#mijn gedichten

[stormvanwoorden]

Hoe mijn handen jouw vorm zoeken strepen trekken in de dauw op de ruit hoe de druppels een weg zoeken lijnen trekken langs de zon en je schaduw

[dutchjan]

October 04, 2023

[thatsoundsverysimteresting]

De enige reden waarom mijn ogen nog steeds te vaak op jou gericht zijn is omdat jij zo ontzettend lang de enige veroorzaker was van mijn pijn.

[polldermodel]

Schrijf je wel eens gedichten?

Ja, alleen voor mezelf

Ja, voor mezelf en mijn naasten

Ja, voor kleine publiekelijke projecten (zines, locale krant, etc)

Ja, ik wil gepubliceerd worden of heb al iets uitgegeven

Nee, vroeger wel

Nee, maar wil beginnen

Nee, dat wil ik niet

Anders?

[voorbijganger]

Hoi! Herinner je je mij? Ik schreef ooit gedichtjes op dit platform en nu is mijn bundel te koop ❤️

Ik studeer af aan creative writing met een dichtbundel: In mijn droom besta ik uit pixels. Maandenlang keek ik naar livestreams van pleinen en stranden. Dit resulteerde in gedichten waarin ik mijn ouders vind, een man die sjaals verkoopt waar je in kan wonen en mijn eindeloze liefde: de zee. 🌊 tussen de gedichten door vind je ansichtkaarten naar (digitale) rustplaatsen / screenshots van waar ik maanden naar keek.

Je kan de bundel nu pre-orderen door mij een berichtje te sturen. De bundel is ook beschikbaar tijdens de finals (5 tot 9 juli) op ArtEZ Arnhem en bij onze bijna uitverkochte afstudeervoorstelling @hetmetameer

‘Pay what you want’ vanaf €15 (exc. verzendkosten)

Auteursfoto: @wouterleduc

Illustratie: moi

[dracothelizard]

“Schrijven?” vroeg Lucius. “Wacht even, jullie zoeken schrijvers?”

“Lucius!” riep Stede. “Wat is dit nou?”

Lucius haalde zijn schouders op. “Als zij een interessante vacature open hebben staan…” Hij glimlachte naar Hoofdpiet. “Misschien heb ik dan wel interesse om die te vullen…”

“Hoe is je handschrift?” vroeg Hoofdpiet.

“Fantastisch,” zei Lucius. “Kapitein Bonnet kan dat beamen.”

“Nou ja!” snoof Stede.

“Zijn handschrift is inderdaad geweldig,” zei Pete, die naast Lucius was komen staan. “Maar lieverd, ik denk niet dat de stoomboot wat voor jou is.”

“Hoezo niet?” Lucius gebaarde naar de Pieten. “Dit ziet er uit als een hele gezellige en vooral ongevaarlijke bemanning.”

“Dank je?” Hoofdpiet klonk wat verbaasd.

Pete fluisterde iets in Lucius z’n oor en Lucius fronste. “Wacht, de hele dag gedichten schrijven? Voor kinderen? Oké, nee, laat maar, haal m’n CV uit jullie systeem.”

----

Mijn nieuwe WIP gaat fantastisch!

[devosopmaandag]

Iets donkers en zwaars

Mijn omgang met mijn laptop is in zekere zin een magische. Dat geldt eigenlijk voor alle mensen ten opzichte van elke vorm van verfijnde technologie, en het is van alle tijden. Maar dat die omgang magisch is, wordt meestal pas ervaren als er iets grondig fout gaat. Het was donderdagmorgen 23 november 2023. Opeens veranderde mijn lichtgevende scherm ('oh, licht van mijn leven') in diepzwart, met een paar witte woorden in de linkerbovenhoek met een onheilspellende opdracht. Hoe vaak ik die opdracht ook volvoerde, zwart bleef zwart. Mijn laptop was gecrasht. Ik hield hem voor eeuwig levend.

'Is je computer stuk'?', zou mijn moeder gevraagd hebben als ze nog geleefd zou hebben. En ze zou even geaarzeld hebben bij dat moeilijke woord. Ja, Moeder, hij is stuk. Stuk gaan een glas, een bord en een broodrooster. Crashen dat doen vliegtuigen, en er vallen doden. Computers crashen ook, en ook daar vallen doden. Die doden waren eens levende wezens, zoals brieven, gedichten, teksten voor lezingen, teksten in opdracht. Ze slapen eigenlijk de hele tijd, soms weken, soms jaren, maar ze ademen. Ze ademen omdat ze in het leven zijn geboren, er zijn opgegroeid, er een plek hebben. Ze slapen vooral, ik houd van ze, ze zijn heel belangrijk voor me. En nu waren ze dood. Ja, ik weet dat ik back-ups kan maken. Ik heb dat ook wel een tijdje gedaan, maar ben er op een dag mee opgehouden. Het leven wint namelijk altijd. Wat leeft, dat leeft, wat dood gaat, gaat dood.

