#Huis van de Mens

[dirklagast]

Het KZ syndroom

Een litteken dat nooit verdwijnt

[talaricula]

Op naar de kapper! Eindelijk, minder triest schaap vibes. En net op tijd voor de fotoshoot die een vriendin van mijn ouders (amateurfotografe) ons heeft aangeboden als geboortecadeau!

[sugdenlovesdingle]

Zou kunnen ja dat het goed uitpakt, hoop dat de pvv gewoon heel hard of zijn bek gaat en mensen die erop gestemd hebben zich eens heel goed achter de oren gaan krabben. Ik geloof (hoop) niet dat dit lang stand gaat houden, maar ik ben huiverig over de mogelijke schade.

En die Agema is inderdaad een heel eng mens, krijg echt de kriebels van haar. Eww.

Maar we gaan zien hoe dit zich ontwikkeld. We leven in interessante tijden...

Ja ik hoop echt dat ze de boel zo verneuken dat kabinet Wilders 1 ongeveer net zo lang duurt als het premierschap van Liz truss (ongeveer een maand). En dat de pvv stemmers zien dat de alle vluchtelingen het land uit partij niet ineens zoon of dochter lief aan een huis helpt of de boodschappen minder duur maakt.

En ja we leven inderdaad in interessante tijden... Maar iets minder interessant zou ik niet heel vervelend vinden. Ik hoop eigenlijk op hele saaie tijden met een stabiele regering die niet zo racistisch als de pest is. Een droomwereld zonder pvv en vvd - of Thierry en z'n nazis. Dat zou mooi zijn.

[devosopmaandag]

Het niet-eeuwige geheugen

Ik zocht mijn geheugen af naar mijn allereerste boek als kind. Ergens in die vuilnisbelt moet het toch te vinden zijn. Ik heb wel eens een boek mijn eerste genoemd, maar ik geloof dat dat niet helemaal waar is. Genoeg vroege herinneringen aan lezen, aan plaatjes, aan boeken halen in de bibliotheek midden in het Julianapark. Maar dat eerste boek? Bij ons thuis werd niet gelezen, boeken waren er amper. Maar het moet mijn moeder zijn geweest die een kinderboekenabonnement nam bij de Arbeiderspers. Was het eens per kwartaal dat er een nieuw kinderboek werd bezorgd? Zo bouwde ik mijn eerste boekbezit op, zo komt het dat één verhaal uit een van die boeken zich altijd weer losmaakt uit die vuilnisbelt: 'God en meneer Zuurpruim'. Ik omring mij nu met mijn boeken, ik woon in de groeiende jas van mijn leven.

En nu zag ik deze week de Chileense documentaire 'The Eternal Memory'*, over Augusto Góngora, journalist en filmmaker, en zijn vrouw Paulina Urrutia, atrice en politica. Augusto krijgt rond zijn zestigste Alzheimer en sterft negen jaren later. In de film wordt het echtpaar jarenlang van dichtbij gevolgd. Ik voelde tijdens het kijken een toenemende druk in mijn borststreek, een soort pijn die werd verzacht door beelden van hun wederzijdse liefde. Maar de diepten van zijn groeiende eenzaamheid, zijn angsten en ontreddering waren bijna onverdraaglijk om aan te zien. Als het om euthanasie gaat, denk ik wel eens: moet een mens dat ene ongevraagde en onontkoombare mensenleven niet volbrengen? Hoe dan ook? Na zo'n film ben ik daar niet meer zo zeker van. Waar aanvankelijk zijn neergang nog een verlicht soort liefde tussen hen beiden teweeg brengt, liefde van het allertederste soort, wordt deze aan het einde hartverscheurend.

Ik volsta hier met de eigen woorden van Augusto en Paulina in die laatste fase. Augusto loopt verdwaasd in zijn studeerkamer rond met een stapel boeken onder zijn arm. Af en toe laat hij er een vallen. Hij praat toonloos in zichzelf. Paulina probeert hem gerust te stellen en af te leiden.

Augusto: Als ze me willen vermoorden doen ze het maar. Ik ga wel alleen. Ik ga andere vrienden zoeken die me de boeken geven

Paulina: Je bent heel moe en ik kan je helpen.

Augsto: Maar hoe ga je me helpen?

Paulina: Ik kan je boeken vasthouden en je helpen. Ik kan je wat water geven.

Augsto Goed. Waar? In mijn huis?

Paulina: Ja

Augsto: Als je dat doet ben ik je zo dankbaar als maar kan.

Paulina: Hier zit je heel goed. En met je boeken gaat het ook goed. Al deze boeken worden goed bewaard.

Augsto: Ik kan niet meer. Wat gebeurt er met me?

Mijn boeken.

Mijn boeken.

Mijn boeken betekenen zo veel voor me.

Vergeef me.

* La memoria infinita | regie en script Maite Alberdi | camera Pablo Valdés | 85 minuten | 2023 | uitgezonden door omroep Human op woensdag 18 september 2024 op NPO 2

[444namesplus]

Ba Baa Baas Bae Baes Bais Bam Ban Bao Baos Bau Baus Be Bees Bei Beis Bem Ben Beo Beos Beu Beus Bi Bias Bie Bies Bii Biis Bim Bin Bio Bios Biu Bius Bo Boes Bom Bon Boo Boos Bou Bous Bu Bua Bues Bui Buis Bum Bun Buo Buu Buus Chi Chia Chias Chie Chies Chii Chiis Chim Chin Chio Chios Chiu Chius Chu Chua Chuas Chue Chues Chui Chuis Chum Chun Chuo Chuos Chuu Chuus Da Daas Dae Daes Dais Dam Dan Dao Daos Daus De Dea Deas Dee Dei Deis Dem Den Deo Deu Deus Dha Dhaa Dhaas Dhaes Dhai Dhais Dham Dhan Dhaus Dhe Dhea Dheas Dhee Dhees Dheis Dhem Dhen Dheo Dheu Dhi Dhia Dhies Dhiis Dhim Dhin Dhio Dhios Dhiu Dhius Dho Dhoa Dhoas Dhoes Dhois Dhom Dhon Dhoo Dhoos Dhou Dhous Dhu Dhua Dhue Dhues Dhum Dhun Dhuo Dhuu Dhuus Di Die Dies Dii Diis Dim Din Dio Diu Dius Do Doa Doas Doi Dom Don Doo Doos Dous Du Duas Due Dues Dui Duis Dum Dun Duu Fa Faa Faas Fae Faes Fai Fais Fam Fan Fao Faos Fau Faus Fe Fea Feas Fee Fees Fei Feis Fem Fen Feo Feus Fi Fia Fias Fiis Fim Fin Fios Fius Fo Foa Foe Foi Fois Fom Fon Foos Fous Fu Fua Fuas Fue Fues Fui Fuis Fum Fun Fuos Fuus Ga Gaa Gaas Gae Gaes Gam Gan Gaos Gau Ge Gea Geas Gee Gei Geis Gem Gen Geo Geu Geus Gi Gia Gias Gie Gies Gii Giis Gim Gin Gios Giu Gius Go Goe Gom Gon Goo Goos Gous Gu Guas Gue Gui Guis Gum Gun Guo Guos Guu Guus Ha Haa Haas Hae Haes Hai Hais Ham Han Haos Hau He Hea Heas Hee Hees Hei Heis Hem Hen Heo Heu Heus Hi Hie Hies Hii Hiis Him Hin Hio Hios Hius Ho Hoe Hom Hon Hous Hu Huas Hui Huis Hum Hun Huo Huu Huus

Ja Jaa Jae Jaes Jai Jais Jam Jan Jaos Jau Jaus Je Jea Jeas Jee Jem Jen Jeo Jeos Jeu Jeus Ji Jia Jias Jie Jies Jii Jiis Jim Jin Jio Jios Jiu Jo Joa Joas Joe Joes Jois Jom Jon Joos Jou Jous Ju Jua Juas Jue Juis Jum Jun Juo Juos Juu Juus Ka Kaas Kae Kai Kais Kam Kan Kao Kaos Kau Kaus Ke Kea Keas Kee Kei Keis Kem Ken Keo Keos Keu Keus Ki Kia Kie Kies Kim Kin Kio Kios Kiu Kius Ko Koe Koes Koi Kois Kom Kon Koo Koos Kou Kous Ku Kua Kue Kues Kum Kun Kuos Kuu Kuus La Laa Laas Laes Lais Lam Lan Laos Lau Laus Le Lea Leas Lee Lees Lei Lem Len Leo Leos Leu Leus Li Lia Lie Liis Lim Lin Lio Lios Liu Lo Loa Loas Loe Loes Lom Lon Loo Loos Lou Lu Lua Lue Lui Luis Lum Lun Luo Luos Luus Ma Maa Mae Maes Mai Mam Man Mao Maos Mau Maus Me Mea Mee Mei Meis Mem Men Meo Meu Mi Mias Mie Mies Mii Miis Mim Min Mios Miu Mius Mo Moa Moas Moe Mois Mom Mon Moo Mous Mu Mua Muas Mues Mui Mum Mun Muo Muu Muus Na Naa Naas Nae Naes Nai Nais Nam Nan Nao Naos Naus Ne Nea Neas Nee Nees Neis Nem Nen Neo Neos Neu Neus Ni Nii Niis Nim Nin Nio Nios Niu No Noa Noas Noe Noes Noi Nom Non Noo Nou Nous Nu Nua Nuas Nues Nui Nuis Num Nun Nuo Nuos Nuu Pa Paa Pae Paes Pai Pam Pan Pao Pau Paus Pe Pea Peas Pee Pees Pei Peis Pem Pen Peo Peos Peu Pi Pias Pie Pii Piis Pim Pin Pio Pios Piu Po Poas Poe Poes Pois Pom Pon Poo Poos Pou Pous Pu Puas Pue Pues Pui Puis Pum Pun Puo Puu Puus Ra Raa Raas Rae Rai Rais Ram Ran Raos Rau Raus Re Reas Ree Rees Rei Reis Rem Ren Reo Reos Reu Reus Ri Ria Rii Rim Rin Rio Rios Riu Rius Ro Roa Roas Roe Roes Roi Rois Rom Ron Roo Roos Rou Rous Ru Rua Rues Rui Ruis Rum Run Ruo Ruos Ruu Ruus Sa Sae Saes Sais Sam San Sau Se Sea Seas Sees Sei Seis Sem Sen Seos Shi Shia Shias Shie Shies Shii Shiis Shim Shin Shio Shios Shiu Shius Shu Shua Shuas Shue Shues Shui Shuis Shum Shun Shuo Shuos Shuu Shuus Si Sia Sii Siis Sim Sin Sio Sios Sius So Soe Soes Sois Som Son Soos Sous Su Suas Sui Suis Sum Sun Suo Suu Suus Ta Taa Taas Taes Tai Tais Tam Tan Tao Taos Tau Taus Te Tea Teas Tees Tei Tem Ten Teo Teu Thi Thia Thias Thie Thies Thii Thiis Thim Thin Thio Thios Thiu Thius Thu Thua Thuas Thue Thues Thui Thuis Thum Thun Thuo Thuos Thuu Thuus Ti Tias Tie Tiis Tim Tin Tio Tios Tiu Tius To Toas Toe Toes Toi Tom Ton Toos Tou Tous Tu Tua Tuas Tue Tues Tui Tuis Tum Tun Tuo Tuu Tuus Va Vaa Vaas Vae Vaes Vai Vam Van Vaos Vau Vaus Ve Vea Veas Vee Vees Vei Vem Ven Veo Veos Veu Veus Vi Vie Vii Viis Vim Vin Vio Viu Vo Voa Voe Voes Voi Vois Vom Von Voo Voos Vou Vous Vu Vue Vues Vui Vuis Vum Vun Vuo Vuus Wa Waas Wae Wai Wam Wan Wao Waos Wau Waus We Wea Wees Wei Weis Wem Wen Weos Weus Wi Wia Wias Wie Wies Wii Wim Win Wio Wiu Wo Woa Woe Woes Woi Wois Wom Won Woos Wou Wu Wua Wuas Wue Wui Wum Wun Wuo Wuos Wuu Wuus Za Zaa Zaas Zae Zaes Zai Zais Zam Zan Zaos Zau Zaus Ze Zea Zeas Zee Zees Zei Zeis Zem Zen Zeo Zeos Zeu Zeus Zha Zhaa Zhae Zhaes Zhai Zhais Zham Zhan Zhao Zhaos Zhau Zhaus Zhe Zhea Zhee Zhees Zhei Zheis Zhem Zhen Zheo Zheos Zheu Zheus Zhi Zhia Zhie Zhies Zhii Zhim Zhin Zhio Zhios Zhiu Zhius Zho Zhoa Zhoas Zhoe Zhoes Zhoi Zhom Zhon Zhou Zhous Zhu Zhuas Zhuis Zhum Zhun Zhuos Zhuu Zhuus Zi Zia Zias Zim Zin Zio Ziu Zius Zo Zoe Zoes Zois Zom Zon Zoo Zoos Zou Zous Zu Zuas Zue Zues Zuis Zum Zun Zuos Zuu

