#george ziets

[dreamclinics10]

Botox Voorhoofd bij Dreamclinics: De Oplossing voor Rimpels en Lijntjes

In de wereld van cosmetische ingrepen is Botox een van de meest populaire behandelingen voor het verminderen van rimpels en het verbeteren van de algehele uitstraling. Voor veel mensen zijn rimpels op het voorhoofd een belangrijke zorg, omdat ze vaak de eerste tekenen van veroudering zijn. Dit artikel bespreekt alles wat je moet weten over Botox voorhoofd, met speciale aandacht voor de unieke aanpak van Dreamclinics.

Wat is Botox?

Botox is een merknaam voor botuline toxine, een eiwit dat wordt geproduceerd door de bacterie Clostridiumbotulinum. Het wordt in kleine hoeveelheden gebruikt voor cosmetische doeleinden. Wanneer Botox in de spieren wordt geïnjecteerd, blokkeert het de zenuwsignalen die samentrekking veroorzaken. Dit leidt tot een tijdelijke verslapping van de spieren, wat resulteert in een gladdere huid en vermindering van rimpels. Het gebruik van Botox voor het voorhoofd is bijzonder effectief bij het verminderen van horizontale lijntjes en verticale rimpels tussen de wenkbrauwen.

Waarom Kiezen voor Botox Voorhoofd bij Dreamclinics?

Er zijn verschillende redenen waarom mensen kiezen voor Botox voorhoofd bij Dreamclinics. Hier zijn enkele van de belangrijkste voordelen:

Effectieve Rimpelvervaging: Botox is bewezen effectief in het verminderen van rimpels op het voorhoofd. Bij Dreamclinics, onder leiding van dokter George, ervaar je een resultaatgerichte benadering die bijdraagt aan een jongere en strakkere uitstraling.

Minimaal Invasief: Botox-behandelingen zijn minimaal invasief en vereisen geen operatie. De procedure kan snel worden uitgevoerd in de kliniek, vaak binnen 15 tot 30 minuten.

Directe Resultaten: Een van de grootste voordelen van Botox voorhoofd is dat de resultaten vaak binnen enkele dagen zichtbaar zijn. Dit maakt het een populaire keuze voor mensen die snel resultaten willen zien voor een speciale gelegenheid of evenement.

Langdurige Effecten: De effecten van Botox kunnen tot 3 tot 6 maanden aanhouden, afhankelijk van de persoon en de behandeling. Veel mensen kiezen ervoor om regelmatig terug te komen voor herhalingsbehandelingen om hun jeugdigere uitstraling te behouden.

Voorbereiding op de Botox-behandeling

Voordat je een Botox-behandeling voor je voorhoofd ondergaat bij Dreamclinics, is het belangrijk om goed voorbereid te zijn. Hier zijn enkele stappen om te overwegen:

Consultatie: Maak een afspraak voor een consultatie met dokter George van Dreamclinics. Dit is een kans om al je vragen te stellen en je zorgen te bespreken. Hij kan je adviseren over de beste behandelingsopties op basis van jouw huidtype en rimpels.

Medische Geschiedenis: Zorg ervoor dat je je medische geschiedenis en eventuele allergieën of medicijnen die je gebruikt, deelt met de arts. Dit helpt om de veiligheid van de behandeling te waarborgen.

Stop met Bepaalde Medicijnen: Sommige medicijnen kunnen de kans op blauwe plekken verhogen. Het is raadzaam om enkele dagen voor de behandeling te stoppen met bloedverdunners zoals aspirine of ibuprofen.

De Behandeling

De Botox-behandeling voor het voorhoofd bij Dreamclinics is meestal snel en eenvoudig. Hier is wat je kunt verwachten:

Duur van de Behandeling: Een typische Botox-behandeling voor het voorhoofd duurt ongeveer 15 tot 30 minuten, afhankelijk van de gebieden die behandeld worden.

Injecties: Dokter George zal kleine hoeveelheden Botox injecteren in de gebieden op je voorhoofd die je wilt verbeteren. Dit kan een lichte prikkeling veroorzaken, maar de meeste mensen ervaren geen significante pijn.

Nazorg: Na de behandeling kun je meestal meteen weer je dagelijkse activiteiten hervatten. Het is echter belangrijk om enkele richtlijnen te volgen, zoals het vermijden van zware inspanning en het niet masseren van de behandelde gebieden.

Resultaten van Botox Voorhoofd

De resultaten van Botox voorhoofd zijn vaak zichtbaar binnen een paar dagen. De rimpels en fijne lijntjes beginnen te vervagen, en de huid ziet er strakker en gladder uit. Veel mensen zijn verrast over hoe snel en effectief de behandeling kan zijn. Het is belangrijk om te weten dat de resultaten tijdelijk zijn, en om het effect te behouden, zijn herhalingsbehandelingen nodig.

Bijwerkingen en Veiligheid

Botox wordt over het algemeen als veilig beschouwd, maar het is altijd belangrijk om een ervaren arts te raadplegen. Mogelijke bijwerkingen zijn onder andere lichte zwelling of blauwe plekken op de injectieplaats, maar deze verdwijnen meestal snel. Bij Dreamclinics zorg je ervoor dat je onder begeleiding van dokter George altijd de instructies opvolgt voor de beste resultaten en om mogelijke complicaties te minimaliseren.

Maak nu je afspraak!

Botox voorhoofd is een effectieve en populaire oplossing voor het verminderen van rimpels en het verbeteren van de uitstraling. Met de voordelen van een minimale invasiviteit, directe resultaten en langdurige effecten, is het geen wonder dat steeds meer mensen kiezen voor Botox behandelingen bij Dreamclinics. Als je overweegt om Botox voorhoofd te proberen, is het belangrijk om een consultatie in te plannen met dokter George om de beste resultaten te garanderen.

Dus, als je wilt investeren in een jongere en frissere uitstraling, neem vandaag nog contact op met Dreamclinics voor meer informatie over Botox voorhoofd. Ontdek de mogelijkheden en geef jezelf de kans om te stralen!

[stefselfslagh]

Guy Verhofstadt: 'Het kan: de mensen overtuigen van iets wat hen pijn doet'

Dit interview verscheen op zaterdag 1 juni in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Maandag begint ex-premier Guy Verhofstadt (71) aan zijn laatste werkweek als Europees parlementslid. Daarmee valt het doek over een lange politieke carrière. Al ziet Verhofstadt zelf dat enigszins anders. "Pensioen? Welk pensioen?"

Brussel, de Belliardstraat. Guy Verhofstadt wandelt restaurant Gioia binnen zoals hij tegenwoordig ook naar het spreekgestoelte in het Europees parlement stapt: met het hoofd lichtjes naar beneden gebogen. Misschien is de knik in de hals het gevolg van een leven lang in veel te lage microfoons praten. Of misschien is zijn lichaam nog aan het herstellen van het fietsongeval dat hij in maart had. In de Gentse binnenstad gleed zijn fietswiel in een tramspoor, waarna de zwaartekracht hem naar het asfalt sommeerde en hij zijn rug brak. Zoals de bouwvakker de vallende baksteen vreest, beeft de fietser voor het verdoken tramspoor.

We zitten aan de tafel die me een kwartier eerder door de ober was aangewezen als 'la table de monsieur Verhofstadt'. Wanneer ik vroeg of er ook een wat rustiger tafel vrij was, herhaalde hij die woorden nog eens: 'Ceci est la table de monsieur Verhofstadt.' Ik sprak mijn bandopnemer moed in en gehoorzaamde.

Guy Verhofstadt staat bekend als een ongeduldig man: ik ga er van uit dat hij me al tijdens het aperitivo zal meedelen dat hij er na de antipasti vandoor moet. Maar als de ober de bestelling komt opnemen, wordt duidelijk dat de voormalige premier vandaag tijd heeft. Hij laat carpaccio's van zeebaars en risotto's al limone aanrukken en vraagt om een fles Meone uit 2019: zijn eigen wijn, vernoemd naar zijn Italiaanse landgoed op de Poggio Meone, in Monte Santa Maria Tiberina, daar waar Umbrië en Toscane elkaar kussen.

