#kinderen van deze tijd

[atevegter]

3133 Een schermvrije opvoeding is onmogelijk

Het is al heel wat jaren geleden, maar ooit kregen wij thuis onze eerste televisie, ergens in de jaren zestig. Hij stond in de achterkamer, want de voorkamer gebruikten wij alleen op zondag. Toen erfden wij plotseling de kleurentelevisie van opa en opoe. De eerste tv werd opeens een zwartwit-televisie, wij hadden haar daarvoor nooit zo genoemd. De kleuren-tv kwam in de voorkamer, die wij nu ook…

[not-so-bored]

Like many people, I have trouble pronouncing Dutch vowel combinations, and since I won't recite random words from a dictionary, I wrote some silly sentences to recite instead:

OE: Hoe is het boek in de hoek beland? How did the book end up in the corner?

EU: Leun niet op de deur. Laat uw neus niet tegen de deur rusten. Don't lean on the door. Don't rest your nose against the door.

IJ/EI: Schrijf je de hele tijd in mei? Do you write all the time in May?

UI: Hij is weg van huis omdat hij buiten in de tuin werkt. He is away from home because he is working outside in the garden.

UW: Duw de deur. Dit is ruw. Dit is uw deur. Push the door. This is rough. This is your door.

OU: Oud hout is koud. Old wood is cold.

AAI: Ga bij de baai zitten en naai, het zal niet saai zijn. Sit by the bay and sew, it won't be boring.

EEUW: De kinderen schreeuwen. Er is al een eeuw geen sneeuw gevallen. The children are screaming. Snow hasn't fallen in a century.

OOI: Ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Zal ik het ooit zien? I've never seen anything so beautiful. Will I ever see it?

OEI: Koeien loeien als ze boeien zien. Cows moo when they see buoys.

IEUW: Deze vis heeft opnieuw nieuwe kieuwen. This fish has new gills again

Inspiration, word list, and pronunciation guide: https://blogs.transparent.com/dutch/how-to-pronounce-diphthongs-and-vowel-combinations-in-dutch/

[devosopmaandag]

Een kleine icoon

Op deze plek heb ik nooit geaarzeld om het persoonlijke te verbinden met de wereld daarbuiten. Ik doe dat nu met schroom, omdat ik een stap verder ga. Wij mensen doen natuurlijk niets anders dan verbinden. Dat heet 'leven'. Ik gebruikte eerder in de vos oude foto's van mijn ouders en van mijzelf en koppelde ze aan literatuur, kunst of filosofie. Elke verbinding is een mogelijkheid om iets te zeggen over wie ik was of ben of over hoe ik over de dingen denk.

Hillary Mantel, beroemd auteur van onder andere 'Wolf Hall' en ook meer autobiografische boeken, leed aan endometriose, een aandoening waarbij cellen die normaal in de baarmoeder thuishoren daarbuiten terecht zijn gekomen. Haar leven is in belangrijke mate bepaald geweest door deze ziekte, die haar jarenlang kwellingen brachten die amper te beschrijven zijn. Zij deed dat in alle openheid. De ziekte maakte haar onvruchtbaar. Zij schreef eens over haar ongeboren kinderen. Ik ben nu in Parijs en kan niet bij mijn boeken van haar.

Op mijn veertiende kreeg ik colitis, een ontsteking aan de dikke darm. Ik verbleef lange tijd in het ziekenhuis, onderging een zware operatie. Ik was zo mager dat ik prednison en extra eiwitten toegediend kreeg. Op mijn achttiende lag ik opnieuw in het ziekenhuis. Toen kwam de ziekte van Crohn in beeld. Ik gebruikte heel lang medicijnen en volgde een strikt dieet. Mijn menstruatie bleef uit. Ik had op mijn achttiende het lichaam van een kind. Wat de bloeitijd van het lichaam zou moeten zijn, werd een periode van innerlijke onderdrukking. Mijn lichaam, dat ik zoveel mogelijk wilde verbergen, werd door gebruik van hormonen als het ware naakt aan de wereld getoond; het voelde als geworpen voor de leeuwen. Ik werd een vrouw voor de ogen van mijn medestudenten. Schaamte beïnvloedde jarenlang mijn vrijheidsdrang. Op mijn tweeëntwintigste werd een jongen verliefd op mij. Dat was een onvoorstelbare schok. Ik werd verliefd op hem. De ziekte bepaalde in belangrijke mate mijn latere leven. De ziekte maakte me onvruchtbaar. Ik ben nu te oud om te zeggen dat ik onvruchtbaar ben, alleen dat ik het was. Dat is een wrang zinnetje, dat de kleur van pijn heeft.

De zoon van mijn jongste broer is voor het eerst vader geworden. Het kind werd op kerstavond geboren. Met zijn moeder gaat het goed. Ze zijn gelukkig met hun eersteling. Ik kreeg een foto toegestuurd van vader en kind. Ik huilde toen zij samen een half jaar geleden mij belden om het te vertellen, ik kon niet slapen toen mijn broer vertelde dat er een jongetje was geboren. Ik kijk naar de foto en keer op keer raak ik ontroerd. Het is voor mij een kleine icoon van vreugde en verdriet, maar vreugde vooral.

Welkom in het leven, kleine Fosse!

[remidavs]

Bewogen weken…

Weken van vermoeidheid en herstel met tussen de rust door mooie momenten… gelukkig bracht die rust wat moest en kan ik zeggen dat we aan de helft van het eerste deel zitten… yes, al zover! ☺️ en voorlopig ook niks meer van de tumor te voelen 🤞🏻🙏 ik ga ervan uit dat dat zo blijft, maar we blijven voorzichtig he 🙃

Ik ben dankbaar voor de vele steun en hulp die het mogelijk maken om voldoende rust te nemen en de kinderen vakantie geven…

Ondanks de vermoeidheid na de korte ziekenhuisopname, probeerde ik het beste te maken, zeker met het extra weekje rust dat mijn lichaam kreeg. Dat het weekje rust niet overbodig was, merkte ik aan mijn lichaam en de blijvende vermoeidheid. Vandaar dat ik zo blij ben voor de mooie momenten die de voorbije twee weken geschonken zijn door vrienden, familie en in het bijzonder voor alles wat Jan en de kinderen en mijn ouders er extra bij nemen voor me. Extra taken, meer rekening houden met me, begrip voor hoe het loopt…

we vierden Jan zijn verjaardag in het midden van deze twee weken, maar dit was toch wel anders dan de voorbije jaren… dat belooft volgend jaar goed gemaakt te moeten worden 😉

De kinderen mochten tot twee keer toe bij vriendjes gaan spelen en hadden daar een fantastische tijd terwijl ik kon uitrusten.

We gingen naar Bruisend Balegem (tussen mijn rustbeurtjes door) waar de kinderen verwend werden met een prachtige haartooi en waar Remi zijn liefde voor Willy Sommers mocht ontdekken…

Een nicht van me kwam met haar zoontje spelen en nam het entertainment van de kinderen op zich waar ze enorm van genoten…

Ze gingen bij opa en omda zwemmen terwijl mama kon rusten en gingen op wandel en fietstocht om de allergrootste maïs in Reninge te gaan bewonderen… en of die groot was.

Tussen alle nood aan rust is dus ook voldoende tijd voor het leven en nu zeker de vakantie van de kinderen die doorgaat. We blijven gewoon doorgaan en of het nog wel een lastig wordt, natuurlijk. Het is pittig maar dat wil niet zeggen dat het ondanks alles ook geen mooie periode kan zijn…

Ik kreeg nog heerlijke bloemen van mijn collega’s en mocht tijdens de lange therapiedag met immunotherapie en chemotherapie heel wat collega’s verwelkomen en kon genieten van het gezelschap van mijn schoonzus… fijner kind je zo’n dag toch niet wensen… wetende dat zo ook de jongens een dagje samen hadden en dat Ida w er verwend werd met aandacht en heerlijk spelen in de Lieving.

