#Zelfreflectie

[yourlightupyourlife]

Aan al de Donna’s van de wereld

Dit verhaal gaat over overleven, reflectie en over Donna.

Exact 3 weken geleden werd mijn hart en longen uit mijn lijf getrokken en men zei dat ik moest blijven leven. 

Kort na dat moment besefte ik dat er buiten die 2 belangrijke organen niet veel meer over was na een heftig jaar van tegenslagen. Ik ging volledig tegen de vlakte.

Ik stond net aan het begin van een nieuw opleidingstraject en een kleine opdracht voor een nieuwe klant, mijn 1e na 9 maand corona-werkloosheid. Eindelijk het gevoel dat alles terug in de plooi viel en er een klein beetje licht te zien was aan het einde van de tunnel.

Niet dus! Ik lag daar als een hoopje ellende, in de steek gelaten en ik bleef achter met de vraag: Wat is er mis met mij?

Dagen nadien begon ik mijn hulplijnen te contacteren. Ik kreeg vaak te horen: “Jij bent een sterke madam, je komt daar wel door.” Dat is het laatste wat je wilt horen in deze situatie, het minimaliseren van waar je doorgaat, van je verdriet, omdat je een sterke madam bent. Neen zo werkt het niet, je wilt troost. En toen was het tijd om Donna terug toe te laten in mijn leven.

Het was eerst ‘onze’ serie. Ik heb er dagen over gedaan om mij erover te zetten om seizoen 3 van ‘Suits’ alleen uit te kijken. Ik maakte van ‘onze’ serie ‘mijn’ serie.

Donna wordt gespeeld door Sarah Rafferty. Zij is de juridische secretaresse en vertrouweling van topadvocaat Harvey Specter. Donna is, net als Harvey, onbezonnen zelfverzekerd, maar in tegenstelling tot Harvey is ze in staat haar eigen gevoelens goed te begrijpen en intuïtief de gevoelens van de mensen rond haar te weerspiegelen door hun overeenkomstige acties. Ze legt Harvey's gevoelens vaak aan hem uit wanneer hij op het punt staat een onderbuikbeslissing te nemen met een aanzienlijk potentieel voor toekomstige repercussies voor hem of zijn relaties met zijn klanten of collega's. Ik trek mij op aan het karakter en spiegel mij eraan. Het zien van Donna in actie geeft mij elke dag een beetje meer zelfvertrouwen en een paar uur slaap per nacht. Donna brengt mij troost. Het is een sterke vrouw die af en toe ook eens tegen de vlakte gaat.

Het klinkt misschien voor velen onder mijn lezers onnozel, maar na een lockdown in maart dat mijn bedrijf in grote moeilijkheden bracht, daarbovenop mijn ontslag in mijn hoofdberoep op mijn 50ste verjaardag, een ongelukkige val in de zomer met zwaar blessureleed als gevolg en mijn relatiebreuk 3 weken geleden, is dit al een begin. Joe Biden zei vorige week in één van zijn speeches: “De beste remedie om een trauma te verwerken, is een nieuwe uitdaging vinden.”

Er komt een tijd om nieuwe doelstellingen te gaan bepalen, maar nu is het tijd om te rouwen, zelfreflectie en terug leren recht te staan.

En aan alle Donna’s van de wereld:  “Voor de duidelijkheid, er is niets mis met jullie!”

Light up your Life! Els

[huilendnaardeclub]

[melanieakvstjoost]

Er werd ons gevraagd na te denken over hoe wij ons profileren als maker. Dit is iets waar ik sowieso wel mee bezig bent, je wilt toch weten wat je gaat doen als je klaar bent met de kunstacademie. 

Ik ben eens wat strenger op gaan letten. Op wat ik zelf mooi vind, wat voor makers wij inspireren en wat anderen over mijn werk zeggen. 

Het gekke is, dat dat allemaal niet zo met elkaar matcht. Ik merk dat mensen mij zien als een maker met erg kleurrijk werk, een character designer. Als ik kijk naar het werk wat ik in mijn vrije tijd maak, klopt dat ook wel. Gek genoeg, mijn schoolwerk is helemaal niet kleurrijk en ik heb mezelf nooit gezien als character designer. Ik dacht van mezelf dat dat niks voor mij was, terwijl ik onbewust toch daar juist veel mee bezig ben. Als ik een graphic novel lees of animatie kijk, dan ben ik eigenlijk altijd bezig met de characters en hun ontwerpen. 

Ook de makers die ik inspirerend vindt, zijn vaak characterdesginers. Afgebeeld heb ik een aantal van mijn grote inspiratiebronnen. Torianne Gedvillas, Iris Compiet, Kat Hudson, Natasa Illincic, Kevin Wada en Jesper Ejsing. 

Wat ik merk, is dat ik voor mijn schoolprojecten vaak mezelf niet echt de tijd gun om mijn personages goed uit te diepen, of schilderijen te maken zoals ik dit voor mezelf doe. Ik heb te veel ���het moet af en snel’ waardoor ik er niet alles uit haal wat er in zit. Ik wil proberen deze periode daar wat meer rust in te brengen, zodat ik mezelf meer kan ontplooien daar in. 

Hier onder wat van mijn vrije werk. 

[caryonasppo]

Competentie 6 eigenverantwoordelijkheid tonen - omgaan met stress

Ik lig niet vaak wakker van deadlines. Ik zorg ervoor dat de deadline voor mezelf een dag van te voren is. Zelfs áls ik hem dan gemist heb, heb ik eigenlijk nog een hele dag over. Eigenlijk vind ik deadlines belangrijk en zou ik beter moeten plannen.  Ik neem schema’s niet altijd even serieus. Soms volg ik een planning tot op de minuut andere keren ben ik bijna gevaarlijk nonchalant. Plannen kan ik soms gebruiken om uit te stellen, vandaar (denk ik) ben ik zelf niet van de planningen. 

Situatie: In het begin van dit schooljaar, september 2021, ben ik begonnen met de huidige AD opleiding HRM en ik ben de Bachelor opleiding Trade Management gericht op Azië (TMA) nog aan het afronden. Ik merkte dat dit een goede keuze is geweest, maar dat dit pittiger is dan dat ik dacht. Dit zorgde voor stress, behoorlijk wat. Op een moment had ik zoveel te doen dat ik bijna dichtklapte en allebei liet vallen. Tijdens de lumina lessen hebben we het gehad over fight or flight response, bij mij is het meer freeze. Het is aan mij om ook zelf de verantwoordelijkheid te nemen aangezien ik zelf deze keuze heb gemaakt. Taak: Ik moet TMA afronden en mijn scriptie opnieuw maken. Dit moet ik doen zonder dat ik achterloop op HRM.  Actie: Ik heb het schrijven van mijn scriptie op een laag pitje gezet. Dit zodat ik een goede start kon maken op HRM. Een goed begin is het halve werk namelijk. Ik zorgde ervoor dat ik eerst alle opdrachten en deadlines van de AD opleiding af had voordat ik verder ging aan mijn scriptie. Mijn scriptie had namelijk geen harde deadlines. Ook heeft mijn vriend mij geholpen met het maken van een planning. Op dagen dat ik zei, “ik heb geen tijd”, heeft hij tijd voor mij kunnen vinden. Resultaat: Het resultaat komt er langzaam, tot nu toe heb ik alle studiepunten van de HRM opleiding binnengehaald die ik kon binnenhalen. Helaas is mijn scriptie nog niet af, die wordt in januari ingeleverd. Toch heeft het er voor gezorgd dat ik mij minder zorgen maak en niet te veel stress.  Reflectie: Wat ik hiervan geleerd heb is dat ik op sommige momenten goede keuzes kan maken. De knoop doorhakken kan soms wat langer duren, maar als ik de knoop heb doorgehakt, ben ik er wel tevreden mee. Ik heb ook geleerd dat ik graag dingen zelfstandig wil doen. Maar ik moet niet meer bang zijn om hulp te vragen. Dit verlicht stress en aangeven dat je iets niet volledig alleen kan, is ook een manier van verantwoordelijkheid tonen. 

