#ik weet ook niet zo goed wat dit is

[nedermemes]

ik had misschien een idee... maar ik weet niet of het wat zal worden. afijn, dit is een best populaire groep onder de tumblr dutchies, dus ik waag het risico: ik denk dat als we het zo organiseren dat iedereen samen voor één partij kiest (uiteraard een linkse) om voor te stemmen tijdens de europese verkiezingen, dat we dan één linkse partij kunnen versterken. de kans is groot dat we dan ten minste een groot voordeel hebben tegenover stemmers van andere partijen

hoi! sorry voor de extreem late reactie. ik ben erg chaotisch en zoals ik zei in een eerdere post zijn de europese verkiezingen ook erg verwarrend voor me. 😓

misschien heb je het inmiddels via andere socials meegekregen, maar persoonlijk zie ik veel oproepen om op de Partij voor de Dieren te stemmen als je links (inclusief anti-genocide) bent.

de partij trok veel op met BIJ1 en het is duidelijk terug te merken in het PvdD partijprogramma. het is ook de enige linkse partij die consistent tegen de genocide in Gaza is en voor pro-Palestijne moties stemt. de PvdD heeft langere tijd in het algemeen een anti-oorlogsgeweld visie, zoals dat NL uit de NAVO moet stappen. (ben hier zelf voorstander van.)

de SP lijkt de laatste tijd wat meer positieve aandacht te krijgen doordat Jimmy Dijk de partij meer terug probeert te krijgen naar een rood karakter i.p.v. een PVV-achtige koers zoals onder Lilian Marijnissen. zijn uitspraken zijn redelijk en de partij lijkt eindelijk zich weer meer op de arbeidersklasse te richten. ben blij dat de partij wat lijkt te verbeteren, al komt PvdD nog steeds het beste er uit, wat betreft verkiesbare linkse partijen en hoe die zich verhouden tot Israël en de genocide die het voert. het is ook maar de vraag of we nu vooral meer goede plannen horen voor alleen de verkiezingen, maar goed, dat geldt voor elke partij die op tv aandacht krijgt.

verder weet ik dat de SP hun Europese zetels verloor bij de vorige verkiezingen door te weinig stemmen. beide de SP en PvdD vallen onder de Europese partij Links (The Left) dus in essentie maakt het voor dat vlak niet uit welke van de twee je kiest.

men kan uiteraard stemmen wat ze willen, maar je zag hoe slecht die push om ""strategisch te stemmen"" op GL/PvdA uitpakte. deze vallen ook onder verschillende Europese partijen, dus stemmen voor GL/PvdA worden gehalveerd naar de fracties, verschillend per lid op de lijst.

de PvdA valt onder de Progressieve Alliantie van Socialisten en Democraten (S&D) en Groenlinks onder de Groenen. let wel dat de PvdA berucht is als partij die al jaren migranten en arbeiders in de steek laat en Groenlinks valt onder dezelfde Europese fractie als de rechtse partij Volt. hoe dat verder uitpakt nadat er wordt gekozen weet ik verder ook niet.

moet ook zeggen dat ik eerst weken lang geen up-to-date overzichten kon vinden over de Europese + bijbehorende lokale partijen en dat ik sommige info had van een NU artikel dat pas op 2 juni uitkwam.

hoop dat dit hielp??

[zondermens]

Liefde doet pijn. Waarom?

Omdat ik wil liefhebben, altijd en overal. Omdat ik u wil knuffelen totdat ge kapot zijt, uw rug gebroken is. Omdat ik uw hart wil opeten zodat het alleen van mij zal zijn. Ik wil u niet delen. Ik wil dat ge van mij zijt zoals dat ik van u ben.

Waarom lijkt het alsof iedereen er zo licht over kan gaan? Alsof liefde iets ongevaarlijk is. Alsof het u niet kan terroriseren in de nacht; alsof het u niet kan breken totdat ge huilend op uw keukenvloer ligt, in foetushouding. Houden van is verliezen, elke dag opnieuw. Uw geliefde moeten afgeven, elke dag opnieuw.

Ik geef mijzelf in mijn totaliteit aan u. Ik wil u mijn hele wezen geven. Ik ben van u. Ik wil dat dat doordringt. Ik weet dat ik intens ben. Ik ben intens, ik ben vuur en passie en eerlijkheid tot het pijn doet. Ik ben doordringende blik. Ik ben eenzaamheid en verdriet. Ik ben onuitgesproken lelijke gevoelens die woorden niet beschrijven kunnen. Ik ben pijn en verleden en kut. Ik ben te veel van het slechte; hoe goed ge mij ook vind.

Ik ben altijd al te veel geweest. Ik ben schreeuwen, krijsen, machteloosheid. Ik heb geen macht over u. Geen controle. Gij zijt een mens. Gij zijt uw eigen wereld. Ik ben geen wereld. Ik ben van u. Ik hang wanhopig aan een draadje aan u vast. Een draadje dat kan breken, elk moment, onvoorzien, plots. Het is zo snel gebeurd en ik wil er alles aan doen om dat te voorkomen.

Niemand heeft lief zoals ik dat doe. Niemand klauwt en grijpt. Niemand verliest zichzelf in de ander. Mensen lijken zo zelfzeker op zichzelf, en kijken naar hun geliefde met tedere ogen, kunnen afgeven, kunnen laten zijn, kunnen lachen en lichtvoetig en geven zich niet volledig.

Ik wel. Ik wil zoveel. Ik wil u en zelfs dat is niet genoeg. Ik wil meer dan u. Ik wil de hele wereld voelen. Ik wil magie en God. Ik wil liefde overstijgen. En gij zijt maar een mens. Dat is mijn les. Ge zijt maar een mens. Ik mag niet zoveel van u laten afhangen. Ik mag mijzelf niet definiëren door u.

Het doet pijn. Het doet zoveel pijn. De leegte in mijn zonnevlecht. Het zwarte gat dat alles naar binnen zuigt om het te reduceren tot niks. Ik maak alles kapot dat ik aanraak. Ik ben angst en verlies dat zich voortplant tot meer van hetzelfde. Een cyclus waar ik maar niet los van kom. Ik ben geketend aan mijn lot.

Ik wil mij gedragen als een Messias. Heilige gedachten, zonder ego, geen aardsheid. Ik wil mij wanen in de hemel. Het donker en het licht. Ik heb nooit echt van de kleur grijs gehouden.  

Ik geef woorden over. Mijn gedachten zijn als brandend zuur. Waar is mijn schoonheid? Mijn vleugels? Mijn acceptatie van de werkelijkheid zoals deze is? Waarom kan ik niet gewoon laten zijn?

Ik wil meer en meer en meer. Meer dan mogelijk is. Liefde is blij zijn met weinig. Liefde is eigenlijk helemaal niet wat ik dacht dat het zou zijn. Liefde is niet passie of hartstocht. Liefde is van de wereld, praktisch en kleine dingen. Liefde is eigenlijk heel erg gewoon. Rustig. Vredig. Content. Aangenaam. Niet veel meer dan dat.

Dit gaat mijn zwarte gat nooit kunnen vullen. Ik weet niet wat dan wel.  

[voorbijganger]

