#Η γεύση σου στα χείλη μου

[thewomengr]

Η γεύση σου στα χείλη μου...

[Γράφει η Άνδρεα Αρβανιτίδου] Η γεύση σου στα χείλη μου σε εκείνο το σημείο που ενώθηκαν για πρώτη φορά, μένουν σαν αγάλματα για να θυμίζουν ότι η ζεστασιά τους έδωσε πνοή σε ένα υπόγειο και όλα τότε πήραν φως. Φιλιά που δεν δόθηκαν ποτέ και ήρθαν για να δώσουν αγάπη, για να ενώσουν δύο κόσμους που το όνειρό τους ήταν να βρει ο ένας τον άλλον.

Ποια να είναι άραγε αυτή η γεύση που νιώθεις ακόμα και μετά από χρόνια;Μια γεύση που όσο κι αν ξεπλύνεις μένει πάνω στα χείλη σου χαραγμένη με ανεξίτηλο στυλό;Η γεύση των χειλιών σου είναι αυτή η γεύση που δεν ξεχνιέται, δεν φεύγει, σαν τατουάζ πάνω στο κορμί σου, στα χείλη σου, να σου θυμίζει αυτό το φιλί που δεν μοιάζει με κανένα.Τα χείλη σου που με την κάψα τους και την δροσιά τους παράλληλα,…

[drunk-angel]

Σε έχω ξεπεράσει.

Μα κάτι στον καφέ μου χτες το πρωί, κάτι στη γλύκα που άφησε στα χείλη μου, μου θύμισε τα δικά σου.

Και κάτι στην πίκρα από το ουίσκι, μια γεύση που έχω συνδυάσει με δάκρυα.

Σε έχω ξεπεράσει.

Μα ακόμα όταν το λεωφορείο περνάει από την γειτονιά σου, σα να σε βλέπω φευγαλέα με την άκρη του ματιού μου.

Κι οι δυτικές συνοικίες έχουν συνέχεια έναν τρόπο να τρυπώνουν στο ραδιόφωνο μου.

Σε έχω ξεπεράσει.

Μα κάτι απόψε με πληγώνει. Και δεν ξέρω αν είναι η απουσία σου ή οι αναμνήσεις σου.

[o-monaxikos]

Ο χρόνος περνάει οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν αλλά στα χείλη μου θα παραμείνει ' ανεξίτηλο για πάντα η γεύση σου

στο τελευταίο φιλί ....💔🖋️📝⚡

[a-different-kind-of-love]

Το κείμενο των θέλω

Θέλω να γράφω για ηλιοτρόπια και για μέρες χαρούμενες. Για ανθρώπους που κάνουν τους χειμώνες ζεστούς και τα καλοκαίρια δροσερά. Για θερινά σινεμά και εκδρομές και θάλασσες. Θέλω να ερωτεύομαι τη ζωή κάθε μέρα που περνάει. Και το ίδιο βράδυ να τη σκοτώνω αργά, καπνίζοντας στο μπαλκόνι που βλέπει στο στενό. Να (σου) μαγειρεύω ό,τι θέλεις και σου αρέσει και να πλένουμε τα πιάτα μετά μαζί.

Μέχρι και οι ��αυγάδες μας να έχουν ουσία και συναίσθημα και αγάπη. Να σε αγαπάω και όχι να σε αγαπώ, γιατί είναι πιο πληθωρικό και μας ταιριάζει καλύτερα. Να μην περνάει μέρα που δε θα σκεφτούμε ο ένας τον άλλον. Θέλω να σε κρατάω αγκαλιά, να γράφω για σένα. Μόνο για σένα, προς εσένα, χωρίς άλλο κοινωνό ή παραλήπτη. Να φτιάξουμε ένα κουκούλι και να μπούμε μέσα, γιατί είμαστε άτρωτοι.

Άτρωτοι και νεκροί, αν συμβεί κάτι στον άλλο (μας). Να μην κερδίζουμε ποτέ, αλλά να πολεμάμε πάντα. Αγκαλιά σε λαοθάλασσες και δακρυγόνα και ενισχυμένα πλαστικά που μας τρώνε αχόρταγα τον αέρα και το χώρο. Το χέρι σου και το χέρι μου, να νιώθω τον παλμό σου και τα νεύρα σου και κάθε λίτρο αίματος που περνάει από το γαμημένο χέρι σου και από τις αρτ��ρίες σου. Και να θες να νιώθεις το ίδιο, να ξέρεις ότι τώρα νευρίασα, τώρα κοιμάμαι, τώρα σε θέλω.

Θέλω να σου γράφω διηγήματα και όλα να ξεκινάνε με τα μάτια σου και το χαμόγελό σου και όλα τα κλισέ πράγματα που λατρεύω πάνω σου, λες και είναι ναός. Να μου γελάς με αυτά που σου αφιερώνω και να κλαις από συγκίνηση με όσα γράφω στα μάτια μου. Μου παίρνει πάντα χρόνο να εκφραστώ, αλλά εσύ θέλω να κοιτάς τα μάτια μου. Εκεί πάντα θα φυλάω για σένα την πιο γλυκιά μου αφοσίωση. Η καταπίεση δε θα ταίριαζε εκεί.

Εκεί και πέρα και δώθε να με αγκαλιάζεις σα να είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις σε αυτό το γαμημένο πλανήτη, γιατί οι άνθρωποι αν δεν ερωτεύονται είναι κιόλας νεκροί. Ξέρω ότι δεν μπορείς να μου εγγυηθείς ότι υπάρχει κάτι πέρα από αυτό το χώμα, το νερό και τον αέρα, όμως, για όσο είμαστε εδώ να μου υποσχεθείς ότι έχει νόημα πως ζούμε, γιατί το ζούμε μαζί.

Μαζί σε βροχερές μέρες και φουσκοθαλασσιές γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη θάλασσα κοντά κι εσύ να συμβιβάζεσαι με αυτό. Φυσικά να σε αφήνω να με πας όπου θες κι ας είναι μακριά από θάλασσα, γιατί μυρίζεις σα θαλασσινό νερό και σπίτι και αν είχα ωραιότερες λέξεις να σε περιγράψω, θα έλεγα ότι έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη, αλλά εγώ ξέρω που γύριζες και αυτά τα έχει πει ο Ελύτης πριν από εμένα. Εσύ έχεις γεύση από ζεστό καλοκαιρινό ήλιο και ώριμα πορτοκάλια στην εποχή τους. Την πίκρα του τζιν τόνικ και τη γλύκα της αγαπημένης σου σοκολάτας.