[zwartewolk]

Ik ben opgegroeid in een huis met weinig liefde. Weinig liefde tussen mijn ouders, of alvast weinig zichtbare liefde. Weinig liefde naar mij toe, of alvast weinig zichtbare liefde. Een thuis waar weinig plaats was voor emoties, en huilen gezien werd als zwakte. Een mens moet sterk zijn, en doorgaan, en verdriet wordt alleen verwerkt, dat deel je niet.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik terugkijk op mijn jeugd met verdriet. Ik merk op dat je thuis als een veilige plek moet aanvoelen, waar plaats is voor vragen, discussie en vooral verdriet. Emoties delen, brengt emotionele verbinding. En laat dat nu net iets zijn wat ik momenteel (nog steeds) het meest nodig heb.

Wanneer je als volwassene je hele leven voelt dat je nergens past, dat je anders bent dan de rest, en je je plaatsje in de wereld maar niet lijkt te vinden. Wel, het puzzelstuk die je zoekt is "emotionele verbinding".

Op vlak van relaties merk ik hierbij vooral problemen als bindings- en verlatingsangst. De hunkering naar liefde, waardering en acceptatie. De strijd naar erkenning, bevestiging en je plaatsje in deze wereld.

Aan "graag zien" heb ik niet genoeg, ik moet overspoeld worden met liefde om het diepe gat van gebrek aan liefde maar een beetje te kunnen vullen. Alsof er moet overcompenseerd worden voor dat jarenlange tekort. En zelfs als ik overspoeld word, dan nog zal het nooit genoeg zijn om te kunnen aanvaarden dat ik er mag zijn, en ook recht heb om graag gezien te worden.

En als ik dan die liefde krijg, voel ik de warmte vanbinnen waar ik al mijn hele leven lang naar hunker. Het is iets fragiel, uniek, misschien eenmalig, dus ik klamp mezelf er krampachtig aan vast. Ik mag dit niet kwijtspelen, ik moet heel hard mijn best doen om dit te kunnen behouden. Alles doen voor die persoon, om die liefde te kunnen blijven krijgen. Bevestig mij elke dag je liefde voor mij. Verlaat mij niet aub. Blijf bij mij.

Waarom trouwen voor mij zo belangrijk is? Er zijn veel levensmomenten die van grote waarde zijn: een IM afwerken, een nieuwe hoge functie, een lange reis,.. maar deze momenten vullen slechts tijdelijk een deeltje van je leegte. De commitment van een huwelijk, de liefde en onvoorwaardelijkheid die hierbij komt kijken, is het mooiste dat er is. "Hoe moeilijk het leven ook kan worden, ik kies voor jou, we gaan er samen voor, bij mij ben je veilig."

[salernoah]

Dinsdag | 21-05-2024 | 23°C | Salerno | Dag 8

Vitrine bij Bar Rosa

Helaas voel ik me niet helemaal lekker. Ik heb keelpijn en ben verkouden. Omdat ik me niet al te best voelde, ben ik tijdens de pauze naar huis gegaan en heb ik geslapen. Onderweg naar huis heb ik bij de markt nog wat fruit gekocht en zag ik de Italiaanse marktjongen. Hij zag mij echter gelukkig niet, dus kon ik hem ontlopen. We hadden eigenlijk afgelopen zondag afgesproken, maar daar is het uiteindelijk niet van gekomen. Ik zag het niet zo zitten. Thuis heb ik een dutje gedaan (zeg maar gerust anderhalf uur lang) en nog voelde ik me moe. Ik wilde eerst nog naar de lezing over de Italiaanse handgebaren gaan, die op school werd gegeven, maar daarvoor voelde ik me te beroerd. Ik ben thuisgebleven en heb zojuist mijn huiswerk gemaakt en nog een paracetamol genomen. Bij de apotheek had ik vanochtend heel dure keelpastilles gehaald (dan is het maar te hopen dat deze ook enigszins werken). Hopelijk voel ik me morgen beter.

Op school hebben we il condizionale semplice/presente geleerd: de voorwaardelijke wijs: zowel lastig als gemakkelijk tegelijk. Eigenlijk is de vervoeging van deze werkwoordstijd niet lastig, maar je moet wel goed opletten. Bij werkwoorden die op –are eindigen, verandert de ‘a’ in een ‘e’. Daarnaast heb je nog de onregelmatige werkwoorden, maar die zijn niet bijzonder lastig.

Het uitspreken van sommige woorden is best wel een uitdaging... di-men-ti-che-reb-be-ro... of zo...

Wist je dat ze in Italië ook Expeditie Robinson hebben? Het staat nu aan op tv, maar in het Italiaans heet het programma L’isola dei famosi. Het is nu dag drieënveertig. Verder is er niks op televisie. Ik ga zo pizza bestellen, misschien om mee te nemen om thuis op te eten; ik weet niet of ik zin heb om daar te eten.

Over pizza gesproken: gisteren ben ik met twee nieuwe Nederlandse meiden (van tweeëntwintig en bijna-negentien) en een Franse naar Nettuno (gelateria) geweest, waar je voor €2,20 een goede vegetarische pizza kon scoren. Dat was gelijk mijn avondeten. Daarvóór waren we met een groep een ijsje gaan eten bij een andere gelateria, vlakbij het strand. Helaas heb ik geen foto gemaakt van alle ijssmaken, maar het waren er veel. Veel aparte smaken, vooral, zoals fuori di latte (karnemelk) en andere smaken waarvan ik niet wist wat het was. Ook hadden ze een ijssmaak met baba’s! Ik nam, heel saai, munt met chocolade en stracciatella. Het was een zeer smaakvol ijsje.

Voor ons ijsje hebben we gezamenlijk geluncht bij Nonna Maria, waar ik met Valeria al eens eerder na school heb geluncht. Voor €8 heb je een heerlijke vegetarische pasta (dikke pasta die op udon noodles lijkt). Deze keer hadden ze dit type pasta niet, dus kreeg ik gnocchi (ook erg lekker) met dezelfde pastasaus.

Ons groepje dat uit een handjevol jongeren bestond is sinds de komst van nieuwe studenten gegroeid. Ons groepje bestaat nu uit: Valeria (Brazilië), Julien (Franstalig Zwitserland), Yves (Duits-Zwitsers), Illaria (Duits-Zwitsers), Thijs (Harderwijk), Nadine (Ede), Laura (vergeten welke Nederlandse stad, ergens bij Wageningen in de buurt?), Louise (Parijs, maar half Zwitsers), Carol (Braziliaanse die ik maar twee keer heb gezien) en nog een paar anderen.

Na ons ijsje ben ik met Louise, Laura en Nadine naar het strand gegaan. Het was gisteren 28°C. Die temperatuursveranderingen doen me denk ik ook geen goed. Vanochtend was het fris. Ik had spijt dat ik mijn trui niet had aangedaan. Toen ik terug naar huis liep miezerde het zelfs. Nu is het weer zonnig en aangenaam genoeg. Nu ik wel trek begin te krijgen, denk ik dat ik me zo omkleed en dan naar Addor i pizza, het pizzarestaurantje vlak naast de groente- en fruitmarkt, loop.

Bij Addor i pizza kun je ook een pizza met frietjes krijgen. Ik vraag me af of de Italianen daadwerkelijk zo'n pizza zouden eten, maar misschien wel. Ik sla deze even over...

[twafordizzy]

Benjamin Péret Dicht in 't Frans

bron beeld: reze.fr De gepijnigde meisjes Dicht bij een huis van zon en witte haren / geeft een bos latente tederheden bloot / en een geest vol scepsis Waar is de reiziger vraagt zij De woudreiziger vraagt zich af wat de morgen zal brengen / Hij is ziek en naakt / Hij vraagt flikjes en men brengt hem dollegras / Hij is beroemd als de machine / Hij vraagt zijn hond / en ‘t is een moordenaar die ‘n…

[jurjenkvanderhoek]

HUT IN HET BOS ALS WIJKPLAATS IN DE NATUUR

Een wondere wereld is het, die ik binnenga in Museum Galerie Heerenveen, op dit moment. Een mysterieus bos betreed ik, een magisch woud. Maar is het wel een boomgaard dat ik zie, een veld met oprijzend gewas. Ik kijk in de donkerte van de duisternis, de nachtelijke uren waarin de betovering van het onzichtbare op een hoogtepunt is. Want er is niets te zien achter de stakerige boomstammen, zo zolang het niet wordt aangelicht. Zo zolang er geen lichtpunt is die de omgeving waarneembaar maakt. Rob Regeer ontsteekt daarom een licht op dat schijnt vanuit een verborgen bron in zijn donkere werken. Is dit het heldere licht van een volle maan of de jager met zaklamp op zoek naar een prooi, jongelui die gedropt zijn en verbeten een uitweg zoeken. Het geeft althans een onwerkelijke sfeer, zet een surrealistische werkelijkheid.