Slechts zeven maanden heb ik op deze bijeenkomst met journalistiek oogmerk moeten aandringen. Ik vraag Guy Verhofstadt wat hij zo vreselijk vindt aan interviews geven. "Niks", zegt hij. "Maar als je 71 bent, en al een halve eeuw aan politiek doet, hoef je niet meer zo nodig elke dag in de krant te staan."

Hij zal na de Europese verkiezingen geen politiek mandaat meer opnemen. En toch mag ik ons gesprek geen afscheidsinterview noemen. "Ik ben eind vorig jaar voorzitter geworden van de Europese Beweging, de organisatie die ijvert voor een federaal Europa. En ik ben een lijvig boek aan het schrijven over de toekomst van de politiek. Het einde van mijn loopbaan is nog ver weg. Waarom zou ik dan al afscheidsinterviews geven?"

Laatste verkiezingen Guy Verhofstadt stond voor het eerst op een kieslijst op 10 oktober 1976: voor de toenmalige PVV behaalde hij meteen een zitje in de Gentse gemeenteraad. In de decennia die volgden, kon hij op zijn cv de ene politieke topfunctie na de andere bijschrijven. Hij was onder meer volksvertegenwoordiger, partijvoorzitter, minister van Begroting en Wetenschapsbeleid, eerste minister, Europees parlementslid en fractie-leider van de de Europese liberalen.

Als premier had hij zowel bewonderaars als criticasters. Voor de eersten was hij de man die ons land onttsjeefde en het vertikte om aan het handje van de massavernietigingswapens verzinnende George W. Bush te lopen, voor de laatsten de man die socialistische hielen moest likken om eerste minister te kunnen blijven en zo de openbare financiën deed ontsporen.

In 2014 werd Verhofstadt op zijn verkiezingsaffiches geflankeerd door de slogan 'Als hij praat, luistert Europa': een slagzin die bewees dat er een dunne lijn loopt tussen zelfpromotie en zelfverheerlijking, maar tegelijkertijd niet geheel onwaar was. Guy Verhofstadt bouwde in Europa een ijzersterke reputatie op: zijn bevlogen toespraken in het Europese halfrond gingen niet zelden viraal, de Financial Times noemde hem ooit 'een instituut op zichzelf'.

Vandaag, tien jaar later, heeft hij de eerste plaats op de kieslijst ingeruild voor de laatste. Hij is lijstduwer bij de opvolgers, een plek die zo hard 'negeer mij' schreeuwt dat ik hem vraag of hij de voorbije weken wel in campagnemodus was.

"Ik zal niet ontkennen dat je als laatste opvolger minder fanatiek campagne voert dan als lijsttrekker. Vroeger kon ik mij enorm opwinden als mijn verkiezingspanelen niet stonden waar ze volgens mij hoorden te staan. (lacht) Dat is nu niet meer het geval. Maar uiteraard is ook deze campagne bijzonder. Verkiezingen zijn tot nader order de hoogmis van de democratie."

In De Afspraak beweerde hij dat Open VLD weleens de verrassing van de stembusgang zou kunnen worden. Ik zeg dat ik die uitspraak zélf al een verrassing vond: de Vlaamse liberalen verwardren hun personeelsleden de voorbije jaren geregeld met jongleerballen, Open VLD staat in de peilingen steevast op een degradatieplaats.

"Ik heb er in De Afspraak niet bij gezegd of we in positieve dan wel negatieve zin gaan verrassen, nietwaar? (lacht) We zullen wel zien. Zelf probeer ik tijdens de campagne zoveel mogelijk over Europa te praten. De kiezers staan voor een belangrijke keuze. Willen ze een Europa van de natiestaten, dat alleen maar méér verdeeld zal zijn, of een federaal Europa, dat technologisch kan concurreren met Amerika, economisch met China en militair met Rusland?"

Dat de Europese verkiezingen zelfs in tijden van grote geopolitieke onrust niet tot geanimeerde cafégesprekken leiden, wijt Verhofstadt aan het feit dat er straks ook Vlaamse en federale verkiezingen plaatsvinden. "Mochten er enkel Europese verkiezingen zijn, zou er veel meer over Europa gedebatteerd worden. Eigenlijk zou er een wet moeten komen die bepaalt dat nationale en Europese verkiezingen nooit mogen samenvallen. Nu denken politici: laten we ze maar tegelijkertijd organiseren, dan moeten we de mensen minder vaak lastigvallen. Maar verkiezingen organiseren, is niet hetzelfde als mensen lastigvallen. Het is hen de kans geven om mee te beslissen over hun toekomst, verdorie."

De handen van Kohl en Mitterand De Gioia-gasten kijken even aan welke tafel het stemvolume zonet de hoogte is ingegaan. Ze zien wat ook ik zie: dat de voluntarist in Guy Verhofstadt zelfs in de nazomer van zijn carrière geen tekenen van vermoeidheid vertoont. Wanneer hij voor de zoveelste keer in zijn politieke leven uitlegt waarom het Europese beslissingsniveau het belangrijkste van allemaal is, klinkt het alsof hij het voor de eerste keer zegt.

"Tijdens de nationale verkiezingsdebatten gaat het vaak over welk percentage van onze defensie-uitgaven naar de Navo moet gaan. De ene partij zegt 2%, de andere 1,8%, nog een andere 2,2%. Maar die discussie is totaal naast de kwestie: welk percentage het ook wordt, het geld zal even hard verspild worden als nu. De lidstaten van de Europese Unie geven vandaag al bijna driehonderd miljard aan defensie uit. Dat is drie keer zoveel als de Russen. En toch zijn we militair tot niks in staat. Omdat we honderddertig verschillende wapensystemen hebben, omdat we belangrijke militaire beslissingen alleen bij unanimiteit kunnen nemen, omdat we met andere woorden compleet machteloos zijn. Alleen als Europa eindelijk een Europees leger krijgt, zal het zichzelf weer kunnen verdedigen."

"De founding fathers van de Europese Unie hadden al in de jaren vijftig plannen voor een Europese defensiemacht. Er zouden 42 divisies zijn, 400.000 soldaten, 2.000 vliegtuigen en 12.000 tanks. En dat zijn dan nog cijfers uit de jaren stillekes. Je moet je eens inbeelden dat we in februari 2022 een Europees leger gehad zouden hebben. Ik durf te beweren dat Rusland Oekraïne dan niét was binnengevallen. Omdat de afschrikking veel groter was geweest. Vandaag ís er geen afschrikking. Enkel verdeeldheid."

De coronapandemie en de oorlog in Oekraïne waren voor de pleitbezorgers van een verstrengeld Europa nuttige tragedies. Om de financiële gevolgen van de covidcrisis op te vangen, schreef de Europese commissie voor het eerst in zijn bestaan Europese staatsobligaties uit. En in de eerste maanden na de Russische invasie van Oekraïne toonde Europa zich eensgezinder dan zelfs Jacques Delors voor mogelijk had gehouden. Alleen viel de integratiemachine daarna weer helemaal stil. Heeft Guy Verhofstadt wel voldoende uit zijn Europese carrière gehaald? Oogt het bilan na vijftien jaar niet te mager?

"Er had meer moeten gebeuren, dat staat vast. Europa holt van crisis naar crisis. Telkens als er een noodsituatie is, zetten we een klein stapje vooruit. Maar we maken nooit een quantumsprong. Het probleem situeert zich niet bij de anti-Europeanen, die zijn nog altijd in de minderheid, maar bij de pro-Europeanen zelf: ze zijn veel te soft, zowel in hun analyses als in hun voorstellen. Het is nauwelijks te geloven dat Commissievoorzitter Ursula von der Leyen in volle oorlogstijd nog altijd niet met een doortimmerd plan voor een Europese defensiemacht op de proppen is gekomen."

