#Όταν Τελειώσει ο Έρωτας

[alexdrim]

Αφαίρησε και χαζεύεις διαρκώς και καμιά από αυτές τις φορές παίζεις, αμήχανα πάντα, με τα δάχτυλα σου. Μάλλον μετράς τις χαμένες ευκαιρίες σου στο να με πηδήξεις.

Με πονάει το γόνατο μου κάθε φορά που σκέφτομαι το δικό σου. Και έχω πέσει για πολλούς στα γόνατα αλλά ποτέ δεν με ενόχλησε κάτι.

Σκέφτομαι να σε ρωτήσω αν το σώμα σου έχει χαλάσει. Αν θα πάρει λίγη ζωή μπαίνοντας στο δικό μου.

Σκέφτεσαι ποτέ την ποίηση? Την μουσική που παίζεις? Έχεις κάνει ποτέ τον παραλληλισμό των πλημμυριών της χώρας μετά υγρά μου?

Θέλω να ξέρω αν έχεις τελειώσει ποτέ ενώ σκεφτόσουν την ξαδέρφη σου. Το ποσό βαθιά σε πλήγωσε η πρώην σου και αν εθίστηκε ποτέ στο τσιγάρο.

Είσαι άοσμος τελευταία και δεν μου κάνεις αλλά με καις γιατί είναι οι συνθήκες τέτοιες.

Αλήθεια θέλω πολύ να σε ρωτήσω αν φαντάζεσαι ίσως πως μοιάζουν οι εσοχές του μουνιού μου και τι ήχους βγαζω όταν θα με γαμάς.

Σε βαριέμαι πολύ όπως και αρκετούς γύρω μου. Είχα ονειρευτεί ότι σε έκοβα κομμάτια και σε αλάτιζα, έτσι για να μην μαυρίσει το κρέας σου. Τότε είχες μια γεύση αλλιώτικη.

Αναρωτιέμαι αν θα γευτώ ποτέ αυτή σου την γεύση ή έστω την πούτσα σου. Αν θα με συγκλονίσουν ποτέ συμπεριφορές χωρίς να είναι απάνθρωπες.

Αναρωτιέμαι αν θα συμπαθήσω ποτέ ανθρώπους χωρίς να βάλω ταξικό πρόσημο. Αν μπορώ να κάνω παρέα με ηλίθιους και το ποσό ακόμα αντέχω χωρίς την μαμά μου.

Ίσως να αρχίσω να πιστεύω σε ιεραρχίες μπας και καταφέρω να αγαπηθώ. Αφού ο πρώτος μου έρωτας ήταν ή ο μπαμπάς μου ή δάσκαλος μου ή ο Χριστός.

[loulouditouheimona]

Ναι αλλά το ξέρεις ότι τον άλλο μπορεί να τον ενοχλεί που έχεις καλές σχέσεις με κάποιον πρώην συ

Άντε τώρα απαντάω τελευταία φορά

Μπας και

Είμαι φίλη με κάποιους πρώην γενικά. Η λογική μου είναι ότι αν δεν συνέβη κάτι κακό μεταξύ μας και έληξε γιατί δεν λειτουργούσε ερωτικά/ συναισθηματικά, γιατί να τελειώσει και η φιλία; Έχεις αναμνήσεις, πράγματα που έκανες και έμαθες, και απολαμβάνεις τη συντροφιά του. Αρκεί να μην έχεις αισθήματα, να μην θέλεις τον άλλον ή να μη σκέφτεσαι ότι υπάρχει περίπτωση να τα ξαναβρείτε - γιατί τότε κατά τη γνώμη μου τα πράγματα θα μπλεχτούν.Στο τέλος, πρέπει να κάνεις ό,τι είναι καλό και υγιές για σένα. Μπορεί να νιώσεις μοναξιά όταν χωρίζεις αλλά ο καλύτερος τρόπος να το ξεπεράσεις είναι να στηριχτείς σε φίλους και οικογένεια. Αν το νιώθεις σωστό να διατηρήσεις μια φιλία με τον/την πρώην σου, κάνε το με σεβασμό. Αλλά αν δεν ταιριάζει με τις αξίες και την αίσθηση ασφάλειάς σου, κράτα την απόσταση που χρειάζεται.