In dat decor spelen oranje stippen een bijrol waar een eenzaam huis de dubieuze hoofdrol krijgt toegeschreven. Die oplichtende punten lijken vuurvliegjes, die het licht van de dag aten om het uit te spuwen in de nacht. Het daglicht klinkt zo door in de nachtelijke duisternis. Yin en yang. Maar het blijken geen puntjes te zijn, maar putjes in de compositie. Wie het werk tot op armlengte nadert ontdekt dat de schildering eigenlijk een reliëf is. De materie ligt dik op het doek. De stammen verheffen zich waarin de putjes verf zich verlagen. De vuurvliegjes blijken kleine klankschalen. Het licht echoot zo geluidloos door het bomenbos.

Die hoogdruk in de verflaag geeft de sfeer een werkelijk voelbare diepte. Het is geen geschilderd perspectief, maar een opgelegde tastbare derde dimensie. Regeer laat overigens geen vergezicht zien, de omgeving is plat tweedimensionaal weergegeven. Er is geen doorkijk naar een einder. Maar door te werken in beeldverhoging en met zichtverlaging wordt een natuurlijke ruimte gecreëerd. Een vierde dimensie is gemaakt door kleurspeling en lichtverhouding. In deze ruimte komt alles samen, voert het gevoel de boventoon. Is de werkelijkheid abstract, versimpeld de realiteit. In de derde worden vragen gesteld die in de vierde dimensie lijken beantwoord.

Regeer maakt niet zomaar ondefinieerbare platen van de realiteit. De kunstenaar wil mijn verbeelding prikkelen door ongerijmde voorstellingen te maken. Mij op een verkeerd been zetten zodat ik ga nadenken over wat ik zie. Mij ga bezinnen op de actualiteit. Maar eerlijk gezegd zie ik het wereldnieuws en de huidige problemen in het ecosysteem niet terug in zijn betrekkelijke schoonheid. De hut in het bos schept vooral een unheimisch gevoel, maar misschien is dat juist ook wel het moment van bezinnen. Nadenken over hoe leeg en onwerkelijk de werkelijkheid straks zal zijn, wanneer wij niets doen aan de afbraak van de natuur door ons toedoen. Want het bos van Regeer is ontbladerd, zelfs kijk ik wel dwars door stammen heen. De afbraak heeft hij in zijn schilderijen ingezet. En daarin huist de mens in  een gezellig aangelichte sfeer in een huisje midden in het bos. Als een Bijbelse Noach, van God verlaten maar toch zo dicht bij het antwoord op de vraag.

Regeer verheerlijkt deze verlatenheid door de intieme toevlucht, het huiselijke asiel, meermalen in 24-delig tableau te plaatsen. Voortdurend hetzelfde huis van onder gezien, in een gewijzigde kleurstelling en een helder tot duister licht. De aldoor veranderende weersomstandigheid ter plaatse. Een eenvoudige opzet die zich telkens herhaalt, een weerklinkende sfeer. Diezelfde optrek komt terug in andere hoedanigheid met een meer uitgewerkte omgeving. Maar aldoor blijft het vreemde en vage gevoel. Het is wel een wijkplaats, maar je weet niet wat je kunt verwachten van de inhoud. Wat daarbinnen achter dat verlichte venster zich afspeelt blijft de vraag. Zo stelt Regeer in zijn werk vragen die onbeantwoord blijven. De oplossing moet ik zelf aangeven. Zo zoals dat meestal werkt in en door een kunstwerk. De beschouwer geeft bescheid.

Een apart onderdeel in deze opstelling bij Museum Galerie Heerenveen is het plateau met ruimtelijke bouwwerken in MDF. Op klein formaat zijn deze huizen modellen van hutten en kappellen. Onderkomens belangrijk in de omgeving van Kellerjoch in Oostenrijk. Voor Regeer ter inspiratie een geliefde plek. In de bergen en door de bossen. Om de sfeer raak te treffen was het voor hem niet genoeg enkel de omgeving weer te geven op het geschilderde vlak, maar wilde hij ook de ruimte in. Daarvan is het dorp de weerslag. Zijn dorp, het Regeer. Aldus wordt de bezoeker van deze kunstruimte de wereld van Rob Regeer in getrokken. Ervaart de schoonheid die niet schijnt te kloppen. De verbeelding krijgt er de ruimte zich te uiten. Het werk ontroerd op een onbestemde manier. Het past esthetisch juist, maar achter die luister klinkt een duister geluid. Het gebeelde mysterie is onheilspellend.

Expositie “Into the Woods”. Schilderijen en ruimtelijk werk van Rob Regeer bij Museum Galerie Heerenveen (MUGA), Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 24 maart tot en met 5 mei 2024.

[gewoonkarin]

Morgen mag ik 52 worden. Ik ben geen vierder. Ik vind ouder worden een cadeau maar mijn verjaardag vieren niet echt. Als kind al niet, dan liep ik al liever weg.

Taart vind ik altijd fijn, dat gezoen en gedoe minder. Het is vooral veel denken wat ik in huis moet hebben en hoe ik mijn dingen nog te doen moet doen als er bezoek komt. Ik vind het ook geen probleem als je mijn verjaardag vergeet.

Mijn veertigste verjaardag vond ik top. Feestje gevierd en iedereen die erbij behoorde te zijn was erbij. Na die verjaardag kwamen de veranderingen. Steeds meer lege stoelen. Was ik eerst van plan om mijn vijftigste te vieren, liep dat anders door corona. Achteraf geen spijt ofzo. Het was goed zo. Ik voelde me toch wel jarig.

Ouder worden. Dat het zo mag zijn. Ik hoop in goede gezondheid want daar kan ik me soms wel zorgen over maken. Je hoort zo vaak zo veel. Je moet genieten zegt men dan. Elke dag een cadeau. Jammer dat de tijd zo vliegt en ik soms zo meega met de waan van de dag. Het voornemen om daar meer aandacht aan te besteden is er. De uitvoering vind ik wat lastiger. Niet dat ik niet geniet, zeker wel. Wat meer rust momenten zou fijn zijn. Het is nog te vaak rennen en vliegen.

Vanavond rust. Oudjaar voor mij. Morgen een nieuw levensjaar voor het oprapen. Taart. Veel taart.

[rotterdamvanalles]

Gezicht op de Delftsevaart met rechts van de Krattenbrug het begin van de Krattensteeg, die naar de Westewagenstraat leidde, 1930.

De Delftsevaart kan men beschouwen als een gedeelte van de vaart 'van Rotterdam naar de Schie', voor het graven waarvan graaf Willem IV op 9 juni 1340 aan Rotterdam vergunning gaf. Zij dankt haar naam aan de stad Delft.

De naam van de Krattenbrug verwijst naar de vroegere Krattensteeg en herinnert aan de oude brug van deze naam die voor de Tweede Wereldoorlog over de Delftsevaart lag. De brug moet er in de 15de eeuw al gelegen hebben, evenals een straat die Krattensteeg heette. In 1468 wordt namelijk gesproken van een straat 'die men coemt uten beghinenstraet over de bruchghe'. Op 9 december 1542 kocht Arie Cornelisz. Crat een huis en erve in de Westbagijnenstraat over de Vaart, aan beide zijden en aan de achterzijde belend door hemzelf. De wielmaker Dirck Jansz. Crat kocht 21 maart 1566 de helft van een steeg, die in 1565 reeds als Krattensteeg bekend was. Zijn huis heette 'de vergulde cratte', waarmee het losse achterschot van een wagen kan zijn bedoeld. De steeg kwam ook als Dirck Crattensteeg voor. In het midden van de 17de eeuw is deze ook bekend onder de naam May Baxsteeg naar de vrouw, die in 1634 eigenares van het hoekhuis was. De steeg liep van de Westewagenstraat naar de Delftsevaart in het verlengde van de Leeuwenstraat. De Krattenbrug heette oorspronkelijk Bagijnenbrug.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[dirklagast]

KZ syndroom

“KZ syndroom. Een litteken dat nooit verdwijnt”van Henri Heimans & Dirk Verhofstadt verscheen in maart 2024 bij Uitgeverij Houtekiet. Dirk Verhofstadt voorstellen hoeft niet. De moraalfilosoof, prof. em. is auteur van verschillende boeken, waaronder “Chef-kok in IG Auschwitz. De geschiedenis van Willy Van Paemel en IG Farben” (samen met Annie Van Paemel) en “Dagboek 1933. Het gevaar van…

[legend-collection]

Buckriders

The Buckriders are a part of Belgian and Dutch folklore. They are ghosts or demons, who rode through the sky on the back of flying goats provided to them by a demon. During the 18th century, groups of thieves and other criminals co-opted the belief to frighten the inhabitants of southern Limburg, a province in the southern part of the Netherlands and eastern Belgium. Using the name "Bokkenrijders", these criminal bands launched raids across a region that includes southern Limburg, and parts of Germany and the Netherlands (parts of which were a part of the Southern Netherlands, currently Belgium). Commonly, the "Bokkenrijders" raided peaceful communities and farms. Several confessed "Bokkenrijders" were convicted and sentenced to death. Because of the link to the occult, authorities accused a large number of potentially innocent men of being "Bokkenrijders" and a number were tortured and subsequently convicted of crimes they denied having committed.

Formally, the name Bokkenrijders was first publicly used in 1774, during the 'trial of Wellen', a town in the Belgian province of Limburg. Johan van Muysen slid a letter underneath the door of a farmer called Wouters. The letter contained a threat that Wouters's house would be burned down unless he paid up. Van Muyses claimed to be member of the buckriders and used the word Satan up to three times. In the trial of Wellen, the term “buckriders” is openly used against Philip Mertens, who wrote a similar threat letter.

Earliest records mentioning the buckriders originate from a tome called Oorzaeke, bewys en ondekkinge van een goddelooze, bezwoorne bende nagtdieven en knevelaers binnen de landen van Overmaeze en aenpalende landstreeken, which approximately translates to Causes, proof and discovery of a godless, averted gang of night thieves and gaggers within the lands of 'Overmaas' and adjacent regions. This book was written in 1779 by S.J.P. Sleinada (real name Pastor A. Daniels). This pastor, who lived in Landgraaf, knew several buckriders personally. The author tells us that these robbers made a pact with the Devil and rode their bucks at night. The common people told stories about them flying through the sky, pronouncing the following spell: 'Over huis, over tuin, over staak, en dat tot Keulen in de wijnkelder!' (across houses, across gardens, across stakes, even across Cologne into the wine cellar!). Once a year, they would visit their master, the Devil, on the 'Mookerheide'.

