#Nederlandse musea

[toosvanholstein]

Een beperkt kunstfeestje met 'Vive l'impressionisme' in Van Gogh Museum

150 jaar Impressionisme, een mijlpaal die in het Van Gogh Museum te bescheiden wordt gevierd. Wel met Monet, Renoir, Cézanne en Berthe Morisot als grondleggers, maar niet met de echte toppers in hun oeuvre. Waarom onze de boot hebben gemist? Lees TOOS&ART

Er was dit jaar in internationaal kunstenland best een en ander te vieren. Wat denk je van 100 jaar Surrealisme? Of 150 jaar Impressionisme? Maar in Nederland was de behoefte aan feestrumoer rond die eeuw Surrealisme niet echt om over naar huis te schrijven. Dat deden ze in België (lees hier maar) en Frankrijk stukken beter. En die anderhalve eeuw Impressionisme? Pas laat dit jaar kwam ‘t in het…

[vanfransebodem]

Vive l'impressionnisme: Topstukken uit Nederlandse Musea

Naar aanleiding van de 150ste verjaardag van het impressionisme presenteert het Van Gogh Museum de groots opgezette overzichtstentoonstelling Vive l’impressionnisme! Topstukken uit Nederlandse collecties. Door een unieke samenwerking tussen vijftien Nederlandse musea en particuliere collecties worden meer dan honderd van de belangrijkste Franse impressionistische werken uit Nederlandse collecties…

[peecee-columns]

Nederland heeft last van het kleine-honden-syndroom

Je ziet het geregeld in het straatbeeld: kleine(re) honden die zich ten opzichte van grote(re) honden lijken te moeten bewijzen door zichzelf te overschreeuwen. Daardoor geven ze het signaal af dat ze niet van plan zijn onder te doen voor hun grotere soortgenoot en er wel degelijk rekening met ze moet worden gehouden. Dit soort imponeergedrag leidt meestal tot een hoop kabaal, onrust tussen de betrokken viervoeters en ongemak bij de baasjes.

Ons land lijkt bij vlagen ook last te hebben van dit zogenaamde kleine-honden-syndroom, waarbij uitgaan van de underdogpositie geen optie lijkt te zijn. Dat kan zich uiten door bijvoorbeeld op sportief gebied niet onder te doen voor de prestaties van gerenommeerde sporters uit de grote landen. Nederlandse sporters hebben in de loop der jaren wereldwijd erkende topprestaties weten te leveren in de diverse sportdisciplines op individueel en teamniveau. Met de komende Olympische Spelen in het vooruitzicht zal de wens om de aansluiting in de top van het klassement te handhaven niet minder groot zijn geworden.

Nederland heeft daarnaast ook op cultureel gebied een naam hoog te houden. Denk hierbij aan internationaal bekende namen van onder andere beeldende kunstenaars, schrijvers, architecten en acteurs die de kunstsector rijk is en die de Nederlandse kunsteer verdedigen. Echter, de kunstsector ervaart steeds meer tegenslag en tegenwerking. Was het bijvoorbeeld niet oud-staatssecretaris Halbe Zijlstra, die in 2011 naar grootse erkenning verlangde door rigoureuze bezuinigingen in de cultuursector door te voeren? ‘De afwegingen die gemaakt zijn bij de bezuinigingen zijn desastreus voor een gezonde ontwikkeling van de cultuur. Want wanneer men onkunde als winst beschouwt, verarmt een beschaving’, sprak destijds de internationaal beroemde kunstenares Marlene Dumas over de voorgestelde plannen om de culturele sector uit te hollen en plat te walsen.

Later volgde de coronapandemie. De wereld kroop in zijn schulp en er volgde enkele jaren een noodzakelijk opgelegd gevoel van introspectie. Ook hier vielen klappen voor de culturele sector, met als verbindende thema’s: hoe houden we het hoofd boven water en is er nog perspectief? Er kwamen toegiften in de vorm van subsidieregelingen en kunstmatige tegemoetkomingen om hoop te houden en het werk te kunnen continueren. Dit neigde naar willekeur en het scheve beleid zorgde daarbij geregeld voor onrust. De flexibele creativiteit van de getroffen culturele instanties en zzp’ers die, veelal noodgedwongen, gezamenlijk aangepaste manieren vonden voor het vervaardigen en onder de aandacht brengen van nieuwe kunst(vormen), verbroederde en is prijzenswaardig te noemen.

Het volgende doemscenario diende zich al snel daarna aan. De huidige formerende politieke partijen zijn namelijk voornemens om de belasting op alles wat van culturele meerwaarde is - denk bijvoorbeeld aan boeken, kranten, musea, concerten, theater - te verhogen van 9 naar 21 procent. Dit betekent dat onze politieke leiders wederom het nut en de urgentie van kunst en cultuur in brede zin weten te devalueren tot een grootschalige hobby die te veel geld kost in plaats van dat het iets oplevert. Het kleine-honden-syndroom komt beschamend tot uiting, doordat Nederland zichzelf naar de tweede plaats lanceert op de lijst van Europese landen met het hoogste btw-tarief op cultuur.

De boekenbranche nam hierdoor op 22 mei meteen het initiatief om een petitie te starten tegen het plan van de exorbitante btw-stijging. Op het moment van schrijven staat de teller op 277.609 mensen die de petitie ondertekenden. Het toont aan dat het belang van mogen genieten van kunst, in woord, beeld en nog zoveel meer, breed gedragen wordt en dat deze btw-verhoging zal leiden tot verschraling van het aanbod, verarming van de beleving en vergroting van de kansenongelijkheid. En dat maakt het in de ogen van velen niet alleen een onverteerbaar, maar tevens ook een hondsbrutaal besluit.

[twafordizzy]

Chris Ware: tot in detail getekend

Amerikaan Chris Ware (1967) is maker van graphic novels en maakt illustraties onder andere voor The New Yorker. Heeft een bescheiden oeuvre als het om de graphic novel gaat, maar zijn werk hangt inmiddels wel in galerieën en musea. Grote inspiratie haalt Ware uit het werk van onze Nederlandse coryfee Joost Swarte, en uit dat van Richard McGuire. Zijn tekenstijl kenmerkt zich door realisme en…

[gmailbellennummer]

Kunst en Architectuur: Ontrafelen van het creatieve erfgoed van BOL Nederland

Als we aan Nederland denken, denken we vaak aan pittoreske windmolens en tulpenvelden. Dit levendige land heeft echter een rijk cultureel erfgoed dat verder reikt dan zijn natuurlijke schoonheid. De kunst en architectuur van Nederland hebben een grote invloed gehad op de wereldwijde creatieve scene. In dit artikel gaan we dieper in op het artistieke en architectonische erfgoed van Nederland en ontrafelen we de creatieve erfenis die BOL en de natie als geheel heeft beïnvloed.

Artistieke schittering:

Nederland is door de geschiedenis heen een centrum van artistieke schittering geweest. De Nederlandse Gouden Eeuw, verspreid over de 17e eeuw, staat bekend om zijn uitzonderlijke schilders, waaronder Rembrandt van Rijn, Johannes Vermeer en Frans Hals. Deze meesters van het penseel legden het dagelijks leven, landschappen en portretten vast met opmerkelijke vaardigheid en aandacht voor detail. Hun werken blijven kunstliefhebbers over de hele wereld inspireren en boeien.

De Nederlandse kunstscène reikt verder dan de Gouden Eeuw. Het land is ook de thuisbasis geweest van invloedrijke moderne en hedendaagse kunstenaars. Figuren als Piet Mondriaan en Vincent van Gogh hebben een onuitwisbare stempel gedrukt op de kunstwereld door grenzen te verleggen en nieuwe artistieke uitingen te verkennen. Nederland beschikt over musea van wereldklasse, zoals het Van Gogh Museum en het Rijksmuseum, waar u zich kunt onderdompelen in het artistieke erfgoed van het land.

Architectonische wonderen:

De architectuur van Nederland is net zo divers als de artistieke nalatenschap. Van middeleeuwse bouwwerken tot hedendaagse ontwerpen, het land toont een scala aan bouwstijlen.

Historisch gezien staat Nederland bekend om zijn unieke grachtenpanden. Deze hoge, smalle gebouwen met sierlijke gevels omzomen de pittoreske grachten van steden als Amsterdam en Utrecht. Deze huizen, gebouwd tijdens de Nederlandse Gouden Eeuw, worden gekenmerkt door hun kenmerkende architectonische kenmerken en dienen als een bewijs van de rijke geschiedenis van het land.

Nederland omarmt ook vernieuwende en duurzame architectuur. Met name Rotterdam staat bekend om zijn moderne architectonische landschap. De stad heeft iconische bouwwerken zoals de Kubuswoningen, de Erasmusbrug en de Markthal, die toonaangevend ontwerp en techniek laten zien. Deze architectonische wonderen trekken bezoekers van over de hele wereld en dragen bij aan het levendige stedelijke weefsel van Nederland.

BOL en het Creatief Erfgoed:

BOL, de populaire online retailer gevestigd in Nederland, is diep geworteld in het creatieve erfgoed van het land. Het bedrijf viert de artistieke en architectonische erfenis van Nederland door een breed scala aan culturele producten aan te bieden, waaronder boeken, muziek, films en kunstwerken. BOL erkent het belang van het bevorderen van creativiteit en het ondersteunen van kunstenaars en makers, waardoor hun werk toegankelijk wordt voor een breed publiek.

Om verder in contact te komen met BOL en het creatieve erfgoed van Nederland te ontdekken, kunt u contact opnemen met de klantenservice van BOL in Nederland door Bellen nummer BOL te bellen. BOL Klantenservice Nederland helpt klanten met al hun vragen of zorgen.

Kortom, de kunst en architectuur van Nederland weerspiegelen een rijk cultureel erfgoed dat blijft inspireren en boeien. Van de meesterwerken van beroemde schilders tot de iconische bouwwerken die het Nederlandse landschap sieren, de creatieve erfenis van Nederland is een bewijs van zijn artistieke genialiteit. BOL omarmt dit erfgoed en nodigt je uit om je onder te dompelen in de bruisende wereld van kunst en cultuur. Dus of u nu de schilderijen van de Hollandse Meesters verkent of de architectonische wonderen bewondert, neem even de tijd om het creatieve erfgoed te waarderen dat BOL en Nederland als geheel heeft gevormd.

