#Wat is mijn huis waard.

[zwartewolk]

Ik ben opgegroeid in een huis met weinig liefde. Weinig liefde tussen mijn ouders, of alvast weinig zichtbare liefde. Weinig liefde naar mij toe, of alvast weinig zichtbare liefde. Een thuis waar weinig plaats was voor emoties, en huilen gezien werd als zwakte. Een mens moet sterk zijn, en doorgaan, en verdriet wordt alleen verwerkt, dat deel je niet.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik terugkijk op mijn jeugd met verdriet. Ik merk op dat je thuis als een veilige plek moet aanvoelen, waar plaats is voor vragen, discussie en vooral verdriet. Emoties delen, brengt emotionele verbinding. En laat dat nu net iets zijn wat ik momenteel (nog steeds) het meest nodig heb.

Wanneer je als volwassene je hele leven voelt dat je nergens past, dat je anders bent dan de rest, en je je plaatsje in de wereld maar niet lijkt te vinden. Wel, het puzzelstuk die je zoekt is "emotionele verbinding".

Op vlak van relaties merk ik hierbij vooral problemen als bindings- en verlatingsangst. De hunkering naar liefde, waardering en acceptatie. De strijd naar erkenning, bevestiging en je plaatsje in deze wereld.

Aan "graag zien" heb ik niet genoeg, ik moet overspoeld worden met liefde om het diepe gat van gebrek aan liefde maar een beetje te kunnen vullen. Alsof er moet overcompenseerd worden voor dat jarenlange tekort. En zelfs als ik overspoeld word, dan nog zal het nooit genoeg zijn om te kunnen aanvaarden dat ik er mag zijn, en ook recht heb om graag gezien te worden.

En als ik dan die liefde krijg, voel ik de warmte vanbinnen waar ik al mijn hele leven lang naar hunker. Het is iets fragiel, uniek, misschien eenmalig, dus ik klamp mezelf er krampachtig aan vast. Ik mag dit niet kwijtspelen, ik moet heel hard mijn best doen om dit te kunnen behouden. Alles doen voor die persoon, om die liefde te kunnen blijven krijgen. Bevestig mij elke dag je liefde voor mij. Verlaat mij niet aub. Blijf bij mij.

Waarom trouwen voor mij zo belangrijk is? Er zijn veel levensmomenten die van grote waarde zijn: een IM afwerken, een nieuwe hoge functie, een lange reis,.. maar deze momenten vullen slechts tijdelijk een deeltje van je leegte. De commitment van een huwelijk, de liefde en onvoorwaardelijkheid die hierbij komt kijken, is het mooiste dat er is. "Hoe moeilijk het leven ook kan worden, ik kies voor jou, we gaan er samen voor, bij mij ben je veilig."

[jurjenkvanderhoek]

HOE COMPLEET TE VERDWIJNEN IN DE KUNST VAN EDWIN SMET

De kunst van Edwin Smet duiden is een hachelijke zaak. De abstracte composities geven niet meteen oorzaak en gevolg prijs. Het blijft vaag wat de reden is dat het er is. Toch doe ik een poging. Ik neem de moeite om de beelden in de zorgvuldig afgewerkte uitgave tot me te nemen en er iets in te zoeken, van te vinden. Het boekje is handmatig gebonden in een oplage van slechts 60 genummerde exemplaren. Het touwtje dat de bladen bijeen houdt is met aandacht geknoopt. Met net zoveel concentratie gevlochten als dat het werk erin opgenomen is vervaardigd. Het boekje geeft een klein inzicht in de portfolio van de kunstenaar. Dat inzicht verhaalt in beeld over de thema's precariteit en solidariteit. Onzekerheid en saamhorigheid.

Schildertape is het handelsmerk van Edwin Smet. Niet als grossier in verfmaterialen, maar in de hoedanigheid van kunstenaar. Hij gebruikt het plakband gemaakt van houtpulp en kleefstof niet waar deze oorspronkelijk voor bedoeld is. Hij plakt het niet langs de rand van een venster om het glas te behoeden voor spatten en streken wanneer het kozijn geverfd wordt. Smet is geen huisschilder, hij is kunstschilder. Met de tape beplakt hij zijn werk om het in principe waardeloze materiaal onderdeel te laten zijn van de compositie, het waardevol te maken. In zijn visie heeft het onbelangrijke materiaal betekenis. Voor de huis-, tuin- en keukenschilder is de tape afgerold enkel van waarde bij het verven, zolang maar daarna niet meer en wordt het onbruikbaar weggegooid. Zo niet bij Smet. Het overleeft de kliko nadat het geplakt is, het behoudt een functie. In onder meer het mij voorliggende boekje laat Smet zien hoe de tape door zijn handen geconserveerd is.

In coronatijd bleek het volk solidair. Stond men als homogene groep massaal op tegen het virus. Een klein aantal evenwel sloten zich heterogeen daarvoor uit en af. Want blijken er niet altijd uitzonderingen op de regel te zijn? Terwijl veel deuren gesloten bleven en er weinige nog opengingen, trok men zich schijnbaar gehoorzaam en gedwee terug in de huizen. Op enkele dwarsliggers na. Maar zonder dwarsliggers ontspoort een samenleving, zij houden de maatschappij bij de les ondanks dat ze meestal uit hun nek kletsen. Zonder bielzen onder de rails ontspoort de trein. 

Het is niet die solidariteit welke Smet voor ogen heeft in zijn werk, veronderstel ik. Hij werd geïnspireerd door gestapelde tafels en stoelen in het café om de hoek. Werkloos werden deze in de pandemie aan de kant gezet, wachtend op betere openingstijden. Niemand kon er aanschuiven, niets mocht er zijn, geen activiteit, geen plezier. Niets, deuren op slot en lichten uit. Die metafoor van saamhorigheid in de gestapelde meubelstukken was voor Smet reden deze in min of meer abstracte composities te verwerken. De tafel is inspiratie, in het beeld van Smet heeft het nog de functie van dragen en schragen. Evengoed kan ik langs de poten kijken, en als door een poort ziende ontvouwt zich het landschap daar achterliggend. Geen landschap zoals dat zich normaal gesproken voor mijn ogen uitstrekt, maar een onherbergzame omgeving waarin een onheilspellende toekomst opdoemt. Helemaal in stijl van de huidige toestand in de wereld. 

Het is zo, zoals het is. De kunstenaar schouwt zijn wereld. Overziet en overdenkt. Geeft commentaar in beelden. Niet meteen wordt het zo opgevat als dat het zich openbaart, maar wie anders kijkt en doorziet zal de boodschap ofwel het verhaal herkennen. In de achterliggende periode van covid bleek de bevolking opeens het Nederlandse volk. Kende de Nederlander geen verschil meer onderling en werden hindernissen geslecht, want het virus overkwam ons allemaal. Maar na die crisis viel alles weer weg en trokken de muren opnieuw op. Werden de oude gewoonten en manieren haastig opgepakt en nagelopen. Edwin Smet zag dit allemaal aan, bezag zijn omgeving en zette daarbij kanttekeningen en voetnoten. Verbeelden zijn schilderijen eerst het samenwerken, het ondersteunen van zwakkeren, dat hij inspireerde op dus de gestapelde tafels in de horeca. Verticale poten die een horizontale dwarsligger ondersteunen. Daarna beeldt hij de onzekere toekomst uit. Een zwart gat zuigt de omgeving naar zich toe. Want de toekomst is onzeker.

De kunstenaar heeft een voorkeur voor de boom als onderwerp in zijn schilderijen. Nadat de tafel uitgebreid is doorgezaagd, zet Smet gedreven een boom op. De tape in het beeld vormt het bos, zetten de stammen en maken de takken. Het is een lawaaiig woud, het hout staat niet netjes in het gelid. Op rijen zoals de Nederlandse bossen zijn aangeplant. Het is in de geest van Smet een wirwar aan laag houtgewas, een sprokkelbos. En veelal verzamelen de dunne stammen zich rond een open plek of een kleine plas. Zag ik tussen de tafelpoten in schemer de morgen gloren, de komende tijd opdoemen, in het bos is de dageraad ongewis. Er ligt een onheilspellende sfeer op de loer tussen de bomen. Spiegelt het hout zich in water, op andere plekken ligt het voor dood aan de voeten van stammen. Hoewel het beeld klaar en helder is, is de sfeer duister en dreigend. 

