#Poetyckie

[avenueofpeaces-blog]

Podobno

Po burzy wychodzi słońce, więc mozna się cieszyć,

Dałem sobie masę czasu, lecz wcale mnie nie uleczył - zrobiłem to sam

Tęsknię za tym co bliskie, choć to rani, fakt

Wolny rynek serc, krzyczy jebać kapitalizm,

Mogę pracować w korpo, ale mam uczucia - nie jestem jak robot

Nawet w najbardziej wzniosłym tłumie wciąż będę sobą,

Patrzę z okna, na świat ktory nie wie jak kochać,

Wielka szkoda bo jego serce ma kolor złota,

Rzadko kiedy dwa serducha łapią szczery wspólny rytm,

Lecz gdy się to uda, są wtedy jak "jebać ich",

Jeśli gwiazdko kiedykolwiek przecięłaś moją galaktykę,

To wiedz że zawsze będę cię witać usmiechem nie krzykiem,

Mam troski których nie zliczę, i wroga którego widzę,

Każdego dnia, codziennie gdy spoglądam w lustro,

Mogę trochę czuć się sam, lecz w życiu nie wieje pustką,

I nie wieje smutkiem, wiem że dla wielu to trudne,

Głową bylem w roznych miejscach, i też czulem strach przed jutrem,

I niemożność by pożegnać się, nawet jeśli wiem że powinienem,

Odpuszczenie kogoś jest gorsze od wyrzeczenia siebie,

Jesli chcesz powiedzieć ze po smierci nic nie ma - nie mów,

Bo cicho żyje myślą, że ujrzę cię w innym wcieleniu - gdziekolwiek jesteś

[schizoidalny]

Noc

Znowu przyszła, zasłoniła słońce. Wszystkie sprawy dnia codziennego odeszły do lamusa dnia jutrzejszego. Teraz nic nie załatwisz, nie kupi się nawet alkoholu. Wszystko będzie musiało poczekać aż noc przeminie i ustąpi kolejnej jutrzence.

Tymczasem pomimo chwilowego wstrzymania rozpędu życia, z przyczyn niewiadomych myśli spychane "na później" dają o sobie przypomnieć. Wszystko czego nie chciałem rozważać w biegu obowiązków i wszystko to co spychałem do pustej przestrzeni w głowie wychodzi właśnie teraz. Z mroków niechcianej pamięci wypełzają brudne i odrzucone rozterki.

Zwykłe zmęczenie codziennością powoli spycha do łóżka.

Kładę się, zamykam oczy.

Gonitwa, wspomnienia, przyszłość. Chyba nie chcę o tym teraz myśleć. Może zapalimy papierosa?

Nim zdążyłem sobie odpowiedzieć na to pytanie wypuszczam z ust ciepły dym którego objętość powiększa się pod wpływem chłodu i wilgoci. Zimno w palce przypomina zamyślonemu o jego istnieniu i dobitnie przywołuje do bytu.

Gdybym wtedy tego nie powiedział.... A gdybym może powiedział? Jakie to ma znaczenie teraz? Żadne.

Chyba nigdy nie pogodzę się z sobą i tym jaki byłem, a jaki nie jestem. Ciężko jest spoglądać w lustro, najbardziej przerażające spojrzenie to właśnie w to w którym muszę spojrzeć we własne oczy. Ale jest noc, na całe moje szczęście nie muszę na nic patrzeć, na całe moje nieszczęście nie mam co ze sobą zrobić. Czasem natłok spraw przyziemnych jest straszny, ale zaklinam się - jest on wybawieniem. "przed człowiekiem schronić się można jedynie w objęcia innego człowieka." - przed samym sobą zaś ucieczki nie ma. Kolejny papieros, brzdęk zapalniczki. Widzę z balkonu powoli budzące się miasto, ludzi zaczynających gdzieś gnać, pracowników którzy na barkach swojego przepracowania utrzymują moją ucieczkę w codzienność. Może warto odpocząć te parę godzin?