Op dit soort regenachtige dagen verdwijn ik op mijn oude Tumblr pagina. Ik weet niet of je er nog bent maar je mag best weten dat ik op zo'n dag aan je denk. Ik denk terug aan wie ik toen was, dat ik schreef omdat mijn moeder ziek was en dat ik dat nu niet meer schrijf, want hoewel dat mijn studie is geweest ik niet meer weet wat op te schrijven. Gisteren sprak ik een man, laat het me met je delen. Ik vertelde hem over de kunstacademie waar hij ook op werkt en dat ik, sinds ik daar weg ben, het moeilijk vind om nog een pen vast te pakken. Hij vertelde me op een brits-engels accent "it's right under your nose, you just have to start." en hoewel dat al vaker is verteld zou ik willen dat je de ernst in zijn ogen kon zien. Voor het eerst geloofde ik dat ik met mijn voeten voor iets heel belangrijks sta. Waarom ik je dit wil vertellen gaat denk ik meer over mezelf dan over jou, moet ik bekennen. Ik schrijf je niet meer omdat jij het bent maar omdat je mij er wel aan herinnert dat ik moet schrijven. Tegelijkertijd denk ik aan het verdriet, het vervreemde van het dorp waar wij woonden en de eenzaamheid. Deze dingen die zo fundamenteel waren voor mijn poëzie, of hetgeen ik toentertijd "gedichtjes" noemde. Ik lijk enige urgentie te missen, of laat ik het anders zeggen: het gaat heel goed met mij. Ik ben inmiddels allang geen puber meer, maar het ongemak van een puber zijn zorgde wel dat er een wereld op papier ontstond. Nu poog ik dat schrijven om te zetten in iets waar ik een toekomst in kan vinden maar soms voel ik zo'n weerstand om daadwerkelijk te beginnen, hoe is dat voor jou? Als ik zeg dat ik niet schrijf, lieg ik eigenlijk ook. Ik ben bezig met hetgeen mij zo veel bezig houd: water. Mijn lief heeft ervoor gezorgd dat ik mij kan verliezen in Joni Mitchell, ze inspireert mij zo erg en door haar wil ik eigenlijk wel weer heel graag. Hier en daar schrijf ik ook wel in opdracht maar wat ik daar nu echt mee wil vind ik zo lastig. De kinderlijke onschuld van gedichtjes schrijven is er een beetje vanaf en platgeslagen door (innerlijke) critici. Ik zoek het ook niet meer op zoals ik toen deed, dat ik na het avondeten aan mijn bureau kon puzzelen met woorden, het was zo'n leuk spel. Ik ben veel minder alleen, misschien is dat ook waar het mis is gegaan. Schrijven is misschien op een manier ook isoleren. Het meest mis ik nog de ogen waarmee ik toen naar de wereld keek. Ik elke druppel zat poëzie, uit elke straat stroomde gedichten. Denk je dat het goed komt?

[gewoonkarin]

Laad me met rust. Die zin omschrijft precies wat veel mensen moeten doen. Wat iemand vandaag precies niet deed.

Van ruilen komt huilen en zo was het vandaag met de tuinen. Ik had mijn tuin keurig per 1 oktober opgeleverd, conform verzoek en had dat als een gelijk oversteken gezien. Het bleek meer eenzijdig te zijn. Ik wachten tot de ander klaar zou zijn. Ik had vandaag als deadline gesteld. Twee weken de tijd leek me redelijk als je alleen maar mee hoeft te nemen wat je wil houden en de rest ruimen wij op. Geloof me, de rest is veel want het is een enorme bende. Een vuile tuinder, dat zou ons pa zeggen. Ik zeg het nu ook overigens.

Ze werd boos op me omdat ik licht geïrriteerd reageerde. Ik gaf aan dat het zo goed was en ging verder. Ze ging door. Op een gegeven moment maakte ze een opmerking over mijn opvoeding. Er knapte iets. Ik voelde het knappen. De duivel in me kwam los. Mijn opvoeding komt van mijn ouders en daar praat je niet slecht over. Dat ik niet altijd even makkelijk ben is zeker waar maar dat ben ik, dat is niet mijn opvoeding. Ik had de kruiwagen in haar gezicht willen gooien. Ik ging los, niemand komt aan ons pa en ons ma.

Ik heb, toen haar man ziek was, haar tuin wat opgeruimd samen met mijn Tuinbuuf. Helpen. Ik heb mijn oude tuin keurig opgeleverd. Ze hoeft haar oude tuin niet keurig op te leveren.

Ze moppert over haar kinderen. Die helpen niet. Dat geklaag mag ik aanhoren. En dan durven zeggen dat ik niet goed opgevoed ben. Durfde ze ook het leed dat rouw heet voor mijn voeten te gooien. Hallo, toen Paul zijn leven had verloren en ik, met mijn ziel onder de poot, op de tuin was kreeg ik meteen een dosis rouwconcurrentie over me heen. Nul empathie naar mij toe. How can I make this about me. Zo is ze. Prima, ze weet niets van mij. Dat haar man is overleden is triest. Ik doe niet aan medelijden. Medeleven is meer mijn ding. Met zielig kom je nergens.

Lang geleden dat ik zo kwaad was. Ik hoorde mezelf praten. Hard. Lage stem. Diep uit de krochten van mijn zijn. Mijn grens bereikt. Kom niet aan hen waar ik van houd. Dan bijt ik je strot af.

Schone sanering. Ook dit mens hoort nu bij de groep die van mij geen blik of letter meer krijgen. Dat is fijn want dan kosten ze me ook geen energie meer. Eerlijk gezegd, ik vond het opluchtend, de boos eruit.

[sae-something]

Hi, ik heb een vraagje voor als je tijd & ruimte & zin hebt. Ik heb deeltjes, maar nu niet extreem aparte deeltjesdeeltjes, maar mijn therapeut vindt het een goed idee om dat te zeggen aan mijn vrienden zodat andere mensen bijvoorbeeld ook in bepaalde mate de jongere deeltjes mogen kennen. Ook een beetje om het 'ik ben alleen' van die stukjes iets meer te verzachten. Ik weet alleen helemaal niet hoe ik dat zou moeten vertellen. Hoe is dat bij jou?

Hey jij, mijn antwoord heeft even op zich laten wachten want ✨blindedarm-ellende✨, maar hier ben ik dan eindelijk :) Hopelijk heb je nog iets aan mijn reactie!

Ik heb jaren geleden wel redelijk wat vrienden erover verteld, toen ik eigenlijk nog niet zo lang bezig was met het ontdekken van (en werken met) delen. Wat ik toen dacht te weten over m'n delen was echt vrij minimaal en basaal (zie ik nu). Ik had toen ook nog erg het gevoel dat ik altijd moest weten 'wie ik was', bijvoorbeeld. En ik dacht dat alle delen super 'welgevormd' moesten zijn met eigen naam etc., iets wat ik nu heb losgelaten. Ik heb er soms spijt van dat ik toen bepaalde details heb verteld aan best wat mensen. Het voelt alsof ik niet zorgvuldig genoeg ben omgegaan met iets wat zo kwetsbaar is.

Wat wel fijn is, is als goede/veilige vrienden in het algemeen weten dát er deeltjes zijn, dat er trauma is, dat er een zwaar therapie-traject loopt. Nu kan ik tegen een enkele vriendin dichtbij bijvoorbeeld dingen zeggen als "therapie was goed, maar ook wel zwaar, er zijn een paar kleintjes in paniek van binnen". En soms kan ik dan uitleggen, er is iemand die [xyz] voelt/wilt/denkt, er is iemand die bang is voor [abc]. De dichtbije vriendinnen kunnen dan ook een beetje lief en troostend reageren.

Ik heb zelf absoluut niet de behoefte om helemaal als jong deel tijd door te brengen met mijn vrienden, ik wil ook niet dat mijn vrienden gaan vragen "is [deel] er nu?" of zo. Het zweet breekt me uit als ik eraan denk, eerlijk gezegd. Maar iedereen is daarin anders en sommige mensen vinden het juist wel fijn als dat er meer is. Voor mij is het voldoende dat dat er in therapie is en ik heb één tumblr vriend die veel delen (her)kent.

Mij helpt het in het algemeen het meest als ík de deeltjes meer 'bij me kan nemen', maar dat is wel echt iets wat al jaren werk vergt en dus niet iets voor snelle resultaten zeg maar. Maar dat is voor mij het meest waardevol. Dat ik merk dat nu ook bepaalde delen beginnen te weten: als ik heel bang ben dan kan ik vriendin X een emoji sturen. Of: als ik heel hard moet huilen dan kan ik vriendin Y bellen. Dat eigenlijk de veilige steun die ik in het hier-en-nu heb begint door te sijpelen naar binnen.

Daarvoor is het wel heel fijn als vrienden weten dat er in mij 'meisjes wonen die alle pijn van vroeger dragen en soms in de war zijn met vroeger en nu', maar ze hoeven echt niet specifiek de delen te kennen. Dat laatste is ook moeilijk omdat ik op inmiddels zoveel delen en ook zoveel flitsen/fragmenten zit dat ik het zelf niet meer bij kan (of wil) houden. En wat jij ook schrijft, ze zijn vaak niet zo 'apart' of los van elkaar. Ik probeer er 'gewoon' (heel moeilijk) te zijn voor alles wat er opkomt.

Qua hoe het vertellen zou ik aanraden om bij één iemand te beginnen omdat het ook best wel effect kan hebben van binnen als je erover gaat praten. Hoe ik dat heb gedaan is dat ik dan iets heb gezegd van: je weet wel dat ik therapie heb en zo, mag ik je misschien wat meer uitleggen van wat ik daar doe en hoe dat gaat? ik probeer om ook de mensen om me heen wat meer te betrekken met waar ik mee bezig ben en zou jou graag daarin toelaten ook.

