#σύννεφα

[vforvaggelis]

Villa Borghese

[epestrefe]

Έρχεται βροχή...Πάτρα

Φωτό - Χρυσούλα Κιούρκα

[psyxhmou]

«Όλα τα παράθυρα ανοίγουν προς εσένα».

Γιάννης Ρίτσος, Τα ερωτικά.

[romios-gr]

Το μοναδικό εστιατόριο της Ελλάδας όπου μπορείς να φας.. πάνω από τα σύννεφα! Νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε αεροπλάνο! Το μοναδικό εστιατόριο της Ελλάδας όπου μπορείς να φας.. πάνω από τα σύννεφα! Εσείς αλήθεια πώς θα νιώθατε αν γευματίζατε πάνω από τα σύννεφα; Αν το ηλιοβασίλεμα έπεφτε μέσα στο πιάτο σας; Το χωριό Εξάνθεια στη Λευκάδα είναι ένα πανέμορφο αμφιθεατρικό χωριό σε υψόμετρο 628 μ.... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/to-monadiko-estiatorio-tis-elladas-opoy-mporeis-na-fas-pano-apo-ta-synnefa/

[thewomengr]

Δεν πιστεύω σε πρίγκιπες και σε ροζ σύννεφα

[Γράφει η Χρυσάνθη Σ.] Πόσο διαρκεί ο έρωτας; Πόσο διαρκεί το "σε θέλω"; Πόσο διαρκεί το "για πάντα";

Όταν είσαι έφηβη, πολλές φορές όταν γνωρίζεις ένα αγόρι νομίζεις ότι είναι το ιδανικό ταίρι.Λίγο το νεαρό της ηλικίας, λίγο η πριγκιπική αντιμετώπιση λόγων παραμυθιών ως παιδί, σε φέρνουν αντιμέτωπη σε κάτι τελείως σκληρό και όχι τόσο ουτοπικό όπως πίστευες παιδί.Μεγαλώνοντας, ένα κορίτσι αναζητά τον “πρίγκιπά της” όπως τον έχει πλάσει μέσα στο μυαλό της.Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ.Κάπως έτσι έψαχνα…

[allo-frouto]

Ναι και μένα μου τα χαλάει ο καιρός... βαρέθηκα την συννεφιά

Δεν την μπορώ καθόλου!

[0cean--soul]

Πάντα μου άρεσε η θάλασσα όταν ήταν σκοτεινή

όταν τα σύννεφα χαμήλωναν

και ο άνεμος την ανάγκαζε να δείξει

την άγρια ψυχή της.

Δεν ήταν η γαλήνια μπλε

απεραντοσύνη που με γοήτευε,

αλλά το σκοτεινό της βάθος,

το χάος που πάλευε να βγει

στην επιφάνεια.

Μέσα στη θλίψη του μουντού καιρού

και την οργή των κυμάτων,

ένιωθα να αναδύεται μια ομορφιά αλλιώτικη,

σαν ένα κρυφό μυστικό που μόνο λίγοι μπορούσαν να δουν.

Εκεί, στο ταραγμένο της νερό,

έβρισκα μια παράξενη ηρεμία,

μια αίσθηση γαλήνης μέσα στη δίνη του χάους.

[babiskavvadias]

(Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...)

[lum1nous-darkness]

"Τα σύννεφα γίνονται πορτοκαλί και τα μάτια σου έχουν το χρώμα της Δύσης,

Άσε το αύριο να μας καλεί και το χθες να ζητά εξηγήσεις..."

29/12/2024

[oneirovatis]

Κάποιες Κυριακές νιώθω ότι φτιάχτηκες μόνο για εμένα.

Όταν καθόμαστε δίπλα στην θάλασσα και το δέρμα σου λάμπει κάτω από τον χρυσαφένιο ήλιο

Όταν ακούγονται μόνο τα κύματα και τα πνιγμένα γέλια μας

Όταν ο ήλιος βυθίζεται στο νερό και μοιάζουμε τόσο μικροί μπροστά στο μεγαλείο του

Τότε, ο κόσμος μικραίνει, συρρικνώνεται, η πλάση αγαλλιάζει, τα σύννεφα αραιώνουν, η θάλασσα ησυχάζει.

