#η-χωρα-των-γραμματων

[h-xwra-twn-grammatwn]

Δε θέλω να μας καταπιεί η συνήθεια της εποχής μας Αυτή η αποξένωση Η τυπικότητα Η απάθεια Έχω συνηθίσει να σε αγαπώ από μακριά Έτσι βουβά, κρυφά, πολύ Παρά πολύ Έτσι που επιτρέπω στις συνθήκες να μας περιγελούν Όπως η λιακάδα πριν τη βροχή Έντονη και λίγη Πολύ λίγη Όσο και η ζωή μπροστά σου Τι να μου κάνουν χίλιες ζωές μάτια μου Αν όλες σε έχω κοντά μου μα όχι πλάι μου Αφού σαι το φως με στο σκοτάδι μου Για αυτό και κει κρυφτό παίζω ακόμη Για τις στιγμές που με βρίσκεις ενώ μετρώ αντίστροφα σα μικρό παιδί Κάθε που πλησιάζεις ξανά ζεσταίνομαι Το ψύχος άξιζε τελικά Θυμάμαι τα πάντα από εμάς Εσένα να γελάς Να με ηρεμείς με ένα σου χάδι Θυμάμαι εμάς να ερωτευόμαστε κάτω απ' τον ήλιο και τα άστρα Εμάς να τρώμε, να πίνουμε, να χορεύουμε να γελάμε, να κλαίμε, να κοιμόμαστε Θυμάμαι εσένα και εμένα Εσένα με εμένα Θυμάμαι εμάς και ζω Μα θυμάμαι εμάς και πεθαίνω Έχουν περάσει τα χρόνια και στο μυαλό μου όλα φρέσκα και έντονα σα χθες Πόσο μου λείπει η αγκαλιά σου, να αράζουμε μαζί Να σε θαυμάζω σε κάθε τι Τα καμώματα σου, τη γκρίνια μου, τις γκριμάτσες σου, τα άγχη μας Τόσα χρόνια μετά ακόμα για σένα μιλώ Για εσένα και για εμένα Σε γνωστούς, σε αγνώστους, σε θάλασσες και βουνά Στο ορκίζομαι υπάρχουν βότσαλα που σε ξέρουν με το όνομα σου πια Και ας μη τα πάτησες πότε σου Πόσο θα θελα μια αγκαλιά σου, μόνο δικιά σου Κανείς δε με άγγιξε όπως εσύ Και είναι άδικο Αυτή η καρδιά ακόμη να διχάζεται τόσο έντονα Εσένα ή εμένα? Εμάς.

[h-xwra-twn-grammatwn]

Φοβόταν την πόλη άδεια γιατί την γνώρισε γεμάτη Ήθελε να βλέπει τα στενά να ασφυκτιούν από ζωή, τα πάρκα να γεμίζουν παιδικές φωνές και το κέντρο της πόλης να κατακλείζουν οι εκδηλώσεις Φοβόταν την πόλη άδεια γιατί την γνώρισε γεμάτη Το ίδιο ίσχυε και με τους αγαπημένους του ανθρώπους… Οι αρχειοθετημένες συζητήσεις τον πονάνε Γιατί τον έμαθαν από παιδί πως οι παρελθοντικοί χρόνοι χρειάζονται αύξηση Μα δεν μιλούσαν για γραμματική… Αύξηση της αντοχής στον ψυχικό πόνο κάθε φορά που εσκεμμένα έπεφτε στο μάτι του εκείνο το γράμμα...Το τελευταίο… Του ‘χαν μάθει πως το τέλος σημαίνει σκοπός, μα κανένα σκοπό δεν βρήκε να αιτιολογήσει τον κυνισμό σε όσα μάτια γνώρισε την ελπίδα. Διάολε πόσο ήθελε να την κοιτάξει μια τελευταία φορά για να νιώσει όπως τότε Τότε που το μαντήλι γύρω απ' το λαιμό της δεν υπήρχε για να κρύβει τις πληγές Τότε που κάθε της χαμόγελο δεν το αλλοίωνε, το βάρος της ύπαρξης της Τότε που η πρώτη της έννοια κάθε πρωί ήταν να πάρει τηλέφωνο για να μοιραστεί όλα ‘κείνα που ονειρεύτηκε το προηγούμενο βράδυ... Ξύπνια… Φοβόταν την πόλη άδεια γιατί η πόλη άδεια σήμαινε πως τα άτομα που αγαπά δεν βρίσκονται πλέον εκεί ή ακόμη χειρότερα αν βρίσκονται, ο ίδιος είναι απών…