Smet weet die onzekere toekomst, het wankele kompas waarop de wereld koerst, in schimmige composities te duiden. In het acryl en de vernis op doek vergeet ik dat tape is gebruikt voor de afbeelding. Het is de zetting van de schildering, het gebruik van kleurcombinaties, die de sfeer bepalen. Daarover strekken rechte lijnen zich uit. Krommen inkt en houtskool zich in speelse strepen. In het essentiële surrealisme is een werkelijk gevoel weergegeven. De sfeerbeelden drukken onmiskenbaar de actualiteit af en uit. Het is minder een abstracte vormgeving, en meer een gelaagd opgebouwde en schematisch beschouwde realiteit. Waarin een kwetsbaar wegwerpproduct een belangrijk element is geworden. Ik kan beschutting zoeken onder de tafel, veilig beschermd door het blad wanneer de hemel naar beneden komt. Of ik kan me terugtrekken tussen het hout en me concentreren in stilte. Mij beraden op de neergang van de aarde. Filosoferen over opbouw en afbraak, over de afgrond waarnaar wij met zijn allen onderweg zijn. De kunst van Edwin Smet houdt mij dan nog even op de been. In zijn composities kan ik mentaal beschutting vinden. Het werpt een nieuw licht op de zaak wanneer hij voor mij een wereld inricht: een plek om te landen en naar de hemel te reiken. “How to disappear completely”, voor het moment van de beschouwing verdwenen in de tijd van Edwin Smet. Volkomen volledig. Dat is mijn duidng.

Precariteit / Solidariteit. Recent werk 2022-2024. Edwin Smet. Publicatie in eigen beheer uitgegeven. Gelimiteerde editie bij solo-expositie in CaroArtGallery Deventer, februari-maart 2024.

[bramsnor]

Hoi….. hier is Kato weer,

Ja ik beleef dagelijks iets maar ga niet alles aan jullie vertellen. Het moet wel nieuw of interessant zijn om te lezen anders haakt straks iedereen af. Ik vraag me toch wel eens af of ik het niet voor "de kat zn viool" zit te doen, van een enkeling krijg ik wel reacties gelukkig, bedankt daarvoor.

Vandaag dus zo'n dag dat de moeite waard is om te (laten) schrijven. Vanmorgen bij de 2e wandel (de 1e doet het vrouwtje altijd) vond ik het al zo kort dus dacht er komt weer iets. Wel dat klopte, we gingen eerst in de auto, altijd leuk, boodschapjes halen/brengen. Daarna een eind rijden langs een rivier, toen een smal weggetje over en mocht ik er uit en kreeg gelijk de lange lijn aan.

Na een kort loopje stond ik oog in oog met een verre nicht van me denk ik. De baas begon een heel gesprek met haar baas, maar "mijn nicht" mocht niet van haar baas met mij spelen. Iets over ziektes of zo, jammer! Maar zal wel ergens goed voor zijn. Even later bleek er nog een "flinke neef" zich gedeisd op commando, zich achter een bosje te zijn.

Bleken dus beiden van een schapenhouder te zijn en mijn twee familieleden zijn opgeleid om echte schapen te drijven. Je kent ze wel van die hondsoorten die met een hele dikke gekrulde jas bijna wit in groepen in het land zomer en winter rond struinen. Uiteindelijk moest mijn neef een korte demonstratie geven hoe dat in zijn werk gaat. Ik vond het razend interessant (die neef trouwens ook). Dat zou ik ook wel willen leren.

Na een lang lang gesprek gingen we eindelijk verder een leuk land weggetje af, heerlijk wat een nieuwe geuren daar, geweldig. We hebben samen heel wat afgestruind, kwam zelfs een "slapende" haas tegen, had geen ogen meer dus denk een hele diepe slaap. Ik mocht er nauwelijks aan ruiken van de baas, dus weer door.

Op de terugweg moest ik ineens op een boomstam gaan zitten, nou ja, ik moest dus "poseren", snapte er geen reet van. En dat heeft hij wel een paar keer herhaald, snapte er niets van natuurlijk, nu wel kijk maar hier boven. Na deze ervaring zijn we na zo'n drie uur stekkeren weer naar huis gereden, kon ik eindelijk een beetje bij "maffen". Als er weer iets nieuws gebeurt laat ik het weer vermelden. Groetjes,

Kato 🐕

[gewoonkarin]

Vanavond een feestje. Skibril met oempaloempalook wordt het. Mijn lief is naar een optreden. Liefjes blijven thuis. Oud en wijs genoeg maar ergens blijf ik dat spannend vinden. Wij weg, zij thuis. De moederkloek in mij slaapt nooit.

Morgen zou ons pa jarig zijn. Ik heb al wat voor hem gehaald, voor in hun tuintje. Bij hun tuintje. 83 zou hij zijn geworden. Bizar dat het alweer vijf jaar geleden is dat hij zijn leven, een maand voor zijn verjaardag, verloor.

Mijn lief neemt een voorbeeld aan ons pa als het gaat over materiële zaken. Ons pa hechtte geen waarde aan spullen. Ook niet aan een huis. Hij hechtte aan de mensen erin en de mensen om hem heen. Ik denk dat hij wat dat betreft boeddhistischer was dan de gemiddelde die dat beweert te zijn. Hij gaf alles weg. Gooide ook veel weg. Herinneringen zaten in zijn hoofd en hart, niet in foto’s, prullaria en papier. Grote zus en ik hadden daarom ook weinig opruimwerk en wat niet weggegeven of voor een prikkie verkocht werd is meegegaan naar onze huizen. Dat was nog geen kofferbak vol.

De laatste kerst in het huis van ons thuis. Wisten wij veel dat het zo verkocht zou worden. De dag na kerst moest de gourmetlucht er met gang uit want er kwamen kijkers. Ik vind dat we toen goed afscheid hebben genomen van het materiële.

Het hoofd gaat veel sneller dan het hart. Al is dat hart vooral met een glimlach aan het terugdenken. Ik weet dat ons pa fier op ons was, dat wij, samen met ons ma, alles voor hem waren. De wereld. Altijd voor ons klaar staan, zorgen. Het was niet meer dan normaal dat wij dat een beetje terug gaven. Een beetje want het was niet nodig. Hij leek nog in de nabloei van zijn leven te zijn, zijn hart besloot alleen een andere weg in te slaan.

Vannacht om 12 uur proost ik op hem. De rode zakdoek ligt klaar voor morgen. Een nieuwe ophangen. De kleine man met de grote vochtige wangen. Ik zie in mezelf vaak ons pa. Met het dingen doen, bezig blijven, snel lopen. Vloeken doe ik stukken minder, dat dan weer wel. Ik koester wel de verdommes. De serievloek als iets niet ging zoals het moest gaan.

Hij was een mooi mens.

[devosopmaandag]

Innerlijke werelden

Ik stuurde vriendin J het portret dat Jan Veth (1864-1925) schilderde van zijn drie zussen*. Ze schreef dat ze heel lang en gefascineerd naar de afbeelding had zitten kijken en hoe die drie naar hun schilderende broer keken. Dat trof me, want hoe zelden ben je je bewust van het model dat naar de schilder kijkt. Met de schilder mee verandert de geportretteerde vanzelf van subject in object. Ik moest denken aan het portret van de drie gezusters Brönte door hun getormenteerde broer Branwell. Dat jammerlijk mislukte schilderij is nu van waarde voor onze perceptie van zijn beroemd geworden zussen, al worden we niets gewaar van hun innerlijk. Veths portret van Cornelia, Clara en Johanna doet precies het omgekeerde: hun innerlijke werelden dringen zich bijna aan mij op. Is Cornelia niet degene die kalmte brengt, goede raad geeft aan haar broer, die troost en aanspoort, en is Clara niet de felste, degene die vragen stelt, dingen wil weten, ongeduldig is, die haar hartstocht geheim houdt? Is Johanna niet de zwijgende, de observerende, de zachtjes lijdende, die haar broer benijdt om zijn talent en zijn vrijheid? Misschien klopt niets van dit alles. Maar het portret haakt direct in op mijn eigen binnenwereld.

