#αχ μου λείπει

[psyxhmou]

Ναι αλλά όταν τον χάζευα να κάνει μπάνιο και με κοιτούσε έντονα– >>>>

[mplenefelwma]

γιατί το σύμπαν με βάζει συνέχεια σε καταστάσεις που πρέπει να σώσω ζωάκια αλλά να μην μπορώ να τα κρατήσω;

μου λείπει ο Λέων, δεν έχω ξεχάσει την Λίλιαν, ακόμα σπαραζει η καρδιά μου για το γατάκι πέρυσι και είμαι σίγουρη ότι θα ψάχνω το σημερινό γατάκι άμα ξανά ακούσω κλάμα του.

Αχ🥲

•μην ξεχνάτε τώρα που είναι καλοκαίρι να βάζετε σε ένα μπολακι καθαρό κρύο νερό για τα αδεσποτακια🤍

[mariettaaa]

“Chapter 1”

Αγαπητό ημερολόγιο,

ίσως να έχεις βαρεθεί να ακούς για αυτόν. Συγγνώμη, αλλά είναι η πρώτη μου (και μοναδική προς το παρόν) αγάπη.

Δεν νομίζω πως σου έχω πει ποτέ πως γνωριστήκαμε. Είναι αστεία ιστορία στο υπόσχομαι.

Όταν ήρθε πρώτη φορά στην Αθήνα πήγε στο ίδιο σχολείο με την τότε καλύτερη μου φίλη, χα σαν χθες το θυμάμαι και ας έχουν περάσει χρόνια από τότε.

Στην αρχή μισούσαν ο ένας τον άλλον και εγώ τότε πιο μικρή προφανώς έτρεφα την ίδια αντιπάθεια για το πρόσωπο του, χωρίς να τον έχω γνωρίσει καλά. Ύστερα όμως ήταν μαζί.

Μην με κρίνεις, μιλάμε για τάξη δημοτικού.

Όταν αρ��ότερα πήγαμε στο ίδιο σχολείο (γυμνάσιο για την ακρίβεια), και αφού είχαν χωρίσει και εγώ είχα σταματήσει να κάνω παρέα με την συγκεκριμένη κοπέλα, συνειδητοποίησα ότι ήταν από τα λίγα άτομα που actually ταίριαζα.

Και θα σου πω γιατί. Γιατί έβλεπα τον εαυτό μου σε εκείνον. Έκανα μεγάλες προσπάθειες να κάνουμε παρέα. Ηλίθιες μεν αλλά για εκείνη την ηλικία απολύτως ταιριαστές. Και σιγά σιγά κατάλαβε και με ήθελε δίπλα του.

Εγώ τόσο καιρό ήμουν ερωτευμένη μαζί του, και ναι εννοείται πως το ήξερε, δεν μαρεσει να τα κρύβω αυτά, αλλά προφανώς δεν του άρεσα. Όμως κάναμε παρέα και αυτό εμένα μου ήταν αρκετό.

Και αρχίσαμε να δενόμαστε. Όλο και περισσότερο όσο περνούσε ο καιρός. Βγαίναμε κάθε μέρα, είχαμε ανοιχτεί ο ένας στον άλλον και τον ήξερα καλύτερα από την παλάμη του χεριού μου εκείνη την περίοδο.

Και ας τον άκουγα να μιλάει για αλλά κορίτσια, για σχέδια που έκανε με τους φίλους του και δεν με περιλάμβαναν, αλλά δεν με ένοιαζε. Τον είχα δίπλα μου. Ήταν αρκετό.

Και τότε τα αθώα χρόνια του γυμνασίου τελείωσαν. Και ήρθε ο πρώτος αποχαιρετισμός.

Τον καθυστερούσαμε και οι δυο όσο μπορούσαμε παραπάνω. Περάσαμε όλο το καλοκαίρι εκείνο μαζί. Μιλούσαμε με τις ώρες. Ξεπερνούσαμε το εμπόδιο της δουλειάς του λες και ήταν υποχρέωση μιας ώρας και όχι δώδεκα ολόκληρων ωρών.

Και το λύκειο ξεκίνησε. Κι εμείς είχαμε μεγαλώσει. Προς το τέλος του καλοκαιριού είχαμε τσακωθεί κιόλας αλλά το λύσαμε. Έριξα τον εγωισμό μου γιατί δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτόν τον άνθρωπο στην ζωή μου. Χωρίς να λέμε έστω ένα γεια, χωρίς να ξέρω ότι είναι καλά.

Και τα ξαναβρήκαμε.

Και τότε ήταν που έφυγε.

Μετακόμισε με τους γονείς του στην Γερμανία για δουλειά και για μια καλύτερη ζωή. Νομίζω πως την βρήκε. Αυτήν την εντύπωση έχω πλέον τέσσερα χρόνια αργότερα. Αυτό μου δίνει να καταλάβω τουλάχιστον κάθε φορά που μιλάμε στον τηλέφωνο.

Πάντως η μέρα που έφυγε ήταν από τις πιο δύσκολες της ζωής μου. Δεν ήξερα αν και ποτέ θα τον ξαναδώ.

Αλλά η τύχη μας τα έφερε έτσι και τον ξαναείδα το ίδιο εκείνο καλοκαίρι, μισό περίπου χρόνο αφού έφυγε.

Και όταν κανονίσαμε να πάμε εκδρομή εγώ, εκείνος και ο κολλητός μας;

Αχ αγαπητό μου ημερολόγιο, δεν μπορώ με λέξεις να σου περιγράψω το συναίσθημα εκείνο, τις πεταλούδες αυτές, την ανυπομονησία που ένιωθα…

Και κάτι προέκυψε εκείνο το βράδυ μεταξύ μας. Θες επειδή ήμασταν κάπως μεθυσμένοι, θες επειδή ήταν κάποιο απωθημένο, δεν ξέρω.

Πάντως μετά από τόσα χρόνια υπομονής (πέντε στο σύνολο) επιτέλους είχα την ευκαιρία μου!

Και μετά πάλι έφυγε. Και είχα εκείνο το κενό ξανά από την αρχή.

Και για αλλά τριάμισι χρόνια μιλάγαμε και συνεχίζαμε να δενόμαστε. Μην με ρωτήσεις πως, πάντα είχα κάτι να πω με αυτόν τον άνθρωπο, ποτέ δεν χάθηκε αυτή η σύνδεση. Μέχρι τώρα…

Γιατί ήρθε.

Ήρθε και δεν ξέρω τι έγινε. Ήρθε και όλα διαλύθηκαν. Όλα ήταν τόσο παράξενα όσο ήταν εδώ. Και έφυγε και με άφησε κενή και με χίλιες απορίες μέσα στο κεφάλι μου.

Ήταν όλα τόσο καιρό ένα ψέμα; Έχει κάποια άλλη; Φταίω εγώ;

Και τώρα σαν κάποιος να έκοψε αυτήν την χρόνια σύνδεση που με τόσο κόπο είχαμε δημιουργήσει. Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Ότι αυτήν την σύνδεση αυτός ήταν που την διέλυσε.

Και εγώ δεν ξέρω γιατί.

Και μου λείπει.