Zdecydowanie. Nie mogę się doczekać już podróży tramwajem gdzie zaspany nie będę myślał o tym jak bardzo nie lubię swojej pracy i jak bardzo sam odczłowieczyłem sam siebie. Ale to chyba inna opowieść.. Dobranoc

[leonmizio]

Słoneczko.

Wiersz wysłany na konkurs poetycki (Bydgoszcz 2023):

Słoneczko,

ta Gwiazda odległa,

w przestrzeni samotnej zaległa…

Słoneczko,

świeci w dzień

i świeci też w nocy;

na półkuli,

gdzie nie widzą tego nasze oczy…

Słoneczko,

często pod wieczór się czerwieni,

gdy zerka co się dzieje w pościeli…

Słoneczko,

ściga się z myślą…

Kto wymyśli,

z jaką prędkością się myśli?

Słoneczko,

życie daje…

(nasionko rosnąć nie przestaje)

I odbiera…

(jeśli ktoś, jak Ikar, za wysoko spoziera).

Słoneczko,

natchnęło mnie do tego wierszyka,

lecz zaszło…

Więc zmykam!

[seriously-mike]

Ludzie Komentarze Piszą

Na skrzynkę mailową przyszło mi powiadomienie o nowym komentarzu na YT.

Pod "Balladą o Kurwie Bez Głowy".

Cytuję:

Jak dobrze pójdzie to spróbujemy z ekipą zrobić tego cover :v tylko niestety zamiast dud będzie 2 gitara

Mieliśmy już Szynszyla w radiu. A teraz, ktoś chce wziąć mój tekst, w pełni naturalny, wolnowybiegowy, ręcznie robiony, bez GMO, tfu, GPT, i zaśpiewać go samemu.

Oczywiście zastrzegłem, że muzykę mogą robić od nowa jak im pasuje, bo jest popruta w paru miejscach i trzeba ją naprostować. Ale kurwa, ktoś docenia mój geniusz poetycki. Co prawda akurat tego kawałka który jest najbardziej koszarowy, bardziej nawet niż "Mogę z Każdym" (no bo kto jest w tym smutnym jak pizda kraju gotów zaśpiewać, że przeleci jak leci i nie dyskryminuje?), ale przynajmniej wiem, że ten tekst działa.

Stworzyłem coś, co działa. Coś, co brzmi jak piosenka, więc można to wziąć, doszlifować i uzyskać wytwór w pełni ludzki. AI, idź do domu.

[mordercy-wlasnej-przyszlosci]

Jak zwierzę w zoo się czuje, bo mnie zabrali z naturalnego środowiska dla swojego nędznego i żałosnego dostarczania żałosnych i nędznych endorfin, pozbawili naturalnych instynktów przez co umieram w agonii i topie się we własnych odchodach, nie żadnych morzach lez, bo depresja to okropne gówno, a nie coś co się da romantyzowac, mogłabym to napisać ładniej ale śmieszą mnie te wasze poetyckie szczyny miłego wieczoru :)

[kiedysbyloinaczejj]

Abstrakcja.

Abstrahując od liryki zmysłów,

Od komunałów i ścisłych umysłów

Co mieli wpływ na bieg rzeki historii

Jesteśmy tylko pyłkiem swietlnym

Jak kawki od Kafki.

Frantza.

Boje się, życia które mi proponujecie

Boje się, życia które już wiedziecie

Za mnie.

A ja w tym gram drugorzędną rolę

Przedszkole abstrakcji.

Jak obraz, co nie jest idealnie namalowany

Jak Ty, który był wykorzystany

W poetycki sposób.

Mój kregosłup moralny jest krzywy.

Za krzywdy ludzi, których nie znałam.

I pokochałam świat iluzji.

Wraz z Tobą

Choć nigdy nie byłam sobą.

