#ακόμα δεν έφυγε

[psyxhmou]

Ναι αλλά όταν τον χάζευα να κάνει μπάνιο και με κοιτούσε έντονα– >>>>

[v1ckymult1fand0m]

Random Headcanons !!

Η Αγγέλα έχει τις πιο τυχαίες δεξιότητες εβερ. Από πύργους τραπουλοχαρτων με 26 ορόφους μέχρι κλακέτες.

Η Ντάλια είναι κάτι σαν αστικός θρύλος μεταξύ των μεγαλοεπιχειρηματιών, με όλους τους να έχουν τουλάχιστον μία ιστορία σχετικά με αυτήν να πουν

Ο Φώτης διάβαζε υπερβολικά πολλά Λούκι Λουκ μικρός, ενώ ο Σπύρος διάβαζε Αστερίξ και Οβελίξ

Η Γαρυφαλλιά ήταν μεγάλη επαναστάτρια όταν πήγαινε λύκειο και έπαιρνε αποβολές με το τσουβαλι. Με τον Βασίλη γνωρίστηκαν επειδή αυτός είχε πάει πενθήμερη με το σχολείο στην Θεσσαλονίκη και εκείνη έτυχε να κάνει κοπάνα εκείνη την μέρα και να πέσει κυριολεκτικά πάνω του. (Οριακά βρηστηκαν)

Ο Φώτης έχει πάει στο φεστιβάλ της ΚΝΕ 11 φορές σύνολο. Πρώτη φορά τον πήγε ο Θωμάς όταν ήταν 7 χρόνων.

Ο Αντρέας, μέχρι τα 11 του ήταν το πιτσιρίκι που λάτρευαν όλες οι γιαγιάδες της γειτονιάς.

Τα παιδιά της Ντάλιας και του Αλέξη, η κόρη της Γαρυφαλλιας και του Βασίλη, ο μικρός Χαράλαμπος και το εγγόνι της Ζουμπουλίας, αναφέρονται στην πεντάδα ως θείους και θείες και μπερδεύονται υπερβολικά όταν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει κάποια συγγένεια.

Ο πέμπτος άντρας της Μαριλένας έτυχε να είναι ένας 2ος ξάδερφος της μητέρας του Νίκου. Ακόμα δεν έχει κάνει την σύνδεση.

Η Ντάλια από μικρή, έφτιαχνε ένα κάρο πράγματα μόνη τής, από πλεκτά κασκόλ μέχρι αυτοσχέδια κολάζ, αλλά λόγω των γονιών της, τα εκρυβε

Όταν δένεται πολύ με κάποιο άτομο, η Άννα μιλάει με έναν τρόπο πιο κοντινό με της Ζουμπουλίας. Με τον Αλέξανδρο, είχαν βαφτίσει όλους τους γνωστούς τους με παρατσούκλια της μορφής "ο Γιάννης ο κοντός".

Στα λυκειακά του χρόνια ο Φώτης ήταν ο τύπος που ήξερε όλα τα κουτσομπολιά του σχολείου , επειδή τα κορίτσια του τμήματος του τον είχαν υπό την προστασία τους

Όταν πρωτοεφυγε η Αγγέλα απ' το σπίτι της πόνταρε να μείνει με το τότε αγόρι της (υπάρχει μια φωτογραφία από την βραδιά που τράκαρε που είναι δίπλα με έναν τύπο που φοράει επίσης ένα τριαντάφυλλο) αλλά εκείνος την χώρισε οπότε για το πρώτο εξάμηνο έμεινε με την θεία της στην Ξάνθη (δεν την πείραξε ιδιαίτερα ο χωρισμός απλά εκνευρίστηκε που έπρεπε να βρει κάπου αλλού για να μείνε). Έφυγε επειδή παράκουσε την θεία της να μιλάει στο τηλέφωνο με την μητέρα της και πανικοβλήθηκε

Υπήρχε μια χρονική περίοδος που ο Φώτης πήγαινε στους προσκόπους και κάθε μέρα όταν τον γύριζε ο πατέρας του, πέρναγαν ακριβώς δίπλα από το σπίτι του Σπύρου.

Η πρώτη δουλειά της Αμαλίας ήταν ως σερβιτόρα σε σουβλατζίδικο

Ορισμένες φορές που η πεντάδα ανέβηκε βόρεια για διακοπές, η Ζουμπουλία χαιρετούσε κάθε 8 λεπτά κάποιον γνωστό της που είχε να δει 19 χρόνια.

Ο Φωτης ήταν ταμίας της τάξης στο λύκειο. Η Άννα και ο Βασίλης είναι και οι δύο πρώην μέλη του δεκαπενταμελους

Η Αγγέλα προσποιείται ότι αντέχει τα καυτερά αλλά δεν τα αντέχει με τίποτα

Η Ντάλια, ο Σπύρος και ο Φώτης προτιμάνε τα γλυκά ενώ η Αγγέλα και η Ζουμπουλία τα αλμυρά, γιατί λιγονωνται

Η Σόφη ζαλίζεται σε υπερβολικό βαθμό όταν είναι στο αμάξι

Η Αμαλία είχε το πιο τέλεια οργανωμένο ράφι βιβλίων, και ήταν οριακά υστερική σχετικά με αυτό

Ο Αβραάμ είναι fruity αλλά αρνιεται να βάλλει ταμπέλα στον εαυτό του

Ο Ανδρέας και ο Νίκος μια φορά, μετά από ένα ιδιαίτερα γερό μεθύσι, ξύπνησαν στην Πρέβεζα με το κεφάλι του Αντρέα καλυμμένο με χαρτί τουαλέτας και τον Νίκο να έχει μία γιρλάντα τυλιγμένη σαν φιόγκο γύρω από τον λαιμό του. Στο μισό μέτρο υπήρχαν κάτι ξεριζωμένα χορτάρια

[casperakiii]

4 χρόνια έχουν περάσει από τότε που εφυγες.Έχουν αλλάξει πολλά από τότε.Το γιαγιούλι γύρισε πίσω στην Ρωσία για λίγο αλλά τελικά έκατσε πολύ,εγω πλέον ειμαι στην Αθήνα,τα αδερφια μου μεγαλώνουν,με την μαμά έτσι όπως τα άφησες,επαφή καμία.Μου λείπεις αρκετά.Θα σε ήθελα εδώ να με συμβουλεύεις,να με βλέπεις να μεγαλώνω και να ωριμάζω.Να μου φωνάζεις που δεν τρώω και που γυρ��άω αργά στο σπίτι το βράδυ.Να με ξυπνάς το πρωί για την σχολή -σχολείο τότε- να μου εχεις φτιάξει πρωινό και εγω να σου λέω ότι σ αγαπαω πιο πολύ απ όλους.

Έχω ξεκινήσει το κάπνισμα ξερω ότι το μισούσες,αλλά πολλα βραδιά είναι η καλύτερη συντροφιά μου,κοιτώντας τον ουρανό και νοσταλγώντας εσενα.Παλευω κάθε μέρα για να μπορέσω να σε κάνω περήφανο έστω κι από εκει ψηλά.Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και μου λείπεις κάθε μέρα λίγο πιο πολύ.Μου λείπουν οι Παρασκευές που άνοιγα την πόρτα και έτρεχα να σε δω στο δωμάτιο που έβλεπες μπάλα.ΑΚΟΜΑ και οι Κυριακές μου λείπουν,που έρχοταν ο μπαμπάς με την μαμά να με πάρουν και το μισούσα τόσο τότε γιατί άντε να περιμένεις πάλι μέχρι την Παρασκευή..Μου λείπουν οι εκπλήξεις σου στο σχολείο με μια μπουγάτσα στο χερι για να εισαι σίγουρος πως τρώω.Μου λείπουν οι δώρο σακούλες που μου έπαιρνες,τα μαθήματα χορού που με είχες γράψει..Μου λείπει η φωνή σου και το γέλιο σου..Τα μπάνια που με πήγαινες και οι παιδικές χαρές..Μου λείπουν τα καλοκαίρια μας και τα κρυφά παγωτά που μου έπαιρνες από την γιαγιά «Φάε γρήγορα γιατί αν μας δει θα μας διώξει» έλεγες και γέλαγες ταυτόχρονα..

Λίγες μέρες πριν φύγεις με είχες πιάσει από το χερι και μου είχες πει «Σ αγαπαω πολύ και τωρα που θα φυγω ακόμα θα σ αγαπαω»και εγω σου είχα πει «Ελα μωρε παππούκα μου δεν παθαίνεις τίποτα εγω εδώ ειμαι»

Δεν θα ξεχάσω ποτε την ημέρα που μου είπαν ότι δεν τα κατάφερες.Ημουν έξω με τα παιδια μέχρι που με πήρε τηλέφωνο η γιαγιά «Ελα ρε γιαγιά σε δέκα έρχομαι» «Σοφία ο παππούς έφυγε».

Πάγωσα χάθηκα πέθανα.

