#ζωγραφική τέχνη

[epestrefe]

"Χαρταετοί" του Αγήνορα Αστεριάδη

[glaufxgarland]

Old Family Photograph | ΠΑΛΑΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΙΑΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ | Amorphous Materia / ΑΜΟΡΦΗ ΥΛΗ | Glaufx Garland | Γλαύκωψ | DARK ART Series 023 | Oil colours on wood | Dimen. 45X60 cm - Traditional old school painting - No digital no AI no prints etc.

[monogreek]

Reed awning (1961) by Spyros Vassiliou (1902-1985)

[nothing-like-the-sun-jgr]

"The Virgin Mary" (1700) - Doxaras Panayotis (1662 - 1729) by Tilemahos Efthimiadis Via Flickr: Doxaras Panayotis (1662 - 1729) The Virgin Mary, π. 1700 Oil on canvas, 43 x 32,5 cm Permanent Collection of the National Gallery, Athens, Greece. --- Παναγιώτης Δοξαράς (1662 - 1729) Παναγία, π. 1700 Λάδι σε μουσαμά, 43 x 32,5 cm Κληροδότημα Β. Ευδομαδόπουλου Μόνιμη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης, Αθήνα.

[justforbooks]

Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη

Η αρχιτέκτονας και υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, δεν λησμόνησε ποτέ στην πορεία της πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, ειλικρίνεια και κλίμακα.

Γεννήθηκα το 1945 σ’ ένα σπίτι της οδού Ψαρών στην περιοχή του Αγίου Παύλου. Εκεί έζησα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια. Σκληρά μεταπολεμικά έτη και μ’ έναν ακατανόητο Εμφύλιο σε εξέλιξη. Ακόμα και τότε, όπως και σήμερα, ήταν μια επικίνδυνη περιοχή. Θυμάμαι, κοριτσάκι, να βγάζω σφαίρες απ’ το κρεβάτι της μητέρας μου, απομεινάρια του ανταρτοπόλεμου στην Αθήνα. Πολλές αναμνήσεις από την εποχή που ήμουν νέα διατηρούνται ακόμη στη μνήμη μου, όπως η καθημερινότητα στην πόλη, οι άνθρωποι αλλά και οι ανέμελες στιγμές που είχα με την οικογένειά μου.

Έπειτα μετακομίσαμε στην Ακαδημίας, στο ύψος της Βουκουρεστίου. Το γεγονός ότι αγάπησα την Αθήνα το οφείλω σε ένα πρόσωπο που με σημάδεψε και με καθόρισε αναμφίβολα, τη γιαγιά μου. Τα παραμύθια που μου εξιστορούσε ήταν ιστορίες της Αθήνας της εποχής της. Ως απόφοιτη του Αρσακείου, ήταν μια γυναίκα που με έμαθε να αγαπώ το διάβασμα και τα βιβλ��α, να είμαι Ελληνίδα και να λατρεύω την Αθήνα. Πάντοτε μου έλεγε: «Να μην το ξεχνάς, εσύ είσαι βέρα Αθηναία».

✔ Ο πατέρας μου ήταν πολιτικός μηχανικός και η μητέρα μου μια θαυμάσια οικοδέσποινα. Νομίζω ότι ήμασταν μια δεμένη και ήρεμη οικογένεια. Έλαβα πολλή αγάπη από τους δικούς μου κι αυτός είναι ο λόγος που δεν μου έλειψε ποτέ τίποτα. Ο παππούς μου ήταν τοπογράφος, ο θείος μου εξαιρετικός αρχιτέκτονας κι έτσι το μικρόβιο του σχεδίου υπήρχε από νωρίς στο σπίτι μας. Όπως ήταν λογικό, επηρεάστηκα από το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα, αφού η τέχνη που συνδύαζε τις εικόνες με το σχέδιο, τη ζωγραφική με τα μαθηματικά, ήταν διαρκώς παρούσα. Ήμουν ένα ιδιαίτερο και μοναχικό παιδί. Για παράδειγμα, μου άρεσε να περνώ πολλές ώρες με τις χάρτινες κούκλες που είχαν τότε τα περιοδικά.

✔ Μια περίοδο αποφάσισα να μείνουμε στα προάστια για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, αλλά αισθανόμουν απομονωμένη. Η ενέργεια του κέντρου μού έλειπε πολύ. Θυμάμαι πόσο μου άρεσε το Παγκράτι ή τα Εξάρχεια όπου μέναμε για μια περίοδο. Έπαιζα στη διασταύρωση των οδών Στουρνάρα και Μπόταση, αργότερα, όταν ήμουν φοιτήτρια, έπινα τον καφέ μου στο Floral, ενώ τα καλοκαίρια περνούσα τα βράδια μου στο Vox. Φυσικά, ως ενήλικη, παρακολουθούσα τις θεατρικές παραστάσεις της Αννίτας Δεκαβάλλα στο θεατράκι της οδού Θεμιστοκλέους, έργο του πατέρα του γνωστού αρχιτέκτονα και δασκάλου μου Κωνσταντίνου Δεκαβάλλα.

Ήταν ωραία χρόνια, προτού η πλατεία φορτιστεί αρνητικά από τα πολλαπλά επεισόδια αναρχικών ομάδων που άλλαξαν το χρώμα της παραδοσιακής μεσοαστικής γειτονιάς. Ένα διαχρονικό τοπόσημο της Αθήνας που εξακολουθεί να με γοητεύει είναι η μπλε πολυκατοικία, έργο του Κυριακούλη (Κούλη) Παναγιωτάκου. Αποτελεί σταθμό στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής, χαρακτηριστικό παράδειγμα του μοντέρνου κινήματος, που επιβάλλεται με τον δυναμισμό της φόρμας, τις εναλλαγές των πλήρων και των κενών αλλά και το έντονο μπλε χρώμα.

✔ Το 1970 αποφοίτησα από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Από το 1975 και μέχρι το 2009 υπηρέτησα στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ στον Τομέα Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων και από το 1998 στο μεταπτυχιακό τμήμα του ΕΜΠ «Προστασία μνημείων - Συντήρηση και αποκατάσταση ιστορικών μνημείων και συνόλων». Το αρχιτεκτονικό μου έργο περιλαμβάνει κυρίως κατοικίες και διαμορφώσεις εκθεσιακών χώρων και μελέτες αποκατάστασης μνημειακών συνόλων και μεμονωμένων κτιρίων.

Για μένα, η αρχιτεκτονική μετατράπηκε σε τρόπο ζωής. Με έπλασε ως άνθρωπο και ως προσωπικότητα, με μόρφωσε και θεωρώ ότι αποτελεί μια ασύγκριτη εκπαιδευτική μέθοδο, ένα σύνολο ερεθισμάτων για σκέψεις και προβληματισμούς. Προσωπικά, μου έμαθε τη σύνθεση της σκέψης και τη σημασία του μορφολογικού σχήματος. Και χαίρομαι γιατί μετά τις σπουδές μου έγινε αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μου. Ακόμα και σήμερα είναι η ζωή μου, τα πάντα. Έχω άπειρα μολύβια δίπλα μου και επιδιώκω να σχεδιάζω παντού.

✔ Η αρχιτεκτονική είναι μια κατεξοχήν κοινωνική τέχνη. Τη βιώνουμε καθημερινά γύρω μας στα κτίρια όπου κατοικούμε, στους δρόμους και στα πεζοδρόμια όπου περπατάμε, στις πλατείες και τις γειτονιές. Πάντοτε αναρωτιόμουν γιατί δεν κηρύσσουμε και κάποιες πλατείες, μερικά σημεία ιστορικής μνήμης της πόλης ή άλλα τοπόσημα διατηρητέα, όπως κάνουμε με τα κτίρια. Η πόλη είναι τα κτίρια, οι δρόμοι και οι υπαίθριοι χώροι. Η πόλη είναι οι άνθρωποι. Ο συνδυασμός τους δίνει στην πόλη τον χαρακτήρα της, την αισθητική της, σκιαγραφεί την καθημερινή ζωή.

Με θλίβει το ότι στις μέρες μας ο κάτοικος απαξιώνει την πόλη και της γυρίζει επιδεικτικά τις πλάτες του. Παραμένει σε κατάσταση αδράνειας, αδιαφορεί για τις φθορές, τα σκουπίδια, την ατμοσφαιρική μόλυνση, την ηχορρύπανση ή για όσα έχουν να κάνουν με το θέμα της αισθητικής. Το κυριότερο είναι ότι αδιαφορεί ακόμα και για τους γύρω του. Δεν αγαπάμε την πόλη μας και είναι κρίμα.

✔ Από την εποχή της αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ κρατώ τη σχέση μαθητή - δασκάλου επειδή θεωρώ πως είναι ό,τι πιο όμορφο κατέκτησα στα 35 χρόνια της διδασκαλίας μου. Πήρα πάρα πολλά από τους μαθητές μου αλλά και από τους δασκάλους μου. Μια περίοδο παρακολούθησα μαθήματα Ψυχολογίας εφήβων προκειμένου να μπορώ να ανταποκρίνομαι στα καθήκοντά μου. Επίσης, δεν λησμονώ ότι μας μάθαιναν πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, δηλαδή να εκφράζει τον σκοπό του, το υλικό κατασκευής του, να έχει ειλικρίνεια και κλίμακα, να ακολουθεί τις αναλογίες του ανθρώπινου σώματος και να σέβεται το τοπίο, να συνεχίζει την παράδοση, να είναι καλαίσθητη και να έχει καλές αναλογίες.

Σήμερα, στο κέντρο της πόλης η εικόνα είναι διαφορετική. Αρκετά από τα εναπομείναντα παλαιά κτίρια αφήνονται να ερημώνουν και κάποια από τα νεότερα αρχίζουν ήδη να παρακμάζουν άσχημα. Την ίδια στιγμή, οι νεότερες επεμβάσεις στον δομημένο αλλά και στον ακάλυπτο χώρο αμφισβητούνται τόσο από τους «ειδικούς» όσο και από τους καθημερινούς κατοίκους της πόλης. Και μιλώ για κατοίκους της πόλης και όχι για πολίτες, με απόλυτη επίγνωση της διαφοράς των ιδιοτήτων. Αισθάνομαι πολύ περήφανη που με την ιδιότητα του μέλους του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων έδωσα αγώνες για να σωθούν κτίρια στην Αθήνα.

✔ Είναι αλήθεια ότι η αρχιτεκτονική υπήρξε για σειρά ετών μια ανδροκρατούμενη τέχνη, καθώς ουσιαστικά ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την οικοδομική. Δεν ήμουν μια αρχιτέκτονας που είχε κάποια πρότυπα. Προφανώς, θαύμαζα σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Σταμάτης Κλεάνθης, ένας από τους επιφανέστερους Έλληνες αρχιτέκτονες του 19ου αιώνα και δημιουργός αρκετών χαρακτηριστικών κτιρίων της Αθήνας. Αλλά πολλές φορές το ερώτημα που με απασχολεί είναι το ακόλουθο: πόσοι σήμερα είναι Le Corbusier ή Tadao Anto; Και αμέσως συνειδητοποιώ ότι δεν χρειαζόμαστε μόνο ιδιοφυΐες, έχουμε ανάγκη από σωστούς και ικανούς επαγγελματίες. Η αρχιτεκτονική εκπαίδευση απαιτεί και γενική παιδεία και εξειδικευμένη κατάρτιση.

Αγαπώ πολύ την Αθήνα και τις γειτονιές της, ακόμη και τα στραβά της. Και όταν λέω Αθήνα εννοώ τις συνοικίες που συγκροτούν τον δήμο Αθηναίων, όχι τα επαρχιωτάκια των βορείων προαστίων που δεν γνωρίζουν ούτε πού είναι το Κολωνάκι. Μου αρέσει που σε έναν βαθμό διατηρεί ένα επίπεδο ανθρωπιάς, κι ας μειώνεται σταδιακά μέρα με τη μέρα. Δεν υπάρχει σε τόσο έντονο βαθμό στην Αθήνα το απρόσωπο που συναντάς στο Παρίσι ή το Λονδίνο. Μου αρέσει να περπατώ στην Πλάκα, στο ευρύτερο ιστορικό κέντρο, στην περιοχή της Αγίας Ειρήνης, αλλά και να περνώ μπροστά από την ιστορική Τριλογία της Πανεπιστημίου ή να παρατηρώ κάποια όμορφα νεοκλασικά κτίρια. Μην ξεχνάτε ότι αφιέρωσα πολλές ώρες στην ιστορία της ως υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη.

✔ Από την άλλη πλευρά, με ενοχλεί να βλέπω κατεβασμένα ρολά σε δρόμους-βιτρίνες της πόλης ή όταν κυριαρχεί σε διάφορα σημεία μια αδιανόητη παρακμή. Ο εξευγενισμός και η τουριστικοποίηση είναι η αιτία που βλέπουμε μια προχειρότητα στις νέες κατασκευές που προορίζονται για Airbnb. Χάνεται η ταυτότητα της γειτονιάς. Πας στου Ψυρρή και ξεχνάς όσα γνώριζες. Πάντως, με εκνευρίζει που όταν μιλάμε για την Αθήνα μόνο αναφερόμαστε μόνο στα προβλήματά της και με θυμώνει η αντίληψη ότι για όλα φτα��ει το κράτος. Κάποια στιγμή, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, μια χούφτα φοιτητών είχαν σπεύσει, ορθά, να μαζέψουν τα σκουπίδια που είχαν μαζευτεί μετά από μια κατάληψη. Στη συνέχεια, κάποιοι συμφοιτητές τους τούς επέπληξαν, αντέδρασαν έντονα λέγοντάς τους το αμίμητο, ότι η ενέργειά τους πάει κόντρα στη δουλειά και στον μισθό της καθαρίστριας. Κάπου έλεος με τις ιδεοληψίες.