En dan leg ik eigenlijk heel basaal uit; vroeger zijn nare dingen gebeurd (als je vriend(in) nog helamaal niet weet dat je trauma hebt vergt dit misschien wat meer uitleg) en als kind kon ik die dingen helemaal niet dragen. Om goed te overleven heeft mijn hoofd dat opgelost door eigenlijk steeds een deeltje te maken wat bepaalde ervaringen vasthoudt, zodat ik dat niet hoefde te voelen of weten. Nu in therapie proberen we te luisteren naar alle deeltjes zodat niemand van binnen meer alleen hoeft te zijn.

Als ikzelf mensen iets vertel moedig ik ze altijd aan om alsjeblíéft vragen te stellen, want dat helpt mij heel erg. Daarin kun je even kijken wat voor jou zou kunnen helpen. Misschien ook nog wel iets om even in therapie te bespreken, zijn er deeltjes die bepaalde dingetjes zouden willen zeggen tegen een vriendin? Zijn er dingen die echt nog eventjes níét gezegd mogen worden?

Voel je vrij om me nog een berichtje te sturen, je mag ook naar me typen hoe je het zou vertellen aan een vriendin om te 'oefenen' met woorden vinden. Mijn antwoord kan nog wat langer duren omdat ik nog niet zoveel/lang rechtop kan zitten, maar mijn inbox staat altijd open voor je <3

Liefs!

[autimind]

Mensen met autisme lopen soms de deur plat bij de GGz en allerlei therapeuten en hulpverleners. Dit gaat lang niet altijd goed. De gemiddelde deelnemer aan mijn gespreksgroep heeft een hekel gekregen aan psychiaters.

Als kersvers gediplomeerd klachtenfunctionaris in de zorg wil ik graag alle patiënten en cliënten een belangrijk inzicht geven. Dat inzicht is: je kan iets doen met je onvrede. Sterker nog, de overheid wil dit graag en heeft daar iets moois voor gebouwd: de WKKGZ.

Wat is een klacht eigenlijk? Heb je er iets aan? Hoe doe je dat?

Word je behandeld door de zorg of werd je dat en ben je daar niet gelukkig mee? Wat zijn je rechten? Als je er iets mee wil doen, hoe pak je dat dan aan? Het is opvallend dat veel mensen die normaal zo mondig zijn bij medische zaken dingen zeggen als ‘ik weet niet of ik het zo groot wil maken..’ Andere mensen escaleren elk wissewasje direct. Hoe zit het nou?

Is dit een klacht?

Veel mensen denken dat een klacht altijd om iets heel ernstigs moet gaan en een enorme administratie met zich mee brengt. Dat valt best mee. Je wordt vaak wel gevraagd een formulier in te vullen maar dat is het ook wel. En een klacht kan heel klein zijn.

De definitie die de Wet Kwaliteit Klachten en Geschillen Zorg (WKKGZ) aan een klacht geeft is toegankelijk genoeg:

“elke naar voren gebrachte onvrede over een gedraging van een zorgaanbieder en/of de voor deze werkzame personen, jegens de cliënt en/of jegens diens naaste, vertegenwoordiger of nabestaande”

In normaal Nederlands ben je gewoon niet blij en kan het om zo’n beetje alles gaan en het mag gaan over de zieke maar ook over andere mensen, zelfs na een overlijden. Klachten gaan voor bijna twee derde over iets wat met communicatie te maken heeft. Het kan een gemiste diagnose zijn of een verkeerde behandeling maar ook de omgeving waarin behandeld wordt, dossiervoering, de manier waarop je informatie krijgt, zelfs fraude of seksueel wangedrag en nog veel meer.

De WKKGZ zit zo in elkaar dat je als klager gratis en makkelijk hulp krijgt: informatie, voorlichting en begeleiding. Het zorgrecht blijft niet echt simpel en juist daarom hoef je het niet zelf te doen. Het doel van deze wet is klachten oplossen zodat ze niet uit de hand lopen en uitlopen op juridische gevechten. Soms moet dat maar vaak heb je er als klager maar heel weinig aan of brand je zelf je vingers.

Is het de moeite waard om te klagen?

Dat is het redelijk snel. Het is inderdaad niet de bedoeling dat je overdrijft. Komt een behandelaar anderhalve minuut te laat op een afspraak dan past daar vooral begrip bij. Als je vindt dat verpleegkundigen te snel praten om te begrijpen – wat ik in een recente casus tegenkwam – dan kun je dit direct zeggen. Daar hoef je geen klacht van te maken. Als ze niet luisteren en het blijven doen.. dan wel.

Hoe pak ik dat aan?

Er is een klein aantal principes om in de gaten te houden.

–          Alles is erop gericht om jou te helpen zo makkelijk mogelijk een oplossing te bereiken.

–          Er wordt wel van je verwacht dat je ook zelf meedoet om die oplossing te vinden. Er zijn soms wat stapjes te doorlopen.

–          De allereerste stap is dat je een gesprek voert me degene op wie je boos bent of anders het hoofd van de afdeling. Dit mag je overslaan als je het echt niet aankan of als dat echt niet van je verwacht kan worden. (Voorbeeld: seksuele intimidatie juist door de behandelaar)

–          De tweede stap is aanmelding bij de klachtenfunctionaris. Die biedt jou gratis begeleiding, informatie en voorlichting.

Meestal begint het in de praktijk met aanmelding bij de klachtenfunctionaris omdat mensen (online) een formulier invullen. De klachtenfunctionaris kan aanraden om alsnog dat eerste gesprek te gaan voeren. Dat bespreken jullie wel altijd samen.

Wat doet een klachtenfunctionaris?

De klachtenfunctionaris heeft als taak om jou te helpen op een laagdrempelige en simpele manier een oplossing te vinden voor je klacht. De klachtenfunctionaris is strikt neutraal; dit is in de wet verankerd. Dat wil zeggen dat hij of zij oog heeft voor alle belangen, de jouwe en die van de persoon over wie je klaagt. Dit wordt ook meerzijdige partijdigheid genoemd.

De klachtenfunctionaris zal, zeker in het eerste gesprek, vooral naar je luisteren. Dit heeft een dubbel doel. Ten eerste wordt je echt gehoord, er wordt echt naar je geluisterd. Dat is soms eerder niet gebeurd en vaak een reden voor je klacht. Ten tweede zal de klachtenfunctionaris heel precies je klacht uitwerken in neutraal taalgebruik. De klachtenfunctionaris neemt geen positie in, kiest geen partij en vindt er officieel eigenlijk niks van.

Met die informatie wordt vervolgens de beklaagde ingelicht, de persoon over wie je ontevreden bent. Die krijgt ook informatie en begeleiding. Hoe het verder gaat hangt helemaal af van wat je klacht precies is, in hoeverre jij en de beklaagde het eens zijn of niet en wat je precies wil bereiken.

Wat als het niet lukt?

De klachtenfunctionaris probeert met jou een oplossing te bereiken, dus een situatie waar jullie allebei tevreden mee kunnen zijn. Soms lukt dit niet. Er zijn verschillende manieren van escaleren in de wet beschikbaar, allemaal met voordelen én nadelen. De klachtenfunctionaris zal je ook begeleiden en adviseren als je dit wil of nodig hebt. In sommige gevallen zal hij je doorverwijzen voor verdere begeleiding maar nooit zonder uitleg en jouw toestemming.

Het komt voor dat klagers direct een escalatie willen beginnen, bijvoorbeeld met een tuchtklacht. Dat kan. De klachtenfunctionaris zal je uitleggen wanneer dat wel en niet verstandig is en of het jouw doel dient.

Wat als je je echt heel rot voelt?

Het komt voor dat bij een klacht tegelijkertijd rouw meespeelt. Je bent misschien een dierbare verloren. Of je hebt schade opgelopen of je hebt een diagnose gehad die echt heel slecht nieuws voor jou is. Dat alles betekent rouw. De klachtenfunctionaris is geen deskundige op dit gebied en ook geen psycholoog. Je mag je vrij voelen om in gesprek je gevoelens en je twijfels te uiten maar als jullie denken dat er hulp nodig is, dan zal je doorverwezen worden. In elk geval krijg je een vangnet aangeboden, ook als de klachtenfunctionaris niet zelf kan helpen.

Werkt dit?

Nou, best wel. Klachtenfunctionarissen bemiddelen veel en helpen zo patiënten/cliënten en behandelaars vaak tot een vergelijk te komen. Soms is een excuus genoeg. Veel mensen willen dat er iets veranderd zodat wat zij meegemaakt hebben niet meer kan voorkomen. Ook dat valt nog wel eens te regelen. Het lukt zeker niet altijd. Het voorkomt wel dat elke klacht of afbreekt of uitloopt op een slopend en formeel juridisch traject. Dien je klacht dus gewoon in en wacht af tot er contact wordt opgenomen.