[rayuhikeprep]

Schaduwzijde Je schaduwzijde kennen én omarmen maakt dat je soepeler door tegenslagen tijdens je solohike komt, omdat je weet wat je valkuilen zijn, hoe je er mee om kan gaan en op kan anticiperen. Je kunt het leren in Rayu's module Stressmanagement. #hike #zelfreflectie #hiker #schaduwzijde #classic #intotheshadows #solohike https://www.instagram.com/p/COkzEMgjnB-/?igshid=z8oy3jja86wn

[arnoldbalde]

🙏🏼✍🏻DOCHTERTJE DOCHTERTJE✍🏻🙏🏼 dit schreef ik in 2013. Wauw, wat was dat intens. Jij eigen pijn je je dochters ogen zien. Ik liep de woonkamer in, zij schrok zich lam, of koe, of spinazie. Alleen omdat ik in de zelfde ruimte was. Ze herinnerde maar al te goed die keren dat ik vanuit ‘dit is goed voor je’ tegen haar zei: “KIJK UIT! Dat is een stopcontact!”, “Nee! Dat is aarde!”, “kijk nou uit! Voorzichtig! Met alles, is gevaar!” . Sorry dochter. Bedankt. . . . Jij bent perfect. . . . #dochter #opvoeding #gedicht #twitterquotes #quotes #oneliner #wijsheid #woorden #spokenword #spokenpoetry #dichten #gedicht #papa #papastories #kleuter #peuter #spiegel #zelfreflectie #vaderschap #papa #ouders #oudersvannu #hetspijtme (at The Hague, Netherlands) https://www.instagram.com/p/B-MWkXkldlo/?igshid=tg9gub3rbwep

[peterpauldoodkorte]

Elza helpt

Professionele nabijheid bij dementie

Vilans heeft een educatieve film ontwikkeld over professionele nabijheid bij dementie en helpt bij zelfreflectie met collega’s.

De film gaat over Elza, een wijkverpleegkundige, en haar cliënt Grace, een oudere dame met dementie. Grace zegt tegen haar: ‘Je bent te dik!’ Elza probeert beleefd te blijven, maar dat is niet makkelijk.

Wijkverpleegkundigen nemen…

[fighterthe]

Wanneer hebben wij het moment voor zelfreflectie? Voelen we ons eenzaam door bijvoorbeeld onze smartphone en online levens? Wat is de oorzaak van onze eenzaamheid en isolement? Is dat, wanneer we het opzoeken, dan ook de plek voor zelfreflectie?

Hoe is het gesteld met het reflecterend vermogen van de iGen generatie? En zou dit een strategie kunnen zijn?

[examenjaarblog]

eerste twee weken

de eerst twee weken van het proces zitten er al bijna op. ik heb voor mezelf misschien wat minder gedaan dan dat ik zou willen maar op het moment laat mijn hoofd nog niet alles toe en heb soms een beetje last van opstart problemen. 

gesprekken met docenten helpen me wel verder maar zijn soms even verwarrend en moet ik het laten zinken voor ik weer vol op verder kan en zo nu en dan vergeet ik dat nog niets vast staat, het is de tijd van onderzoeken, uitproberen en testen en alles mag nog mist gaan. niets staat vast.  ook heb ik nog een beetje moeite met los laten. ik draag gedurende de dag een bepaalde druk mee doe ik niet uit kan zetten, vooral omdat ik zo graag en zoveel nieuwe dingen wil proberen maar het nog niet geheel uit mijn handen krijg of de woorden kan plaatsen bij de gedachtes en dingen die ik heb.  alles op zijn tijd en vooral geen stress nu. vooral nog niet nu. 

[overwijs]

𝕎𝕖𝕖𝕤 (𝕠𝕡𝕣)𝕖𝕔𝕙𝕥, 𝔹𝕖ℝ𝕖𝕒𝕝

Als docent vind ik het belangrijk om met mijn tijd mee te gaan, naast mijn persoonlijke aangeboren en aangeleerde interesse in tech, innovatie, gadgets en social media. Zo ben ik op Snapchat, Instagram, TikTok, YouTube en nu ook BeReal gekomen. Het meeste hiervan hou ik ook echt vol, omdat de interesse gemeend en oprecht is.

Door deze echte interesse in iets wat ook speelt in het leven van de pubers in mijn lokaal, heb je nog iets extra’s wat je bindt. Leerlingen vinden het cool als je mee kan praten en je soms zelfs kan helpen. Daarnaast is het voor mezelf ook prettig om het een en ander te begrijpen, ken ik gevaren en kansen die social media soms brengen en is het vaak ook nog leuk voor mezelf buiten mijn bestaan als docent om (ja, echt, naast docent ben ik ook soms mens).

De laatste ontwikkeling op dit gebied is BeReal, misschien heb je er wel van gehoord. Een aantal jaar geleden was ik zelf een ‘project’ aangegaan, op Facebook, waar ik elke dag een foto plaatste waarbij een shot van beide camera’s was. Je zag dus mij, maar ook het gene wat ik zag. Dat leek mij toen al heel interessant, een soort fotodagboek. En nu is daar BeReal gekomen, bijna alsof ik het zelf bedacht had. Gemiste kans ;-).

BeReal is de tegenbeweging van de fake foto’s op Instagram. Mensen die hun leven opfluffen, een foto maken en dan vervolgens ook nog diverse filter overheen gooien. Niets is echt op Instagram (behalve natuurlijk mijn profiel, Haha), zo lijkt het. Bij BeReal dus wel. Alle leden in Nederland krijgen op hetzelfde moment een melding en het is de bedoeling dat je binnen twee minuten een foto maakt, van jezelf en van wat je ziet. Hij maakt automatisch een foto met beide camera’s op je telefoon. Niet de tijd maken om dingen mooier te maken, ook de foto maken als je saai op de bank zit met je “bankhoodie” en alleen foto’s van vrienden kunnen bekijken als je er zelf ook eentje plaatst.

