#hiernamaals

[twafordizzy]

Jannah Loontjens filosofeert over waarom we schrijven

bron beeld: dwarslopers.nl Schrijfster, dichteres en filosofe Jannah Loontjens (1974) schreef een kleine filosofie over het schrijverschap: Mijn leven is mooier dan literatuur. In dat werk filosofeert zij over het schrijverschap, maar ook over wat het is lezer te zijn van al die schrijfsels. En dat het één niet lukt zonder dat andere. In het hoofdstuk Literatuur en zo gaat het over wat literatuur…

[bucklemonster2]

The Hell Elevator. Text and Images +16

(NEDERLANDS BENEDEN  /  DUTCH BELOW) The Hell Elevator. Text and Images +16 English Version 04/04/2023 - 05/28/2023 Someone once told me about a hell that a certain religion (or cult) believes in. I don't remember what faith it was; Jehovah's Witnesses, Mormons or Scientology. (These are all cults so stay away from them as much as possible.) Anyway, the story went like this: if you had a life full of evil deeds you went to Hell. Hell was not a stereotypical place full of fire and demons, but an ordinary elevator. Nevertheless, it is one of the most horrible places you can imagine. Every time a sinful person dies, he arrives in this elevator; an elevator you can't get out of. At first it sounds like a boring place where you're stuck with three or so people in one elevator, but soon more and more people join. Not only that, after a while you start to get hungry and thirsty, while there is no food and drink. Even worse, in this hell-elevator, people still have the urge to go to the toilet, even if this is the afterlife and they have not eaten anything. So after a while this elevator is flooded with UR!NE and FA3C3S. As if this wasn't enough, sinners keep arriving in the elevator, so in the end you get crushed alive by all the people inside in the elevator. The people are completely crushed, drowning in their own filth, and despite all the pain, they cannot die. The elevator is one cube of flesh, filth and eternal suffering. While the sinners, wail, cry and scream into infinity. I found this concept so bizarre yet fascinating that I had to draw it! Do you know what hell this is or where this myth comes from? Then feel free to contact me!

De Hel Lift. Tekst en Afbeeldingen +16 Nederlandse Versie 04/04/2023 - 28/05/2023

Iemand had me ooit verteld over een hel waar een bepaalde geloofsovertuiging in gelooft. Ik weet niet meer welk geloof het was; Jehova getuigen, Mormonen of mensen uit Scientologie. (Dit zijn alle drie cults dus blijf er maar zover mogelijk van.)

Anyway, het verhaal ging als volgt: als je een leven vol slechte daden had ging je naar de Hel. De Hel was geen stereotiepe plaats vol vuur en demonen, maar een doodgewone lift. Desondanks, is het één van de meest verschrikkelijke plaatsen die je u kunt inbeelden. Telkens als een zondig persoon sterft komt hij toe in deze lift, een lift waar je niet uitgeraakt.

Eerst klinkt het als een saaie plaats waar je vast zit met een stuk of drie mensen in één lift, maar al snel komen er steeds meer mensen bij. Niet alleen dat, na een tijd begin je honger en dorst te krijgen, terwijl er geen eten en drinken is. Erger nog, in deze hel-lift hebben mensen nog altijd de behoefte om naar het toilet te gaan, ook al is dit het hiernamaals en hebben ze niets gegeten. Dus na een tijd is deze lift overstroomd vol ur!ne en u!twerpselen. Alsof dit niet genoeg was blijven er zondaars toekomen in de lift, dus uiteindelijk wordt je er levend geplet door alle mensen die in de lift zitten. De mensen worden volledig geplet, verdrinken in hun eigen vuiligheid, en ondanks alle pijn kunnen ze niet sterven. De lift is één kubus van vlees, vuiligheid en eeuwig leed. Terwijl de zondaars, jammeren, huilen en schreeuwen in de oneindigheid.   Ik vond dit concept zo vreemd maar fascinerend dat ik het moest tekenen!

Weet jij welke hel dit is of waar deze mythe vandaan komt?

Contacteer me dan gerust!

[puckymaniak]

Groetjes vanuit het hiernamaals...