Σοκολάτα και κανέλα και όλες οι αισθήσεις μου να έχουν πάνω το όνομά σου, χωρίς να αφήνεις γλυκερές πατημασιές πνιγμού και καταπίεσης όσο είσαι δίπλα μου.

Υ.Γ. πρώτη φορά δημοσιεύω κάτι δικό μου, be kind 🥹

K.

[xeimarras]

Αισθήσεις, πέντε στον αριθμό στον άνθρωπο.

Όσφρηση, όραση, γεύση, αφή και ακοή, με συγκεκριμένη σειρά, βιώσιμα απαραίτητες. Μπορείς να αντιληφθείς την γεύση χρησιμοποιώντας μόνο την όσφρηση, μα δεν μπορείς να γευτείς κάτι αν τα μόρια του δεν ενοχλήσουν τα ερεθίσματα που λαμβάνεις από τη μυρωδιά του.

Mπορείς να καταλάβεις αν ένα αντικείμενο είναι λείο ή τραχύ και την υφή του, μόνο και μόνο που θα το κοιτάξεις, αλλά δεν μπορείς να σχηματίσεις εύκολα το είδωλό του με την αφή.

Υπάρχει και άλλη μια αίσθηση που δεν την προσδιόρισε η επιστημονική κοινότητα και η ανθρωπολογία. Την περιέγραψαν οι ποιητές, οι μουσικοί, οι συγγραφείς, οι «απροσάρμοστοι» και οι τρελοί… Ο καθένας τους της έδωσε από ένα όνομα και συνεχίζει να ακούει σε όλα. Έρωτας, απόρριψη, εμπιστοσύνη προδοσία, γαλήνη, άγχος, θάρρος, ενοχή, υπερηφάνεια, πανικός, νοσταλγία, θυμός, πάθος, οργή.

Είναι το σφίξιμο που σε πιάνει στο στήθος όταν ακούς, βλέπεις, γεύεσαι, οσφραίνεσαι και αγγίζεις. Είναι το αίσθημα που έχεις όταν χαίρεσαι ή λυπάσαι.

Είναι αυτό που νιώθεις μέσα σου και σε κρατάει ξύπνιο το βράδυ όταν υπερσκέφτεσαι και τα σενάρια σου διακλαδώνονται μέχρι το ταβάνι του δωματίου. Για καλό ή για κακό είναι εκεί τελικά;

«Συναισθήματα» κατέληξαν οι ειδικοί, με κοινό παρονομαστή το ίδιο σφίξιμο στο στήθος σου να σου πιέζει το στέρνο από μέσα, παρέα με το ρύγχος στη ραχοκοκαλιά και την ελαφριά ζαλάδα που κρατάει δευτερόλεπτα. Σύνθετες και διακριτές καταστάσεις ψυχικής και σωματικής αντίδρασης που παράγονται ως απάντηση σε συγκεκριμένες ερεθίσεις ή συνθήκες, απάντησε η επιστημονική κοινότητα, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την άγνοια της, μα είναι κάτι πιο βαθύ.

Μια αόρατη και πολυσχιδής γλώσσα της ψυχής, σαν ένας πίνακας ζωγραφικής, με χρώματα που χορεύουν και σχήματα που σμίγουν, απάντησαν οι ζωγράφοι.

Μελωδίες που συνθέτουν τις αισθήσεις και νότες που περιγράφουν την ανθρώπινη ψυχή, έτρεξαν να πάρουν θέση οι μουσικοί.

Πηγή έμπνευσης τα ονόμασαν οι γλύπτες, καθώς τα σμίλευαν πάνω σε κομμάτια μαρμάρου με απόλυτη λεπτομέρεια στις εκφράσεις των προσώπων που δημιουργούσαν.

Με ρώτησαν και εμένα, μα δεν είμαι ζωγράφος, μουσικός ή γλύπτης και τι να τους απαντήσω; Τους μίλησα για τα μάτια σου και πως αυτά με κοιτούν, γεμάτα έρωτα, εμπιστοσύνη, γαλήνη, θάρρος, υπερηφάνεια, νοσταλγία και πάθος. Πως με κοιτούσαν γεμάτα απόρριψη, προδοσία, άγχος, ενοχή, πανικό, θυμό και οργή.

Μα πως μεταμορφώθηκαν τα συναισθήματα σου; Τι απέγινε τελικά ο ζωγράφος, ο μουσικός και ο γλύπτης μέσα σου; Τι απέγιναν τα συναισθήματα σου και έχω καταλήξει…Σε κέρδισε μάτια μου η επιστημονική κοινότητα. Ακόμα ζωγραφίζω,  ακόμα παίζω μουσική, ακόμα δίνω μορφή σε μάρμαρα και βράχους και ας μην ήμουν ποτέ μου  καλλιτέχνης.

Γράφω για τα μάτια «της», όταν με κοιτάζει, όταν με ξυπνάει, όταν μου φτιάχνει καφέ, όταν μου φτιάχνει όλη μου την ημέρα με ένα χαμόγελο καρφωμένο μόνιμα στα χείλη και με πιάνει ξανά το σφίξιμο στο στήθος, ο έρωτας, η εμπιστοσύνη, η γαλήνη, η υπερηφάνεια και το πάθος!

Τι μάτια είναι αυτά ρε μάτια μου;

Ανείκονα συναισθήματα και αλεξιθυμίες…!

                                                                                                          NoS

[immortality-13]

«Το πεφταστέρι της.»

Πόσο κρατάει τελικά η αγάπη; Με αγάπησες ποτέ σου, άραγε, ή ήταν όλα ένα δημιούργημα της φαντασίας μου;

Πέρασε περισσότερο από ένας χρόνος από εκείνη τη νύχτα. Ήμασταν μονάχα οι δυο μας, σαν να μην υπήρχε άλλος κανείς στον κόσμο. Εγώ, εσύ και η βροχή των αστεριών. Είναι σωστός ο διαχωρισμός σου από τα πεφταστέρια; Δεν ξέρω πια. Ίσως να νομίζεις πως υπερβάλλω, μα ήσουν μια ευχή μου που πραγματοποιήθηκε.

