#alain musy | Explore Tumblr posts and blogs

jgmail · 4 years ago

Text

Los enemigos de Gramsci

Por Álvaro Bianchi, Daniela Musi

Fuentes:

Jacobin

Antonio Gramsci nació un día como hoy (Ales, Cerdeña, 22 de enero) en 1891. Hace varias décadas que los intelectuales conservadores, como Olavo de Carvalho y Roger Scruton, presentan a uno de los mayores teóricos marxistas del siglo XX como el símbolo de una gran amenaza al orden capitalista. Y no se equivocan.

Traducción de Valentín Huarte

A mediados de los años 1980, el intelectual conservador inglés Roger Scruton fundó la revista The Salisbury Review, en la cual publicó una serie de artículos sobre los intelectuales «de izquierda» del siglo XX. Abordó los pensamientos de György Lukács, Louis Althusser, Herbert Marcuse y Antonio Gramsci en una compilación titulada Locos, impostores y agitadores: pensadores de la nueva izquierda (1984). Scruton sostenía que se estaba desarrollando una guerra ideológica. Según él, el concepto marxista de hegemonía podía definirse como una herramienta de la «ideología de la dominación de clase» de los marxistas, responsables de inculcar –o de «legitimar»– una idea de autoridad. Por este motivo, «ningún pensador político en la coyuntura europea y estadounidense moderna puede ignorar las transformaciones que impusieron a nuestra vida intelectual los escritores y activistas de izquierda», los propagadores de la «hegemonía».

Al discutir la izquierda que emergió en Europa a partir de la segunda mitad de los años 1960, Scruton creía estar frente a un consenso inédito que amenazaba las «costumbres, las instituciones, la política de los Estados occidentales» y renovaba la «teoría y la práctica del comunismo». De esta forma, alertaba sobre el problema del «retorno del jacobinismo», sintetizado ahora «emocionalmente» bajo una nueva forma, ya no como disputa partidaria por la conducción de las masas, sino como un conjuro que «secretamente conquistará su objetivo común» sin un liderazgo definido de manera estable.

La principal referencia política de Scruton fueron los levantamientos estudiantiles de 1968 en Europa y en Estados Unidos. Según su opinión, estas manifestaciones, la nueva edición de 1975 de los Cuadernos de la cárcel y la importante difusión de los escritos del autor en cursos universitarios y organizaciones de izquierda llevaron a un renacimiento de la influencia de Gramsci. El italiano renació como teórico político, crítico cultural, filósofo y canon revolucionario entre los círculos intelectuales y políticos que estaban ávidos de una «orientación moral e intelectual».

De este modo, Gramsci era presentado como el autor de una nefasta teoría de la imposición de la legitimidad del intelectual de izquierda sobre el hombre común, una estrategia en la cual el liderazgo partidario clásico perdía espacio frente a las transformaciones «graduales» realizadas por personas especializadas en la conducción de las masas.

Según la visión de Scruton, las ideas gramscianas habilitaban a que los activistas post-1968 se percibieran a sí mismos como «intelectuales» y «legisladores». Lo que Gramsci denominaba «revolución pasiva» –el proceso de transformaciones graduales que desbloquearían imperceptiblemente el camino para el que surja un nuevo orden social– no era más que una versión izquierdista de la buena y vieja circulación de las élites. Entonces, la originalidad del pensamiento gramsciano radicaba en percibir la existencia de una «nueva hegemonía» al plantear el dominio de clase como fruto del encuentro de «dos fuerzas»: los intelectuales de izquierda y las «masas». Gramsci habría elaborado de esta forma la verdadera teoría del fascismo, o sea, la estrategia política de conformación de una «unidad ideal» capaz de manipular la cultura y, por medio de ella, impulsar transformaciones políticas y económicas de largo plazo.

A inicios de los años 1980, el francés Alain de Benoist, otro intelectual conservador, empezó a dedicarse también al pensamiento de Gramsci. Su análisis era diferente al de Scruton. Asumió una actitud positiva frente a la experiencia de los movimientos y las protestas emergentes en los años 1960, a los cuales percibirá como una «novedad» de la política occidental. De esta forma, se esforzó para pensar las posibilidades de creación de una «nueva derecha», que fuese la antítesis directa de la renovación que atravesaba a las izquierdas en Europa. Con este fin se apropió de las ideas gramscianas.

En enero de 1969, de Benoist fundó el Grupo de Investigación y Estudios para la civilización europea (GRECE, por sus siglas en francés), que tenía como objetivo la formación político-cultural y contaba con el compromiso de intelectuales nacionalistas. En 1981, el GRECE realizó su 16° Congreso bajo el lema «Por un gramscismo de derecha». Esta propuesta reunía al activismo de la «nueva derecha» alrededor del proyecto de creación de organizaciones políticas conservadores con un abordaje cultural, algo inexistente en las experiencias de la época, aun considerando a los representantes del neoliberalismo naciente.

Para de Benoist, la principal contribución de Gramsci habría sido la de ayudar al ideario conservador para que vuelva a poner las ideas conservadoras «en su lugar». Les idées à l’endroit fue justamente el título del libro publicado en 1979, en el cual de Benoist planteó la necesidad de una derecha que tuviese algo que decir sobre los intelectuales como Gramsci. Una derecha capaz de superar el tipo de «leninismo» espontáneo con el cual actuaban en la disputa inmediata por el poder político y avanzar en el sentido de un activismo «gramsciano», es decir, un activismo interesado en los efectos del «poder cultural» y «metapolítico» de la correlación de fuerzas a nivel político. Ese interés «cultural» era, según de Benoist, lo que diferenciaba a las nuevas izquierdas de los años 1960 y 1970 de las derechas que, hasta entonces, no habían tenido éxito en renovarse; era necesario enfrentar a los adversarios sobre su propio terreno.

A su vez, la Nueva Derecha francesa, nacida más de polémicas periodísticas que de compromisos intelectuales e iniciativas serias, debía encontrar una estrategia para criticar el igualitarismo socialista. La oportunidad estaba en los flancos de la Nueva Izquierda, especialmente en su tendencia a menospreciar y negar la política de masas. Este flanco –el elitismo no deliberado de las organizaciones de la Nueva Izquierda– permitía retomar el viejo argumento del conservadurismo reactivo, que apela a las «mayorías silenciosas», para convertirlo en una «aceptación trágica del mundo».

En otras palabras, les daba la oportunidad a las nuevas derechas de elaborar una actitud política elitista, pero no negativa y, justamente por eso, de presentarse como una alternativa a las izquierdas. Las nuevas derechas, seguía el argumento de de Benoist, debían aprovechar el valor político de su propuesta «masiva» para hacer que el conservadurismo volviera a desempeñar el papel de explicación del mundo y de las cosas. La actitud social crítica que, en las nuevas izquierdas, encontraba su límite en la negación del «fascismo» y del «totalitarismo», debía ser tomado por las nuevas derechas como un punto de partida, como una «aceptación trágica».

América Latina también vivió una reacción conservadora al pensamiento de Gramsci a partir de los años 1980. En 1984, el primer número de la revista católica argentina Gladius discutió la «penetración marxista en América Latina» y, más específicamente, el papel de la educación en el pensamiento revolucionario gramsciano. En su presentación, esta revista de orientación tomista anunció que se estaba desarrollando una «guerra contracultural» en la Argentina, representada por la falta de «respeto a la vida, al amor, a la patria, a la familia, al matrimonio […], a la distinción entre los sexos e incluso a la condición humana de ser libre e inteligente». El papel que tenía Gramsci en esta ofensiva era recuperar el valor de las ideas y del pensamiento, al afirmar que la transformación social era una transformación del espíritu humano.

Gramsci había comprendido que una revolución comunista como la de 1917 en Rusia jamás ocurriría en Italia y había elaborado «grandes tesis» sobre cómo esa transformación podría desarrollarse por otro camino. En este sentido, la filosofía de la praxis sería una tentativa de pensar la «resolución pacífica de las contradicciones existentes en la historia y en la sociedad», o sea, la anticipación por medio de consensos a nivel superestructural acerca de las transformaciones necesarias para derrotar a la burguesía.

De aquí el interés especial que Gramsci tiene por los intelectuales, su esfuerzo por convencerlos de que no es posible «saber sin comprender, sin sentir y sin ser apasionado», es decir, que no es posible pensar sin acercarse al pueblo, sin «entenderlo históricamente y relacionar dialécticamente sus necesidades con una concepción superior del mundo». La conexión sentimental era el comienzo de la relación entre intelectuales y pueblo, el antídoto contra la burocratización y contra el formalismo.

Con este objetivo, Gramsci formuló una nueva concepción de las élites intelectuales, que era fruto de la fusión entre la especialidad del oficio y la actividad política. Compitiendo entre sí, estas actuarían como vanguardia de la revolución comunista, es decir, como promotoras de una revolución cultural. La formación de estas élites no sería improvisada ni discontinua, sino el resultado de un plan de «reforma intelectual y moral» íntimamente asociado con un plan de «reformas económicas». Gramsci, en este sentido, habría «continuado la vía abierta por Lenin».

En América Latina, para los católicos de Gladius, la mayor expresión de la política gramsciana era la capacidad de penetración ideológica, una forma de lucha mucho más peligrosa que las tentativas revolucionarias de confrontación armada de los años 1960 y 1970. En el terreno ideológico, seguía su argumento, todavía existían los riesgos de la «mimetización» y de la «infiltración» del pensamiento revolucionario, gracias al poder de atracción que ejercía sobre ciertas «mentalidades entusiastas» a través de las «ambigüedades» y las «elipsis» del discurso.

La lucha ideológica revolucionaria en el continente desbordaba principalmente en dos direcciones. En primer lugar, el papel del tercermundismo y del «indigenismo» como concepciones histórico-culturales «de agitación antiblanca», es decir, «que reniega de manera explícita del descubrimiento y del sentido cristiano-católico, mariano-misionero y grecorromano de la Conquista, la Civilización y la Evangelización de estas tierras [latinoamericanas]». En segundo lugar, la lucha ideológica se desplegaría contra la política de derechos humanos, que era presentada como la «constante preservación, justificación y apoyo al avance del comunismo».

En otras palabras, la «ideologización» aquí se refería al hecho de que la defensa de los derechos humanos, promovida por «grupos de solidaridad», entidades, asociaciones y organismos internacionales, llevaría a la crítica e incluso a la condena de las actitudes represivas de las dictaduras militares en el continente. Esta poderosa «ideología de los derechos humanos», por lo tanto, servía en la práctica para «justificar o tolerar a los agentes de la subversión». O una política «ideológica» que, en el caso de Argentina, asumía una connotación mítica en un movimiento tan fuerte y amplio como el de las Madres de Plaza de Mayo.

En Estados Unidos, los conservadores no mostraron la misma sofisticación de los ingleses y de los franceses, ni siquiera la de los católicos argentinos, y desplegaron una visión del mundo extraña y conspirativa, en la cual era difícil saber quiénes eran los agentes de la conspiración y cuáles eran sus propósitos. En 1988, en el segundo informe del Comité de Santa Fe –un think tank conservador enfocado en América Latina, fundado durante el gobierno de Ronald Reagan–, se mencionó explícitamente la influencia de las ideas de Gramsci en el continente. Titulado Una estrategia para América Latina en los años 1990, el informe de L. Francis Bouchey, Roger Fontaine, David C. Jordan y Gordon Sumner argumentaba que una de las principales consecuencias de esta influencia era el fortalecimiento de una ideología «estatista» y favorable a la teología de la liberación que podía observarse en casi todos los países latinoamericanos.