🥰 gezien de omstandigheden kan ik toch alleen maar blij zijn met hoe het loopt en wie we rondom ons hebben…

Altijd een fijn weerzien van vrienden en een warm omringd zijn. Zeeeeeeer veel liefde is wat ik voel en wil uit sturen 😘❤️💕♥️

[joostjongepier]

Wat?   Dresden vom rechten Elbufer oberhalf der Augustusbrücke (1747), Der Neumarkt in Dresden vom Jüdenhofe aus (ca. 1748-1749), Die Frauenkirche in Dresden (ca. 1751-1752) en Der Zwingerhof in Dresden (ca. 1751-1752) door Canaletto

Waar?   Gemäldegalerie Alte Meister, Dresden

Wanneer?    4 augustus 2024

Wie Canaletto zegt, zegt Venetië. Nadat de Nederlander Caspar van Wittel de ‘vedute’ (het stadsgezicht) in Italië had geïntroduceerd, heeft Giovanni Antonio Canal, beter bekend als Canaletto, het vervolmaakt. Sinds ik in Rome voor het eerst werk van deze achttiende-eeuwse schilder zag, was ik fan. Prachtige gedetailleerde stadsgezichten worden ‘aangekleed’ met tal van kleine figuren die allemaal op zichzelf interessant zijn om te bestuderen. Overigens zijn de schilderijen niet zo realistisch als ze op het eerste gezicht lijken. Canaletto kon, als dat de zichtlijnen ten goede kwam, een gebouw wel eens een stukje opschuiven of een gebouw dat nog in aanbouw was schilderen alsof het er al stond. Kortom: hij fotoshopte avant la lettre.

Twee jaar geleden zag ik in het Maritiem Museum in Greenwich een prachtige tentoonstelling met werk van deze schilder. Allemaal beelden uit Venetië. Maar Canaletto heeft vanaf 1747 ook jarenlang in het stadje Pirna en daarna in Dresden gewerkt, onder meer als hofschilder van de Saksische keurvorst. Resultaten hiervan zijn te zien in de Gemäldegalerie. Een reeks grote werken laat zien hoe deze plaatsen er in Canaletto’s tijd moeten hebben uitgezien.

Ook waar het Dresden betreft koppelt Canaletto architectonische precisie aan charmante details uit het toenmalige stadsleven (spelende kinderen, vrouwen die de was ophangen etc.). De Dresdener doeken zijn misschien wat minder waterrijk dan de Venetiaanse, maar zeker niet minder interessant. En ook al is het geen Canal Grande, de Elbe is ook mooi!

[magheteenonsjeminderzijn]

Yes, met het aantal kilo’s dat vandaag op de weegschaal staat bij NF, zit ik precies 1 ons onder het gewicht waar ik deze fase voor ging 🎉

Met Marcel ook een weddenschap afgesloten. Bij de eerste 11 kreeg ik 50 euro. Bij de volgende stap, als er nog eens 5 af zijn 100 en dat is vandaag.

Marcel stuurde berichtje dat ik iets moest opzoeken voor hem en toen kwam ik de enveloppe tegen 😅

Ik spaar het op en ik heb in mijn hoofd om aan het einde van de rit met dit geld een eind op weg te zijn om een ooglidcorrectie te bekostigen.

Ik moest al vroeg bij de meting zijn, om 8.30 uur. Ik was dwars door de wekker heengeslapen en had ook Marcel zijn telefoontje en app niet gehoord en werd pas om 7.40 wakker. Om 8.05 stapte ik de deur uit en was uiteindelijk om 8.25 in Amstelveen.

Na de meting door naar TICA voor de laatste bestellingen en ik heb voor onszelf wat zijden bloemen gekocht. Na TICA door naar de benzine pomp en naar Jumbo om het pakketje op te halen voor Annette. Dat is Yvon haar kleindochter, en die is net 1 jaar geworden. Yvon is over eruit Amerika en komt vanmiddag met haar dochter en kleindochter langs.

Bij thuiskomst snel wat yoghurt genomen en weer terug naar Amstelveen gereden voor mijn sollicitatiegesprek in het Amstelland ziekenhuis. Van de 70 die gesolliciteerd hebben, ben ik er toch weer tussenuit gepikt. Het was een leuk en goed gesprek. We hebben een uurtje met elkaar gesproken. Hij belt maandag om te horen hoe ik erin sta.

Ik ben op de terugweg nog even gestopt bij AH en daarna door naar huis. De Griekse salade van gisteren opgegeten met 2 crackers. En net toen ik het laatste stukje cracker in mijn mond stopte belde Yvon aan.

Yvon ging mee om Ivy uit school te halen als verrassing. Ivy reageerde enthousiast. Even een halfuurtje gezeten en toen heb ik iedereen achtergelaten en ben ik alleen Ryan op gaan halen in Aalsmeer.

Eenmaal allemaal thuis hebben ze lekker met elkaar gespeeld.

Om 17.30 kwamen Mike en Natas en om 18 uur kwam Marcel thuis. Voor vanavond heb ik al eerder lasagne gemaakt en pasta carbonara. Bak sla erbij en iedereen helemaal happy. Voor mijzelf wokgroente gemaakt, samen met Duitse biefstuk

Na het eten ende cappuccino hebben de kinderen nog even gespeeld samen en toen werd het tijd voor Yvon om naar huis te gaan. Maar voor ze vertrekt maken we nog even een foto van de 2 vriendinnen met hun kroost 🥰

Toen Yvon en Mike en Natasja vertrokken waren hebben we alle rotzooi opgeruimd en daarna zijn we neergeploft voor de TV en hebben we nog 2 afleveringen van de Netflix serie Ripley gekeken en daarna lekker naar bed. Welterusten!

[aandruetan]

Varia : La tresse - Laetitia Colombani

Oorspronkelijke taal : Frans

Gelezen in het Frans

224 pagina's

Intrigerend verhaal dat de levens van drie vrouwen met elkaar verweeft, elk uit verschillende delen van de wereld. Het boek verkent thema's van moed, doorzettingsvermogen en vrouwelijke kracht

Flaptekst

Drie vrouwen. Drie levens. Drie lotsbestemmingen.

In India werd Smita geboren in totale armoede. Een baan? Ja, de meest ondankbare, de meest weerzinwekkende van allemaal, de baan die ze zal moeten doorgeven, omdat haar kaste haar niet toestaat een betere toekomst voor de kleine Lalita voor te stellen.

Montreal. Sarah, een gerenommeerde advocate, leidt een snel en perfect georganiseerd leven. Ze kijkt uit naar haar volgende promotie bij het bedrijf waarvoor ze de afgelopen jaren alles heeft opgeofferd.

In Sicilië is Giulia een jonge vrouw die de voorouderlijke kennis bewaakt in de familiewerkplaats van haar vader. Wanneer haar vader een ongeluk krijgt, wordt haar toekomst in twijfel getrokken. Ze slaat haar vleugels open met een vurig verlangen om te leven en te durven.

Samenvatting (Vertaald uit Commentaire Composé)

Smita is een onaantastbare, de laagste en meest verachte kaste in de Indiase samenleving. Zijn taak is het schoonmaken van de latrines van de dorpelingen, in ruil voor een schamel levensonderhoud. In opstand gekomen door dit onrecht, en om de minachting voor haar dochter te sparen, besluit ze het dorp te ontvluchten. Met haar dochter, en zonder een echtgenoot wiens lafheid ze veracht, vertrekt ze moedig en ondanks de moeilijkheden. De roman eindigt wanneer de moeder en haar dochter hun haar aan Vishnu aanbieden. Smita vertegenwoordigt de opstand van het meest verachte en verwaarloosde volk. Haar moed en vastberadenheid maken haar tot een modelheldin.

