#Χάθηκα στο βλέμμα σου

[thewomengr]

Χάθηκα στο βλέμμα σου

[Γράφει η Άνδρεα Αρβανιτίδου] Χάθηκα μέσα σε ένα πέπλο αληθινού έρωτα, είδα τον εαυτό μου μέσα σου και όχι, δεν τρόμαξα. Όσο κι αν χάθηκα στο βάθος της ψυχής σου, ήξερες να με κρατάς στην επιφάνεια, η αγκαλιά σου πάντα εκεί σε κάθε όμορφη και άσχημη στιγμή.

Μέσα στα μάτια σου βυθίστηκα χωρίς να γνωρίζω τις συνέπειες.Η πρώτη μας ματιά που δεν κατάλαβα πόσο σημαντική ήταν.Με κοίταξες και δεν γνώριζα ότι κοιτάζω τον ίδιο μου τον εαυτό.Το βλέμμα σου πάνω μου έδωσε πνοή στο όνειρό σου κι εγώ τότε δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω, να δω καθαρά.Το φιλί σου, το πρώτο μας φιλί, με έκανε να δω αυτό το βλέμμα γεμάτο λαχτάρα και αγάπη.Μια αγάπη διαφορετική από…

[h-xwra-twn-grammatwn]

Μέτριος καφές όπως και ο έρωτας πλέον

Αίθριος ο καιρός όπως και το συννεφιασμένο βλέμμα του

Και το κύμα που άγρια σκάει στην αμμουδιά και νιώθω το πόνο σα μαστίγωμα στη καρδιά

Το τσιγάρο που μείνε μισό στο τασάκι γιατί ξαφνικά μια συνήθεια που σου άρεσε, σε αηδιασε

Η αγαπημένη σου μυρωδιά, που πλέον δεν αναγνωρίζω και δε γαργαλα όπως παλιά τα ρουθούνια μου

Η αίσθηση της αφής τόσο αναπτυγμένη αναμένοντας ένα και μόνο πράγμα

Που δε θα έρθει

Και αν έρθει, θα είναι όπως τότε;

Αυτό το αγγιγμα που μανιασμενη απλώνω το χέρι ψάχνοντας να το βρω

Χάθηκα στο κενό αρκετό καιρό, πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις να παραμείνω ζωντανή έχοντας ως μόνη συντροφιά την σκέψη πως κάποτε θα με έσωζες

Γιατί ποτέ δεν ήρθες?

Ξέρεις... Πολλές φορές κλείνω τα ματια μου και εύχομαι...

Εύχομαι να μπορούσα να περιγράψω την σχέση μας όπως εκείνοι, εκείνοι στις ρομαντικές ταινίες τις οποίες ποτέ δεν βλέπαμε μαζί γιατί παντα ελεγες οτι ο έρωτας δεν εχει όμορφο τέλος.

Πίστεψε με αλήθεια ακόμα μετα απο τόσο καιρό απορώ γιατί.

Γιατί καθε φορα που ακούω τον ήχο του κινητού μου ελπίζω πως καλείς εσυ?

Γιατί καθε φορα που ανοίγω την πορτα μου ελπίζω να σε δω, γνωρίζοντας πως εισαι χιλιόμετρα μακρυά?

Γιατί ενω κατανοώ το κακό που μου χεις προκαλέσει θέλω να αφεθώ ξανα στα χέρια σου?

Γιατι?

[gdsermint]

Ακούω τις λέξεις σου κάθε φορά που μες στο πλήθος ψιθυρίζεις και σφίγγεις τα δόντια σου για τις φωνές που σώπασαν κι όλο βυθίζεσαι κι όλο φάρους βυθίζεις μα τα λόγια σου φλέγονται – εγώ φλέγομαι ολόκληρη κι όλο τον κόσμο κάνω στάχτη μες στο βλέμμα σου – χάθηκα μέσα στο σούρουπο που γλίστρησε απ’ τις γρίλιες και χαϊδεύει το δέρμα σου.

Νιώθω – μη φανταστείς στιγμή ότι δεν νιώθω την οδύνη που κρατάει νηφάλιες τις νύχτες σου καθώς σκορπίζεις τη μνήμη στο κρεβάτι και μία μία νανουρίζεις τις λύπες σου.