Άκρως ενοχλητική είναι και η γραφορύπανση. Δεν είναι δυνατό να βρίσκεσαι σε οποιονδήποτε δρόμο ή στενό της πόλης, σε οποιοδήποτε μαγαζί ή χώρο και να βλέπεις όλη αυτή την αντιαισθητική γραφή. Επίσης, είναι άκρως αντιαισθητική όλη η χυδαιότητα που επικρατεί, η αδιαφορία και η κακογουστιά, η οποία είναι η τελική αποτύπωση της έλλειψης κανόνων και ορίων. Είναι γεγονός ότι όλα άλλαξαν εξαιτίας της μεταπολεμικής συσσώρευσης του πληθυσμού στην πρωτεύουσα και των στεγαστικών αναγκών που προέκυψαν επειδή οι όροι δόμησης μεταβλήθηκαν και λόγω της αστυφιλίας δόθηκε άδεια για οικοδομή σε άτομα τα οποία όχι μόνο δεν διέθεταν αρχιτεκτονική παιδεία αλλά ούτε καν τη στοιχειώδη εμπειρία.

✔ Έγινε μεγάλη συζήτηση για τον Μεγάλο Περίπατο στην οδό Πανεπιστημίου. Για μένα αυτή η ιδέα έπρεπε να ευδοκιμήσει κατά μήκος της Βασιλίσσης Σοφίας, η οποία συγκροτεί τον βασικό πολιτιστικό άξονα της Αθήνας. Είναι η λεωφόρος των μουσείων, αφού εκεί θα βρούμε το Μουσείο Μπενάκη, το Κυκλαδικής Τέχνης, το Βυζαντινό Μουσείο, την Εθνική Πινακοθήκη, το μικρό μουσείο της ΕΣΑ στο πάρκο Ελευθερίας, ακόμα και το Λύκειο του Αριστοτέλη ή το ανακαινισμένο Ωδείο.

Όταν το πρότεινα σε έναν υπεύθυνο και του εξήγησα ότι ταυτόχρονα πρόκειται και για μια οικονομική λύση, η απάντηση που πήρα ήταν η εξής: «Μα αυτό είναι το πρόβλημα, ότι δεν έχει μίζες». Είναι ξεκάθαρο ότι σε καμία άλλη πόλη της Ευρώπης δεν έχουν σημειωθεί τόσες αλλαγές από αδιαφορία και μόνο. Έχουμε γενικότερο πρόβλημα κουλτούρας και πολιτισμού στην καθημερινότητά μας. Το εκπαιδευτικό επίπεδο είναι πολύ χαμηλό κι αυτό αποτυπώνεται και στους δημόσιους χώρους.

✔ Θέλω να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που είναι άκρως ενδεικτικό. Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα σε ένα περίπτερο που πουλάει παλιές εκδόσεις και πάντοτε στις διαδρομές μου μου αρέσει να αγοράζω σπάνια βιβλία. Καθώς κοιτούσα κάποιους τόμους και ανάτυπα, η ιδιοκτήτρια του περιπτέρου με ενημέρωσε ότι τα βιβλία που περιεργαζόμουν ανήκαν στη βιβλιοθήκη της πρώην υπουργ��ύ Μαριέττας Γιαννάκου. Αντιλαμβάνεστε ότι κανείς από τους κληρονόμους της δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να τα κρατήσει στο σπίτι του, απλώς τα πέταξαν στον δρόμο, και το είδα με τα μάτια μου, αφού κάποια από αυτά είχαν και αφιερώσεις. Αυτό είναι το πολιτισμικό μας επίπεδο – λίγη ντροπή. Θα μπορούσαν να τα είχαν χαρίσει σε μια δημόσια βιβλιοθήκη.

Δυστυχώς, η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Με θλίβει η σημερινή εικόνα των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αλλά, αν δεν ξεκινήσεις από τα κάτω, πώς θα φτιάξεις τα πάνω; Από τη βάση πρέπει να ξεκινήσουμε. Υπήρχαν φοιτητές που λάμβαναν υποτροφίες από ιδρύματα και δεν γνώριζαν τίποτα για τους ανθρώπους που ήταν η κεφαλή τους. Επομένως, όλες οι στρεβλώσεις ξεκινούν από το σχολείο. Πώς να διαμορφώσεις πολίτες όταν οι μέθοδοι διδασκαλίας είναι ξεπερασμένες, κυριαρχεί η μονοκρατορία του ενός βιβλίου και δεν προάγεται η κριτική σκέψη;

Συμπαθέστατος ο νέος υπουργός Παιδείας, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι τεχνοκράτης. Μια λατρεία της τεχνολογίας, λες και η πραγματική γνώση βρίσκεται στο διαδίκτυο ή στη μηχανή αναζήτησης της Google. Την αμορφωσιά τη συναντάμε και στους κοινοβουλευτικούς μας εκπροσώπους. Άλλωστε, η πολιτική σήμερα έχει πάψει να είναι κωμωδία, το βλέπουμε και στην αριστερά, έχει εξελιχθεί σε δράμα που δεν κόβει εισιτήρια. Περηφανευόμαστε συνεχώς ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά τελικά συνειδητοποιούμε ότι δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι.

✔ Δεν ξέρω τι σημαίνει η λέξη «Θεός». Αλλά είναι γεγονός ότι κόσμος έχει απομακρυνθεί απ’ την Εκκλησία και γι’ αυτό φέρουν τεράστια ευθύνη οι ίδιοι οι εκπρόσωποί της. Ο πατέρας μου συνειδητά δεν με έστειλε στο κατηχητικό, μου έλεγε ότι αυτός είναι λόγος για να πάψεις να πιστεύεις. Όπως λέει και ο πρωτοπρεσβύτερος αλλά και ψυχίατρος Βασίλειος Θερμός, το πρόβλημα είναι ότι γίναμε «χριστιανοί χωρίς να το διαλέξουμε». Τρέφω βαθιά πίστη στον Θεό και θέλω να απολαμβάνω τη θρησκευτική μου ελευθερία, αλλά όχι με τον τρόπο που την κηρύττουν ακραίες περιπτώσεις γνωστών ιερωμένων στη χώρα μας. Για μένα, η θρησκεία είναι μια παρηγορία, μια κατά κάποιο τρόπο αναγκαία συνθήκη της επιμέλειας εαυτού. Με έμαθε ουσιαστικά να αποδέχομαι αυτά που έρχονται.

Βρίσκομαι στην τρίτη και τελευταία φάση της ζωής μου, τη φάση του στοχασμού. Δεν με τρομάζει το γήρας. Άλλωστε, τα φυσικά γηρατειά μπορεί να είναι αδυναμία, όπως εξηγούσε ο Χέγκελ, αλλά τα πνευματικά γηρατειά είναι η τέλεια ωριμότητά τους. Όπως θα έλεγε και ο Νομπέρτο Μπόμπιο: «Ο κόσμος του μέλλοντος είναι ανοιχτός στη φαντασία και δεν σου ανήκει πια. Ανήκω στον κόσμο του παρελθόντος, εκείνον που μέσα από τη θύμηση με βοηθάει να καταφεύγω στον εαυτό μου. Άντε ν’ αγγίζω τον κόσμο του παρόντος».

Τις πιο σταθερές ικανοποιήσεις της ζωής μου δεν τις άντλησα από τους καρπούς της εργασίας και της σκέψης μου, παρόλο που δεν μου έλειψαν κάποιες δημόσιες διακρίσεις. Όλα αυτά μού ήταν ευχάριστα, αλλά δεν τα επιδίωξα και δεν διαρκούσαν πολύ. Σχεδίασα άφθονα σκίτσα που τα έσκισα αργότερα γιατί δεν με ικανοποιούσαν. Προσπάθησα τουλάχιστον να μη χάνω το χρόνο μου. Όλες τις όμορφες στιγμές τις άντλησα από τις σχέσεις μου με τους δασκάλους που με μόρφωσαν, από τους μαθητές μου που με μύησαν στο νέο και από τα πρόσωπα που με αγάπησαν και αγάπησα στην οικογένειά μου, από αυτούς που με στήριξαν και με στηρίζουν ακόμη.

✔ Δεν με φοβίζει το βιολογικό τέλος διότι έχω μάθει να το αποδέχομαι. Ποιος μπορεί να κάνει το αντίθετο; Όπως υποστήριζε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, «αφού δεν μας ενδιαφέρει από πού ήρθαμε, γιατί να μας νοιάζει πού θα πάμε;». Το μόνο που επιθυμώ είναι να είναι υγιής η οικογένειά μου. Με τον σύζυγό μου είμαστε μαζί περισσότερο από εξήντα χρόνια. Δεν ξέρω αν υπάρχει συνταγή μακροημέρευσης, αλλά σίγουρα παίζει ρόλο στην αρμονική συνύπαρξη το να υποχωρείς. Όλοι στην αρχή είμαστε τέλειοι, αργότερα η εικόνα σου ξεθωριάζει, αλλά έχεις εκπαιδευτεί να συμφιλιώνεσαι με αυτή την πραγματικότητα. Η αγάπη είναι το σημαντικότερο συναίσθημα, πολύ περισσότερο από τον έρωτα. Στην αγάπη και τη στοργή δεν περιμένεις ανταπόκριση, γι’ αυτό δεν έχει τέλος. Αντίθετα, ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξης.

Η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν μια περίοδο καταστραφήκαμε οικονομικά με τον σύζυγό μου. Τα χάσαμε όλα. Έκτοτε, συνειδητοποίησα πλήρως πώς είναι να ξεκινάς από την αρχή. Με μικρά βήματα μαθαίνεις να ξαναχτίζεις. Πάντως, αυτό που έμαθα συμπυκνώνεται σε μια φράση: «ε, και;». Ας το σκεφτούμε καλά όλοι μας προκειμένου να θυμόμαστε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σου τύχει να απαντήσεις και συ στο ερώτημα «γιατί όχι σ’ εμένα;».

Σήμερα μου αρέσουν οι μικρές καθημερινές στιγμές ευτυχίας. Διαβάζω αστυνομικά μυθιστορήματα και βλέπω παρόμοιου περιεχομένου σειρές στις δημοφιλείς πλατφόρμες. Φροντίζω τα λουλούδια μου και η ζωή με έχει διδάξει ότι όλα ξεπερνιούνται, αρκεί να μην τα παρατάς στις δυσκολίες και στα εμπόδια. Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Μια συμβουλή που ��α έδινα; Να είστε πάντα ο εαυτός σας και ό,τι κάνετε να είναι αποτέλεσμα των δικών σας αποφάσεων. Άλλωστε, το καθετί που κάνουμε είναι στην πραγματικότητα μια ελεύθερη επιλογή.

🔴 Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[gentle-author]

Κάποιες φορές οι άνθρωποι ξεχνάμε την τέχνη. Και δεν είναι κακό να ξεχνάμε πράγματα που και που, εδώ ξεχνάμε τι φαγητό φάγαμε χτες, την τέχνη θα θυμόμαστε; Δεν βλάπτει να ξεχνάμε κάποιες φορές. Αυτό που βλάπτει όμως είναι όταν αυτό το κάποιες φορές ισούται διανυσματικά και αλγεβρικά με το πάντα. Όταν αυτό το κάποιες φορές παραπλανείται από το πάντα. Δεν είναι κακό το να μην ασχολούμαστε με την τέχνη. Κακό δεν είναι, ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει το να μην μας αρέσει η τέχνη (πώς γίνεται να μην αρέσει σε κάποιον η τέχνη ρε παιδιά όμως;). Και προς Θεού, κακό δεν είναι το να μην μας νοιάζει η τέχνη. Ξέρετε όμως τι είναι κακό; Το να απαξιουμε να την ζήσουμε. Τα πάντα γύρω μας είναι τέχνη. Εσείς είστε τέχνη. Οι αισθήσεις μας είναι τέχνη. Ο τρόπος που αναπνέουμε, που νιωθουμε, ο κόσμος γύρω μας, η φύση, τα όντα, το κενό είναι τέχνη. Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο μαγικός είναι ο τρόπος που τα χέρια των ανθρώπων "κουμπωνουν" μεταξύ τους κάθε φορά που αγγίζονται ή πόσο σοφιστικέ είναι η χρήση της λέξης "λευκό" έναντι της λέξης "άσπρο";

Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του μοναδικό δαχτυλικο αποτύπωμα, δηλαδή πως με τα σημερινά δεδομένα, υπάρχουν πάνω από 7,8 δισεκατομμύρια μοναδικά και απαράλλακτα δαχτυλικα αποτυπώματα; Κι ακόμα, εσύ που το διαβάζεις αυτό νιώθεις ασήμαντος; Ενώ στην πραγματικότητα είσαι πιο μοναδικός κι από τον ορισμό της λέξης μοναδικός; Κρίμα δεν είναι να μην αναγνωρίζεις ότι αποτελείς κομμάτι τέχνης;

Δεν ξέρω αν υπάρχει ορισμός για την τέχνη για να είμαι ακριβής. Δεν νομίζω πως υπάρχει, αν με ρωτατε. Αν ρωτήσουμε ωστόσο, την φίλη μας παντογνώστη Google, λογικά θα μας πει πως η τέχνη παίζει σε ένα διάστημα μεταξύ γνώριμων όρων, όπως η λογοτεχνία, η ζωγραφική, η μουσική, η ποίηση, η αρχιτεκτονική... Υπάρχουν χιλιάδες άρθρα και διαλέξεις, όλα αφιερωμένα στην τέχνη και στην επιρροή που έχει ανά ��ον κόσμο. Παρόλαυτα θα επιμείνω και θα πω πως ο καθένας μας έχει τον δικό του ορισμό για την τέχνη. Θα ακουστεί τρελό και παλαβό αλλα πάω στοίχημα πως υπάρχουν πάνω από 7,8 δισεκατομμύρια διαφορετικές απόψεις για την τέχνη. Και λέω πάνω, διότι οι απόψεις είναι άπειρες. Όπως και οι ερμηνείες. Δεν μπορώ να δεχτώ πώς ένα ποίημα έχει μια μοναδική ερμηνεία, ένα αυτούσιο νόημα, όχι. Έχει τόσες ερμηνείες και τόσα νοήματα, όσα οι άνθρωποι που κάποτε έζησαν πάνω σε αυτήν την Γη, όσα οι άνθρωποι που ζουν την δεδομένη στιγμή, όσα οι άνθρωποι που θα ζήσουν και θα ζουν μετά από εμάς, οσα και τα μάλλον υπάρχοντα όντα στους άπειρους γαλαξίες και σύμπαντα που μας περιβάλλουν. Και δεν τελειώνει εκεί, μην επαναπαυεστε. Δεν έχει τέλος. Η τέχνη είναι άπειρη. Τα νοήματά της είναι άπειρα. Ακόμα κι εμείς, άπειροι είμαστε. Γιατί όσο μεγαλώνουμε, καθημερινά ξεκινάμε από την αρχή την ζωή μας. Καθημερινά ξεκινάμε από την αρχή ένα νέο εικοσιτετράωρο που δεν γυρίζει πίσω (αν κι ο χρόνος είναι σχετικός), μια νέα πραγματικότητα με απώλειες ή κέρδη, έναν νέο εαυτό, καλύτερο ή μη.