Tylko tamtego 22 miesiąca, gdy pora była

Gorąca jak światło księżyca.

Nieistotne. Wypis i praca i wyjaśnienie.

Brak cierpienia.

To moje życzenie.

A ja piszę, co myślę, co czuje

Moje serce, jak pompka pracuje

Jeszcze trochę.

Coraz bliżej wiosny.

[borderangelxx]

🎀 kiedy nie jem czuje sie tak strasznie czysto...

tak bardzo uwielbiam glodowac. glod daje mi ogromne ukojenie. to takie poetyckie uczucie. odnajduje komfort w codziennych omdleniach i krwotokach z nosa. to najgorsze i najcudowniejsze uczucie jednoczesnie. ♡

[bitwa-lektur-szkolnych]

Jan Kochanowski – Treny (jako cykl poetycki)

Juliusz Słowacki – Balladyna

[wisegalaxyprince]

Dla pewnego poety o srebrnej duszy

19 stycznia 2021

To był wtorek, w południe i polski na zdalnym.

To właśnie wtedy do mnie napisałeś.

Rzecz jasna na teamsie w rzeczywistości wirtualnej.

Pamiętam dokładnie Twoje pierwsze odesłane mi zadanie-

dialog z wykorzystaniem frazeologizmów w opowiadaniu.

Już wtedy wiedziałam, że mam do czynienia z artystą, poetą i

mistrzem jedynym w swym rodzaju.

Lekcje z Tobą trwały dość krótko.

Pojawiłeś się na nich raptem tylko kilka razy.

Gdy poznałam Cię bliżej to wyjawiłeś swój sekret -

pisząc życiorys, czyli kolejne zadanie.

Dowiedziałam się wówczas, że zdobyłam Twoje zaufanie.

Chciałeś mieć kontakt i uczyć się online.

Ja chętnie wysyłałam Ci nowe materiały

A Ty pracowałeś sumiennie z małymi tylko przerwami.

Pani psycholog, która prowadziła Cię w ośrodku

Pisała do mnie, że masz miłe o mnie zdanie.

Ponoć pomogłam w Twojej terapii a swoje myśli zacząłeś

przelewać na papier.

Kwiecień 2021 to kolejne wiadomości,

pełne radości i ekspresji twórczej.

To właśnie wówczas więcej rzeczy mi opowiedziałeś,

a nasz kontakt jakby się wzmocnił, bo czułam, że Ci pomagam.

To dzięki Tobie odkryłam na nowo świat poezji.

Chętnie opowiadałeś mi o młodopolskich artystach.

Twoje utwory były przecież tak dojrzałe,

pachniały mi świeżą bryzą na kształt Schopenhauera i Wojaczka.

Po pewnym czasie niezbyt długim oczywiście

brak wiadomości w teamsie czy na mailu.

Wówczas wiedziałam, że przebywasz na odwyku

w ośrodku w Sopocie i było mi jakoś przykro.

Styczeń 2023 a dokładniej to trzydziesty pierwszy.

Otrzymałam nową wiadomość na blogu poetyckim.

Pokazałeś mi wtedy kilka swoich tekstów,

opowiedziałeś też o Alpach, które uwielbiałeś.

Rozmawialiśmy często na różne tematy.

Trochę o muzyce, o wartościach i otaczającym nas świecie.

Wspominałeś o dziewczynie i o tym, co Cię boli,

a ja starałam się wesprzeć Cię jak mogłam najlepiej.

Podjąłeś terapię indywidualną i grupową.

Nadal pisałeś do mnie, choć nie było to już tak często.

Czułam, że znalazłeś się w szponach tego cholernego nałogu,

a konto poetyckie było już częściej niedostępne.

Zaglądałam tam jednak często, aby czytać Twoje wiersze.

Myślałam, że zobaczę tam znów nową wiadomość.

Niestety, to co zobaczyłam zabiło mnie doszczętnie -

22 maja odszedłeś tak cicho i bezszelestnie...