Later on, the buckriders held a reputation that resembles Robin Hood and his gang. The present interpretation is that a number of criminal gangs robbed houses and committed other crimes, using the myth to their advantage. Also, many of the buckriders that were arrested are thought to be innocent, as confessions were obtained through torture.

In Limburg, the buckriders are now embraced as part of cultural heritage. Trials against buckriders differed from 'common trials against common criminals' if the suspect had performed a godless oath: 'I forswear God ... etc.' This so-called oath of heresy is a stereotypical aspect of the buckriders myth. Since the convicts were accused of their oath and pact with the devil, we can define this as a late form of witch-hunt. Prosecution of buckriders was as ruthless as the buckriders were themselves, even by those day's standards. 90% of the convicts received capital punishment. Confessions were given by means of torture, or by fear for it.

There are 7 periods of different buckrider raids. The first took place during 1743 - 1745, and the last during 1793 - 1794.

The fact that the buckriders were tried and prosecuted for their pact with the devil, resembles the witch-hunts during the Early Modern Period. Historians place these buckrider-hunts alongside other prosecuted 'godless' people: heretics and witches. These kinds of ruthless and fullscale trials last took place in Limburg.

Most of the crimes they were accused of, buckrider gangmembers never performed (such as the pact with the devil). There never was an organized central buckriders gang, but small separate groups.

[keesdp]

Papagaaiduikers

Op de Noordoostelijkste rots van IJsland is een rots waar de Puffins, zoals ze hier heten, broeden voor ze weer naar zee gaan in augustus. Dit is de informatie die in mijn hoofd is blijven hangen als we voet aan wal zetten in Seydisfjordùr. De haven van IJsland waar we aankomen met de MS Nórõna.

We melden ons bij de camping waar mijn campingpas klaarligt die ik online gekocht heb. Volgens de informatie, ook op de boot beweerde men dat, zijn alle campings in IJsland voor 30 nachten hiermee betaald tot 15 september. Alleen moet je bij sommige wel extra dingen als electriciteit of douche apart betalen. Men krijgt ook korting op brandstof bij de meestvoorkomende benzinepompen.

Op naar de Puffins. De weg er naar toe lijkt uit een sf-film. We gaan over bergen door mist en motregen, de ene keer zitten we onder de wolken om daarna weer boven de wolken te rijden. Het stadje Digranes lijkt op een slagveld die tot camping is omgebouwd. Overal liggen verroeste boot- en auto-onderdelen. De bebouwing bestaat uit verroeste golfplaten. De ligging is prachtig aan een baai. Er is een rood huisje dat met gras is bedekt, zodat het dak naadloos in de tuin overgaat, hier is Yvonne weg van. Zij loopt het halletje in en blijkt bij iemands huis te zijn binnengedrongen. Bloody tourist. Een bus laad 40 toeristen uit, die met regenkleding achter een gids met opsteek bordje aanlopen. Overal in het dorp staan caravans, tenten en vouwwagens, een enkele camper staat ertussen. Waarom dit zo'n populaire badplaats is, is mij een raadsel.

De puffins zijn 5km verderop, wijst een bord mij in het dorp. We rijden een smal weggetje af door de duinen en komen bij een haventje met parkeerplaats. Achter de haven is een rots waar overheen een houten trap loopt, waar veel mensen op lopen en staan. De trap gaat naar een uitkijkpunt waar we ook mensen ontwaren. Als we dichterbij komen, blijkt de trap over de rots te lopen waar honderden puffins op hun eigen plekje zitten en af en toe even naar zee gaan om een visje op te duiken. Ze zijn zo dichtbij, dat je ze bijna kunt aanraken. Er hangen bordjes met wetenswaardigheden over ze, zoals dat ze vliegend een snelheid kunnen halen van 90km/uur en wel 40m diep kunnen duiken. Ze kunnen wel 30jaar oud worden. We kunnen bijna niet ophouden met fotograferen en brengen een paar uur door tussen de clowneske vogels met oranje zwemvliezen.

Bij de tweede camping in Vopnafjordur gaat het al mis. Er is maar een derde van de campings aangesloten, blijkt hier als de vrouw geld voor de overnachting komt ophalen. Ik laat het pasje zien en zij begint met haar hoofd te schudden. Nee €30 zegt ze, nou dan ga ik verder zeg ik. Ze loopt rood aan. Ga! Nu! Ik moet denken aan Rembo en Rembo. Ik zie je nog steeds. Rustig zetten we de losse spullen weg, klappen de tafel weg draaien de stoel in rijrichting en starten de auto. Zij zit in haar Pickup truc te wachten tot we de camping afrijden en ze volgt ons het dorp uit. Yvonne zwaait nog, maar ze zwaait niet terug. Gelukkig wordt het in dit land niet donker en rijden we midden in de nacht door een vreemd maanlandschap 36km naar de noordkust, waar volgens mijn app een camping is waar de pas wel geaccepteerd wordt.

Als we een dag later willen tanken, blijkt dat de pompen die korting bieden op de pas nog dunner gezaaid zijn. Ik ga toch tanken bij N1 en betaal €2,16 voor een liter diesel. Goed dat ik hem op de Faroers volgegooid heb, daar was het €1,26 per liter.

[devosopmaandag]

'Chroma – a book of colour'

Twee maanden woonden we diep het binnenland van de Limousin in, waar groen in duizend schakeringen mijn blikveld vulde. De nachten waren van een stilte die mijn oorschelpen deed groeien. Bijna één hele maancyclus ging schuil achter wolken. Zo donker heb ik het thuis slechts met verduisteringsgordijnen. De reeën en de das openbaarden zich alleen in het opengewroete gazon, roodbruine kalfjes dronken in de wei bij hun moeder, de uilen zwegen, de linde voor het huis verdubbelde in omvang, het brood was bijna overal goed. De stad was ver weg, en daarmee de stadscultuur. Ik bezocht één kunsttentoonstelling, die me verbijsterde (beelden uit de Tolkienfilms als enorme handgeweven tapisserieën). En, ja, ik ging één keer naar de dorpsbioscoop en zag een uitstekende film. In boeken die ik voor het slapen las kwam wel een beroemde in Parijs en New York wonende cineaste tevoorschijn ('Mijn moeder lacht' van Chantal Akerman) en werd een ook al in New York wonende schrijver bijna vermoord ('Mes' van Salman Rushdi), maar die stedelijke cultuur bleef binnen de pagina's van het boek. Er was wel het dagboek van Derek Jarman dat wat daar buiten mijn slaapkamerraam zich afspeelde, verbond met literatuur, film, kunst, politiek en stedelijke subculturen.

Mijn liefde voor botanie werd door hem keer op keer gevoed. Ik kon parallel oplopen met zijn observaties in zijn tuin en omgeving, van het bloeien van opeenvolgende bomen en planten: gaspeldoorn, sleutelbloem, bosviooltje, meidoorn, brem, vlier, vingerhoedskruid, akelei, ratelaar. Ik leerde hoenderbeet en vroegeling door hem kennen. Hij maakte zijn tuin ermee en schiep cultuur. Maar zijn hele dagboek draait evenzeer om wat we 'high culture' noemen, om de Britse maatschappij onder Thatcher, het vechten voor homo-rechten en om jeugdherinneringen. Alleen af en toe sluipt zijn ziekte het boek binnen.

Thuisgekomen vond ik een vanuit Frankrijk besteld boekje van Jarman: 'Chroma – A Book of Colour – June '93'*, geschreven toen zijn ogen slechter en slechter werden. Uiteindelijk zou hij blind worden. Ik begon gisteren gretig in het kleine boek te lezen, een verzameling van kleur naar kleur waarin hij al zijn kennis, liefdes en herinneringen duizelingwekkend en lyrisch samenbrengt. Het is een idiosyncratisch compendium, soms een beetje hallucinerend. In zijn inleiding is het eerst citaat van Wittgenstein: “Bezie je kamer op de late avond wanneer er nauwelijks meer kleuren vallen te onderscheiden – en maak nu licht en schilder wat je eerder in het halfdonker hebt gezien. – Hoe vergelijkt men de kleuren op zo'n afbeelding met die van de halfdonkere ruimte?”**

Op de een na laatste avond voor ons vertrek verdween het dorp aan de overkant van het dal in de mist. Ik opende de ramen en bleef heel lang kijken hoe grijzen, blauwen, in zwart verdwijnende groenen inelkaar vloeiden als inkten in water. Ik kon mijn ogen er amper van af houden. Drie dagen later opende ik Jarmans kleurenboekje.

* Chroma – A Book of Colour – June '93 | Derek Jarman | uitgeverij Vintage/Penguin Random Books 1994

** Opmerkingen over kleuren | Ludwig Wittgenstein | vertaling Paul Wijdeveld | uitgeverij Tabula 1982

[charleshaddonspurgeon]

