#ρώμη

[silezukuk]

A Roman Marble Thumb, circa 1st/2nd Century A.D. / [***]

[absolute-1nsanity]

Ηλιοβασίλεμα στην Ρώμη

11.12.2022

[vforvaggelis]

Villa Borghese

[reality-breaker]

Το καινούργιο άλμπουμ των Pornostoika Dadaifi [&] Anger Magick Lantern Cycle [&] The Secret Adventures of Tom Thumb [&] Into the Midnight Underground [&] Οι ψυχοναύτες των Παρισίων του τέλους του αιώνα [&] Μια εισαγωγή στις ταινίες του Dario Argento [&] Sofía Bassi (σουρεαλιστική ζωγράφος) [&] Τα μυστηριώδη δωδεκάεδρα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας [&] Oι επιστήμονες των ΗΠΑ σκέφτηκαν να ανατινάξουν το φεγγάρι [&] Δύο ξεχασμένες ανθολογίες του Lin Carter [&] Iστορίες από τον Thomas Ligotti [&] Atari, Swordquest, και πραγματικοί θησαυροί [&] Jean Charles Emmanuel Nodier (1780 – 1844) [&] Η παράξενη λογοτεχνία στη Γαλλία [&] The Cage (Martin Vaughn-James, 1975) [&] Φωτογραφίες από τη φάρμα με τους αλιγάτορες στο Λος Άντζελες [&] Μια νέα συνέντευξη με τον Michael Moorcock

[followgeorgegr]

Έμιλυ στο Παρίσι: Ταξίδεψε στις εμβληματικές τοποθεσίες της τέταρτης σεζόν

Μεταξύ Γαλλίας-Ιταλίας και μεταξύ Γκάμπριελ-Μαρτσέλο θα πρέπει να αποφασίσει, όχι μόνο η Έμιλυ, αλλά και οι συντελεστές της σειράς «Η Έμιλυ στο Παρίσι». Εμένα δεν με χάλασε καθόλου αυτή η αλλαγή - όσο και αν αγαπώ το Παρίσι, για τους Γάλλους πάλι δεν ξέρω… Και ενώ καλά καλά δεν πρόλαβε να βγει το δεύτερο μέρος της σειράς, έχουμε τη μεγάλη ανανέωση και για πέμπτη σεζόν από τη δημοφιλή πλατφόρμα Νέτφλιξ.

Η Πόλη του Φωτός «ντυμένη» στα καλύτερα της, εντυπωσίασε για ακόμα μια φορά τους φαν της σειράς και ενώ δεν έχει ανάγκη από παραπάνω τουρισμό -να τα λέμε κι αυτά, ποιος από εσάς δεν ένιωσε την ανάγκη να βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο Παρίσι; Από την άλλη τώρα, όσο κλισέ και μη-ρεαλιστικό ήταν το ταξίδι στη Ρώμη, δεν γίνεται να μην το ερωτευτείς μέσα από αυτές τις σκηνές.

Θες λοιπόν μια αποκλειστική περιήγηση της τέταρτης -και όχι τελευταίας- σεζόν από την «Έμιλυ στο Παρίσι»; Πάμε μαζί να εξερευνήσουμε μερικές από τις πιο εμβληματικές σκηνές – και τις τοποθεσίες τους – σε Γαλλία και Ιταλία.

Place de l'Estrapade

Καθημερινά, θαυμαστές από όλο τον κόσμο επισκέπτονται αυτή τη μικρή πλατεία κοντά στο Πάνθεον του Παρισιού, η οποία χρησιμεύει ως εξωτερικός χώρος γυρισμάτων της πολυκατοικίας της Έμιλυ και του Γκάμπριελ. Και δεν είναι μόνο τηλεοπτική μαγεία - απέναντι από την πλατεία βρίσκεται το εστιατόριο του Γκάμπριελ, το L'Esprit de Gigi (στην πραγματικότητα Terra Nera), που επίσης χρησιμοποιείται ως εξωτερικός χώρος γυρισμάτων.

6 Place de Valois

Σε αυτήν την πλατεία βρίσκεται η (μη-πραγματική) εταιρία Agence Grateau, πρώην Savoir, το πολυτελές πρακτορείο μάρκετινγκ στο Παρίσι, που πλέον ανήκει στη Σίλβι. Η Έμιλυ δούλεψε εδώ όλες τις σεζόν, μέχρι που της έγινε πρόταση να αναλάβει το γραφείο της Ρώμης.

Στάδιο Ρολάν Γκαρός

Στις αρχές της τέταρτης σεζόν, οι επαγγελματικές υποχρεώσεις της Έμιλυ την υποχρεώνουν να παρευρίσκεται στο Γαλλικό Όπεν, το δημοφιλές τουρνουά τένις που διεξάγεται κάθε χρόνο από το 1891 στο Παρίσι. Ο Λουσιέν Λαβίσκουντ, ο οποίος υποδύεται τον ενίοτε καλό της Έμιλυ, τον Άλφι, κάνει το «πέρασμα» του για ένα γλυκόπικρο φιλί -και τι φιλί!

Το Σπίτι και οι Κήποι του Κλωντ Μονέ

Λίγο παραέξω από το Παρίσι, στο Ζιβερνί, βρίσκεται το περίφημο σπίτι του Κλωντ Μονέ, που γυρίστηκε η σκηνή με την Έμιλυ και την Καμίλ να «λύνουν» τις διαφορές τους κυριολεκτικά μέσα στη λίμνη.

Η υπαίθρια αγορά του Παρισιού

Όταν η Καμίλ και η Σοφία θέλουν να ψωνίσουν για το νέο τους διαμέρισμα, πηγαίνουν στην παρισινή υπαίθρια αγορά, γνωστή και ως Marché Clignancourt ή, πιο επίσημα, Les Puces de Saint-Ouen.

Μουσείο Baccarat

Το Μουσείο Baccarat, που βρίσκεται στο 16ο διαμέρισμα του Παρισιού, δίνει το κομψό του σκηνικό σε μερικές σκηνές της τέταρτης σεζόν, συμπεριλαμβανομένου του χορού με τις μάσκες.

Ξενοδοχείο Plaza Athénée

Το εορταστικό πάρτι της Agence Grateau πραγματοποιείται στο Hôtel Plaza Athénée, το οποίο μεταμορφώνει την αυλή του σε ένα πολυτελές σαλέ με θέμα τη χειμωνιάτικη χώρα των θαυμάτων τα Χριστούγεννα.

Crazy Horse Παρίσι

Το Le Crazy Horse Saloon ή Le Crazy Horse de Paris, αυτό το παριζιάνικο καμπαρέ που είναι γνωστό για τις γυμνές επιθεωρήσεις του, έχει φιλοξενήσει διάσημες καλλιτέχνιδες, από την Πάμελα Άντερσον μέχρι την K-pop σταρ Lisa των Blackpink - και, αυτή τη σεζόν, την Μίντι Τσεν.

