#machteloosheid

[peterpauldoodkorte]

de stille kracht van machteloosheid

wat blijft er over als woorden niets meer tellenwanneer stemmen verdampen in de kille luchtals leiders spelen met breekbaar vertrouwenzoals kleuters achteloos hun speelgoed mollenhet is de stilte die het hardst schreeuwtzich voegend tussen de regels van beloftes een stilte vol met vragen zonder antwoordbroze toezeggingen die als glas gebroken wordenwe staan langs de kant van hun machtsspelkijkend…

[hetzwarteschaap]

Schaap zonder poten

[se-coaching]

Passief Pacifisme: Waarom het in het Westen niet zoveel uitmaakt

In de tekst van Rudolf de Jong, “De voorwaarden voor een radicaal-pacifisme”, kunnen de belangrijkste punten als volgt worden samengevat: Definitie van Radicaal-Pacifisme: Radicaal-pacifisme wordt voorlopig gedefinieerd als de opvatting dat het aanwenden van georganiseerd massaal geweld, waarbij medemensen gedood worden, altijd en in elke vorm verkeerd is en nooit enig sociaal of politiek…

[twafordizzy]

H.M. van den Brink en de machteloze vader

bron beeld: maartjegeels.nl Er is bij mij een fascinatie voor literatuur die het water raakt. Titels waarin woorden als ‘water’, ‘rivier’, ‘zee’ en ‘oever’ voorkomen hebben per definitie aantrekkingskracht. Zo kwam ik ook terecht bij Over het water van Hans Maarten van den Brink (1956). Een boek dat nog nieuwsgieriger maakte toen ik vernam dat er internationale belangstelling voor was. Times…

[zondermens]

Liefde doet pijn. Waarom?

Omdat ik wil liefhebben, altijd en overal. Omdat ik u wil knuffelen totdat ge kapot zijt, uw rug gebroken is. Omdat ik uw hart wil opeten zodat het alleen van mij zal zijn. Ik wil u niet delen. Ik wil dat ge van mij zijt zoals dat ik van u ben.

Waarom lijkt het alsof iedereen er zo licht over kan gaan? Alsof liefde iets ongevaarlijk is. Alsof het u niet kan terroriseren in de nacht; alsof het u niet kan breken totdat ge huilend op uw keukenvloer ligt, in foetushouding. Houden van is verliezen, elke dag opnieuw. Uw geliefde moeten afgeven, elke dag opnieuw.

Ik geef mijzelf in mijn totaliteit aan u. Ik wil u mijn hele wezen geven. Ik ben van u. Ik wil dat dat doordringt. Ik weet dat ik intens ben. Ik ben intens, ik ben vuur en passie en eerlijkheid tot het pijn doet. Ik ben doordringende blik. Ik ben eenzaamheid en verdriet. Ik ben onuitgesproken lelijke gevoelens die woorden niet beschrijven kunnen. Ik ben pijn en verleden en kut. Ik ben te veel van het slechte; hoe goed ge mij ook vind.

Ik ben altijd al te veel geweest. Ik ben schreeuwen, krijsen, machteloosheid. Ik heb geen macht over u. Geen controle. Gij zijt een mens. Gij zijt uw eigen wereld. Ik ben geen wereld. Ik ben van u. Ik hang wanhopig aan een draadje aan u vast. Een draadje dat kan breken, elk moment, onvoorzien, plots. Het is zo snel gebeurd en ik wil er alles aan doen om dat te voorkomen.

Niemand heeft lief zoals ik dat doe. Niemand klauwt en grijpt. Niemand verliest zichzelf in de ander. Mensen lijken zo zelfzeker op zichzelf, en kijken naar hun geliefde met tedere ogen, kunnen afgeven, kunnen laten zijn, kunnen lachen en lichtvoetig en geven zich niet volledig.

Ik wel. Ik wil zoveel. Ik wil u en zelfs dat is niet genoeg. Ik wil meer dan u. Ik wil de hele wereld voelen. Ik wil magie en God. Ik wil liefde overstijgen. En gij zijt maar een mens. Dat is mijn les. Ge zijt maar een mens. Ik mag niet zoveel van u laten afhangen. Ik mag mijzelf niet definiëren door u.

Het doet pijn. Het doet zoveel pijn. De leegte in mijn zonnevlecht. Het zwarte gat dat alles naar binnen zuigt om het te reduceren tot niks. Ik maak alles kapot dat ik aanraak. Ik ben angst en verlies dat zich voortplant tot meer van hetzelfde. Een cyclus waar ik maar niet los van kom. Ik ben geketend aan mijn lot.

Ik wil mij gedragen als een Messias. Heilige gedachten, zonder ego, geen aardsheid. Ik wil mij wanen in de hemel. Het donker en het licht. Ik heb nooit echt van de kleur grijs gehouden.  

Ik geef woorden over. Mijn gedachten zijn als brandend zuur. Waar is mijn schoonheid? Mijn vleugels? Mijn acceptatie van de werkelijkheid zoals deze is? Waarom kan ik niet gewoon laten zijn?

Ik wil meer en meer en meer. Meer dan mogelijk is. Liefde is blij zijn met weinig. Liefde is eigenlijk helemaal niet wat ik dacht dat het zou zijn. Liefde is niet passie of hartstocht. Liefde is van de wereld, praktisch en kleine dingen. Liefde is eigenlijk heel erg gewoon. Rustig. Vredig. Content. Aangenaam. Niet veel meer dan dat.

Dit gaat mijn zwarte gat nooit kunnen vullen. Ik weet niet wat dan wel.  

[fp2-inbluca]

Premisse

Ik wou wel graag binnen het idee van een vriendengroep blijven. Deze plaatsen binnen laat-adolescentie leek ook weer het meest logische. In die periode zoek je vooral naar wie je zelf bent, wat je zelf wil, wat je daarvoor nodig hebt en wie je er mee wil in sleuren.

Dit onzeker en zoekend karakter van de laat-adolescentie past perfect bij het even onzekere aspect van behoeften. Veel personen kunnen hun behoeften (diepgaander dan honger en dorst) niet met woorden benoemen. Degene die dat al wel kunnen, weten vaak niet hoe ze die behoeften concreet moeten bevredigen.

Daarnaast wil ik dat dit verhaal conversatie oproept. De 'het is 2 uur s'nachts en wij zijn allemaal stikop maar te koppig om te gaan slapen' soort conversaties. Dat zijn objectief gewoon de beste gesprekken, en ook de inspiratie voor mijn setting: Een kampeeruitje.

Niet alleen is het een zeer vriendengroep-achtig ding om te doen, het is ook een manier om mijn personages te isoleren. Het gestructureerde maatschappelijke leven rondom hen valt zo brut weg dat ze geen andere keuze hebben dan prikkeling te zoeken bij zichzelf en elkaar.