Toen ik hoorde van het bestaan was ik meteen enthousiast, dat zal je niet verrassen, en een paar weken later begon ik er ook daadwerkelijk mee. Het hield me nog een tijdje tegen dat ik daar niemand kende, want “zonder” vrienden is social media opeens helemaal niet zo sociaal. Toen ik over die drempel was kon het ontdekken beginnen. Elke dag een nieuwe foto en elke keer wat verder kijken naar de mogelijkheden, wat kan er allemaal, hoe kan je er creatief mee aan de slag gaan en hoe zorg je dat je onderkin zo min mogelijk op de foto staat. Want tja… real hoeft niet meteen lelijk te betekenen toch? Dat mag overigens ook, en ook daar probeer ik aan te wennen.

Het moment waar je op kon wachten was daar. Er kwam een melding tijdens schooltijd. “Time to BeReal”. Ik wist op dat moment dat er meerdere telefoons in mijn lokaal de melding kregen en zonder er al te lang over na te denken zei ik: “Als je BeReal hebt, kan je nu even een foto maken. Maar alleen met mensen er op die dat oké vinden”. Zelf maakte ik ook een foto, zonder leerlingen in beeld. Een minuut later was het klaar en konden we door met de les.

Na afloop twijfelde ik even, heb ik hier nou goed aan gedaan, werd de vraag van de zelfreflectie van die les. Sommigen zullen misschien vinden van wel, en dat snap ik. Toch heb ik in de weken daarna exact hetzelfde gehandeld. Leerlingen krijgen de melding en weten dat vast wel, door er even aandacht aan te geven, is het daarna ook uit de lucht en biedt dat geen extra afleiding meer. Ook krijgen we er leuke gesprekken door, heb je even anders contact en is het goed voor het gevoel in de groep. Zo zijn er vast nog meer voordelen en vast ook wat nadelen.

Mijn besluit was in dit geval om mee te bewegen, want dat is als ik real ben, ook wat bij mij past. Ik zeg ook zeker niet dat ik vind dat alle docenten dit moeten doen. Doe wat bij jou past, zorg alleen wel dat het binnen de regels van fatsoen en bekende normen en waarden valt.

Doordat we wisten wat BeReal was schrokken we ook niet toen de tassen op de gang tijdens een schoolexamen allemaal tegelijkertijd piepte. We wisten wat het was en dat het niet af zou blijven gaan. En kon ik dankzij BeReal bijna een leerling in de maling nemen. Hij legde zijn telefoon op mijn bureau zodat hij ongestoord door dat schermpje even naar het toilet kon. Ik zag de melding van BeReal staan en wilde zelf een foto maken voor zijn BeReal als hij weg was. Helaas zat er een pincode op zijn telefoon. Maar het leverde wel veel leuke BeReals van zijn klasgenoten op want zij wilden allemaal dat ik hun BeReal zou nemen.

Een leerling zei: “deze BeReal gaat echt heet worden”, wat er op neer kwam dat er veel mensen op zouden reageren. Een ander noemde zijn BeReal “echt dik”, waarop ik het niet kon laten om te vragen wie hij hier nou dik noemde, aangezien ik op die foto stond. Ja, het koste even twee minuten van de les om met zeven telefoons steeds een foto te maken. Maar ook ja: het was even een echt moment. En daar gaat het voor mij om, durf ook real te zijn als docent. Wees de docent die past bij wie jij bent, met nog steeds als disclaimer: binnen de fatsoensregels, dan ben je de beste docent die je kan zijn voor leerlingen, daar ben ik van overtuigd. Be Real!

[ademainsurlalune]

Na meer dan 30 jaar rond te lopen op deze planeet, is er één ding dat ik geleerd heb & wat overigens als een paal boven water staat…

Oké fair. Er is meer dan dat ene ding natuurlijk, maar het is zo al meer dan chaotisch genoeg in mijn bovenkamer soms, dus one step at a time.

Anyway, The thing is...

IEDEREEN is, one way or the other, op zoek naar exact hetzelfde in deze wereld. Misschien niet op exact dezelfde manier, in dezelfde hoeveelheid of met dezelfde drive maar... Iedereen wil houden van, liefhebben en iedereen wil geliefd worden. Iedereen zoekt liefde. In welke vorm dan ook. Abstract begrip, maar vooral uitermate complex in elk aspect. De ene zal het dan ook makkelijker toegeven dan een ander, maar face it. We zoeken het allemaal. We willen het allemaal. En we hebben het allemaal nodig. Liefde. Zonder aarzeling. Zonder twijfels. Zonder onzekerheden. Zonder wat-als’jes of had-ik-maar’tjes.

Ikzelf vorm alles behalve een uitzondering op die regel. Ik ben er ondertussen achter dat dat zowat hetgeen is waarnaar ik al voor zolang ik me kan herinneren naar op zoek ben geweest en dat het net datgene is dat ik nog steeds wil én het totale concept zich zelfs in een van mijn bovenste lades bevind.

Is het fout dat ik dat wil? Is het fout dat dat exact is wat jij wil? Absoluut niet!

Je hebt dus niet per se ongelijk omdat je zoekende bent, love makes the world go around uiteindelijk, maar de hamvraag is en blijft alsnog; hou je hierdoor, op al deze manieren, ook van jezelf? & Als het antwoord op die vraag nee is, hoe kan je dan de verwachtingen koesteren dat iemand andere het doet? Houden van jou...?! Het is simpel: dat kan niet.

Je kunt niet van iemand anders verwachten dat hij of zij onvoorwaardelijk van je houdt als dat verre van de manier is waarop je van jezelf houdt. Je kunt niet van iemand verwachten dat hij je bij elkaar houdt als je dat niet voor jezelf kunt doen. Neem dus een stapje terug en opteer voor een momentje van zelfreflectie. Stop met proberen iemand voor of voor iemand anders te zijn. Wees die iemand voor jou en alleen jou. Het is oké om af en toe een beetje egoïstisch te zijn.

Truth be told...

Ja, de kans is reeël dat je reeds tig jaar lang een deurmat bent geweest en je bij elke stap de hand van een man hebt vastgehouden om hem koste wat kost toch volwassen te maken. En het enige wat je daarmee bereikte is dat hij nu (ik mompel even een collectief schietgebedje) die volwassene is voor iemand anders. De kans is er dat je vervolgens toen nog eens zoveel jaar hebt doorgebracht in een niet-relatie-relatie met iemand die de hele tijd bezig was met alles behalve de transparante waarheid, met iemand die je veel te vaak als shit behandelde en niet eens inzag wat een vreselijke persoon hij of zij was. Nu doet die iemand potentieel hetzelfde met iemand anders. En waarschijnlijk waren er nog eens zoveel maanden die je daarna doorbracht met de persoon die de definitie van toxic of giftig was.

En nu? Geef je het op?

