#autobiografy

[pete-townshend-is-the-eggman]

Pete Townshend, Karen Astley and their motorhome!

(The baby crib on the side 😭😭😭😭😭😭)

[gregor-samsung]

“ Arrivano insieme in Pronto Soccorso come un fulmine in una notte senza nuvole. Lei, Pinuccia, mi chiede di ricoverare la figlia anoressica. Sua figlia, Giorgina, due occhi su un mucchietto d’ossa, rifiuta e mi ride in faccia. Lei, Pinuccia, insiste e mi minaccia, come fosse la prima e ultima possibilità di cura: Se non ricovera mia figlia, la denuncio alla Magistratura. Signora Pinuccia, dopo quindici anni di vuota attesa, proprio alla mezzanotte della mia guardia di Natale, bisognava decidersi a curare per forza questa figlia?

Giorgina urla: se lei mi ricovera mi suicido! Di rimando, la madre urla: se non la ricovera io la denuncio!

Signore, calma: è la notte di Natale. La cosa piú semplice è che torniate a casa e riprendiate il solito tran tran. Se poi vi piace, potete tornare a fare questa sceneggiata la mezzanotte di Capodanno. Però prenotate il biglietto, perché c’è la coda delle persone che vogliono cambiare, quella notte, la loro vita. “

Paolo Milone, L’arte di legare le persone, Einaudi (collana Super ET), 2021¹; pp. 127-128.

[pier-carlo-universe]

Cesare Fiorio: STRATOSferico, un’icona tra pista e mare. Recensione di Alessandria today

Un omaggio straordinario alla vita e alla carriera di Cesare Fiorio, raccontata dal figlio Cristiano Fiorio.

Un omaggio straordinario alla vita e alla carriera di Cesare Fiorio, raccontata dal figlio Cristiano Fiorio. Un campione dentro e fuori pista.Il libro “Cesare Fiorio: STRATOSferico” è un viaggio emozionante nella vita di un uomo che ha incarnato la passione per la competizione e l’innovazione. Scritto da suo figlio Cristiano Fiorio con la prefazione di Stefano Domenicali, il volume celebra le…

[itsnothingbutluck]

Der Comedian Dieter Nuhr erklärt anhand seines Lebens und mit viel Humor die Welt „Als ich zur Welt kam, schrie meine Mutter Eleonore vor Freude. Ich blickte von innen durch den Geburtskanal und sah Licht am Ende des Tunnels.“ Bislang war es nur einem kleinen, elitären Kreis Eingeweihter bekannt: Die Geschicke der Weltgeschichte, ja sogar die Tatsache, dass die Welt überhaupt noch existiert, ist weder Zufall noch Glück noch Schicksal, nein! Dass wir alle sind und das Leben sich Tag für Tag in dieser unerhörten Vielfalt zeigt, verdanken wir einer bislang vollkommen unterschätzten Person: dem Kabarettisten Dieter Nuhr!

„Ich wollte Wissenschaftler werden oder eine Führungspersönlichkeit, vielleicht auch Straßenbahnfahrer oder Million��r.“ Natürlich würde man auf diesen Gedanken nicht ohne Weiteres kommen, aber Gott sei Dank hilft unser Retter eigenhändig nach; und zwar indem er mit seinem dritten Werk nach „Der ultimative Ratgeber für fast alles“und „Das Geheimnis des perfekten Tages“ sein weltpolitisches Vermächtnis vorlegt – die bahnbrechende Autobiographie „Die Rettung der Welt“. „In dieser Zeit kam mir zum ersten Mal die Idee der Weltherrschaft, sie erschien mir aber damals noch irreal.“ Darin erzählt Nuhr parallel zu seinem Leben die Weltgeschichte und weist nach, wie, wo und wann er persönlich die Finger im Spiel hatte. Den Auftrag zur Rettung der Welt erhielt Nuhr übrigens von Außerirdischen: „Sie klärten mich auch über meine Herkunft auf. Meine Mutter wäre unbefleckt schwanger geworden […], eine Fernimplantation irgendwo aus dem zweiten Quadranten zwischen Sirius und Beteigeuze. Als die Untertasse damals auf meinem Nachttisch landete und kleine grüne Männchen herauskletterten, um mir zu erklären, ich sei der kommende Erdenherrscher, müsse allerdings im Untergrund agieren, um die Menschen nicht vor den Kopf zu stoßen, wollte ich erst ablehnen. Dann erkannte ich, dass ich meinem Schicksal nicht ausweichen konnte. Oder hatte ich geträumt? Offenbar nicht.“ Mit seinem neuen Werk gelingt es Nuhr, sich noch einmal selbst zu übertreffen. Sein Buch enthüllt mit viel Humor Zusammenhänge über die Welt, die wir noch nie gesehen haben. Und mitten drin: Dieter Nuhr. Ob beim Lesen des Buchs oder beim Lauschen des Hörbuchs von „Die Rettung der Welt“ – Sie werden lachen!