Strasznie za Tobą tęsknię i nigdy Cię nie zapomnę.

Byłeś wyjątkowym uczniem, artystą i rzemieślnikiem słowa.

Nie mówię: „żegnaj”, bo wiem, że zobaczę Cię gdzieś w srebrnych gwiazdach – Marcinie

– zegarmistrzu purpurowy światła

[avenueofpeaces-blog]

Stoję na placu, a wokół mnie tłum,

Nie czuję dobry się już,

Nie wiem co gorsze gdy przestaną kochać ludzie cię,

Czy może gdy przestanie kochać cię Bóg,

Nie złożysz myśli i słów,

Palce przestaną zaklinać rzeczywistość jak

Miało to miejsce wcześniej,

Zaczyna cicho drżeć serce,

Przecież tak dobrze zna ból,

Któż mógłby chcieć tego więcej,

Na pewno nie ja, prawie zawsze dla siebie,

Prawie zawsze sam, nawet otoczony ludźmi.

Nigdy mnie nie grzały, pozerstwo, pieniądze,

Oczyściłem przestrzeń, dlaczego wciąż czuję sie brudny,

Zepsuty, zamknięty na siebie, na ludzi,

Ciepło i czułość jest cudem?

-Widocznie nie zasługuję,

Mój dystans, i wstręt do tego co ludzkie,

Sprawił że zlałem w jedno się z tłumem,

[schizoidalny]

Jesień

Najbardziej okrutna pora roku. Kończą się wakacje, trzeba wracać na studia, widywać codziennie te same twarze z których wypływają hektolitry słów opisujące nic nie znaczące dla nikogo narzekanie o studiach.

Deszczowe dni z wyrachowaną złośliwością odstrasza młodych romantyków z ulic i wymusza na nich spacery po zatłoczonych galeriach handlowych, aby podobnie jak reszta mogli czcić zjadającą nasze życia bestię - konsumpcję.

Wieczorne miasto pokryte kałużami to kwintesencja spokoju. Światło latarni rozpraszane o krople wody na szybach, odbijane od kałuż, zdaje się mnie prowadzić w miejsca znane, ale jednak tak wyjątkowo obce.

Zamyśliłem się, nie wiem gdzie jestem. Nie obchodzi mnie to. Mijam kawiarnie z oknem na ulicę, w której siedzą wpatrzone w siebie pary. Jeszcze nie wiedzą ile bólu przyniesie ten jeden wieczór, gdy pamięć przyniesie go z powrotem po tym, jak któreś z nich w końcu trzaśnie drzwiami... Nie obchodzi mnie to.

Kłamałem. Zawsze jesienią chciałoby się przeżyć to ciepło drugiej twarzy, raz jeszcze wracać do domu z cichym skrytym w duszy uśmiechem. Nie dane i dane być nie będzie.

"Kara byś musi, choćby i winy nie było" Nie mam parasola, jestem cały mokry. Deszcz z cichymi łzami spływa po mojej twarzy. Zaraz znów znajdę się w domu. Położę się do łóżka w którym nie zasnę.

Jutro znowu nadejdzie deszcz, niechęć i spacer...

[yellowmanula]

Najlepsze podsumowanie "Z budą Zmieleni" | Performance Poetycki jakie przychodzi nam do głowy to "chore guwno" ❤️ ale takie fajne. Gdyby bóg byłby na grzybach, zmusiłby nas do zdzierania masek, pogłaskania wewnętrznego pieska, podzielenia się kosteczką i podziwiania gór, z których bije źródło. Pochłeptaj sobie mleczko

[leonmizio]

Dzień dobry!

Na Zachodnim Brzegu Jordanu,

w ośnieżonych szczytach Himalajów,

podczas hejnału z Wieży Mariackiej…

Na wakacjach u dziadka w Belgradzie,

w czasie zbioru jabłek w sadzie,

podczas przeprawy przez Kanał Panamski…

W czasie deszczu, nawet w Londynie,

czy w lodowej Antarktydzie,

nie mówiąc, że w Miami lub w Madrycie…

Wszędzie Ono cię wita!