Σε βλέπω να χάνεσαι μα εσύ μου δείχνεις πως χάνεται η ζωή μας μες στις άθραυστες κλεψύδρες μου δείχνεις την άμμο να κυλάει αδιάκοπα – αδίστακτα όσο γύρω μας ο φόβος γυρίζει τις πυξίδες μα στην άκρη των χειλιών σου κρατάς μια προσομοίωση θανάτου για κάθε άθραυστη σύμβαση μι’ ανάσα σου – με μιαν ανάσα το τζάμι της κλεψύδρας θα γίνει κομμάτια μα δεν είναι θάνατος – όχι δεν είναι θάνατος η ζωή που ξεχύνεται στην άβυσσο του κόσμου σου κοιτάζω πίσω στα συντρίμμια μια ουτοπία ανθίζει στον μαρασμό των φόβων σου.

[feggarigematogates]

Και να σου πω κάτι; Εδώ καθόμουν κάθε βράδυ και περίμενα ένα μήνυμά σου. Μέσα στο σκοτάδι, περιμένοντας ένα "Καλησπέρα σας" όπως μου έλεγες κάθε φορά, ώστε τα φώτα να έρθουν κατά πάνω μου, αλλά παρέμεναν εξίσου μακριά. Περίμενα, περίμενα, περίμενα.. μιλούσαμε, αλλά εσύ δεν με "έβλεπες" καν. Δεν τα λέω τώρα επειδή πονάω, αντιθέτως χαμογελάω και δ��κρύζω ταυτόχρονα, διότι μου προκαλείς τόσα ανάμεικτα συναισθήματα. Πάντα έρχεται στο μυαλό μου αυτό το υπέροχο χαμόγελο σου, που πάντα αντίκριζα από μακριά και χαιρόταν η ύπαρξη μου ολόκληρη από ένα μόνο χαμόγελο. Να χαμογελάς..

Πώς γίνεται από μία αύρα και ένα απλό σύντομο βλέμμα να "βυθίζεται" κάποιος σε τόσα συναισθήματα; Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο λεπτό που σε είδα και από μία ματιά σου "χάθηκα". Ζω για τη στιγμή που θα αραξουμε εδώ μαζί, ώστε τα φώτα να γίνονται πιο έντονα, επειδή επιτέλους δεν κάθομαι να περιμένω μόνος. Πέρασαν μήνες από τότε που σε γνώρισα, αλλά να σου πω ένα μυστικό; Παραμένω τρελά ερωτευμένος μαζί σου.. Να προσέχεις και αν με ψαξεις, εδώ θα είμαι..

Με αγάπη ο "Δεν ξέρω τίποτα".. ξέρεις όμως εσύ

[anemomazemata]

Χίλια όνειρα και μια απάτη

Δεν δουλεύει πια η σχέση μας είπες και ένιωσα τα γόνατα μου να λυγίζουν. Και μέσα στο μυαλο μου, όλες οι εικόνες μιας χαμένης αγάπης να παίζουν τραγικά. Και όλα εκείνα τα σ’ αγαπώ που μου έλεγες κοιτώντας με στα μάτια; Όλες οι υποσχέσεις; Τα όνειρα που κάναμε μαζί; Εκείνες οι μαγικές στιγμές που πετάξαμε μέχρι τον Θεό; Οι εκδρομές μας, οι αγκαλιές μας, τα ξενύχτια μας και εκείνα τα υπέροχα νωχελικά απογεύματα στον καναπέ; Που πήγαν, πως χάθηκαν όλα; Υπήρχε ποτέ αλήθεια σε όλα αυτά;

Με κοίταξες σαν να σε πρόσβαλα. Αγρίεψε το βλέμμα σου και με ρώτησες αν πίστευα ότι δεν μ’ αγάπησες ποτέ. Μίλησες σε Αόριστο και χάθηκα ξανά στη σκέψη. Πάλι όλες οι εικόνες μας να παίζουν στο μυαλό μου και τα δάκρυα να μην σταματούν να τρέχουν από τα μάτια μου. Προσπάθησες να μου σκουπίσεις τα δάκρυα και τραβήχτηκα νιώθοντας συνάμα ντροπή και αηδία. Να με παρηγορήσεις προσπαθείς; Δεν είσαι κι εσύ παρά άλλος ένας σύγχρονος Ιούδας. Με ένα τελευταίο χάδι σβήνεις ότι πιο πολύτιμο.