[ckv4life]

Kunstautobiografie:

Hallo en welkom op mijn blog. Ik ben Rory en dit is mijn kunstautobiografie. Dit houdt in dat ik ga vertellen over de verschillende vormen van kunst (en cultuur) waar ik mee in aanraking ben gekomen.

Ik ben in Purmerend geboren en ik heb daar ook de eerste anderhalf jaar van mijn leven gewoond. Toen is mijn gezin naar Andijk verhuisd en daar wonen we nu nog steeds. Ik vind de Nederlandse cultuur deels wel leuk, maar de andere helft vind ik niet echt intrigerend. Ik vind bijvoorbeeld onze feestdagen wel leuk (en uiteraard het eten wat daar bij komt), ik en mijn moeder zijn elk jaar weer uit naar kerst. Ook zijn sommige bekende schilders Nederlands, zoals Rembrandt. Over het algemeen ben ik geen grote fan van Nederlandse muziek, maar ik luister wel graag met mijn vader naar De Dijk, Doe Maar of Brainpower. Aan de andere kant geef ik net zoals mijn ouders niet veel om voetbal of de kleur oranje. Gelukkig heb ik naast de Nederlandse cultuur ook vele andere culturen mogen ervaren. Ik reis veel met mijn ouders, broertje en zusje. Samen zien we graag de verschillende culturen van landen zoals Israël, Amerika, Gambia of Kroatië.

Voor mijn ervaringen met kunst begin ik bij het begin, vroeger dus. Als jong kind (5-11 jaar) was ik uiteraard niet bewust bezig met wat voor vormen kunst ik interessant zou vinden. Als ik naar muziek luisterde was het de muziek op de radio. Als ik in een museum was, was het omdat mijn ouders mij meegesleept hadden, en zo voort. Toch vond ik het niet oninteressant om te leren over kunst. Vaak vinden kinderen kunst een beetje apart, maar ik vond het altijd wel fascinerend.

Rond mijn twaalfde ben ik me meer gaan verdiepen in de soorten kunst die mij het meest aanspraken. Zoals ik al zei vond ik vrijwel alle vormen van kunst interessant, maar muziek sprak mij het meeste aan. Ik heb mijn kennis over muziek grotendeels aan mijn vader te danken. Hij heeft mij veel goeie bands en artiesten laten horen zoals AC/DC, David Bowie, Queen, Mötorhead enz.

Voor de rest was ik wel geïnteresseerd in dans. Ik heb vanaf mijn zevende ook voor een jaartje op ballet gezeten en ik keek graag bij een vriendin als zij hiphop les had.

Ik doe nu helaas geen vorm van dans meer, maar daarvoor in de plaats is wel een liefde voor film ontstaan. Mijn favoriete film genres zijn actie en komedie. Ik hou van films of series kijken, omdat er dingen gemaakt kunnen worden die je normaal niet visueel zou kunnen uitbeelden, zoals emoties of gedachtes, maar ook wezens of dingen die niet bestaan. Ik vind veel verschillende series en films leuk, ik vind bijvoorbeeld veel Marvel films amuserend, maar ook horror films en politie series. The Fast And The Furious vind ik vooral erg leuk.

Verder ben ik niet vaak bewust bezig met architectuur, maar het kan me wel aanspreken. Ik kan voornamelijk ontzettend genieten van grote steden, zoals het uitzicht vanaf de bovenste verdieping van The Rockefeller. Het gebouw zelf is ook erg mooi gemaakt.

(het uitzicht vanaf The Rockefeller) Ik heb de eerste foto zelf gemaakt toen ik in New York was:

(De Rockefeller in New York)

Vanwege het vele reizen heb ik veel foto's gemaakt van sterk variërende omgevingen. hier zijn een paar van mijn foto's:

Ik ben ook in contact gekomen met een fotograaf die mensen van alle culturen fotografeert. De foto's hebben altijd een egale achtergrond zodat de mensen op de foto je meer aanspreken. De fotograaf heet Ruben Timman en hij heeft de Museum Of Humanity opgericht. Dit museum hangt vol met foto's van mensen van over de hele wereld. ik ben hier meerdere keren geweest want mijn vader werkt met Ruben. Een voorbeeld van het soort foto's die er in het museum hangen:

Ik ben in mijn leven nog niet heel veel in aanraking gekomen met beeldende kunst, behalve dus af en toe in musea. Mijn mening over beeldende kunst hangt compleet af van het soort kunst. Sommige vormen van kunst, zoals abstracte kunst, spreken mij vrij zelden aan. Maar aan de andere kant zijn er ook veel kunstwerken die ik ontzettend mooi of interessant vind. Ik vind bijvoorbeeld het werk van Salvador Dali leuk, omdat het rare dingen uitbeeld waardoor het heel interessant is en je er uren naar kan kijken. Ik vind dit schilderij het mooist:

We hadden vroeger een namaak van het schilderij hierboven in onze bibliotheek thuis hangen. Ik keek er als kind vaak naar terwijl ik dacht aan alle dingen die het zou kunnen uitbeelden.

Ik heb bijzonder weinig ervaringen met theater. Ik kan mijn mening hierover dus moeilijk geven, al weet ik wel dat het niet mijn favoriete vorm van kunst is. Maar ik heb wel laatst met mijn zusje Phoebe het toneelstuk ''Ride The Cyclone" gekeken en ik vond dit specifieke toneelstuk wel vermakelijk.

Dan houden we nieuwe media over. Ik bestaat veel van mijn tijd aan het spelen van video games en ik geniet er ook ontzettend van. Van sommige games blijft het me verbazen hoe goed ze gemaakt zijn en ik vraag me vaak af hoe het allemaal gedaan zou worden. Ik speel vaak spelletjes waar je een nieuw leven kan opbouwen, om te ontspannen. Maar ik speel ook vaak competitieve games waarbij ik altijd streef om zo goed mogelijk te worden, zoals mijn favoriete game: Mario Kart. Ik gebruik Roy altijd als personage omdat ik hem er ontzettend stijlvol uit vind zien.

Ik weet vrij weinig over culturen in Aziatische landen en het lijkt me wel interessant om daar over te leren. Ik zou zelf graag nog de Japanse cultuur ervaren, het is een droom van mij om een keer naar Tokyo te kunnen. De culturen in Aziatische landen lijken me heel erg verschillend van de Nederlandse cultuur, juist daarom wil ik er zo graag meer over weten.

Kunst voor mij is een manier om dingen te uitten of te visualiseren die moeilijk op een andere manier uit te drukken zijn. Veel emoties of gedachtes zijn moeilijk uit te leggen en kunst is naar mijn mening de beste manier om te zorgen dat andere mensen jouw gevoelens of gedachtes ook snappen. Als mensen elkaar begrijpen, ontstaat er ook begrip. Kunst schept een band tussen mensen. Maar behalve deze dingen kan het ook ontzettend vermakend zijn!

Cultuur is zo belangrijk omdat het een onderscheid maakt tussen verschillende mensen. Dit wordt vaak als iets negatiefs gezien, maar verschillen maken ons allemaal uniek. Cultuur is iets waar je trots op mag zijn en iets wat gevierd moet worden. Cultuur scheidt ons dus in zekere zin, maar het creëert ook een connectie tussen de mensen die uit hetzelfde land komen. Mensen met dezelfde cultuur vormen op een manier een eenheid. Reizen en nieuwe culturen beleven is ook een gezamenlijke interesse van mij, mijn ouders en mijn broertje en zusje. Het brengt ons daardoor ook dichter bij elkaar. Net zoals kunst is cultuur ook vermakend, want wat is er nou aan als iedereen dezelfde gewoontes heeft?

[jurjenkvanderhoek]

COLLECTIE NARDINC IN SINGER LAREN: DE SOM DER DELEN

Kunstmusea bestaan bij de gratie van particuliere verzamelaars. Van hen die uit passie voor de kunst een eigen collectie opbouwen. Uit een dergelijke collectie wordt dan wel eens een museum gesticht. Vooral omdat de verzamelaar de volgens een voor hem en/of haar stramien opgebouwde collectie bijeen wil houden. Bij leven wil de collectioneur er zeker van zijn dat na zijn en/of haar dood de collectie niet zal uiteen vallen en verbrokkelen. Men heeft een leven lang een voorname reeks aan kunst bijeen gebracht dat past in een voorkeur en emotie, dat het jammer is dat deze beleidslijn wordt doorbroken na dat bestaan.

Ook worden wel delen van verzamelingen aan verschillende musea geschonken. Wanneer de stroming of de stijl aansluit bij de collectie van die bepaalde musea. Een museum kan dus ontstaan uit een verzameling. Daarvan zijn diverse voorbeelden rondom. Het Museum Singer Laren is zo'n voorbeeld. Het is ontstaan uit het bezit van het Amerikaanse echtpaar William Henry Singer jr. en Anna Singer-Brugh. In hun Larense villa De Wilde Zwanen zijn zij meer dan een eeuw geleden begonnen met het verzamelen van kunst. Franse schilders van Barbizon, de Haagse School, Amsterdamse impressionisten en de schilders van Laren.

De werken kregen in 1956 onderdak in het door Anna Singer geopende Singer Museum, ter nagedachtenis aan haar echtgenoot. De geschiedenis herhaalt zich wanneer het kunstminnend echtpaar Jaap en Els Blokker rond 1980 in een Larense villa hun verzameling kunst beginnen. Wanneer Jaap Blokker in 2011 komt te overlijden schenkt Els een 7 tal jaren later de volledige collectie aan Singer Laren, omdat het goed aansluit bij de bestaande collectie waaruit het museum destijds is ontstaan.

Richtte het echtpaar Singer zich in hun verzamelen vooral op de impressionisten, de Blokkers concentreerden zich op de daaropvolgende avant-garde en dan met name de Nederlandse modernisten. Voor het werk van Jan Sluijters hebben zij bijzondere interesse en leggen relaties met zijn tijdgenoten. De zogenoemde Collectie Nardinc, genoemd naar villa 'Huize Nardinclant' die het echtpaar in 1990 betrekt,  heeft een focus op het modernisme in eigen land. Ook Singer Laren richt zich daar meer en meer op om het beeld van de kunst in de eerste helft van de twintigste eeuw compleet te krijgen binnen het museum.