[wort-schaetzchen-blog]

Rezension: Jenette McCurdy, "I’m Glad My Mom Died"

Jennette McCurdys Memoiren "I’m Glad My Mom Died" sind mehr als nur eine Autobiografie – sie sind ein erschütterndes, ehrliches und zugleich befreiendes Beispiel, das die dunklen Seiten von Ruhm, familiären Beziehungen und persönlicher Zerrissenheit beleuchtet. Die ehemalige Schauspielerin, bekannt für ihre Rolle als Sam Puckett in der Nickelodeon-Serie "iCarly", bricht in diesem Buch mit dem Image des kindlichen Starlets und offenbart eine Geschichte, die von emotionalem Missbrauch, toxischer Elternliebe und dem langen Weg zur Selbstfindung geprägt ist.

Im Zentrum des Buches steht die komplexe und zerstörerische Beziehung zu ihrer Mutter, Debra McCurdy. Jennette beschreibt, wie ihre Mutter sie von klein auf in die Schauspielerei drängte, nicht aus Liebe zur Kunst, sondern aus dem Wunsch heraus, ihren eigenen unerfüllten Träumen nachzujagen. Die Mutter wird als dominante Figur porträtiert, die Jennettes Leben bis ins Detail kontrollierte – von ihrer Ernährung über ihre Karriere bis hin zu ihren sozialen Beziehungen. Diese Kontrolle ging so weit, dass Jennette Essstörungen entwickelte, die sie jahrelang begleiteten.

Trotz der Übergriffigkeit liebte Jenette ihre Mutter und sehnte sich nach ihrer Anerkennung, andererseits erkennt sie im Rückblick, wie sehr ihre Mutter ihr Leben prägte – und zerstörte. Der Tod der Mutter wird für Jennette zu einem Wendepunkt, der ihr die Möglichkeit gibt, sich selbst zu finden und sich von den Fesseln der Vergangenheit zu befreien.

McCurdy gewährt den Lesern auch einen Einblick in die oft verklärte Welt der Kinderstars. Sie beschreibt, wie sie schon in jungen Jahren unter dem Druck stand, perfekt zu sein, und wie sie sich in einer Branche wiederfand, die sie weder verstand noch wirklich wollte. Die Schauspielerei, die ihr von ihrer Mutter aufgezwungen wurde, wurde zu einem Mittel, um Liebe und Anerkennung zu erhalten – ein Mechanismus, der sie langfristig in eine tiefe Identitätskrise stürzte.

Besonders eindrücklich sind ihre Schilderungen über die Dreharbeiten zu "iCarly" und "Sam & Cat", die sie als eine Zeit der emotionalen Belastung und des inneren Rückzugs beschreibt. Sie spricht offen über die Ausbeutung und den Druck, dem sie als junger Star ausgesetzt war, und kritisiert dabei auch die Strukturen von Nickelodeon, die sie als unterstützend und zugleich ausbeuterisch erlebte.

Trotz der düsteren Themen ist "I’m Glad My Mom Died" auch eine Geschichte der Hoffnung und der Selbstermächtigung. Jennette beschreibt, wie sie nach dem Tod ihrer Mutter begann, sich mit ihrer Vergangenheit auseinanderzusetzen und sich von den Mustern zu befreien, die ihr aufgezwungen worden waren. Sie spricht offen über ihre Therapieerfahrungen und die schwierige, aber notwendige Arbeit, sich selbst zu verstehen und zu akzeptieren.

Ihr Schreibstil ist dabei ebenso bemerkenswert wie ihre Offenheit. McCurdy schreibt mit einer Mischung aus Sarkasmus, Humor und ungeschönter Ehrlichkeit, die es den Lesern leicht macht, sich mit ihr zu identifizieren. Sie vermeidet es, sich selbst als Opfer darzustellen, sondern zeigt stattdessen, wie sie Schritt für Schritt Verantwortung für ihr eigenes Leben übernimmt.

