#immortality13

[immortality-13]

“Στων άστρων τα δεσμά.”

Είναι άραγε τα αστέρια τόσο όμορφα όσο τα έχουμε φανταστεί; Τα εξυψώνουμε, τα θαυμάζουμε, τα μελετάμε. Δεσμεύουν την ίδια μας τη σκέψη. Πόσα μοναχικά βράδια το βλέμμα σου παρατηρεί προσεκτικά τις θέσεις των άστρων;

Ναι, είναι όμορφα. Μα ταυτοχρόνως είναι και μια όμορφη ψευδαίσθηση. Ο εγκέφαλός σου σε ξεγελά και προσπαθεί να σε πείσει πως είναι κοντά. Στην πραγματικότητα, όμως, βρίσκονται έτη φωτός μακριά και το φως που εκπέμπουν δεν αρκεί για να επικρατήσει έναντι του σκότους. Η νύχτα είναι ζοφερή και τα άστρα την φωτίζουν, μα το δικό σου έρεβος ποιος θα το φωτίσει στα αλήθεια; Είσαι ένας ακόμη παρατηρητής τους. Γίνεσαι θύμα τους, καθώς σε δεσμεύουν με την ομορφιά τους.

Έτσι και εκείνη, σε κρατά στα δεσμά της, σφιχτά, ενώ τα παρουσιάζει ως μια αγκαλιά που θα απαλύνει τη μοναξιά. Αν την παρομοίαζες με ένα άστρο, αυτό θα ήταν το φεγγάρι, καθώς είναι το ομορφότερο και σημαντικότερο από όλα. Η λάμψη που φέρνει στη ζωή σου μοιάζει εκτυφλωτική, μα εάν ο οφθαλμός εκτεθεί σε έντονη παρουσία φωτός για μεγάλο διάστημα, θα καταστραφεί. Όμως είναι αργά, αφού η φλόγα μέσα σου τη ζητά απεγνωσμένα, κι ας έχει τη δύναμη να σε καταστρέψει. Μονάχα μαζί της εξαφανίζεται η θηλιά που αισθάνεσαι γύρω από τον λαιμό σου, όταν απουσιάζουν τα δικά της φιλιά. Μόνο αυτά θα σε κάνουν να βρεις το φως, κι ας είναι τα ίδια που σε έριξαν στον ζόφο. 

Μα να θυμάσαι πάντα πως τα αστέρια που βλέπεις τώρα στον σκοτεινό ουρανό πέθαναν πριν πολλά χρόνια.

Δεν θαυμάζεις τα άστρα. Αγαπάς αυτό που άφησαν πίσω για να τα θυμάσαι...

-I13.

[depress-ionismos]

-Ίσως δεν έχει σημασία η απόσταση

Αρκετές φορές το μόνο που μας χωρίζει είναι μια θάλασσα, έτσι δεν είναι;

-Άλλοι πνίγονται και άλλοι την απολαμβάνουμε. Μπορεί να μην έχει τα χρώματα των ματιών σου όμως τα έχει η στεριά. Κάθε λιμάνι κάθε σημείο ασφαλείας έχει το χρώμα των ματιών σου. Δεν με φυλάκισες ποτέ εκεί μου προσφέρεις απλόχερα την ελευθερία του απέραντου μπλε και γαλάζιου. Όμως κάθε ταξίδι έχει προορισμό κάποιο λιμάνι και εγώ έχω εσένα.

Tas-sliema, Malta 08/09/2022

[immortality-13]

Οοοχι πάλι αυτή η σποιλιμμο👀

Λίγο πριν το τέλος της μάγισσας.

Το χωριουδάκι στα βουνά.

Πιόνι στο παιχνίδι του.

[...]

[...]

[...]

Η σειρά είναι τυχαία, οι τίτλοι ενδέχεται να αλλάξουν. Εγω το έδωσα το σποιλερ, ο φαντασματετχοιος θα επιλέξει αν θα το ποσταρει 😌

-I13.

😌😌

[immortality-13]

«Το πεφταστέρι της.»

Πόσο κρατάει τελικά η αγάπη; Με αγάπησες ποτέ σου, άραγε, ή ήταν όλα ένα δημιούργημα της φαντασίας μου;

Πέρασε περισσότερο από ένας χρόνος από εκείνη τη νύχτα. Ήμασταν μονάχα οι δυο μας, σαν να μην υπήρχε άλλος κανείς στον κόσμο. Εγώ, εσύ και η βροχή των αστεριών. Είναι σωστός ο διαχωρισμός σου από τα πεφταστέρια; Δεν ξέρω πια. Ίσως να νομίζεις πως υπερβάλλω, μα ήσουν μια ευχή μου που πραγματοποιήθηκε.