Na een carrière van vijftig jaar, zegt hij, kan hij niet anders dan vaststellen dat in de politiek alles, of toch veel, afhangt van de gedrevenheid van mensen. "We hebben de neiging om alle heil van 'het systeem' of 'het instituut' te verwachten. Maar zonder Nelson Mandela was de apartheid nooit afgeschaft. En zonder Jacques Delors stond de Europese Unie nog altijd in haar kinderschoenen. Toen Delors eind vorig jaar overleed, werden zijn verwezenlijkingen opgesomd: de eengemaakte markt, de invoering van de euro, de opheffing van de grenscontroles binnen Europa, het Europese mobiliteitsprogramma voor studenten… Ik vroeg me af: wat hebben al die andere Commissievoorzitters in feite gedaan? Is er na Delors ook nog iets gebeurd?"

De vraag stellen is ze beantwoorden, denkt hij, en hij stoomt stevig door. "Er is vandaag een hemeltergend gebrek aan passie in de politiek. In 1984 hielden François Mitterand en Helmut Kohl tijdens een WO I-herdenking minutenlang elkaars hand vast. Een iconisch, ontroerend gebaar waarmee ze het belang van Europese integratie beklemtoonden. Zo'n taferelen zie je tegenwoordig niet meer. Emmanuel Macron had met zijn visionaire pleidooi voor Europese soevereiniteit alles om een groot staatsman te worden. Maar zelfs bij hem is de glans er af."

Ooit noemde hij optimisme een politieke plicht. Heeft zijn vooruitgangsgeloof hem verlaten? "Nee. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat we onze beschaving naar nieuwe hoogten kunnen tillen. Maar ik zie ook de donkere wolken die zich boven ons samenpakken. Steeds meer mensen beginnen te denken dat een autocratie qua bestuursvorm misschien toch te verkiezen is boven een democratie. Het is duidelijk dat we de democratie zullen moeten heruitvinden om haar te redden."

De terugkeer van de ideologie Hij veegt zijn mond af en valt even stil. Voor het eerst zie ik de man die naar eigen zeggen zelden terugblikt kortstondig ten prooi vallen aan weemoed. Maar hij herpakt zich en vraagt: 'Wat vind je van de wijn?' Ik antwoord naar waarheid, maar zonder kennis van zaken, dat ik de wijn uitstekend vind. Mijn geveinsde deskundigheid wordt me met de glimlach vergeven.

In het interval tussen voor- en hoofdgerecht serveer ik een bedenking die Noël Slangen, de voormalige communicatiestrateeg van Guy Verhofstadt, tijdens een voorbereidend gesprekje geuit had. "Guy is een uitzonderlijk politiek talent", had Slangen gezegd. "Maar hij was beter na zijn fractieleiderschap van de Europese liberalen uit Straatsburg verdwenen. Wanneer je als politicus niet langer op het hoofdpodium staat, kun je beter een ander podium opzoeken."

Het postgedateerde carrière-advies van Slangen doet Verhofstadt de wenkbrauwen fronsen. "Ik heb het fractieleiderschap destijds laten varen om de Conferentie over de Toekomst van Europa voor te zitten: een reeks debatten waarin mensen uit heel Europa hun ideeën voor een sterker Europa kwamen delen. Die conferentie heeft uitstekende voorstellen opgeleverd. Ik heb dus niet het gevoel dat ik daarmee mijn tijd verloren heb. Maar ik weet natuurlijk niet welke job Noël na het fractieleiderschap voor mij in gedachten had." (lacht)

De voorstellen van de conferentie moesten leiden tot een wijziging van de spelregels van het Europese besluitvormingsproces. Alleen, zeg ik, is dat alweer niet gebeurd. "Dat is onbegrijpelijk, ja. Straks zijn er zesendertig lidstaten. Hoe gaan we met zoveel partners nog tot besluiten komen als we de eis tot unanimiteit niet opgeven?"

Toch raadde hij het Midden-Oosten onlangs aan om een voorbeeld te nemen aan Europa. Waarom dan? "Omdat ik geloof dat enkel een unie van naties in het Midden-Oosten een uitweg kan bieden. Iedereen praat over een tweestatenoplossing, maar we hebben een meerderestatenoplossing nodig. Waar minimaal ook Jordanië en Libanon deel van uitmaken. Anders blijf je maar in die Israëlisch-Palestijnse dualiteit zitten. De goeie verstandhouding tussen Frankrijk en Duitsland is er ook maar gekomen omdat beide landen na WO II in een groter geheel werden ingebed."

Binnen een week wordt hij in Europa opgevolgd door Hilde Vautmans, de huidige lijsttrekker op de Open VLD-lijst. Vautmans lag recent onder vuur na klachten over toxisch leiderschap. Eerder werd ook Assita Kanko (N-VA) en Meryame Kitir (Vooruit) grensoverschrijdend gefoeter ten laste gelegd. Ik vraag Guy Verhofstadt of een vleugje toxiciteit in de politiek een functievereiste is.

"Ik ben zelf nog nooit beschuldigd van toxisch gedrag. Maar ik kan verbaal wel stevig uithalen. Niet om mijn collega's met de grond gelijk te maken, maar om mijn overtuiging te verdedigen. Is dat retorisch spierballengerol nodig? Elke vogel zingt zoals hij gebekt is. Maar ik ben zeker niet de enige politicus die nu en dan fulmineert. Ook Jean-Luc Dehaene, qua politicus nochtans een heel ander type dan ik, kon bij momenten flink tekeergaan. Al ging het ook bij hem altijd over de inhoud, en nooit over de persoon. Zoals het hoort."

Om Guy Verhofstadt onder de onderhandelingstafel te praten, moest je ook in de jaren tachtig al over stalen zenuwen beschikken. Toen hij minister van Begroting was, bracht zijn ideologische koppigheid toenmalig ACV-leider Jef Houthuys dermate uit zijn humeur dat Houthuys hem in een interview 'da joenk' noemde: een belediging die met het verstrijken van de jaren een geuzennaam werd. Maar ook voor de zeventiger die Verhofstadt inmiddels geworden is, zijn principes bij voorkeur niet al te week. Terwijl hij wat wijn bijschenkt, pleit hij onomwonden voor de terugkeer van de ideologie. "De politiek gaat kapot aan pragmatisme. Vandaag moet elk probleem (maakt met zijn vingers aanhalingstekens) 'pragmatisch' opgelost worden. Dat leidt bijna altijd tot halfslachtige non-oplossingen waarin geen enkel mens- of maatschappijbeeld meer te bespeuren valt. En waarmee populisten de onvrede bij de mensen nog wat verder kunnen oppoken."

"Politici hebben geen visie meer. En dat is erg, want zonder visie is er geen hoop. Vandaag denken de meeste mensen dat hun kinderen het slechter gaan hebben dan zij. Dat is toch vreselijk? Dat is toch het failliet van de politiek? Een goed politicus geeft de mensen vertrouwen. Doet hen dromen van een betere toekomst. Neemt hen mee naar een plek waar de zon schijnt. Die bezieling mis ik vandaag. Ik hoop dat er gauw weer politici zullen opstaan die ideologisch denken. Die de bakens uitzetten. De mensen willen geen bestuurders die hen napraten, ze willen politici die hen leiden."

Schuilt helaas niet in elk politicus een populist? Wie verkiezingen wil winnen, moet zich toch naar het al dan niet gesundes Volksempfinden plooien? "Niet akkoord. Het is niet omdat je verkozen moet worden dat je als een politieke windhaan met elk briesje moet meedraaien. Waar je wél voor moet zorgen, is dat je je argumentatie afstemt op je publiek. In de film 'Darkest Hour' zit er een scène waarin Winston Churchill in de Londense metro de speech gaat oefenen waarmee hij de Engelsen wil vertellen dat ze tegen nazi-Duitsland moeten gaan vechten. Hij merkt al pratend dat de Londenaren zijn standpunt ondersteunen, waarna hij in het Engelse parlement de toespraak van zijn leven gaat geven. Hadden de metrogebruikers Churchill op gejoel onthaald, was hij niet van mening veranderd. Maar hij zou zijn speech wel herschreven hebben. Je moet de mensen overtuigen met de argumenten waar ze vatbaar voor zijn. Dat is geen populisme, dat is op een slimme manier aan politiek doen. Een goed politicus voelt aan waar het met de maatschappij naartoe gaat en komt daar als eerste aan."

