ademainsurlalune

[ademainsurlalune]

In my shadows deep,

where whispers hide,

a soul entwined,

my emotions side by side.

A silent struggle,

unseen, unheard,

a tale of battles,

each unspoken word.

Within this heart,

a tempest brews,

yet pride & fear,

like heavy shoes.

Yearning for aid,

a plea concealed,

in solitude,

emotions are revealed.

The courage sought,

a daunting quest,

To voice the ache within my chest.

Beneath the weight of thoughts untold,

a plea for help,

a hand to hold.

In vulnerability’s tender light,

strength emerges from the quiet night.

For in shared pain,

connection found,

a band-aid to cover wounds,

a healing sound.

[ademainsurlalune]

Ik wil rust en balans.

Ik wil het, ik heb het nodig en ik ga er volledig voor, … gewoon omdat ik dat verdien.

Gewoon, omdat ik mezelf dat schuldig ben.

Gewoon, omdat mijn neus in de richting van de toekomst wijst, en ik in het heden wil leven.

Gewoon, omdat ik het maximum wil halen uit het leven en wil blijven groeien.

Maar daar waar ik tot een tijdje terug, er ergens - denk ik - vanuit ging dat anderen rondom me dat zouden moeten brengen of daarvoor verantwoordelijk waren, besef ik nu heel sterk dat ik & alleen ik mezelf dat kan schenken. Dat alleen ik verantwoordelijk ben om mezelf blij te maken.

Ook ben ik ondertussen gaan beseffen dat de hele realisatie van het happiness-concept, absoluut geen tripje naar de supermarkt is.

Het is geen eenmalige “aankoop” ofzo is, dat me vervolgens bijna automatisch garantie biedt dat elke volgende dag van mn leven bepaald zal zijn door die rust en balans. Zo werkt het dus niet.

& eerlijk? Het luie; gemakzuchtige deeltje van mezelf baalt daarvan.

Maar dit is een proces en het gaat elke dag bewust werk (blijven) vergen om op te kunnen staan & mijn ogen in de nacht vervolgens weer te kunnen sluiten met het gevoel van

“ik ben blij met mij”.

Misschien lijkt dat naïef in de ogen van bepaalde mensen, maar ik ben er van overtuigd dat de ideale kickstart hiervoor iets is dat waaaaaaaay out of my comfort-zone ligt.

En ik kan me oprecht momenteel niets heftiger bedenken dan een solo-trip.

Want alleen zijn, en volledig aangewezen op mezelf zijn voelt eerlijk waar doodeng. Maar ook zo positief spannend.

Maar ik voel oprecht in mijn hart dat ik dit kan. Neen, Ik WEET dat ik dit kan.

Ik ben sterk; en mijn kracht is onuitputtelijk.

Alles wat op mijn route kwam, dat me genadeloos en volledig had kunnen breken, heeft dat ook gedaan, maar opgegeven heb ik het diep vanbinnen nooit.

Steeds opnieuw begon ikzelf de brokken te lijmen, liet ik mezelf weer een transformatie ondergaan, & bleef ik simpelweg doorgaan.

Nooit zal ik beweren dat ik dat altijd met de juiste copingmechanismen deed, want ik heb mijn fair share van weglopen en onderdrukken echt wel gehad. En laat dat nu net één van de zwaarwegende redenen zijn dat ik het vanaf nu anders wil.

Ik denk nu de hoofdreden te kennen, waarom ik al geruime tijd heb gemeden om mijn safe-zone diepgaand (en al helemaal definitief) te verlaten.

Ik stelde mezelf de oprechte vraag waarom ik basically bleef stilstaan.

Waarom bleef ik zonder groeipotentieel in een bijna hallucinante toestand plaatselijk trappelen én kon ik een miljoen excuses à la minute bedenken om iets vooral NIET te doen?

Waarom dwarsboomde ik mezelf zodanig en waarom weigerde een stuk van mezelf om zich daarvan heel erg bewust te worden?

Waarom is en was het zo moeilijk om toe te geven aan mezelf dat ik gewoon bang ben voor verandering?

Ik ben doorheen alles wat het leven op mijn pad bracht “iets alleen doen” gaan ervaren als een vloek.

Eenzaamheid kan moordend zijn. Maar zo wil ik het niet meer bekijken.

Ik had het gevoel dat ik anderen nodig had om me compleet te voelen. Ik leefde door en voor anderen. Zorgen voor anderen heelt immers de wonden van dat kleine meisje in mezelf die het zo nodig had dat er voor haar werd gezorgd.

Ik teerde op de energie van anderen of in ieder geval de energie die anderen mij gaven, om het gevoel te krijgen dat ik leef, zonder heel bewust te beseffen dat ik op die manier eigenlijk de deur open zette om geleefd te worden & om me vervolgens veel te vaak uitgeput, uitgeblust en tekortgedaan te voelen.

The endless circle.

Eentje die ik nu bewust ga breken.

Want ja.. Eenzaamheid kan ook enorm bevrijdend zijn. En die ultieme vrijheid wil ik ervaren, voelen, en me eigen maken.

Ik weet nu dat ik nooit helemaal alleen ben, ook al voelt dat zo.

Ik heb mezelf, en een handjevol mensen die me vangen als ik val. Of me toch op zijn minst weer even herinneren aan het feit dat ik ook weer kan opstaan.

Ik wil vanaf nu kijken naar wat ik wél heb, en niet langer naar wat ik mis of gemist heb.

Ik leef, ik adem, ik voel, en ik zou het niet anders willen.

Dat is het fundament. En van daaruit bouw ik wel weer verder.