[dromen]

Het wordt steeds gezelliger in de hemel/het hiernamaals

[loesjespreuken]

Donderdag 13 juni, leve 't hiernamaals, loesje #isdatzo #versvandepers #scheurkalender

[quran-audio-multilingual]

De Koran bevat veel verwijzingen naar Gods bestaan, Zijn eenheid en de Tekens van de Schepping. Het spreekt over het eeuwige leven van het Hiernamaals, de tijdelijke aard van het leven op Aarde, details over het leven van de profeten en hoe een goed leven te leiden en meer.

[reneleijen]

OM vervolgt bedreigers Wilders

Het OM gaat twee mannen (29 en 55, uit Pakistan) vervolgen voor het bedreigen, mondeling tijdens bijeenkomsten en op sociale media, van PVV-leider Geert Wilders. De twee worden verdacht van opruiing tot moord en poging tot uitlokking van moord. De oudste verdachte riep in filmpjes dat degene die Wilders zou vermoorden, wordt beloond ‘in het hiernamaals’. De jongste kwam in actie na de…

[preachingdrummer]

Stralen en schitteren

Hoe zal het hiernamaals eruit zien. Het heeft vele kunstenaars geïnspireerd, maar Niemand weet het. Daniël ligt een tipje van de sluier op: ‘De wijze mensen zullen stralen als de sterren aan de hemel. Zij die andere mensen hebben geleerd hoe ze God moeten dienen, zullen schitteren als de sterren, voor altijd en eeuwig.”’ Daniël‬ ‭12‬:‭3‬ ‭BB‬‬ De stijl vorm die hier gebruikt wordt om iets te…

[jurjenkvanderhoek]

FIGUURLIJK LEVENS OPDIEPEN UIT DE GRAVEN VAN PÈRE-LACHAISE

Rob Kemps vraagt het zich niet meer af. Waarom hij bijna manisch in elke plaats, stad of dorp graven moet opzoeken en bezoeken. Wat hem boeit op plekken die tot rust en kalmte manen. Zijn leven dat dagelijks van links naar rechts gaat daar dan op pauze gaat, op de plaats rust. Een jachtig druk leven dat stil wordt op die plek. Waarom de begraafplaats in het algemeen en Père-LaChaise in het bijzonder hem zo onweerstaanbaar aantrekt. Het vindt de oorsprong op het kerkhof in Best. Daar liggen zijn overgrootouders, vader en moeder van opa Janus. De kleine Rob kent die voorouders niet, ze waren allang gestorven toen hij werd geboren. Aan dat graf stelde hij zich voor hoe hun levens er uit hebben gezien. Hoe zijn vader bij deze opa op schoot zat. Op de hoven die Kemps bezoekt kent hij ook niemand, maar interesseert zich voor de levens die achter de namen schuil gaan.

Op de begraafplaats is het alsof je even om het hoekje kunt kijken. Een sneak peek in het hiernamaals. Dan moet je wel voorstellingsvermogen hebben, verbeelding, inbeelding. Dat heeft Rob Kemps. Zit hij tussen de graven en sluit de ogen dan hoort hij de stemmen. De zachte geluiden die uit de graven omhoog stijgen. Daar wordt je stil van. Het is de magie van de overkant. Het mysterie van gene zijde. De plek waar je ooit eens zult zijn. Waarvoor je bij geboorte al een paspoort hebt ontvangen, een verblijfsvergunning. Je bent statushouder, maar stapt eerst nog maar niet in de boot die je naar Hades zal brengen. Alleen even ruiken, een moment proeven, een ogenblik het gevoel beleven. Dat is de aandacht die de begraafplaats trekt. Een geheimzinnig terrein waar je liever niet wilt zijn, maar dat toch onheilspellend interessant is.

Lopend langs graven met onbekende namen in stenen gebeiteld. Wie zouden het zijn. Hoe hebben ze geleefd. Dat zijn de vragen die Rob Kemps zich heeft gesteld. Nieuwsgierig als hij is ging hij op onderzoek uit. En nog steeds doet hij ontdekkingen omdat het knekelveld hem niet koud laat. De hof in Parijs deed hij dagelijks aan, het lag op zijn route naar de Franse les. Die neemt hij om de chansons te kunnen begrijpen, het Franstalige levenslied waarvan hij liefhebber is. De hof trekt hem en laat niet weer los. Alles lijkt daar in evenwicht. Het leven en de dood is er in balans. Het is een plek bij uitstek waar de levenden de doden bezoeken. Om hen te gedenken, te herinneren. Maar ook, in het geval van een plaats als Père-LaChaise, als ‘ramptoeristen’ of de grootheden daar begraven te aanbidden.