"I’m Glad My Mom Died" ist ein Buch, das unter die Haut geht. Es ist eine schonungslose Auseinandersetzung mit den Themen Trauma, Kontrolle und Selbstfindung, die viele Leser dazu anregt, über ihre eigenen familiären Beziehungen und Prägungen nachzudenken. Jennette McCurdy gelingt es, eine Geschichte zu erzählen, die sowohl persönlich als auch universell ist – eine Geschichte, die zeigt, wie schmerzhaft, aber auch wie befreiend es sein kann, sich von den Erwartungen anderer zu lösen und den eigenen Weg zu gehen.

[buch-sonar]

"Großmutter kam aus Thlokerhauland - Band 2: Studienjahre in Leipzig - Tage in Berlin" von Sybille B. Lindt

In kurzen Episoden und Briefen erzählt Sybille B. Lindt ihre Geschichte weiter. Es folgen die Studienjahre in der lebendigen Studenten- und Messestadt Leipzig, eine Ostberliner Romanze und die Hochzeitsreise nach Warschau, die Geburt der Kinder, der Kampf um Krippenplätze und die eigene Wohnung sowie später auch um die höhere Bildung der Kinder und vieles mehr. Bespitzelung und Vertrauensverluste…

[cristinaboncea]

În spatele Crazy Ex-Girlfriend: autobiografia lui Rachel Bloom

Serialul Crazy Ex-Girlfriend a fost o revelație pentru mine, prin el am descoperit diagnosticul de Borderline Personality Disorder. Am rezonat profund cu personajul principal, creat și jucat de Rachel Bloom. De atunci, am continuat să-i urmăresc activitatea, inclusiv numărul de comedie muzicală de pe Netflix. Am găsit volumul pe Antic ExLibris și mi-a plăcut totul la această experiență de…

[literaturkalender]

Die Weltauflage von Agatha Christies (15.09.1890 - 12.01.1976) Büchern soll mehr als zwei Millionen betragen. Damit ist sie wohl die erfolgreichste Schriftstellerin der Weltgeschichte. Ich lese derzeit mit Vergnügen ihre Autobiografie "Meine gute alte Zeit":

Buchinfo Agatha Mary Clarissa Miller, geschiedene Christie, lebte ein ungemein interessantes, abwechslungsreiches Leben - reich genug an Situationen und Ereignissen, dass sie beschloss, es bis in die faszinierenden Verästelungen ihrer Person und Zeit hinein aufzuzeichnen. Ohne Poirot oder Miss Marple zu vernachlässigen, schrieb sie nahezu zwanzig Jahre daran. Und so haben ihre Memoiren das, was echte Größe ausmacht: Lebendigkeit, farbige Dichte, Distanz, Beobachtungslust, Humor, den Blick für das wesentliche einer Zeit und ihrer Menschen, Toleranz und unglaublich viel Charme.

[mindbuilding]

So entsteht kein dickes Buch, sondern ein Lebensarchiv, das mit den Jahren immer weiter aus- oder umgebaut werden kann. Die Arbeit an ihm hat auf Dauer etwas unendlich Befriedigendes. Sie stemmt sich gegen das Tempo der Zeit, verlangsamt sie, nimmt sie in ihren Details ernst und lässt den Schreiber von allen Stressempfindungen genesen. Keine Panik mehr, kein Lamento, ein Ende aller Klagen! Letztlich nämlich sind diese Klagen vor allem deshalb so laut, weil sie etwas verbergen wollen: die große Bequemlichkeit oder die nicht eingestandene Unfähigkeit, sich das eigene Leben in all seiner Eigenart und Schönheit genau zu vergegenwärtigen. Nach Lektüre dieses Buches ist damit Schluss. Schreiben über sich selbst ist dann, was es sein sollte: eine lebensnotwendige, lebensverlängernde, lebensintensivierende Kraft.

Hanns-Josef Ortheil, im Juli 2013

Ortheil, Hanns-Josef. Schreiben über mich selbst: Spielformen des autobiografischen Schreibens (Duden - Kreatives Schreiben) (

[jasvegh]

Boekpresentatie

Op 14 januari a.s. vindt de presentatie plaats van mijn boek “Een nomadisch bestaan. Over het komen en het gaan van een dominee”, uitgegeven door Uitgeverij Boekscout in Soest. De presentatie is bij boekhandel Riemer, Emiclaerhof 18, Amersfoort. Vanaf 19.30 uur is er inloop. Om 20.00 uur begint de presentatie. Belangstellenden zijn van harte welkom.

