#adhd hardcore adhdappartment lateforitall

[lateforitall]

Appartementencomplex ‘de Bovenkamer’

Geschreven door Valerie

Allereerst wil ik even kwijt hoe blij ik ben dat Tessa en ik hiermee begonnen zijn.

Het lijkt misschien allemaal nog niet zo heel veel; een site met waar tot nu toe 3 stukken opstaan, een instagram, wat playlists, een blad met logo’s (GREEEF<3), 1 tatoeage en 7 to go, een vermelding in 2 verschillende podcasts, 127 fans, sinds kort zelfs een discordchannel waar we onszelf en andere uitstel-veelplegers de kans geven om elkaar in de nek te hijgen (zodat je dat ene gaat doen wat je al heel lang wil doen, maar steeds niet doet, want er is zoveel te doen en zoveel uit te kiezen -zoals dit stukje schrijven; Tessa ‘hangt’ as we speak in de discord en hijgt digitaal in m’n nek; het werkt!-) en dan komt er binnenkort ook nog een zine aan (want wij kunnen wel veel lullen, maar aan de reacties te zien hebben jullie ook veel moois en interessants te delen).

Nou oke, het is toch echt al een aardig lijstje. Ik ben toch wel heel trots eigenlijk. Dit herinnert me er ook aan dat ik vaker stil moet staan bij wat er eigenlijk wel allemaal lukt, in het algemeen.

Ik dwaal af; wat ik wilde zeggen is dat LFIA me goed doet. Ik schrijf lang niet zoveel als ik had gepland toen we hier mee begonnen en daar voel ik me regelmatig ook onzeker over (‘wordt dit er weer een in de categorie enthousiast beginnen en niet afmaken?’ ‘kan ik dit eigenlijk wel?’ ‘wie zit er eigenlijk op te wachten?’), maar eigenlijk merk ik dat alleen al doelmatig bezig zijn met waar ik over zou willen schrijven zorgt voor meer orde in de chaos.

Ik kan daardoor mijn gedachten over m’n gedrag een stuk beter clusteren en verzamelen in aparte kamertjes. En ik kan je zeggen; dat is verdomde welkom in deze tijd van overvloed aan tijd voor zelfreflectie .

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik stroom inmiddels echt een beetje over; geef me alsjeblieft een pit vol vies lekkere zwetende lijven om al deze nieuw vergaarde zelfkennis en over- geanalyseerde gedachten, conclusies en dromen over letterlijk ALLES bij kapot te kunnen slaan en weg te kunnen gooien in het bier dat ik uit m’n handen laat vallen. Zijn die vaccinaties al hier??

Maar welkom in mijn flatgebouw, ik zal jullie even een snelle rondleiding geven; We beginnen bij de ‘de lange weg naar mijn ADHD diagnose’ kamer waar ik eigenlijk van vond dat die geopend moest worden voor mijn volgende stukje -want context en meer begrip bij de lezer over waarom ik dit eigenlijk doe en hoe ik hier ben gekomen-, maar waar bij het opendoen nog zoveel verlegen figuren voorzichtig om het hoekje naar buiten spiekten, dat ik die toch eerst nog even ga laten wennen aan hun nieuwe onderkomen- licht uit, gordijnen dicht, dikke emoplaylist aan-: komt wel, nu nog even te eng.

Dan hebben we ook een ‘uitstel- en planningkamer’, die inmiddels is samengevoegd met de ‘alles draait om keuzes’-kamer, waar zich recentelijk ook de ‘aandacht tekort? aandacht- teveel!’ kamer zich bij aan heeft gesloten en de ‘je bent altijd zo enthousiast!’ kamer ook al een bezichtiging voor heeft gepland. Op andere verdiepingen hebben we nog de ‘waarom komt alles altijd zo hard binnen’, de ‘alles moet eens in de zoveel tijd compleet overhoop gegooid worden’ en de ‘wat wil ik nou eigenlijk met m’n leven’ kamers.

De ‘je bent gewoon dom’ kamer heeft gelukkig sinds een jaar of 2 het formaat van een meterkast aangenomen, maar in deze tijd van woningnood kan die wel altijd nog worden verhuurd onder de noemer ‘studio’, dus ook die zal ik goed in de gaten moeten blijven houden.

