#kunstgeschiedenis

[toosvanholstein]

"Maar ik troost er mij mee, dat 't beter is om te worden bestreden dan … genegeerd"

Soms doe je een ontdekking en heb je er plots een vrouwelijke schildersheld bij. Dat overkwam me onlangs in Panorama Mesdag. Want die Suze Robertson (1855-1922) was een dijk van een kunstwijf. Lees en kijk maar in TOOS&ART. #kunst #art #expositie

De wonderbare kronkelwegen der kunstgeschiedenis. Die kwamen hier vorige week al ter sprake vanwege ‘Vermeer’ in het Rijksmuseum. En nu spelen ze opnieuw een rol. Suze Robertson in haar atelier Begin deze eeuw kwam ik haar naam + kunstplaatje voor ‘t eerst ergens tegen. Maar vraag me niet meer hoe of wat, geen idee. Drie jaar geleden zag ik voor het eerst in werkelijkheid één schilderij van…

[johnooms]

Wat gebeurde er op 26 november?

1670 – JACOB VAN LOO (±56) OVERLEDEN Hij was een Nederlandse kunstschilder van historie- en genrestukken, en portretten. Hij maakte een bijzonder genre populair: een concert op een balkon of terras. Van Loo werkte met een subtiel kleurenpalet. Hij beïnvloedde Johannes Vermeer, met zijn Diana en haar Nimfen. Van Loo was de grondlegger van een Franse schildersfamilie. Louis Abraham van Loo was zijn zoon, Jean-Baptiste van Loo en Charles André van Loo zijn kleinkinderen... Klik op de link hieronder voor meer Nieuws van Vroeger: http://johnooms.nl/2024/11/26/26-nov/

[de-meerpeen]

Cursus over de weg naar het impressionisme in de Cultuurschuur

Er op uit: 'Cursus over de weg naar het impressionisme in de Cultuurschuur'

WIERINGERWERF – Vanaf donderdag 24 oktober organiseert ’t Nut in Wieringerwerf een vierdelige cursus over de schilderkunst van de Franse revolutie tot het impressionisme, gegeven door kunsthistoricus Martijn Pieters. De cursus wordt wekelijks gehouden in het Nutslokaal van de Cultuurschuur en biedt een diepgaande verkenning van de ontwikkelingen die tot het impressionisme leidden. Pieters, bekend…

[twafordizzy]

Het huis vastleggen in beeld

Pas bij een verhuizing, verbouwing of brand merk je hoe gauw een interieur kan veranderen, hoe snel een inrichting of zelfs een kamerindeling kan verdwijnen nadat er teintallen jaren in is gegeten, gedacht, geslapen, gejuicht en gerouwd, misschien ook voortgeplant en gestorven. In korte tijd en met groot gemak kan een heel leven uit een huis worden geslagen. Het is veel minder dan het lijkt. Stof…

[dutchjan]

March 14, 2023

[acrossthewavesoftime]

Tumblr Dashboard Simulator: 1670s/1680s English Court

🐶 merry-monarch

#monday motivation #motivational quote #there are indeed good thyngs and bad in this countrie #the good: women #the bad: PARLEMENT

5,112 notes

💖 mary-clorine

I have two husbands, and that causes me much trouble and torment of the soul, for I may be with childe by one, and have thus given horns to th'other, who is also a lady, and we have been married first. Now she won't writ to me as we did as girles, and my lawfull husband, I have not yett told, for my condition is not certain yet. I cannot talk in honesty whith one, and with the other husband, neither.

'Tis awkward to speak of this, but if not to your friends online, to whom can one talk of such troubles?

#personal #might remove later #aurelia I miss you

2 notes

🤴dukeofm

There are thyngs the governement, the Kinge in particular, do not wish you to know about: the Royall Successioun is all made false, for instead of the D. of Yorke, the True Heir to H. M. the Kinge shoud be the Duke of Monmouth, for he was lawfully begot by the Kinge, then married in secret to the late Lucy Walter, and must therefore be accepted as Prince before his uncle the D. of Yorke, who is a Catholick.

All ye good people should speak up against this injustice! If you cannot pledge your life (if there be a fight), or some shillings to the cause, you may help it greatly alreadie by re-bloggying, and bringing this mater to greater awareness!

#sociall justice #awareness #politick

798 notes

🎀 prettywittynell

@merry-monarch had me painted! For more content like this, and to vote which painter shoud doe me (haha!) next, please visit my OnlieFriendes account!!!

#lely #girlboss #hotter than madam carwell!! ;)))

1,723 notes

🍊 je-maintiendrai

Hans Willem et moy!

Vouz pouves nous voir en visitant Stichting Kasteel Amerongen, ou icy, en-ligne (un grand mercy au Nederlands Instituut voor Kunstgeschiedenis): https://rkd.nl/images/126807

#meilleur amy #boy best friends #louis n'a pas d'amy si proche que j'ay

905 notes

👑 catholic-guilty666

Why cannot a man haue normall nepheues. One, @je-maintiendrai, is nigh a Puritan in his Protestant fervour, and th'other dispreads falsehoods about the monarcky (and the Roman Church).