4 χρόνια μετά το συναίσθημα ίδιο.Κενό.Κενο που δεν γεμίζει.

Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και σ αγαπάω ακόμα πιο πολύ από τότε.❤️

[maryrosepoetry]

Φύγε, του είπα, μέχρι εδώ μην πλησιάζεις άλλο (γιατί αν κάνεις ένα βήμα παραπάνω νομίζω θα σε ερωτευτώ… ) Φύγε, του είπα, ακόμα είναι νωρίς φύγε και ξέχασέ με άλλον αγαπάω, δεν σου το είπα στην αρχή;

«Συγγνώμη» μου είπε «…που σε ενόχλησα, συνέχισε τη ζωή σου…»

Και έφυγε σιωπηλός με ένα πικρό παράπονο σκυφτός και ένιωσα εκείνην ακριβώς τη στιγμή να σπάει και να διαλύεται το μέσα μου σε χίλια κομμάτια ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται πώς μπόρεσα να ξεστομίσω αυτές τις λέξεις;

Όχι… δεν θα έρθω κοντά σου απόψε δεν μπορώ να σε ξαναδώ όπως και εσύ δεν πρέπει πια να βρίσκεσαι εδώ πρέπει να γυρίσω πίσω εκεί που ανήκω, να σε ξεχάσω… όσο είναι νωρίς.

Αυτό ήταν το λάθος μου δεν ήθελα να δω ότι ανήκω σε σένα.

[solmeister13]

Πολύ ωραία το κομμάτι και από σκηνοθετική άποψη και από μοντάζ και από όλα γενικά η ποιότητα όπως πάντα υπέροχη. Απλά δεν ξέρω κάτι δεν μου κάθεται καλά ίσως απλά η αλλαγή να ήταν απότομη η ίσως απλά να μην μου ταιριάζει εμένα αυτή η θεματολογία. Πως να στο πω νιώθω ότι έχεις χαθεί λίγο δεν ξέρω καταλαβαίνω απόλυτα και σέβομαι την ανάγκη σου να βγάλεις έναν τέτοιο δίσκο και δεν έχω αντίρρηση απλά αυτό νιώθω ότι έχεις χαθεί λίγο σαν το σπαθί των 30 να σε έκοψε τελικά δεν ξέρω ξανά λέω ίσως απλά εμένα δεν μου ταιριάζει αυτό το era αλλά μου έχουν λείψει τα παλιά ποιήματα και ξέρω πως δεν είσαι ο ίδιος με τότε και πως και τότε σου έλεγαν το ίδιο για τα ακόμα πιο παλιά σου κομμάτια αλλά δεν ξέρω βλέπω το πώς ήταν τότε και ζηλεύω πραγματικά όποιον πρόλαβε να ζήσει την εποχή που πρώτο βγήκε το νύχτες πρεμιέρας το cknd το χβ το τλσκ γιατί δεν ήμουν εκεί τοτε και βλέποντας αποσπάσματα από τα τότε λάιβ νιώσω πως κάτι έχει αλλάξει βέβαια το ότι κάθε φορέα που ανεβαίνεις στην σκηνή δίνεις πάντα την ψυχή σου αλλά μου φαίνεται πως κάτι λείπει σαν η ζωντάνια να έφυγε η απλά μεγάλωσες και καλός η κακός όλοι μεγαλώνουμε και είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποφύγουμε αλλά νιώθω πως έχεις παραδωθεί λίγο σε αυτό και η επανάσταση έχει σβήσει. Ίσως να το έχεις καταλάβει και εσύ δεν ξέρω απλά μου φαίνεται πως όσο περνάει ο καιρός τα κομμάτια που βγαίνουν δεν έχουν το ίδιο βάθος με τα παλιά και δεν θέλω να σου γκρινιάξω γι'αυτό γιατί ξέρω πως το έχουν κάνει δεκάδες πριν από εμένα η μπορεί να το έχω κάνει και εγώ απλά ξέρεις δεν πρόλαβα να ζησω αυτές τις εποχές και βλέποντας και ακούγοντας όλα αυτά για το πώς ήταν νιώθω λίγο μαλακας που δεν ήμουν εκεί τοτε αλλά ναι. Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι καταλαβαίνω δεν μπορείς να είσαι για πάντα 16 25 και οποιαδήποτε άλλη ηλικία που έγραψες όλα αυτά τα κομμάτια απλα νιώθω πως χάνεται η μαγιά στην όλη φάση σαν να βγαίνουν όλα λίγο ρομποτικά και το συναίσθημα ναι μεν να υπάρχει άλλα να είναι απειροελάχιστο. Νιώθω πως μέσα σε ένα χρόνο κάτι άλλαξε ίσως απλά να λέω μαλακίες και τίποτα να μην ισχύει και με τους δίσκους για τα φοιτητικά χρόνια να πάρω και εγώ λίγο το βαιμπ σαν τότε που είχε πρώτο βγεί το νύχτες πρεμιέρας και όλοι οι επόμενοι δίσκοι. Απλα νιώθω πως όσο περνάνε οι μέρες κάτι σε τρώει και ξανά λέω εγώ μπορεί να λέω μαλακίες και απλά να μην μου αρέσει το νέο era αλλά νιώθω πως τελικά η ενηλικίωση κέρδισε δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό η μάλλον για τον καθένα αυτό είναι διαφορετικό απλά ξέρεις το παρατήρησα και ήθελα να πω την γνώμη μου φυσικό χωρίς πρόθεση να γκρινιάξω η απλά να σου πω βγάλε δεύτερο cknd η κάτι τέτοιο γιατί ξέρω πως δεν γίνεται απλά κάπως μου φαίνεται πως χάθηκε η μαγεία αυτό νομίζω κατάλαβες τι θέλω να πω αλλά ναι α και δεν λέω πως τα κομμάτια δεν είναι καλά η α ο Σολ ξεπουλήθηκε η τίποτα τέτοιο μια χαρά τραγούδια είναι έχουν την φάση τους απλά αυτό νιώθω ότι χάσαμε λίγο το συναίσθημα

Λίγα σημεία στίξης θα τα εκτιμούσα γιατί δε μπορώ να σου απαντήσω εύκολα όταν θέτεις τόσα πράγματα σα λεκτικό καταρράκτη.

Δε βγαίνει τίποτα ρομποτικά, όλα κινούνται με βάση την καρδούλα και την πνευματική μου κατάσταση. Δε θα έπαιρνα δύο χρόνια σιωπής από το ΤΛΣΚ εάν τα έβγαζα ρομποτικά τα πράγματα. Κάνω την παύση μου, αφομοιώνω όσα ζω και τα καταγράφω.

Στο κείμενο βρίσκεις και χάνεις το νόημα μόνος 2-3 φορές. Ξέρεις ότι τα πράγματα που λες τα έχουν πει κι άλλοι σε κάθε νέο βήμα, αλλά μετά νιώθεις πως αυτή τη φορά είναι αλλιώς. Για να σου δώσω λίγο τη δική μου οπτική γωνία· δεν είναι.

Το να παίρνεις ρίσκα στη δημιουργία σου είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: ρίσκο. Αν ήθελα να βγάλω το CKND άλλες 150 φορές, θα μπορούσα να το κάνω. Έχω και στην άκρη μισοτελειωμένα κομμάτια και μπορώ να παίξω πέντε pop punk κιθάρες και να πω μέσα εφηβεία, προαύλιο και λύκειο, αλλά δε θα είναι ειλικρινές. Εκεί θα ήταν ρομποτικό. Έγραψα μεγάλα κομμάτια για την εφηβεία και όσον αφορά τα lives επειδή τα αναφέρεις μέσα, τα τιμώ και τα ροκάρω σα να μην υπάρχει αύριο. Αλλά το κάλυψα το θέμα, είπα όσα ήθελα να πω.

Πλέον δεν τη νοσταλγώ το ίδιο, πιο πολύ νοσταλγώ τις μέρες που έγραφα το CKND, παρά τα πράγματα που νοσταλγούσα γράφοντας το.

Πλέον με πονάνε άλλες πληγές και μιλάω γι' αυτές με τον τρόπο που θεωρώ πως τους αρμόζει και δεν ντρέπομαι. Τα λέω έξω απ' τα δόντια και ίσως δε σου κάθεται καλά πως o Sol σου λέει για Xanax, αλλά εμένα αυτές είναι οι ιστορίες μου στο τώρα και όπως πάντα τις διηγούμαι για όσους είναι εκεί να τις ακούσουν.

Δεν αλλάζω το παρελθόν, δεν παύω να το θαυμάζω, μα δε ζω εκεί. Κάνω αυτό που έκανα πάντα.

Κοιτάζω πίσω, αλλά προχωρώ μπροστά.