Ήσουν; Τι ισχύ έχουν οι ευχές, τελικά; Ευχήθηκα να είμαστε μαζί για πάντα, μα το για πάντα για πάντα δεν κρατά. Το καλοκαίρι έφυγε και μαζί με τις ζεστές του νύχτες πήρε και εσένα. Οι σκέψεις μου καταλήγουν αβίαστα στο συμπέρασμα πως είσαι πράγματι ένα πεφταστέρι. Διέσχισες τον ουρανό και μου χάρισες όμορφες στιγμές για όσο υπήρχες στο οπτικό μου πεδίο, στη ζωή μου. Είσαι ένα πεφταστέρι, μα όχι το δικό μου πεφταστέρι, αφού τώρα κάποια άλλη σε κράτα σφιχτά στην αγκαλιά της.

Είναι Νοέμβρης. Σαφώς δεν περιμένω βροχή αστεριών, μα ο ουρανός είναι πολύ καθαρός. Σε ψάχνω απεγνωσμένα στο απέραντο σκοτάδι, μα δεν σε βρίσκω πουθενά, κι ας υπάρχουν χιλιάδες άστρα. Απελπισμένα ρομαντική. Έτσι σου άρεσε να με αποκαλείς, κοροϊδεύοντάς με που ήλπιζα. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Αν πεθαίνει πρώτη, τότε δεν είναι ελπίδα.

Η απουσία σου έχει αφήσει μια πικρή γεύση στα χείλη μου. Η μεριά που σου αναλογούσε στο κρεβάτι μας είναι κενή εδώ και μήνες, μα ακόμη να το συνηθίσω. Τα βράδια ξυπνάω από εφιάλτες, μα δεν είσαι δίπλα μου να με καθησυχάσεις. Μερικά ρούχα μου έχουν ακόμα το άρωμά σου. Ανέφικτο. Άλλο ένα τέχνασμα της φαντασίας μου. Δεν έχω τίποτα από εσένα, παρά μόνο αναμνήσεις.

Απάντησε μου σε μια μονάχα ερώτηση.

Αγαπάς ακόμη τα αστέρια ή να πάψω να σε ψάχνω σε αυτά;

✍️&📸: I13.

[immortality-13]

Ημερολόγιο αϋπνίας #03.

22 Σεπτεμβρίου 2022, 01:45.

Έχει π��γωνιά απόψε. Ναι, καλ�� καλά δεν μπήκε το φθινόπωρο, το γνωρίζω, μα το κρύο που κάνει στην καρδιά μου είναι τσουχτερό. Πότε σε γνώρισα; Πότε σε είδα; Ποτε έφυγες; Πότε με ξέχασες;

Περνάει γρήγορα ο χρόνος, μωρό μου. Η συγγραφή πια δεν μοιάζει ίδια χωρίς εσένα εδώ. Θυμάσαι; Δεν υπήρχε μισή γραμμή που να μην είχε περάσει από τα μάτια σου, προτού δημοσιευτεί. Ακόμα και τις μέρες που είχα ��τερέψει από έμπνευση, εσύ ήσουν αυτή.

Έμπνευση. Γένους θηλυκού. Μούσα. Γένους θηλυκού, μα γένους αρσενικού στη δική μου περίπτωση. Ναι, ήσουν η μούσα μου. Συγγνώμη που δεν στο είπα, μα φοβόμουν πως θα σε έχανα αν το μάθαινες. Ίσως να φοβόσουν πως θα σε εκμεταλλευτώ για να αποκομίσω κάτι από εσένα. Μα, στην πραγματικότητα, δεν έγραφα εγώ. Σου έδωσα στο χέρι την πένα μου και σε άφησα να γράψεις ό,τι εσύ επιθυμείς. Πού είσαι; Κάθε μου λέξη είναι μια απέλπιδα προσπάθεια να σε βρω.

Σε μισώ που με άφησες.

Σε αγαπώ που με άφησες.

Δεν άξιζε να καταστραφείς στο πλευρό μου, μαζί με εμένα. Άρα, επέλεξες ορθά.