Ήσουν; Τι ισχύ έχουν οι ευχές, τελικά; Ευχήθηκα να είμαστε μαζί για πάντα, μα το για πάντα για πάντα δεν κρατά. Το καλοκαίρι έφυγε και μαζί με τις ζεστές του νύχτες πήρε και εσένα. Οι σκέψεις μου καταλήγουν αβίαστα στο συμπέρασμα πως είσαι πράγματι ένα πεφταστέρι. Διέσχισες τον ουρανό και μου χάρισες όμορφες στιγμές για όσο υπήρχες στο οπτικό μου πεδίο, στη ζωή μου. Είσαι ένα πεφταστέρι, μα όχι το δικό μου πεφταστέρι, αφού τώρα κάποια άλλη σε κράτα σφιχτά στην αγκαλιά της.

Είναι Νοέμβρης. Σαφώς δεν περιμένω βροχή αστεριών, μα ο ουρανός είναι πολύ καθαρός. Σε ψάχνω απεγνωσμένα στο απέραντο σκοτάδι, μα δεν σε βρίσκω πουθενά, κι ας υπάρχουν χιλιάδες άστρα. Απελπισμένα ρομαντική. Έτσι σου άρεσε να με αποκαλείς, κοροϊδεύοντάς με που ήλπιζα. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Αν πεθαίνει πρώτη, τότε δεν είναι ελπίδα.

Η απουσία σου έχει αφήσει μια πικρή γεύση στα χείλη μου. Η μεριά που σου αναλογούσε στο κρεβάτι μας είναι κενή εδώ και μήνες, μα ακόμ�� να το συνηθίσω. Τα βράδια ξυπνάω από εφιάλτες, μα δεν είσαι δίπλα μου να με καθησυχάσεις. Μερικά ρούχα μου έχουν ακόμα το άρωμά σου. Ανέφικτο. Άλλο ένα τέχνασμα της φαντασίας μου. Δεν έχω τίποτα από εσένα, παρά μόνο αναμνήσεις.

Απάντησε μου σε μια μονάχα ερώτηση.

Αγαπάς ακόμη τα αστέρια ή να πάψω να σε ψάχνω σε αυτά;

✍️&📸: I13.

[chaotikesskepseis]

Θέλω να ουρλιάξω

Θέλω να ουρλιάξω…

Τόσο δυνατά, μέχρι να ματώσει ο λαιμός μου και για έστω λίγο ο πρόσκαιρος αυτός πόνος να επισκιάσει τον πόνο της ψυχής μου.

Τόσο δυνατά που οι φωνές στο κεφάλι μου θα σταματήσουν να ακούγονται για λίγο

Τόσο δυνατά που θα ξεχάσω πως στην πραγματικότητα, αδύναμη νιώθω

Κιομως άχνα δεν βγαίνει από το στόμα μου

Ακόμα και το κλάμα μου βουβό

Τα δάκρυα κυλούν στα μάγουλα μου αργά και απαλά

Με προσοχή πάνω στο δέρμα μου

Σαν να προσπαθούν να με παρηγορήσουν θα έλεγε κανείς

Τελικός προορισμός τα χείλη μου

«Μην αφήνεις τα δάκρυά σου να τα ακουμπούν»

Έτσι μ είχε πει κάποτε η μαμά μου

Δεν κατάλαβα γιατί και δεν την άκουσα κιόλας

Η αίσθησή τους λυτρωτική, η γεύση τους αλμυρή

Με αφυπνίζει

Μου θυμίζει ότι είμαι ζωντανή

Και εκείνη τη στιγμή είναι που συνειδητοποιώ τι κάνω στον εαυτό μου

Προσπαθώ να σταματήσω, αλλά δεν προλαβαίνω

Η προσοχή μου εστιάζεται πάλι σε εκείνον τον πόνο που νιώθω στην ψυχή μου

Φευγαλέα πια, οι σκέψεις αποκτούν και πάλι φωνή

Την δική μου φωνή, στην ασχημότερη εκδοχή της

Τα μάγουλα μου δεν προλαβαίνουν να στεγνώσουν

Νέα καυτά δάκρυα τα διατρέχουν

Στο δωμάτιο επικρατεί ησυχία

Μα η φασαρία στο κεφάλι μου εκκωφαντική

Θέλω να ουρλιάξω…

[stargirll-interlude]

Κατάθεση ψυχής...

Ποιος θα μου το ‘λεγε ότι κάποτε στη ζωή μου θα έγραφα κάτι τέτοιο; Συνήθως μου αρέσει να λέω τα πράγματα πρόσωπο με πρόσωπο, μα με εσένα είναι όλα αλλιώς…

Ήρθες από ‘κει που δεν το φανταζόμουν. Διστακτικά, άρχισες να εμφανίζεσαι συνεχώς μπροστά μου. Το θεωρούσα τυχαίο, ��λλωστε ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Το ήξερα πως με κοιτούσες, μου το έλεγαν και οι φίλες μου, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Γιατί εμένα, σκεφτόμουν. Είμαστε εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, δε γινόταν να σου αρέσω. Άρχισες να μου στέλνεις μηνύματα, να εμφανίζεσαι πιο συχνά μπροστά μου. Ένα βράδυ μου πρότεινες να βγούμε. Αν και ντρεπόμουν γιατί δε σε ήξερα καθόλου, δέχτηκα, δεν είχα κάτι να χάσω.

Μου άρεσε πολύ ο τρόπος σκέψης σου. Που δεν με άφησες να πιστεύω ότι είμαι ξενέρωτη επειδή διαβάζω βιβλία. Που παρόλο πως είδες ότι είμαστε εκ διαμέτρου διαφορετικοί, είπες να μας δώσεις μια ευκαιρία. Και όχι μόνο μια, αλλά πολλές.

Λατρεύω τη γεύση του τσιγάρου στα χείλη σου όταν σε φιλώ, αυτό είναι και το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν θυμάμαι το πρώτο μας φιλί. Τις μπούκλες στα μαλλιά σου, ακόμα κι αν εσένα δε σου αρέσουν. Το νυσταγμένο σου βλέμμα που πάντα συνοδεύεται με ένα «βαριέμαι». Τον τρόπο που βάζεις τα μαλλιά μου πίσω απ’ τ’ αυτιά μου όταν θες να με φιλήσεις. Που παρόλο που ποτέ δεν είσαι στην ώρα σου, είσαι πάντα για εμένα γιατί ξέρεις πως μ’ εκνευρίζει η αργοπορία.

Σε ευγνωμονώ για το πόσο όμορφα με κάνεις να νιώθω όταν με αγγίζεις. Σε ευγνωμονώ για το πόσο δυνατή και ισχυρή νιώθω όταν τρέμεις με το άγγιγμα μου. Σε ευγνωμονώ που πάντα με κοιτάς στα μάτια. Που με κάνεις να νιώθω γυναίκα. Που με γεμίζεις αυτοπεποίθηση και με κάνεις να λάμπω από χαρά. Που γελάς και με το πιο κρύο μου αστείο.