AutiMind zelf kan je hier niet bij helpen. Dat is aan de klachtenfunctionaris van de instelling of hulpverlener waarover je ontevreden bent. Je mag altijd een algemene vraag stellen.

[mokerautist]

zitten jullie je ook al zorgen te maken met hoe verfuckt je spotify wrapped zal zijn?

ik heb jarenlang alleen maar metal en rock op de top gehad maar dit jaar heb ik zo vaak naar snollebollekes en donnie en throwback muziek geluisterd (2010's pop etc) dat er niks meer van mn oude ziel over is ofzo. ik weet niet of dit een goed teken is maar er zit veel meer vrolijke muziek (soms wel onzinnig ofc) in mn lijsten maar of de inhoud ook echt goeie muziek is is soms wat af te vragen lol

maar er was wel 1 keer met een spotify wrapped van mij dat de hampster dance opeens er tussen zat en toen moest ik ff in een hoekje zitten als een zak conimex mie. ik hoop dat zo'n situatie nooit meer voorkomt.

[spinvisfan]

een column van een recente opdracht voor school. zelf niet uiterst tevreden over, maar deze column is dan ook in een uur gemaakt terwijl ik ziek was en voor motivatie en adrenalinestimulatie Mao Zedong's propagandalied herhalend op de achtergrond had aangezet.

Dick schuift, Dick Schoof

Kabinet-Schoof is tot nu toe iets meer dan 100 dagen bezig, alleen is de vraag hoe lang de ministers, staatssecretarissen en Tweede Kamerleden het nog vol gaan en kunnen houden. Het is een complete ramp in Den Haag; Niemand in de Tweede Kamer is tevreden met de nieuwe minister-premier, het gaat al wekenlang flink tekeer op Twitter en ook in de kamer zelf hangt een diep verdeelde, ongezellige sfeer.

De ster van het nieuwe kabinet, de partijloze Dick Schoof, heeft het afgelopen weken niet makkelijk gehad. Al in de eerste week – tijdens het eerste, belangrijke debat - werd hij van alle kanten aangevallen door onder andere Frans Timmermans, Dilan Yeşilgöz, Pieter Omtzigt en Geert Wilders, die geeneens in de oppositie zitten. Naast dat hij gelijk een harde ontgroening moest doorstaan voor zijn nieuwe titel en dat vrijwel zijn hele kabinet ongelukkig is met deze dieptrieste omstandigheden, spreekt hij de mensen buiten het kabinet ook niet echt aan. Voordat hij zijn titel kreeg en zelfs nu nog, wist en weet bijna niemand wie Dick Schoof was. Het is dan ook erg komisch dat zijn achternaam zijn irrelevantie al aanduidt. Dit is best logisch, aangezien hij - naast dat hij hiervoor bij de geheime dienst heeft gewerkt – eigenlijk een erg karakterloze man zonder mening is. Hij is partijloos, durft geen verantwoordelijkheid voor iets te nemen en is daardoor ook allergisch voor het woord ‘ik’, en zelfs nu, terwijl het kabinet hem zo hard nodig heeft bij de grootste vraagstukken van vandaag, heeft hij geen standpunten over de allerbelangrijkste punten waar dit kabinet mee aan de slag moet.

Wat opvallend is aan deze hele situatie is de openbare felheid van PVV-leider Geert Wilders tegen Schoof. Hij noemde het optreden van de gloednieuwe premier “slappe hap”, zei in een interview in het AD dat premier Schoof “absoluut niet de baas is” en beweert ook dat Schoof niet ingreep toen er door de oppositie werd gezegd dat er “twee racisten” in de kamer zitten, hoewel dat niet ver van de waarheid ligt. Wilders was altijd erg enthousiast over de functie minister-premier, maar sinds dat hij die rol af moest staan aan Schoof door onenigheid in het kabinet, is hij extreem negatief tegenover de premier, en zelfs tegen zijn eigen ministers. Het lijkt erop dat Wilders flink op zijn teentjes is getrapt.

Ook Pieter Omtzigt heeft recent totaal geen goede indruk gemaakt. Hij vindt dat wij als Nederlands massaal meer kinderen moeten maken, vertelde hij. Niet alleen is dit een absurd voorstel als je kijkt naar de huidige toestand van het land in termen van de woningnood, studieboetes, hogere rentes en inflatie, maar ook omdat er ook al erg lang gezeikt wordt door het kabinet zelf dat het land te vol is en dat er een asielcrisis is. Die asielcrisis waar onder andere minister Faber het al heel lang over heeft, is er ook helemaal niet; Alleen als er meer Nederlandse kinderen worden gebaard, zal het te vol zitten en kunnen de ministers eindelijk doorgaan met hun inhumane asielplannetje.

In meer dan 100 dagen is er nog steeds niks bereikt, maar goed, het kabinet zit er ‘nog maar’ 100 dagen. Wat wel opvallend is, is dat er op de kern van dit kabinet, namelijk asiel, nog steeds geen wet in gang is gezet. Het wordt afwachten hoe lang het kabinet en de Tweede Kamer dit nog kunnen verdragen, vooral als je ziet dat de disharmonie in Den Haag alleen maar toeneemt. Het kabinet staat tot nu toe nog overeind, maar eigenlijk was het al ingestort begonnen.

[devosopmaandag]

Werkelijkheidsgehalte

Ik lig op bed in het donker en ik zeg

... werkelijkheid ...

wat klinkt dat hard en absurd alsof ik

... Heer, ontferm u over mij ...

zeg, dat even absurd maar zachter klinkt.

Ik leg het op mijn tong: metalig en zoutig,

de randen hoewel scherp afgerond,

koel ook, geen zuivere kiezel, tikje ruw.

Ik lach, want het bevalt me me wel

... werkelijkheid ...

Waar zal ik die nu eens van maken?

Ik heb mijn handen vrij, geen licht houdt me tegen,

wat straatgeruis van buiten zal juist helpen.

Hoe zou die van deze week moeten zijn?

Zijn niet alle halffabrikaten nog vers en on-

verkleurd, fris van geur, nog heel even krakend?

Misschien is wat schrijnt nog niet geheeld,

wat lelijk is nog even lelijk.

Ik verzamel op mijn laken alleen de woorden die boven

een tafel zijn gesproken. De al lopend of vanuit een

luie stoel gemaakte schuif ik aan de kant. Ik tel dit

keer alleen de vrouwen. Er is de prerafaëlitische,

die ijs van orchideeënwortel maakt en mij een potje

gepekelde kapperblaadjes schenkt, er is de grijs-

wordende vrouw met haar goudgelokte engelenzoon,

die ik jaren niet zag omdat we een beetje te veel op elkaar

lijken, er is de vrouw die ik veertig jaar geleden vuur op

de grond vuur zag blazen, er is de papierallergische vrouw

en natuurlijk de éénstaartige, en daarbij las ik in A voor

uit Lispector, de heilige Clarice, en ik zag op een telefoon

dat ik oud en lelijk was geworden.

Nou, nou, zegt de werkelijkheidscommissie, is dat niet

wat al te veel duim en te weinig agenda, mevrouw?

Nee, nee, ik zweer u, het is allemaal echt gebeurd

en niets is gelogen.

Wel is er nog die traan, voor de televisie gevallen,

onderstreepte ik in een Chinese roman iets over het

belang van vorm, vroeg ik een jonge man (toch) of

hij ongelukkig was en hij lachte zo hard dat het wel

een gevoelige plek moet zijn geweest.

Ik lig stil en proef nog eens goed.

Hoe zoet en hoe rijk, al weet ik dat

het bijna is doorgeslikt en dan

voorgoed zal zijn verdwenen.

[geschiedenisish]

#cancel Koos Speenhoff

Dit moet ik misschien even uitleggen.

Koos Speenhoff (1869-1945) was een van de allereerste Nederlandse kleinkunstartiesten/cabaretiers. Als we spreken over bekende Nederlandse comedians is het rijtje basically; Koos Speenhoff, Louis Davids, Wim Sonneveld.

De liederen van Koos Speenhoff zijn in sommige gevallen een paar van de oudste Nederlandse opnames die we hebben!

Anyway, als je op het internet naar deze man zoekt krijg je te horen dat hij razend populair was in zijn tijd (1900-1920 ongeveer) op dezelfde hoogte als Louis Davids een paar decennia later (1920-1940). Hij lijkt gewoon een lieve, schattige voorloper van Daniëls te zijn.

