#kunstgeschiedenis

[johnooms]

Wat gebeurde er op 8 april? 1973 – PABLO PICASSO (91) OVERLEDEN

Hij was een Spaans kunstschilder, tekenaar, beeldhouwer, grafisch kunstenaar, sieraadontwerper en keramist. Picasso's loopbaan kan worden ingedeeld in verschillende perioden. Samen met Georges Braque ontwikkelde hij in de jaren 1905 - 1915 het kubisme. Picasso heeft tijdens zijn leven enorm veel kunstwerken gemaakt. Hij was een van de bekendste Spaanse kunstschilders... Meer Nieuws van Voeger: http://johnooms.nl/2025/04/08/8-apr/

[toosvanholstein]

Een beperkt kunstfeestje met 'Vive l'impressionisme' in Van Gogh Museum

150 jaar Impressionisme, een mijlpaal die in het Van Gogh Museum te bescheiden wordt gevierd. Wel met Monet, Renoir, Cézanne en Berthe Morisot als grondleggers, maar niet met de echte toppers in hun oeuvre. Waarom onze de boot hebben gemist? Lees TOOS&ART

Er was dit jaar in internationaal kunstenland best een en ander te vieren. Wat denk je van 100 jaar Surrealisme? Of 150 jaar Impressionisme? Maar in Nederland was de behoefte aan feestrumoer rond die eeuw Surrealisme niet echt om over naar huis te schrijven. Dat deden ze in België (lees hier maar) en Frankrijk stukken beter. En die anderhalve eeuw Impressionisme? Pas laat dit jaar kwam ‘t in het…

[de-meerpeen]

Cursus over de weg naar het impressionisme in de Cultuurschuur

Er op uit: 'Cursus over de weg naar het impressionisme in de Cultuurschuur'

WIERINGERWERF – Vanaf donderdag 24 oktober organiseert ’t Nut in Wieringerwerf een vierdelige cursus over de schilderkunst van de Franse revolutie tot het impressionisme, gegeven door kunsthistoricus Martijn Pieters. De cursus wordt wekelijks gehouden in het Nutslokaal van de Cultuurschuur en biedt een diepgaande verkenning van de ontwikkelingen die tot het impressionisme leidden. Pieters, bekend…

[twafordizzy]

Het huis vastleggen in beeld

Pas bij een verhuizing, verbouwing of brand merk je hoe gauw een interieur kan veranderen, hoe snel een inrichting of zelfs een kamerindeling kan verdwijnen nadat er teintallen jaren in is gegeten, gedacht, geslapen, gejuicht en gerouwd, misschien ook voortgeplant en gestorven. In korte tijd en met groot gemak kan een heel leven uit een huis worden geslagen. Het is veel minder dan het lijkt. Stof…

[acrossthewavesoftime]

Tumblr Dashboard Simulator: 1670s/1680s English Court

🐶 merry-monarch

#monday motivation #motivational quote #there are indeed good thyngs and bad in this countrie #the good: women #the bad: PARLEMENT

5,112 notes

💖 mary-clorine

I have two husbands, and that causes me much trouble and torment of the soul, for I may be with childe by one, and have thus given horns to th'other, who is also a lady, and we have been married first. Now she won't writ to me as we did as girles, and my lawfull husband, I have not yett told, for my condition is not certain yet. I cannot talk in honesty whith one, and with the other husband, neither.

'Tis awkward to speak of this, but if not to your friends online, to whom can one talk of such troubles?

#personal #might remove later #aurelia I miss you

2 notes

🤴dukeofm

There are thyngs the governement, the Kinge in particular, do not wish you to know about: the Royall Successioun is all made false, for instead of the D. of Yorke, the True Heir to H. M. the Kinge shoud be the Duke of Monmouth, for he was lawfully begot by the Kinge, then married in secret to the late Lucy Walter, and must therefore be accepted as Prince before his uncle the D. of Yorke, who is a Catholick.

All ye good people should speak up against this injustice! If you cannot pledge your life (if there be a fight), or some shillings to the cause, you may help it greatly alreadie by re-bloggying, and bringing this mater to greater awareness!

#sociall justice #awareness #politick

798 notes

🎀 prettywittynell

@merry-monarch had me painted! For more content like this, and to vote which painter shoud doe me (haha!) next, please visit my OnlieFriendes account!!!

#lely #girlboss #hotter than madam carwell!! ;)))

1,723 notes

��� je-maintiendrai

Hans Willem et moy!

Vouz pouves nous voir en visitant Stichting Kasteel Amerongen, ou icy, en-ligne (un grand mercy au Nederlands Instituut voor Kunstgeschiedenis): https://rkd.nl/images/126807

#meilleur amy #boy best friends #louis n'a pas d'amy si proche que j'ay

905 notes

👑 catholic-guilty666

Why cannot a man haue normall nepheues. One, @je-maintiendrai, is nigh a Puritan in his Protestant fervour, and th'other dispreads falsehoods about the monarcky (and the Roman Church).

I reported the other one, @dukeofm for his libel, in hopes he shall be deactivated, alas th'other I can but block, and not banished from this place. I also hope my daughter the Princess shall divorce him speedilye.

Tonight, I hope to forgett all about this vexing bussinesse by thinking on going a-stag hunting tomorrow with H. M. my brothere, the King.