Τώρα εάν τον άλλον τον ενοχλεί δεν με αφορά , εάν υπάρχει έρωτας θεωρώ και εμπιστοσύνη κλπ δεν έχει θέμα. Κανένας πρώην μου δεν είχε.

Τώρα όσοι έχουν θέματα δεν με ενδιαφέρει ας βρουν κάποια που δεν μιλάει με πρώην ξρ και γω 😂

[justforbooks]

«Κουτοκούλι». Σ' αυτό το περιπαιχτικό παρατσούκλι άκουγε, μικρή, η Άλκη Ζέη (1923-2020). Ήταν σχεδόν παιδί όταν καθόταν στο μαρμάρινο τραπέζι της κουζίνας, μ' ένα καλά ξυσμένο μολύβι, κι έγραφε στις υπηρετριούλες της πολυκατοικίας γράμματα για τους αγαπημένους τους... «Το κουτοκούλι μάς προέκυψε συγγραφέας», σχολίαζαν ευχάριστα ξαφνιασμένοι οι δικοί της.

Και δεν τους απογοήτευσε. Εκείνα τα χρόνια ζωντανεύει η Ζέη στο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» (Μεταίχμιο, 2013), ένα δροσερό, αυτοβιογραφικό χρονικό που ξεδιπλώνεται μεταξύ Σάμου και Πατησίων, δικτατορίας του Μεταξά και Δεκεμβριανών, δίνοντας μια σπαρταριστή πινακοθήκη ανθρώπων που έμελλε να σφραγίσουν τη μεταπολεμική Ελλάδα: από τη Διδώ Σωτηρίου, τον Κουν, τον Σεβαστίκογλου, τον Γκάτσο ως τη Ζωρζ Σαρρή και τον Κώστα Αξελό.

Δευτερότοκη κόρη μιας πανέμορφης, κομψής Σαμιώτισσας (που η ίδια πάντα θαύμαζε κι απ' την οποία κληρονόμησε μόνο... τη φάλτσα φωνή και το κότσι στο πόδι, όπως διαβάζουμε) κι ενός πολύ μεγαλύτερου, αυστηρο�� τραπεζικού υπαλλήλου από την Κρήτη (που πάντα φοβόταν, αλλά στον οποίο χρωστάει το χιούμορ της), η Άλκη Ζέη ευτύχησε να περάσει ανέμελα παιδικά χρόνια μέσα στη φύση, πλάι σ' έναν παππού βιβλιοφάγο, παρέα με την αδελφή της, το Λενάκι, πνιγμένη στην αγάπη και τα χάδια ενός πολυμελούς σογιού.

Οι περιπέτειες της υγείας της μητέρας τους κράτησαν τα δύο κορίτσια, στην πιο τρυφερή τους ηλικία, μακριά από το πατρικό τους, αλλά η περίοδος εκείνη αποδείχθηκε για τη Ζέη εξαιρετικά γόνιμη. «Τόση ελευθερία όση έχω νιώσει στη Σάμο, δεν την έχω ξανανιώσει ποτέ μου, ούτε μικρή ούτε μεγάλη», ενώ και το «Καπλάνι της βιτρίνας», το πιο πολυδιαβασμένο και πολυμεταφρασμένο έργο της, ένας καθρέφτης είναι όσων έζησε στο νησί.