Giulia woont in Palermo op Sicilië. Nadat haar vader door een ongeluk in coma is geraakt, krijgt ze plotseling de leiding over de familiefabriek, die op traditionele wijze pruiken maakt. Geholpen door Kamal, haar naar Italië geëmigreerde Sikh-minnaar, transformeert ze de failliete fabriek tot een internationaal bedrijf. De jonge en mooie ondernemer belichaamt een moedige en ambitieuze vrouwelijkheid, bewaarder van tradities die ze in de moderniteit weet te integreren zonder ze te verdraaien.

Sarah Cohen woont in Montreal, waar ze als advocaat werkt bij een prestigieus kantoor. Zij vertegenwoordigt deze vrouwen die hun liefdesleven en gezinsleven hebben opgeofferd voor een succesvolle carrière. De roman benadrukt echter de moeilijkheid van een dergelijke status, omdat deze zowel absolute professionele investeringen als aantrekkelijke vrouwelijkheid vereist. Deze spanning explodeert als Sarah hoort dat ze aan borstkanker lijdt. Haar onvermogen om aan haar overweldigende professionele verplichtingen te voldoen, zorgt ervoor dat ze in een depressie verzinkt. Zijn wanhoop wordt vergroot door de jaloerse boosaardigheid van zijn collega's en concurrenten, die zijn plaats innemen. Sarah walgt van een onmenselijke en destructieve professionele wereld en besluit haar leven te richten op deugdzamere doelstellingen: moedig vechten tegen een gestigmatiseerde ziekte, haar tijd aan haar kinderen besteden, een carrière opnieuw opbouwen en haar bedrijf aanklagen wegens discriminerende praktijken. Sarah belichaamt een ambitieuze vrouwelijkheid die wordt blootgesteld aan het machismo-geweld van de professionele wereld. Dit personage laat zien hoe moderne, liberale samenlevingen op een verraderlijke manier seksistisch zijn. Ze eisen van vrouwen de vervulling van hun traditionele rol (mooi zijn en moeder zijn), terwijl ze van hen competentie en professionele investeringen verwachten die gelijk zijn aan die van mannen.

Mijn mening

3/10 Dit boek wordt vaak beschreven als feministisch, maar daar ben ik het niet mee eens. Een verhaal met vrouwelijke hoofdpersonages en een feministisch verhaal zijn niet hetzelfde. De problemen die de drie hoofdpersonen ervaren, draaien niet in het eerste plaats om hun geslacht, maar om verschillende andere redenen.

Sarah, een Canadese advocate die kanker krijgt, wordt gepresenteerd als een 'sterke vrouw' die geen stereotypische vrouwelijke problemen zou moeten hebben (kinderen krijgen, te veel vakantie nemen,..). Gedurende het verhaal wordt ze ziek, en hier begint het probleem van haar verhaal: mensen willen niet werken met iemand die ziek is en hun werk niet voor 100% kunnen uitvoeren. Dit heeft niets te maken met haar geslacht, maar alles met haar gezondheidstoestand. Sarah zou een goed personage kunnen zijn voor een feministisch boek als het verhaal zich concentreerde op haar stereotypische 'sterke vrouw' leven, maar Colombani heeft het verhaal daarond niet geplaatst, maar wel rond haar ziekte.

Smita is een 'onaanraakbare', wat ook een probleem is, maar niet exclusief voor vrouwen. Het boek noemt zelfs haar man, die zeker geen beter leven heeft. Het belangrijkste thema bij Smita is het verschil in sociale klassen, niet in geslachten.

Het verhaal van Giulia zou ik eerder het tegenovergestelde van feministisch noemen. Giulia bereikt niets zonder de hulp van een man, zonder het werk van haar vader of de hulp van Kamal heeft ze eigenlijk niet veel bereikt, zeker niet meer dan de andere werknemers in het fabriek.

Het hele boek lijkt gevuld te zijn met stereotypes en de aandacht van de auteur richt zich telkens op problemen die er nauwelijks zijn, terwijl grotere problemen onaangeraakt blijven. De schrijfstijl is eenvoudig en oppervlakkig, het maakt mijn waardering niet hoger.

[jurjenkvanderhoek]

IN DIERVERHALEN MAAKT TOON TELLEGEN FILOSOFIE OVERDENKBAAR

Heb ik het nieuwe boek van Toon Tellegen gelezen, zak ik lekker onderuit in mijn fauteuil. Behaaglijk in de stof dat me welhaast omsluit zo kruip ik er in weg. Sluit mijn ogen. De tekeningen van Thé Tjong-Khing doemen voor mijn toegedekte pupillen op. Deze illustraties laten de zojuist gelezen verhalen achter mijn oogleden tot leven komen. Dan droom ik weg op de woorden en de pennenstreken. Waan ik mij dat onschuldige dier dat vol met vragen zit waarop menselijkerwijs geen antwoorden mogelijk zijn. Wat zal ik graag die eekhoorn of deze mier zijn, de olifant of het nijlpaard. Leven zonder je zorgen te maken om de grote vragen des levens. Je verwonderen om details, je afvragen wat er is daar verderop. De mammoet zal ik willen zijn die op zijn beurt de olifant wil zijn. Om gelukkig te leven in het nu en niet dat toen.

De dieren stellen elkaar vragen waar wij mensen niet opkomen, misschien nog niet aan toe zijn deze te bedenken. Die voor ons gesneden koek zijn, menen we. Omdat het onwerkelijke gedachten schijnen te zijn, niet realistisch. Niet ter zake doend, maar voor de dieren juist heel hier en nu. Oh, wat zal ik graag zo blank in het leven staan, als een onbeschreven blad. Zo zoals de dieren die in de verhalen van Tellegen kinderlijke vragen stellen. Het mensenkind heeft die onbevangenheid van deze dieren nog. Grote vragen stellen, die boven hun macht lijken te gaan. Kleine antwoorden verwachten, die de wereld en het leven tastbaar maken, begrijpelijk.

Toon Tellegen maakt met zijn verhalen filosofische vraagstukken bereikbaar, begaanbaar en voelbaar. Het diepste mijmeren landt door zijn woorden eenvoudig in mijn denken. Ik doorzie aan de hand van zijn vertellingen, die welhaast voor kinderen geschreven lijken te zijn, het bestaan beter. Levensvragen die voor de kleine krekel antwoorden verdienen om het leven aan te kunnen en de wereld verstaanbaar. Wat is er achter de muur waarop eekhoorn en mier stuiten na een lange reis. Daar is niets. Ik vraag me weleens af of het heelal een einde kent. Het heel is al, het is de ganse ruimte. Maar naar menselijke maatstaven bestaat oneindig niet. Net zoals eeuwig geen optie is in het leven. En wat is daar dan na, wanneer die onmetelijke ruimte afgemeten is. Eekhoorn breekt er zijn hoofd over, terwijl de mier genoegen neemt met niets. Zoals de mol en de aardworm onder de grond op het einde van de aarde stuiten, niet meer verder kunnen graven en onverrichte zake terugkeren. Dat was zeker de fundering van een huis zal de lezer raden, want de mens wenst wel overal een passend antwoord op. Mol en worm zingen elkaar in slaap en praten nergens meer over. De muis deed een niet te geloven ontdekking: wij bestaan niet. Dus is de olifant verzonnen, die op zijn beurt ontdekt dat de toekomst een vergissing is.

In zijn boek laat Tellegen de dieren vragen stellen die ertoe doen. Vraagstukken waarmee de schrijver misschien al langer rondloopt, maar aan niemand heeft durven voorleggen nog. De kans dat hij voor gek wordt verklaart namelijk is niet gering. De mensen van nu zijn zo rationeel dat de fantasie uit haar voegen barst en vervliegt in de tijd. De werkelijkheid staat hoog in het vaandel en degene die daarvan afwijkt wordt met liefde afgeschoten. Daarom zijn het de dieren die hoger kunnen vliegen en dieper kunnen graven. Zij nemen geen blad voor de mond, maar vragen waar het opstaat. Daarom maakt Tellegen van de dieren net mensen.