Megève

Το δεύτερο μισό της τέταρτης σεζόν ταξιδεύει τους θεατές στη Megève, ένα χωριό-χιονοδρομικό κέντρο στις Άλπεις της νοτιοανατολικής Γαλλίας. Ο προορισμός τεσσάρων εποχών φιλοξενεί ρουστίκ σαλέ, ξενοδοχεία υψηλών προδιαγραφών και πολυτελείς μπουτίκ. Αν και η Έμιλυ έρχεται αντιμέτωπη με μια μεγάλη αλήθεια, οι σκηνές στις Γαλλικές Άλπεις είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχω δει τελευταία.

Και ενώ αυτές είναι οι εμβληματικές σκηνές που έμειναν αξέχαστες από το Παρίσι αυτή τη σεζόν, γυρίσματα έγιναν και στη Βασιλική της Σακρέ-Κερ της Μονμάρτρης, στο Παλέ Ρουαγιάλ αλλά και στην παλαιότερη, σε χρήση σήμερα, γέφυρα του Παρισιού, Πον Νεφ.

Κολοσσαίο

Όταν η Έμιλι φτάνει στη Ρώμη για ένα Σαββατοκύριακο με τον νέο Ιταλό αγαπημένο της Μαρτσέλο, ανεβαίνει αμέσως στη βέσπα του για μια περιήγηση στα πιο διάσημα αξιοθέατα της πόλης. Μπροστά στο Κολοσσαίο, ο Μαρτσέλο την ενθαρρύνει να δει αυτό το αξιοθέατο με τα μάτια και όχι με το τηλέφωνό της.

Φοντάνα ντι Τρέβι

Ο Μαρτσέλο εισάγει την Έμιλυ στη ρωμαϊκή παράδοση να πετάει ένα νόμισμα στο διάσημο μπαρόκ αξιοθέατο. Χρησιμοποιώντας το δεξί χέρι και πετώντας κέρματα πάνω από τον αριστερό ώμο μπορεί να φέρει διαφορετική τύχη ανάλογα με το πόσα κέρματα πετάς: Ένα νόμισμα σημαίνει ότι θα επιστρέψεις στη Ρώμη κάποια μέρα, δύο σημαίνει ότι θα επιστρέψεις και θα βρεις τον έρωτα της ζωής σου και τρία σημαίνει ότι θα παντρευτείς.

Ξενοδοχείο Eden

Το ξενοδοχείο της επιλογής της Έμιλυ στη Ρώμη είναι ένα λαμπερό, πεντάστερο ξενοδοχείο στη Via Veneto, τον διάσημο δρόμο που αποτέλεσε έμπνευση για το κλασικό ιταλικό κινηματογραφικό έργο «Γλυκιά ζωή (La Dolce Vita)».

Piazza Mattei

Η Μίντι έχει μια έκρηξη έμπνευσης μετά τον χωρισμό της σε αυτή τη μικρή πλατεία που βρίσκεται στην εβραϊκή συνοικία της Ρώμης και ερμηνεύει ένα πρωτότυπο τραγούδι - ενώ η Έμιλυ παρακολουθε��.

[romios-gr]

Η Ρώμη ανακήρυξε ένα Χριστό που υπέκυψε στον 3ο πειρασμό του σατανά.. της επίγειας βασιλείας. Έτσι ήταν σαν ο Καθολικισμός να ανακήρυξε τον Αντίχριστο κι αυτό κατέστρεψε τη Δύση! Ντοστογιέφσκι: ο ”θεοφόρος” λαός.. Ο μονόλογος του Σάτοβ: … πιστεύατε πως ο ρωμαιοκαθολικός χριστιανισμός δεν είναι πια χριστιανισμός. Βεβαιώνατε πως η Ρώμη ανεκήρυξε έναν Χριστό που υπέκυψε στον τρίτο πειρασμό τ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-romi-anakiryxe-ena-christo-poy-ypekypse-ston-3o-peirasmo-toy-satana-tis-epigeias-vasileias-etsi-itan-san-o-katholikismos-na-anakiryxe-ton-antichristo-ki-ayto-katestrepse-ti-dysi/

[astratv]

Μελόνι: Ήταν φίλες με ένα από τα θύματα του 57χρονου με αμόκ στη Ρώμη - Η φωτογραφία που ανάρτησε

Μελόνι: Ήταν φίλες με ένα από τα θύματα του 57χρονου με αμόκ στη Ρώμη – Η φωτογραφία που ανάρτησε

Η Ιταλίδα πρωθυπουργός, Τζόρτζια Μελόνι, ανάρτησε πριν από λίγο φωτογραφία με ένα από τα θύματα του δολοφονικού αμόκ 57χρονου, σε συνέλευση πολυκατοικίας της Ρώμης. Στη φωτογραφία είχε απαθανατιστεί η Ιταλίδα πρωθυπουργός με τη Νικολέτα Γκολιζάνο (μία από τις τρεις γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τον δράστη) και μια κοινή τους φίλη. Ο δολοφόνος, ο οποίος είχε ήδη απειλήσει τους ενοίκους στο…

[nosensepapercollage]

ΕΝΝΕΑ ΜΗΝΕΣ ΣΤΗ ΦΟΡΜΟΛΗ, Ποιήματα, Εκδόσεις Ρώμη 2024

Δελτίο τύπου Από το Οπισθόφυλλο του βιβλίου Εννέα μήνες στη Φορμόλη, ποιήματα. ISBN: 978-960-655-167-3. Εξώφυλλο: Νόπη Φουντουκίδου Σε καίει μέσα μια περίεργη ζέστη. Ιδρώνεις μέσα σου. Ζέγνεις με στεγνές μασχάλες. Εσωτερική αιμορραγία. Γάγγραινα. Σήψη συέλου. Εξωτερικά μια επιτηδευμένη απάθεια: «Οὕτως ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι.» Η συλλογή ποιημάτων Εννέα μήνες στη…

[maryrosepoetry]

Όλοι οι δρόμοι

δεν οδηγούν στη Ρώμη.

Κάποιοι οδηγούν σε αδιέξοδο

και κάποιοι σε γκρεμό.

Έχει όμως μια παραπάνω αξία

το να πηγαίνεις

και όχι να σε πηγαίνουν.

[justforbooks]

Moleskine: Η ιστορία του και η σημασία του, όπως τα περιγράφει στο βιβλίο του «The Notebook: A History of Thinking on Paper» ο Roland Allen.

Πώς το μυθικό μαύρο σημειωματάριο άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μας βοήθησε να αλλάξουμε τον κόσμο

Το 2023 κυκλοφόρησε το βιβλίο «The Notebook: A History of Thinking on Paper» από τον Βρετανό συγγραφέα Roland Allen, το οποίο εξετάζει τη σχέση μεταξύ σκέψης και γραφής και πιο συγκεκριμένα την εξέλιξη της χρήσης των σημειωματάριων ως μέσου για την καταγραφή και ανάπτυξη σκέψεων. Ημερολόγια, σημειωματάρια, τετράδια, μπλοκ με σκίτσα και ημερολόγια πλοίων: πώς το βιβλίο με τις κενές σελίδες άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μας βοήθησε να αλλάξουμε τον κόσμο. Είναι πιο γοητευτικό από όσο ακούγεται κυρίως γιατί παρασύρει τον αναγνώστη σε μία αγάπη για αυτό το φετίχ: το ��ικρό, μαύρο σημειωματάριο. Ένα βιβλίο για όλους όσοι αγόρασαν ποτέ ένα Moleskine και μετά αναρωτήθηκαν πώς να το γεμίσουν.