En dus spring ik over een tweetal weken met volle goesting en twee voeten tegelijkertijd in de poel van onzekerheid, en stap ik ALLEEN op het vliegtuig met bestemming mijn favoriete plek op aarde.. De plek waar ik mezelf verloor en terug vond. En exact dat nu weer van plan ben. De plek die een aantrekkingskracht heeft op me die ik met geen woorden kan beschrijven.

Ibiza laat mij voelen dat ik leef.

Het is een intens eiland, en het lijkt wel alsof je daar zoveel sneller door processen gaat. Het lijkt haast alsof mijn hoofd volledig anders begint te werken daar. Het voelt alsof ik 100% met mezelf verbonden ben daar.

Vanaf het moment dat ik voet zet op Ibiza, is het alsof ik van de ene op de andere mega rollercoaster stap.

En eigenlijk is dat back home niet anders, maar op Ibiza voelt het allemaal iets minder zwaar.

En daar besef ik bewuster dat die rollercoasters me uiteindelijk wel altijd exact dat wat ik nodig heb schenken. Ook al voelt dat niet meteen zo aan.

Het brengt mij simpelweg dingen op allerlei vlakken. Van a tot z en weer terug.

Ibiza is dus zeker niet alleen maar fun, zee, strand en sloten alcohol of dreunende beats. Althans, niet voor mij.

Voor mij is het vooral heel hard werken aan mezelf – & daar word je mee geconfronteerd als je in Ibiza bent.

Willen of niet. Het is een eiland van groei, zelfreflectie, loslaten & nog meer groei. Los daarvan staat Ibiza voor mij ook synoniem aan vrijheid.

Ik voel me vrij in wie ik ben en wat ik doe en draag. Ik voel me vrij om te denken wat ik wil, te doen wat ik wil en het is eigenlijk een harde reset van het dagelijks leven.

Heerlijk mezelf pushen, plekken ontdekken, de schoonheid van alles rondom me omarmen, loslaten & ook - ondanks de haat-liefde verhouding waarmee ik nog steeds een beetje mee kamp als het op mijn lichaam aankomt - schaamteloos, met zo min mogelijk badkleding een duik nemen in de zee. Om me vervolgens helemaal gedragen te voelen. Alsof er een veilig deken om me heen zit.

I can’t wait!

Een glazen bol heb ik niet. Hoe het er exact gaat uitzien kan ik dus onmogelijk nu al weten. Maar ik ben zo intens dankbaar voor de kans die ik krijg, die ik voor mezelf heb gecreëerd. Dat het magisch wordt staat vast.

En dat ik nooit eerder ZO klaar was om te springen, dat is een feit.

Ultieme doel:

Blij met mij,

worden, zijn & blijven.

♥️

[ademainsurlalune]

Na meer dan 30 jaar rond te lopen op deze planeet, is er één ding dat ik geleerd heb & wat overigens als een paal boven water staat…

Oké fair. Er is meer dan dat ene ding natuurlijk, maar het is zo al meer dan chaotisch genoeg in mijn bovenkamer soms, dus one step at a time.

Anyway, The thing is...

IEDEREEN is, one way or the other, op zoek naar exact hetzelfde in deze wereld. Misschien niet op exact dezelfde manier, in dezelfde hoeveelheid of met dezelfde drive maar... Iedereen wil houden van, liefhebben en iedereen wil geliefd worden. Iedereen zoekt liefde. In welke vorm dan ook. Abstract begrip, maar vooral uitermate complex in elk aspect. De ene zal het dan ook makkelijker toegeven dan een ander, maar face it. We zoeken het allemaal. We willen het allemaal. En we hebben het allemaal nodig. Liefde. Zonder aarzeling. Zonder twijfels. Zonder onzekerheden. Zonder wat-als’jes of had-ik-maar’tjes.

Ikzelf vorm alles behalve een uitzondering op die regel. Ik ben er ondertussen achter dat dat zowat hetgeen is waarnaar ik al voor zolang ik me kan herinneren naar op zoek ben geweest en dat het net datgene is dat ik nog steeds wil én het totale concept zich zelfs in een van mijn bovenste lades bevind.

Is het fout dat ik dat wil? Is het fout dat dat exact is wat jij wil? Absoluut niet!

Je hebt dus niet per se ongelijk omdat je zoekende bent, love makes the world go around uiteindelijk, maar de hamvraag is en blijft alsnog; hou je hierdoor, op al deze manieren, ook van jezelf? & Als het antwoord op die vraag nee is, hoe kan je dan de verwachtingen koesteren dat iemand andere het doet? Houden van jou...?! Het is simpel: dat kan niet.

Je kunt niet van iemand anders verwachten dat hij of zij onvoorwaardelijk van je houdt als dat verre van de manier is waarop je van jezelf houdt. Je kunt niet van iemand verwachten dat hij je bij elkaar houdt als je dat niet voor jezelf kunt doen. Neem dus een stapje terug en opteer voor een momentje van zelfreflectie. Stop met proberen iemand voor of voor iemand anders te zijn. Wees die iemand voor jou en alleen jou. Het is oké om af en toe een beetje egoïstisch te zijn.

Truth be told...

Ja, de kans is reeël dat je reeds tig jaar lang een deurmat bent geweest en je bij elke stap de hand van een man hebt vastgehouden om hem koste wat kost toch volwassen te maken. En het enige wat je daarmee bereikte is dat hij nu (ik mompel even een collectief schietgebedje) die volwassene is voor iemand anders. De kans is er dat je vervolgens toen nog eens zoveel jaar hebt doorgebracht in een niet-relatie-relatie met iemand die de hele tijd bezig was met alles behalve de transparante waarheid, met iemand die je veel te vaak als shit behandelde en niet eens inzag wat een vreselijke persoon hij of zij was. Nu doet die iemand potentieel hetzelfde met iemand anders. En waarschijnlijk waren er nog eens zoveel maanden die je daarna doorbracht met de persoon die de definitie van toxic of giftig was.