A ty się nawet nie spytasz:

- Jak czujesz Słoneczko się dzisiaj?

Wiersz wysłany na konkurs (Bydgoszcz 2023).

[aimless-pilgrims-silva-rerum]

Druga połowa obecnego miesiąca, czyli czerwca, jest u mnie naznaczona powrotem do jednego z bardziej lirycznych weteranów rodzimego rapu. Jarosław "Bisz" Jaruszewski z Bydgoszczy jest tą osobą, która z każdym kawałkiem udowadnia, że hip-hop nie jest tylko tym pustym chwaleniem się saltem, czy imprezami, ale jest to też środek wyrazu pozwalający poruszać znacznie głębsze tematy. Nawet te zarezerwowane dla bardziej tradycyjnej poezji.

Pierwszy raz na artystę natknąłem się, gdy byłem jeszcze licealistą i to jeszcze zapatrzonym w muzykę klasyczną. Koleżanka postanowiła mi wysłać parę utworów, które odczarowują stereotyp nurtu. Jednym z nich była "Banicja" z płyty "Wilk Chodnikowy" - możliwe, że najpopularniejszy utwór, jak i krążek w karierze Bisza. Świetny pianistyczny podkład został wyprodukowany przez Marcina Pawłowskiego ps. "Pawbeats".

Niestety przez lata nie miałem okazji do przerobienia reszty dyskografii. To z końcówki szkoły, zaczęcie studiów, a podczas studiów samym życiem. To nie jest tak, że nie miałem styczności z gatunkiem - śledziłem dzieła Szczecińskiego duetu Łona i Weber, oraz Taco Hemingwaya. Choć faktem nadal to nie była główna gałąź muzyki w mojej specjalizacji. Tak jakoś po prostu wyszło.

Przypadkiem przypomniałem sobie o Jarku na początku roku, kiedy pojawiło się jego najnowsze wydawnictwo: "Ulisses". Z miejsca mi się spodobał, choć byłem świadomy, że nawiązuje gęsto do swoich poprzednich prac. Jest to bowiem podsumowanie dekady i temu też te utwory prowadzą swoisty dialog ze sobą. Po tym znów miałem przerwę,.

Mówią "do trzech razy sztuka". Paręnaście dni temu i postanowiłem oddać artyście co artystyczne. Ten mój opór przed gruntownym przerobieniem twórczości nie wynikał z jakości, ta jest wyśmienita, a głównie z psychologii. Anyway, natrafiłem wtedy na EP "Piękno i Bestia" z 2017. Dokładnie były to dwa utwory: "Oko Patrzącego" oraz "Czekając na barbarzyńców". To było to co przekonało mnie do poświęcenia parunastu godzin na słuchanie reszty. Temu też ten post linkuje do drugiego z wymienionych utworów.

Patrząc na pierwsze albumy Bisza, jak i te projektu "B.O.K" (od pseudonimów: Bisz, Oer (producent), Kay (wokalista)), dostaniemy bardzo potężną dawkę staroszkolnego rapu. Przykładem może być "ronin" z albumu "Raport z Walki o Wartość". Jeżeli komuś podoba się ta stylistyka to polecam przesłuchanie reszty albumów tria. Wracając do solisty, to od wspomnianej płyty "Wilk Chodnikowy" zaczyna się bardziej poetycki i nieco bardziej refleksyjny charakter twórczości Bisza. Najlepszym przykładem będzie kawałek "Smutek świata" z albumu "Ukryte w śniegu" duetu Bisz / Elhuana. Ten drugi to producent.

