#σύννεφα

[vforvaggelis]

Villa Borghese

[epestrefe]

Έρχεται βροχή...Πάτρα

Φωτό - Χρυσούλα Κιούρκα

[psyxhmou]

«Όλα τα παράθυρα ανοίγουν προς εσένα».

Γιάννης Ρίτσος, Τα ερωτικά.

[romios-gr]

Το μοναδικό εστιατόριο της Ελλάδας όπου μπορείς να φας.. πάνω από τα σύννεφα! Νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε αεροπλάνο! Το μοναδικό εστιατόριο της Ελλάδας όπου μπορείς να φας.. πάνω από τα σύννεφα! Εσείς αλήθεια πώς θα νιώθατε αν γευματίζατε πάνω από τα σύννεφα; Αν το ηλιοβασίλεμα έπεφτε μέσα στο πιάτο σας; Το χωριό Εξάνθεια στη Λευκάδα είναι ένα πανέμορφο αμφιθεατρικό χωριό σε υψόμετρο 628 μ.... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/to-monadiko-estiatorio-tis-elladas-opoy-mporeis-na-fas-pano-apo-ta-synnefa/

[manoskap84]

last sunrays of the day by Manos Kapetanikolas

[allo-frouto]

Ναι και μένα μου τα χαλάει ο καιρός... βαρέθηκα την συννεφιά

Δεν την μπορώ καθόλου!

[0cean--soul]

Πάντα μου άρεσε η θάλασσα όταν ήταν σκοτεινή

όταν τα σύννεφα χαμήλωναν

και ο άνεμος την ανάγκαζε να δείξει

την άγρια ψυχή της.

Δεν ήταν η γαλήνια μπλε

απεραντοσύνη που με γοήτευε,

αλλά το σκοτεινό της βάθος,

το χάος που πάλευε να βγει

στην επιφάνεια.

Μέσα στη θλίψη του μουντού καιρού

και την οργή των κυμάτων,

ένιωθα να αναδύεται μια ομορφιά αλλιώτικη,

σαν ένα κρυφό μυστικό που μόνο λίγοι μπορούσαν να δουν.

Εκεί, στο ταραγμένο της νερό,

έβρισκα μια παράξενη ηρεμία,

μια αίσθηση γαλήνης μέσα στη δίνη του χάους.

[babiskavvadias]

(Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...)

[oneirovatis]

Κάποιες Κυριακές νιώθω ότι φτιάχτηκες μόνο για εμένα.

Όταν καθόμαστε δίπλα στην θάλασσα και το δέρμα σου λάμπει κάτω από τον χρυσαφένιο ήλιο

Όταν ακούγονται μόνο τα κύματα και τα πνιγμένα γέλια μας

Όταν ο ήλιος βυθίζεται στο νερό και μοιάζουμε τόσο μικροί μπροστά στο μεγαλείο του

Τότε, ο κόσμος μικραίνει, συρρικνώνεται, η πλάση αγαλλιάζει, τα σύννεφα αραιώνουν, η θάλασσα ησυχάζει.

[hlektras-world]

Παρτίδα Σκάκι

Καθίσαμε απέναντι.

Τα δικά μου πιόνια ήταν σύννεφα.

Τα δικά σου σίδερο και χώμα.

Αυτός είχε τα μαύρα.

Σκληροί, γυαλιστεροί οι πύργοι του επιτέθηκαν με ορμή

ενώ η βασίλισσά μου

ξεντύνονταν στο σκοτάδι.

Ήταν καλός αντίπαλος,

προέβλεπε κάθε μου κίνηση

πριν καλά καλά ακόμα την σκεφτώ,

κι εγώ παρ’ όλα αυτά την έκανα,

με την ήρεμη εγκατάλειψη αυτού

που βαδίζει στο χαμό του.

Στο τέλος τέλος ίσως με γοήτευε

το πόσο γρήγορα εξόντωσε τους στρατιώτες,

τους αξιωματικούς, τους πύργους, τα οχυρά

τις γέφυρες, τον βασιλιά τον ίδιο

πόσο εύκολα διαπέρασε, εισχώρησε και άλωσε

βασίλεια ολόκληρα αρχαίας σιωπής

και πώς τελικά αιχμαλώτισε εκείνη τη μικρή βασίλισσα

από νεραϊδοκλωστή

που τόσο της άρεσε να διαφεύγει

με πειρατικά καράβια

στις χώρες του ποτέ.

Ναι, ομολογώ ότι γνώριζα από πριν πως θα νικήσει.

Άλλωστε γι’ αυτό έπαιζα μαζί του.

Γιατί, έστω και μία φορά, στη ζωή

αξίζει κανείς να παίξει για να χάσει.

