#Tuguegarao | Explore Tumblr posts and blogs

archamagicalia · 1 month ago

Text

So, I did a thing; basically, I took most of the Rangers who were played by Filipino actors ( and extra Rangers who weren't played by Filipino actors but I also wanted to include ) and basically designated which ethnolinguistic backgrounds and provinces would they be from if they were Filipino in canon ( and if they were born there or not ). Seven of the Rangers in this edit were played by actors of Filipino descent [ Alyssa, Madison, Rose, Theo, Emma, Brody, and Ollie ( the actors of Emma, Brody, and Ollie are mixed-race ) ]; the ethnicities I gave them are not based off the ethnolinguistic backgrounds of the actors' families, for I did not want to pry on their backgrounds because that's private information, so these are my own ideas. Two of them aren't played by Filipino actors, however, their characters are siblings of the characters who were played by Filipino actors [ Vida and Aiden/Levi ]. As for Kendall? Honestly, that's just pure projection; Kendall isn't played by a Filipino actress but I wanted to make Kendall be from the same ethnolinguistic backgrounds as I am because..... look, she's my favorite— I'm legitimately her IRL— and I have the power to, okay?!

List of my headcanoned ethnolinguistic backgrounds + provinces under the cut if you need them. Again, these are not canon and are just the result of projections.

Filipino-Headcanoned!Rangers and their Ethnolinguistic Origins

Alyssa Enrile - Bicolano ; Family came from Tabaco City, Albay Madison and Vida Rocca - Partially Cagayano ; Family came from Tuguegarao City, Cagayan Province Rose Ortiz - Bisaya [ Samareño/Waray ] ; Born in the Municipality of Lapinig, Boundary of Northern and Eastern Samar Theodore Martin - Bisaya [ Cebuano ] ; Born in Cebu City, Cebu Emma Goodall - Partially Tagalog ; Family came from Batangas City, Batangas Kendall Morgan - Partially Bisaya [ Boholano ] and Mindanawon [ Zamboangueño + Kalagan ] ; Family came from Malaybalay City, Bukidnon Brody and Aiden Romero - Partially Mindanawon [ Zamboangueño + Kalagan ]; Family came from Zamboanga City, Zamboanga Peninsula Ollie Akana - Partially Bisaya [ Boholano ] ; Family came from the Municipality of Calape, Bohol

16 notes · View notes

420technoblazeit · 1 year ago

Text

im beginnign to realize that a 12 hour time difference is going to make it very hard to talk to literally anyoen. anyway hi from tuguegarao it's literally 3 in the morning here

#the pig squeals

34 notes · View notes

janjanenrico · 12 days ago

Text

Miss Madson's C12 Pro Unit!

Stella Trans 67740

Coach Builder: Zhengzhou Yutong Group Co., Ltd. (Mainland China) Model: Yutong ZK6128H C12 Pro Super High-Decker Coach

Route: Avenida Manila - Tuguegarao City via TPLEX - San Jose Nueva Ecija

CTTO: @compulsivewriter Inspired by: @techno2025 (a.k.a. Wristwatch collector) Livery by Renato (pantranco_bus)

3 notes · View notes

takeoffphilippines · 2 months ago

Text

Create waves of positive change with SM at the 2024 International Coastal Clean-Up

The International Coastal Clean-Up (ICC) is back for another year and is shaping up to be the biggest one yet, taking place simultaneously on September 21 in 15 different SM Supermalls across the country: SM By the Bay at SM Mall of Asia Complex, SM Tuguegarao Downtown, SM City Tuguegarao, SM City Bataan, SM City Olongapo Central, SM City Olongapo Downtown, SM City Sorsogon, SM City Legazpi, SM Daet, SM City Puerto Princesa, SM City Roxas, SM City Cebu, SM City Seaside Cebu, SM City Mindpro, and SM City General Santos. Together, we can significantly impact our oceans and create a cleaner, healthier environment for all.