Het niveau van Nardinc, de collectie van het echtpaar Blokker, is evenwaardig aan het beste van Singer. Zo ontstaat bij samenvoeging een som-der-deleneffect. Volgens museumdirecteur Jan Rudolph de Lorm is het hiermee mogelijk "om de geboorte en bloei van het Nederlands impressionisme en modernisme permanent op het hoogste niveau te tonen. Singer Laren is daarvoor bij uitstek de geschikte plek, omdat veel van de kunstenaars in kwestie op de heilige grond van Laren en Blaricum gewerkt hebben." De Lorm schrijft dit in het voorwoord 'Singer en Nardinc, een som der delen' op het boek dat uitgegeven is bij de tentoonstelling "Sluijters en de modernen". In deze tentoonstelling wordt eerstens de Collectie Nardinc voor het voetlicht gebracht, later zullen beide collecties gezamenlijk nader worden belicht. Speciaal voor de Nardinc verzameling is aan het bestaande museumgebouw een nieuwe vleugel toegevoegd naar het ontwerp van Bedaux de Brouwer Architecten.

De uitgave van het Singer Laren in samenwerking met Waanders Uitgevers te Zwolle toont en beschrijft de geschonken kunstwerken. De geschiedenis en het tot stand komen, het waarom en hoe, van de verzameling wordt nader omschreven. Het zou allemaal begonnen zijn bij de ontdekking van een onbekende Rembrandt op een Londense rommelmarkt. Het schilderijtje op paneel met een kop van een oude man met baard in een mystieke lichtbundel blijkt door onderzoek van een leerling of navolger van Rembrandt te zijn. Na dit eerste avontuur worden veel tentoonstellingen, musea en veilingen bezocht door het echtpaar Blokker.

De eerste twee kunstwerken waar de verzameling echt mee is gestart zijn een pasteltekening van een jonge vrouw voor de spiegel van Leo Gestel en een sombere aquarel van Suze Robertson. Dit laatste werk wordt al snel weer van de hand gedaan voor lichter en moderner werk. Geeft Jaap de voorkeur aan traditionele en realistische voorstellingen van 18e en 19e eeuwse schilderijen van de Romantische School, Els is op zoek naar meer spanning in de verzameling. Haar passie gaat uit naar de moderne kunst en wil in die richting gericht verzamelen.  Kenmerkend voor veel werken in de collectie zijn de vrolijke en uitbundige onderwerpen, vaak in felle en contrastrijke kleuren. Het gevoel dat een werk opwekt bij deze verzamelaars is een belangrijke graadmeter het te kopen. Het echtpaar Blokker wil vrolijk en enthousiast worden van de kunstwerken die hun leefomgeving zullen verrijken. Door delen van de collectie, hun geliefde kunstwerken, regelmatig uit te lenen aan musea hopen zij dat anderen er evenzo van kunnen genieten.

De collectie weerspiegelt het enthousiasme en de passie waarmee Jaap en Els Blokker hebben verzameld. Conservator Roby Boes: "Een verscheidenheid aan uitbundige voorstellingen die zijn geschilderd vanuit het gevoel, met felle kleuren en losse penseeltoetsen, waar het schilderplezier van de doeken afspat. De schoonheid en lichtheid van het leven komen in allerlei facetten voorbij: van stralende luministische landschappen, fleurige bloemenpracht en swingende expressieve danseressen tot krachtige, kleurrijke portretten." De verzameling is dan ook een lust voor het oog. Het boek daarbij is een feest om door te nemen. Geïnformeerd door de interessante en speelse teksten en geanimeerd door de vele reproducties van werken uit de collectie. De uitgave is een visitekaartje om de werken live in het museum te gaan bekijken.

Het modernisme van Jan Sluijters en zijn tijdgenoten wordt in het boek toegelicht door kunsthistoricus Caroline Roodenburg-Schadd. Aan de hand van hoogtepunten uit de Collectie Nardinc beschrijft zij de ontwikkeling van het Nederlands modernisme. De kern van de collectie vormen de ruim veertig werken van Sluijters. Daarnaast maken de meer dan zeventig werken van tijdgenoten het plaatje van het modernisme binnen onze landsgrenzen vrijwel compleet. Het geeft echter geen representatief kunsthistorisch beeld, want bijvoorbeeld het abstracte spoor van het modernisme is niet gevolgd. Roodenburg schrijft in haar verhaal over de tentoonstellingen en de kunstenaarsverenigingen. Het is een verkort maar desondanks toch gedetailleerd inzicht in de kunstgeschiedenis van de eerste helft van de 20e eeuw.

Ook voor het boek geldt dat het geheel meer is dan de som der delen. Dat 1 + 1 meer is dan twee en 2 + 2 als uitkomst 5 heeft. Want de door de conservatoren Boes en haar collega Anne van Lienden opgestelde teksten over de kunstenaars in en hun werken uit de Collectie Nardinc maakt van de uitgave een bijzonder naslagwerk. Van Else Berg tot Carel Willink via Toon Kelder, en van Charley Toorop terug naar Johan van Hell langs Charlotte van Pallandt. Omdat de collectie bijzondere aandacht heeft voor Jan Sluijters wordt zijn werk op meerdere vlakken aangestipt, namelijk de tijd in Parijs, het landschap, als portrettist, het naakt en de abstractie.

Henk van Os tot slot schreef een essay over “Avond” (voor de werkstaking) van de nestor van het Nederlandse modernisme Jan Toorop. Het schilderij, in de stijl van het pointillisme maar met een vrijere stippeltechniek, heeft een dramatische voorstelling als onderwerp. Het beeld van een echtpaar dat in bittere armoede de gevolgen vreest van een op handen zijnde mijnwerkersstaking is meelijwekkend. Hoewel Toorop het paar plaatste in een magistraal avondlicht staat de wanhoop de figuren zichtbaar tot aan de lippen. Het is een sleutelwerk in de Collectie Nardinc en dus nu in het Singer Laren.

Sluijters en de modernen, publicatie ter gelegenheid van de gelijknamige tentoonstelling in Museum Singer Laren. Waanders Uitgevers, 2022.

https://www.waanders.nl/nl/sluijters-en-de-modernen.html

[thomasopreis]

Het begin

Je moet ergens beginnen. Na afscheid te nemen van Hanna in Berlijn

en Nederland

en bijna alle andere mensen, vertrek ik met mijn ouders naar Kroatië. We vliegen op Split en daarna zijn we van plan de Dalmatische kust af te gaan.

De vlucht verloopt goed, onze corona certificaatjes worden gescand en we mogen Kroatië in. In Split komen we aan bij ons appartementje. Het is 4 hoog zonder lift, maar is wel prima gelegen en het heeft eigenlijk alles wat we nodig hebben. We rusten uit en de volgende dag ontdekken we een klein strandje waar de locals hangen. Heerlijk om te zwemmen. De Kroaten spelen allemaal een soort handbal in kniediep water. Niet handbal zoals wij het kennen maar met zo’n klein rubberen balletje dat ze naar elkaar overslaan. Het ziet er wel grappig uit. Het terrasje aan dit strand is mooi gelegen en een halve liter kost er 18 kuna (7,5 kuna is 1 euro). Prima.

Voor de rest is het in Split vooral een beetje strandhangen, zwemmen en we hebben nog het eilandje Brac bezocht met de veerboot.

Qua begroeiing heb je hier een hoop olijf en granaatappelbomen.

Ook hoor je de hele tijd het geluid van cicaden, net als op het nieuwe album van Lorde.

Na Split dalen we af naar Makarska met de bus. Eenmaal aangekomen in Makarska in ons mooie appartementje merk ik dat ik mijn secrid met daarin al mijn pasjes kwijt ben. Eerst kan ik het niet geloven, maar eventjes later vervloek ik mezelf dat ik zo dom kon zijn. Het kan niet anders dat die in de bus blijven liggen is. Misschien is die bus al wel doorgereden naar Dubrovnik ofzo. Pfff. Snel maar naar het busstation gegaan. De vrouw van het loket zegt dat de buschauffeur al naar huis is, maar de bus op het terrein van het busbedrijf Promet staat. Aan de rand van de stad ongeveer een half uur lopen. Wij spoeden ons daarheen, onderweg vervloek ik mezelf nog een stuk of 100 keer. Op het terrein staan er een hoop bussen. Ik spreek iemand aan en het blijkt de baas te zijn. Ik laat hem het kenteken zien en hij gaat met me mee de bus in. Ik zie mijn secrid direct liggen. Alles zit er nog in. Wat een opluchting! Pfff. Na een poging van mijn vader om me erop te wijzen dat ik altijd alles goed in de gaten moet houden (Jahaa dat weet ik wel) gaan we een drankje doen om bij te komen en ‘s avonds lekker uit eten (Cevapcici en vis aan de haven). Hèhè, dat ging maar net goed allemaal.

De volgende dag in Makarska besluiten we de berg te beklimmen omdat er bovenin een botanische tuin ligt. Het blijkt een zwaardere klim dan verwacht, maar uiteindelijk wel een mooie tocht.

Na Makarska vertrekken we noordwaarts naar Zadar. Dit plekje heeft ook een prachtige oude stad (net als Split) en twee interessante kunstwerken. Het eerste is een getijdenorgel, wat dus geluid maakt op basis van de inkomende golven (zal hem hieronder apart toevoegen want ik weet niet hoe je filmpjes moet invoegen in een blog post).

Het tweede is een zonnekunstwerk. Overdag schijnt de zon erop en laadt het op. ‘s Avonds geeft het een enorme lichtsjoo.

Onze laatste bestemming aan de kust is Rijeka, de grootste haven van Kroatië. Op een uurtje rijden van Rijeka met de bus is er een groot natuurpark waar we gaan wandelen. Blijkbaar is dit park enorm populair om te klimmen. We komen mensen uit heel Europa tegen die hier gaan klimmen. Wellicht ook leuk voor de klimmers onder ons? (Thijs, Maud)

Onze laatste bestemming samen is Zagreb. We verblijven hier wederom in een top appartement en verkennen de stad. Zagreb kent een hoop musea waaronder ook hele aparte musea zoals het Museum of Broken Relationships en het Museum of Hangovers. Het laatste kan ik zeker aanraden als je goeie verhalen wilt lezen.

Ook is Kroatië de geboorteplaats van Nikola Tesla en dat is natuurlijk wel reden voor een standbeeld.