I reported the other one, @dukeofm for his libel, in hopes he shall be deactivated, alas th'other I can but block, and not banished from this place. I also hope my daughter the Princess shall divorce him speedilye.

Tonight, I hope to forgett all about this vexing bussinesse by thinking on going a-stag hunting tomorrow with H. M. my brothere, the King.

#vent #vent post #callout post

14 notes

🇮🇹modenamarie

#poll #nicknames #mary

244 notes

💃 annieannieannie

3. The feeling One experiences when One findes out, that one's weird uncle hath a Tumblr-accountt, too 💀💀💀

do not follow him

#i thought 'twas my bad eyes but what i was seeing was real #the family #non followeres do not interact

38 notes

[joostjongepier]

Wat?   School Boys (2021) door Salman Toor, Patrizia Cavalli’s Christmas Table (2020), Studio Nude (2022), The Lake (2019) en Tom sleeping at Locarno with etchings (2020) door Louis Fratino en Wet Hands (2015), Companion (2019) en Kompleks (2016) door Sanya Kantarovsky

Waar?   Tentoonstelling Brave New World in Museum De Fundatie, Zwolle

Wanneer?   5 maart 2023

Salman Toor is afkomstig uit Pakistan en verhuisde naar Amerika. Zijn schildersloopbaan verliep stroef tot het Whitney Museum in New York in één zaal een kleine expositie van zijn werk organiseerde. Daarna schoot zijn carrière als een raket omhoog. Zodanig dat er nu haast geen werk van hem te krijgen is. Er hangt dan ook slechts één klein werk van hem op deze tentoonstelling in Zwolle. Toor is homoseksueel en die geaardheid speelt in zijn werk een belangrijke rol. Op School Boys staan twee jongens tegen een muur. Ze kijken elkaar niet aan, maar toch lijkt er een zeker spanning tussen de twee te bestaan.

Queerness speelt ook een grote rol in het werk van de Amerikaan Louis Fratino. Hij gunt ons via zijn schilderijen een blik in zijn leven, waarbij zijn homoseksuele geaardheid haast terloops langskomt. Daarbij verwijst hij regelmatig naar de kunstgeschiedenis. Patrizia Cavalli’s Christmas Table refereert aan werk van Matisse, Studio Nude doet denken aan Pablo Picasso en The Lake heeft duidelijke overeenkomsten met het werk van Chagall. Mijn favoriete werkje van deze kunstenaar is een heel klein doekje. Het toont een slapende jongeman onder een wit laken met op de achtergrond een ets: Tom sleeping at Locarno with etchings.

Sanya Kantarovsky is geboren in Moskou en woont en werkt in New York. Haar werken zijn qua stijl heel verschillend, maar allemaal virtuoos geschilderd. Het kleurrijke Wet Hands is net zo fascinerend als het haast monochrome Companion (wie houdt hier trouwens wie gezelschap?). Een bijzonder spannend werk vind ik Kompleks. We zien een jongetje met een steek op het hoofd tussen twee volwassenen. Proberen de grote mensen het kind te beschermen of vormen ze een bedreiging voor hem? De vrouw rechts van het jongetje heeft een stevige greep om zijn arm. De man links van hem steekt, haast dreigend, zijn hand uit. Wil hij de steek van het jongetje afnemen of het jongetje zelf beetpakken?  Het jongetje kijkt van onder zijn steek naar de man. Is zijn blik wantrouwend, angstig? Op de achtergrond is een groot gebouwencomplex zichtbaar dat Oostblok-achtig en monotoon oogt.

[jurjenkvanderhoek]

REPRISE GIORGIO MORANDI IN MUSEUM BELVÉDÈRE

Zaterdag 24 februari 2018 zwaaiden de deuren van Museum Belvédère voor het publiek open bij de tentoonstelling Giorgio Morandi | Bologna. Na deze eerste dag zouden de bezoekers in grote aantallen het museum weten te vinden. Want iedereen wilde het intieme werk van deze befaamde Italiaanse kunstenaar met eigen ogen zien. Belvédère beleefde in het jaar van Culturele Hoofdstad Leeuwarden een hoogtepunt in de reeks van haar activiteiten. Een lang gekoesterde wens ging ermee in vervulling. Namelijk om het werk van Morandi in Nederland te tonen. In de namiddag van de vrijdag voorafgaand aan die 24e februari was de tentoonstelling na een lange voorbereidingstijd en een complete herinrichting van de oostvleugel al officieel geopend. En had conservator Han Steenbruggen niet onder stoelen of banken gestoken hoe blij hij was, dat zijn museum het voor elkaar had gekregen dat na jaren de werken van deze kunstenaar weer in ruime mate in Nederland getoond werden. En dat voor een relatief klein museum als Belvédère is.