Μπορεί όλο αυτό να τελειώσει σύντομα, όμως να ξέρεις πως με έκανες να νιώσω επιτέλους ζωντανή. Ακόμα κι αν δεν συνεχίσουμε τελικά την κοινή μας πορεία, να ξέρεις ότι πάντα θα είσαι ένα σημαντικό κομμάτι στην καρδιά μου για πολλούς λόγους που μόνο εγώ και εσύ ξέρουμε.

Είναι δυο λέξεις που θέλω να σου πω, αλλά δε μπορώ. Μέσα όμως από τα λόγια μου ελπίζω να κατάλαβες ποιες είναι αυτές οι δυο λέξεις…

[zafeiria-an]

Ηταν Λιγο

«Το ξες το εστιατόριο με Αραβική κουζίνα;»

«Όχι»

«Θα πάμε τα Χριστούγεννα»

«Θέλω να κάνω μια νέα αρχή»

«Ακολούθα το όνειρο σου και τη καρδιά σου, ο,τι και να λέει»

«Δε γίνεται να μη σκέφτεσαι και να μη θυμώνεις»

«Γίνεται και θα σου μάθω πως»

«Θυμός είναι ένα συναίσθημα χωρίς ιδιαίτερη αξία»

«Αυτό εδώ είναι η Αφροδίτη»

«Δεν υπάρχει περίπτωση να είναι»

«Μα αφού το λέει»

«Ναι αλλά δεν είναι»

«Ναι αλλά πως το ήξερες;»

«Η πρώτη απάντηση είναι η αληθινή»

«Δεν είμαι μεθυσμένος»

«Δεν είμαι μεθυσμένη»

«Είναι απλά μια γάτα»

«Έρχομαι τη Τρίτη»

«Με πήραν στις εστίες»

«Μπορεί να μη μιλάω αλλά είμαι καλά, είναι μια ισορροπία.»

«Είμαι το πρώτο σου φιλί?»

«Ναι»

«Απλά τα μάτια σου είναι υπέροχα»

«Όταν κάποιος μου προσφέρει έναν καλό διάλογο μ’αρέσει να τον ευχαριστώ»

«Κοίτα τον που ποζάρει κιόλας»

«Έχεις σπάνια ομορφιά, έντονο βλέμμα»

~

Αστείο ε;

Πως μια βρίσκεσαι στη κορυφή,

Και πόσο γρήγορα πιάνεις πάτο.

Κάπως υπερβολική, ξέρω.

Μα πως να κρατήσω μέσα μου τόσα πολλά.

Αμπίστευτο μα αληθινό.

 Τρεις βδομάδες ήταν αρκετές,

Όσο και μια στιγμή.

Δάση, πάρκα, τραίνα και μια μπλε πορτούλα,

Καταθέσεις ζωής και ατελείωτες σιωπηλές συζητήσεις.

              ‘Μέγα λάθος’ λένε όλοι

Διέγραψε, Προχώρα. Τοπ τέσσερις μέρες.

Μέθυσα μια,

Και μετά ξανά,

Μπερδεύοντας κακούς λογισμούς με τις δικές σου εξηγήσεις.

Σκέψεις κακόβουλες σε ένα κουβάρι μπερδεμένες με τις λέξεις σου και τα μάτια σου

Που ‘φέραν δάκρυα στα δικά μου.

Άγνωστη, πρωτόγνωρη κατάσταση για ‘μένα

Χαζή με λένε που ασχολούμαι

Φίλοι παλιοί και αυτοί του τελευταίου μήνα.

Σκέφτομαι, μιλώ και συζητώ μα τίποτα δε φεύγει.

Το ‘γιατί’ στο χάος του μυαλού μου μανιακώς ανικανοποίητο.

Οργιάζει, μαζί του και οι συλλογισμοί μου, μόνοι όπως και ‘γω.

Αυτό που έλεγα τις προάλλες: «Το κορόιδο πάντα εκεί, μα ποτέ αντίθετο»

Ακόμα και τώρα.

Σκληρά αυτά που λέω, βαριά αυτά που νιώθω.

~

   Μια σοκολάτα, ένα βιβλίο, ένα εισιτήριο και ένα τραγούδι στη κιθάρα.

Αυτό ερωτεύτηκα εγώ.

«Δε φταις εσύ»

Το ��έρω θα πω, σίγουρα δε θα το σκεφτώ.

Δυνατοί στοχασμοί, μα λέξη καμία.

Μόνο στο χαρτί μου βγαίνουν

μέσα στο αμφιθέατρο όπου οι σκέψεις μου ηχούν και επιστρέφουν σε εμένα.

«Ζήσε το δράμα σου και την υπερβολή σου»

Πες το και εσύ αν θες όπως όλοι οι άλλοι.

Αυτό εδώ είναι για μένα

Λέξεις στη σειρά που σου λένε το πως ένιωσα και νιώθω

Μέρος του μυαλού μου για να μη τρελαθώ.

~

Σκέφτηκα να ζωγραφίσω κάτι.

Τα μάτια σου, τα χείλη σου, τη στάση σε ‘κείνο το παγκάκι της πλατείας.

Κακό θα μου ‘κανε παρά καλό,

Κύκλους κάνω τόση ώρα.

Ήταν ψεύτικο;

Ήταν αληθινό;

Ο,τι και να απαντήσεις, γιατί να το πιστέψω;

Πως να βασιστώ;

Πάντα σε άκουγα…

Ο,τι είχες να μου πεις.

Ήταν λίγο, πολύ λίγο.

Μα είπα τόσα πολλά.

Για ‘υτό μου τη λένε, για το κολλημένο μου κεφάλι.

Φιλοσοφία και κιθάρα, λογοτεχνία, ζωγραφική.

Ακόμα δε καταλαβαίνω.

Μόνο εσύ έχεις απάντηση σε αυτό.

Κοροϊδία ήταν η γεύση που μου άφησες.

Και ας ξέρω ότι δεν ισχύει.

Όλα.

Στις κούνιες η συζήτηση

Στο δέντρο η αγκαλιά

Που βλέπαμε τα άστρα

Που δώσαμε φιλιά, έστω και αυτά τα λιγα.

«Σαγαπω» Είπες, ντίρλα μεν αλλά και πάλι.

Ήταν λίγο. Πολύ λίγο.