Terug van computerreparateur H.G. (alsof hij broodroosters repareert) belde ik vriend P. Ik vertelde hem dat de hard disc definitief kapot was en dat wat H ook probeerde, er niets tevoorschijn kwam. Ik zei P dat ik schrok van mijn eigen gelatenheid bij dat nieuws, en dat die grensde aan onverschilligheid. 'Ik dank Vader', zei ik hem ook. Vaders talent voor de dingen te nemen zoals zij zijn, hield ik lang als een tekort van hem. Nu weet ik dat het een van zijn grootste talenten was. Twee dagen later werd ik heel vroeg in de ochtend wakker en plotseling besefte ik: mijn laptop is gecrasht. Met slapen was het gedaan. Iets donkers en zwaars zette zich vast in mijn hoofd.

Maar de geest is een prachtig ding. Hij staat je altijd bij in nood. Elke pijn, elk gemis, elk verlangen kan zomaar worden getroost. Ik zou een voorstelling gaan zien, gebaseerd op het boek 'Orlando' van Virginia Woolf. Heel lang geleden las ik het. Ik sloeg het zomaar open: “… tot er plotseling een geweldige ontploffing in haar oor plaatsvond. Orlando sprong achteruit alsof zij een geweldige slag op haar hoofd had gekregen.[-] In feite was het tien uur in de ochtend. Het was elf oktober. Het was het jaar 1928. Zij bevond zich in het heden.”

Boeken gaan wel stuk, maar crashen niet.

[gewoonkarin]

Vorige week vrijdagavond kwam een volledig gezin, vader, moeder, zoon en dochter, uit onze gemeente om het leven bij een verkeersongeval. In de loop van vorige week zaterdag werd duidelijk wie het waren. Berichten verschenen, gedichten gemaakt waaronder een hartverscheurend van Andy Marcelissen. De dichter des larielands wist het verdriet in een paar zinnen te pakken zodat je niet anders kon dan herpakken omdat het zo binnen kwam.

Grote zus en ik appen dagelijks en spraken ons gevoel erover uit. Hoe verschrikkelijk. Als je een heel gezin weghaalt bij familie, vrienden, kennissen, klasgenoten, collega's, uit het leven in het algemeen, dan is dat niet in woorden uit te drukken.

In eerste instantie hoopte ik dat er niet één kind, die geen zin had om mee op pad te gaan, was thuis gebleven. Gek is dat, dat je daaraan denkt. Het samen zijn is dan voor mij kennelijk troostend. Niet alleen in het eeuwige moeten verblijven en wachten op de rest. Niet alleen hier moeten blijven waar rouw overheerst. Gewoon, samen. Ook de reden dat ik het levensverlies van ons pa accepteerde, ons pa en ma samen. Troost.

Grote zus had, toen Paul zijn leven verloor, ook wel eens zo'n dag dat ze liever bij hem wilde zijn. Het was de zorg om twee kinderen die haar op de been hield. Doorgaan omdat het moet en omdat Paul niet anders had gewillen.

Grote zus typte dat ze in onze gemeente hier over heel wat jaren nog zullen praten. Ik betwijfel dat. Zo werkt het niet naar mijn mening. Een kleine groep mensen rouwt een leven lang. Ze groeien groter dan het verdriet maar het gemis blijft. Dat ze altijd 46, 13 en 10 blijven. In verleden tijd over ze praat.

Dat jij jarig bent en ouder bent geworden dan zij. Dat dat je raakt maar weinig mensen dat beseffen. Een dansuitvoering waar je niet meer heen hoeft omdat ze nooit meer voor je gaat dansen. Dat er ouders zijn die de belangrijke gebeurtenissen met, door en voor hun kinderen niet meer mee gaan maken. De kinderen jong blijven, nog zoveel in het verschiet.

Mijn tandenverdriet, ik zeg standaard dat er ergere dingen zijn. Helaas. Was het maar niet zo. Dat soort verdriet waait weer over.

Maandag is het afscheid. Alleen al de gedachte aan vier kisten op een rij maakt me verdrietig. Hoe moet het zijn als je houdt van die mensen in die kisten. Hartverscheurend.

[pmawagemakers]

Lieve mensen,

De titels van de volgende gedichten zouden ook Vreugde kunnen zijn, omdat dit er in verborgen zit. De keuze van dit thema kreeg ik in mijn handen door een kopje thee bij de opticien, waar ik zo hartelijk werd bejegend.