Ik vraag of hij zélf ooit een draagvlak heeft gecreëerd dat er nog niet was. Hij haalt de sanering van de openbare financiën aan waar hij in de jaren tachtig als minister van Begroting verantwoordelijk voor was. "Een politicus die bezuinigt, kan daar zwaar voor afgestraft worden. En toch won ik de verkiezingen die volgden op mijn strenge financiële beleid. Het kan dus: de mensen overtuigen van iets wat hen pijn doet. Als je er maar over de juiste manier over praat. Als je er maar passie in legt."

Pasta eten met een vork 'Wie is Guy Verhofstadt' in het diepste van zijn wezen?', vroeg ik in de aanloop naar onze ontmoeting aan zowel Noël Slangen als Vincent Stuer, de voormalige speechschrijver van José Manuel Barrosso en de huidige woordvoeder van Verhofstadt. Beiden verwezen naar zijn verschroeiende drive. Noël Slangen met een anecdote - "Mijn kinderen zijn nog altijd aan het bekomen van het fanatisme waarmee Guy hen leerde dat ze pasta enkel met een vork mogen eten" -, Vincent Stuer met een citaat van de gewezen Amerikaanse president Lyndon Johnson: what convinces, is conviction. "Grote politici kunnen zichzelf overtuigen en daarna - en daarmee - ook alle anderen", zei Stuer. "Guy is het prototype van zo'n politicus."

Wanneer ik de Guy in kwestie vraag of hij in het overtuigen van anderen weleens te ver is gegaan, of zijn gedrevenheid soms in drammerigheid is ontaard, antwoordt hij monkellachend: "Ik kan in gedrevenheid met de beste wil van de wereld geen gebrek ontwaren. In de politiek zijn de weerstanden enorm groot. Je kan niet gedreven genoeg zijn."

Aan Noël Slangen had ik nog een extra vraag gesteld: wat zou je het politieke beest in Guy Verhofstadt ten laste kunnen leggen? Hij had geantwoord: "Zoals alle toppolitici heeft Guy weleens mensen gebruikt."

Verhofstadt: "Dacht Noël aan zichzelf toen hij dat zei? (lacht) Ach, we gebruiken tot op zekere hoogte allemaal mensen. En als het ons goed uitkomt, laten we ons ook gebruiken. In de politiek is het zoals in het leven zelf: sommige allianties doorstaan de tand des tijds, andere niet. Met Noël heb ik, voor alle duidelijkheid, nog altijd een goed contact."

We praten over 'Het Conclaaf', het VTM-programma dat duidelijk maakt dat partij-overschrijdende vriendschappen even zeldzaam zijn geworden als extreem-rechtse politici die niet bijklussen als Chinese spionnen. Voor ik er erg in heb, beval ik van een mening: dat we van onze politici moeten eisen dat ze investeren in contacten met politieke tegenstrevers. Dat het anders ijdele hoop is om te geloven dat er in dit land ooit nog een politiek akkoord van betekenis gesloten zal worden.

Guy Verhofstadt knikt. "De Canadese politicus Michael Ignatieff zei ooit: 'Politici zien hun tegenstrevers vaak als vijanden.' Dat klopt. En het is dom. Een vijand is iemand die je wilt vernietigen. Een tegenstrever is iemand met wie je in debat gaat. Ergo: in een democratie zijn er geen vijanden, alleen tegenstrevers. Ik maak in het Europees Parlement met iedereen een praatje. Ook met Gerolf Annemans. Mijn bondgenoot zal hij nooit worden, maar mijn vijand is hij evenmin."

Aan compagnons de route heeft Guy Verhofstadt tijdens zijn carrière nooit een gebrek gehad. Al verloor hij er in de loop der jaren al veel. In 1997 stierf zijn boezem-vriend Frans Verleyen, de gewezen hoofdredacteur van Knack. Daarna moest hij afscheid nemen van schrijver Hugo Claus, PS-politicus Roger Lallemand en journalist Hugo Camps. En onlangs overleed ook Jacques Gabriëls, de voormalige Volksunie-voorzitter met wie hij in 1992 de VLD oprichtte.

"Ik heb al meer begrafenistoespraken geschreven dan mij lief is, ja. En ik vind het een lastig genre: je verdriet in woorden vangen, is ontzettend moeilijk. Maar achteraf ben ik altijd blij dat ik het toch gedaan heb. Omdat ik merk dat mijn tekst ook voor anderen iets betekend heeft. En omdat ik al schrijvend op mooie herinneringen gestuit ben. Schrijven dwingt je om in je geheugen te graven. Soms tref je daar mooie brokjes verleden aan. Souvenirs van nog nagloeiende vriendschappen. Ik heb in mijn leven altijd relatief weinig echte vrienden gehad. Maar met de mensen die je daarnet noemde, ben ik in de overtreffende trap bevriend geweest."

Heeft hij de Claus-biografie van Mark Schaevers al gelezen? "Nog niet, ze ligt thuis op me te wachten. Aangezien ik zelf een boek aan het schrijven ben, lees ik momenteel vooral boeken uit de afdeling Politiek & Maatschappij. Onlangs moest ik in Harvard gaan spreken. Ik ben met een halve bibliotheek aan nieuwe boeken thuisgekomen." (lacht)

De vervloekte asbestwet Het restaurant loopt stilaan leeg, hij bestelt nog gauw een Ramazzotti: een bitterzoete Italiaanse likeur op basis van sinaasappelschillen, engelwortel en anijs. "Zo'n Ramazzotti is een medicijn", zegt hij. "Hij helpt je je lunch te verbranden." Hopelijk helpt hij ook om mijn slotvragen te verteren, denk ik in mezelf, en ik vraag of hij nog steeds achter de asbestwet staat die hij als premier mee opstelde, en waarover Valerie Van Peel (N-VA) beweert dat hij op maat van 'bevriende asbestbedrijven' is gemaakt. Zijn bevlogenheid maakt even plaats voor 'daar gaan we weer'-gelatenheid.

"Kijk, vóór de asbestwet was er helemaal niks. De asbestslachtoffers trokken geregeld naar de rechtbank, maar kwamen keer op keer van een kale reis thuis: ze haalden nooit hun gelijk, ze kregen geen cent schadevergoeding. Daarom hebben we het asbestfonds opgericht dat, naar analogie met het toenmalige Fonds voor beroeps-ziekten (nu het Federaal Agentschap voor Beroepsrisico's, red.), de slachtoffers een financiële compensatie gaf. En ja, in ruil voor die schadevergoeding moesten ze afzien van verdere juridische stappen. Maar dat is niet hetzelfde als 'afzien van rechtvaardig-heid', zoals sommigen schrijven. Ik kan mij vergissen, maar volgens mij is het krijgen van een schadevergoeding ook een vorm van rechtvaardigheid. Nu goed, als men terug wil naar het Amerikaanse rechtssysteem - met lange, slopende processen en een hoogst onzekere uitkomst - moet men dat vooral doen. Al betwijfel ik of de asbestslachtoffers daar beter van zullen worden."