Mocht je minder nieuwsgierig zijn naar de cultuur van het land en het liever dicht bij huis houdt, bij ons om de hoek was er een coffeeshop, maar in plaats van dat je naar binnen moest, hadden ze gewoon een automaat.

Veel plezier ermee.

In Zagreb nemen we afscheid en vertrekken mijn ouders naar Sibenik om nog wat dagen aan de kust te vertoeven. Ik vertrek naar Sofia en begin aan het solo gedeelte van mijn reis.

In Sofia kom ik ‘s avonds aan en net voor het hostel zie ik iemand die er ook nogal backpackerig uit ziet. Going to  the Hostel Mostel? vraag ik. Ben jij een Nederlander? reageert hij. Blijkbaar is m’n Engels dan toch niet zo accentloos. Kevin komt uit Amsterdam en samen hangen we de komende dagen wat rond in Sofia. Hij maakt een klein Oost Europees tripje, Budapest, Zagreb en Sofia. Hier zijn wij met onze gids bij de bekendste kathedraal van Sofia, met gouden dak.

Ook hebben we allebei nog een typisch Bulgaars ontbijt, mekici. Het smaakt naar olliebollen en is prima om de dag mee te beginnen.

Bulgarije is trouwens de armste lidstaat van de EU, het minimumsalaris is ongeveer 320 euro in de maand. Gemiddeld ligt het salaris op zo’n 6 a 700 euro per maand, maar je verdient meer in het bedrijfsleven als bijvoorbeeld medewerker van een callcenter dan als leraar voor een publieke basisschool. Dit is weinig geld voor ons Nederlanders. We verbazen ons er continu over dat alles zo goedkoop is. Een halve liter bier in een Bulgaars restaurant is bijvoorbeeld 2,1 lev (ongeveer 1 euro en 5 cent)

Voordat we allebei vertrekken hebben we nog de Vitosha berg beklommen, net buiten de stad. Sofia heeft een aantal mooie gebouwen in de oude stad, maar voor de rest voelt het een beetje beklemmend aan. Er zijn niet veel grote open ruimtes en ‘s nachts wordt het niet zo goed verlicht. Wel fijn om even buiten de stad te zijn en adem te halen dus. We zijn niet helemaal tot de top geklommen, maar wel tot de waterval. In het echt ziet het er indrukwekkender uit dan op de foto, maar hier toch nog een fotootje (gastje rechtsonder voor schaal).

Na onze klimtocht komen we terug in het hostel en is de eigenaar ruzie aan het maken met een vrouw. Het lijkt erop dat ze niet wil betalen. Ze klaagt over het geluid en dat het niet schoon genoeg is, maar dit valt reuze mee in dit hostel. Waarschijnlijk is het gewoon een trucje om niet te hoeven betalen. Ze roepen een tijdje naar elkaar totdat de vrouw vertrekt (zonder te betalen). De eigenaar van het hostel loopt boos naar achteren, ik hoor hem nog net “f*cking gypsies” mompelen.

De volgende dag vertrekt Kevin terug naar huis en neem ik de bus naar Thessaloniki. De bus vertrekt een uur later dan gepland van het busstation en van een andere plek waar hij had moeten vertrekken. De buschauffeur ziet er ook nogal vaag uit. Tijdens de rit slingert hij regelmatig over de weg en oja, hij was ook nog ff vergeten te tanken dus toen we aankwamen bij de grens met Griekenland draaide hij om en reden we een heel stuk terug Bulgarije in om te tanken.

Bij de grens gelooft de Bulgaarse vrouw bijna niet dat ik het ben op mijn paspoort. Oké, ik heb bijna geen haar meer op mijn kop maar toch, voor de rest zie ik er niet zo anders uit. Ze vraagt wel 3x om mijn naam en bekijkt me van top tot teen. Blijkbaar heb je in dit gebied veel vluchtelingen, maar een vluchteling met een Nederlands paspoort, Nederlands rijbewijs, Nederlandse bankpas en een museumjaarkaart met mijn kop erop lijkt me toch wel sterk. Uiteindelijk mag ik erdoor. Aan de Griekse kant kijkt er een vent een halve seconde naar me en zegt Joeeeee kom maar door. Tip voor vluchtelingen naar West Europa, ga na Griekenland niet via Bulgarije maar probeer een andere route. Wellicht Noord-Macedonië?

De buschauffeur stuntelt nog een beetje verder maar uiteindelijk komen we aan in Thessaloniki. Blijkbaar zaten de Bulgaarse medereizigers al de hele reis op hem te zeiken, dat hij niet kon rijden. Hij reageerde met, dan rij je volgende keer toch lekker zelf?

Enfin, we zijn in Thessaloniki en het voelt meteen een stuk gezelliger. Mensen zitten buiten op het terras, het weer is beter en er zijn een hoop open ruimtes. En het ligt aan zee natuurlijk. Top. Het hostel ziet er ook beter uit en ik heb een bottom bunk in plaats van een top bunk zoals in Sofia. Yes!

Ik ben hier de komende dagen en daarna wil ik graag de Olympus beklimmen. We zullen zien of dat een beetje te regelen is. Voor nu neem ik een gyrosje en een biertje (Mythos) en breng ik later weer verslag uit. Joejoeee

[joostjongepier]

Wat?   Het Lam Gods door Hubert en Jan van Eyck, Noli me tangere door Jacob Cornelisz. Van Oostsanen, Christus toont zijn wonden door Spandarino en het drieluik De opstanding door Hans Memling.

Waar?   Thuis, in catalogi en op internet

Wanneer?   4 april (Pasen) 2021

Al maanden zijn musea gesloten en tentoonstellingen niet toegankelijk voor publiek. Voor iemand die een kunstdagboek bijhoudt, valt er dan ook weinig te schrijven. Dat ik dat vandaag wel doe, komt door een tv-uitzending met paasmuziek uit King’s College, Cambridge. Bij het horen van de paasmuziek vroeg ik me af: zijn er eigenlijk ook paasschilderijen? Goede vrijdag is in de kunstgeschiedenis alom tegenwoordig: Calvarie-taferelen, kruisafnames en grafleggingen zijn volop te vinden, maar hoe staat het eigenlijk met de opstanding?

Het eerste werk dat me te binnenschiet, is er een waar ik op dit moment een boek over lees: het zojuist gerestaureerde Lam Gods van de gebroeders Van Eyck. Het centrale paneel van dit monumentale veelluik is gewijd aan het Lam Gods. Het lam staat voor de geofferde en opgestane Christus en is dus beslist een paasschilderij te noemen.

Maar er zijn meer werken die aan Pasen refereren. In 2014 was een grote dubbeltentoonstelling gewijd aan de kunstenaar Jacob Cornelisz. Van Oostsanen (1475-1533) en zijn atelier, een van de eerste Nederlandse kunstenaars die op commerciële wijze zijn werk aan de man bracht. In het Stedelijk Museum Alkmaar (dat de tentoonstelling samen met het Amsterdam Museum organiseerde) hing een werk met de titel ‘Noli me tangere’, gewoonlijk vertaald als ‘Raak me niet aan’ of ‘Hou me niet vast’. Op de derde dag na het overlijden van Jezus gaat Maria Magdalena naar het graf en vindt dat leeg. Een man vraagt haar wie ze zoekt. Maria Magdalena houdt hem voor de tuinman en zegt: “Als u hem hebt weggehaald, vertel me dan waar u hem hebt neergelegd, dan kan ik hem meenemen.” Daarop zegt de man haar naam: “Maria”. Onmiddellijk herkent ze nu Jezus in de vermeende tuinman. Dan spreekt Jezus de woorden uit, die de titel van het werk vormen: “Raak me niet aan” (Johannes 20:17).

Maria zag Jezus en geloofde. Dat was niet bij alle discipelen het geval. Thomas geloofde zo notoir niet in  de opstanding van zijn Heer, dat zijn naam daar onlosmakelijk mee verbonden is geraakt. “Alleen als ik de wonden van de spijkers in zijn handen zie en met mijn vingers kan voelen, en als ik mijn hand in zijn zij kan leggen, zal ik het geloven” (Johannes 20:25). Schilderijen met ‘de ongelovige Thomas’  die zijn handen in de doorstoken zij van Jezus steekt, zijn er talloze. Nog vorig jaar, op de tentoonstelling ‘Caravaggio Bernini’ in het Rijksmuseum, hingen een aantal werken met dit thema bij elkaar. Het meest indrukwekkende van deze schilderijen laat Thomas buiten beeld en richt zich volledig op de figuur van Jezus. Met vingers van beide handen opent hij de wond, als wil hij Thomas (en de kijkers naar het schilderij) uitdagen zijn (hun) hand erin te leggen en zich te overtuigen. ‘Christus die zijn wonden toont’ van Spadarino is beslist een paasschilderij.

Zowel de scène met Maria Magdalena als die met Thomas vinden plaats nadat de eigenlijke opstanding al heeft plaatsgevonden. Toch zijn er ook schilders die de opstanding zelf hebben verbeeld. Een voorbeeld daarvan is het drieluik van Hans Memling. Gewapend met een staf stapt Christus letterlijk uit zijn graf, waarvan een engel zojuist de steen heeft weggehaald. Op verzoek van hogepriesters en Farizeën zijn er door Pilatus soldaten bij het graf geplaatst, die moesten voorkomen dat Jezus’ leerlingen het lichaam zouden weghalen. Die soldaten liggen rondom het geopende graf lieflijk te slapen.