DIT IS NIET WAAR!!!!!!!!! Daniëls is ge-wel-dig, maar Koos Speenhoff hadden we TOEN moeten cancelen én nu! Beide zijn nog niet gebeurd, maar ik ga daar voor zorgen. (Ondanks dat de man al 79 jaar dood is, maar toch.)

Ik kwam de bewuste man op het spoor in mijn zoektocht naar de Nederlandse reactie op de eerste feministische golf. Ik kwam toen uit bij "Spotlied op de vrij vrouwen" uit 1903. We zien hier vrij snel wat voor soort 'feminist' Speenhoff is (ingekort);

"Wat men voor een eeuw niet kende waar men toen nog niet aan dacht 't Is de vrije vrouwenbende 't Is de derde soort geslacht 't Zijn geen mannen, 't zijn geen vrouwen 't Is geen vlees en 't is geen vis Wie met zo'n model gaat trouwen [trouwt met zijn begrafenis (2x)] Een vrije vrouw draagt korte rokken dat je haast haar knieën ziet [.....] Nergens is ze fris en mollig Alles knokig vlees en been Welke man gevoelt zich lollig [Naast zo'n lopend stuk rookvlees 2x] Vrije vrouwen vinden vrijen ouwerwetse flauwigheid Voor verliefde zoenpartijen heeft de vrije vrouw geen tijd [....] Stakkers zijn die vrije vrouwen Waar een man geen steek aan vindt Kijk ze met pakkies boeken sjouwen Liever dan een wollig kind Als men hoort wat zij zich wensen Wat zo'n meubelhout zo zeid' Vragen alle nuchtere mensen [Is 't een bokkie of een geit] 2x[....] Weg met al die houten lijven Waar een man geen greep aan heid Al die halve vrije wijven Zijn de kanker van de tijd Want een vrouw is hier op aarde Het mooiste wat men denken kan Zij geeft aan ons leven waarde [Zij is alles voor een man 2x]"

De overige teksten, ook voor de andere liedjes, moet je online opzoeken want anders wordt deze post wel heel lang. Maar de liederen zijn makkelijk te vinden!

Maar ja, Speenhoff is dus vooral bezig met hoe dom vrije vrouwen zijn in hun absurde wensen voor vrouwenrechten. Daarnaast vindt hij het VOOR MANNEN enorm jammer dat deze vrouwen geen goede/geschikte partners zijn. Dat de vrouwen niet willen trouwen vindt hij maar dom en raar.....

In dat jaar schreef hij trouwens ook nog twee Spotliederen op de vegetariërs, die nog meer bad faith kritiek zijn dan een "Atheist debunks feminist with facts and logic" video uit 2015. "Ja maar als we geen leer meer mogen gebruiken, moeten we dan maar zonder schoenen gaan rondlopen????????" Shut up, loser met het brein van een 15-jarige puberjongen.

MAAR HET KAN NOG ERGER. Als je namelijk dacht dat het bovenstaande vrouwonvriendelijk was, moet je eens horen wat Speenhoff tegen de gewone vrouw te zeggen heeft. Ik citeer "de zeven plichten van de vrouw" uit 1916. Die, voor de duidelijkheid, geen mannelijke tegenhanger kent voor zover ik weet. Mannen hebben volgens Koos geen plichten, maar dit zijn de zeven plichten van een vrouw. (Zoek het lied op, dit is een verkorte, iet wat gestrawmanned versie. Dus zoek het origineel op!)

1 "De eerste plicht van elke vrouw is nooit geleerd te doen." 2 De tweede plicht van elke vrouw is houden van haar man." 3 "De derde plicht van elke vrouw is goed gekleed te zijn." 4 "De vierde plicht van elke vrouw is steeds gehoorzaam zijn." 5 "De vijfde plicht van elke vrouw is manlief toe te staan om zonder haar van tijd tot tijd alleen eens uit te gaan." 6 "De zesde plicht van elke vrouw is zwijgen op haar tijd omdat ze juist ‘t meeste zegt met haar stilzwijgendheid" 7 "De zevende en mooiste plicht is dat ze koken kan."

Ik kan me goed voorstellen dat het lied in die tijd aangeslagen heeft, zo zit er de zin in "Omdat een man die ouwer wordt en jaren is getrouwd, toch veel meer dan zijn eigen buik dan van een oma houdt." Wat grappig hoort te zijn, maar nog steeds de schuld voor een slecht huwelijk bij de vrouw neerlegt, en niet bij de man. Dit narratief van "men are stupid, am I right ladies? now be submissive!" kom je tegenwoordig nog maar op één plek tegen. Namelijk bij conservatieve (Amerikaanse) christenen die vinden dat er maar een recht voor vrouwen moet zijn; namelijk het aanrecht.

MAAR HET KAN NOG VEEEEEEL ERGER!!!!!!!!!

In 1915 schreef Speenhoff "loflied op Professor Bolland". De Nederlandse Jordan Peterson van die tijd, in de zin dat hij een populair professor was die volgens Speenhoff zelfs populair was buiten de collegezalen bij het gehele volk!

Weet je waar Bolland ook om bekend staat...... De teekenen des tijds, zijn laatste college uit 1921 (voor zijn overlijden in 1922). Ik quote voor het gemak even Wikipedia;

"Bolland kan tevens als grondlegger van de fascistische beweging in Nederland worden beschouwd. In zijn laatste academische les De teekenen des tijds (1921) hield hij een fel betoog tegen de democratie (de "gepeupelregeering", p. 12), tegen het jodendom[3], tegen de "tot heerschappij gekomen goddelooze arbeidersklasse" (p. 9), tegen democratisch onderwijs: "de liberaal bedoelde, maar democratisch ontwikkelde, dat is ontaarde, volksschool" (p. 34) en tegen vrouwenemancipatie."

Voor context, in 1914 was het algemeen stemrecht voor mannen ingevoerd in Nederland en in 1918 voor vrouwen! Bolland wilde terug naar de tijd voor 1914 toen alleen rijke mannen in Nederland stemrecht hadden! In 1915 was Bolland misschien nog niet zoooo radicaal als in 1921, maar ik vraag me af waarom Speenhoff het nodig vond om SPECIFIEK voor deze man een loflied te schrijven!

Ik wil deze rant eindigen met een positief voorbeeld; Louis Davids. Toen Speenhoff in de vergetelheid raakte, kwam Louis Davids juist net op. Daniëls was ook niet de meest progressieve man, maar hij gaf de vrouwen in zijn liedjes veeeeeel meer agency (zoals de vrouw in De Voetbalmatch uit 1932 die de gehele voetbalsport belachelijk maakt en de mannen die ernaar gaat kijken als vermaak! of de moeder in "Moeder is dansen" waarin moeder belachelijk wordt gemaakt, maar vader haar drang naar jazz ook heel goed begrijpt in een enge interbellum-wereld). Hij was uitdrukkelijk kritisch op het kapitalisme en de regering (zoals in zijn bekende "De Kleine Man" uit 1929 en natuurlijk "Als je voor een dubbeltje geboren bent" uit 1935 wat nog steeds veel door antikapitalisten als logan wordt gebruikt, verwijzend naar Louis), ook de "welfare queen" helaas komt bij Louis negatief ter sprake (ook in De Kleine Man).

Maar waar Louis Davids vooral goed in was, vooral in vergelijking met Speenhoff, was dat bij Speenhoff de grap altijd was "Kijk naar deze domme nieuwe mensen" terwijl bij Davids de grap altijd was "Lach om hoe WIJ, arme lieden, allemaal proberen te integreren in een snel veranderde wereld." Er werd gelachen met het publiek, niet met een soort derde vreemde groep die wij met z'n alleen kunnen gaan lopen uitlachen....

Davids liedjes zijn dan ook alleen politiek wanneer ze zeer menselijke gevoelens uitten; het idee dat iemand er met jouw belastingcenten vandoor gaat zonder te werken, dat de rijken heer met alles wegkomen en jij niet. Dat soort sentimenten zullen er altijd blijven. Als je naar Davids luistert, merk je ook dat dat maakt waarom zijn liedjes nog steeds bekend zijn en die van Speenhoff niet. Davids is universeel, Speenhoff niet.

DAAROM vind ik dat we Speenhoff moeten cancelen! Ik ben nog enkel negatief artikel over deze man tegengekomen. Alleen maar hoe hij "een pionier was in de Nederlandse kleinkunst" maar NIKS over hoe hij de vrouw weer terug het huis in wilde hebben of het stemrecht weer achter een paywall wilde neerzetten!