Wil je nu plots niet meer liefhebben en van gehouden worden? Neen… de nood daartoe hasn’t changed a bit. Het zal altijd iemand anders zijn als je steeds extra ruimte voor die ander maakt en jezelf in een hoekje blijft drijven. Denk je, met alle dingen die zijn gebeurd, niet dat je het verdient om een beetje egoïstisch te zijn? Vind je niet dat je het verdient om een stapje terug te zetten en te beseffen dat jij die ene persoon ALTIJD al bent geweest voor iemand anders maar nooit voor jezelf? Je hebt tot nu toe altijd de behoeften en wensen van anderen boven die van jezelf gesteld en het schroeft je elke keer weer terug of jij schroeft het elke keer weer aan. Lieve schat, verander dat. Sta jezelf niet toe om genaaid te worden. STOP MET JEZELF KLEINER TE MAKEN DAN DAT JE BENT. Realiseer je gewoon even wat je wilt en wat je verdient en maak dat mogelijk. Sta niet toe dat mensen die, eerlijk gezegd, geen fuck betekenen, jouw waarde en wie je bent als persoon bepalen. En al helemaal niet degraderen. Sta niet langer toe dat ze je minder laten voelen dan de hardworking bitch die je bent. Stop gewoon met alles toe te staan. Wees de verandering die je wilt zien.

Tijd voor verandering.

Nu is het tijd om afscheid te nemen van mensen die je naar beneden proberen halen, … Tijd om mensen te zien voor wie ze zijn en hen EN jezelf genoeg te respecteren om het daarbij te laten. Nu is het tijd om - gericht op jezelf - jezelf te verbeteren, voor niemand anders dan voor jezelf, & zo te ontdekken wat je gelukkig maakt om vervolgens te streven naar niets minder dan dat. Want enkel dan, kan iemand anders jou potentieel gelukkig maken.

Babe.

Wees gewoon iemand, maar doe het eerst en vooral voor jezelf. & dan volgt al de rest vanzelf.

[huilendnaardeclub]

Splits mij af Van het gehele geheel Van de grote machine Splits mij af Neem mijn deel Splits mij af Van de vogels en het bos Van alle mensen in het park Splits mij af Laat mij los Splits mij af Begraaf mijn botten in zee Laat mijn omhulsel vergaan Splits mij af Neem me mee

Over soms willen verdwijnen

[kimberblog]

2021 in review!

Hoppa, het 9e jaar alweer dat ik dit invul. De kerstboom staat (op de gekste plek sinds het starten van deze blog, namelijk ín de kinderbox), de kaarsjes branden, tijd voor een stukje zelfreflectie. Want het was me het jaartje wel weer. Dus net als  2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019 en 2020, hierbij het invullijstje voor 2021.

1: What did you do in 2021 that you’d never done before?

Een werkende moeder zijn. Me actief naast mijn werk inzetten voor GroenLinks.

Heel veel eerste keren van mijn baby meemaken: Eerste keer naar de opvang, op vakantie naar het buitenland met een kind. In de sneeuw met een baby, eerste hapjes, eerste keer kruipen, eerste keer lopen, eerste tandjes, eerste keer ziek, eerste keer ziekenhuis, eerste keer schaterlachen, eerste keer samen grapjes uithalen, eerste verjaardagen.

Ik kreeg voor het eerst sinds ik volwassen was twee vaccinaties, tegen Corona. Ik maakte mee hoe het Witte Huis werd bestormd in januari, hoe we in maart in Nederland praktisch gezien voor exact hetzelfde kabinet kozen als dat we hadden, hoe vervolgens de partijen uitgebreid de tijd namen om met modder te gooien in plaats van de crises in Nederland aan te pakken, en hoe we als samenleving de draad kwijt raakten in het aantal lockdowns dat we er nu op hebben zitten in bijna 2 jaar Covid.

2: Did you keep your new year’s resolutions, and will you make more for next year?

De goede voornemens waren: Durf voor jezelf te kiezen, wees lief voor jezelf (minder schuldgevoel!), dan kun je dat ook blijven naar anderen.

Ik kan met trots zeggen dat ik hard aan heb gewerkt! Ben er nog niet, maar wat heel erg hielp is dat ik het drukker kreeg, zodat ik gedwongen werd te prioriteren. Het maatschappelijk leven kwam maar mondjesmaat op gang, en sloot ook weer half november. Hierdoor is het denk ik ook normaler geworden om je eigen grenzen aan te geven, in ieder geval voor mij. Het is voor mij ook niet duidelijk wat er door een baby niet kan, en wat door corona niet kan.

Voor 2022: Vind je onderwerp in de politiek en ga daarvoor. Let fysiek ook een beetje op jezelf, je zit beter in je vel als je goed slaapt en wat sport.

3: Did anyone close to you give birth?

Ja, er zitten genoeg mensen om me heen in de luiers: Twee vriendinnen zijn bevallen, een nichtje staat op knappen (uitgerekend 31 december). Een andere vriendin is in maart uitgerekend. Daarnaast ook veel mensen met een kinderwens in mijn omgeving, bij wie het niet allemaal zo vanzelfsprekend gaat.

4: Did anyone close to you die?

Nee.

5: What countries did you visit?

Frankrijk, voor de zomervakantie, België voor een weekendje weg met de Club8+ en Duitsland, voor het goedkope shoppen van luiers als we in de Achterhoek waren 😊.

6: What would you like to have in 2022 that you lacked in 2021?

Rustmomenten voor mezelf zonder dat ik me er schuldig over voel. (Deze zin is al 3 jaar niet gewijzigd, maar krijgt alleen maar meer betekenis.)

7: What dates from 2021 will remain etched upon your memory?

4 Januari: Start met werken na zwangerschapsverlof, maar lockdown, dus Opa en Oma nemen de baby in huis.

Maart 2021: We kopen een nieuwe auto.

Zomer 21: ik schrijf mee aan het verkiezingsprogramma.

22 juni: verjaardagsfeest met mijn moeder samen gevierd in de Johannes de Doper Parochie

9 september: verjaardag Bram gevierd, daarna een fantastische vakantie in Frankrijk met z’n drieën.

Eind september: Bram staat steeds in de kinderstoel. Dat gaat mis, waardoor hij met een hoofdwond naar het ziekenhuis moet.

20 november: De ALV zet mij als 5e op de kieslijst voor GroenLinks voor de gemeenteraadsverkiezingen 2022.

8: What was your biggest achievement of the year?

Een werkwijze en lol vinden in de combinatie van moeder zijn, GroenLinks, (thuis)werk en huishouden. Juist de afwisseling houdt het leuk.

9: What was your biggest failure?

In relatie tot vraag 8: het ging niet altijd goed, dat jongleren. Ik heb op mijn werk door tijdtekort niet altijd mijn beste werk kunnen afleveren, dat stoort me. Ook duurde het veel te lang voordat ik erachter kwam dat de druk op het werk niet met  drukte te maken had in mijn persoonlijke leven, maar aan het werk zelf lag, omdat er collega’s (langdurig) uitvielen, of zelfs niet terug kwamen.

Daarnaast heb ik als moeder wel wat zaken die ik anders had willen aanpakken. Maar tegelijkertijd komen de meeste van dat soort dingen wel op hun pootjes terecht.

Ik had ook gehoopt iets meer aan sporten toe te komen, maar prioriteer dat even wat lager dan voldoende rust. Slaaptekort was vaak een directe aanleiding voor het zoekraken van de balans.