Η αλήθεια είναι ότι εδώ και καιρό ένιωθα το τέλος να πλησιάζει. Το ένιωθα αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Σκέφτηκα θα είναι κάτι περαστικό και ορκίστηκα να σε βοηθήσω να το ξεπεράσεις. Προσπάθησα με αγκαλιές, βολτούλες, εκδρομές, δωράκια και άπειρα χάδια και φιλιά. Ακόμα και πάγος να ήσουν θα είχες λιώσει. Και συνέχισε το κατρακύλισμα. Σε ένιωθα να απομακρύνεσαι και τα βράδια μου μίκρυναν. Έπεφτα κουρασμένος στο κρεβάτι και βυθιζόμουν στη σκέψη σου. Πάλι όλες οι εικόνες να παίζουν στο μυαλό μου.

Υπάρχει άλλος σε ρώτησα και με κοίταξες για άλλη μια φορά αγριεμένα. Όχι βέβαια είπες βιαστικά, πολύ βιαστικά. Έχεις, μου είπες, άλλες προτεραιότητες αλλά δεν υπάρχει άλλος. Άλλες προτεραιότητες; Και το όνειρό μας; Η αγάπη μας; Δεν είναι προτεραιότητα αυτή; Βρίσκεις συχνά μια τέτοια αγάπη σε ρώτησα και είπες όχι. Πως μπορείς να αφήνεις μια αγάπη για να κυνηγήσεις μια προτεραιότητα; Η αγάπη δεν είναι κάτι που το βρίσκεις καθημερινά. Δεν πουλιέται, δεν αγοράζεται, δεν έρχεται όποτε και όταν θέλεις.

Προσπάθησα να καταλάβω, πραγματικά προσπάθησα πολύ. Και όλα αυτά που ζήσαμε, αυτά που είπαμε, αυτά που νιώσαμε, αυτά που ονειρευτήκαμε; Όλα μια απάτη; Υπήρχε ποτέ αλήθεια σε όλα αυτά; Βρήκαν οι σκέψεις μου διέξοδο στο στόμα μου κι εσύ αγρίεψες για άλλη μια φορά. Μα φυσικά όλα ήταν αλήθεια είπες. Η αγάπη, τα όνειρα, οι στιγμές μας, όλα ήταν αληθινά. Μου είπες θα πρέπει να ντρέπομαι που σκέφτομαι έτσι και ότι ξέρω πόσο μ’ αγάπησες. Νάτος πάλι ο Αόριστος και σκέφτηκα την πρώτη μας εκδρομή.

Μπλε ουρανός, γλυκό τ’ αγέρι, όμορφη φύση και το φόρεμα σου ν’ ανεμίζει αισθησιακά, προκλητικά. Το χαμογελό σου ήταν απέραντο και έμοιαζε επέκταση της ομορφιάς που μας τριγύριζε. Σε πλησίασα απαλά από πίσω, σ’ αγκάλιασα και μύρισα τον λαιμό σου, μια πρωτόγονη διαδικασία που είναι ακόμα τόσο δυνατή σε εμάς τους άνδρες. Μέθυσα. Το πρώτο μας φιλί. Απαλό, γρήγορο, αληθινό με μια μοναδική παιδική αγνότητα. Ήταν η πρώτη εκδρομή, το πρώτο φιλί, η πρώτη αγκαλιά, η πρώτη ένδειξη αγάπης.

Και τώρα τ��; Πως; Πως τα σβήνω όλα αυτά; Με κοιτούσες σαν άγαλμα. Μια μικρή έκφρασή θλίψης στο πρόσωπό σου. Πολύ μικρή. Με μάτια θολά σε ρώτησα πως μπορείς να μη στεναχωριέσαι; Πως μπορείς να είσαι τόσο ψύχραιμη; Μου είπες ότι δεν είσαι και πονούσες πολύ. Αλήθεια; Ανέκφραστο το πρόσωπό σου. Η όλη σου έκφραση μια νότα συμπόνιας για κάποιον που πονάει και τίποτ’ άλλο. Σε έχω δει στο παρελθόν να πονας, να στενοχωριέσαι, να υποφέρεις και ξέρω την έκφραση εκείνη. Τίποτα κοινό με την έκφραση σου εκείνο το πρωινό.