Hoewel Museum Belvédère zich in eerste instantie vooral concentreert op het werk van Friese beeldende kunstenaars en geestverwanten op het Nederlandstalig kunstterrein, wil Steenbruggen bij zijn aanstelling als directeur in 2008 de blik verruimen. Deze nauwe visie knelt op den duur, hij wil deze verbreden zonder van de koers af te wijken. Eerstens gaat Steenbruggen de collectie herschikken. Hij wisselt daarna tentoonstellingen met regionale oriëntatie af met exposities waarin de verbanden en ook contrasten met kunst van verder kunnen worden uitgediept. En dan sluit het werk van onder meer Giorgio Morandi uitstekend aan op die ambitie. Want de meeste van de kunstenaars die zich verbonden voelen met Museum Belvédère blijken een bijzondere binding met de Italiaanse meester van het stilleven te hebben.

De kleine hoofdpresentatie Giorgio Morandi | Nederland wordt daarom aangevuld met werk van kunstenaars die verwantschap voelden en voelen met Morandi. Uit deze tentoongestelde werken valt op te maken dat de schilderijen van de Italiaan op de juiste plek zijn in Museum Belvédère. Want het zijn overwegend kunstenaars uit de collectie van dit museum die in hun werk eenzelfde stille balans zoeken. De kunstenaars van hier voelen met Morandi een collectieve zwakte verstilling, eenvoud en intimiteit in het werk aan te brengen. Eenzelfde behoefte de zuivere waarneming te spiegelen aan binnenwerelden, schrijft Han Steenbruggen in zijn voorwoord tot een bescheiden catalogus. Dit boekwerk verscheen bij de kleine tentoonstelling van een negental werken uit Nederlandse collecties. Want na een groter overzicht in 2018 doet Belvédère het na 5 jaar nog eens letterlijk dunnetjes over.

In de catalogus wordt de complete Nederlandse collectie getoond. Op zaal hangen negen van de totale elf, daar er twee op dit moment voor Belvédère niet beschikbaar zijn. Met Giorgio Morandi | Bologna had het museum een topper in handen. De tentoonstelling in 2018 werd druk bezocht ondanks de soms tropische temperaturen van dat oververhitte jaar. Het publiek zocht de koelte van de museumzaal, hoewel deze in de warme tinten van Italië waren geverfd. Na afloop van deze tentoonstelling bleef door schenking een uitgeleend schilderij in de collectie van Museum Belvédère achter. Dit schilderij vormt de aanleiding en is nu het middelpunt van deze kleine serie uit het omvangrijke oeuvre van Morandi. In het boek belicht Steenbruggen nog de aanwezigheid van zijn werk bij eerdere tentoonstellingen in Nederland. Hij plaatst de schilder in de kunstgeschiedenis. Morandi bleef zijn gehele leven vrijwel op dezelfde plek wonen. Sporadisch verbreedde hij zijn gezichtsveld. Door deze teruggetrokken manier van leven kon hij in afzondering zijn kunst tot bloei laten komen. In de betrekkelijke afzondering en ver van de rumoerige kunstcentra ontwikkelde hij de eigen wijze van uitdrukken.

Hoe kan het dat de kleine schilderijen waarop vazen, potten en blikken zijn afgebeeld in een behoudend en ingehouden kleurschakering zoveel internationale aandacht krijgen. Waar de vonk overslaat in de kunst zal nooit omschreven zijn. Op welk moment het werk communiceert met de kijker is een mysterieus gegeven, bovenaards bijna. Bij Morandi is het de eenvoud en de zuiverheid die de doorslag geven. Het componeren van het stilleven. De attributen staan stijf tegen elkaar aan alsof deze steun zoeken en vinden. Er zijn nauwelijks restvormen te ontdekken omdat de schilder daarvoor geen ruimte geeft. Hoewel er voldoende leven in de penseelvoering is, iedere verfaanzet en elk uitsmeren is zichtbaar, heerst er een onwereldse stilte in het onderwerp. Dezelfde onderdelen worden wel verschillend gerangschikt of vanuit een ander standpunt bekeken. Zo lijken composities op elkaar maar hebben telkens een andere uitstraling.

“Je moet voorbij de potjes en bekertjes kijken” lees ik ergens in de catalogus. Dan raak je geboeid door de kleuren, de gepenseelde verfstructuren, ritmen en verhoudingen. Dan is het stilleven geen samenraapsel van potjes en vaasjes, maar is het een spel van vormen en kleuren. Dan zie je door de werkelijkheid een abstract gevoel. Die emotie die andere kunstenaars welke zich weten te vinden in het werk van Morandi ook willen overbrengen op de beschouwer. Nietszeggende voorwerpen krijgen in tere schakeringen van rose, violet en blauw op doek een nieuw leven. Eenvoudig en onopvallend, vertrouwelijk en intiem. “Het naast-elkaar wordt bij-elkaar”, schrijft Vitale Bloch in 1950 – welke beschouwing in de catalogus is herdrukt, “de hogere mathematiek is, zoals in alle echte kunst poëzie geworden.” De potjes zijn de woorden in het gedicht. Stijlfiguren die op hun tenen de jambe dansen. Het zijn geen dode dingen meer, de objecten zijn gaan leven. Stil staan ze nog in gelid, maar ze kunnen zich zo uit het keurslijf wringen om een eigen weg te gaan. Aldus gaat dat stel ik me voor wanneer de lichten doven, de deuren sluiten en het stil en leeg is op zaal. Dan komen de potjes en bekertjes los en rekken zich uit, om overdag weer lenig op de plaats rust te kunnen staan.