Daarnaast is het ook een heel nature-based ervaring, net als behoeften. Ergens vind ik symbolisch dat deze personages pas een moment van inzicht krijgen in hun behoefte wanneer ze zich onttrekken van het maatschappelijk leven en zijn druk, verwachtingen en waardeoordelen rondom behoeften.

Mijn idee voor conflict is letterlijk een ankerpuntje weghalen bij een personage. Dit resulteert dan in een dominoeffect binnen de groep en de machteloosheid creëert spanning en conflict. Ter resolutie weet het hoofdpersonage zich over deze gevoelens te zetten en zijn behoefte tot zelfontplooïing te realiseren, ondanks dat andere soorten behoefte niet stabiel zijn of zelfs ontbreken.

Om te vermijden dat het hoofdpersonage te complex wordt om uitgelegd te krijgen en de andere personages vlak aanvoelen, wil ik elk personage koppelen aan een soort behoeften. Op die manier kan ik echt de relatie tussen de verschillende soorten uitspelen.

Met al dit in het achterhoofd heb ik een premisse kunnen opstellen: Wat als er iemand tijdens een kampeeruitje te diep in het glas kijkt en zijn vrienden zo dwing binnenin hunzelf te kijken?

[stefselfslagh]

Lize Spit: "Na mijn moeders dood voelde ik me ongelooflijk licht."

Haar ouders waren gekwelde zielen die voor hun kinderen geen veilig nest konden creëren. In Autobiografie van mijn lichaam geeft Lize Spit (36) een intieme inkijk in haar niet zo wonderlijke wonderjaren. "Op mijn zeventiende was ik zo uitgeput dat ik het huis uit moest."

De beste manier om de Europatoren in Oostende niet te moeten zien, is erin gaan wonen. Misschien is het daarom dat Lize Spit er samen met echtgenoot en schrijver Rob van Essen een studio kocht. Voor hen is de betonnen monoliet in de Van Iseghemlaan niet langer een uit de hand gelopen geval van jarenzestigmodernisme, maar een knusse schrijfplek.

Zodra ik de studio binnenstap, begrijp ik nog beter waarom Spit en van Essen uitgerekend in de Europatoren een stekje wilden: je stijgt er ver boven het stedelijke rumoer uit en het uitzicht op de Oostendse binnenstad is een wondermooi rustpunt voor de mijmerende schrijversblik.

"Rob en ik leiden hier een vereenvoudigd leven", zegt Lize Spit. "In Brussel hebben we veel praktische besognes, hier hebben we zelfs geen postadres. We komen naar hier om te werken en langs de zee te slenteren."

Autobiografie Van Mijn Lichaam, het boek dat ze gisteren de wereld instuurde, ontkiemde op de zeedijk, niet ver van het Casino Kursaal. "Ik was met Rob aan het wandelen toen mijn moeder me mailde dat ze ongeneeslijk ziek was. Mijn lichaam reageerde heel hevig op dat nieuws: er flakkerde een vlam in me op, ik werd misselijk, mijn hart sloeg op hol. Op dat moment wist ik: ik ga, nee moét, hierover schrijven. Ik ben nog dezelfde dag aantekeningen beginnen maken en ben nadien nog vaak naar Oostende teruggekeerd om mijn notities om te zetten in een boek."

Dat boek ligt vanaf vandaag in de boekhandel en kan niet anders dan pakkend genoemd worden. Met de hete adem van de dood in de nek zoekt Lize Spit nog een laatste keer toenadering tot haar moeder, met wie ze haar leven lang een moeizame relatie had. Al doende onderzoekt ze ook de verstoorde relatie tot haar eigen lichaam, die haar tot op de dag van vandaag parten speelt, en taxeert ze de demonen van haar vader, die niet haar biologische vader bleek te zijn. 'Nooit eerder was het vinden van de juiste woorden zo lastig, nooit eerder was het zo noodzakelijk', luidt het op de achterflap.

Voor het eerst in haar carrière zoekt Lize Spit geen beschutting achter het windscherm van haar verbeelding: Autobiografie van mijn lichaam woont in het hokje van de literaire non-fictie. En dat is opmerkelijk, want Spit schetst in haar boek een ontluisterend beeld van het gezin waarin ze opgroeide. Haar moeder was afstandelijk, afwijzend, depressief, niet in staat zichzelf uit te drukken en verslaafd aan alcohol. Haar vader was spraakzamer, maar vertaalde zijn eigen machteloosheid in passieve agressiviteit, kleinerende uithalen naar zijn gezinsleden en op zijn beurt - alcohol kan besmettelijk zijn - drankmisbruik.

Geprangd tussen twee haperende volwassenen werden Lize Spit, haar broer en haar twee zussen het slachtoffer van wat vroeger 'een moeilijke gezinssituatie' werd genoemd, maar vandaag voluit 'emotionele verwaarlozing' mag heten. De Spitjes kregen wel kost, kleren en inwoon, maar werden niet echt gezien, niet echt gehoord en niet echt geknuffeld. 'We maakten onszelf zo klein mogelijk, om niet per ongeluk in één van jullie wonden te tasten', schrijft Spit, en alleen al in die zin zit zoveel intergenerationeel verdriet dat het pijn doet.

Autobiografie van mijn lichaam leest als een rechtzetting: nadat Lize Spit haar ouders jarenlang ontzag, eist ze de vrijheid op om eindelijk haar verhaal te vertellen. Tegelijk is het boek een monument van mededogen: Spit weigert haar ouders op het schavot te hijsen en bewijst zo dat zelfs zwaar op de proef gestelde liefde niet hoeft te ontbinden. In tijden waarin het woord vergeven steeds vaker door het woord vergelden van de baan gereden wordt, is dat hoe dan ook een opsteker.

Dit zijn de interviewomstandigheden. De schrijfster schenkt koffie uit en verzamelt wat koekjes op een bord. De interviewer zegt dank u en werpt een laatste blik op zijn vragenlijst. Een openstaand raam laat zachte zeelucht binnen, mijn bandopnemer registreert alvast de verklaringen van de krijsende zeemeeuwen.

En dan keren we terug naar de kindertijd van de schrijfster. Eerst nog wat aarzelend, maar al gauw zonder steunwieltjes.

Je boek geeft een onbeschroomde inkijk in je gezinsverleden. Stond Lize-de-dochter Lize-de-auteur tijdens het schrijven soms in de weg? Wilde de dochter weleens zinnen schrappen die de schrijfster wilde behouden?

"Tijdens het schrijven heb ik weinig last gehad van schizofrenie. Maar de drukproeven van dit boek heb ik bewust niet meer gelezen. Ik was bang dat ik mezelf alsnog zou censureren. Om dezelfde reden wou ik dit boek absoluut nog dit jaar uitbrengen. Ik dacht: over een half jaar durf ik het misschien niet meer."