[fraoula-me-psyxologika]

Χωρίς κανένα χειτ αλλά λες πως δεν ανεβάζεις τις φωτογραφίες σου για να καυλώσεις άγνωστους στο ίντερνετ και χεστηκες και πως το κάνεις για να αποδεχτείς εσύ το σώμα σου (?). Αν το πάρεις πιο αντικειμενικά στην ουσία τα ανεβάζεις για να τα δούμε κάποιοι σωστά ; Είσαι σε μια πλατφόρμα που την χρησιμοποιούνε διάφοροι και κανείς ένα ποστ που θα το δει ένας Χ πληθυσμός (άγνωστος), πολλα άτομα θα καυλωσουν θα σου κάνουν λαϊκς και ούτω καθεξής και εσύ με αυτόν τον τρόπο αποδέχεσαι τον εαυτό σου. Προφανώς δεν είναι κατακριτέο ο καθένας ότι θέλει ανεβάζει αλλά μήπως ο τρόπος για να είσαι καλά εμ τον εαυτό σου δεν θα έπρεπε να είναι αυτός; Αλήθεια χωρίς κανένα χειτ.

δεν αποδέχομαι τον εαυτό μου μέσω του "validation" που παίρνω με likes/reblogs/καυλωμένος διάφορους που σχολιάζουν ο,τι τους κατέβει για το σώμα μου. αποδέχομαι τον εαυτό μου μέσω της έκφρασης της σεξουαλικότητας μου και του ερωτισμού μου (κομμάτια τραυματισμένα και καταπιεσμένα για πολλά χρόνια) με την καλλιτεχνική έκφανση που επιλέγω ΕΓΩ. Δεν έχετε ιδέα τι έχει συμβεί στο καθένα μας στην πορεία της ζωής του, και κάνετε ΕΙΚΑΣΙΕΣ για τους λόγους που ποσταρω αυτά που ποσταρω. Ανέκαθεν μοιραζομουν την τέχνη μου (ζωγραφική/γραφή/φωτογραφία) και την μοιράζομαι ακόμα, πλέον και σε πλατφόρμες του διαδικτύου ( γιατί αυτό είναι το πιο επίκαιρο μέσο επικοινωνίας αυτού του αιώνα) γιατί πιστεύω ότι η τέχνη είναι σαν το γέλιο, σαν το κατούρημα, σαν σαν σαν. Ειναι ανάγκη του ανθρώπου να παράγει τέχνη, και ανάγκη δική μου να την μοιράζομαι, όχι για την επικαιροποιηση ότι είμαι καύλα (αυτό το ξέρω ήδη don't worry) αλλά γιατί έτσι είναι η προσωπική μου φιλοσοφία ως άνθρωπος. Το αν θα με πει κα��οιος Χ στο Tumblr πουτανα γιατί ανεβάζω τον κωλο μου, δεν με απασχολεί ούτε στο ελάχιστο. Είτε καυλωσετε είτε όχι με τις φωτό μου, επίσης δεν με απασχολεί ούτε στο ελάχιστο. Εγώ νιώθω όμορφα που έχω μια πλατφόρμα που μπορώ να μοιράζομαι αυτή την πλευρά μου χωρίς να υπάρχει ΤΟΣΗ λογοκρισία όσο σε άλλες πλατφόρμες. Αυτά. :)

[vassilika]

Mondrian part 1

Video by #vassilika_sarilaki O Mondrian είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μοντέρνας τέχνης και της αφαίρεσης. Υπήρξε συνιδρυτής του κινήματος του νεοπλαστικισμού μαζί με τον Theo van Doesburg και θεωρείται από τους πλέον επιδραστικούς ζωγράφους του 20ου αιώνα. Ο #mondrian  είναι επίσης ένας από τους ιδρυτές του ολλανδικού μοντέρνου ρεύματος De Stijl, και είναι γνωστός για την καθαρότητα των εμβληματικών αφαιρετικών του έργων, που σφράγισαν την καθαρή αφαίρεση του 20ου αιώνα . Απλοποίησε ριζικά την ζωγραφική του για να αντικατοπτρίσει αυτό που έβλεπε ως την πνευματική τάξη που κρύβεται κάτω από τον ορατό μας κόσμο, δημιουργώντας μια καθαρή, καθολική αισθητική γλώσσα.

Στους πιο γνωστούς πίνακές του από τη δεκαετία του 1920, ο Mondrian περιόρισε τα σχήματά του σε γραμμές και ορθογώνια και την χρωματική του παλέτα στα βασικά χρώματα, δίνοντας ώθηση στην καθαρή αφαίρεση. Στόχος του ήταν να αποκαλύψει την ουσία της μυστικιστικής ενέργειας της φύσης εκφράζοντας την ισορροπία των δυνάμεων που διέπουν την φύση και το σύμπαν. Η χρήση της ασύμμετρης ισορροπίας και του απλοποιημένου εικονογραφικού του λεξιλογίου αποτέλεσε μια προσπάθεια ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της σύγχρονης τέχνης. Τα εμβληματικά αφηρημένα έργα του παραμένουν μέχρι σήμερα δημοφιλή στο design και την μαζική κουλτ��ύρα. Το βασικό credo του Mondrian ήταν: «Θέλω να προσεγγίσω την αλήθεια όσο πιο κοντά γίνεται, και επομένως αφαιρώ τα πάντα μέχρι να φτάσω στη θεμελιώδη ποιότητα των αντικειμένων». Το μοναδικό όραμα του Mondrian  για τη μοντέρνα τέχνη αποδεικνύεται ξεκάθαρα στην μεθοδική εξέλιξη του καλλιτεχνικού του στυλ από την παραδοσιακή αναπαράσταση ως την πλήρη αφαίρεση. Οι πίνακές του εξελίσσονται έλλογα και μεταφέρουν ξεκάθαρα την επιρροή διαφόρων κινημάτων της μοντέρνας τέχνης όπως ο Ιμπρεσιονισμός κι ο Κυβισμός.

[badatlove06]

"Εγώ δεν τραγουδάω μπροστά σε κόσμο" τους έλεγα.

Και είχα ξεχάσει πόσο μου αρέσει η τέχνη. Πως δεν ζω χωρίς αυτήν.

Όλη μου η ζωή περιβάλλεται από τέχνη. Η μουσική, το πιάνο, η ζωγραφική, ο χορός. Πως να μην τραγουδήσω μπροστά στους άλλους;

Εκείνη την νύχτα ήμουν τόσο διαλυμένη μέσα μου. Και ήμουν μόλις 15. "Εφηβικος ερωτας" όπως τον αποκαλούν.

Όμως η τέχνη ήταν εκεί. Σηκώθηκα και για πρώτη φορά στην ζωή μου άρπαξα το μικρόφωνο. Και όλα μέσα μου ξανά έφτιαξαν.

Γιατί η τέχνη ήταν και είναι πάντα εκεί. Η μουσική ήταν και είναι πάντα εκεί για εμενα.

Σε όλους μας υπάρχει η τέχνη. Ακόμα κι όταν όλοι φεύγουν, ακομα κι όταν είσαι μόνος, ακομα κι όταν θέλεις να εκφραστείς, ακομα κι όταν σε αμφισβητούν

Δεν είναι αυτά για σένα. Οι μουσικοί είναι φτωχοί. Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ.

Η μουσική ήταν πάντα εκεί για εμένα. Ήταν μέσα μου όταν εγώ δεν την έβλεπα. Όταν οι άλλοι την αμφισβητουσαν και την έδιω��ναν, αυτήν ήταν εκεί.

Ζω και αναπνέω για την μουσική.

Και τώρα που είμαι 20 εύχομαι να γυρνούσα στα 15 και να μην έλεγα ποτέ "Δεν μπορώ να τραγουδήσω μπροστά σε κοσμο"

Για να έβλεπαν όλοι ξεκάθαρα τι είναι η μουσική για εμενα.

Και πως στην μουσική δεν υπάρχουν όρια.

[ectorpantasis]

Στορικό

Άκουσα το κλάμα του γκιώνη και το τριζόνι θυμόν μάχεσθαι χαλεπόν ό γάρ εθέλει ψυχής ωνείται/ Το θυμικό είναι κακή ιδέα να το πολεμήσεις κι αν το κάνεις θα το πληρώσεις με την ψυχή σου,σκληρό να τα βάζεις με το θυμικό κι έχει μεγάλο ψυχικό κόστος Ηρ /

Παφλάζει. Το μωβ κατεβαίνει και σ αρπάζει. Όλοι οι φράχτες παλιά στα χωριά μας ξερολιθιά ήταν Μικρός δοκίμαζα να φτιάξω για καιρό. Η ξερολιθιά τώρα επιτρέπει στα όντα του Θεού να περνάνε ανάμεσα ελεύθερα όπως ο άνεμος που τα μεσημέρια σφυρίζει στις χαραματιές λες και γδέρνεται το σώμα του περνώντας. Εκεί με τσίμπησε κι ένας σκορπιός στα έξι μου χρόνια χτίζοντας

σπάει ρόδι χίλια ρουμπίνια το στόμα σου γίνεται πορφυρό γκρενά, λάμπεις.

ΚΥΚΛΩΝΑΣ

Στου κυμάτου την άφρη κυκλαδίτικα σπίτια ασβέστης στα μάτια

πέτρινο πεζούλι του καλοκαιριού κι αρμυρίκι

τρίζουν οι αντένες στο μαϊστρο φτερό το πανί κόβει τον άνεμο

έρχεσαι νοτιάς. Με κυριεύεις. Είναι η γιορτή σου πολυτονική ,

πίνουμε φιλιά με σαμπάνια ,η παλόμα κάνει φούρλες στα κεραμίδια ,

μοιάζει με τη αργώ που γλιστρά στα κύματα.

Με δυό κυματάκια ο ζωγράφος φτιάχνει τα χείλη σου

άνω κάτω τελεία κι αλλάζεις παράγραφο στο φιλί

Μέσα στην πέτρα αυτό που λάμπει μπορεί να μην είναι κάθε στιγμή θεός ,ή και μπορεί να είναι εκτυφλωτικό. Οι αποκαλύψεις είναι αμφίσημες . Σπασμένη καρδιά, αλλά παρόλα αυτά λυτρωμένη. Δεν έπαθε κάτι που δεν εύρισκε μέσα του ,βύθιζε τις ρίζες του νοείν στο έδαφος της σάρκινης καρδιάς του . Πραγματικότητα θραυσμένη από τη μια μηδέν από την άλλη ένας καθαγιασμένος κόσμος .

Γιατί εκεί που αντικρίζεις το μηδέν εκεί βρίσκεις και το σωτήρι�� . Ο μύθος του μηδενός είναι η λύτρωση κι ας είναι και μέσα από τη διακινδύνευση και το θάνατο .Όπου οδηγεί η ποίηση ,εκείνη και φέρνει πίσω γιατί η Νέκυια δεν έχει αλλιώς. Η θυσία στο βωμό του μηδενός, με αυτομηδενίζω ως ύστατη θυσιαστική θέληση ,ένα ποιείν εντός μηδενός. Αυτό το μηδέν το εξέφερε μέσα στο στίχο ως λόγο και αυτή η νίκη του μέσα στην ήττα.

Ο,τι παρατήρησε ή συνέλαβε ο συμβολισμός,ο κλασικισμός το έφτασε ,το τελείωσε του έδωσε πνεύμα ,και ο ρομαντισμός το υπερέβη ,το ξεπέρασε ,το έκανε πνεύμα εν πνεύματι.Αλλά έκτοτε έτρεξε πολύ νερό στην Πενταποταμία μας , τη σκέψη.

Άλλες εποχές τους έσωζε η τέχνη , και ταυτόχρονα τους συνέτριβε έχει πολλά είδη και ανόμοια από κοράκια μέχρι κανάρια τώρα πια είναι όσες οι πέτρες της θάλασσας και τα βότσαλα μαζί αλλά ο δίσκος πέθανε ,όπως κι ο δίσκος της εκκλησίας όπως τα εισιτήρια του σινεμά. Οπότε οι σταρ πάνε στα αζήτητα, το ίδιο το βιβλίο, το έντυπο. Δεν υπάρχει ανάγκη για δημιουργία σταρ, το κέντρο βάρους μετατοπίζεται κι αυτά είναι συνέπειες.Σταρ είναι πια τα ηλεκτρονικά εργαλεία φβ γκουγκλ κλπ. Ο μοναδικός θεός είναι ο τεχνοθεος. Ο αλγόριθμος επεξεργάζεται ,αυτός δίνει κατεύθυνση στα διαστημόπλοια. Η σίλικον. Ξέρεις πρόγραμμα; Το παίρνεις έτοιμο.Όπως το έτοιμο μπετόν.Όπως παίρνεις έτοιμο και το στυλ σε όλα, ακόμα και τι ακούς τι τρως. Τι οδηγάς. Τι αγαπάς, τι βλέπεις, πως κοιτας, τα γυαλιά τα φτιάχνει ο τεχνοθεος, τα ακούσματα, τα πάντα. “Σαν πέτρες οι μουσικές του στο νερό κροταλιζουν” Αρχικά η τέχνη των λαών ήταν συμβολική.Ο κλασικισμός το έφτασε ,το τελείωσε του έδωσε πνεύμα, ο συμβολισμός αφορά τους λαούς της μέσης ανατολής κυρίως το κλασικό την αρχαία Ελλάδα και Ρώμη,ο ρομαντισμός τους νέους λαούς της μετεπαναστατικής Ευρώπης, ο συμβολισμός ήταν τέχνη των όγκων(πχ πυραμίδες) ο κλασικισμός της μορφής (άγαλμα τραγωδία ), ο ρομαντισμός της εικόνας και των ρυθμών (ζωγραφική μουσική).