In 2023, SM Cares recorded more than 100,000 kg of trash collected with the help of an estimated 17,000 total volunteers from 15 SM Supermalls nationwide. This year, in celebration of its 20th year of supporting communities and creating a positive environmental impact, SM Cares aims to double the amount of solid waste collected to 200,000 kg, eyeing a volunteer count of 20,000.

If you're interested in joining the global movement towards cleaner seas and oceans, SM Cares is inviting you to be part of this year's ICC!

For participants from NCR, you may register via SM Malls Online through this link: https://click.smmallsonline.com/DFqS/ICC2024

For participants from Cebu, you may register via SM Malls Online at https://click.smmallsonline.com/DFqS/ICCSMSSXSMCC

For outside of NCR and Cebu, you may visit this link: https://bit.ly/ICC2024-Registration

SM Cares is the corporate social responsibility arm of SM Supermalls, responsible for initiatives that promote sustainability and the development of the community. SM Cares’ advocacies include programs on Women and Breastfeeding Mothers, Persons with Disabilities, Senior Citizens, and Children and Youth, as well as the Bike-Friendly SM initiative and its Programs on the Environment.

—

📧 If you wish to send an invite and feature your province/company brand/event; Just ask the author of this vlog, email us at [email protected]

Follow our Social Media Accounts: Facebook Fan Page: https://www.facebook.com/TakeOffPHBlog

Instagram/Twitter/TikTok: @takeoff_ph

Website: https://takeoffphilippines.com

Subscribe to our YouTube Channel: https://www.youtube.com/c/TakeOffPhilippines

#Press Release #takeoffph #sm holdings #onthescene

2 notes · View notes

j-the-latter-gay-saint · 2 years ago

Text

April 2023 new temple announcements

Retalhuleu, Guatemala

Iquitos, Peru

Teresina, Brazil

Natal, Brazil

Tuguegarao City, Philippines

Iloilo, Philippines

Jakarta, Indonesia

Hamburg, Germany

Lethbridge, Alberta, Canada

San Jose, California, United States

Bakersfield, California, United States

Springfield, Missouri, United States

Charlotte, North Carolina, United States

Winchester, Virginia, United States

Harrisburg, Pennsylvania, United States

#ldsconf

52 notes · View notes

mwcowan · 5 months ago

Text

A Whole New Chapter

Road Trip!

Day 10, Banaue, Ifugao Province

It's a 211 km, 6-hour drive from Tuguegarao to Banaue. The first half of the drive was fine, a pretty straight but rather bumpy road through the Cagayan valley into the foothills. The last half was the curviest road ever. Nonstop turns as we ascended into the highest mountains on Luzon. And I mean nonstop. I think if you put all the straight sections in the last 100 km together you’d have maybe 1 km total of straight road. Think Lombard Street. 100 km of Lombard Street. To make things worse, we were confronted at least once every kilometer with earth and rock slides, and possibly cleanup crews trying to keep ahead of the mess. Constantly down to one lane. Waterfalls coming down the sides of the mountains, onto or under the roadway, sometimes washing out a lane.

The 2-lane road clings to the mountainsides, with one side going vertically upwards, and the other, well you just don’t want to look. Numerous villages, people, and animals also cling to the steep mountains, making the drive even more exciting. With no place to park other than the shoulder-less roadway, it’s pretty much down to taking turns at uncontrolled one-way traffic through the villages. Somehow you make it through. By the time we got here my arms hurt from all the turns. Oh wait… I wasn’t even driving. I pity our driver!

Farmers utilize the land as they can. Can you imagine working this field?

Why make this arduous trek to Banaue? Banaue is considered a must-see heritage site in the Philippines, for its ancient rice terraces. As much as 2000 years ago, the ancestors of the indigenous Igorot people began carving terraces into the steep hillsides to grow rice; they also built an elaborate irrigation system to collect water coming from the mountains and distribute it among the terraces. The terraces are still maintained and used for rice and vegetable cultivation today. Below are views from our hotel room.

An aside - Road Hazards

Spending so much time on the rural roads you see some interesting (i.e., dangerous) sights. Here are a few of my favorite road hazards from this trip.