Een voorbeeld voor evangelisatie ...en hoe Hij het land doorgegaan is, terwijl Hij goeddeed. Handelingen 10:38 De roeping van onze Deere op aarde was een roeping voor Zijn eigen huis. Hijzelf zei tegen Zijn discipelen: ‘Ik ben alleen maar gezonden naar de verloren schapen van het huis van Israël’ (Matth. 15:24). Hij ging helemaal tot aan de grenzen van het Heilige Land, maar daar stopte Hij. En of Hij nu noord-, zuid-, oost- of westwaarts reisde, in steden en in dorpen, overal waar Hij kwam, preekte Hij tot Zijn eigen landgenoten. Later kwam uit dit werk in eigen land de buitenlandse zending, zoals dat kan worden genoemd, voort, toen degenen die verstrooid werden in het buitenland overal heen gingen om het Evangelie te prediken. Zo werd de zegen voor Israël een zegen voor alle volken. Het was altijd al de bedoeling van de Heere dat het Evangelie aan elk schepsel onder de hemel werd gepreekt, maar voor zover het Zijn eigen werk betrof, begon Hij dichtbij huis. En daarin zien we Zijn wijsheid, want het heeft weinig nut om in het buitenland van alles te proberen als er thuis geen stevige basis is in een echt geheiligde gemeente. Zo hebben we een steunpunt voor onze hefboom. We willen Engeland tot Christus bekeerd zien. Dan zal het de grote heldin worden van het Evangelie van Christus in andere landen. Zoals het er nu voorstaat, zijn onze soldaten en matrozen te vaak getuigen tegen het Evangelie, en onze reizigers, in welke vorm dan ook, geven in andere landen te vaak een heel ongunstige indruk van het kruis van Christus. We willen dat dit land door en door verzadigd is met de Geest van Jezus Christus. Alle duisternis moet verdreven worden en het echte licht moet schijnen. Dan zullen zendingsoperaties een wonderlijke impuls krijgen. God zal Zijn waarheid bekendmaken in alle landen als Hij Zijn aangezicht eerst heeft doen lichten voor Zijn uitverkorenen. We zullen nu in twee punten spreken over evangelisatie. In de eerste plaats hebben we hier een voorbeeld voor evangelisatie en in de tweede plaats een voorbeeld voor de evangelist. Als we over deze twee dingen hebben gesproken, zullen we een derde punt benadrukken, namelijk de plicht om het werk van de grote Meester na te volgen. 1. Voor ons hebben we dus een voorbeeld voor evangelisatie. We zien in de tekst de grote evangelisatie geschetst die de Heere Jezus Christus bedreef, Die het land doorging, terwijl Hij goeddeed. Ik weet zeker dat we er veel van leren als we de manier overdenken waarop Hij die onderneming ter hand nam. Aan het begin van Zijn werk koos Hij als Zijn belangrijkste instrument de prediking van het Evangelie. De Heere had Hem gezalfd om het Evangelie te prediken. Hij deed duizenden genadige daden, Hij diende op vele manieren ten gunste van Zijn medemensen en voor de eer van God. Maar op aarde was Zijn troon, als ik het zo mag zeggen, de preekstoel. Toen Hij het Evangelie van het Koninkrijk begon te verkondigen, werd Zijn echte heerlijkheid gezien: ‘Nooit heeft een mens zo gesproken als deze Mens’ (Joh. 7:46). Broeders, Hij wil dat Zijn volgelingen op dezelfde bezigheid steunen. De verspreiding van godsdienstige boeken en de instelling van scholen en andere godvruchtige ondernemingen mogen niet worden nagelaten, maar eerst en vooral behaagt het God door de dwaasheid van de prediking zalig te maken wie gelooft. De hoofdplicht van de christelijke kerk wordt zo neergezet: ‘Ga heen in heel de wereld, predik het Evangelie aan alle schepselen’ (Mark. 16:15). Ongeacht wat kan worden gezegd over de vooruitgang en dat de preekstoel niet past bij deze tijd, zouden we heel dwaas zijn als we ons inbeelden dat we een beter middel hebben gevonden dan het middel dat Jezus uitkoos en dat Zijn Vader zo bijzonder zegende. Laten we achter onze prediking staan als soldaten achter hun geweer. De preekstoel is het Thermopylae [1]van het christendom waar onze vijanden een geduchte slag te verduren zullen krijgen. Het is het slagveld van Waterloo [2], waar zij zullen worden verslagen.

Laten we preken, altijd weer preken. Laten we een geluid blijven voortbrengen, al was het maar van een ramshoorn, want beetje bij beetje zullen de muren van Jericho ter aarde storten. Preek, preek, preek! Het leven van de Meester vertelt ons duidelijk dat we het Evangelie van het Koninkrijk voortdurend moeten uitroepen als we zielen willen redden en God willen verheerlijken. [1] Een veldslag in 480 v. Chr. waarbij een verbond van Griekse stadsstaten streed tegen de Perzen. [2] Hier werd Napoleon in 1815 definitief verslagen Samen opgaand met Zijn eigen prediking zien we dat de Meester een seminarie vormt om predikers op te leiden. Wie ooit gedacht heeft dat gedegen instituten voor scholing onschriftuurlijk zijn, zal niet kunnen begrijpen waarom onze Heere een aantal leerlingen nam die Hij onder Zijn hoede hield en die later onderwijzers werden. Nadat Hij Petrus en Johannes riep en een paar anderen, liet Hij hen eerst als het ware toe op Zijn avondschool. Toen hadden ze hun gewone beroep nog en kwamen ze bij Hem voor instructie op de tijd die hun schikte. Maar na een tijdje lieten ze hun werk varen en bleven ze voortdurend bij hun grote Leraar. Ze leerden hoe ze moesten preken door te letten op Zijn preken. Hij leerde hun zelfs bidden, evenals Johannes zijn discipelen had geleerd. Ons wordt verteld dat Hij veel moeilijke onderwerpen die Hij verborgen hield voor de mensen aan de discipelen openbaarde. Hij nam hen apart. Zij mochten de verborgenheden van het Koninkrijk weten, terwijl Hij de andere mensen de waarheid slechts vertelde in de vorm van gelijkenissen. Dit is te vaak vergeten in de kerk en moet in herinnering worden gebracht. Onder de Waadlanders en de waldenzen was elke predikant altijd ijverig op zoek naar anderen die predikant konden worden. Daarom had ieder van hen de zorg voor een jongere broeder. In de verslagen van de herders van de kerk in Waadland lezen we dat de eerwaarde mannen op hun reizen, terwijl ze klif na klif passeerden, gewoonlijk vergezeld werden door een sterke, jonge bergbewoner, die in ruil voor de hulp die hij de eerwaarde vader bood, onderwijs kreeg in de leer van het Evangelie, in kerkrecht en in andere dingen die bij het ambt horen. Op deze manier was het Israël van de Alpen in staat om te volharden in zijn getuigenis en raakte het ambt van prediker van het Evangelie nooit in onbruik. Toen in de dagen van de gezegende Reformatie Calvijn en Luther invloed in Europa kregen, was dat niet alleen door hun eigen prediking, hoe machtig ook. Het was ook niet door hun geschriften, hoewel die overal verspreid werden als bladeren in de herfst. Het kwam door de ontelbare jongemannen die rond Wittenberg zwermden en die in Genève samenkwamen om te luisteren naar het onderwijs van de grote hervormers en die vervolgens naar andere landen gingen om daar te vertellen wat zij hadden geleerd. Onze Meester confronteert ons met het feit dat er geen geschikter instrument is voor de verspreiding van het Evangelie dan een man die door God wordt opgewekt om het Evangelie te prediken en die anderen aantrekt die zijn geest inademen, die gebaat zijn bij zijn voorbeeld, die zijn leer overnemen en uitgaan om diezelfde boodschap te prediken. Het zou terecht zijn om hierbij op te merken dat de Meester bij Zijn prediking en Zijn seminarie het onwaardeerbare middel van Bijbel klassen voegde. Ik geloof echt dat de hele opzet van een ijverige christelijke kerk in embryoformaat kan worden gevonden in de daden van Christus. En als Zijn gezegende leven van heilige werkzaamheid grondiger zou worden bestudeerd, zou er spoedig aan nieuwe organisaties om de wereld te verlichten en de kerk op te bouwen worden gedacht. En bijzondere vrucht zou volgen. Van tijd tot tijd sprak onze Heere een-op-een met Zijn discipelen, soms in tweetallen, en op andere momenten sprak Hij de apostelen allen tegelijk aan ‘en legde hun uit wat in al de Schriften over Hem geschreven was’ (Luk. 24:27). Het is duidelijk

dat de apostelen vertrouwd waren met de Schriften en ik ga er niet van uit dat de hele bevolking van Palestina zo goed onderwezen was. Ze moeten dus van Jezus hebben geleerd. Petrus’ eerste preek laat zijn bekendheid met het Oude Testament zien. En de rede van Stefanus bewijst een opmerkelijke vertrouwdheid met de Bijbelse geschiedenis. Ik denk dat dat geen algemene kennis was, maar het gevolg van een voortdurende omgang met een Meester Die voortdurend verwees naar het geïnspireerde Boek. De wijze waarop Hij het heilige Boek las, interpreteerde, citeerde, illustreerde, alles werkte eraan mee dat Zijn discipelen mannen werden die goed onderwezen waren in de wet en de profeten. En ondertussen werd de meest diepe betekenis van het Woord hun duidelijk in de persoon van hun Heere Zelf. Als evangelisatie wil gedijen, moeten de dienaars zorgvuldig opletten dat ze ijverig zijn in het onderwijzen van de bekeerlingen in de kennis van het geschreven Woord. De Bijbel moet met aandacht gelezen en de betekenis duidelijk uiteengezet worden. Het geheugen moet vertrouwd raken met de woorden en het hart met de geest ervan. We moeten uitzien naar mannen en vrouwen vol genade die in deze zo nodige bediening willen werken. Predikanten kunnen het zich niet permitteren om het voortdurende Bijbelse onderwijs aan het volk te negeren. Als zij dit veronachtzamen, moeten zij niet vreemd opkijken als wolven de kerk binnenkomen en de kudde opvreten. Opdat onze jongemannen en vrouwen niet door elke wind van leer worden meegesleurd, maar standvastig en onbeweeglijk zouden zijn, is het onze opgebonden plicht om hun te onderwijzen in het goddelijke Woord met werkzame en voortdurende zorg. Let er ook op dat het evangelisatiewerk van onze Heere niet aan de kinderen voorbijging. Ons edele systeem van zondagsschoolwerk wordt niet alleen gerechtvaardigd, maar zelfs bekrachtigd door het voorbeeld en het voorschrift van onze Heere toen Hij zei: ‘Laat de kinderen begaan en verhinder hen niet bij Mij te komen, want voor zodanigen is het Koninkrijk der hemelen' (Matth. 19:14). En ook tot Petrus zei Hij: ‘Weid Mijn lammeren’ (Joh. 21:15). De opdrachten die ons gebieden te zorgen voor onze volwassen bekeerlingen die onder de naam ‘schapen’ vallen, zijn niet geldiger dan het gebod om te zien naar de jonge en kwetsbare kinderen, die worden aangeduid met de term ‘lammeren’. Als u begint aan evangelisatiewerk moet u daarom zorgvuldig letten op de kinderen. Mozes wilde zelfs de kleintjes niet in Egypte achterlaten. Ook de jeugdige Israëlieten aten van het paaslam. Ons werk faalt verschrikkelijk als we ons niet bezighouden met de jongens en meisjes. Ik ben bang dat veel van onze openbare prediking in dit opzicht bestraffenswaardig is. Ik voel zelf dat ik niet zo veel in mijn gewone preken tot de kinderen van mijn gemeente zeg als ik zou moeten doen. Hier en daar voeg ik verhalen en gelijkenissen in, maar als ik ooit mijn eigen ideaal van preken bereik, zou ik veel vaker doelgericht handenvol over de jongeren uitstrooien. Preken moeten zijn als een mozaïek. Er moeten overvloedig schitterende stukken in zitten die de kinderlijke blik zullen vangen. Onze uiteenzettingen moeten ‘wijn en melk’ zijn, zoals Jesaja zegt (Jes. 55:1), wijn voor de mannen en melk voor de kleintjes. Vanaf onze preekstoelen moeten we een kindervriend zijn, want dan zullen ze als vrienden van ons en van onze Meester opgroeien. Ons model voor evangelisatie ontleent zijn kracht aan de ontwikkeling van jeugdige godsvrucht en maakt dit onderdeel van haar inspanning aan niets ondergeschikt. Nu gaan we een stap verder. De laatste jaren wordt door ijverige evangelisten in de meer armoedige delen van Londen het plan van gratis theedrinken, gratis ontbijten of gratis dineren vaak gebruikt, waarbij de armste mensen samengebracht worden en worden gevoed. Daarna worden ze liefderijk aangespoord om redding te zoeken. Het is opmerkelijk dat deze methode zo lang niet is gebruikt, want met een kleine wijziging is het een plan dat we aan onze Heere ontlenen.