Σε νοιάστηκα όμως.

Και ανησυχώ ακόμα

Πληγώθηκα

Έκλαψα.

Με άκουσες γιαυτο που ήμουν, όπως άλλωστε κι εγώ.

~

Είμαι εδώ

Μα δε μου μίλησες

Δε το συζήτησες.

Απλά με έδιωξες, και εγώ έφυγα.

«Αυτοσεβασμός»  

«Μη ρίχνεις τα μούτρα σου»

«Επιλογή του»

Και δίκιο έχουν.

Δεν είναι εκβιασμός αυτό.

Λύτρωση είναι και έκφραση

«Ξεπέρασε το»

Πως ξεπερνάς αν δε ξεσπάσεις;

Πως προχωράς αν δε καταλάβεις;

«Λάθος υπολογισμός» για σένα ότι μου έφερε χαμόγελο

Πληγώθηκα.

Παράπονο είναι.

Επίλογος με επίγευση πικρή και δάκρυα.

Αμπίστευτο, μέσα σε τόσο λίγο.

Θα μεθύσει και απόψε το κορίτσι σου.

Παρέα με τη δική της ελπίδα.

Κορυφή!

[thewomengr]

Η γεύση σου στα χείλη μου

[Γράφει η Sasa Ken] Η γεύση μου στα χείλη σου, ζεστή σοκολάτα, να γλυκαίνει τις αισθήσεις σου και να ζητά απεγνωσμένα να με γευτεί.

Ξαπλωμένη στα ονειρεμένα σύννεφα των μπλε ματιών σου, πόθησα το άγγιγμά σου και αναζητούσα εμάς στον καθρέφτη των μυστικών μας. Οι επιθυμίες και το δωμάτιο των φιλιών, έλυσαν των κορμιών μας τα αινίγματα «ξυπνώντας» τα από βαθύ ύπνο.Η γεύση μου στα χείλη σου, ζεστή σοκολάτα, να γλυκαίνει τις αισθήσεις σου και να ζητά απεγνωσμένα να με γευτεί.Σολίστ συναισθημάτων τα δάχτυλά σου που κυριαρχούν το…

[solmeister13]

Κλισε ασκ ξέρω, αλλά μετά από καιρό θέλω να ρωτήσω κυρίωςπως είσαι; Πώς είναι η ψυχολογία σου και οι σκέψεις σου αυτό το διάστημα;Πώς εξέλαβες την ενέργεια στα λαιβς; Και αν έχεις καμιά καινούρια μουσική επιρροή τελευταία που θα θελες να μοιραστείς(και ίσως αποτυπώνεται στα καινούργια σου τραγούδια;[ ναι λίγο ύπουλη διπλή ερώτηση αυτή η τελευταία ξέρω κλες])

Διόλου κλισέ και πραγματικά χαίρομαι που οι περισσότεροι ρωτάτε με έναν τόνο που δείχνει ότι νοιάζεστε όντως, οπότε ας τα βάλουμε κάτω, για να απαντήσω σε πολλούς από εσάς που το ρωτήσατε.

Είμαι καλύτερα, αντιμετωπίζω λίγα ακόμα θέματα με το άγχος μου, κατάλοιπα του καλοκαιριού, αλλά έχω εξελιχθεί πολύ στην αντιμετώπιση τους και νιώθω και λίγο περήφανος. Όμως, ως γνήσιος stress eater έχω βάλει 10 κιλά, τα οποία ευελπιστώ να ξεκινήσω να χάνω με λίγο πιο σωστή διατροφή και περπάτημα τώρα που τελειώνει σιγά σιγά το τουρ. Όταν το λύσω και αυτό θα με επιβραβεύσω όπως μου αξίζει. Με μια πίτσα. ΚΛΕΣ

Τουρ! Holy fucksticks, έχω περάσει υπέροχα ως τώρα και αναμένω και μια πολύ δυνατή Κρήτη για να κλείσει ζεστά. Το live στην Αθήνα θεωρώ πως ήταν το καλύτερο μου performance στα χρονικά και πραγματικά πέρασα όντως ωραία καθώς ερμήνευα (πράγμα σπάνιο γιατί συνήθως ασχολούμαι πάρα πολύ με λάθος πράγματα την ώρα που παίζω), αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο να ταξιδέψει με τη μουσική και να χαθεί στην ιστορία του Χάρτινου Βασιλείου. 

Το Σχίσμα ήταν εκεί. Ένας δίσκος που τυραννήθηκε από την ίδια του την κακοτυχία και στα μάτια των αμύητων φάνηκε σα να πέρασε και να μην ακούμπησε, έκανε το γαμημένο το Academy να τρέμει σε κάθε ρεφρέν, με προσωπικό αποκορύφωμα νομίζω το “Τελευταίο Πάρτυ στο Βασίλειο” που κόντεψε να πέσει το ταβάνι να μας πλακώσει. Οποιοσδήποτε ενδοιασμός υπήρχε από μεριάς μου για τη θέση του Χάρτινου Βασιλείου στην ιστορία, καταστράφηκε ολοσχερώς και σας είμαι αιώνια ευγνώμων γι’ αυτό.

Η μόνη πικρή γεύση στα χείλη μου από τα lives ήταν η συμπεριφορά των μαγαζιών όσον αφορά το meet and greet μας στο τέλος. Καταλαβαίνω πως όταν ο αριθμός από τα 900 άτομα αρχίζει να πλησιάζει τα 3000, θα πάρει περισσότερη ώρα και οι υπάλληλοι θέλουν να πάνε σπίτια τους, αλλά δε μου αρέσει η νοοτροπία βγάλτε μία selfie και φύγετε, γιατί δε με νοιάζει να βγάλω μια φωτογραφία σαν κέρινο ομοίωμα, με νοιάζει να ακούσω την καρδιά σας να χτυπάει και θέλω να προλάβω έστω να πω μια ανθρώπινη κουβέντα με τον καθέναν σας, ακόμα κι αν είναι απλά ένα ευχαριστώ. Προσπαθώ να βρω τρόπο να το λύσω, διότι με γεμίσατε με τόση αγάπη που πραγματικά φόρτισα ξανά δυο μπαταρίες που είχαν αρχίσει να αδειάζουν επικίνδυνα. 