[vforvaggelis]

Άγιοι Απόστολοι, Αττική

[chotzoglou]

Ο ουρανός φόρεσε γκρίζα σύννεφα απόψε. Βρέχει. Δεν έχω πλέον την ίδια δύναμη στα πόδια. Τα φώτα του διαδρόμου έσβησαν, μένει το ασθενικά φωτισμένο πεζοδρόμιο. Οι σταγόνες καταλήγουν ένα ορμητικό ποτάμι στα στραβά πλακάκια και τα μάτια μου πνίγονται σε αυτό ανοιχτά. Τα δάχτυλα μου, μπλεγμένα κάτω από τα μανίκια, προσπαθούν κάπως να ζεσταθούν μόνα τους. Τα βήματα πολλά και γοργά μέσα από τους νερόλακκους. Βιάζομαι. Κάποτε τα μετρούσα μέχρι να ανοίξει η πόρτα και τώρα δε ξέρω πού αυτή βρίσκεται. Το φεγγάρι χτυπά τις χορδές της βροχής ανάμεσα στην απαλή ομίχλη μα αυτό δεν είναι πρελούδιο όπως ήταν τότε. Είναι αργά. Είναι πια αργά για να απολογηθεί οποιαδήποτε από τους δύο. Είναι αργά για να σου πω πως σαγαπάω όπως πάντα. Είναι αργά, και όμως, θέλω μέσα μου λίγο να σε δω.

[hlektras-world]

Παρτίδα Σκάκι

Καθίσαμε απέναντι.

Τα δικά μου πιόνια ήταν σύννεφα.

Τα δικά σου σίδερο και χώμα.

Αυτός είχε τα μαύρα.

Σκληροί, γυαλιστεροί οι πύργοι του επιτέθηκαν με ορμή

ενώ η βασίλισσά μου

ξεντύνονταν στο σκοτάδι.

Ήταν καλός αντίπαλος,

προέβλεπε κάθε μου κίνηση

πριν καλά καλά ακόμα την σκεφτώ,

κι εγώ παρ’ όλα αυτά την έκανα,

με την ήρεμη εγκατάλειψη αυτού

που βαδίζει στο χαμό του.

Στο τέλος τέλος ίσως με γοήτευε

το πόσο γρήγορα εξόντωσε τους στρατιώτες,

τους αξιωματικούς, τους πύργους, τα οχυρά

τις γέφυρες, τον βασιλιά τον ίδιο

πόσο εύκολα διαπέρασε, εισχώρησε και άλωσε

βασίλεια ολόκληρα αρχαίας σιωπής

και πώς τελικά αιχμαλώτισε εκείνη τη μικρή βασίλισσα

από νεραϊδοκλωστή

που τόσο της άρεσε να διαφεύγει

με πειρατικά καράβια

στις χώρες του ποτέ.

Ναι, ομολογώ ότι γνώριζα από πριν πως θα νικήσει.

Άλλωστε γι’ αυτό έπαιζα μαζί του.

Γιατί, έστω και μία φορά, στη ζωή

αξίζει κανείς να παίξει για να χάσει.

*Από την ποιητική συλλογή “Η αλεπού και ο κόκκινος χορός”

[anekplirwtoi-erwtes]

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς…

[gentle-author]

24

Θέλω να με κάνεις έρωτα μέχρι το πρωί

Μέχρι να νιώσω το σώμα σου να χαϊδεύει το δικό μου,

Μέχρι να γίνουμε ένα και να ανταλλάξουμε σώμα και ψυχή πάνω στα ολόλευκα σεντόνια

Μέχρι να μυρίσει γιασεμί η νύχτα και άνθη τριανταφυλλιάς να στολίσουν το κρεβάτι μας

Μέχρι να νιώσεις το σώμα μου να φλέγεται πάνω στο δικό σου κάθε φορά που το βυθίζεις μέσα μου

Μέχρι να αφουγκραστώ τις σκέψεις σου ετούτη τη νύχτα που με φιλάς και σε φιλώ σαν το ξημέρωμα να βρίσκεται αιώνες μακριά

Μέχρι να γίνω δικιά σου και να γίνεις δικός μου ολοκληρωτικά

Μέχρι να μου ψιθυρίσεις πως με αγαπάς και να σιωπήσεις όλους τους ποιητές

Μέχρι να καταρρίψεις όλα τα γνωμικά και να γράψεις νέους τόμους, νέα βιβλία με την δική σου αλήθεια