In verband met de catering graag je vóór 11 januari a.s. opgeven bij mij: jas.vegh@gmail.com.

[leandersukov]

Imposantes Zeugnis des Widerstehens: Im Totenwald

Peter H.E. Gogolins „Im Totenwald: Journal 2008-2011“ ist ein imposantes Zeugnis des Autors, der sich in diesem Buch durch die dunkelsten Täler des Lebens kämpft, um wieder auf die lichten Ebenen zu gelangen. Das literarische Tagebuch erzählt von Verlust, Ablehnung und schließlich einem kraftvollen Neubeginn. Es ist mehr als nur eine autobiografische Sammlung – es ist eine Chronik von Resilienz…

[chrismaestro]

Heute redet Tony ausnahmsweise mal über sich selbst https://vampyres.tk/news/tony-starks-autobiografie-a-cheap-trick-and-a-cheesy-one-liner/

[gregor-samsung]

" Il secondo anno a Roma, dopo Natale, vado con la mia famiglia a vedere Paestum, e poi ci fermiamo, per un paio di giorni, a Salerno. Lì, nel centro storico, nella vetrina di un negozietto, mi capita di vedere dei vestiti carini per i bambini. Entro con mia figlia. Mi rivolgo alla commessa. La saluto e le dico che sto cercando dei pantaloni per mia figlia. Descrivo quello che ho in mente, suggerisco dei colori che andrebbero bene, aggiungo che a mia figlia non piacciono i modelli troppo stretti, che preferirebbe qualcosa di comodo. Insomma, parlo abbastanza a lungo con questa commessa, in un italiano ormai scorrevole ma non del tutto autentico. A un certo punto entra mio marito con nostro figlio. A differenza di me, mio marito, un americano, dall’aspetto potrebbe sembrare un italiano. Lui e io scambiamo qualche parola, sempre in italiano, davanti alla commessa. Gli faccio vedere un giubbotto scontato, che sto considerando per nostro figlio. Lui risponde a monosillabi: va bene, mi piace, sì, vediamo. Nemmeno una frase intera. Mio marito parla lo spagnolo alla perfezione, quindi tende a parlare l’italiano con un accento spagnolo. Dice sessenta y uno invece di sessantuno, bellessa invece di bellezza, nunca invece di mai, per cui i nostri figli lo prendono in giro. Parla bene l’italiano, mio marito, ma non lo parla meglio di me. Decidiamo di comprare due paia di pantaloni più il giubbotto. Alla cassa, mentre sto pagando, la commessa mi chiede: «Da dove venite?» Le spiego che abitiamo a Roma, che ci siamo trasferiti in Italia lo scorso anno da New York. A quel punto la commessa dice: «Ma tuo marito deve essere italiano. Lui parla perfettamente, senza nessun accento». Ecco il confine che non riuscirò mai a varcare. Il muro che rimarrà per sempre tra me e l’italiano, per quanto bene possa impararlo. Il mio aspetto fisico. "

Jhumpa Lahiri, In altre parole, Guanda (collana Tascabili), 2015¹, pp. 101-102.

[pier-carlo-universe]

La Maledizione del Genio: I Legami Familiari Spezzati di Brooke Hayward

Nel suo affascinante memoir "Haywire" del 1977, Brooke Hayward esplora il prezzo della brillantezza e del privilegio, svelando la tragica fine della sua famiglia di Hollywood.

Nel suo affascinante memoir “Haywire” del 1977, Brooke Hayward esplora il prezzo della brillantezza e del privilegio, svelando la tragica fine della sua famiglia di Hollywood. Il 1977 ha segnato l’uscita di uno dei memoir più avvincenti della storia di Hollywood: “Haywire” di Brooke Hayward, un libro che getta luce sulle ombre del privilegio e del successo nella sua famiglia. Figlia del famoso…

[jurjenkvanderhoek]

"IK BEGIN MET IK. DAT LIJKT ME HET BESTE VOOR EEN AUTOBIOGRAFIE"

Voordat ik het derde deel van de memoires van Freek de Jonge opensla, lees ik het boek over de schilder Jopie Huisman. Ze waren vrienden, Freek en Jopie. Het boek "Schilder van het mededogen" gaat over Huisman, maar is het verhaal van Jopie. De voddenboer en schilder heeft tegen het eind van zijn leven het idee daadwerkelijk langzaam te verdwijnen. Hij maakt ook een vaag zelfportret op de rug gezien zittend achter zijn ezel, een laatste schilderij. Die gedachte van ontsnappen van het leven komt ook bij mij op wanneer ik "De Zeeuwse jaren" lees. Dat Freek tegen de tijd van zijn 80e levensjaar denkt langzaam uit het beeld van Nederland te verdwijnen. Misschien dat hij daarom op de achterbank bij André van Duin gaat zitten, terwijl hij daar eigenlijk geen zin in heeft. Maar zijn zoon zegt hem het wel te doen, 'anders raak je helemaal in de vergetelheid'.