Rob Kemps doet echter meer dan sec graven bezoeken. Hij wil dus weten wie achter die namen schuil gaan, hoe die levens geleefd zijn. Iedere begraafplaats trekt, maar zeker doet deze in Parijs dat. Het eeuwenoude Père-LaChaise telt vele bekende gezichten, beroemde medemensen die daar hun laatste rustplaats hebben gevonden. Kemps interesseert zich voor de historie en is figuurlijk in die grond gaan spitten. Heeft wetenswaardigheden naar boven gehaald en deze verhalen laten afdrukken in een boek. Die uitgave is als een reisgids, een handboek om de illustere plek te bezoeken. Of thuis op de bank imaginair over de paden te lopen. Even de “Hemel op aarde” aan te doen.

Kemps neemt mij aan de hand mee langs de graven en monumenten. Wijst me op de namen die er staan en heeft bij welhaast elk graf een achtergrondverhaal. Op die manier komen de doden weer tot leven. Wordt er even bij hen stil gestaan, aan hen gedacht. Kemps toont mij bij leven grote namen als Karel Appel, Édith Piaf, Max Ernst en Jim Morrison. Het graf van de legendarische zanger van The Doors lijkt een heilige plaats met mysterie omgeven, zoals naar de letter eigenlijk de gehele begraafplaats in Parijs dat is. Ongewild is het kerkhof een toeristische attractie geworden. Waar een gids de bezoekers leidt langs attractieve graven zoals van Oscar Wilde, Michel LeGrand, Victor Noir en Sarah Bernhardt. Ook Rob Kemps is door zijn regelmatige bezoeken en zijn fascinatie voor de mens achter de steen een rondleider geworden.

In zijn boek “Hemel op aarde” wijst hij mij de weg over het grote veld, dat welhaast een stad voor de doden is geworden. Geen spookdorp evenwel zoals in het wilde westen, waar de roos van Jericho door de straten rolt. Père-LaChaise is allerminst een verlaten plek. Het leven mag er dan de aarde hebben verlaten, in de verhalen houdt dat zijn nog stand. De begraafplaats is een dorp in de stad. Grenzend aan het leven, omdat de dood niet kan worden weggestopt en zelfs onderdeel is van het wezen. In het boek vind ik plattegronden van de in vier afdelingen opgesplitste begraafplaats. In ieder segment bezoekt Kemps 23 graven om mij te vertellen over levens. De één krijgt meer aandacht dan de ander, omdat er van die ene nu eenmaal meer is opgeschreven en die andere in de vergetelheid dreigt weg te zakken. Daarnaast gaat Kemps in op de geschiedenis van de vermaarde begraafplaats en de uitstraling die deze dodenakker heeft in de wereld der levenden. Het boek is een reisgids om mij te oriënteren op deze begraafplaats, om de mijn pad er te vinden. Op plattegronden geeft Kemps de besproken graven met nummers aan.

De mensen waarvan Kemps de levens beschrijft passen in de plattegrond van de stad Parijs. Deze straten, huizen en cafés die ze hebben bewoond of bezocht kunnen nu nog worden bezocht. Kamps heeft ze op de wegenkaart gezet. Het maakt het boek compleet voor een uitgebreide VVV-folder. Ter promotie van Parijs en in het bijzonder om de beroemde begraafplaats binnen de stadsmuren eens te bezoeken. De verhalen schrijft Kemps meeslepend, zijn fascinerende enthousiasme klinkt door de woorden; ik las het boek bij wijze van spreken in één adem uit. Vooral de mij bekende namen wekken interesse, maar ook de bij leven minder aansprekende mensen krijgen mijn belangstelling. Door zijn bezoeken en zoektochten is de uitgave een ode aan de meest betoverende plek van Parijs geworden. Enthousiast geworden volg ik zijn loop op de documenterende foto’s van Floris van Bergen. Zij heeft ook de grafmonumenten stijlvol in beeld gebracht. Er ligt een wereld voor Rob Kemps open. Er zijn nog veel meer magische plaatsen op dit continent om levens uit op te diepen.