[h-xwra-twn-grammatwn]

Η στιγμή της κρίσης

Ο παγωμένος αέρας παλεύει να σε αγγίξει

Μα σαν απαλό χάδι απλά θα σε φιλήσει

Και το νερό προσπαθεί να σε δροσίσει

Να συνεφέρει το σώμα από το σοκ

Ο πόνος στο στήθος και ο λυγμός στο κλάμα, απαρηγόρητα

Τα χέρια που προσπαθούν να κρατηθούν σε ηρεμία

Με το τρόμο πολεμούν ενώ το κεφάλι κρατούν

Να ισορροπήσουν τη τρικυμία

Να σπάσουν κάτι θέλουν ή έστω να παιχτεί μια κουτουλιά με το τοίχο

Ίσως αυτή η επαφή να με συνεφέρει

Ίσως λιποθύμησω απ' τις μισές ανάσες και το κλάμα πνίξω

Ίσως αυτό το ξέσπασμα αρκεί για να μη δείξω

Με χείριστο τρόπο την αδυναμία που νιώθω

Και αυτή τη πίεση που όλο κάνω πως διώχνω

Άνθος με σάπιες ρίζες, μα όμορφο δείχνω

Μικρούλι μοιάζω, μα δέντρο γερό θα γίνω

Τι και αν το δρόμο μου έχασα σε λάθος μονοπάτι

Πυξίδα έχω το άστρο μου και θα το δω το βράδυ

Με τέτοιες σκέψεις, καθώς μετρώ

Καταφέρνω έστω λίγο να με ηρεμ��

Αφού το τοπίο ξεθολώνει και ας μένει βουβο

Ίσως τελικά να επέζησα και από αυτό

[h-xwra-twn-grammatwn]

Χαμένη Ελπίδα

Ελπίδα είναι οι δύο αχτίδες ηλίου ανάμεσα απ' τά μαύρα σύννεφα

Το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή

Η ήρεμη παλίρροια μετά τη τρικυμία

Ελπίδα είναι να ξυπνάω δίπλα σου όταν όλα είναι μαύρα

Η διέξοδος μου στο τιμόνι ενώ η πινακίδα στο δρόμο μόνο για αδιέξοδο με προειδοποιεί

Το χτυπημένο σκυλί που θα σε εμπιστευτεί για λίγη τροφή

Το γέλιο ενός παιδιού που πίσω απ' τή μάσκα μόνο κλάμα ξέρει να κρύβει

Η αγκαλιά από ένα άτομο στο φάσμα που μόνο συναίσθημα λένε του λείπει

Ελπίδα είναι οι πλέον μηδενικοί καρκινικοί δείκτες στις εξετάσεις της μαμάς μου

Η προαγωγή ενός πατέρα στη χαμηλή κοινωνική μας τάξη

Το ψευτορεπο που θα κλέψω για να δω ένα φίλο αντί να ξεκουραστώ

Και ένα ταληρο που θα βρω χορεύοντας μεθυσμενη στο δρόμο

Ελπίδα είναι να ανταμείβεται ο κόπος σου

Ίσως όχι αμέσως, μα υπομονή και η δόξα θα ρθει

Έστω λίγη και φτωχή, έστω μικρή και διακριτική

Ελπίδα είσαι εσύ, εκείνη και εκείνος, ίσως και γω

Ελπίδα είναι η ψυχή που παραμένει ελεύθερη με τόσα δέσμια γύρω της

[h-xwra-twn-grammatwn]