Μη μου θυμώνεις, ποτέ δεν αγάπησα κανέναν όσο εσένα. Περνάω τον χρόνο μου επιφανειακά με ανθρώπους που νομίζουν πως με γνωρίζουν, ενώ τα αγγίγματά τους δεν θυμίζουν σε τίποτα εσένα. Κανείς ποτέ του δεν κατάλαβε. Κανείς ποτέ του δεν προσπάθησε να καταλάβει.

Με ακούς; Μην με πλησιάζεις. Σ'αγαπώ, μα εγώ αύριο δεν θα είμαι εδώ. Εγώ θα φύγω, εσύ θα μάθεις κάποια άλλη πώς να αγαπά, αυτή θα σε ερωτευτεί, εσύ θα φύγεις και, κάπως έτσι, θα γεννηθεί ακόμη μια συγγραφέας από ανάγκη. Ίσως αυτή να είμαι ξανά εγώ, στη σκέψη πως είσαι κοντά μου. Ίσως να ζω σε έναν φαύλο κύκλο.

Σε ευχαριστώ, συγγνώμη, σε μισώ και σε αγαπώ. Ναι, όλα αυτά. Δεν θα σου πω αντίο, απεχθάνομαι τους αποχαιρετισμούς. Να προσέχεις.

-I13.

[masentava]

@immortality13

becoming an adult is essentially having all your friends in different cities and permanently missing someone

[immortality-13]

Ημερολόγιο αϋπνίας #02.

25 Απριλίου 2022, 01:08.

Γεια σου, παππού.

Ξέρω, δεν σου "μιλάω" συχνά, μα υπόσχομαι πως δεν σε έχω ξεχάσει. Έχω πολλά να σου πω, παππού. Εγώ είμαι καλά, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές.

Άκου, παππού. Ήρθα ξανά στο σπίτι στο χωριό για τις διακοπές του Πάσχα. Αυτές τις μέρες ομολογώ πως σε θυμάμαι λίγο παραπάνω.

Το δωμάτιό σου έχει μείνει όπως ακριβώς το άφησες. Το κρεβάτι φαντάζει άδειο, αφού η μια πλευρά είναι κενή. Θυμάσαι τότε που έβαψα τον λευκό τοίχο με μια μωβ κιμωλία; Ήμουν κάπου στα 5‐6. Νόμιζα πως θα με μαλώσεις, μα η αγκαλιά σου ήταν από τις πιο ζεστές που έχω λάβει ως σήμερα.

Συχνά κάθομαι στην κουζίνα και παρατηρώ τη γιαγιά να μαγειρεύει. Έρχεται στο νου μου η εικόνα με εσένα να μπαίνεις στον χώρο και να της φέρνεις μερικά λουλούδια, αυτή να γεμίζει ένα μικρό βάζο με νερό και να τα βάζει μέσα κι έπειτα να τη φιλάς στο μέτωπο.

Είναι και το δωμάτιό μου. Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι που είχαμε βάλει μουσική και εγώ χόρευα πάνω στο κρεβάτι, ενώ εσύ μου κρατούσες το χέρι για να μην πέσω.

Θυμάμαι και τα παιχνίδια μας στην αυλή. Κάθε φορά που χτυπούσα και έκλαιγα, ήσουν εκεί για να σκουπίσεις τα δάκρυά μου. "Αυτά τα δύο λαμπερά ματάκια δεν πρέπει να κλαίνε για τίποτα και για κανέναν. Είσαι πολύ δυνατή." μου έλεγες.

Παππού, συγγνώμη, μα πλέον είμαι πιο ευαίσθητη. Δεν είναι λίγες οι φορές που δακρύζω κι εσύ δεν είσαι εδώ για να στεγνώσεις τα μάγουλά μου. 

Παππού, συγγνώμη, μα μέρα με τη μέρα ξεχνάω λίγο παραπάνω τη φωνή σου. Βάζω συχνά να παίζει εκείνο το βίντεο από τις διακοπές, ώστε να σε βλέπω και να σε ακούω.

Παππού, συγγνώμη, μα ο χρόνος δεν είναι γιατρός. Ο καιρός περνά βιαστικά, και η απώλειά σου γίνεται πιο επώδυνη από όσο περίμενα. Έχουν περάσει 8 χρόνια και ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως είναι η ζωή χωρίς εσένα τριγύρω. Ήμουν μόνο 9 χρόνων. 