Hemel op aarde. De mooiste verhalen over Père-DeLachaise, de beroemde begraafplaats in Parijs. Rob Kemps. Fotografie Floris van Bergen. Meulenhoff Boekerij, 2023.

[twafordizzy]

Mens schiep verbeelding: Etruskische beeldhouwkunst

Mens schiep verbeelding: Etruskische beeldhouwkunst

Boven en onder voorbeelden van antefixen, randversierselen die gebruikt werden aan uiteinden van daklijsten. Etruskische kunst werd geproduceerd door de gelijknamige beschaving in Midden-Italië tussen de 10e en 1e eeuw voor Christus. Vanaf ongeveer 750 voor Christus werd het sterk beïnvloed door Griekse kunst, door de Etrusken geïmporteerd, maar behield altijd eigen duidelijke…

[bucklemonster2]

Dystopia Dreams

(ENGLISH BELOW)

Dystopie Dromen Rare dromen die ik had op de nacht tussen Zaterdag 07/12/2024 en Zondag 08/12/2024

Droom 1

Ik kwam toe in het hiernamaals. Er reden verschillende soorten robots rond. Er liepen ook witte mensachtige robots rond. De mensen, die waren gestorven, stonden in een rij voor het hiernamaals. De witte robots namen onze vinger afdrukken en we gingen dan overgezet worden in robots. we hadden dan geen emoties meer, geen slechte emoties althans, en konden ook gedachten draadloos delen, als een soort hivemind. Ik babbelde met een man in de rij en zei tegen hem, "ja ik kan je dan mijn herinneringen tonen van al mijn tekeningen". Ze namen mijn vinger afdrukken en ik moest een pincode ingeven maar dit lukte niet.

Droom 2 Het leek een nieuwe droom, maar ik weet niet zeker of de droom wel nieuw was. De themas waren hetzelfde. Alsook Ik keur slavernij niet goed. We waren van onze tijd naar een dystopische toekomst gestuurd. Er waren slaven en controleurs. de slaven hadden grijze robot pakken en de controleurs hadden witte robot pakken. Geen idee welke van de twee ik was. de grijze slaven hadden een deel van hun brein vervangen om gehoorzaam te worden, maar ze werden vaak agressief. de mensen in de witte pakken moesten ze overmeesteren, en vaak doden. vaak gooiden ze de grijze slaven in de oven. zo stierven ze en werden ze gebruikt om energie op te wekken. de controleurs klaagden dat het project niet lukte. de slaven rebelleerden teveel, en wekten niet genoeg energie op als ze in de oven werden gegooid.

Het gebouw waarin we leefden was gigantisch en leek een school te zijn. Ik had een les genaamd "instagram", het ergste deel van al, maar kon de klas en leerkracht niet vinden. Ik liep dan in het rond en vroeg waar de les doorging. Hopend dat ze niet boos gingen zijn op mij en mij gingen vermoorden. Ik kwam E tegen, een oude vriendin. 1. het gebouw

2. buiten lijkt normaal maar het gebouw bevind zich in een gigantische koepel, zoals in de truman show Maar 3. Ik vroeg me af, als we uit de koepel konden ontsnappen of we niet in een simulatie zaten, een computer simulatie. daaruit konden we niet ontsnappen. We zijn dan gewoon codes in een programma.

Het gebouw werd bewaakt door robots en 'tanken met AI'. E kon een computer hacken, en zo de code van de robots en tanken bewerken waardoor ze niet meer konden doden. We liepen rond, de robots en tanken achtervolgden ons en riepen boos naar ons maar konden niets doen. Doden zat niet meer in hun programma.

Twee vrouwen waren blij met deze gebeurtenis. Ze juichden en deden zelfs een 'dansje'. Een van de andere mensen zag dit. Dansen was teveel expressie en emotie dus dit was verboden. Dus ze moesten de twee vrouwen vermoorden. De robots konden niet meer moorden, maar de mensen wel. Ze namen grote messen en gingen naar de vrouwen. Er was een discussie. Wat konden we doen? Ik zei "Wil je dat we onthouden worden als dansende mensen of als moordenaars?" Dit overtuigde ze om ze niet te vermoorden. Mensen hebben nog altijd emoties.