Jest jeszcze nieco eksperymentalny długograj "Wilczy Humor", który powstał na beatach Radex-a. Tutaj piosenkami polecanymi przeze mnie będą "Brudne buty", "Potlacz" i otwierający "Grymas losu". Tyle będzie mojego gadania. Najlepiej po prostu sięgnąć słuchawek i usłyszeć na własne uszy, czy to coś ma jakąś wartość. Dla mnie ma.

PS. Nie wiedziałem, gdzie to umieścić, ale Jarek jest też autorem najpiękniejszego utworu o trudności ostatniego pożegnania. Tu nie mam żadnych słów i jeżeli miałbym polecić tylko jeden utwór to na pewno byłby to "Niemożliwość pożegnań" do pianina, na którym gra Pawbeats, a przygrywa mu jego orkiestra. Dzieło jest fragmentem albumu producenta "Nocna". Tej jeszcze nie odsłuchiwałem.

[mri-mg]

Barok

Barok (port. perła) - XVII - połowa XVIII w. - duże anxiety spowodowane rozwojem nauki (kosmos??? bakterie??? prościej było o nich nie wiedzieć) i kryzysem demokracji (chyba wszędzie oprócz Polszy obalano królow itd.). Poza tym kontrreformacja - chęć reformy KK i walki z niekatolikami, a dzięki niej - nietolerancja religijna. Elementem kontrreformacji był kościelny Indeks Ksiąg Zakazanych.

Symbole baroku:

- Kirke (metamorfoza)

- martwa natura, kwiaty (piękno, nietrwałość i przemijanie)

- labirynt (ciężko jest)

- paw (splendor materialnego świata)

- zegary, klepsydry - upływ czasu, memento mori, vanitas (marność)

- antynomie - sprzeczności, np. poznawanie Boga rozumem

Nurty poezji baroku

- metafizyczna (o życiu, śmierci), np. Mikołaj Sęp Szarzyński

- światowych rozkoszy (o materialnych rzeczach)

- mieszczańsko-plebejska

- ziemiańska

- dworska, np. Daniel Naborowski i J.A. Morsztyn

Marinizm - styl poetycki stworzony przez Gianbattista Marino, polegający na tworzeniu efektownych form utworów, używając wielu środków stylistycznych, np. metafor, hiperboli. Stylu używali np. J.A. Morsztyn

Sarmatyzm - ideologia szlachty polskiej polegająca na wierze, że Polacy pochodzą od starożytnych sarmatów, a Polska jest najlepszym krajem, oazą złotej wolności szlacheckiej.

Sztuka - motywy mitologiczne, biblijne, święci, martwa natura itp.

(Kokiety Rubensa, Ekstaza św. Teresy, Narcyz)

Filozofia baroku

Blaise Pascal - autor "Myśli" (1669 r.) - łączenie irracjonalizmu (temat) i racjonalizmu (metoda), apologia (obrona) chrześcijaństwa, człowiek jest marną trzciną, ale trzciną myślącą; chrześcijaństwo - dramatyczny wybór człowieka; antynomie (brzydki człowiek stworzony na podobieństwo Boga, Biblia źródłem pocieszenia i strapienia).

Kartezjusz (Rene' Descartes) - cogito ergo sum (myślę więc jestem), dualizm duszy i ciała (współistnieją, ale nie pasują do siebie).

Baruch Spinoza - antynomie ducha i materii, panteizm - Bóg, czyli przyroda. Używał matematyki do filozofii, nie wiem jak ale brawo.

Gottfried Wilhelm Leibniz - racjonalizm, antynomie: jednostka vs wielość, jedność świata vs mnogość świadomości. Też matematyk.