El informe del Comité de Santa Fe circuló ampliamente en los medios militares de América Latina. En un contexto en el cual se debilitaba el argumento conservador sobre una supuesta ofensiva soviética y terrorista en la región, la subversión comunista adquiría otros contornos: por un lado, se presentaba vinculada al tráfico de drogas; por otro, como una expansión de la influencia de los intelectuales de izquierda inspirados por las ideas de Gramsci, especialmente mediante una reinterpretación de los valores éticos y religiosos. El acompañamiento sistemático de las transiciones democráticas en el continente –influenciando la «cultura política» de los nuevos regímenes– sería la única manera de enfrentar tales amenazas y garantizar el sostenimiento de una estructura de Estado permanente (en los medios militar y judicial).

Para la opinión pública estadounidense, la denuncia de esta conspiración gramsciana a la luz del día asumió tonos estridentes a inicios de los años 1990, de la mano del locutor de radio Rush H. Lihnbaugh, autor del bestseller The Way Things Ought to Be (1992). Según Limbaugh, Gramsci preconizaba la necesidad de una «larga marcha dentro de las instituciones» antes de que el «socialismo y el relativismo resulten victoriosos». El objetivo del pensador era «transformar el modo en el que toda la sociedad piensa sus problemas […]. Para comenzar, hay que subvertir y minar la creencia en Dios».

El locutor de radio creía que, a pesar de que el «oscuro comunista italiano» era desconocido, los thinks tanks de la izquierda le construían altares. A partir de los años 2000, esas teorías conspirativas fueron reunidas bajo la bandera del «marxismo cultural», el cual, en palabras de un especialista en asuntos militares –el conservador William S. Lind– había logrado traducir el marxismo «de la economía a la cultura». En esa operación, la «teoría de la hegemonía cultural» de Gramsci defendía que la creación de un «nuevo hombre comunista» debía desarrollarse antes de que «cualquier revolución política fuese posible». Para esto, era necesario enfocar «los esfuerzos de los intelectuales en los campos de la educación y la cultura».

La idea de una «larga marcha», en la cual se escuchaba el eco de la hazaña histórica de Mao Tsé-Tung en China, parece ser recurrente. Según Raymond V. Raehn, colaborador de Lind en la crítica de lo políticamente correcto, «Gramsci vislumbró una larga marcha a través de las instituciones de la sociedad, incluidos el gobierno, el poder judicial y militar, las escuelas y los medios». La conclusión de Raehn era que el «multiculturalismo puede ser visto como un medio para ponerle fin al control de la hegemonía cultural tradicional de la sociedad estadounidense».

Para los conservadores estadounidenses, la única barrera entre la hegemonía gramsciana y las conciencias de las personas era el «alma cristiana». Destruirla era el principal objetivo de aquella.

Este acercamiento entre un discurso político conservador y un discurso religioso de tonos fundamentalistas signó los ataques a Gramsci que se desarrollaron en el contexto estadounidense. Las amenazas a la cultura occidental denunciadas por los conservadores eran interpretadas, al mismo tiempo, como amenazas al cristianismo.

El Gramsci de Olavo

La demonización de Gramsci desembarcó en Brasil algunos años más tarde. El artífice de este movimiento fue el escritor Olavo de Carvalho, que traspuso a Brasil, a veces de modo literal, los argumentos de Lind y Limbaugh. Desde el primer libro de su trilogía, A nova era e a revolução cultural (1994), Carvalho trataba a Gramsci como una mente diabólica que interpretaba y daba sentido al mal. El texto de este volumen tiene las marcas de la prisa. El autor había admitido conocer muy poco sobre el tema. La erudición superficial cedía lugar al argumento fácil y a los ejemplos de política contemporánea, con una prosa grosera y muchas veces sexista. Los errores biográficos y los anacronismos se amontonan, y hasta llegan a ser divertidos, como es el caso de la referencia a una supuesta «hija» de Gramsci, quien, en realidad, fue padre de dos niños.

Carvalho afirmó que había comenzado a hablar públicamente sobre el «gramscismo petista» en 1987. El año coincide con el 5° Encuentro Nacional del Partido de los Trabajadores (PT), el primero en el cual se desarrolló algún debate sobre la estrategia del partido. Los documentos del partido hablaban de hegemonía, de sociedad civil, de bloques políticos. Los significantes eran gramscianos, aunque no lo eran los significados. Pero poco importa. Carvalho estaba de acuerdo con la izquierda, que a su vez estaba convencida de que la realización de la hegemonía implicaba una «gran marcha hacia el centro de los aparatos del Estado».

Aquí estaba la amenaza que ponía en riesgo al mundo tal como se lo había conocido hasta entonces. El mal podría encarnar aquí o allá, pero siempre en una fuerza que está más allá de todos y que a todos dominará: «no es solo el PT el que sigue a Gramsci; todos los hombres de izquierda de este país lo siguen desde hace una década sin darse cuenta».

Carvalho insistió en esta tesis. El problema no estaba en que el «número de adeptos conscientes y declarados del gramscismo» fuese grande. Por el contrario. Pero el «gramscismo no es un partido político, no necesita militantes inscritos ni electores fieles». Es «un conjunto de actitudes mentales», que están presentes en individuos que probablemente nunca oyeron hablar de aquel «jorobado maldito», y que colaboran con una estrategia política «sin tener la menor consciencia de lo que hacen». Gramsci sería, en última instancia, la famosa estructura sin sujetos.

Esta amenazadora estrategia que atrae a los incautos y los pone a hacer aquello que no saben es la hegemonía. En la versión particular de Carvalho, la hegemonía es la aparente negación de la política: «nada de política, nada de prédica revolucionaria». La hegemonía actuaría en un nivel prepolítico, con el propósito de «operar un giro de 180 grados en la cosmovisión del sentido común, transformar los sentimientos morales, las reacciones básicas y el sentido de las proporciones». Eso es lo que sería imperdonable en Gramsci y lo que lo convertiría en el enemigo número uno de la derecha conservadora: haber establecido que las concepciones del mundo son un campo en disputa, poniendo en riesgo los valores de la civilización cristiana occidental.

A comienzos de los años 2000, en el contexto en el que estaba emergiendo el PT como una alternativa electoral de izquierda a los sucesivos gobiernos de agresiva orientación neoliberal que lo precedieron, la amenaza «gramsciana» reapareció en el ambiente cultural de los intelectuales conservadores brasileños y llegó a los medios militares. A revolução gramscista no ocidente (2002) fue el título que le dio el general Sérgio Coutinho a un libro que volvía a presentar los peligros que planteaba la circulación de las ideas de Gramsci en Brasil. Para el autor, el pensamiento gramsciano brasileño, nacido de las fracasadas tentativas terroristas de impedir el avance de la «revolución de 1964», buscaba ahora una «vía pacífica» hacia el poder, inspirándose en la experiencia eurocomunista.

En esta interpretación, la estrategia «gramsciana» había sido organizada por el Partido Comunista Brasileño (PCB) desde los años 1970 como un plan para una transición temporalmente no violenta hacia la democracia, un «interludio democrático-burgués». Luego, las minorías comunistas activas en este proceso habrían actuado en la disputa ideológica del proceso constituyente de los años 1980, amedrentando a las «mayorías democráticas» y preparando el terreno para la toma del poder.

En la interpretación del general, el florecimiento de la influencia de las ideas gramscianas en diversos partidos brasileños de izquierda y de centroizquierda de aquel entonces, junto a la emergencia electoral del PT durante los años 1990, implicaban la coronación del gramscismo como estrategia política. La amenaza gramsciana se expresaba en la difusión rápida de la idea de un «nuevo socialismo» como elemento desencadenante de una «guerra psicológica» que tenía como objetivo debilitar, vaciar y ridiculizar las instituciones capitalistas, las fuerzas armadas y la Iglesia.

De hecho, los partidos actuaban como distintos «aparatos de hegemonía adquieren funciones estatales», como las oenegés y los movimientos sociales. Por lo tanto, frente a una amenaza de este tipo, la única manera de enfrentar el avance del gramscismo sería la conformación de un «nuevo centro» que fuese capaz de recuperar, de reorganizar y de devolver su debido protagonismo a las fuerzas «reprimidas» durante el proceso de la transición democrática brasileña.

Conservadurismo unido

A fines de los años 2010, la reconstrucción de la trayectoria de las ideas de Gramsci entre los intelectuales conservadores alrededor de todo el mundo ganó una importancia particular. Estas interpretaciones no tienen un valor intrínseco en los medios académicos y en las investigaciones especializadas y, tal vez por eso, no llamaron mucho la atención. Sin embargo, en el ambiente político, la emergencia de liderazgos y de nuevos –y no tan nuevos– polemistas antigramscianos parece plantear la necesidad de un análisis detenido del papel que las ideas gramscianas cumplen en la gramática del pensamiento político de las denominadas nuevas derechas. A fines del S. XX, las ideas de Gramsci fueron escogidas como punto de partida para la exploración y la presentación de un nuevo terreno de conflicto político que ya no estaba signado por la división del mundo en dos polos nítidos. La lucha de clases, afirmaban unánimemente los intelectuales conservadores, se desplazaba hacia la esfera poco distinguible de la «cultura», de las «redes de valor», de las ideologías.

A pesar de esto, hubo muchas maneras de enfrentar este enemigo común de la «civilización europea», de los valores católicos y de la tradición militar en América Latina (y de las «libertades» seculares en la nación estadounidense). Para algunos, Gramsci representaba un conjunto de ideas que debía ser desenmascarado y repudiado en sus fundamentos; para otros, su marco teórico debía ser absorbido y transcripto en clave neoconservadora; y hubo también quienes pensaron que era necesario vigilar las experiencias políticas y culturales de las nuevas democracias, que supuestamente develaban las mismas formas renovadas de subversión comunista inspiradas por Gramsci. Sin embargo, todos los intelectuales antigramscianos creían que el pensador y dirigente sardo representaba, sobre todo, la continuidad de una amenaza profunda.

Las ideas de Gramsci, aun bajo los escombros de la ya escuálida experiencia «oriental», siguieron inspirando y orientando los deseos revolucionarios. Especialmente sus escritos y cartas de la cárcel, dejaron la marca indeleble de la resistencia metódica y paciente en un siglo que emanaba un aroma pestilente de triunfalismo y barbarie. Gramsci enseña, a fin de cuentas, a pensar y a actuar en las peores condiciones materiales y subjetivas, y es por eso que sus ideas y sus conceptos son capaces de convertirse en la lengua franca de la resistencia de los grupos subalternos de varios países del mundo.

La reconstrucción del pensamiento antigramsciano, en sus distintas vertientes, puede revelar reflejos distorsionados de esa lengua, como modulaciones antagonistas de los esfuerzos para impedir la derrota definitiva de la utopía socialista. De esta forma, irónicamente, el pensamiento de Gramsci forma parte del botín disponible para los arqueólogos de un pasado de luchas sociales radicales y del reencuentro de este con nuevas antítesis vigorosas. (Este texto fue publicado en la primera edición especial de Jacobin Brasil (2019) sobre marxismo cultural).