#vent #vent post #callout post

14 notes

🇮🇹modenamarie

#poll #nicknames #mary

244 notes

💃 annieannieannie

3. The feeling One experiences when One findes out, that one's weird uncle hath a Tumblr-accountt, too 💀💀💀

do not follow him

#i thought 'twas my bad eyes but what i was seeing was real #the family #non followeres do not interact

38 notes

[joostjongepier]

Wat?   Dreamland (1959), Way Out Is Way In (2009), Fidel Prism Poem Machine (1965), Get Rid of Government Time (1962), Untitled (1967), Material Alphabet (1970), OOOP (1969), Hanging Gardens of Rock City (1970), Force Fields (1970), Inner Space Outer Space 1 (1969), Windows (Starskins) (1979) , Queen of Hearts, Queen of Diamonds (1980), , Headborn (1987-1990), Inner Space (1961) en Sweet Solar Dreams III (2002-2022)

Waar?   Tentoonstelling Liliane Lijn – Arise Alive in het Museum Moderner Kunst (MUMOK), Wenen

Wanneer?   6 maart 2025

Een week in Wenen moet wel een week vol kunst worden. Secession, Klimt, Schiele en anderen wachten om nader ontdekt te worden. Mijn vlucht verliep voorspoedig en dus heb ik nog een hele middag voor me als ik in het hotel arriveer. Ik besluit mijn kunstreis te beginnen in onze eigen tijd en wel met een bezoek aan het MUMOK, das Museum Moderner Kunst. Een paar verdiepingen van het museum zijn gesloten, maar drie ondergrondse lagen zijn gewijd aan een presentatie uit de vaste collectie van het museum. Hier vinden we kunst van onder meer George Segal, Duane Hanson, June Paik, Yoko Ono, Daniel Spoerri en Armand. Twee bovengrondse etages zijn gewijd aan werk van een kunstenaar waar ik nog nooit van heb  gehoord: Liane Lijn. Zij werd in 1939 geboren in New York en studeerde kunstgeschiedenis en archeologie in Parijs. Daar maakte ze kennis met het surrealisme. De nadruk van deze stroming op dromen en het onderbewuste had grote invloed op het vroege werk van Lijn. Na enige tijd begon ze echter als een van de eerste kunstenaars kinetische werken te maken, waarbij licht, beweging en energieoverdracht centraal staan. In 1966 vestigde ze zich in Londen, waar ze nog steeds woont en werkt. Het werk dat ze in Londen maakte had feministische kenmerken. Daarbij verbond ze mythische elementen met high-tec ontwikkelingen.

Op de tentoonstelling zijn veel werken te zien die bewegen. Vanwege de kwetsbaarheid van deze werken zijn deze gedurende bepaalde tijdvakken actief. In het eerste deel van de tentoonstelling zijn een aantal van dergelijke kunstwerken te zien die alle een verbinding met taal hebben. De grote draaiende en lichtgevende pilaar met de titel Way Out is Way In valt daarbij onmiddellijk in het oog. De woorden zijn ontleed aan de antiroman Naked Lunch (1959) door de Amerikaanse auteur William Burroughs. Andere taal-gerelateerde installaties zijn bijvoorbeeld Fidel Prism Poem Machine en Get Rid of Government Time.

Rond 1970 maakt Lijn een aantal werken op papier, waarbij grafische vormen een grote rol spelen. Untitled bevat elektronische symbolen en getallen. Material Alphabets is een serie waarin grafische symbolen worden gebruikt. Eén daarvan doet me denken aan Stijl-kunstenaar Bart van der Lek. Ook in zijn werk komen vierkantjes, rechthoekjes en staafjes voor, maar dan in primaire kleuren. Ook het werk OOOP (1969) roept associaties op, echter niet met een beeldend kunstenaar maar met een dichter. Het doet mij sterk denken aan de grafische poëzie van de Vlaming Paul van Ostaijen.

Hanging Gardens of Rock City behoort tot een serie van vier fotocollages waarin Lijn de bovenste lagen van New Yorks wolkenkrabbers met elkaar verbindt tot surrealistische wandelroutes. In de serie Force Fields combineert Lijn simpele vormen met lijnen, terwijl in de serie Inner Space Outer Space conische vormen voorkomen die we herkennen uit haar driedimensionale werk.

Inmiddels is wel duidelijk dat Liliane Lijn zich als kunstenaar niet beperkt tot één medium of één bepaalde stijl. Maar mocht iemand nog twijfelen aan haar veelzijdigheid, dan geeft de rest van de tentoonstelling beslist de doorslag. Haar werken variëren van zachte pastel op handgeschept papier (Windows (Starskins)), aluminium (Queen of Hearts, Queen of Diamonds), glas (Headborn ), plexiglas (Inner Space), brons en andere materialen (Sweet Solar Dreams III).

Afgezien van Pablo Picasso kan ik me weinig kunstenaars voor de geest halen die een zo afwisselend en verrassend veelzijdig oeuvre hebben geproduceerd als Liliane Lijn. De tentoonstelling geeft een indrukwekkend beeld van die veelzijdigheid. Mijn kennismaking met deze kunstenaar vormt beslist een veelbelovend begin van een weekje kunst in Wenen.