Toen werd ik wakker. wat een zotte droom, wat een dystopie.

------

------

Dystopia Dreams Strange dreams I had on the night between Saturday 07/12/2024 and Sunday 08/12/2024 Dream 1 I arrived in the afterlife. There were different types of robots walking and riding around. There were also white humanoid robots. The people who had died were standing in line for the afterlife. The white robots took our fingerprints and then we were transferred into robots. we then had no more emotions, no bad emotions at least, and could also share thoughts wirelessly, like a kind of hivemind. I chatted with a man in the line and said to him, "yes I can show you my memories of all my drawings". Then it was my turn. They took my fingerprints and I had to enter a pin code but this did not work. Dream 2 It seemed like a new dream, but I am not sure if the dream was new. The themes were the same. Also I do not approve of slavery. We were sent from our time to a dystopian future. There were slaves and controllers. The slaves had gray robot suits and the controllers had white robot suits. No idea which one I was. The gray slaves had part of their brains replaced to become obedient, but they often became aggressive. The people in the white suits had to overpower them, and often kill them. They often threw the gray slaves in the oven. That way they died and were used to generate energy. The controllers complained that the project was not working. The slaves rebelled too much, and did not generate enough energy when they were thrown in the oven. The building we lived in was huge and looked like a school. I had a class called "instagram", the worst part of all, but could not find the class and teacher. I then walked around and asked where the class was. Hoping that they would not be angry with me and kill me. I ran into an old friend, E. She told me that there were two layers in this world in which we were trapped. 1. the building 2. the outside. The outside seems normal but it is inside a gigantic dome, like in the Truman show

But 3. I wondered, if we could escape from the dome if we were not in a simulation, a computer simulation. We could not escape from that. We are then just codes in a program. The building was guarded by robots and 'tanks with AI'. E could hack a computer, and thus edit the code of the robots and tanks so that they could no longer kill. We walked around, the robots and tanks chased us and shouted angrily at us, but they could not do anything. Killing was no longer in their program. Two women were happy with this event. They cheered and even did a 'dance'. One of the other people saw this. Dancing was too much expression and emotion so this was forbidden. So they had to kill the two women. The robots could no longer kill, but the humans could. They took big knives and went to the women. There was a discussion. What could we do? I said "Do you want us to be remembered as dancing people or as murderers?" This convinced them not to kill them. People still have emotions. Then I woke up. What a crazy dream, what a dystopia.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Want het Koninkrijk der hemelen is als een heer des huizes, die ’s morgens vroeg eropuit ging om arbeiders voor zijn wijngaard in te huren… En toen hij omstreeks het derde uur eropuit ging, zag hij anderen werkloos op de markt staan… Toen hij nogmaals eropuit gegaan was, omstreeks het zesde en het negende uur, deed hij hetzelfde. En toen hij omstreeks het elfde uur eropuit ging, vond hij weer anderen werkloos staan. (Mattheüs 20:1,3,5—6) Lees verder 2 Kronieken 33:1—13; 34:1—3. Sommigen onder ons moeten in de tijd en in de eeuwigheid een speciaal lied van dankbaarheid zingen. Een lied van dankbaarheid voor de liefde die ons, in de dagen van onze dwaasheid en argeloosheid, opnam en plaatste in het huisgezin van God. Kijk naar de genade die een mens roept als hij twintig is, als de hartstochten heet zijn, als er een sterke verleiding is om in de ondeugden en zogenaamde genoegens van de wereld te duiken. Verlossing van de betovering van de zonde is machtige genade, wanneer de wangen van de wereld blozen en ze het mooist gekleed is. Christus te leren kiezen boven de rijkdommen van Egypte is de machtige genade waarvoor God ons zoetste lied zal krijgen. Door de Heere geroepen worden als we veertig zijn, in de bloei van het leven, is een wonderlijke vertoning van Gods kracht want wereldgezindheid is moeilijk te overwinnen. En wereldgezindheid is de zonde van de middelbare leeftijd. Met een gezin om u heen, met veel bezigheden, met de wereld die u verteerd als kanker is het een wonder dat God u in Zijn genade heeft opgezocht, dat Hij u een wedergeboren ziel heeft gemaakt. U bent een wonder van genade. Dat moet u voelen en daar moet u God voor prijzen in de tijd en in de eeuwigheid. Zestig. “Kan ook een Cusjiet zijn huid veranderen, of een luipaard zijn vlekken? Zou ook u dan goed kunnen gaan doen, gewend als u bent om kwaad te doen?” (Jeremia 13:23). En toch hebt u het geleerd. U hebt een gezegende Schoolmeester gehad die u liefdevol heeft onderwezen, u hebt geleerd goed te doen. Hoewel uw vaartuig is gaan rotten in het water van de Zwarte Zee van de zonde, heeft u een nieuwe eigenaar, u zult een nieuw vlag hijsen en u zult langs Kaap de Goede Hoop varen naar de Eilanden van de Gezegenden, in het Land van het Hiernamaals. Maar wat zal ik over u zeggen wanneer u geroepen bent op nog latere leeftijd? U moet veel liefhebben want u is veel vergeven. Ter overdenking Het is het beste om vroeg tot Christus te komen (Prediker 12:1), maar beter laat dan nooit (Lukas 23:39—43). Preek 664, 10 december 1865