Το ποτήρι ξεχείλισε Έγειρε πάνω στο τραπέζι και στάλα στάλα άδειαζε από μνήμες και ενοχές Το τζάκι, αχ αυτό το τζάκι Δεν γνωρίζω αν είναι θέμα πρακτικό η αισθητικής αλλά λατρεύω αυτό το τζάκι Δεν έχει να κάνει με την ζεστασιά Εκείνη μου την προσέφεραν και τα δυο σου χέρια κάθε φορά που ανάμεσα χωνόμουν για να ξεφύγω από την πραγματικότητα Ίσως να έχει να κάνει με το ότι εκείνο βρίσκεται ακόμα πλάι μου Μα τι λέω; Το ένα είναι άψυχο… Το άλλο έγινε στην πορεία Άτοπη σύγκριση, μετωπιαία σύγκρουση συναισθηματικά αδιάφορων όντων Η ιστορία διατυπωμένη από την πλευρά εκείνου που πληγώθηκε περισσότερο δεν αποτελεί τεκμήριο Για αυτό σε εκλιπαρώ να γράψεις… ή για να διαβάσω ένα ακόμη γραπτό σου… Ποιος ξέρει; Απόψε θα αφαιρέσω την κορνίζα μας Βλέπεις δεν μου αρέσει να ξεφορτώνομαι πράγματα Μα όποιος κρατά αντικείμενα που κάποτε τον έκαναν χαρούμενο είναι καταδικασμένος να αναζητά την ίδια ευτυχία Και εγώ ξέρεις… Δεν είμαι σίγουρος πλέον αν αναζητώ καν την ευτυχία… Θα μας εξαφανίσει η λήθη Στο κρεβάτι θα πλαγιάσω μόνος γνωρίζοντας πως το τζάκι θα σβήσει κάποια στιγμή Όπως και τα συναισθήματα σου για εμένα Όταν η ζωή περιπλέκεται λιγάκι κανείς δεν μου εγγυάται πως αύριο θα ξεμπλέξει ο κόμπος Τι έλεγα όμως; Δεν θυμάμαι… Α ναι… Σε είδα χαρούμενη τις προάλλες μα δεν ήρθα να σου μιλήσω Δίστασα για άλλη μια φορά, δεν ήθελα να χαλάσω τις ούτως η άλλως περιορισμένες στιγμές ευτυχίας σου Αν για μια στιγμή χαρείς που υπάρχεις σε αυτή την απαθή κοινωνία όπως την ονόμαζες, για μένα αρκεί Υστερόγραφο, μάλλον το τίμημα για να αγναντεύσεις τον παράδεισο είναι να πάρεις μια γεύση απ’ την κόλαση που σε αναμένει...

[h-xwra-twn-grammatwn]

Η υπερβολική σκέψη δημιουργεί προβλήματα που ούτε καν υπάρχουν Εμείς έτσι προσπαθούμε να γλυτώνουμε τα χάπια Νομίζουμε αν βρούμε λύση θα μοιράσουμε συγχωροχάρτια Σε τύψεις και ιδέες έμμονες Μα μειναν εμμονές και κομμένες επαφές Άλλοι με ζάνια και άλλοι με γουλιές Καπνοί, εξαρτήσεις, σκιές Σε κυνηγούν και ας μένεις με αυτές Πόσα χρόνια μουδιασμένες ψυχές Ανέκφραστες φάτσες, μύτες χαμηλές Να μοιράζεσαι τη σιωπή γιατί οι βουβές λέξεις πονάνε λιγότερο απ’ τις ηχηρές ή έτσι πιστεύω Έτσι συνήθισα να πιστεύω για να μη νιώθω ευάλωτη κάθε φορά που ανοίγομαι Που χρειάζεται να εκφράζομαι και να εξηγώ Κουτιά στο κομοδίνο Και οι συνταγογραφησεις στο γραφείο Από που να κρυφτείς Από σένα ή απτά δαιμόνια που καιρό τώρα συνήθισες με αυτά να ζεις Η αλλοιωμένη σου όψη στο καθρέφτη που χεις σιχαθεί να δεις Γιατί πλέον γνωρίζεις... είναι πραγματική και όχι ψευδαίσθηση του γυαλιού Ούτε του χαπιού Γιατί πλέον δε σε αναγνωρίζεις και ας απαιτείς από άλλους να το κάνουν Χάθηκες, μα σε περιμένουν κάπου Νομίζεις ξέμεινες, μα ένα τόσο δα σπρώξιμο αρκεί Αρκεί για την επόμενη σπίθα Που τη φλόγα σου θα ανθίσει Μαζί με σένα, μαζί με μένα Που θα κάψει κάθε τι κακό Και ελεύθερος πια μπορείς να επιλέξεις ξανά Κάθε σου βήμα για καλό Και ας περπατάς παράλληλα το δρόμο το σκοτεινό

[h-xwra-twn-grammatwn]