Foto Michael van Uden

De verhalen zijn fabels waarin de moraal tussen de regels door gelezen kan worden. In de beeldspraak wordt een abstracte waarheid duidelijk gemaakt. Want is dat niet de kern van de filosofie, je bezig houden met fundamentele vragen over het bestaan, de werkelijkheid, de rede, waarden en het verstand. De dieren spreken met elkaar na diep nagedacht te hebben. Ze bevragen elkaar om het zijn te onderzoeken, mogelijkheden te argumenteren, op hun manier logisch te denken. De dieren van Tellegen zijn vrije denkers. Naar menselijk idee is er geen logica in te ontdekken, maar de vragen zijn steekhoudend en doen er zeker toe. De schrijver geeft overigens geen duidelijk afgepaste antwoorden. De dieren denken het te weten, maar de lezer blijft veelal in het ongewisse en moet dieper in de gelaagde verhalen duiken om een waarheid te bevestigen.

In de filosofie van Toon Tellegen zweeft de waarheid niet boven de werkelijkheid. Maar kun je wel in gedachten hoog boven de realiteit vliegen om de feiten te overzien. De dieren kijken in hun onnozelheid van onder op het zijn, maar spreken er over alsof ze het van boven bekijken. Ze maken de levensvragen beschouwelijk, handzaam en laagdrempelig. Ze spreken hun ongecompliceerde gedachten aan elkaar uit om meer te weten te komen van het bestaan en het doel, de zin van het leven: waar gaan we eigenlijk heen.

De verhalen in het boek zijn niet alle nieuw. Voor mij wel. De oude verschenen in eerdere uitgaven. Tellegen vulde het aantal voor deze uitgave aan met enkele onlangs geschreven  vertellingen. De filosofische vraagstukken ontroeren in handen van dieren. Door hun onlogische logica zetten de dieren de mensen aan het denken. En soms kan ik een omfloerste lach niet onderdrukken. Die dieren zijn net mensen. Met al hun belachelijke gedachten, ideeën en standpunten. Toon Tellegen houdt ons een spiegel voor. Een lachspiegel waarin we ons zijn vervormd weerzien.

Foto Martin Waalbeer

De verbeeldingen uit ons dagelijks leven projecteert Tellegen op de dieren in zijn verhalen. De eekhoorn en de mier gaan in het eerste verhaal naar de verte, de toekomst. Ze lopen urenlang door naar die verte en stuiten op een muur, kunnen niet verder. De mier klimt op de muur en ziet niets. Kijkt hij in het hiernamaals? Er zijn mensen die menen dat daar inderdaad niets is. En dan de vraag van de krekel aan de schildpad. Is hij er wel zeker van dat hij de schildpad is. Je bent wat je doet, of is dat niet het wezen van het zijn. En de mier kan alles denken. Zich alles indenken en uitdenken. Denken heeft geen geheimen. Verder doordenken dan tot oneindig. Overdenken, toedenken. Maar iemand wegdenken kan ze niet. De neushoorn en het nijlpaard, beide willen het eerst aan de beurt zijn in de winkel van de sprinkhaan. Ze voeren allerlei redenen aan om maar aan te geven dat deze voor de ander eerst aan de beurt is. “Mijn wil bestond eerder dan ik. Die hing al in de lucht toen er nog niks bestond, de hele wereld niet, de zon niet, het was nog helemaal donker en koud en stil, maar mijn wil om vandaag hier in de winkel van de sprinkhaan iets te kopen, die zweefde al rond.” Zijn wij alle niet zo kleinzielig om haantje de voorste te zijn, op de eerste rij te staan, te denken dat het nu onze beurt is.

Toon Tellegen bedenkt wonderlijke dingen, filosofeert zich een punthoofd. Geeft oplossingen voor onbestaande vraagstukken. Deze zijn echter wel heel werkelijk, wanneer je er goed bij nadenkt, het overdenkt. Er peinzend induikt. Wat te denken van de verjaardag van de eendagsvlieg. Hij heeft maar één enkele dag in zijn leven, dus kan hij slechts een veruurdag vieren. Logisch toch? De krekel is zo nieuwsgierig naar hoe zijn gevoel eruitziet dat hij zich binnenste buiten keert. En wat is de waarde van de tor. Hij is iets waard. Niet helemaal niets. En schrijft het op de muur. “Dat ben ik, dacht hij. Dat moet ik nooit vergeten.” Kun je de grootte van iets afmeten. Wat is groot en wat is klein. Verjaardagen zijn klein, want duren nooit langer dan een dag. Verdriet is groot, onherbergzaam en koud en stil. Maar het kan ook klein zijn, zo weg te blazen. De struisvogel steekt zijn kop in de grond en droomt ergens anders te zijn. Wat zal ik dat graag wensen, me ergens voor afsluiten en menen op een andere plek te zijn dan daar waar ik ben en niet wil zijn.

En soms praat ik net als de eekhoorn met de dingen in mijn kamer. Vooral nadat ik dit boek van Toon Tellegen en Thé Tjong-Khing heb gelezen en bekeken. Ik leg het voor me op tafel en richt mijn woord tot het boek. Stel de vragen die de dieren elkaar stellen, het boek geeft me de antwoorden. Zoals op iedere pot een deksel past, zo sluit elk antwoord de vraag af. Misschien niet altijd even bevredigend, is het een dooddoener. Nadenkend, in de diepte overdenkend, kan ik de vraagstelling wegdenken en me het antwoord indenken. Tellegen schrijft waarheden als koeien. Thé tekent er een levendige verbeelding bij. En ik zak nog dieper weg in mijn fauteuil. Is het een foute uil?

Waar gaan we eigenlijk heen. Tekst Toon Tellegen. Illustraties Thé Tjong-Khing. Uitgave Em. Querido’s Uitgeverij, 2023.

[bucklemonster2]

4.28 Contradiction Life

4.28 Contradiction Life Poem by Emilia Sameyn 16/11/2023 (NEDERLANDS BENEDEN)

Warning: Slacking, Joblessness, Depression?

He has a Master's Degree, Yet no Work Nothing must be Done, yet He has no Time

Awake during Day, yet can't Sleep at Night He's a NonConformist, yet Doesn't Party All Night and Day

He's Open-Minded, yet Never took Drgs. He wants Love, but not a Relation He's NonMonogamous, yet Never had Sx

He has Friends, yet feels Lonely He goes Outside, but never meets People He loves Nature but gets Lost in the City

There has Never been so much Food Yet he never Eats He wants to be Useful but Unable to Do It

Surviving has Never been this Easy Yet he Struggles to Survive

He Wishes to Live yet Longs for Death He Lives a Simple Life, yet He's so Complex Neither Man nor Woman

He likes Kids, but Doesn't want Any Loves his Family and Friends But never visits Them

Never been so Connected, Never been so Lonely

They Promised it would Stay there Forever Only to take it Away

He says he is Normal, yet this Crazy World Calls him Utterly Insane

Normal people Turn Out to be Weirdos And Weirdo's Turn Out to be Squares

Life is so Little, Yet so Big They promised it Would be Easy and Simple But all is Hard and Complex It's a Contradiction, A Contradiction Life

---------------------------

---------------------------

4.28 Contradictie Leven Gedicht van Emilia Sameyn 16/11/2023

Waarschuwing: Slacking, Werkloosheid, Depressie?