En nu? Geef je het op?

Wil je nu plots niet meer liefhebben en van gehouden worden? Neen… de nood daartoe hasn’t changed a bit. Het zal altijd iemand anders zijn als je steeds extra ruimte voor die ander maakt en jezelf in een hoekje blijft drijven. Denk je, met alle dingen die zijn gebeurd, niet dat je het verdient om een beetje egoïstisch te zijn? Vind je niet dat je het verdient om een stapje terug te zetten en te beseffen dat jij die ene persoon ALTIJD al bent geweest voor iemand anders maar nooit voor jezelf? Je hebt tot nu toe altijd de behoeften en wensen van anderen boven die van jezelf gesteld en het schroeft je elke keer weer terug of jij schroeft het elke keer weer aan. Lieve schat, verander dat. Sta jezelf niet toe om genaaid te worden. STOP MET JEZELF KLEINER TE MAKEN DAN DAT JE BENT. Realiseer je gewoon even wat je wilt en wat je verdient en maak dat mogelijk. Sta niet toe dat mensen die, eerlijk gezegd, geen fuck betekenen, jouw waarde en wie je bent als persoon bepalen. En al helemaal niet degraderen. Sta niet langer toe dat ze je minder laten voelen dan de hardworking bitch die je bent. Stop gewoon met alles toe te staan. Wees de verandering die je wilt zien.

Tijd voor verandering.

Nu is het tijd om afscheid te nemen van mensen die je naar beneden proberen halen, … Tijd om mensen te zien voor wie ze zijn en hen EN jezelf genoeg te respecteren om het daarbij te laten. Nu is het tijd om - gericht op jezelf - jezelf te verbeteren, voor niemand anders dan voor jezelf, & zo te ontdekken wat je gelukkig maakt om vervolgens te streven naar niets minder dan dat. Want enkel dan, kan iemand anders jou potentieel gelukkig maken.

Babe.

Wees gewoon iemand, maar doe het eerst en vooral voor jezelf. & dan volgt al de rest vanzelf.

[ademainsurlalune]

“You just have to learn her", I heard you once say to someone by accident when they asked you why do you even bother with me. “You just have to pay attention and stay quiet when she talks. Oh god, when she speaks, you never want it to stop because you can tell she values every word that comes out of her mouth. I think that’s what I like most about her, the fact that she doesn’t talk nonsense and she really knows, like really knows what’s happening around her. She might look like she’s the most shyest person ever but she’s not. She has fire behind her eyes and once you approach her, she’ll smile at you, the widest yet softest fucking smile and you’ll have to stop and check if you’re still breathing because you could’ve sworn your pulse stopped beating. She’s perfect in an imperfect way. She sometimes talks too loud and she sometimes stumble for words when you say something unexpected towards her and she’s clumsy so you’ll have to place your hand on her elbow when you’re walking outside so at least when she falls you can reach your arm out and catch her because god knows, you’ll never want her to fall on her own. I bother with her because it’s her who I see myself with in thirty years from now. It’s her who I’ll never stop wanting to learn as each and every day passes. And I guess, what I’m trying to say is that when you watch and learn, you fall in love and all you’ll ever want to do is catch her. Always catch her, even in the days where she’s quiet and lost in her own world because that’s when she’s most precious. So if you ask me again, even if it’s a year from now on why I still try for her, I’ll tell you the same thing until you fall in love with her too.”

— A.M// I wrote this in my book that I’m writing. I’m not sure if it’s good though but yet, I still like this. (via tullipsink)

[ademainsurlalune]

I’m not the mistakes I make. Making mistakes doesn’t make me a bad person. Making mistakes doesn’t mean I’m unintelligent. Making mistakes doesn’t mean I’m careless overall. I know my intentions, and they’re good although my mistakes may communicate otherwise. But I’m still allowed to make mistakes, so long as I learn and grow from them. I don’t deserve to be shamed for my mistakes. My mistakes, imperfections and flaws don’t make me inferior, but human like everyone else. I deserve to have room to make mistakes without my morals, judgements and mental capacity being severely questioned.

[ademainsurlalune]

♥️

Love and the INFJ

Part 1: how to love an INFJ

Quality time: nothing tells an INFJ I love you like taking time out of your day to be around them. Most INFJs primary love language is quality time because they understand how precious time can be and how you use it. So if you spend your precious time on us we know we are someone special in your heart.

Conversations: INFJs love getting to know people. Most of the time we spend observing the people we love to get to know them better. But nothing interest us in getting to know a person than letting us into your mind and heart. We want to hear about your passions, we want to hear about your irrational fears and how they started. Let us know your crazy ideas. Open up to us because we know how doing so can make you vulnerable and there’s nothing more than an INFJ would want than a sincere heart to heart talk. If you open up most likely we’ll open up too. I read once that INFJs are open books but we need someone who is willing to turn the pages and I thought it really does resonate with our type.

Understanding: this one goes hand in hand with the conversation one because INFJs when listening to others rely on their Fe function to empathize with the speaker along with their other functions that help make conversations of what’s being said and how it’s being said. We try to understand where the person is coming from. Try to understand why they think the way they think and feel the way that they feel. But we also desire this in return. We appreciate it when someone lends a non judging ear and tries to understand the things we express. Even though there will be times you might not be able to we still appreciate the attempt. If you do this I’m sure your INFJ will continue coming back to you for a good talk; you’ll become someone special in their heart.