Η προσγείωση στην πρωτεύουσα θα 'ναι απότομη. Οι τέσσερις τοίχοι του διαμερίσματος κάνουν τις αδελφές ν' ασφυκτιούν. Ο πατέρας δεν τις αφήνει να κουνήσουν ρούπι. Ακόμα και τα εξωσχολικά τους διαβάσματα –«Γιούγκερμαν», «Ταπεινοί και Καταφρονεμένοι»– δεν μπορούν να τ' απολαύσουν όπως θέλουν.

Να όμως που ο θείος Πλάτων παντρεύεται τη Διδώ (Σωτηρίου), κι ένα φρέσκο, επαναστατικό αεράκι αρχίζει να φυσάει στο σπίτι. Να που στο σχολείο η Άλκη αποκτά μια κολλητή κι αιώνια φιλενάδα, τη Ζωρζ (Σαρρή), ενώ το σόι προσφέρει τώρα ευκαιρίες για εκδρομές, πολιτιστικές εξορμήσεις και πολλές, ενίοτε παράτολμες, κοινωνικές συναναστροφές.

Στη Σχολή Αηδονοπούλου, η Ζέη θα λατρέψει τη γραμματική και το συντακτικό όσο και την «Οδύσσεια», χάρη στον φιλόλογο Μιχάλη Αναστασίου, ξάδελφο του Καζαντζάκη, και θα λάμψει στον όμιλο κουκλοθεάτρου που διηύθυνε η Ελένη Περράκη, σκαρώνοντας... κλαψωδίες με τον Κλούβιο, ένα ναυτάκι –μια παραλλαγή του ομηρικού ήρωα– επιρρεπές στις σκανταλιές.

Ανάμεσα στους θερμότερους χειροκροτητές της πρώτης της παράστασης, θα 'ναι ο Εμπειρίκος με τον Ελύτη και τον Γκάτσο, όπως κι ο Πλωρίτης παρέα με τον Σεβαστίκογλου. Ο νεανικός έρωτας της αδελφής της με τον γαλαντόμο ποιητή της «Αμοργού» θα προικίσει την Αθήνα μ' ένα απ' τα πιο καλοβαλμένα ζευγάρια που κυκλοφόρησαν στην πόλη, αλλά ο δεσμός τους θα τελειώσει μετά την απελευθέρωση. Αντίθετα, το δέσιμο του Σεβαστίκογλου με την ίδια, από μαθήτρια ακόμη, θα κρατήσει μια ζωή.

Στο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο», με τα μάτια και τα αισθήματα του κοριτσιού που υπήρξε τότε, η Ζέη αφηγείται σαν παραμύθι ό,τι συνέβαλε στη διαμόρφωσή της κι όσα –πολλά– έπιαναν οι κεραίες της από τα κρίσιμα γεγονότα της εποχής, προσφέροντας μια πολύτιμη μαρτυρία για την καθημερινότητα των Αθηναίων, της νεολαίας και των καλλιτεχνικών κύκλων, για την ίδρυση του «Ικάρου», του «Θεάτρου Τέχνης» αλλά και την οργάνωση της ΕΠΟΝ, όπως και για τις φρικιαστικές μέρες που ήρθαν μετά την αποχώρηση των Γερμανών.

Προχωρώντας το βιβλίο της, βλέπεις να ξεπροβάλλουν οι μορφές της Μέλπως Αξιώτη σε πλήρη αντιστασιακή δράση, του Μίμη Δεσποτίδη ως του πιο γλυκομίλητου κομματικού καθοδηγητή, της Ασπασίας Παπαθανασίου, της Ντιριντάουα, της Αλέκας Παΐζη και του Μάνου Ζαχαρία ως στελεχών του Θεάτρου του Λαού, του Ροζέ και της Τατιάνας Μιλιέξ ενώ δρομολογούν το φευγιό των υποτρόφων της γαλλικής κυβέρνησης, καθώς και του Κώστα Καραγιώργη, διευθυντή του «Ριζοσπάστη», την ώρα που εκμυστηρεύεται στη Διδώ Σωτηρίου πόσο λάθος ήταν οι ομηρίες των πολιτικών τους αντιπάλων στη διάρκεια των Δεκεμβριανών...