Dat gebeurt ook in portretfoto's, maar het wonder van het geschilderde portret – nog iets waar ik me maar zelden bewust van ben, zo vanzelfsprekend is het – is dat er eerst niets anders is dan een wit vlak. Hoe virtuoos een schilder ook is, hoezeer hij ook kan varen op techniek en ervaring, er is altijd een wereld die het model meebrengt en die het wit bij voorbaat inkleurt. Didier Eribons schrijft in 'Het vonnis van de samenleving' over wat nodig is “om inzicht te kunnen krijgen in die woorden, blikken, gebaren en gevoelens van een bepaald moment”. De socioloog en filosoof die hij is noemt: “historisch perspectief, sociologische analyse, theoretische reflectie ...”. In Veths eerbiedwaardige portretten van de Nederlandse maatschappelijke, wetenschappelijke en culturele elite zal dat laatste zeker een rol gespeeld hebben.

Als hij zijn drie zussen schildert is hij slechts 21 jaar oud. Daar zitten ze voor hem: Cornelia, Clara en Johanna. Ze zijn samen kinderen geweest, al denk ik dat tussen hem en Cornelia vele jaren zitten. Hij schildert natuurlijk niet alleen wat hij ziet. Het kan niet anders dan dat met elk portret van een zus herinneringen een rol spelen. Hun gezichten zijn geen boeketten, geen bomen, kamers of landschappen maar 'zielen' die hem aankijken en die met hem de warmte van het zelfde huis deelden en delen, hun stemmen hebben zich met de zijne gemengd, blikken over en weer gegaan, er werd gelachen, voorwerpen gedeeld. Kinderen zijn ze van het zelfde huis. Dat alles schilderde hij hoe dan ook. Zijn vader kon het schilderij zeker waarderen, en zag goede gelijkenissen, al had hij graag wat meer zachtheid gezien ….

*'Het oog van Jan Veth' – Schilder en criticus rond 1900 | Dordrechts Museum | nog te zien tot 3 september 2023

[liefsjojo]

Visuele stoornissen: meer dan alleen je ogen

Dit keer wil ik het graag hebben over visuele stoornissen. Nu denk je misschien gelijk aan problemen met je ogen, maar wist je dat visuele stoornissen ook kunnen optreden door schade in je brein? Dit komt vaak voor bij mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Helaas hebben veel artsen hier weinig kennis over, waardoor mensen vaak worden weggestuurd omdat de oogarts niets kan vinden. Gelukkig bestaan er gespecialiseerde centra zoals Koninklijke Visio die wel begrijpen wat er aan de hand is.

Laat me je eerst iets over mezelf vertellen. Als je mij persoonlijk kent, weet je dat ik altijd met een camera in mijn hand rondliep, op zoek naar prachtige plekken in de natuur om te fotograferen. Fotografie was mijn grote passie, totdat ik in 2019 een terugval kreeg.

In 2017 kreeg ik de diagnose Multiple Sclerose (MS), een chronische ziekte die ontstekingen veroorzaakt in het centrale zenuwstelsel, met name in de hersenen en het ruggenmerg. In 2019 kreeg ik een heftige terugval die mijn visuele vermogen opnieuw aantastte, maar dit keer in ernstige mate. Ik moest afscheid nemen van mijn leven als fotograaf.

Deze terugval veroorzaakte verschillende visuele stoornissen die helaas niet omkeerbaar zijn. Om je een idee te geven, hier zijn enkele van mijn visuele beperkingen:

Vonken/sterren Ruis Swirls Schaduwbeeld Nabeelden Vertraagd beeld Verminderde contrastgevoeligheid Gezichtsveldstoornis Stoornis in visuele verwerking Verminderde visuele aandacht Stoornis in visuele selectie Visuele ruimtelijke stoornis Stoornis in visuele waarneming Stoornis in visuele vormherkenning Stoornis in visueel schakelen Exoforie in oogstand Verstoorde volgbewegingen van de ogen (zowel horizontaal als verticaal)

Je ziet dus dat mijn problemen niet worden veroorzaakt door mijn ogen zelf, maar door mijn beschadigde brein. In de wereld van MS is hier nog weinig over bekend, maar het kan zeker iedereen overkomen die een terugval krijgt.

Wanneer je visuele wereld verandert, komt er een rouwproces bij kijken. Je moet afscheid nemen van het oude vertrouwde en tegelijkertijd de nieuwe "jij" verwelkomen en omarmen. Telkens wanneer ik moet toegeven dat ik iets niet kan zien, voel ik een vlaag van verdriet in mijn achterhoofd opkomen. Het is iets onverdraaglijks dat ik meestal voor mezelf houd, omdat ik anderen er niet mee wil belasten.

Opeens is mijn gezichtsvermogen onvoorspelbaar geworden. Ik moet leren leven met blijvende schade en niemand kan me garanderen dat de MS niet nog een keer toeslaat op visueel gebied.

Gelukkig ben ik terechtgekomen bij Koninklijke Visio, een gespecialiseerd centrum dat zich richt op visuele stoornissen. Wat een wereld van verschil! De expertise die zij hebben, zul je niet snel vinden in het ziekenhuis.

Mijn eigen neurologe zei zelfs: "Wat zij doen is ongelooflijk werk, dat gaat me boven de pet. Het is zoiets unieks en tegelijkertijd heel complex."

Ik heb bij Visio een Licht Verrichtingsonderzoek (LVO) laten doen, ook wel bekend als een "Lichtlab-onderzoek". Het doel van dit onderzoek is om een veiliger en fijner thuis te creëren met behulp van de juiste verlichting en contrast. Dit onderzoek vond plaats in een "Lichtbeleving Ruimte", die was ingericht als een thuisomgeving. Daar heb ik verschillende soorten verlichting uitgeprobeerd.

Het verlichtingsonderzoek was intens en duurde twee uur, maar het was de moeite waard. Tijdens het onderzoek moest ik aangeven welke objecten ik kon zien, of ik me prettig voelde, of ik veilig kon rondlopen en hoe het licht op mij van invloed was. Er zijn zoveel verschillende soorten verlichting en belichtingsmogelijkheden dat het onderzoek lang duurt. Dus als je eraan begint, moet je goed uitgerust zijn. Het is namelijk belangrijk dat je de test voltooit. Als dat niet lukt, mag je de test niet nog een keer in dezelfde ruimte doen en moet je het op een andere locatie proberen. Na afloop van het onderzoek krijg je advies over wat er nodig is om jouw huis zo prettig mogelijk te maken.

Uit mijn testresultaten bleek dat ik een soort "Maankind" ben (ik ben geboren bij volle maan, misschien heeft dat er iets mee te maken). Ik voel me namelijk het prettigst bij maanlicht, dat ongeveer 5 lux is. Ter vergelijking: daglicht is ongeveer 15.000 lux, zonlicht is 100.000 lux en een bewolkte dag is ongeveer 1.000 lux. Ik kan dus heel weinig licht verdragen, wat het lastig maakt om naar buiten te gaan. Hoe meer licht, hoe meer problemen ik ervaar.

Mijn appartement is echter heel licht, met een woonkamer en dakterras op het zuiden. In de zomer kan het hier binnen wel 34 graden worden en op mijn dakterras zelfs tot 50 graden. Het advies voor mij was om multifilms op de ramen aan de binnenkant te plaatsen en screens aan de buitenkant. De multifilms filteren het daglicht en verminderen de scherpte, speciaal afgestemd op mijn persoonlijke situatie. Dit zorgt voor meer rust. De screens aan de buitenkant helpen vooral omde warmte buiten te houden.

Met de resultaten van beide onderzoeken krijg ik een verslag waarmee ik naar de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) kan stappen. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat niet alle gemeenten even flexibel zijn als het gaat om het verstrekken van de benodigde aanpassingen. Het kan soms een uitdaging zijn om de juiste ondersteuning te krijgen.

Als ik één advies zou kunnen geven aan mensen die visuele klachten hebben maar waarbij de oogarts niets kan vinden, is het om niet op te geven. Vraag je neuroloog, huisarts of revalidatiearts om een doorverwijzing naar een expertisecentrum zoals Koninklijke Visio of Bartiméus. Deze centra zijn gespecialiseerd in visuele stoornissen en hebben de kennis en ervaring om jou verder te helpen.