Βιολέτες απ το γέλιο σου σκορπάς

που τίναξε η καταιγίδα

των ματιών σου

βοριάς με παρασέρνει

με ρίχνει σε τρικυμίες καρδιάς : ώ εσύ!

Στην αγκαλιά μου έχω τα σύμπαντα ώ εσύ!

Φιλί αιώνιο καλοκαίρι το δικό σου

ήπια όπως πίνουν τα πουλιά

ήπια απ τα μάτια σου ήπια φιλιά/

το νερό ,ειδικά το θαλασσινό, είναι λυρισμός

αυτό κρατά το λα

της σκοτεινής θαλάσσης μουσική

το θα

ανασπάω πρύμνη

για να σε δω στην πλώρη

Ετριξε το σκοτάδι, ένα αστέρι βυθίστηκε στο νότο,η φύση τούς μίλησε,σιωπούσαν πλήρεις,το χάδι ερχόταν απ την καρδιά , θα παραλύουμε τις παραλίες θα σπαέι το φεγγάρι στα κύματα όλη τη νύχτα,τα σχιστά της μάτια με κόβουν χύνομαι στο βυθό της. Όλα είναι αλλιώς χτυπάνε μέσα σου φτερά σε ανυψώνουν θυμικοί θρίαμβοι εαυτού μεμουσωμένα τα σπλάχνα σου ,ερωτεύσιμη γυναίκα όλη ,η κερήθρα σου στάζει τα χείλη φιλούν πλήρη την ευσταλή κορμοστασιά της αγάπης, ερωτική , ιμερόεσσα!

πυκνά πυκνά το αντίδωρο πυκνά πυκνά το χάδι

Στο πέτρινο αλώνι του καλοκαιριού λιχνίζουμε τα χρυσαφιά άχυρα , το σιτάρι πέφτει στα πόδια. Όπως η Σελήνη στο φεγγοβόλημα της σβήνει ολόγυρά της με τη λάμψη της όλα τ αστέρια, έτσι έσβησε γύρω της κάθε θηλυκό ,απροσδόκητο πρόσωπο σπαθί μάτια καθαρά λαμπερά χείλη πορφυρές λεπίδες .

Φέρνει ο φθινοπωρινός άνεμος φύλλα στην πόρτα μου. Με ένα σοφτ μαύρισμα στα λευκά σεντόνια του μεσημεριού που κυματίζουν τον ύπνο της. Κοτσίδες σαν αλυσίδες της Αφροδίτης δένουν γλυκά τον εραστή σαν πλησιάζει .Μέλι ρέει στη μικρή κοιλάδα της πλάτης της. Ο εραστής πίνει βουλιμικά με χείλη που τρέμουν. Θα μιλήσω και για φύλο. Τα μαλλιά της κατακόκκινα της φωτιάς σαν τρεχούμενο ποταμάκι ,καθώς εκείνη τρέχει παράλληλα με το υδάτινο στοιχειό στην όχθη. ΔΗΓΜΑΤΑ ΟΜΟΡΦΙΑΣ Το φως δεν πιάνεται με τα χέρια. Κάνε μια βουτιά και φέρε μου το βάθος. Όπως σε πολιορκεί το κύμα. Όπως ρωτάει η θάλασσα το κορμί σου. Στην άκρη του γιαλού το θαύμα έρχεται από παντού. Η ύλη εξάλλου είναι ό,τι πιο σκοτεινό. Ο έρωτας δεν τελειώνει δεν έχει γρήγορες απαντήσεις αυτό ίσως και καθόλου, ερωτήσεις μόνο. Κι όσο πιο βαθιά βλέπει τόσο πιο καίρια η ερώτηση. Η βαθύτερη ποίηση είναι σιωπή ,αίνιγμα η τέχνη, από τη θάλασσα που ρίχνει το δίχτυ της, σταγόνες αντλεί κι ας είναι χρυσό το δίχτυ. Κάτι σαν από σταφύλι μαυροστάφυλο θα βάψει τα κορμιά στο χρώμα του μούστου ,μεμουσωμένα μεστωμένα ελευθερωμένα. Εκεί που κάνει δασεία τ' αχειλάκι σου και κατσαρώνει το γέλιο σου αχτένιστο.

Ό,τι και να μας συμβαίνει συμβαίνει πάντα μέσα στην περιφέρεια του καιρού. Ποτέ άκαιρα.Σ' αυτά τα πλαίσια είναι που κινήθηκε ο Κάλβος φίλος του Αρμένη Βράϊλα ,και γι αυτό παρόλες τις αντιξοότητες άντεξε, και σε προχωρημένη ηλικία ξαναπήρε το δρόμο της ξενιτιάς (όχι όμως για κείνον που ήταν φυγάς θεόθεν και αλήτης). Ο έρωτας είναι μια μεταφορά .Κι η λογοτεχνία το ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον, ξεφλούδισαν το φιλί σαν σύκο πέταξαν τις φλούδες και ρίχτηκαν στη γλυκειά του σάρκα.

Στορικό

Το ξέρεις ότι το νερό των ωκεανών γεννήθηκε τη στιγμή του μπιγκ Μπαν; Η θαλάσσια σπίθα παράγει μόνη της φως ,αρχέγονο φως, που δημιουργεί φαινόμενο παρόμοιο με το σέλας τη νύχτα ; Στο λέω γιατί και με την κρούση δύο λίθων μέσα στο σκοτάδι παράγεις φως. Δεν πάω πουθενά είπες; Κι όμως , γυρνάω γύρω απ' την ψυχή μου σχεδόν σύμπαν χαζεύοντας την ουρά ενός κομήτη και τα χρυσά μαλλιά σου. Με ξερολιθιά και ξερό ψωμί ,χορταίνει ο έρωτας . Με ξερολιθιά και ξερό ψωμί ,χορταίνει ο έρωτας. Ξαφνικά ένας κεραυνός σκίζει το στερέωμα σε νύχτα βαθιά. Αυτό κάνει ο έρωτας, αλλά στην ψυχή. Συμβαίνει.Ο τόπος του είναι μυθικός. Οι εραστές παραδίνονται αντιστεκόμενοι. Μόλις εισέλθουμε στην ενδοχώρα του θα μας κυριεύσει η γλώσσα των ερασ��ών. Πιάνει την ψυχή αλλά τον μιλάει το σώμα. Τα σώματα συνομιλούν πριν από μας για μας. Δαγκωματιά ψυχής είναι. Η ψυχή όταν αισθανθεί το πλησίασμα τρέχει να απαχθεί σαν την ωραία Ελένη κι ακόμα παραπάνω, απάγεται με όλα της τα χρυσαφικά. Κι ανοίγει η ψυχή το χρυσό κουτί της. Χύνεται μέλι. Ανοίγεται κάτι που δε γνώριζε πριν.Το διαισθανόταν. Ήταν δικό της. Τώρα το έχει δίνει και περισσεύει. Και της δίνεται όλο. Διψά την επιθυμία του. Γίνεται η επιθυμία της επιθυμίας ,χείλη που πλησιάζονται όλο δίψα.Είναι όλη σκίρτημα. Πολλαπλασιάζεται η δίψα. Διψά να τον ξεδιψάσει. Η ψυχή είναι τώρα όλη πάνω στα χείλη, εκεί φανερώνει τη βαθύτητα της. Είναι ωκεάνεια η επιθυμία το ερωτικώς φρίττειν. Πόθος ανηλεής. Ίμερος. Κορύφωση βάθους ,βένθος. Η ψυχή ξέρει. Όσο το σώμα ασπαίρει σπαρταρά αγγιστρωμένη, η μαλάγρα των ματιών την παρασέρνει στα άπατα. Θέλει βυθό. Επιθυμώ την επιθυμία σου ,λέει η μία ψυχή στην άλλη. Τα χείλη σκιρτούν ποθώντας ποθούμενα. Κι αφήνονται στου πόθου τα χέρια. Χάδι και ψίθυρος. Κοσμογονία , η μαλάγρα είναι στα σκοτεινά του πόθου μάτια ,μάτια ελαιώδη άπατα όπου βουτάνε οι εραστές κυριευμένοι από τις ερωτικές θηλυκές λαγόνες.

Στείλε μου τα μάτια σου να κοιταχτώ Τα χείλη σου να μιληθώ Το στόμα σου να ερωτευτώ Το σώμα σου να εκτιναχτώ Την ψυχή σου να δαγκωθώ

Ο έρωτας που μας λύνει τα μέλη, κατέφτασε μας συγκλονίζει

Ο έρωτας ξετινάζει τα μυαλά όπως ο λυσώδης βοριάς ξεμαλλιάζει τις βελανιδιές στα βουνά όταν ρίχνεται καταπάνω τους με ορμή,

μένει ατάραχη κι απολαμβάνει τη θαλασσοταραχή στο κεφάλι μου.

Έγραψα της αγάπης τις κραυγές όλα της τα φωνήεντα.

Ζαλάδα; Πες μου για τη ζαλάδα . Καθώς τα συντόνιζε ο άνεμος και το κύμα, άκουγα τη φωνή σου σ ένα κοχύλι. Έγραψα της αγάπης τις κραυγές όλα της τα φωνήεντα Καθώς τα συντόνιζε ο άνεμος Και το κύμα Άκουγα τη φωνή σου σ ένα κοχύλι. Τώρα έχουμε περάσει πέρα απ' το γιατί. Είμαστε ήδη. Από το χάος θα γεννηθεί ένα αστέρι ,ο πρώτος πρώτος απ' τους θεούς που ξεμύτισε από το χάος ήταν ο έρως .

Μενεξελιά τα είπαν κάποτε αυτά τα σύννεφα .

Στέκονταν η ψυχή σαν ξωκλήσι σε ακρωτήρι που το πέλαγος τη μια του έριχνε το κύμα σαν μαστίγιο την άλλη σαν χάδι

Παφλασμός και Φλοίσβος και την άλλη τυφώνας Μας τύλιξε γαλάζιο σιωπή και άφατο

Ένα τραγούδι που ακουγόταν μακριά τσίμπησε την ψυχή μας με τη μελαγχολία και τη νύχτα του.

Ο μύθος δεν είναι κάποιος που δεν γνωρίζει το δρόμο του ούτε ανήξερος,ψιθυρίζει ο Εμπεδοκλής.

Κοριτσάκια στις παραλίες με άσπρα καλτσάκια φτερουγίζουν δίπλα στου αρχαίου ναού τα μάρμαρα σαν αγριοπερίστερα που ξέφυγαν από στίχο του Ανακρέοντα

φούμαρα τον έρωτα σκονάκια μαθήτριας με μπλε ποδιά αρχαίας μελαγχολίας μαθήτρια με άσπρα καλτσάκια σαν αγριοπερίστερα στον αρχαίο ναό κάτω από τα μεθυσμένα βλέφαρα του Ανακρέοντα τρεκλίζει το λυρικό όνειρο/

φούμαρα τον έρωτα σκονάκια μαθήτριας με μπλε ποδιά αρχαίας μελαγχολίας

αφίλητα κορίτσια με άσπρα καλτσάκια σαν αγριοπερίστερα που ξεναγούν οι αποπλανητές τους δάσκαλοι στον αρχαίο ναό

κάτω από τα μεθυσμένα βλέφαρα του Ανακρέοντα τρεκλίζει το λυρικό όνειρο

μυστικό κοχύλι την ανεβάζει κάθε νύχτα στον αφρό η ένταση περνάει στα χείλη αφήγηση από την αναδίπλωση της νύχτας σπασμένο ρόδι στο στόμα σου σάρκινο βελούδο / φιλί σαν προσευχή δεηθώμεν φως θεοφάνειες φιλιών

βουτάω στο σταυρό σου στη δόξα σου εν υψίστοις ανωκάτω κωπηλατώμεν στας καρδίας μετά αλχημείας αιμομιξίας ερωτικής μαγγανείας κι όλα τα μαγικά.Στο ημίφως στο ημίγυμνο έρωτες ανάβουν,το άλλο μισό ανήκει στο μισοσκόταδο,πλέχτηκε άνεμος στα κλαδιά

Από μακριά, από κοντά ζεσταίνει μην πω καίει ,η ζωή είναι πάντα ζέον ζών μα το κενό είναι προβολέας παλμικό κύμα που σαρώνει τις οθόνες τις επιθυμίας κι η επιθυμία επιθυμεί στα κορμιά που αλλιώς δεν μπορούν να δουν είναι σκοτεινά εκεί κάτω η επιθυμία τα ενώνει και ριγούν οι επιδερμίδες το πιο βαθύ του σώματος και σε παίρνω για τα βαθιά πρώτιστον μὲν Ἔρωτα θεῶν μητίσατο πάντων. ... οὕτω καλῶς οὔτε τιμαὶ οὔτε πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο οὐδὲν ὡς ἔρως. λέγω δὲ δὴ τί τοῦτο;

Αλλεπάλληλες οροσειρές και μου καλύπτουν τη γραμμή του κορμιού σου τα κόκκινα διατυμπανίζουν τη μαχητική τους ετοιμότητα Στιχάκι ερωτικό:Στη λίμνη με τα νούφαρα να σε είχα να σε φούμαρα Να σε φουμάρω άφιλτρη γιατί είσαι σέρτικο θηλυκό

Δίνω από το υστέρημα μου Η ζωή γύρω μας όπως και των καθηγητών τα πρόσωπα είχαν όψη σκληρή σαν τοίχος .Ο δρόμος δεν είχε θέα παρά εκείνη που διέσχιζαν τα πόδια μας, δεν υπήρχε ορίζοντας παρά λίγος τόπος όσος έπιανε η αύρα των επί της υποδοχής. Η μόνη εμπειρία που θησαύριζε το ταξίδι ήταν η κούραση που διέσχιζε την απόσταση από δώ εκεί. Δεν υπήρχε ορίζοντας μόνο ,λίγος τόπος όσος χώραγε στο παιχνίδι τις δουλειές τις αναδουλειές.Τα υπόλοιπα τοίχος .Σκληρός σαν πρόσωπο ιδεολόγου πρόωρα αποστεωμένο. Σκληρός στα το πάτωμα που νανούριζε όλη νύχτα του κοιμισμένου το μάγουλο. Ένας τοίχος που όσο περνούσαν τα χρόνια και ρίχναμε μπόι, κόνταινε χόντραινε μαύριζε γέμιζε μούσκλια κι από γίγαντας γινόταν καχεκτικό πράμα μέχρι που ρειπώθηκε και τον σκέπασαν αγριοσυκιές και βούζια. Απουσία και σκιά αδερφώθηκαν .