Two in one. Trikes are a hazard in themselves, turning in front of you with no warning, driving at night with no lights, going 20 km/h and never pulling over. That’s compounded in a rice-growing region. Newly-harvested rice needs to be dried, right? What better place to do that than right on the highway!

Landslides. These were frequent on the road to Banaue. Not sure if these, or the crews trying to clean them up, posed more of a hazard.

And just not sure what to say about this jeepney...

Days 11-12, Baguio, Benguet Province

During Spanish rule, the area now known as Baguio was organized as a “rancheria” consisting of about 20 houses, populated by Ibaloi people. Their name for the area was “Bag-iw”, their term for the moss that grows abundantly in the cool climate. The Spanish corrupted the name into “Baguio”. Following the Spanish-American war, the area was ‘expropriated’ from the Ibaloi who were forced to move, when the American governor of the Philippines territory wanted a cooler place than Manila to locate the capital during the hot summer months. In 1903 President Theodore Roosevelt signed an executive order setting aside the area as a military reservation, and by 1904 a master design for the city by architect Daniel Burnham was completed. The army “hill base” Camp John Hay was established, and soon features such as a mansion for the governor and a manor to be used for U.S. Army officer’s R&R were built. The mansion today is a museum; the Manor is still used as an upscale hotel (pulling up an old one, see “Mark and Georgia’s 2018 Philippines Trip”, days 20-22). Baguio is one of the most popular vacation spots in the Philippines for Filipinos and many international travelers. It’s just a 5-hour drive or a short flight from Manila so makes a feasible weekend escape from the heat – at over 1500 meters (5000 feet) elevation, we saw daytime highs of 22°C (72°F), pleasant indeed!

The drive from Banaue was another 7-hour, 200+ kilometers, pretty easy at first as we descended back into the Cagayan Valley (rice, rice, more rice, and lots of moo moo cows which Max liked). Rice is planted by hand here, one seedling at a time.

At the head of the valley we again drove on twisty 2-lane roads up into the misty pine-covered mountains, once again a 100 km Lombard Street. Did I say “pine-covered”? Have we been mysteriously transported back to California? No, the area around Baguio is noted for its pine trees (Pinus Kesiya, the most common pine species found in Asia). They are rather tall too, though not quite as tall as those around Graeagle.

We wanted a nice end to our road trip, so booked a couple days in a very nice and Max-friendly hotel. Within walking distance of our hotel is Mines View Park. There are no mines to view any more, but it does offer nice views of Baguio. Here’s Max and Georgia getting to know some elderly Igorot ladies in their colorful dress.

We took Max for a walk in Burnham park (remember the architect Burnham), a large mid-city park with a lake full of swan boats. The park was packed with holiday crowds; it was the Philippines Independence Day!

With its cool climate, Baguio is known for growing cool-weather crops, including lettuce, cauliflower, broccoli, cabbage, and strawberries. Nearby Burnham Park is the Baguio Public Market, a huge venue, easy to get lost in, with hundreds of stalls selling local produce. We bought various fresh veggies to bring back home with us, and Georgia also wanted to get some local red rice. Unless you’re Filipino you probably think there are maybe 3-4 kinds of rice… guess again. Even “Dog Rice”!

That wraps up our 2024 road trip, 13 days and a lot of miles. I haven’t added up how many miles – I’ll do that and also find a good map onto which I can plot our course.

Max (have Wubba will travel) is ready to hit the road again!

2 notes · View notes

sanchagocity · 9 months ago

Text

Ang S ko sa PTSD ay Santiago

Sanaysay

January 23, 2024. 2:09AM. Anim na oras nang nasa daan patungong Cabagan. Hindi pa ako naliligo.

Nilalamig na naman akong mag-isang bumabiyahe sa bus ng Victory Liner. Iba’ng pakiramdam ito lalo na’t dati hindi naman ganito. Dati, bumabiyahe ako pa-Maynila-Tuguegarao nang may balikat na natutulugan at pamasaheng hindi ko pinoproblema. Ngayon, nakakumot na ako dahil wala nang bisig na yumayakap sa katawan ko at nababawas na sa ipon ko ang pamasaheng ibinabayad ko sa konduktor.