[jurjenkvanderhoek]

KUNST OM VAN TE WATERTANDEN

Het is te mooi om waar te zijn. En dat is het ook. Het water kan me in de mond lopen, ware het niet dat de hamburger en het bakje patat met mayonaise dermate groot van formaat zijn dat het onwaarschijnlijk is dat ze echt zijn. En wat te denken van het vet gebakken spiegelei dat tegen de wand geplakt is. De fles ketchup, het peper en zoutstel en het glas half leeg gedronken sinaasappelsap zijn zo mooi in verf verbeeldt dat het niet waar kan zijn dat het echt is. Maar toch zou ik het zo kunnen pakken om mijn eitje te zouten en het sap te drinken, zo waar heeft Tjalf Sparnaay het voor de eeuwigheid vastgelegd. In de traditie van het zeventiende eeuws stilleven gemengd met de vernieuwende popart maakt hij wereldvreemd maar o zo helder megarealisme schurend tegen het Amerikaanse hyperrealisme.

De kunst van Tjalf Sparnaay was in het voorjaar van 2024 te zien bij Museum JAN in Amstelveen. Voor deze tentoonstelling werden een groot aantal werken van zijn hand samengebracht zodat sprake was van een overzichtelijke dwarsdoorsnede uit zijn oeuvre. De catalogus daarbij laat een deel van deze werken zien aangevuld met een levensbeschrijving en een toelichting op de schilderstijl. In gesprek met Karin van Lieverloo is de kunstenaar openhartig over zijn leven en werk. Vooral bekend en geroemd om zijn geschilderd voedsel, maakte hij in zijn werkbare leven meer dan spiegeleieren en broodjes hamburger.

Met een scherp oog weet hij ieder detail van een door hem gekozen object te observeren en vast te leggen. “The Bigger Picture” was de titel van de tentoonstelling en is dit eveneens van het boek. “Het grote plaatje” slaat niet op de afmetingen van de meeste van Sparnaay’s werken, die vrijwel altijd immens zijn. Het grote plaatje ziet Tjalf wanneer hij terugkijkt op de jaren die achter hem liggen en waarin hij zijn stijl en techniek heeft geperfectioneerd en waarmee hij in de kunstwereld hoge ogen heeft gegooid.

De grote tentoonstelling in Amstelveen markeert het 70e levensjaar van Tjalf Sparnaay. Het is een terugblik op wat hij voordien heeft gemaakt. Maar de kunstenaar zelf is niet zo van het terugkijken, hij wil vooruit zien en hoopt dat deze markering hem aanzet en inspireert om nieuw werk te maken met eventueel een ander kenmerk en divers inzicht. “Wie weet is het tijd om anders te gaan schilderen”, zegt hij daarover. “Misschien ga ik me focussen op het schilderen van de natuur.” Hij verlangt ernaar zijn talent opnieuw uit te dagen. “Misschien komt er helemaal niks uit, maar dan heb ik dat geleerd. Ik heb mezelf beloofd dat ik na mijn zeventigste alleen nog maar schilder wat ik leuk vind. Mijn hele leven lang heb ik gewerkt voor precies deze vrijheid.”

Dat is begonnen met het olieverfdoosje dat Sparnaay als jongen van twaalf kreeg. Drie jaar later schilderde hij een impressionistisch landschap, een boerderijtje met wat bomen in de stijl van de Haagse School. Tjalf wist het toen al zeker: “Ik wil kunstschilder worden”. Hij heeft woord gehouden. Het vak heeft hij zichzelf aangeleerd, het tekenen en schilderen zelf eigen gemaakt. Hij is autodidact en nooit officieel geschoold. Met zichzelf als leermeester heeft hij voldoende gekeken naar anderen en gelezen over kunstenaars om zelf aan de slag te gaan. Hij voedde zich als het ware met hetgeen door de kunstgeschiedenis op zijn bord kwam, wat de voorgangers hem serveerden. En daar gaf hij een eigen draai aan, peperde en zoutte het op zijn manier en leverde een gerecht af dat smaakt.

In eerste instantie is hij geraakt door het werk van magisch realisten en surrealisten. Hij is in zijn vroege werk schatplichtig aan bijvoorbeeld Carel Willink en Salvador Dali inspireert hem. Sparnaay schildert verstilde landschappen en onmogelijke architecturen. Ook dan is de structuur en stoffering al weergaloos echt en gedetailleerd, maar zijn te vertellen verhaal daarin zweeft boven de realiteit. Tjalf Sparnaay is in aanleg een fotograaf, dit talent gebruikt hij bij het schilderen. Fotografie is de onderliggende techniek om de stillevens niet van echt te laten onderscheiden. Daar wordt in de kunstscene weleens neerbuigend naar gekeken. Sparnaay: “Dat men nog altijd denkt dat ik dit allemaal uit mijn hoofd schilder. Vermeer had zelfs al een camera obscura als hulpmiddel om dat wat hij zag op doek te krijgen. Waar de foto ophoudt, begint mijn werk. Want natuurlijk moet je het fotografische beeld heel snel verlaten om een spannende voorstelling te maken.”

Het fotorealisme trekt hem naar New York. Daar is men enthousiast over zijn werk, maar er is een kanttekening. Hem werd geraden de ketchupflessen uit zijn werk te laten, “want dat kunnen we zelf ook wel. Maar die vaatwasser en die eieren: dat is je Hollandse schildersziel, daarin ben je uniek. Als je daar in de buurt blijft, dan is het hartstikke spannend en ga je iets toevoegen aan de schilderkunst. Want zoals jij om je heen kijkt, zoals jij eten schildert, dat doet niemand in de hele wereld.” En dat staat als een paal boven water wanneer ik door de catalogus blader. Het is weergaloos wat ik zie, net echt. Maar schijn bedriegt, want de flessen ketchup, de blikjes cola, de gebakken eieren, de al dan niet in plastic gepakte etenswaar, de bossen tulpen en de aangemaakte sla zijn zo plat als een dubbeltje: een verflaag op een linnen drager. Niets meer of minder, maar wel met een bijna onmogelijke precisie weergegeven, de illusie van de derde dimensie, zo zodat ik de luchtbel op de eidooier kan doorprikken, zo de ansichtkaart ‘Holland’ uit het rek kan pakken.