Hij heeft een MasterDiploma, maar Geen Werk Er Moet niets Gedaan zijn, maar hij heeft Geen Tijd

Overdag Wakker, maar 's Nachts niet kunnen Slapen Hij is een Non-Conformist, maar Feest niet De hele Nacht en Dag

Hij is Ruimdenkend, maar heeft nooit Drgs gebruikt Hij wil Liefde, maar geen Relatie Hij is Niet Monogaam, maar heeft nooit Sks gehad

Hij heeft Vrienden, maar voelt zich Eenzaam Hij gaat naar Buiten, maar ontmoet nooit Mensen Hij houdt van de Natuur, maar verdwaalt in de Stad

Er is nog nooit zoveel Eten geweest Toch Eet hij nooit Hij wil Nuttig zijn, maar kan niets Doen

Overleven was nog Nooit zo Eenvoudig Toch Worstelt hij te Leven

Hij wil Bestaan, maar Verlangt naar Dood Hij leidt een Simpel Leven, maar toch is hij Complex Noch Man noch Vrouw

Hij ziet graag Kinderen, maar Wil er Geen Houdt van Familie en Vrienden Maar Bezoekt ze Nooit

Nog nooit zo Verbonden, Nog nooit zo Eenzaam

Ze beloofden dat Het daar voor Altijd zou blijven Alleen maar om het Weg te halen

Hij zegt dat hij Normaal is, maar toch noemt deze Zotte Wereld Hem Volkomen Krankzinnig

Normale mensen blijken Weirdos te zijn En Weirdo's blijken Saai en Normaal te zijn

Het leven is zo Klein en toch zo Groot Ze beloofden dat het Simpel en Eenvoudig zou zijn Maar alles is Moeilijk en Complex Het is Tegenstrijdig, Een Tegenstrijdig Leven

[brunsie1980]

Als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er in ieder geval aan iedereen gedacht

Toen ik in de eerste aflevering van het programma Sander versus de socials - een aanrader overigens - presentator Sander Schimmelpenninck de uitspraak hoorde doen dat Big Tech gebaseerd is op de libertarische filosofie dat als iedereen aan zichzelf denkt, er aan iedereen gedacht wordt, zette dat mij, als zelfverklaard Libertariër, aan het denken.

Egoïsme zal de wereld redden, zo stelde Sander. Wij geven het grootste goed van onze democratie, het vrije woord, uit handen. Niet zomaar uit handen, maar aan bedrijven die overheden ondermijnen en belasting ontwijken. Zoals hij de woorden uitsprak klonk het enorm verwerpelijk. Maar is aan jezelf denken wel zo negatief als Schimmelpenninck het hier stelt?

Het uitleggen van deze filosofie lijkt een beetje op het gesprek dat je voert over een op het agorisme gebaseerde samenleving. Het grotendeels afschaffen of ondermijnen van wetten en regels dus. Zonder er geweld voor te gebruiken.

In dat gesprek ontstaat er weerstand en onbegrip. De meeste mensen zien het dan direct gebeuren dat er een periode van anarchie volgt. Daarna zal er iemand opstaan om de macht te grijpen. Mensen strijden immers altijd om de hoogste positie op de apenrots, zo is de gedachte.

Maar is dat wel zo? Volgens de basis van het Libertarisme ben je vrij om je leven op jouw manier te leven. Die ruimte stopt op het moment dat je de vrijheid van anderen gaat beperken. Er komt dus geen machtsstrijd. Hooguit onderlinge afspraken om met elkaar samen te kunnen leven. Als je dat zelf wilt.

We hebben elkaar als mensen nodig om in een maatschappij te kunnen samenleven. Dat wordt nu geregeld in wetten en regelgeving. Dwangmatige afspraken die ons opgelegd worden en waarbij we gestraft worden als we deze overtreden. Zonder dat je er als individu mee akkoord bent gegaan. Als we die wetten en regels nu grotendeels schrappen, dan veranderd er niets aan de kern van onze samenleving. Het blijft het een feit dat we er met elkaar voor moeten zorgen dat iedereen mee kan doen in de maatschappij. Maar dan met respect voor individuele vrijheid in plaats van dwang.

Ik ben er van overtuigd dat we momenteel sterkere en zwakkere mensen in de samenleving hebben. Niet omdat ze dat van nature zijn, maar omdat de overheid alles overgereguleerd heeft. Dat de sterkeren hun schouders ophalen voor het lot van de zwakkeren omdat de overheid primair een zorgtaak voor deze mensen heeft. Het voelt niet als elkaars probleem. Tot zover kan ik de uitspraak van Schimmelpenninck volgen.

Hier zit inderdaad een stuk egoïsme in, maar dat is egoïsme dat gecreëerd is door een megalomane overheid. Dat het anders gaat als we meer vrijheid hebben om ons leven met elkaar te leven, daar ben ik van overtuigd. Ik voel me in die overtuiging gesterkt door een vliegtuig en corona.

Wanneer een vliegtuig in de problemen raakt wordt je geleerd om eerst jezelf te redden. Hoe tegennatuurlijk dat ook voor een vander van jonge kinderen voelt. Eerst je eigen zuurstofmasker opdoen alvorens je je om je kinderen bekommerd. Om hen te kunnen redden moet je immers eerst jezelf kunnen redden.

Wanneer een auto te water raakt, zul je eerst je eigen gordel los moeten kunnen doen voordat je de gordels van de mensen op de achterbank los kunt doen. Dit is eerst aan je zelf denken, maar heeft absoluut niets met egoïsme te maken.

Dat zag ik ook gebeuren ten tijde van de Corona pandemie. Mensen toonden zich socialer en meer betrokken bij elkaar dan doorgaans. Waarom? Omdat we allemaal - rijk/arm, homo/hetero, blank/gekleurd, tot mens gemaakt werden door de omstandigheden. De overheid had de antwoorden niet panklaar, dus we moesten zelf improviseren. We bleken oog voor elkaar te hebben en elkaar de helpende hand toe te steken.

Ik ben er van overtuigd dat dit ook kan gebeuren zonder uitzonderlijke crisissituatie. Het enige dat we nodig hebben is een minder gereguleerd en afgekaderd leven. Wanneer een ondernemer niet over iedere eurocent die hij verdiend heeft 3 verschillende belastingen moet betalen, is hij veel eerder geneigd zijn personeel beter te betalen.

Dan durft hij wel in medewerker met een afstand tot de arbeidsmarkt te investeren.

Dan kan hij wel een leer-werkplek faciliteren voor die jongen die niet in het huidige schoolsysteem past.

Dan kunnen er dus meer mensen meedoen in de maatschappij. Dan gaat de veelbesproken bestaanszekerheid in al deze situaties omhoog.

Terug naar de libertarische filosofie. Als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Dat klopt, maar dat heeft niet met egoïsme, maar juist met saamhorigheid te maken.

[niseag-arts]

(english below) Ik woon zelf niet meer in Nederland en houd me meestal buiten deze discussie om het contact met mijn ouders (van wie ik financieel afhankelijk ben) niet te verzieken. Maar het is waar: het is tijd voor verandering! zo'n grote verandering is het niet eens, volgens mij. Alle kinderen in Nederland zouden op gelijke voet mee moeten kunnen vieren. Ik heb genoeg van alle excuses. Alle "maar het gaat niet om ras" argumenten. Als dat echt zo was, waarom is het dan zo moeilijk dit te veranderen? Als dat echt zo was, waarom blijven we dan mensen pijn doen? Verander het, Nederland. Doe het gewoon. Even door die zure appel heen bijten, zullen we maar zeggen.