Support: INFJs dream big. Most want to chase after their dreams and be part of something in this world. And as dreamers INFJs encounter a lot of wing clippers all throughout their life. And I get it sometimes we can be a little unrealistic with some of them. But we do have a Ti and an Ni that we rely on that will help us to determine if what we finally set our heart on will be the right thing for us so all we need in that moment is all the support from our loved ones. Someone to believe in us and that we can achieve what we set out to do. Those who support an INFJ’s dream are worth gold to this type and we will be quick to return the love and support you on your dreams and work hard to see you get there.

[ademainsurlalune]

Mensen in therapie. Wie zijn ze, wat doen ze, wat drijft hen?

PART I

Wanneer we doorgaans aan psychologisch georiënteerde therapie denken, denken we aan een psycholoog van middelbare leeftijd in een net jasje, met gekruiste benen zittend, een notitieblok in de ene hand, een pen in de andere en een bril op de neus, terwijl wij op een bank liggen en praten over onze gevoelens, gedachten en dromen en wat dit allemaal betekent voor onze geestelijke gezondheid en ons leven. Daarna verlaten we het kantoor met een gelukkiger en meer voldaan gevoel, uitgerust met tonnen antwoorden op alle vragen over hoe we hadden moeten omgaan met de moeilijke situatie of de sticker op ons voorhoofd met één of andere psychische aandoening die ons in de eerste plaats zo ver bracht dat we in therapie moesten. MAAR, zo is het dus echt niet eh lieverds.

De waarheid is, dat therapie what so ever, hetzelfde betekent als: KEIHARD werken.

Je loopt dus niet even het kantoor van een therapeut binnen, waarbij je op bijna miraculeuze wijze een verbinding ontstaat en je instant je hele levensverhaal op tafel gooit, waarna je instant het gevoel krijgt dat je heden niet langer beïnvloedt is door het verleden na een sessie van pakweg 45 minuten. Ik wou dat dat het geval was, believe me, maar nee. Let’s be real folks.

Therapie is zoveel meer dan alleen maar praten over pijnlijke momenten uit het verleden, de toxische relaties, het zelfdestructief gedrag en de schadelijke denkpatronen. Het is meer dan alleen maar je hart luchten en huilen en het allemaal onder woorden brengen. Therapie duikt verschrikkelijk diep in dat pijnlijke verleden, in die toxische relaties, dat zelfdestructief gedrag en de schadelijke denkpatronen en uitzoeken wat je eraan kunt doen komt pas na intensieve arbeid.

Door over je problemen te praten, verdwijnen ze immers niet. Iemand betalen om er naar te luisteren zorgt er ook niet voor dat ze plots niet meer bestaan. Praten met een een professional over effectieve strategieën, oplossingen en andere manieren om het hoofd te bieden aan die moeilijke situaties die je leven hebben bemoeilijkt, ... dat kan echter wel. En natuurlijk is je hart luchten nuttig. Alles opkroppen is immers enkel maar uitstel van executie. Geloof me, ik weet waarover ik spreek. Alles binnen houden kan even het vertekende beeld scheppen dat je dik oké bent; maar het haalt je in. At some point you’re screwed. En dat mannetje met de hamer, loert om het hoekje. Geen ontkomen aan. We zijn allemaal mensen. En mensen voelen dingen. Gevoelens maken ons tot wie en wat we zijn. Of die nu negatief of positief zijn.

Maar als je eenmaal klaar bent met voelen, moet je beginnen met genezen.

En dat is waar therapie als geroepen komt, met bruikbare strategieën die je doelgericht gelukkiger, gezonder en rustiger kunnen maken. En eens dat die fase de revue gepasseerd is komt het moeilijkste stuk: het integreren van die nieuw aangeleerde strategieën en oplossingen, in je leven, buiten de veilige muren van het kantoortje van je psycholoog, maar in die grote, boze en enge wereld daar buiten, zonder dat je therapeut 24/7 langs je staat.

En to be honest, het merendeel van het ‘harde werk’ doe je niet binnen de muren van het kantoor. Het harde werk dat geleverd moet worden om tot genezing en vooruitgang te komen, is een extramurale activiteit. Eentje die bakken energie vraagt. Geduld, dat ook. Veerkracht. Vechtlust. Volharding. En geloof in je eigen kracht. Het harde werk is meer dan enkel onthouden hoe je naar ademhaling moet luisteren, en deze moet reguleren eens je de angst voelt komen, om zo dan de effecten daar van te verminderen in het beste geval. Het is ook het leren herkennen van toxische personen en situaties, en het voorhanden hebben van een uitgewerkt plan zonder hiaten om uit dergelijke omstandigheden te kunnen geraken zonder (al te veel) kleerscheuren.

Het zijn de strategisch bepaalde manieren om die ongelooflijk overweldigende gevoelens die gepaard gaan met depressie hoe dan ook toch te overwinnen. Het is het steeds opnieuw proberen om het negatief denken te bannen uit je leven wetende welke negatief invloed dat heeft anders. Het is elke dag opnieuw die negatieve patronen doorbreken en vervangen met nieuwe positieve gedachten. Het is, jezelf heropvoeden.

Globaal gezien gaat het dus kortweg over: verandering. En verandering is voor elk individu een uitdaging, want wij mensen zijn nu eenmaal gewoontedieren.

[ademainsurlalune]

TIJD OM EEN GROOT MEISJE TE ZIJN.

Als dochters groeien we op in de veronderstelling dat onze papa’s de pijlers van kracht zijn. De belichaming van een "man".

Ze zijn onze helden.