Masaya akong naka-First Class (reserved) na ako dahil hindi tulad dati, pumipila lang ako sa terminal ng mga bus para maging isang “chance passenger”. Masaya ako na umuunlad ako sa sinsakyan ko pero dahil sa tulad ng ayos ng mga bus na First Class, mag-isa na lang ako sa upuang kinalalagyan ko. Sa kabilang dako naman, maaari kang magkaroon ng katabi ngunit maluwang pa rin. Mag-isa na lang akong nahihimbing sa tulog, nakasandal sa bintana matapos panoorin ang madidilim na bundok at ilog ng Nueva Vizcaya. Fun fact, noong bata ako lagi kong pinagmamasdan ang mga bangin at nai-imagine na baka mahulog ako sa isa sa mga ito.

Siyudad ng Santiago ang unang bumubungad sa akin tuwing nagigising ako sa pagtulog. Senyales ito na malapit na ako sa babaan at senyales na ito para tawagan ang dadatnan kong tao at ipaalam na dapat magising na siya upang sunduin ako sa highway. Dito na rin papasok ang konsepto ng pagluha at pag-alala sa mga gunita noong bata ako na laging nagtatanong kung saang bayan na ako sa Isabela at doon ikakakalkula kung gaano na ako kalapit sa aking babaan. Ngayon, gamit ko na ang Google Maps, sabagay, may edad na ako at ako na ang nagiging navigator ng mga daang tinatahak ko. Malungkot nga lang, wala na akong amang naghihintay sa akin kasama ang kaniyang motorsiklo habang kumakaway sa bus kahit nasa loob pa lang ako.

Bigla na lang ako maluluha sa mga bagay na ipinapabaon sa akin ng probinsyang ito. Wala naman akong problema sa probinsyang ito, matatamis ang ngiti ng mga tao tulad ng sikat nilang kakanin na tinatawag na “binalay” na isang kakaning nakabalot sa dahon ng niyog at isinasawsaw sa asukal na tinunaw. Nakakahumaling ding panoorin ang mga tanawin ng palay at mais na pumapaligid sa kalsada kong tinatahak. Perpekto ang lugar na ito, pugad ito ng katahimikan dahil pinaliligiran ng mga bulubundukin ang rehiyong kinapapalooban nito.

Ang problema ko lang sa tuwing pumapasok-labas ako sa probinsyang ito? ‘Yung biyahe dito. Laging bumabagsak ang luha ko sa tuwing pinapanood kong bumabalik pa rin ang parehong ako sa tuwing inaakala kong “nagbago na ako” . Umaalis kasi ako sa probinsyang ito na may dala-dalang mabibigat na dalahin at bumabalik nang mas may mabigat pang mga dalahin. Umaalis ako sa probinsyang ito nang may taong dapat nang kalimutan at bitawan, sa oras na tatapak ako sa Maynila, at babalik pa rin akong siya, parehong tao, pa rin ang aking nasa isip. Umaalis ako sa probinsyang ito na umiiyak at bumabalik pa ring luhaan.

Kung susumahin, sampung oras ang biyahe. Kung galing ka sa Maynila, magmumula ka sa terminal sa may Kamias, kaharap ng sikat na TV network na tinitingalaan ko pa rin ngayon dahil binalak noon itong pasukan sa kadahilanang gusto kong mag-artista at sumikat— hanggang ngayon pa rin naman.

May apat na uri ng bus ang inihahandog ng Victory Liner: Regular, Deluxe, First Class at Royal Class. Sa Regular, wala itong palikuran kaya dapat kung dito ka, marunong kang magpigil ng pantog dito. Masikip din. Ito kasi ang may pinakamurang pamasahe sa lahat kaya ang treatment dito ay kapareho ng halaga ng pamasaheng ibinabayad mo. Sa Deluxe naman, wala naman masyadong pinag-iba rito sa regular. May dagdag lang na palikuran. Sa First Class naman, malaki ang agwat nito sa pagkakaiba sa naunang dalawa. Dito may libreng snacks at tubig. Malawak din ang mauupuan, may palikuran at maaari kang mag-isa sa hanay ng upuan kung nanaisin. Panghuli, ang hindi ko pa nasusubukan, ang Royal Class o binansagan ding “Sleeper bus” dahil maaari kang matulog dito nang nakahiga.