[justforbooks]

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Φίλιπ Κερ, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, έχει φανατικούς αναγνώστες που διαβάζουν τα βιβλία του ξανά και ξανά, προσπαθώντας να καταλάβουν τι είναι αυτό που συνδέει τις πιο αλλόκοτες καθημερινές ιστορίες με την πιο σκοτεινή ιστορική πραγματικότητα. Οι μεγάλοι πόλεμοι που συγκλόνισαν τον κόσμο, η Γερμανία του Χίτλερ, τα παράνομα κυκλώματα που έθρεψαν τον ακροδεξιό υπόκοσμο, η βιτρίνα της διπλωματίας και των διεθνών οργανώσεων, ακόμα και του ποδοσφαίρου, όλα φάνηκαν να μπαίνουν με τρόπο μοναδικό στο μικροσκόπιο του Σκοτσέζου συγγραφέα, που στήνει υποδειγματικά το ιστορικό φόντο στο οποίο κινούνται και από το οποίο καθορίζονται οι πρωταγωνιστές του.

Ο πιο γνωστός είναι ο θρυλικός Μπέρνι Γκούντερ, ένας πρώην αστυνομικός που τον γνωρίσαμε ως ιδιωτικό ντετέκτιβ στην «Τριλογία του Βερολίνου». Σε αυτό το μεταπολεμικό μυθιστόρημα επανέρχεται σε μεγαλύτερη ηλικία, κοντά στα εξήντα, στην Αβάνα του Μπατίστα, με ψεύτικη ταυτότητα. Εκεί τίποτα δεν δείχνει ικανό να τον απειλήσει∙ είναι ένα μέρος όπου βρίσκει την ηρεμία του, έχει χρήματα και σκάφος, ακόμα και αιθέριες παρουσίες που φροντίζουν να διώχνουν μακριά τους παλιούς εφιάλτες. Μια από αυτές, μια εικοσάχρονη καλλονή, τον πείθει να την πάει με το σκάφος του στην Αϊτή, μόνο που ένα περιπολικό του αμερικανικού ναυτικού τούς σταματά και τους συλλαμβάνει.

Ο Μπέρνι τίθεται υπό την επιτήρηση της CIA, ανακρίνεται και θεωρείται εγκληματίας πολέμου. Αυτό δίνει αφορμή στον Κερ να μας γυρίσει στο παλιό, γνώριμο σε αυτόν τοπίο του Β΄ Παγκοσμίου και να ξαναθυμηθούμε τις παλιές αμαρτίες της ευρωπαϊκής ηπείρου και των ναζί. Όσο για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή του, θα του κάνουν μια προσφορά που μάλλον δεν μπορεί να αρνηθεί: αν δεν δουλέψει για τη γαλλική αντικατασκοπεία, κινδυνεύει να κατηγορηθεί για φόνο που διέπραξε στη Γερμανία.

Αποστολή του είναι να έρθει σε επαφή με τους αιχμαλώτους που επιστρέφουν στη Γερμανία ώστε να εντοπίσει ανάμεσά τους έναν Γάλλο εγκληματία πολέμου, που ανήκε στα Ες Ες και παριστάνει τον αξιωματικό της Βέρμαχτ. Η συνέχεια προμηνύεται, όπως σε όλα τα μυθιστορήματα του Κερ, συναρπαστική, συνδέοντας τη μυστηριώδη αναζήτηση με τα φαντάσματα της Ιστορίας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[fegg4ropetra]

Παρασκευή 17/11/23 (2.45 π.μ.)

Σήκω. Ώρα να ετοιμαστείς. Τι θα βάλω; Πως να ντυθώ; Αυτό; όχι όχι πολύ απλό. Κι αν δείχνω χάλια; Όχι όχι. Λίγο μεικαπ. Οκευ ίσως λίγο ακόμα. Να βάλω μήπως αυτό; Οχι πολύ καλό. Δεν ξέρω που θα πάμε έτσι κι αλλιώς. 1,2,3,4... Οκευ αυτό αυτό. Χμμ μέτριο.. ας πάρω το ρίσκο. Αποσμητικο. Κολόνια. Μέντα. Έτοιμη. Πάμε. 1,2,3... Το 'χω

Θεέ μου άγχος. Τι κάνω; έχω ξεχάσει πως να περπατάω, να μιλάω, να κινούμαι. Fuck. 1,2,3,4,5,6... Κι αν με περάσει για χαζή; για κοριτσάκι; για ανώριμη; κι αν δείχνω όντως χάλια τελικά; μήπως να πάω να αλλάξω; μήπως να το ακυρώσω; όχι όχι. Περίμενα καιρό.. φφφ

Ωχ! Ήρθε. Όχι γαμωτο. Τι κάνω; τι κάνω; τι κάνω; 1,2,3,4,5,6,7... Αυτός είναι; μαύρο αμάξι.. χμμ φίλε τζάμια.. αυτός είναι γαμωτο. Αααααααα!!!

- Αν θες.. Αααν θες μπορείς να έρθεις

ΓΑΜΩΤΟ. Ήδη φάνηκα ηλίθια... Φφφ.. ανάσες, ανάσες, ανάσες. Πάμε! Ας πετάξω ένα αστείο χαχα...

- Ε και που να ξέρω γω ότι είσαι εσύ

- Ναι γιατί ως γνωστόν όταν βλέπεις μαύρο αμάξι με φιμε τζάμια το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ας πάω κατά κει. Ρώτα αν έχω καραμέλες χαχαχ

- Κουταβακια τι καραμέλες

- Καραμελες μου έλεγαν εμένα

- Εμενα για κουταβάκια τι να κάνουμε χαχαχαχ

Αυτό ήταν. Ότι άγχος είχα έφυγε σε δευτερόλεπτα. Ξεκίνησε να οδηγάει και να μου πιάνει συζήτηση. Ήταν τόσο γλυκός. Τόσο... Δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Ακριβώς όπως τον περίμενα. Μόνο που ένιωθα τοσο ανεξήγητα ασφαλείς σαν να τον ήξερα χρόνια.

Σταματάει το αμάξι, κλείνει η μηχανή, τα φώτα.

1,2,3,4,5...

- Παυλος.

- Χαχαχαχ Αθηνά χάρηκα!

- Επρεπε να το κάνω αν και μετά από τόσες συζητήσεις νιώθω λες και σε ξέρω μήνες.

Η καρδιά μου δεν σταμάτησε να χτυπάει σαν τρελή απ' τη πρώτη στιγμή. Προσπαθούσα να κρατήσω τον εαυτό μου. "Μη δείξεις τον ενθουσιασμό σου" "θα σε περάσει για κοριτσάκι" "θα φανείς χαζή" "θα το εκμεταλλευτεί" "όπως κάνουν όλοι" "παιξτο άνετη". 1,2,3,4,5...

Ξεκίνησε η συζήτηση τόσο αβίαστα χωρίς σταματημό. Περνούσαμε απ' το ένα θέμα στο άλλο τόσο φυσικά. Συμφωνούσαμε σχεδόν σε όλα λες και συμπληρωναμε ο ένας τον άλλον. Ένιωθα για πρώτη φορά ότι κάποιος με καταλαβαίνει. Ότι με βλέπει σαν αυτό που είμαι. Όχι ένα "20χρονο που πρέπει να μεγαλώσει και να δει". Ένιωθα ασφάλεια να μιλήσω, να πω αυτά που πραγματικά σκέφτομαι, απόψεις, πεποιθήσεις, γνώμες τα πάντα όλα. Λάτρευα να τον ακούω να μιλάει και τον κοιτούσα που μιλούσε με τόσο πάθος για όλα αυτά που πιστεύει. Είχα αφοσιωθεί και αφεθεί τόσο που είχα ξεχάσει πόσο ευάλωτη νιώθω οπότε με κοιτάει άνθρωπος στα μάτια. Αυτά τα μάτια. Τα μάτια του μελι στο φως καφέ στο σκοτάδι. Τα μάτια του εκρυβαν μια ερημο που ήθελα απεγνωσμένα να εξερευνήσω. Τα μάτια του έκαναν την πιο υπέροχη αντίθεση με το χρυσαφένιο χρώμα του δέρματος του. Ήταν απ' τους πιο υπέροχους συνδυασμούς που έχω δεις στη ζωή μου. Ειρωνεία να το λέει ένας άνθρωπος που από τότε που θυμάται τον εαυτό του θαυμάζει τα γαλανά μάτια λες και είναι χρυσός. Κι όμως τα δικά του είχαν κάτι διαφορετικό. Έδειχναν βάθος, έδειχναν ζωή, έδειχναν πάθος. Και η φωνή του... Θα μπορούσα πραγματικά απλά να κάτσω να τον ακούω για ωρες και έτσι ξεκίνησα να Παραδινομαι σιγά σιγά στο άκουσμα της.

Ησυχία. Σκοτάδι. Δύο αναπνοές ακούγονται να παλεύουν να μείνουν σταθερές. "Φερσου φυσιολογικά" "Ηρέμησε" 1,2,3...

- Καποια πράγματα είναι αυτονόητα...