Ben je beducht voor de reacties op Autobiografie van mijn lichaam? Leidt het verschijnen van een boek dat als radicaal eerlijk wordt aangekondigd ook tot radicale aanvallen van paniek?

"Autobiografie van mijn lichaam is het meest persoonlijke wat ik ooit heb geschreven. Het gevaar bestaat dus dat ik kritiek op dit boek zal ervaren als kritiek op mijn persoon. Anderzijds is het de eerste keer dat ik zo zeker ben van het bestaansrecht van een boek van mij. De noodzaak om het te schrijven was groot."

Waarom is Autobiografie van mijn lichaam je eerste non-fictieboek geworden? Je romans zijn ook geworteld in je eigen leven. In principe had je ook dit verhaal in fictie kunnen inkapselen.

"Ik wilde dit keer geen literaire omwegen nemen. In het gezin waarin ik ben opgegroeid, werden de dingen nooit uitgesproken. Mocht ik van dit verhaal fictie hebben gemaakt, zou ik de dingen wéér niet hebben uitgesproken. Fictie zou een eufemisme geweest zijn, een verhulling, een leugen. En dat was wel het laatste wat dit boek mocht zijn. Het was tijd om mijn verhaal zo eerlijk mogelijk op te schrijven."

Jouw verhaal is in dit geval ook het verhaal van je broer en je zussen. Heb je hun toelating gevraagd om dit boek te schrijven?

"Ik heb hen de eerste versie van mijn boek laten lezen en er nadien met hen over gepraat. En dat was niet gemakkelijk. Zij hebben niet om dit boek gevraagd en het interfereert ook met hun verwerkingsproces. Autobiografie van mijn lichaam heeft maar twee hoofdpersonages: mijn moeder en ik. Daardoor krijgen mijn broer en zussen niet de erkenning die ze verdienen en dat vonden ze aanvankelijk niet zo fijn. Maar ze begrijpen dat mijn boek een persoonlijk literair werk is, dat gebaat is bij een consequent vertelperspectef. Ze steunen me en daar ben ik hen zeer dankbaar voor."

De alcoholverslaving van je ouders lag als een verzwaringsdeken over jullie jeugd. Je omschrijft je thuis als 'een kooi met twee verwaar­loosde knaagdieren, het is wachten wie van de twee de ander van ontbering opeet.'

(knikt) "Ik mocht van mezelf nooit vóórmijn ouders in slaap vallen. Ik zat altijd met gespitste oren in mijn slaapkamer, om me ervan te verzekeren dat ze elkaar heel zouden laten. Zelfs toen ik al in Brussel woonde, was ik nog aan het waken: bij elke nieuwsmel-ding van gezinsdrama’s ging ik meteen na of het zich niet in ons dorp had afgespeeld. Als mijn moeder gedronken had, was ze afwezig. Maar mijn vader werd onder invloed van alcohol juist uitdagend. Ze botsten voortdurend tegen elkaar op."

Begrijp je wat je ouders in de drank zochten?

"Het klinkt misschien vreemd, maar uit een alcoholverslaving spreekt een grote drang naar controle. Je wil jezelf op je eigen voorwaarden verwaarlozen. De controle behouden over het verlies van je controle. Mijn ouders lieten zichzelf in de steek zodat een ander het niet kon doen. Drank was in zekere zin hun beschermingsmechanisme."

Kinderen die opgroeien tussen ouders die elkaar emotioneel slopen, worden vaak chronische pleasers: ze doen er alles aan om iedereen gelukkig te houden en zo conflicten te vermijden.

"Dat was ook míj́n overlevingsstrategie. Als er in ons dorp een sociale gelegenheid was, een feest of een quiz, was ik altijd bang dat mijn ouders er niet helemaal bij zouden horen. Ik zag mezelf als de producer van hun leven: iemand die er zo onopzichtig mogelijk voor moest zorgen dat alles vlekkeloos verliep. Resultaat: op mijn zeventiende was ik zo uitgeput dat ik het huis uit moest. Uit zelfbehoud. (valt even stil) Maar noteer alsjeblieft dat mijn ouders wel degelijk hun best deden. Er was de mama die dronk, maar ook de mama die jurken voor ons naaide. Er was de papa die schold, maar ook de papa die mee verjaardagstraktaties in elkaar knutselde."

Je woonde nog thuis wanneer je vader je meedeelde dat niet hij, maar een spermadonor je biologische vader is. In je boek noem je zijn onvruchtbaarheid de voedingsbodem voor zijn woede. Heb je die theorie ooit bij hem afgetoetst?

"Nee. Maar ik weet dat zijn onvruchtbaarheid hem broos maakte. Hij vroeg zich af of hij minder man was. Of zijn kinderen hem wel als hun echte vader zagen. Mocht hij me die vragen hebben voorgelegd, had ik hem kunnen geruststellen. Maar mijn vader stelde geen vragen: hij was te bang voor de afwijzing die er mogelijk op volgde. En ik durfde evenmin het gesprek aan te gaan omdat ik zijn kwaadheid vreesde. Ook mijn ouders zaten in zo'n vicieuze cirkel: mijn moeder klapte dicht uit angst voor de woede van mijn vader, en omdat ze nauwelijks reageerde, wakkerde ze zijn woede verder aan. Ze konden gewoon niet eerlijk met elkaar communiceren. Het woord onvermogen hing als een wolk boven hun huwelijk."

Je hebt nooit proberen te achterhalen wie je biologische vader is. Waarom niet?

"Omdat ik mijn vader altijd als mijn vader ben blijven zien. Ik heb niet het idee dat er iemand rondloopt die mijn échte vader is en die ik dringend moet leren kennen. Dat mijn ouders hun bezoekjes aan de spermabank zo lang hebben verzwegen, vind ik merkwaardiger dan wat er verzwegen moest worden."

Het is merkwaardig dat je ouders ondanks hun destructieve relatie vier kinderen hebben gekregen. Zeker als je weet dat er een spermadonor aan te pas kwam.

"Mijn moeder heeft eens geschreven dat ze het gelukkigst geweest is tijdens de eerste maanden na haar bevallingen. Ik denk dat ze genoot van het woordenloze van die periodes: tegen een baby hoef je nog niet te praten, je moet alleen maar aanwezig zijn. In de zorg voor een hummeltje dat volledig van haar afhankelijk was, vond mijn moeder de intimiteit die ze tijdens de rest van haar leven ontbeerd heeft. Ze is pas zwaar beginnen drinken toen mijn jongste zus naar de kleuterschool ging en ze besefte: nu heb ik geen kleintjes meer."

Je hebt zelf geen kinderen. Heeft de kwakkelige versie van het moederschap die je als kind gezien hebt daar iets mee te maken?

"Ja. In een onveilige omgeving opgroeien, beschadigt je: ik ben nogal neurotisch en heb een behoorlijk wankel zelfbeeld. Dat zijn niet de eigenschappen die je als moeder in spe in je cv wil zetten."