Nou goed, het ordenen lukt dus aardig, maar tegelijkertijd bevestig ik ook wederom aan mezelf dat alles aan elkaar gelinkt is, door elkaar loopt en niet op zichzelf staat.  Als het dat nog niet zo is, weet ik wel ergens op een vergeten verdieping een stoffige internetverbinding te vinden die mij terugbrengt naar een herinnering van 25 jaar geleden of dat ene wat ik 3 maanden geleden een keer tegen iemand zei. Dus al die kamers hebben sowieso geheime deuren, ramen en van die politiebureau spiegels..en dat is prima. Je hoeft het niet allemaal in 1 oogopslag te zien.

Ik wil dit gegeven niet langer een reden laten zijn om niet gewoon te beginnen met het uitschrijven van het interieur van een van die kamers, of een deel daarvan. Ik ga jullie in mijn posts gewoon stuk voor stuk in een chaotische bezichtiging proberen mee te nemen in een van de zovele ruimtes, terwijl ik jullie tussendoor naar binnen laat gluren bij een van de andere kamers, gecombineerd met random geluidsfragmenten en rare beelden die net iets te hard en fel op je afkomen. Ook zal ik hier en daar geheimzinnig doen over kamers waar nog een dik slot op zit (wellicht is het horen van jullie ervaringen wel de geheime code).

Grote kans dat die kamers er de keer daarop dat ik jullie een rondleiding geef wel weer heel anders uitzien (“had gezegd dat jullie langskwamen, dan had ik opgeruimd”), er een kamer bij is gekomen of verdwenen. En dat is ook okè.

Niets staat vast, alles is veranderlijk. Gelukkig maar, anders zaten we nu allemaal nog op wit leren banken uitgedroogde plakjes leverworst naar binnen te schuiven.

Heel regelmatig vraag ik me af hoe de gedachtenstroom bij anderen eruit ziet. Gaat het bij jullie ook altijd door? Voelt het bij jullie ook als een flatgebouw waar altijd het licht aanstaat en de main switch onvindbaar is? Ik bedoel, het lukt me gelukkig regelmatig om het licht in een aantal kamers te dimmen, maar er is er altijd wel 1, of meer, waar het felle TL licht constant doorknippert.

De afgelopen periode heeft dit helemaal extreme vormen aangenomen, nu er veel minder externe afleiding is en ik, zoals iedereen, een groot aantal van m’n uitlaatkleppen tijdelijk kwijt ben.

Ik slaap veel lichter, droom naar mijn idee veel meer en ben ik echt pro aan het worden wat betreft overdenken.

Maar voor mij werkt het bezig zijn met LFIA dus heel erg, helpt het feit dat ik structuur heb in m’n leven door mijn fulltime baan en heb ik ook heel veel baat bij meditatie en yoga*, dus eigenlijk zou ik moeten proberen me daar ook echt vaker toe te zetten.

Daarnaast zal ik heel eerlijk toegeven dat ik merk dat ook alcohol m’n chaos wat naar de achtergrond drukt, maar gezien mijn verslavingsgevoeligheid probeer ik ook echt om dit te beperken tot het weekend -ja dat weekend begint soms al woensdag; ik maak ‘m maar alvast, dan hoeven m’n vrienden dat niet te doen-.

Hebben jullie nog (gezonde) tips om de formule 1 race door het appartementencomplex waar het licht altijd aan staat en waar altijd wel iemand een feestje aan het vieren is, wat meer in slow motion af te laten spelen of zelfs soms even helemaal af te kunnen sluiten?

Ik ben heel benieuwd. In onze discord hebben we een #support channel waar je deze tips eventueel zou kunnen delen. Gil als je de link wilt, dan spreken we elkaar daar.

*hier ben ik trouwens dus echt heel enthousiast over; in m’n vorige stukje benoemde ik ook al dat ik bezig ben met punk rock yoga en dat plan vormt zich steeds meer. Wil je nu al meer horen over waarom ik denk dat echt iedereen baat kan hebben bij yoga (ja ook jij met je allergie voor bomenknuffelaars), stuur me een berichtje.

Soundtrack: Life Long Tragedy- Explaining a Feeling

(Beide foto’s zijn gemaakt door de geweldige Tessa)