Met Han Steenbruggen te spreken zijn het die kleine, pretentieloze vaasjes, flesjes en potjes die de eerste blik vangen en de schilderijen hun intimiteit en zo herkenbare menselijke onschuld verlenen. “De artistieke uitwerking (…) tilt het beeld vervolgens naar een emotioneel niveau, maakt dat het beeld appelleert aan alles wat in ons leven breekbaar is en gekoesterd wil worden. Voorstelling en uitwerking liggen in Morandi’s werk in elkaars verlengde, verhouden zich tot elkaar als maat en melodie.”

Giorgio Morandi | Nederland. Schilderijen van Giorgio Morandi in Nederlandse collecties. Catalogus bij tentoonstelling in Museum Belvédère, 2023.

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Koksijde maakt kunstgeschiedenis: Jorge Macchi’s meesterwerk krijgt blijvende plaats aan de kust! https://www.indegazette.be/koksijde-maakt-kunstgeschiedenis-jorge-macchis-meesterwerk-krijgt-blijvende-plaats-aan-de-kust/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Gare du Nord. Belgische en Nederlandse kunstenaars in Parijs (1850-1950)’ van Eric Min: zwier en vakmanschap

In Gare du Nord beschrijft auteur, essayist en criticus Eric Min (1959) hoe kunstenaars uit de Lage Landen — schilders, schrijvers, musici en fotografen — onweerstaanbaar werden aangetrokken door Parijs, van 1850 tot 1950 het onbetwiste epicentrum van de toenmalige culturele wereld. De vaste debarkeerplek voor al dat vreemd gebroed was het luisterrijke treinstation Gare du Nord, nog steeds het eindstation voor wie vanuit het noorden Parijs aandoet. Gare du Nord wekt op meeslepende wijze het mythische Parijs van weleer tot leven en vertelt een tijdloos verhaal van talent en opportunisme, succes en mislukking, vriendschappen en intriges, feesten en fiasco’s.

Een boeiende cultuurgeschiedenis schrijven, met een stad als uitgangspunt, kan Min als de beste. Met De eeuw van Brussel. Biografie van een wereldstad, 1850-1914 (2013) en, samen met Gerrit Valckenaers, De klank van de stad. Een cultuurgeschiedenis van Venetië (2019) leverde Min al twee sterke cultuurhistorische stadsbiografieën af. Ook zijn uitstekende biografieën over James Ensor, Rik Wouters en Henri Evenepoel kregen veel lof en gelden inmiddels als standaardwerken over de desbetreffende kunstenaars. Min komt met andere woorden beslagen op het ijs wanneer het gaat over een eeuw laaglandse geschiedenis in Parijs.

Dat vrij veel sleutelfiguren uit zijn voorgaande boeken opnieuw hun opwachting maken in Gare du Nord, is onvermijdelijk. In de periode die Min afbakent zijn er immers een handvol incontournables. Tegelijk slaagt Min  er moeiteloos in herhalingen te vermijden en diept extra, meer persoonlijke informatie op, specifiek gericht op het Parijse leven van de betrokkenen, of richt zijn blik op vandaag compleet vergeten figuren die toch een belangrijke stempel hebben gedrukt op de kunstgeschiedenis.  

Gare du Nord, Mins eerste boek onder de Pelckmans-vlag, is op veel vlakken een meer dan verzorgde uitgave. Het coverbeeld — een bewegingsonscherpe foto van Ata Kandó met gejaagde passagiers op een mistig perron van het Gare du Nord in 1957 — nodigt meteen uit om een duik te nemen in la folie de Paris. Op de gekartonneerde binnenflappen, staan twee stratenplannen met genummerde cirkeltjes: een van Rive Gauche en een van Montmartre. De plannetjes vooraan worden achteraan herhaald (wellicht voor wie over de helft zit).  Een legende duidt de pleister- en/of woonplaatsen van enkele personages in het boek. Gare du Nord  is een gebonden editie, maar helaas zonder leeslinten (wat meer handzaam was geweest, gezien het grote aantal noten achterin het boek). In totaal zijn er 15 hoofdstukken, telkens opgesplitst in kleinere subhoofdstukken. Verder is er een voorwoord, een dankwoord, een zeer uitgebreide bibliografie voor de meerwaardezoeker, bijzonder uitvoerige noten (met 45 pagina’s, bijna 1/10 van het boek), een omvangrijk namenregister en 3 keurige beeldkaternen, in kleur en zwart-wit, met reproducties en foto’s.