[ilovetheater-nl]

Uniek persmoment Mooier dan Ooit groots gevierd

Gister avond hebben artiesten op tientallen daken van Nederlandse theaters en musea het startsein gegeven voor het grootste culturele- en entertainment persmoment ooit. Ellen ten Damme, Het Nationaal Jeugdorkest, Dominic Seldis, Frank Boeijen, Dolf Jansen, philharmonie zuidnederland, Karin Bloemen, K3 en vele anderen waren door heel Nederland te vinden op de daken van theaters en musea om met de…

[carlosb-06-blog]

Toneel: De pest - trailer - Skagen 2005

Tijdens de quarantaine had ik de opdracht gekregen voor esthetica om het toneelstuk “De Pest” van Skagen te bekijken. In 2005 maakte Skagen de voorstelling La Merde naar “De Pest” van Albert Camus. Het toneelgezelschap ging op zoek naar een vernieuwde presentatie van het stuk. Eerst en vooral wil ik zeggen dat dit stuk heel erg toepasselijk is in deze tijden. In het toneelstuk gaat de Algerijnse stad Oran, na het uitbreken van een onbedwingbare plaag, volledig op slot. De volledige bevolking wordt in quarantaine gehouden. De dokter Rieux probeert de nodige maatregelen te nemen om de stad te helpen en te behoeden van de ondergang. Een laborant zoekt zo snel mogelijk naar een geneesmiddel. Een priester zoekt naar een betekenis voor deze vreemde tijden. De morele keuzes dringen zich meer als anders op. Iedereen zijn leven valt stil. Nu komt de essentie van het bestaan naar boven. Er heerst veel angst maar ook veel moed om uit de crisis te komen. Ik vind het goed dat ze met virtuele beelden werkten waardoor het toneelstuk veel duidelijker wordt, de stukken die zich bijvoorbeeld in de stad afspeelden. Ze speelden in een zelfgebouwde maquette van de stad. Hun kleding was ook toepasselijk bij de tijden waarin de Pest uitbrak. Tot slot wil ik zeggen dat dit heel erg relevant is met het jaar 2020, daardoor vond ik het ook heel interessant om naar te kijken.

 Film: 1917

Samen met vrienden ben ik tijdens de krokusvakantie naar de film “1917” gaan kijken.                                                                                                                        Een merkwaardige man, die Sam Mendes: ondanks zijn toneelachtergrond maakte hij zes van de opmerkelijkste films van de laatste decennia (American Beauty, Road to Perdition, Jarhead, Revolutionary Road, Skyfall, Spectre). Aan dat lijstje mag je nu “1917” toevoegen. Mendes zijn tweede oorlogsfilm is niet alleen een prestatie op stilistisch vlak, maar ook qua verhalend.

Op een kalme ochtend in de lente van 1917 worden de Britse soldaten Schofield en Blake bij hun sergeant geroepen voor een riskante missie. Een paar kilometer verderop denkt een Brits bataljon de terugtrekkende Duitsers te verslaan, maar dit wordt hinderlaag. Communicatie tussen de twee kampen is niet meer mogelijk, dus de jongens moeten de boodschap persoonlijk afleveren. Binnen een aantal uur, want anders is het te laat. En zo klimmen de twee over het prikkeldraad en beginnen te voet aan een missie die lijkt te mislukken. Het is stil in en rond de Duitse loopgraven, achter iedere ritseling schuilt dreiging. Het is schitterend hoe de camera om de jongens heen draait, langs kraters vol ledematen glijdt, onder water duikt, dan weer de hemel afspeurt naar vijandige vliegmachines. Waar bij andere films de 'long take' na verloop van tijd als een trucje kan aanvoelen, werkt het hier briljant. Het gevoel van dreiging is enorm, juist omdat er nooit van perspectief gewisseld wordt. De camera is als de derde soldaat door wiens ogen je deze wanhoopsmissie bekijkt. In werkelijkheid wordt de camera bediend door meester-cinematograaf Roger Deakins, die bekend staat om zijn fantastisch gefilmde scènes. De film is schematisch van opbouw (obstakel-rustpunt-obstakel-etc.), is helemaal niet erg. Daarvoor is iedere scène te spannend. Hoofdrolspelers Dean-Charles Chapman en George MacKay geven op fijne wijze persoonlijkheid aan hun personages, soldaten van vlees en bloed en geen overdreven onverschrokken types die zo vaak opduiken in oorlogsfilms. De vriendschap tussen de twee vormt de basis van het verhaal. Het knappe aan “1917” is dat het aangrijpende vertelkunst combineert met overweldigende ervaringscinema. Christopher Nolans WOII-epos Dunkirk, dat stilistisch wel overeenkomsten vertoont, viel vooral in die tweede categorie. Ook die film slaagde erin de werkelijkheid van het slagveld over te vertonen, was schitterend gefotografeerd, maar miste emotionele diepgang. De film is gebaseerd op de oorlogservaringen van Sams grootvader.

Het verhaal mag dan eenvoudig zijn, Mendes stopt zijn film vol variaties en details. Zo heeft elke aaneenschakeling een eigen ritme, belichting en dramatische boog, alsof de regisseur meer een reeks kortfilms maakte dan één lange speelfilm. Ook interessant is de casting. De gewone soldaten worden vertolkt door minder bekende acteurs, hun oversten door bekende gezichten als Colin Firth en Benedict Cumberbatch, die slechts een paar minuten schermtijd hebben. Op die manier hoef je niet eens te weten welke rang hun personages hebben. Een bekend gezicht is sowieso een kolonel of een luitenant.

Het jaar is nog maar net begonnen, maar “1917” zal in de best of-lijstjes opduiken. Hopelijk geeft de film het startschot van een fantastisch filmjaar.

Bronnen:  https://www.filmtotaal.nl

 Podium: dans: Bach Studies – Benjamin Millepied

Opera Ballet Vlaanderen – opera, Antwerpen

 Door de tijden van corona heb ik in de paasvakantie 78 minuten lang gekeken naar een virtuele dansvoorstelling, namelijk Bach Studies van Benjamin Millepied. Ballet Vlaanderen haalt met de Franse choreograaf één van de bekendste balletchoreografen naar België. Voor zijn nieuwe werk, werkt Millepied vanuit het muzikale universum van Johann Sebastian Bach. Hij was geïnspireerd door Bachs complexe ritmes, vaak met roots in barokke dansritmes. Benjamin daagde zichzelf uit om Bachs compositietechnieken te verkennen en over te brengen naar de dansvloer. De bewegingen zijn geïnspireerd op zijn eigen reactie op de muziek. Twee werken van Bach, Partita Nr.2 en Passacaglia voor Orgel, vormen de basis van de choreografie

In het begin van de voorstelling komt het gezelschap uit de rechterachterdeur en ze hebben allemaal een stoel vast, die ze in een cirkel zetten. Het beginstuk levert ons heel veel energie. Ik vond dit het meest dynamische deel van heel de voorstelling. De individuele stukjes vond ik ook heel goed, het voelde erg modern aan. De bewegende verlichting vormde een mooie aanvulling met de dansbewegingen. Het was ook heel speciaal dat er soms werd gedanst zonder dat er muziek aanstond, dus werd het ook heel stil in de zaal. Meer op het einde werd er ook een stuk gedanst op een opera liedje, dat vond ik een fantastisch stuk.

De vorm en het abstracte gaat uiteindelijk voor op het narratieve in deze Bach Studies. Ten slotte is de emotionele laag wel aanwezig, maar niet altijd. Daarom dat we het niet altijd evengoed snapten in deze voorstelling.

Bronnen:

https://www.podiumaanhuis.be/video/bach-studies-benjamin-millepied-2019

https://www.concertnews.be/

 Klassiek: concert: Expo 58 – Along Comes Mary

Opname in CC Jan Tervaert, Hamme

 Door de tijden van corona heb ik gedurende de paasvakantie naar een virtueel concert gekeken, namelijk Expo 58 van Along Comes Mary.

De Belgische regering besloot in 1958 een wereldtentoonstelling te organiseren op de Heizel. Deze tentoonstelling stond volledig in het teken van het geloof in vrijheid en vooruitgang, dat zo kenmerkend was voor de jaren vijftig en zestig. Meer dan 42 miljoen mensen bezochten de wereldtentoonstelling, die door koning Boudewijn werd geopend met een oproep tot vrede en sociale en economische vooruitgang.

Nu hielde Marijke (Mary) samen met haar mannen oude muziekschatten van onder het stof in het CC Jan Tervaert te Hamme. Ze koos voor een intiem repertoire, wat heel gezellig is. Het lijkt een beetje op een vroegere nachtclub. De muzikanten zorgen ook voor veel sfeer, ze weten heel goed hoe ze de sfeer van de jaren ’20, ’30, ’40 en ’50 van de vorige eeuw moeten oproepen. Ook is er op elk detail gelet zoals bv. de kleding, de micro enz… Ze praat ook gedurende het concert met haar publiek en er is wat humor aanwezig, wat het heel vlot maakt. Haar publiek is vooral van de oudere generatie. Je kan zien dat deze mensen heel hard van de muziek en zelfs op het einde meedansen.

Het is een uniek concept voor het cultureel centrum, en zij zijn heel blij dat ze dit kunnen organiseren. Het concert werd ook live uitgezonden zodat minder mobiele senioren ook kunnen mee genieten op deze manier van deze geweldige show.

Bronnen:

https://www.podiumaanhuis.be/video/expo-58

https://www.jantervaert.be/

Extra: Kunst op straat

 In de stad Gent in Oost-Vlaanderen is er veel kunst op straat. Dat komt deels omdat de stad een website en zelfs een app heeft die de kunstwerken in kaart brengt. Je hebt verschillende categorieën binnen kunst op straat, zoals bv: Gedoogzone, Graffiti Jam, kunst in de publieke ruimte en Street Art. Hiermee wilt men de jongeren aanzetten om kunst te ontdekken, dat het niet enkel maar schilderijen zijn dat kunst is.

 Bronnen: https://cultuur.stad.gent/

 Extra: Muziek voor musea?

 Kunst kan zowel het publiek als de kunstenaars zelf inspireren. De Nederlandse Rembrandt Frerichs Trio presenteerde al een reeks concerten in musea. Er wordt speciaal gecomponeerde en geïmproviseerde muziek gebracht, geïnspireerd op de kunstwerken. Het is een verdiepende concertervaring waarbij kunst, muziek en ruimte elkaar beïnvloeden en versterken. Door het gebruik van muziek zou de bezoekerservaring versterken.

 Bronnen: https://faro.be/

 Extra: TENT Rotterdam

 TENT is het platform voor hedendaagse kunst in Rotterdam. Ze realiseren tentoonstellingen, nieuwe producties, educatieprojecten, performances en events met makers uit de stad en daarbuiten. Ze bieden ruimte aan lokale partners en initiatieven door gastprogrammering. De basis voor het programma is de dynamische stedelijke cultuur van Rotterdam, waarbij ze inhaken op onderwerpen en ontwikkelingen die hier spelen en in de wereld rondom ons heen.