Η πιο πρόσφατη μουσική επιρροή μου είναι τα Ξύλινα Σπαθιά. Δε θα σχολιάσω καν το LA και το πόσο ένιωσα το CKND ξανά στο πετσί μου, είναι προφανές απ’ τα τέσσερα τραγούδια που έγραψα στο ταξίδι. Έχοντας λοιπόν τους MCR ήδη στις αποσκευές μου, νομίζω το επόμενο κομμάτι του παζλ είναι η ελληνική ροκ κληρονομιά των Ξύλινων Σπαθιών. Δεν ξέρω που ακριβώς θα μας βγάλει, παρ’ όλα αυτά, ξέρω πως αυτά που ακούω ήδη εγώ στα ακουστικά μου με έχουν ενθουσιάσει αφάνταστα. Τόσο που θα σας δώσω και τίτλους ρε κουφάλες!

Θα σας τα πω με τη σειρά που γράφτηκαν και όχι με σειρά προτίμησης ή κυκλοφορίας, απλά για να έχετε μια μικρή ιδέα του τι περιμένετε... :3

Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών

Η Τελευταία Παράσταση στο Προαύλιο

Άβολο (Δεν Έχω Τρόπο να σου Πω)

Παλιά μου Ζάλη

Ο Μάγος

Σα να Περπατάω στο Σκοτάδι

Και κάπου εδώ συνειδητοποιώ πως λίγο πολύ έχω μισό άλμπουμ γραμμένο.

Καλό μας 2020 cool kids...

[miazwgrafiaa]

εχω την γεύση σου στα χείλη μου, η πουτανα δεν φεύγει

[vasiliastwnliontariwn]

Περίμενα το μήνυμα του...περίμενα εκεί έτοιμη να δω το μήνυμα "είμαι από κάτω κατέβα".

Όταν ήρθε η στιγμή και το είδα, η καρδιά μου πήγε σαν τρελή ακόμη πιο πολύ από ότι πηγαινε πριν. Στην σκέψη ότι ο Άνθρωπος που έχω ερωτευτεί, ο άνθρωπος που μου κρατάει συντροφιά δυο ολόκληρους μήνες και με έχει κάνει να νιώσω υπέροχα, με περιμένει κάτω από το σπίτι μου με έπιασε τρέμουλο...Άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να αντικρίσω τα πανέμορφα μάτια που τόσο πολύ μου έλειψαν..Όταν τελικά κατέβηκε και τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του,τρελάθηκα. Ήταν εκεί, επιτέλους αυτήν την φορά ήταν εκεί και δεν το φανταζόμουν ούτε το έβλεπα στο όνειρο μου αυτήν την φορά.Τσιριξα από τον ενθουσιασμό μου και έτρεξα προς τα πάνω του. Έτρεξα να τον αγκαλιάσω επιτέλους, να τον αγγίξω, να τον φιλησω..η καρδιά μου έφυγε από την θέση της, όταν τον αγκάλιασα σίγουρα θα την ενιωσε. Ενώσαμε τα χείλη μας, μετά από τόσο καιρό, και δώσαμε το πιο όμορφο και απαλό φιλι. Σχεδόν είχα ξεχάσει την γεύση των χειλιών του, την υφή τους...Τον κοίταξα στα μάτια, αχχ αυτά τα μάτια, και του είπα ποσό πολύ μου ελειψε...αυτό το συναίσθημα να βλέπεις κάποιον που νιώθεις τόσα πολλά μπροστά στα μάτια σου δεν περιγράφεται.Νιωθω πρώτη φορά ερωτευμένη, τρέλα ερωτευμένη μαζί του..

[euroquinn]

Δε μπορώ να χορτάσω, καταλαβαίνεις;

Όσες φορές κι αν έρθω, στο τέλος πάντα φεύγω.

Δε χορταινω ποτέ.

Προσπαθώ να γεμίσω με υποχρεώσεις και κούραση, με διάβασμα και μουσική και φίλους.

Δε χορταινω όμως.

Τίποτα. Κυρίως ύπνο. Δεν τον απολαμβάνω ποτέ.

Λείπει πάντα κάτι. Εσύ. Ολόκληρος εσύ.

Τα δάχτυλα σου στο στήθος μου, τα πόδια σου ανάμεσα στα δικά μου, η ανάσα σου στο σβέρκο μου.

Ξεγελιεμαι με μηνυματακια και λίγα τηλέφωνα.

Καμιά φορά πιάνει.

Πώς μασάς μια τσίχλα να ξεγελάσεις την πείνα σου ή πίνεις πολύ νερό;

Έτσι. Για λίγο. Ανεπαρκώς. Δεν χορταινω.

Για λίγο ονειρεύομαι τις φορές που με φιλάς ή με πειράζεις ή με χαϊδεύεις ή με γαμάς.

Όταν ξυπνάω από τις ουτοπίες που μου φτιάχνεις, έχω μια πίκρα στα χείλη.

Δύο ποτήρια νερό δεν την ξεπλένουν.

Δε χορταινω, σου λέω.

Τους λέω ότι δεν μιλάς το πρωί, πως γελάς σαν παιδί, τι γεύση έχουν τα χείλια σου.

Χαμογελάω όταν είμαι αδέξια, με τις πιθανές αντιδράσεις σου.

Δε χορταίνω.

Το γέλιο σου στο τηλέφωνο, τις ζηλιες σου, τον τρόπο που μου λες "καληνύχτα" κάθε βράδυ.

Δύο μάτια μέσα από ένα κινητό με κοιτάζουν εξεταστικά.

Δεν ξέρεις πως σε σκέφτομαι μέσα μου.

Γκριμάτσες, γέλια, πειράγματα.

Αλλά δε χορταινω.

Κλείνει η βιντεοκλήση.

Εγώ δεν έχω χορτάσει.

Θέλω να σε δω πάλι λίγο, να σου πω κάτι ακόμα, να στείλω ένα τελευταίο φιλί.

Όχι τελευταίο, ποτέ τελευταίο.

Ένα ακόμα. Γιατί δεν τα χορταίνω.

Χόρτασα απόσταση.

Την καύλα της παρουσίας σου δε χορταινω.

Ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, παρακαλώ!

[me8usmenhprigkipissa]

ΑΝΆΛΥΣΗ ΤΡΑΓΟΎΔΙΟΥ: Το Χαρτίνο Βασίλειο

Γράφω από παιδί... Αλλά η ζωή αυτή δεν έχει χώρο για καλλιτέχνες, μου παν. -> μπουρλεσκ : στο μυαλό ενός θλιμμένο συγγραφέα, σαν ιδέα, όταν του είπαν "δυστυχώς αυτός ο κόσμος δεν χώρα τους καλλιτέχνες"

Εγώ το μόνο που τους ζήτησα ήταν να γράψω μια τελευταία ιστορία, όμως μέχρι να την γράψω ήταν πια αργά και μου φόρεσαν το κουστούμι πριν καλά καλά προλάβω να την διαβάσω. - > ήθελε να συνεχίσει να γράφει και να βγάζει τραγούδια αλλα προέκυψαν οι σπουδές του.