Niet meteen staat iedereen te juichen bij het werk van Tjalf Sparnaay, maar wanneer hij de portretten van etenswaar tot mega grote schilderijen gaat opblazen komen langzaam maar zeker de handen op elkaar. Tegenwoordig heeft hij groot respons in binnen- en buitenland. Zijn levensdoel kunstschilder te zijn lijkt meer dan bereikt, maar hij wil verder. Veel van zijn werken kunnen gezien worden als aanklachten op de consumptiemaatschappij, als protest tegen de zee van plastic die het laat ontstaan. Maar hij laat ook doodgewoon gewone onderwerpen zien, waarachter het onderwerp en waaronder de verfhuid geen adder zit. De stillevens van zijn hand tonen geen haute cuisine maar laten het voedsel van de straat zien. De snelle hap, geen culinaire hoogstandjes. En de schillen en klokhuizen wanneer er gegeten is. Mede daardoor is het werk zo benaderbaar, het kenmerkt het leven, het ware zijn.

De schilderijen met voedsel zijn het meest bekende werk van Tjalf Sparnaay, maar het boek bewijst dat hij veel meer deed en doet dan dat. Het is een helder overzicht van wat deze Hollandse meester allemaal kan. Het bewijst dat je jezelf het niet eenvoudige vak van schilderen eigen kunt maken, wanneer jouw het juiste talent is gegeven. Sparnaay heeft dat talent en buit het tot de laatste kruimel uit. Het is een lust ernaar te kijken, het te beleven. En dus niet alleen het spiegelei wat hem de roem bracht, maar ook de eerdere werken die het mysterie van een hoger bewustzijn hebben slaan aan. De verlaten bouwwerken met dreigende luchten, de spiegeling in de benzinetank van een motor en de koplamp van een fiets, de in leer gestoken vrouwfiguur, de herenhuizen langs de gracht, de etalages, de kroket in de automatiek. Het normale leven krijgt uit het penseel van Sparnaay een abnormale uitstraling, een onwezenlijke inborst. Om van te watertanden.

The Bigger Picture. Tjalf Sparnaay, schilderijen. Teksten Karin van Lieverloo, Simon McKeowin, Marieke Uldriks. Publicatie verschenen ter gelegenheid van de tentoonstelling in Museum JAN, Amstelveen van 16 februari tot en met 16 juni 2024. Uitgave Waanders Uitgevers Zwolle, 2024.

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Gare du Nord. Belgische en Nederlandse kunstenaars in Parijs (1850-1950)’ van Eric Min: zwier en vakmanschap

In Gare du Nord beschrijft auteur, essayist en criticus Eric Min (1959) hoe kunstenaars uit de Lage Landen — schilders, schrijvers, musici en fotografen — onweerstaanbaar werden aangetrokken door Parijs, van 1850 tot 1950 het onbetwiste epicentrum van de toenmalige culturele wereld. De vaste debarkeerplek voor al dat vreemd gebroed was het luisterrijke treinstation Gare du Nord, nog steeds het eindstation voor wie vanuit het noorden Parijs aandoet. Gare du Nord wekt op meeslepende wijze het mythische Parijs van weleer tot leven en vertelt een tijdloos verhaal van talent en opportunisme, succes en mislukking, vriendschappen en intriges, feesten en fiasco’s.

Een boeiende cultuurgeschiedenis schrijven, met een stad als uitgangspunt, kan Min als de beste. Met De eeuw van Brussel. Biografie van een wereldstad, 1850-1914 (2013) en, samen met Gerrit Valckenaers, De klank van de stad. Een cultuurgeschiedenis van Venetië (2019) leverde Min al twee sterke cultuurhistorische stadsbiografieën af. Ook zijn uitstekende biografieën over James Ensor, Rik Wouters en Henri Evenepoel kregen veel lof en gelden inmiddels als standaardwerken over de desbetreffende kunstenaars. Min komt met andere woorden beslagen op het ijs wanneer het gaat over een eeuw laaglandse geschiedenis in Parijs.

Dat vrij veel sleutelfiguren uit zijn voorgaande boeken opnieuw hun opwachting maken in Gare du Nord, is onvermijdelijk. In de periode die Min afbakent zijn er immers een handvol incontournables. Tegelijk slaagt Min  er moeiteloos in herhalingen te vermijden en diept extra, meer persoonlijke informatie op, specifiek gericht op het Parijse leven van de betrokkenen, of richt zijn blik op vandaag compleet vergeten figuren die toch een belangrijke stempel hebben gedrukt op de kunstgeschiedenis.  