Στα πανεπιστήμια των Κενταύρων κάτω από τις οξιές και τα δασιά τα δάσα ,μαθαίναμε για τις περισπωμένες τους εξάντες . Μας πυρπολούσαν τα μάτια της δασκάλες που μάς δασκάλεψαν τον προάλλες λουλάκια ία στις μασχάλες χύνουν τα μάτια της, λάβα η γλώσσα της .

Όταν χαλάσαμαν,έλεγε η Τρισεύγενη ,και εννοούσε μετά το σαραντατρία που άρχισε η καταδίωξη τους από τους τουρκαλβανούς της ξίλια, και πέρασαν πίσω στα Σκάπετα στην προστασία του ορεινού ελληνισμού με τα αντάρτικα της αντίστασης

Κοιτάζοντας πίσω η ζωή μας μοιάζει όλο και πιο πολύ με ιστορία,μόνο που είναι γραμμένη από διαφορετικούς ιστορικούς κάθε φορά γιατί τα γεγονότα σταθμοί όταν επιχειρεί η μνήμη αλλάζουν.

Ό,τι από την πραγματικότητα παραλαμβάνει και περιλαμβάνει ο συγγραφέας,αλλά και κάθε φιλόδοξος του επιστητού, μπορεί να παρασταθεί με μια διακεκομμένη γραμμή."Στη μάχη συχνά σώζει την κατάσταση μία μόνο αναπνοή". Ο.,Ιλ.

Τι κάνεις αυτούγια τώρια χαλασιά σου για τεσένα τόηφερα; Πάρε νά'χεις .Και του εκσφενδόνισε μια κοφτερή πλάκα που τον ηύρε στο υνιακό. Ποτάμι το αίμα .Εκεί έμεινε . Οι χωριανοί το συγκάλυψαν .Καρδιακό είπαν εγκεφαλικό είπαν .Το θέμα είναι ότι τον ξέκανε τον καλοκάγαθο Σ. Της άφησε τ' όνομα και δύο θεριά παιδιά .Βαθιά στα μάτια της στάθηκε το έγκλημα για όλη της τη ζωή ,όμως φόνισσα δεν την είπε μπροστά της κανείς ,κι ας μην έφυγε ποτέ το σχόλιασμα απ' το χωριό .Πικρό ανάθεμα των συγγενών του Σ.

Πάντως στα ημερολόγια του ο Ντοστογιέφσκι τους ανασταίνει κανονικά στο μνήμα τους . Κι ο Μήτια δεν άντεξε κι ένα βράδυ τον σήκωσε απ' το μνήμα το γεροΛηστή λίγες μέρες μετά το θάνατο του για να το δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν του γιου του που δεν είχε προλάβει και κείνη τη μέρα ήρθε με άδεια από το στρατό .Ποτέ πεθαμένος δε μου γύρισε κουβέντα.

κλειστός ουρανός για σήμερα, κινηθείτε χαληλοτάβανα -κάτω απ τα ελάτια βόσκουν τα ελάφια.

Εγώ θα'λεγα ότι το πιο χαρακτηριστικό του σημείο ήταν που έμοιαζε με μπάλα. Ο Μαραντόνα ήταν η μπάλα, και του έγιναν όλα τα χατίρια της μπάλας, όλοι έπαιξαν μαζί του όπως παίζει ένα παιδί ολομόναχο με τη μπάλα του,.. ήταν ίδιος φάτσα σουλούπι ,αλλά στράφηκε άλλού γιατί δεν ήταν αλάνι σαν τον Ντιέγκο. Μόν Ντιέ ,μικρέ θεέ. Δεν ήταν τόσο η ηθική ποιότητα όσο η στόφα . Η παιδιά και το εγχειρίδιο . Κατά την κλίση η κλάση .

πήρες το πλατύ πινέλο κι έσυρες λευκό ,ποσειδώνες τα κοχύλια στήνουν Π πλωριό. Η γύμνια σου η ομορφιά χείλια μαχαίρια πορφυρά μην κοκκινίζεις ,σε θέλω δοτική στον ψίθυρο ,τη φωνή σου που καλεί με βραχνάδα αγάπης Ήταν το φεγγάρι που σου έριχνε κλεφτές ματιές να ζηλεύω κι είχε γίνει όλο ένα μεγάλο φωτεινό μάτι κι ήθελα να το δω στα μάτια σου μέχρι το τέρμα το τερματίζω στην πίστα του φιλιού μας κι όταν νύχτα σε δίνει γυμνή κάτω από το μαύρο φόρεμά της είσαι όλη δικιά μου όλη! ολόγυμνη.

*

Μέσα απ' τη στάχτη λάμπει �� αλήθεια σου δωρεές στάχτης σε μάς ,χαρισάμενη. Είσαι η αδυναμία της μέρας πριν της παρασταθεί το φω��, είσαι λυκόφως μέρα που χάνεται και μέρα που έρχεται. Να προσεχτεί εδώ η ανύψωση στα δύο πόδια που στην ουσία δημιουργεί τα πόδια-και τις διαστάσεις, το τετράποδο έχει το πάνω στην πλάτη του, ο δίπους στην πλάτη το πίσω. Ο άνθρωπος με το να σταθεί στα δυό του πόδια ,δεν ελευθέρωσε μόνο τα χέρια αλλά προπαντός τα μάτια και όλο το σώμα, έδωσε προτεραιότητα στα σπλάχνα ,και ελευθέρωσε τις διαστάσεις ορίζοντας άνω κάτω πίσω ,όλο τον επιρρηματικό και επομένως υπαρξιακό τόπο. Πρόσεχε! Θέλοντας να παρακάμψεις το εγώ ,δεν θά 'χεις πού να στηρίξεις τον κόσμο.

Σημαίνει να πιαστείς από τα βάθη και ύψη από τη γλύκα του όντος ,τα αλίκτυπα πελάγη τις λαγόνες τους,τη γλύκα τους όντως,την όντως γλύκα.Ενάντια στη δυναστεία των Βαρώνων το είναι δεν περνά,είναι.

Θάνατος και ανάσταση παράγονται εντός του νύν. Στους μεγιστάνες της σκέψης ,τους φιλοσόφους δηλ, εκείνο που διαβάζεις δεν είναι άλλο από φιλοσοφία και μόνο φιλοσοφία.Τίποτε λιγότερο.(Αυτή η “καμπύλη του χώρου” ίσως είναι η παρουσία το θεού.Ε.Λ.) Επειδή ο Πλάτων δεν έκανε καμιά έκπτωση στη ζήτηση του Όντος.Είναι η δόξα του Φιλοσόφου.Με την ιδέα του μας εξάπτει. Μου βγαίνει επίθεση διαβάζοντας το “Είναι και Χρόνος” .Δεν παραλύω .ο γρανίτης συντρίβεται της πλάκας των ηθών.Το διαγραμμένο ίχνος του “ού φονεύσεις” αχνοδιαφαίνεται κάτω από τις ερπύστριες.

Το Είναι των Είναι.

Πλάθοντας το γρανίτη του Βαρώνου σαν ζυμάρι τα υλοπάτια ραγίζουν κάτω από το βήμα της αστραπής. Η τεχνική με την τεθωρακισμένη θωριά της είναι σαν να αποσκορακίζει τον Βαρώνο του Όντος,το πολεμικό είναι,ο ατμός των όντων ,η βιάση στη βράση του σίδερου. Στη φιλοσοφία δεν θα απαλλαγείς από το σύνδρομο του Θρασύμαχου,αλλά από την κρυπτότητά του.Η καλωσύνη αρνείται να ξυρίσει ένα λιοντάρι. Ο Λετονός στοχαστής μετά το Άουσβιτς είναι μια τεταμένη χορδή,μια ψυχή που το διαρκές φτερούγισμά της θυμίζει τη λιμπελούλα πάνω από τα νερά του Αχέροντα,εφήμερον είδος τί αγωνιάς;Αλλά προέχει το φιλοσοφείν.Αυτό δοξάζει.Είναι δουλειά της ίδιας της φιλοσοφίας να βρει δρόμο στα αδιέξοδά της,γιατί είναι η πιο έξυπνη,και ράβεται μόνη της την υψηλή της ραπτική.12.12.13

Ο μειλίχιος Λεβινάς,είναι η απάντηση στους απανταχού Σεστώβ και Θρασύμαχους.Φιλοσοφώ θα πει ��ίμαι Σωκράτης.Η Αθήνα είναι η αιώνια δόξα της Φιλοσοφίας ,προς τιμήν του.

*

Πρέπει να πιστέψεις κάθε λέξη σε αυτούς που επιλέγεις. Η μορφή δεν είναι μίμηση ,είναι, αυτή λύνει τα χέρια, σου κλείνω το μάτι αρχίζει το πάρτυ

Piero della Francesca Γέννηση .Το φως έγινε ζεστό γήινο σαν το άχυρο στο στέγαστρο ενανθρώπισε.

Αχ στην Τασκένδη δουλειά στον τόρνο και στο γιαπί νοστάλγησα αφέντη, πίνω να ξεχαστώ λίγο αψέντι ,κι αποκοιμιέμαι πάνω στο μιστρί ,με τον τρόπο των μεθυσμένων πιερότων που έχασαν το μπιμπερό των .Και στη φουφού του καστανά στάχτη να γίνεις σατανά .

Μου το πουλάς; Δέκα ευρώ έχω, ν' αγοράσω πέντε λεπτά σου δε φτάνουν. Και εκεί που δεν πίνεις γιατί σου λείπει το φεγγάρι, να γράφεις σαν να είσαι πολιορκημένη όπως η Τροία.

Ο ουρανός με μια ουλή από ήλιο ,μέσα απ' αυτή την ουλή σαν πύλη μετέχουμε του φωτός . Κίτρινες δίνες κυματισμοί του μωβ .Στο μπλε του ουρανού πορτοκαλή ουλή σαν πύλη ξερνάνε φως οι μελανές κηλίδες.Αυτός ο έβενος είναι καμιά φορά ρευστός λίμνη του Πόε του Κάλβου ηλιαράχνη ,διαχρονική Νέκυια . Τώρα που βρήκαμε τη γλώσσα μας χάσαμε τα λόγια μας .Άλλη Πόλη δεν είδε στα κράσπεδα της τα στρατεύματα της να παρελαύνουν μετά τη μάχη νικηφόρα τόσες φορές

Ήσουνα λαμπερός Αυγερινός λάμπεις τώρα στους νεκρούς ανάμεσα Αποσπερίτη ./ψηλαφώντας γνωρίζουμε το πρόσωπο της νύχτας και όλα είναι τόσο φανερά που τα μάτια τα χάνουν ράβω στο στόμα τις λέξεις που ξηλώθηκαν από τα ρεβέρ της ύπαρξης η λέξη η λέξη μπορεί να πει τη νύχτα αυτή η λέξη " αέρας βροχή τα σκοτωμένα φύλλα γέμισε το ποτάμι χάλκινους λυγμούς " .

Θα βρεις την πηγή πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα όπως η πέστροφα.-Βουτώντας γρήγορα στις βαθιές σκέψεις όπως στις κρύες πηγές και βγαίνοντας γρήγορα .-

*

"κάθε ἀπόφαση τὴν καθοδηγεῖ ἡ ἀλήθεια τοῦ Περιέχοντος" το Περιέχον είναι εξέχον όρος και έννοια στη φιλοσοφία του K.J.

"Στὴν ἔλλογη ἐπικοινωνία ὑπάρχει μιὰ κοινὴ ὑπεροχὴ ὅλων, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ προσδιοριστεῖ παρὰ μόνο μέσα σ' αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ἐπικοινωνία" αυτό εδώ είναι το έκτακτο της συνεισφοράς του K.J.: κοινὴ ὑπεροχὴ ὅλων. Η επιστήμη χωρίς το μύθο πάει φούντο,η γνώση είναι απαραίτητη όμως δε λυτρώνει,αυτό το κατορθώνει μόνο τ�� νόημα δηλ ο σκοπός, που δίνει κατεύθυνση στην πράξη μας ,στην ζωή.

Το κακό δεν το πολεμάς γιατί φουντώνει,πολλαπλασιάζεται, όπως όταν κτυπά μπαρούτι πυροκροτητής,μόνε το δείχνεις και μόνο του πέφτει ,όπως η σφίγγα,και βουβαίνεται, και πάει στο καλό.