Visuele stoornissen kunnen een grote impact hebben op je leven, maar het is belangrijk om te blijven zoeken naar oplossingen en ondersteuning. Het is een proces van acceptatie en aanpassing, waarbij je afscheid neemt van het oude en leert om de nieuwe "jij" te omarmen. Het is niet altijd makkelijk, maar met de juiste hulp en steun kun je jouw weg vinden in deze nieuwe realiteit.

Dus, mocht je ooit te maken krijgen met visuele stoornissen, onthoud dan dat je niet alleen bent en dat er experts zijn die je kunnen helpen. Blijf positief en geef niet op. Samen kunnen we leren omgaan met onze visuele uitdagingen en genieten van het leven, zelfs als de wereld er soms wat anders uitziet dan voorheen.

Liefs Jojo,

[devotedlyseverepeanut]

Kunststof Kozijnen Offerte: Laat Glaseko de perfecte oplossing vinden voor uw raamkozijnbehoeften.

Offerte Kunststof Kozijnen: Voordelen van het aanvragen van een offerte voor PVC kozijnen

Als u een prijsopgave voor kunststof kozijnen opvraagt, kunt u de kosten en de voorwaarden van diverse aanbieders vergelijken Zo kunt u een geïnformeerde beslissing nemen die aansluit bij uw financiële mogelijkheden en verwachtingen. Door offertes aan te vragen, krijgt u inzicht in de marktwaarde van het kozijn en kunt u onderhandelen over de beste deal. Bovendien kunt u gratis en vlot een offerte aanvragen, waardoor u kosteloos een duidelijk beeld krijgt van wat u kunt verwachten. Dit is tevens een perfecte methode om de kwaliteit van de kozijnen te garanderen, omdat u de mogelijkheid heeft om specifieke details te vragen over de gebruikte materialen en de wijze van installatie.

Vraag een offerte aan voor kunststof kozijnen om een duidelijk beeld te krijgen van de kosten en prijzen van verschillende aanbiedersWanneer u de prijzen van kunststof kozijnen van verschillende leveranciers vergelijkt, ontdekt u de beste optie voor uw projectHet aanvragen van een offerte voor kunststof kozijnen helpt u om inzicht te krijgen in wat u kunt verwachten qua kosten en materialenVraag kosteloos en snel een offerte aan voor kunststof kozijnen, waardoor u gemakkelijk uw budget kunt beheren en beslissingen kunt nemenOffertes voor kunststof kozijnen geven inzicht in de beschikbare opties en de bijbehorende kosten, waardoor u een geïnformeerde keuze kunt maken

Wanneer je informatie inwint over kunststof kozijnen, is het cruciaal om aandacht te besteden aan zowel de kosten als de U-waarde, welke de isolerende werking weergeeft Een lagere U-waarde betekent een hogere isolatie en verbeterde energiezuinigheid. Informeer bij de leverancier naar de garantievoorwaarden en hoe duurzaam de materialen zijn die gebruikt worden, inclusief de UV-bestendigheid van het kunststof, wat cruciaal is om kleur en structuur langdurig te behouden. Het is wijs om te informeren naar de kwaliteit van het hang- en sluitwerk, omdat dit essentieel is voor zowel de beveiliging van uw huis als het gemakkelijk functioneren van de ramen. Glaseko Kunststof Kozijnen in Nederland heeft mij uitvoerig geïnformeerd over alle aspecten en ondersteunde mij in het kiezen van een optie die economisch, esthetisch en functioneel volledig aan mijn verwachtingen voldeed.

Glaseko Kunststof Kozijnen Opaallaan 1180, 2132 LN Hoofddorp 7MWJ+88 Hoofddorp

Hoe kun je verschillende aanbiedingen voor kunststof raamkozijnen met elkaar vergelijken?

Bij het Ontdek meer hier beoordelen van offertediensten voor raamkozijnen moet men vooral aandacht besteden aan de energie-efficiëntie van de gebruikte materialen Onze kunststof kozijnen, die zowel energiebesparend als milieuvriendelijk zijn, zijn uitgerust met hoogwaardig dubbel of zelfs driedubbel glas met zeer lage mm-waarden, wat resulteert in aanzienlijke besparingen. Zorg ervoor dat u gedetailleerde prijsopgaven aanvraagt voor maatwerk en de installatie daarvan, om te voorkomen dat u te maken krijgt met onvoorziene uitgaven of dat het niet past bij uw bestaande deuren en ramen. Informeer eveneens naar de duurzaamheid van de kozijnen, aangezien dit zowel voor de lange termijn kosten als voor de milieu-impact van belang is. Tot slot, benut de mogelijkheden van online offerteplatforms om vrijblijvende prijsopgaven te krijgen, waardoor u de verschillende opties zorgvuldig kunt

[peterpijls1965]

Bericht uit het beschermde huis (9)

Oorlog is de voortzetting van de diplomatie met andere middelen, zei de Duitse generaal Von Clausewitz. Maar de opperste kunst van oorlogsvoeren is de vijand onderwerpen zonder strijd, was zijn Chinese collega Sun-Tzu hem voor, in 500 voor Christus.

Aan beide krijgsheren moet ik veel denken nu ik dezer dagen bezig ben met het opschonen van mijn vrienden- en kennissenkring. Een noodzakelijk, maar pijnlijk proces.

Wie zoals ik nog niet zo lang chronische lichamelijke en geestelijke beperkingen heeft, maakt mee dat boezemvrienden zich zonder opgaaf van reden op afstand zetten, terwijl kennissen uit de periferie van mijn bestaan zich plots profileren als integere vertrouwelingen.

Een wonderlijke gewaarwording. Ik heb de afgelopen jaren mijn definitie van vriendschap drastisch moeten herzien. Was ik eerst de overtuiging toegedaan dat vriendschappen voor altijd zijn, nu heb ik moeten vaststellen dat ook vriendschappen vloeiend kunnen zijn, van kleur kunnen verschieten en misschien wel net zo wisselvallig van aard zijn als mijn bipolaire stoornis.

Dat is winst, want kennelijk had ik veel te romantische opvattingen over vriendschap.

Een vriendschap opzeggen is voor sommigen kennelijk net zo moeilijk als het beëindigen van een liefdesrelatie, heb ik gemerkt. De een doet het door te beloven langs te komen, en vervolgens niets meer te laten horen. Een ander beantwoordt brieven en e-mails niet meer, zonder toelichtende verklaring.

Nou is het m’n eer te na om achter die mensen aan te lopen, om te informeren waarom ik kennelijk niet meer de moeite waard ben. Maar gelukkig ben ik niet zo’n masochistische christen die z’n vijand de andere wang toekeert, en helemaal vrij van rancune ben ik ook niet, dus een enkeling heb ik teruggepakt, op een manier die ik hier niet zal onthullen, want in tegenstelling tot de generaals Von Clausewitz en Sun-Tzu verklap ik mijn defensieve en offensieve strategieën nooit in detail. Maar met Sun-Tzu ben ik in z’n algemeenheid van mening dat je er altijd naar moet streven de vijand te onderwerpen zonder strijd.

Een Chinees spreekwoord luidt dat als je maar lang genoeg aan de oever van de rivier blijft zitten, het lijk van de vijand vanzelf voorbij komt drijven. Dat heb ik in een enkel geval min of meer gedaan, gevoed door de wetenschap dat wraak een gerecht is dat koud wordt opgediend.

En me ondertussen inprentend dat de vrienden en vriendinnen die overblijven veel belangrijker zijn dan de verraders. Ik geloof nog steeds dat belangeloze liefde de enige kernwaarde van het bestaan is. Daarom schoot ik in de lach toen een geliefde onze relatie beëindigde met drie bitse zinnetjes op Facebook, inclusief een link naar een videoclip van Madonna, The power of goodbye.

Zoveel slechte smaak en lafheid was ik relatie-technisch nog niet eerder tegengekomen. Ik hoop dat de lezer het me niet euvel duidt dat ik niet gereageerd heb, wat natuurlijk ook een reactie is. Het menselijk tekort gaat aan niemand voorbij, dus ik vergeef haar.

2014

[herpersonakoala]

Goedkope Kunststof Kozijnen: U kunt vertrouwen op de expertise van Glaseko Kunststof Kozijnen voor hoogwaardige raamomlijstingen

Kozijnen Kunststof: Waarom kiezen voor op maat gemaakte kunststof kozijnen?