Ilang beses ko nang nasubukang bumiyahe. Tradisyon ko at ng aking pamilya na ito simula noong lumipat ang aking pamilya sa Cabagan noong 8 taong gulang ako. Iba-ibang kulay na ang bus na nasakyan ko. Iba-ibang brand, iba-ibang treatment din kung babanggitin. Nasubukan ko na ang Florida, Dalin, Baliwag at marami pang iba. Pero sa huli, Victory Liner pa rin ang “top choice” namin tuwing binabalak naming umuwi. Ewan ko rin, abot kasi ng lahat ang terminal nito sa Kamias hindi katulad ng Florida na sa Sampaloc pa.

Marami kang dapat baon sa biyahe. Kendi, tubig, gamot upang hindi mahilo, pwede na nga ring kanin at ulam upang hindi ka an gumastos sa mga stopover sa Nueva Vizcaya na ginto ang presyo ng mga pagkain at panghuli lakas ng loob at daan-daang dasal dahil hindi biro ang makalagps sa bituka ng manok sa Diadi. Marami-rami na ring kaso ng murder sa mga bus papunta at galing Norte bunga ng hindi pa malamang dahilan. Advice ko? Bumili ng sleeping pills at inumin bago bumiyahe para bagsak ka buong biyahe. Gawain ko na rin iyan dahil ayaw kong gising ako sa biyahe habang nahihilo at nasusuka. Malaking tulong din ito lalo na’t pagdating mo sa pupuntahan mo ay diretsong tulog ka pa rin. Hindi mo ring mararamdaman na kinakantot ka na ng biyahe at pagod-na-pagod dahil nga tulog ka.

Tuguegarao ang signage ng bus na dapat kong piliin sa pag-uwi sa Cabagan. Dapat ding maisaulo ang bus number dahil baka mamaya ibang bus na ang mapasukan mo kung lalabas ka para kumain sa mga stopover. Baka madala ka sa “Aparri”, na dulo na ng Pilipinas. Baka naman maiba ang ruta mo kung sa “Tabuk” ka sumakay o makulangan kung sa “Santiago” ka bumaba at sumakay pa ulit ng isang bus. Isang araw nga sinubukan kong mag-book hanggang Cabagan lang, siyempre mas mababa ang pamasahe nito kumpara sa Tuguegarao na huling hantungan na’ng biyahe. Pero habang nasa daan na ako papunta, naisipan ko na lang na bumaba sa Peñablanca na dalawang bayan pa ang agwat sa Cabagan. Kaya noong nagtatawag na ang konduktor ng bababa sa Cabagan, tahimik ako at nagtutulog-tulugan para hindi na bumaba. Ngunit hindi gumana ang pagkukunwari ko at kalaunang nalaman ng konduktor na dapat na akong bumaba sa Cabagan. Sa huli, pinili ko pa ring bumaba sa Penablanca dahil nandoon ang aking kaibigan na tutuluyan ko sa bakasyon. Nagbayad na lang ako ng dagdag-pamasahe upang maipagpatuloy ko ang biyahe.

Noong pandemya, isa na sa mga checklist namin noon ang umuwi ng Maynila. Lalo na, pabakasyon na ang mga panahong iyon at balak na rin naming lumuwas dahil wala na ang aking ama na siyang orihinal na mamamayan ng Cabagan. Wala nang nagtatrabaho sa pamilya at wala na rin kaming matitirhan bunga ng Bagyong Lawin noong 2016 na humagupit sa 80 taong gulang bahay namin sa Centro.