Om ze dan - ineens - na hun allerlaatste levensadem te zien... dat schudt alles wat je dacht te weten over de wereld regelrecht door elkaar. Ze horen niet zo te zijn. Dood. Ooit. Je papa, die hoort onoverwinnelijk te zijn. Hij doodt de monsters in de kast. En onder je bed. Hij stopt je 's nachts in en plant nog een kusje op je voorhoofd. Hij verdedigt je tegen die pestkoppen op het schoolplein. Dit is hij niet. Dood. En toch heel plotseling voel je je ... ja hoe voel je je? Kwetsbaar. Breekbaar.

Het beeld van hen in deze staat plaagt je elke ochtend wakker. Elke gruwelijke nachtmerrie komt uit. Het speelt zich af als een horrorfilm in je hoofd. Opnieuw. En opnieuw. En nog een keer. En je voelt je nog duizend keer zo kwetsbaar. En compleet en volledig kapot. En net zo geschokt. Elke. Keer. Opnieuw.

Ik ben nijdig. Boos. Ik zit midden in het zogenaamde "rouwproces". Soms heb ik het gevoel dat het ‘proces’ me levend opeet. Schrijven helpt me door de moeilijkste momenten heen te gaan. En sommige dagen gaat het supergoed. Ik ben gegroeid.

Papa’s dood heeft dingen losgemaakt, kapotgemaakt maar ook herstelt. Het geloof in mezelf bijvoorbeeld. Want het is en blijft eng, en ik ben een wankele dreumes die haar eerste stapjes alleen probeert te zetten, maar stap voor stap, kan ik het ook alleen.

Rouwen voelt als in de knoop raken, stikken, en verstikken, in je eigen emoties. Het voelt als een golf, een tsunami van onbekend en onzeker. Het voelt alsof je door de ruimte valt zonder iets zachts om op te landen. Het voelt alsof je je haar uittrekt, in cirkels rondrent en muur na muur na muur raakt. Het voelt volkomen hopeloos, nooit eindigend. Een gigantisch gapend gat van pijn en verwarring. Het gaat omhoog, dan naar beneden, dan zijwaarts, en dan een spiraalvormige lus-makend door je hoofd en je hart. Snijdend met een heet mes. Je voelt je lichamelijk ziek, mentaal nog zieker en daarna volkomen uitgeput. Het is onvoorspelbaar en smerig. Vuil en vies. En als je voor het eerst het gevoel hebt dat je eindelijk het ergste hebt meegemaakt, is het alsof iets je in je buik slaat, je weer huilend in je bed of op de grond mept, en je hersens er uit brult.

Nog een keer.

Rouwen is het eenzaamste proces dat ik ken, omdat je er alleen voor staat in je specifieke soort verdriet. Ook al maakten miljoenen mensen het al mee, ook al weet iemand exact hoe je je voelt... Je probeert je te verbinden met anderen die er doorheen gaan, maar je bent alleen; rouwend. Mensen vertellen je dat het beter zal worden, maar het enige dat je kunt bedenken is: "Wat als het NIET zo is?". Het is alsof dat stemmetje constant schreeuwt: “Ik kan dit geen minuut meer aan, laat staan nog een uur, dag, week, maand, jaar!”.

Niemand kan je redden, genezen of repareren, want dit is jouw rit. Het is het pad waarop jij je bevindt, hoewel je dit pad zeker niet hebt gekozen. Niemand bij zijn volle verstand zou ooit voor deze gekke, wilde, angstaanjagende rit uit de hel kiezen. Zelfs ik niet. En eerlijk, mijn keuzes in dat segment tijdens mijn laatste pakweg decennia zijn zeker en vast voor discussie vatbaar.

Nu ga ik het meest van de dagen op bewonderenswaardige wijze met jouw dood om, papa. Sommige dagen verstik ik de tranen. Sommige dagen doe ik alsof het een hartpijn is dat ik al zo lang voel en dat het normaal is. Soms ben ik niet het meisje wiens papa stierf. Maar om welke reden dan ook, sommige dagen zijn niet zoals de meeste dagen. Vandaag bijvoorbeeld ben ik boos. Vroeger huilde ik nooit als iemand het zag, maar tegenwoordig vind ik het moeilijk om de tranen in te houden, zelfs in de action starend naar zonnebloem-zaai-sets. En ik blijf het moeilijk vinden om te bestaan in een wereld waar mijn papa dat niet meer doet.

Maar al te vaak denk ik eraan dat je hier niet zult zijn op de dag dat ik ga trouwen en dat zou je wel moeten zijn. Ik denk er ook aan dat je hier niet zult zijn op de dag dat je eerste kleinkind afstudeert van de lagere school en dat je dat wel zou moeten meemaken. Ik denk er aan dat elke keer dat ik een mijlpaal afvink, je niet hier bent en dat je dat wel zou moeten zijn. Je zou hier moeten zijn. Je zou hier moeten zijn voor alle belangrijke momenten die in mijn leven plaatsvinden, maar in plaats daarvan houd ik alleen maar herinneringen over.

Ik mis je zo erg, en het doet pijn. Ik word boos. Ik word droevig. Ik haat het om je te missen omdat ik dat niet zou moeten doen. Je zou hier moeten zijn. Ik zou niet het gevoel moeten hebben dat ik elke dag een deel van mezelf mis.

Je blijft mijn papa en ik mis je.

De meeste dagen denk ik nog steeds dat dit een vergissing was. Het is gemakkelijker voor mij om te geloven dat het een vergissing was, dan om te leren gaan met de realiteit dat ik je echt kwijtraakte. Het verliezen van een papa is een van de moeilijkste dingen om te begrijpen. Dat telefoontje krijgen en beseffen dat dit het moment was waarop alles veranderde. Één telefoontje dat mijn hele kijk op het leven in zijn geheel veranderde. Ik ben nu gedwongen om in deze wereld te leven waar jij niet bent. Ik word gedwongen om te gaan met de pijn om je dagelijks te blijven verliezen.