 Bronnen: https://www.tentrotterdam.nl/

[offtoljubljana]

79. Een titel

28/04/2020

Het is 22:22. Hoera. Ik ben verder aan het gaan met mijn silent Panic! At The Disco sing-a-long. Daar had ik gisteren al plannen voor, maar het werd Fall Out Boy en Paramore.

Vannacht om één uur was het weer eens dwsa lovin’ hours. Oh, die musical.

Vandaag ben ik eindelijk naar de supermarkt gegaan en wow, het was druk. Het lijkt wel alsof iedereen alles heeft opgemaakt op de feestdag, dus iedereen had nieuwe spullen nodig.

Ik heb dus nu ook voor de eerste keer het gezichtsmasker van Angelique gedragen. Het is nog steeds een soort van post-apocalyptisch gevoel om iedereen in een lange rij te zien staan terwijl iedereen mondkapjes op heeft. 

Jongens, ik heb eens brood gekocht! Anyway, ik had ook niets meer in huis voor het eten en i.p.v. pasta ging ik een andere basic bitch kant op. 

Ja, op de achtergrond zie je mijn MC reader. Ik geef toe dat ik grootse plannen had om te leren en... nee. Ik ben gewoon mega geïrriteerd met die vent van MC. Sanne en ik wisten op een moment niet eens meer wanneer het tentamen morgen is, dus ik heb hem gemaild. Eens heeft hij gezegd dat we de hele dag de tijd hebben. Toen ineens maar 2 uur. Andere keer was het 90 minuten. 

Ook hebben we in verband met Corona maar drie lessen in totaal gehad, terwijl de reader ook de stof van de andere twee bevat. Er is dus ook verwarring: zijn Feminist Critics en British Cultural Studies nu wel of niet deel van het tentamen? Ik heb beiden voor de zekerheid maar doorgelezen. 

Voor alles van Semiotics heb ik gewoon Addy’s notities en voorbeelden gebruikt om te leren.

MC is niet mijn enige educatieve faal. De hele week had ik het gevoel dat ik iets aan het vergeten was, maar ik dacht dat het maar paranoia was. Te lang te veel les gehad... niet meer gewend aan rust.

Nou nee, ik had vanaf 21 april t/m 27 april elke dag een film kunnen kijken voor Sociologie. Oh man, gelukkig is het niet heel erg dat ik dat filmfestival helemaal ben vergeten. Jonathan kwam er gisteren mee en ik had een OH SHIT moment,

Arme Jonathan is gestrest, want hij loopt achter op alles.

Maar ja, tijd voor Corona!

Ik wilde gaan schrijven over hoe dom Nederlanders zijn. Zoals ik al eerder schreef, het is een beetje onmogelijk om “hur dur dur stomme Amerikanen!!!” te roepen terwijl Nederland ook idioten heeft. Er was vandaag dus een protest tegen de lockdown, tegen vaccinaties (terug van weggeweest... jullie waren niet gemist) en natuurlijk tegen 5G.

Het mooie “wakkere volk” dat alle informatie van clickbait artikelen op Feesboek krijgt denkt dat ze slim overkomt.

Zo, hoe gaat het hier met Corona? I SHIT YOU NOT - THE SAME THING HAPPENED HERE. 

Er zijn mensen in Ljubljana gaan protesteren tegen de lockdown, tegen de overheid (iets begrijpelijker dan tegen vaccinaties, maar ik heb geen zin om helemaal in Sloveense politiek te gaan) en ook tegen 5G! En net zoals in Nederland zijn die groepen zich gaan organiseren in Facebook groepen voor “alternatief nieuws”.

Hier zijn er dus “bronnen” dat claimen dat de Sloveense overheid chips wilt implementeren om zo via 5G iedereen bij te houden. Jesus.

Best wel ironisch dat Slovenen helemaal zich verzetten, aangezien Slovenië juist weer open gaat. Vanaf morgen gaan er weer heel wat dingen open: bibliotheken, musea en galerijen. Op maandag gaat er nog meer open:  buitenterassen van bars en restaurants (!!!) en kerken.

... Met dit in je achterhoofd is het Nederlandse “wakkere volk” nog fucking dommer voor het protesteren, want Nederland heeft nooit een mega heftige lockdown gehad. Ach. Logica. Daar hebben ze nog nooit van gehoord.

Pfoe, aan de ene kant kijk ik er erg naar uit, maar aan de andere kant ben ik bang dat mensen laks gaan worden. De cijfers zijn wel nog oké (6 nieuwe besmettingen en 3 doden), dus dat wil ik zo houden.

[antongecensureerd]

Piet Hein

De wereld staat op het punt om in 2 kampen te veranderen. Het midden bestaat niet meer. We hebben alleen nog maar links en rechts. Een compromis gaat er op deze manier nooit meer komen. De afloop kan niemand voorspellen, ik zeker niet, maar dat er clashes gaan plaatsvinden staat voor mij als een paal boven water. Anno 2020 hebben we te maken met een schaamtecultuur die zijn weerga niet kent. Ik zal er een aantal voor jullie opsommen. Ga maar even rustig achterover zitten, want het is aan lange lijst  Vliegschaamte, vleesschaamte, aircoschaamte, capuccinoschaamte, bbqschaamte, cruiseschaamte, sproeischaamte, bezorgschaamte, meer-dan-2-kinderenschaamte, kaasschaamte, Baudetschaamte, Zwarte Pietschaamte, Orbanschaamte, christelijk-joodsecultuurschaamte, paasschaamte, poezenschaamte, Poetinschaamte, kerstfeestschaamte, boerenbedrijfschaamte, gezond-rechtsschaamte, autobezitterschaamte, Trumpschaamte,  rijkdomschaamte, eigen-veiligheids-missiesschaamte, Wildersschaamte, blankehuidskleurschaamte, Israëlschaamte en waarschijnlijk kunnen jullie er vast nog een groot aantal aan toevoegen. Ik stop ermee. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik schaam me alleen voor mijn eigen verleden. Met de rest van die lijst veeg ik mijn strak getrainde goed gevormde bips af. 

Dat mensen zich druk maken over veel zaken vind ik prima. Ik wens ze uit de grond van mijn hart alle succes. Eén ding wil ik ze graag meegeven: val mij er niet mee lastig. Verbeter de wereld en begin bij jezelf. Zolang politici als bv Rutte, Klaver, Jetten, Asscher, Segers, Sargentini en Timmermans constant de hele wereld overvliegen en op dagelijkse basis aanschuiven bij 7 gangen diners hebben ze geen enkel recht van spreken. Dan vallen ze bij mij in de categorie ''klap toe de mond, Pipo''. Daarom steek ik ook een dikke vette middelvinger op naar het politiek correctivisme. De selectieve verontwaardiging spat van die valse koppen af. Ik kan ze niet meer horen en niet meer zien. Ze steken zonder met hun ogen te knipperen een mes steken in de rug van de Nederlandse normen, waarden en tradities. Een voorbeeld. Een klein clubje supporters misdraagt zich op schandalige wijze en de hele politiek correcte goegemeente vliegt in de gordijnen, maar als er 3 jongens in Gorinchem half dood worden geschopt blijft het muisstil aan die kant. Ik noem beestjes bij de naam. We hebben in dit land te maken met land- en cultuurverraders op werkelijk alle cruciale posities. Politiek, media, grote instellingen, musea, onderwijs, politie, brandweer, lokaal bestuur, noem maar op. 

Weten jullie waar ik me nou kapot voor schaam? Voor het ontkennen van het Marokkanen probleem. Zelfs na het zien van 3 uiterst geweldige filmpjes durft de burgermoeder van Gorinchem aan te komen met de dooddoener dat ze een jongerenprobleem hebben in Gorinchem. Een jongerenprobleem en geen Marokkanenprobleem. Amai! Dan ben je ziende blind en horende doof. Ik schaam me ook voor mensen die zingend vluchtelingen staan op te wachten in hun muffe verkleurde kleding met hun onverzorgde linkse uiterlijk. Kijk naar dat dooie haar van die mutsen. Als dat haar op mijn hond zou zitten zou ik linea recta naar de dierenarts gaan. Met in gedachte dat het arme beest doodziek is. Ik pik dat GroenLinkse en D'66 volk er in 1 oogopslag uit. Met een beetje fantasie zie ik zelfs het schaamhaar boven de broekband van die heksen uitgroeien. Dat zogenaamde linkse deugvolk dat eigenlijk helemaal niet deugt. Geen flauw benul waar ze de toekomstige generaties mee opzadelen. Ze hebben geen idee welke richting onze samenleving opgaat. In hun ogen bestaat de islamisering niet. Mocht je er eentje kunnen overtuigen met keiharde cijfers krijg je steevast te horen dat ze allemaal zo'n aardige buurman hebben of zo'n geweldige collega uit Turkije of Marokko. ''Ze kunnen zo lekker koken'' is ook zo'n gevleugelde uitspraak. Ik walg van die wegkijkers en ontkenners. De wereld verandert in rap tempo en ik word er niet vrolijk van. Waar de mallemolen van Heddy Lester in 1977 nog een romantisch draaimolentje was kunnen we anno 2020 rustig concluderen dat de wereld in een levensgevaarlijke rollercoaster terecht is gekomen. Ik ga het hier niet hebben over Chili dat in brand staat. Ook niet over de grimmige protesten in Venezuela en Columbia. Klinkt misschien hard, maar dat is voor mij toch de ver van mijn bed show. Ik hou het bij Europa. Ons continent wordt overspoeld door mensen uit vreemde landen die voor heel veel problemen zorgen. Daar worden we dagelijks meer geconfronteerd. Een frauderende Turkse ziekenhuis mevrouw, scholen die niet-westerse waarden propageren, haatimams, 16 scholen in Nieuw West die geen leraren meer kunnen vinden, mishandelingen uit die hoek, overvallen, plofkraken, onderwereld moorden, straatterreur, loverboys en ga zo maar door. Benoem je het probleem ben je een fascist, een nazi, een gevaarlijke rechtse extremist. Ik sluit af met iets wat vroeger massaal in het Olympisch Stadion werd gezongen als Ajax weer eens een Europese grootmacht had verslagen. Uit de tijd dat Sinterklaas en Zwarte Piet nog omarmd werden. De tijd dat geluk nog heel gewoon was. Laten we godverdomme trots zijn op ons verleden en ons land beschermen tegen alles en iedereen die onze manier van denken en leven aan willen vallen. Punt.