Αυτή η έντονη κινησιολογία μου προκαλούσε ένα νευρικό γελάκι κάθε φορά που παρατηρούσα τα χέρια τους να έχουν τον δικό τους τρόπο να δίνουν έμφαση σε όλα αυτά που έλεγε.

-��ι εννοείς;

- Ε κάποια πράγματα είναι αυτονόητα. Βασικά..

Εκείνη η απότομη κίνηση. Μου έπιασε το πρόσωπο τόσο απαλά και με φίλησε και ένιωθα ότι η καρδιά μου σταμάτησε. Το μυαλό μου σταμάτησε να λειτουργεί. Η σκέψεις μου ηρέμησαν. Το σώμα μου καιγόταν απ' την ένταση. Το άγγιγμα έμοιαζε τόσο γνώριμο λες και το είχα ξαναζήσει.

- Δεν φαντάζεσαι πόση ώρα ήθελα να το κάνω αυτό.

Πέθανα. Τον ξαναφιλησα.

- Καποια πράγματα δεν χρειάζονται λέξεις

Ξανά. Η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπάει ξανά. Ακόμη πιο δυνατά αυτή τη φορά. Ένιωθα ότι θα λιποθυμούσα. Δεν πίστευα αυτό που έζησα. Δεν μπορούσε το μυαλό μου να χωνέψει ότι εγώ, ΕΓΩ, Ε Γ Ω, έκανα αυτόν τον άνθρωπο να σκέφτεται για ώρα το πόσο θέλει να με φιλήσει. Τρελάθηκα. Οι λέξεις είχαν πετάξει απ' το μυαλό μου, το στόμα μου είχα ξεχάσει τη σημαίνει φωνή, είχα ξεχάσει να μιλάω. Είχα μείνει άφωνη. Γελούσα σαν παιδί που άνοιγε ένα δώρο που περίμενε καιρό και ταυτόχρονα προσπαθούσα τόσο άσχημα να κρατήσω το μυαλό, την καρδιά μου, τις σκέψεις μου όλα όλα όλα. "Μην ενθουσιαζεσαι" "Ξέρεις που σε βγάζει συνήθως αυτό" "θα πληγωθείς" "μαζέψου" 1,2,3,4,5,6....

- Δεν θέλω να φύγεις αλλά έχω κάποιες προετοιμασίες για αύριο. Θες να έρθεις μαζί;

-Ναι βέβαια

Και καλα το έπαιζα άνετη. Σε παρακαλώ ας μη παρατηρήσει το ποσό τρέμω. Το πώς το πόδι μου ανεβοκατεβαίνει νευρικά εδώ και ώρα. 1,2,3,4...

-Τελεια!

Ξεκινάμε. Το χέρι του ακουμπάει το πόδι μου και το στομάχι μου γίνεται κόμπος. Ασυναίσθητα ακουμπάω το χέρι μου στο δικό του και αρχίζω να επεξεργάζομαι το δέρμα του, πως κινείται το χέρι του, πως προσπαθεί να μη το πάρει για να αλλάξει ταχύτητα.

-Εδω θα βόλευε το αυτόματο χαχαχαχ

Πεθαίνω για άλλη μια φορά. "Fuck fuck fuck" "γιατί γαμω" "γιατί παρατηρώ τέτοιες μικρές κινήσεις " "fuck" "γιατί ενθουσιάζομαι τόσο με αυτά τα μικρά πράγματα" "δεν σημαίνει τίποτα " "σταματά να σκέφτεσαι γαμω" 1,2,3...

Φτάνουμε σπίτι.

-.... Κι εδώ έχω όλα μου τα βιβλία...

Τρελάθηκα. Κάθισα ασυνείδητα μπροστά απ' τη βιβλιοθήκη και άρχισαν τα χέρια μου να εξερευνούν αυτόν τον μικρό παράδεισο βιβλίων. Γονάτισε μπροστά μου και με κοίταζε. Η αναπνοή μου κόπηκε. "Τι έχω" "γιατί με κοιτάει" "μοιάζω χαζή" "γαμω" "μαζέψου"

- μη με κοιτάζεις δεν μπορώ

- γιατί;

Μεταφερόμαστε στη κουζίνα. Κάθομαι στη μία γωνία του τραπεζιού και τον παρατηρώ λες και είναι έκθεμα. Άγαλμα. Προσπαθώ να τον πειράξω λίγο. Γελάει. Κοκκινίζει. Θεέ μου αυτό το χαμόγελο.

Πρώτο pancake. Φιλί. Το γυρνάει απ' την άλλη. Ξανά φιλί. Δεύτερο pancake. Αγκαλιά. 3ο. Άγγιγμα. 4ο. φιλί. 5ο. Αγκαλιά.

- Ετσι θα το πάμε μέχρι να τελειώσει το μείγμα;

- Απλα παίρνω τη δόση μου

Ξσηχνψξφκδκσκδξψξισκχνψμδκσκ. "Σταμάτα" "μην ενθουσιαζεσαι" "προσγειώσου" "μην είσαι χαζή θα πληγωθείς στο τέλος" "το ξέρεις" "αυτό γίνεται πάντα" 1,2,3,4,5,6,7,8.....

Τέλος.

Πάμε στον καναπέ αρχίζει να με φιλάει, να φιλάει τον λαιμό μου. Μακάρι να ξερε ότι δεν χρειαζόταν καν να βγάλει τα ρούχα μου για να με φτάσει στη κορύφωση. Με είχε φτάσει σε αυτό το σημείο τόσες φορές εγκεφαλικά. Ξεκίνησε να πηγαίνει κάτω. Και πιο κάτω. Και πιο κάτω. Εξερεύνησε όλο μου το σώμα με τη γλώσσα του και ένιωθα ότι έχανα την αναπνοή μου σε κάθε άκουσμα της δικής του. Αφέθηκα στα χέρια του νιώθοντας τόση σιγουριά γι αυτό. Το σώμα μου όλο έκαιγε. Όλη η ένταση απ' τη πρώτη στιγμή που κοιταχτηκαμε επιτέλους απελευθερώθηκε.

Καθίσαμε εκεί γυμνοί χαϊδεύοντας ο ένας τον άλλον. Τα μάτια μου περιεργάζονταν το σώμα του, τα τατουάζ του. Άραγε θα μάθει ποτέ ότι δεν είχα νιώσει ξανά ποτέ τόσο ασφαλείς γυμνή σωματικά, εγκεφαλικά και ψυχικά με άλλο άτομο; "όχι δεν κάνει" "οι άνθρωποι το εκμεταλλεύονται" "σε εκμεταλλεύονται" "πάντα" "μην αφεθείς" "σταματά" 1,2,3...

- Δυστυχώς πρέπει να πάω σπίτι σιγά σιγά

- ναι θα ντυθούμε και θα σε πάω

Σηκώθηκαμε. Ντύθηκαμε. Εμπρός. Εκείνη η αγκαλιά μπροστά απ' τη πόρτα πριν βγούμε έξω. Κοίταξα στον καθρέφτη και ένιωσα λες και έβλεπα μια τόσο οικεία εικόνα. "Συνέλθε" "μην ενθουσιαζεσαι" "αυτά είναι βλακείες". Μαζευτηκα.

Φτάσαμε. Σου δίνω ένα πεταχτό φιλί. Δεν έφτανε. Άλλο ένα. Άλλο ένα. "Μαζέψου" "σταματα το"

-Αυριο έχω πολύ γεμάτο πρόγραμμα αλλά θα κοιτάξω να ξεκλεψω λίγη ώρα να σε δω.

"Μην ενθουσιαζεσαι, μην ενθουσιαζεσαι"

-Τελεια! Θα περιμένω.

- καληνυχτα όνειρα γλυκά

- καληνυχτα όνειρα γλυκά!

Μπήκα μέσα στη πολυκατοικία, μέσα στο διαμέρισμα, μέσα στο δωμάτιο μου. Ξάπλωσα και ένιωθα πιο χαρούμενη από ποτέ. Και τότε ξεκίνησε να δουλεύει το αναθεματισμενο. "Γιατί" "γιατί το άφησα αυτό να γίνει" "σίγουρα με περνάει για εύκολη τώρα" "γαμω γαμω γαμω" 1,2,3,4,5... "Γιατί του καθισες" "ποια είσαι" "το χάλασες" "κι αν σε ήθελε μόνο για το σεξ;" "αυτά παθαίνεις όταν αφηνεσαι" "σε εκμεταλλεύονται" 1,2,3,4... "Εύκολη" " μα δεν είμαι εύκολη" "έτσι κατάφερες να φανείς" "γαμωτο" "γιατί το έκανα αυτό" "εγώ δεν είμαι έτσι " "δεν το έκανα ποτέ αυτό " 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10.... "Κοιμήσου τώρα έτσι όπως τα έκανες" "για άλλη μια φορά έπεσες θύμα της ηλιθιότητας σου" "της αφέλειας σου" "τίποτα δεν είναι παραμύθι" "κι εσύ σίγουρα δεν είσαι μια πριγκίπισσα" "συγχαρητήρια" "σιγά μη σε πάρει στα σοβαρά" "ένα ακόμα κοριτσάκι είσαι"

Μήνυμα: Καλημέραααα:)

(Αυτό ήταν... Έμπλεξα... Άσχημα...)