Μου λείπει το να μιλάμε με τις ώρες, μου λείπει η αγκαλιά του.

Μπορεί τελικά να μην έχει να κάνει καν με εμένα. Μπορεί να περνάει κάτι δικό του που δεν θέλει να μοιραστεί. Αλλά αυτό είναι κάτι που επίσης πονάει. Γιατί να μην θέλει να το μοιραστεί; Δεν με εμπιστεύεται; Μετά από όλα όσα έχουμε περάσει ; Δεν ξέρει πως θα καταλάβω ο,τι και να μου πει;

Πως γίναμε έτσι ; Γιατί ;

[xehasmenesithakes]

Θελω πραγματικά να δώσω τόση αγαπη σε έναν άνθρωπο, που μου την δίνει που η γενιά μας κατέστρεψε τον ρομαντισμό κι είναι όλοι της φάσης. Δεν λέω οκ αλλά άλλο να ζεις τον απόλυτο έρωτα.

Πάντα βουτάω όταν γνωρίζω κάποιο άτομο και καταλαβα με τη ψυχοθεραπεία πως το κάνω διότι γραπώνομαι τόσο πολύ σε ένα εκατοστό ένδειξης αγάπης που φοβάμαι μην φύγει και το χάσω μιας και το θέλω τόσο πολύ όποτε τα δίνω φουλ όλα με αποτέλεσμα τις περισοτερες φορες να μην δουλεύει γιατί στα αρχικά στάδια όσο έντονα και να είναι τα συναισθηματα δεν είναι ώριμη η σχέση όποτε χαλαει ή τα άτομα φεύγουν. Και ναι τώρα συμφωνώ πως καλύτερα είναι να το πας σιγά αρχικά να μάθεις καλά το άτομο αλλά και να είσαι σγρ ότι δεν είναι ενθουσιασμός κι ότι όντως το γουστάρεις. Αυτό κάνω πλέον βασικά με τα άτομα που γνωρίζω, απλά δεν παύει να έρχεται σαν σκιά τις νύχτες αυτή η ανάγκη του να έχω ένα άτομο αγκαλιά να λέμε βλακίες, να κοιμόμαστε μαζί, να δούμε ταινία. Μου λείπει. Μου λείπει να αγαπάω κάποιο. Μου λείπει να αγαπιέμαι. Κι αναρωτιέμαι γιατί να πρέπει να μετριάσω αυτά που νιώθω και να μην βουτηξω αλλά ξέρω γιατί, στο εξήγησα πιο πάνω, διότι συνήθως αν δεν υπάρχει ωριμότητα σε αυτό και σιγουριά όλοι φεύγουν. Ίσως να ��ίναι ενθουσιασμός απλά για μένα δεν είναι έτσι διότι αν νιώθω τότε θα δώσω και προσπάθεια.

Νιώθω ότι ζητάω πολλά.

Ταυτόχρονα τα δυο κομμάτια παλεύουν μέσα μου, το ένα που βουτά συνήθως και το άλλο που μαθαίνει να μην το κάνει αυτό. Παλεύουν γιατί από τη μια υπάρχει αυτή η ανάγκη που από την άλλη άμα σκεφτώ με το άλλο σκεπτικό ε δεν θέλω να κάθομαι να εξαρτώμαι από κανέναν, να μη περιμένω κανένα για αγαπη, να είμαι οκ και χωρίς ένα άτομο στην αγκαλιά το βράδυ, να μην βασίζομαι τέλος πάντων σε ένα δεύτερο άτομο για να πάρω αυτά που αναζητώ, όμως αυτό το ‘δώσε το εσυ στον εαυτό σου, αγαπά εσυ τον εαυτό σου’ ε κούρασε πια.

Ίσως να θέλω απλά παρέα; Διότι δεν θα με χαλούσε η συντροφιά το βράδυ να είναι από ένα κολληταρι όμως δυστηχως τα κολλητάρια μου είναι θάλασσες μακριά. Αλλά και στη ρομαντική έννοια το αναζητώ. Πιάνω τον εαυτό μου να μιλά με ένα καινούριο άτομο και με το που πάει το άτομο αυτό να κοιμηθεί να αναζητώ ξανα τη παρουσία για συντροφιά μεστη βράδυ, να λέω αχ μα γιατί πήγε τόσο νωρίς τι καλά που θα ητνα να μιλαμε.

Αλλά τελοσπαντων έχω τόση αγαπη να δώσω και δύσκολα βρίσκεις άτομο που να θελει το ίδιο η να προσπαθήσει μεστη σχέση

Ξερεις τι,θα σε γειωσω λιγο,για αρχη κατ εμε αυτο που λενε οτι ειναι λαθος εποχη και εχει χαθει ο ερωτας,αυτο δεν το πιστευω.Ο ερωτας υπαρχει μεσα στην ανθρωπινη φυση,ναι δεν τον βιωνουν ολοι ποτε δεν τον βιωναν,εχουμε αναγκη να ωραιοποιουμε το παρελθον.Δεν ειναι ετσι ομως.Το παθος ειναι στη φυση μας,ο ερωτας ηταν και θα ειναι προνομιο τον τολμηρων ,και ο υγιης ερωτας που υπερβαινει τον εαυτο του και γινεται αγαπη,δηλαδη ο ερωτας στην απολυτη μορφη του,αυτο ειναι για ακομα λιγοτερους,δουλεμενους ανθρωπους με μεγαλα στομαχια που υπερβαινουν το εγω τους.Η επιθυμια και η αναγκη ειναι δυο τελειως διαφορετικα πραγματα.Ο ερωτας δεν μπορει να ειναι ποτε υγιης οταν δημιουργειται απο αναγκη.Πολλοι ανθρωποι δημιουργουνε την πλανη του ερωτα για να καταφερουν να αντιμετωπισουν τη πραγματικοτητα ή να κρατησουν το μυαλο τους απασχολημενο χωρις να εχει μεγαλη σημασια το προσωπο.Αλλοι παλι νιωθουν μονοι και απο αναγκη πιανονται απο ενα προσωπο και πανω σε αυτο προσπαθουν να δημιουργησουν την πλανη του ερωτα απο την αναγκη για ενωση.Καταλαβαινω τη μοναξια και την αναγκη σου για συντροφια και αγαπη και ειναι πολυ ανθρωπινη και την εχω βιωσει.Θυμαμαι μικροτερος και πιο απειρος να λειτουργω στο κεφαλι μου με την ιδεα οτι εγω δεν αγαπαω εμενα οποτε θα αγαπησω εσενα και εσυ θα αγαπησεις εμενα και θα γεμισουμε ο ενας τον αλλο.Αλλα αυτο στην πραγματικοτητα πασχει..Αν δεν μπορεις να τροφοδο��είς τον εαυτο σου ,η αναγκη θα ειναι αυτη που θα σε κινει οχι ο ερωτας.Πολυ ενδιαφερον ειναι οτι αντιστοιχα ανθρωποι που ειναι αυταρκεις και μπορουν να τροφοδοτουνται απο τους εαυτους τους,δειχνουν αποστροφη απο τον ερωτα,ισως απο φοβο ισως γιατι τους ειναι πολυ σημαντικη η ισορροπία τους.Αλλα στην πραγματικοτητα ο ερωτας μπορει να υπαρξει μονο σε αυτο το state of mind.Οτιδηποτε αλλο είναι απομίμηση ερωτα και αναγκη.Το ξερω οτι ακουγεται μπαναλ αλλα πιστευω φουλ αυτο που λενε οτι αν ψαχνεις την αγαπη της ζωη σου ,ξεκινα να κανεις τα πραγματα που αγαπας και θα σε βρει αυτη.Ειναι ομορφο που εισαι ρομαντικη ψυχη και γω ειμαι πιστευω αλλα ο ερωτας δεν ειναι το α και το ω της υπαρξης μας ,ειναι ενα πολυ ωραιο κομματι της αλλα υπαρχουν αλλα τοσα.Μην ξεχνας οτι εχεις την ατομικοτητα σου,κανενας δεν θα μπορεσει να σε αγαπησει παραπανω απο οτι αγαπας εσυ τον εαυτο σου.Η αγαπη για τον εαυτο μας ειναι το ταβανι στο τι μπορουμε να δωσουμε και τι μπορουμε να λαβουμε,γιαυτο οταν δουλευεις εσενα αναπτυσσεσαι προς ολες τις κατευθυνσεις.Αν θες να δωσεις ,ξεκινα με το να δωσεις σε σενα και οσα θες θα τα βρεις οταν παψεις να τα ψαχνεις απο αναγκη.

