#begraafplaats

[minarachelle]

Dieweg cemetery, Brussels, Belgium - 2022

[dutchjan]

November 01, 2024

[wimjee]

Begraafplaats Tongerseweg. by Wim Jacobs Via Flickr: Rouw- en gedenkpark Tongerseweg Maastricht.

[sepulchretourism]

Alter Friedhof Offenbach

[cemeterystories]

President Le Royer by DELAVILLE Via Flickr: 1816 - 1897 Paris - Cimetière du Père Lachaise

[dirklagast]

Wapenstilstand

[inge-wilkens]

the cemetery wall

[bucklemonster2]

Cemetery Bissegem 2024

I made photographs of the cemetery of Bissegem :)

[jurjenkvanderhoek]

FIGUURLIJK LEVENS OPDIEPEN UIT DE GRAVEN VAN PÈRE-LACHAISE

Rob Kemps vraagt het zich niet meer af. Waarom hij bijna manisch in elke plaats, stad of dorp graven moet opzoeken en bezoeken. Wat hem boeit op plekken die tot rust en kalmte manen. Zijn leven dat dagelijks van links naar rechts gaat daar dan op pauze gaat, op de plaats rust. Een jachtig druk leven dat stil wordt op die plek. Waarom de begraafplaats in het algemeen en Père-LaChaise in het bijzonder hem zo onweerstaanbaar aantrekt. Het vindt de oorsprong op het kerkhof in Best. Daar liggen zijn overgrootouders, vader en moeder van opa Janus. De kleine Rob kent die voorouders niet, ze waren allang gestorven toen hij werd geboren. Aan dat graf stelde hij zich voor hoe hun levens er uit hebben gezien. Hoe zijn vader bij deze opa op schoot zat. Op de hoven die Kemps bezoekt kent hij ook niemand, maar interesseert zich voor de levens die achter de namen schuil gaan.

Op de begraafplaats is het alsof je even om het hoekje kunt kijken. Een sneak peek in het hiernamaals. Dan moet je wel voorstellingsvermogen hebben, verbeelding, inbeelding. Dat heeft Rob Kemps. Zit hij tussen de graven en sluit de ogen dan hoort hij de stemmen. De zachte geluiden die uit de graven omhoog stijgen. Daar wordt je stil van. Het is de magie van de overkant. Het mysterie van gene zijde. De plek waar je ooit eens zult zijn. Waarvoor je bij geboorte al een paspoort hebt ontvangen, een verblijfsvergunning. Je bent statushouder, maar stapt eerst nog maar niet in de boot die je naar Hades zal brengen. Alleen even ruiken, een moment proeven, een ogenblik het gevoel beleven. Dat is de aandacht die de begraafplaats trekt. Een geheimzinnig terrein waar je liever niet wilt zijn, maar dat toch onheilspellend interessant is.

Lopend langs graven met onbekende namen in stenen gebeiteld. Wie zouden het zijn. Hoe hebben ze geleefd. Dat zijn de vragen die Rob Kemps zich heeft gesteld. Nieuwsgierig als hij is ging hij op onderzoek uit. En nog steeds doet hij ontdekkingen omdat het knekelveld hem niet koud laat. De hof in Parijs deed hij dagelijks aan, het lag op zijn route naar de Franse les. Die neemt hij om de chansons te kunnen begrijpen, het Franstalige levenslied waarvan hij liefhebber is. De hof trekt hem en laat niet weer los. Alles lijkt daar in evenwicht. Het leven en de dood is er in balans. Het is een plek bij uitstek waar de levenden de doden bezoeken. Om hen te gedenken, te herinneren. Maar ook, in het geval van een plaats als Père-LaChaise, als ‘ramptoeristen’ of de grootheden daar begraven te aanbidden.

Rob Kemps doet echter meer dan sec graven bezoeken. Hij wil dus weten wie achter die namen schuil gaan, hoe die levens geleefd zijn. Iedere begraafplaats trekt, maar zeker doet deze in Parijs dat. Het eeuwenoude Père-LaChaise telt vele bekende gezichten, beroemde medemensen die daar hun laatste rustplaats hebben gevonden. Kemps interesseert zich voor de historie en is figuurlijk in die grond gaan spitten. Heeft wetenswaardigheden naar boven gehaald en deze verhalen laten afdrukken in een boek. Die uitgave is als een reisgids, een handboek om de illustere plek te bezoeken. Of thuis op de bank imaginair over de paden te lopen. Even de “Hemel op aarde” aan te doen.

Kemps neemt mij aan de hand mee langs de graven en monumenten. Wijst me op de namen die er staan en heeft bij welhaast elk graf een achtergrondverhaal. Op die manier komen de doden weer tot leven. Wordt er even bij hen stil gestaan, aan hen gedacht. Kemps toont mij bij leven grote namen als Karel Appel, Édith Piaf, Max Ernst en Jim Morrison. Het graf van de legendarische zanger van The Doors lijkt een heilige plaats met mysterie omgeven, zoals naar de letter eigenlijk de gehele begraafplaats in Parijs dat is. Ongewild is het kerkhof een toeristische attractie geworden. Waar een gids de bezoekers leidt langs attractieve graven zoals van Oscar Wilde, Michel LeGrand, Victor Noir en Sarah Bernhardt. Ook Rob Kemps is door zijn regelmatige bezoeken en zijn fascinatie voor de mens achter de steen een rondleider geworden.