[annarrchy]

ένα πρωί που ξεκινά σαν όλα τ’ άλλα πρωινά,

ένα τηλέφωνο χτυπά, κάτι έχει πάει στραβά·

μια ταραγμένη φωνή, ένα σβησμένο κερί

και μια ψυχή που φεύγει από τη γη κι εξατμίζεται.

μα είχε μάθει να παίζει, να χαίρεται τη στιγμή

και δε φοβόταν που γέρναγε, μόνο χαμογελούσε.

τώρα τρέχει στα σύννεφα με τη μηχανή,

είναι και πάλι το παιδί που να κοιμηθεί αργούσε.

είναι ειρωνία αν το σκεφτείς που έφυγε τόσο νωρίς,

αλλά κανείς δεν πρόκειται ποτέ να ξέρει, έτσι ειν’ η ζωή.

η μάνα του τις Κυριακές τον περιμένει να φανεί

και τα παιδιά του, έχουν στα μάτια τους τη χαρά του,

μα ο μεγάλος που και που, λαχταρά τον μπαμπά του.

ο μικρός, δε το κατάλαβε καλά, δεν είχε πάει καν σχολείο, όλα έγιναν ξαφνικά.

το σπάσιμο μιας σιωπής, στο ξέσπασμα της χαραυγής

αφού θα γίνουμε όλοι σύννεφα στου Άδη το βελούδινο σκοτάδι.

τα δάκρυα μιας προσευχής, να’σαι γαλήνιος κι ευτυχής να μας προσέχεις το βράδυ.

φύλακας άγγελος να’σαι και μη φοβάσαι,

γιατί εμείς σε θυμόμαστε και τώρα που κοιμάσαι.

κι αν από τον παράδεισο κοιτάζεις και χαμογελάς,

ρε μπαγάσα μας λείπεις, μη το ξεχνάς.

είναι μια φάλτσα καντάδα για τις ψυχές,

για όλες τις μικρές προσωπικές μας ουτοπίες,

γι’αυτούς που ζούνε ακόμα μεσ’τις καρδιές

και κρύβονται στις παλιές μας φωτογραφίες.

δε στα λέω αυτά απλά για να νιώσεις εντάξει,

πονάει το να χάνεις κάποιον που αγαπάς·

μα δεν πεθαίνει, τυλίγεται σε μαύρο μετάξι

και θα’ναι δίπλα σου όσο δεν τον ξεχνάς.

καμία προσευχή δεν είναι τόσο δυνατή,

που να φτάσει ως το σύμπαν που πήγες για να σου πει

όλα κείνα τα «σ’ αγαπώ» που δεν πρόλαβα να σου πω.

και είναι ανώφελο να εύχομαι να ήσουν εδώ.

ξέρεις ποιο είναι το ζήτημα; η ζωή μας είν’ ευτύχημα,

μαζί κι ατύχημα, απ’ την πρώτη ανάσα ως το ξεψύχημα·

είναι λιακάδα, καταιγίδα και μαντάρα,

είναι ο λόγος που γράφω κάθε μου μπάρα.

είναι αντάρα απ’ το ποτό, είναι σεκλέτι σκληρό,

είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό·

τόσο σύνθετο, εκ πρώτης όψεως, μα είναι απλό

και το μαθαίνουν όσοι φεύγουνε και ζουν στον ουρανό.

τι ήχο κάνει η ψυχή απ' το σώμα όταν βγαίνει;

στη μνήμη περνά, στη δίνη που βαφτίσαμε μοναξιά.

ο άνθρωπος δεν το μπορεί ακίνητος να μένει,

μα η ζωή γρήγορα τρέχει και σε προλαβαίνει.

άμα τ’ αστέρια ειν’ αγάπες και τα σύννεφα ψυχές,

τα μυστικά θα ν’ αέρας κι οι στεναχώριες βροχές.

αν τα μεθύσια είναι ομίχλη και τα όνειρα πουλιά,

ίσως ανήκουμε ψηλά τελικά.

μα είναι το σώμα μας χώμα και τα λόγια λουλούδια,

που ανθίζουν και μαραίνονται και γράφουν τραγούδια.

οι αποστάσεις τσιμέντο κι επαφές δρόμοι κενοί

γι’ αυτό ο άνθρωπός ανήκει στη γη και καταλήγει σ’ αυτή.

[kwnstantiina]

Μήνυμα στο μπουκάλι

Ξέρω ότι έχεις προχωρήσει την ζωή σου και πως πια δεν είμαι μέρος σε αυτή. Δεν θα πω πως δεν με πειραζει,αλλά αληθεια χαιρομαι για εσένα. Ελπίζω να έχεις βρει την κατάλληλη,που θα σε νοιάζεται και θα σε αγαπά πιο πολύ από εμένα.

Να ξέρεις προσπάθησα παρά πολύ για εμάς και δεν το μετανιώνω στιγμή. Εάν γύρναγα τον χρόνο πίσω,θα έκανα ακριβώς τα ίδια· ακόμα και με τα λάθη που έκανα.

Εννοείται πως ήθελα να ήσουν εδώ. Εννοείται πως δεν περνάει λεπτό που δεν σε σκέφτομαι,αλλά εσυ αποφάσισες να μην μιλάμε.

Βλέπεις,δεν το έχω επιδιώξει ούτε εγώ. Δεν θα κρυφτώ,με πόνεσε βαθιά που με άφησες. Έπραξα εγωιστικά που δεν ενδιαφέρθηκα για εσένα,ακόμα και μετά το φευγιό σου.

Δεν μπορούσα όμως να μην θυμώσω,πρέπει να με καταλάβεις και εμένα.

Μπορεί εν τέλη να μην τήρησα τα λογια μου· πως θα σε αγαπω και θα σε νοιάζομαι οτιδηποτε αποφασίσεις. Μπορεί τελικά να είμαι ανίκανη να αποδεχτώ αυτό που έχει γίνει μεταξύ μας.

Ακόμα θέλω να έρθω να σε βρω· να σε πετύχω κάπου «τυχαία» και να δω πως τα περνας χωρίς εμένα. Πως είναι η καθημερινότητα σου,χωρίς να ανταλλάζουμε ούτε ένα μήνυμα. Να δω εάν με σκέφτεσαι ή εάν σου λείπω καθόλου.

Τις τελευταίες μέρες,η μορφή σου έρχεται όλο και πιο έντονα στο μυαλό μου. Ίσως γιατί όντως πλέον δεν θα γυρίσεις. Ίσως γιατί με σκέφτεσαι και εσύ. Ίσως γιατί πρέπει επιτέλους να κάνω κάτι. Ίσως,ίσως,ίσως…

Δεν είμαι όμως έτοιμη,να απαντήσω κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα. Δεν θέλω να νιώσω πως σε ενοχλώ,δεν θέλω να σταθώ εμπόδιο στα νέα σου ξεκινήματα.

Ειδες; Αυτή τελικά είναι η αγάπη και ας μην την έκανα ξεκάθαρη εξαρχής. Δεν νομίζω πως με αγάπησες ποτε· αλλιώς γιατί να τα έκανες όλα αυτά; Γιατί να έφευγες σαν τον κυνηγημένο χωρίς λόγο και αιτία;

Περιμένω κάποια στιγμή να με πάρεις ένα τηλέφωνο· να δεις εάν είμαι καλα,τίποτα παραπάνω. Θα περιμένω και ας μην γίνει. Δεν θέλω να σε ξεχάσω. Δεν μπορώ.

Μήπως όμως πρέπει; Τι «πρέπει» στο κάτω κάτω; Δεν ξέρω.

Αυτό που γνωρίζω όμως,είναι πως βασανίζω τον εαυτό μου·πως ελπίζω σε μια επιστροφή χωρίς ημερομηνία.

Μπερδεμένες σκέψεις,με ερωτήματα που δεν θα βρουν ποτε απάντηση. Χαμένος χρόνος σε προσδοκίες που καταλήγουν σε αδιέξοδο. Και όλα αυτά,για κάποιον που έφυγε τρέχοντας.

[maurosouranos]

Μπέρδεμα.

Τελευταία νιώθω έντονα και δεν ξέρω πως να το εκφράσω.

Οι λέξεις δεν βγαίνουν τόσο εύκολα.

Η καρδιά μου έμεινε άδεια.

Περιμένει να έρθει ένα άτομο να την γεμίσει.

Το ξέρω ότι όλα αυτά μοιάζουν αντιφατικά και ούτε γώ ξέρω πως κολλάνε αλλά έχω την ανάγκη να νιώσω.

Το μυαλό μου μπερδεμένο, τα συναισθήματα ακόμα πιο πολύ.