[o-monaxikos]

Κι αν, για μια μαγική στιγμή,μας επιτρέψουν να ξαναϊδωθούμε άσε με, να σου πω ότι τα συναισθήματά μου δεν άλλαξαν γιατί στην καρδιά μου δεν έφυγες ποτέ πραγματικά.!Κι αν, για μια μαγική στιγμή, μας επιτρέψουν να ξαναϊδωθούμε θα σε τύλιγα με όλη μου την αγάπη, σε μια από αυτές τις όμορφες αγκαλιές που δεν σε αφήσουν ποτέ ξανά.!Αν μπορούσα να σε δω ξανά για μια μόνο μαγική στιγμή θα σου,έλεγα για τον ατέλειωτο πόνο που δεν σε έχω πια για τη νέα μου ύπαρξη χωρίς εσένα,και όπως κάθε μέρα παλεύω με όλες μου τις δυνάμεις να μην υποκύψω στον πόνο, γιατί θέλω να σε κάνω περήφαο για μένα.!Αχ, μακάρι να μας επιτρεπόταν για μια μαγική στιγμή,θα σου έλεγα ή απουσία σου μου λείπει,σε σκέφτομαι και σε κουβαλάω πάντα στην καρδιά μου

και μου λείπεις, μου λείπεις πολύ.!

.....................................................

😇🙏 👼🌟🩹⚰️💔

[aristoulious]

Ο καφές μαζί σου ήταν πάντα γλυκός και τον πίνω σκέτο

Θυμάμαι όταν καθόμασταν στην αυλή μας, τις κουβεντούλες που κάναμε και ενώ έπινες τον καφέ σου πάντα με άφηνες να βουτάω μπισκότα γιατί μου άρεσε τόσο.

Εδώ είναι μια από τις μικρές βόλτες μας στα Χανιά και από τις λίγες φορές που με άφησες να σε κεράσω μια μπουγάτσα από του Ιορδάνη που τόσο σου άρεσε.

Αχ βρε γιαγιά μου, μας έκανες μεγάλη ζημιά .

Είσαι από τους μεγαλύτερους έρωτες της ζωής μου και σήμερα πήρες μαζί σου ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου αλλά χαλάλι σου γιατί το αξίζεις. Είμαι περήφανη που σε γνώρισα και σε λέω δικό μου άνθρωπο. Είμαι περήφανη για εσένα γιατί ήσουν σπουδαία.

Σε αγαπάω πάρα πολύ γιαγιά μου και μου λείπει ήδη η ζεστή αγκαλιά σου

Θα τα πούμε στον επόμενο γλυκό καφέ μας

Θα κρατάω μπουγάτσα με ζάχαρη και κανέλα

[phantasma-12]

Αχ , τι βαρύ έγκλημα έκανα να μην πω πως σ’ αγαπούσα πολύ, πολύ, όσο δεν λέγεται, όσο δεν γράφεται, όσο δεν αντέχεται.

Τότε μπορεί και να μην έφευγες. Μα μήπως έγινε; Μήπως στο είπα έτσι δυνατά, σπαραχτικά, όπως το’θελα και δεν γνώρισα τα λόγια μου; Μα τόσο μπερδεμένο πράμα λοιπόν είναι η αγάπη που να μην μπορέσει ένα φτωχό πλάσμα να ξεδιαλύνει τα λόγια του; Και τόσο απέραντος είναι ο κόσμος που να μη σε βρίσκω; Και τώρα που όλοι έφυγαν, όλα έγιναν μισητά, σε ποιον ν’απλώσω τα χέρια μου; Σε ποιον; Σε ποιον να πω σώσε με! Τώρα που χάνομαι… που βουλιάζω… που βουλιάζω…

Αν μ’ αγαπούσες δεν θα μου το’ λεγες. Αν η γνωριμία μας είχε και την παραμικρή σχέση με την αγάπη δεν θα μιλούσαμε τώρα τόσην ώρα για αγάπη. Θα κάναμε αγάπη.

Μετρώ τις μέρες που λείπει και σαστίζω πώς τα καταφέρνω κι έχω τα φρένα μου ακόμα δικά μου; Τη ζωή μου την έκαψα όλη κι αν λυπάμαι είναι γιατί δεν μου μένει άλλο τίποτα να κάψω. Δεν θέλω να μ’αγαπά. Δεν θέλω ούτε καν να μου επιτρέψει να την αγαπώ. Θέλω να ζήσει. Και το θέλω τόσο πολύ, που δεν μπορεί, θα ζήσει!

Ήθελα τώρα να’ βρισκα κείνη την κοπέλα που μ’αγαπάει. Έλα δω βρε μικρό μου, να της πω… Ποιον πας κι αγαπάς;

Νομίζεις πως είμαι ευτυχισμένος πάνω σ’αυτά τα Μετέωρα; Θα προτιμούσα να ήμουν στο υπόγειο, φτάνει να περνά κάποια και να μου λέει «καλημέρα», κι ας ήταν σκοτεινή η μέρα, κι ας ήταν ο δρόμος γεμάτος λάσπη και βούρκο. Θα ήθελα να’χα μια δουλίτσα, μια σιγουριά στη ζωή, κι ας ήταν η σιγουριά του σπουργίτη. Γιατί είμαστε έτσι Θόδωρε;… Γιατί είμαστε έτσι; Έψαξες να το βρεις; Σε κανέναν άλλο δεν στάθηκα έτσι να μιλήσω… Ένα ρουμάνι γεμάτο τσακάλια είν’ο κόσμος. Και σε βάζουν με το στανιό να είσαι ευτυχισμένος. Είσαι;

Όμορφη είναι η αγάπη… το καταλαβαίνω. Και η ζωή πιο όμορφη. Διψώ… Διψώ πολύ…

Ευχαριστώ για την παρηγοριά σου. Κάνεις τώρα πως δεν καταλαβαίνεις… Ελεημοσύνη την καρδιά της η γυναίκα δεν τη δίνει ποτέ. Μα κι αν βρισκόταν καμιά τέτοια γυναίκα δεν θα ήμουνα εγώ ο ζητιάνος. Κατάλαβες; Δεν θέλω να σηκώσω τα μάτια μου σε καμιά, και προτιμώ να περιμένω.