Gare du Nord, Mins eerste boek onder de Pelckmans-vlag, is op veel vlakken een meer dan verzorgde uitgave. Het coverbeeld — een bewegingsonscherpe foto van Ata Kandó met gejaagde passagiers op een mistig perron van het Gare du Nord in 1957 — nodigt meteen uit om een duik te nemen in la folie de Paris. Op de gekartonneerde binnenflappen, staan twee stratenplannen met genummerde cirkeltjes: een van Rive Gauche en een van Montmartre. De plannetjes vooraan worden achteraan herhaald (wellicht voor wie over de helft zit).  Een legende duidt de pleister- en/of woonplaatsen van enkele personages in het boek. Gare du Nord  is een gebonden editie, maar helaas zonder leeslinten (wat meer handzaam was geweest, gezien het grote aantal noten achterin het boek). In totaal zijn er 15 hoofdstukken, telkens opgesplitst in kleinere subhoofdstukken. Verder is er een voorwoord, een dankwoord, een zeer uitgebreide bibliografie voor de meerwaardezoeker, bijzonder uitvoerige noten (met 45 pagina’s, bijna 1/10 van het boek), een omvangrijk namenregister en 3 keurige beeldkaternen, in kleur en zwart-wit, met reproducties en foto’s.

Parijs, zo stelt Min,  is gedurende die eeuw van explosieve creativiteit ‘een smeltoven’, ‘een infernale machinerie. Een draaikolk. De navel van de planeet’. Om deze boude woorden te staven, vliegen in het voorwoord de cijfers in het rond. Zo zocht Min onder (veel) meer op dat ruim een derde van alle belangrijke beeldend kunstenaars, waar ook ter wereld geboren, tussen 1850 en 1899 naar Parijs is getrokken. Of om met Joseph Roth te spreken: ‘Parijs is de hoofdstad van de wereld.’ Het bereik van Gare du Nord gaat nog vijftig jaar verder en beperkt zich tot Belgische en Nederlandse kunstenaars die in Parijs voor een substantiële tijd hebben gewoond, geleefd en gewerkt. De verhalen van deze Belgo-Hollandais zijn volgens Min te mooi om ze niet te vertellen.

Na 1950 is de aantrekkingskracht van de Lichtstad aan het tanen, concludeert Min. Nadien ligt het artistieke brandpunt van de wereld in New York of in Berlijn, ‘tot het grote nergens-en-overal van het wereldwijde web uiteindelijk de winkel overneemt.’ Min verzamelt de petites histoires, maar doet er alles aan om het puur anekdotische te overstijgen. Zijn doel is duidelijk: ‘Herinneren. Niet loslaten. Opslaan in ons gemene geheugen.’ En inderdaad, soms waait er een zweem van nostalgie door Gare du Nord heen, maar  Min is vakkundig genoeg om niet in de vroeger-was-alles-beter-val te trappen en is zijn boek lang een nauwgezette en feitelijke chroniqueur.

Gare du Nord wil een prettig leesbaar naslagwerk zijn, maar heeft geen ambities om exhaustief te zijn. De meest voor de hand liggende namen komen uiteraard aan bod: Félicien Rops, Kees van Dongen, Antoine Wiertz, Piet Mondriaan, Hugo Claus, Vincent Van Gogh, Frans Masereel, André Baillon en Georges Simenon, om er maar een aantal te noemen. Noodgedwongen heeft Min moeten selecteren. Karel Appel en Corneille, bijvoorbeeld, moeten zich tevreden stellen met een terloopse vermelding, wat deels terecht is want beide kunstenaars vestigden zich in Parijs in 1950, op de valreep van het tijdsbestek van Gare du Nord. Wat in het oog springt, is hoe weinig vrouwen ter sprake komen, een jammerlijk gemis waar ik hieronder nog op terugkom.

Aan de andere kant passeren ook minder bekende namen de revue, wat van Gare du Nord een leerrijk en instructief werk maakt. Min verdient alle lof om deze vergeten kunstenaars uit de diepste plooien van de kunstgeschiedenis op te duiken. Johan Barthold Jongkind bijvoorbeeld, die zich in Montmartre Jean Baptiste noemde en zich niet alleen op het canvas liet gelden, maar ook en vooral in zijn stamkroegen, broeihaarden van creativiteit en de ontmoetingsplaats bij uitstek voor bevriende kunstenaars. Of een vergeten meester als Alfred Stevens, de Brusselaar die rond 1900 kon terugblikken op een schitterende carrière en een uiterst mondain leven. De door Min vaak aangehaalde Charles Baudelaire (‘onze geliefde kwelduivel’) drijft de spot met Stevens omdat die volgens de dichter-criticus steeds hetzelfde schildert (i.e. zijn eigen vrouw). Ook de bijzondere relatie tussen de uit Den Haag afkomstige Frederik Kaemmerer en de kunsthandelaar Adolphe Goupil is bijzonder boeiend.

Over Kaemmerer schrijft Min: ‘Geen cliché gaat hij uit de weg, maar altijd doet hij dat met zwier en vakmanschap.’ Een uitspraak die naar mijn gevoel evenzeer geldt voor Gare du Nord. Min heeft overduidelijk een enorme hoeveelheid research gedaan: hij dook in talloze archieven, doorploegde ontelbaar veel correspondenties en verslond een massa egodocumenten en historische werken. Hij geeft net voldoende historische context, waarbij bredere historische stromingen gekaderd worden (zo is er bijvoorbeeld een interessant stuk over prostitutie in het negentiende-eeuwse Parijs). Dat Min erin slaagt al die kurkdroge data en informatie naadloos te verwerken in een levendige, vloeiende tekst, tilt Gare du Nord naar een hoger niveau van geschiedschrijving. Het Parijs van toen komt waarlijk tot leven: de energie, panache en flair spatten bij momenten van de bladzijden.