In Autobiografie van mijn lichaam schrijf je over je beide ouders. Toch is het wat jou betreft een moederboek.

"Ja, omdat het in de eerste plaats over mijn moeder gaat. Ik kon mijn vader natuurlijk niet uit het verhaal weren: mijn relatie met mijn moeder werd mee bepaald door de toxische relatie die zij met mijn vader had. Maar ik heb hem niet onnodig in dit boek opgevoerd. Alleen wanneer ik dat nodig vond."

Ze gaat naar de keuken om verse koffie te zetten. De extra cafe��ne is nodig, want ze heeft de voorbije nacht slecht geslapen: pre-interviewgepieker. "Ik was al aan het bedenken wat ik tijdens ons gesprek allemaal zou vertellen", zegt ze. "Tot ik me realiseerde dat ik nog niet wist wat je zou vragen. Toen ben ik er maar mee opgehouden."

Wanneer ze terug is, pluk ik zonder voorafgaande waarschuwing een markante zin uit haar boek: 'Dit is misschien loyaliteit: dat je precies weet waarom iemand is geworden wie hij is.'  De vraag die ik nadien stel - of ze weet waarom haar moeder geworden is wie ze was - voelt ze al van in Middelkerke aankomen.

"Mijn moeder gaf heel weinig informatie over wie ze was", zegt ze. "Haar antwoorden op mijn vragen waren altijd variaties op 'Dat weet ik niet meer' en 'Wat vraag je me nú?' Wat ik weet, is dat er ook in haar familie mensen met een verslavings-problematiek waren. En dat ze haar pessimisme van mijn grootmoeder geërfd heeft. Mijn moeder benadrukte altijd het slechte, ze had geen taal had voor het goeie. Over mijn tweede boek zei ze enkel: 'Er staan minder spelfouten in dan in het eerste.' Ze kon nooit eens onomwonden positief over iets zijn."

Heeft ze die zwartkijkerij aan jou doorgegeven?

"Deels wel. Toen ik de Bronzen Uil won voor Het smelt, dacht ik meteen: 'Hoe erg dat ík tienduizend euro heb gewonnen en mijn broer en zussen niet.' Ik zie de keerzijde nog voor ik de medaille zie. Maar ik probeer mijn omgeving daar zo min mogelijk mee lastig te vallen."

Na de mail waarin je moeder meldde dat ze terminaal ziek was, begon je haar 'mama' te noemen in plaats van 'moeder'. Deed haar doodvonnis onvermoede tederheid in jou ontluiken?

"Ik had het gevoel dat we samen naar een neutrale plek moesten gaan. Dat ik in de tijd die ons nog restte een ultieme poging moest ondernemen om haar te begrijpen. Maar zelfs in het aanschijn van de dood lukte het ons niet om ons aan elkaar te tonen. Om een wezenlijk gesprek met elkaar te voeren. Eigenlijk communiceerde ik alleen via mijn boeken met mijn moeder. We hadden een driehoeksrelatie: er was de moeder, de dochter, maar ook de schrijfster. En via de schrijfster kwam de moeder te weten hoe de dochter over bepaalde dingen dacht. Mijn moeder schaamde zich voor de moeder-figuren in mijn boeken. Wellicht omdat ze er het verdriet van haar dochter in ontdekte."

Je moeder is begin dit jaar overleden. Maakte het feit dat je band met haar zo beschadigd was je verdriet kleiner of net groter?

"De dag waarop ze stierf, was een rare, overdonderende dag. Op de trein terug naar huis kon ik niet stoppen met huilen. Maar er was ook opluchting. Omdat mijn relatie met haar eindelijk voorbij was. Omdat ik besefte: eindelijk moet ik mij niet meer schuldig voelen omdat ík gelukkig ben en zíj́ niet. De eerste week na haar dood heb ik mij ongelooflijk licht gevoeld. Ik vroeg mij af: waarom mis ik haar niet, waar is mijn verdriet gebleven? Dan besefte ik dat ik mijn hele leven om haar verdrietig ben geweest. Dat ik mijn verdriet gewoon over zesendertig jaar gespreid heb."

Een troebele jeugd heet voor een schrijver een goudmijn te zijn. Ligt je moeder aan de basis van je schrijverschap?

"Zonder meer. Onlangs gaf ik in Duitsland een lezing. Terwijl ik in de bomvolle zaal keek, dacht ik: al deze mensen zitten hier omdat ik met mijn moeder zo'n pijnlijke relatie had. Er zijn wel meer kunstenaars die via hun werk de erkenning zoeken die ze vroeger misten. Maar om het gebrek aan erkenning van je moeder goed te maken, heb je de erkenning van heel de wereld nodig, plus die van je moeder."

Autobiografie van mijn lichaam ontleent zijn titel aan de invloed die je moeilijke jeugd op je lichaam heeft gehad. Je schrijft dat je walgt van je lichaam. Kan je uitleggen waarom?

(na een stilte) "Er was veel impliciet geweld bij ons thuis: ik heb mij voortdurend schrap gezet. In mijn volwassen leven is de bedreiging die mij als kind omringde verdwenen. Maar mijn onzichtbare spiermassa, mijn zielmassa zelfs, is nog altijd doordrongen van angst. Er heeft zich in alle regionen van mijn lichaam een verkramptheid genesteld: ik pulk aan mijn vingertoppen, bijt aan mijn nagels, heb een heel arsenaal van tics. Ook mezelf aankijken in de spiegel met mijn kleren uit, kan ik nog steeds niet. Het is moeilijk om in enkele zinnen te vatten waar dat allemaal vandaan komt. Maar ik heb het in mijn boek inzichtelijk proberen te maken. Het feit dat ik thuis nauwelijks zelfliefde heb meegekregen, speelt zeker een rol."

Een kwetsbare passage in je boek is die waarin je je kapsel verklaart: je dot dient om je lichaam, dat je te groot en te breed vindt, optisch te verkleinen. 'Zodra ik de dot maak', schrijf je, 'ben ik geen lichaam met een hoofdje meer, maar een hoofd met een lichaampje.'

(stil) "Ik had niet zoveel zin om dat te onthullen. Maar juist als je geen zin hebt om iets te schrijven, moet je het toch doen. Want dan is het wellicht belangrijk. En dat is het in dit geval ook: in mijn dot verberg ik mijn defecte zelfbeeld."

Omwille van dat defecte zelfbeeld is het voor jou niet vanzelfsprekend om van seks te genieten, blijkt uit je boek.