Οι ερωτευμένοι; Άσ’ τους αυτούς. Αυτοί δεν ξέρουν τίποτα από έρωτα. Αυτοί μόνο ��α νιώθουνε ξέρουν. Εξηγήσεις δεν μπορούν να σου δώσουνε.

Για τον εαυτό μου ξέρω καλά τούτο: Ότι δεν έκλεψα, δεν απάτησα, δεν έκανα κακό σε κανέναν. Ότι ούτε πρόσβαλα άνθρωπο. Τώρα εσείς με λέτε «ρεμάλι», και μου μιλάτε για «συμμορίες» επειδή μια βραδιά με βρήκατε αποκοιμισμένον σ’ένα παγκάκι. Κρατήστε την ιδέα που ‘χετε για μένα και προσθέστε κι όσα άλλα επίθετα θέλετε. Δεν με αφορούν…

Εγώ, ναι, φυσικά , είχα δώσει μιαν υπόσχεση. Μα η καρδιά είχε τη δική της υπόσχεση. Μείνε λοιπόν στη μέση του δρόμου… Μα οι δρόμοι δεν φέρνουν ποτέ μόνοι τους αυτούς που περιμένουμε…

Ακούστε… της είπα με όλη μου την ειλικρίνεια. Αν δε βρω κείνην που ζητώ, τότε θα πει πως κάνω λάθος, πως κάνει λάθος και κείνη, κι αυτός που την αγαπά. Αν δεν τη βρω λοιπόν θα πει πως εκείνη δεν υπάρχει.

Μείνετε λίγο… Το ξέρω ότι δεν είμαι εγώ. Κι ούτε έχω κανέναν που να με ζητάει. Μα πείτε μου , δεν είναι άδικο να μη σε ζητάει ποτέ, κανένας ; Καθυστερήστε λίγο από κει που θέλετε να πάτε, και κρατήστε μου λίγη συντροφιά, δεν θα είμαι πολύ δυσάρεστη. Αρρωστήσατε ποτέ; Μόνο τότε θα μπορέσετε να με καταλάβετε. Άρρωστη και μόνη.

Κείνοι που συλλογιούνταν με το κεφάλι μες στα χέρια, κείνοι που μετρούσαν λυπημένα το δρόμο, κείνοι που δάγκωναν με σφιγμένα δόντια τις βρισιές ,κείνοι ήταν πάντα οι περισσότεροι. Κι ήταν πιο αληθινοί, και πιο δικοί μου

Είναι τώρα τόσα χρόνια που ζω σ’ αυτή τη γελαστή πόλη μα εγώ δεν εγέλασα ακόμη ούτε μια φορά. Γιατί;… Δεν το ξέρω. Ίσως γιατί συνήθισα, το καθετί να το μπολιάζω με τα πάθη μου. Σε κάθε ομορφιά να χύνω το σαράκι που θα με κάψει. Είμαι εγωιστής;… Τη ζωή τη δέρνει ένας μεγάλος γενικός καημός. Η κρίση. Κρίση του ψωμιού, του γέλιου. Κι εγώ κυνηγώ μιαν αγάπη. Πώς πρέπει να το πεις αυτό; Δεν είναι μια ασυγχώρετη απαρνησιά;

Την κάλεσα για ν’ακούσω τη φωνή της και δεν ήρθε. Δεν θέλησε να κάνει ούτε δυο βήματα. Καιγόμουν όλος και δε θέλησε να σβήσει τη φωτιά μου ούτε και φτύνοντας πάνω της.νΚι εγώ τώρα πια δεν την αγαπώ! Θα κοιτάξω να κάνω αλλιώτικα τη ζωή μου, χωρίς την αγάπη της. Κι ύστερα γιατί την κάναμε την αγάπη σκοπό της ζωής μας; Δεν είναι χοντροκομμένος εγωκεντρισμός αυτός; Καλά,η αγάπη… είναι η ευτυχία μας.

Και η ευτυχία των άλλων τι γίνεται. Κι ύστερα μόνο η αγάπη είναι ευτυχία; Όταν πειν��ύν, όταν ιδρώνουν, όταν στενάζουνε οι άνθρωποι… μπορεί η αγάπη να τους θρέψει, να τους ντύσει, να τους λυτρώσει; Ναι, αν έχεις ένα σκοπό και θέλεις να τον φτάσεις, χεροπιασμένος με την αγάπη, θα τον φτάσεις ευκολότερα. Μα αν η ευτυχία σου είναι όλο όλο αυτό, το χεροκράτημα, τότε είσαι ένας πελαγωμένος άνθρωπος που έκανε σκοπό το μέσον—κι είσαι μονάδα μισερή και άχρηστη.

Είμαστε εμείς οι δυο μοναχά τώρα. Τώρα μιλούμε μια δική μας γλώσσα που κανείς δεν την καταλαβαίνει. Λέμε ‘γέφυρα’ κι εννοούμε αγάπη. Λέμε ‘μεσημέρι’, λέμε ‘εφημερίδα’, ‘παιδί’, λέμε ‘θάλασσα’, εννοούμε αγάπη. Μόνο τα πουλιά μιλούν έτσι. Τα πουλιά και τα ελάφια… Κι εγώ τώρα ούτε και ξέρω αν είμαστε άνθρωποι. Μα μια φορά ό,τι και να είμαστε ξέρω ότι αυτό είναι αγάπη. Κι αν δεν είναι έτσι, τότε αυτό θα πει ότι αγάπη δεν υπάρχει, κι ότι χάσαμε το δρόμο.

Άρχισα να λέω κάτι. Δεν ήξερα αν τα ‘λεγα στον αέρα σ’εκείνην ή στη νύχτα. Αύριο φεύγω, της είπα. Είναι η τελευταία φωνή μου αυτή που ακούτε. Η αγάπη αυτή ήταν μια απ’ τις πλάνες μου – τα λέω λίγο μπερδεμένα – μα ήταν μια απ’ τις πιο μεγάλες μου πλάνες. Δεν φταίξατε σεις που δεν μ’αγαπήσατε, φταίξατε που δεν μου το ‘πατε απ’την αρχή. Ήταν τότε η φωτιά μικρή ακόμη και μπορούσα να τη σβήσω.

Όχι , δεν ακούω το «όχι» που μου λέτε. Θα προτιμούσα να κόψω τη γλώσσα μου στα δυο, παρά να πω μια λέξη που ήξερα απ’ την αρχή πως θα την αποκρούατε. Μα δεν θα δώσω ποτέ την ευκαιρία στα μάτια μου να ντραπούν, γιατί δεν θα σας ξαναδούν πια ποτέ τα μάτια μου. Λοιπόν… Ναι!… σας αγαπώ!… Αυτό ήθελα να πω. Και τώρα σας απαγορεύω να μιλήσετε, σας απαγορεύω να πείτε το παραμικρό! Κρατήστε και τα λουλούδια… και τα λόγια που θα λέγατε… και τα δάκρυα που θα χύνατε. Κρατήστε τα όλα. Και μη φωνάξετε ξοπίσω μου. Αντίο… για όλη τη ζωή…

Είναι γιατί θέλω να μείνετε μακριά απ’το άστρο μου.Αυτό είναι όλο. Ναι. Μακριά απ ‘το άστρο μου, γιατί είναι σημαδεμένο.