Η προσευχή από το αρχετυπικό της ξόρκι,αρέσκεται τις προστακτικές,είναι η ευκτική μας μοίρα,δες πχ την Κυριακή προσευχή, δος άφες ρύσον ,Δεν έχει αλλο τρόπο ο άνθρωπος να υπαινιχθεί τη μοναξιά του ενώπιον του κόσμου που τον φέρει όπως το σαλιγκάρι το καβούκι του,δεν έχει παράξενη ομοιότητα ο κοχλίας με τους γαλαξίες;

Σελήνη μου απόψε Μα πόσο κρύο το ασήμι σου στάζεις πάνω στις στρώσεις του χιονιού ;Κι αργοκινείται το σκοτάδι μέχρι το πρωινό .Τάχα κρύβεις ελλείψεις απουσίες λησμονημένα;Τι στάζεις πάνω στον πόνο αυτό. Οι ταγμένοι στο ρήμα ψυχανεμίζονται τα έσχατα γιατί ατάραχα κοιτάζουν το αγκάθι στα πλευρά της ζωής, τον άνεμο που φυσάει πάνω από τους κέδρους του δάσους φέρνοντας εδώ τις ιαχές από τις πολεμίστρες και τη σφαγή σαν μουσική. Το τραγικό σχίζει τις σελίδες της παρωδίας κι ό,τι απ' τα λόγια πάει χωλαίνοντας παριστάνοντας τον τραγωδό ενώ η μάσκα τού έχει πέσει. Σαν να παίρνει εκδίκηση από την ιστορία ο ταύρος του Φάλαρι. Αν δεν οδηγηθούμε στα αρχέτυπα,θα χάσκουμε στα μεταμυθολογικά όπου οι αναπλάσεις είχαν τη στρατηγική τους στους τραγικούς και στα νεωτερικά χρόνια, ο ελληνισμός είναι σύνθεση πελασγικών ήτοι αγροτικών πληθυσμών(θηλυκό στοιχείο,γυναικειο ειρηνικό χθόνιο και ποιμενικών λαών κατακτητών Δωριέων Ολύμπιο στοιχείο πολεμικός λαός. Οι κοσμογονίες να θεωρούνται κάτω από αυτή τη διάπλαση .Με αυτή την έννοια οι θεοί που ανέβηκαν στον Όλυμπο μοιράστηκαν τις θέσεις απώθησαν δε το χθόνιο .Κι ακόμα έχουμε τη χριστιανική μετάπλαση, και ας τη διακριβώσουμε στο δημοτικό τραγούδι,όπου εκεί χτίζεται ο νεώτερος Έλληνας και συνακόλουθα ανατέλλει ο νεοελληνικός πολιτισμός. Δεν μου αρέσεουν οι προσλήψεις οι άπλαστες και σκληρημένες ,αυτή η αρχαιολατρεία των απαίδευτων άλλο είναι η αρχαιογνωσία,αυτή πιάνει μέχρι τον Παπαδιαμάντη και βάλλε,και ακόμα καλλίτερα η φώτιση

Η αγάπη μου γαλάζιο φεγγάρι Η αγάπη μου με ζεσταίνει μήνα Φλεβάρη Η αγάπη μου κεντησε χρυσό μαξιλάρι Η αγάπη μου ρόδινο φιλί

Ήριννα: φοινίκεος αιδώς δρύπτει μ' άμφιχυ/κατακόκκινη αιδημοσύνη με ��ατατρώει ολόγυρα/(με τριβελίζει γύρω γύρω). Οι πέντε κανόνες της Τέχνης: Τάξη. Ισορροπία. Ενότητα. Αντίθεση. Αρμονία.

Η νύχτα προχωράει το κρύο έξω σφίγγει η αγάπη αγκομαχάει σου χ.. στο λαρύγγι

η ψευδής συνείδηση όταν ενδύεται ταξικό πρόσημο δεν αντιλαμβάνεται τη δολοφονική της φύση τα ερείπια περιφέρουν το σαρκίο των ξύλινων λόγων τους

Αν γίνεις η πόρνη του θα ναυαγήσει στο κρεβάτι σου. Λες το σαγαπώ με την περισπωμένη γραμμή των χειλιών σου να ριγεί .Η προσπάθεια που καταβάλει η ερωμένη να ξεχάσει, είναι απείρως πιο μικρή από την προσπάθεια να ξεχαστεί από την εραστή της .Κάθε έρωτας νησί είναι. Μοναδικό. Και γύρω άγρια. Κύματα.-Κείμενα για μέθυσους

σήμερα διάβασα κάπου "ελαιόμαυρα μάτια ". Μου αρέσουν επίσης μαβί της ελιάς στα μάτια ,τα ελαιώδη και άπατα, ιδανικά για να φουντάρεις ,άβυσσος οι λαγόνες. Άνοιγε ο κόσμος να περάσεις

Στις θύελλες των ψυχών κατάρτι το κυπαρίσσι τ αψηλό

Η θέληση να φτιάχνεις χρυσάφι είναι η αλληγορία της επιθυμίας. Οι βαριές της λαγόνες έχουν βρει ανάπαυση στα λευκά σεντόνια της ύλης ,της κλίνης ,στο απέραντο μέλαν της ύπαρξης που την τυλίγει Πίνακας: Nu couché (Modigliani,1917). Ο Μοντιλιάνι είχε την αίσθηση του απτού, του γλυπτού, τον έθλιβαν οι βαριές λαγόνες. Έπαιξε με το μάρμαρο το εξαέρωσε ,κράτησε τις διαστάσεις της επιφάνειας ,και το βάθος της .Το πινέλο του χάραζε τα περιγράμματα, φυσικά τις καμπύλες , σαν σμίλη .Το μάτι του ήταν χάδι. Είχε την ακρίβεια της τέχνης ξεγεννούσε θηλυκότητες τα γυμνά του έχουν ύφος γυναίκας.

αυτή εδώ τη γέννησε ο Μπερνίνι σάρκα απο μάρμαρο υγρότητα ,πάλλουσα επιφάνεια(η Προσερπίνα) η καθ ημάς Περσεφόνη και πήρε σάρκα ο λόγος και ετεκνώθησαν θεοί στα νεωτερικά ήθη με ρόκ ανταύγειες λύθηκαν οι φωνές, εκεί είναι και το μοναδικό μας ταξίδι έλεγε ο Ρίλκε γιός της μούσας και ζητιάνος ο ποιητής

είναι λοξίας έτσι ήταν πάντα έτσι μας παρέχει μια πιο πυρακτωμένη εμπειρία της ύπαρξης γιατί εν τω μεταξεί έχει μετατοπιστέι η πραγματικότητα,και μόνο οι ασκημένες και οξυμένες κεραίες πιάνουν τα σήματά της αυτό που λέγεται μαντεία του πραγματικού, θέλει νωπή πληγή να νιώθεται η ύπαρξη μην πιάνει κρούστα Φιλοκτήτης στη Λήμνο

ο νεορεαλισμός πχ οι νέες του εικόνες,δεν ��πορείς να τη δεις την άβυσσο αν δεν πλησιάσεις τα χείλη της (για όποια χείλη κι αν πρόκειται) αν ο ποιητής ο διανοητής χτίζουν στα χείλη της αβύσσου ,ο άγιος χτίζει στο στόμα της πχ Άγιος Οιδίπους

"Επεξεργαστείτε τη φύση σαν να ήταν κύλινδροι, σφαίρες, κώνοι..." έγραψε ο Σεζάν σ' ένα του γράμμα. Τα έλεγε αυτά ,γιατί είχε σίγουρο το τετράγωνο του τελάρου, μια σίγουρη φυγή στη γεωμετρία ,αλλιώς που να στηρίξεις το χρώμα;Αυτό που τον έσωζε,ως ζωγράφο της γαλατικής σχολής ήταν το Cogito ergo sum,γιατί από την κορυφή αυτής της πυραμίδας επέβλεπε η παρισινή σχολή που είχε τα ηνία των τεχνών ,επέβλεπε στα πέρατα ,και ύψωνε το διάφανο κρύσταλλο της λογικής τάξης.

Με την απόλυτη αυτή τάξη μετά,κάνεις ότι θέλεις με το χρώμα.Ακόμα ζωγραφίζεις κι ένα σεντόνι σαν κάτι που δεν είναι ασύνηθες στας εξοχάς των τοπίων δηλονότι ένα χιονάκι κάτω από τις νεκρές φύσεις των οπωρινών μελωδιών (Προπαντός δουλειά,όχι θεωρίες! Οι θεωρίες καταστρέφουν την τέχνη!)>Έτσι γίνεται κανείς πρόδρομος του κυβισμού και αρχηγέτης της σύγχρονής τέχνης,θέλοντας να φτιάξει ένα έργο απόλυτα κλασσικό,αλλά εκ του φυσικού!.Μήλα!Πόσα μήλα στους καμβάδες του!Και ανάσαινε τον κόσμο στο ένα μήλο!

θάλασσα έλουζε την ψυχή χρυσή πυρά κι ίδρώς το σώμα

το γλυκό σου μπαλκονάκι βλέπει αιγαίο

ξεράγκαθο στεγνή πέτρα αγριελιά το κορίτσι της μάνης με το ξανθωπό μπαλκονάκι που προεξέχει στο μυρτώο λουσμένο αρμύρα

Τι μου κάθεσαι και κλαις λάσκα κι έρχεται ο καφές

Όταν δια βίου προετοιμάζεις τον καιάδα του κόσμου πρέπει να ξέρεις ότι την καίρια στιγμή ο χρόνος δε θα είναι δικός σου κι η μοίρα θα σε καταπιεί.

ποια νερά κυβερνάς πες μας κι εμάς

αιμοδότης της ελπίδας

ρόγα μαυροστάφυλη γεμάτη αύγουστο πιπιλάνε τα καψερά χείλη

το κακό και ο πόνος ζητάνε το θεό ,βιώνουν πιο βαθιά την απουσία του ,αποθωντας το υπερεγώ, το εγώ τελικά, καθίσταται ο αδύναμος υπερασπιστής της εαυτότητας

αύρα ξεχύνεται απαλή της τέχνης ίνδαλμα θέλω την αγκαλιά σου στο θρόισμα των ευκαλύπτων

δεν πρέπει να κοπούν οι καρποί των χεριών μόνο των δέντρων κι ίσως από το σώμα του έρωτα κάποιοι καρποί λαμπεροί σαν κίτρα που λάμπουν στα στήθη των κοριτσιών/δεν είναι κύκλοι στο καβούκι μήτε τετράγωνα σκακιού μπορεί να είναι κύκλοι γύρω απ’ τη μέση σου η ένας γαλαξίας γύρω απ’ τη μέση της σκοτεινής νύχτας σαν κλωνάρι με μαργαριτάρια/ περίπου για να κάνουμε τον περίπλου/ να ταξιδέψω γύρω σου/

στρίβω το νόμισμα κι ό,τι κάτσει σαλιώνω το δάχτυλο και γράφω ένα κύκλο στον αέρα από κει να περάσουμε πέρα/ κι αν πέσει το νόμισμα κόχη στα ύψη θ ανέβουμε του όχι σαν που το φτύσιμο διαγράφει την κυκλική τροχιά

" κόβοντας το μελτέμι οι οπιούχες ρώγες τους πώς αφιόνιζαν πώς αφάνιζαν" !

να σε ψήνω πάνω στο βράχο και να βουτάς για να σβήσεις το χάλκινο απ' την παραφορά χρώμα σου, κύμα το φιλί ώσπου η ακτή να υγρανθεί.

Με το γρυ και γρυ ο γρύλλος μου πριονίζει όλη νύχτα σκοτάδι και το πετάει στα τάρταρα

Μέχρι να σε δω στο φως γαλούχισε με στη γλύκα σου

"Το πνεύμα ευπλοεί όταν ναυαγεί" . Σπασμένη καρδιά ,αλλά παρόλα αυτά λυτρωμένη. Δεν έπλαθε κάτι που δεν εύρισκε μέσα του ο Χ. βύθιζε τις ρίζες του νοείν στο έδαφος της σάρκινης καρδιάς του .Πραγματικότητα θραυσμένη , απ' τη μιά μηδέν απ' την άλλη καθαγιασμένος κόσμος . Γιατί εκεί που αντικρίζεις το μηδέν εκεί βρίσκεις και το σωτήριο. Ο μύθος του μηδενός είναι η λύτρωση , κι ας είναι και μέσα από τη διακινδύνευση και το θάνατο .Όπου οδηγεί η ποίηση ,εκείνη και φέρνει πίσω γιατί η Νέκυια δεν έχει αλλιώς. Με αυτομηδενίζω ως ύστατη θυσιαστική θέληση,ένα ποιείν εντός μηδενός.-Αυτό το μηδέν το εξέφερε στο στίχο ως λόγο .Και αυτή η νίκη του μέσα στην ήττα ,η θυσία στο βωμό του μηδενός. Γιατί ο καμβάς κάνει τη φουρτούνα να ξεσπάσει από δικού του. Δεν υπάρχουν δυό όμοια ποιήματα δεν υπάρχουν δυό όμοιοι στίχοι δεν υπάρχουν δυό στίχοι ίδιου ρυθμού. Δεν υπάρχουν δυό ίδιοι αναγνώστες Δεν υπάρχουν δύο ίδιες αναγνώσεις ενός ποιήματος .Ωστόσο είναι το ποίημα που δίνει τα περαιτέρω .

ἔστι τις λόγος

τάν Ἀρετά̱ν ναίειν δυσαμβάτοισ’ ἐπί πέτραις,

νῦν δέ μιν θοαν χῶρον ἁγνόν ἀμφέπειν

οὐδέ πάντων βλεφάροισι θνατῶν

ἔσοπτος, ὦι μή δακέθυμος ἱδρώς

ἔνδοθεν μόληι,

ἵκηι τ’ ἐς ἄκρον ἀνδρείας. Σιμωνίδης /Ένας λόγος λέει ότι η Αρετή κατοικεί σε δυσπρόσιτους βράχους, δύσκολους στην αναρρίχηση, τριγυρισμένη από τον αγνό χορό γοργών νυμφών. Μάτια θνητών δεν μπορούν να την αντικρίσουν- μόνον εκείνος, που , με τον ιδρώτα ν' αναβλύζει από το μεδούλι του, έχει κατακτήσει την κορφή της ανδρείας (Ι. Ν. Καζάζης μετ.)

Πολέμησε όλους τους ανεμόμυλους για μια χούφτα αλεύρι

καταλεηλατημένοι Το αν το σπείρανε και ποτέ δε φύτρωσε (Στον Κ.Κρυστάλλη)

Το αν ,εφευρέθηκε για να γυρίζει μισή στροφή πίσω τον τροχό.

Στα μάτια είναι η ψυχή ,στην καρδιά η αγάπη ,τριαντάφυλλο στο στήθος είσαι μύθος !

ΡΕΣΑΝΤΙΕ η Ηγουμενίτσα. Όπως ο μεσαίωνας έδινε σε όλα θρησκευτικό τόνο όπως οι σοβιετικοί πέτρωσαν τα της επιστήμης προς πολιτική τους επιβολή , η εποχή μας μεταβάλλει τα πάντα σε πληροφοριακό υλικό εξορίζοντας κάθε αυτοτελές νόημα.Το ζήτημα είναι η ανάλυση της σύνθετης κοινωνίας πέρα από την έγγεια μορφή παραγωγής και πλούτου ,ας πούμε οι τεχνολογικοί γίγαντες, έχει βάση την παγκοσμιότητα όχι την εγχώρια περίκλειστη οικονομία.