De grote levendigheid van Gare du Nord is ook te danken aan Mins vinnige, bruisend-intuïtieve schrijfstijl. De ondertoon is essayistisch en licht ironisch, de zinswendingen zijn soms bloemrijk en hoogdravend. Dat zijn taal bij momenten opzwelt van het pathos, zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Over Wiertz bijvoorbeeld klinkt het: ‘Er woont een horzel in zijn hoofd, een beestje dat Ambitie heet en geen maat kent. Wild om zich heen schoppen, hard werken en veel boterhammen eten is de boodschap.’ Het veelvuldig gebruik van het majesteitelijk meervoud, het geregeld direct aanspreken van de lezer en het letterlijk aankondigen van of herinneren aan bepaalde personages, later of vroeger in ‘dit boek’, zal evenmin iedereen bekoren. Deze drie hebbelijkheden staan samen in één zin over Rops: ‘Onthoud die naam, lezer; verderop in dit boek lopen wij deze man nog tegen het lijf.’ Dergelijke zinnen zullen voor sommigen het ouderwets leesplezier verhogen, anderen zullen er zich aan ergeren.

Zoals gezegd, Gare du Nord is noodzakelijkerwijs een selectie, maar het lukt Min nauwelijks zijn persoonlijke voorkeuren onder stoelen of banken te steken. Het mooie openingshoofdstuk over Wiertz bijvoorbeeld, is een verderzetting van het korte stuk over de Elsense excentriekeling in De eeuw van Brussel, waarin Min schetst hoe Baudelaire Wiertz afdeed als ‘een megalomane bluffer, een charlatan die alleen in de smaak valt bij de Engelse toeristen.’ Met een liefdevol portret poogt Min deze denigrerende woorden tegen te spreken. Een ander grandioos hoofdstuk handelt over Félicien ‘Fély’ Rops. Min baande zich een weg in diens circa vijfduizend zwierig geschreven en geïllustreerde brieven, waarin de Naamse kunstenaar uitvoerig bericht over zijn galante avonturen en zijn verbijsterende potentie. Rops verlaat Namen voor de Parijse zusjes Aurélie en Leontine Duluc en voelt zich als een vis in het water in Parijs, ‘het laboratorium van de moderniteit’. Dit hoofdstuk is met zoveel zwier geschreven dat Min het vermoeden doet rijzen dat er in de toekomst nog meer van zijn hand over Rops zal verschijnen.

Ook Émile Verhaeren krijgt een mooi hoofdstuk, met onder meer een beklijvende schets van zijn vriendschap met Stefan Zweig, zijn rol bij Les Vingt en de ontstaansgeschiedenis van het bekende groepsportret ‘La lecture’ van Théo Van Rysselberghe. Het deel over de schilderwerken van Henry van de Velde is minstens even sterk. Vader Guillaume is de roeping van zijn zoon genegen en spoort samen met hem in oktober 1884 richting Parijs: ‘Henry wil er met eigen ogen zien wat de impressionisten er hebben aangericht.’ Het gebruik van de voornaam bij de verwijzing naar enkele favorieten duidt onderhuids eveneens op een zekere voorkeur. Naar Van Dongen bijvoorbeeld wordt dan weer een enkele keer met ‘mijnheer Van Dongen’ verwezen.

De passages over André Baillon, Frans Masereel en Georges Simenon verraden evenzeer een uitgesproken voorliefde voor het werk van deze grootheden. Het siert Min dat hij zijn passie en eruditie niet enkel voor de grote namen inzet. Zo werpt hij zijn licht op inmiddels nobele onbekenden zoals illustrator Privat Livemont, componist Guillaume Lekeu (‘Even stopt de planeet van de kunst met draaien.’, schrijft Min over de dood van de musicus) en de flamboyante schilder Henry de Groux, die weigerde te exposeren in de buurt van de ‘miserabele’ Zonnebloemen van Van Gogh en van de weeromstuit Les Vingt verliet.

Mins zwak voor het experimentele blijkt uit de passussen over de Antwerpenaar Jozef Peeters (‘de aanvoerder van de lokale avant-garde in de havenstad’), de proto- en postdadaïst Clément Pansaers, de totaal vergeten Antwerpse schilder Jules Schmalzigaug, die in Parijs in de ban raakt van het werk van de Italiaanse futuristen en E.L.T. Mesens, organisator van de eerste surrealistische tentoonstelling in België. Wat de letteren betreft breekt Min een lans voor marginale schrijvers zoals de Nederlandse dichter Israël Querido alias Théo Reeder en de in 1906 samen met kompaan Jean Ray naar Parijs vluchtende Paul Kenis, die zijn bohémienjaren in de Lichtstad beschreef in De roman van een jeugd (1914).

Kiezen is verliezen, ten bewijze het onevenwicht tussen mannelijke en vrouwelijke kunstenaars in Mins keuze. Het is bedroevend om te zien hoe weinig vrouwen een hoofdstuk toebedeeld krijgen in Gare du Nord. Nergens wordt dit pijnlijke manco geduid of verantwoord. Toegegeven, op het einde van de negentiende eeuw en de eerste helft van de twintigste eeuw stonden vrouwelijke kunstenaars in de schaduw van hun mannelijke collega’s, als minnares, leerlinge, model of beschermelinge. Tot op het einde van de negentiende eeuw hadden vrouwen vaak geen toegang tot kunstonderwijs. Nochtans waren er behoorlijk wat laaglandse vrouwelijke kunstenaars actief in de Gare du Nord-periode, waarvan er een handvol bovendien in of vanuit Parijs opereerden. Of zoals historica Eliane Gubin, meer dan twintig jaar geleden al liet optekenen: ‘Dès qu’on cherche, on trouve.’ Hoe komt het dat deze kunstenaressen nog steeds niet op hun mérites worden beoordeeld? Hoe lang laten onderzoekers en kunsthistorici hen nog links liggen?   