Ilang taon kaming nagpalipat-lipat ng tirahan. Rumerenta kung saan-saan. Basta may matutuluyan at mapagpatuloy ang pag-aaral. Basta may mahihigaan, may bubong at mapaglalagyan ng mesa para sa kainan. Ngunit noong pandemya, hirap na hirap na ang aking ina sa pagbayad ng bills hanggang sa naisipan na lang naming umuwi ng Maynila dahil nandoon ang pamilya ng aking ama. Istrikto noon, walang bus na pinapayagang bumiyahe. Palaisipan nga sa akin kung papaano nagkaroon ng pagkain ang mga pamilya ng mga bus drivers lalo na’t apektado ang transportasyon sa pandemya dahil walang nag-aatubiling lumabas ng kanilang mga bahay bunga ng agarang pgkalat ng virus. Binibigyan kaya sila ng allowance ng bus company nila?

Noong humupa na ang pandemya, naisipan na naming lumuwas na ng Maynila. Sumakay kami sa tinatawag na “door-to-door van” na kapareho lang din ang presyo ng pamasahe sa bus. Mas kakaunti ang laman at mas sulit dahil mismong sa pintuan ng pupuntahan mo ka nila ibaba. Ngunit ngayon, nagbalik na ang mga bus dahil kakaunti na lang ang naitatalang kaso ng COVID-19. Hindi rin naman nagtapos ang “bus stories” ko noong umuwi ako sa pamamagitan ng door-to-door van dahil patuloy pa rin akong umuuwi sa Isabela nang mag-isa upang bisitahin ang puntod ng aking ama at makasama ang mga kaibigan kong nagiging pahinga ko tuwing nagtatapos ang semestre ko sa Unibersidad ng Pilipinas.

Enero 23, noong binalak kong umuwing muli ng Cabagan dahil tapos na ang unang semestre ko bilang kolehiyo sa UP. Noong pagpasok pa lang sa paaralan, nakaukit na sa 2024 planner ko na uuwi ako sa Isabela sa ganitong panahon. Sinakto ko pa nga sa panahong ito dahil dito nagaganap ang pista ng San Pablo sa Cabagan. Maraming paganap ang bayan namin tuwing pista, may taunang pageant, interhighschool competitions, inuman, kainan at marami pang iba. Sa panahong din ito, gaganapin ang Bambanti Festival sa kapitolyo ng Isabela, sa Ilagan. Sa panahong din ito, magkakaroon ang aming organisasyon sa UP ng “socio-cultural awareness week” na may layong palaguin ang kanilang kamalayan sa pagiging Isabelino para sa mga elementarya at hayskul na mag-aaral sa Isabel.

Nagpa-reserve na ako ng ticket, isang linggo pa bago ako bumiyahe. Ganito ko inabangan ang pag-uwi ko sa Isabela. Tulad ng isang batang sanay na sa pagluwas, madali na lang sa akin ang naging biyahe ko papuntang Isabela. Hanggang sa nakasanayan, nagigising pa rin ako eksakto sa lungsod ng Santiago. Ngunit ngayon siguro iba na ako, hindi na tulad ng dating ako. Sanchago na kasi ang dala kong pen name simula noong naging manunulat ako sa UP dahil sa pangalan kong “CHArles GOllayan” at gawa na rin ng Santiago ang sikat ng lungsod sa Isabela. Sanchago rin ang napili kong pen name dahil ito ang bungad sa Isabela, sa pagbibigay-talinghaga, nais kong maging bungad din ako sa pagkilala sa Isabela sa larangan ng panitikan bilang mag-aaral na nagpapakadalubhasa sa panitikan at pagsulat.

Iba na ako. Dahil naka-UP ID na ako na pangarap ko lang dati sa tuwing nilalagpasan ko ang lungsod na ito. Iba na rin ang aking kasuotan dahil napili ko nang ilabas ang tunay kong kulay, iba na rin ang laman ng wallet ko, bag ko, at puso ko. Hindi na ako tulad ng dating Charles; batang may kasamang pamilya sa pagtawid ng mga bulubundukin at mga probinsya. Mag-isa na lang ako.