Ποίημα θάλασσα μόνο η γυναίκα σου μοιάζει, κορίτσι παρθένο μαζί σου πεθαίνω στον έρωτα . Η διαρκής ανάπλαση του τραγικού μύθου ,η σμίλευση των μορφών ξανά και ξανά -

Είμαι παιδί της τραγωδίας

του Διονύσου ακόλουθος

το δεινότατο θεό πως ν' αγνοήσω

τον άνθρωπο πως θα γνωρίσω;

ευοί ευάν

βροντοφωναζω ώ ίτε βάκχαι

Μέρος της τελετής κι ο τραγωδός

σβήνει σαν άστρο που έλαμψε

στου ορίζοντα το βάθος

όποιο πάθος εξέθρεψε σβήνει κι αυτό

Μια μέρα αγία πάει με μαγεία

αγιστεύει

Γυναίκα ,ο λαιμός της δεκαοχτώ φιλιά είπαν οι ποιητές.

Ένας τόπος σου αποκαλύπτεται από ένα πρόσωπο ,χτίζεται γύρω του το αισθηματικό τοπίο. Τα μονοπάτια της αγάπης ανοίγουν τον έσω ορίζοντα χρωματίζουν τα πράγματα σαν μετά τη βροχή κι όπως το φως του ασβέστη, οι προσόψεις ανοίγονται στα ανανεωμένα σου μάτια κάθε σπίτι σε κοιτά και με το πρόσωπο το αγαπημένο, η ψυχή βουτά στη θάλασσα και βγάζει μαργαρίτες η πόλη ανοίγεται στην ανάγνωση ,γεμίζει ψυχή ο χρόνος κυλάει σε κάθε πετραδάκι κι όλα γίνονται σκιρτήματα ,και αλησμόνητο χάδι ψυχής

/παρακινήθηκα απ' το λεπτό λαιμό σου το απαλό του λύγισμα την τρυφή

η εικόνα σου βέβαια μου είναι ασαφής δεν έχω το βαθύ της χαρακτήρα ότι άρπαξε το μάτι στον προφίλ σου μόνο όμως το πατριδωνύμιο μιλά

τα υγρά σου μάτια θυμίζουν λίγο ουρανό μετά τη βροχή έχεις το διάφανο του φεγγαριού /χρειαζόμαστε νέα πλοκή ,εκείνη την αξόδευτη που θα την περιέχουν προσεχείς αποκαλύψεις ,θα σε φιλώ αδιάκοπα στον αυλόγυρο κάτω από τον αττικό κυανό όλεθρο αγάπη μου αγάπη μου ,στο βαλς της αγάπης μας θα είσαι η πριμαβέρα θα σου περάσω βέρα θα αναπνέω την αύρα σου ,αχ το φιλί σου θα με συντρίψει .Κοιτώ την αγάπη στα χρυσά σου μάτια βαθιά εκεί η αγάπη μας .

Σε πιάνω από τη μέση και οδηγούμαστε στο ανάκτορο της. Αχ ομορφιά πως με θαμπώνει η λάμψη σου η μελαψή αίγλη γύρω απ' το πρόσωπο η μαλάγρα των ματιών που αιχμαλωτίζει ένα στεφάνι γλύκα γύρω απ' τ�� χείλη ,το σκοτεινό σου μέτωπο , ο φωτεινός λαιμός .

Να πάρω το μέλι απ' τις σιωπές τους .Ν' αφήσω ένα γρέζι στην αφήγηση τέτοιο που να κολλά στην ψυχή του αναγνώστη. Όχι παραμυθίες, ο αφύσικος ίσκιος του βουνού, καθώς πρωταγωνιστεί ο χώρος, τα πιο σταθερά αντικείμενα ως όχθες του χρόνου. Ο Φόνος ως μία των καλών τεχνών. Ο θάνατος είναι καλλιτέχνης. Το καλλίτερο μέσα στον τάφο είναι ο νεκρός. Η ύψιστη ομορφιά το άρρητο κάλλος. Και τα κτερίσματα τόσα όσα ένα σώμα εν ζωή δεν φέρει.

Ο μηδενισμός δε βρήκε το μυθιστοριογράφο του εν Ελλάδι. Έναν Καμύ ας πούμε. Μας βγήκε το λάδι. Λογοπαίχτη η περιπέτεια ,μόνο σε κενές λέξεις κούφιες έξεις. Τα κείμενα του έχουν την ίδια ρίζα, τα κλαδιά αυτού του δέντρου προσκρούουν στους τοίχους αυτού που θα μπορούσε να είναι σπίτι. Του ανέστιου σπίτι. Κάτω από τα ηφαίστεια του αλκοόλ.

Το φως είναι ένα ζώο που με καταδιώκει σαν όταν στου Ντουίνο τους γκρεμούς πέφτει μαζί με τη Μπλανς των βράχων.

Όπως το όνειρο ολοκληρώνεται στην αφήγηση, έτσι και η αφήγηση του συγγραφέα, πριν το βιβλίο μπει στο ράφι της λογοτεχνίας, περνάει από τα έντερα του αναγνώστη, για να τιμηθεί η γραφή του.

Σε περιπτύσσω, βροντάει ο άνεμος μόλις σ αγγίζω.

Γκούσταφ Κλιμτ: Πνεύματα του νερού Sine disciplina nulla musica perfecta est

Mermaids, 1899 by Gustav Klimt Όπως το Νερό που ρέει, οι Γοργόνες είναι ένα άλλο έργο που εστιάζει στον αισθησιασμό του νερού και του γυναικείου σώματος. Οι γοργόνες προσβλέπουν σε μια από τις Σχολές ζωγραφικής, στην οποία άρχισε να εργάζεται το επόμενο έτος. Η θηλυκή μορφή των μαλλιών των γυναικών και το εκπληκτικά φαλλικό περίγραμμα του σώματός τους είναι εντυπωσιακά παρόμοια. Επιπλέον, ακόμη και ο χρωματισμός πρέπει να είναι ευρέως συγκρίσιμος. Δεδομένου ότι οι πίνακες ζωγραφικής καταστράφηκαν σε πυρκαγιά το 1945, έχουμε μόνο τις σημειώσεις του σύγχρονου κριτικού τέχνης Ludwig Hevesi να μας λέι ότι «μαύρο και χρυσό κυριαρχούν ». Η μάλλον απειλητική, αρπακτική φύση αυτών των γοργόνων, με τα έντονα υπογραμμισμένα μάτια, τα φρύδια και τα στόματά τους, υποδηλώνει ότι πρόκειται για σειρήνες . Ο άνδρας voyeur που υπάρχει στο Flowing Water έχει - ίσως σοφά - φύγει.

Τα μαλλιά αποτελούν ερωτικό στοιχείο σχεδόν σε όλους τους πίνακες των γυναικών του Klimt, με βαριά σκισίματα να αποκρύπτουν ή να αποκαλύπτουν το σώμα. Ο Klimt σπάνια δίστασε να δείξει το ηβικό τρίχωμα ακόμα και στις «δημόσιες» εκθέσεις του, σε μια εποχή που άλλοι Ευρωπαίοι, όπως οι Βρετανοί, μόλις ξεπέρασαν τον συναγερμό Ruskin με τέτοια λεπτομέρεια. Το ρέον νερό παρουσιάζει ένα διαυγές, αν και ασαφές, patch κόκκινων μαλλιών. Η ίδια διάκριση γίνεται μεταξύ του σχεδίου για τον Nuda Veritas και του τελικού έργου. Η πιο συγκλονιστική από όλες τις εμφανίσεις της ήβης είναι στην Ελπίδα Ι, όπου ο συνδυασμός της εγκυμοσύνης με το κόκκινο τρίχωμα της ήβης εξόργισε τη βιεννέζικη κοινωνία.

-Τότε ανασύροντας αυτό το βάθος προς τα έξω, φέρουμε την ευθύνη που μοιάζει με την πρώτη ύλη ,τότε το σκοτεινό αυτό βάθος ,διαβάζεται αλλιώς ,έχει ένα πυρετό του αλλιώς.

Το ερωτικό στοιχείο είναι απροκάλυπτο και σε αρκετά από τα σχέδιά του, τα οποία ο ίδιος χαρακτήρισε ως φόρο τιμής «στην αγαθή αλλά και λάγνα φυλή των υπερευαίσθητων».

δάκρυ ,η ύλη του πόνου

καθώς το πουκάμισο είχε χρώμα ασβεστωμένης εκκλησιάς

για να θωρακίζει την ένταση

καθώς το μελτέμι γλείφει το κορμί σου κι η μνήμη την ιστορία σου

από τα ειδώλια μέχρι τα ξωκλησάκια ο ίδιος ιερός τόνος

Άνθίζεις σιγά σιγά όπως η θάλασσα λίγο πριν γεννήσει την αναδυόμενη, κι είναι το σμάλτο της ψυχής που φτιάχνει την αγάπη απ’ την πληγή όπως το κοχύλι μαργαριτάρι. Για να δέσουν οι εικόνες όπως τα στρείδια μια ενότητα από δύο μισά.

Μας περιβάλλει το άγνωστο με την προστασία του.

[glaufxgarland]

The limited edition digital prints of the artworks for the Amorphous Matter exhibition at MODLUV are ready for anyone who wants to have something authentically signed as a memento. Dimensions 29X42 points approx. Limited edition of 20 copies

Έτοιμες οι περιορισμένης κυκλοφορίας ψηφιακές εκτυπώσεις τών έργων τέχνης για την έκθεση Άμορφη Ύλη στο MODLUV για όποιον θέλει να έχει κάτι αναμνηστικό αυθεντικό υπογεγραμμένο. Διαστάσεις 29Χ42 πόντους περίπου. Περιορισμένη έκδοση 20 αντιτύπων.

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-1165-2 Συγγραφέας: Γιολάντα Χατζή Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 87 Ημερομηνία Έκδοσης: 1996-01-01 Διαστάσεις: 27x21 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-1165-2 Συγγραφέας: Γιολάντα Χατζή Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 87 Ημερομηνία Έκδοσης: 1996-01-01 Διαστάσεις: 27x21 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[justforbooks]

Τα ημερολόγια του Αλέξη Ακριθάκη σε μια νέα έκδοση

Με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από τον θάνατο του καλλιτέχνη κυκλοφορεί το βιβλίο «Γράφοντας τη ζωγραφική - Ημερολόγια 1960-1990» που αφηγείται τη δημιουργική αγωνία και τον σύντομο, πλην πλούσιο και ταραχώδη βίο του.

Ο Αλέξης Ακριθάκης είχε πάντα μαζί του ένα μικρό τετράδιο. Του άρεσε να σχεδιάζει, να παρατηρεί, να καταγράφει και να κρατά σημειώσεις συνεχώς, μια συνήθεια που είχε πάρει από τον φίλο του Κώστα Ταχτσή. Κάπως έτσι δημιούργησε μερικά σπάνια σημειωματάρια, έναν προσωπικό καμβά με ολόκληρες σελίδες γεμάτες με σκέψεις, εικόνες, αποφθέγματα, συναισθήματα, εξομολογήσεις, συναντήσεις, αποκαλύψεις, ερωτικές επιστολές, προβληματισμούς και ιδέες, πολύτιμο υλικό που αποκαλύπτει διαφορετικά ερεθίσματα και επιρροές. Πρόκειται για μικρά ημερολόγια με εικονογραφήσεις, σκίτσα και ανεξίτηλες πηγές έμπνευσης, μια συλλογή τετραδίων που περιγράφουν πτυχές της δημιουργικής ζωής του και αναφέρονται σε έρωτες, φίλους, απογοητεύσεις, ταξίδια, αφηγήσεις και απόψεις, ιστορικά γεγονότα, ακόμα και σε λίστες για υλικά που χρειαζόταν ο αντισυμβατικός καλλιτέχνης, ο οποίος έζησε γρήγορα και πέθανε νέος. Όπως είχε γράψει κάποτε ο Δημήτρης Μαρωνίτης, ήταν ο άνθρωπος που έφτιαξε «θαυμαστά χειροτεχνήματα μιας σπάταλα ξοδεμένης ζωής, που κόπηκε δραματικά και πρόωρα· απ’ όπου όμως βγήκε τέχνη ακέραιη».

Με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από τον θάνατό του αυτά τα ιδιόχειρα ντοκουμέντα κυκλοφορούν υπό τον τίτλο Γράφοντας τη ζωγραφική - Ημερολόγια 1960-1990, με τη φροντίδα των εκδόσεων Άγρα, σε επιμέλεια του Θάνου Σταθόπουλου και της Χλόης Ακριθάκη. Ουσιαστικά, πρόκειται για ημερολόγια αποτελούμενα από τις ζωγραφισμένες ιστορίες ενός ανθρώπου που ξεχώριζε ως πνεύμα ανήσυχο και χαρακτήρας επαναστατικός. Χαρακτηριστικό μοτίβο του ήταν πάντοτε η βαλίτσα, που συμβόλιζε την αιώνια φυγή. Έτσι κι αυτά τα τετράδια, μετά τον θάνατό του, η σύζυγός του τα έβαλε σε μια κόκκινη βαλίτσα που έπαιρναν πάντα μαζί στα ευρωπαϊκά τους ταξίδια. Κατά καιρούς αυτό το υλικό έχει εκτεθεί σε μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις του στο Μακεδονικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου στην Αθήνα.

Μιλώντας στη LiFO γι’ αυτή την έκδοση, η Χλόη Ακριθάκη, κόρη του ταλαντούχου καλλιτέχνη, επισημαίνει: «Η έκδοση αυτή ξεκίνησε αυθόρμητα, σχεδόν από μια εσωτερική ανάγκη. Προς το τέλος της προηγούμενης χρονιάς συνειδητοποίησα πως έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τον θάνατο του πατέρα μου. Τριάντα χρόνια απουσίας που, ωστόσο, ήταν γεμάτα με τη διαρκή του παρουσία μέσα από το έργο που άφησε πίσω του. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, καθώς ασχολούμαι συστηματικά με το έργο του όχι μόνο ως κόρη του αλλά οργανώνοντας το αρχείο του και επιμελούμενη εκθέσεις και εκδόσεις γύρω από αυτό. Με αυτήν τη σκέψη θέλησα να του προσφέρω ένα δώρο: έναν τόμο που θα συγκέντρωνε γραπτά του, σκέψεις και αφορισμούς του. Συνεργαστήκαμε στενά με τον Θάνο Σταθόπουλο, ενώ δεν θα νοούνταν βιβλίο για τον Αλέξη Ακριθάκη χωρίς τη συμβολή του Ντένη Ζαχαρόπουλου.