Η αγάπη αυτή ήταν μια απ’τις πλάνες μου – τα λέω λίγο μπερδεμένα – μα ήταν μια από τις πιο μεγάλες μου πλάνες.

Είχα ξεχάσει πως όλα ήταν για να τελειώσουν εκείνη τη νύχτα, την τελευταία μας. Πως ό,τι έσερνε μαζί της: άρωμα, μουσική, λόγια, κλάματα θα ‘μεναν εκεί, κοντά της. Κι ανάμεσά μας θα’μπαινε η θάλασσα, έτσι όπως μπαίνει το πριόνι ανάμεσα σε δυο αδερφωμένα κλαδιά.

Γιατί ανακάλυψα ότι οι πληγές που μ’ άνοιξε τότε, έκλεισαν απ’έξω, αλλά από μέσα ακόμα δουλεύουν…

[blamemyroommate]

Πού είναι η αγάπη οεο;

~Τζάμπα από Singles (chanyeolapoutana)

[lyn-xroy]

ΕΝΑ ΔΩΜΆΤΙΟ ΝΑ ΝΙΩΣΩ -kya lynx-

Κάτι χτυπάει πίσω απ' τον τοίχο

σαν έναν καινούριο στοίχο

Πάλι έχασα τον ύπνο

Ποιος θα είναι εκεί όταν φύγω

Φωνές και ταραχη στο δίπλα διαμέρισμα

Τι γίνεται ποιος είναι εκεί όλα ξαφνικά έσβησαν

Κραυγές ανησυχίας πράγματα σπάνε

Οι ελπίδες του ποιητή φεύγουν και που πάνε ?

Αυτά από εμένα σήμερα όταν εξελιχθείς ξαναμιλαμε

Το φάντασμα φωνάζει από δίπλα

Η φωνή του θυμίζει σειρήνα

Και πριν έρθει η καταιγίδα

Στην ζωή μαγκα μου δεν ξέρεις τι είδα

Και έχω χάσει κάθε ελπίδα

Πες μου αν θα βγάλω τη νύχτα

Δεν βλέπω του προορισμού πινακίδα

ίσως να είναι καλύτερα στο μνήμα

Ήχοι ακούγονται από το ταβάνι

Έχουν ανοίξει οι πύλες του Άδη

Κάτι τρέχει μέσα στο σκοτάδι

Αχ πες μου τι έχω πιεί πάλι

Κάποιος πάλι χτυπάει τον τοίχο

Εύχομαι να έρθει η μέρα να φύγω

Ουρλιαχτά κραυγές και βάσανα

Αίμα πληγές και δάκρυα τα χασα

Ανοίγω για άλλη μια φορά τη πύλη

Οι τύψεις και το ανχος σαν δίνη

Και οι Ερινύες επιτίθονται σαν σμήνη

Πες μου αγάπη μου τι μου έχει απομείνει

Το άρωμα σου ξέπλυνα με ένα τόνο αποσμηνη

Γράφω γιατί κάτι μου λείπει

Γενικά τίποτα δεν μου έχει μείνει

Είμαι ο μόνος που έχει επιμείνει

Ο μόνος ποιητής που έχει επιβιώσει

Ο μόνος από αυτούς που δεν κατέχει τη γνώση

Τι και αν δεν είμαι αρκετή ?

Πες μου τι έχεις καταλάβει εσύ ?

Και δεν ξανά κολλάει το γυαλί

Και υδρόγειος πλέον δεν γυρίζει

Ποτέ μου δεν γνώρισα την αρετή

Και ας αράζω με τους νεκρούς στη λήθη..

-kya lynx-

[den-niwthw-mpesa]

Αχ και να ξέρες πόσο μου λείπει ο παλιός σου εαυτός-

[thanosskillet]

Τελείωσα μάθημα 40 λεπτά πριν. Κάθομαι στο παγκάκι που ξέρω πως ήταν χθες βράδυ με την κοπέλα που εγω τον συμβούλεψα για το πως να "κατακτήσει" και ακούω την πλειλιστ με το όνομα του. Μου στάθηκε στις πιο δύσκολες στιγμές μου. Προσπάθησα να κάνω το ίδιο γι αυτόν και δεν ξέρω αν το πέτυχα. Φοβάμαι πολύ πως με έχει συνδυάσει με μια σκοτεινή περίοδο της ζωής του. Με την απόκρυφη πλευρά του εαυτού του που ποτέ δεν έχει δει ο ήλιος. Κι έτσι φοβάμαι μην φύγει όσο σταδιακά η ζωή του θα φτιάχνει. Φοβάμαι μην με ξεχάσει, φοβάμαι μην τον χάσω. Δεν ξέρω τι καταλαβαίνεις, δεν ξέρω αν έχουν νόημα αυτά που μόλις σου είπα και δεν ξέρω καν τον λόγο που στα είπα. Άνοιξα απλά τα ασκς και το έγραψα γιατί έπρεπε κάπου να το πω.

Α και μου λείπει

Μου λείπει πολύ

Αχ, αυτά τα παγκάκια έχουν κάνει μεγάλη ζημιά.

Καλά έκανες και τα είπες, φυσικά βγάζει νόημα αυτό που λες, το καταλαβαίνω απόλυτα. <3

[mousmoula]

Είχα κλείσει εισητηριο για να πάω να επισκεφτώ το αγόρι μου λίγες μέρες (είμαστε εξ αποστάσεως), αλλά πριν μια εβδομάδα έμαθα ότι ο παππούς μου θα χειρουργηθεί για όγκο στο συκώτι στην πόλη που μένει. Ο πατέρας μου και οι θείοι μου πηγαίνουν εκεί για να τον επισκέπτονται να δουν ότι είναι όλα καλά και γενικά επικρατεί ένας χαμός και μια κάπως άσχημη κατάσταση. Το χειρουργείο θα γίνει 2 μέρες πριν πάω εκεί αλλά θα μείνει 10 μέρες μέσα γιατί δεν είναι και σε τόσο καλή κατάσταση. Το είχα πει στο αγόρι μου ότι υπάρχει αυτός ο φόβος και ότι ίσως δεν έρθω εκείνη την εβδομάδα, αλλά δεν περιμέναμε όντως να γίνει. Και τα επόμενα 2 σκ δεν θα είναι στην πόλη που σπουδάζει (είμαστε και οι 2 φοιτητές) και θα είναι δύσκολο να βρεθούμε. Εγώ όπως και να χει θέλω να τον δω τόσο πολύ, αλλά για αυτές τις μέρες που λέγαμε είναι δύσκολο τελικά, γιατί ακόμα δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα είναι ο παππούς μου και η μάνα μου μου λέει να μην πάω τώρα εκεί για βόλτες ενώ ο παππούς μου ταλαιπωρείται εκεί. Τώρα είναι έξω με φίλους, αλλά και πριν που μιλήσαμε και τώρα που ψιλοστελνουμε μηνύματα δεν μου φαίνεται σαν να θέλει να μου μιλάει και απαντάει σχετικά ψυχρά, μου είπε κιόλας ότι δεν έχει και τόση ��ρεξη. Καταλαβαίνω ότι θα νιώθει σκατά που δεν θα έρθω τώρα, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά, παρόμοια είχαμε και με την καραντίνα που δεν μπόρεσα να έρθω όταν είπαμε γιατί μπαίναμε σε lockdown και μετά γιατί έπιασα δουλειά, και τον έχει ρίξει, αλλά κι εγώ δεν νιώθω και τέλεια. Γιατί μου λείπει τόσο πολύ, αλλά σκέφτομαι και ανησυχώ πολύ για τον παππού μου, γιατί είναι σε προχωρημένη ηλικία και όντως το γεγονός ότι θα ταλαιπωρείται εκεί ενώ εγώ βγαίνω βόλτες ακριβώς εκεί με κάνει να νιώθω άσχημα.