Μέχρι το φεγγάρι να δακρύσει στην θέα της αγάπης μας και να κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα ή να δωρίσει φως σε όλα τα άστρα του ουρανού

Μέχρι εσύ να γίνεις εγώ και εγώ να γίνω εσύ

Μέχρι το τέλος αυτού του κόσμου που ξέρεις καλά ότι ούτε τότε θα πάψω να σε αγαπώ

Μέχρι το σε αγαπώ να βρει το άλλο του μισό και να γίνει σε αγαπάω

Μέχρι όλα τα κομμάτια του παζλ να ενωθούν και ζωγραφίσουν πάνω στο τραπέζι εμάς αγκαλιά

Μέχρι ο κόσμος να ησυχάσει και να μας αφήσει επιτέλους να δημιουργήσουμε τον δικό μας κόσμο, να μπούμε μέσα και να χαθούμε

Μέχρι η απόσταση να πάρει τον ορισμό της ανάσας μας και να μηδενιστεί με ένα μας φιλί

Μέχρι η τέχνη να ορίζεται πλέον από εμάς και κάθε λεξικό, να έχει σε κάθε του σελίδα το δικό μας χρώμα

Θέλω να με κάνεις έρωτα μέχρι το πρωί

Μέχρι η διάλεκτός σου να γίνει η δίκη μου γλώσσα

Μέχρις ότου να μην υπάρχει άλλος κανείς εκτός από εμάς

Μέχρι να γίνουν όλα στάχτη χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε

Μέχρι να μην μας νοιάζει η άποψη του κόσμου

Μέχρι το γαλανό να αναμειχθεί με το πράσινο

Μέχρι το σκοτάδι να γίνει φώς

Μέχρι ο στρατιώτης και γίνει γιατρός

Μέχρι η αγκαλιά σου να γίνει καταφύγιο που θα φουντώνει την φωτιά μου

Μέχρι η μυρωδιά μου να γίνει πεδίο μάχης που θα εγκλωβίσει την καρδιά σου

Μέχρι να μην μπορούμε να μιλήσουμε άλλο πια

Μέχρι η καρδιά μας να χτυπήσει δύο φορές πιο γρήγορα ξανά

Και τελικά να φωνάξουμε ο ένας στον άλλο πως το «για πάντα» σίγουρα ξέρουμε πως γράφτηκε για εμάς.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[clevervoidgladiator]

Αναπολώ, πως σαρεσαν τα μαργαριτάρια που στόλιζαν τον λαιμό μου, σ'αναζητω κρυφά σε μια παραλία ηφαιστειακή, γεμάτη φιγούρες και μουσική στο σκοτάδι.

Σ'αναζητω σιωπηλά, πάλι, σε μια συναυλία βαριά για τούτο το νησί, λιγάκι επαναστατική, σε σοκάκια, σε μπαράκια, σε δρόμους με μηχανάκια, στα γεμάτ�� φεγγάρια που ανατέλλουν από τη θάλασσα, σε σύννεφα με της ίριδας τα χρώματα.

Το καλοκαίρι περνάει, μαζί του το τέλος ενός θερινού ρομάντζου, η κούραση σιγά, σιγά γίνεται ξεκούραση και μεις, δύο κουβέντες παραπάνω δεν προλάβαμε να πούμε... Να σε κερναγα ένα ρούμι, ένα παγωτό, όχι σαν εραστές, ούτε σαν φίλοι, σαν δυο ψυχές, παράλληλες γραμμές.

Να μου χαμογελάς, να σε κοιτώ με αγάπη, έτσι κι αλλιώς,

«Αγάπη δεν σημαίνει πως θα μείνουμε μαζί ότι κι αν συμβεί. Αγάπη σημαίνει πως ότι κι αν συμβεί, εσύ θα μείνεις μέσα μου.»

Κι έπειτα απ' ολα αυτά που σου έγραψα, δίχως μιαν κάποια ανταπόκριση, νιώθω σεβαστό και εκτιμητέο, ένα τηλεφώνημα, μια βόλτα πριν φύγεις να προλάβω να σου καρφιτσωσω ένα αστέρι στα μαλλιά σου, να σου φέγγει το δρόμο για το σπίτι, το δρόμο για ότι αγαπάς ακόμα κιαν δεν είμαι εγω, ακόμα κιαν δεν είσαι εδώ.