Maatwerk raamkozijnen op maat bieden vele voordelen voor uw huis. Deze oplossingen op maat zorgen voor een perfecte Startpagina pasvorm en esthetiek die passen bij uw persoonlijke stijl. Bovendien verbeteren ze de isolatie van uw huis en verhogen ze de energie-efficiëntie. Met raamkozijnen op maat kun je genieten van een comfortabel en duurzaam huis.

Kunststof kozijnen op maat sluiten naadloos aan bij de afmetingen van jouw woningPvc-ramen hebben een lange levensduur en hebben weinig onderhoud nodigRaamkozijnen op maat zorgen voor een effectieve isolatie en helpen bij het besparen op energiekostenEr zijn verschillende kleuren en ontwerpen beschikbaar voor kunststof raamkozijnenOp maat gemaakte kozijnen zorgen voor een hogere waarde van uw huis

Glaseko Kunststof Kozijnen in Nederland heeft ons alle benodigde informatie gegeven over op maat gemaakte raamkozijnen. De op maat gemaakte oplossingen passen perfect en sluiten aan bij onze eigen stijl, zowel qua pasvorm als esthetiek. Ze helpen ook bij het isoleren van ons huis en dragen aanzienlijk bij aan de energie-efficiëntie. Door de op maat gemaakte raamkozijnen genieten we nu van een comfortabel en duurzaam huis.

Glaseko Kunststof Kozijnen Opaallaan 1180, 2132 LN Hoofddorp 7MWJ+88 Hoofddorp

Opties voor materialen en afwerkingen voor kozijnen op maat

Er zijn veel opties beschikbaar als het gaat om materialen en afwerkingen voor op maat gemaakte raamkozijnen. Houten raamkozijnen zorgen voor een klassieke uitstraling, terwijl aluminium kozijnen duurzaamheid en moderniteit bieden. Er zijn ook opties beschikbaar voor kozijnen gemaakt van composietmaterialen en PVC-ramen met diverse afwerkingen. Kies materialen en afwerkingsopties die aansluiten bij de stijl en behoeften van jouw huis, dit is van groot belang.

Kies voor duurzame kozijnen van hoogwaardige materialen zoals hardhout of aluminiumOverweeg verschillende afwerkingsopties zoals lakken, beitsen of poedercoaten voor een unieke uitstralingLet op de isolatiewaarde van materialen om energie te besparen in huisVoor stabiele en duurzame kozijnen is het noodzakelijk om speciale verbindingsmethoden toe te passen, zoals pen-en-gat verbindingenDenk aan het onderhoud van de raamkozijnen en kies voor materialen die weinig onderhoud nodig hebben, zoals kunststof

Glaseko Kunststof Kozijnen in Nederland heeft me uitvoerig geïnformeerd over verschillende materialen en afwerkingsmogelijkheden voor mijn op maat gemaakte raamkozijnen. Dankzij hun hulp kon ik kiezen tussen houten kozijnen voor een klassieke uitstraling of aluminium kozijnen voor een moderne en duurzame look. Daarnaast boden ze ook opties aan voor composietmaterialen en PVC-ramen met verschillende afwerkingen, waardoor ik echt kon vinden wat bij mijn huis paste. Het was een verademing om samen te werken met professionals die mij bijstonden in het maken van de juiste keuzes voor mijn specifieke behoeften en stijlvoorkeuren.

Op welke manier worden op maat gemaakte kozijnen geproduceerd?

Kies eerst het passende materiaal voor de raamkozijnen, zoals duurzaam hout of aluminium. Vervolgens worden de benodigde afmetingen voor de raamkozijnen nauwkeurig opgemeten. Na goedkeuring van het ontwerp door de klant, worden de op maat gemaakte kozijnen des

[jurjenkvanderhoek]

ONTDEKKINGSREIS DOOR MUZIEKGESCHIEDENIS

Onwillekeurig zoek ik in “Plaat voor je kop” naar de mij bekende namen. Naar titels die ook zomaar in mijn platenkast te vinden zijn. Maar dan doe ik de waarde van het boek van Wouter Bessels tekort. In de uitgave verschenen bij uitgeverij Koninklijke van Gorcum heeft de journalist en muziekkenner een willekeurige keuze uit zijn columns in de Meppeler Courant geplaatst. Het is zijn persoonlijke reis door de moderne muziekgeschiedenis, maar schurkt ook tegen die van mij aan. Veel van de door hem behandelde albums heb ik meerdere keren door de handen gehad om het vinyl op de draaitafel te leggen dan wel het schijfje in de cd-speler te schuiven. Bessels heeft een voorkeur voor de langspeelplaat, de elpee, want vanaf dat zwarte kunststof klinkt de muziek via de naald toch warmer – daarmee deelt hij de mening van velen en is de reden waarom het vinyl nooit helemaal is vervangen door cd, cassetteband en online playlist.

In “Plaat voor je kop” komen uiteraard de bekende namen langs. Muzikanten die hun naam gevestigd wisten in de muziekhistorie. Die met hun creatieve en innovatieve aanpak zichzelf steeds wisten en weten te vernieuwen, en dus interessant blijven voor de luisteraar. Natuurlijk zijn er artiesten waar het publiek er klakkeloos bij vanuit gaat dat ze alsmaar eenzelfde pad blijven bewandelen. Waarvan het eerste lied en de laatste song eenzelfde klank hebben. Maar dit zijn niet de muzikanten die Bessels in zijn boek de revue laat passeren. Hij zoekt het meer in die mensen die de geschiedenis hebben opgeschud. Aan de top zijn gebleven, maar ook die de berg probeerden te beklimmen maar geen vlag konden planten. Maar die er wel voor hebben gezorgd dat anderen door konden borduren op het door hen uitgelegde stramien.

Het is een interessant boek, dat “Plaat voor je kop”. Het gaat dan over de populaire kant van de muziek en laat de klassieke zijde links liggen. Het is de rock en de afgeleiden daarvan die Bessels behandelt. De platencollectie van zijn moeder hebben hem op dat spoor gezet. Tussen de middag, wanneer de jonge Wouter thuis kwam uit school om de maaltijd thuis te nuttigen, zette zij een plaat op. Zo leerde hij al vroeg deze muziek kennen. Later leende hij zelf platen van de bibliotheek en weer later was Bessels regelmatig te vinden in de betere platenzaken. Hoewel hij ook juweeltjes heeft gevonden in uitverkoopbakken en bij de goedkope winkels. En kreeg hij via uitgevers door zijn vak als journalist albums ter recensie toegestuurd. Het boek geeft derhalve het verslag van een ontdekkingsreis. Een expeditie met momenten van herkenning en openbaring.

In zijn boek opent Bessels de wereld van de rockmuziek. Een wereld die ik al wel kende, maar waarin hij mij wijst op achtergronden, details en wetenswaardigheden. Hij richt zich in de eerste plaats op de albums die zijn uitgebracht en zijdelings op de mensen achter deze muziek. Het zijn vooral de artiesten en groepen in decennia van de vorige eeuw in en na de jaren 60. De jaren dat de jongeren zich in gedachtegoed en uiterlijk losmaakten van de ouderen en de gevestigde orde. Wereldberoemde namen als Pink Floyd, Beatles, Beach Boys, Rolling Stones, Fleetwood Mac en Iron Maiden. In Nederland die van Focus, Golden Earring, Earth & Fire en Het Goede Doel. Eenlingen die met een band de hitlijsten bestormden, als Bruce Springsteen, Stevie Wonder, Mike Oldfield, Joni Mitchell en Elton John. En dichterbij huis Daniël Lohues, Hans Vermeulen, Herman van Veen en Jan de Hont. Het geeft de samenhang in het veld weer. Veel van de namen komen op andere plekken terug, omdat deze samenwerken op het podium of in de studio. Groepen ontbinden en wat overblijft vormt nieuwe verbindingen, een andere kijk en een gewijzigde aanpak. De muziekwereld is constant in beweging, dat bewijst Wouter Bessels.