Sorry for the huge post😓

αχ τώρα να σου πω την αλήθεια εγώ μισή σχέση έχω κάνει, δεν νομίζω πως είμαι το κατάλληλο άτομο να σου δώσει συμβουλές πάνω σε αυτό το θέμα 😭

κοίτα ειδικά άμα είναι να επισκεφτείς τον παππού σου εγώ θα σου έλεγα να αποφύγεις για λίγο τις μετακινήσεις, δεν αξίζει το ρίσκο. κατά τ' άλλα εφόσον είναι κάτι τόσο σοβαρό το αγόρι σου θα έπρεπε να δείχνει μεγαλύτερη κατανόηση κατά την άποψή μου, δεν είναι ότι αποφεύγεις να τον δεις από εγωισμό ή επειδή έτσι σου 'ρθε, είναι επειδή υπάρχει όντως ιατρικός λόγος στην οικογένειά σου και πρέπει να το σεβαστεί αυτό. και ξέρεις τι, ειδικά αν είσαι κοντά με τον παππού σου, πιστεύω ότι αξίζει να του δώσεις προτεραιότητα τώρα.

να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω τι άλλο να σου πω, ελπίζω να πάνε όλα καλά και κυρίως περαστικά στον παππού σου 🤍

[elamazimoukaiopoupaei]

Σε μία ανάρτηση του Facebook, μία συγκινητική ιστορία που περιγράφει μία γυναίκα και μπήκε στην καρδιά μου. Πριν διαβάσεις αυτή την ιστορία, θα ήθελα να σου πω κάτι εσύ που θα το διαβάσεις αυτό. Σε παρακαλώ, μην αφήσεις ποτέ τα άτομα που αγαπάς και ας είναι λάθος, να ρισκάρεις μέχρι το τέλος, και αν δεν γίνει αυτό, όλα γίνονται για κάποιον λόγο στη ζωή, είτε αυτό θα σ’ αρέσει, είτε όχι. Αλλά πάλεψε το και έχε εμπιστοσύνη σε αυτή την δική σου ιστορία.

«Ο πιο ειλικρινής ψεύτης

Δεν ήταν ούτε ψηλός, ούτε γυμνασμένος, κι ούτε είχε πράσινα μάτια—τουναντίον, ήταν μάλλον ασχημούτσικος και ασουλούπωτος, μετρίου αναστήματος, με χοντρά δάχτυλα και μια μικρή μπάκα. Κάπνιζε σαν φουγάρο, φορούσε χοντρά κοκάλινα γυαλιά, είχε έντονους μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια, μεγάλη μύτη αλλά αισθησιακά χείλη. Και ήταν τέρας εξυπνάδας με τρομερή ευφράδεια λόγου.

Σπουδάζαμε μαζί αγγλική φιλολογία. Στα διαλείμματα καθόμασταν έξω στο γρασίδι ή στην καφετέρια και πίναμε καφέ, συζητώντας για το μάθημα αρχικά και σιγά-σιγά και για άλλα πιο προσωπικά, για το παρελθόν μας, τα οικογενειακά μας. Μου ανοίχτηκε και μου είπε ότι μόλις είχε χωρίσει με μια κοπέλα που ήταν μαζί από το γυμνάσιο—πέντε χρόνια σχέση. Εκείνη έφυγε στο εξωτερικό για σπουδές και έβαλαν τέλος. Χάρηκα ενδόμυχα γιατί είχα συνειδητοποιήσει ότι μου άρεσε πολύ αυτός ο άνδρας: ανυπομονούσα κάθε μέρα να τον δω, να συζητήσουμε, να κοιταχτούμε στα μάτια, να χαζογελάσουμε, να μου κάνει τα πειράγματά του. Μια μέρα μου ‘βαλε ένα φάκελο στο σακίδιό μου και το βρήκα όταν έφτασα σπίτι. Ήταν ένα αστείο και ρομαντικό μαζί ποιηματάκι με καρικατούρες που είχε ζωγραφίσει, που έλεγε με το δικό του τρόπο ότι με θέλει και κείνος. Τρελάθηκα από τη χαρά μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ από τη λαχτάρα.

Και γίναμε ζευγάρι. Και όχι μόνο. Μπορώ να πω ότι έγινε μέντοράς μου. Ήμουν ένα μάλλον αγαθό ελληνοαμερικανάκι με αγάπη για την κλασσική λογοτεχνία και τα παλιά αμερικάνικα μιούσικαλ. Αυτός μου έμαθε για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο—τι Μπουνιουέλ και Γκοντάρ είχαμε δει στους κινηματογράφους!—για το θέατρο—πηγαίναμε συχνά, «Δεσποινίς Τζούλια» «Ο κύκλος με την κιμωλίας» και άλλα—για την σύγχρονη ευρωπαϊκή λογοτεχνία—τι Χάινριχ Μπελ και Μιλάν Κούντερα μου ‘χε δώσει να διαβάσω. Είχε τρομερή πένα και ταλέντο στη ζωγραφική. Μου έφτιαχνε χειροποίητες κάρτες με ποιηματάκια ή ατάκες που λέγαμε μεταξύ μας. Με ενθάρρυνε να γράφω και γω. Του πήγαινα τα γραφόμενά μου και τα αναλύαμε λέξη προς λέξη και μετά γράφαμε ένα καινούργιο ποίημα μαζί. Και βγάζαμε τα εσώψυχά μας. Ένιωθα ότι έχωνε τη χερούκλα του μεσ’ στα σωθικά μου και γύριζε τα μέσα έξω, όπως γυρνάς τη μπλούζα σου να την απλώσεις στην απλώστρα. Του εκμυστηρεύτηκα πράγματα που δεν είχα μοιραστεί ποτέ με κανέναν, συχνά ούτε με τον εαυτό μου. Επειδή ήμουν του χορού, πηγαίναμε σε μικρά κλαμπ και καθόταν στην άκρη και με χάζευε που χόρευα και μου ‘γραφε ποιήματα για την «μικρή μοναχική χορεύτρια». Μου γνώρισε τους κολλητούς του και γω τις κολλητές μου. Αράζαμε σπίτι του και γνώρισα τους γονείς του και τον αδελφό του και ήταν όλα πολύ χαλαρά και όμορφα. Περπατήσαμε όλη την Αθήνα χέρι-χέρι. Ανταλλάζαμε παθιασμένα φιλιά στο Στρέφη και χάδια στο Πεδίον του Άρεως. Και μετά το βράδυ τρυπώναμε στο μαγαζί της μάνας του (που είχε τα κλειδιά) και κάναμε έρωτα στον κόκκινο καναπέ στο παταράκι.