Ο Allen, στον πρόλογο του βιβλίου, μας διηγείται μία ιστορία: Το καλοκαίρι του 1995 μια Ιταλίδα μεταφράστρια με επιτυχημένη καριέρα, η Maria Sebregondi, ταξίδευε με ένα σκάφος και τους φίλους της στα ανοιχτά των ακτών της Τυνησίας. Στα τριάντα έξι της χρόνια είχε ήδη μεταφράσει στα ιταλικά τη Μαργκερίτ Ντυράς, τον Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ και τον Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Τη γοήτευαν ιδιαίτερα οι δύο Γάλλοι συγγραφείς Georges Perec και Raymond Queneau, που έγραφαν μυθιστορήματα και ποίηση χρησιμοποιώντας διάφορους περιορισμούς στον τύπο της γλώσσας ως κίνητρο για τη δημιουργικότητά τους. Ο Perec είχε γράψει ένα ολόκληρο μυθιστόρημα, το «La disparition», χωρίς να χρησιμοποιήσει το γράμμα «e» ενώ στο «Exercices de style», ο Queneau αφηγούταν την ίδια απλή ιστορία σε ενενήντα εννέα εκδοχές, χρησιμοποιώντας διαφορετική πεζογραφική μορφή για κάθε μία. Αυτό το γλωσσικό τους παιχνίδι οι δύο συγγραφείς το ονόμασαν Oulipo, ένα ακρωνύμιο που προέρχεται από τα γαλλικά και σημαίνει «εργαστήριο δυνητικής λογοτεχνίας». Έτσι, η Sebregondi ήταν συνηθισμένη στη δημιουργία ιδεών μέσα σε καθορισμένες παραμέτρους και εκείνη τη ζεστή βραδιά αντιμετώπιζε ακριβώς μια τέτοια πρόκληση. Βρέθηκε μπροστά σε ένα δύσκολο ερώτημα που μοιράστηκε μαζί της ένας από τους συνταξιδιώτες της.

Ο Francesco Franceschi, του οποίου η εταιρεία Modo & Modo πουλούσε επώνυμα δώρα, προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο ώστε η επιχείρησή του να μην εξαρτάται από άλλους ανθρώπους που σχεδίαζαν και κατασκεύαζαν προϊόντα για να τα πουλήσει, κάτι που κρατούσε χαμηλά τα περιθώρια κέρδους του. Τι θα μπορούσε να κατασκευάζει η Modo & Modo μόνη της και έτσι να πουλάει πιο κερδοφόρα, ρώτησε ο Franceschi. Η ομάδα αντάλλαζε ιδέες μέχρι αργά τη νύχτα, συζητώντας για τις τάσεις που υπήρχαν εκείνη την εποχή όπως τα κινητά τηλέφωνα, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και οι φθηνές πτήσεις. Αποφάσισαν ότι ο καταναλωτής στον οποίο ήθελαν να απευθυνθούν με ένα υποθετικό νέο προϊόν ανήκε σε αυτή τη νέα εποχή: δημιουργικός, ελεύθερο πνεύμα και ταξιδιώτης. Η Sebregondi ονόμασε αυτόν τον πελάτη τους με το ιδιαίτερο ενδιαφέρον προς το design «σύγχρονο νομά». Οι διακοπές τελείωσαν γρήγορα, χωρίς εκείνη η παρέα να καταφέρει να καταλήξει σε κάτι.

Ο Bruce Chatwin και το αγαπημένο του σημειωματάριο Moleskine

Η Maria επέστρεψε στο σπίτι της με τα παιδιά της στη Ρώμη, το ερώτημα όμως την απασχολούσε επί εβδομάδες και έπαιζε με ιδέες, όπως μια ταξιδιωτική εργαλειοθήκη που θα περιείχε εξαιρετικού design στιλό, τσάντες, μπλουζάκια, σουγιάδες και άλλα. Ωστόσο, τίποτα δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της περιγραφής του Franceschi, ο οποίος αναζητούσε ένα προϊόν που θα ήταν εύκολο να παραχθεί αλλά θα προσέφερε παράλληλα μεγάλες εμπορικές δυνατότητες. Τότε έπεσε τυχαία πάνω σε δύο αποσπάσματα από το βιβλίο που διάβαζε για δική της ευχαρίστηση, «The Songlines» του Bruce Chatwin, ένα παγκόσμιο μπεστ σέλερ που είχε εκδοθεί οκτώ χρόνια πριν (1987). Στο βιβλίο, σε μια ελαφρώς μυθιστορηματική εκδοχή ο Chatwin εξερευνά την αυστραλιανή ενδοχώρα, κατανοώντας ότι η κουλτούρα των ιθαγενών της προσφέρει μια εικόνα για τις ρίζες του ανθρώπινου πολιτισμού - και ίσως για την ίδια την ανήσυχη φύση του ανθρώπου. Έντονα «δημιουργικός, ελεύθερο πνεύμα και ταξιδιώτης», ο ίδιος ο Chatwin έμοιαζε να ταιριάζει απόλυτα στον «σύγχρονο νομά». Στο βιβλίο περιγράφει τα αγαπημένα του σημειωματάρια, τα moleskine, τα οποία αγόραζε από διάφορα παρισινά βιβλιοπωλεία:

Στη Γαλλία, αυτά τα σημειωματάρια είναι γνωστά ως carnets moleskine, όπου “moleskine” στην προκειμένη περίπτωση είναι η μαύρη βιβλιοδεσία από λινάτσα. Κάθε φορά που πήγαινα στο Παρίσι αγόραζα ένα καινούργιο απόθεμα από ένα χαρτοπωλείο στην Rue de l'Ancienne Comédie. Οι σελίδες ήταν τετραγωνισμένες - μιλιμετρέ και τα καπάκια του συγκρατούνταν στη θέση τους με μια ελαστική ταινία. Τα είχα αριθμήσει σε σειρά. Έγραφα το όνομά μου και τη διεύθυνσή μου στην πρώτη σελίδα, προσφέροντας και αμοιβή στον ανεύρετη αν τα έχανα. Το να χάσει κανείς ένα διαβατήριο ήταν το λιγότερο που τον απασχολούσε: το να χάσει ένα σημειωματάριο ήταν καταστροφή.

Ο Chatwin παραδέχεται ότι αν τον ρωτούσε κάποιος για το σημειωματάριό του κι εκείνος έλεγε ότι είναι από το Παρίσι μπορεί να αντιμετώπιζε ένα ανασήκωμα φρυδιού απέναντι σε κάτι υπερφίαλο. Τότε ακόμα moleskine ήταν ένα πυκνό βαμβακερό ύφασμα με μια απαλή, βε��ούδ��νη υφή στην εξωτερική του επιφάνεια που έμοιαζε με το δέρμα του τυφλοπόντικα (εξ ου και το όνομα, από το αγγλικό "mole" = τυφλοπόντικας). Χρησιμοποιούνταν παραδοσιακά για ανθεκτικά ρούχα εργασίας ή επένδυση επίπλων.