Zoals voor verfilming een boek wordt gedramatiseerd, zo heeft Freek de Jonge voor zijn memoires het leven gefantaseerd. Dat speelt door mijn hoofd wanneer ik deel 3, “de Zeeuwse jaren”, lees. Niet dat deze plausibele wetenschap een geamuseerd lezen in de weg staat. Integendeel. Freek zal een fotografisch krachtig geheugen bezitten. Dat moet ook wel wil je vele avonden lang jaren achtereen op het podium staan om een onemanshow af te draaien. Of het zit allemaal nog in zijn hoofd opgeslagen of hij zal een nauwgezet dagboek hebben bijgehouden. Want hij weet nog precies wat er zich in zijn leven door de tijd heeft afgespeeld. Kent nog exact de woorden die gezegd zijn in de dialogen. Kan zelfs de kleding en de haardracht van mensen die met hem optrokken en langs hem zijn gegaan uit zijn geheugen opdiepen. Hij is een goede getuige met een sterk verhaal. Een vertelling uit de eerste hand, een toeschouwer van zijn eigen leven met een ervaringsdeskundig relaas.

Natuurlijk is er niemand die Freek’s memories op feitelijkheid natrekt. Geen lezer die gaat googelen om te kijken of het allemaal wel waar is wat Freek schrijft. Of het fantasie is of een grote dosis realiteit uit de herinnering behelst aangedikt met wat humor en drama. Freek is tenslotte een komiek. We nemen hem met een korrel zout.

Neem nu de brainstormweek in Oudehaske. Het spreekt mij aan, omdat ik er ook ooit eens heb vertoefd en mijn vrouw er op een steenworp afstand haar jeugd heeft doorgebracht. Zwom in en zeilde op het verveende meertje. Toch kan ik weinig achterhalen van wat Freek over de camping bij het Nannewiid schrijft. Collega cabaretier Jacques Klöters schrijft in één van zijn columns, die steevast beginnen met de woorden ‘Ik moest vanmorgen denken’: “Freek vertelde later in interviews over de week in Oude Haske waar hij met medecorpsleden Bram, Just Enschede en Eddy Habbema aan het eerste programma werkte. Ze hadden wat poplp's bij zich, Freek een lp van Toon Hermans. De conference van de Sprekert, daar kon Freek geen genoeg van krijgen. Hij voelde zich aangetrokken tot de woordspelingen en quasi-diepzinnigheden en maakte ze ook.”

Verderop in het boek word ik echter meteen al gelogenstraft op mijn scepsis, wanneer Freek van het verleden naar het recente heden springt. Hij lijkt een writers block te hebben, van de voorgenomen discipline om te schrijven komt weinig terecht. Er zijn te veel actuele zaken die hem in de weg zitten om zijn herinneringen op een rij te zetten. Zijn toestand en die van zijn vrouw, en al die andere zaken daar buiten om, zitten zijn creativiteit in de weg. Het is niet duidelijk of hem dat overkomt wanneer hij middenin 1968 zit wanneer zijn vader is overleden.

Dat dit oprakelen van dat verleden hem zoveel verdriet geeft en hij ook nog de eigen actuele neergang meemaakt, of dat hij nog met het boek moet beginnen. In elk geval is het daar gesitueerd tussen de bladzijden van wat voorviel in dat jaar. Tussen de sterfdag en de begrafenis wordt hij, Freek, en de lezer, ik, met hem bepaald bij het hier en nu. Tot in de haarvaten en de plasbuis wordt een en ander beschreven, zijn ongezonde terugval en die van vrouw Hella. Legt in het heden uit hoe hij over zijn verleden schrijft. Welke moeite en tegenzin het hem kost alles terug te halen van het verleden in het heden om het te noteren. ‘Het leven leiden, het lijden leven’ – lees ik ergens in de qua aantal woorden omvangrijke memoires.