Via Piet Mondriaan treedt — godzijdank — een belangrijke kunstenares als Marthe Donas op de voorgrond, die zich gelukkig mag prijzen met een bezield hoofdstuk. De andere vrouwen in Gare du Nord doen echter eveneens hun intrede ‘via’ een man: Camille Platteel via haar ‘intellectuele alter ego’ en minnaar Félix Fénéon, Georgette Leblanc via Maurice Maeterlinck en Elly Overzier via Hugo Claus. Een boeiende fotografe als Ata Kandó komt in het laatste hoofdstuk summier aan bod, maar opnieuw in het kielzog van mannen, meer bepaald Ed van der Elsken en Simon Vinkenoog (ze stond model voor een bekende Parijse metrofoto van Van der Elsken, haar eerste echtgenoot, in Vinkenoogs romandebuut Zolang te water uit 1954). Ik, om maar iemand te noemen, had graag veel meer geweten over deze intrigerende kunstenares en, bij uitbreiding, een groter aantal vrouwelijke kunstenaars uit de vergetelheid willen gelift zien. Dat vrouwen onvoldoende gerepresenteerd zijn in klassieke kunsthistorische overzichten mag niet verbazen. Maar net om die reden, om een alternatieve en verfrissende blik te krijgen, die verder kijkt dan de mannelijke canon, grijp je naar een boek als Gare du Nord. Hoewel dit bevlogen overzichtswerk op verdienstelijke wijze vergeten kunstenaars in het voetlicht plaatst, is de onevenwichtige selectie wat vrouwelijke kunstenaars betreft niettemin een zwaktebod.

Eric Min: Gare du Nord, Pelckmans, Antwerpen 2021, 468 p. ISBN 9789463104838

[njoypicturesfotografie]

De mooiste Street Art locaties van Enschede: Een visueel festijn!

Ben je klaar om je te laten betoveren door de Street art scene van Enschede? ✨ In deze blog neemt Raijmond Hilbelink van N-Joy Pictures Fotografie je mee op een rondleiding langs de meest indrukwekkende muurschilderingen van de stad.

Van gigantische murals tot kleine, verborgen parels, ik onthul de pracht van Enschede's Street art. Laat je inspireren door de creativiteit en talent van lokale en internationale kunstenaars.

Bekijk nu mijn blog en laat je verwonderen! ️

Wil je een tastbaar aandenken aan dit visuele festijn? Koop dan nu mijn prachtige foto's van de Street art in Enschede en versier jouw eigen muur met een stukje Enschedese kunstgeschiedenis! ️ groei

[jossarisfoto]

Stuttgart | Kunstontdekkingen in de Staatsgalerie

Woensdag, 26 maart 2025 | Mijn bezoek van vandaag aan Stuttgart wordt een onvergetelijke ervaring. De stad biedt een rijke mix van cultuur, geschiedenis en innovatie, en mijn dag gevuld met bezoeken aan het Porsche Museum, de Stadtbibliothek en de Staatsgalerie bevestigde dit. Staatsgalerie Stuttgart: Een reis door kunstgeschiedenis De Staatsgalerie in Stuttgart heeft me diep geraakt tijdens mijn…

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Koksijde maakt kunstgeschiedenis: Jorge Macchi’s meesterwerk krijgt blijvende plaats aan de kust! https://www.indegazette.be/koksijde-maakt-kunstgeschiedenis-jorge-macchis-meesterwerk-krijgt-blijvende-plaats-aan-de-kust/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[johnooms]

Wat gebeurde er op 18 maart? 1900 – KAREL OOMS (55) OVERLEDEN

Hij was een Belgische kunstschilder van portretten, genre- en historische schilderijen.

Ooms maakte ook diverse schilderijen met oriëntalistische scenes en landschappen. Antwerpen en Dessel hebben allebei een Karel Oomsstraat, naar hem vernoemd... Meer Nieuws van Vroeger: http://johnooms.nl/2025/03/18/18-mrt/

[toosvanholstein]

Rosa Bonheur, vrouwelijk kunstenaar met de broek aan, maakt er een Beestenboel van in Museum De Mesdag Collectie

Ontdek in TOOS&ART de intrigerende wereld van 19e eeuwse Rosa Bonheur, de vrouw die met dieren, kunst en de broek aan geschiedenis schreef. Nu te zien in Museum De Mesdag Collectie. Een eerbetoon aan een vergeten vrouwelijke meester! #Kunst #Museum

Rosa Bonheur op oudere leeftijd ‘t Staat al veel te lang op mijn lijstje voor Parijs. Maar ja, ik ben dan ook al veel te lang niet in Parijs geweest. Onfatsoenlijk lang. Te druk, druk, druk, zoals dat tegenwoordig heet. Wat daar dan op dat lijstje staat? Onfatsoenlijk veel. Maar hoe dan ook een bezoek aan het Château de By in Tomery, net buiten Parijs. Vanaf 1859 woonplek/atelier van kunstenaar…

[pandabytes]

Duik in "De ontdekking van Holland" door Jan Brokken en ontdek hoe Volendam rond 1900 een bruisend internationaal kunstcentrum werd. #Kunstgeschiedenis, #Volendam, #NederlandseKunst, #JanBrokken,...