I don't live in the Netherlands anymore myself, and I typically avoid this discussion to not ruin the relationship with my parents (from whom I am financially dependent). But it is true: It's time for change! it's not even that large a change, I think. Every child in the Netherlands should be allowed to celebrate this equally. I am tired of all the excuses. All of the "but it's not about race" arguments. If that were true, why are we so stubborn about changing it? If that were true, why do we continue hurting people? Change it, Netherlands. Just do it. Rip of that bandaid, so to say. (dutch above)

◾️ zwarte piet is racisme // black pete is racist ◾️

where i’m from, Sinterklaas is celebrated today; a winter holiday like Christmas, but imagine instead of jolly elves giving you presents and bringing you joy, it’s white people in blackface - Zwarte Piet, a racist caricature.

because of this, late november - early december is Hell for black people in the Netherlands and Belgium. you walk down the street seeing white people doing blackface minstrelsy, you grow up seeing tons of blackface imagery in stores or on TV, and the conversation on whether or not its racist is being dominated by complete disregard to the Dutch colonial & slavery history. 

while changes are being made (slowly), the amount of gaslighting and racist violence black people and POC here have to endure is draining and traumatizing. “it’s for the kids!” they say, but i’ve seen first hand how it has negatively impacted black kids in my family, making them question their place in society, myself included. black activists have campaigned against the tradition and those speaking out have been beaten and harassed by both the police and the far-right. and yes, this happens in a country that prides itself on being sooooo tolerant.

it should not take that much effort to change a “fun, family friendly holiday tradition for kids” in such a way that is inclusive for EVERYONE - in a way that remains fun and pleasant without harming others, especially marginalized folks.  today i wanted to speak up and use my platform in hopes to educate, spread awareness and advocate for change.

[koopmetvertrouwen]

Zo Scoor Je de Beste Deals – Slim Shoppen bij KoopMetVertrouwen.nl

Wie houdt er nu niet van een goede deal? Of je nu op zoek bent naar babykleding, speelgoed of handige accessoires voor je kleintje, je wilt altijd de beste prijs voor de beste kwaliteit. Bij KoopMetVertrouwen.nl helpen we je graag met slimme tips om de mooiste producten voor baby’s en kinderen tegen de beste prijzen te scoren. Lees verder en ontdek hoe je altijd voordelig uit bent!

1. Shop Slim tijdens Acties en Kortingsdagen

Wil je besparen op baby- en kinderproducten? Houd dan speciale kortingsdagen en acties in de gaten! Denk aan:

Seizoensuitverkoop: Shop voordelig aan het einde van een seizoen en scoor bijvoorbeeld winterkleding voor je kindje met flinke kortingen.

Black Friday & Cyber Monday: De perfecte momenten om speelgoed, kinderwagens en accessoires voor een scherpe prijs te kopen.

Feestdagenacties: Tijdens Sinterklaas, Kerst en Pasen hebben we extra aanbiedingen op populaire producten.

Tip: Schrijf je in voor onze nieuwsbrief en blijf als eerste op de hoogte van exclusieve deals!

2. Profiteer van Bundelaanbiedingen

Een slimme manier om te besparen is door te kiezen voor bundelaanbiedingen. Bij KoopMetVertrouwen.nl bieden we regelmatig voordeelsets aan, zoals:

Babyverzorgingspakketten met luiers, doekjes en verzorgingsproducten.

Speelgoedsets met meerdere items voor een complete speelervaring.

Kledingbundels waarbij je korting krijgt op meerdere stuks babykleding.

Door producten in een bundel te kopen, bespaar je niet alleen geld, maar heb je ook alles wat je nodig hebt in één keer in huis.

3. Gratis Verzending? Shop Slim!

Niemand houdt van onverwachte verzendkosten. Daarom bieden we bij KoopMetVertrouwen.nl gratis verzending aan bij bestellingen vanaf [€X]. Slimme shoppers maken hier handig gebruik van door:

Meerdere producten tegelijk te bestellen om de gratis verzending te activeren.

Samen met vrienden of familie te bestellen en zo te besparen op verzendkosten.

Onze aanbiedingenpagina in de gaten te houden voor producten met gratis verzending.

Op die manier bespaar je eenvoudig extra kosten!

4. Check de Aanbiedingenpagina Regelmatig

Bij KoopMetVertrouwen.nl hebben we een speciale aanbiedingenpagina waar je altijd de scherpste deals vindt. Van speelgoed tot kinderwagens – hier scoor je topproducten met hoge kortingen.

Tip: Zet de pagina bij je favorieten en check regelmatig of er nieuwe deals zijn toegevoegd.

5. Word Lid van Ons Loyaliteitsprogramma

Ben je een vaste klant? Dan is ons loyaliteitsprogramma perfect voor jou! Door aankopen te doen, reviews achter te laten of vrienden uit te nodigen, kun je spaarpunten verdienen die je kunt inwisselen voor kortingen op je volgende bestelling.

Zo bespaar je steeds meer naarmate je vaker bij ons shopt!

6. Volg Ons op Social Media voor Exclusieve Deals

Wist je dat we op Instagram en Facebook regelmatig exclusieve kortingscodes en winacties delen? Door ons te volgen, ben je altijd als eerste op de hoogte van:

Flash sales met beperkte tijd-kortingen

Winacties waarmee je gratis producten kunt scoren

Insider deals speciaal voor onze volgers

7. Shop Duurzaam en Bespaar op Lange Termijn

Goedkoop is niet altijd beter. Door te investeren in duurzame en kwalitatieve producten, bespaar je op de lange termijn. Kies voor:

Biologische babykleding die langer meegaat en minder snel slijt.

Houten speelgoed in plaats van plastic – stevig, duurzaam en milieuvriendelijk.

Meegroei-producten, zoals een 2-in-1 helper of een verstelbare kinderstoel.

Door te kiezen voor kwaliteit, hoef je minder vaak nieuwe spullen te kopen en bespaar je uiteindelijk geld!

Conclusie: Slim Shoppen = Meer Besparen!

Met deze tips kun je altijd de beste deals scoren bij KoopMetVertrouwen.nl. Of je nu gebruikmaakt van kortingsdagen, bundelaanbiedingen of gratis verzending, er zijn genoeg manieren om slim te winkelen.

Wil jij nooit meer een aanbieding missen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief, volg ons op social media en profiteer vandaag nog van de beste deals!

[defietssite]

De opmars van de longtail: Gazelle Cabby in de spotlight Longtailfietsen zijn in korte tijd uitgegroeid tot een vaste waarde in het cargobike-segment. Waar dit type fiets eerst nog werd gezien als een nieuw concept, is de longtail inmiddels niet meer weg te denken uit het straatbeeld. Een van de opvallendste modellen in deze categorie is de Gazelle Cabby longtail, die niet alleen meerdere prijzen won, maar ook op veel lof kon rekenen van zowel gebruikers als experts. De Gazelle Cabby werd bekroond als Cargobike van het Jaar en ontving daarnaast een prestigieuze iF Design Award. Volgens de jury is de Cabby "niet alleen een serieus werkpaard, maar ook een volbloed die tot in de kleinste details is uitgedacht." Maar hoe presteert deze fiets in de praktijk? Tijd om dat onder de loep te nemen. De Cabby: techniek en uitvoering De Gazelle Cabby longtail is beschikbaar in één uitvoering, maar komt in twee kleuren en twee framematen: de 45 voor fietsers tussen de 1,60 en 1,75 meter, en de 55 voor langere mensen. Het frame is gemaakt van lichtgewicht aluminium, wat zorgt voor een goede balans tussen stevigheid en gewicht. Aan kracht geen gebrek: de Cabby is uitgerust met een Bosch Performance Line CX middenmotor met een indrukwekkend koppel van 85 Nm. Je kunt kiezen uit drie accupakketten: 400, 545 of 800 Wh, afhankelijk van het gewenste bereik. Verder beschikt de Cabby over een Enviolo-naafversnelling, een onderhoudsvrije Gates CDX riemaandrijving, Tektro hydraulische schijfremmen, Schwalbe-banden en een modern Kiox 300-display dat netjes is geïntegreerd in het V-vormige stuur. Dat stuur doet denken aan het design van de sportieve Cervélo-fietsen – niet toevallig, want beide merken vallen onder het Pon-concern. Praktisch in gebruik Wat de Gazelle Cabby longtail vooral bijzonder maakt, is het oog voor detail. Alle bewegende delen zijn afgeschermd, zodat kindervoetjes veilig zijn. De fiets is bovendien uitgerust met een ingebouwde GPS-tracker, zodat je hem altijd terug kunt vinden. Voor wie de fiets wil inzetten voor groepsvervoer, zijn er tal van accessoires beschikbaar. Denk aan voetsteunen, zitkussens, monkeybars en stevige fietstassen. Deze accessoires zijn wel prijzig, maar dragen bij aan de veelzijdigheid van de fiets. Met een basisprijs vanaf €5.699 (inclusief 400Wh-accu) is de Cabby geen goedkope fiets, maar gezien de uitrusting, prestaties en afwerking is de prijs te rechtvaardigen. Wil je uitbreiden met accessoires, dan loopt de prijs al snel op. Een zitkussen of voetsteun kost rond de €50, een set fietstassen circa €150 en een voordragertas €119. Rijeigenschappen: soepel, stabiel en vertrouwd De Cabby weegt, zonder accessoires, iets meer dan 35 kilo. Toch voelt hij verrassend licht aan tijdens het rijden. Dankzij het slimme frameontwerp en de krachtige motor rijdt de fiets bijna net zo soepel als een gewone e-bike. De positie op de fiets is comfortabel, je zit redelijk rechtop met goed zicht op het verkeer voor je. Een bocht insturen gaat bijna vanzelf, al moet je bij scherpe hoeken en smalle doorgangen wel even opletten – de fiets is immers wat langer dan een standaard e-bike. Ook met extra gewicht achterop blijft de Cabby stabiel en goed bestuurbaar. De Bosch-motor zorgt voor een soepele ondersteuning, zelfs bij een volle belading. Conclusie: een terechte winnaar De Gazelle Cabby longtail is een doordachte, krachtige en veelzijdige cargobike die zich onderscheidt door: sterke rijeigenschappen praktische en veilige details krachtige ondersteuning uitgebreide accessoiremogelijkheden De jury heeft niet voor niets deze fiets uitgeroepen tot Cargobike van het Jaar. Of je nu kinderen, boodschappen of andere lading vervoert: de Cabby maakt het makkelijk én comfortabel. En ja, hij past ook nog eens gewoon in je schuurtje. Kijk voor meer informatie op de website van Gazelle Read the full article

