voorbijganger

[voorbijganger]

Op dit soort regenachtige dagen verdwijn ik op mijn oude Tumblr pagina. Ik weet niet of je er nog bent maar je mag best weten dat ik op zo'n dag aan je denk. Ik denk terug aan wie ik toen was, dat ik schreef omdat mijn moeder ziek was en dat ik dat nu niet meer schrijf, want hoewel dat mijn studie is geweest ik niet meer weet wat op te schrijven. Gisteren sprak ik een man, laat het me met je delen. Ik vertelde hem over de kunstacademie waar hij ook op werkt en dat ik, sinds ik daar weg ben, het moeilijk vind om nog een pen vast te pakken. Hij vertelde me op een brits-engels accent "it's right under your nose, you just have to start." en hoewel dat al vaker is verteld zou ik willen dat je de ernst in zijn ogen kon zien. Voor het eerst geloofde ik dat ik met mijn voeten voor iets heel belangrijks sta. Waarom ik je dit wil vertellen gaat denk ik meer over mezelf dan over jou, moet ik bekennen. Ik schrijf je niet meer omdat jij het bent maar omdat je mij er wel aan herinnert dat ik moet schrijven. Tegelijkertijd denk ik aan het verdriet, het vervreemde van het dorp waar wij woonden en de eenzaamheid. Deze dingen die zo fundamenteel waren voor mijn poëzie, of hetgeen ik toentertijd "gedichtjes" noemde. Ik lijk enige urgentie te missen, of laat ik het anders zeggen: het gaat heel goed met mij. Ik ben inmiddels allang geen puber meer, maar het ongemak van een puber zijn zorgde wel dat er een wereld op papier ontstond. Nu poog ik dat schrijven om te zetten in iets waar ik een toekomst in kan vinden maar soms voel ik zo'n weerstand om daadwerkelijk te beginnen, hoe is dat voor jou? Als ik zeg dat ik niet schrijf, lieg ik eigenlijk ook. Ik ben bezig met hetgeen mij zo veel bezig houd: water. Mijn lief heeft ervoor gezorgd dat ik mij kan verliezen in Joni Mitchell, ze inspireert mij zo erg en door haar wil ik eigenlijk wel weer heel graag. Hier en daar schrijf ik ook wel in opdracht maar wat ik daar nu echt mee wil vind ik zo lastig. De kinderlijke onschuld van gedichtjes schrijven is er een beetje vanaf en platgeslagen door (innerlijke) critici. Ik zoek het ook niet meer op zoals ik toen deed, dat ik na het avondeten aan mijn bureau kon puzzelen met woorden, het was zo'n leuk spel. Ik ben veel minder alleen, misschien is dat ook waar het mis is gegaan. Schrijven is misschien op een manier ook isoleren. Het meest mis ik nog de ogen waarmee ik toen naar de wereld keek. Ik elke druppel zat poëzie, uit elke straat stroomde gedichten. Denk je dat het goed komt?

[voorbijganger]

Er hangt toch echt iets in de lucht

Kijk maar

Het is donker en soms valt er wat

En als je langer wacht

Breekt er iets open en zie je wat erachter hangt

Dan zijn de randjes van de blaadjes

En ook in je ogen

Ineens goud geworden

alles danst dan

Ook een lach

En er hangt iets over je wangen

Maar ik zeg niets

Er hangt toch echt iets in de lucht

Luister maar

Het rommelt en ritselt

als je je ogen sluit is het zo luid

Dat alles in je hoofd alleen nog maar vallende regen is

En voor het eerst maakt de gedachte je niet verdrietig

Van een hoofd gevuld met water

Want wat stroomt, spoelt en soms vaart er een lief klein bootje dat een kind verloor tijdens het spelen

Misschien hangt het wel te wachten

Om voor als je thuis komt na harde regen

Om je heen te slaan

Omdat iemand aan je dacht

[voorbijganger]

ik kan me voorstellen dat je bent vergeten hoe ik eruit zie en ik word nostalgisch van dit weer

[voorbijganger]

I want to feel soft again.

[voorbijganger]

Een nacht waarin ik je brief terug lees en je steeds een beetje meer mis.

[voorbijganger]

Hoi! Herinner je je mij? Ik schreef ooit gedichtjes op dit platform en nu is mijn bundel te koop ❤️

Ik studeer af aan creative writing met een dichtbundel: In mijn droom besta ik uit pixels. Maandenlang keek ik naar livestreams van pleinen en stranden. Dit resulteerde in gedichten waarin ik mijn ouders vind, een man die sjaals verkoopt waar je in kan wonen en mijn eindeloze liefde: de zee. 🌊 tussen de gedichten door vind je ansichtkaarten naar (digitale) rustplaatsen / screenshots van waar ik maanden naar keek.

Je kan de bundel nu pre-orderen door mij een berichtje te sturen. De bundel is ook beschikbaar tijdens de finals (5 tot 9 juli) op ArtEZ Arnhem en bij onze bijna uitverkochte afstudeervoorstelling @hetmetameer

‘Pay what you want’ vanaf €15 (exc. verzendkosten)

Auteursfoto: @wouterleduc

Illustratie: moi

[voorbijganger]

Wurm mijn haren nog een keer in vlechtjes voor het slapen gaan Die nacht droom ik mij weer klein tot ik weer in de  schildpadlijven in de dierentuin pas

[voorbijganger]

M'n geliefde cowboylaarsje verloren. Kan alleen maar denken aan hoe hij mij Alice in wonderland voor las <3

[voorbijganger]

Nog nooit zo erg het gevoel gehad dat ik met mijn verwaaide haren en ziel voor je deur moet gaan staan, schreeuwen dat ik je leuk vind, dat het het waard is. maar weet ook zo ontzettend goed dat het voor alleen maar meer afstand gaat zorgen, dus verdwijn ik maar. vergeet mij maar.

[voorbijganger]

ik wil dat hij mij ziet in zomerjurkjes op blote voeten. 

[voorbijganger]

Ik wil haar in epoxy gieten haar gladstrijken en de belletjes met een satéprikker uit haar gezicht drukken net op tijd voor ze weer hard is geworden.

[voorbijganger]

verliefd geworden op een jongen in de trein die naast mijn trein stilstond.

[voorbijganger]

30/11

Ik las hem een gedicht voor terwijl hij aan het douchen was. Stapte per ongeluk met mijn sokken in het water. Hij pakte mij vast. Zijn natte lichaam liet zijn schaduw achter. Hij trok mij onder het stromende water tot mijn kleren zwaar vielen over mijn lichaam. 

[voorbijganger]

pannenkoeken bakken en pluk van de Petteflet kijken :)

[voorbijganger]

nog nooit iemand zo enthousiast zien zijn over het kaki-seizoen 

[voorbijganger]

hij stuurde me een foto van cowboylaarzen. Ik kan me niet voorstellen dat ik ronddwaal in iemands gedachtes. 

[voorbijganger]

liefdesbrieven willen schrijven