Έτσι είναι η αγάπη χωρίς τον έρωτα? Μια ηρεμία, μια χαρά, μια προσμονή? Αυτό είναι το συναίσθημα που ζει στην αιωνιότητα? Έτσι επιβιώνει? "Το μεταξύ μας είναι διαφορετικό, πάντα θα είναι" και ξέρεις κάτι "ποτέ δε κατάλαβα γιατί νιώθω αυτή την έλξη δίπλα σου, θα φύγει ποτέ?" Να που γράφω πάλι για μας, αλλά αυτή τη φορά αλλιώς Χωρίς ταχυκαρδία, χωρίς κλάματα, χωρίς ερωτηματικά για εμάς -ειρωνεία- Ο άνθρωπος που πόθησα όσο κανέναν και τίποτα, τώρα στέκεται μπροστά μου χωρίς να υποφέρω Δε λιώνω για αυτόν, ούτε τον απεχθάνομαι Και είναι περίεργο αν σκεφτείς το τόσο παρελθόν "Πάντα πίσω γυρνούσα και πάντα εκεί σε έβρισκα" Αναρωτήθηκες ποτέ τι είμαστε? Μπα αφού δε βγαίνει κάπου είπες Το μόνο που διψούσα? Μια αγκαλιά 3 4 5 πήρα, αγνές σα τις πρώτες Και τόσο οικείες όπως όλες Αφού ήταν οι δικές μας Ίσως οι τελευταίες κοινές στιγμές μας "Πως νιώθεις..." ρώτησες "πως νιώθεις αν δε ξαναβρεθούμε" Είμαι ήρεμη,γεμάτη αγάπη και χαρά Είμαι εντάξει με αυτό, Είμαι εντάξει γιατί σου είπα όλα όσα είχα ανάγκη να πω Ένα φιλί δειλό στα μούσια Και ένα χάδι ποιητικό σα μούσα Απαλό, σίγουρο, γνώριμο και έντονο Στιγμές που γράφουν μέσα μας, πάντα μένουν για κάποιο λόγο Κάτι μας δίνουν -(πόνο) -κάτι μας παίρνουν μόνο Ευχαριστώ που με άκουσες Ευχαριστώ που απάντησες σε όσα ήθελα τόσο καιρό  Ευχαριστώ που με άγγιξες με σεβασμό Που με ένιωσες πάνω σου με δισταγμό και τόλμη Το χέρι σου στη μέση μου, λες για ένα χορό ακόμη Πόσοι οι δρόμοι που διασχίσαμε και πόσοι χρόνοι πέρασαν από πάνω μας ή και μέσα μας Εμείς εδώ μα όχι ίδιοι Και αυτή η μαγεία με διεγείρει Η τελευταία νύχτα ας είναι αυτή λοιπόν Με το τελευταίο μας τσιγάρο καθισμένοι πάνω στο παράθυρο Μια άτυπη συμφωνία Στη δουλειά γνωστοί άγνωστοι, μα χωρίς θυμό Μόνο θαυμασμό προς τη ψυχή σου πλέον Αυτή η λύτρωση που αποζητούσα σε κάθε τι νέο

[h-xwra-twn-grammatwn]

Έχεις δίκιο Βολεύτηκα να ζω σε ουτοπίες Εκεί που πριγκίπισσα φιλούσε κάθε βάτραχο με την ελπίδα να γίνει πρίγκιπας Μη γνωρίζοντας πως εν τελεί οι βάτραχοι είναι αυτοί που την ελκύουν Κ εγώ δεν είμαι βάτραχος μήτε πρίγκιπας να πολεμήσω κάθε μνηστήρα που ολημερίς εμφανίζεται στο παλάτι σου επειδή εσκεμμένα αφήνεις ανοιχτή την πόρτα… Εγώ δεν είμαι τίποτε, παρά ένα χωρικός καταδικασμένος να αναπολεί έναν χειμώνα που ονειρεύτηκε μα δεν πρόλαβε να ζήσει. Πόσο όμορφα ήταν τα τσιγάρα σου… Τόσο που δεν γνωρίζω αν εθιζόμουν στην νικοτίνη ή σε εσένα Μα εδώ που τα λέμε… και τα δυο το ίδιο επικίνδυνα είναι Και το γεγονός πως ακόμα καπνίζω με κάνει να πιστεύω πως δεν δύναται να κόψεις όλους τους εθισμούς ταυτόχρονα. Παραδόξως το κρεβάτι δεν μοιάζει άδειο… Και εκείνο το παντζούρι που εσκεμμένα άφηνα μισάνοιχτο μήπως ξυπνήσω πρώτος να σε χαζέψω ενώ κοιμάσαι μισάνοιχτο παραμένει Τίποτα δεν έχει αλλάξει στη ζωή μου και ίσως να με τρομάζει λίγο το παροδικό και το πόσο αναλώσιμοι είμαστε σαν όντα Δεν θυμάμαι όμως που ήθελα να καταλήξω; Α ναι θυμήθηκα, ήθελα απλά να σου πω, πως αποφάσισα να κόψω το τσιγάρο…

[h-xwra-twn-grammatwn]