Φτάσαμε και στον επίλογο. Εντάξει θα φύγω από τη ζωή σου αφού αυτό θέλεις. Δεν θα επιδιώξω να επικοινωνήσω μαζί σου και δεν θα σε ενοχλήσω ξανά. Θα περάσω να πάρω τα πράγματά μου από το σπίτι σου και μετά τέλος. Πάλι ανέκφραστη εσύ. Μια ανάμνηση επίπονη όσα ζήσαμε να μου βασανίζουν καθημερινά την ψυχή. Θα σβήσω τις φωτογραφίες μας αλλά αυτές στο μυαλό μου πως θα τις αγνοώ τα βράδια; Πάλι ανέκφραστη. Φεύγω, καλή τύχη. Μια τελευταία αγκαλια. Χίλια όνειρα και μια απάτη ο τίτλος του βιβλίου...

[anadeviwnw]

τα ευνόητα

Με είχες ρωτήσει αν έχω ερωτευτεί τόσο πολύ που θα έφτανα σε σημείο να μην τρώω, να μην κοιμάμαι, να μη μπορώ να συγκεντρωθώ να κάνω τίποτα. “Αυτά που λέτε εσείς ��ι ρομαντικοί”. Κι εγώ σου είπα: “Όχι και να μη φάω. Όχι και να μην κοιμηθώ. Σε τέτοιο σημείο δεν έχω φτάσει, αλλά ναι, έχω ερωτευτεί δυνατά”. Δε θυμάμαι αυτολεξεί τα λεγόμενά μας η αλήθεια είναι. Αλλά αυτό που θυμάμαι είναι πως σου είχα πει ψέματα. Γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ αυτό που δε νιώθεις εσύ για εμένα. Ενδιαφέρον χωρίς ανταπόκριση. Δύσβατο μονοπάτι για εμένα, ειδικά όταν μέσα μου ανθίζουν ελπίδες. Παρερμηνεύω λόγια, τα οποία στο μυαλό μου τριγυρνούν όλη τη μέρα και εξοστρακίζουν τη λογική, σαν ένα τοξικό παράσιτο σε μια ουτοπία. Πώς να υπάρχει λογική εξάλλου, κάθε φορά που χαμογελάω με ένα μήνυμά σου; Δε μπορώ να το κρύψω, με κυριεύει το αίσθημα.  Είχα απορήσει που την πρώτη φορά μιλούσαμε μέχρι τις 4:30 το ξημέρωμα. Και που τη δεύτερη φορά μιλούσαμε μέχρι τις 9:30 το πρωί. Και που τόσες φορές είδα τη νύχτα να γδύνεται μπρος στην ανατολή και να δίνεται ανήμπορη πλέον στο φως της μέρας. Και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πώς είναι δυνατόν κάθε σου λέξη να είναι τόσο σημαντική για εμένα. Και δεν είχα ακούσει καν το ηχόχρωμα της φωνής σου, τον τρόπο που προφέρεις τα σύμφωνα και τονίζεις τα φωνήεντα.

Σου άρεσε η φωνή μου. Δεν το περίμενα. Λάτρεψα τη δική σου. Κρίμα που μου έχεις στείλει λιγοστά φωνητικά. Κρίμα που δε μπορώ να ακούω τη φωνή σου από κοντά, όποτε σε έχω ανάγκη. 

Φοβόμουν να παραδεχτώ ότι εξαιτίας σου δε μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια.

Πως στον ύπνο μου σε βλέπω και εκεί, φοβισμένη μήπως η πραγματικότητα με τιμωρήσει με την παντοτινή απουσία σου.

Δε θέλω να εξαφανιστείς πριν σε γνωρίσω. Πριν δεις τον εαυτό σου για αυτό που είναι. Για ό,τι αξίζει να έχει.

Φοβόμουν να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσα να φάω, επειδή αγχωνόμουν για την εντύπωση που θα σου έκανα την πρώτη φορά που με είδες. 

Φοβόμουν να παραδεχτώ ότι σε σκέφτομαι συνέχεια.

Φοβόμουν να παραδεχτώ ότι σε ερωτευόμουν αργά και βασανιστικά.