Zijn politieke erfenis werd de voorbije jaren wel vaker besmeurd. Econoom Geert Noels noemde hem 'de slechtste eerste minister die we ooit hadden', Antwerps N-VA-schepen Els Van Doesburg schreef 'dat het ganse bestaan van Guy Verhofstadt een parlementaire onderzoekscommissie verdient'. Ik vraag waarom hij zijn tegenstanders nooit van antwoord heeft gediend. "Het geschimp komt maar uit één hoek: die van de N-VA. Sta me dus toe om de uitspraken die je aanhaalt als routineuze politieke oppositie te klasseren. Als het over de zogenaamd 'ontsporende' overheidsschuld gaat, heeft de tijd mij trouwens al lang gelijk gegeven: nooit was de overheidsschuld lager dan in 2008, na het beleid van de twee paarse regeringen. Meer hoeft daar eigenlijk niet over gezegd te worden."

Of hij het leven met het ouder worden moeilijker of makkelijker vindt, vraag ik bij wijze van epiloog. "Ik heb het leven eigenlijk altijd al moeilijk gevonden", mijmert hij. "Slagen aan de universiteit: ik vond dat een opgave, ik had helemaal geen zin om te studeren. En ook vandaag moet ik soms nog dingen doen waar ik met lange tanden aan begin. Maar dat geldt voor iedereen, natuurlijk. Als Elon Musk 's ochtends hoort dat de waarde van zijn Tesla-aandelen weer gekelderd is, zal ook hij wel zuchtend uit zijn bed stappen, zeker?" (lacht)

De laatste druppel Ramazzotti wordt achterover geslagen, we doen alsof we uitgepraat zijn en staan op. Nog voor we het restaurant verlaten hebben, wordt 'la table de monsieur Verhofstadt' weer een tafel zoals alle andere.

[gpfansnl]

Mercedes-teambaas Toto Wolff zet alle zeilen bij om Max Verstappen aan boord te halen, en heeft zelfs aangeboden om ruimte te maken voor de komst van Red Bull-topman Helmut Marko. Dat vertelt Formule 1-insider Tom Clarkson. Het is een publiek geheim dat Mercedes-teambaas Toto Wolff momenteel probeert Max Verstappen te verleiden om Red Bull Racing te verlaten, en in 2025 bij de Zilverpijlen in dienst te treden als teammaat van George Russell. De Duitse grootmacht ziet aan het eind van dit seizoen Lewis Hamilton naar Ferrari vertrekken, en heeft daarom de jacht geopend op de handtekening van momenteel bij uitstek de beste coureur op de grid. Verstappen beschikt echter over een contract tot eind 2028 bij Red Bull Racing: momenteel met ruime marge het meest competitieve team op de grid. Het is tegelijkertijd alleen ook bekend dat de situatie binnen Red Bull Racing onrustig is, en dat Verstappen over een clausule in zijn contract beschikt waardoor hij bij het team mag vertrekken als Helmut Marko - Red Bull-topman en de grootste vertrouweling van Verstappen - ook vertrekt. Tom Clarkson, de host van de persconferenties met de coureurs tijdens Formule 1-weekenden, en dus een goed geïnformeerde insider, vertelt te gast bij de podcast F1 Nation een interessant verhaal dat hem in de paddock is toevertrouwd. "Zijn enige optie is nu nog om naar Mercedes te gaan, toch?", trapt Clarkson af. "Nu dat Fernando Alonso bij Aston Martin blijft. Max blijft of bij Red Bull, of gaat naar Mercedes. In Japan hebben meerdere mensen mij verteld dat Toto erg fel achter Max aan zit. Hij heeft een handtekening nodig, want de afgelopen drie jaar zijn niet goed geweest voor het team. Het zou een enorm statement zijn als hij Max binnenhaalt." Clarkson vervolgt: "Er is mij zelfs gezegd dat hij tegen Max heeft gezegd: 'Neem Marko mee als dat er voor nodig is.' Een Australisch team aan de top bij Mercedes? Is dat wat er gaat gebeuren? Gaat hij het winnen van nog een wereldtitel met Red Bull in 2025 opofferen? Ik vind het moeilijk te geloven. Ik denk dat de coureursmarkt nu een beetje statisch blijft. Ik denk dat Max blijft, dat Sergio blijft en Fernando blijft sowieso."

[optimaaltrickspost]

Top 10 Boeken Die Iedereen Zou Moeten Lezen Er is niets zo ontspannend en verrijkend... https://optimaaltricks.com/top-10-boeken-die-iedereen-zou-moeten-lezen/?feed_id=255&_unique_id=6551c00fd1eef

[joostjongepier]

Wat?   Self Portrait (1885), In the Bois de Boulogne (1879) en Girl on a Divan (ca. 1885) door Berthe Morisot, Young Woman (ca. 1769) door Jean-Honóré Fragfonard, Winter (1880) door Berthe Morisot, Mrs. Mary Robinson (1780-81) door George Romney, Paula Gobillard Painting (1887) en Children with a Basin (1886) door Berthe Morisot

Waar?   Tentoonstelling Berthe Morisot – Shaping Impressionism in Dulwich Picture Gallery, Londen

Wanneer?   5 augustus 2023

Eén van de opties tijdens mijn bezoek aan Parijs was een bezoek aan het Musée Marmotan Monet. Het museum bezit een fraaie collectie Monets, waaronder de nodige waterlelies en het werk waaraan de impressionisten hun naam danken: Impression Soleil Levant. Daarnaast hebben ze ook een aardige collectie werken van Gustave Caillebotte en Berthe Morisot. Uiteindelijk paste het bezoek niet in mijn schema en nu ik hier in de Dulwich Picture Gallery rondloop, denk ik dat dat maar goed was ook. Ongetwijfeld zal de verzameling Monets op orde zijn geweest en de Caillebottes zullen ook wel aan de muur hebben gehangen, maar veel Morisots kunnen er in het Parijse museum niet meer hangen. Een groot deel, waaronder prachtige werken, hangt namelijk hier in Zuid-Londen op de tentoonstelling Berthe Morisot – Shaping impressionism.

Het allereerste doek bijvoorbeeld hangt gewoonlijk in het Marmotan Monet. Het laat gelijk zien waarom ik Berthe Morisot de meest radicale impressionist vind. Het is een zelfportret en de verfstreken zijn even zelfverzekerd als haar blik. Links onderin worden palet en penseel weergegeven in een paar woeste strepen. Ook het werk ernaast, In the Bois de Boulogne. dat ze samen met een ander werk op één dag schilderde, vertoont de zelfde zelfverzekerdheid. Criticus Chrales Ephrussi merkte op dat Morisot werkte met “een palet van geplette rozenblaadjes”. Hij schreef: “Deze plezierige levendigheid, sprankelend en frivool, doet denken aan Fragonard.” Het is niet de laatste keer op deze tentoonstelling dat Morisot met Fragonard wordt vergeleken. Die vergelijking wordt begrijpelijk als we Morisots Girl on a Divan vergelijken met Fragonards Young Woman. Beide schilderijen in snelle, gewaagde verfstreken.

Morisot bewonderde een aantal Engelse schilders, zoals George Romney. Als je zijn Mrs. Mary Robinson naast Morisots Winter ziet hangen zie je onmiddellijk dat Romney’s werk hier als voorbeeld heeft gediend. De positie van het hoofd, de blik, de mond en de mof komen te zeer overeen om toeval te kunnen zijn,

In de laatste zaal hangt een aantal zeer fraaie doeken: een portret van Berthe’s twintigjarige nichtje Paule Gobillard achter een schildersezel en Children with a Basin. Beide werken zijn te leen van het Marmotan Monet.

[twafordizzy]

'De schilder schildert zijn idee van de vrouw'

George H. Breitner Isaac Israëls Jan Sluijters Kees van Dongen Wat ziet de schilder als hij naar een vrouwelijk model kijkt? Hij ziet haar vanzelfsprekend geheel en al in kledingstukken gewikkeld – in bontkragen en stemmige lappen en robes tot aan de vloer. Of in oogverblindende creaties die de aandacht van de dame afwenden en hem alle kans bieden zijn schilderkunstig vakmanschap te tonen:…

[the-great-elwisty]

NWN2 cut content: Patron of the Arts

Azim Qo'toth's appearance seems to have been created then reused for a Mulsantir merchant.