Παππού, πριν από 5 χρόνια ‐στα 12 μου‐ ζήτησα από τη γιαγιά να φυτέψουμε ένα δέντρο. Έτσι, αποφασίσαμε να φυτέψουμε μια μικρή μουριά στο αγαπημένο σου σημείο της αυλής, την ημερομηνία που "έφυγες". Ήταν μονάχα ένα ψηλό λεπτό κλαδί. Σήμερα ‐ολόκληρο δέντρο πια‐ στέκεται εκεί, σιωπηλό και ακίνητο, κι εγώ πολλές φορές αναζητώ συντροφιά κάτω από αυτό.

Παππού μου, μου λείπεις πολύ. Σε αγαπάω, να προσέχεις εκεί που είσαι.

20.04.2014🕊

-I13.

[immortality-13]

«Σήμερα ερωτεύτηκα.»

Επιτέλους καλοκαίρι. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος επισκεφτήκαμε το πατρικό της μητέρας μου για διακοπές. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή ‐δεν θα ήμουν 8 χρονών;‐ ανυπομονούσα πως και πως να έρθω, να παίξω στη θάλασσα ως αργά το απόγευμα και, τέλος, να βγούμε οικογενειακώς στην πόλη που βρίσκεται κοντά στο χωριό. Μα σήμερα, στα 16 μου, όλα είναι αλλιώς.

Ο κόκορας από το γειτονικό σπίτι με ξύπνησε νωρίς, είναι μόλις 06:30. Μάλλον ξέχασα να κλείσω τα παντζούρια χθες βράδυ, αφού οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν στα μάτια μου.

Ξημέρωσε όμορφη μέρα σήμερα.

Σηκώνομαι αργά από το κρεβάτι. Θυμάσαι; Έχω χαμηλό σίδηρο και πρέπει να προσέχω μην ζαλιστώ, άρα πρέπει να αποφεύγω τις απότομες κινήσεις. Αφού έπλυνα το πρόσωπό μου, έβαλα ένα λευκό φόρεμα ως τα γόνατα, είναι πολύ όμορφο κι ας μην μ'αρέσει το λευκό σαν χρώμα. Το ερωτεύτηκα. Όλοι λείπουν από το σπίτι. Περίεργο, είναι πολύ νωρίς.

Έκρυψα τα κλειδιά κάτω από την γλάστρα που βρίσκεται δίπλα στην εξώπορτα και ξεκίνησα να κατεβαίνω τα σκαλιά. Μέχρι να φτάσω στον δρόμο, μύρισα κάθε λουλούδι που υπήρχε στους κήπους δεξιά και αριστερά των σκαλιών. Μυρίζουν τόσο όμορφα. Τα ερωτεύτηκα. 

Στην διαδρομή μου για τον φούρνο του χωριού, οι άνθρωποι που βρίσκονται στις αυλές του σπιτιού τους συνήθως με χαιρετούν με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο, πράξη που κάνει τη μέρα μου ομορφότερη.

Μόλις πέρασα έξω από το πρώτο σπίτι. Εδώ μένει η γιαγιά μιας παιδικής μου φίλης, ένας άνθρωπος πάντοτε εύθυμος. Σήμερα, όμως, τα χαρακτηριστικά του προσώπου της είναι ψυχρά. Διακρίνω μια θλίψη στα μάτια της. Δεν μου έδωσε σημασία και συνέχισα τη διαδρομή μου.

Να και το σπίτι του "προέδρου". "Πρόεδρο" ονομάσαμε ένα αγόρι από την παρέα μας, μεγάλη ιστορία για άλλη φορά. Αυτός κοιμάται ως αργά το μεσημέρι, μα τώρα είναι ξύπνιος. Κάθεται στην κουνιστή πολυθρόνα του κήπου και το βλέμμα του είναι καρφωμένο στο κενό. Κλαίει;

Σταμάτησα να παρατηρώ τα σπίτια που άλλοτε οι κάτοικοί τους μου χαμογελούσαν, αφού τα παράθυρα και οι πόρτες των υπολοίπων είναι ερμητικά κλειστά.