Dus. Cancel. Koos. Speenhoff. !.

[fransopdefiets]

12-6 Dokkedal

Gisteren in Viborg bedacht ik me, terwijl ik loom in de zon lag, dat het wel weer een s tijd werd om goed te eten. Dus ik zocht een leuk restaurantje uit in het centrum en begon met een tonijntartaar met warme peperige mangosaus en daarna een stuk varkensnek met broccoli en verse krieltjes. Ik maak zelden doto’s van eten, maar dit hoofdgerecht verdient wel een plaatje in het blog. Min ervaring in Schleswig indachtig nam ik geen toetje, maar alleen een espresso toe.

Hoe noordelijker je komt, hoe vroeger de vogels beginnen, vanmorgen was dat om kwart voor vier. Uiteindelijk om zes uur maar opgestaan en mijn boeltje langzaam ingepakt. Er staat een enorme koude harde wind, gelukkig wel de goede richting op. Het is een verraderlijk landschap, het lijkt zacht glooiend maar je gaat voortdurend steil omhoog en steil omlaag. Gelukkig warmt het langzaam op en kunnen de jasjes uit.

Onderweg luister ik naar een aflevering van de Historische Boekencast, waarin nieuwe boeken besproken worden. Aan het eind van de ochtend ben ik in Mariager, de eerste gelegenheid voor een kop koffie bij de bakker. Er is niet veel te doen zo buiten het toeristenseizoen, de meeste restaurantjes zijn nog dicht. Ik bezoek de kerk, want die had ik vorige jeer overgeslagen en werd toch weer beloond met mooie muurschilderingen. Het was nog een hele klus die te fotograferen zonder dat de aanwezige handhavers dat merkten.

Na Mariager volgen nog wat klimmetjes, waarvan ik er een aantal afsnijd door de provinciale weg te nemen. Die Denen rijden je echt niet van de sokken en het spaart mijn scharnieren.

In Hadsund koop ik voor 5 euro een bus WD-40 look-a-like omdat mijn kettingslot opeens niet meer open wil. Gelukkig kwam ik daar achter toen ik de fiets op slot wilde zetten en niet andersom. Uiteindelijk lukt het om het slot weer gangbaar te krijgen, maar ik weet niet of ik het nog durf te gebruiken. Morgen maar eens kijken of ik een fietsenmaker zie. Ik kreeg de tip om een Oxlock te kopen, superlicht want van kevlar gemaakt.

Van Hadsund af rij je weer over een oude spoorlijn tot vlak aan Dokkedal. Dan nog een paar kilometer door een wildpark met (onzichtbare) elanden en dan is er een winderige camping. Ik weet dat iets verderop ook een mooie camping is aan de Lymfjord, maar daar waai je nu natuurlijk helemaal weg. Wat me op de gedachte brengt, vaart die pont wel met harde wind? Ik heb morgenavond wel de boot naar Oslo te halen. Vorig jaar had ik ook zo’n akkefietje in Felixstowe en moest ik 35 kilometer omrijden.

Afstand: 107 km

Gefietste tijd: 07:45

Afstand tot de Noordkaap langs de meridiaan: 1. 743 km

[salernoah]

Vrijdag | 24-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 11

Waar moet ik beginnen..?

Sommige dingen moeten nu eenmaal zo zijn, maar klopt dat wel? Ik schijn een neus voor drama te hebben. Alsof ik het op mezelf afroep – soms wel. Vandaag was het echter niet mijn schuld. En omdat ik mijn verhalen toch nooit in de chronologische volgorde vertel, zal ik nu ook geen uitzondering maken.

In de tussentijd is er al zoveel gebeurd. In slechts drie dagen tijd. Dat terwijl ik (en met mij de rest van mijn leeftijdsgenoten) elke keer loop te mekkeren dat Salerno best wel saai is (wat tevens wel zo is). In deze drie dagen tijd heeft het een plaatsgemaakt voor het ander, net zo wisselvallig als het weer hier aan de kust; het heeft werkelijk waar geen nut om de weersvoorspelling te bekijken, want het weer verandert om de haverklap.

Vanavond voelde ik me namelijk vreselijk ongemakkelijk. Ik kon – en wilde bovendien – wel door de grond zakken. Hoe groot is de kans, dacht ik nog, en hoeveel restaurants zijn er wel niet in Salerno? Hoewel ik het antwoord schuldig moet blijven, weet ik zeker dat er behoorlijk veel restaurants zijn in Salerno. Hoe kan het dan dat ik vanavond met de meiden (Laura, Nadine en Louise) uiteten ben gegaan in het restaurant waar de Italiaanse man nummer 1 werkte, zonder te weten dat hij daar werkte, en nadat ik hem vanochtend doodleuk in een bericht heb laten weten dat ik hem niet meer wilde zien? Wist ik veel dat hij uiteraard in dat restaurant werkte? Neen, zeker niet. Nu denk je misschien: Maar wat bazelt ze toch nou allemaal? Nou, ik kan jullie verzekeren dat ik me enorm ongemakkelijk voelde, want ik had, ten eerste: helemaal niet verwacht de Italiaanse nummer 1 in kwestie te zien (ooit nog, bedoel ik dan), en ten tweede: had ik hem dan mogen tegenkomen, dan zeker niet op zijn thuisbasis, op deze dag nota bene. Maar snap je nu nog steeds niet wat het probleem is? Goh, neem van mij maar aan dat je niet gelijk de persoon in kwestie tegen het lijf wilt lopen nadat je hebt gezegd dat je hem/haar/hen niet meer bliefde te zien. En mocht je dat wel overkomen, hoe klein de kans dan ook, dan kan ik je met zekerheid zeggen: pijnlijker kan haast niet.

Het koste me enige moeite om mezelf bijeen te rapen, maar gelukkig was er geen plek meer in het restaurant (‘Al dente’) zelf, en werden we vriendelijk verzocht om naar de bar aan de overkant te gaan (hoorde bij het restaurant) om daar te eten. De meisjes bestelden pasta. Ik snakte naar een wijntje. Aangezien ik kort daarvoor al gesnackt had, bestelde ik geen pasta. Ik was enkel meegegaan voor de gezelligheid en ik had er al bijna spijt van. De pasta’s waren heerlijk (ik heb van iedereen een klein beetje geproefd) en werden geserveerd in een soort koekenpan (volgens mij wordt dit tonnarello genoemd). Na het eten ben ik gelijk naar huis gegaan. Ik had mezelf voorgenomen om op tijd te gaan slapen, maar morgen kan ik ook nog de hele dag slapen. Ik was erg moe.

Nu ik eenmaal aan het schrijven ben, merk ik dat ik me minder moe voel dan eerst. Ik heb vannacht hooguit vijf uur geslapen en heb daarom besloten vandaag niet naar de les te gaan. Ik was niet de enige die niet naar school is gegaan: Ilaria was zo dronken vannacht dat ze niet eens meer naar huis kon lopen en ze bij Carol is blijven slapen. Dat vertelde Ilaria zelf vandaag. Gisteravond ben ik met Valeria, Laura, Nadine en Louise naar een speakeasy geweest, The Black Monday Speakeasy, waar het décor een Franse bistro imiteerde. De cocktails waren goed en voor het eerst heb ik iemand een Blue Blazer zien maken, met de blauwe vlammen van de in de fik gezette alcohol. We hadden ons allemaal chic aangekleed en ons opgemaakt. Ik sprak met de meisjes af bij Louise thuis, waarna we Valeria in de bar ontmoetten. Onderweg naar de bar kwamen we Ilaria, Yves, Julien en Thijs tegen, die naar een feest gingen.

Rond elven zei ik de meiden gedag om met een nieuwe gedaagde af te spreken. Een andere Italiaanse man van bijna-negenentwintig (volgende weer dinsdag is zijn verjaardag) die net klaar was met zijn dienst. Ik had hem uitgenodigd in de bar, maar na een poosje touwtje trekken moest ik toch water bij de wijn doen en zodoende stapte ik in de auto bij een wildvreemde die ik diezelfde dag nog voor het eerst via Tinder had gesproken. Zo doet men dat als je jong en onverschrokken en tamelijk impulsief bent. Niks aan het handje, want ik leef nog. Gelukkig waren mijn vriendinnen wel bezorgd en dwongen ze me mijn livelocatie met hen te delen.