Parijs, zo stelt Min,  is gedurende die eeuw van explosieve creativiteit ‘een smeltoven’, ‘een infernale machinerie. Een draaikolk. De navel van de planeet’. Om deze boude woorden te staven, vliegen in het voorwoord de cijfers in het rond. Zo zocht Min onder (veel) meer op dat ruim een derde van alle belangrijke beeldend kunstenaars, waar ook ter wereld geboren, tussen 1850 en 1899 naar Parijs is getrokken. Of om met Joseph Roth te spreken: ‘Parijs is de hoofdstad van de wereld.’ Het bereik van Gare du Nord gaat nog vijftig jaar verder en beperkt zich tot Belgische en Nederlandse kunstenaars die in Parijs voor een substantiële tijd hebben gewoond, geleefd en gewerkt. De verhalen van deze Belgo-Hollandais zijn volgens Min te mooi om ze niet te vertellen.

Na 1950 is de aantrekkingskracht van de Lichtstad aan het tanen, concludeert Min. Nadien ligt het artistieke brandpunt van de wereld in New York of in Berlijn, ‘tot het grote nergens-en-overal van het wereldwijde web uiteindelijk de winkel overneemt.’ Min verzamelt de petites histoires, maar doet er alles aan om het puur anekdotische te overstijgen. Zijn doel is duidelijk: ‘Herinneren. Niet loslaten. Opslaan in ons gemene geheugen.’ En inderdaad, soms waait er een zweem van nostalgie door Gare du Nord heen, maar  Min is vakkundig genoeg om niet in de vroeger-was-alles-beter-val te trappen en is zijn boek lang een nauwgezette en feitelijke chroniqueur.

Gare du Nord wil een prettig leesbaar naslagwerk zijn, maar heeft geen ambities om exhaustief te zijn. De meest voor de hand liggende namen komen uiteraard aan bod: Félicien Rops, Kees van Dongen, Antoine Wiertz, Piet Mondriaan, Hugo Claus, Vincent Van Gogh, Frans Masereel, André Baillon en Georges Simenon, om er maar een aantal te noemen. Noodgedwongen heeft Min moeten selecteren. Karel Appel en Corneille, bijvoorbeeld, moeten zich tevreden stellen met een terloopse vermelding, wat deels terecht is want beide kunstenaars vestigden zich in Parijs in 1950, op de valreep van het tijdsbestek van Gare du Nord. Wat in het oog springt, is hoe weinig vrouwen ter sprake komen, een jammerlijk gemis waar ik hieronder nog op terugkom.

Aan de andere kant passeren ook minder bekende namen de revue, wat van Gare du Nord een leerrijk en instructief werk maakt. Min verdient alle lof om deze vergeten kunstenaars uit de diepste plooien van de kunstgeschiedenis op te duiken. Johan Barthold Jongkind bijvoorbeeld, die zich in Montmartre Jean Baptiste noemde en zich niet alleen op het canvas liet gelden, maar ook en vooral in zijn stamkroegen, broeihaarden van creativiteit en de ontmoetingsplaats bij uitstek voor bevriende kunstenaars. Of een vergeten meester als Alfred Stevens, de Brusselaar die rond 1900 kon terugblikken op een schitterende carrière en een uiterst mondain leven. De door Min vaak aangehaalde Charles Baudelaire (‘onze geliefde kwelduivel’) drijft de spot met Stevens omdat die volgens de dichter-criticus steeds hetzelfde schildert (i.e. zijn eigen vrouw). Ook de bijzondere relatie tussen de uit Den Haag afkomstige Frederik Kaemmerer en de kunsthandelaar Adolphe Goupil is bijzonder boeiend.

Over Kaemmerer schrijft Min: ‘Geen cliché gaat hij uit de weg, maar altijd doet hij dat met zwier en vakmanschap.’ Een uitspraak die naar mijn gevoel evenzeer geldt voor Gare du Nord. Min heeft overduidelijk een enorme hoeveelheid research gedaan: hij dook in talloze archieven, doorploegde ontelbaar veel correspondenties en verslond een massa egodocumenten en historische werken. Hij geeft net voldoende historische context, waarbij bredere historische stromingen gekaderd worden (zo is er bijvoorbeeld een interessant stuk over prostitutie in het negentiende-eeuwse Parijs). Dat Min erin slaagt al die kurkdroge data en informatie naadloos te verwerken in een levendige, vloeiende tekst, tilt Gare du Nord naar een hoger niveau van geschiedschrijving. Het Parijs van toen komt waarlijk tot leven: de energie, panache en flair spatten bij momenten van de bladzijden.