Λέξεις σχέσεις υποσχέσεις 

Εικόνες χιλιάδες Τι να ξεμπλέξεις Πόσο να αντέξεις Τι να πιστέψεις 

Βουή του δρόμου Φώτα σβηστά της νυχτός Άδεια άσφαλτο Εγώ μόνο τρέχω σα τρελός 

Στα δύο σου χείλη κρεμάστηκα δυστυχώς Πίστεψα και έμεινα πιστός Για πόσο να γδέρνουν το τομάρι αυτό Που μόνο εσένα ένιωθε και άγγιζε καιρό 

Σταυρό φιλάω και κοιτάζω ουρανό Η πίστη μου έμεινε μα σε ποιο θεό Στα άστρα μιλάω από το κόσμο εδώ Υποσχέσεις μετράω απ’τον κόσμο αυτό 

Ένα παιδί κοιτώ, χαμογελώ Ίσως το μόνο πλέον αγνό, αληθινό Εκεί θα ψάξω ελπίδα να βρω Αυτό το μικράκι τι πόνο να ξέρει, ερωτώ 

Ας χτίσω κάτι μικρό και δυνατό Καλύτερα αυτό από κάτι τρομαχτικό Μα ανίσχυρο μπρος το στρατό Χωρίς άρβυλα και τανκ θα χωθώ 

Λουλούδια στο τσιμέντο Και άνοιξη τον Δεκέμβρη Βροχερός Ιούνης Καλοκαίρι που δε θα ρθει 

Κι όμως ξυπόλητος στη βροχή Ήλιος δυνατός σα βροντή Όρθιος στέκω μια δω μια εκεί Πάντα θα προχωρώ και ας σειρήνα ηχεί

[h-xwra-twn-grammatwn]

Η νύχτα των αστεριών

Τα πεφταστέρια πλημμυρίζουν τον ουρανό

Και γω ακόμη σκέφτομαι πόσο θέλω να μου κάνεις έρωτα

Όσο η λάμψη τους χορεύει στο σκοτάδι

Έτσι θέλω να χορέψουν τα γυμνά κορμιά κάτω απτό χάδι μας

Η νύχτα είναι δικιά μας

Αύριο θα μαστε μακρυά μας

Το βράδυ θα με βρει με φούτερ και κάνα τζιν

Και αν είναι το δικό σου αυτό θα ναι μια ευχή

Τον ίδιο ουρανό θα κοιτάμε μη μου λυπάσαι

Θα περάσουν οι μέρες πάλι αγκαλιά μου θα σαι

"Μου λείπεις" λες και λιώνει η φωνή σου

"Μου λείπεις" λέω και κόβεται η αναπνοή μου

Τα παιδιά γελάνε και γω στο παγκάκι πάλι πίνω

Τσιγάρα σβήνω, τα μάτια κλείνω

Όσο σιχαίνεσαι τις συνήθειες μου αυτές, τόσο με αγαπάς λες

Δε με ανέχεσαι.. μα με αντέχεις με αυτές

Λέξεις που μοιάζουν μα διαφέρουν

Σημαντική η ουσία, που τη καρδιά ζεσταίνουν

Αυτά σκέφτομαι όσο το χέρι σου περνάει το φόρεμα μου

Αυτά σκέφτεσαι όταν μου λες <<σε θέλω δικιά μου>>

Τα μάτια σου κοιτάω και σημειώσεις κρατώ για τα γραπτά μου

Τα μάτια μου κοιτά και στίχους αναβιωνει απτή ραπ του

[h-xwra-twn-grammatwn]

Τι και αν?

Πόσα γιατί?

Πόσες σκέψεις γραμμένες σε χαρτί

Πόσες χαμένες γιατί τις πήρε μακρυά η λογική

Ακόμη πιστεύω δε ξέρω να παίζω με τις λέξεις

Τόσες προσπάθειες κάνω για να με πιστέψεις

Να αποδείξω πως θα αποτύχει ό,τι φτιάξω

Όμως όταν το πετυχαίνω τότε δειλιαζω

Τελικά τι αξία έχουν οι όμορφες μέρες

Αν οι νύχτες είναι το ιδιο ασηκωτες

Κάθε φορά που το μαξιλάρι θέλει να με απορροφήσει

Εγώ σκέφτομαι κάθε τραύμα μη τυχόν και με αφήσει

Μη τα πεις όλα δυνατά

Μη σκέφτεσαι τόσο φωναχτά

Η ψυχή σου εσένα ζητά

Δως της μερικά

Για να τραφεί σωστά

Να κρατήσει βαθιά τα μυστικά

Ώστε να συνεχίσει η καρδιά να χτυπά ρυθμικά

Από ζεστασιά, μάλλον

Η ελπίδα κ η νοσταλγία που τη φλόγα κράτα

Δε ξέρω για τι ξεκινώ να γράφω και που να τελειώσω

Δε ξέρω σίγουρα τι σκεφτόμουν και τι ήθελα να νιώσω

Άλλο ένα αποτυχημένο σταυρόλεξο

Το ζάρι με τις τυχαίες λέξεις δε με βοηθά

Όσο και αν το χρησιμοποιώ σε άλλους, για να σκορπαν..