Ο Σταύρος Πετσόπουλος, έχοντας μια πρώτη επαφή και εμπειρία με τα βιβλιαράκια του πατέρα μου όσο εκείνος ζούσε, ανέλαβε την έκδοση. Όταν έπιασα στα χέρια μου την πρώτη εκδοχή του κειμένου από τον Θάνο ξεκίνησε η περιπέτεια. Γιατί για μένα ήταν πραγματικά μια περιπέτεια, γεμάτη αναμνήσεις και συναισθήματα». Τη ρωτώ ποιες σκέψεις έκανε καθώς προετοιμαζόταν η έκδοση. «Καθώς η έκδοση προχωρούσε, οι σκέψεις μου γίνονταν ένα ατελείωτο μπρος-πίσω. Μέσα από τα τετράδιά του ξαναβρέθηκα στο ατελιέ του, στις εκδρομές, στους χειμώνες και στα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας. Εκεί ξαναβρήκα κομμάτια της δικής μου ζωής: ζωγραφιές, γράμματα, μικρά παιχνίδια. Θυμήθηκα τον πατέρα μου με απέραντη αγάπη και τρυφερότητα. Και όπως συμβαίνει με όλες τις περιπέτειες, έμαθα και πολλά πράγματα πέρα από το έργο του πατέρα μου. Από τη μια ένιωθα τον ενθουσιασμό και τη χαρά της δημιουργίας, από την άλλη το βάρος της ευθύνης να παρουσιαστεί ο κόσμος του με ακρίβεια και σεβασμό. Αυτή την περίοδο πολύτιμες ήταν οι συζητήσεις με στενούς φίλους της οικογένειάς μου και η βοήθεια του συνεργάτη μου Αλέξιου Παπαζαχαρία. Η επιλογή του υλικού ήταν μια πρόκληση: πλούσιο και ποικίλο, έπρεπε να βρεθεί η σωστή ισορροπία και η διαδικασία ήταν απαιτητική. Σε αντίθεση με προηγούμενες εκδόσεις, ήθελα να αναδείξουμε την υλικότητά των τετραδίων, την αίσθηση του χαρτιού, την αμεσότητα της γραφής του και γι’ αυτό τα φωτογράφισα η ίδια ένα-ένα. Και όπως δημιουργούνταν το layout και το βιβλίο έπαιρνε μορφή, σιγά σιγά άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου η κόκκινη γραμμή που διατρέχει το βιβλίο και τη ζωή του Αλέξη από την αρχή ως το τέλος. “La matière d’une valise rouge”, μια κόκκινη βαλίτσα, μια κόκκινη κουκκίδα, μια κόκκινη φλόγα, ένα κόκκινο τόξο, μια κόκκινη καρδιά».

Αναμφίβολα, το βιβλίο αυτό αποτελεί μια σπάνια αρχειακή μαρτυρία που φωτίζει αθέατες όψεις της προσωπικότητας και της τέχνης του Αλέξη Ακριθάκη. Ο αναγνώστης θα βρει καταγραφές για τη σχέση του με τον γραπτό λόγο και την επιρροή της ποίησης, ενώ θα ανιχνεύσει μυστικά και λεπτομέρειες που αφορούν τον σχεδιασμό έργων. «Τι είναι τέχνη; Αρνούμαι ν’ απαντήσω ή δεν ξέρω; Όχι, δεν ξέρω ή άλλοτε ξέρω πολύ καλά», διαβάζουμε σε ένα από τα σημειώματα του Αλέξη Ακριθάκη στις 14/3/81. Και συνεχίζει: «Στη δουλειά μου ποτέ δεν κορόιδεψα. Ό,τι έκανα και ό,τι κάνω είναι δικό μου και αληθινό. Δεν είχα ποτέ την ανάγκη να κοροϊδέψω. Η τέχνη διαβάζεται – και ξέρω να τη διαβάζω. Ζωγραφίζω με το φόβο του ισορροπιστή σε τεντωμένο σχοινί. Σχέδια… Θέλανε πάντα διόρθωμα. Πάντα κάτι λίγο. Μια τελεία, ένα ίχνος μικρής γραμμής. Μια απαλή τρυφεράδα γραφής. Δεν βρίσκομαι στο κενό αλλά στο άδειο: στην ερημιά. Ο καθείς και ο κόμπος του. Όποιος καταλαβαίνει τον λύνει. Φτιάχνω σχέδια και τα ζωγραφίζω με χρώματα. Ύστερα περνά το περίγραμμα – μαύρο σαν την ψυχή μου. Πού και πού ασπρίζει κι αυτή σαν ξημέρωμα. Προσπαθώ να γράψω σχεδιάζοντας. Σχεδιάζω γράφοντας. Δεν θα γράψω ποτέ την Ιστορία της ζωής μου. (Είμαι ζωγράφος;) Δεν θα γράψω τις αιτίες που μ’ έκαναν ζωγράφο. Τις έχω πει στους φίλους μου. Αυτό φτάνει. Εδώ υπάρχει ζωή. Ο θάνατος είναι κοντά μας».

Σε ποιες σκιές έρχονται να ρίξουν φως τα ημερολόγια αυτά ρωτώ τον συγγραφέα και συνεπιμελητή της έκδοσης Θάνο Σταθόπουλο. «Η έκδοση των ημερολογίων έρχεται να φωτίσει έτι περαιτέρω την περιπέτεια της ζωής και της τέχνης του Αλέξη Ακριθάκη. Ο καλλιτέχνης, στα ημερολόγιά του, πολύ περισσότερο από το να καταγράφει γεγονότα, στρέφεται στις πιο μύχιες σκέψεις του, στα εσώτερα του εαυτού, εκφράζοντας τις αγωνίες, τις επιθυμίες, τους φόβους, την οργή, την ανατρεπτική του διάθεση και τον αντισυμβατικό του χαρακτήρα, τις αυτοκαταστροφικές του έξεις, τον αγώνα του για δημιουργία, τον “βαθύ πόνο της τέχνης”. Το ύφος τους είναι εξομολογητικό και αποκαλυπτικό. Δεν λείπουν το χιούμορ, η καυστική ειρωνεία, ο σαρκασμός και ο χαρακτηριστικός τρόπος του Ακριθάκη να λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Και ασφαλώς οι έρωτες. Ό,τι τον ευαισθητοποιούσε, τον ερέθιζε ή τον κινητοποιούσε είναι εδώ. Κείμενα, σημειώσεις, αφορισμοί, σχέδια, ζωγραφική, χρώματα, προοίμια έργων ή έργα εν προόδω και, συχνά, ολοκληρωμένα έργα αποτελούν πολύτιμο υλικό∙ είναι η μαρτυρία του για τη ζωή του και τον κόσμο, για το πώς αντιμετώπιζε την τέχνη και το έργο του. Γνωρίζουμε ότι για τον Ακριθάκη τα ημερολόγια είχαν πολύ μεγάλη σημασία∙ τα τοποθετούσε δίπλα στο έργο του. Κατά καιρούς είχε δημοσιεύσει αποσπάσματα σε περιοδικά κι εφημερίδες. Τα ημερολόγια έρχονται ν’ αφηγηθούν εκ των έσω τη δημιουργική αγωνία και τον σύντομο, πλην πλούσιο και ταραχώδη βίο του καλλιτέχνη», υποστηρίζει. «Θα έλεγα ότι τα ημερολόγια αποτελούν τον φορητό κόσμο του Αλέξη Ακριθάκη. Νομίζω ότι η έκδοση αποκρυσταλλώνει τη φυσιογνωμία του καλλιτέχνη, αλλά και το πνεύμα της ελευθερίας μιας εποχής και μιας γενιάς που ήθελαν ν’ ανατρέψουν τα πάντα μέσα από την άρνηση των κατεστημένων αξιών και την εμμονή για δημιουργία που να υπερβαίνει τα όρια του έργου τέχνης και να εκβάλλει στη ζωή. Με άλλα λόγια: το πνεύμα της δεκαετίας του ’60. Τι επιβιώνει σήμερα απ’ όλ’ αυτά; Είχα διαρκώς την αίσθηση ότι κινούμαι στον χρόνο, εσωτερικό κι εξωτερικό. Η ενασχόλησή μου ήταν μια πράξη ευγνωμοσύνης». Τι θυμάται, άραγε, από τον ίδιο; «Τον Ακριθάκη τον γνώρισα ελάχιστα στα τέλη της δεκαετίας του ’80 μέσω του κοινού μας φίλου, του ποιητή Τάσου Δενέγρη. Δεν ήταν η καλύτερη εποχή για τον ίδιο. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι το βλέμμα του: βαθύ και εσωτερικό, ατενίζοντας ήδη αλλού, μακριά, σ’ ένα μέλλον σκοτεινό και ��βέβαιο», καταλήγει.

O ιστορικός και κριτικός τέχνης Ντένης Ζαχαρόπουλος επιμελήθηκε την πρώτη έκθεση με τα σημειωματάρια του Ακριθάκη το 2018, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Έτους Βιβλίου στο Κέντρο Τέχνης του Δήμου Αθηναίων (ΕΑΤ/ΕΣΑ), όπου ουσιαστικά έγινε και η πρώτη καταγραφή των τετραδίων, σημειωματάριων και ιστοριών του Ακριθάκη, σε συνεργασία πάντα με τη Χλόη Ακριθάκη. Στη συνομιλία μας θυμάται και εξηγεί: «Έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια τον Αλέξη από κοντά, πίστευα πάντα πως το πραγματικό του “εργαστήριο” ως καλλιτέχνη και ευρύτερα ανθρώπου, και πνευματικού, ήταν τα σημειωματάριά του. Εκεί έγκειται άλλωστε και η τεράστια διαφορά του από άλλου�� ταλαντούχους, αντισυμβατικούς, καλλιτέχνες της γενιάς του.

Τα υλικά του δεν είναι μόνο σχεδιαστικά, ζωγραφικά, εικονογραφικά και σίγουρα πάνε πιο πέρα και από τα βιωματικά δεδομένα που διατρέχουν το έργο του. Η γλώσσα, η σκέψη, ο χρόνος, η μνήμη, η ιστορία, η γλωσσική δομή που τα εμπεριέχει συνειδητά –και υποσυνείδητα– τα επεξεργάζεται και πετυχαίνει ν’ ανοίξει νέες ποιητικές, φαντασιακές, γλωσσικές, εννοιολογικές, συνθετικές, μουσικές και εικαστικές μεταμορφώσεις».Και προσθέτει: «Γι’ αυτό το βιβλίο αυτό είναι τόσο σημαντικό, γιατί ακολουθεί, αποσπασματικά προφανώς, αλλά με μεγάλη συνέπεια, αυτούς τους πολύ σύνθετους σε βάθος και πόσο απλούς στην τόλμη της γραφής τους δρόμους του νου, της ζωής, της ιστορίας, της τέχνης. Μοναδικός σε διεθνές επίπεδο είναι ο Ακριθάκης. Κάποια μέρα, όταν δει κανείς διεξοδικά το έργο του, το εύρος και ένταση της προσωπικής του γραφής, θα καταλάβουμε πως, πέρα από μια εντυπωσιακή προσωπικότητα και μια γοητευτική εικαστική γραφή, βρισκόμαστε μπροστά σε έναν σημαντικό καλλιτέχνη που άφησε το στίγμα του στην ευρωπαϊκή ιστορία της τέχνης με ένα έργο που μένει ακόμα να το ανακαλύψουμε, πέρα από την εικόνα που έχουμε μέσα από τις δημοπρασίες ή τις αφηγήσεις της περιπετειώδους ζωής του. Το έργο ενός μεγάλου καλλιτέχνη, όπως αφήνουν να διαφαίνεται τα σημειωματάρια στο βιβλίο της Άγρας».

Ο Ακριθάκης αρνήθηκε κάθε μορφής συμβατικότητα και έκανε τέχνη την ίδια τη ζωή. Πρώτη Νοεμβρίου του 1983 έγραφε: «Να φτάσεις πέρα από τη ζωγραφική. Αυτό που φαίνεται δεν είναι ζωγραφική. Η ζωγραφική δεν φαίνεται, γίνεται. Υπάρχει». Αναντίρρητα, πρόκειται για μια καλαίσθητη έκδοση με κείμενα ποιητικά και σχέδια εξόχως προσωπικά που διακρίνονται για την οικουμενική τους διάσταση και σκιαγραφούν την καλλιτεχνική του ταυτότητα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[reality-breaker]

Επιλογές Μαΐου (1/5)

Ζωγραφική φαντασίας | Αρχαία σχέδια στο Περού που απεικονίζουν ψυχεδελικούς χορούς | Μια περγαμηνή του 19ου αιώνα με όλη την ιστορία του κόσμου | Οι 6 αγαπημένοι σουρεαλιστικοί πίνακες του JG Ballard | Ο άνθρωπος που σκότωσε την αναζήτηση του Google | Ψευδο-Βοκάκιος, εβραϊκό pulp fiction, και ο άνθρωπος που ξεπατίκωσε τον Joyce | Η τέχνη της Anna Mond | Ευρωπαϊκός γοτθικός κινηματογράφος | Το Jetpack του James Bond στην ταινία Thunderball | Τα μυστικά των δωματίων απόδρασης (escape rooms) | Οι Γάτες της Κωνσταντινούπολης (Kedi) | Η Μάχη του Clontarf | Συνέντευξη με τον Michael Moorcock | Τα τενεκεδένια ρομπότ στις ταινίες και στον κινηματογράφο | Συνέντευξη με τη Julie Bell | Μια υπεράσπιση του Deathstalker

➤ https://www.fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/epiloges/ep.php?ID=05_2024#1