Met enige weemoed in zijn pen schrijft Freek breedvoerig over wat hem in de jaren 60 van de vorige eeuw overkwam. De ontdekking van het studentenleven met vooral feesten en weinig studie, de ontgroening. Freek is meer bezig met zijn voornemen op het podium te staan dan in de collegebank te zitten. Het optrekken met familie en vrienden, “Ik had vrienden, natuurlijk. Niet zoveel. Nooit gehad. Ik had genoeg aan mezelf.” De kalverliefde, “ik was overvallen door iets wat groter was dan mijn gekoesterde toneelverlangen.” De gewaarwording van seksueel genot, deze pagina’s in het boek kunnen in de schaduw staan van de erotische roman ‘Vijftig tinten grijs’.

Ach, het zijn allemaal van die zaken waar een gezonde jongeman in de bloei van zijn leven tot volle wasdom mee te maken heeft en krijgt. Het geloof, God, die een leven lang vat op hem blijft houden, maar niet het handvat is waaraan zijn vader houvast heeft. Zijn vader speelt in het boek een belangrijke rol, zoals vaders dat doen in de levens van zonen. Het komt flagrant tot uiting wanneer hun aardse levens elkaar scheiden, het sterven van zijn vader zet Freek met beide benen op de grond.

Dan, in het hoofdstuk 2023, laat De Jonge het achterste van zijn tong zien, geeft hij inzicht in zijn verdriet. Hij zet als het ware de deur wijd open naar zichzelf, een deur die altijd op een kier bleef staan in zijn doen en laten, zijn leven en werk, zijn shows. Het leven was een show tot de waarheid aan het licht kwam.

Deze interval in de memoires van de jaren 60 geeft aan “de Zeeuwse jaren” een eeuwigheidswaarde. Zonder dat was het een flauw grappig evenwel aantrekkelijk leesbaar boek gebleven, een autobiografie van een jongen die komiek wilde worden. “Je moet vanuit het niets beginnen. Geen verwachting, louter verlangen. De mensen moeten naar jou toe komen. Je moet niet uit zijn op gezelligheid. Probeer vanuit het ongemak te spelen.”

Op een goed moment wordt Bram Vermeulen het verhaal in geschreven. Een punt waarop ik aldoor gewacht heb, want Bram en Freek, Neerlands Hoop (in Bange Dagen) blijft als instituut tot de verbeelding spreken. Het is bijzonder te lezen hoe toegenegen Freek over Bram schrijft. Dat hij inziet niet zover te hebben kunnen komen zonder zijn inbreng. Het was een verstandshuwelijk dat op het hoogtepunt in een scheiding uitliep. Dat te constateren neem ik een voorschot op deel 4. Maar de mannen verdwenen nooit uit elkaars gedachten, hoewel er wel wrok en jaloezie bleef. “In onze samenwerking zag Bram zichzelf graag als de dienstbare, onmisbare aangever die mij de gelegenheid bood te scoren. (…) Hij had inzicht, hij had smaak en bovenal kritiek die niet irriteerde maar uitdaagde en stimuleerde andere keuzes te maken.”

Het derde deel in de serie memoires van Freek de Jonge geeft vooral een tijdsbeeld. Een tijdsbeeld met een open einde. Want slechts staat het slot van het verhaal aan het begin van wat de knuppel in het hoenderhok van het cabaret deed gooien. Neerlands Hoop heette vernieuwend te zijn, achteraf bezien passend in de tumultueuze periode van toen. Ik kan niet wachten die wederwaardigheden door Freek op mijn bordje opgeschept te krijgen. Het zal smaakvol zijn. Maar nu hap ik met genoegen nog van “de Zeeuwse jaren”, waarin tot de verbeelding sprekende voorvallen die deze jaren de revue passeren langskomen en in de memoires meespelen. Het is daarom ook een soort van historisch verantwoord boek, gezien vanuit het perspectief van een enkel persoon die tot het collectief geheugen is gaan behoren. Maar langzaam in het niets verdwijnt als stip op de horizon aan de andere kant van de Oosterscheldekering, zoals afgebeeld op de omslag van het boek. In het roze van de weemoed en het groen van de herinnering. Het repertoire van Neerlands Hoop mag dan gedateerd zijn, in de eigen komische shows en de memorabele boeken heeft Freek voor de eeuwigheid een monument nagelaten. Voor zichzelf een standbeeld opgericht.

De Zeeuwse jaren. Memoires 3. 1962-1969. Freek de Jonge. Uitgeverij Atlas Contact, 2024.

[primepaginequotidiani]

PRIMA PAGINA La Stampa di Oggi giovedì, 22 agosto 2024