* Daniela Musi es posdoctoranda en Ciencias Políticas en la Universidad de São Paulo. Su proyecto trata sobre la historia del pensamiento político brasileño. Álvaro Bianchi es profesor de ciencias políticas en la UNICAMP y estudioso del pensamiento político italiano, estadounidense y latinoamericano.

#socialismo #antonio gramsci #nueva derecha #pensamiento

0 notes

astroprzestrzen · 7 years ago

Text

Księżyc w Baranie

Jest coś niezwykłego w lunarnych baranach. Osoby z taką konfiguracją planetarną posiadają wewnętrzną pewność siebie. Są pełni energii, ekspresyjni i niesamowicie charyzmatyczni. Do każdego nowego wyzwania podchodzą z wielkim entuzjazmem. Jest bardzo mało przedsięwzięć, których nie odważyliby się podjąć. Zakładają oni, że z każdej sytuacji wyjdą zwycięska ręką. Czy każde ich działanie kończy się sukcesem? Niekoniecznie, ale nie pozwolą, aby inni zorientowali się, że rozpoczęty projekt nie poszedł tak dobrze, jak pierwotnie założyli. Zresztą lunarne barany szybko zapominają o wcześniejszych potknięciach. Identycznie wygląda sytuacja z okazywaniem uczuć. Księżyc w naszym horoskopie odpowiada za emocje, za naszą wewnętrzną naturę, za nasze instynktowne odruchy. Lunarne Barany uzewnętrzniają emocje w spontaniczny, impulsywny sposób. Nie są one w stanie powstrzymać swoich reakcji. W odróżnieniu od lunarnych Koziorożców, Skorpionów i Wag nie potrafią chować w sobie złości. Musi mieć ona ujście na zewnątrz. Każde uczucie jest tu naznaczone ogniem pasji. Można się pokusić o stwierdzenie, że są oni prostolinijni, ale to nie znaczy, że bezkonfliktowi. W ich towarzystwie należy uważać na to, co się mówi, gdyż nie mają oni nic przeciwko potyczkom słownym, aby udowodnić swoje racje. U nich rzeczy są "białe" albo "czarne". Mają tendencję do traktowania wszystkiego jako rywalizacji, a wszystkich jako konkurentów, z którymi należy wygrać. W ich towarzystwie nikt nie zazna znudzenia. Takie osoby samą swoją obecnością ożywią każde przyjęcie. Zdecydowani, głośni, otwarci, weseli. Wyjątkowo szybcy w podejmowaniu decyzji oraz w "rzucaniu" żartami. Błyskawicznie potrafią spuentować rzuconą w ich kierunku uwagę. Chętnie opowiadają historie, w których uczestniczyli. Czasami ich poczucie humoru może niektórych urazić, ponieważ jest ono bardzo bezpośrednie, a w najgorszym przypadku grubiańskie,prostackie i ordynarne. Obserwując lunarne barany, można mieć wrażenie, że patrzy się na bawiące się dzieci. Jest w nich tyle entuzjazmu, iż mogliby obdzielić nim kilkanaście osób. I rzeczywiście często się nim dzielą. Gdy są szczęśliwi, to chcą, aby inni też byli. Ich entuzjazm jest bardzo zaraźliwy. Solarne barany potrzebują w swoim życiu wysiłku fizycznego do zachowania równowagi, u lunarnych baranów istnieje potrzeba ciągłego angażowania się. Barany nienawidzą nudy, gdy jakimś cudem wkradnie się ona do ich życia, inicjują różnego rodzaju zajęcia. Stawiają sobie kolejne cele, którym próbują podołać. W odróżnieniu od lunarnych Panien nie są to zajęcia, należące do sfery życia codziennego. Lunarne barany zapiszą się na kurs: języka obcego albo wspinaczki wysokogórskiej. Są całkowicie pochłonięci przez swój aktualny cel. W dążeniu do niego pomaga im wrodzony subiektywizm. Lunarne Barany wiedzą, ile są warte. Nikt, ale to nikt nie posiada takich umiejętności autopromocyjnych jak oni. Po prostu wierzą oni w niezawodność, piękno, użyteczność, wszechstronność produktu, który reklamują. W wielu przypadkach produktem, który reklamują, jest ich własna osoba. Bardzo zależy im na poczuciu bycia niezależnym. Ich wewnętrzna potrzeba dowodzenia może czasami wykraczać poza nich. Z troski mogą, mianować się "dowódcami" innej osoby albo grupy, a wiadomo, że nie każdy lubi taką pomoc. Trzeba również przyznać, iż bardzo dobrze sprawdzają się w roli cheerleaderki/a. Są oni pierwszymi osobami, które trzymają za nas kciuki i dopingują, aby się nam powiodło.

Księżyc w astrologii wpływa na postrzeganie matki. Księżyc potrafi nam dużo powiedzieć o matce. Jeżeli w horoskopie urodzeniowym pojawia się księżyc w Baranie, to oznacza, że matka była wybuchowa, pełna energii, niezależna, władcza. Jeśli księżyc otrzymuje negatywne aspekty to agresywna i apodyktyczna. Możemy zaobserwować, że matki lunarnych baranów wykonują zawody typowo męskie, gdzie należy wykazać się odwagą, szybkością, heroizmem, zdecydowaniem, a może i nawet siłą fizyczną. Matki tych osób są policjantkami, strażakami, kierowcami (rajdowymi). Jeżeli księżyc znajduję się w X domu, to mogą one być głową firmy, szefem. Co ciekawe, nierzadko zdarza się, iż są to matki samotnie wychowujące dziecko. Zajmują się one domem, dzieckiem, pracują, przejmują, przynajmniej w części, rolę ojca. Edukują, chronią, zabawiają, troszczą się o dziecko, przy tym same zarabiają na cały dom. Nic dziwnego, że w oczach dziecka (słusznie) jawią się one jako bohaterki.

Wróćmy jednak do osób posiadających światło w tym znaku. Lunarne baranice to niezależne, waleczne kobiety, głośno wyrażające swoje zdanie, a nawet bym się pokusiła o stwierdzenie, że w wielu przypadkach to feministki... Bądź co bądź posiadają one duża siłę emocjonalną. I swoimi poglądami, zachowaniem, stylem życia wyprzedzają ówcześnie pojętą definicje/pojmowanie kobiecości. Notorycznie życie nakłada na nie potrzebę wcielania się w rolę Super bohaterek – czasami również na ekranie. Księżyc w Baranie możemy odnaleźć w horoskopie urodzeniowym: Pameli Anderson, odgrywającej na srebrnym ekranie rolę dzielnej ratowniczki w "Słonecznym patrolu". Pameli słońce znajduje się w Raku, dlatego niosła ona pomoc topiącym się. Pamela Anderson w życiu prywatnym jest zapaloną działaczką na rzecz ochrony zwierząt oraz środowiska; Lyndy Carter - odtwórczyni roli Wonder Woman; Lucy Lawless aktorki znanej z tytułowej roli w serialu "Xena - wojownicza księżniczka".

Mężczyźni, u których w horoskopie pojawia się księżyc w Baranie obdarowani są pewnym magnetyzmem, przyciągającym rzesze kobiet (i nie tylko) - Marlon Brando, Alain Delon, Antonio Banderas, Russel Brand, Henryk VIII;) Bije od nich taka tradycyjną męskość. Jak już wcześniej zostało wspomniane, są szybcy, bezpośredni, zdecydowani, sprawiają wrażenie, że wiedzą co robią, przez to inni w ich obecności czują się bezpiecznie. Dają poczucie stabilność. Lubią też być pionierami w swoich dziedzinach zainteresowań/zawodowych. Znani są też ze swojego zamiłowania do rywalizacji. To wszystko sprawia, iż można ich określić jako niebywale ciekawych ludzi.

#astrologia #astrology #księżyc w baranie #ksiezyc w baranie #Baran #zodiak #lunarne Barany #Aries Moon

1 note · View note

drflochocolate-blog · 6 years ago

Photo

"Ambil bahan-bahan yang terbaik — biji kakao terbaik — dan olah dengan cara tradisional terbaik, dan kita memiliki cokelat terbaik" Alain Ducasse

Alain Ducasse adalah ahli makanan kelas dunia Monégasque kelahiran Prancis. Kehebatannya dalam bidang makanan dibuat film dokumenter The Quest of Alain Ducasse.

Ahli makanan dunia mengatakan bahwa Cokelat terbaik adalah cokelat yang dibuat dengan cara tradisional.

Drflochocolate adalah cokelat terbaik karena dibuat dari bahan terbaik Musi Rawas Sumatera Selatan. serta diolah dengan cara tradisional terbaik. Bukan itu saja, kemasan budaya luhur Musi Rawas menambah rasa bukan hanya di lidah tetapi juga di hati.

Drflochocolate Cokelat Terbaik Indonesia, Cokelat Indonesia, Cokelat Musi Rawas, Cokelat Sumatera Selatan. Cokelat Indonesia.

Salam Budaya Luhur.

#drflochocolate #chocolate #cokelat #coklat #indonesianchocolate #bestchocolate #cokelatmusirawas #musirawas #cokelatsumateraselatan #sumateraselatan #nibs #darkchocolate #chocolateinstitute #cokelatindonesia #cokelatterbaikindonesia #musirawassempurna #happy #joy #best #food #foody #healthyfood #chocolatefactory #kesabaran #origami #patience #rfc #chocolatedrip #culture #wisdom

0 notes

yummyummy-404 · 7 years ago

Photo

ALAIN APALOO by phphoto Had a great evening together with this fine artist and the backing group. Very skilled musicians all of them and a pleasure to listen to. November 30, 2017 at 08:47PM

#500px #lxmusic #concert #lxscene #lisbon #lisboa #lxstores ALAIN APALOO Concert phphoto concert #musi

0 notes

magazynkulinarny · 8 years ago

Text

Francuska zupa cebulowa i kilka słów na jej temat

Ile gospodyń (i gospodarzy), tyle przepisów na zupę cebulową, również - a może zwłaszcza - francuską. Jedni wstępnie cebulę przysmażają na jasno, drudzy są zdania, że bezwzględnie musi być skarmelizowana na brązowo. Niektórzy dodają do niej cukier, inni uważają, że to profanacja. Są tacy, którzy zaprawiają ją białym winem i tacy, którzy dodają wyłącznie wino czerwone. Część osób ją miksuje, a pozostali sami daliby się pierwej zmiksować, niż uczynili to zupie cebulowej. Jedna jedyna rzecz nie wzbudza animozji: robi się ją z cebuli.

Jakiś czas temu - zniecierpliwiona sporami wokół tego, jak powinna, a jak nie powinna wyglądać francuska zupa cebulowa - postanowiłam trochę się o niej dowiedzieć. Przewertowałam rozmaite materiały i przepisy, zarówno od renomowanych szefów kuchni (Paul Bocuse, Jacques Pepin, Alain Passard, Guy Savoy, Eric Ripert i Raymond Blanc), jak i zwykłych gospodyń domowych, do których mam duże zaufanie. Szefowie kuchni chętnie modernizują klasyczne dania, zostawiając w nich swój osobisty ślad. Natomiast nobliwe panie Madeleine, Christine czy Solange gotują tak, jak ich matki lub babki. Receptury starszych pań przekonują mnie znacznie bardziej niż młodocianych blogerek, które częściej podążają za trendami niż odwołują się do przeszłości.