[havetowriteitoff]

Droom

We liepen samen arm in arm door het bos en de natuur. We waren gewoon samen aan het kletsen.

Je zei tegen me dat ik altijd over je kon dromen, dat we elkaar daar weer zouden zien. Je wilde niet oversteken, niet naar het hiernamaals.

Iets met dat je bang was om je zus onder ogen te komen, maar zij leeft nog, zij is nog hier?

[bilalelkhattabi]

Het prachtigste in het hiernamaals

[bolhoedenzijnkoel]

Petrus

In de eerste dagen van mijn reis door het hiernamaals ontmoette ik voor de ingang van de hoofdstad een poortier genaamd Petrus. Het was een aardige man, maar wel enigszins homofobisch. Hij vertelde mij dat hij nooit queer mensen doorliet naar het Paradijs. Toen ik hem vroeg waarom, zei hij alleen maar dat 'ze' walgelijk zijn, dus ik liet het onderwerp maar los. Ik denk dat mijn vrienden maar geluk hebben dat de Zilveren Stad alleen een poort heeft en geen muren.

[tumbletumula]

As die aggressors reg is in die hiernamaals, en hulle is nie reg in hierdie wêreld nie.

Thomo: Die swak man is in niemand se pad nie.; Liberté, Égalité, Fraternité. Om Christelik te lewe is, ja, tot die lus en om as radikaal gesien te word; uit watter diep wortel van die bestaan ​​ontstaan ​​egter hierdie behoefte wat nie bevredig word met die lus wat ons vind nie, waarom hierdie angs om terug te keer na die lus van die dinge wat nou in die werk van die mens weerspieël word? Keer terug na lus, of bly lus, of lus op 'n ander manier? Die behoefte om 'n ander area te vind, onderskei van die natuurlike een… van metempsigose, die behoefte aan 'n visie wat 'n openbaring van Christus is. In natuurlike lig, gegewe en nodig, bly dinge en wesens ondeursigtig, hoewel daarin gebaai; hulle word eenvoudig gesien. Terwyl dit gepas is vir die menslike toestand om, vanuit sy mees intieme wortels, na 'n openbaring van Christus te smag. En om te weet, vir die mens, sal net wees om iets wat deur hom gemaak is, terug te keer na die lus. Die mens in die lig van meetkundige kuns of argitek om terug te keer na die gebruik van dinge soos dit deur hom gemaak is, en sodoende 'n radikale openbaring te verkry. Dialektiek is besig om te herskep, 'n lus van binne na baie geluister het na wat buite is; toe-eiening van die werklikheid in 'n volgorde van: klank by herroeping. Materiële retoriek wat daardie klank maak wat dit is, is om dit gebore te maak, om te bestaan, en dit is wat dialektiek het van die Goddelike en selfs van die dialektiek van name, want dit is nie genoeg vir die mens dat dinge bestaan ​​nie, hy moet noem hulle ook, dink daaroor, beeld hulle uit, skryf dit neer, skep metafisika. En mense, wanneer hy dinge uitbeeld, doen hy dit vanuit die diepste, mees intieme opvatting van die radikale Protestantse wêreld van Christelike naasteliefde.