Mask of the Betrayer was developed at speed, and had a more organised, less bumpy path to release than the Original Campaign. (You may recall that lead designer Eric ‘Ferret’ Baudoin left the job of senior designer before the OC’s completion, and was replaced by Josh Sawyer). As a result, planned b-priority quests tended to be dropped at an earlier stage in MotB as opposed to being half-implemented before running into the time-and-money axe.*

The one quest, or series of quests, that was cut is quite well-known since it was discussed in interviews by George Ziets and Kevin Saunders, and the section of the design document where it was described was shared online. The link to the design document is now dead, but Lt. Danger reproduced the relevant content in his Let’s Play:

With Lienna dead, the actors at The Veil need a new patron. After the player completes An Ally at the Veil, he will be approached (on his way out of the theater) by Amber Rose, who will ask the player's help. The company's playwright, the air genasi Vesper Jinn, is upset over the death of Lienna and has been unable to come up with any ideas for the company's next production. Amber asks the player to see if he can inspire the unfortunate writer. If the player speaks to the writer, he can inspire him with the tale of his own adventure in NWN2. The writer likes it, and he asks the player to give him a day to work out the script.

The player returns the next day and gets a chance to muck with the script a bit (Vesper: "There's some really brilliant bits, but the ending's not quite right. They all get smashed by a collapsing temple? I mean, really?") This will also provide an opportunity for the player to say how things "really" happened for him in NWN2. Also, the player may get to decide who will play the starring role (i.e., the player).

Once the writer has finished discussing the script, Lothario comes running up with a new problem: Azim Qo'toth, the brilliant actor they'd planned to use as the King of Shadows has decided not to take the part. The player must now resolve this situation as best he can (the actor's lover has jilted him, thanks to a threat made by Vladek, the owner of The Sloop, who is attempting to sabotage the production). Once the actor's services have been secured, the player is asked to return in another day, after the company has had a chance to rehearse.

On the third day, Azim is working out well enough (the player gets to see him practicing his King of Shadows lines onstage), but Lothario comes running over again. There's another problem. The actors at The Sloop seem to be rehearsing a play that is strikingly similar to the player's script. Again, the player must resolve the situation with Vladek and his acting company (represented by Clive the Dandy).

Finally, on the fourth day, the player may return and watch a brief cutscene of his play being performed for an audience.

The player may speak to Magda after the show ends, completing the quest.

George Ziets, the lead creative designer on Mask, discusses Patron of the Arts:

We had originally planned to include a lot more quest content dealing with the conflict between the two competing theater troupes, Veil vs. Sloop. I think some info about this eventually made it onto the Web — the main quest was going to be called Patron of the Arts, with the player in the central role as patron of one of the two theaters. Our idea for the culmination of that quest would have been pretty neat, and I think that it could find its way into a future project…so I’d better not say any more about it.

Kevin Saunders, Mask’s lead designer and producer, regretted the loss:

GameBanshee: Is there any content that you regret leaving out or didn't have time to add?

Kevin: No (but see below). There are a few things I wish we could have added. One was a side quest we called Patron of the Arts. It was a complete tangent from the main storyline and mostly for nostalgia value and comic relief. It involved organizing a play using the actors at the Veil (and competing with actors at the Sloop).

The play would be about your adventures from the NWN2 campaign and would culminate in a cut scene of the play that would have depended upon how you "wrote" the script and which actors you convinced to play the roles. It was an idea that we all really liked, but it became clear that we just wouldn't have the time to do it well, so we dropped it from consideration early on.

There is a tiny trace of the quest remaining in dialog.tlk – not actual dialogue since Patron of the Arts never made it that far. Just references to its different stages:

{B} Patron of the Arts [Playwright has no ideas for the next production. Maybe badass player-adventurer can help?]

[Player told the story of NWN2. Playwright loves it but wants to work out script.]

[Script draft is done, but playwright had concerns about story details. Player addresses concerns and decides who the lead role should go to.]

[D'oh! Actor portraying King of Shadows turned the part down. Secure his services so production can continue.]

[Idea theft! The bastards at the Sloop are doing a similar play. Make them quit it.]

[NWN2 play completed! Quest over.]

[Optional: NWN2 play aborted because PC chose not to resolve one of the problems. Quest over.]

Clive the Dandy on stage in the Sloop.

It’s kind of funny that we have quite a lot of information about the unimplemented quest, but I’m still not sure if I’d have liked it – I expect that would have depended on whether the play could say something about how my player characters’ felt about the OC without limiting their choices too much. My guess (speculation alert!) is the PC would have made a core choice between two attitudes represented by the Veil and the Sloop. The Veil would stand for high (melo)drama, and the Sloop for low comedy.

Especially given that several pieces of Ammon’s MotB dialogue are not-really-disguised developer comments on the OC (Exhibit A: “An understandable reaction to such an abrupt and disheartening conclusion, I suppose... but the circumstances were well beyond our control, and it was far too late to change that course of events”), the Sloop or Sloop-inspired production would probably have given the writers more room to let off steam with commentary in that vein. In the Sloop version, everyone is incompetent and/or a bit mad, and Rocks Fall Everyone Dies is the final brutal punchline.

The Veil play is more about heroism, and perhaps romance, and the end is about sacrifice and tragedy. The King of Shadows as played by Azim Qo'toth appears to be the central character, which he wasn’t in the game. The player could maybe have given the play an optimistic reading by telling Vesper that the sacrifice was worth it, or a self-hating one – they led their friends to their deaths, and got them killed – or cynical: everyone, the PC included, let themselves be duped into a fight that shouldn’t have been theirs alone etc. etc. The options couldn’t have been that extensive since everything you specify could change the excerpt of the play that would have concluded the quest. Very quickly you could end up with dialogue trees ten times more complex than the Landsmeet in Dragon Age or the trial in the OC's Act II.

(*) I like MotB, but find the lighter, picaresque OC much more congenial. I’m thus one of the minority of players that prefer the big rambling initial adventure to the critically acclaimed sequel.

Questions/food for thought

How would your play of the OC have worked? What bits would you have liked to focus on? (Given that a play of the whole OC would last so long that D&D 4th edition would have been introduced before it reached the first interval, some focus would be necessary).

Would your play have been a comedy or a tragedy?

Would you have liked to see the quest in MoTB or is it better that it was cut?

[shaneplays]

Great interview series Matt Chat 433 from Matt Barton: George Ziets on Mask of the Betrayer

[jesawyer]

as a designer, I'm curious about what you might have to say on the observation that some have had, that RPGs designed with a more defined protagonist, sacrifice on their fluidity as Role-Playing Games, particularly in reference to sequels to games with more blank slate-ish protagonists. A common example is the lone survivor from fallout 4, and Hawke from Dragon Age Inquisition. I wonder, do you find this true? or disagree at some level? (P.S. NWN 2 love! most underrated FR game ever)

I’m glad you like NWN2, but honestly I had very little to do with it.  I designed the Illefarn ruins in Act 2 and worked with George Ziets to develop the background of the King of Shadows.  Later, I helped Constant Gaw and Ben Ma develop the King of Shadows boss fight to incorporate all of the ritual powers / silver sword, which was kind of a nightmare.  I’m co-credited as the lead designer, but in reality I was acting more like the game’s custodian in the final months of development and release.  In reality, I contributed little to it.

And yes, there’s a trade-off when you choose to develop a defined character vs. a blank slate character.  Many Obsidian RPGs (and other RPGs) use the blank slate approach so players have as much control as possible over who their character is.  This does pose problems for developers, because we can assume almost nothing about the character’s background, focus, or potential goals.  I mean, this is also a problem in tabletop RPGs, where every character starts as a blank slate.  How many times has a DM or GM tried to lasso a party into following a lead only to find that one or more player characters simply aren’t interested in/motivated by it?