[twafordizzy]

Dorthe Nors voert ons langs de Deense kustlijn

foto: Kirsten Klein; bron beeld: news.blog.gustavus.edu De Deense Dorthe Nors (1970) schreef verhalen die internationaal de aandacht trokken. Ze studeerde kunstgeschiedenis en Scandinavische literatuur in Aarhuus. Haar werk werd pas echt bekend nadat ze genomineerd werd voor de Man Booker Prize in 2017 met haar vertaalde roman: Mirror, Shoulder, Signal. Bij de kennismaking met haar werk kwamen…

[schilderkoring]

Waarom zou ik investeren in het kunstenaarschap van schilder Rhoon?

Een reis naar het sublieme is gegarandeerd als u investeert in de artistieke capaciteiten van Painter Rhoon. De creaties van Rhoon vangen gevoelens, verhalen en tijdloze schoonheid op die verder gaan dan eenvoudige esthetiek. Elke penseelstreek op canvas is doordrenkt met passie en intentie, waardoor diepe introspectie wordt geïnspireerd en de geest wordt aangewakkerd. Rhoon's vaardigheid ligt in het inkapselen van menselijke ervaringen, gevoelens en landschappen en deze om te zetten in visuele symfonie'n.

Examining the Creative Visions of Painters Barendrecht and Rhoon Door de diepten van menselijke expressie en verbeelding te onthullen, fungeert kunst, in al zijn vormen, als een schakel tussen het materi'le en het immateri'le.Schilder Rhoon en Barendrecht zijn twee opmerkelijke figuren in de schilderwereld onder de vele kunstenaars wier werken galerijen sieren en het publiek boeien. Deze kunstenaars hebben hun naam in de archieven van de kunstgeschiedenis gedrukt met hun karakteristieke stijlen, unieke standpunten en onwrikbare belofte aan hun vak. De visie van schilder Rhoon

De artistieke carrière van schilder Rhoon getuigt van de kracht van passie en toewijding. Het werk van deze kunstenaar weerspiegelt een diepe waardering voor de natuurlijke wereld en de menselijke ervaring, met wortels in de pittoreske landschappen en het rijke culturele erfgoed vanSchilderwerken Rhoon . Om composities te cre'ren die een diepgaande connectie maken met de kijkers, combineren kunstenaars in elke penseelstreek elementen van licht, kleur en emotie om een ​​verhaal te vertellen. Via zijn schilderijen neemt Rhoon de kijker mee naar serene weiden, vorstelijke bossen en schilderachtige landelijke landschappen. Rhoon's vermogen om de essentie van deze landschappen vast te leggen door middel van nauwgezette aandacht voor detail en een scherp oog voor compositie, stelt kijkers in staat zichzelf te verliezen in vredige, contemplatieve momenten. De schilderijen van Rhoon roepen een gevoel van levendigheid op, of ze nu de zachte gloed van de schemering of de schitterende tinten van de zonsopgang vastleggen.

Barendrecht the Painter's Artistry

De stedelijke omgeving en de hedendaagse gevoeligheden hebben daarentegen een duidelijke invloed op de schilderstijl vanSchilder Barendrecht . Het werk van deze kunstenaar weerspiegelt een samensmelting van traditie en innovatie, nostalgie en vooruitgang, en is geïnspireerd door de drukke straten, dynamische stadsgezichten en diverse gemeenschappen van Barendrecht.

Schilderwerken Barendrecht tonen scènes boordevol activiteit en barstensvol verhalen die wachten om verteld te worden, waardoor het ritme en de vitaliteit van het stadsleven perfect worden vastgelegd. Barendrecht brengt de diversiteit en moeilijkheid van de moderne wereld in beeld via zijn schilderijen, die een kijkje bieden in de caleidoscoop van de mens, van de levendige kleuren van straatmarkten tot de stompe contrasten van torenhoge torens. Harmoniseren van creatieve visie

Ook al komen Schilders Rhoon en Barendrecht uit verschillende plaatsen en hebben ze verschillende inspiratiebronnen, ze zetten zich in om emotie uit te lokken, conventies uit te dagen en de grenzen van de kunst te verleggen. Door de creatie van hun individuele schilderijen nodigen deze kunstenaars toeschouwers uit voor een odyssee van onderzoek en leren, waarbij ze hun ogen openen voor nieuwe perspectieven en interculturele relaties bevorderen. Een financi'le investering in het artistieke talent van Schilders Rhoon en Barendrecht is een investering in schoonheid, inspiratie en de blijvende kracht van menselijke creativiteit. De creaties van deze kunstenaars zijn een bewijs van hun visie en van de universele taal van de kunst, waarbij elke creatie een moment uitbeeldt dat in de tijd is vastgelegd.

Ten slotte

De creaties van schilders Rhoon en Barendrecht zijn stralen van hoop en inspiratie in een wereld waar dingen voortdurend veranderen en onzeker zijn. Deze schilders inspireren ons om stil te staan, na te denken en dankbaar te zijn voor de wonderen van de wereld door onze aandacht te vestigen op de aangeboren schoonheid die overal om ons heen is.