Όπως ό,τι προηγείται, έτσι και τις σελίδες με τις περιγραφές των πτωμάτων, των βαριά τραυματισμένων κι εκείνων που τρέχουν αλαφιασμένοι να σωθούν, η Ζέη τις έγραψε στις Βρυξέλλες, περιτριγυρισμένη από παιδιά κι εγγόνια, σ' ένα μεγάλο δωμάτιο με ψηλά ταβάνια, αντικρίζοντας πολύχρωμες στέγες, φροντισμένους κήπους και συμμετρικά παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

«Αν με ρωτούσαν τι θα 'θελα να εξαφανιστεί από τη ζωή μου, από τα τόσα που πέρασα, και δεν ήταν και λίγα, θ' απαντούσα αμέσως χωρίς καν να σκεφτώ: Ο Δεκέμβρης του '44. Θα 'θελα να μην είχε υπάρξει στην Ιστορία. Και τώρα που γράφω γι' αυτόν δεν ψάχνω να βρω τις αιτίες, δεν με νοιάζουν πια. Ξέρω πως κάθε μου σελίδα θα την πληρώσω μ' ένα εφιαλτικό όνειρο»…

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[nofuckingwaydudee]

Μου λείπεις.

Και δεν ξέρω αν μου λείπεις όντως εσύ ή αυτός που νόμιζα πως είσαι ή αυτός που ήσουν πριν αλλάξεις ή αυτό που είχαμε.

Γενικά μου λείπεις και αποφεύγω να σε σκέφτομαι γιατί μου έρχονται στο μυαλό μόνο οι καλές στιγμές μας και με στενοχωρεί αφάνταστα ο τρόπος που σταματήσαμε να μιλάμε γιατί δεν το περίμενα από σένα και ίσως να μην το περίμενα και από μένα. Γενικά μου λείπει αυτό που είχαμε. Γενικά μου λείπει αυτή που ήμουν όταν ήμουν μαζί σου. Γενικά μου λείπεις δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω.

Ξέρω ότι προσπάθησες πολύ για μένα. Ξέρω ότι με αγάπησες αληθινά και πολύ, καθώς το έβλεπα από τον τρόπο που με κοιτούσες. Ξέρω ότι ήμουν ο πρώτος σου έρωτας και ας μην ήσουν εσύ ο δικός μου. Ξέρω ότι σε ταλαιπώρησα πολύ. Ξέρω ότι σε αγάπησα πολύ και νομίζω πως ακόμα σε αγαπάω. Ξέρω ότι μου έχεις συμπεριφερθεί καλύτερα από τον καθένα. Ξέρω ότι σε ερωτεύτηκα καλύτερα από την κάθε μία. Ξέρω ότι έχω κλάψει πολύ για σένα. Ξέρω ότι ήθελα πολύ να πετύχουμε και να κρατήσουμε. Ξέρω ότι ήμασταν πολύ καλά μαζί. Ξέρω ότι αυτό που είχαμε ήταν και είναι αληθινό. Και για κάποιον λόγο ξέρω ότι δεν έχει τελειώσει μεταξύ μας.

Δεν ξέρω γιατί και δεν έχω απαντήσεις και μακάρι να είχα. Δεν ξέρω γιατί ήρθες στην ζωή μου. Δεν ξέρω γιατί έφυγες χωρίς καμία εξήγηση. Δεν ξέρω γιατί με αγάπησες και με θέλησες τόσο. Δεν ξέρω τι πήγε λάθος. Δεν ξέρω γιατί τελείωσε έτσι. Δεν ξέρω και μπορεί να μην μάθω ποτέ. Δεν ξέρω γιατί δεν έχω κλάψει για αυτό που θεωρειτικά έχει τελειώσει. Δεν ξέρω γιατί δεν το προσπαθήσαμε παραπάνω. Δεν ξέρω αν θα καταλήξουμε μαζί. Απλά δεν ξέρω.