*Από την ποιητική συλλογή “Η αλεπού και ο κόκκινος χορός”

[vforvaggelis]

Άγιοι Απόστολοι, Αττική

[anekplirwtoi-erwtes]

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς…

[gentle-author]

24

Θέλω να με κάνεις έρωτα μέχρι το πρωί

Μέχρι να νιώσω το σώμα σου να χαϊδεύει το δικό μου,

Μέχρι να γίνουμε ένα και να ανταλλάξουμε σώμα και ψυχή πάνω στα ολόλευκα σεντόνια

Μέχρι να μυρίσει γιασεμί η νύχτα και άνθη τριανταφυλλιάς να στολίσουν το κρεβάτι μας

Μέχρι να νιώσεις το σώμα μου να φλέγεται πάνω στο δικό σου κάθε φορά που το βυθίζεις μέσα μου

Μέχρι να αφουγκραστώ τις σκέψεις σου ετούτη τη νύχτα που με φιλάς και σε φιλώ σαν το ξημέρωμα να βρίσκεται αιώνες μακριά

Μέχρι να γίνω δικιά σου και να γίνεις δικός μου ολοκληρωτικά

Μέχρι να μου ψιθυρίσεις πως με αγαπάς και να σιωπήσεις όλους τους ποιητές

Μέχρι να καταρρίψεις όλα τα γνωμικά και να γράψεις νέους τόμους, νέα βιβλία με την δική σου αλήθεια

Μέχρι το φεγγάρι να δακρύσ��ι στην θέα της αγάπης μας και να κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα ή να δωρίσει φως σε όλα τα άστρα του ουρανού

Μέχρι εσύ να γίνεις εγώ και εγώ να γίνω εσύ

Μέχρι το τέλος αυτού του κόσμου που ξέρεις καλά ότι ούτε τότε θα πάψω να σε αγαπώ

Μέχρι το σε αγαπώ να βρει το άλλο του μισό και να γίνει σε αγαπάω

Μέχρι όλα τα κομμάτια του παζλ να ενωθούν και ζωγραφίσουν πάνω στο τραπέζι εμάς αγκαλιά

Μέχρι ο κόσμος να ησυχάσει και να μας αφήσει επιτέλους να δημιουργήσουμε τον δικό μας κόσμο, να μπούμε μέσα και να χαθούμε

Μέχρι η απόσταση να πάρει τον ορισμό της ανάσας μας και να μηδενιστεί με ένα μας φιλί

Μέχρι η τέχνη να ορίζεται πλέον από εμάς και κάθε λεξικό, να έχει σε κάθε του σελίδα το δικό μας χρώμα

Θέλω να με κάνεις έρωτα μέχρι το πρωί

Μέχρι η διάλεκτός σου να γίνει η δίκη μου γλώσσα

Μέχρις ότου να μην υπάρχει άλλος κανείς εκτός από εμάς

Μέχρι να γίνουν όλα στάχτη χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε

Μέχρι να μην μας νοιάζει η άποψη του κόσμου

Μέχρι το γαλανό να αναμειχθεί με το πράσινο

Μέχρι το σκοτάδι να γίνει φώς

Μέχρι ο στρατιώτης και γίνει γιατρός

Μέχρι η αγκαλιά σου να γίνει καταφύγιο που θα φουντώνει την φωτιά μου

Μέχρι η μυρωδιά μου να γίνει πεδίο μάχης που θα εγκλωβίσει την καρδιά σου

Μέχρι να μην μπορούμε να μιλήσουμε άλλο πια

Μέχρι η καρδιά μας να χτυπήσει δύο φορές πιο γρήγορα ξανά

Και τελικά να φωνάξουμε ο ένας στον άλλο πως το «για πάντα» σίγουρα ξέρουμε πως γράφτηκε για εμάς.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[manoskap84]

spring vibes by Manos Kapetanikolas Via Flickr: Anemone flowers below the sky.

[vasmous]

Θυμαμαι γυρνούσα στο καμπινγκ ( οχι κάνω μπάνιο) και δεν πίστευα ότι είχε γίνει κάτι μεταξύ μας, η αδρεναλίνη στα ύψη, δεν μπορούσα να κοιμηθώ για κανένα λόγο. Πήρα τα πράγματα και ξάπλωσα παραλία μόνος και σου έλεγα να έρθεις να μου κάνεις παρέα να σου πληρώσω ταξί οτιδήποτε θες για να έρθεις δίπλα μου, γελούσες ντρεποσουν αλλά η απάντηση ήταν οχι. Θυμάμαι να κοιτάω τα αστέρια τον ουρανό και τα σύννεφα και να σε σκέφτομαι, να έχω ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και να μην με νοιάζει τίποτα άλλο. Με εσένα στο μυαλό μου με πήρε ο ύπνος και ήταν ο πιο γλυκός.

[xamenotalento]

XAVIER VILLAURRUTIA

ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ

Το νερό, χωρίς δουλειά βαριέται. Το σύννεφο, όλο ταξίδια, κουράζεται. Και το βουνό πολύ θα ήθελα στο ποτάμι, γυμνό να βουτήξει. Ο δρόμος, ο δρόμος δεν θά ’θελα να μας φέρει στο σπίτι. Άλλη ζωή! Άλλη ζωή! Γι’  αυτό κι  ο ήλιος μπαίνει από τις χαραμάδες και το πρωί κατασκοπεύει τα  κρεβάτια μας. Γι ' αυτό τα σύννεφα στύβονται ... Και γι’ αυτό τα έπιπλα τρίζουν, και γι ‘ αυτό γέρνουν τα κάδρα. Άλλη ζωή! Άλλη ζωή! Ας κάνουμε χώρο για νέους επισκέπτες: ας πετάξουμε το σπίτι απ’  το παράθυρο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.