Αυτή είναι μια ιστορια για πριγκιπες, νεκρές πριγκίπισσες, για μάγισσες και φαντάσματα, αλλά αυτή είναι μια ιστορια  πέρα για πέρα αληθινή, γιατί είναι μια ιστορια για νικητές και ηττημενους...

Μία ιστορία για μικρούς και μεγάλους...

Δεν υπάρχει πιο δύσκολος πρόλογος από τον πρόλογο της ανθολογίας μιας ήττας.-> μας προετοιμάζει για την ήττα που έρχεται

Αρα χωρίς πολλά πολλά... - >δίνει το σήμ�� να αρχίσει η ιστορία

Καλώς ορίσατε φίλοι μου στο Χαρτίνο Βασίλειο κι όσο για την ιστορία της ζωής μας ησυχάστε, θα φτάσουμε κι εκεί.

Καθίστε αναπαυτικά και  μη σκέφτεστε για λίγο τον ζυγό και το που γέρνει, απολαύστε γρανίτα ή ποπ κορν, απολαύστε το θέαμα, απολαύστε τις λίγες μερες που σας μένουν... - > απειλή, λογικά προς τον βασιλιά και την βασίλισσα. ΑΛΛΆ δεν ξέρουμε αν πλησιάζει το δικό μας τέλος ή του βασιλιά και της Βασίλισσας

Αγαπημένη μου, - > σα να μιλά σε κάποιο πολύ κοντινό του πρόσωπο, τρόπος αφηγησης > ανεπίσημη ομιλία

μην είσαι θυμωμένη που σε παω μόνο σε μερη αστικά,ντύσου καλά, απόψε είμαστε καλεσμένοι στου παλατιού την αυλή, να δούμε από κοντά τον βασιλιά και την βασίλισσα. - > για να αρχίσει να αφηγειται πρέπει να μπει στο παλάτι ή στο Βασίλειο

Αφού μπούμε στον χώρο παρατήρησε πως κανένας δεν εφερε δώρο, > αλλάζει ο τρόπος αφήγησης από ανεπίσημη ομιλία σε αφήγηση - ομιλία

ήρθαν με δολο πως μόνο εκείνοι αξίζουν τον θρόνο του βασιλιά, - > εγωιστική συμπεριφορά. Κοιτούν το δικό τους συμφέρον και πιστεύουν πως είναι ανώτεροι από ολους

μα εκείνος γνωρίζει καλά, πως όλο το μέρος του ανήκει, πως όλοι για κεινον δουλεύουν σε τουτα τα τείχη, γιατί τα πλήθη έχουν μέσα τους τον βασιλιά. - > διατυπώνει την άποψη ότι όλοι μας λίγο ή πολύ είμαστε εγωιστές.

Τα χέρια του τρίβει, τραπέζια γεμάτα, η μπάντα τον θλίβει, μα η μάσκα το κρύβει, - > ένας ακόμα λόγος που φορά μάσκα > για να φαίνεται πάντα χαρούμενος

ο πριγκιπας θέλει να ανοίξει τα μάτια του κόσμου μα δε τον ταράζει διόλου. - > δε ταράζεται διότι γνωρίζει ότι θα τον αμφισβήτησουν.

Το πρόσωπο του δε βλέπει κάνεις, το φανερώνει ελάχιστα, - > για να υπάρχει αντικειμενικοτητα και να κυβερνά χωρίς πάθη, καθώς επίσης για να υπάρχει μυστικότητα

ήλπιζα να σου μιλησω μα δες, κατά φωνή! Κατεβαίνει η βασίλισσα.

Γύρω σιωπή, κανείς δε μιλά, η μουσικοι έχουν μείνει ακίνητοι, αφενός, κι αμίλητοι όλοι,- > η ανασφάλεια μας κάνει μα μην νιώθουμε σιγουριά για το τι θα πούμε

ψυθιροι σκόρπιοι απ τις καλεσμένες, που υποστηρουν θερμά ότι μόνο οι κορδέλες και τα χρυσαφικά την έχουν κάνει σ' ολους να 'ναι τόσο περιζήτητα. - > πιστεύουν ότι είμαστε ανασφαλείς γιατι κατά κάποιο τρόπο μας αρέσει σαν ιδέα αλλά όχι σαν συναίσθημα

Α, να κι οι ηλίθιοι! - > του λέει ηλιθιους γιατί δε προσπάθησαν να την νικήσουν και δεν κατάλαβαν ότι είναι μαγισσα

Όλοι εκείνοι που αντίκρυ της βρέθηκαν μια μοιραία φορά - > βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την ανασφάλεια σου μια φορά και είναι και η τελευταία καθως θα την κουβαλάς μαζί σου μια ζωή, είτε συνηδειτα είτε όχι.

και έτσι ανήθικα φωνάζουν πως πρέπει να φύγει - > ενώ το φωνάζουν δεν κάνουν κάτι για να φύγει

μα δες πως περνά κι ανοιγει κουβέντα με όλους - > όλοι έχουμε ανασφάλειες

κι όταν ρίχνει τους τόνους, - > όταν σε κάνει να πειστείς πως δεν είσαι ανασφαλείς

αφηνει στα χείλη μια γεύση γλυκιά - > σε κάνει να νιώθεις ωραία

κι έπειτα ευθυγραμιζει τους ώμους.-> ετοιμάζεται να φύγει και να σε ξανακάνει να νιώθεις ανασφαλεις

Ερωτικά προχώρα στο κέντρο του χώρου κεντρίζει τα μάτια του κόσμου που χειροκροτα - > η ανασφάλεια μας έλκει στο να θέλουμε να την έχουμε.

κι επιτόπου κοίτα προς το θρόνο του βασιλιά και ζητάει απ' τη μπάντα να παίξει γι αυτούς μια ασαφεια, - > όχι τυχαία ασαφεια (ασαφεια = κάτι που δεν είναι σίγουρο.) > ζητά απ την μπάντα να παίξει κάτι έτσι ώστε ο κόσμος να μην καταλάβει ποιοι είναι πίσω από τις μασκές.