Fijne dag en liefs, 

Nell

[hobisexually]

amber i am so sorry you are my designated rant person 5 years running so here we go (dutch edition)

MIJN GODDDD ik ben lett in een best friends to lovers fic gedumpt en ik HAAT DIE TROPE!!! mijn beste vriend zei een maand geleden dat hij al sinds we elkaar kennen (4 jaar) feelings voor me had. VIERRRRRR JAAARRRRRRR. we #praatten toen wel maar ging uiteindelijk nergens heen (ik ontmoette mn ex per ongeluk terwijl ik eig met Hem wilde bellen maar ik durfde het niet te zeggen) en ik had een 2,5 jaar rela en nu dropt hij dit 😭😭😭

het was zo ongemakkelijk omg want eerst waren we aan het dansen maar hij keek me veel te intens aan dus ik ging naar buiten om te roken en daar begon hij echt een lulverhaal van "dit kan niet je weet dat het niet kan ik wil het wel maar het kan niet, je snapt toch wel wat ii bedoel" en hij stond ZO dichtbij meanwhile mn ex zat rustig 2 meter naast ons 😖 zij gingen gelukkig weg en ik nam hem voor de zekerheid mee 2 straten verder en toen

hadden we erover gepraat en uiteindelijk gezoend het was heel romantisch eigenlijk aan de utrechtse gracht en daarna daar beneden om voor onze vrienden te schuilen, de dag daarna hadden we n gesprek en besloten om het gwn te stoppen want het zou toch nergens naartoe gaan maar we liepen wel arm in arm terug naar het huis 🤡 en dat was een LEUGEN want 2 weken later (vorige week zondag) kwam hij naar m'n huis, DOODENG en ik was zooo zo nerveus ik deed zo dom en de tension was zo extreem haha hij wou me zoenen in de keuken, ik stond tegen de koelkast aan en ik zei alleen "jammer dat het zo koud is anders konden we nu roken" bffr

toen keken we hp poa en hij was het eens dat draco gay was aahahahaha en daarna gingen we weer zoenen 😱😱😱 en daarna heeel dom praten over NIKS en toen weer zoenen 😱 en nu ben ik #verliefd, letterlijk nog nooit zo down bad geweest denk ik en het is absoluut het vreselijkste ooit EN NIEMAND MAG HET WETEN!!!!!!

ik ben zoo zo verliefd like. liefdesliedjes gedichten romcom giechelen kicking my feet verliefd OP MN BESTE VRIEND

honoured to be the designated rant person, A TITLE I WEAR WITH PRIDE

anyway. I’m sorry maar. ik vind dit echt enorm schattig. ik weet dat je dat niet wil horen NSNSNS maar???? gives one hope man????? de slowburn that was there for you both, you wanted each other all along EN NU BEN JE HIEEEEERRRR.

en ik begrijp echt wel dat het een beetje verboden en embarrassing voelt allemaal en het moeilijk is met je ex en jullie gezamenlijke vrienden maar tbh… dit is toch mooi! en lief! and a good thing! just let yourself have this en alles met je vrienden en je ex komt hierna wel, they’ll get used to it eventually. just ride the waves voor nu en enjoy de roze wolk, just embrace the cringe!!!! its lovely!!!!

[josephinesliteraireblog]

Over mezelf

Beste lezers,

Ik ga een beetje meer over mijn literaire kennis en boeken vertellen, zodat jullie een beeld van mij kunnen vormen. De inhoud gaat mijn favoriete boeken, quotes, liedjes, films, gedichten etc... zijn.

(dit zal vast over meerdere delen gaan, elk een categorie)

Ik verheug me om jullie meer te vertellen!

Tot de volgende post!

[stormvanwoorden]

Telkens ik tegen de muur bots sterft wat er achter ligt een beetje en ik blijf terugkeren

tot ik het als een oud huisdier te rusten leg

[dutchjan]

July 08, 2023

[maartenbuser]

In de laatste Awater van 2024 staat onder meer mijn bespreking van Laaien Laaien Laaien van Lisette Lombé, de huidige Dichter des Vaderlands van België. Deze gedichten zijn gelaagder dan de praterige toon doet vermoeden, wat opmerkelijk genoeg blijkt uit de niet altijd even geslaagde vertaling door Katelijne De Vuyst.

[zinesbyeva]

Gedichten die ik buiten schreef (echt!), geprint op de foto's van mijn zomer <3

[wilgentak]

in discordservers van een visual novel zitten met vrouwen van in de veertig, vijftig. mensen van twintig jaar ouder ontmoeten die vertellen over hoe ze online onder een pseudoniem gedichten publiceren. ik heb lang gedacht, denk het nog steeds soms, dat ik het online deel van mij op een gegeven moment niet meer nodig heb, dat ik moet toewerken naar het laten afsterven, dat dat deel van mij volwassen moet worden. maar misschien is dat niet de juiste blik. misschien gaat het eerder om de integratie, het geheel. wat betekent mijn online aanwezigheid in mijn leven? wat voor relatie wil ik daarmee onderhouden?