Je bent al zoveel maanden weg, maar de pijn voelt alsof je gisteren vertrokken bent. Je verdiende meer en je zou hier moeten zijn. Maar je weet dat als ik maar één wens had, we nu zouden klinken op het leven..

Je zou hier moeten zijn.

Ik hou van je papa.

[ademainsurlalune]

SHE HAS MAGIC IN HER EYES.

Acht jaar geleden begon dit avontuur.

Een avontuur waarbij ik wou dat ik een magische cape kon omslaan en op die manier een superheldin kon zijn om haar te redden uit elk mogelijk scenario waarin ze het moeilijk zou gaan hebben, om haar in een glazen doosje te stoppen en te behoeden voor alle kwaad, en om haar veilig in mijn armen te sluiten. Elke dag.

Ik weet nu dat die cape niet bestaat, & ik geen superheldin ben of hoef te zijn, want die kleine meid die niet meer klein is heeft een eindeloze stortvloed aan mogelijkheden, helemaal op haar zelf, omdat ze er in gelooft dat ze alles kan zijn en worden wat ze wenst. En wat dat betreft, kan ik dat idee enkel maar toejuichen.

Het klinkt super cliché om te zeggen dat de dagen sinds 12.10.12 voorbij gevlogen zijn, maar toch voelt het alsof ik met mijn ogen knipperde en BOEM, acht jaar later. Plots kon ze wandelen. 20 minuten later kon ze praten. Nog eens een uurtje later kon ze zingen, dansen, turnen, volleyballen. En toen ik opnieuw knipperde zwaaide ze de kleuterschool vaarwel. Ik draaide me even om, keek opnieuw en hopsa, plots bleek ze instant bijna even groot als mij (niet dat ze daar gek veel moeite voor hoeft te doen natuurlijk, maar hey, je snapt het wel hé).

Een miljoen knuffels en kusjes heb ik ontvangen, en gegeven. Minstens evenveel keer heb ik gehoord en gezegd “Ik hou van jou”. En al die momenten staan gegrift in mijn hart, en brengen een golf van geruststelling met zich mee. Want uit al die momenten blijkt dat ze zich geliefd voelt, geborgen, veilig, gerespecteerd en verzorgd. En dat allemaal zonder die magische cape.(Schouderklopje voor #TEAMALEXE!)

Hoewel ze dus maar al te goed weet dat er achter haar een team staat, vol toegewijde supporters en coaches, wil ik haar vandaag - speciaal voor haar 8e verjaardag - toch nog even vertellen wat ze in mijn mama-hoofd&hart is en doet...

Liefste Lexieflexie | Sproetenneusje | Moppie | Treesje | ...,

Al vanaf je eerste kreetje (waar we lang genoeg op hebben moeten wachten aangezien eindeloos treuzelen er toen al keihard ingebakken zat) betoverde je me helemaal. Kijkend naar jou vond ik het antwoord op elke mogelijke diepgaande vraag die ik ooit stelde. In jouw ogen kwam ik thuis. Met jouw in mijn armen hield ik de wereld vast.

Vreugde en vrolijkheid strooide je al vanaf het prille begin tot op de dag van vandaag in het rond alsof het confetti is, gewoon door wie je bent.

Van een hulpeloos bolletje geluk tot een zelfstandige jongedame met (echt al te veel) tienermanieren soms ben je ondertussen uitgegroeid, en in die tijd heb ik oneindig vaak mijn adem ingehouden, lichte hartaanvallen doorgemaakt en miljoenen keren wakker gelegen, hopend dat ik elke keer zou weten wanneer ik je hoorde te behoeden of wanneer ik je net dat extra duwtje in de rug zou moeten gaan geven. Ondertussen ben ik vooral blij als er een jaar voorbij is en de 10-beurtenkaart van de spoedafdeling niet volledig afgestempeld is.

Wild child. Onbevreesd. Onbezonnen. Zelfverzekerd. Heldhaftig. Een doorzetter. En dat lieve schat, zijn eigenschappen die er voor zorgen dat je het altijd red. Blauwe plekken, schrammen, bloedende knieën & pijntjes, ze horen er allemaal bij. Maar je klein laten krijgen, nee, dat doe je niet! Als ik de helft van jouw gedrevenheid, wilskracht en vastberadenheid had, was ik onverslaanbaar.

Jij bent de heldin in dit verhaal.

Ik wou dat ik het geloof in jezelf dat je nu koestert, in een doosje kon doen alsof het ‘fairydust’ is opdat ik je er elke avond als je in dromenland vertoeft, mee zou kunnen blijven betoveren. Des te meer op de dagen dat je je wat minder voelt.

Jouw geloof in jezelf & in de wereld, is ongelooflijk kostbaar.

Je groeide niet enkel fysiek, maar de echte mijlpalen worden elke dag meer en meer duidelijk. We zien je groeien op mentaal en emotioneel vlak. We zien je hart groeien, je medeleven en empathie naar anderen toe, je wil om behulpzaam te zijn. We zien hoe je hebt geleerd om te geven, om te nemen, om authentiek en oprecht te zijn, en dat nog elke dag blijft doen.

Ik ben zo ongelooflijk trots op het meisje dat je reeds geworden bent, want je overtreft daarmee zelfs mijn grootste dromen. En ik heb er alle vertrouwen in, dat je van onze wereld een mooiere plek zal blijven maken, elke dag van je leven.