Φαντασία, εικόνες και μουσικές τοσες δα

Σα τα δάκρυα που αν μαζευες θα πινες γουλιά γουλιά

Μα το ποτήρι ξεμεινε άδειο στη γωνιά

Οι λέξεις δεν ειπώθηκαν όλες

Μα έχουμε πει ήδη αρκετά

[h-xwra-twn-grammatwn]

Ροζ συννεφάκια, παραμύθια, φούσκες και όνειρα σάπια Όλα το ίδιο εύκολα σπασαν όσα και αν φτιάχναν Όμορφες παραπλανήσεις Ευκαιρίες για να ξεφύγεις Μα σα σφαλιάρες οι αφυπνίσεις Μια μια θα τις ζήσεις Μη τυχόν και αποφύγεις Τόσα λάθη και απαιτήσεις Είναι σίγουρο πως θα ξανά γυρίσεις Όσους κύκλους σχηματίσεις Έλα δως μου απαντήσεις Τόσες αναπάντητες ερωτήσεις Κλήσεις, μιμήσεις και κακές αναμνήσεις Εγκεφαλικές σχισμές με τόσες καμπύλες Οι μνήμες χαραγμένες, μικρές και μεγάλες Πόσες συνάψεις ανά συναίσθημα Και πόσες διαλύθηκαν από το αίσθημα Ένα προαίσθημα μόνο προσπέρασες Ένα παρατήρησες μα πολλά δέχτηκες Τρέχεις να ξεφύγεις, φοβάσαι...στα ίδια καταλήγεις Πότε θα κάνεις το βήμα; Ήσουν πάντα δειλός η απλά βολευόσουν στα λίγα; Και είχα ονειρευτεί μια φορά πως ο κύκλος θα σπάσει Πως μια μέρα θα ρθεις να με βρεις στο ίδιο μέρος όπου μ είχες χάσει Μα δεν ζω σε ταινία Γιατί εγώ θα ήμουν βράχος κ συ το κύμα που σκάει με μανία Μη ρωτάς αν αντέχω Γιατί όταν ξυπνάω κοντά σου, συνειδητά σε επιλέγω Να ρωτάς γιατί ακόμα είμαι εδώ Γιατί η νύχτα τελειώνει και ακόμα δεν είπα όλα όσα θέλω να πω

[h-xwra-twn-grammatwn]

Θάλασσα

Θέλω να μαι η θάλασσα Αυτό το κύμα που σκάει θυμωμένα στο βράχο, στην ακτή Αυτό το καθαρό νερό τις ήρεμες μέρες των εποχών Αυτό το άδυτο απλησίαστο μυαλό Αυτό που δύτες παλεύουν να δουν Όλα αυτά που τόσοι θέλουν να βρουν Θέλω να μαι η μαγευτική αντανάκλαση του ουρανού και του νερού Ο ορίζοντας που χαϊδεύω νησιά, σύννεφα, ήλιο και φεγγάρι Που τη μία επιπλέεις πάνω μου και την άλλη σε πνίγω Που κλέβεις τα κοχύλια μου για να θυμάσαι τον ήχο μου Που παίρνεις ό,τι προστατεύω και γεννώ Γιατί πιστεύεις πως στα προσφέρω πως για αυτό υπάρχω και ζω, μα δεν.. Θέλω να μαι το μέρος που έρχεσαι για να ηρεμείς και χαλαρώνεις Ενώ ταυτόχρονα ξέρεις πόσες ψυχές ρουφάω στο βυθό μου και κρατάω Εδώ που κάτι παίρνεις και κάτι δίνεις χωρίς να το καταλάβεις Ακουμπάς την άμμο μου, την αύρα μου και γω ακούω τα μυστικά σου Τα απορροφώ σε δονήσεις, ρεύματα και ροές Τα κρατώ μέσα μου σα χαμένο σεντούκι Ίσως και να ναι Θέλω να μαι η θάλασσα που τα καράβια εμπιστεύονται τα ταξίδια τους Και ας μη μου αρέσουν τα λιμάνια που με χαζεύουν Είμαι η θάλασσα Με τα κομμάτια μου Ένα με τα δικά της Η ανατριχίλα στο αντίκρισμα της Και η αγάπη μου για αυτήν σε κάθε μορφή Η εκτίμηση προς το λειτούργημά της Και ο θαυμασμός προς την ανοχή της για εμάς Που τη φωτιά συναντά χωρίς φόβο Και όλα τα καταστρέφει αν θελήσει σαν όχλο Αυτό είμαι και γω Ένα με το νερό Όσο όμορφο και αν είναι κάθε βουνό Εγώ μέσα εκεί υπάρχω στον άπατο πυθμένα που όλο βουτάω και ψάχνω να βρω