De grote levendigheid van Gare du Nord is ook te danken aan Mins vinnige, bruisend-intuïtieve schrijfstijl. De ondertoon is essayistisch en licht ironisch, de zinswendingen zijn soms bloemrijk en hoogdravend. Dat zijn taal bij momenten opzwelt van het pathos, zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Over Wiertz bijvoorbeeld klinkt het: ‘Er woont een horzel in zijn hoofd, een beestje dat Ambitie heet en geen maat kent. Wild om zich heen schoppen, hard werken en veel boterhammen eten is de boodschap.’ Het veelvuldig gebruik van het majesteitelijk meervoud, het geregeld direct aanspreken van de lezer en het letterlijk aankondigen van of herinneren aan bepaalde personages, later of vroeger in ‘dit boek’, zal evenmin iedereen bekoren. Deze drie hebbelijkheden staan samen in één zin over Rops: ‘Onthoud die naam, lezer; verderop in dit boek lopen wij deze man nog tegen het lijf.’ Dergelijke zinnen zullen voor sommigen het ouderwets leesplezier verhogen, anderen zullen er zich aan ergeren.

Zoals gezegd, Gare du Nord is noodzakelijkerwijs een selectie, maar het lukt Min nauwelijks zijn persoonlijke voorkeuren onder stoelen of banken te steken. Het mooie openingshoofdstuk over Wiertz bijvoorbeeld, is een verderzetting van het korte stuk over de Elsense excentriekeling in De eeuw van Brussel, waarin Min schetst hoe Baudelaire Wiertz afdeed als ‘een megalomane bluffer, een charlatan die alleen in de smaak valt bij de Engelse toeristen.’ Met een liefdevol portret poogt Min deze denigrerende woorden tegen te spreken. Een ander grandioos hoofdstuk handelt over Félicien ‘Fély’ Rops. Min baande zich een weg in diens circa vijfduizend zwierig geschreven en geïllustreerde brieven, waarin de Naamse kunstenaar uitvoerig bericht over zijn galante avonturen en zijn verbijsterende potentie. Rops verlaat Namen voor de Parijse zusjes Aurélie en Leontine Duluc en voelt zich als een vis in het water in Parijs, ‘het laboratorium van de moderniteit’. Dit hoofdstuk is met zoveel zwier geschreven dat Min het vermoeden doet rijzen dat er in de toekomst nog meer van zijn hand over Rops zal verschijnen.

Ook Émile Verhaeren krijgt een mooi hoofdstuk, met onder meer een beklijvende schets van zijn vriendschap met Stefan Zweig, zijn rol bij Les Vingt en de ontstaansgeschiedenis van het bekende groepsportret ‘La lecture’ van Théo Van Rysselberghe. Het deel over de schilderwerken van Henry van de Velde is minstens even sterk. Vader Guillaume is de roeping van zijn zoon genegen en spoort samen met hem in oktober 1884 richting Parijs: ‘Henry wil er met eigen ogen zien wat de impressionisten er hebben aangericht.’ Het gebruik van de voornaam bij de verwijzing naar enkele favorieten duidt onderhuids eveneens op een zekere voorkeur. Naar Van Dongen bijvoorbeeld wordt dan weer een enkele keer met ‘mijnheer Van Dongen’ verwezen.

De passages over André Baillon, Frans Masereel en Georges Simenon verraden evenzeer een uitgesproken voorliefde voor het werk van deze grootheden. Het siert Min dat hij zijn passie en eruditie niet enkel voor de grote namen inzet. Zo werpt hij zijn licht op inmiddels nobele onbekenden zoals illustrator Privat Livemont, componist Guillaume Lekeu (‘Even stopt de planeet van de kunst met draaien.’, schrijft Min over de dood van de musicus) en de flamboyante schilder Henry de Groux, die weigerde te exposeren in de buurt van de ‘miserabele’ Zonnebloemen van Van Gogh en van de weeromstuit Les Vingt verliet.

Mins zwak voor het experimentele blijkt uit de passussen over de Antwerpenaar Jozef Peeters (‘de aanvoerder van de lokale avant-garde in de havenstad’), de proto- en postdadaïst Clément Pansaers, de totaal vergeten Antwerpse schilder Jules Schmalzigaug, die in Parijs in de ban raakt van het werk van de Italiaanse futuristen en E.L.T. Mesens, organisator van de eerste surrealistische tentoonstelling in België. Wat de letteren betreft breekt Min een lans voor marginale schrijvers zoals de Nederlandse dichter Israël Querido alias Théo Reeder en de in 1906 samen met kompaan Jean Ray naar Parijs vluchtende Paul Kenis, die zijn bohémienjaren in de Lichtstad beschreef in De roman van een jeugd (1914).