10: Did you suffer illness or injury?

Lang last gehouden van mijn litteken van de keizersnede van 2020. Ook rugpijn, door het vele tillen van een baby en een zittend beroep in thuiswerktijd op een keukenstoel. De baby bracht daarnaast vanuit de kinderopvang elke week een nieuw virusje of voedselvergiftiging met zich mee, wat de weerstand geen goed doet. Vooralsnog geen corona gehad, wel behoorlijk brak van de vaccinaties.

11: What was the best thing you bought?

Best veel aankopen gedaan dit jaar: We hebben kastjes opgehangen in de woonkamer. Een nieuwe schutting, omdat de oude er in het voorjaar uit waaide. We hebben recent een stoel voor in de woonkamer gekocht, deze komt net voor Kerst.

Qua speelgoed stroomt ons huis langzaam een beetje vol. Veel kopen we niet zelf, maar krijgen we. Wel vind ik babykleertjes kopen nog heel leuk. We hebben heel veel plezier gehad van het tweedehandsfietsstoeltje, zowel op vakantie als thuis.

Maar het aller- aller- allerfijnst is de nieuwe auto! Na jarenlang trouwe dienst is de Nissan Micra ingeruild voor een Suzuki S-cross. Een echte familiebak, waar zonder al te veel yoga-oefeningen een kinderwagen in past, en we zelfs ruimte over hadden tijdens het inpakken voor de vakantie. (De micra had als afscheidskadootje een hele dure APK en een kapotte versnellingsbak tijdens een sneeuwstorm op weg naar Aalten).

12: Whose behaviour merited celebration?

Mijn nieuwe leidinggevende, die zich niet alleen staande weet te houden in een heel complex krachtenveld, maar ook nog eens hele goede veranderingen aan het doorvoeren is.

13: Whose behaviour made you appalled?

De toeslagenaffaire, politici die niet langetermijn willen denken, kansenongelijkheid.

14: Where did most of your money go?

In het huis, door de hypotheekaflossing (staat nog op de to-do). Daarnaast was de auto erg prijzig.

15: What did you get really, really, really excited about?

De mijlpalen van Bram, met als hoogtepunt het los kunnen lopen in november. Toen er een vaccin beschikbaar was. De nieuwe RED-release van Taylor Swift.

16: What song will always remind you of 2021?

“All too well” 10-minute version Taylor Swift. Ook: veel Franse nummers, omdat we een playlist hadden gemaakt in de auto.

17: Compared to this time last year, are you: (a) happier or sadder? (b) thinner or fatter?  c.) richer or poorer?

a.       Happier

b.       Fatter

c.       Richer

18: What do you wish you’d done more of?

Meer vakantie genomen. Meer mijn grenzen aangeven op werk. Meer mijn mening gegeven/doorgezet.

19: What do you wish you’d done less of?

Mijn gezondheid aan de kant schuiven. Me druk maken om zaken als de randvoorwaarden ervan al niet kloppen.

20: How did you spend Christmas?

Ligt nog in het verschiet! Kerstavond en 1ste kerstdag gaan we naar mijn schoonouders in de achterhoek. 2e kerstdag is bij mijn ouders. Daarnaast hebben we 22 december een etentje hier thuis ter ere van het huwelijk van mijn ouders.

21: Did you fall in love in 2020?

Niet verliefd, maar er waren wel momenten dat ik echt mezelf moest knijpen omdat ik niet geloofde dat ik zo gelukkig kon zijn.

22: What was your favourite TV program?

The Office, Camping de Liefde en Reizen Waes. Maar ten opzichte van voorheen kijken we nu minder TV. Bridgerton wel met veel plezier gekeken.

23: Do you hate anyone now that you didn’t hate this time last year?

Nee. Ik haat een aantal systemen en een aantal manieren waarop de wereld schijnt te werken.

24: What was the best book you read?

36 boeken, waarvan 3 luisterboeken. Een hele nette score, en het is pas half december, er komen er nog wel wat bij waar ik in bezig ben.

Aanraders: De Bridgerton boekenserie is heerlijk fout. One Last Stop was ook een goed zwijmelboek. Troy, van Stephen Fry was net zo mooi als de vorige uit de serie. En wat een grote invloed op mijn politieke denken heeft gehad dit jaar, is “groter denken, kleiner doen”, van Herman Tjeenk-Willink.

Maar de beste boeken van 2021 zijn tot nu toe “Het Gym”, van Karin Amatmoekrim (de perfecte mix tussen fictie met wel een non-fictie problematiek) en “Daisy Jones and the Six”.

25: What was your greatest musical discovery?

Nou, naast het ellenlang luisteren naar Taylor Swift, kwam ik vooral achter de magie van podcasts, en hoe goed ze te beluisteren zijn op de fiets en in de auto. Persoonlijke favorieten dit jaar: Dear Hank and John, Damn Honey, Nice White Parents, De plantage van onze voorouders, Revolusi, Brand in het Landhuis, de Cocaïne Maffia, NRC Today en de Deventer Mediazaak.

26: What did you want and get?

Invloed bij een politieke partij, een auto, een vorm van balans in werk/zorg/eigen tijd.

27: What did you want and not get?

Ondersteuning op het werk met nieuwe collega’s. Maar de sollicitaties lopen op dit moment.

28: What was your favourite film of this year?

Weinig films gezien, 15 tot nu toe.

De enige die we in de bios hebben bekeken was James Bond: No Time to Die. Die was erg vermakelijk.

Verder bleef “Midsommar” erg hangen, net als de recente “Don’t look up”. Moxy was leuk en qua documentaires heb ik met veel vermaak gekeken naar RBG, over Ruth Bader Ginsburg.

29: What one thing made your year immeasurably more satisfying?

De baby zien opgroeien, met alle pieken en dalen. De momenten dat je weer op nieuwe manieren contact maakt, of dat je dingen kan vertellen en je het idee (en daarna de zekerheid) hebt dat hij je snapt, maakte dat ik algauw de drukte op werk vergat als ik op vrijdag vrij was.

30: How would you describe your personal fashion concept in 2021?

Lang leve thuiswerken. Maar als we dan naar buiten gaan, doen we extra moeite.

31: What kept you sane?

Slapen. Heel. Veel. Slapen.

32: Which celebrity/public figure did you fancy the most?

Taylor Swift blijft een persoonlijke favoriet. Arjen Lubach was ook wel sterk.

33: What political issue stirred you the most?

Het coronavirus, de Tweede Kamer verkiezingen en de ellenlange formatietijd. En op de achtergrond de immer aanwezige klimaatcrisis en sociale ongelijkheid.

34: Who did you miss?

Hoewel de wereld weer een beetje open ging, bleef het bij een beetje. En daar komt bij dat ik soms niet wist of ik dingen “miste” vanwege corona, of omdat we nu een baby hadden om voor te zorgen, met een rigide schema ten opzichte van ons leven ervoor. Ik miste denk ik wat spontaniteit, en een paar goede feestjes.

35: Tell us a valuable life lesson you learned in 2021.

Je mening en acties doen er meer toe dan je denkt.