In zijn boek “Hemel op aarde” wijst hij mij de weg over het grote veld, dat welhaast een stad voor de doden is geworden. Geen spookdorp evenwel zoals in het wilde westen, waar de roos van Jericho door de straten rolt. Père-LaChaise is allerminst een verlaten plek. Het leven mag er dan de aarde hebben verlaten, in de verhalen houdt dat zijn nog stand. De begraafplaats is een dorp in de stad. Grenzend aan het leven, omdat de dood niet kan worden weggestopt en zelfs onderdeel is van het wezen. In het boek vind ik plattegronden van de in vier afdelingen opgesplitste begraafplaats. In ieder segment bezoekt Kemps 23 graven om mij te vertellen over levens. De één krijgt meer aandacht dan de ander, omdat er van die ene nu eenmaal meer is opgeschreven en die andere in de vergetelheid dreigt weg te zakken. Daarnaast gaat Kemps in op de geschiedenis van de vermaarde begraafplaats en de uitstraling die deze dodenakker heeft in de wereld der levenden. Het boek is een reisgids om mij te oriënteren op deze begraafplaats, om de mijn pad er te vinden. Op plattegronden geeft Kemps de besproken graven met nummers aan.

De mensen waarvan Kemps de levens beschrijft passen in de plattegrond van de stad Parijs. Deze straten, huizen en cafés die ze hebben bewoond of bezocht kunnen nu nog worden bezocht. Kamps heeft ze op de wegenkaart gezet. Het maakt het boek compleet voor een uitgebreide VVV-folder. Ter promotie van Parijs en in het bijzonder om de beroemde begraafplaats binnen de stadsmuren eens te bezoeken. De verhalen schrijft Kemps meeslepend, zijn fascinerende enthousiasme klinkt door de woorden; ik las het boek bij wijze van spreken in één adem uit. Vooral de mij bekende namen wekken interesse, maar ook de bij leven minder aansprekende mensen krijgen mijn belangstelling. Door zijn bezoeken en zoektochten is de uitgave een ode aan de meest betoverende plek van Parijs geworden. Enthousiast geworden volg ik zijn loop op de documenterende foto’s van Floris van Bergen. Zij heeft ook de grafmonumenten stijlvol in beeld gebracht. Er ligt een wereld voor Rob Kemps open. Er zijn nog veel meer magische plaatsen op dit continent om levens uit op te diepen.

Hemel op aarde. De mooiste verhalen over Père-DeLachaise, de beroemde begraafplaats in Parijs. Rob Kemps. Fotografie Floris van Bergen. Meulenhoff Boekerij, 2023.

[dashalbrundezimmer]

ostende // belgium

part: II

gothic winter

winter means rain, fog and diffused light. an atmosphere straight out of an old english hammer horror film, garnished with contemporary street art by broken fingaz and aheneah.

winter heißt regen, nebel und diffuses licht. eine atmosphäre wie in einem alten englischen hammer horrorfilm, zeitgemäß garniert mit aktueller street art von broken fingaz und aheneah.

[de-meerpeen]

Rotary Wieringerland steunt Stichting Cultureel Erfgoed Begraafplaats Wieringermeer

Lokaal nieuws: 'Rotary Wieringerland steunt Stichting Cultureel Erfgoed Begraafplaats Wieringermeer'

WIERINGERMEER – Op woensdagavond 11 september 2024 gaf Ina Hoogenbosch-Glas een lezing bij Rotary Wieringerland over het werk van de Stichting Cultureel Erfgoed Begraafplaats Wieringermeer. De bijeenkomst was het resultaat van een afspraak die in maart werd gemaakt tijdens de Beursvloer Hollands Kroon van de Hollands Kroonse Uitdaging. Tijdens de lezing werd de geschiedenis van de stichting…

[twafordizzy]

Tour des Jardins de Valloires et Nolette

[dutchjan]

July 22, 2023

[wimjee]

Tyne Cot Cemetery. by Wim Jacobs Via Flickr: ROER college Schöndeln excursie HAVO-3 naar Ieper. Passchendaele Musuem, Tyne Cot Cemetery, Ieper, Caterpillar Mine Crater, Hill 60.

[sepulchretourism]

Alter Friedhof Offenbach

[homoerotisch]

The Grave with the Hands (Dutch: Graf met de handjes, lit. 'Grave with the little hands') is a 19th-century funerary monument in the Dutch city of Roermond. It comprises two almost identical tombstones on either side of a wall separating the Catholic part from the Protestant part of Begraafplaats Nabij de Kapel in 't Zand (Cemetery Near the Chapel in the Sand), each with a carved arm and hand that clasps the other across the wall. The monument marks the graves of Josephina van Aefferden, a Catholic, and Jacobus van Gorkum, a Protestant, who were married in life, but had to be buried in separate sections of the cemetery.

The marriage was controversial for many reasons: van Gorkum was Protestant and van Aefferden was Catholic; their families had fought on opposite sides of the recent war; he was 11 years older than she was; and he was a commoner while she was of noble birth.

The two hands, a man's hand from his monument, clasping a woman's hand from hers, symbolize the connection between the spouses across the boundaries of religion, family alliances and even death.