Kiezen is verliezen, ten bewijze het onevenwicht tussen mannelijke en vrouwelijke kunstenaars in Mins keuze. Het is bedroevend om te zien hoe weinig vrouwen een hoofdstuk toebedeeld krijgen in Gare du Nord. Nergens wordt dit pijnlijke manco geduid of verantwoord. Toegegeven, op het einde van de negentiende eeuw en de eerste helft van de twintigste eeuw stonden vrouwelijke kunstenaars in de schaduw van hun mannelijke collega’s, als minnares, leerlinge, model of beschermelinge. Tot op het einde van de negentiende eeuw hadden vrouwen vaak geen toegang tot kunstonderwijs. Nochtans waren er behoorlijk wat laaglandse vrouwelijke kunstenaars actief in de Gare du Nord-periode, waarvan er een handvol bovendien in of vanuit Parijs opereerden. Of zoals historica Eliane Gubin, meer dan twintig jaar geleden al liet optekenen: ‘Dès qu’on cherche, on trouve.’ Hoe komt het dat deze kunstenaressen nog steeds niet op hun mérites worden beoordeeld? Hoe lang laten onderzoekers en kunsthistorici hen nog links liggen?   

Via Piet Mondriaan treedt — godzijdank — een belangrijke kunstenares als Marthe Donas op de voorgrond, die zich gelukkig mag prijzen met een bezield hoofdstuk. De andere vrouwen in Gare du Nord doen echter eveneens hun intrede ‘via’ een man: Camille Platteel via haar ‘intellectuele alter ego’ en minnaar Félix Fénéon, Georgette Leblanc via Maurice Maeterlinck en Elly Overzier via Hugo Claus. Een boeiende fotografe als Ata Kandó komt in het laatste hoofdstuk summier aan bod, maar opnieuw in het kielzog van mannen, meer bepaald Ed van der Elsken en Simon Vinkenoog (ze stond model voor een bekende Parijse metrofoto van Van der Elsken, haar eerste echtgenoot, in Vinkenoogs romandebuut Zolang te water uit 1954). Ik, om maar iemand te noemen, had graag veel meer geweten over deze intrigerende kunstenares en, bij uitbreiding, een groter aantal vrouwelijke kunstenaars uit de vergetelheid willen gelift zien. Dat vrouwen onvoldoende gerepresenteerd zijn in klassieke kunsthistorische overzichten mag niet verbazen. Maar net om die reden, om een alternatieve en verfrissende blik te krijgen, die verder kijkt dan de mannelijke canon, grijp je naar een boek als Gare du Nord. Hoewel dit bevlogen overzichtswerk op verdienstelijke wijze vergeten kunstenaars in het voetlicht plaatst, is de onevenwichtige selectie wat vrouwelijke kunstenaars betreft niettemin een zwaktebod.

Eric Min: Gare du Nord, Pelckmans, Antwerpen 2021, 468 p. ISBN 9789463104838

[johnooms]

Wat gebeurde er op 20 november?

1593 – HANS BOL (58) OVERLEDEN Hij was een van oorsprong Vlaams kunstschilder, tekenaar, graveur en boekverluchter uit de late renaissance. Hij werd opgeleid door zijn ooms, de schilders Jacob en Jan Bol. Zijn werk, dat zowel aquarellen als olieverfschilderijen omvat, werd beïnvloed door dat van Pieter Bruegel de Oude. Bol vervaardigde naast landschappen ook Bijbelse en mythologische taferelen en genrestukken. Zijn aquarellen werden veel gekopieerd, waarna hij overging tot het werken op perkament waarop hij miniaturen maakte... Klik op de link hieronder voor meer Nieuws van Vroeger: http://johnooms.nl/2024/11/20/20-nov/

[pandabytes]

Duik in "De ontdekking van Holland" door Jan Brokken en ontdek hoe Volendam rond 1900 een bruisend internationaal kunstcentrum werd. #Kunstgeschiedenis, #Volendam, #NederlandseKunst, #JanBrokken,...

[twafordizzy]

Dorthe Nors voert ons langs de Deense kustlijn

foto: Kirsten Klein; bron beeld: news.blog.gustavus.edu De Deense Dorthe Nors (1970) schreef verhalen die internationaal de aandacht trokken. Ze studeerde kunstgeschiedenis en Scandinavische literatuur in Aarhuus. Haar werk werd pas echt bekend nadat ze genomineerd werd voor de Man Booker Prize in 2017 met haar vertaalde roman: Mirror, Shoulder, Signal. Bij de kennismaking met haar werk kwamen…

[njoypicturesfotografie]

De mooiste Street Art locaties van Enschede: Een visueel festijn!

Ben je klaar om je te laten betoveren door de Street art scene van Enschede? ✨ In deze blog neemt Raijmond Hilbelink van N-Joy Pictures Fotografie je mee op een rondleiding langs de meest indrukwekkende muurschilderingen van de stad.

Van gigantische murals tot kleine, verborgen parels, ik onthul de pracht van Enschede's Street art. Laat je inspireren door de creativiteit en talent van lokale en internationale kunstenaars.

Bekijk nu mijn blog en laat je verwonderen! ️

Wil je een tastbaar aandenken aan dit visuele festijn? Koop dan nu mijn prachtige foto's van de Street art in Enschede en versier jouw eigen muur met een stukje Enschedese kunstgeschiedenis! ️ groei

[schilderkoring]

Waarom zou ik investeren in het kunstenaarschap van schilder Rhoon?