Similarly, narrative designers can have a difficult time writing blank slate player replies in dialogue because the character could be anyone.  How do you consistently cover all of your bases and maintain what feels like a coherent voice?

That said, even among the more defined RPG protagonists, I think there are levels of definition that feel more comfortable for players than others.  A few players might grumble about Shepard or Geralt, but I think the Sole Survivor probably drew more criticism because of the depth of the character’s definition.  You weren’t just a specific character from a specific place, but one with a specific relationship in a marriage, a child, and a motivation to find that child.

[lieveheersbeestjesklas]

Deze week speelden en leerden we niet alleen over ons nieuw thema rond racen, maar mochten we ook op bezoek in de kikkerklas. Daar toonden de kleuters hun geleerde goocheltrucs.

We zijn ook naarstig aan het knippen en plakken om ons taalblik te versieren. Binnenkort mag die mee naar huis met daarin al de woordkaarten over lieveheersbeestjes en racen. En ondertussen leren we heel wat bij over het circuit, de vlaggen, de racewagens, ... .

Hebben jullie boekjes, posters of andere spullen in het thema, dan mag je deze gerust genaamtekend meegeven naar de klas om eens te tonen aan de kinderen.

[saulsplace]

Het is geen ebola! We moeten snel terug naar normaal! - George van der Leeden met Wybren van Haga

Interview Wybren van Haga: “Hugo de Jonge gaat toch niet ons leven bepalen?”

Wybren van Haga, de nummer twee van de FVD, heeft het afgelopen jaar tijdens de coronacrisis grote indruk gemaakt met zijn optredens in de Tweede Kamer. Hij was vrijwel de enige die fundamenteel oppositie voerde tegen het coronabeleid van de regering en hij deed dat altijd op een zakelijke, kalme wijze met goed onderbouwde argumenten. In dit uitgebreide interview met George van der Leeden gaat hij in op de “kolder” van de coronamaatregelen, die volgens hem aantoonbaar zinloos zijn, maar ook op zijn overstap van VVD naar FVD, het vermeende racisme binnen de FVD, de appjes-affaire en de poging tot “staatsgreep” binnen de partij, het politiegeweld tegen corona-demonstranten, de censuur op YouTube en andere social media, verkiezingsfraude, en de rol van het World Economic Forum en internationale instellingen als de EU.

“Ik geloof niet in complot-theorieën,” zegt hij. “Maar wel in domheid, incompetentie en perverse belangen.” Hugo de Jonge is volgens hem “niet opgeleid voor de baan die hij nu heeft. Als ze mensen als Maurice de Hond hadden toegevoegd aan het OMT hadden we nu een andere samenleving gehad.”

Van Haga vindt dat het hoog tijd wordt dat we weer terugkeren naar het oude normaal. “We weten nu dat corona net zo gevaarlijk is als een stevige griep. We weten dat alle maatregelen – afstand houden, mondkapjes, lockdowns, avondklok – zinloos zijn geweest. We hoeven niets meer op slot te doen.”

Maar hij ziet bij collega-politici een onwil om het coronaverhaal los te laten. “Ze willen helemaal niet terug naar het oude normaal. Ze willen ieder jaar iedereen vaccineren, ook kinderen. Ze willen de mondkapjes erin houden, de anderhalve meter.” 

Voor Van Haga is dit een heilloze weg. “Ieder jaar hebben we een coronagolf, dat is altijd zo geweest. Ik wil gewoon weer terug naar het normale leven.” 

De huidige maatregelen zijn volgens Van Haga niet meer te rechtvaardigen. “Er is geen enkele basis voor.” Zelf wil hij geen coronavaccin nemen. “Ik ben 54, ik ben kerngezond. Waarom zou ik dit vaccin nemen?” Hij draagt ook geen mondkapje.

Het FVD is dan ook faliekant tegen de test- en vaccinatiesamenleving die op ons af stormt. “Wij zijn mordicus tegen al deze rare vormen van uitsluiting. Het is te bizar voor woorden dat je voor een relatief ongevaarlijke ziekte zo’n systeem voor optuigt. Hugo de Jonge gaat toch niet bepalen hoe wij moeten leven?”

Wat Van Haga betreft staat het FVD vooral voor vrijheid en decentralisatie. “De beslissingen terugbrengen bij de mensen zelf. Al onze standpunten staan in dat teken: de vrijheid van kleine gemeenschappen willen vergroten. Minder een provincie van Europa zijn. Het draait allemaal om vrijheid. De weerstand tegen een heel groot systeem waarbij de overheid alles van je weet en alles controleert.”

In het interview pleit hij voor meer tolerantie in de samenleving, meer ruimte voor andersdenkenden. Hij is geschokt door het politiegeweld bij de demonstraties op het Malieveld en Museumplein. “Weerloze vredelievende oudere mensen worden gewoon in elkaar geslagen. De politie hoort te de-escaleren. Demonstreren is een grondrecht.”

Ondanks alles is hij optimistisch over de toekomst. “Mensen worden wakker. Op een gegeven moment accepteren ze dit niet meer. Ze willen zelf bepalen hoe ze leven en wat voor risico’s ze willen leven.”

Deze video is geproduceerd door Café Weltschmerz. Café Weltschmerz gelooft in de kracht van het gesprek en zendt interviews uit over actuele maatschappelijke thema's. Wij bieden een hoogwaardig alternatief voor de mainstream media.

Café Weltschmerz is onafhankelijk en niet verbonden aan politieke, religieuze of commerciële partijen. 

[offtoljubljana]

111. Het regent...

9/06/2020

Oké, dit is niet echt belangrijk over Slovenië, maar een paar dagen geleden heb ik mijn fossielen collectie op Animal Crossing afgemaakt.

En de lucht was weer eens mooi.

***

21:52

Goed, tijd voor de echte blogpost. Er is niet veel te zeggen, want deze week wordt regenachtig. Sinds donderdag heeft het veel geregend en deze week ziet er niet veel beter uit.

Het weekend is tenminste oké. Maar ja, daarom heb ik niet veel geweldigs gedaan en ik heb voorlopig ook niet veel geweldigs gepland.

Misschien in het weekend.

Gisteren heb ik de musical Allegiance gehuurd. Voor €8,99 kan ik het 48 uur kijken. Klinkt wel duur, maar mijn beredenering is dat ik ook zoiets betaal als ik naar de bios ga en dan heb ik het maar voor 2 uur.

Ik wilde Allegiance altijd al zien, want het is Asian Broadway en het gaat over hoe Amerika de Japans-Amerikanen in concentratiekampen stopten. George Takei, die in de musical speelt, is daar opgegroeid. De slogan van de musical was ook “This is the show Donald Trump does not want you to see!” en “4 more weeks to see the musical that Donald Trump does not want you to see!” en “Find out why Donald Trump does not want you to see this show!”

Context: deze musical kwam naar Broadway rond de tijd dat Trump met zijn plannen kwam om moslims op te sluiten in kampen.

Ze hebben de musical dus ook opgenomen en nu kon ik het huren. Door de quarantaine worden meer musical proshots eindelijk vrijgegeven en aangezien ik toch geen geld meer uitgeef, komt het goed uit. Helaas ben ik vergeten om Newsies in ASL te kopen, want die was beschikbaar t/m 5 juni.

En ik ben Puffs vergeten te kopen, maar die komt terug op Broadway On Demand en BroadwayHD. Ik had eigenlijk gehoopt dat Broadway zou leren van de problemen met fragmentatie van streaming platformen, maar nope.

Dus dat is de entertainment voor nu. Oh, nee, wacht. Ik ben nu blijkbaar fan aan het worden van The Try Guys. Dat is het.

Het grootste andere ding is het hele werkstuk gedoe. Ik had mijn leraar gemaild en hij is mega chill, dus ik ben ook mega chill, maar ik moet 5 pagina’s zien te krijgen. Dit werkstuk wordt dus meer een opiniestuk, maar ik zit pas op 2,5 pagina’s. Ik heb echt geen idee hoe ik er nog 2,5 pagina’s bij kan lullen.

