseren een zijn door wangedrag en mishandel. Houden een spiegel voor, een metafoor met opgeheven vinger. Deze terechtwijzing vind ik niet terug in het drievoud van de Van Doveren dichtbundels. Of het zal een zelfreflectie zijn, waaruit ik overdrachtelijk mijn persoon kan beoordelen.

MACHINE POËZEI

Kan een machine zoveel emotie tonen als de mens dat doet. Is het gevoel digitaal te maken waar Van Doveren het analoog invoert. Kan de machine, lees de computer, gevoelens hebben en leren delen zoals het menselijk brein dat meanderend kan vastleggen. De computer kan de schijn ophouden, maar het blijft surrogaat. Dit eerste deel doet een beroep op mij. Is een interactieve bundel waarbij ik kan bepalen welke wending het gedicht kan nemen op de vooraf bepaalde mogelijkheden Woorden symboliseren een beleving. Kunnen andere betekenissen hebben dan gangbaar opgevat. Het duurt even voordat de lezer zich in die denkwereld kan begeven, dat deze aanvoelt wat de dichter ervaart. Maar wie de cryptische omschrijvingen eenmaal doorziet kan beelden maken bij de woorden. Al lezende vormen zich dan als vanzelf illustraties bij de tekst. Ik heb de boekjes, zwarte druk op wit, zelf kleurrijk denkbeeldig geïllustreerd - in gedachten van plaatjes voorzien.

Van Doveren schrijft beeldend, maar de woorden geven geen letterlijke betekenissen zodat de voorstelling op diverse manieren kan worden ingevuld. Soms zijn de gedichten als collages, lijken diverse woorden aan en over elkaar geplakt die buiten het vers weinig met elkaar van doen hebben. “uitvinders geven ons een machine voor het ontmoeilijken van dát andere  - de technische poëzie . in deze verbrandingsoven stoken zij onze verbeelding waarna zij alle letters uit de asla schrapen en ons vervolgens uitstrooien op de zee van hun akkers” en “is doorzetten een bitterzoete gladiool? / is de schaduw licht uit het donker? / is lucht het huiveringwekkende beest / in een stofzuiger? / is zonlicht een machine / één oog op de sign of the times?”

VOETBAL IN DE LONGEN

En dan het tweede deel waarin de gedichten korte verhalen lijken. Zinnen lopen over de bladspiegel door. Weer zonder hoofdletters en zonder leestekens. Slechts gescheiden door een zwevende punt. Het karakteristiek van deze dichter in zijn experimentele helderheid. Het dichten laat de zinnen dansen, de woorden draaien soms om de as, of houden in spagaat de betekenis in het midden. Deze bundel is meer autobiografisch, zichzelf afvragend. De zin van het zijn, de reden van de ratio. Wat is hij, wie ben ik. Kijkt terug en haalt herinneringen op. Gisteren is ook een herinnering. Voltooid verleden tijd, want komt niet opnieuw aan ons voorbij, dient zich niet weer bij mij aan. Een uur geleden is onvoltooid verleden, want het heden is nog gangbaar - wordt nog gemaakt.

Dit deel is op hemzelf toegeschreven, de dichter. Korte verhalen over eigen ervaringen, gebeurtenissen. De poëet toont zichzelf, geeft deze mens bloot. Blik in zijn bestaan, kijkje in zijn wezen. Verleden een open boek dat geheimen niet zomaar prijsgeeft. De vertaalslag in mijn gedachten zet de aandacht op scherp. Weg zijn de omfloerste woorden, de cryptische omschrijvingen. What you see is what you get. “. AAN DE BOOT VAN BLAUW BEGONNEN twee losse vectoren schreven elkaar in word perfect . S. over de rol van de overtuigde vogel en ik over mijn avonturen als de schuwste barbeel in de Seine” Beschrijft echter ook mijn eigen vertwijfeling en spijt van niet gedane zaken of juist wel de keer van het leven. Dat voel ik in. Dat kan. “. DE TREIN NAAR HET FRONT HEEFT VERTRAGING ik kan onmogelijk sterven . ben daar te langzaam voor”

VECTOR PRIVACY MAX/MIN

De titel van deze bundel is ergens getekend op een uitgestreken prop papier. Zegt 1 tekening toch meer dan 100 woorden, denk ik? Is het woord ijdelheid waar de lijn vruchtbaar schijnt. De lijn zich nestelt in het geweten en honderduit spreekt, waar het woord vervaagt en nietszeggend is. Zou het dichtbundel drieluik ongeschreven kunnen zijn waar dit vectorbeeld de drie-eenheid is. Heb ik genoeg aan slechts deze horizontale, verticale en het diagonaal. Bekleedt deze het zijn, het wezen. En kan de rest op andere proppen in de prullenmand verdwijnen? Geenszins, want deze beschrijven datgene wat in beelden niet uit te drukken is. Wat één paradox! Ook de vectortekening heeft woord nodig in de kantlijn om zichzelf te verdedigen. Tekst en beeld vormen het zijn, het wezen.