Ang masakit lang dito ay sa bawat balik-punta ko sa Santiago, kumukulubot na ang balat ko at tumatangkad na ako. Nag-iiba na rin ang hugis ng mukha ko at lumalaki na rin ang itlog ko. Ngunit anomang dagdag sa bilang ng edad ko ay umaakto pa rin akong batang mukhang iniwan sa mall ng pamilya. Kung masisilayan siguro ako ng katabi ko sa bus, mukha akong nasa music video na nag-e-emote habang inaalala ko ang masasayang araw ko rito sa probinsya at nagnanais na mangyaring muli sa oras na tatapak ako dito pero sa totoo lang, gusto ko nang bumaligtad itong bus na ito sa isa sa mga bangin ng Caraballo.

Sabagay, ako na lang din namang mag-isa at wala na akong kasamang pamilya. Ako lang ang mawawala sa mundong ito at kung mangyari man, magiging misteryo ang paglaho ko. Nakita ko naman na ang ganda ng mundo, ang ilog-Cagayan at bulubundukin ng Caraballo, kaya kung ako, mas bali nang mahimbing ako sa tulog at huwag nang magising at masilayan ang siyudad ng Santiago.

Sa Santiago ako dumidilat tuwing alam kong malapit na ako sa babaan ko. Sa Santiago ako nagsisimulang mag-track sa Google Maps kung malapit na ako. Sa Santiago, nararamdaman ko ang paulit-ulit na hinagpis na papasok na naman ako ulit sa probinsya nang walang nagbabago sa pag-iisip ko. Mahina pa rin. Bata pa rin. Sa Santiago ako nagsisimulang lumuha hanggang maabot ko ang bayan ng Ilagan at Tumauini na tatlong oras ang layo sa Santiago. Sa Santiago ko nararanasan ang takot na sa oras na bababa ako— walang amang sasalubong sa akin upang yakapin ako at sabihing “Kumusta ang anak ko?” matapos ang sampung oras na biyahe mula Maynila at doon kakain sa paborito naming panciteria na nasa bungad ng palengke ng Cabagan.

Puno ng alaala ang ibinalot sa akin ng lungsod ng Santiago sa tuwing nadadaanan ko ito. Kung pwede lang na mag-teleport galing Maynila papuntang Cabagan, nagawa ko na dati pa. Kung iibahin ang ruta, papayag din ako. Huwag ko lang maalala ang mga alipato ng panahong lumiliyab sa loob ng bus tuwing dumadaan ako rito.

Nais kong masilayan ang hinaharap na nakalimutan ko na itong lahat. Ayaw ko nang lumingap sa panahong hirap-na-hirap akong bumiyahe dahil chance passenger lang ako at wala akong sapat na pera upang mag-Royal Class. Huwag lang sana sa hinaharap, kung saan ganap na ugod-ugod na ako ay dala ko pa rin ang parehong mabibigat na bag na dinadala ko noong unang beses kong pumasok sa probinsyang ito.

Ayaw ko nang maluha at magtaklob ng kumot sa oras na kinukulong na ako ng lamig sa katotohanan dahil sa mga susunod na araw, panigurado akong mag-isa ko lang ding babagtasin ang malalawak na kalsada ng Ilagan at Tumauini nang lumuluha. Ayaw ko namang mamaga ang aking mata’t dumagdag ng kapangitan sa tumatanda kong mukha. Nakikita ko sa hinaharap na sana ay wala nang “Sanchago” sa mundong ito, wala nang babalik at aalis na parehong ako. Aalis na lang ako sa mundong ito na malungkot at hindi na ring susubukang bumalik nang malungkot. Walang dadaan ng “Santiago” nang umiiyak parang batang naubusan ng ipon.

Luha ko ang nagiging gasolina ng biyahe nitong mga bus na sinasakyan ko patungong Tuguegarao at itong luha rin ang nagpapaligo sa akin tuwing nararamdaman ko ang tumatandang ako, sa bus, mag-isa.

January 31, 2024. 11:07AM. Uuwi na ako sa Maynila bukas. Hanggang ngayon nasusuka at sumasakit pa rin ang ulo ko sa ideya ng pagdaan sa lungsod na ito.

Opisyal na lahok para sa Saranggola Awards 2023

http://www.saranggola.org.ph

http://culturalcenter.gov.ph

http://dmcicorpsales.com

2 notes · View notes