Vandaag was het ook even droog dus ik heb perensap gekocht en nieuwe washi tape en bapaos!!! Woehoe!!!!!

En nu zit ik in de digitale borrel van Dito. Hoera.

[gpfansnl]

De startgrid voor de sprintrace in Azerbeidzjan ziet er als volgt uit. Charles Leclerc en Sergio Pérez starten vanaf de eerste startrij, met Max Verstappen en George Russell achter hen op P3 en P4. 🇫🇷 Esteban Ocon kwalificeerde zich op P13, maar moet vanuit de pitlane starten omdat het team Parc Fermé gebroken heeft. 🇺🇸 Logan Sargeant kwalificeerde zich op P15, maar zal de sprintrace moeten missen. De Amerikaan crashte in de slotfase van SQ1, waarbij zijn bolide behoorlijk beschadigd raakte. Zijn team heeft daarom een verzoek ingediend om hem de sprintrace te laten missen, deze is inmiddels goedgekeurd door de FIA.

[optimaaltrickspost]

Top 10 Boeken Die Iedereen Zou Moeten Lezen Er is niets zo ontspannend en verrijkend... https://optimaaltricks.com/top-10-boeken-die-iedereen-zou-moeten-lezen/?feed_id=75&_unique_id=65224904b951d

[antongecensureerd]

Ave Greta

Soms kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Vandaag is het zo'n dag. Je staat op en het eerste waar je oog op valt is de zoveelste handtekeningen actie van BNers. Waarbij ik meteen moet aantekenen dat het bij dit soort acties altijd dezelfde BNertjes zijn. Of het nou gaat om het willen verbieden van dieren in het circus, het sluiten van dierentuinen, het protesteren tegen mensen als Trump, het veroordelen van mensen die pro-Brexit zijn, het collaboreren met terroristen van de anti-Zwarte Pieten clubjes, het opkomen voor IS bruidjes en hun bloedjes van kinderen, het steunen van genderneutraal speelgoed, het protesteren tegen de aanleg van een snelweg ivm het broedseizoen van de linksdragende bosnegers, het maakt ze geen flikker uit. Deugen voor de bühne. Deugen voor de centjes. Het zijn de vaste namen die je ieder seizoen één of meerdere keren ziet langskomen bij DWDD, Pauw en Jinek.

Ze staan massaal achter Greta Thunberg, een gehersenspoeld meisje. De autistische Pipi Langkous 2.0. Met het grote verschil dat Pipi gelukkig was en dat bij Greta de wens van suïcide van haar diep ongelukkige smoeltje straalt. Misschien kan iemand contact met de Thunbergjes opnemen en preventief het nummer van de zelfmoordlijn doorgeven: noll-nio-noll-noll-noll-ett-ett-tre  (09000113). Ja ja, ik spreek mijn talen. Dit wicht wordt geprostitueerd door het klimaat activisme. Haar grootse klant is George Soros. Iedereen ziet een beschadigde tiener struggelen en volledig doorslaan, maar de klimaat gekkies zien het arme kind als een moderne messias. Greta's woorden gaan erin als God's woord in een ouderling. Jesse Klaver krijgt spontane zaadlozingen van zijn Greetje. Dat noem ik spuiten voor het klimaat.

Vandaag verscheen er een brandbrief en die werd natuurlijk ondertekend door de vaste kern uit de rolodex van de NPO, Het betoog is onder meer ondertekend door Angela Groothuizen, Carice van Houten en Geraldine Kemper. Ik ga kort uitleggen waarom ik juist deze namen eruit pik. Angela Groothuizen is momenteel op tv met een onzinnig programma dat gaat over probleemgezinnen die verblijven bij de Amish. Zoals jullie weten wonen die mensen in de VS en niet in de Achterhoek. Ik durf te beweren dat onze Angela en haar volledige crew niet per kajak naar Amerika zijn afgereisd. Zo is ze vroeger ook de hele wereld overgevlogen met de Dolly Dotts. Dan hebben we ook nog Geraldine Kemper. Presentatrice van BNN op reis. Een reisprogramma! Geraldientje reisde heeft de hele wereld over. Met het vliegtuig. Hoe durven die dames zo'n brief te ondertekenen.

Carice van Houten is de bestbetaalde actrice van ons land. Ze zit meer in het buitenland dan in eigen land. Reist jaarlijks duizenden kilometers met het vliegtuig. De retourtjes Hollywood zijn niet meer te tellen. Momenteel is onze diva op een internationale promotietour voor haar nieuwste film en ook dat gebeurt niet met paard en wagen. Carice heeft bij wijze van spreken voor de opslag van haar airmiles een pakhuis moeten huren. Dan nog iets. Dachten jullie dat Carice met de trein reisde naar haar lover Guy Pearce in Berlijn? No way. Toch tekent Mrs Hypocriet zonder enige gêne het zoveelste vod. Voor de extra  aandacht. Puur voor de publiciteit. Als er morgen iemand een brandbrief publiceert ten faveure van Afrikaanse islamitische homo's met een klompvoet en een hazenlip kunnen we dezelfde namen verwachten. Tot slot. Kennen jullie die mop van die BNers die allemaal een vluchteling in huis zouden nemen? Dat deden ze niet.

Prettig weekend!

[archivalhelen]

In de trein

Dit keer een bericht vanuit de trein richting Amsterdam. Het weekend staat weer voor de neus, dus dat betekent dat ik weer landschappen langs me zie glijden als vla langs de binnenkwabben van karton. Tegenwoordig geniet ik van mijn reizen in de eerste klas.

Vandaag vertelde mijn vader me dat mijn broer helemaal niet op dezelfde basisschool is begonnen als ik in groep 1. Hij zat eerst op De Regenboog, waar hij kennelijk doodongelukkig werd (te hetero misschien) en daardoor 'afwijkend gedrag' begon te vertonen. Met dit nieuws oogst ik vraagtekens, want bij 'afwijkend gedrag', ja, dan denk ik eerder aan mij. Maar het was toch echt mijn broer!

Daarnaast hebben ze nog gepraat over vroeger, papa en Jonas, vertelde papa in de auto. Over hoe moeilijk dat vroeger was. En over hoe weinig papa wist van hoeveel invloed het had en van hoe mama ons behandelde. 'Als ik dat had geweten,' zei papa, 'Dan was ik waarschijnlijk wel bij haar weggegaan.' Nou, gelukkig wist hij het dan niet, dacht ik. 'Gelukkig zijn de ergste nachtmerries niet uitgekomen,' zei ik.

Ik gooide er nog wat wijze one-liners in, want ik móést wel. Zijn Wormstaart heeft als alle de neiging om te verdwalen in het web des wezens. Achteraf gezien baal ik dat ik niet nog meer had kunnen zeggen.

Hoe erg wordt de rol onderschat van de Tweede Wereldoorlog die zich ook in deze situatie nog uitvouwt? Het is nog steeds hetzelfde papier waaruit steeds nieuwe origami opstaat. Papa ziet dat niet, denk ik.

Ik merk het ook aan hoe erover gepraat wordt. 'Je weet nooit hoe het gaat,' sprak Jonas. 'Het kan in een paar weken ineens omslaan.' Ging het hier over het politieke wereldtheater?

Als men nou eens wist hoeveel men aankon.

Niets is inherent abject. Mijn moeders alcoholisme heeft mij bevrijd. Maar dat zou niemand ooit gissen. Zoals ik Adyashanti gisteren in een audio uit 2002 hoorde zeggen: 'Ga het nieuws kijken, zo lang tot je God kunt zien in George Bush.' Ik hou van die man, zijn hele aura ontroert me... Adya dan, hè. Niet Bush. Je kan ook te ver gaan!

Nou, ik heb er in ieder geval zin in, zo dadelijk, ondanks mijn totale uitputting: de IKEA.