Έφτασα στην κεντρική πλατεία του χωριού, όπου μερικοί παππούδες ‐αρκετά μεγάλοι θα έλεγα‐ πίνουν από νωρίς τον καφέ τους και συζητάνε για πολιτικά. Τι πιο συνηθισμένο; Μα, γιατί ο φούρνος είναι κλειστός;

Κοιτάζω δεξιά μου και βλέπω το πλακόστρωτο δρομάκι δίπλα στο ποτάμι. Βέβαια, ποτάμι χωρίς νερό δεν έχω ξαναδεί, φταίει το γεγονός ότι είναι το πιο ζεστό καλοκαίρι. Εκεί βρίσκεται ένα αδέσποτο σκυλάκι, με το οποίο παίζουμε καθημερινά, καθώς και το φροντίζουμε. Το αγαπημένο του παιχνίδι είναι να μας φέρνει ένα κλαδάκι, να το πετάμε μακριά και να τρέχει να μας το επιστρέψει. Είναι κάτι σαν ραντεβού, αφού κάθε πρωί στις 7 τον συναντώ με το κλαδί στο στόμα του. Να τος, τον βλέπω να τρέχει φέρνοντας το κλαδί, μα στη θέση μου δεν βλέπει κανέναν, παρά μονάχα το χωριό να απλώνεται μπροστά του. Ο σπαρακτικός ήχος του κλάματός του μου τρύπα την καρδιά, ενώ τον παρατηρώ να απομακρύνεται και στη συνέχεια το δρομάκι μένει άδειο.

Γύρισα στο σπίτι, η οικογένειά μου έχει επιστρέψει. Βλέπω τη γιαγιά μου να στέκεται κάτω από τη μουριά που φυτέψαμε πριν 7 χρόνια, όταν χάσαμε τον παππού μου. Ήταν ένα μικρό δεντράκι με ένα κλαδί για κορμό, μα τώρα ο ίσκιος της καλύπτει τη μισή αυλή. Την βλέπω να κοιτάζει τον ουρανό και να έχει δακρύσει.

Ανεβαίνω βιαστικά τα τελευταία σκαλιά και μπαίνω στο σπίτι. Πρώτα αντικρίζω τον αδερφό μου, τον άνθρωπο που τσακωνόμαστε καθημερινά, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Βρίσκεται πάνω από τον νιπτήρα και κοιτάζει αφηρημένα στον καθρέφτη. Τα μάτια του είναι κόκκινα. Ρίχνει λίγο νερό στο πρόσωπό του και ύστερα μπαίνει στο δωμάτιο. Τον ακολουθώ και τον βλέπω να αγκαλιάζει τη μητέρα μου, η οποία είναι πεσμένη στο πάτωμα και στέκεται στα γόνατά της. “Είναι εδώ. Είναι ψέμα. Δεν γίνεται να έχει φύγει το κοριτσάκι μου.„ την ακούω να επαναλαμβάνει με λυγμούς. Εδώ είμαι, γιατί δεν με βλέπεις; Στην κουζίνα βρίσκεται ο πατέρας μου. Δεν μπορώ να διακρίνω το πρόσωπό του, αφού είναι κρυμμένο ανάμεσα στις παλάμες του. Έπειτα από λίγο, αντιλαμβάνομαι πως κλαίει και αυτός.

Ξημέρωσε όμορφη μέρα σήμερα. 

Σήμερα ερωτεύτηκα. Ερωτεύτηκα τα απλά πράγματα, τα λουλούδια στον κήπο, το στεγνό ποτάμι και το σκυλάκι, τους κατοίκους του χωριού. Ερωτεύτηκα τη ζωή. Ήθελα τόσο πολύ να τη χαρώ, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Σαν να μην έκοψα το νήμα χθες βράδυ, σαν να μην φύσηξε ένας δυνατός αέρας και έσβησε τη φλόγα του κεριού μου. Σαν να μην χάραξα τη γραμμή που σήμανε και το τέλος.

Ήθελα να ζήσω. Μα δεν μπορούσα, αφού μου είχα στερήσει πλέον τη δυνατότητα αυτή.

Ήταν πια αργά. 

-I13.

[immortality-13]

«Ένα τελευταίο γράμμα.»

Σου γράφω ακόμα ένα γράμμα, μα αυτή τη φορά δεν έβαλα μέσα μόνο μερικά χαζά στιχάκια, όπως την προηγούμενη φορά. 

Με τα ίδια άσχημα γράμματα που κάνω από πάντα, σου γράφω όλα όσα δίστασα κάποτε να σου πω. Φοβόμουν να ανοιχτώ και να σου μιλήσω για όσα νιώθω, πες με δειλή, ίσως και να 'μαι.