Je bent zo enorm gedreven en ambitieus, & je verlegt maar al te graag je grenzen, maar respecteert wel degene van anderen. En ga je er toch overheen? Dan zeg je oprecht dat het je spijt en leer je er weer uit. Elke situatie en elk moment is voor jouw een bouwsteen. Dankbaarheid in al zijn contexten vloeit uit je poriën. Je bent competitief, maar tegelijkertijd handel je vol toewijding, ben je respectvol en heb je een groot verantwoordelijkheidsgevoel als teamplayer. Onrecht, daar kan je absoluut niet tegen en daar verzet je je moedig en met volharding tegen! Je wil steeds bijleren, van en door anderen en bent betrokken, loyaal, betrouwbaar en meelevend met iedereen en in elke situatie. Hoewel je soms te veel nadenkt, en je sensoren dan op hooggevoelig staan, heb je genoeg temperament om in balans te blijven en maakt die mix je enorm diepzinnig en creatief.

Je gevoeligheid en kwetsbaarheid gecombineerd met jouw moed en durf, maken van jouw een topper van formaat. Die cocktail van eigenschappen maken van jou een sterk meisje, klaar om te wereld aan te kunnen. Maar weet dat je altijd kan rekenen op het valnet dat klaar hangt voor je. Weet dat je veilig in mijn armen bent, en hoe groot je ook wordt, je bij mij altijd terecht kan.

Jij doet me leven, lieverd.

Dankzij jouw heb ik geleerd geduldig te zijn. Weet ik echt wat een gezin is, en groei ik steeds mee met jou. Ik ben een betere persoon sinds jij er bent.

 

Hieperdepiep hoera Liefste Lex,

Ik hoop dat al je dromen uitkomen.

Ik hou van je, met elke vezel in mijn lijf, voor eeuwig en altijd + een dag.

♥️

[ademainsurlalune]

HOOFDSTUK DRIE

Vincent Van Gogh schreef ruim een eeuw geleden; “Op de een of andere manier is de zonnebloem van mij.”!

Awel Vincent, slecht nieuws vriend: nu niet meer! Nu is ze van mij en staat ze symbool voor mijn papa. En voor mijn strijd. Want hoewel het Herfst is ondertussen en de uren aan zonneschijn sterk gelimiteerd zijn, opteer ik toch het principe van heliotropisme uit te testen. Onder het motto; “Oost, West, deze depressie is not gonna last!”.

Probleem?

Mijn bodem! Die is tegenstrijdig in al zijn vormen en aspecten. Het groeipotentieel dat ‘ie biedt voor alles wat er gezaaid wordt is dus sterk afhankelijk van exact het plekje dat je kiest om dingen te planten. Want, op heel veel plekken - met dank aan papa - is de grond goed gedraineerd, bemest en voedselrijk. Maar jammer genoeg zijn er ook heel wat plekjes die sterk verontreinigd zijn met uiterst giftige stoffen. Achtergelaten door anderen, who clearly did not give a f*ck.

Oplossing?

Aangezien ze in Tsjernobyl en Fukushima zonnebloemen gebruikten om de verontreinigde grond te ontdoen van lood, arseen en uranium, kan ik deze grote gele schoonheden even goed gebruiken om mijn bodem symbolisch te ontsmetten.

En hoewel ik net als Van Gogh’s favorietjes, ook bescherming nodig heb tegen felle wind door mijn ondiepe wortels; en mijn stam het momenteel lijkt te begeven onder het gewicht van mijn hoofd en het verliezen van mijn grootste steun; wil dat niet onoverkomelijk zeggen dat ik nooit meer kan bloeien.

En dus... ?

Mijn steun en bescherming haal ik nu uit andere bronnen, bij andere mensen, en uit dat blinkende sterretje aan de hemel dat papa nu is. Zij tesamen vertegenwoordigen de zonnestralen die ik veel te vaak heb moeten missen.

Mijn uitgebloeide bloem knippen we af en hangen we op een warme plek te drogen zodat de voorraad aan nieuwe pitten kan worden geoogst. En heel binnenkort, als die pitten opnieuw gezaaid kunnen worden en ik rustig terug kan beginnen met groeien, ...

Sta ik daar terug zij aan zij met mijn lief en onze volgende generatie jonge zonnebloemen, met mijn snoet richting de zon & dan... straal ik weer.

“Tijd om papa te laten zien dus, dat zijn kleine mie cartouche, ook nu weer recht krabbelt, & ik enkel maar bloed, om weer verder te kunnen bloeien.”

[ademainsurlalune]

HOOFDSTUK TWEE

De controle loslaten, dat is voor iedereen wel eens een hekelpunt. & Voor mij? Een RAMP!

Maar als je leven tot aan zijn fundament geruïneerd lijkt te zijn, en je ruggengraat plots de kracht heeft van een gekookte sliert capellini, ... dan heb je weinig keuzemogelijkheden over. Geen multiple choice-vragen meer, geen praktijkgerichte casus waarin probleemgestuurd een oplossing dient verzonnen te worden...

Neen, enkel nog een simpele ja-nee-vraag, gesteld aan jou door de mensen het dichtst bij jou... “Ga je alsjeblieft op zoek naar hulp? Ik blijf bij je, maar ben oprecht ongerust”. En dan, ... Jouw antwoord?

“Ja.”!

Zonder ‘maar’, zonder al te lang verder aarzelen, zonder toevoegingen of weerleggingen what so ever. Althans, ... uiteindelijk. Want ja, koppig-zijn runs in the family.

Ik zit even in ‘de flow van de low’ & laat me zo goed en kwaad mogelijk meedrijven. Ik voel wat er te voelen valt, roep om hulp als ik dreig te verdrinken, & probeer ten alle tijde te onthouden dat dit ooit voorbij gaat.

Ik mis hem, mijn rots, mijn fundament. Maar ik mis ook de oude ik.