[devosopmaandag]

Mijn weeklijst van geschenken en eigen vondsten

Ik sprak gistermiddag met een dyslectische man die zijn hartstochten archiveert, dat wil zeggen zijn liefdes voor bijzondere planten. Ook houdt hij de verschillende bieren bij die hij heeft geproefd. Ik meen echt dat hij zei dat dat er zo'n tweeduizend waren, die hij ondanks zijn dyslexie toch digitaal noteert. Ik herken dat zeker, al is een van mijn grootste hartstochten volkomen tegengesteld, namelijk woorden. Zo heb ik mij voor het slapen gaan een tijd intensief beziggehouden met het noteren van elf-letterige woorden, die met een stuk of zes, zeven samen een inhoudelijk en logisch geheel moeten vormen. Ook heb ik woordslangen gemaakt, waarbij het laatste deel van een samengesteld woord het eerste deel van een volgend samengesteld woord vormt (verlanglijst -lijstenmaker – makersloon - loonzakje - zakkenwasser - wasmiddel - middelvinger enz). Ik kwam tot een slang van ca. 1000 woorden. Natuurlijk mocht elk woord maar één keer gebruikt worden. Onlangs schreef ik ergens dat opsommingen voor kinderen toverspreuken zijn en voor volwassenen taal-rituelen. Zij zijn in de kern bezweringsformules, ze bezweren de chaos die zich aan ons opdringt.

Hieronder bied ik u een keuze uit de materiële aanwinsten van de afgelopen week. G = geschenk (ik werd 72) / V = eigen vondst. U kunt deze lijst gerust overslaan, want andermans lijstjes zijn net zo vermoeiend als andermans dromen.

TAAL IS ALLES WAT HET GEVAL IS – Imme Dros (G) / DAGEN IN DE GESCHIEDENIS VAN STILTE – Merethe Lindstrøm (G) / MISSEN ALS EEN RONDE VORM – Hanne Hagenaars (G) / KRONIEK IN STEEN – Ismail Kadare (G) / AMMU – Asma Khan (G) / ALS JE NAAR DIT LIED LUISTERT – Lola Lafon (G) / groen gelinieerd notitieboek – Moleskin (G) / ALFABET – Czeslaw Milosz (V) / DE MOOISTE VAN MILOSZ – Czeslaw Milosz (V) / een bronzen broche in de vorm van een vis (V) / een celluloid broche in de vorm van een albatros (V) / een Chinese metalen boekenlegger in de vorm van Fei Tian (G) / FANTASTYSK – een pak zachtblauwe papieren servetten (G) / twee theedoeken in grijsblauw met wit (G) / doos met thee (G) zomer-asters, gentianen, zonnebloemen met gulden roede (G) / ansichtkaarten met velerlei afbeeldingen.

En dan kom ik in een gedicht van Milosz over een perfecte dag een regel tegen die luidt: “Er was niets op de wereld dat ik wilde bezitten”, een zin die me met enige schaamte vervulde. Maar hoe kon ik weerstand bieden aan de plant die ik van de dyslectische man en zijn talige vriendin kreeg: de Gynostemma pentaphyllum, ofwel 'kruid der onsterfelijkheid'?!

[joostjongepier]

Wat?   Vincenzo II Gonzaga (ca. 1604-1605), Selbstbildnis (1638-1640) (1617-1618), Die hl. Theresia van Avila (ca. 1615) en Das Haupt der Medus door Peter Paul Rubens [laatstgenoemde werk i.s.m. Frans Snyders], Tierstudien (Hunde) (ca. 1616) en Tierstudien (Esel, Katzen, Affen, Hunde) (ca. 1616) door Jan Bruegel de Oude, Kleines Selbstbildnis (1655-1657) en Titus van Rijn, der Sohn des Künstlers, lesend (ca. 1658) door Rembrandt van Rijn, Porträt eines Gelehrten, ehemals als Kardinal Albergati bezeichnet (1438?) en Der Goldschmied Jan de Leeuw (1436) door Jan van Eyck, Rosenkranzmadonna (ca. 1603) en David mit dem Haupt des Goliath (ca. 1600-1601) door Michelangelo de Merisi da Caravaggio en Selbstbilnis (ca. 1554) (met detail) door Sofonisba Anguissola

Waar?   Gemäldegalerie in Kunsthistorisches Museum, Wenen

Wanneer?   11 maart 2025

Ik heb in dit kunstdagboek al vaker betoogd dat ik in het algemeen geen fan ben van het werk van Peter Paul Rubens. Zijn vrouwen zijn me meestal te voluptueus en zijn heiligen te monumentaal. Ik schreef ‘in het algemeen’, want er zijn wel degelijk fraaie schilderijen van zijn hand. Ik twijfel niet aan zijn vakmanschap, maar heb moeite met zijn onderwerpkeus. Gelijk als ik de Gemäldegalerie van het museum binnenloop bevind ik mij te midden van een grote collectie werken van Rubens. En ik moet eerlijk zeggen dat er een aantal tussen hangen die wél mijn goedkeuring kunnen wegdragen. Zo is er een portret van Vincenzo II Gonzaga. Eigenlijk is het geen portret, maar een fragment van een in stukken gesneden altaarstuk dat Hertog Vincenzo I liet vervaardigen voor de Jezuïetenkerk in Genua. De levendig geschilderde jongeman kijkt ons toeschouwers recht in het gezicht. Fraai zijn ook het zelfportret van de schilder als zestiger en de buste van de Spaanse mystica Theresia van Avila. En dan is er nog Het hoofd van Medusa. Nadat Perseus met een list Medusa had gedood, veranderden de bloeddruppels die uit haar afgeslagen hoofd drupten in slangen. De eer voor dit schilderij moet Rubens overigens delen met een andere schilder, waarschijnlijk specialist Frans Snyders (1579-1657) aan wie de dieren worden toegeschreven.