Odkurzyłam zatem “Kulinaria francuskie” Andre Domine’a, “I know how to cook” Ginette Mathiot, “Saveur Cooks Authentic French" Colmana Andrewsa i Dorothy Kalins oraz “Francuskiego szefa kuchni” Julii Child. Nie licząc tej ostatniej - która wiele lat spędziła w Paryżu gotując i pisząc o kuchni francuskiej - świadomie nie sięgałam po przepisy lubianych i cenionych przeze mnie amerykańskich szefów kuchni, ponieważ... hmm... nie są Francuzami.

Z przyjemnością poznałam historię tej zupy. Jak nietrudno się domyślić, ten prosty i skromny posiłek na salony trafił spod strzech. W miastach rozpowszechnił się w VII wieku. W Paryżu i w Lionie podawano soupe à l'oignon w gospodach, bistrach i bouchons otaczających hale targowe, gdzie sprzedający i kupujący mogli się nią rozgrzać wczesnym rankiem. Tania i szybka w wykonaniu, była częstym pożywieniem robotników z przędzalń jedwabiu w Lionie. Doczekała się też kiepskiej renomy i przydomku “zupa pijaków”, gdyż stosowano ją jako antidotum na alkoholowy chuch.

W owym czasie przygotowywało się ją wyłącznie na wodzie. Cebulę smażyło się na maśle, karmelizowało, zalewało wodą i zapiekało pod pieczywem z serem Gruyère. Z upływem czasu zupę zaczęto wzbogacać czerwonym winem (zwyczaj "faire chabrot", czyli dolewanie wina do końcówki zupy), a następnie innymi trunkami.

“Gratinée”, pojawiające się niejednokrotnie w nazwie zupy, oznacza zapiekanie, czyli dodatek opieczonego pieczywa obsypanego serem. Nie każda francuska zupa cebulowa posiada ten element, choć zazwyczaj jest on obecny.

Podobnie jak i u nas, we Francji równie chętnie spiera się o to, kto pierwszy coś wymyślił, albo która wersja tej samej potrawy jest smaczniejsza lub bliższa oryginałowi. Paryżanie żrą się (nomen omen) z liończykami m.in. o zupę cebulową. Mieszkańcy obu miast utrzymują, że to u nich ma ona swoje korzenie (zapominając, że zupa ta znana już była w czasach Cesarstwa Rzymskiego).

Różnice między obydwiema zupami najkrócej można opisać następująco. Paryżanie przygotowują ją na wywarze warzywnym, mięsnym (wołowina lub kurczak) lub rosole, z dodatkiem tymianku lub liścia laurowego, i wzbogacają czerwonym lub białym winem, ewentualnie koniakiem. Liończycy gotują ją na wodzie i dopełniają Maderą lub Porto. Spotkałam się jednak z wieloma francuskimi przepisami, w których nie ma ani kropli alkoholu. Poza tym ci pierwsi nazywają ją: Soupe à l’Oignon à la Parisienne, Gratinée Parisienne lub Gratinée des Halles, a ci drudzy: Gratinée Lyonnais, Soupe à l'Oignon Lyonnaise lub Soupe à l'Oignon Gratinée.

To, co charakteryzuje francuską zupę cebulową, a odróżnia od wariacji na jej temat, jest całkowity brak dodatku cukru (w amerykańskich przepisach znajduję go często, nawet u Julii Child), a także karmelizowanie jej na jasno/ blonde lub złoto (spotykam się z poradami w sieci, że powinna być brązowa, jak na konfiturę z cebuli). Tak przygotowują ją zawodowcy oraz gotujące mères i grand-mères. I jeszcze jedno. Cebule kroi się w cienkie plasterki, a nie pióra, i smaży na maśle, a nie oliwie. Do zapiekania używa się nie tylko Gruyère’a, ale również Comte’a, francuskiego Emmentala i Cantala.

Czytając o soupe à l'oignon trafiłam też na ślad polski. Otóż były już wtedy król Polski, a ówczesny książę Lotaryngii i Baru, Stanisław Leszczyński zatrzymawszy się pewnego razu w zajeździe miał okazję spróbować zupę cebulową przygotowaną przez Nicolasa Apperta (szanowanego kucharza i cukiernika, wynalazcę apertyzacji). Był tak zachwycony jej delikatnością i subtelnością, że oznajmił iż nie opuści tego miejsca, aż nie nauczy się sam jej przyrządzać. Zszedł do kuchni i nalegał, aby przygotowano ją na jego oczach, by mógł czynić notatki. Tak też się stało. Appert nazwał zupę Soupe à l’Oignon à la Stanislas i zamieścił w swojej publikacji "Księga dla wszystkich gospodarstw domowych lub Sztuka konserwowania substancji zwierzęcych i roślinnych” (1831).

Receptura na zupę cebulową znalazła się również w książce Aleksandra Dumas “Grand Dictionnaire de Cuisine” (1869). Mało kto wie, że autor “Hrabiego Monte Christo” i “Trzech muszkieterów” był zapalonym smakoszem i wydał dwie cenione książki dotyczące kuchni francuskiej.

Składniki: 12 cebul 5 łyżek masła 2-3 łyżki mąki 1 1/2 - 2 l bulionu warzywno-wołowego (drobiowego lub warzywnego) 2 liście laurowe łyżka suszonego tymianku 2 kieliszki czerwonego wina kilka kromek bagietki 100 g sera Gruyère sól i czarny pieprz do smaku

Przygotowanie: Obrać i pokroić cebule w dość cienkie półplasterki. Popłakać sobie, na zdrowie.

Na dużej patelni o grubym dnie rozgrzać masło. Gdy zacznie się pienić, wrzucić cebulę i doprowadzić do zeszklenia. Zmniejszyć ogień i dusić 20-25 minut, mieszając regularnie, aby się nie przypaliła. Gdy cebula złapie złoty kolor, dodać mąkę i dokładnie wymieszać. Jeśli trzeba, włożyć trochę masła. Smażyć razem, aż mąka się przyrumieni.

Przełożyć do garnka. Wrzucić liście bobkowe i tymianek. Powoli dolewać gorący bulion, cały czas mieszając, aby nie powstały grudki. Wlać wino. Doprowadzić do wrzenia i gotować na średnim ogniu ok. 30-40 minut, mieszając od czasu do czasu. Dosmakować solą i pieprzem.

Pieczywo opiec w piekarniku lub na patelni. Ser zetrzeć na tarce.

Zupę przelać do żaroodpornych miseczek (usuwając liście laurowe), na wierzchu ułożyć kromki pieczywa i hojnie obsypać je serem. Wstawić do piekarnika nagrzanego do 180°C i piec ok. 20 minut.

Podawać gorące.

#francuska zupa cebulowa #zupy #soupe à l'oignon #soupe à l'oignon gratinée #french onion soup #soups #soup #kuchnia francuska #french cuisine

4 notes · View notes

ponapisach · 5 years ago

Link

Do pewnego stopnia kanadyjski film "Po pierwsze przeżyć" wpisał się idealnie w aktualne nastroje i sytuację na świecie. Kręcony w zeszłym roku w Quebecu francuskojęzyczny obraz w reżyserii Patrice'a Laliberté (to jego pełnometrażowy debiut) swoją premierę miał w lutym 2020 roku na kanadyjskim festiwalu Rendez-vous Québec Cinéma. Patrice Laliberté nie powalczył wprawdzie o żadną nagrodę, ale i tak jest w pewnym sensie zwycięzcą. Ze swoim obrazem, teraz, na międzynarodowej platformie dostał kilka wersji dubbingu, wielojęzyczne napisy i widza, który aktualnie siedzi w domu i wypatruje takich produkcji jak ta. "Po pierwsze przeżyć" mówi właśnie o części społeczeństwa, która ciągle przygotowuje się na nadchodzącą apokalipsę. To „Preppersi”, którzy po powrocie z pracy sprawdzają zapasy, ostrzą noże, ćwiczą węzły marynarskie, śpią w namiocie w ogródku.

Jednym z nich jest Antoine (Guillaume Laurin), który od lat widzi już jaskółki zwiastujące wszystko co najgorsze. W prologu twórcy przedstawiają entuzjastę surwiwalowych technik i to, jak „zaraził” swoim hobby całą rodzinę. Bo trzeba Wam wiedzieć, że w domu takiego mężczyzny przygotowani muszą być wszyscy. Nie ironizuję, ale podejrzewam, że ile noży Antoine nie naostrzy, ilu alarmów w domu nie podniesie i ilu dróg ewakuacyjnych nie przećwiczy z rodziną, to i tak nie będzie przygotowany na losowe wypadki, które, jak życie pokazuje, uderzą z tej najmniej oczekiwanej strony. Czy znaczy to, że trzeba zrezygnować z takich przygotowań? Absolutnie nie. Rób to, na co masz ochotę, byle nie szkodzić osobom postronnym. Gorzej gdy dodatkowa militarna otoczka, która w pewnym momencie łączy się z surwiwalem, przejmie kontrole nad zdrowym rozsądkiem, jak w "Po pierwsze przeżyć".

Gdy bowiem jesteś na pewnym etapie swojej pasji (może już obsesji), chciałbyś się nią dzielić, szkolić się z sobie podobnymi, wyjeżdżać na zgrupowania. Tak jak Antoine. Mężczyzna dołącza do jednego z takich obozów, którego właściciel, Alain (Réal Bossé), jest personą bardzo zasłużoną wśród tych nieustannie przygotowujących się na kataklizmy. W leśnych odstępach ma swoją przystań, na której prowadzi cykl szkoleń. Antoine razem z garstką mieszczuchów biega po lesie, oprawia króliki, strzela, zakłada pułapki, aż do śmiertelnego wypadku jednego z uczestników. Reakcja w cywilizowanym świecie powinna być jasna, zawiadomić policję, pogotowie, jakiekolwiek służby. Ale gdy do głosu dochodzi kino gatunkowe, jasne jest, że fabularna oś oprze się właśnie na próbie zatuszowania incydentu. Alain chce przemilczeć wypadek (nie bardzo wiadomo, jak by to miało się udać), znajduje poplecznika, a reszta obstaje przy swoim. Rzecz jasna jest to bardzo naciągane, a ciąg dalszy już znacie. Bohaterowie filmu będą musieli wykorzystać wszystko to, co podpatrzyli na YouTube, przypomnieć sobie, jak poruszać się na wrogim terenie i spróbować wezwać pomoc. Alain będzie próbował ich powstrzymać.

Napisałem we wstępie, że "Po pierwsze przeżyć" wpisuje się do pewnego stopnia w aktualne nastroje. To prawda, twórcy rzeczywiście przez swoje surwiwalowe tło filmu i komentarz płynący z ust trzymającej się przez chwile razem grupy jasno przedstawiają punkt widzenia, jaki towarzyszy sportretowanym postaciom. Wszystko bowiem, według nich, zmierza ku wojnie, głodowi, zakładają najgorsze scenariusze. Klęski żywiołowe, kryzys gospodarczy, upadną dogmaty, państwa, ludzie rzucą się sobie do gardeł. W dobie epidemii (o której też pada kilka zdań) każdy może liczyć tylko na siebie, a przygotowania mają służyć temu, by obronić siebie i rodzinę. Z taką narracją kanadyjski film z pewnością znajdzie szerokiego odbiorcę i może odnieść sukces. Jak się to się jednak ma do sztuki filmowej? To sprawnie nakręcony dramat z elementami akcji, kilkoma niezłymi scenami (nawet brutalnymi) i jednym ciekawym zwrotem w wydarzeniach. Wprawdzie nie zobaczycie niczego nowego (cokolwiek wymyślicie, pewnie tu będzie), ale ten trwający raptem 80 minut thriller spełnia wszystkie wymogi dobrze nakręconego kina, choć niestety rzadko trzymającego w napięciu.