"Ik kan heel erg genieten van intimiteit: Robs hand vasthouden, hem tijdens het koken een knuffel geven, samen een kruiswoordraadsel invullen, ... Dat zijn voor mij heel innige, verstrengelende activiteiten. Maar seks is moeilijker, ja. Wat me aan seksueel contact beangstigt, is dat je er, ondanks het feit dat je het met z'n tweeën doet, toch alleen voor staat. Je kunt niet werkelijk in elkaar overvloeien, het is ieder voor zich. Ik vind seks prettiger wanneer er ook taal aan te pas komt. Wanneer ik niet enkel van mijn lichaam afhankelijk ben om me met mijn bedpartner verbonden te voelen. Gelukkig vindt Rob het niet erg dat ik af en toe iets zeg."

'De opluchting dat een man eens niet met een Pornhub-blik naar mijn lichaam kijkt', schrijf je over je eerste keer met Rob.

"Het was een verademing dat Rob niet verwachtte wat mijn vorige vriendjes wél verwachtten. Ik deed hem bijvoorbeeld geen plezier met alles kaal te scheren. 'Ik heb de jaren tachtig nog meegemaakt', zei hij. (lacht) Maar hoe zorgzaam hij ook met me omgaat, ik weet nog altijd niet goed waar ik in bed zin in heb. Omdat mijn lichaam en ik elkaar zo slecht begrijpen, ben ik op seksueel gebied weinig ontwikkeld."

Ben je in therapie om van je lichaam te leren houden?

"Nee. Er zijn mensen die complexloos met hun lichaam kunnen omgaan. Maar moet ik mij met hen blijven vergelijken? Misschien is het tijd om te aanvaarden wie ik ben. Om te accepteren dat ik misschien nooit ongeremd van seks zal kunnen genieten. Ik heb van het leven al meer gekregen dan ik had durven hopen: een gelukkige relatie, een goeie broer en dito zussen, veel vrienden en vriendinnen, ... Ik voel momenteel niet de behoefte om opnieuw in therapie te gaan."

In Autobiografie van mijn lichaam bezoek je vanuit je hoofd je lichaam. Ook je vriendin Bregje Hofstede schreef in Oersoep over de versmelting tussen het geestelijke en het fysieke. Is te ver van je lichaam verwijderd raken voor schrijvers een beroepsrisico?

"Schrijvers zijn tot op zekere hoogte altijd meer hoofd dan lichaam. Maar in tegenstelling tot mij kan Bregje zich wél fysiek uitdrukken. Zij legt in Oersoep dan ook meer de nadruk op zingeving: hoe kan je via fysieke ervaringen tot iets mystieks komen? Wat Oersoep en Autobiografie van mijn lichaam met elkaar gemeen hebben, is dat Bregje en ik tijdens het schrijven allebei de controle hebben laten varen. Dat we wilden zien wat er naar boven komt als je vanuit het zintuigelijke schrijft, en niet vanuit een vooraf bepaald plot."

Wat niet naar boven komt als Lize Spit de controle laat varen, is verontwaardiging. Op geen van de 387 pagina's van Autobiografie van mijn lichaam schrijft ze dat haar moeder haar ouderschap netjes ingepakt had moeten teruggeven. Of dat haar vader door een vrederechter met tandpijn ter verantwoording geroepen had moeten worden. Ik loof nogmaals haar barmhartigheid, maar werp op dat kwaadheid en mededogen elkaar niet hoeven uit te sluiten. Dat ze met het oog op een catharsis misschien zelfs beter een tijdlang haasje over spelen.

Ze schudt het hoofd: "Ik kan mijn ouders nog altijd niet op het matje roepen. Mijn voorraad loyaliteit is zelfs na zesendertig jaar nog niet uitgeput. Met dit boek trek ik wel een grens. Ik eis het recht op om mijn verhaal te vertellen. Om eens niet voor mijn ouders te zorgen. Maar ik loop niet met gebalde vuisten rond. Mijn boek is geen afrekening."

Integendeel: het bewijst dat de liefde van een kind voor zijn ouders onvoorwaarde-lijk is. Wanneer je moeder op een gegeven moment nuchter probeert te blijven, vraag je je niet af of ze dat in godsnaam niet wat eerder had kunnen doen, maar of je wel genoeg dankbaarheid toont 'voor haar opoffering'.

"Je ouders blijven altijd je ouders, hoe ze die rol ook vervullen. Zelfs op latere leeftijd is het moeilijk om je aan je ouders te onttrekken. Je kan ze wel uit je leven bannen, maar dan nog zal hun afwezigheid altijd een ding blijven. Ik ben nog maar recent beginnen inzien dat het verzuim van mijn ouders mij het recht geeft om met terugwerkende kracht kwaad te worden. En toch kan ik het niet. Laten we dat het goeie nieuws noemen: de situatie bij ons thuis was moeilijk, en triest, en uitputtend, maar niet in die mate dat ik er niet meer met liefde over kan schrijven. Er was ook veel goeds."

In het laatste jaar van haar leven schreef je moeder in een mail aan haar kinderen: 'Ik heb jullie jeugd verpest, voel me daar enorm schuldig over.' Was dat een als vaststelling vermomde vraag om vergeving?

"Ik denk het wel, ja. Ik heb haar mail beantwoord met een lijst van alles waarvoor ik haar dankbaar was. Weer die oude reflex: oh nee, mama voelt zich slecht, hoe kan ik dat oplossen? Later dacht ik: ik had haar serieus moeten nemen. Het moment moeten aangrijpen om te zeggen: ja mama, je hebt het deels wel verpest. Voor je iemand kan vergeven, moet je benoemen wat er verkeerd is gegaan."

Zou je het leven van je moeder mislukt durven te noemen?

"Het is een beetje aanmatigend om over andermans leven te oordelen. Maar haar leven is niet geweest wat het had kunnen zijn, nee. Op haar begrafenis moesten we een liedje van Kommil Foo spelen: 'Angst is maar voor even / spijt is voor altijd.' Ik denk dat mijn moeder veel spijt had. Van alles wat ze niet geweest is, van alles wat ze niet gedaan heeft."

Na haar dood werd je moeder thuis opgebaard. Jij wou er elke dag bij zijn wanneer ze verzorgd werd. Waarom?

"Omdat ze er zo vredig uitzag. Ze was dood, er ging niks afwijzends meer van haar uit. Het deed me deugd om een verzachte versie van mijn moeder te zien."

Tot slot: je schrijft in je boek dat je nog nooit een interview met jezelf hebt gelezen zonder dat je misselijk werd. Hoe komt dat?

"Dat heeft weer met mijn gebrek aan zelfliefde te maken. Als er een interview met mij verschijnt, denk ik nogal snel: 'Lize Spit, wie denk jij wel dat je bent om zoveel ruimte in te nemen? Had hier niet beter een interview met iemand anders gestaan?' (na een stilte) Er zal nog veel water naar de zee moeten vloeien voor mijn zelfbeeld hersteld is. Maar ik beloof je dat ik zal proberen om bij de publicatie van dit interview niet misselijk te worden. Om te denken: ik mag ook bestaan, ik mag ook zeggen hoe het geweest is."