''Piet Hein, Piet Hein,

Piet Hein, zijn naam is klein

Zijn daden bennen groot,

Zijn daden bennen groot

Die heeft gewonnen de Zilveren Vloot

Die heeft gewonnen, gewonnen, de Zilvervloot''

[actuma]

Rijksoverheid gaat grotere rol spelen bij behoud kunstcollectie Nederland

De Rijksoverheid gaat een grotere en actievere rol spelen bij de ontwikkeling en het behoud van de Collectie Nederland. Staatssecretaris Uslu (Cultuur en Media) gaat er onder meer voor zorgen dat er betere ondersteuning komt voor particuliere eigenaren van kunstwerken en collecties. Zij kunnen straks terecht bij de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (RCE) voor bijvoorbeeld advies over collectiebeheer en -behoud en over fiscale regelingen. Ook wil de staatssecretaris het mogelijk maken om in uitzonderlijke gevallen onvervangbare en onmisbare kunstwerken voor Nederland te behouden. De staatssecretaris volgt daarmee in grote lijnen de adviezen op van de Raad voor Cultuur en van adviescommissies onder leiding van Sybrand van Haersma Buma en Alexander Pechtold. Staatssecretaris Uslu: ‘De Collectie Nederland bestaat niet alleen uit kunstwerken uit de collectie van het Rijk. Juist particuliere verzamelaars en liefhebbers leveren een enorme bijdrage. Zij durven soms veel vooruitstrevender te zijn in hun verzameling en in veel gevallen delen ze hun collectie graag met het brede publiek. Zij verdienen een actieve, ondersteunende overheid die hen bijstaat met raad en daad.” Onvervangbaar en Onmisbaar Er komt op den duur een aanpassing van het vergunningensysteem voor uitvoer van exceptionele kunstwerken. Voor objecten die voldoen aan bepaalde waarde- of ouderdomsdrempels moet een uitvoervergunning worden aangevraagd. Dat geldt nu al voor uitvoer uit de EU, maar zal dan ook gelden voor uitvoer uit Nederland. Een onafhankelijke commissie geeft advies of een werk onvervangbaar en onmisbaar is. In dat geval kunnen Nederlandse partijen, waaronder het Rijk, musea en particulieren, kijken of zij het willen en kunnen kopen. Is dat niet het geval, dan kan het alsnog in het buitenland worden verkocht. Uslu: “Dankzij deze vergunningen kunnen we van tevoren bekijken of we iets zó waardevol vinden, dat we het voor de Collectie Nederland willen behouden. Ik verwacht niet dat dit voor grote aantallen werken zal gelden, want ik ben niet van plan om de kunstmarkt te verstoren. Het zal dan echt gaan om uitzonderlijke situaties, om heel bijzondere, unieke stukken.” Adviescommissie Er komt een onafhankelijke adviescommissie Onvervangbaar en Onmisbaar. Deze commissie buigt zich over de vraag of een kunstwerk of samenhangende collectie objecten onmisbaar en onvervangbaar is. Ook adviseert de commissie welke stukken moeten worden opgenomen in het reeds bestaande register beschermde cultuurgoederen. Omdat een wijziging van de Erfgoedwet nodig is, zal het enkele jaren duren voordat alle maatregelen van kracht zijn. Foto: https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/ Read the full article

[amsterdamblogs2]

Amsterdam Weekends - Een korte vakantie

Amsterdam Blogs

Op zoek naar een korte Europese weekendvakantie? Amsterdam zou wel eens de plek kunnen zijn om te genieten met je familie, vrienden of partner. Amsterdam Weekends combineren cultuur, eten en plezier in één prachtige, schilderachtige stad om een ​​unieke ervaring voort te brengen.

Amsterdam Blogs

Amsterdam, de hoofdstad en de grootste stad van Nederland, ligt in de provincie Noord-Holland in het westen van het land. Amsterdam is de financiële en culturele hoofdstad van het land. Als toeristische bestemming is het de 5e meest bezochte toeristische bestemming in Europa. Een kleine stad, maar schitterend in geschiedenis, kunst en de belofte van prachtige avonturen, Amsterdam is in alle opzichten charismatisch, warm en aantrekkelijk.

Amsterdam Weekends en Cultureel Toerisme

Amsterdam herbergt een bloeiende culturele scene. Amsterdam, de locatie van bijna 100 festivals per jaar en de thuisbasis van 37 wereldberoemde musea, heeft ook verschillende historische monumenten, winkelstraten en restaurants en uitgaansgelegenheden, en weelderige hotels op zijn naam staan.

Onmisbare plaatsen in Amsterdam zijn architectonische exemplaren zoals de Oude Kerk van Wallen, of de Oude Kerk van Wallen, het Houten Huys aan het Begijnhof, gebouwd in zeldzame gotische stijl, en het Koninklijk Paleis, een mooi voorbeeld van barokke architectuur.

Sterk aanbevolen musea zijn het Stedelijk Museum en het Van Gogh Museum voor moderne kunst en het Rijksmuseum met zijn uitgebreide collectie schilderijen van Rembrandt en klassieke Nederlandse kunst. De Heineken Music Hall en het symfonieorkest in het Concertgebouw zijn de culturele locaties van Amsterdam.

Amsterdam Weekends en uitgaan, eten en winkelen

Afgezien van zijn culturele extravaganza, geniet Amsterdam van een levendige sociale kwaliteit. De stad is het trefpunt van verschillende jonge Europese toeristen die hun Amsterdamse weekenden komen doorbrengen in de schoot van geweldige internationale keukens, opwindende feesten en spannende winkelstraten.

Het Leidseplein en het Rembrandtplein is waar Amsterdam geniet van een internationale uitgaanscultuur. Er zijn ook disco’s in de culturele centra Paradiso en Sugar Factory. Naast diverse etnische en internationale restaurants heeft Amsterdam een ​​populaire cafécultuur en variëren coffeeshops van ouderwets tot modern.

Voor degenen die geïnteresseerd zijn in winkelen, bieden Amsterdam Weekends populaire bestemmingen zoals het Vodelpark en de Negen Straatjes. Vooral Vodelpark is geweldig voor gezinnen met kinderen.

Waar te verblijven tijdens Amsterdam Weekends?

De stad Amsterdam is zowel een populaire luxe vakantiebestemming als een backpackbestemming. Het is een culturele ontsnapping voor liefhebbers van het oude en een leuke stad voor jongeren die geïnteresseerd zijn in winkelen, eten en plezier. Van extravagante monumentale hotels tot zelfstandige appartementen, jeugdherbergen en kampeerfaciliteiten, Amsterdam Weekends biedt accommodatie voor elk budgettype en elke smaak.

In en rond Amsterdam

Amsterdam wordt bediend door de Amsterdam Airport Schiphol die de stad internationaal bedient. De Nederlandse Spoorwegen verbinden de stad landelijk en met de meeste andere Europese steden.

De fiets is het populairste vervoermiddel in en rond Amsterdam. Fietsen is ook de meest ontspannende en plezierige manier om de stad te verkennen. Degenen die liever anders willen, het vervoerssysteem van Amsterdam omvat bussen en tramlijnen. Voor vervoer over de Amsterdamse wateren zijn er veerdiensten. Autorijden wordt afgeraden in Amsterdam.

Amsterdam blogs is een verzameling blogs geschreven door Amsterdammers. Lokale blogs uit amsterdam lezen? Lees hier.

[adriaanmeij]

Kijk: zie: een kind!!

Challenge Het Vergeten Kind

Het is in de mode: iets doen voor een goed doel en je familie, vrienden en relaties voorstellen een kleine bijdrage te leveren. Samen met 2800 andere wandelaars doe ik mee met “STAPril”, met als uitdaging elke dag 10.000 stappen te zetten in de maand april. Zóveel stappen lukt me niet, maar ik sta deze maand wel 35% hoger dan het maandgemiddelde over de laatste drie jaar. De lopers hebben al €35.250 bij elkaar gestapt om de activiteiten van de ANBI Stichting “Het Vergeten Kind” te ondersteunen. Ik doe mee omdat wandelen heerlijk is en ik te veel kinderen zie die klem zitten. Via de QRcode aan het eind kun je ook doneren.

Jullie zijn van mij gewend hier diepgravende financiële analyses te lezen, maar nu ik straks 83 jaar word ga ik na 60 jaar journalistiek schrijven over wat mij tegenwoordig raakt. AME Research B.V. en www.ictonderzoek.nl ga ik afbouwen, met uitzondering van enkele ondernemingen en trends waar ik om een of andere reden een band mee heb. Ook mijn minitheater Zael heeft haar deuren gesloten en er komt geen nieuw klassiek Eratofestival onder mijn regie. Maar mijn pen dooft niet. Op https://www.hightechanalysis.nl/ blijf ik schrijven over wat me boeit.

Ik kom terecht in een boeiende wereld van Nederlandse particuliere liefdadigheid waarin de overheid nauwelijks een rol speelt. Nu jonge kinderen meer en meer in een isolement raken, verdrukt door de coronacrisis, de oorlog in Oekraïne en misstanden thuis blijkt dat infinitieven met een geel verschillende oorsprong zoals de nagedachtenis van zangeres Guusje Nederhorst, het werk van kinderwerker René van de Camp, het Kruidvat kapitaal van Gemma Kobessen en de inspanning van honderden vrijwilligers het verschil maakt voor duizenden kinderen. Het is een boeiend initiatief dat ik humanistisch zou noemen.  

Positieve herinneringen

“Het Vergeten Kind” neemt bijvoorbeeld dit voorjaar ruim 1000 kinderen die opgroeien in een moeilijke thuissituatie  mee op pad voor een fijne speelervaring. We Zij willen 5.500 kinderen bereiken met de Heppie Tour. Tijdens deze uitstapjes naar pretparken, dierentuinen, musea en theatervoorstellingen kunnen kwetsbare kinderen positieve herinneringen maken samen met hun ouders of verzorgers. We nemen ze onder andere mee naar de musical Belle & Het Beest, het Openluchtmuseum en Avonturenboerderij Molenwaard. Daarnaast kunnen kinderen van 6-18 ingeschreven worden voor een Heppie Vakantie op een van de vier locaties van “Het Vergeten Kind”. Ze komen op adem, ravotten, maken vrienden en worden begeleid door ruim 600 vrijwilligers die zich  hiervoor inzetten. Dat vrijwilligerswerk is de kurk waarop de overigens professionele organisatie drijft.