Het zijn de bekende albums van gevestigde namen. Maar ook ontdekt Bessels tussen het koren veel kaf dat na beluisteren een juweel blijkt te zijn. Muzikanten die door het grote geweld onder de voet zijn gelopen. Geen aandacht kregen, maar deze belangstelling wel hadden verdiend. De muziekkenner die ondertussen een omvangrijke discotheek zal hebben opgebouwd, maakt mij opmerkzaam op deze mindere goden die goddelijke muziek hebben gemaakt. En krijg ik meerder keren een aha moment wanneer ik ontdek dat ik net die parel ook eens heb opgedoken in de uitverkoopbak. “De herinnering wordt mooier naarmate het geheugen over de werkelijkheid afneemt”, schrijft Bessels ergens. Ik beaam het. “Bij sommige platen koester je herinneringen. Waar je ‘m voor het eerst zag staan, voor het eerst hoorde, voor het eerst kocht.”

Hoewel Bessels zich met name richt op de rockmuziek, komen er toch ook andere niet gedachte namen langs. Zo vind ik Kinderen voor Kinderen, Neerlands Hoop in Bange Dagen, Conny Vandenbos en Pussycat. En stuit ik op het album dat André Hazes van de platenmaatschappij mocht maken toen hij 10 jaar aan hen verbonden was. ‘Dit is wat ik wil’ zei de volkszanger en maakte een plaat vol blues en rock met bekende begeleiders als Brood, Lux en Akkerman. Dan blijkt dat hij een aardig mondje Engels kan zingen en zeker een goede doorleefd bluesgeluid heeft. Het is een ondergewaardeerde productie geworden, maar wel het enige wat van Hazes en zijn alledaagse genre bij mij in de platenkast staat.

Zo heeft Wouter Bessels tussen de successen meerdere ‘guilty pleasures’ geschreven en ‘onbekend maar zeker niet onbemind’ achterhaalt. Juist deze zijn de ontdekkingen in het boek. Daarom is het aan te raden dus niet enkel en onwillekeurig de bekende namen eruit te pikken, maar het boek van kaft tot kaft te lezen. Vooral is “Plaat voor je kop” een handleiding. Naast de achtergrondinformatie over albums en artiesten geeft de muziekjournalist aanwijzingen wat en welke te beluisteren. Ieder verhaal heeft aparte kaders met essentiële albums en essentiële verzamelalbums. En er is een lijst met puntgave liedjes. Zo zijn voldoende nieuwe klanken via het boek te ontdekken en een keur aan bekende muziek nog eens te beluisteren. Hoewel het Bessels’ keuze is, kan ik me er volledig in vinden.

Plaat voor je KOP. Op ontdekkingsreis door 60 jaar muziekgeschiedenis. Wouter Bessels. Uitgave Koninklijke Van Gorcum, 2023.

[iklees]

De Russische Connectie / Gerrit Barendrecht

Katz & De Morsain #2

Ida begint te beseffen dat haar relatie met Katz maatschappelijk onmogelijk is: haar vader zal nooit toestemming geven voor een huwelijk, maar als ze elkaar ongehuwd blijven zien en liefhebben, komt dat onherroepelijk ooit aan het licht met grote schade voor henzelf en hun familie. Als haar oudste zus, die het heeft ontdekt en haar de les leest, kort daarna zwaar gewond raakt bij een aanslag op een tram, midden op de Dam, voelt Ida zich heel even opgelucht, maar daarna zet ze alles in het werk om de dader te achterhalen. Katz is via een omweg met dezelfde zaak bezig; hij is met groot gevaar voor eigen leven geïnfiltreerd in een groep radicale socialisten. Hij leert daardoor nog beter het leven aan de onderkant van Amsterdam kennen, en krijgt ook enig begrip voor de mensen die zich laten gebruiken voor de gewelddadige acties.

'Je weet niet waar je het over hebt,' zegt Katz. 'Ik denk het wel.' 'Ik denk het niet. Jouw wereld is die van de Keizersgracht. Je bent in zoveel luxe opgegroeid dat je het niet eens meer ziet. Die mooie suède handschoenen die je aanhebt kosten meer dan een fabrieksarbeider in een jaar verdient. Jij zult nooit, nóóit armoede kennen. Het is een theoretisch begrip voor je. Zelfs al zit het je financieel tegen, dan zal er altijd een vangnet zijn. Een niet weg te denken zekerheid dat er altijd geld zal zijn. Altijd. Dit,' zegt hij en hij wijst in het rond, 'is alles wat ik heb. Jij noemt het een rothok, maar het is mijn huis. De kans dat ik groter zal wonen dan dit is nihil. Als ik politieman af ben, wat eens gaat gebeuren, kan ik zelfs dit niet meer betalen. En ik heb het nog goed. Er zijn mensen voor wie de enige zekerheid is dat ze hun hele leven in ellende door gaan brengen. Dat er niemand is om ze te helpen. Geen persoon, geen stad, geen overheid. Geen uitweg. Rug tegen de muur. Permanent. Je lichaam kapot van het werk in de fabriek. Creperend omdat je geen dokter kunt betalen, wegkwijnend tussen je stervende kinderen in een donker hol. Wachten tot je doodgaat. Of je moeder wordt voor je ogen vermorzeld door een stoommachine en daarna mag je de machine schoonmaken. En als je dan, wanhopig en geholpen door een gehandicapte mooiprater, het systeem op wilt blazen dat die fabrieken en die levensomstandigheden mogelijk maakt, als je zelfs bereid bent daar je leven voor te geven, dan komt een rijke juffrouw die in haar hele leven nooit iets tekort is gekomen je postuum voor lafaard uitmaken. Reptiel. Pissebed. De lucht die je inademt niet waard. Dus ja, arme Betsy. En arme Stien.'

Spannend, want de 'Russische connectie' die op de achtergrond aan de touwtjes trekt is meedogenloos. Het leven van Ida, Katz en veel onschuldige Amsterdammers loopt gevaar, als zij niet op tijd weten te achterhalen door wie, hoe en wanneer een nog veel grotere aanslag is gepland.

[worldandword]

Fast car - Tracy Chapman

Op een of andere manier is dit altijd een lijflied geweest. Nooit geweten of begrepen waarom. Tot gisteren. Waarin jij mij na champagne, liefde, huilen en verdriet als dansend knuffelend vasthield en ik mijn hoofd op je schouder liet hangen. Waarbij ik huilde; huilde van geluk en van verdriet.

Jij wilde alles in een snelvaart, waarin ik altijd twijfelde over de liefde en mezelf, was jij daar die met honderd procent zekerheid elke stap zette. Jij was mijn ticket naar geluk. We hebben geleerd hoe samen te leven, geluk en verdriet te delen. We hebben afgesproken en beloofd samen dit leven aan te gaan en alles samen te overwinnen of te ondergaan. Achteraf gezien ben ik nog nooit in een betere plek als nu geweest, het is nergens beter dan geweest dan waar ik nu ben. Ik stond daar, als jong meisje in de volwassen wereld, ik had niets te verliezen en zo leefde ik ook. Ik was niemand van verschuldigd en vertrouwde op mezelf.

Tot de dag dat ik jou leerde kennen. Alles wat ik dacht dat was, bestond niet meer. Ik maakte de keus, ik maakte een plan. Met jou. Niet wetende dat jij mij redde. Zoals ik altijd iedereen redde.

Ik had meerdere baantjes, daarbij soms nog een studie of weer een cursus maar altijd stabiel genoeg om een leven te onderhouden. Ik spaarde, vanaf dat ik 15 was en daarna nog meer. Verhuisde van de stad, naar een andere stad, naar een dorp en zo door. Van kamertje, naar huisje, naar een eengezinswoning.

Waar we staan, een nieuw huis gekocht, in een klein dorpje, weg van waar ik ooit vandaan ben gekomen maar zo dichtbij alles wat mijn lief is. Met mijn lief. Eindelijk oprecht voelen wat liefde is en waar het leven om draait. Niet geleefd worden maar investeren in alles wat mijn leven het leven waard maakt.

Mijn moeder heeft een flink probleem. Vanaf jongs afgaan was een fles wijn vaste kost en een andere wereld waarin zij leefde, de manier waarop zij kon leven. De enige manier waarop zij kon leven. Maar vanaf afgelopen dinsdag is alles veranderd. Je lichaam is al lange tijd te oud (van binnen) om te kunnen werken. Maar je lichaam is te jong om er nu zo bij te zitten en bijna niets meer te kunnen. Mijn vaders gingen bij je weg, zij wilde weer leven en zelf kunnen kiezen in het leven. Er is niemand verder in je leven, iemand moest en moet voor je zorgen. Ik ben nu al een aantal maanden steeds niet aan het werk, staat mijn leven stil, om voor jou te zorgen, om te proberen om jou te redden. Iets wat ik niet kan en ook niet langer wil maar nu wel moet. Ookal weet ik niet of jij ooit nog echt gaat kunnen leven en het geluk mag voelen van je eigen leven.