Ξέρω ότι όταν σε δω για πρώτη φορά μετά από καιρό θα νιώσω ότι αποφεύγω τόσες μέρες. Ξέρω ότι θα κλάψω. Δεν ξέρω αν θα μιλήσουμε ή θα αγνοήσουμε την ύπαρξη ο ένας του άλλου. Δεν ξέρω αν θέλω να σε δω και δεν ξέρω αν θες και εσύ. 

Ξέρω ότι σε αγαπάω πολύ και ξέρω και την απάντηση σου ‘Εγώ να δεις’.

 Υπήρχαν στιγμές που το λέγαμε ο ένας στον άλλον και γέμιζα, δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο και εύχομαι να υπάρξουν ξανά.

Οπότε, Εγώ να δεις πόσο πολύ μωρό μου.

[cynthesiscult]

Θέλω να την αγαπήσω αλλά έχει αγόρι γαμωτο και πρέπει εγώ να μην νιώθω αυτά που νιώθω και το μόνο που μου μένει είναι να γράφω για αυτήν αλλά γαμωτο δεν θα το ξέρει

‘Να μην νιώθω αυτά που νιώθω’ … Μη το σκέφτεσαι έτσι. Αυτό που νιώθεις είναι όμορφο. Ακόμα πιο όμορφο είναι το ότι γράφεις. Κάνεις κάτι με αυτό το συναίσθημα και δεν το πνιγείς απλά μέσα σου.

Το κάνεις τέχνη.

Τι σημασία έχει εάν θα μάθει ότι γράφεις για εκείνη; Για εσένα γράφεις. Για να εκφραστείς. Για κανέναν άλλο.

Όσο για το γεγονός ότι το πρόσωπο αυτό είναι σε σχέση στην προκειμένη φάση, ελπίζω να σε βοηθήσει η δίκη μου λύση. Η οποία είναι να βάλεις τα συναισθήματα σου ‘για ύπνο’. Συνειδητά. Και να εστιάσεις σε αλλά πράγματα. Αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσεις να την αγαπάς, ούτε ότι η ένταση των συναισθημάτων σου θα μειωθεί απαραίτητα.

Απλά πρέπει να δεις τα πράγματα ως έχουν.

Η τωρινή κατάσταση, δεν αποκλείει το να υπάρξει κάτι μεταξύ σας μελλοντικά. Ή ακόμα και το να έχει ήδη υπάρξει κάτι μεταξύ σας. Δεν πρέπει να αγχώνεσαι. Άφησε τη σχέση να κάνει τον κύκλο της. Και εάν όταν τελειώσει έχεις ακόμα τα ίδια συναισθήματα, πάλεψε το. Η στιγμή θα έρθει.

Όμως να μη βασίζεσαι σε αυτό. Έχεις δίκη σου ζωή. Ο έρωτας έρχεται και φεύγει. Γέμισε τη ζωή σου με πράγματα που σε γεμίζουν. Όταν το καταφέρεις αυτό, δε θα έχεις κανέναν άλλο στο μυαλό σου. Κανέναν ανάγκη.

Και όταν επιστρέφουν τα συναισθήματα, να τα κάνεις τέχνη. Να τα βγάζεις στο χαρτί και να τα αφήνεις εκεί.

Μετά, να συνεχίζεις τη ζωή σου.