#réal bossé #patrice laliberté #marc beaupré #marilyn castonguay #guillaume cyr

0 notes

mrlylerouse · 6 years ago

Text

New 'Dial Code Santa Claus' Trailer - A VHS-Era R-Rated 'Home Alone'

"The best holiday movie you've ever seen!" Alamo Drafthouse + the American Genre Film Archive (AGFA) have debuted a new trailer for a long lost, VHS-era holiday action cult classic from France called Dial Code Santa Claus which they are re-releasing in theaters this year. Originally titled 36.15 code Père Noël (which roughly translates to "Dial Code Santa Claus" in French), then retitled to Deadly Games for other international releases, the movie has mostly only been available as a bootleg ever since its original debut in 1990 (after a film festival premiere in 1989). Described as the movie that Home Alone ripped off, it's about a nerdy kid stuck at home on Christmas who goes to war with Santa when he invades his home. It "disturbed critics and the moviegoing public with its uncompromising look beneath the surface of the beloved holiday." Starring Alain Musy and Patrick Floersheim. I'd kill to see this on a big screen, looks totally awesome. ›››

Continue Reading New 'Dial Code Santa Claus' Trailer - A VHS-Era R-Rated 'Home Alone'

from FirstShowing.net https://ift.tt/2EBPE6l

0 notes

dariusblogpl · 7 years ago

Text

Tydzień w telewizji: Domy za grube miliony, Gareth Thomas - Coming out rugbysty, Homo czy hetero - kwestia wyboru? ...

Gareth Thomas - Coming out rugbysty/BBC

Od poniedziałku do piątku: E! News o 22:00 na E! Entertainment. Moda na sukces o 19:30 na Nowa TV. Współczesna rodzina o 21:00 na Fox Comedy HD, po 4 odcinkach. Teoria wielkiego podrywu 2x 22:00 na Comedy Central. Gotowe na wszystko o 15:55 TVN 7. Ally McBeal o 20:00 na ATM Rozrywka. Izba przyjęć o 13:00 na Discovery Life

Poniedziałek: Gogglebox. Przed telewizorem o 21:55 na TTV. Pół żartem, pół serio, odc. 1 o 22:40 na TTV.

Mały dom, duże możliwości: Maleńka arka, 29 m kw., odc. 13 o 20:00 na Lifetime z udziałem pary gejów.

dailymotion

Skandalista Larry Flynt o 20:30 na Cinemax2. Opowieść o życiu Larry'ego Flynta (Woody Harrelson), wydawcy pisma "Hustler" i właściciela pornograficznego imperium. Pogardzany w dzieciństwie Flynt zaczyna od handlowania wódką. Na początku lat 70. staje się właścicielem klubu ze striptizem. Wówczas poznaje prostytutkę Altheę (Courtney Love), która wkrótce zostaje jego żoną. Flynt wpada również na pomysł promowania klubu przy pomocy czasopisma. W ten sposób powstaje "Hustler", bardziej obrazoburczy od "Playboya". Publikowane w nim jednoznacznie pornograficzne zdjęcia spowodowały, że Flynt zyskał olbrzymią popularność. Jest wielbiony, staje się ikoną kultury masowej i właścicielem fortuny. Zyskuje jednak również wielu wrogów, którzy odsądzają go od czci i wiary. Mimo to nadal niefrasobliwie prowokuje społeczeństwo, co prowadzi do tragedii. Postrzelony przez zamachowca Flynt resztę życia musi spędzić na wózku inwalidzkim. Wkrótce liczni przeciwnicy próbują również zniszczyć go procesami sądowymi. W najważniejszej rozprawie przed Sądem Najwyższym Flynt, powołując się na pierwszą poprawkę do konstytucji, domaga się uznania prawa do szerzenia pornografii. Próbuje mu pomóc prawnik i przyjaciel, Alan Isaacman (Edward Norton). Komplikują się relacje Flynta z bratem Jimmym (Brett Harrelson), zaś Althea pogrąża się w narkotykowym nałogu. Kariera Flynta stopniowo się załamuje.

Wtorek: Królowe życia 2, odc. 6 o 21:00 na TTV. W sieci oszustwa, odc. 4 o 22:30 na TLC. Pani Doubtfire o 14:15 na POLSAT. Piękna i Bestia o 20:10 na HBO. Królowe życia. Extra, odc. 1 i 2 o 21:55 na TTV.

Miles o 08:00 na HBO 3. W małym miasteczku w stanie Illinois mieszka Miles Walton (Tim Boardman) - nastoletni gej, który marzy o studiach w Chicago. Pewnego dnia chłopak odkrywa, że jego niedawno zmarły ojciec (Stephen Root) wszystkie oszczędności przeznaczone na edukację Milesa wydał na swoją kochankę. Zdesperowany nastolatek postanawia skorzystać ze stypendium siatkarskiego oferowanego przez prestiżowy Uniwersytet Loyola. Istnieje jednak mały kłopot - jedyna drużyna działająca na tej uczelni rekrutuje tylko kobiety. Komedia Nathana Adloffa (Nate and Margaret) to bezpretensjonalna opowieść o pościgu za marzeniami. W głównej roli wystąpił początkujący aktor Tim Boardman (Madam Secretary), a na ekranie towarzyszą mu Molly Shannon (Divorce), Missi Pyle (Zaginiona dziewczyna), Stephen Root (Człowiek, który gapił się na kozy) oraz Yeardley Smith (Lepiej być nie może). Produkcję nagradzano na kalifornijskich festiwalach kina niezależnego.

Środa: Grey's Anatomy: Chirurdzy 14, odc. 6 i 7 o 21:05 na FOX. Urodzie na ratunek, odc. 56 o 22:30 na TLC. Millerowie 2, odc. 7, 8, 9, i 10 o 22:00 na Universal Channel. Carrie Fisher i Debbie Reynolds prywatnie o 21:00 na HBO2.

Nadeszło lato o 16:40 na Cinemax 2. Maria (Matilda Anna Ingrid Lutz) i Marco (Gabriele Muccino) są zagubionymi nastolatkami z Włoch, którzy właśnie ukończyli liceum. Nie wiedzą, co dalej zrobić ze swoim życiem. Na razie postanawiają wyruszyć do USA na wakacje. W San Francisco spotykają parę gejów - Matta (Taylor Frey) i Paula (Joseph Haro) - która oprowadza ich po mieście. Młodzi ludzie szybko się zaprzyjaźniają i razem przeżywają lato, które już na długo pozostanie w ich pamięci. Ujmująca opowieść o dorastaniu i odkrywaniu swojej seksualności.

Gareth Thomas - Coming out rugbysty o 22:00 na PLANETE+. Opowieść o znanym walijskim rugbyście, który w grudniu 2009 roku, jako pierwszy zawodnik w tej dyscyplinie, otwarcie przyznał się do swojego homoseksualizmu. Niezwykle odważna deklaracja zszokowała świat, na zawsze zmieniając życie Thomasa. Były sportowiec opowie m.in., co skłoniło go do ujawnienia swojej orientacji i czemu przez tyle ukrywał prawdę.

Domy za grube miliony, odc. 7 o 21:00 na Lifetime, z udziałem ujawnionego geja Josha Flagga.

youtube

Homo czy hetero - kwestia wyboru? o 23:00 na PLANETE+. Homoseksualizm przestał być uważany za chorobę psychiczną czy też skutek wady genetycznej. Traktowany jest jako jeden z wariantów orientacji seksualnej. Twórcy dokumentu poszukują odpowiedzi na pytanie, czy pociąg do osób określonej płci można dziedziczyć, stanowi on wynik indywidualnego wyboru, czy w grę wchodzi dobór naturalny. Naukowcy odsłonią przed widzami tajniki genetyki, przywołując przykłady zaczerpnięte z eksperymentów i badań.

dailymotion

Czwartek: Operacje plastyczne do poprawki, o 22:30 na TLC. Urodzie na ratunek, odc. 5 o 21:30 na TLC. Domy za grube miliony, odc. 7 i 8 20:00 na Lifetime

Potwór z szafy o 02:40 na Cinemax. Oscar (Connor Jessup) nie ma łatwego życia. W dzieciństwie ciężko przeżył rozwód rodziców, był też świadkiem brutalnego ataku o charakterze homofobicznym. Dziś mieszka z ojcem (Aaron Abrams) i próbuje zrozumieć samego siebie. Chłopak boi się przyznać przed samym sobą, że jest gejem i ucieka w świat swojej wyobraźni. Pewnego dnia w jego życiu pojawia się przystojny i charyzmatyczny Wilder (Aliocha Schneider). Nowa znajomość sprawi, że Oscar będzie musiał skonfrontować się z rzeczywistością. Dramat jest debiutem kanadyjskiego reżysera Stephena Dunna (krótki metraż "We Wanted More"). Opowiada historię niepewnego swej tożsamości seksualnej nastolatka z dysfunkcjonalnej rodziny. Twórcom udaje się z powodzeniem oddać emocje i wewnętrzne rozterki głównego bohatera, zaś całość doprawiona jest ironicznym humorem i wzbogacona o elementy fantastyczne. W główną rolę przekonująco wciela się rewelacyjny Connor Jessup (serial "Wrogie niebo", "Czarny ptak"). Obok niego występują znany z serialu "Hannibal" Aaron Abrams, Joanne Kelly ("Ani drgnij"), Aliocha Schneider ("Noc w Ville-Marie") oraz Mary Walsh ("Dziewczyna z New Waterford"). Produkcja zdobyła nagrodę dla najlepszej kanadyjskiej fabuły na MFF w Toronto.

Piątek: Królowe życia 2, odc. 8 o 22:00 na TTV. SMILF, odc. 6 o 21:00 na HBO 3.

Ciało - nowa męska obsesja o 23:30 na TVN Style. Obecnie mężczyźni spędzają przed lustrem o 30% więcej czasu niż przedstawicielki płci pięknej. Często kupują kosmetyki, chodzą na siłownię, do kosmetyczki i na solarium, a nawet robią sobie makijaż permanentny, farbują włosy i się depilują. W filmie pojawi się kilku takich mężczyzn: król selfie i nastolatkowie umięśnieni niczym kulturyści. Wyjdzie na jaw, jak daleko mogą się posunąć w walce o doskonały wygląd i dlatego tak im na nim zależy.

Kochanka dla niepełnosprawnych o 23:30 na TLC. Rachel Wotton to Australijska seksworkerka, która z pasją wypowiada się na temat wolności seksualnej ekspresji. Otwarcie odsłania kulisy pracy i mówi o relacjach z ludźmi z niepełnosprawnością.