Maar jij, jij hebt mij gered. Ik ben altijd voor alles weg gelopen maar nu durf ik het aan, met jou. Ik voel me zoveel krachtiger met jou naast mij, ik voel mij dapper. En jouw arm, jouw arm voelt veilig om mij heen geslagen. En ik heb eindelijk het gevoel dat ik er toe doe. Dat ik gezien en gehoord voel. Dat ik jouw geluk in het leven ben en jij de mijne. Ik voelde mij altijd vergeten, en nu doe ik er toe, hoor ik bij jou en heb ik het gevoel echt iemand te zijn.

Ik ben nog steeds geen baan op dit moment en ben nog steeds aan het zoeken. Maar ik geloof erin dat dingen beter worden. Zoals we vandaag zeiden; het leven gaat vanzelf door. Het wordt vanzelf een nieuwe dag. Met al het goed een al het slechte. Ik zal werk vinden, we zullen meer gaan groeien, misschien niet altijd in geld maar wel in geluk of groeien in wie wel zijn, groeien als persoon, als mens, als partner en wie weet wat nog meer.

We gaan verhuizen naar ons (t)huis voor de toekomst, waar alles waarvan ik denk het nu niet te kunnen, alles waarvan ik denk dat het misschien niet over gaat, vanzelf doorkabbelt en we daar in al het geluk mogen leven. Waar wij er beide toe doen in elkaar armen, ook als het leven zoals nu even niet zo leuk is. We doen er toe, ook als we huilen van geluk en van verdriet.

Jij bent mijn ticket in dit leven. En deze week valt dit hele lied op zijn plaats en weet ik dat ik hier behoor, op deze plek, op dit moment met jou.

————————————————————————

You got a fast car

I want a ticket to anywhere

Maybe we make a deal

Maybe together we can get somewhere

Any place is better

Starting from zero got nothing to lose

Maybe we'll make something

Me, myself, I got nothing to prove

You got a fast car

I got a plan to get us outta here

I been working at the convenience store

Managed to save just a little bit of money

Won't have to drive too far

Just 'cross the border and into the city

You and I can both get jobs

And finally see what it means to be living

See, my old man's got a problem

He live with the bottle, that's the way it is

He says his body's too old for working

His body's too young to look like his

My mama went off and left him

She wanted more from life than he could give

I said somebody's got to take care of him

So I quit school and that's what I did

You got a fast car

Is it fast enough so we can fly away?

We gotta make a decision

Leave tonight or live and die this way

So I remember when we were driving, driving in your car

Speed so fast it felt like I was drunk

City lights lay out before us

And your arm felt nice wrapped 'round my shoulder

And I-I had a feeling that I belonged

I-I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

You got a fast car

We go cruising, entertain ourselves

You still ain't got a job

And I work in the market as a checkout girl

I know things will get better

You'll find work and I'll get promoted

We'll move out of the shelter

Buy a bigger house and live in the suburbs

So I remember when we were driving, driving in your car

Speed so fast it felt like I was drunk

City lights lay out before us

And your arm felt nice wrapped 'round my shoulder

And I-I had a feeling that I belonged

I-I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

You got a fast car

I got a job that pays all our bills

You stay out drinking late at the bar

See more of your friends than you do of your kids

I'd always hoped for better

Thought maybe together you and me'd find it

I got no plans, I ain't going nowhere

Take your fast car and keep on driving

So I remember when we were driving, driving in your car

Speed so fast it felt like I was drunk

City lights lay out before us

And your arm felt nice wrapped 'round my shoulder

And I-I had a feeling that I belonged

I-I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

You got a fast car

Is it fast enough so you can fly away?

You gotta make a decision

Leave tonight or live and die this way

[roadmapsamir]

INTRODUCTIE

Wat maakt mijn werk waardevol

Omdat ik mezelf alles zelf heb aangeleerd, heb ik een andere kijk en visie binnen in mijn werkveld tegenover de concurrentie.

Ik durf buiten de lijntjes te kleuren en daar juist de schoonheid in te zien, waar andere juist fouten zien.

Mijn werk heeft een ruw authentiek kantje doordat ik vanaf het begin van mijn carrière en ontwikkelingsfase altijd heb gedaan wat ik leuk vind en werk heb gemaakt dat ik cool vind.

Ik heb nooit iemand gehad die me op de vingers tikt en vertelt dit is niet goed of je moet anders doen.

Daardoor hanteer ik een heel vrije, organische, ruwe maar ook esthetische stijl en het is net die combinatie die je zelden terug vind in mijn werkveld.

Wat maakt mijn werk uniek

Ik kan een simpele visie van de klant vertalen naar mijn eigen originele exciting visie.

Bijvoorbeeld voor de meeste mensen is een oud huis dat renovatie nodig heeft iets dat direct moet worden gemaakt en een doorn in het oog.

Voor mij is dat een plaats met een eigen verhaal, oude muren vol textuur, een plaats waar direct een eigen unieke sfeer is.

Activiteiten / producten die ik aanbied

regie

film

montage

Wie zijn mijn klanten

muzikale artiesten

creative agencies

productiehuizen

creative directors

Waarde omzetten naar betalingsbereidheid

Door mijn out of the box thinking en mijn durf om buiten de lijntjes te kleuren wat ervoor zorgt dat ik een eindproduct kan leveren dat gegeerd is en uniek en fris voelt. Binnen mijn branche zijn die laatste 2 dingen enorm gewaardeerd.

[kladblok]

De heer in questie (kort verhaal, fragment)

De heer in questie verliet de schaduw van het poortgebouw en liep, de kiezels tellend, over het grindpad naar de formele tuin. Daar, in jacquet maar met schort voor, knipte de butler de lage buxushaagjes rond de grasperken, wat, gezien de toestand, wel de minste prioriteit had. Het moest nu bijna vijf uur zijn.

Vanochtend was de man op hem toegestapt, tamelijk bruusk en met een wankele stapel ontbijtborden voor zijn vest, en had met trillende stem gezegd: ‘Het is genoeg. Ik neem ontslag.’ Hij had de borden op het dressoir gekwakt en zijn rug gerecht. ‘Ik zal vandaag de buxus afmaken. Met een handschaar, niet elektrisch. Decorum dient gehandhaafd. Mijnheer!’ Zonder een reactie af te wachten, was hij driftig naar buiten gebeend.

De heer in questie had ook niets weten te zeggen. Als zo vaak in dit soort situaties luisterde hij wel, maar begreep hij niet – niet snel genoeg om het juiste te zeggen, in elk geval. Dus dan zweeg hij maar; en dan zonk hij weg in het misverstand, en dan werd het ruzie: dat was de ‘questie’. Maar nu moest hij een antwoord geven. Hij voelde zich leeg, en plotseling doodmoe; hoe graag was hij hier, naast het pad, even gaan liggen, de ogen dicht. Wat maakte de modder uit.

Een butler zou geen aanleiding tot zorgen moeten zijn, maar de heer in questie zat, sinds hij het landgoed geërfd had, behoorlijk met hem in zijn maag. De man was buitengewoon vormelijk, en dat zijn oorspronkelijke takenpakket – uit geldgebrek – door de jaren heen was aangevuld met die van kok, tuinier en veredeld klusjesman leidde tot voortdurend geruzie over, onder andere, het juiste gereedschap voor de juiste gelegenheid. Decorum est pro patria mori, glimlachte de heer in questie even. Had hij meer begrip moeten tonen? Hoe dan ook, wat vannacht was gebeurd kon hij de butler niet aanrekenen, en dat ging hij hem nu vertellen. Voor wat het waard was. De butler leek plots driftiger te knippen – had hij de naderende voetstappen gehoord? Nu, vooruit met de geit.

De heer in questie kuchte, en zei tegen de rug van de butler: ‘Ik heb met mijn nicht gesproken. Ik wil dat je weet dat ik het niet erg vind dat je vannacht niet mee wilde helpen. Het was niet je taak. Uit gewoonte trok ik aan het schellekoord, en ik ben onterecht boos geworden toen je niet kwam. Dat spijt me.’