Παρακάτω στο βιβλίο, ο Chatwin επεκτείνει την ιστορία:

Μερικούς μήνες πριν φύγω για την Αυστραλία, η ιδιοκτήτρια του χαρτοπωλείου μου είπε ότι το “vrai moleskine” γινόταν όλο και πιο δύσκολο να το βρει. Υπήρχε μόνο ένας προμηθευτής: μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση στην Τουρ. Οι οποίοι απαντούσαν πολύ αργά στις επιστολές. «Θα ήθελα να παραγγείλω εκατό», είπα στην κυρία. «Εκατό θα μου φτάσουν για μια ζωή». Υποσχέθηκε να τηλεφωνήσει αμέσως στην Τουρ το ίδιο απόγευμα. Στις πέντε, πήγα στο ραντεβού μου με την κυρία. Ο κατασκευαστής είχε πεθάνει. Οι κληρονόμοι του είχαν πουλήσει την επιχείρηση. Έβγαλε τα γυαλιά της και, σχεδόν με πένθιμο ύφος, είπε: “Le vrai moleskine n'est plus” ("Το αυθεντικό moleskine δεν υπάρχει πια").

Ο Chatwin έμοιαζε να προμηνύει τον πρόωρο θάνατό του, μόλις ενάμιση χρόνο μετά την έκδοση των Songlines. Αλλά για τη Sebregondi η αναφορά του στα σημειωματάρια την άγγιξε προσωπικά επειδή τα γνώριζε από την εποχή που ήταν φοιτήτρια στο Παρίσι. Και πράγματι, είχε ακόμη αρκετά. Ξεθάβοντάς τα μέσα από παλιά κουτιά, τα κοίταξε για πρώτη φορά μετά από χρόνια -και με νέα ματιά. Γιατί ο Chatwin είχε δεθεί τόσο πολύ με αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο ώστε να παραγγείλει εκατό αντί να ρισκάρει να του τελειώσουν; Πώς μπορούσε ένα τόσο χρηστικό αντικείμενο να αποκτήσει τέτοια σημασία; Τότε της ήρθε στο μυαλό ότι μπορεί να είχε βρει τη λύση στην πρόκληση του Franceschi - ένα απλό προϊόν, εύκολο στην κατασκευή, ελκυστικό για τους δημιουργούς και με υποσχέσεις ταξιδιού, γοητείας, ανακάλυψης.

Πώς άρχισαν όλα 

Η Maria, γνωρίζοντας ότι ο Chatwin προτιμούσε πάντα μια καλή ιστορία από την κυριολεκτική αλήθεια, έκανε τη λογική κίνηση να τηλεφωνήσει στη Γαλλία για να επιβεβαιώσει ότι τα σημειωματάρια αυτά δεν κυκλοφορούσαν πλέον. Θυμήθηκε όμως ότι η ίδια είχε συναντήσει το “γνήσιο moleskine" σε διάφορα άλλα πλαίσια: σε εκθέσεις με τα τετράδια σκίτσων του Matisse και του Picasso, σε μια φωτογραφία του Hemingway εν ώρα εργασίας... Συνειδητοποίησε ότι αυτό το προϊόν είχε ήδη ένα γενεαλογικό δέντρο. Και πιο συγκεκριμένα, είχε εμπορική προοπτική, καθώς εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν ήδη διαβάσει την αγάπη του Chatwin προς αυτό. Μάλιστα, το moleskine ήταν σύμφωνο με τις κλασικές αρχές του ιταλικού design: όπως ένας εσπρέσο, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου Persol ή ένα φόρεμα Prada, το le moleskine ήταν κι αυτό μίνιμαλ, λειτουργικό και επιβλητικά μαύρο. Και όμως, ως εκ θαύματος, κανείς δεν το έφτιαχνε πια.

Η Sebregondi πήγε την ιδέα στο Μιλάνο, όπου ο Franceschi συνειδητοποίησε ότι είχαν στα χέρια τους μια πολύ καλή ιδέα. Με τον Chatwin να έχει ήδη λύσει το πιο ακανθώδες πρόβλημα που αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε πουλάει ένα νέο προϊόν (πώς να το ονομάσει το καταραμένο πράγμα), οι δυό τους μπήκαν σε μια διετή διαδικασία σχεδιασμού προϊόντος, η οποία κατέληξε στο κλασικό σημειωματάριο Moleskine. Με κεφαλαίο Μ.

Ένα από τα μυστικά του Moleskine είναι το πόσο επίμονα στέλνει μηνύματα στον σύγχρονο νομάδα ο σχεδιασμός του. Το μίνιμαλ μαύρο εξώφυλλο μοιάζει, με την πρώτη ματιά, σαν να είναι δερμάτινο: στιβαρό αλλά και πολυτελές. Οι μη τυποποιημένες διαστάσεις, μερικά εκατοστά στενότερες από το γνωστό A5, σας επιτρέπουν να βάζετε το σημειωματάριο στην τσέπη ενός σακακιού - σε αυτό βοηθούν και οι στρογγυλεμένες γωνίες που βέβαια αυξάνουν σημαντικά το κόστος παραγωγής. Επίσης, εμποδίζουν τις σελίδες να φθείρονται στις άκρες και, μαζί με το ελαστικό λουράκι και τα αρκετά σκληρά χαρτόνια στα εσώφυλλα, επιβεβαιώνουν ότι το σημειωματάριο είναι έτοιμο για ταξίδι. Οι άκρες του εξωφύλλου εφαρμόζουν στο ίδιο επίπεδο με το μπλοκ των σελίδων, διασφαλίζοντας ότι το Moleskine σας δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί τυπωμένο βιβλίο.

Κατά τη χρήση, βρίσκεται πειθήνια ανοιχτό και επίπεδο, και η τσέπη που είναι κολλημένη στο πίσω εσώφυλλο σας προσκαλεί να κρύψετε αναμνηστικά - φωτογραφίες, αποκόμματα εισιτηρίων, τηλέφωνα όμορφων αγνώστων. Διακόσιες σελίδες υποδηλώνουν ότι έχετε πολλά να γράψετε- το ίδιο το χαρτί, χρωματισμένο σε μια αριστοκρατική ιβουάρ απόχρωση και ασυνήθιστα λείο στην αφή, υποδηλώνει ότι οι ιδέες σας αξίζουν μόνο το καλύτερο, και ο σελιδοδείκτης με κορδέλα σας βοηθά να πλοηγηθείτε στους συλλογισμούς σας. Μπορεί να φαίνεται διακριτικά μίνιμαλ, αλλά το όλο πακέτο είναι τόσο γεμάτο με μηνύματα της μάρκας του όσο και οποιοδήποτε άλλο προϊόν φέρει την ετικέτα Nike, Mercedes ή Apple - και, όπως στις καλύτερες υποδείξεις, τα μηνύματα λειτουργούν σε υποσυνείδητο επίπεδο.