Bij ten minste twee gelegenheden verzorgde Hij een gratis maaltijd voor duizenden hongerigen. Hij liet niet na om te zorgen voor voedsel voor het lichaam van degenen wiens zielen Hij gezegend had met woorden van leven. Bij deze twee gelegenheden gaf de ruimhartige Meester van het feest Zijn menigte bezoekers een voedzame maaltijd van brood en vis. Vaak heb ik me afgevraagd waarom deze twee levensmiddelen voor beide gelegenheden werden gekozen. Misschien was het omdat zowel land als zee daarmee werd uitgeroepen tot de provisiekast van de Voorzienigheid. Hij gaf niet slechts brood. Hij was niet krenterig. Hij stilde niet slechts hun honger, maar Hij voorzag hen van iets lekkers bij het brood en daarom gaf Hij hun brood en vis. De Heere verstrekte bij Zijn tafel in de wildernis een lekkere, voldoende, gezonde en verzadigende verfrissing. Ook al volgden velen Hem ongetwijfeld omdat zij hadden gegeten van die broden en vissen, toch twijfel ik er niet aan dat sommigen eerst aangetrokken werden door het aardse voedsel en daarna bleven om van het hemelse brood te eten en de kostbare waarheden te omhelzen die hun eerst dwaasheid leken. Ja mijn vrienden, als we ons hongerende volk willen bereiken, als we de meest vervallen mensen en de armste van de armen willen bereiken, moeten we dit soort middelen gebruiken, want dat deed Jezus. Evangelisatie zal ook heel krachtig worden als we Jezus navolgen in het combineren van medische zorg met godsdienstig onderwijs. Onze Heere was een medische Zendeling. Hij preekte niet slechts het Evangelie, maar Hij opende de ogen van de blinden, Hij genas degenen die aan koortsen leden. Hij deed de lammen springen als een hert en liet de tong van de stommen zingen. U kunt zeggen dat dat allemaal wonderen waren. Dat geef ik toe, maar het gaat nu niet om de manier waarop de kwaal genezen werd. Ik spreek over de genezing zelf. Het is zeker waar dat wij geen wonderen kunnen doen, maar we kunnen op het gebied van genezing doen wat binnen ons menselijk bereik ligt. Zo kunnen we onze Heere volgen. Niet met gelijke tred, maar op dezelfde route. Ik verheug me erin dat er in Edinburgh en Glasgow en ook in Londen een instelling is voor medische zending. Ik geloof dat op bepaalde plekken van Londen wellicht niets zo heilzaam is voor het volk als dat de consistorie omgevormd wordt tot apotheek en de godvruchtige chirurg een diaken, zo niet een evangelist van de kerk wordt. Op een dag zal het mogelijk geacht worden dat we diaconessen hebben die door zelf verloochenende zorg voor zieke armen het Evangelie in het meest schamele hutje brengen. In ieder geval moet er worden samengewerkt met de stadszending en de Bijbelvrouwen en met evangelisatie waar dan ook, zo veel als mogelijk. De ijverige hulp van geliefde artsen en mannen uit de gezondheidszorg die zoeken goed te doen aan ogen, oren, benen en voeten van mensen moet samengaan met die van anderen van ons die kijken naar hun geestelijke gebreken. Vaak kan een jongeman die uitgaat als dienaar van Christus veel meer goed doen als hij iets weet van anatomie en medicijnen. Hij zou een dubbele zegen kunnen zijn voor een achtergebleven buurtschap of voor een armoedige wijk. Ik bid om een krachtigere verbinding tussen de chirurg en de Zaligmaker. Ik wil de hulp inroepen van echt gelovige leden van de universiteit. Mochten er velen zijn als Lukas, die zowel arts als evangelist was. Misschien lopen er christelijke jongemannen in de ziekenhuizen die God vrezen en in deze aanwijzingen een vingerwijzing zien voor hun carrière. Hier wil ik aan toevoegen dat onze Heere Jezus Christus Zijn evangelisatiewerk samen liet gaan met het uitdelen van aalmoezen. Hij was heel arm. Vossen hadden holen en vogels nesten, maar Hij, de Zoon des mensen, had niets om Zijn hoofd op te leggen. Hij kon weinig sparen van de giften van de gelovigen die in Zijn behoeften voorzagen. Deze gaven werden in een zak gedaan die aan Judas werd toevertrouwd en tussen de regels door vernemen

we dat de Meester gewoon was om uit deze dunne portemonnee te delen aan de armen om Hem heen. Broeders, het valt te vrezen dat sommige kerken achterblijven in de zaak van het geven van aalmoezen, een zaak die in de dag van het oordeel een belangrijke plek in zal nemen. ‘Ik had honger en u hebt Mij te eten gegeven’ (Matth. 25:35). De Roomse Kerk blonk uit in de praktijk van het geven van aalmoezen en als haar wijze van uitdelen even wijs als genereus zou zijn, zou ze in dit opzicht zeer te prijzen zijn. Broeders, wij geloven dat we door geloof worden gerechtvaardigd en niet door werken, maar stoppen we daarom met goede werken en laten we het geven van aalmoezen naar de achtergrond verdwijnen? Alles moet gecentraliseerd en sommigen zijn zo ijverig in het terugdringen van persoonlijke liefdadigheid dat het op een dag een strafbaar feit kan worden om een stuiver te geven aan een verhongerende vrouw zonder de politie te hebben geconsulteerd of de armendienst of een andere instelling die papieren uitdeelt in plaats van tarwebrood. De publieke opinie vereist de openbaarmaking van al onze giften en negeert het ouderwetse gebod dat onze linkerhand niet moet weten wat onze rechterhand doet (Matth. 6:3). We moeten allemaal tandwielen worden in de machinerie van de maatschappij. We moeten op vaste tijden onze aalmoezen geven en de armen volgens het systeem helpen. In ieder geval zal ik christelijke mensen altijd aanraden om wat persoonlijk te zijn in hun liefdadigheid. Ik zal godzalige mannen aansporen om voor zichzelf te beoordelen hoe het zit met de armoede van ieder geval, en om zelf te geven, los van al die instellingen die de liefdadigheid bijsnijden en verdrogen tot ze niet meer is dan een skelet. Ongeacht vermaningen van de maatschappij. Ik geloof stellig in het Evangelie van de gerstebroden en de vissen. Ik geloof in het Evangelie dat de hongerigen voedt en de naakten kleedt. Ik hou van het verhaal dat ik gisteren hoorde over een arme man die op zondagmorgen op straat gevonden werd. Hij stond op het punt zichzelf te doden. Twee van onze broeders ontmoetten hem en brachten hem bij deze Tabernakel, maar ze deden beter dan hem de preek te laten horen terwijl hij hongerig was. Op straat namen ze hem mee naar een koffiebar. Ze gaven hem een kop hete koffie en wat brood met boter. Daarna brachten ze hem nee om de uiteenzetting te horen. Ik kreeg een veel begeriger luisteraar nu de honger was gestild dan ik zou hebben gehad in de arme, hongerige zondaar. Toen de preek klaar was, zorgden ze ervoor dat hij een goede maaltijd kreeg en zo verzorgden ze hem tot ze hem hier ‘s avonds weer brachten. En het behaagde God om het Woord voor hem te zegenen. Wees ervan verzekerd dat de feiten dat de Meester blinde ogen opent, dat Hij de menigte voedt en dat Hij de armen helpt evenzoveel tekenen zijn voor de christelijke kerk als kledinginzamelingen, gaarkeukens en liefdadigheidsinstellingen legitieme hulpmiddelen zijn om het Evangelie te delen. Het evangelisatiewerk van onze Meester had een element in zich dat we nooit moeten vergeten, namelijk dat het bijzondere voortgang boekte door prediking in de openlucht. Ik herinner me de tijd goed dat het een uitgesproken nieuwigheid leek om op straat te gaan prediken. Ik herinner me dat ik twintig jaar geleden aan mijn goede diakenen voorstelde om op zondagavond bij de rivier te gaan preken en dat een van hen opmerkte: ‘Ach, dat lijkt me niks. Dat doen de methodisten.’ Als gezonde calvinist vond hij het vreselijk om iets te doen waaraan de methodisten zich schuldig maakten. Voor mij was dat geen aanbeveling, maar ik wilde het gevaar wel lopen om methodistisch te zijn. Overal in Engeland, in onze steden, dorpen en gehuchten, zullen er tienduizenden zijn die het Evangelie nooit zullen horen als de prediking in de openlucht wordt verwaarloosd. Ik geloof dat God ons toestaat om in kerken en kapellen te prediken, maar ik geloof niet dat we daar een apostolisch precedent voor hebben. Dat hebben we in ieder geval niet als we onze dienst beperken tot zulke plekken.