Πέρασαν πέντε μήνες όπου ζούσα τον τρελό έρωτα. Μια μέρα, μετά το μάθημα—αγγλική λογοτεχνία του 18ου αιώνα, νομίζω—κάτσαμε στην καφετέρια, άφησε τα βιβλία του πάνω στο τραπέζι και πήγε να φέρει καφέ. Ανοίγω το τετράδιό του να βρω τις σημειώσεις του από τ�� μάθημα γιατί δεν είχα προλάβει να γράψω όσα ήθελα. Καθώς το ξεφυλλίζω να βρω τις σημειώσεις, πέφτω πάνω σε μια σελίδα που έγραφε πάνω-πάνω, «Αγαπημένη μου». Συγκινούμαι. «Αχ, μου γράφει ερωτικό γράμμα!» σκέφτομαι. Και αρχίζω και διαβάζω. Κάπου στην τρίτη πρόταση καταλαβαίνω ότι το γράμμα δεν ππροορίζεται για μένα, αλλά για την πρώην του, που λείπει στο εξωτερικό. Νιώθω να φεύγει η γη κάτω απ’ τα πόδια μου και το αίμα μου ν’ αδειάζει. Κλείνω βιαστικά το τετράδιο. Δεν μπορώ να διαβάσω παρακάτω. Γυρνάει με τους καφέδες στο χέρι. Ένα του βλέμμα στο πρόσωπό μου του φτάνει για να καταλάβει τι έχει συμβεί. «Γιατί άνοιξες το τετράδιό μου;» με ρωτάει. Νιώθω τα δάκρυα έτοιμα να ξεχειλίσουν και δεν μπορώ να πω λέξη. Κάθεται και με κοιτάει, περιμένει, και όταν συνέρχομαι κάπως, μου λέει ότι δεν χώρισε ποτέ με την πρώην. Δεν μπορούσε. Την αγαπάει. Αλλά αγαπάει και μένα και ότι όλα αυτά που ζήσαμε ήταν αληθινά. Και βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα. Καταφέρνω να ψελλίσω ότι δεν μπορώ να είμαι μαζί του ενώ είναι με άλλη γυναίκα. Η τελευταία κουβέντα που μου λέει εκεί είναι ότι μια μέρα θα είναι πια έτοιμος να μου αφιερωθεί αποκλειστικά αλλά τότε δεν θα τον θέλω πια. «Αυτό αποκλείεται», του λέω. «Πάντα θα σε θέλω».

Μου πήρε κάνα χρόνο να πάψω να τον σκέφτομαι συνέχεια. Αφού πια κάπως τον ξεπερνάω, τελειώνουμε τις σπουδές και ο καθένας συνεχίζει τη ζωή του. Διατηρούμε μια χαλαρή επαφή, κάνα τηλεφώνημα κάθε έξι μήνες περίπου, «Τι κάνεις; Πού βρίσκεσαι; Πώς πάει η δουλειά;» Κάνουμε και την ίδια δουλε��ά, διδάσκουμε αγγλικά και μεταφράζουμε, κι έτσι συζητάμε και κάποια επαγγελματικά θέματα. Είναι ακόμα μαζί με την πρώην/νυν κοπέλα από τότε… Περνάνε δυο-τρία χρόνια, γνωρίζω έναν καλό άνθρωπο, ερωτευόμαστε και κάνουμε σχέση δυνατή, και μετά από ενάμιση χρόνο παντρευόμαστε.

Είμαι παντρεμένη πέντε μήνες περίπου και ένα απόγευμα με παίρνει τηλέφωνο εκείνος, ο οποίος γνωρίζει ότι έχω παντρευθεί. «Θέλω να πάμε μια βόλτα», μου λέει. «Έχω κάτι να σου πω». Δέχομαι. Πάμε να περπατήσουμε στο Στρέφη, στα παλιά μας λημέρια. Έχει αρχίσει να βραδιάζει και καθόμαστε εκεί στο αμφιθεατράκι που είναι κοντά στο μεζεδοπωλείο. Μου πιάνει το χέρι και μου λέει: «Είμαι έτοιμος τώρα να σου αφιερωθώ, εσύ και γω μόνο». Τον κοιτάω με έκπληξη. «Άργησες», του λέω. «Είμαι παντρεμένη, κι είμαι ευτυχισμένη μάλιστα. Και μόλις σήμερα το πρωί έμαθα ότι είμαι έγκυος στο πρώτο μου παιδί». Και θυμόμαστε και οι δυο τα λόγια που μου είχε πει τότε στην καφετέρια. Δεν το φανταζόμουν ποτέ ότι θα έβγαιναν αληθινά. Αλλά να που ��γήκαν. Δέχεται την κατάσταση και αποφασίζουμε να διατηρήσουμε μια φιλική επαφή.

Όντως διατηρούμε μια χαλαρή, φιλική σχέση, κάνα τηλέφωνο πού και πού. Φέρνει δώρο όταν γεννάω το πρώτο μου παιδί και ξανά πέντε χρόνια αργότερα όταν γεννάω το δεύτερο. Αυτός έχει επιστρέψει στην πρώην/νυν/πρώην/νυν.

Περνάνε ακόμα περισσότερα χρόνια. Εγώ πια με τον σύζυγο έχουμε προβλήματα, δεν πάνε καλά τα πράγματα. Κάπου εκεί μου ζητούν να μεταφράσω ένα μυθιστόρημα αλλά δεν προλαβαίνω να το βγάλω όλο μόνη μου και προτείνω στον παλιό μου έρωτα/νυν φίλο να το αναλάβουμε μαζί. Δέχεται. Κάνουμε κάποιες συναντήσεις για να συνεννοηθούμε πώς θα δουλέψουμε. Σε μία απ’ αυτές μου λέει ότι κι αυτός δεν τα πάει καλά με τη σύντροφό του. Υπάρχει μια περίεργη ατμόσφαιρα μεταξύ μας—κάπου αρχίζουν ν’ αναδύουν συναισθήματα του τότε—αλλά ενώ δείχνουμε συμπαράσταση ο ένας στον άλλον, δεν κάνουμε κάποια κίνηση. Τελειώνουμε το βιβλίο γύρω στο Φεβρουάριο. Εκείνος έχει χωρίσει πια οριστικά τον προηγούμενο μήνα με τη σύντροφό του των τόσων χρόνων. Τον Απρίλιο χωρίζω και γω. Δεν τον παίρνω τηλέφωνο όμως γιατί περιμένω να πληρωθώ από τη μετάφραση και να συναντηθούμε μια και καλή να του δώσω το μερίδιό του και να του ανακοινώσω και τα νέα περί του χωρισμού μου. Δεν ήξερα αν θα γινόταν κάτι μεταξύ μας, και μάλιστα τόσο άμεσα μετά από δύσκολους χωρισμούς εκατέρωθεν, αλλά τουλάχιστον ήθελα να ξέρει ότι μετά από 15 χρόνια ο δρόμος είναι πια ανοιχτός αν επιλέξουμε να τον ακολουθήσουμε.