In dit derde deel komt het welzijn van de dichter aan de orde. “.. KAN EEN PRIVÉ-GEDICHT NOG WEL NA TENDER BUTTONS? het vermoeden bestaat dat onvruchtbaar denken (doen alsof je origineel bent) definitief school heeft gemaakt . klopt dit dan wordt vanzelf vanaf nu vanzelf vanaf vroeger . er wordt gesproken over de reling van een vrachtboot . ooit mijn vriend maar nu Egypte”

Is alles dwaasheid? Metaforen van het leven, symbolen van het zijn. Woorden wentelen om te leren begrijpen. Deze dichtkunst is een collage van de werkelijkheid. Overal uit elk moment wordt een tel geknipt en geplakt tot poëtische proza. Een ruimtelijke verbeelding, een derde dimensie op het vlakke papier. Sluit ik mijn ogen stijgen zo de beelden op in geuren en kleuren uit de zwarte woorden in reukloos drukinkt. Ik hoef de zinnen niet te verklaren, er is geen bewering voor het zijn van een ik. Mijn rede om te beschouwen is redeloos, radeloos probeer ik de rand van de volgende bladzij te bereiken en de pagina om te slaan om opnieuw reddeloos in het diepe duister van die ik te duiken. Het duister waarin een licht fluistert aan het eind van de tunnel.

Wanneer ik de bundel dichtdoe kijk ik terug op wat ik niet wist en onmogelijk kon weten. De herinnering aan wat ik las zet mijn kritiek op scherp. De woorden moeten zichzelf verklaren, ik hoef mij daar niet over te buigen, aan te branden. Want een enkel fout geplaatst woord laat mij door de mand vallen. Wie denk jij dat je wil zijn om de tekst niet te begrijpen maar wel wil omschrijven. Ben jij beter en meer schrander dan de dichter himself?

Zal ik ooit de zin kennen van deze reden? Zal ik ooit voor de andere deze ene kunnen omschrijven? Kunnen ontleden de taal van zijn geest. Bedoeling is een leeg woord zolang er geen begrip is, begrijpen is. Begrip is willen, begrijpen is proberen. Het experiment van gedachten ordenen. Opstellen in rijen van drie. Geef acht! Ik acht mij in staat mij een mening aan te matigen, er iets van te vinden en dit niet voor mijzelf te houden.

Drieluik machine poëzei / voetbal in de longen / vector privacy max/min . Harry van Doveren, gedichten. Uitgave Gaia Chapbooks, 2024.

[keynewssuriname]

Adhin bewierookt Abrahams: “Hij werkt dag en nacht om de NDP op het juiste spoor te krijgen”

De Nationale Democratische Partij (NDP) daalde tijdens de verkiezingen in 2020 naar 16 zetels. In 2015 behaalde de partij een historische 26 zetels in de Nationale Assemblee. Gewezen vicepresident Ashwin Adhin heeft tijdens de feestelijke opening van een infocentrum in het ressort Pontbuiten aangegeven dat de partij aan reflectie heeft gedaan. Hij is onder de indruk van de “daadkracht” die waarnemend voorzitter Ramon Abrahams toont om de partij weer op het juiste spoor te krijgen. “Hij werkt dag en nacht”, aldus de politicus. Terwijl hij zijn eigen partij een schouderklop gaf voor de zelfreflectie en evaluatie die er gedaan is, merkte hij op dat dat niet het geval is bij de huidige regering. “De huidige machthebbers worden niet zomaar narcisten genoemd.” Volgens de oud-vicepresident heeft de regering geen vermogen om te zien wat ze fout doet. “We zien vandaag leiderschap gebaseerd op narcisme en hebzucht. Geen mogelijkheid tot zelfreflectie. Geen weg tot correctie”, zei de politicus. Hij gaf aan dat de zelfreflectie en de inhaalslag van de NDP zal resulteren in verkiezingswinst. “Wij in de NDP hebben wel gecorrigeerd en we hebben geëvalueerd. We hebben onszelf de spiegel voorgehouden.” Adhin blikte terug op de regeerperiodes van Bouterse. “Er zijn meer dan 800 projecten gerealiseerd. Alleen in de periode 2015-2020 hebben we 3,2 miljard Amerikaanse dollars geïnvesteerd in alle sociale projecten, productie en randvoorwaarden voor de productie.” Hij zei dat het een schande is dat de regering nu een boek uitbrengt over zogenaamde verworvenheden, terwijl het niets meer is dan dagelijkse werkzaamheden. “Het is een schande.” Adhin merkte op dat het nu voor de samenleving steeds duidelijker wordt dat de regering door leugens aan de macht is gekomen. “Ze hebben van de kasreserve iets gemaakt dat het niet was. En we konden die leningen zogenaamd niet betalen, zeiden ze, maar nu het Rekenkamer-rapport is uitgekomen, is alles aan het licht gekomen. Het is nu te laat. Ze zijn al aan de macht. Ze hebben die leugens gebruikt.” Adhin is voorstander van een goede communicatie met de partijstructuren. “We hebben onze fouten toegegeven. Er zijn kleine fouten gemaakt.” De communicatie met alle afdelingen en de achterban moet aanzienlijk verbeteren. Volgens Adhin is het hoog tijd dat ervaring en daadkracht terugkeren in het bestuur van het land. Hij vindt dat “parasitaire krachten” momenteel het land te gronde richten. “Wat deze regering biedt, is een donkere tunnel van bedrog en manipulatie.” Adhin popelt om de NDP weer in het machtscentrum te krijgen. “De NDP kan het land vooruithelpen.” Read the full article