Ίσως φταίει που έχεις φύγει και συ και είναι σαν να έφυγε το φως από τη ζωή μου.

Μα η αλήθεια είναι ότι νιώθω πιο δυνατή και πιο έτοιμη να στηριχτώ στα πόδια μου.

Να γεμίσω μόνη την καρδιά μου και να φωτίσω Εγώ το σκοτάδι μου.

Λίγα τα άτομα στη ζωή μου πια,αλλά καλά.

Και ίσως να λέει πολλά το ότι δεν είσαι εσυ μέρος της εν τέλει.

[gemsofgreece]

Άμα δεις ένα Ελληνικό βίντεο όπου γίνεται η παραμικρή αναφορά στο εξωτερικό, και ειδικά άμα τολμήσει κάποιος να αναφέρει οποιοδήποτε θετικό για τη δική μας χώρα, είναι λες και έχουν ειδοποίηση αυτόματα ένα εκατομμύριο ξενιτεμένοι Έλληνες και μπαίνουν όλοι μαζί και γράφουν πως ήταν η καλύτερη επιλογή της ζωής τους που έφυγαν και πως δε θα μπορούσαν ποτέ να ξαναζήσουν στην Ελλάδα, και πως δεν αντέχουν χωρίς την τάξη, καθαριότητα, πράσινο, αστική αισθητική, κοινωνική ευθύνη και ευγένεια, που είναι πάντα κομμάτι της δικής τους ιδιοσυγκρασίας.

πχ.

"Δεν μπορώ την αναξιοκρατία και την έλλειψη σεβασμού. Αλλά ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός (ψεύτικη ανωτερότητα), μπορεί απλά να είναι ίδιον της προσωπικότητάς μου"

Ναι, φίλη, διότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι έχουμε προσωπικότητες που τρελαίνονται για αναξιοκρατία και αγένεια.

Αν είναι τόσοι πολλοί όντως οι Έλληνες που δε μπορούν χωρίς αυτές τις αρετές - εκατοντάδες χιλιάδες ως φαίνεται - γιατί η χώρα ήταν πάλι χαοτική, γκρἰζα, βρώμικη, άσχημη στις πόλεις, με αγένεια και αναισθησία... πριν το μεγάλο κύμα μετανάστευσης; Πού ήταν όλοι αυτοί και γιατί κανένας δεν επιτέλεσε κοινωνικό / πολιτικό έργο; Ή να προσπαθήσει τουλάχιστον; Δε λέμε ότι έπρεπε να πετύχουν όλοι. Αλλά να δείξουν ότι νοιάζονται. Εγώ πάντως αυτό που θυμάμαι τα προηγούμενα χρόνια είναι νέους να λένε: "τελειώνω σπουδές και φεύγω σιγά μην κάτσω ελλάδα λολ".

Από τέτοια κοινωνική ευθύνη πήξαμε.

ΥΓ: Προς θεού δεν κατηγορώ ούτε κριτικάρω κανέναν που έφυγε για ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ λόγο, απλά έχω την αμυδρή υποψία ότι πολλοί από αυτούς τους Έλληνες απλά φλεξάρουν σε μας τους διεφθαρμένους αγωγιάτες την ανωτερότητα της καθημερινότητας και των επιλογών τους. Μια συμπεριφορά δηλαδή γνησίως Ελληναρίστικη, που απ' ό,τι φαίνεται δεν την έσβησε ακόμα το Μάλμο της Σουηδίας. Θα το σεβόμουν εκατό φορές περισσότερο αν κάποιος απλά έλεγε "φεύγω για να πληρώνομαι καλύτερα" ή «πάντα μου άρεσε το Άμστερνταμ» παρά τις γελοιότητες περί κοινωνικής ευθύνης που τους έχει γίνει καραμέλα. Δεν είσαι κοινωνικά υπεύθυνος αγαπητέ, απλά εκεί τόλμα να μην είσαι, και έχεις μαζέψει βαλίτσες χωρίς επιστροφή... Παρεπιπτόντως, κοινωνικά υπεύθυνος είναι αυτός που ενδιαφέρεται και δραστηριοποιείται για τη βελτίωση μιας κοινωνίας και όχι αυτός που εμφανίζεται ξαφνικά σε μια κοινωνία δουλεμένη και φροντισμένη από άλλους, μόνο και μόνο για να βάλει την βούλα της έγκρισης και να το παίξει Ελβετός από κούνια.

[psychotiko-epeisodio]

Μίλαγα με ένα παιδι πριν κάποιες βδομαδες και μου έστειλε αυτός πρώτος. Μιλήσαμε αρκετά και μου είπε να βγούμε βγήκαμε πήγαμε για ταινία και μετά βόλτα περάσαμε πολύ ωραία, στο τέλος της βόλτας με ρώτησε «τι θα κάνουμε αύριο;» Χωρίς να ξέρει αν έχω κανονίσει κάτι απλα Γιατι ήθελε να με δει πάλι εγώ του είπα «ότι θες». Μιλήσαμε την επόμενη μέρα και βγήκαμε, με πήγε για φαγητό και μετά ήρθε σπίτι μου. Ξαπλώσαμε μιλήσαμε κάναμε κάτι και καθίσαμε αγκαλιά μέχρι να φύγει. Μετά από κάτι μέρες ήρθε να κοιμηθεί σπίτι μου, καθίσαμε στο κρεβάτι κάναμε πάλι κάτι και μετά κοιμηθήκαμε αγκαλιά όλο το βράδυ δεν με άφηνε από τα χέρια του ακόμα κι αν πήγαινα πιο κει αυτός με τράβαγε πίσω. Ξύπνησε με φίλησε για καλημέρα και μετά πήγε σχολή, μετά έφυγε και πήγε για κάτι μέρες Θεσσαλονίκη και είχαμε να βγούμε 2 βδομαδες σχεδόν αλλά συνεχίσαμε να μιλάμε κάθε μέρα ασταμάτητα. Γύρισε λοιπόν από Θεσσαλονίκη και μετά από κάτι μέρες μου είπε το εξής: «Γενικά πιέζομαι φουλ αυτό το καιρό με τη σχολή και τη δουλειά. Έχει αλλάξει η διάθεση μου και θέλω να περάσω χρόνο για τον εαυτό μου. Δεν νομίζω ότι μπορώ να βγαίν�� με κάποιο άτομο αυτόν τον καιρό. Στο λεω για να δικαιολογηθώ που είμαι άφαντος και να ξέρεις και σύ τι συμβαίνει» εγώ έβαλα τα κλάματα αλλά του έστειλα πως όλα εντάξει και ότι χρειαστεί θα είμαι εδώ. Πέρασαν οι μέρες και χθες του έστειλα ότι μου λείπει και ότι μπορεί να είναι λάθος που του το λέω αλλα ένιωσα την ανάγκη να του το πω. Μου απάντησε πως καλά έκανα και του το είπα και μετά τον ρώτησα πως είναι μου είπε τα νέα του και εγώ του είπα τα δικά μου και έχουμε ξεκινήσει πάλι μια μικρή κουβέντα όπως πριν σταματήσουμε να μιλάμε. Δεν ξέρω όμως τι να κάνω θέλω να του πω, πως θέλω να το προσπαθήσω μαζί τοθ Γιατι μου αρέσει παρα πολύ αλλά δεν ξέρω πως να τοθ το πω και δεν θέλω να τον πιέσω. Μου αρέσει πραγματικά και έχω πολύ καιρό να νιώσω έτσι για κάποιο άτομο, αλλά φοβάμαι, φοβάμαι πολύ μήπως δεν θέλει. Απλα το μόνο που δεν ξέρω είναι πως να του ξεκινήσω αυτή την κουβέντα για εμάς τους 2.

Καταρχην,δεν ακούω τις δικαιολογίες τύπου "πιεζομαι αυτόν τον καιρό" κλπ.Οταν ένα άτομο σε ενδιαφέρει γυρνάς τον κόσμο ανάποδα.

Στο πρώτο μέρος από το κείμενο σου,βλέπω έναν άνθρωπο τρυφερό,που ενδιαφέρεται για εσένα και θέλει να το πάτε πιο σοβαρά.Ειναι μάστιγα πλέον εκείνοι που δείχνουν κάτι τέτοιο και μετά από λίγο καιρό το γυρνάνε ,δεν μου κάνει εντύπωση.Ειναι τεράστιο λάθος να δίνεις ελπίδες σε έναν άλλο άνθρωπο και μετά να δίνεις μια κλωτσιά ρίχνοντας τον από το ροζ του συννεφάκι που εσύ ο ίδιος τον ανέβασες εκεί .