[diary-of-touli]

24/7/23-23/9/23

01:16

Καλά η συγκεκριμένη κοπελιά (εγώ δηλαδή) είναι ό, τι να'ναι. Μόλις τώρα είδα τι είχα αφήσει μισό σε αυτόν τον λογαριασμό. Μου έλειψε λίγο αυτό το κρυφό, οικείο μέρος. Που είμαι μόνο εγώ και οι σκέψεις μου. Έχω να γράψω ουυυ. Έχουν γίνει άπειρα πράγματα. Καλά κάθε φορά τα ίδια λέω, αλλά αφού γράφω 2 φορές τον χρόνο. Είναι δυνατόν να μην έχουν γίνει πράγματα; Έχουν γίνει πάρα πολλά. Είμαι μεγάλος κλόουν. Ο πιο μεγάλος. Μετά από 2 ολόκληρα χρόνια και 8 μήνες αναμονής, γύρισα. Γύρισα σε εσένα. Ακόμη και τώρα δεν το πιστεύω (εντάξει μεταξύ μας θα γινόταν κάποτε χαχαχα). Μόλις διάβασα αυτά που ένιωθα σε διάφορες φάσεις και όλα έχουν την αλήθεια τους. Για την εποχή που γράφτηκαν πάντα. Αλλά αυτό που ήταν πάντα σίγουρο μέσα μου ήταν πως δεν τελειώσαμε ποτέ. Ακόμη και όταν το έκρυβα και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Ακόμη και όταν μέσα μου το φώναζα και το πίστευα. Δεν το πίστευα τελικά τόσο. Και τα γραπτά μένουν: "κάποτε θα ξαναβρεθούμε. Δε ξέρω αν θα είναι για 1 λεπτό, για μια μέρα, για χρόνια, αλλά κάποτε θα ξανά υπάρξουμε". Και είχα δίκιο. Το έκανα δύσκολο. Και κυρίως σε εμένα. Να το αποδεχτώ ότι το θέλω ξανά. Και καλά έκανα. Όχι εντελώς,αλλά αναγνωρίζω πως ήθελα να προστατεύσω τον εαυτό μου από την στεναχώρια της προηγούμενης φοράς. Και θα μου πεις, τότε γιατί είσαι ξανά μαζί του; Η απάντηση σίγουρα δε θα ήταν: γιατί δε μπορώ μακριά του. Μια χαρά μπορώ. Μπορούσα 2 ολόκληρα χρόνια και 8 μήνες. Απλά δεν ήθελα άλλο. Ήθελα να γυρίσεις. Ήταν ώρα να γυρίσεις. Ήταν ώρα να ολοκληρώσουμε αυτό που είχαμε αφήσει τότε. Να κάνουμε αυτό που πάντα φανταζόμουν. Τη συνέχεια. Και το κάνουμε τώρα. Ένα μέρος του εαυτού μου πάντα κρατάει πισινή και σκέφτεται πιο ψυχρά. "Θα χωρίσετε", "Μπορεί πάλι να πληγωθείς αλλά it's okay", "Δεν είναι όλα παραμύθι", "Κάποτε θα τελειώσει η φούσκα σου και θα ξεθυμάνει όλο αυτό", "Δεν ταιριάζετε τόσο και θα είναι πρόβλημα αυτό κάποτε", "Δε θα είσαι ποτέ με άλλον;". Αλλά, υπάρχει και η άλλη πλευρά της ψυχούλας μου που λέει: "Ξέρεις ότι θα είναι ο τελευταίος", "Μακάρι να είναι πάντα εδώ"," Έχω ήδη φανταστεί την οικογένεια μας","Μπορώ να ζήσω μια ζωή μαζί του". Ναι ξέρω, πολύ γλυκανάλατα. Αλλά έλα τώρα. Ποιος δεν τα έχει σκεφτεί σε φάσεις μεγάλου έρωτα; Μήπως είσαι ο μεγάλος μου έρωτας; Γιατί ο πρώτος είσαι σίγουρα. Μήπως θα είσαι και ο μεγαλύτερος; Ήδη έχουν περάσει 6 χρόνια. Μπορεί να μην ήμασταν όλα αυτά τα χρόνια μαζί, αλλά ήμασταν. Ξέρεις τι εννοώ. Στην πραγματικότητα ήμασταν. Τόσο πολύ μαζί που κανένας μας δεν αφιερώθηκε σε άλλο άτομο, δεν έκανε καμία σχέση, δεν προσπάθησε ιδιαίτερα να προχωρήσει, γιατί κατα��άθος ξέραμε. Δηλαδή, ας μιλήσω καλύτερα για εμένα, που ήμουν αυτή που προσπάθησε να πάει παρακάτω. Σε αρνήθηκα για πολύ καιρό, το προσπάθησα, αλλά απλά με κορόιδευα. Και δεν είναι ότι δεν ήθελα να μείνω μόνη μου. Ήθελα και για αυτό έμεινα τόσο καιρό. Απλά εσύ. Αχ εσύ... Δε μπορούσα να προχωρήσω, γιατί ήταν αδύνατο. Ήταν σαν να κάνω κάτι λάθος, κάτι που δε μου ταιριάζει. Και δεν είμαι μαζί σου ξανά από θέμα συνήθειας, τώρα μπορώ να το καταλάβω καλύτερα και από τότε που πήρα την απόφαση να γυρίσω σε εσένα. Το ήθελα. Σε ήθελα. Σε θέλω. Και βασικά είναι απλά τα πράγματα. Σε αγαπώ και θέλω να μείνεις εδώ όσο με αγαπάς κι εσύ, όσο πάει τελοσπάντων. Δε ξέρω τι άλλο να πω. Έχω παρά πολλά. Τόσες ιστορίες και δεν έχω γράψει καμία μαζί σου. Γιατί; Γιατί τις ζούσα, δεν είχα χρόνο για να τα γράφω, επειδή τα ζούσα, όπως κι αν ήταν, ωραία ή άσχημα. Έκανα μαλακίες, το ξέρω. Κι εγώ σε πλήγωσα μέχρι να αποφασίσω να σε αφήσω να μπεις ξανά στη ζωή μου, στην καθημερινότητα μου. Αλλά κατάλαβέ με. Ήταν δύσκολο να ξαναμπείς στη ζωή μου, να ξαναμπώ σε όλο αυτό. Το ήξερες και το δέχτηκες όπως ήταν όλο αυτό. Έκανες υπομονή και σε ευχαριστώ. Τελικά άξιζε. Σωστά; Γύρισα ζώο μου. Είμαι εδώ. Δίπλα σου. Απλά μείνε κι εσύ εδώ αυτή τη φορά. Μη χαθείς σε παρακαλώ. Μη χάνεσαι, να μένεις. Εδώ. Σε εμένα.