Ik geloof dat het ons is toegestaan als het de orde en het gemak dient om gebouwen voor onze diensten apart te zetten, maar we hebben geen recht om deze plaatsen heiligdommen te noemen of huizen van God, want alle plaatsen zijn even heilig als heilige mensen er vergaderen. Het is echt een misvatting dat we onze prediking beperken tussen de muren. Het is waar, onze Heere preekte in synagogen. Maar vaak sprak Hij op een berghelling, of vanaf een boot, of in de tuin van een huis, of op doorgaande wegen. Het enige wat Hij nodig had was een gehoor. Hij was een Visser van zielen van de goede soort, niet van de moderne orde die in hun huizen zitten en verwachten dat de vissen naar hen toe komen om gevangen te worden. Zou onze Heere bedoelen dat een prediker doorgaat met preken vanaf zijn preekstoel tot lege kerkbanken, terwijl hij als hij op een stoel of tafel buiten het bedehuis zou gaan staan door honderden gehoord zou worden? Natuurlijk, als de menigte het huis vult en het huis is zo groot als een menselijke stem vullen kan, is er geen noodzaak om de straat op te gaan. Maar helaas, er zijn talloze kerken in Londen die nog niet voor een vierde of zelfs een tiende gevuld zijn! En toch gaat de prediker tevreden verder. Als een prediker voortdurend preekt tot een handjevol mensen binnen de muren, terwijl de tuinen, lanen en straten buiten vol zijn met mensen die vergaan vanwege gebrek aan kennis, is dat zonde. De prediker die zijn plicht doet, gaat uit in de heggen en stegen. Hij gaat de wereld in. Hij preekt, of de mensen nu horen of hem negeren. Met vreugde laat hij heuvels en wouden weerklinken van het Evangelie van vrede. Onze Heere was ook een goed voorbeeld voor evangelisten op het punt dat Hij medelijden had met de dorpen. Vaak worden kleine dorpen te onbetekenend gevonden om er kerken te stichten. Maar de dorpen helpen mee om steden belangrijk te maken, en het karakter van de stedelingen van dit grote Londen is in grote mate afhankelijk van het karakter van de dorpshuizen waaruit zo veel medestedelingen voortkomen. We moeten het kleinste gehucht nooit verachten. We moeten zover gaan als we kunnen om zelfs de kleinste vlekjes van twee of drie huizen bij eenzame moerassen en op verlaten heidevelden te bereiken. Tegelijkertijd gaf de Meester veel aandacht aan de steden. Kapernaüm en Bethsaïda werden niet vergeten. De echo van Jeruzalem weerklonk nogal eens. Op de plek waar de menigte samenkwam voor het grote feest, zoals bij ons mensen samendrommen op de markt en de kermis, verhief Christus Zijn stem en riep: ‘Als iemand dorst heeft, laat hij tot Mij komen en drinken’ (Joh. 7:37). Wie evangeliseert, moet zich bedienen van elke plek waar zijn medemensen samenkomen, ongeacht wat het doel is waarvoor zij samengekomen zijn. Op elke plaats moet hij het Evangelie verkondigen. Elk middel moet hij aangrijpen om een aantal mensen te redden. II. Ik zal nu verdergaan en in de tweede plaats aandacht geven aan het voorbeeld voor de evangelist. Uiteindelijk hangt de uitwerking van onze inspanningen nauwelijks af van de methode die we gebruiken, broeders. Na God is haast alles afhankelijk van de persoon. Er zijn mensen die bijzondere resultaten boekten met een ondoordachte en onvolmaakte methode, en er zijn mensen met een bewonderenswaardige organisatie die niets tot stand gebracht hebben, omdat ze zelf niet goed waren. Welke man is het meest geschikt om evangelist te zijn voor Christus? Welke vrouw kan haar God het best dienen? Kijk naar het voorbeeld voor een evangelist: de persoon van de Heere Jezus. De man die God moet dienen als leidend evangelist moet een man zijn die onderwijst met macht en die persoonlijke invloed heeft. Het is onzin om iemand uit te zenden als evangelist die niet kan spreken. Toch zouden er heel wat plaatsen zonder dominee zitten als spreken met macht een voor waarde was voor dat ambt. Het komt nogal eens voor dat de prediker zo vreselijk mummelt datje zijn woorden nauwelijks kunt volgen.

Of de prediker leest alleen maar voor. Of hij staat te stuntelen als een slechte lezer die probeert om een moeilijk gedicht voor te dragen. Als de Kerk van Engeland een jonge man roept om toe te treden tot de heilige orde is het laatste waarop ze let of hij de gave heeft om zich uit te drukken, of met andere woorden: of hij door natuur en genade begiftigd is om een prediker te zijn. Ik geef graag toe dat er een aantal heel bewonderenswaardige en uitnemende mensen die kerk binnenkomen, maar we geloven dat zo’n systeem in wezen slecht is. Als je wilt dat iemand het Evangelie verkondigt onder zijn medemensen, moet dat iemand zijn die kan preken. Hij moet in staat zijn om te onderwijzen. Hij moet duidelijk kunnen maken wat hij bedoelt. Hij moet de aandacht kunnen vangen, zodat mensen graag naar hem luisteren. Onze Heere had deze vaardigheid in de hoogste mate. Hij kon de schitterendste waarheden tot het begripsniveau van Zijn hoorders terugbrengen. Hij wist met een goddelijke eenvoud hoe Hij een verhaal moest vertellen dat zelfs de aandacht van een kind ving. En hoewel de waarheid waarover Hij sprak zodanig was dat de aartsengelen die niet doorgrondden, kon Hij die in zo’n vorm gieten dat de kleine kinderen zich om Hem heen verzamelden en de gewone mensen Hem graag hoorden. In staat zijn om te onderwijzen is wat we willen. Bid de Heere van de oogst, mijn broeders, om ons velen te sturen die deze zeldzame gave hebben. De preekstoel, de zondagsschool en elke vorm van christelijke dienst heeft ijverige werkers nodig die de gave hebben om hun gedachten om te zetten in de taal van degenen met wie ze in contact zijn, zodat zij worden geboeid en onder de indruk komen. Maar er zijn belangrijkere kwalificaties dan deze. Onze Heere was een Evangelist Die Zich verbroederde met de mensen. Ik denk niet dat Hij onderweg ooit iemand passeerde waarbij Hij tegen Zichzelf zei: ‘Ik sta zover boven die man, met hem spreek Ik niet.’ Ik durf me dat nauwelijks voor te stellen. Het zou de Zaligmaker zo naar beneden halen. En toch, en toch, en toch, sommige van Zijn dienaren hebben zulke gedachten! Hoe velen van ons zouden doelgericht een gesprek aangaan met een arme hoer als zij haar naar de put zouden zien komen? Als we wisten wie zij was, zouden we er wellicht snel vandoor gaan. Ons geweten zouden we geruststellen met de opmerking dat anderen meer geschikt zijn voor zo’n geval, een zaak die we over moeten laten aan de hulpdiensten. Onze Heere boog Zich niet gekunsteld naar haar over. Hij gedroeg Zich ook niet als een rijke weldoener tegenover deze arme Samaritaanse zondaar. Maar Hij begon zo natuurlijk mogelijk met haai te praten, in elk opzicht op Zijn gemak. Als zij de edelste vrouw van het land zou zijn geweest, zou Hij Zich niet méér met haar hebben kunnen verbroederen. En toch hield Hij afstand van haar zonde. Onze Heere ontving zondaars en at met hen. Ze moeten hebben ervaren hoe anders Hl, was dan zij, maar Hij veroorzaakte geen afstand. Hij deed met of Hij van een hogere rang was. Hij maakte geen onderscheid en markeerde geen sociale standen. Hij was geen farizeeër die zich afzonderde in vrome uitnemendheid. Trots en veronderstelde waardigheid trokken Hem niet aan. Hij was heilig, onschuldig, onbesmet, afgescheiden van de zondaars (Hebr. 7:26) in de hoogste en beste zin, maar in andere opzichten was Hij de vriend van tollenaars en zondaars. Als Londen wordt gezegend, zal dat nooit gebeuren dooi predikanten die te verheven zijn om tot de armste mensen te spreken en uw liefdadigheidsinstituten zullen weinig goeds uitrichten als uw adellijkheid zich niet kan vermengen met de eenvoudigere klassen Wc moeten één worden met degenen die we willen zegenen. We moeten ons niet schamen om hen broeders te noemen. Zonder aarzeling moeten we de broederhand reiken aan de gevallenen en aan de lagere rangen om hen te vertellen omwille van Christus. O, hadden we mannen en vrouwen met de echte broederlijke en zusterlijke geest, been van hel been van het volk en vlees van hun vlees!

Verder was onze Heere een Man Die zwoegen kon. Hij was zeker geen heer in het kwadraat die zich in zijn vrije tijd bezighoudt met het geven van wat colleges. Nooit preekte Hij zonder Zijn ziel daarin te leggen. Hij was zeker niet het soort evangelist dat zijn taak gemakkelijk vindt. Hij kon niet, zoals sommigen, het jaarrooster preken zonder de rustige regelmaat daarvan te verstoren door Zijn eigen emoties van dat moment. Nee mijn broeders, nooit preekte iemand meer intens dan Jezus. Overdag preekte Hij, ‘s nachts bad Hij. Vaak was Hij zwak van moeheid, maar vond Hij toch geen tijd genoeg om te eten. Als er iemand is geweest die hard werkte, was het Christus. Hij is de Meesterwerker van de mensenkinderen. We moeten allemaal ons brood eten in het zweet van ons aangezicht, maar Zijn last was veel groter toen Hij het brood des levens kocht met het bloedige zweet van Gethsémané en dagelijks met Zijn levenszweet tijdens Zijn driejarige bediening. Zijn leven was een toneel van ononderbroken werkzaamheid. We kunnen nauwelijks bevatten hoe volledig onze Zaligmaker Zichzelf voor ons gaf. Als de kerk zielen gered wil zien, kan dat dus nooit gebeuren door mensen die half slapen. Christus’ rijk zal nooit uitgebreid worden door mensen die bang zijn om te werken. God zal Zijn kerk zegenen door de kracht van de Heilige Geest, want daar komt alle kracht vandaan, maar Hij wil dat Zijn kerk werkt. En anders komt de zegen niet. Als evangelist willen we iemand die kan bidden zoals de Meester bad. Wat was Jezus de kunst van het bidden machtig! Hij was met God in het gebed even groots als met de mensen in het preken. Ik hoorde gisteren een broeder spreken over hoe de Heere de heuvel afkwam met wilde bloemen die aan Zijn mantel hingen en met de geur van hei in Zijn kleding, omdat Hij net terugkwam van de eenzame plaats waar Hij de nacht in gebed had doorgebracht. Precies, mijn broeders, dat is de bron van kracht. Gebed breekt harten. Deze granieten rotsen zullen nooit breken onder onze hamers tot we op onze knieën gaan om ze te beuken. Als we het van God winnen voor mensen, zullen we het van mensen winnen voor God. Het hoofdwerk van een predikant moet alleen gedaan worden. Laat hij doen wat hij wil als de menigte luistert, hij zal hen niet tot Christus brengen tenzij hij voor hen heeft gepleit toen niemand hem hoorde behalve zijn God. Ons evangelisatiewerk heeft mensen nodig die kunnen bidden. En broeders, als we bruikbare mannen en vrouwen willen krijgen, moeten we hen kiezen die kunnen huilen. Dat is een fijnzinnige gave, die emotionele kracht van het hart die de gevoelens doet koken en doet opborrelen als dampende geuren, tot ze ten slotte gecondenseerd als water uit druipbronnen uit onze ogen stromen! Ik verlang niet naar vochtige ogen die het gevolg zijn van zwakke ogen of een verwijfd karakter, maar mannelijk huilen is een machtig ding. Onze Deere Jezus was heel mannelijk, veel te mannelijk om in sentimentaliteit en aanstellerij te vervallen, maar toen Hij de stad voor Zich zag en dacht aan het lijden er bij zijn val over Jeruzalem zou komen als straf voor zijn zonde, kon Hij de tranenvloed niet bedwingen. Zijn grote hart deed Zijn ogen overstromen. Als Hij Zelf geen Man was geweest die wenen kon, zou Hij, menselijk gesproken, anderen ook niet aan het wenen hebben kunnen maken. U moet zelf voelen, wilt u het gevoel van anderen raken. U kunt mijn hart niet bereiken als uw hart het mijne niet eerst ontmoet. Heere, zend mannen in Uw oogst met een sterk emotionele natuur, die ogen hebben die een fontein van tranen kunnen worden. Bovenal was onze gezegende Heere Iemand Die wist hoe Hij moest sterven. O, wanneer zullen er mannen en vrouwen onder ons gezonden worden die bereid zijn om te sterven om hun levenswerk te volbrengen? Ik huiver, en dat temeer omdat ik zelf niet beter ben, als ik de excuses hoor waarmee risico’s vermeden worden en de redenen zie om het harde leven in een ander land te vermijden. In sommige kringen