Sobota: Gogglebox. Przed telewizorem o 22:45 na TTV. Dzidzitata, 5x od 16:00 na Comedy Central Family. Grey's Anatomy: Chirurdzy 14, odc. 7 o 22:00 na FOX. Królowe życia 2, odc 8 o 23:30 na TTV. Urodzie na ratunek, odc. 6 o 23:30 na TLC. #sława o 22:40 na TVN Style. Homo czy hetero - kwestia wyboru? o 01:30 na PLANETE+.

Thomas Gareth - coming out rugbysty o 21:00 na PLANETE+. Opowieść o znanym walijskim rugbyście, który w grudniu 2009 roku, jako pierwszy zawodnik w tej dyscyplinie, otwarcie przyznał się do swojego homoseksualizmu. Niezwykle odważna deklaracja zszokowała świat, na zawsze zmieniając życie Thomasa. Były sportowiec opowie m.in., co skłoniło go do ujawnienia swojej orientacji i czemu przez tyle ukrywał prawdę.

youtube

Niedziela: Z kamerą u Kardashianów o 20:00 na E! Entertainment. Dzidzitata 5x od 16:00 na Comedy Central Family. Madonna: Rebel Heart - trasa koncertowa o 22:00 na HBO2. Królowe życia. Extra, odc. 1 i 2 o 22:55 na TTV.

Trzy pokolenia o 14:25 na CANAL+ Film. Maggie (Naomi Watts) samotnie wychowuje nastoletnią córkę, która podejmuje decyzję o zmianie płci. Ray (Elle Fanning) źle czuje się w swoim dziewczęcym ciele i chce to zmienić. Potrzebuje jednak zgody swojego biologicznego ojca na medyczną procedurę. Maggie rozpoczyna poszukiwania dawnego partnera, by zdobyć potrzebne oświadczenie. Tymczasem matka kobiety, lesbijka Dolly (Susan Sarandon), próbuje zaakceptować decyzję wnuczki.

Kochanek czy kochanka o 22:05 na METRO. Loli (Victoria Abril) i Laurent (Alain Chabat) tworzą z pozoru szczęśliwy i zgodny związek, lecz tak naprawdę kobieta - zajmująca się na co dzień domem i dwójką dzieci - czuje się samotna i zaniedbywana przez męża, który bez skrupułów nawiązuje coraz to nowe romanse. Laurent jest agentem nieruchomości. Praca ta sprzyja tylko jego zdradom. Pewnego dnia w życiu małżonków pojawia się lesbijka Marijo (Josiane Balasko), której zepsuł się samochód i dlatego szuka pomocy. Marijo zakochuje się w pięknej Loli. Laurent wraca z pracy i ze złością próbuje wyrzucić kobietę z domu. Niebawem kobiety zostają kochankami. Mimo rozpaczliwych sprzeciwów Laurenta, nowa znajoma wprowadza się na stałe do ich domu... Film napisała i wyreżyserowała Josiane Balasko, którą nagrodzono Cezarem za scenariusz. Obraz był też nominowany do Złotego Globu.

#tv

0 notes

masezerano · 7 years ago

Photo

Hariho abandi benshi arik'uyu musi nshaka kuvuga kur'uyu mu jamaa. Yitwa Alain Theddy Bimenyimana asengera FECABU Gihosha, akaba ar'umwe mu baririmvyi banje. Ndashima Imana yampuje nawe, arakijijwe akund'Imana kandi afise umutima wo GUHIMBAZA no GUTAZIRA Imana, aciye bugufi kandi atwenza cane. Uyu ndamwubaha cane kuko igihe cose nkoresheje repetition ahari ivyo nakoze vyose abisubiramwo vyose kandi akabikora neza kundusha ndamwubaha cane kandi ndamukunda. Turi kumwe ngafatirwa sintinya ngo vyokwononekara abikora neza cane 🙏🏻🙏🏻🙏🏻. Ndamushimira Imana kandi ukuj'imbere kwiwe n'umugisha kuri twese. Ndabakunda kandi ndabubaha cane. #Masezerano #SiJeNkirihoNiKristoMuriJe #WumvAmahoroMenshiCaneNcutiYanje (à Africa/Bujumbura)

#sijenkirihonikristomurije #wumvamahoromenshicanencutiyanje #masezerano

0 notes

zkrajevska · 7 years ago

Text

ROZMOWA POMIĘDZY RUINAMI

W temacie wojny wiele zostało już powiedziane i wiele pewnie jeszcze będzie, jednak Hiroszima,moja miłość robi to w sposób wyjątkowy. Odnosi się do tematu bardzo kameralnie, delikatnie i osobiście, zadając jednak pytania najcięższej wagi. Bo przecież tragedia do której często odnosimy się jako do ogółu, to tragedia każdej poszczególnej jednostki. Debiutujący w formie pełnometrażowej Alain Resnais skupia się na portrecie psychologicznym dwójki zagubionych ludzi, z dwóch zupełnie odmiennych części świata, na których jednak wojna pozostawiła swoje piętno. Ona - francuska aktorka przyjeżdżająca na plan zdjęciowy do Hiroszimy, nie potrafiąca odciąć się od dawnej miłości, zagubiona w labiryncie swojej przeszłości. On - miejscowy architekt, z bagażem wspomnień i obrazów których nie potrafi wyrzucić z głowy. I pytanie, kończące wspomniany już w tytule wiersz Sylvii Plath, idealnie jednak wpisujące się w motyw filmu: ,,Jaka ceremonia słów może naprawić spustoszenie?”

Obraz ten świetnie przedstawia motyw pamięci. W głowie kobiety (fenomenalnie zagranej przez Emanuelle Rivę) powstaje konflikt. Nie może przecież zapomnieć o tym co było. Jednak musi zapomnieć jeśli chce iść naprzód. Sprawia to ból, jednak ciężko odrzucić coś co zostało już tak głęboko zakorzenione. Mentalnie wpadła ona w pułapkę swojej własnej historii. Beznamiętnie porusza sie po świecie snując swoje przemyślenia, zanurzając głowę pod kranem licząc, że może to ją ocuci, że wszystko spłynie razem z wodą. On zaś nie może wyrzucić z pamięci obrazów. Mówi do niej, iż tak naprawdę nie widziała tego miasta, bo nie widziała tego co on - ludzkich ciał, zniszczonego miasta, kataklizmu. Oboje jednak w swoim zagubieniu trafiają na siebie więc czy na powojennych zgliszczach ludzkiej psychiki może na nowo narodzić się uczucie, czy pozostanie tylko kolejnym ciężkim do wymazania wspomnieniem, kolejnym Nevers i Hiroszimą?

Coś co traktuje jako jeden z największych atutów kina samego w sobie a co szczególnie sprawdza się w tym filmie jest to, że podczas oglądania robimy introwertyczną podróż wgłąb nas samych. Słuchając wewnętrznych monologów w wykonaniu Rivy, przypomni nam się nasze własne uczucie sprzed lat, obudzą się wspomnienia, dawno skrywane emocje.Część z nich może będzie nawet nowa i dotychczas nam nieznana. Na pewno jednak obraz ten pozostanie z nami długo po projekcji. Bo oprócz jego uniwersalnej wymowy, każdy, niezależnie od jej rozmiaru, taką swoją Hiroszimę przeżył.

#recenzje #hiroszimamojamiłość

0 notes

filmowyclub-blog · 7 years ago

Text

Kickboxer Oglądaj Online

Kurt sloan (alain moussi) i jego starszy brat eric (darren shahlavi) musi spełniać słynnego rodu venice, california, specjalizujący się w sztukach walki. kurt był zawsze w cieniu eric, brakowało instynktu trzeba być mistrzem. w jednym z braci turnieju odwiedził bataille kurt bezwzględnymmistrzem klipów w muya thai (dave bautista). gdyna oglądał na własne oczy, z rękami jokerisch zabitego…

View On WordPress

#kickboxer #Kickboxer Cały Film #online

0 notes

eventicatanzaro-blog · 7 years ago

Photo

CIRCLE CLUBBIN'SIDE - Dutty Summer w Dj Delta Yard Beat Dj MDee CircleClub CZ

http://eventicatanzaro.it/event/circle-clubbinside-dutty-summer-w-dj-delta-yard-beat-dj-mdee-circleclub-cz-9/

Cz Allianz Promotion vi invita al secondo appuntameto dell’11a stagione del Dutty Summer, una di quelle serate dove #anythingcanhappen !!!” Dopo il party di apertura assieme a Lampa Dread (OLHP), Panza (Supersonic) & Pakkia Crew, questa settimana è dedicata all’arte del mixing/djing e del soundclash! Ospiti di questa settimana (come la scorsa) sound e djs vincitori dei più importanti, prestigiosi e recenti soundclash e contest a livello italiano e mondiale degli ultimi mesi.

● Mercoledì 02 Agosto ● Dutty Summer “Champions Night” with:

▶︎ DJ DELTA (Red Bull Thre3Style Italian Champion 2016 🇮🇹 ) Campione italiano e finalista mondiale del RED BULL THRE3STYLE 2016, la più spettacolare competizione fra DJs al mondo che ogni anno raduna i migliori performers di tutte le nazioni offrendo showcase mozzafiato!!!

DJ Delta http://www.djdelta.it https://soundcloud.com/dj-delta-one https://www.youtube.com/user/ignaziocamarda

▶︎ YARD BEAT (“The Japanese Warrior – from Yokohama, Japan 🇯🇵 ) Vincitori del BOOM ALL STAR SoundClash 2017, e partecipanti, appena due settimane fa, al REGGAE SUMFEST Soundclash, due tra i più importanti soundclash in Jamaica svolti negli ultimi mesi!!!

YARD BEAT http://www.yardbeatsound.com/ https://soundcloud.com/yard-beat-sound https://www.youtube.com/channel/UCWYgQdMFUSRmbqtJkX1WIHA

Open act: ▶︎ DJ MDEE (“Notorious Dj” contest Champion 🇮🇹 ) DJ MDee https://soundcloud.com/dj_mdee

Early Fire: ▶︎ CZ ALLIANZ TEAM Cz Allianz Promotion

@ Circle Clubbin’side Lungomare di Soverato – Catanzaro

Infoline: 380 7557781

🇯🇲 😎 💣 💥 🔥 🔊

Gpx by ✍🏼 Simonluca Urbanmagic

________________________________________________________

DJ DELTA: DJ stilisticamente poliedrico, unisce una profonda conoscenza musicale ad una tecnica avanzata di scratch e mixing. I suoi dj set si distinguono per lo stile serratissimo delle selezioni fatte di cambi, jugglins e mix molto rapidi. Protagonista della scena black siciliana da oltre 20 anni, ha collaborato con diversi gruppi Hip Hop nazionali e internazionali quali Barile+Gheesa, Big Joe & Johnny Marsiglia, Mr.Phil, Stokka&MadBuddy, Dj Double S, Adriano Bono e partecipato alla realizzazione di album e mixtape a tiratura nazionale. Esperto di musica Funk, Soul, Hip Hop e Reggae, dalle radici ad oggi, sa muoversi trasversalmente costruendo live set sempre diversi.

Campione italiano e finalista mondiale del Red Bull Thre3Style 2016, la più spettacolare competizione fra DJs al mondo che ogni anno raduna i migliori performers di tutte le nazioni offrendo showcase mozzafiato.

E’ stato il dj ufficiale degli Shakalab, collettivo di musica Reggae-Hip Hop con cui ha realizzato due album (“Duepuntozero” – 2016 e “Tutto Sbagliato” – 2014), e ha portato in giro per l’Italia coinvolgenti live show e attesissimi concerti.