Είναι περίεργο να αποτυπώνεις αυτά που νιώθεις γραπτώς. Ίσως επειδή τα συναισθήματα κατοικούν σε ένα βλέμμα, σε ένα χαμόγελο, σε μια αγκαλιά. Προσπάθησα να τα κρύψω, όταν σε είδα, αλήθεια.

Δε νομίζω να το πέτυχα.

Χάθηκα στα μάτια σου και αγάπησα το χαμόγελό σου. Τις εκφράσεις του προσώπου σου, τον τρόπο που εξιστορείς τις εμπειρίες σου, τις εξυπνάδες που πετάς, το πώς ζητάς “συγγνώμη”.

Τον τρόπο που με αγκάλιασες...

Νιώθω πως πρέπει να τα παρατήσω. Ξέρω, όμως, ότι αξίζεις κάθε προσπάθεια. Αξίζεις κάποιον να προσπαθήσει για εσένα, να σε αγαπήσει, να σε κάνει να αγαπήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. 

Είσαι άτομο της λογικής, το ξέρω. Προσπάθησε να την εγκαταλείψεις μια φορά. Θα προσπαθήσω να βγει σε καλό.

Αρκεί να το θες κι εσύ.

-Για το άτομο που φοβάμαι να του τα πω όλα αυτά.-

[yourdevileyes]

Χάθηκα..χάθηκα στο σκοτεινό σου βλέμμα και δεν βρήκα τρόπο διαφυγής.. βοήθεια!

[h-xwra-twn-grammatwn]

Φανερώθηκες στο όνειρό μου χθες βράδυ.

Ένα όνειρο που πολύ θα ήθελα να είναι αληθινό.

Καθόμουν μόνη μου σε ένα παγκάκι της παραλιακής.

Ένα απαλό, αλμυρό αεράκι χτυπούσε το πρόσωπό μου.

Ενώ εγώ απολάμβανα τον ήχο των κυμάτων μπροστά μου.

Δεν ξέρω που είχε χαθεί το βλέμμα μου.

Στην ��άλασσα.

Στα αστέρια.

Πάντως κάπου που με έκανε να μην καταλάβω το πότε βρέθηκες πλάι μου.

Αισθάνθηκα λίγο αργότερα από όταν ήρθες την παρουσία σου.

Αλλά δεν γύρισα να σε κοιτάξω.

Συνέχιζα να χάνομαι στον ορίζοντα.

Με κοίταξες για λίγα δευτερόλεπτα πριν αποφασίσεις να γυρίσεις την προσοχή σου στο σημείο που είχα καρφώσει τα μάτια μου.

Ήθελα πολλά να σου πω, όμως η φωνή μου δεν έβρισκε το κουράγιο να ηχήσει.

Έπιασες το χέρι μου απαλά και μου μίλησες με αυτή την μαγευτική για μένα πάντα φωνή.

Χαμήλωσα το βλέμμα μου.

Κοιτούσα τα δάχτυλα μου που τώρα είχαν μπερδευτεί με τα δικά σου.

Και χαμογέλασα με το πόσο τέλεια ταίριαζαν.

Δεν ξέρω πως με βρήκες.

Αλλά χαίρομαι που εκείνη τη στιγμή την μοιραζόμουν μαζί σου.

Που μου μίλησες για όλα εκείνα που σκέφτεσαι καιρό τώρα, αλλά δεν μου τα λες.

Χάθηκα στα μάτια σου για μια μικρή στιγμή.

Και κάπου εκεί επανήλθα στην πραγματικότητα.

Ήταν αρκετή για να δω όσα ήθελα όμως.

Όλα αυτά που μου λείπουν.

Μακάρι εκείνη η νύχτα να ήταν αληθινή...

[unconventionallovee]

Μου λείπεις

Αγάπη θα πει χάνομαι.Και εγω χάθηκα στο δικό σου χαμόγελο ,στα δικά σου μάτια.Μα, ειναι μάταιο όλο αυτό αφού ποτε δεν θα γυρίσεις να με κοιτάξεις.Δεν με ξερεις καν νομίζω.Ή μπορεί και να με ξέρεις απο εκείνη την μερα που κοιταζόμασταν στα μάτια για κανενα 5λεπτο.Και διάολε στο ορκίζομαι ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωης μου.Το βλέμμα μου και το χαμόγελο μου σου φώναζαν ''έλα μαζι μου'' μα εσύ ποτε δεν ήρθες και εγω κάθομαι και γράφω για σένα 24 ώρες το 24ωρο για να καταπολεμήσω τα συναισθήματα μου.Συναισθηματα που ποτε δεν φεύγουν και ποτε δεν θα φύγουν ,γιατι θα σε περιμένω. Συγνώμη . -Μια 17χρονη που ειναι ερωτευμένη μαζι σου.