Επιπλέον, η Moleskine περιγράφει τις αξίες της μάρκας της στο μικρό διπλωμένο φυλλάδιο, το οποίο ο νέος ιδιοκτήτης του σημειωματάριου θα “ανακαλύψει” -όπως λέει χαρακτηριστικά η Sebregondi- κρυμμένο στην τσέπη του εσωφύλλου. Το κείμενο του φυλλαδίου εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου, και όλο και περισσότερες γλώσσες προστέθηκαν σε αυτό, αλλά το κεντρικό μήνυμα έχει αλλάξει ελάχιστα από την πρώτη, μόνο στα ιταλικά, έκδοση:

Το Moleskine είναι μια ακριβής αναπαραγωγή του θρυλικού σημειωματάριου των Chatwin, Hemingway, Matisse. Ανώνυμος θεματοφύλακας μιας εξαιρετικής παράδοσης, το Moleskine είναι ένα απόσταγμα λειτουργίας και ένας συσσωρευτής συναισθημάτων που απελευθερώνει το φορτίο του με την πάροδο του χρόνου. Από το πρωτότυπο σημειωματάριο γεννήθηκε μια οικογένεια βασικών και αξιόπιστων βιβλίων τσέπης. Σκληρό εξώφυλλο καλυμμένο με Moleskine, ελαστικό κλείσιμο, βιβλιοδεσία με κλωστή. Εσωτερική φουσκωτή τσέπη από χαρτόνι και καμβά. Αφαιρούμενο φυλλάδιο με την ιστορία της Moleskine. Μορφή 9 x 14 cm.

Λέξη προς λέξη, αυτό το μικρό κείμενο αποδείχθηκε από τα πιο αποτελεσματικά εμπορικά κείμενα όλων των εποχών, συνδέοντας γρήγορα τις άυλες ιδιότητες του προϊόντος -χρησιμότητα και συναίσθημα- με τις υλικές προδιαγραφές του, πουλώντας έτσι τόσο το προϊόν όσο και την εμπειρία. Οι Sebregondi και Franceschi επέλεξαν έξυπνα τρία διεθνή ονόματα για να αναφέρουν στο φυλλάδιο: έναν Άγγλο, έναν Αμερικανό και έναν Γάλλο που ενθαρρύνουν τις κοσμοπολίτικες ιδέες του αγοραστή. Το “Made in China”, από την άλλη πλευρά, δεν τις ενθαρρύνει οπότε το άφησαν έξω.

Η Modo & Modo παρήγγειλε την αρχική παραγωγή 3.000 σημειωματάριων το 1997 και το νέο Moleskine κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Μιλάνο, σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο στην Corso Buenos Aires. Ξεπούλησε την παρτίδα του μέσα σε λίγες ημέρες. Αποφεύγοντας τα παραδοσιακά χαρτοπωλεία, η εταιρεία στόχευσε σε καταστήματα λιανικής πώλησης design αντικειμένων και βιβλιοπωλεία: η στρατηγική απέδωσε και την επόμενη χρονιά, το 1998, πούλησε 30.000 σημειωματάρια. Από το 1999, χρησιμοποίησαν τα υπάρχοντα δίκτυά τους για να διανέμουν σε όλη την Ευρώπη και στη συνέχεια πέρα από τον Ατλαντικό. Μέσα σε δέκα χρόνια, η αμερικανική αλυσίδα βιβλιοπωλείων Barnes & Noble είχε γίνει ο μεγαλύτερος συνεργάτης λιανικής της μάρκας. Όπως ακριβώς ήλπιζε ο Franceschi, τα υψηλά περιθώρια κέρδους μεταμόρφωσαν την τύχη της Modo & Modo. Το 2006, μια ιδιωτική εταιρεία συμμετοχών την εξαγόρασε και οι πωλήσεις συνέχισαν να α��ξάνονται.

Το 2013, η Moleskine SpA εισήχθη στο ιταλικό χρηματιστήριο και το 2016, ένας Βέλγος διανομέας αυτοκινήτων αγόρασε την εταιρεία έναντι μισού δισεκατομμυρίου ευρώ. Δεν είναι περίεργο που η ιστορία αυτή διδάσκεται πλέον στις σχολές διοίκησης επιχειρήσεων ως παράδειγμα επιτυχημένου σχεδιασμού και μάρκετινγκ προϊόντος.

Το 2017 η Moleskine κυκλοφόρησε μια συνεργασία με την Vintage Books για να γιορτάσει την 20ή επέτειο της Moleskine και την 30ή επέτειο του βιβλίου “The Songlines”. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό και ίσως λίγο προκλητικό. Η έκδοση του “The Songlines” που μοιάζει με ένα σκληρόδετο Moleskine, συμπεριλαμβανομένης της ελαστικής ταινίας και της πίσω τσέπης, και περιέχει το πλήρες κείμενο του βιβλίου, ένα απόσπασμα από τη βιογραφία του Chatwin για το ταξίδι του στην Αυστραλία, μια εξήγηση για το τι οφείλουν σε αυτό το κείμενο και πώς βλέπουν το μέλλον του, καθώς και αρκετές κενές σελίδες για σημειώσεις. Στην έκδοση αυτή επισυνάπτεται και ένα απλό, μεγάλο, με μαλακό εξώφυλλο Moleksine, με ανάγλυφη στο εξώφυλλο -κάτι για το οποίο ο Chatwin σίγουρα θα είχε αντιδράσει- τη φράση “Enjoy your travel writing”.

Η ίδια η Sebregondi παρέμεινε αμείλικτα αφοσιωμένη σε αυτό το μήνυμα για δύο δεκαετίες, δίνοντας δεκάδες συνεντεύξεις, των οποίων το επαναλαμβανόμενο θέμα ήταν ότι το Moleskine ήταν “πρώτα απ' όλα, ένα μέσο που επιτρέπει τη δημιουργικότητα”. Η ίδια, αφού παρέμεινε στην επιχείρηση σε διάφορες εκδοχές της, αποχώρησε το 2017 και σήμερα αφιερώνει το χρόνο της στο φιλανθρωπικό ίδρυμα Moleskine Foundation, το οποίο έχει ως στόχο να προωθήσει την κοινωνική αλλαγή, ιδίως στην υποσαχάρια Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη, μέσω της φυσικής δημιουργικότητας. Παραμένει επίσης αναμεμειγμένη με την Oplepo, το ιταλικό παρακλάδι της Oulipo. Η πιο πρόσφατη μετάφρασή της είναι του βιβλίου “Εκατό χιλιάδες δισεκατομμύρια ποιήματα” του Queneau, στο οποίο ο αναγνώστης παράγει τυχαία σονέτα από τις χιλιάδες ομοιοκατάληκτες γραμμές του βιβλίου, με περιορισμούς που αποδεικνύονται δημιουργικοί.