Poezja

"Rytmy abo Wiersze polskie" Mikołaj Sęp Szarzyński

(wydane pośmiertnie 1601 r. - otwierają barok w PL) poezja metafizyczna

Sonet IV. O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem

inwersja - szyk przestawny wyrazów

elipsa - pominięcie w zdaniu np. orzeczenia

peryfraza - omówienie (o nasz możny Panie = Boże)

podmiot zbiorowy (my, ludzie)

życie na ziemi to walka (ze swoim zepsuciem)

podmiot jednoosobowy (w 2 połowie sonetu)

człowiek i jego życie są marne, narażone na niebezpieczeństwa

jeśli człowiek zaufa Bogu to z jego łaską na spokojnie wygra życie

Sonet V. O nietrwałej miłości rzeczy świata tego

I nie miłować ciężko, i miłować | nędzna pociecha - paradoks i przerzutnia

czy jest ktoś na tyle bogaty, że się cieszy i niczego nie boi?

miłość - sens życia

ciało - zdradliwe, materialne

dusza - potrzebuje Boga, to on jest miłością

antyteza - walka duszy i ciała

jak nie masz Boga w swoim życiu to przeminiesz marnie - motyw vanitas

Daniel Naborowski

"Na oczy królewny angielskiej, która była za Fryderykiem, falcgrafem reńskim, obranym królem czeskim"

poezja dworska

Panegiryk - utwór pochwalny skierowany do danej osoby, zazwyczaj z okazji ślubu, narodzin dziecka, pogrzebu. Albo propaganda mecenasa. Pierwowzór prasy.

pochwała Elżbiety Stuart - księżniczka angielska, a jako żona Fryderyka V: falcgrafowa reńska i królowa Czech

cały wiersz mówi o tym że jest piękna jak nie wiem

antropomorfizacja

gradacja (stopniowanie) - jej oczy są po kolei jak: pochodnie, słońca, gwiazdy, niebo, bogowie.

komplement

koncept ("niezwykły pomysł poetycki oparty na skojarzeniach i pozornie niezależnych zjawiskach, oddanie harmonii zgodnej niezgodności i niezgodnej zdolności") tu chyba chodzi o to porównanie kolejno do różnych ��ródeł światła

sceptycyzm

"Krótkość żywota"

motyw czasu, przemijania

jaki jest sens życia? jakie jest przeciwieństwo przemijania?

czas cykliczny 🔃 - uroboros - zatacza koło, powtarza się cyklicznie

czas wertykalny ↗️ - zmierza do wieczności

paradoks

"Na toż"

dopełnienie wiersza "Krótkość żywota"

czas

w sumie nie wiem o co chodzi, mówi o czasie jak poprzedni

wniosek: czas jednak jest wertykalny, jeśli chcesz się odrodzić to musisz wierzyć

"Marność"

motyw vanitas

ciesz się życiem póki możesz, ale tak z umiarem, religijnie

jak będziesz bać się Boga to nie będziesz bać się śmierci 📈📈📈

Jan Andrzej Morsztyn

"Cuda miłości. Sonet"

poezja dworska

są 2 jego sonety o takim tytule 👍

w podr jest ten "karmię frasunkiem miłość i myśleniem"

cały wiersz jest zbudowany z podobnych zdań że coś czymś karmi

gościu chyba marzy o babie

gradacja/stopniowanie bo karmi różne rzeczy

puenta: jest głodny

wiem że brzmię nieprofesjonalnie bo już mam dość ale no tak naprawdę napisał

sam przy tej wszytkiej głód ponoszę strawie

szyk przestawny

pewnie chodzi o to że miłość jest super ale przynosi cierpienie

"Niestatek"

ale jesteś piękna (oczy=ogień, czoło=zwierciadło, ząb=perła)

no chyba że się ze mną nie zgodzisz i się pokłócimy

wtedy jesteś brzydka (oczy=popiół, czoło=maglownica, ząb=szkapia kość)

gradacja

ekspresywizmy - słownictwo nacechowane emocjonalnie

"Do trupa"

podmiot liryczny i adresat są martwi, jeden trafiony strzałą śmierci, a drugi - miłości

słuchaj stary wiem że nie żyjesz ale ja jestem zakochany więc mam gorzej

"Pamiętniki" Jan Chryzostom Pasek

Powstanie: ~1691-95 r., wydane w 1836 r. stały się must readem wszystkich polskich romantyków (ich winą jest m.in. Pan Tadeusz)

Sarmatyzm: mit pochodzeniowy, ideologia i styl życia szlachty; wszyscy myśleli, że złota wolność szlachecka to ustrój idealny, skąd narodziło się przywiązanie do tradycji, konserwatyzm, megalomania (przeświadczenie o własnej wielkości) i ksenofobia (niechęć do obcych), a nawet mesjanizm (Polska zbawi Europę).