[h-xwra-twn-grammatwn]

Ένα πράγμα δυσκολεύομαι να κατανοήσω σε αυτή τη ζωή Όλους εσάς που στην όψη του αποχωρισμού δειλιάζετε Που ψάχνετε αιτιολογία και απαιτείτε εξηγήσεις Με τρομάζει το ότι δεν ξέρω αν αυτό σας χρήζει γενναίους η δειλούς Το να συνεχίζετε να προσπαθείτε για ένα συναίσθημα μονόπλευρο... Να φεύγεις... Να φεύγεις δίχως να ζητάς το λόγο από εκείνους που δεν σε εκτίμησαν ποτέ και από εκείνους που σε διώχνουν Μην προσπαθείς να τους αλλάξεις γνώμη Μην κλάψεις, κράτησε το μέχρι να μη σε βλέπουν Μη συμβιβάζεσαι σε μέτρια συναισθήματα και μην μετράς με σταγονόμετρο την αγάπη που προσφέρεις... Δεν εξαντλείται Μην φοβηθείς την προδοσία Είναι θνησιγενής ο έρωτας και όταν φτάνει η ώρα που πεθαίνει αυτομάτως έρχεται... Είναι επακόλουθο του έρωτα ή προδοσία Από αυτόν τρέφεται, γεννιέται και υπάρχει Να μην συμβιβαστείς, σε δανεικά αισθήματα Να μην απαιτήσεις κάτι λιγότερο απ το απόλυτο Απόλυτο ενδιαφέρον, προσοχή, απόλυτη αγάπη Γιατί έτσι είναι η αγάπη, απόλυτη Δεν έχει χώρο για αμφισβήτηση δεν έχει χρόνο να αναπνεύσει Και σίγουρα δεν έχει χρόνο να περιμένει...

[h-xwra-twn-grammatwn]

Ένα καλά ώριμο φρούτο, η ψυχή Ένα παλαιωμένο κρασί, το αίμα μου Η σάρκα μου, ταλαίπωρη, γδαρμένη, σκληρή απτής ζωής το κυνηγητό Και το μυαλό, αυτό το μυαλό Γέρικο και σοφό, άλλοτε ακόμη παιδικό και αγνό Αγαπά την ελπίδα, τις αθώες σκέψεις Τον αυθορμητισμό και την απερισκεψία που απαιτεί το σήμερα για να επιβιώσεις Μα όχι για να ζήσεις Ευθύνες πολλές και υποχρεώσεις άλλες τόσες Και συ διψάς για στιγμές, ελευθερία, χρόνο Διψά η ανάγκη για ζωή, λογικό μεν Κάποιοι τα καταφέρνουν κάποιοι όντως μπορούν να μη δίνουν αναφορά, να μη χρωστούν πουθενά Απ' την άλλη εγώ πάντα νιώθω πως κάτι ξεχνώ, κάτι οφείλω Πως χρωστώ σε μένα τόσα Και θέλω να μου τα δώσω όλα Ναι θέλω ένα προς ένα, δε ξέρω πως Μα ψάχνω, δοκιμάζω πράγματα Προσπαθώ να χωρέσουν όλα σε μια μέρα Λες και δεν έχει 24ωρες Λες και είναι διαδοχικά η επόμενη χωρίς λήξη και αρχή Αρχή και λήξη θα λεγε κανείς, μα αυτά είναι ψευδαισθήσεις Ξέρεις, όσο καλά τα πάω με τη χρονική νύξη, αλληλουχία και συναντήσεις Άλλο τόσο νιώθω πως δεν έχω καθόλου καλή αίσθηση των λεπτών Μέρα είτε νύχτα και γω χαμένη κάπου ανάμεσα Κουραστικό αυτό το τρέξιμο και όσα προκαλεί Στην εισαγωγή αναφέρομαι που πόσα να πει και αυτή Επίλογος, τέλος και αυτή αυτή στιγμή Ό,τι ήταν να βγει, είναι πλέον στο χαρτί Μα πότε νύχτωσε, νιώθω ακόμη την αυγή Ίσως γιατί κοντεύει η επόμενη ή ίσως γιατί δε θα φανεί