Το προϊόν και το μήνυμα

Ο Roland Allen λέει στον πρόλογο του βιβλίου του: Αγόρασα το πρώτο μου Moleskine κατά τα πρώτα χρόνια αυτής της έκρηξης και, λίγο αργότερα, βρέθηκα να εργάζομαι σε έναν εκδότη βιβλίων που ήθελε να συμμετάσχει στην ανάπτυξη της αγοράς χαρτικών ειδών υψηλής ποιότητας, η οποία οφειλόταν στο Moleskine. Τα σημειωματάρια, σκεφτήκαμε, δεν είχαν λέξεις και εικόνες – αυτά τα δύσκολα, ακριβά πράγματα που κάνουν τα “πραγματικά” βιβλία τόσο δύσκολο να αποφέρουν κέρδος. Δημιουργήσαμε λοιπόν μια σειρά από σημειωματάρια με όμορφα, φωτεινά χρώματα και σχεδιασμό και γεμάτα τεχνάσματα, και δώσαμε μια σημαντική παραγγελία στο τυπογραφείο. Μου ανατέθηκε να επισκεφθώ τα κεντρικά γραφεία της Barnes & Noble στην Πέμπτη Λεωφόρο της Νέας Υόρκης για να παρουσιάσω τα προϊόντα μας και πρότεινα ότι το πολύχρωμο προϊόν μας θα μπορούσε να προσφέρει υγιή τζίρο αν τοποθετούνταν δίπλα στη Moleskine στα καταστήματά τους.

Ο αγοραστής με κοίταξε σκεφτικός. “Μαζί με τα Moleskine..”, είπε. “Ξέρετε ότι υπάρχει ένα κομμάτι των πελατών μας που αγοράζει ένα καινούργιο Moleskine κάθε φορά που μπαίνει στο κατάστημα; Κάποιοι και μια φορά την εβδομάδα. Δεν έχουμε ιδέα τι τα κάνουν”.

Τους παρουσίασα τα δείγματά μου, δίνοντας έμφαση στο κρεμ χαρτί, τους σελιδοδείκτες με κορδέλα και τα εντυπωσιακά σχέδια εξωφύλλων που υποτίθεται ότι ξεχωρίζουν το εμπορικό σήμα μας. Κούνησε το κεφάλι του και μου έδωσε ως απάντηση ένα από τα γνωστά μαύρα σημειωματάρια. “Το βλέπεις αυτό;” είπε. “Τα φτιάχνουμε μόνοι μας, με τη δική μας μάρκα. Το ίδιο μέγεθος, ο ίδιος αριθμός σελίδων. Χρησιμοποιούμε το ίδιο χαρτί, τα ίδια χαρτόνια, τα φτιάχνουμε στα ίδια εργοστάσια στην Κίνα. Είναι εξίσου καλά με τα Moleskine και τα πουλάμε στη μισή τιμή από αυτά”. Έκανε μια παύση για να δώσει έμφαση. “Και η Moleskine εξακολουθεί να μας ξεπερνάει σε πωλήσεις. Και εσείς μου ζητάτε να σας δώσω χώρο στο ίδιο ράφι;”

Μόλις είχα πάρει ένα σκληρό μάθημα για τη δύναμη της μάρκας. Άλλοι, ωστόσο, τα κατάφεραν καλύτερα. Από το 2005, η Leuchtturm, της οποίας η ειδικότητα ήταν τα άλμπουμ συλλεκτών γραμματοσήμων, τα έβαλε με τη Moleskine, ταυτιζόμενη μαζί της στην ποιότητα, προσφέροντας -τι χυδαιότητα!- σημειωματάρια σε μια γκάμα χρωμάτων ενώ και παλαιότερες εταιρείες όπως η Clairefontaine, η Rhodia και η Paperblanks ανανέωσαν τα προϊόντα τους. Οι δυτικοί hipsters, πάντα σε εγρήγορση για το high-end ιαπωνικό design, άρχισαν να εισάγουν σημειωματάρια από εταιρείες όπως η Midori, η Hobonichi και η Stalogy, οι οποίες ξεπερνούσαν οποιαδήποτε από τις ευρωπαϊκές μάρκες με τα εξαιρετικά χαρτιά και τις βιβλιοδεσίες τους (η Moleskine και η Leuchtturm χρησιμοποιούν κυρίως χαρτί από την Ταϊβάν). Στις ΗΠΑ, η Field Notes χτύπησε έξυπνα κυκλοφορώντας σημειωματάρια με μια αισθητική των μέσων του προηγούμενου αιώνα. Όλες οι εταιρείες παρουσίασαν μια νέα εκδοχή του βασικού προϊόντος και όλες επωφελήθηκαν από την ανάπτυξη του προϊόντος που είχε κάνει η Moleskine. Αν σας ενδιέφεραν τα χαρτικά υψηλής ποιότητας, η δεκαετία του 2010 ήταν μια χρυσή εποχή.

Ταυτόχρον��, το Moleskine έγινε ένα ισχυρό σύμβολο κύρους. Τα κρατούσαν στο χέρι τους από τεχνοκράτες CEO μέχρι σχεδιαστές, δημοσιογράφοι και συγγραφείς ακριβώς όπως η Sebregondi είχε οραματιστεί - και ακόμη περισσότεροι άνθρωποι των οποίων οι φιλοδοξίες ίσως ξεπερνούσαν την πραγματική τους δημιουργικότητα. Τα έβλεπες να τα κρατάνε άνθρωποι στα Starbucks της γειτονιάς σου, και αυτοί οι χαρακτήρες ήταν εύκολος στόχος σάτιρας: η σατιρική ιστοσελίδα Stuff White People Like (Πράγματα που αρέσουν στους λευκούς) ασχολήθηκε με τα αξεσουάρ τους, όπως και ο δεξιός πολιτικός Karl Rove, ο οποίος είπε κάποτε στο ακροατήριό του στο Γέιλ ότι τους θεωρούσε φαντασμένους εξαιτίας των Moleskine τους. Η κοροϊδία πάντως δεν έβλαψε καθόλου τις πωλήσεις.