Όταν σου λέει κάτι που σε πειράζει,σε στεναχωρεί,σε αδικεί καλό είναι να του το λες.Να προστατεύεις τον εαυτό σου.Πχ όταν σου έστειλε αυτό το μύνημα που σου εξήγησε τον λόγο που πήρε απόσταση,εγώ στην θέση σου θα απαντούσα "Ναι οκευ,απλά αυτά καλό είναι να λέγονται εξαρχής,γιατί δεν μου είπες ούτε είδα κάτι τέτοιο"

Πολύ πιθανών να βρήκε κάποια άλλη,η να μην ήθελε από την αρχή να προχωρήσετε.Οτι και από τα δύο αν είναι να ξέρεις πως εσύ δεν έχεις καμία ευθύνη για αυτό,ούτε μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις.Οσο θα προσπαθείς θα πληγωνεσαι.

Για εμένα είναι πολύ σημαντικό ,το να εξωτερικευω αυτά που αισθάνομαι ασχέτως με το αν θα έχουν ανταπόκριση η όχι.Δεν χρειάζεται παρόλα αυτά να τα εξωτερικευσεις στον ίδιο γιατί αλήθεια σου λέω αγάπη μου,αν σε ηθελε δεν θα χρειαζόταν να βρεις τα κατάλληλα λόγια για να τον πείσεις για αυτό.

Πάρε μια φίλη σου τηλέφωνο και μιλά της για το πώς αισθάνεσαι.Εναν φίλο.Γραψτα σε μια σελίδα χαρτί,οτιδήποτε.

Είναι δυνατόν να του στέλνεις "μου λείπεις" και να απαντάει "καλά έκανες που μου το είπες"???Θα σκίσω τα πτυχία μου,🤣...Όχι κοπέλα μου ,καλύτερα να κοπεί τώρα που είναι αρχή γιατί αργότερα θα σου είναι πολύ πιο δύσκολο.Ακολουθα το παράδειγμα της κοπέλας σε ένα προηγούμενο ασκ που τον διέγραψε από τα σοσιαλ.Βοηθαει,είναι απελευθερωτικό.

[alatismeni-theitsa]

Γειά!

Είμαι η κοπέλα που έστειλε άνον πριν καιρό για τη Λευκάδα. Χαίρομαι τόσο που ανέβασες φωτο από τον τόπο μου!! Δεν είχα ιδέα ότι δούλευαν γυναίκες στις αλυκές, παρόλο που ήξερα ότι ήταν μεγάλο κομμάτι της οικονομίας του νησιού. Σίγουρα παίζει ρόλο ότι ο μπαμπάς μ δεν μεγάλωσε εκεί, και ο παππούς μου έφυγε από τη ζωή νέος και δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω τίποτα.

Αλλά παίζει πολύ ρόλο και ότι η κοινωνία μας είναι βαθύτατα πατριαρχική, και τα επιτεύγματα των γυναικών τα ξεχνάμε (δλδ τα υποβαθμίζουμε).

Ευτυχώς η γιαγία μου από την πλευρά της μαμάς μου ζει ακόμα, και μου μιλαέι συχνά για την ζωή στο χωριό της (ορεινή φθιώτιδα). Απ' ότι έχω καταλάβει, όλα τα έκαναν οι γυνάικες, ειδικά στην οικογένειά της. Μου λέει ότι εδώ και πολλές γενιές, οι άντρες είτε λείπουν επειδή δουλέυουν σε άλλη πόλη, είτε παίζουν χαρτιά στο καφενίο όλη μέρα. Το αποτέλεσμα: η μαμά, γιαγία, και τα παιδιά να μαγειρέυουν, να καθαρίζουν (εννοείται), να ασχολούνται με τα χωράφια, να βόσκουν τα ζώα κτλ. Με άλλα λόγια, να τα κάνουν όλα.

Το τραγικό είναι ότι όταν μιλάμε για την ιστορία, ή λαογραφία ή ό,τι θες, η θέση της γυναίκας είναι ένα μικρό παράρτημα. Στην πραγματικότητα, έχουν συνεισφέρει πολύ περισσότερο από απλά να μαγειρεύουν και να καθαρίζουν (λέω "απλά", αλλά το να είσαι νοικοκυρά είναι τρομερά απαιτητικό και κουραστικό).

Χωρίς την δουλειά των γυναικών, που γίνεται στα παρασκήνια της ιστορίας, δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα. Το να λέμε, α ναι, και οι γυνάικες δούλευαν μερικές φορές, δεν φτάνει! Συνεισέφεραν όσο οι άντρες, και ίσως περισσότερο, καθώς τα έκαναν όλα με ένα παιδί στην αγκαλιά.

σορι για το τεράστιο κείμενο, αλλά εχώ πολλά να πω για αυτό το θέμα. και ευχαριστώ πολυυυ που ανέβασες τις φωτο <3

Σ' ευχαριστώ που έστειλες αυτό το μήνυμα 💙 Η δουλειά που έχουν κάνει οι γυναίκες στο παρελθόν είναι τρομερή και δεν πρέπει να την υποτιμουμε ούτε να την ξεχνάμε. Χωρίς την προσπάθεια τους η κοινωνία μας δε θα ηταν στο ιδιο επίπεδο που είναι σήμερα.

Αν δεις τώρα, το post έχει πολλά notes και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό! Σιγά σιγά και οι νέοι στην Ελλάδα αρχίζουν και βλέπουν αυτή τη σεξιστική ρητορική που έρχεται κυρίως από τις ΗΠΑ και γι αυτό ήθελα να κάνω και ένα σχετικό ποστ που να δείχνει ότι τα πράγματα ποτέ δεν ήταν έτσι όπως τα δείχνουν.

Βέβαια, οι καιροί δεν έχουν αλλάξει εντελώς. Σήμερα θέλουν τη γυναίκα μόνο στο σπίτι γιατί αυτό τους εξυπηρετεί καλύτερα. Παλιά την ήθελαν μουλάρι γιατί πάλι αυτό τους εξυπηρετούσε. Και κάθε εποχή βάφτιζαν τις δουλειές "γυναικείες" και "αντρικές" και ως εκ θαύματος οι γυναικείες υποτιμούνται (και ξεχνιούνται).

Το σημαντικότερο είναι να έχουν οι γυναίκες αυτονομία και να πιστεύουν στη δύναμη τους, και να εργάζονται (η όχι) όπως θέλουν αυτές. Ας ελπίσουμε ότι όσο περνάνε τα χρόνια θα λιγοστεύουν οι ηλίθιοι και χειριστικοί άντρες/άνθρωποι που ψάχνουν τρόπους να κρατήσουν τις γυναίκες στο περιθώριο.

Και φυσικά ότι τα εργατικά δικαιώματα για όλους θα τηρηθούν και θα πληθύνουν.

[panagiwtouuu]

Για μια φορά στην ζωή μου μετα από χρόνια πίστεψα οτι κατι θα πάει επιτέλους καλα. Πίστεψα οτι βρήκα τον ανθρωπο μου, χωρίς καμία υπερβολή εκανα τόσα όνειρα για το μέλλον μαζι είχα σκεφτεί μέχρι κ την οικογένεια τοσο πίστη είχα. Πίστεψα τα σαγαπω της, το θα ειμαι δίπλα σου στα καλα και στα ασχημα αλλα όταν πήραν άλλη τροπή τα πράγματα μεταξύ μας τελικά έφυγε και παλι ειμαι αυτή που μένει ακόμα εδώ και ας με πλήγωσε επανειλλημένα και πολυ παρόλο που πονάει όλη μου η ψυχή και η καρδια μου ολόκληρη ακόμα περιμενω ένα μήνυμα λέγοντας "μου λείπεις" , ένα τηλεφώνημα μεθυσμένο η νηφάλιο να λεει οτι "μου λείπεις σε θέλω πίσω ελα να το δουλέψουμε". Θα έτρεχα χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί την αγαπαω. Την αγάπησα περισσότερο και από εμένα και ας βάζω πρώτο τον εαυτό μου. Την αγάπησα με όλη μου την καρδια και την ψυχή την ερωτεύτηκα και όλα αυτα τωρα τελείωσαν. Δεν το πιστεύω, δεν μπορώ να πιστέψω οτι η πανέμορφη ιστορία μας τελείωσε έτσι. Οχι. Είναι πολυ νωρίς γι'αυτο. Δεν το πιστεύω. Και όμως δυστυχως πρέπει να το συνειδητοποιήσω. Πονάει τοσο πολυ ομως, τέτοιο πόνο δεν έχω ξανά βιώσει. Δεν το εύχομαι σε κανέναν. Ήταν η πρώτη κοπέλα που ερωτεύτηκα και αγάπησα με όλο μου το είναι. Δεν πειράζει ομως αγαπούλα μου ισως στο μέλλον να ξανά ιδωθούμε. Ισως να μην εχει τελειώσει η ιστορία μας εγω θα σε περιμενω γιατι οτι έδωσα σε εσένα ολο αυτό το καιρο μου είναι αδύνατο να το δώσω στην επόμενη. Δεν θέλω κιολας κάποια επόμενη. Δεν μπορει τίποτα να σε αναπληρώσει. Σε αγαπω πολυ μακαρι να μπορούσα να σου τα πω καπως όλα αυτα. Ισως στο μέλλον να ειμαι γραφτό για εμάς μέχρι τότε να περνάς καλα και χωρις εμενα κ ας με πονάει κ να προσεχείς τον εαυτό σου.