Nel 2015 pubblica insieme a DJ Double S il mixtape “ComboKlat”, una selezione che fonde HipHop e Reggae impreziosita dalla partecipazione dei nomi di punta della scena Reggae nazionale, come i Sud Sound System, i BoomDaBash, Mama Marjas, Brusco, e internazionale come Alborosie. Nel 2017, sempre con DJ Double S, pubblica il volume due di ComboKlat, che anche in questo caso vanta partecipazioni eccellenti come Ensi, Danno, Zuli, Payà, Marcolizzo.

Avido collezionista di vinili e instancabile digger, è stato ospite di importanti manifestazioni (come il Red Bull BC-ONE, il Tour the Forst, il Cici Film Festival, il Sunrise Festival, il PLAS, il Salina Doc Festival, il Be There or Be Square, Alcart, Inycon Festival ecc.) e guest in alcuni fra i più importanti clubs italiani (come il Demodè di Bari, il Club Partenopeo di Napoli, l’Urban di Perugia, l’Ecs Dogana di Catania ecc.) e internazionali (come il Gate 7 di Zurigo, il Casino Club di Madeira, ecc.). Convinto che il dj sia ormai un musicista a tutti gli effetti, pensa che la musica sia fatta dalle persone e non dagli strumenti musicali: poco importa che si abbia in mano un plettro o un crossfader, l’importante è che sia buona musica. Attualmente i suoi set spaziano dai suoni classici dell’Hip Hop e del Reggae al sound più moderno di matrice Trap/FutureDancehall/Moombahton.

YARD BEAT: Yard Beat was founded in 2007 in Yokohama Japan. The members of Yard Beat are the following Desem (Mc/ Selector/ Owner), Mitch (Mc/ Selector_NY Member), Lion (Selector/Mc_NY Member), Masa (Selector), Vito (Selector_Italy Member) and Holy Box crew (sound system engineers). Starting 2008, Yard Beat had the show with Bounty Killer, Elephant Man, Busy Signal, Munga, Pressure, Alaine, Sanchez, Marcia Griffiths, Bushman, Black Kat, Stone Love and Bass Odyssey in Japan. Also touring 27 places throughout Japan in three months. Appearance in Germany for Sentinel’s famous “Kingston Hot” event in 2009. In 2009, Yard Beat played for Global Clash in Brooklyn against Black Kat, Super Sonic, Tek-9, and Synemaxx. Promoting the Sound Clash tour in 5 cities called “Sound War 2K9” with other sounds and made a new history in Japan. Yard Beat has won the title three times consecutively and became the Sound War 2K9 champion. Starting the summer of 2009, Yard Beat has been playing for Xclusive radio ( FM 97.5 in Brooklyn ) every Monday night in New York City with Tek-9 for two years and played the front act for the show such as Tarrus Riley, Sanchez and Brooklyn Music Fest 2010 with all the greats. In 2010 for the first time in over a decade in Japan for one on one clash called “Dead this time” against a sound called Rock Desire from Osaka was booked and was a big success and made a extremely strong impression. December 3, 2010 in Brooklyn NYC Yard Beat participated in Global Clash against King Addies, Super Sonic, Black Kat, and Rootsman. Yard Beats first time going to war in Germany was in 2011 for the clash called “Modern Warfare” in Berlin and took the trophy over “City Lock Sound” Berlin’s home team favorite. Finishing off 2011 strong Yard Beat had an impressive showing at the “Brooklyn Show Down ~The Good The Bad The Ugly~” clash becoming victorious over Blunt Posse from the Bronx and Black Blunt Sound out of Negril Jamaica. Starting off 2012 sharp as a sword Yard Beat proved to be the better sound defeating Barrier Free in their hometown of Osaka in the clash called ” Who a di baddest Japanese Sound Killer” For the second time in Europe, Yard Beat decided to participate for the biggest sound clash in Europe in 2013. “War In The East” in Enschede Holland against Kosmik Movements from Brooklyn NY and the veteran Sentinel Sound from Stuttgart Germany. June 2, 2012 Yard Beat returns to Brooklyn for one of the most controversial clash yet against Justice from Jacksonville Florida and Orijahnal Vibes from Brooklyn. Due to the confusion of last minute rule change in tune fi tune Orijahnal Vibes ended up the victor but more importantly Yard Beat Sound won over the clash fans letting them know Yard Beat is still on top the frontline. In 2016, Yard Beat toured Europe in the summer time and performed at Rototom Sunsplash and Overjam Festival and all other countries in Europe. Also, Yard Beat was the first Japanese sound to perform officially in Africa for Sashamani Anniversary alongside Romain Virgo. Yard Beat had spent most of times touring outside of Japan in 2016 to expose the sound. In 2017, Yard Beat had decided to participate Boom Sound clash in Jamaica sponsored by Boon Energy Drink. Yard Beat gave a strong impression for the first clash defeating Renaissance from Jamaica by locking off and took next 2 clash defeating Ruff Cut and Rebel Tone from Canada with creativity of their custom dubplates. At the final round, defeated one of the baddest active sound clash sound Bass Odyssey and became the 2017 Boom clash champion. This clash is definitely one of the most controversial clash of the year but Yard Beat had proved to the world that music has no border and most importantly it is about the passion and teamwork makes a dream work. Yard Beat Brings a positive and energetic vibe along with a variety of selections and will keep playing for the people who love Reggae music and prove that music has no border to spread Reggae music worldwide.

DJ MDEE: Nato nel 1992. Ha la musica nel sangue da sempre, comincia a 10 anni a utilizzare i primi software per il mixaggio. A 18 anni incomincia la vera e propria carriera, esibendosi in quasi tutti i club della sua città. Influenzato dal mondo della black music, prende parte a quasi tutti gli hip hop show della sua città, esibendosi a fianco di Nitro, Salmo, Club Dogo, Mezzosangue, Coez, Gue Pequeno, e tanti altri. Nel 2012 fonda insieme ad un amico Badda Cutter Sound, composto da due dj che inizialmente intraprendono la sound system culture, per poi, negli anni, avvicinarsi alle sfumature più innovative ed elettroniche della black music, esibendosi come resident al Don Pedro (Soverato),Scogliera di Pietragrande (Montepaone) e in quasi tutti i live di Eman, cantante di origini calabresi che successivamente arriverà a firmare con Sony music. L’estate 2014 cambiò la concezione della musica per Mattia, grazie all’incontro con alcuni top dj italiani come : Dj Tayone, Dj Jay K. Sempre nel 2014 frequenta i corsi online della Qbert scratch Accademy di Dj Qbert, il più forte scratch dj al mondo e, spinto dalla passione di vecchia data per il turntablism, decide di intraprende la strada del dj/performer. Nel settembre 2015 si trasferisce a Milano, e per la prima volta si esibisce fuori dalla propria regione. Dopo soli 3 mesi, diventa resident Dj del DROP party, e successivamente vince il Notorious Dj contest all’Alcatraz (MI), dove si esibisce a fianco di grossi artisti del panorama italiano come : Boom da Bash, Two Fingerz, J-ax , Fedez ed altri. L’affermazione del Drop nel venerdì sera milanese lo porta nel tempo ad esibirsi nei locali più importanti: Vibe Room, Tube Club, Hollywood, Casa della Musica e nei primi mesi del 2017 diventa guest dj di “Snobiety”, altro format hip hop che si svolge a Torino (Quasar Club)

● Next stops: ▶︎ 07.08 w/ AIDONIA ▶︎ 09.08 w/ HERB-A-LIZE IT & TARANCHYLA ▶︎ 16.08 w/ JAMIE RODIGAN & FRISCO SOUND

0 notes

alagrandepasserelle · 8 years ago

Text

Ça se passe cet été !

Exposition des élèves de l’Académie Malouine d’Arts Plastiques

Du samedi 24 juin au samedi 26 août à la médiathèque

La médiathèque revisitée par l’Académie Malouine d’Arts Plastiques : Les élèves du cours de dessin d’Isabelle Brault, âgés de 13 à 17 ans, sont venus travailler à la médiathèque. A partir du travail des peintres américains Edward Hooper et Robert Guinan, les élèves ont eu pour consigne de traduire l'atmosphère et l'ambiance de La Grande Passerelle. Découvrez leurs œuvres durant tout l’été à la médiathèque.

Entrée libre.

Corsaire Ludique à La Grande Passerelle

Dimanche 2 juillet de 14h30 à 17h30 au 4e lieu

L'univers des nouveaux jeux de société est beaucoup plus vaste, riche et varié que vous ne pouvez l'imaginer. La Ville de Saint-Malo et les animateurs du Corsaire Ludique proposent de vous le faire découvrir.

N'oubliez pas : On n'arrête pas de jouer parce qu'on vieillit, mais on vieillit parce qu'on arrête de jouer !

Entrée libre.

Nouvelle saison, nouvelle animation à la grainothèque de La Grande Passerelle !

Mercredi 5 juillet de 14h à 18h à la Médiathèque

La Grande Passerelle accueille l’association "Des idées plein la terre"

Depuis le mois d’avril, la médiathèque de Saint-Malo propose un nouveau genre de collection : une grainothèque : échange convivial de graines (fleurs, fruits, légumes) en libre accès (inscrit ou non à la médiathèque). C'est vous qui constituez la collection !

Le mercredi 5 juillet, l'association "Des Idées Plein La Terre" accompagnera l’équipe de la médiathèque pour un parcours d’animations, de dessins et de découverte de ce meuble grainothèque dont les tiroirs vivent au rythme des emprunts et des dons.

Carte blanche (euh… carte verte !) aux membres de l’association pour un plein de chlorophylle, d'échanges, de conseils, d'idées et de convivialité.

Créée en 2014, "Des idées plein la Terre" est une association d’éducation à l’environnement et à l’écocitoyenneté, basée à Pleine-Fougères. Ses objectifs : participer à la vie et au développement local en accompagnant des projets et en étant elle-même créatrice d’activités. Les différentes animations et évènements qu’elle met en place permettent d’aborder les thématiques suivantes :

L’environnement : Découvrir, comprendre et apprendre à respecter et valoriser les milieux dans lequel nous évoluons, milieu naturel et milieu anthropisé, les liens entre ces différents environnements.

L’humain : Apprendre à vivre ensemble, comprendre la place que l’humain prend dans le milieu naturel et nos effets sur celui-ci, devenir acteur de sa vie et de ses choix.

La culture : Apprendre à s’exprimer et à créer en pratiquant différentes formes d’art, développer la curiosité et l’accès à la diversité culturelle.

Site internet de l’association : https://desideespleinlaterre.wordpress.com/

accès libre et tout public.

Exposition "Entre terre et mer"

Peintures et kimographies de Mi-Yo Kim

Du mardi 4 au dimanche 30 juillet au 4e lieu

Exposition "Sous vitrines, collection été "

Du samedi 8 juillet au dimanche 17 septembre à la médiathèque, espace Patrimoine/Mer Marine

Le Pôle Patrimoine poursuit la valorisation saisonnière de ses collections.

Cet été, les trois vitrines thématiques dans les espaces Patrimoine et Mer Marine de la médiathèque dévoilent une nouvelle sélection de documents conservés dans les réserves.