De man rees van tussen de haagjes op en draaide zich om. ‘Uw excuses zijn aanvaard. En laat ik zeggen: ik was obstinaat. Dat is onbetamelijk, dat spijt mij, van mijn kant. Maar mijn ontslag staat. Ik ben butler, geen campingbeheerder. Ik bestier een adellijk huishouden, geen opvangpunt voor verregende pubers. Het zal mij niet moeilijk vallen een huis te vinden waar ze mij wél kunnen waarderen.’

‘Nee, nee, dat denk ik ook niet, zeker. Je hebt groot gelijk. En het is misschien maar beter zo. Nogmaals, het spijt me.’ Hij dacht even na. ‘Ronduit gezegd, ik denk niet dat ik ooit een goede werkgever voor je zou kunnen zijn. Ik begrijp mensen nooit goed. Bij mij wordt het altijd ruzie.’

De butler trok zijn wenkbrauwen lichtjes op, liet ze snel weer zakken en zei: ‘Wellicht bent u nu wat hard voor uzelf, en als u mij toestaat...’ Hij aarzelde even en keek de heer in questie vragend aan.

‘...Hè? Eh, ja, natuurlijk...’

‘U vraagt mij soms dingen te doen die niet bij mijn professie horen. Uw oom zaliger…’

‘…Natuurlijk, mijn oom, weet je, ik heb gewoon niet het hart van mijn oom, dat vergeet ik zo vaak in de hurrieburrie. Ik moet eerder vragen hoe het met je gaat, met je familie, dat soort dingen...’

De butler kneep zijn lippen even samen en zei toen: ‘Dat ligt, met permissie, niet direct in uw aard. Ik...’

‘O ja. Nee… Gelukkig, ik moet er eigenlijk ook niet aan denken, al die familiegeschiedenissen...’ Hij keek de butler hoopvol aan, maar deze lachte niet.

‘…Waar ik op doel: festivals en campings… vindt u ook niet, na vannacht, dat dat een slecht idee was? Vroeger hadden we zoiets niet nodig.’

De heer in questie dacht lang na over een antwoord, en zei toen: ‘Als je achterom kijkt, zie je stof. Het landgoed verdient een nieuwe toekomst.’ Hij keek naar het smalle pad met de hoge heggen aan weerszijden, die hem, op weg naar het grote huis, in zouden sluiten. ‘Als je een aanbevelingsbrief, of zoiets, nodig hebt, dan regel ik dat, natuurlijk.’ Hij aarzelde even. ‘…En als je de buxus met de handschaar wilt doen, dat is prima… Elektrisch is sneller, daarom zou ik... Maar doe het maar met de hand. Of beter: laat het niet van mij afhangen. Kies zelf maar. Nou ja.’

Hij voelde zich weer moe worden en liep haastig weg. Dat was niet slecht gegaan, al met al. Maar het had niet langer moeten duren.

Hij kwam aan bij het pad en keek op naar het grote huis. Het uit vakwerk opgetrokken gebouw was de laatste jaren een populaire selfie-locatie geworden. Vooral op zonnige dagen, als het contrast tussen de donkere balken en het wit van de gekalkte muren op zijn scherpst was, stonden er vaak toerfietsers vanaf de weg foto’s te maken. Dichterbij konden ze niet komen, bedacht hij tevreden. Zo bleef het zijn geheim, en zijn persoonlijk genot, hoe juist ’s nachts, bij een rondgang in het maanlicht, als het wit blauw geworden was en de balken peilloos zwart, het contrast mysterieuzer scheen en zelfs uitnodigde de klamme overgangen met de vingers te betasten.

De heer in questie schudde zijn hoofd.

[jurjenkvanderhoek]

EENVOUDIG DE OMGEVING GEZET IN MEERVOUD AAN LIJNEN

Om de tekeningen in Gersfjild te ondervinden zal ik me in gedachten klein maken. Het formaat egel of veldmuis. Of beter een krekel of kever. Zo zodat ik in kikkerperspectief op macroniveau door de arceringen kan dwalen. Mij fantaserend tussen de grassen en bloemstengels me een weg banen. Als in een doolhof mijn pad proberen te zoeken. Maar ik wil geen uitweg vinden. Ik wil dwalen, zelfs verdwalen, in de wereld van inktlijnen door Rozemarijn Westerink opgetekend en uitgezet. Als een landmeter heeft ze haar gedachten in kaart gebracht. Met gesloten ogen zag zij deze composities. Blind ging haar hand tekenen. Intuïtief zette het gebaar strepen op het papier. Werd het blanke vel tot zwarte kunst.

Die hoven om in te dolen, het labyrint om in te dwalen, hangen op dit moment bij Galerie Getekend. Daar maak ik mij klein om de grootsheid van Westerink te ervaren. Kijk ik met een ongeoefend oog naar de tekeningen zal ik er weinig van waarde in vinden. Merk ik een wirwar van lijnen in vakken op, die zwaar aangezet kunnen versmelten tot donkere vlakken. In die vlakken is dan nog wel de arcering te ontdekken, het krassen van de pen. Maar kijk ik langer en meer geconcentreerd, dan raakt mijn blik gewend en is mijn oog geoefend. Dan doemt een grasveld op, de weelderige flora in het kreupelhout. Een tuin waarin mijn blik eindeloos kan zwalken en zwerven.

En inderdaad kan ik mij de krekel denken die springt en dartelt door de natuur van Westerink. De veldmuis die zich al snuffelend een gang zoekt door de verstrooiing van lijnen als grassprieten. De tekenaar heeft het terrein levend gemaakt door het dynamisch te laten bewegen in een tekenfilm. Zo raakt de platte afbeelding, waarin op kunstige manier het perspectief diepte suggereert, ruimtelijk begaanbaar. De vlakte komt in actie en geeft nog meer ingang prijs aan de fantasie. In de animatiefilm kan ik nog beter haar gedachte bij het werk meten. Vooral is het een levend bewijs van haar droombeeld door het geluid dat erbij meegaat. Een doorkijk in haar denkbeeldige voorstelling. Wat Westerink voor ogen kwam zie ik hier beweeglijk uitgetekend, afgebeeld.

Op hoger niveau. Gewoon mezelf als mens. Zie ik in de veelheid aan lijnen een eenvoudige weergave van een landschap. Door de overvloed valt er voldoende te zien. Westerink speelt niet enkel met het zwart van de inkt, maar ook met het wit van het papier. Zij stopt op de juiste momenten met krassen om het licht door de tekening te laten schijnen. Haar eenvoud in uitdrukking brengt een meervoud in zichtbaarheid door haar techniek van tekenen. In de relatief grote tekeningen kan ik op zoek naar het verborgene in de compositie. Hak ik mij figuurlijk een begaanbare weg in de woekerende flora. Kijk ik met een open oog, een ruime blik, dan valt mijn zicht op een huis aan het eind van een stenen muur, op een caravan tussen de sparren. Kom ik erachter dat de kunstenaar een zelfde terrein van diverse kanten belicht. De ruïne van een tempel lijkt het driedimensionale overblijfsel van een gehuisvest labyrint. Een huis om in te schuilen, waar de gedachte onderdak vindt. Maar het is in verval, want de fantasie van de moderne mens brokkelt af. Wij kunnen ons minder gemakkelijk verplaatsen in de verbeelding van de kunstenaar.

Er is een gelaagdheid in het zichtbare. Als kleine kever en enige egel zie ik door de halmen het grasveld niet meer. De vaardige veldmuis, de kribbige krekel moet verder kijken dan zijn spitse neus lang is, zijn voelsprieten uitgooien en vissen naar dieper gronden. Het is een stil water dat ik voor mij zie in Gersfjild. In de rimpeling weerspiegelt zich de omgeving. Maar juist in de gronden onder het heldere filter schuilt een diepere waarheid. In die basis is de ware aard van de tekening geborgen. Verborgen tussen de ruime arcering is de bedoeling geschreven. De inspiratie verstopt zich in het doolhof. De hogere zin en betekenis van deze composities geeft zich niet zomaar prijs. Daar moet je als kijker wel wat voor doen. Inleven wordt beleven. Deze ervaring rijker schept een plezierig en doordacht kijken.

Gersfjild. Tekeningen van Rozemarijn Westerink bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. Te zien van 17 september tot en met 5 november 2023.