Μια ακόμα σονάτα, μια ωδή στα λόγια που δεν ειπώθηκαν τη στ��γμή που έπρεπε, μα και μια ωδή στα λάθη μας.

Για εκείνο το κορίτσι με το επίθετο Βάμβα, για τον πόνο της απώλειας, για το κάθε βήμα που δίστασα να κάνω για να σε πλησιάσω, για τα βουρκωμένα μάτια σου εκείνο το βράδυ.

Δεν έμαθα άμα το κύμα το μπουκάλι στα πόδια σου ξέβρασε, πιθανότατα να μην έλαβες ποτέ το προηγούμενο γράμμα, αφού δείλιασα να σου το στείλω κανονικά.

Θα ‘τανε θαύμα, μα δεν ζούμε έναν κινηματογράφικο έρωτα για να συμβεί αυτό. Δεν θα δώσουμε το πολυπόθητο φιλί στο Λούνα Παρκ, ούτε θα περπατήσουμε πιασμένοι χέρι με χέρι στην αμμουδιά.

Μα ως και το τραγούδι που σου έγραφα γέρασε. Οι στίχοι σκονίζονται μέσα σε ένα ερμητικά κλειστό συρτάρι που δεν τολμάω να ανοίξω. Είσαι ο πρώτος άνθρωπος για τον οποίο έγραψα ποτέ μου έτσι, αλλά και ο τελευταίος. 

Μας πήραν τα χρόνια, μην απορείς που έχουμε καιρό να τα πούμε. Ποιον πάμε να κοροϊδέψουμε; Εσύ το επέλεξες. Με ξεγελάς ή αυταπατάσαι;

Το δωμάτιο ερήμωσε, χειμώνιασε πάλι και εσύ ακόμα να φανείς. Καμία μέρα και κανένα μέρος δεν είναι το ίδιο δίχως εσένα. Περιμένω υπομονετικά να σε δω μπροστά μου, όπως περιμέναμε τη βροχή των αστεριών εκείνο το βράδυ, αλλά μάταια.

Τα παιδιά είναι για ύπνο από νωρίς και είναι νωρίς μυαλό για να έχουνε βάλει, Ρόζα.

‐I13.

[masentava]

@immortality13 tautisou

[immortality-13]

«Παραμονή Χριστουγέννων.»

[24.12.2021, 05:41.]

Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στα πολύχρωμα λαμπιόνια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, ενώ το μυαλό μου ταξιδεύει ‐για ακόμη μια φορά‐ στο ‐όχι και τόσο μακρινό‐ παρελθόν. Μέρες χαράς οι τωρινές. Σε μερικές ώρες τα παιδιά θα βάλουν τα γιορτινά τους, θα βρεθούν με τους φίλους τους και θα βγουν να πουν τα κάλαντα, να γελάσουν, να περάσουν καλά.

Θα ήμασταν μαζί τώρα. Εσύ θα έφτιαχνες μια ζεστή σοκολάτα ενώ ταυτόχρονα θα μου έλεγες ενθουσιασμένος πόσο πολύ σου αρέσουν τα Χριστούγεννα, και εγώ θα σου χαμογελούσα, λέγοντάς σου πως μου προκαλούν μελαγχολία. Θα καθόμασταν στο μπα��κόνι ‐κι ας έκα��ε κρύο‐ και θα παρατηρούσαμε τους περαστικούς. "Πού να πηγαίνουν τέτοια ώρα; Είναι μόλις 6 το πρωί." αναρωτιόμουν εγώ. "Να βρουν τους αγαπημένους τους. Να περάσουν μαζί τις γιορτές, αγαπημένοι." μου απαντούσες καθώς με αγκάλιαζες με το ένα σου χέρι και μας σκέπαζες με εκείνη τη χριστουγεννιάτικη κουβερτούλα. Μέχρι να ξημερώσει και να δούμε τα πρώτα παιδιά, να ακούσουμε το πρώτο κουδούνι και να υποδεχτούμε κάθε παιδί. Θυμάμαι πόσο τα αγαπούσες όλα, ακόμη κι αν δεν τα γνώριζες.