Ούτε το αυξανόμενο ενδιαφέρον, από ψυχολόγους και γκουρού του lifestyle, για την πρακτική αποτελεσματικότητα του σημειωματάριου. Η ίδια η Sebregondi πρότεινε ότι η μίνιμαλ μορφή του σημειωματάριου το καθιστούσε ένα τέλειο δημιουργικό εργαλείο, μιλώντας γι' αυτό με τους ίδιους όρους που χρησιμοποιούσε ο Queneau για το σκόπιμα περιορισμένο λεξιλόγιο στο έργο του: “ένα απλό αντικείμενο”, που της δίνει την “αίσθηση της εξαιρετικής δυνατότητας που γεννιέται από τα μικρά πράγματα”. Ο γκουρού της παραγωγικότητας Ντέιβιντ Άλεν συνιστούσε να συντάσσουμε λίστες σε σημειωματάρια, όπως και ο νευροεπιστήμονας Ντάνιελ Λεβίτιν- ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ Σαξ έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο “Η εκδίκηση των αναλογικών”, στο οποίο απεικονίζονται τα χάρτινα σημειωματάρια (μαζί με τα LP βινυλίου, τα επιτραπέζια παιχνίδια και τις κινηματογραφικές μηχανές) να προβάλλουν σθεναρή αντίσταση στην ψηφιακή αντικατάσταση. Έγινε κοινός τόπος η αντιπαράθεση της παλιάς τεχνολογίας με τη νέα. Το αρχικό Moleskine είχε κυκλοφορήσει την ίδια εποχή με το Palm Pilot, τον πρώτο φορητό ψηφιακό organizer, και είχε, από την πρώτη μέρα, αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό από όλο και πιο ισχυρές συσκευές. Ο φορητός υπολογιστής, το BlackBerry, το iPhone και το iPad έμοιαζαν να προσφέρουν πολύ μεγαλύτερη λειτουργικότητα από τον χάρτινο πρόγονό τους, αλλά μια ομάδα πεισμωμένων χρηστών αρνιόταν να μεταβεί στην ψηφιακή σφαίρα, και πολυάριθμες μελέτες με κριτές έδειξαν σύντομα ότι η εμμονή τους είχε νόημα. Κάτι ιδιαίτερο που έχει να κάνει με την ίδια την πράξη της γραφής με το χέρι και τη δημιουργία ενός φυσικού, απτού αντικειμένου, κάνει την παλαιότερη τεχνολογία πιο αποτελεσματική από τη νέα. Η Sebregondi είχε, άθελά της, προκαλέσει μία σοβαρή έρευνα σχετικά με τη ��ειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Ο Roland Allen γράφει ότι το ενδιαφέρον του για τα σημειωματάρια είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο έντονο, ανακάλυψε τα εντυπωσιακά προπολεμικά ημερολόγια του παππού του και ξεκίνησε να κρατάει το δικό του ημερολόγιο από το 2002, προσθέτοντας κάθε χρόνο άλλο ένα Moleskine στη στοίβα με τα ταλαιπωρημένα, "μάχιμα" σημειωματάρια. Το να γράφει ημερολόγιο τον έκανε πιο ευτυχισμένο, το να τηρεί τις λίστες με τα πράγματα που πρέπει να κάνει τον έκανε πιο αξιόπιστο (πράγμα που, με τη σειρά του, έκανε τους γύρω του πιο ευτυχισμένους), και έμαθε να μην πηγαίνει ποτέ σε ραντεβού με γιατρό ή σε οποιαδήποτε συνάντηση χωρίς να κρατάει σημειώσεις από όσα άκουσε. Άρχισε να παρατηρεί όμως και τα δημιουργικά οφέλη. Κάθε καλλιτέχνης που συναντούσε φαινόταν να έχει ένα τετράδιο για σκίτσα ανά χείρας, όπως και οι γραφίστες -ακόμη και οι σχεδιαστές ιστοσελίδων, των οποίων το προϊόν ήταν εξ ολοκλήρου ψηφιακό. Ξαφνικά έβλεπε ότι όλοι οι συγγραφείς κρατούσαν σημειωματάρια, όπως και οι δημοσιογράφοι, οι κριτικοί και άλλοι δημιουργικοί τύποι - και όσο πιο επιμελώς χρησιμοποιούσαν αυτά τα σημειωματάρια, τόσο καλύτερη φαινόταν να είναι η δουλειά τους. Διαπίστωνε ότι οι παιχνιδιάρικες λίστες, τα διαγράμματα και τα σκίτσα στις ιβουάρ σελίδες, αποκάλυπταν συχνά εκπληκτικά καλές ιδέες.

Όταν βγαίνουν τα σημειωματάρια, συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα. Για να ανοίξει κανείς την κενή σελίδα και να αλληλεπιδράσει μαζί της χρειάζεται ενέργεια και μερικές φορές λίγο θάρρος. Αλλά η ανταμοιβή μπορεί να εκπλήξει.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[silezukuk]

ο Χόμερ, ως Ρωμαίος συγκλητικός, έχει παράπονα / 32η σεζόν, επεισόδιο 21

[absolute-1nsanity]

Η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει στην ζωή μου το να ταξιδέψω μόνος μου στη Ρώμη.

📍Κομμάτι της Ρώμης όπως φαίνεται από την κορυφή του θόλου της βασιλικής του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό.

[vforvaggelis]

Τόλμη, Πιάτσα Καβούρ, Ρώμη

Dare, Piazza Cavour, Rome

[gemsofgreece]

https://www.facebook.com/story.php?story_fbid=1124978706101525&id=100057682193382

Another Turkish series that features Byzantine empire and Greek people in the comments fight over it why we don't make about it instead?

But with what money? Greek productions care about making quick money from reality tv shows and the series they make are nowadays remakes from other countries which mostly are cheap soap operas with vendetta and love triangles. They waste money on projects like this instead of funding actual good things.

Even Magissa the supposed oldest period set in the 18th century is mediocre:/

First of all, let’s be clear: Turkey does not make a series that “features” the Byzantine Empire. It makes a series about the Ottomans conquering the Byzantine Empire. Big difference. Turkey invests a huge part of its available resources in stroking the national pride of its people, many years now.

We also can not judge it before it airs because even if they are closer in technical aspects (settings, costumes) than they once were, the most critical part is how they will present historical truth. Let’s not forget that previous one in which Constantine Paleologos was presented as an imbecile.

Don’t expect a (good) Byzantine show in Greece anytime soon. Greeks are lately getting brainwashed to hate and lowkey, no, actually highkey renounce the Byzantine empire, this is what I am noticing. Even though western perception of Byzantium has shifted dramatically the last years (which is also why they have suddenly started massively claiming it as part of western civilisation and a perfect seamless continuation of Ancient Rome, the wet dream of western white dudes who like to imagine Rome surviving the Apocalypse for some reason). Κόντεψα να πάθω ένα εγκεφαλικό όταν είδα να γράφουν στο YouTube σοβαρά ότι το Βυζάντιο είναι κληρονομιά των Ιταλών επειδή ήταν το ίδιο με την Αρχαία Ρώμη. Κάπου εκεί ένιωσα στο πετσί μου το «καλύτερα το οθωμανικό φέσι από την παπική μίτρα» που λέγανε οι βυζαντινοί. And yet Greeks take no issue with that because first of all they think they are oh so western and their minds have stayed behind in stereotypes of 50 years back and want nothing to do with the Byzantine Empire. Btw those people are the αρχαιόπληκτοι who think their closest ancestor is Aristotle and that Christianity tied their hands from certainly doing the supersonic civilization advances that they were 10000% capable of and now Greece would definitely be the biggest superpower in the world. You know, typical Balkan brainwashing, the Greek-style. I could rant for hours about how laughably wrong this is and how detrimental it actually is for our sense of national identity but this is not our topic here.