Vitrine Patrimoine : Un train peut en cacher un autre…

L’arrivée de la Ligne Grande Vitesse en juillet nous replonge dans l’histoire du chemin de fer entre Rennes et Saint-Malo. Un parcours touristique et historique est proposé à travers une sélection de guides anciens et d’illustrations. Profitez également de cet arrêt pour retrouver quelques impressions photographiques de l’ancienne gare de la ville qui a été détruite pour construire la Médiathèque.(jusqu’au 13 septembre 2017)

photo : Louis Motrot

Vitrine Patrimoine artistique : Brèves légendes du portulan de l’Insoumise

Pour ces brèves légendes écrites par Gilbert Lascault (romancier, essayiste) et pour ce bateau métaphore qu’est l’Insoumise, Ghislaine Escande (artiste peintre et plasticienne) a créé cette série de treize cartes qui sont autant d’invitations au parcours du monde, à la lecture et à l’évasion.

Photos : Médiathèque de Saint-Malo

Vitrine Mer Marine : Un tour du monde à la carte !

Le fonds patrimonial conserve des livres anciens consacrés aux explorations. Une sélection d’ouvrages du XVIIIe au XIXe siècle vous guidera sur les pas des cartographes, navigateurs, scientifiques voyageurs, pirates, journalistes ou hommes de lettres… Des Terres australes à la Grèce, c’est un voyage à la carte qui vous est offert au fil des vitrines.

Accès libre.

Conférence "Extension du domaine de l'Art Brut : De nouvelles découvertes... "

Jeudi 3 août à 18h au 4e lieu

La Grande Passerelle accueille l’association "Les amis de l'œuvre de l'Abbé Fouré"

Conférence animée par Monsieur Alain Bouillet

L’Art Brut est avant tout une appellation, celle qu’inventa le peintre français Jean Dubuffet (31 juillet 1901 – 12 mai 1985) pour désigner et nommer des « ouvrages » (dessins, broderies, tapisseries, peintures, bois, pierres ou os sculptés, assemblages de matériaux divers, environnements paysagers, etc.) – je n’écris pas : des « œuvres » – réalisés par des « auteur(e)s » – je n’écris pas : des « artistes » – qu’il commença à rechercher et collecter en Suisse à l’été 1945. Il en donnera en 1949, la description suivante : Des productions qui relèvent de l’invention (en tant qu’elle s’oppose à la reproduction, au mimétisme, à l’académisme) ; par soi-même (c’est à dire, n’étant redevable de quoi que ce soit à un quelconque enseignement ou modèle venu d’autrui, soit une invention issue de « son propre fonds », à partir de « ses propres impulsions ») ; ne devant rien aux poncifs artistiques ou culturels ; faites par des personnes obscures, étrangères aux milieux artistiques et qui, par-dessus tout, se doivent d’être indemnes de toute éducation artistique ou de culture intellectuelle lesquelles, aux dires de Dubuffet, viendraient en altérer la spontanéité, la qualité et l’authenticité. Énonçant cela, il silhouettait la figure d’auteurs marginaux, qui élaborent dans le secret, le silence et la solitude, une production témoignant d’une inventivité et d’une indépendance manifestes relativement à ce qu’il nommait « l’Art culturel ». Tout destinataire extérieur semble absent de la pensée des auteur(e)s – on dirait, en termes psychanalytiques, que l’Art Brut n’est pas adressé – et, de même, l’aspiration à une quelconque reconnaissance sociale fait, la plupart du temps, défaut. D’ailleurs, les auteur(e)s ignorent qu’ils opèrent dans le domaine de la création artistique et, souvent, ne souhaitent nullement montrer leurs productions : Longtemps, certains les ont cachées de peur qu’on les leur prenne ou qu’on les détruise.

Plutôt que d’en proposer une définition, Dubuffet s’était satisfait dès cette époque de signaler l’existence d’un gisement, d’en indiquer l’étendue probable, puis, après en avoir extrait quelques pépites, de stipuler certaines consignes à suivre pour en poursuivre le programme de recherche. Il ne s’agissait pas pour autant d’en baliser explicitement les frontières ni d’en indiquer précisément les critères qui auraient pu permettre de finement départager ce qui pouvait « en être » de « ce qui n’en serait évidemment pas ». Il en résulta que chaque nouvelle découverte, où décrétée telle par l’inventeur de la notion, contribua peu à peu à modifier les contours du périmètre de recherche ainsi que la teneur de l’ensemble.

C’est à l’examen des questions que suscitent de nouvelles découvertes, en l’occurrence celles de deux auteurs et de leurs ouvrages respectifs, et de la manière dont elles interrogent les « frontières » de l’Art Brut, qu’Alain Bouillet vous convie en ce mois d’Août 2017.

Entrée libre, dans la limite des places disponibles.

Billetterie disponible au Guichet culture

Saison musicale de La Nouvelle Vague

Nouveau spectacle du Musi-théâtre des Corsaires malouins, « Desiderata », programmé les samedi 8 et dimanche 9 juillet à la Maison des associations.

Festival de Musique sacrée, du 18 juillet au 17 août (billetterie à partir du 11 juillet)

Spectacle de François-Xavier Demaison, proposé dans le cadre de la saison culturelle 2017-2018 des Théâtres de Saint-Malo, le samedi 30 septembre à 20h30.

En vente également, la revue littéraire annuelle de l’association L’Encre Malouine.

Horaires d’ouverture

Guichet culture / 02 99 40 78 04

Mardi 14h/18h Mercredi 10h/13h & 14h/18h Jeudi 14h/18h Vendredi 14h /19h Samedi 10h/13h & 14h/18h Dimanche 14h/18h

Médiathèque / 02 99 40 78 00

Mardi 14h/18h Mercredi 10h/18h Vendredi 14h/19h Samedi 10h/18h Dimanche 14h/18h

0 notes

paysanbreton-blog1 · 8 years ago

Text

Pour le printemps, l’association GwinZegal, en résonance avec son territoire, inaugure sa réflexion sur les changements de la ruralité à travers le regard de photographes.

Chaque printemps, le Centre d’art GwinZegal à Guingamp (22) organise Champs / Contrechamps, une exposition plurielle dédiée à « l’exploration des représentations du monde rural par la photographie ». Cette année, pour la 6e édition, les auteurs conviés par l’association costarmoricaine dédiée à l’éducation à l’image, à la production de photographie et à l’édition se sont interrogés sur « le paradoxe entre des espaces ruraux qui couvrent 70 % du territoire français quand 80 % de la population aujourd’hui vit dans les espaces urbains », explique son co-président Alain le Flohic.

Du 1er avril au 28 mai, le public pourra ainsi découvrir les séries singulières de clichés de quatre artistes invitant à la réflexion sur un monde rural en mutation en Bretagne, en Autriche ou à travers l’Europe entière.

Collecte architecturale en Centre Bretagne

Lors d’une résidence entamée en avril 2016, le photographe italien Pino Musi s’est attaché à parcourir en voiture le centre de la Bretagne « Plaçant l’architecture au cœur de sa pratique, il a porté initialement son intérêt vers la structure des bâtiments agricoles et des corps de fermes, qui ponctuent le paysage de bocage d’une campagne tournée essentiellement vers l’élevage et la production laitière », décrit Alexandre Quoi, historien de l’art. L’auteur immortalise tout à tour « des abris de fortune bordant les routes, les hangars et exploitations agricoles, les imposants bâtiments de l’industrie agroalimentaire, des bourgs en voie de désertification jusqu’à des zones pavillonnaires liées au phénomène de rurbanisation… »

À travers des images en noir et blanc, « dénuées de contraste », il rend compte d’une « campagne fragile et paradoxale dont le caractère ancestral et immuable s’oppose à une mutation accélérée ». Des clichés suspendus, vides de toute présence humaine, à la composition équilibrée et à l’approche géométrique soignée. Un hommage teinté d’une certaine mélancolie à un territoire agricole détaché des grands centres urbains et des zones côtières plus touristiques. Un travail rassemblé dans le livre Acre (Éditions GwinZegal, 2017).

#gallery-0-5 { margin: auto; } #gallery-0-5 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 50%; } #gallery-0-5 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-5 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

À la rencontre de néo-ruraux retirés

La promenade se poursuit dans « les Maquis » d’Antoine Bruy. « En 2005, ce jeune photographe est parti à travers toute l’Europe en stop. Entre quête initiatique et envie de voyage, il a, au fil du temps et au hasard des rencontres, collecté des morceaux de quotidien de personnes ayant sciemment fui les villes et une certaine société mue par la consommation et le développement », explique Jérôme Sother, directeur artistique de GwinZegal. « Il nous parle de ces néo-ruraux qui repeuplent des anciennes fermes, des campagnes désertées, et se lancent dans des constructions originales, entre matériaux de récupération et réduction de consommation d’énergie… » Il y a dans ces photos de la poésie, parfois presque une portée fantastique.

Puis le photographe Bernhard Fuchs, à travers sa série Höfe (« Fermes », 2005 – 2011), présente la réalité agricole de sa région natale du nord de l’Autriche. Son constat fait écho à ce que vivent les paysans en Bretagne : « En me promenant autour d’Helfenberg, j’ai pu constater les changements que subissent continuellement les petites fermes des alentours. La plupart de ces fermes se transmettent de génération en génération. Elles subissent aussi des changements structurels : de nouvelles lois exigent la réorganisation des box et des conditions d’élevage, le coût de ces investissements ne cessent de monter et les paysans ont souvent du mal à trouver des repreneurs pour leurs exploitations. C’est pourquoi beaucoup ont été abandonnées récemment. » Ces images emplies de vides, statiques, traduisent une profonde déprise sur le territoire.

La balade photographique se termine par Est de Rémy Artiges : une marche, pas à pas, en 2005, sur le tracé de la future ligne de TGV Strasbourg – Paris. Il a suivi les jalons matérialisant les travaux à venir dans une nature encore intacte. Comme pour voir une dernière fois et témoigner de ce que les voyageurs à grande vitesse ne pourront jamais capter ensuite. GwinZegal interroge une fois de plus le grand public par cette plongée photographique riche et documentée dédiée à la transformation du monde rural, mettant en parallèle le territoire breton et l’ailleurs. À découvrir.

[su_box title=”Débat transversal fin avril” title_color=”#ffffff”]Samedi 29 avril, dès 14 h, après-midi de rencontres du public et d’échanges avec les photographes et des spécialistes sur les sujets évoqués par les expositions. Le sociologue Jean Viard réfléchira sur « Vivre à la campagne dans un monde de métropoles », l’architecte Christophe Gauffeny analysera les récentes modifications du paysage rural, un historien de l’art Alexandre Quoi proposera une lecture des images de Pino Musi prises en Côtes d’Armor. Entrée libre. Infos et inscriptions à GwinZegal : 02 96 44 27 78. [/su_box]

Exposition présentée du 1er avril au 28 mai 2017 à l’Espace François-Miterrand (1, place du Champ au Roy) à Guingamp (22). Du mercredi au dimanche, de 15 h à 18 h 30 (également de 10 h à 12 h le vendredi). Entrée libre.

#GwinZegal : Champs / Contrechamps parlent des mutations du monde rural Pour le printemps, l’association GwinZegal, en résonance avec son territoire, inaugure sa réflexion sur les changements de la ruralité à travers le regard de photographes.

0 notes