Wat doet men in de auto met een wildvreemde? Italiaans praten, natuurlijk. Ik oefende mijn Italiaans terwijl we richting Vietri sul Mare reden. De avond was sereen en er was weinig verkeer. ’s Avonds rondrijden is veel fijner dan overdag. ’s Avonds is de atmosfeer anders. Ook ’s avonds over straat fietsen vind ik heerlijk, maar dat terzijde. Ik werd thuis voor mijn deur afgezet (goddank, want ik had die dag al zo veel gelopen). Over de rest zullen we het maar niet hebben.

Ja, ik had die dag veel gelopen. Ik was die dag naar school gegaan (en weer terug naar huis), om vervolgens diezelfde middag weer naar school te lopen, omdat ik de meisjes (Laura, Louise en Nadine) zou ontmoeten om naar Vietri te gaan. De meisjes wilden naar het strand en ik was meegevraagd. Met de bus vertrokken we naar Vietri, in de hoop op het strand te kunnen genieten van de zon. Eenmaal aangekomen op het strand bleek het flink te waaien en deels bewolkt te zijn. De wolken dreven boven onze hoofden voorbij en erg genieten deden we niet. Die beloofde 28°C was een leugen. Er zat niets anders op dan aan de klim naar het centrumpje van Vietri te beginnen en dan maar terug naar Salerno te gaan. Hop, terug naar huis en omkleden en daarna weer naar het centrum om naar Louise’s huis te gaan voor de make-up. En zo kwam het dat ik op en neer bleef lopen. Onderweg naar Louise begon mijn been zelfs te zeuren en pijn te doen. Een fiets is zoveel makkelijker, maar al had ik hier een fiets, zou ik hier niet eens durven fietsen.

Eergisteren, woensdag, was daarentegen een vrij rustige en saaie dag. Na school had ik niks te doen. Nu kan ik me amper herinneren wat ik die dag heb gedaan behalve met Valeria en Ilaria op een terrasje te hebben gezeten en daarna met Ilaria souvenirs te hebben gekocht. Ik zag er tegenop om naar huis te gaan (wat moest ik daar immers doen?), dus besloot ik mezelf zo lang mogelijk bezig te houden in de stad. Beetje ronddwalen, beetje shoppen. Geld uitgeven is het enige wat ik doe, lijkt wel. Uiteindelijk ben ik na het kopen van een paar hebbedingetjes maar naar huis gelopen.

Ook vandaag heb ik weer geld uitgegeven; dit keer aan een ketting en een Italiaans non-fictief boek over Salerno. De kaft van het boek vind ik prachtig en de hoofdstukken zijn kort, wat het ideaal maakt om te lezen. Laura en Nadine waren met me meegegaan en hebben De kleine prins maar dan het Italiaans voor €3,90 gekocht. Ik wil die ook nog kopen, want het verhaal heb ik nooit gelezen.

Een kleine tip tussendoor: Geef nooit je blog door aan de mannen over wie je schrijft. Niet dat het uitmaakt wat ze van je vinden of over je denken, maar om verdere ongemakkelijke en/of pijnlijke situaties te voorkomen. (Misschien moet ik toch maar eens zorgvuldiger te werk gaan).

Het is nu 23:15 en laat zat. Zondag staat er een strandfeest op de planning, maar morgen zal het voor mij een rustdag zijn.

Oh ja, ik ben er deze week pas achtergekomen dat je hier gewoon uit de kraan kunt drinken. Ik had tot voorheen heel zuinig aan gedaan met water uit plastic flessen en bovendien water gekookt en laten afkoelen. Omdat Roni en ik in Napels niet zo goed reageerden op kraanwater, durfde ik het niet aan, maar zo blijkt het water toch te zuipen te zijn.

[bramsnor]

Nieuwe middag nieuwe ervaring, na wat houtarbeid, ben een soort van binnenfoliere aan het bouwen, wat stagneert door Kato. Maar vanmiddag toch wat kunnen frezen, en Kato beneden gelaten want het geeft een tering herrie. Na dit gebeuren ben ik gaan fietsen met Kato er naast aan de lijn.

Ging geweldig goed eigenlijk, ze luisterde prima. En ze had er echt zin in, wat kan die “tante” rennen zeg, verschrikkelijk. Ben een stuk de Wetering uit gegaan maar wilde niet te ver. Ik weet niet wat en hoever ze kan.

Op een gegeven ogenblik omgekeerd om nog even door de Wilhelminastraat te gaan. Maar mevr vond het nodig om tijdens het rennen naast de fiets ook nog even naar en in de riem te gaan springen bijten met alle gekke fratsen van dien. Pffffff.

Uiteindelijk maar naar huis gegaan, die Wilh str vindt ze niet fijn, loopt wel maar met tegenzin, jammer.

Vanavond een nieuwe ervaring uitgeprobeerd door de vogels los te laten. Van de week vertrouwde we het niet, maar nu gaat ook dit geweldig. Kato in eerste instantie in de bench gelaten achter het deurtje. Maar inmiddels al weer open en geen probleem. Ze taalt niet naar de vogels tot nu toe. Ligt gewoon lekker te slapen na dat fietsrennen natuurlijk al houdt ze wel alles in de gaten.

Zo dadelijk maar de avondwandeling.

[gewoonkarin]

Zorgmijder naar de zorg. Geen zorgen. Schildklier goed en bloeddruk en cholesterol aan de hoge kant maar hopelijk vermindering van stress na afronden tandentoestanden en dan goed. Over een half jaar nog een keer meten is weten.

Gisteravond had ik het met mijn lief over het nu. Mijn angst dat ik zo beperkt blijf door tanden en wat dan. Ik weet hoe goed ik het heb en ben ook graag thuis maar mis ook mezelf. Dat ik kan gaan en staan waar ik wil zonder nadenken. Dat ik weer gewoon kan eten. Uit eten. Gewoon gewoon. Ik zei ook dat als het niet lukt met mijn tanden ik liever de nieuwe bank had gehad. Had ik in ieder geval lekker op de bank kunnen hangen thuis. Het sarcasme doet het altijd goed. Daar heb ik genoeg van in huis, sarcasme knop gaat vaak aan.

Ontspannen zegt men dan. Dingen doen waar je blij van wordt. Ik word blij van opruimen en poetsen. Maar dan wel alleen. Dat lukt de laatste jaren niet echt goed. Het huis verven, zelfde verhaal. Mijn lief zei dat ik nou eenmaal met nog drie mensen in een huis woon. Klopt. Maar die drie kunnen wel doen waar ze blij van worden. Waarom lukt mij dat dan niet. Ik gaf aan dat ik dit gesprek al zo vaak had gevoerd en dat er niets verandert. Dat ik me nu flexibel opstel maar daar niet blij van wordt. Een snelle poets omdat het even niet anders kan. Ik baal daarvan. De moestuin is fijn, daar word ik meestal wel blij van mits geen gezeur van mensen aan mijn hoofd. Dat wordt volgend jaar beter want uit het bestuur.

Mijn blij soms kwijt. Soms waar de blij moet zijn. Tevreden maar niet met tandengedoe. Dat beheerst. Overheerst. Stom.

Met het miezerige weer wordt het humeur niet beter. Ik haat de kou. Kou is dood. Ik haat grauw. Ook dood. Nog even wachten en dan is het lente. Ik hoop dat het dan zonniger is in hart en hoofd.

Dan mis ik ons ma. Effe mauwen. Mijn lief zei dat ik het een ander goed kan vertellen, wat te doen. Waarom niet voor mezelf. Ik had ons ma. Zij kon dat. Ik doe een poging en dat houdt me recht maar niet krachtig. Dat moet ik nog leren.

Ons pa zou dinsdag jarig zijn geweest. Ik lijk op hem met m’n onrust. Hij had ook ons ma. We deelden het gemis, mede door haar altijd luisterend oor. Ik probeerde dat te zijn voor hem maar zo goed als ons ma daarin was was ik toen al niet.

Ik hoop dat ze geproost hebben samen. ♥️

[euroadventure]

Espot - Sant Maurici d'Espot - Martinet

Vrijdag 28 april

Het zonnetje schijnt! Na mijn ontbijt rij ik terug naar beneden, naar het dorpje. Ik parkeer mijn auto en loop naar de shuttle taxi's. Ik had gisteren afgesproken dat ik om 9 uur daar zou zijn. Wanneer ik aankom is het nog 'tranquilo' want we vertrekken pas als het busje vol is, wordt mij verteld. Prima, dan ga ik eerst een cafe con leche drinken bij de lokale bar op de hoek.