36: Quote a song lyric that sums up your year.

“Wind in my hair, I was there, I remember it, all too well.”

[anoniemus]

Vind geluk in het leven van je leven. Vroeger snapte ik ook niet wat hiermee bedoelt werd omdat ik vast zat in een neerwaardse spiraal van constante zelfreflectie. Zeg jezelf keer op keer (op keer) dat de gevoelens die je hebt niet verzonnen of overdreven zijn, want eens je begint te twijfelen gaat het fout. Alleen jij begrijpt jezelf. Leef zonder twee keer na te denken.

[zielsvlucht]

Over autisme en misantropie

Al van vroegs af aan werd me verteld dat ik belangrijke dingen niet begreep. Dat ik me niet juist gedroeg en dat ik nog zo veel te leren had van jullie, de normale mensen, de meesters van empathie, sociaal gedrag en verstand.

Er werd me duidelijk gemaakt dat ik niet zou kunnen overleven als ik mezelf bleef.

“Ja natuurlijk zou iedereen zich aan je kunnen aanpassen.” zeiden ze. “Maar éénmaal dat je volwassen bent moet je kunnen een normaal leven leiden. Daarom moet je nu al leren door het leven gaan zonder een speciale behandeling. Je moet leren omgaan met mensen. Je moet leren sociaal zijn en jezelf niet afzonderen. Je moet de waarde van mensen boven dieren en voorwerpen begrijpen. Je moet empathisch leren zijn, je moet leren inzien dat anderen ook gevoelens hebben en je moet het beseffen wanneer je iemand kwetst. Je moet kunnen inzien wanneer je verkeerd bent.”

Ik zag het als mijn plicht natuurlijk. Mijn bestaan, mijn leven, hing hier van af. Als ik kon leren om een mens te zijn - wel ja - dan mocht ik een mens zijn. Dan mocht ik een deel van jullie uitmaken. Als ik het niet kon, dan zou ik in de goot eindigen. Dus ik leerde het allemaal.

Eerst leerde ik sociale omgang van jullie. Ik leerde om mensen niet te negeren en ten alle tijden hen in de ogen te kijken en met hen te converseren. Een super belangrijke les, dat lieten jullie me keer op keer weten.

Tot jullie smartphones uitvonden en jullie je eigen cruciale lessen onmiddellijk vergaten in ruil voor sociale netwerk feeds en memes. Nu kijk ik jullie telkens plichtsbewust in de ogen, stel ik vragen over jullie, over jullie dag, over wat dan ook. En jullie antwoorden niet. Kijken me niet aan. Willen dat ik zwijg zodat jullie rustig kunnen verder scrollen.

Dan leerde ik de waarde van mensen boven alles. Op de harde manier. Ik kreeg een schoen in mijn gezicht terwijl de andere kinderen lachten.

“Hé Roel!” zei hij. “Ik heb daarnet op een regenworm gestampt! Ga je nu huilen?”

Jullie leerden me hoe grappig dit was. O wat werd er gelachen.

“Hé Roel!” zei ze. “Ik heb een tak van een boom getrokken! Is de boom nu verdrietig?”

Ik leerde dat voorwerpen eigendom waren en geen eigen wil mochten hebben. Ik leerde dat ik me nooit mocht zorgen maken of huilen om voorwerpen. En ik leerde dat zowel planten als dieren ook voorwerpen waren. Zij zijn van ons. Zelfs de dieren die vrij rondzwerven in de wereld zijn gewoon de huisdieren die we niet voederen. De wilde bossen zijn de tuinen die we niet onderhouden. Allemaal voorwerpen. We ruilen ze, eten ze, bezitten ze, alsof het geld is. Want ze zijn geld. Alles is geld. Alles behalve mensen. Alles dient voor mensen. Wij zijn de reden van alles.

En dan plots gingen jullie allemaal het straat op. In protest. Lang leve Greta. Red het klimaat. Maar ik herkende hem wel in de menigte. En ik herkende haar ook. Ik herkende ze allemaal. Dezelfde mensen die mij deze harde les geleerd hadden die nu het straat op kwamen. Er werd voor hen geapplaudisseerd. Wat een rebellen. Wat een helden. Wat een nobele strijd tegen een apathische wereld.

Ik roep even tegen de meute om te stoppen. Opgepast hier zit een rups op de weg. Ik wil hem eventjes uit de weg zetten. Jullie draaien cirkeltjes met jullie vingers naast het hoofd. Ja, ik ben nog steeds zot. Hoe dom van me. Ik had al lang moeten leren dat jullie protest voor de natuur belangrijker was dan dit dom waardeloos object dat over de straat kruipt. Het protest draait natuurlijk om jullie. Om de mensen. Jullie zijn de reden van alles.

Vervolgens leerde ik empathie van jullie. Toen ik voor iemands camera liep en een foto verpestte werd er me met hand en tand uitgelegd hoe gekwetst de amateurfotograaf wel niet was. Hij had zo graag een foto genomen van het toeristische pronkstuk zonder mensen op. Nu had ik die kans voor hem verpest. Wat een verlies. “Het draait er niet om wat jij van foto’s vind! Leef je nu toch eens voor één keer in iemand anders in!” werd er mij gesmeekt.

Gelukkig moeten we ons niet inleven in de daklozen. Dat zag ik immers nooit iemand doen. De daklozen mogen we naar spugen. Het zijn drugsverslaafden die hier hun leven hier liggen te verspillen in plaats van zelf geld te verdienen. Kijk die daar heeft schoenen. Ik heb ook schoenen. Zo dakloos zal die dan wel niet zijn. Kijk die daar heeft een smartphone. Wat een bedrieger. Kom maar terug wanneer je helemaal naakt bent en een arm ontbreekt, dan geef ik je misschien geld. Of nee wacht, want dan zou je gehandicapt zijn en op de gehandicapten mogen we ook spugen. Geef ze in ieder geval geen geld, die daklozen, want anders gaan ze drugs kopen. Daklozen die drugs kopen, wat een smeerlappen! Wat een criminelen! Ze zouden verdorie eens minder lui moeten zijn; stoppen met drugs kopen terwijl ze verslaafd zijn en dan dodelijk ziek worden, bezwijken aan afkickverschijnselen op straat waar niemand hen komt helpen; want onze empathie is in ieder geval te hoog ontwikkeld om ons met die losers bezig te houden.

Ik leerde ook dingen te verzwijgen in de naam van empathie. Vertel mensen niet wat je denkt. Vertel ze niet over hun fouten, hoe begrijpelijk of menselijk dan ook, hoe verschrikkelijk de gevolgen ook zouden zijn. Nee, praat er om heen. Lieg tegen ze. Hint wat naar ze. Manipuleer ze. Zeg het hen niet direct want stel dat je ze zou kwetsen? Ja onzen Bert is hopeloos racistisch en houdt zich actief bezig met de levens van mensen te saboteren gewoon omdat ze een ander tintje hebben, maar zeg hem dat niet! Stel je dan toch eens voor hoe arme Bert zich zou voelen? Hou de schijn maar liever hoog en negeer alles waar je je aan stoort.