En het is dat contrast, dat alles nu in perspectief zet. Want dit is niet wat hij heeft opgebouwd, dit is niet het meisje vanonder zijn beschermende vleugels, dit is wat anderen hebben proberen vernielen en waarin ik mezelf verloor. En de tijd tikt halsstarrig verder, of je dat nu wil of niet. Ook dat valt buiten de marges van wat controleerbaar is. Tik tak tik tak tik tak...

Back to basics dus.

[ademainsurlalune]

HOOFDSTUK EEN

We hebben ze allemaal, onze goede dagen waarin we breed glimlachend op wolkjes lopen, maar ook de dagen waarop het allemaal net iets minder vlot en vlekkeloos verloopt.

Wakker worden, en met het juiste been uit bed stappen... Na een korte pitstop op het toilet (& na het handen wassen achteraf natuurlijk) sta je scrollend doorheen je social media feed, tegen de keukenkast geleund. Vast ritueel; even checken wat je de afgelopen pakweg 8 uur gemist hebt tijdens je welverdiende schoonheidsslaapje, en zo dus ook weer je #FOMO de kop indrukken. Sippend aan een straffe kop koffie, want cafeïne en jij zijn beste maatjes. De badkamer induiken om te gaan ‘morphen’ van Doornroosje van de Aldi tot een effectief optimaal functionerend lid van de maatschappij zonder vogelnest op je hoofd en de smaak van dode vogeltjes in je mond. Stipt op tijd loop je de deur uit, & blijkt de zon ook nog te schijnen. Onderweg is er van file geen sprake en de radio speelt je favoriete nummer geheel toevallig. Eens aangekomen blijkt die vervelende collega te zijn geveld door een griepje, & is de lunchvergadering gecanceld. Naar goede gewoonte lach je met de domme mopjes van je baas, maar kost het je niet eens moeite vandaag. De tijd vliegt voorbij, en je productiviteit is hoog want al snel loop je voor op schema. Tussendoor nog even je social media checken dus, want ja... #FOMO eh. Slecht nieuws-berichten skip je, & je lief verklaart out of the blue zijn liefde nog even via whatsapp.

OH, die leven.

Helaas, sommige dagen zijn helaas niet zo rooskleurig. En soms staan de planeten zo miserabel slecht dat je hele week zelfs gedoemd is om te mislukken.

Sommige dagen duren lang, zijn moeilijk en putten je uit. Op dit soort dagen stel je jezelf wel eens de vraag: ‘Wat doe ik hier toch? Waarom kan het nu niet gewoon even mee zitten? Waarom ben ik zo chagrijnig? Wat kan ik doen om mezelf op te beuren? Zijn alle mannen dan echt emotioneel afwezige varkens zonder tact? ... etc.’. En op de koop toe stoot je jouw kleine teentje aan de tafelpoot en zijn de dochters strontvervelend, & ondanks dat je al 3x ‘nee’ gezegd had, geeft je lief ze nu toch hun zin. Parenting skills on fleek. *Rollende ogen maal oneindig*

Sommige dagen zijn wat donkerder als de andere. Kouder, killer... Maar in tinten donker zitten nog oneindig veel schakeringen. Van lichtgrijs, tot pikzwart en alles daar tussen. De ‘lichte grijze’ dagen zijn die waarop je kapsel een eigen leven leidt, je een parkeerboete krijgt, je vlees aanbakt, of de eindafrekening van je elektriciteitsfactuur in de bus steekt en je afwasmachine het begeeft. Liefst niet allemaal simultaan natuurlijk. Een lichtgrijze dag bestrijd je het liefst zonder veel boe of bah onder je dekentje, chill op de zetel netflixend met je hand wurmend in een grote zak chips. Zo’n dag bestrijd je met een lekker warm bad, bruisbal in een vrolijk kleurtje en rode wijn inclusief.

Sommige dagen zijn ronduit kut. Op een dieper level.

Sommige dagen zit je opgesloten in een donkere kamer. Je eigen bovenkamer, that is. En voor je het weet trekt iets je mee in die spiraal voor een avontuur waar je niet klaar voor was of ooit klaar voor zou geraken.

Iedereen beleeft het weliswaar anders, en elk persoon beleeft de verschillende keren vervolgens ook nog eens anders, op andere momenten, met andere manieren om er mee te copen. Soms is je op je werk storten zo een copingmechanisme. Stevig beginnen feesten in pre-COVID-tijdperken was dat bijvoorbeeld ook voor mij. Afleiding, weglopen, alles wanhopig doen om niet geconfronteerd te worden met dat zwarte gat vol leegte binnenin. Maar ongeacht hoeveel afleiding je ook zoekt, ongeacht hoe snel je ook kan rennen, ooit haalt het je in en ben je al aan het vallen zonder parachute. Je gevoelens wegstoppen kan een tijdje werken, ze negeren of ontkennen eveneens ook, al wring je jezelf daarbij in bochten en door nauwe gaten die je onvoorkomelijk heftige pijn bezorgen. Hoe hard het soms ook is, je denkt: ‘moeilijk gaat ook’, ‘even doorbijten en dan verdwijnt het van zelf’. Maar verdwijnen doet het niet. Verdwijnen, gewoon omdat dat het makkelijkst zou zijn, doet het nooit. En op die dagen dat al je emoties zo zwaar wegen is er niets dat je liever zou willen doen, dan wegkruipen in een klein hoekje en absoluut niets, totaal niks, geen enkele emoties en geen enkel gevoel meer voelen. Maar wat dan als alle hoeken bezet zijn en je plots nergens meer naar toe kan lopen? Wat dan?

En dus...

Compleet verloren spring je toch mee op de kar, en koestert de hoop om er in levende lijve - zonder al te veel kleerscheuren - ooit terug af te kunnen springen... misschien, ... op een goeie dag.