Tegen half tien kan ik toch gaan, onderweg bij een camping pikken we nog mensen op vertelt de chauffeur. Het blijkt een jong Nederlands gezin uit Eindhoven te zijn. We raken gelijk gezellig aan de praat. Ger, Yvon en hun drie kinderen Floris, Vilein en Valerie (ik hoop dat ik het goed onthouden heb 😉) gaan net als ik de route rond het meer 'Sant Maurici d'Espot' wandelen. Extra respect voor hun, omdat hun jongste dochter 4 jaar oud is en Yvon zwanger is 🙌🏻.

Bij het startpunt lopen zij de Ratera ronde van west naar oost en ik net andersom. Ook plak ik er nog een stukje aan vast. Ik loop nog door naar de 'Refugi d'Amitges'.

Er is inmiddels wat sluierbewolking, maar toch voel ik het zonnetje toch ook goed branden. Al snel loop ik in mijn t-shirt verder.

Ik start bij het grote meer en het uitzicht is al erg mooi in het ochtendlicht.

Ik word het bos in gestuurd richting 'Cascade Ratera', een mooie waterval maar ik had er misschien iets meer van verwacht...of misschien ben ik al wat verzadigd door alle watervallen die ik in mijn leven heb gezien 😂.

Na de waterval loop ik vooral omhoog en kom ik bij het meer 'Estany de Ratera' uit wat er prachtig bij ligt, zeker wanneer de zon nog even goed doorkomt. Mijn eerste stop, even wat drinken en eten, voor ik weer verder wandel.

Het meer laat ik achter me en ik sla af richting de berghut.

Voor ik daar ben passeer ik wederom een meer 'Estany de les Obagues de Ratera' (meren vervelen daarentegen nooit 😊) ook hier geniet ik weer volop!

Ik ben hier totaal alleen, samen met een eend 🦆 die hier in het meer ronddobbert.

Heerlijk...ook hier even een korte break 😊.

Ik tik de 2440m aan voor ik uiteindelijk uitkom bij de berghut.

Naast de berghut blijkt er nog een groot meer te liggen 'Estany Gran d'Amitges'. Dit meer is nog bijna geheel bevroren. Hier hou ik mijn lunchpauze en blijf hier zeker een half uur rondhangen.

Ik daal weer af naar de Ratera route en wanneer ik net weer op de route ben, kom ik het Nederlandse gezin weer tegen. Tot nu toe heeft de jongste nog alles zelf gelopen en ze vertelt het met veel trots. Ook vertellen ze mij dat er straks nog een lastig stuk komt door sneeuw en water van een kleine waterval. Ik ben benieuwd!

Ik loop verder en heb nog een prachtig uitzicht over het grote meer 'Sant Maurici d'Espot'.

En dan kom ook ik bij de waterval en het stuk sneeuw. Het lukt mij vrij aardig om het stuk te passeren, maar ik heb dan ook wandelstokken. Ook ik zak een keer diep weg in de sneeuw...hoe hebben ze dit gedaan met de kids? Wauw, nogmaals respect!

Uiteindelijk ben ik tegen 15uur weer bij de shuttle standplaats, waar ook de Nederlanders inmiddels aan komen lopen. De jongste, maar ook de andere kinderen hebben alles zelfstandig gewandeld, superknap!

We moeten nog even wachten op de shuttle en kletsen nog wat bij. Wat blijkt...Ger, Yvon en de kinderen komen haast elke zomer naar Zoutelande toe, zo ook komende zomer. Hoe toevallig is dat nu weer?! Wie weet komen we elkaar dan nog tegen deze zomer 😎.

We nemen afscheid en ik reis vandaag weer verder. Ik sla nog wat te drinken in voor ik doorrijd. Ik rij richting een plaatsje vlak voor het dorpje Estana. Morgenochtend kan ik, mits het mooi weer blijft, daar nog een simpele wandeling maken. Onderweg weer prachtige vergezichten!

In La Seu d'Urgell waar ik vorig jaar nog op een camperplaats heb gestaan stop ik voor grote inkopen te doen. Ik blijf er nu niet, maar rij nog een twintig minuten verder tot het dorpje Martinet waar ik vanacht wel blijf staan. Ik kan nog tot half 11 prima buiten zitten zonder jas, overdag was de temperatuur in het dal inmiddels opgelopen tot 27,5 graden...

[frettenv0l]

de fretten blog

Mijn naam is Lyo Massart, een 17 jarige kunststudent in het Secundair Kunstinstituut Gent. Vandaag breng ik jullie mijn eerste blog, over de fret! 

Voel je je soms alleen, wil je een speels, klein huisdier? Dan heb ik het beste flexibele worstje🌭 voor jou, de fret!  

Fretten zijn de beste dieren voor mensen die een actief huisdier willen met niet te veel werk, weinig nadelen, maar voor veel is de fret een afknapper door hun gedrag. De fret was origineel een exotisch diersoort, maar steeds meer mensen houden ze als huisdier. In deze blog zal ik dus praten over: 

Voordelen 

Nadelen 

Hoe zorg je voor een fret? 

Wat eet een fret? 

Levensduur 

Voordelen van een fret in huis.

De voordelen van een fret blijven natuurlijk persoonlijk. Ik wil bijvoorbeeld fretten omdat ik ze ontzettend schattige dieren vind, hun leefstijl staat me aan en ik voel dat ik heel goed zou kunnen omgaan met fretten! Ze zijn extreem actief maar slapen ook veel (16-18 uur). Je kan een sterke band creëren tussen jou en je fret(ten) waar veel mensen naar opzoek zijn wanneer ze een huisdier kopen. Fretten zijn ook helemaal niet duur, meestal voor minder dan 50 euro 💵te kopen! 

Nadelen van de fret.

Fretten zijn lieve dieren, maar hebben zeker hun scherpe kantjes. Ze durven zeker bijten, en dat is niet zo aangenaam wanneer je 2 lange scherpe tandjes in je vel gestoken krijgt. Ze zijn heel nieuwsgierige diertjes, dus je huis beter beveiligen is een must!🚧 Ze zijn zeer intelligent en kunnen tussen de kleinste gaatjes glippen en ontsnappen. Je koopt best een grote kooi, als je niet thuis bent is het best om de fret in een kooi te steken, zodat er niet veel gevaar loopt. Fretten zijn sociale dieren en worden depressief wanneer ze geen andere fret diertjes rond hun hebben, dus koop altijd 2 fretten in plaats van 1! 

Hoe zorg je voor een fret?.

Zoals ik in de vorige delen zei, koop er altijd minimum 2. Een grote kooi is nodig omdat ze veel ruimte nodig hebben. In die kooi steek je ook best een aantal speelgoedjes, dekentjes of hangmatjes. Laat ze wel zeker minimum 2 uur per dag uit hun kooi, zo creëer je ook een band met de fretten! Je moet ook soms eens op controle gaan naar de dierenarts voor inspuitingen 💉 en een health check up. Let wel op, ze gaan overal naar toilet als je ze niet van kleins af aan traint op bijvoorbeeld op een doek te moeten plassen. Ververs het eten en drinken elke dag, meeste fretten hebben een speciaal vlees dieet die je beter ook volgt!  

Nog snel een opsomming van welke materiaal je nodig hebt! 🛒

grote kooi 

Bakjes voor eten en drinken 

Speeltjes 

Speciaal eten (vlees dieet) 

Dekentjes, hangmatten... 

Wat eet een fret specifiek?

Voor drinken, drinken ze gewoon water zoals veel dieren. Je zou denken dat alleen brokjes ook wel goed zouden zijn omdat fretten brokken bestaan, maar om ze ultra gezond te houden, geef je ze best ook wat: 

Gekookte of rauwe eieren.  🥚

Rauwe kip (niet opgegeten vlees direct verwijderen voor risico’s op infecties te verminderen) 

Kleien hoeveelheden lever 

Snacks met de hand voeren ( Ook een zeer goede manier om een band op te bouwen met je fretten.) 

Levensduur?

Een fret leeft rond de 5 tot 10 jaar, hoe gezonder, hoe langer. Natuurlijk kan je fret opeens een erge infectie krijgen waardoor die misschien moet ingeslapen worden. Maar zonder uitzonderingen en als je je fret met veel liefde verzorgt en het juiste eten geeft, kan die zeker 10 jaar worden! Dat is best lang, meeste mensen verwachten de vrij lange levensduur niet! Gewoon hopen op geen ziektes en je kan nog lang genieten van je liefdevol en speels huisdier. ;) 🐾

Weet je nu al wat meer over fretten na het lezen van deze blog? Ik hoop dat dit een fijne tekst was, bedankt dat je de frettenblog hebt gelezen! ;) (ps als je een fret wilt doneren aan mij, dm me;))