Ik moet toegeven dat het moeilijk is, empathie. Zeker als je moreel kompas zo onherroepelijk verprutst is zoals het mijne.

“De meeste mensen voelen het aan.” Vertelde de psychologe me. “Maar jij niet. Jij moet gewoon diep nadenken over hoe de anderen zich zouden voelen. Maar als je er eens goed over nadenkt en af en toe stil staat bij wat je doet, dan kan jij het ook!”

Dus braaf als ik was begon ik diep na te denken, en ik kwam al snel tot al de foute conclusies. Ik trok veel te vaak de beslissingen van anderen in twijfel terwijl er helemaal niets mis was met die beslissingen. Mijn kritiek was altijd zinloos, want ik was er diep over aan het nadenken en zij hoefden dat niet. Zij voelden het aan! Zij waren normaal! Perfect! Magisch! Bij toverslag wisten zij, als normale mensen, altijd dat hun natuurlijke empathisch gevoel werkt en dus altijd 100% juist is. Geen zelfreflectie nodig! Wat een luxe. Wat goed dat onze eeuwenlange filosofische onderzoeken naar ethiek en deugd achteraf compleet nutteloos zijn gebleken vermits wij toch nooit iets verkeerd doen.

‘Want ik maak me veel zorgen om mijn vrouw. En mijn zoontje. Zie al deze empathie! Ik heb ook een hekel aan homo’s natuurlijk. Die moeten allemaal dood. Maar aan mijn empathie zal het niet liggen. Kijk hoeveel empathie ik voel voor mijn zoon! En voor X, en Y en Z! Kijk hoe solidair ik ben op al deze andere vlakken! Zo zie je maar: ik ben een goede mens en mijn homohaat is dus redelijk. Geen reflectie nodig. Wat zeg je? Ik? Vrouwen haten? Mijn moeder was een vrouw! Hoe kan ik nu vrouwen haten? Allez kom aan. De wereld is zot aan het worden!’

En ik leerde het inzien wanneer ik verkeerd ben, wanneer ik in fout ben: Ik ben fout wanneer jij juist bent. Jij bent juist, wanneer jij zegt dat jij juist bent. En in geval van twijfel ben ik per definitie in fout omdat mijn hoofd anders in elkaar zit dan het jouwe en ik jouw superieure denken gewoon niet begrijp. Het is zo eenvoudig dat het absurd is om te denken dat ik er ooit moeite mee had! Wanneer ben ik fout? Telkens als ik merk dat ik een groep van normale mensen tegenspreek natuurlijk! Waarom heb ik ooit al die tijd verspild met naar hun argumenten te luisteren en mijn eigen overtuigingen te bestuderen? Het was al die tijd al zo simpel!

Toen ik vijftien à zestien was moest ik op school een presentatie geven over levensbeschouwing. Hoe kijk ik naar het leven op? De titel van mijn presentatie: misantropie.

“Ik haat mensen.” Legde ik uit tegen de klas. “Alle mensen. Jullie ook. Ook mezelf. Mensen doen zelden iets goeds en wanneer ze het wel doen komen er andere mensen langs om het te verpesten, als ze het niet al zelf verpesten. Mensen zijn egoïstisch en gek in hun hoofd, maar te arrogant om het van zichzelf toe te geven. Ze vinden het zelden nodig om voor hun eigen gebreken te compenseren.”

Ik motiveerde mijn standpunt vanuit een brede kijk: wat hebben de mensen met de wereld en met elkaar gedaan? Ik hield mezelf er buiten. Een beetje onoprecht natuurlijk want ik ben eigenlijk de misantroop. Ik ben de gekwetste. Deze mensenhaat zou nooit zo gegroeid zijn, als mijn eigen menszijn nooit in twijfel getrokken was geweest. Ik zou nooit het gedrag van mensen zo bekritiseren, als ze me niet gedwongen hadden om me zo menselijk mogelijk te gedragen. Als de normale mens me nooit werd voorgeschoteld als het grote voorbeeld waar ik naartoe moest groeien, dan was ik nooit normale mensen beginnen haten.

Er wordt mij vaak gezegd dat ik het goede in mensen maar eens moest leren inzien. Dat ik optimistischer moet zijn. Dat ik moet stoppen met iedereen dom te noemen. Dat ik eerlijkere relaties met mensen moet aangaan waarin ik de mensen beter vertrouw. Dat ik niet moet leven vanuit de assumptie dat alle vriendschappen die ik maak weer zullen vergaan. Ik zie wel in dat dit allemaal nobele doelen zijn, die heel goed voor me zouden kunnen zijn. Ik zie wel dat er iets goed in mensen zit.

Maar ik zie ook het goede in insecten. En in onkruid en ongemaaide grasvelden en bossen en gehandicapten en depressievelingen en mieren in het huis en de volkeren van vijandige landen en spinnen en thee die naar afval smaakt en gevangenen en daklozen en schimmel en vissen en homoseksuelen en ratten en zoveel meer.

Als ik van mensen leerde houden en als ik er eindelijk in zou slagen om zelf ook een volwaardige mens te worden, zou ik dan nog steeds het goede in al die andere dingen kunnen zien? Of zou ik ze ook beginnen haten? Het is voor me zo moeilijk om mensen anders te definiëren dan domme, verwarde of haatvolle wezens. Ik zie een keuze tussen mensen haten, of al de rest haten – of op zijn minst al de rest te vernietigen alsof je het haat, ook al denk je er werkelijk nooit over na.

Bot gezegd: Ik ben veel liever een insectenvriend dan een mensenvriend. En ik ben veel liever een koppige kluizenaar zonder toekomst, die liefde voelt voor dingen die weinig liefde krijgen, dan gewoon nog een mens met alle problemen van dien. Er zijn al genoeg mensen. Ik wil meer spinnen in de wereld zien.

[lateforitall]

Appartementencomplex ‘de Bovenkamer’

Geschreven door Valerie

Allereerst wil ik even kwijt hoe blij ik ben dat Tessa en ik hiermee begonnen zijn.

Het lijkt misschien allemaal nog niet zo heel veel; een site met waar tot nu toe 3 stukken opstaan, een instagram, wat playlists, een blad met logo’s (GREEEF<3), 1 tatoeage en 7 to go, een vermelding in 2 verschillende podcasts, 127 fans, sinds kort zelfs een discordchannel waar we onszelf en andere uitstel-veelplegers de kans geven om elkaar in de nek te hijgen (zodat je dat ene gaat doen wat je al heel lang wil doen, maar steeds niet doet, want er is zoveel te doen en zoveel uit te kiezen -zoals dit stukje schrijven; Tessa ‘hangt’ as we speak in de discord en hijgt digitaal in m’n nek; het werkt!-) en dan komt er binnenkort ook nog een zine aan (want wij kunnen wel veel lullen, maar aan de reacties te zien hebben jullie ook veel moois en interessants te delen).

Nou oke, het is toch echt al een aardig lijstje. Ik ben toch wel heel trots eigenlijk. Dit herinnert me er ook aan dat ik vaker stil moet staan bij wat er eigenlijk wel allemaal lukt, in het algemeen.