[anemomazemata]

Ο Καπετάν Πάνος

Αχ καπετάνιο μου, το σκοτάδι της καρδιάς δεν το γιατρεύει μια ψυχή που ταξιδεύει... "Σταματώ το ταξίδι..." σου ψιθύρισα μια μέρα στον καθρέφτη, κι αν αντέχει το κορμί η ψυχή δεν αγαπά τόση θαλασσοταραχή. Σε είδα κι αντίκρισα λιμάνι στων θλιμμένων σου ματιών την άκρη. Δειλά να δέσω, γύρεψα. Πάλεψα με τα βράχια, μαύρα και σκοτεινά, πασχίζοντας να βρω την προκυμαία της καρδιάς σου. Φτάνοντας στην πλατεία της γνωριμιάς μας αντίκρισα έναν Άγγελο να με περιμένει. Περπατώντας στον πρώτο μας περίπατο, ανάμεσα στα πεύκα και τις κουμαριές αντίκρισα δυο μάτια που έψαχναν το φως. "Εδώ!" σου φώναξα, "Πάρε το χέρι μου!". "Πάμε Πάνο, πάμε!" μου είπες κι εγώ σκίρτησα στο άκουσμα της φωνής σου. Σου ζήτησα να μη φοβάσαι και σε προβλημάτισα. "Καπετάνιος..." μου είπες, κουνώντας το κεφάλι. "Μόλις περάσει η φουρτούνα πάλι στη θάλασσα θα πέσεις!" μου ψιθυρίζεις κάθε φορά που αντικρίζεις το ταλαίπωρο σκαρί δεμένο στο λιμάνι σου. Υποσχέσεις και όρκοι μα καμία εμπιστοσύνη. Ποιας μάγισσας κατάρας με τριγυρίζει; Ποιες σειρήνες χαλούν τη σιωπή που με μερώνει; Ποιο ξωτικό κάλεσμα με κρατάει φυλακισμένο; Η αλήθεια είναι ότι ταξίδεψα πολύ. Έλιωσε το κορμί στ' αλάτι, πέτσωσε η ψυχή στις φουρτούνες που τις πέρασα στο τιμόνι ορθός και περήφανος. Χρόνια είχα να ταξιδέψω και μόλις μπάρκαρα χάθηκα στους ωκεανούς. Μα φτάνει! Μια τελεία εδώ πριν χάσω τα λογικά μου, πριν το ταξίδι με πάει πέρα απ' τ' άγνωστο. "Στην αγκαλιά σου ήρθα ν' αράξω..." ένας ψίθυρος γνώριμος στο αυτί σου. Αχ κι αυτή η μυρωδιά σου με την ανάσα μου στο λαιμό σου. Γνώριμο πέλαγος πλέον. Παραλία απάνεμη κι έχω απλώσει το κορμί μου σαν άμμο κάτω από τον ήλιο σου. Παράδεισος... Μα σαν πέφτω στη σκιά σου, μια σκοτεινιά οι σκέψεις σου ύπουλες και μυστήριες. Κάπου αλλού το βλέμμα σου, κάπου αλλού οι σκέψεις σου και χάνομαι κι εγώ. Φρούριο απόρθητο κι εγώ χωρίς κλειδί να περιμένω στου μυαλού σου τα προάστια, ζητιάνος να ζητώ τα μάτια σου στα μάτια μου να ζήσω ακόμα λίγο. "Εδώ! Πάρε το χέρι μου!" σου ψιθυρίζω για άλλη μια φορά. “Δεν είσαι μόνη πλέον! Ολόκληρο καπετάνιο σου έφερε η μοίρα στο λιμάνι σου! Εμπιστέψου με και ξεκλείδωσε την πόρτα σου! Εμπιστέψου με και σπάσε τα φρένα σου! Εμπιστέψου με και ζήσε!”.