We drinken onze koppen koffie leeg, de herstfzon brandt met enige moeite een gat in de wolken. We zouden daar symboliek in kunnen zien, of zelfs een teken uit het hiernamaals, maar houden het wijselijk op een speling van het lot. Een goed getimede speling van het lot, dat wel.

[rotterdamvanalles]

Sparta-Feyenoord op 20 oktober 1968.

Uit de Telegraaf van 21 oktober 1968:

Feyenoord imponeerde niet op Spangen ROMEYN MET ÉÉN TREFFER „MATCHWINNER” Sparta zonder vertrouwen WIM JANSEN IN GLANSROL

Van een onzer verslaggevers:

SPARTA is dit seizoen (nog) niet toegerust met het wapen, dat de Rotterdammers al jaren achtereen tot zo'n hechte eenheid heeft gemaakt. Dat wapen heet zelfvertrouwen en juist in de thuiswedstrijd tegen Feyenoord had Sparta het zo goed kunnen gebruiken. Nu was het op het Kasteel een zeer eenzijdige vertoning, die Feyenoord al in de derde minuut, niet zonder geluk, door een treffer van Romeyn besliste. Kenmerkend voor de machteloosheid van dèeSpartanen was wel dat deze minieme voorsprong van een zeker ook niet imponerend Feyenoord verder geen enkele seconde van het steeds harder wordende duel in gevaar is geweest.

Sparta kwam door Klijnjan tot een acceptabel schot, maar dat was al voor het doelpunt van Feyenoord en de 32.500 bezoekers trokken daar nog de conclusie uit dat Sparta op eigen Kasteel de slechte competitiestart nu wel eens wilde besluiten. Maar het bleef 88 minuten lang bij dat ene schot van de hard werkende Klijnjan, die van de andere Spartaanse spitsspeler Venneker meer last dan gemak had. Op het middenveld kon Pijs niet één bal behoorlijk raken en omdat Jansen — de beste speler van het veld — bij Feyenoord in een glansrol stak, was er op dit punt van Sparta geen enkel gevaar te duchten. Heijerman en Bentzon (!) waren op papier de buitenspelers bij Sparta, maar zij waren zelden in de aanval te vinden

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit de Telegraaf van 21 oktober 1968.

[axisconsultancynederland-blog]

Zelfregulatie: bepaal zelf je reactie

De hele dag door spelen gevoelens een rol in alles wat we doen.�� Soms zijn deze gevoelens op de voorgrond, terwijl ze op andere momenten naar de achtergrond verschuiven.  Een gevoel van overweldigende drukte of machteloosheid is niet constant aanwezig; het kan op verschillende momenten sterker of zwakker naar voren komen.   De sleutel tot het beheersen van intense gevoelens ligt in het…

[jurgenameen]

192, 15, wat

Wat doen onszelf toch steeds aan door te wijzen naar die ander?

Slachtoffers voelen we ons

Omdat we de machteloosheid zelf zijn

Moeten wij de ander laten lijden

Wat is dat toch te denken dat wij goed zijn en die andere fout

We zoeken en fantaseren bewijs

In plaats van naar onszelf te kijken

Te luisteren naar de onrust in onszelf

-copyrights Amir Alias Ali 2024-

[patriciaschrijft]

Ik ben sterk, want ik leef!

Ik verbreek de verbinding en barst in tranen uit. Even lijkt het alsof de grond onder mijn voeten wegzakt. Een gevoel van ongeloof en machteloosheid maakt zich van mij meester. Hoe kan dit nou? Hoe kan het gebeuren dat deze uitslag uit mijn bloedtest is gekomen? De boodschap was toch echt duidelijk aan de telefoon… “Mevrouw, er is helaas geen zwangerschap ontstaan.” En met die woorden is mijn…

[love-bertie1948]

Vrede Wat moet je zeggen als je het ziet Als de wereld in vlammen opgaat, als we de wereld in één nacht kunnen vernietigen En als een volk geen land meer heeft Wanneer machteloosheid woede wordt, dan is er nog maar één droom over: vrede is de hoop die ons rest, is de wil die ons drijft, als de hele wereld in puin ligt. Vrede is de roep om eenheid In een met bloed doordrenkte tijd, Waarin alleen de hel wint. Wat heilig is, is niet altijd rechtvaardig En je kunt er niets tegen doen. Want het vreet aan je geweten En laat je nauwelijks meer slapen het zijn de moordenaars die niet rusten. Vrede is de illusie van de mensheid Al miljoenen jaren lang ,Is dit de zegen die we missen. Vrede is de laatste reddingsboot In de grote vloed van ellende, het Is de moed die je op de been houdt. Als we erin geloven, met heel ons hart Dan zullen we steeds meer worden. en als we ons verenigen, als druppels op een gloeiende plaat Dan zijn we zo één grote zee Vrede is de boodschap die dat met zich meebrengt Vrede wordt niet tot stand gebracht door het sterkste leger. Maar door liefde en verstand, en vergiffenis Laten we niet vervloekt blijven, en elkaar afmaken maar in vrede proberen te leven, anders is het te laat

BERTIE

[se-coaching]

Leven Met Verlies: Hoe Je Verder Kunt Gaan Als Alles Anders Is

Het leren leven met de rouw is een enorme uitdaging. Het leven met verlies brengt veel emoties en moeilijkheden met zich mee. Enerzijds is het accepteren van de machteloosheid moeilijk. Anderzijds voel je misschien dat je je kinderen, kleinkinderen of (ex) (plus) (pleeg)kinderen te weinig ziet. Misschien ervaar je zelfs dat je je vader, moeder, opa of oma te weinig ziet. Het kan ook zijn dat je…

[frangipandroom]

[devosopmaandag]

De mond van de waarheid

“Waarheid is een leeg metafysisch compliment dat dient als retorisch schouderklopje op een bewering.”, las ik, en moest lachen. Nou, dacht ik, je zult maar rechter zijn, of examinator, of gewoon mens. Ik moest lachten om de scherpzinnigheid van de uitspraak, maar ook omdat het natuurlijk de uitspraak van een filosoof is; van Richard Rorty in dit geval. Na 21 maanden kwam onze filosofieleesgroep weer bij elkaar. Het boek dat we bespraken was het filosofie-essay uit 2020, dat Alicja Gescinska schreef: 'Kinderen van Apate – Over leugens en waarachtigheid.' Toen ik haar betoog van zo'n 50 pagina's uit had, ervoer ik weer hoe hulpeloos de filosofie soms lijkt, hoe onmachtig.