Ik dwaal af; wat ik wilde zeggen is dat LFIA me goed doet. Ik schrijf lang niet zoveel als ik had gepland toen we hier mee begonnen en daar voel ik me regelmatig ook onzeker over (‘wordt dit er weer een in de categorie enthousiast beginnen en niet afmaken?’ ‘kan ik dit eigenlijk wel?’ ‘wie zit er eigenlijk op te wachten?’), maar eigenlijk merk ik dat alleen al doelmatig bezig zijn met waar ik over zou willen schrijven zorgt voor meer orde in de chaos.

Ik kan daardoor mijn gedachten over m’n gedrag een stuk beter clusteren en verzamelen in aparte kamertjes. En ik kan je zeggen; dat is verdomde welkom in deze tijd van overvloed aan tijd voor zelfreflectie .

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik stroom inmiddels echt een beetje over; geef me alsjeblieft een pit vol vies lekkere zwetende lijven om al deze nieuw vergaarde zelfkennis en over- geanalyseerde gedachten, conclusies en dromen over letterlijk ALLES bij kapot te kunnen slaan en weg te kunnen gooien in het bier dat ik uit m’n handen laat vallen. Zijn die vaccinaties al hier??

Maar welkom in mijn flatgebouw, ik zal jullie even een snelle rondleiding geven; We beginnen bij de ‘de lange weg naar mijn ADHD diagnose’ kamer waar ik eigenlijk van vond dat die geopend moest worden voor mijn volgende stukje -want context en meer begrip bij de lezer over waarom ik dit eigenlijk doe en hoe ik hier ben gekomen-, maar waar bij het opendoen nog zoveel verlegen figuren voorzichtig om het hoekje naar buiten spiekten, dat ik die toch eerst nog even ga laten wennen aan hun nieuwe onderkomen- licht uit, gordijnen dicht, dikke emoplaylist aan-: komt wel, nu nog even te eng.

Dan hebben we ook een ‘uitstel- en planningkamer’, die inmiddels is samengevoegd met de ‘alles draait om keuzes’-kamer, waar zich recentelijk ook de ‘aandacht tekort? aandacht- teveel!’ kamer zich bij aan heeft gesloten en de ‘je bent altijd zo enthousiast!’ kamer ook al een bezichtiging voor heeft gepland. Op andere verdiepingen hebben we nog de ‘waarom komt alles altijd zo hard binnen’, de ‘alles moet eens in de zoveel tijd compleet overhoop gegooid worden’ en de ‘wat wil ik nou eigenlijk met m’n leven’ kamers.

De ‘je bent gewoon dom’ kamer heeft gelukkig sinds een jaar of 2 het formaat van een meterkast aangenomen, maar in deze tijd van woningnood kan die wel altijd nog worden verhuurd onder de noemer ‘studio’, dus ook die zal ik goed in de gaten moeten blijven houden.

Nou goed, het ordenen lukt dus aardig, maar tegelijkertijd bevestig ik ook wederom aan mezelf dat alles aan elkaar gelinkt is, door elkaar loopt en niet op zichzelf staat.  Als het dat nog niet zo is, weet ik wel ergens op een vergeten verdieping een stoffige internetverbinding te vinden die mij terugbrengt naar een herinnering van 25 jaar geleden of dat ene wat ik 3 maanden geleden een keer tegen iemand zei. Dus al die kamers hebben sowieso geheime deuren, ramen en van die politiebureau spiegels..en dat is prima. Je hoeft het niet allemaal in 1 oogopslag te zien.

Ik wil dit gegeven niet langer een reden laten zijn om niet gewoon te beginnen met het uitschrijven van het interieur van een van die kamers, of een deel daarvan. Ik ga jullie in mijn posts gewoon stuk voor stuk in een chaotische bezichtiging proberen mee te nemen in een van de zovele ruimtes, terwijl ik jullie tussendoor naar binnen laat gluren bij een van de andere kamers, gecombineerd met random geluidsfragmenten en rare beelden die net iets te hard en fel op je afkomen. Ook zal ik hier en daar geheimzinnig doen over kamers waar nog een dik slot op zit (wellicht is het horen van jullie ervaringen wel de geheime code).

Grote kans dat die kamers er de keer daarop dat ik jullie een rondleiding geef wel weer heel anders uitzien (“had gezegd dat jullie langskwamen, dan had ik opgeruimd”), er een kamer bij is gekomen of verdwenen. En dat is ook okè.

Niets staat vast, alles is veranderlijk. Gelukkig maar, anders zaten we nu allemaal nog op wit leren banken uitgedroogde plakjes leverworst naar binnen te schuiven.

Heel regelmatig vraag ik me af hoe de gedachtenstroom bij anderen eruit ziet. Gaat het bij jullie ook altijd door? Voelt het bij jullie ook als een flatgebouw waar altijd het licht aanstaat en de main switch onvindbaar is? Ik bedoel, het lukt me gelukkig regelmatig om het licht in een aantal kamers te dimmen, maar er is er altijd wel 1, of meer, waar het felle TL licht constant doorknippert.

De afgelopen periode heeft dit helemaal extreme vormen aangenomen, nu er veel minder externe afleiding is en ik, zoals iedereen, een groot aantal van m’n uitlaatkleppen tijdelijk kwijt ben.

Ik slaap veel lichter, droom naar mijn idee veel meer en ben ik echt pro aan het worden wat betreft overdenken.

Maar voor mij werkt het bezig zijn met LFIA dus heel erg, helpt het feit dat ik structuur heb in m’n leven door mijn fulltime baan en heb ik ook heel veel baat bij meditatie en yoga*, dus eigenlijk zou ik moeten proberen me daar ook echt vaker toe te zetten.

Daarnaast zal ik heel eerlijk toegeven dat ik merk dat ook alcohol m’n chaos wat naar de achtergrond drukt, maar gezien mijn verslavingsgevoeligheid probeer ik ook echt om dit te beperken tot het weekend -ja dat weekend begint soms al woensdag; ik maak ‘m maar alvast, dan hoeven m’n vrienden dat niet te doen-.

Hebben jullie nog (gezonde) tips om de formule 1 race door het appartementencomplex waar het licht altijd aan staat en waar altijd wel iemand een feestje aan het vieren is, wat meer in slow motion af te laten spelen of zelfs soms even helemaal af te kunnen sluiten?

Ik ben heel benieuwd. In onze discord hebben we een #support channel waar je deze tips eventueel zou kunnen delen. Gil als je de link wilt, dan spreken we elkaar daar.

*hier ben ik trouwens dus echt heel enthousiast over; in m’n vorige stukje benoemde ik ook al dat ik bezig ben met punk rock yoga en dat plan vormt zich steeds meer. Wil je nu al meer horen over waarom ik denk dat echt iedereen baat kan hebben bij yoga (ja ook jij met je allergie voor bomenknuffelaars), stuur me een berichtje.

Soundtrack: Life Long Tragedy- Explaining a Feeling

(Beide foto’s zijn gemaakt door de geweldige Tessa)