Soms leveren schetsen en studies minstens zo fraaie kunstwerken op als uitgewerkte schilderijen. Dat geldt ook voor twee bladen met dierstudies van Jan Bruegel de Oude, zoon van Pieter Bruegel de Oude. Het ene toont honden en een dood everzwijn, het andere ezels, katten, apen en honden.

Het Kunsthistorisches Museum bezit een paar mooie werken van Rembrandt, waaronder een informeel zelfportret en een schilderij waarop Titus, de zoon van de schilder, lezend is afgebeeld. In de collectie van Museum Boymans van Beuningen in Rotterdam bevindt zich een prachtig portret van Titus als kind, hier is hij inmiddels opgegroeid tot tiener. Titus werd in 1641 geboren en werd als enige van Rembrandts kinderen volwassen. Hij stierf echter jong, in 1668, een jaar voor zijn vader.

Een beetje terug in de tijd komen we bij twee prachtige kleine portretjes door Jan van Eyck. Hoe meer werk ik van deze Vlaamse schilder tegenkom, hoe meer ik onder de indruk ben van zijn enorme talent. Zijn geportretteerden zijn uiterst levensecht en je hebt altijd het idee dat je ze zo op straat zou kunnen tegenkomen. De afbeelding van een geleerde werd traditioneel benoemd als portret van kardinaal Niccolò Albergati, kardinaal van de  Santa Croche in Gerusalemme in Rome. Deze identificering wordt tegenwoordig sterk in twijfel getrokken. Wie hier wel is geportretteerd blijft onduidelijk. Dat is anders bij het tweede portretje van Van Eyck. Hier zien we de Brugse goudsmid Jan de Leeuw op vijfendertigjarige leeftijd. In zijn  rechterhand houdt hij een gouden ring als attribuut van het gilde waarvan hij in 1441 deken werd.

Caravaggio is in de collectie van het KHM vertegenwoordigd met maar liefst drie werken. Op De Rozenkransmadonna draagt Maria Dominicus op de rozenkrans onder het volk te verbreiden. De heilige Petrus Martyr (ook wel Petrus van Verona) wijst op het Christuskind als bron van alle genade. De gewone gelovigen richten zich tot Dominicus, niet tot Maria. Dominicus op zijn beurt richt zicht tot Maria, die als middelaar optreedt voor Christus, die precies op de middenas van het schilderij is afgebeeld. Naast de voor Caravaggio kenmerkende licht-donkercontrasten, is ook de levensechte weergave van de scène typerend. Daarbij wordt het vuil op de voeten van de knielende gelovigen niet verhuld. Mijn favoriete Caravaggio in dit museum is Ðavid mit dem Haupt des Goliath. Caravaggio schilderde meerdere versies van deze scène. Mij bevalt aan deze versie vooral de beschouwende, melancholieke blik van David en de prachtige typisch caravaggeske uitlichting van de scène tegen een donkere achtergrond.

Om te voorkomen dat ze door Augustus smadelijk door Rome zou worden gevoerd, pleegde koningin Cleopatra van Egypte zelfmoord. Ze liet zich bijten door een giftige slang. De scène werd in de zeventiende eeuw regelmatig afgebeeld. Opvallend hier zijn de sensuele uitbeelding en de tegenstelling tussen waardig stervende koningin en de emotionaliteit van de dienaressen.

De Spaanse hofschilder Velazquez is ook vertegenwoordigd in de collectie van het Kunsthistorisches Museum. Zo is er een portret van de vijfjarige Infanta Margarita, stram in de houding, als was het een volwassene. Dit portret ontstond in dezelfde tijd als het beroemde schilderij Las Meninas, waarop de prinses in een meer informele pose is afgebeeld te midden van haar dienaressen. Philipp Prospe, de zoon van koning Philips IV, een teer en ziekelijk kind, is ook door de hofschilder vereeuwigd. Hij stierf als vierjarige.

In een beetje donker hoekje hangt een heel klein portretje. Als ik het van een afstandje zie hangen, herken ik onmiddellijk de afgebeelde persoon. Het gaat om een zelfportretje van niemand minder dan Sofonisba Anguissola. In deze zelfde maand twee jaar geleden bezocht ik in Enschede een tentoonstelling van haar werk in Rijksmuseum Twenthe. Ik schreef toen onder meer: “Als je op straat aan mensen vraagt of ze weten wie Sofonisba Anguissola is, zullen maar weinig mensen daar bevestigend op antwoorden. Toch was Sofonisba (ca. 1532-1625) in haar eigen tijd een geroemd kunstenaar. Haar werk werd bewonderd door mensen als Michelangelo, paus Pius IV en kunsthistoricus Giorgio Vasari, die Anguissola  opnam in zijn boek Le vite de’ piú excellenti pittori, scultori e architetti, waarin hij de levens beschrijft van grote Italiaanse kunstenaars.” Op dit kleine zelfportretje kijkt de jonge kunstenares ons zelfbewust aan. Het boekje in haar hand vermeldt: “Sofonisba Anguissola, virgo, sepfam fecit, 1554” (“Sofonisba Anguissola, maagd, schilderde zichzelf, 1554”)

[patriciaidsinga]

Schoolkeuze

Noord-Hollands Dagblad 8 februari 2025

Het is school nummer drie en wij zijn verkocht. Deze school ademt creativiteit. Het oude gebouw bruist van het leven, ondanks het achterstallig onderhoud. Er zijn gangen vol met handvaardigheidslokalen. In elke klas leer je weer een andere druktechniek of schildermethode. In de aula voeren kinderen een geïmproviseerd toneelstuk op. 

In de kelder zijn meerdere oefenruimtes met mooie gitaren, een drumstel en een goed keyboard. In een studio kunnen scholieren liedjes opnemen. En met een gymleraar met een idioot glimmend jaren ‘70 trainingspak aan, plus een geweldig gevoel voor humor, krijg zelfs ík zin om te gymmen. Ik geef me bijna op voor de proefles, als ik de koffie ruik die gratis wordt uitgedeeld. Deze school doet er echt alles aan om mij thuis te laten voelen.

We hoppen al een paar weken van open dag naar open dag. Pubertje B. zit in groep acht en moet een keuze maken voor de middelbare school. Wat mij betreft zijn we eruit, denk ik met een verse cappuccino in de hand. 

Van mijn eigen jeugd kan ik mij niet herinneren dat een schoolkeuze maken zoveel tijd kostte. Er waren twee middelbare scholen in Heerhugowaard; de Huijgenwaard en het Han Fortmancollege. Mijn ouders kozen en vonden die laatste het beste bij mij passen. Ik vond de school te groot en voelde me vaak verloren. Vanuit die geschiedenis gun ik B. een geweldige schooltijd en nog belangrijker: een eigen keuze. 

‘Kunnen we hier weg?’ hoor ik ineens naast me. B. is er kennelijk al uit. Snap ik helemaal, die snelle beslissing. Het is ook zo leuk hier. Ik gooi snel mijn cappuccino achterover en zoek mijn man. Ik ben hem al een tijdje kwijt, maar ik heb zo’n vermoeden waar ‘ie is.

Ik tref onze rockstar in één van de oefenruimtes aan. Hij is aan het jammen met een andere vader en zit midden in een fantastische jazz improvisatie. Ik doe De Blik en hij laat meteen zijn drumstokjes vallen. 

Als we door alle sluip-door-kruip-door gangetjes naar buiten lopen zijn wij er over uit: Dit is de school! Ze mag natuurlijk zelf kiezen, maar wát zal B. het hier geweldig hebben. Hier kan ze haar creativiteit kwijt én is er aandacht voor de individu.

We treffen onze puber buiten aan bij de poort. ‘Wat een gave school!’ roept de man, nog vol van zijn recente optreden. ‘Hier ga ik dus écht niet naar toe’ zegt B. ‘Waarom niet?’ vragen wij verbaasd.

‘Ik vind het gebouw niet mooi.’