Except it kind of is, actually. You see, most Greek people don’t know history. While Greeks are taught history more accurately than in dare I say quite a few of their surrounding countries, in Greece kids are more and more led to consider it insignificant with every new generation. The school system does that to them: what else could happen when in high school, the school years in which students have the most developed critical skills, teens are allowed to solve their math & physics etc homework for the φροντιστήριο during history and language and political studies classes and everything else that is deemed iNsignIficAnT? How could it be different when picking theoretical studies direction in high school automatically sends you to the group of kids “who were too IdiOtiC to understand math”??? I say this as a person who followed and graduated uni from the θετικές sciences - I enjoyed all of that; math, physics, biology so there was no question that I should go there because that’s where “clever kids” go. And in retrospect, I might be regretting it now because now I see the beauty in theoretical studies even more and I am currently at a phase that I am finding them marginally more interesting. In the end, from my year everyone went to θετική or technological direction except for like TWELVE (12) students who went to theoretical & human studies and half of them weren’t happy about being there because they felt they were banished there for not loving math.

Imagine, the country with the largest number of archaeological sites per land unit in the world, not being able to get kids interested in its lingual and historical legacy, or any legacy and civilisation for that matter. I am not saying our school too should turn them into nationalist soldiers like it happens in certain countries nearby 👀, I am saying school should turn them into knowledgeable young people acquainted with history, politics, social studies, the Greek language in-depth etc in short everything young Greeks know nothing about.

You might think I am off topic but I am not. You see, Greek producers know what their target audience is. The target audience is yiayias watching a love triangle drama, moving pictures that don’t need too hard thinking. Or people wanting to have a laugh at best. People who watch with their kids and don’t want frustrating imagery. Simple things. Greeks are also so politically obtuse and polarised and lately the government is so omnipresent in our lives that political shows would not have much luck either. The Greeks who actually want to watch something different have long given up on the Greek TV and are extremely reluctant to trust it again. Look at these viewership stats:

Honestly, what creative investments do you expect in a country where most of the dynamic audience (AKA young people watching actively) is watching something like «Έχω παιδιά»? The only thing that is not disheartening in these stats is that Survivor is crawling.

As for Magissa, there are so many things to unpack. First of all, the first season was already a risk given Greek viewers’ preferences. And don’t get me wrong, I LOVED Magissa but even though the budget was the highest ever, surpassing even The Island, it was still hugely lacking for the needs of that plot and time period. (And also no matter how good Magissa is, it is a joke compared to the Island.) And the idiots cut that budget in half to make the second season instead of investing the earnings of the first one???? And why? To tell a story EVEN further back in time? Like, make this make sense.

Despite all that, I actually enjoy watching the second season of Magissa. There are many reasons it doesn’t do well enough: fatphobia (trust me it’s the main reason, unfortunately ), too little budget for the settings and effects and the cast, like this was supposed to have a large cast with Italian speakers, and of course lack of historical knowledge. It would be scary for you to consider but there are many people who have no idea about the Frankokratia and all of this is stuff they are unfamiliar with. It’s also one of the least taught periods in Greek school anyway.

Making a Frankokratia show with a historical / political plot in Greece would be a huge risk because a scary number of people wouldn’t know what you are talking about or wouldn’t care. So it has to be magic and love triangles. I don’t mind that but it is what it is.

Furthermore, like I said above, Greek and Turkish viewers are not similar. Turkish viewers actively want to watch past glories and promote them to other countries as they are entering “the Century of Turkey” like their president promises.

Greek viewers just want to watch a foreign show or just something way too easy and casual in Greek TV. And TV producers know that, so not only they don’t have a lot of money but they are willing to invest much less because they mistrust greatly the Greek audience and its tastes and I honestly don’t blame them.

With the channel producers we have now, with the mentality Greek TV viewers have, with our alienation from historical studies, with our tendency to scrutinise, doubt and mock everything before it even starts and without even having the credentials to be so strict judges, there is no way Greece could make a show about the Byzantine empire now or any other significant historical period and it having any chance to be remotely good.

In short, this is part of Turkey’s greater plan to present a fascade of grandeur to its people but also foreigners in every single aspect, including entertainment.

As for Greece, έχει χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια σε όλους τους τομείς, what do you expect. (<- Sorry I didn’t know a good enough equivalent for that saying in English XD)

Wow this must be one of the most coals of Greece posts I have made sorry for the downer hahaha in fact there was so much I wanted to rant about and this is why the answer might seem a little incohesive.

[aristippos-stars-aka-maiandr0s]

ΕΦΙΠΠΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ - ALEXANDER THE GREAT ON HORSEBACK

(Greek - English text)

Greek, Late Hellenistic - First century BCE bronze, with silver inlays.

 H: 51 x W: 29 x D: 51 cm.

Naples, Museo Archeologico Nazionale.

Χάλκινο -με ασημένια διακοσμητικά στοιχεία- αγαλματίδιο του έφιππου Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος αναγνωρίζεται από το βασιλικό διάδημα και τα χαρακτηριστικά κυματιστά μαλλιά του. Φορά κοντή χλαμύδα, θώρακα και στρατιωτικά σανδάλια. Με το δεξί του χέρι κραδαίνει το ξίφος ενώ με το αριστερό κρατά τα ηνία του αλόγου του, του Βουκεφάλα. Βρέθηκε το 1761 στο Ερκουλάνεουμ (Ηράκλεια), κοντά στην Πομπηία.Πιστεύεται ότι είναι μικρό αντίγραφο του κεντρικού αγάλματος ενός μνημειακού συνόλου αγαλμάτων του Λύσιππου που έχουν χαθεί. Κοσμούσαν το ιερό του Δία στην ιερή πόλη των Αρχαίων Μακεδόνων, στο Δίον σε ανάμνηση της μεγάλης πρώτης νίκης του Αλεξάνδρου εναντίον των Περσών στο Γρανικό ποταμό το 334 π.Χ. Το 146 π.Χ. είχε μεταφερθεί στη Ρώμη μαζί με χιλιάδες άλλα καλλιτεχνικά δημιουργήματα των Ελλήνων.

 Alexander the Great is recognizable by the royal diadem in his characteristic wavy hair. The Macedonian king wears a short chlamys (cloak), a cuirass, and laced military sandals. He once brandished a sword in his right hand, while his left hand grasped the reins of his rearing horse, presumably his favorite Boukephalos (Bull Head). Found in 1761 at Herculaneum in Italy, the statuette is thought to be a small-scale replica of the centerpiece of a monumental group by Lysippos. The now-lost original was set up in the Sanctuary of Zeus at Dion, in northern Greece, to commemorate Alexander’s victory over the Persians at the Granikos River in 334 B.C.; it was transferred to Rome in 146 B.C.

[romios-gr]

Τη μνήμη του Οσίου Ιερωνύμου τιμά σήμερα, 15 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Ιερώνυμος γεννήθηκε το 345 μ.Χ. στο χωριό Στριδώνι της Δαλματίας από γονείς ενάρετους χριστιανούς, οι όποιοι για να τον μορφώσουν καλύτερα, τον έστειλαν στη Ρώμη. Εκεί βαπτίστηκε, αλλά και εκεί έπεσε στη διαφθορά. Μετά τη Ρώμη επισκέφθηκε τη Γαλλία. Έπειτα επέστρεψε στην Ιταλία και από εκεί πέρασε στην Ανατολή και έφθ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/15-ioynioy-giorti-simera-osios-ieronymos/