[den-antexwallo]

Ο ορισμός που έδωσε η Κική Δημουλά για τον έρωτα.

Ο έρωτας δε θέλει χρόνο. Θέλει ταχύτητα. Είναι απόκτηση, μονοπωλιακό είδος. Θέλεις τον άλλο δικό σου. Δεν τον μοιράζεσαι. Είναι ένα μυστικό γι’ αυτό και πρέπει να μένει στα σκοτεινά. Είναι πάρα πολύ ωραί�� όταν συμβαίνει, σε όποιον από τους δύο συμβαίνει και για όσο συμβαίνει. Αλλά πάντα τελειώνει. Είναι αδύνατο να συντονιστούν δύο άνθρωποι στον έρωτα. Μπορεί να συμβεί για ένα μήνα. Μέχρι εκεί. Μετά, ο ένας επιμένει. Είναι απαραίτητο ένας από τους δύο να παραμείνει ερωτευμένος.

Ο έρωτας είναι φθαρτός και εφήμερος. Ο πρώτος σταθμός όταν εκείνος φεύγει είναι η λύπη. Λύπη και γι’ αυτόν που αγαπάει και ίσως και για εκείνον που δεν αγαπάει γιατί χάνει ένα αφοσιωμένο πρόσωπο. Δεν επιτρέπεται να αποφέρεται κανείς για τον έρωτα όσο είναι εν δράσει. Αυτό που ισχύει για τον έρωτα είναι ό,τι ειπωθεί αφού τελειώσει».