Gatunek: pamiętnik - utwór epicki, prozatorski, w kt. autor spisuje wydarzenia ze swojego życia po jakimś czasie. Przez to często są niewiarygodnymi źródłami, za to dobrze przekazują indywidualność pamiętnikarza.

Fabuła: Pasek opowiada jakie to były wojny i jak raz pojechał do Danii a tam wszyscy się nienormalnie zachowywali

Prawdziwy Sarmata (Zagłoba dla przykładu):

"Skąpiec" Molier

Powstanie: 1668 r., Francja

Gatunek: komedia - jej celem jest rozbawienie odbiorcy. Tu: komedia charakterów (postaci) ale istnieje też komedia intrygi ("Zemsta")

Komizm - właściwość sytuacji, wypowiedzi lub postaci wywołująca śmiech.

Rodzaje komizmu:

- komizm postaci (charakterów) - z zazwyczaj wyolbrzymionych cech lub postaw bohaterów

- komizm słowny - gry językowe, aluzje, anegdoty

- komizm sytuacyjny - mniej wyszukany, wynika z nieoczekiwanego przebiegu zdarzeń, spiętrzenia się zabawnych okoliczności i zachowań.

0. Paryż, dom Harpagona (skąpy, chciwy, brzydki, stary wdowiec, ojciec Kleanta i Elizy).

Eliza x Walery (nie jest bogaty)

Kleant x Marianna (nie jest bogata i ma chorą matkę)

Harpagon ma skarb zakopany w ogrodzie

Swatka Frozyna swata Harpagona i Mariannę

Poza tym Elizę i Anzelma, bo jest bogaty

Harpagon jest lichwiarzem czy coś

Przygotowanie kolacji z okazji narzeczeństw (budget edition)

Kłótnia ojca i syna o Mariannę

Kradzież skarbu (to na pewno nie jeden ze służących)

Policja oskarża Walerego

Przybywa Anzelm, który okazuje się być zaginionym na morzu ojcem Walerego i Marianny - jest bogaty, więc rozwiązuje wszystkie problemy

Kleant mówi staremu że dostanie swój skarb jeśli odda mu Mariannę

Będzie podwójny ślub!

Prawdopodobnie przydałoby się wymienić jakieś zabawne sytuacje

komizm sytuacyjny

scena, w której główny bohater zaleca służbie, by, podając posiłki na uroczystej kolacji, poruszali się w taki sposób, aby nie było widać dziur w ich strojach.

zachowanie Harpagona, gdy Frozyna prawi komplementy jego urodzie, by mu się przypodobać

sceny, w których widzimy tytułowego skąpca jako zalotnika walczącego o względy pięknej Marianny.

komizm postaci -

Krewki sześćdziesięciolatek zalecający się do pięknej dziewczyny, podejrzewający wszystkich dookoła, że czają się na jego majątek, wydający komiczne rozkazy mające na celu zaoszczędzenie niewielkich kwot pieniędzy, niemalże we wszystkim co robi wywołuje uśmiech na twarzy czytelnika.

komizm słowny - wszystko co mówi Harpagon

„Ach, pięknie powiedziane! To najpiękniejsza sentencja, jaką słyszałem w życiu: Po to się je, aby żyć, nie zaś po to się żyje, aby jeść”

vanitas, marność

czas, przemijanie

poezja metafizyczna

poezja dworska

poezja o materialnych dobrach