wordt zelfs ter discussie gesteld of het wel geoorloofd is om de dood te riskeren vanwege de prediking van het Evangelie. Ik zou veel kunnen zeggen, maar zal me inhouden. Alleen dit wil ik kwijt, tenzij genade ons de oude apostolische zelfopoffering opnieuw leert, kunnen we niet verwachten dat het Evangelie met kracht zal overwinnen. IJver voor Gods huis moet ons verteren. Liefde voor het leven moet zich onderwerpen aan liefde voor zielen. Beproevingen moeten niet geacht worden omwille van Christus. De dood moet worden getrotseerd, anders zullen we de wereld nooit voor Jezus winnen. Wie zich met kostbare kleding kleedt (Matth. 11:8), zal Ierland nooit voor Christus winnen, of Afrika, of India. Wie zichzelf belangrijk vindt en het vlees verzorgt om begeerten op te wekken (Rom. 13:14), zal niet of nauwelijks iets doen. Christus openbaarde het grote geheim toen over Hem werd gezegd: ‘Anderen heeft Hij verlost, Zichzelf kan Hij niet verlossen’ (Matth. 27:42). Naar de mate waarin iemand zichzelf wil behouden, kan hij anderen niet redden. Slechts naar de mate waarin hij bezig is zichzelf op te offeren en gewillig is om zich luxe, comfort, noodzakelijkheden en zelfs het leven te ontzeggen, slechts naar die mate zal hij voorspoedig zijn. Ik geloof niet dat het leven van een zendeling verloren kan gaan. Ik geloof dat als de kerk de wereld slechts tot Christus kan brengen door de dood van haar predikers, al onze levens mogen worden geofferd. Wat zijn we tenslotte, mijn broeders, wat stellen we voor in vergelijking tot wat onze Verlosser tot stand heeft gebracht? Onze vaderen gingen met een lied op hun lippen de brandstapel op. Ons voorgeslacht bestond uit mannen die de wreedheden van de noordelijke barbaren riskeerden evenals de verfijnde vervolging van het zuidelijke bijgeloof, mannen die konden sterven, maar die zichzelf niet konden weerhouden om van de Heere te getuigen. We moeten ons als mannen gedragen voor Christus. En ook al worden we niet allemaal geroepen om het uiteindelijke offer te brengen, we moeten bereid zijn het te brengen. En als we terugschrikken om dat te doen, zijn we niet het soort mannen dat onze tijd nodig heeft. We zoeken dus mannen die hard kunnen werken, die kunnen bidden, die kunnen huilen en die kunnen sterven. In feite hebben we voor het werk van Christus mannen nodig die vol zijn van een toegewijde ijver, mannen die onder goddelijke invloed staan, als pijlen die uit de boog van de Almachtige recht op het doel af vliegen, mannen als bliksems, door de Eeuwige afgevuurd om elke moeilijkheid omver te werpen met onweerstaanbare, doelgerichte kracht. We zoeken een goddelijke geestdrift om ons aan te vuren, een almachtige drijfveer om ons aan te dringen. Slechts mannen die zo vervuld zijn met de Heilige Geest zullen het grote werk van God kunnen volbrengen. III. Mijn laatste punt zou zijn dat als Christus zo leefde en werkte, wij Zijn roeping moeten verstaan en Hem moeten navolgen. Ik zal er maar een paar zinnen over zeggen, maar zorg dat u die onthoudt. Gelovige in de Heere Jezus Christus, het is uw voorrecht om een medewerker van God te zijn. Volg de grote Meesterwerker daarom op de voet. Bedenk dat Hijzelf persoonlijk het Evangelie gehoorzaamde voordat Hij aan het werk ging. Hij gebood niet anderen te geloven en zich te laten dopen, terwijl Hij dat Zelf verwaarloosde. ‘Op deze wijze past het ons alle gerechtigheid te vervullen’, zei Hij en Johannes dompelde Hem onder in de golven van de Jordaan (Matth. 3:15). Wat zult u weinig geschikt zijn voor de dienst als u een van de geboden van Christus niet gehoorzaamt! Hoe kunt u anderen aansporen om de wil van de Heere te doen als u er zelf ongehoorzaam aan bent? Het eerste is dus dat u, voor u de vorm van dienst gaat vervullen waartoe u nu aangespoord wordt, erop toeziet dat uzelf de wil van de Meester gehoorzaamt, want ‘gehoorzamen is beter dan slachtoffer, opmerkzaam zijn beter dan het vet van rammen’ (1 Sam. 15:22). Als u dit doet,

wil ik het volgende tegen u zeggen: Is er geen onderdeel van evangelisatiewerk dat u zou kunnen doen? Waarschijnlijk kunt u niet alles doen van wat ik vertelde over het werk van Christus, maar u weet dat jonge kunstenaars vaak door hun meesters wordt opgedragen om te beginnen met een schets van een enkele ledemaat, een arm, een hand of een voet, en niet van het hele grote beeldhouwwerk van Phidias. Heeft u in het atelier van een kunstenaar niet vaak gezien dat de voet van een groot meesterstuk gebruikt werd als model? Precies zo zal het genoeg zijn om u te leren dienen als u, niet in staat om het hele grote model dat ik u voorgehouden heb uit te proberen, ijverig aan de slag gaat om te werken aan een deel ervan. Maar wat u ook doet, doe het grondig, doe het van harte. Als het het waard is om te doen, is het het waard om het goed te doen. Zo’n Meester verdient geen tweederangs-werk en met zo’n genadige beloning in het vooruitzicht moet u geen dingen uitdelen die niks hebben gekost. U moet uzelf volledig storten op de dingen die u voor Jezus onderneemt. Als motto voor uzelf moet u een woord nemen dat Markus vaak gebruikt: eutheos, meteen. Hij zegt altijd dat Christus ‘meteen’ dit doet en dat Hij ‘meteen’ dat doet. Als u nu het werk van Christus voor u ziet, haast u dan om het meteen te doen. Veel christenen lopen een eervolle dienst mis, omdat zij wachten op een geschiktere tijd. Doe vanavond nog iets, voordat u naar bed gaat, al was het maar het weggeven van een traktaat. Doe iets, het moment is zo vluchtig. Als u tot nu toe nog geen medewerker was, begin dan nu. En als u al een medewerker bent, pauzeer dan niet, maar eindig de avond met nogmaals een goed woord voor een zuster, of een kind, of een vriend. Adem altijd meer toewijding aan Christus uit. En laat me u smeken, lieve vrienden, als u mijn Heere en Meester liefhebt, dat u zichzelf geruststelt als u Hem probeert te dienen. Er is een algenoegzame kracht die u voor deze dienst kunt krijgen. Over onze Heere wordt in ditzelfde vers gezegd dat Hij gezalfd is met de Heilige Geest en met kracht. Diezelfde Heilige Geest is aan de kerk gegeven en diezelfde kracht sluimert in de vergadering van de gelovigen. Vraag om deze zalving en bid dat God met u zal zijn, zoals ons in dit vers gezegd wordt dat God met Jezus was. Denk aan de tekst van afgelopen zondagavond: ‘Wees niet bevreesd, want Ik ben met u, wees niet verschrikt, want Ik ben uw God. Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met Mijn rechterhand, die gerechtigheid werkt’ (Jes. 41:10). U bent een vergeven zondaar, vraag om een gezalfde heilige te mogen zijn. Als u met God verzoend bent, vraag dan om door God bekrachtigd te worden, zodat u vanaf nu uw Meester krachtig dienen mag. Ik weet niet of ik me ooit in mijn leven gelukkiger heb gevoeld dan afgelopen dinsdagavond toen ik luisterde naar mijn lieve vriend, de heer Orsman. Hij is predikant van de arme kerk in Golden Lane hier in Londen, een kerk vol genade. Hij is een goede broeder die een aantal jaren geleden onder onze bediening tot God bekeerd werd, volledig bekeerd. Sommigen van u schijnen slechts een bekering van besprenkeling te hebben, maar ik hou van de mannen en vrouwen die ondergedompeld werden in hun bekering, die de diepten van de liefde van Christus hebben leren kennen en die zichzelf volledig aan hun Heere overgaven. Maar ook al werkt die lieve man hele dagen op het postkantoor, in de avonduren vindt hij mogelijkheden om Christus te prediken. En als u naar Golden Lane gaat, zult u alle vormen van organisatie vinden die ik in deze preek beschreef, in actieve uitvoering. Genade heeft kostbare juwelen gevonden onder de armste, geringste en meest verlaagde mensen. Zeven of acht mannen die nu in de Evangeliebediening staan, begonnen met preken voor die arme mensen daar. Deze man heeft geestelijke kinderen die de hele wereld overgegaan zijn. De goede man heeft zichzelf volledig aan Zijn werk gewijd en is daar heel gelukkig in.

Ik geloof vanuit het diepste van mijn hart dat deze beperkte mannen, die zichzelf geven aan een wijk en daar hard werken, de grootste zegeningen zijn die Londen ooit krijgen kan. Wat kan ik een jongeman met gaven die Christus liefheeft, maar misschien weinig heeft aan geld of tijd, beter voorstellen dan zoiets te beginnen voor zijn Meester? Hetzelfde geldt christelijke vrouwen. Wat kunnen christelijke vrouwen veel goed doen! Er zijn er hier. Als ik hun namen zou noemen, zou iedereen hen waarderen om wat zij tot stand gebracht hebben. Ze werken voortdurend voor Christus in hun persoonlijke levenssfeer. Ze nemen veel mensen mee naar Gods kerk. O, christelijke mannen en vrouwen, de tijd vliegt, mensen sterven, de hel raakt vol en Christus wacht tot Hij ziet wat de moeitevolle inspanning van Zijn ziel Hem brengt. Ik spoor u aan, bij de bekers van Gods genade, bij het hart van Christus, bij Zijn liefde voor zielen, kom in beweging en verkondig verlossing. Moge de zegen van de Heere met u zijn. Amen