Ruim 100.000 kinderen in Nederland worden thuis dagelijks geconfronteerd met ernstige problemen. En duizenden kinderen kunnen niet eens meer thuis wonen. Ze zijn verwaarloosd of mishandeld. Ze zijn gevlucht voor geweld of uit huis geplaatst, omdat ze niet meer veilig waren. Voor deze kinderen is er Stichting Het Vergeten Kind. We zetten ons in voor kinderen die opgroeien in een onveilige en/of instabiele thuissituatie en voor velen onzichtbaar zijn.

Een vrijwilligster op pad met twee meiden

Klimaat van Aandacht

De organisatie noemt de werkwijze van de vrijwilligers “Klimaat van Aandacht”. Benadrukken dat er aandacht is, de kinderen erbij horen, samen spelen. Daardoor krijgen de zij weer de moed, het zelfvertrouwen en de energie om in positieve zin verder te leven. Je kunt kwetsbare kinderen aanmelden op de website www.hetvergetenkind.nl.

Een moeder: “Bedankt voor de fijne tijd die jullie aan Kevin hebben gegeven. Het is zo fijn om hem zo enthousiast te zien. Kevin kan zo leuk vertellen over zijn belevenissen bij Heppie. Hij heeft vrijwel geen vriendjes en is heel erg negatief over zichzelf. Maar bij Heppie lukte het hem om vriendjes te maken en met activiteiten mee te doen. Een hele vooruitgang voor hem.” Mijn indruk uit de documenten die ik las en gesprekken is dat de Stichting een humanistische levenshouding aanhangt en een positieve instelling sterk benadrukt.

Doelstelling

Het Vergeten Kind wil kinderen in probleemsituaties niet aan hun lot overlaten en strijdt voor een stabiele, liefdevolle omgeving waar zij zich goed kunnen ontwikkelen. “We kunnen hun problemen niet voor hen oplossen, maar de stichting wil er samen met donateurs en vrijwilligers voor zorgen dat ze goed opgevangen worden. Dat ze zich gezien en gehoord voelen. Dat doet de stichting door ze positieve ervaringen met oprechte aandacht te geven. Zodat ze zich gesteund voelen en ze weer zelfvertrouwen krijgen. En ze het gevoel krijgen dat ze er niet alleen voor staan”, aldus de organisatie.

Het opgehaalde sponsorgeld van de Stapril-actie gaat onder meer naar de vakanties en weekenden die Het Vergeten Kind organiseert voor kinderen die het thuis om verschillende redenen moeilijk hebben. Hiervoor wordt de eigen bijdrage van de ouders/verzorgers aangevuld. Hier kunnen ze lekker ravotten en ontspannen in een leuke groep van leeftijdsgenootjes. En maken nare herinneringen plaats voor positieve ervaringen. Dankzij de oprechte aandacht die ze hier krijgen van goed getrainde vrijwilligers lukt het om vriendjes te maken en groeit hun zelfvertrouwen. En kunnen ze weer even gewoon kind zijn.

Stichting is financieel gezond

Ik wilde ook kijken naar de financiën van de stichting zoals ik jarenlang de financiën van ondernemingen geanalyseerd heb.  De Stichting staat er financieel gezond voor. Het balanstotaal van €14,6 miljoen over 2020 bestaat voor €5,6 miljoen uit de waarde van gebouwen en grond voor €7,6 miljoen uit liquiditeit en voor €1 miljoen uit vorderingen. Met €8,2 miljoen is het eigen vermogen dan 56% van het balanstotaal. Dat is prima.

Dit eigen vermogen bestaat uit gevormde reserves uit donaties zoals voor investeringen in vastgoed en andere activa, gedane reserveringen voor de bouw van een nieuw Heppie Hotel in Vierhouten, een continuïteitreserve en een algemene reserve. Naast een banklening van €2,5 miljoen heeft een particuliere Stichting een renteloze en in principe aflossingsvrije lening van €2,5 miljoen verstrekt voor de bouw van een Heppie hotel. Wie het bestuur van deze Stichting is weet ik niet.

De omzet van de Stichting, die in deze wereld “baten”  heet, bedroeg in 2020 €9,5 miljoen. Het gaat om bijdragen van particulieren, bedrijven, overheden, loterijorganisaties, andere organisaties zonder winststreven. Het geld komt best uit veel verschillende bronnen.  De lasten bedroegen €7,9 mihoen, waarvan ruim 3 ton voor beheer en administratie en ruim €1,8 miljoen voor werving.

Deze kosten van werving en beheer bedroegen dan in 2020 22,7% van de baten. In de lasten zit een post van €3 miljoen voor personeelskosten. Er waren bij de stichting en bij Heppie in 2020 gemiddeld 42,8 fulltimebanen bezet waarvan de brutosalarissen gemiddeld €64.695 per medewerker waren, een gezond bedrag. Het totale aantal medewerkers is veel groter omdat veel mensen parttime werken. De beloning per FTE is fors boven modaal. De beloning van de algemeen directeur was in 2020 €127.000. Het jaarverslag is gecontroleerd door accountant Dubois + Co. Eind juni komt het jaarverslag 2021 uit.  

Baten uit diverse bronnen

De ontvangsten van de stichting komen voor 33% van organisaties zonder winstoogmerk, zoals vermogensfondsen, stichtingen, verenigingen, Kinderpostzegels. Hierin zitten ook baten van de Augeo Foundation, een belangrijke pijler onder Het Vergeten Kind in 2020. Kort na het uitbreken van de coronacrisis sloegen Augeo Foundation, Stichting Het Vergeten Kind en Stichting Kinderpostzegels de handen ineen.

Ze richtten in 2020 in de vorm van een eenmalige samenwerking het Crisisfonds voor kwetsbare kinderen thuis op. Hiermee bereikten ze 35.000 kinderen en daarna nog eens 8.000. Het fonds is bedoeld voor kinderen die thuis niet veilig zijn of het erg moeilijk hebben.

Oprichter van de Augeo Foundation is Gemma Kobessen. Haar familie verkocht in 2002 het Kruidvat. Dat gaf Gemma - bedrijfseconoom, ontwikkelingspsycholoog - en moeder - de financiële armslag om in 2006 de Augeo Foundation op te richten en haar betrokkenheid bij het welzijn van kinderen om dat in ons land vorm te geven. De activiteiten van Augeo en Het Vergteen Kind zijn verwant en als het nodig is werken beide stichtingen samen. Met donaties in de orde van grootte van €35 mille  is “Stapril” een kleine bron van inkomsten, waarvan misschien de softwarekosten ook relatief hoog zijn.

Oorsprong

Guusje Nederhorst

De Stichting Het Vergeten kind is in mei 2007 opgericht in Den Haag. Zij heette eerder de Stichting Guusje Nederhorst Foundation. Guusje Nederhorst (1969-2004) – zie foto -was een bekende Nederland se actrice (“Roos” in GTST) en zangeres die in januari 2004  op 34-jarige leeftijd aan kanker overleed. Samen met Katja Schuurman en Babette van Veen scoorde Nederhorst in de periode 1995-1998 zes Top 40-hits onder de groepsnaam Linda, Roos & Jessica. Debuutsingle Ademnood stond zeven weken op nummer 1, verspreid over december 1995 en januari 1996. Guusje stierf kort nadat zij in 2003 in Las egas met de  Nederlandse zanger van de rockband Kane  Dinand Woesthoff (1972) trouwde. Bij hem ligt de bron van de Stichting.

Ter nagedachtenis aan Guusje, richt Dinand Woesthoff in 2007 de Guusje Nederhorst Foundation op. Deze Stichting had als doel om Tovertuinen (de plek waar de door Guusje bedachte animatiehondjes Woezel en Pip allerlei avonturen beleven) te brengen naar kinderen die niet in een stabiele gezinssituatie opgroeien. Haar vriend Johnny de Mol speelde als ambassadeur daarin ook een rol. In 2014 is de naam veranderd in ‘Stichting Het Vergeten Kind’.

Bundeling van krachten

Dan vinden twee stromen elkaar. René van de Camp, oprichter en initiatiefnemer van Stichting Heppie, werkt in zijn jonge jaren als vrijwilliger bij kindervakantiekampen. Kampen waar kinderen uit verschillende leefgroepen komen voor een onbezorgde vakantie waar zij hun zorgen tijdelijk kunnen vergeten. Om dat werk te verbeteren en te verdiepen is de Stichting Heppie in 1997 door René van de Camp opgericht onder de naam Stichting Kico. Doel van Kico: kinderen uit verschillende leefgroepen structureel op te vangen tijdens opvang weekenden en zorgvakanties met de continuïteit van bekende gezichten. 

In 2009 wijzigde de stichting van naam: Kico ging door onder de naam Stichting Heppie. In 2016 fuseert Stichting Heppie met Stichting Het Vergeten Kind. Het doel is nu: Het initiëren, opzetten en uitvoeren van duurzame projecten, activiteiten en evenementen, waarbij het fysieke en geestelijk welzijn van kinderen in Nederlandse opvangcentra (in de leeftijd van nul (0) - achttien (18) jaar) positief beïnvloed wordt.

Margot Ende - Van den Broek

Sinds 2019 is de directeur Margot Ende - van den Broek (foto 1968), zij was eerder directeur van SOS Kinderdorpen. Er zijn vijf leden van de Raad van Toezicht. Voorzitter is mediaconsultant Oege Boonstra (1958). Ook zit Ahmed Marcouch (1966) in deze raad.  Hij is burgemeester van Arnhem.

Als ik mijn wandelingen maak en nadenk over dit proces in de voorbije 30 jaar dan ben ik blij verwonderd  of de pracht van empathie en particulier initiatief dat steeds professioneler het goede nastreeft, daar waar de overheid vaak steken laat vallen. Ik wandel dan energiek verder met als doel 1 eurocent voor elke stap.  

QR code om te sponsoren

Als je dit waardevol vindt zoem dan met je camera in op deze QRcode en sponsor mijn stappen met een bedragje dat rechtstreeks wordt overgemaakt op de bankrekening van de Stichting “Het Vergeten Kind”. Dan geef je haar of hem samen met vele anderen mooie uren die zij of hij zich altijd zal herinneren.

Met vriendelijke groet,

Adriaan Meij