[h-xwra-twn-grammatwn]

Θες να μάθεις πως είμαι Θες να μάθεις ποια είμαι Τι κάνω, ποια η ρουτίνα μου Δεν έχω να πω και πολλά Γιατί δε ξέρω και πολλά Πάντα βάζω μόνο ένα ξυπνητήρι Και πάντα ξυπνάω με τόση ταχυκαρδία Γιατί δε πιστεύω το ποσό αργά κατάφερα να κοιμηθώ και πόσο βίαια ξυπνάω Μπαίνει λίγο φως απτό μισανοιχτο παντζούρι Τα πόδια μου μπλεγμένα με τα μαξιλάρια και τη κουβέρτα Άλλη μια μέρα που πρέπει να τα προλάβω όλα, να έχω διάθεση, να δείχνω ξεκούραστη, ήρεμη, όμορφη Θα πλύνω με κρύο νερό τα μούτρα μου για να συνέλθω άμεσα Θα φάω λίγο βιαστικά το πρωινό Και αφού βρω 2 υφάσματα μια μάσκαρα και ένα κόσμημα Φεύγω Με τσάντες, κλειδιά, εισιτήρια,ακουστικά, γυαλιά και βιβλία Τρέχω να προλάβω αυτό το λεωφορείο που αν το χάσω ή αργήσει ξέρω πως όλη η μέρα θα κυλήσει λάθος Και αφού φτάσω και κοιταχτώ στο ασανσέρ του ξένου σπιτιού Φοράω τη μάσκα μου Όχι αυτή του κοβιντ Αυτή της ευγένειας, της δουλειάς, την χαράς Αυτή η μάσκα που γράφει δε τρέχει τίποτα, όλα τέλεια άσε τους μαύρους κύκλους μου και το ξερό μου δέρμα να ουρλιάζουν Το σώμα μου με στις μελανιές που κρύβω Και οι φλέβες διαφανίζουν ακόμη πιο πολύ στο δέρμα μου όσο πιο κουρασμένη είμαι Τα ακουστικά μόνιμα συνδεδεμένα για να διαφεύγει το μυαλό στιγμιαία αν το χρειαστεί Μετά μικρό γεύμα, χάπια, παιδότοπος Πάλι ψεύτικες χαρές, κουβέντες και κρυμμένες μοναξιές Περπάτημα ως το σπίτι, το πιο ήρεμο 20λεπτο της ημέρας Που μαι μόνη με εμένα, τη μουσική και το βραδινό ουρανό Η ώρα πλέον 10 και λείπω απτό πρωί Πρέπει να γυρίσω σπίτι όλο κάποιο θέμα θα χει προκύψει, όλο κάποιος τσακωμός θα περιμένει στη πόρτα Κι άλλα χάπια, μηδενική αποταμίευση Γιατί οι υποχρεώσεις τρέχουν Έχω και τόσο καιρό να δω τους φίλους μου Εκείνος που με κοιτούσε και έλιωνε πλέον είναι μακρυά Και η ηρεμία που τόσο αναζητώ όλο κοντά προσπαθεί να έρθει και όλο κάτι τη διαλύει Τελείωσαν και τα τσιγάρα Το κρασί δεν είναι καλή επιλογή για να κοιμηθώ Τα μικρά φωτάκια συντροφεύουν άλλοτε τις αϋπνίες και άλλοτε τους εφιάλτες μου Κουράστηκα να τρέχω Θέλησα να ζήσω!...μα όλοι το ίδιο ζουν και κανείς δε κοίτα γύρω του Μόνο εγώ που και που Για να δω που ήμουν, που είμαι, τι ζητώ και τι θα έχω Να μια ημέρα μου λοιπόν Μια ημέρα που θα τελειώσει με δάκρυα για να ελαφρύνω λίγο το φορτίο, να ξεκ��θαρίσει το τοπίο Έστειλα 2 ηχητικά για καληνύχτα Και ένα που γκρινιάζω για τα νεύρα και τους πόνους του κορμιού μου Με αγαπούν και αυτοί από μακρυά λογικά Τώρα που έμαθες για μενα,φύγε και συ Δεν έμειναν πολλά εδώ να δεις Ευχαριστώ και για τη τράκα, ίσως τα πούμε το πρωί Ίσως δε χάσω το λεωφορείο και όλα είναι λίγο πιο όμορφα κάτω απ’ τόν ήλιο Καληνύχτα