Και ξημέρωσε. Και βγήκα και εγώ σήμερα, πέρασα κάτω από το σπίτι σου, εκείνο το μικρό μα άνετο διαμέρισμα στον τρίτο όροφο. Τα παντζούρια είναι μισάνοιχτα, μα το σπίτι ερειπωμένο από τη μέρα που έφυγες. Βλέπω ένα κοριτσάκι να ψάχνει το κουδούνι με το ‐πλέον ξεθωριασμένο‐ όνομά σου και να το πατάει μόλις το βρίσκει, δίχως να παίρνει απάντηση. Τη θυμάμαι αυτή τη μικρή. Πώς μεγάλωσε έτσι; Έφυγε κι αυτή, με μια δόση στεναχώριας στο προσωπάκι της. Θυμάμαι πως σε είχε λατρέψει πέρσι και σου είχε υποσχεθεί πως φέτος θα έρθει πρώτη να σου πει τα κάλαντα. Και συμφώνησες. Δεν υπάρχει πια αυτό το ζεστό σπιτικό, παρά μόνο η ανάμνηση αυτού κι όσων ζήσαμε εκεί. Κοντοστάθηκα κι ύστερα έφυγα, χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.

Καλά Χριστούγεννα, αγαπημένε μου, όπου κι αν είσαι. 

✍&📸: I13.

[immortality-13]

Σε δρόμο βρεγμένο έτρεχα να σε βρω.

[Night Rider - @dpans]

[immortality-13]

Ή κανείς ή μαζί είπαμε, θυμήσου το αυτό.

Wnc "Ή ΚΑΝΕΙΣ Ή ΜΑΖΙ" logo με φωτογραφίες από το Hot Hell Summer [created by me].

@marseaux @dpans @sikonebrando @georvsd @blz1phoenix @decipher1 @solmeister13 <3

[immortality-13]

«Η πινελιά της αγάπης.»

Τα πρωινά μου τελευταία είναι λίγο πιο γκρίζα, οι μέρες πιο μουντές και η πεζή μου καθημερινότητα με πνιγεί όλο και πιο πολύ. Ο νους μου τρέχει ξανά σε εκείνες τις μέρες. Θυμάσαι;

Τότε, που το άγγιγμά σου ήταν σαν μια έγχρωμη, υγρή πινελιά στον γκρίζο καμβά της πόλης.

Τότε, που κυνηγούσαμε τον ήλιο για να προλάβουμε ένα ακόμη ηλιοβασίλεμα αγκαλιά.

“Τρέχα, αντέχουμε ακόμα.„ μου έλεγες.

Και με κρατούσες, και τρέχαμε μαζί, χαζεύοντας τα μενεξεδένια χρώματα του ουρανού, μέσα από τις γκρίζες πολυκατοικίες προς την Δύση του ηλίου.

Μέχρι που φτάσαμε στη θάλασσα και έγειρες στην αγκαλιά μου, καθώς βλέπαμε τον ήλιο να κατηφορίζει προς το τέλος μιας ακόμη μίζερης ημέρας, με μια πινελιά χρώματος, επειδή κατάφερα να σε δω. 

Ήξερες πόσο αγαπώ τη θάλασσα, σκόπιμα με έφερνες κάθε φορά εδώ. “Τελευταία φορά„ σου έλεγα συνεχώς, μα ήξερες καλά πώς να με κρατάς στο πλευρό σου. Άλλωστε, γνώριζα και εγώ πως η ζωή μακριά σου είναι ανιαρή. Πώς θα μπορούσα να σε αφήσω; Πώς θα άντεχα να ζήσω ξανά στο ασπρόμαυρο της μεγαλούπολης; Δεν θα άντεχα. Δεν το αντέχω. Βαθιά μέσα μου, υπάρχει η ελπίδα πως θα έρθεις ξανά και θα δώσεις χρώμα στις μέρες μου, κι ας ζεις πολλές θάλασσες μακριά μου.

Οι μέρες, όμως, περνάνε και τα μίλια αυξομειώνονται καθώς το καράβι ταξιδεύει σε διαφορετικές ηπείρους. Όμως, στο μυαλό μου υπήρχε η ίδια σκέψη, αυτή η ανυπομονησία να γυρίσω και να κλέψω άλλο ένα φιλί σου σε εκείνη την ακρογιαλιά που γινόταν έκκριμα  χρώματος στην γκρίζα ρουτίνα της καθημερινότητας. Πλέον, ο χρόνος είναι στο σημείο μηδέν, καθώς ακούω στο ακουστικό σαν βουητό τον ήχο που σηματοδοτεί την αναμονή να σηκώσει αυτός που κάλεσες το τηλέφωνο. 