Apate is de Griekse godin van de misleiding, die ontsnapte toen Pandora de verboden doos opende. Sindsdien, schrijft Gescinska, zijn we kinderen van Apate. De leugen is onder ons en met ons en van ons, zou je ook kunnen zeggen. In een helder en analytisch betoog ontleed ze de filosofische ideeën die in de loop der eeuwen over leugen en waarheid zijn ontwikkeld. Leven we inderdaad in het 'post-truth- tijdperk', een besef dat zich zo sterk aan ons opdringt? Met Trump als apotheose? Ze beschrijft hoe allerlei factoren langzaam maar zeker hebben geleid tot het besef dat waarheid niet langer een grond is waarop de mens is gehuisvest. Als dat ooit al zo was. De afgelopen twee jaar is dat tot in het absurde en hilarische duidelijk geworden. In Rome staat La Bocca della Verità (de mond der waarheid), een marmeren schijf met een gezicht en een geopende mond. In de Middeleeuwen ontstond de legende dat wie zijn hand in de opening stak en een leugenaar was, zijn hand werd afgebeten. Een virtuele Bocca della Verità zou in deze tijd mooi zijn.

Is het Post-Modernisme de boosdoener, of de analytische taalfilosofie? En wat is waarheid eigenlijk? De filosofie onderscheidt grofweg drie benaderingen van waarheid: 1) de mate waarin een bewering correspondeert met de werkelijkheid 2) de mate waarin een bewering de interne samenhang van een wereldbeeld ten goede komt, 3) (de meest simpele) waarheid is wat werkt. Het mag duidelijk zijn onder welke opvatting Trump zich schaart.

Haar conclusie is dat we niet zozeer in het post-truth tijdperk leven, maar in het post-truthfulness tijdperk. Waar het in deze tijd aan ontbreekt is niet waarheid maar waarachtigheid. In het laatste hoofdstuk maakt ze een bocht naar de politiek. Het ontbreekt in de politiek aan filosofische zelftwijfel, zegt ze aan het eind. Precies daar voelde ik de machteloosheid van de filosofie, want zo'n vaststelling is zo .... Ik dacht aan Rutte, die ik een diepgrondelijke en schandelijke vormeloosheid verwijt, maar ons oudste groepslid J. zegt het krasser: Rutte is een gevaar voor ons land, uitsluitend gericht op behoud van de macht. Filosofische machteloosheid ten spijt, het was een levendige middag en het gaf me opnieuw het plezier van het denken.

[softrevolutionoflove]

Psychologische oorlogsvoering om ‘corona vaccin’ te pushen!

  Conclusie      

      Samenvatting van alle marketingcategorieën die worden gebruikt om dit ‘vaccin’ te ‘verkopen’ aan de burger. Maar wat kunnen we hier nu uit concluderen? Wat al deze strategieën met elkaar gemeen hebben, is dat de hysterie steeds groter aan het worden is. Als de ‘vaccinatie’-bereidheid echt zo hoog is als Hugo de Jonge beweert, hoeft het vaccin niet zo te worden ‘gepushed’ als het nu wordt gedaan. Als de ‘vaccins’ echt zo populair zijn, zouden de media er namelijk geen reclame voor maken, maar zouden ze de mensen vertellen niet in paniek te raken.      

      Gelukkig spreken steeds meer artsen, psychologen en wetenschappers zich uit tegen het ontstaan van een medische politiestaat. Kortom, er is een goede reden om te denken dat het verzet tegen het ‘nieuwe normaal’ veel groter is dan dat de gevestigde orde ooit had verwacht.      

      Je zet de koningin (van het VK) niet op een zoomoproep om mensen aan te moedigen te vaccineren als je ‘de oorlog’ aan het winnen bent. Zie onderstaand de videoboodschap van de ‘Queen Elizabeth’.      

      Op basis van al deze informatie mag je zelf je conclusies trekken. Weet dat holistische gezondheid verder gaat dan het prikken van een naald in je arm. Persoonlijk vind ik het ongelofelijk dat er zo blind wordt ingezet op een experimenteel vaccin wat niks te maken heeft met gezondheid, maar alles met macht en financieel gewin.      

      Als straks het kantelpunt is bereikt, staat er een leger aan wakkere en bewuste mensen klaar voor de verandering die de wereld nodig heeft. JIJ bent daar voor nodig! Een andere wereld ontstaat namelijk pas bij de verandering van het collectief waar jij als individu onderdeel van bent. Schiet niet in angst en machteloosheid, maar neem zelfregie over je staat van zijn en je gezondheid. Spreek dan ook niet in termen van anti-vaccinatie, of anti-lock down. We zijn niet anti-iets. We zijn Pro medische vrijheid, Pro burgerrechten, Pro eigen keus en Pro gezondheid. Laten we vooral daar voor gaan      

      Artikel:                       De steeds wanhopiger wordende trucs zijn allemaal onderdeel van het spel dat er word gespeeld. Als je ze niet doorziet, val je er misschien voor, vandaar dit artikel. In deze blog lees je over de 5 manieren waarmee autoriteiten je willen manipuleren en onder druk zetten om je zo snel mogelijk te laten prikken.                                              

                         MEER INFO                      De uitrol van het Corona 'vaccin' is nu in volle gang over de hele wereld.De machten die in het spel zijn, willen dat elke persoon wordt gevaccineerd, en ze doen er alles aan om ervoor te zorgen dat dit ook gebeurt.        

       Als je niet kan geloven dat men psychologische oorlogsvoering inzet om zoveel mogelijk Nederlanders over te halen om te vaccineren, check dan naar de oproep van de Rijksoverheid voor mensen met ervaring in gedragswetenschappen en psychologie om mensen over te halen om te gaan prikken.        

       Deze psychologische gedragsbeïnvloeding vindt nu op allerlei manieren plaats. Hieronder de vijf belangrijkste manieren waarop onze autoriteiten jouw toestemming proberen te krijgen om te prikken.        

       Op die manier zal het altijd ‘je eigen keuze’ zijn geweest. Let dus heel goed op voor deze manipulatieve vormen van druk zetten.        

1. Omkoping

     Er wordt je vertelt dat het ‘vaccineren van iedereen in Nederland’ de enige manier is om weer terug te kunnen naar een vorm van ‘normaal’.        

       Wil je niet graag weer naar de kroeg? Of naar de sportschool? Of je oma zien? Of mensen knuffelen?        

       Pak dan NU je kans. Pak je kans en al deze maatregelen zoals: lock-down, 1,5 meter, economische schade, sluiting van scholen en horeca zullen allemaal verdwijnen.        

       Het lijkt erop dat een “terug naar normaal” een vaccin als voorwaarde stelt. Hoevaak heeft Hugo de Jonge wel niet herhaald ‘een vaccin is echt het enige wat echt helpt om hieruit te komen’.        

       Je hebt mij niet nodig om de complexiteit van deze sluwe techniek uit te leggen. Het is simpel gezegd DWANG. “Doe wat we zeggen, en je krijgt een beloning.”        

       Belangrijk om te onthouden: een “terug naar normaal” is een leugen. Hoevaak mensen de mantra ook herhalen op TV en in de media, de “experts” zijn duidelijk genoeg geweest. Velen hebben gezegd dat we NOOIT meer naar een ‘normaal’ zullen gaan en weer anderen hebben gezegd dat we de corona maatregelen moeten blijven handhaven tot ten minste 2022.        