πίσω απ' τις μασκές που ραγισαν, - > ραγισαν άλλα δεν έσπασαν άρα δε ξέρουμε ακόμα ποιος κρύβεται πίσω από αυτές.

χορεύουν στο τραγούδι ο εγωισμός και η ανασφάλεια... -> δίδυμο που άμα το έχεις είσαι πολύ αρνητικός σαν άνθρωπος.

Αυτά ειν' τα ράφια μου; Όχι, αυτά είναι οι λόφοι και της σελίδας το ασπρο, τείχη από κάστρο και το τετράδιο, - > μας δίνει να καταλάβουμε ότι το βασίλειο ειναι το τετράδιο του.

η αυλή του βασιλιά, ένα Βασίλειο που χρόνια να πλησιάσω..

Και κοντοστέκομαι την πύλη πριν περάσω...

Στη πύλη μπροστα μ' υποδέχεται ένα κοράκι που παίζει αυλό και τα παιδάκια υπακουν τον σκοπό > μήπως αναφορά στο παραμύθι ο μαγικός αυλός (?)

και κάπου το χω ξανακούσει θαρρώ.

Ο αδερφός μου με νανουριζε μ' αυτό μα πάνε χρόνια. - > μας τονίζει ξανά το ποσό πολύ καιρό έχει μείνει μακριά από το Βασίλειο

Και σε ένα απ' τα καπηλεία το βράδυ στήνουν τα ψώνια χορό, οι αφενταδες που λεν' στα τραγούδια τους για το χρυσό - > εννοεί τους σύγχρονους ραπερς που λένε μόνο για χρήματα, κοπέλες κλπ.

κι έξω απ την πόρτα κάποιοι, λεν' αλλα λόγια στο σοκάκι μα στον ίδιο ρυθμό - > οι ραπερς που κρυβουν νόημα τα τραγούδια τους

και μόλις βγουν οι αφενταδες το βουλωνουνε.-> έχουν σταματήσει να κάνουν μουσική

Γιατί αν δεν βγάλουν οι πρώτοι ��ισθό, θα πεινάσουνε κι οι δεύτεροι, - > γιατί δεν κερδίζαν κάτι ούτε είχαν αρκετό κοινό έτσι κι αλλιώς και αντί να γίνουν ένα με την μαζα αποφάσισαν να σταματήσουν

γι' αυτο λένε για το αφεντικό, - > ουσιαστικά εννοεί το κοινό

μα και για το αυθεντικό, - > λογικά εννοεί το αυθεντικό ραπ.

μέχρι που πρωινό χαράζει και στο στάβλο του αφέντη πάνε για μετριτο. - > πάνε στις δουλειές τους

Ενώ την ίδια ώρα άλλοι συντηρουν το ίδιο ψέμα από την αλλη βγάζοντας παθιασμενους λόγους για την βιοπαλη, με τον ίδιο οβολό από κεφάλι, - > ραπερ που κρύβουν νόημα στα κομματια τους αλλα κάνουν ακομα ραπ προσπαθωντας να ακουστεί (Όπως ο σολ)

αλλά και παλι, το σχοινί για να σταθεί πάντα θα το κρατάνε δύο. - > οι αφενταδες και αυτοί που συντηρούν το ψέμα

Κι ειναι το βράδυ ερπετά που ουρλιάζουν, - > μητέρες (;) ή ίσως οι σκεψεις

καθώς επωαζουν τα αβγά που τους απογόνους τους βράζουν, - > τα παιδιά ή τα τραγούδια/λογια/ποιηματα/εργα τέχνης ή άλλα είδη έκφρασης

που τόσο πολύ τους μοιάζουν,

που γεννάνε κι αυτά όμοια πλάσματα - > στο είδος ή εφόσον είναι δημιουργηματα των ιδίων των σκέψεων μας

κι αλλάζουν δέρμα οταν μένουνε νηστικά.-> αλλάζουν χαρακτήρα, τρόπο σκέψης ή μορφή

Κι αυτα δεν είναι μυστικά, - > γι αυτό και τα βάζει στο τραγούδι (ο τρόπος αφήγησης ξ; να γίνεται ανεπίσημη ομιλία)

μα στην εξορία μου έζησα τόσο που ίσως τα έχασα, όσοι ήξερα εδώ γύρω είναι φαντάσματα πια. - > τονίζει για τρίτη φορά πόσο πολύ καιρό είναι εκτός βασιλειου

Βγάλε μαντάτο πως επέστρεψα κι έχω κάνει το μίσος μου θηλια.. - >μιλαει στον papercut που ήταν εκείνος που μας έφερε το μαντάτο

Ήρθε το τέλος. - > απειλή στον βασιλιά. Αυτό ομως δε σημάνει ότι θα κερδίσουμε. Εννοεί ότι ήρθε το τέλος, είτε το δικό μας, είτε του βασιλια και της Βασίλισσας

Κιαν σε ρωτήσουν ποιοι σου το πάνε πες τους : "πρίγκιπες μιας χρήσης" - > αν κερδίσουν θα είναι κάτι ανώτερο, αν χάσουν θα είναι κατι κατώτερο, πιθανόν και νεκροί.

@solmeister13 please tell me if I'm right lol.

@xartinovasileio

[fliegendehollanderr]

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη σου.

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου.

Σε πεινάω. Σε διψάω.

Σου δέομαι. Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ᾿ εμένα.

Η φύση σου, δάκρυα χαράς και συγκίνησης μου προξενεί,

Ενώ κάθε φορά που σε βλέπω το δέος όλο και περισσότερο με κυριεύει.

Μου έχεις γίνει εμμονή.

Σε σκέφτομαι. Σε ��ανασκέφτομαι.

Σου μιλάω. Μα η παρουσία μου ένας λεπτός αέρας, μια απαρατήρητη εντύπωση που ξεχάστηκε στο χρόνο.

Όσο και αν πονάω και θλίβομαι,

Άλλο τόσο χαμογελάω και χαίρομαι με την παρουσία σου στην ζωή μου.

Κι όσο και αν στάζουν τα μάτια μου, από πόνο, πόθο και πάθος, στάζουν και γλυκόπικρη χαρά.

Διότι, μπορεί να μην είμαστε μαζί, μπορεί να μην είμαστε καν φίλοι, ή γνωστοί αλλά τουλάχιστον μπορώ και σε βλέπω κάθε μέρα,

Ενώ άλλοι δεν είχαν την τύχη καν να σε γνωρίσουν,

Για αυτό χαμογελάω γιατί είμαι τυχερός.

-Ποιήματα στην Αγαπημένη