Λαχανιασμένη σηκώνεις το τηλέφωνο, επειδή, βλέποντας τον ήλιο, αναπολεις κάθε μας στιγμή που τέτοιες ώρες σε κρατούσα αγκαλιά στην παραλία. “Γύρισες.„ μου αποκρίνεσαι βιαστικά και αφήνω το ακουστικό πάνω στο κομοδίνο, ενώ τρέχω να προλάβω να δω την δύση του ηλίου μαζί σου άλλη μια “τελευταία φορά„.

-@depress-ionismos x I13.

📸:@depress-ionismos.

[immortality-13]

"Τόσο κοντά" - @dpans x @georvsd x PeterPan.

🎨: I13.

[immortality-13]

«Φθινοπωρεύομαι μακριά σου.»

Νιώθω λες και πέρασαν μονάχα μερικά λεπτά από όταν νύχτωσε, μα η ανατολή του ηλίου απέχει μόνο μισή ώρα. Ο πρωινός φθινοπωρινός αέρας, σε συνδυασμό με την υγρασία του νησιού, με κάνουν να νιώθω πως έχω αρρωστήσει. Πιάνω τον εαυτό μου να στρίβει ασυναίσθητα ένα τσιγάρο, παρόλο που έχω κόψει το κάπνισμα εδώ και μήνες.

Στο βάθος ακούω τον ήχο των κυμάτων, μα τα ψηλά δέντρα κρύβουν πίσω τους την παραλία. Με το αναμμένο ‐πλέον‐ τσιγάρο στο χέρι, ξεκινάω τη δια��ρομή μου. Λίγα λεπτά αργότερα, έχω φτάσει στον προορισμό μου, όπου και κάθομαι στην αμμουδιά. Το βλέμμα μου χάνεται στο βαθύ μπλε του Αιγαίου, ενώ η σκέψη μου ταξιδεύει ξανά σε εκείνον. Δεν υπάρχει αμφιβολία πια, ξέρω πως ζει πολλές θάλασσες μακριά μου. Και εγώ είμαι εδώ, να επισκέπτομαι τα μέρη που αγαπήσαμε, προκειμένου να τον νιώσω κοντά μου. Σαν χθες μας θυμάμαι σε αυτό το μέρος μαζί, αγκαλιασμένους, να κοιτάζουμε τα αστέρια και να ταξιδεύουμε με τον ήχο της θάλασσας. Τι ωραία που ήταν τότε. Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω το τελευταίο άστρο να εξαφανίζεται, αφού ο ήλιος ανατέλλει. Ένα δάκρυ κατηφορίζει το μάγουλό μου, το σκουπίζω και φέρνω το τσιγάρο στα χείλη μου. Θυμάμαι ακόμα πόσο σε θύμωνε αυτή η κακιά μου συνήθεια. Ξαπλώνω και κλείνω τα μάτια μου, με την ελπίδα ‐όταν τα ανοίξω‐ να βρεθούμε ξανά σε εκείνον τον Αύγουστο. Τότε, που μου κρατούσες το χέρι σφιχτά, καθώς διασχίζαμε την παλιά αγορά κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο, που τα ροδαλά μάγουλά σου έδειχναν τόσο όμορφα. Ελπίζω να με νιώθεις ακόμα ως τον φύλακα άγγελό σου, κι ας πάνε μήνες που έχουμε να τα πούμε.

Η ματιά μου στρέφεται σε εκείνο το ταβερνάκι δίπλα στον ανεμόμυλο. Ένα σωρό όμορφες αναμνήσεις μας περνάνε μονομιάς από μπροστά μου, μα εξαφανίζονται γρήγορα, όπως εσύ. Τα διάφορα χρώματα του ουρανού ανακατεύονται, δημιουργώντας μια μίξη θερμών και ψυχρών αποχρώσεων. Μα ποιον κοροϊδεύω; Εσύ ο ίδιος το έχεις πει. “Κανένα μέρος δεν είναι το ίδιο πια. Δεν περνάει το ίδιο εύκολα ο χρόνος σε αυτά τα μέρη„.

Αφού, πλέον, έχω πάρει τον δρόμο της επιστροφής, πετάω το τελειωμένο τσιγάρο μου στην άσφαλτο, έχοντας μπροστά μου τον ανατέλλων ήλιο και αφήνοντας πίσω μου το αγαπημένο μας μέρος, μαζί με κάθε μας στιγμή σε αυτό.

✍&📸: I13.