       Van het vaccin zelf is ook

niet eens bewezen

dat het de overdracht voorkomt of beperkt. Dus zelfs degenen die gevaccineerd zijn, krijgen nog steeds de opdracht om alle maatregelen te blijven opvolgen.        

2. Beroemdheden inzetten

     Eén van de oudste en meest gebruikte marketingtrucs: het inzetten van bekendheden. Deels omdat het werkt, maar vooral omdat het goedkoop en gemakkelijk is.        

       Zelfs de NHS (de RIVM van de UK) schroomde niet om deze strategie in te zetten en zeiden dat ze van plan waren “verstandige beroemdheden” in dienst te nemen die “bekend en geliefd” zijn om het anti-vax-sentiment te bestrijden zoals Elton John.        

       Met de slogan ‘Ik stroop mijn mouw op…’ gaan ook bekende Nederlanders meewerken aan de overheidscampagne voor het coronavaccin.        

        Belangrijk om te onthouden: beroemdheden – vooral acteurs en tv-persoonlijkheden worden betaald voor dit soort optredens. Zelfs als hun bedoelingen juist zijn, is er geen reden om aan te nemen dat een van hun ook maar enig begrip heeft van waar ze het over hebben. En geen van deze mensen heeft iets te verliezen als jij of een dierbare schade lijdt door het nemen van een experimenteel vaccin.        

3. Bewust creëren van “schaarste”

     We zien al weken achter elkaar krantenkoppen over de “beperkte voorraad” van vaccins en hoe mensen in Nederland wanhopig op zoek zijn naar een shot. Ook hoor je dat sommige groepen ‘voorrang’ krijgen boven andere, en dat de ‘achtergestelde’ mensen hier boos over zijn.        

       Iedereen die ooit in een winkel is geweest, kent de volgende marketing zinnen. “Zolang de voorraad strekt”, “Tijdelijke aanbieding” of duizend andere varianten die zijn ontworpen om het idee te creëren dat als je product X nu niet koopt, jij ​​je kans zult missen.        

       Een kwalijk gevolg hiervan is een soort van nep exclusiviteit. Je moet er nu bij zijn, anders ben je te laat!        

       Door het idee te creëren dat het vaccin moeilijk verkrijgbaar is, creëren ze ook het idee dat iedereen die een dosis in handen krijgt erg geluk heeft. Ook krijg je het idee een soort van speciaal lid te zijn van de speciale club van ‘gevaccineerden’.        

       Belangrijk om te onthouden: het is totale onzin. Ze lopen geen enkel gevaar dat de vaccins ‘opraken’. En zelfs als dat zo is, is schaarste een marketingtruc, geen argument.        

4. Gecreëerde populariteit

     Je mag het idee van groepsdruk niet onderschatten als het op marketing aankomt. Eén van de oudste trucs in het boek is het kweken van populariteit middels het idee dat populariteit al bestaat. Daarom kopen mensen likes en views op YouTube en hebben concerten zogenaamde ‘stoelvullers’.        

       Moet je maar eens goed opletten wat Hugo de Jonge maar blijft herhalen in de tweede kamer als het gaat over vaccins. Een veel herhaald zinnetje is: “Gelukkig is de bereidheid om te vaccineren zeer hoog in Nederland”. En vaak genoeg komen er ‘onderzoeken’ (lees Polls) naar buiten dat zeker 90% van de Nederlanders zich laat vaccineren.        

       Is dit echt waar? Nee, want al deze ‘onderzoeken’ zijn niks anders dan opiniepeilingen. En die zeggen natuurlijk helemaal niks. Als ik op deze website een poll opzet en 5.000 mensen laat stemmen, kan ik ook zeggen dat ‘onderzoek’ laat zien dat 98% van alle Nederlanders tegen vaccinatie zijn.        

       Om (ironisch genoeg) Peter Hitchens te citeren: “Opiniepeilingen zijn een instrument om de publieke opinie te beïnvloeden, niet om die te meten.”        

       Belangrijk om te onthouden: een opiniepeiling is geen maatstaf voor de werkelijkheid en populariteit is geen maatstaf voor kwaliteit. Het is in het belang van de gevestigde orde dat alle andersdenkenden het gevoel krijgen een kleine minderheid te zijn.        

5. Niet vaccineren is geen ‘normaal’ leven meer leiden

     Dit is een interessante. Er is de laatste tijd veel gepraat over vaccinatiepaspoorten. Het idee wat er nu verspreid wordt is dat ze ‘onvermijdelijk’ zijn om weer een ‘normaal’ leven te kunnen leiden.        

       Nu is het idee van ‘onvermijdelijkheid’ een krachtig hulpmiddel. Je kunt het namelijk gebruiken om gevoelens van nederlaag bij je oppositie op te wekken en zo hun toestemming zonder dwang te krijgen.        

       Je kunt zien dat deze ‘verslagen’ taal de overhand begint te krijgen bij sommige tot nu toe kritische, bezorgde burgers. Je hoort nu dingen als ‘ik wil wel mijn leven terug, dus als ik daar voor moet vaccineren, dan doe ik dat uiteindelijk wel”.        

       De Britse journalist en schrijver ‘Peter Hitchens’ kondigde onlangs aan dat hij is gevaccineerd omdat vaccinpaspoorten onvermijdelijk waren. Hij zei:        

       “Ik heb het sterke gevoel dat elke vorm van reizen, en tal van andere dingen, onmogelijk zullen zijn als ik niet over het benodigde vaccinatiecertificaat beschik”.

Je mag juist niet op sommige vluchten blijkt nu als je WEL ‘gevaccineerd’ bent omdat er meer kans is op bloedklontjes en dus dooien op het vliegtuig.

       “Laat u nu vaccineren, want het zal waarschijnlijk uiteindelijk wel moeten” is de boodschap, en het is niet moeilijk om het nut ervan in te zien, gezien de voordelen die je er voor terug krijgt.        

       Zullen ze uiteindelijk ook in Nederland ‘vaccinpaspoorten’ uitgeven? Die mogelijkheid is er zeker. Er zitten echter enorm veel haken en ogen aan. De vraag is hoelang zoiets überhaupt stand gaat houden.        

       Belangrijk om te onthouden: ‘vaccinatiepaspoorten’ zullen alleen “onvermijdelijk” worden als de overgrote meerderheid van de mensen het ’vaccin’ heeft gehad. Als genoeg mensen weigeren deel te nemen, zal het programma nooit werken of lang stand houden.        

  Bron:

https://leefbewust.nu/5-manieren-manipulatie-prikken/?fbclid=IwAR2J9MzyAVnobjgVuNdBtgMzwvwSvl5Yp4MJlO64CXwRd9JEMNbtbT1J93w