(η καρδια μ εχει σπάσει σε χίλια κομμάτια κ νιώθω κενή κ χαμένη)

[antikoinwnikoi]

"Αυτός"

Και λέω αυτός και όχι εκείνος γιατί του αξίζει όλη μου η προσοχή. Ιδανικά θα τον παρομοίαζα με το ηλιοβασίλεμα. Ίσως επειδή η φωτογραφία του που κάθεται προφίλ και λάμπει ο ήλιος πάνω στο πρόσωπο του τον κάνει πιο γοητευτικό. Ίσως επειδή όπως και στο ηλιοβασίλεμα, περιμένεις την παρουσία του και όταν είναι απών κάτι λείπει. Αλλά η παρουσία του είναι πάντοτε αισθητή. Θα μπορούσε να είναι και θεός. Αλλά καινούριος. Από τους θεούς που δεν άκουσε ποτέ κανείς και δεν χρειαζόταν κιόλας. Η γοητεία που εξέπεμπε με κάθε του κίνηση ήταν μαγευτική. Όταν ζωγράφιζε, όταν τραγουδούσε. Ήταν η απεικόνιση της τέχνης. Η εμφάνιση του μια ατελής συμμετρία. Από το κεφάλι ως τα πόδια ήταν ένα έργο τέχνης. Οι τούφες των μαλλιών του, οι γωνίες του προσώπου του, το στυλ του. Σαν ένα άγαλμα που δεν θες να αγγίξεις για να μη χαλάσει. Όταν έρχεται το βράδυ, αλλάζει όψη και γίνεται πανσέληνος. Η παρουσία του ακόμα αισθητή και η λάμψη του οδηγεί όλο τον κόσμο. Πόσο μάλλον σε τοπία όπως η θάλασσα που εκεί αντανακλά το φως του. Σε κάθε μήνυμα του, σε κάθε ανάρτηση του, γεμίζει τα κενά. Όταν σου μιλάει μπορεί να σε κάνει να ξεχαστείς και να σε κάνει να νιώσεις όση αγάπη δεν είχες ξανανιώσει για τον εαυτό σ. Τίποτα παραπάνω δεν κάνει. Λίγες λέξεις και θες να του δώσεις τα πάντα ως αντάλλαγμα. Η ευγένεια του, η γλυκύτητα του και η τρυφερότητα θα είναι πάντα τα χαρακτηριστικά του. Το ενδιαφέρον όμως, ήταν ότι δεν τον ήξερα πολύ καιρό ούτε πολύ καλά. Όμως, με έκανε να θέλω να τον μάθω καλύτερα. Να μου αφηγηθεί όλες τις ενδιαφέρουσες ιστορίες και όσα είχαν στιγματίσει τη ζωή του και έφτασε ως εδώ. Αν ήταν κομμάτι στο πιάνο θα ήταν σίγουρα μια σονάτα. Η φωνή του διαπερνούσε όλο μου το σώμα ανατριχιάζοντάς με και σταματούσε στο κεφάλι μου. Από εκεί δεν έφυγε ποτέ. Το χαμόγελο του, τα γυαλιά του που έπεφταν και έμεναν στη μύτη του, οι κοκκινωπές του μπούκλες, όλα. Κάτι σαν τον Θεό Ερμή. Ήταν τέλεια ατελής. Ξαφνικά ήθελα να τον φωτογραφίσω για να αποτυπώσω αυτό το θαύμα. Θα μπορούσα να τον χαζεύω για ώρες. Να γίνει το αξιοθέατο της πόλης. Κανένας άλλος δεν θα είχε όλη μου την προσοχή όσο αυτός. Ανταλλάσσαμε μια δυο κουβέντες γιατί ήμασταν κι οι δυο απασχολημένοι αλλά όταν βράδιαζε και κοίταζα το φεγγάρι έβλεπα τη λάμψη του. Άρχισε να μου λείπει η παρουσία του. Ήθελα να τον δω όμως φοβόμουν μήπως γίνω η σκιά στο φως που εξέπεμπε. Ήθελα να του πω πόσο εξωπραγματικός φαινόταν στα μάτια μου. Αυτός. Ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος που είχα γνωρίσει και αυτό αντιπροσώπευε ακριβώς την εμφάνιση του. Ήταν τέλειος. Βασικά είναι και θα είναι. Δεν ξέρω αν κάποιος θα εκτιμήσει ποτέ την ιδιαιτερότητα του. Για μένα όμως ήταν ξεχωριστός. Αλλά εγώ ήμουν απλά ένα κορίτσι που αχνοφαινόταν στο προσκήνιο της ύπαρξης του. Ένα κορίτσι που ήθελε να του πει τόσα αλλά δίσταζε. Ήμουν ένα από τα τόσα άστρα στον ουρανό που συνυπήρχε μαζί τους. "Θέλω να τον δω", σκέφτηκα. "Να μειώσω αυτή την απόσταση, να γίνω κάτι παραπάνω από άστρο αλλά μέχρι εκεί που αντέχει". Αν περπατήσει έξω στους δρόμους, τα φώτα της Αθήνας θα χάσουν το νόημα ύπαρξης τους. Το φεγγάρι θα γίνει απλά μαύρο. Το ηλιοβασίλεμα θα επεκταθεί και η ομορφιά του δεν θα μπορεί να ειπωθεί με λόγια. Μόνο το βλέμμα του απέμενε. Ήθελα να τον δω. Να μάθω πώς κατάφερε να γίνει τόσο ιδιαίτερος άνθρωπος. Πώς κάτω από τόσο πόνο μπορεί να μεταδώσει ένα χαμόγελο. Αυτό έκανε. Δημιουργούσε ένα χαμόγελο στα χείλη μου το οποίο δεν έβλεπε αλλά ήθελα να του το δείξω. Σε κανέναν άλλο. Δεν σκεφτόμουν κάποιον παραπάνω. Μόνο αυτόν και τη θεϊκή του μορφή. "Μου λείπεις", έγραψα σε ένα μήνυμα, που δεν του έστειλα ποτέ...

[katiofski]

Αγάπη-Εμμονή

Παλιά, ξεπερασμένη, καινούρια, στιγμιαία

Θα την ξεχάσεις και ο χρόνος θα βοηθήσει- αυτό μου λένε

Ο έρωτας με έρωτα περνάει - αυτό λένε

Μια διαδικασία δύσκολη, κουραστική και ψυχικά εξαντλητική

Από ένα σημείο κ μετά αρχίζεις να προβληματίζεσαι μήπως είναι εμμονή

Μετά από τόσο καιρό, μετά από τόσα δάκρυα και πόνο

Κι όμως αυτή η μία αγάπη ποτέ δεν έφυγε

Οριακά γίνεται ενοχλητική

Προσπαθείς να προχωρήσεις παρακάτω, αλλά κάτι σε κρατάει πίσω

Το στίγμα εκείνης είναι τόσο δυνατό που αρνείται να σε εγκαταλείψει

Κάποιες μέρες είναι καλύτερες, πιο υποφερτές

Όμως άλλες είναι τόσο βασανιστικά δύσκολες, αργές, ανούσιες

Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιος μπορεί να μπει τόσο βαθιά στην καρδιά σου που ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να τον ξεχάσεις

Όσο μίσος κ να νιώθεις, όσες ζημιές κ αν σου έχει κάνει

Τα παραβλέπεις όλα

Είναι ένας συνδυασμός μίσους-αγάπης

Προσπαθείς να αγαπήσεις έναν νέο άνθρωπο και ταυτόχρονα νιώθεις την σκιά του άλλου

Δεν φεύγει ποτέ

Προσπαθώ να την διώξω, να προχωρήσω ελεύθερη παρακάτω

Σαν τρελή θέλω να ξεχάσω, να ελαφρύνει λίγο η ζωή μου

Όμως ακόμα κ η γεύση του τσιγάρου μου την θυμίζει

Μάταια επιχείρησα να το κόψω

Αρκετές φορές προσπαθώ να με ξεγελάσω

Με κάνω να πιστέψω πως έχω προχωρήσει

Και τότε είναι που η παρουσία της κάποιες μέρες με διαλύει

Όχι η φυσική της παρουσία, αλλά εκείνη που κρύβω στο μυαλό μου

Μακάρι να μπορούσα να την ξεχάσω

Πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι, άρα δεν ξεχνάμε εύκολα τους σημαντικούς άλλους

Αυτό όμως με έχει κουράσει

Εγώ απαγορεύσει στους γύρω μου να λένε το όνομα εκείνης

Καλύτερα να αποφεύγω κάθε υπενθύμιση

(Αν το διαβάσεις μην θεωρήσεις πως γράφτηκε για να σε προσεγγίσω. Μην πέσεις χαμηλά και κολακευτείς, δεν είναι αυτό το νόημα.)