Een reis naar het sublieme is gegarandeerd als u investeert in de artistieke capaciteiten van Painter Rhoon. De creaties van Rhoon vangen gevoelens, verhalen en tijdloze schoonheid op die verder gaan dan eenvoudige esthetiek. Elke penseelstreek op canvas is doordrenkt met passie en intentie, waardoor diepe introspectie wordt geïnspireerd en de geest wordt aangewakkerd. Rhoon's vaardigheid ligt in het inkapselen van menselijke ervaringen, gevoelens en landschappen en deze om te zetten in visuele symfonie'n.

Examining the Creative Visions of Painters Barendrecht and Rhoon Door de diepten van menselijke expressie en verbeelding te onthullen, fungeert kunst, in al zijn vormen, als een schakel tussen het materi'le en het immateri'le.Schilder Rhoon en Barendrecht zijn twee opmerkelijke figuren in de schilderwereld onder de vele kunstenaars wier werken galerijen sieren en het publiek boeien. Deze kunstenaars hebben hun naam in de archieven van de kunstgeschiedenis gedrukt met hun karakteristieke stijlen, unieke standpunten en onwrikbare belofte aan hun vak. De visie van schilder Rhoon

De artistieke carrière van schilder Rhoon getuigt van de kracht van passie en toewijding. Het werk van deze kunstenaar weerspiegelt een diepe waardering voor de natuurlijke wereld en de menselijke ervaring, met wortels in de pittoreske landschappen en het rijke culturele erfgoed vanSchilderwerken Rhoon . Om composities te cre'ren die een diepgaande connectie maken met de kijkers, combineren kunstenaars in elke penseelstreek elementen van licht, kleur en emotie om een ​​verhaal te vertellen. Via zijn schilderijen neemt Rhoon de kijker mee naar serene weiden, vorstelijke bossen en schilderachtige landelijke landschappen. Rhoon's vermogen om de essentie van deze landschappen vast te leggen door middel van nauwgezette aandacht voor detail en een scherp oog voor compositie, stelt kijkers in staat zichzelf te verliezen in vredige, contemplatieve momenten. De schilderijen van Rhoon roepen een gevoel van levendigheid op, of ze nu de zachte gloed van de schemering of de schitterende tinten van de zonsopgang vastleggen.

Barendrecht the Painter's Artistry

De stedelijke omgeving en de hedendaagse gevoeligheden hebben daarentegen een duidelijke invloed op de schilderstijl vanSchilder Barendrecht . Het werk van deze kunstenaar weerspiegelt een samensmelting van traditie en innovatie, nostalgie en vooruitgang, en is geïnspireerd door de drukke straten, dynamische stadsgezichten en diverse gemeenschappen van Barendrecht.

Schilderwerken Barendrecht tonen scènes boordevol activiteit en barstensvol verhalen die wachten om verteld te worden, waardoor het ritme en de vitaliteit van het stadsleven perfect worden vastgelegd. Barendrecht brengt de diversiteit en moeilijkheid van de moderne wereld in beeld via zijn schilderijen, die een kijkje bieden in de caleidoscoop van de mens, van de levendige kleuren van straatmarkten tot de stompe contrasten van torenhoge torens. Harmoniseren van creatieve visie

Ook al komen Schilders Rhoon en Barendrecht uit verschillende plaatsen en hebben ze verschillende inspiratiebronnen, ze zetten zich in om emotie uit te lokken, conventies uit te dagen en de grenzen van de kunst te verleggen. Door de creatie van hun individuele schilderijen nodigen deze kunstenaars toeschouwers uit voor een odyssee van onderzoek en leren, waarbij ze hun ogen openen voor nieuwe perspectieven en interculturele relaties bevorderen. Een financi'le investering in het artistieke talent van Schilders Rhoon en Barendrecht is een investering in schoonheid, inspiratie en de blijvende kracht van menselijke creativiteit. De creaties van deze kunstenaars zijn een bewijs van hun visie en van de universele taal van de kunst, waarbij elke creatie een moment uitbeeldt dat in de tijd is vastgelegd.

Ten slotte

De creaties van schilders Rhoon en Barendrecht zijn stralen van hoop en inspiratie in een wereld waar dingen voortdurend veranderen en onzeker zijn. Deze schilders inspireren ons om stil te staan, na te denken en dankbaar te zijn voor de wonderen van de wereld door onze aandacht te vestigen op de aangeboren schoonheid die overal om ons heen is.

[maartenbuser]

Eindelijk verschenen: de nieuwe Gonzo (circus), met daarin mijn interview met kunstenaar Tramaine de Senna. Ze is dol op materiële cultuur, maar heeft geen behoefte aan een huis vol spullen. Liever haalt ze populaire cultuur en kunstgeschiedenis uit elkaar, om uit te vogelen hoe cultuuruitingen functioneren. Wilt u dat in het echt zien? De Senna heeft momenteel een solotentoonstelling in Fred&Ferry Gallery (Antwerpen).