Τον Μάιο είμαι στο φροντιστήριο όπου δίδασκα και είναι η βδομάδα κατάρτισης καθηγητών, οπότε είναι κάπως χαλαρά τα πράγματα. Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου στο διάδρομο ένας παλιός του φίλος από τότε. «Βρε συ!» του λέω «Πώς κι από δω;» «Να», λέει, «η φίλη μου εδώ θέλει να μάθει αγγλικά και την έφερα σε σένα». «Α! Μπράβο», του κάνω. «Και ο φίλος μας τι γίνεται; Έχω δυο-τρεις μήνες να του μιλήσω».

Με ‘βαλε να καθίσω. «Τον χάσαμε το φίλο μας», μου λέει. Τον κοιτάω με το στόμα ανοιχτό για δεν-ξέρω-και-γω πόσην ώρα. Πηγαίνουμε και καθόμαστε σε μια άδεια τάξη και ξεσπάω σε κάτι κλάματα που διάρκεσαν πέντε ολόκληρες ώρες. «Από καρδιά», μου είπε ο φίλος του. «Μπαμ και κάτω». 38 χρονών.

Δεν ξέρω αν τελικά θα καταλήγαμε μαζί αν δεν είχε πεθάνει. Ξέρω όμως ότι αυτόν τον ειλικρινή ψεύτη θα τον έχω πάντα στην καρδιά μου.»

[xehasmenesithakes]

Αχ άσε Χάρη. Τον βλέπω γυμνό χωρίς μπλούζα , να κάνουμε μαζί μπάνιο , να τον αγγίζω , οριακά να τον φιλάω αλλά μέχρι εκεί. Και το ξέρω ακούγεται υπερβολικό αλλά γίνεται εδώ και κάμποσο καιρό αυτό και ξυπνάω τόσο..ταραγμένη γιατί το νιώθω τόσο πολύ. Και απλά θεέ μου ας με πηδηξει στον ύπνο μου να ησυχάσω πρώτα απο εκεί και βλέπουμε μετά. Γιατί ξέρεις τι , ξυπνάω κάθε μερα και μου θυμίζει όλο αυτό το ποσό ανεκπλήρωτο και απωθημένο είναι όλη η κατάσταση και δεν μπορώ να ησυχάσω με τίποτα. Τώρα γιατί δεν κάνω κάτι , μεγάλη ιστορία, αυτή τη στιγμή δεν γίνεται γιατί λείπει για δύο μήνες εξωτερικό. Μετά δεν ξέρω τι θα κάνω. Αλλά άλλους δύο μήνες πως θα αντέξω με αυτά τα όνειρα?

Πω αυτο ειναι mind fuck..εγω του το δινω που σε εχει κανει ετσι,υπομονη και ελπιζω το το��ο ψησιμο που χεις φαει εντελει να αξιζει

[greekquotes]

Τα θέλω όλα ή δεν θέλω τίποτα.

Τα θέλω όλα ή δεν θέλω τίποτα.

Γράφει ο Αστέριος Ντούφας

Αγάπη μου, τι έπαθα σήμερα πάλι. Είναι μέρες που σε σκέφτομαι και έρχονται και με αγκαλιάζουν τα συναισθήματά μου, από τη στιγμή που ξυπνάω μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ πάλι. Ξέρω τι έχω με σένα και σε βλέπω σαν το αστέρι μου που μου δείχνει το δρόμο ακόμα και τη νύχτα. Το πιο φωτεινό λαμπερό αστέρι που με καθοδηγεί.

Τι με κοιτάς ρε χαζό, ξεκίνησα σωστά μαζί σου από τη στιγμή που σε γνώρισα σε εκείνο το μικρό μαγαζάκι.

Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή τα βλεμματά μας.... Αχ ναι θυμάσαι; Τέσσερα λεπτά με κοιτούσες και σε κοιτούσα στα μάτια αλλά έβλεπα ολόκληρο τον κόσμο. Η ψυχή σου ένας ωκεανός το χαμόγελό σου η ανάσα μου.

Αυτόν τον έρωτα δεν τον ωραιοποίησα γιατί από

μικρός έπαψα να πιστεύω σε παραμύθια αλλά εσύ με έκανες με λειτουργήσω σαν πρίγκιπας.Τον ήθελα αλήτη Ονειρευόμουν βρώμικες καυτές νύχτες πάνω σε ιδρωμένα σεντόνια. Ονειρευόμουν ενα πρωινό πού θα με ξυπνούσες από το λήθαργο της αναισθησίας και της αναβλητικότητας κάνοντας ναι να πιστέψω σε μιαν άλλη πραγματικότητα και παράλληλα να παλέψω για να τη διαμορφώσω. Έριξα άμυνες σε ότι γνώρισα στην κόσμο θεραπεία αφήνοντας να πιστέψεις εμένα.

Άκου να σου πω, δεν είμαι αγόρι για λίγα. Τα θέλω όλα ή δεν θέλω τίποτα.

Είμαι σε μία ηλικία ότι εφήμερο και ανούσιο με αφήνει παγερά αδιάφορο.

Ξέρω τι θέλω από σένα.

Ξέρω οτι μου λείπει από σένα.

Ξέρω τι είσαι για μένα.

Είσαι η ζωή μου, είσαι ο αέρας που αναπνέω, είσαι η ίδια μου η ΜΟΙΡΑ.

Σε αγαπάω σε αγαπώ.

[bellerevem]

Μικρή έπαιζα κρυφτό με τα μάτια μου.

Έβαζα την "τυφλόμυγα"(εκείνο το ενοχλητικό χαζαπλαστ στο δεξί μάτι) για να δει το προβληματικό μου μάτι.

Δεν είδε ποτέ, γιατί ήμουν παιδί και μου έσπαγε τα νεύρα να κυκλοφορώ με αυτό.

Παρόλ' αυτά, η μειωμένη μου όραση δεν με ενοχλούσε. Με ενοχλούσε ,όμως ότι αλληθωρίζε το μάτι & ότι με κορόιδευαν τα άλλα παιδάκια.

Μέχρι τα 21 σχεδόν δεν κοίταζα τον άλλον στα μάτια.

Πάντα σκεφτόμουν ότι το 1ο πράγμα που βλέπουν οι άλλοι σε εμένα ,είναι ότι είμαι αλληθωρη.

Με το θέατρο και την 1η μου δασκάλα ,άρχισα να βλέπω τον κόσμο κατάματα.

Στη δραματική σχολή άρχισα να αγαπώ και το μάτι μου και το σώμα μου και όλες μου τις ατέλειες.

Σταμάτησα να παίζω κρυφτό μ'εμένα.]

Αχ, μου λείπει το θέατρο 🎭👁

Click: Telebattle 🎈❤