[nia-lampr]

Το ρολόι σχεδίαζε με τον χρόνο κάποιο ξεκίνημα πικρό.

Είναι αυτές οι φορές όπου ακόμα κι η τύχη, τα σημάδια κι ο χρόνος δείχνουν πως κάτι θα τελειώσει πριν καν αρχίσει. Βλέπει πως το τέλος θα έρθει πιο νωρίς από την αρχή, όσο παράδοξο κι εάν ακούγεται- μπορεί να μην έχει έρθει ακόμα η ώρα να ζήσει αυτός ο έρωτας. Όσο κι εάν πονάει, είναι άδικος κάποιες φορές ο χρόνος. Αρπάζει μέσα από τα χέρια ευκαιρίες που κυνηγούμε να μας δώσει απλόχερα, στερεί ανθρώπους για να μας προειδοποιήσει κι εμείς του ρίχνουμε κατάρες. Αδυνατούμε να ξεφύγουμε από αυτόν, όσο κι εάν παλεύουμε, όσο κι εάν προσπαθούμε να τον κοροϊδέψουμε. Ποτέ δεν τον ακούμε, παρά μόνο όταν τον καταλαβαίνουμε, όταν δραπετεύουμε από τους κύκλους που μας βάζει ο έρωτας να οριοθετούμε και τον κοιτάξουμε απέξω. Πικραινόμαστε γιατί πάντα θα μας παίρνει κάτι που πιστεύουμε ή πραγματικά αποζητούμε.

[i-am-lolita]

Ο έρωτας δε θέλει χρόνο. Θέλει ταχύτητα. Είναι απόκτηση, μονοπωλιακό είδος. Θέλεις τον άλλο δικό σου. Δεν τον μοιράζεσαι. Είναι ένα μυστικό γι’ αυτό και πρέπει να μένει στα σκοτεινά. Είναι πάρα πολύ ωραίο όταν συμβαίνει, σε όποιον από τους δύο συμβαίνει και για όσο συμβαίνει. Αλλά πάντα τελειώνει. Είναι αδύνατο να συντονιστούν δύο άνθρωποι στον έρωτα. Μπορεί να συμβεί για ένα μήνα. Μέχρι εκεί. Μετά, ο ένας επιμένει. Είναι απαραίτητο ένας από τους δύο να παραμείνει ερωτευμένος.

Η ζήλεια, βέβαια, είναι κριτήριο του αισθήματος. Ο έρωτας είναι φθαρτός και εφήμερος. Ο πρώτος σταθμός όταν εκείνος φεύγει είναι η λύπη. Λύπη και γι’ αυτόν που αγαπάει και ίσως και για εκείνον που δεν αγαπάει γιατί χάνει ένα αφοσιωμένο πρόσωπο. Δεν επιτρέπεται να αποφέρεται κανείς για τον έρωτα όσο είναι εν δράσει. Αυτό που ισχύει για τον έρωτα είναι ό,τι ειπωθεί αφού τελειώσει.

Δημουλά

[erwteumenh-me-to-xaos]

Καλοκαιρινοί έρωτες.

Αυτή είναι η δικιά μας ιστορία 3 μήνες όλη και όλη,αλλά ποτέ δεν σε ξεπέρασα. Ας το πάρουμε από την αρχή,εκείνος αυθόρμητος και λίγο μαλακας,εγώ ρομαντική και εγωίστρια.

Όλα ξεκίνησαν από ένα πάρτυ,είχε γενέθλια η κολλητή μου ήμασταν όλοι εκεί δεν ξέρω δεν θυμάμαι πως καταλήξαμε στην άμμο ξαπλωμένοι αγκαλιά αλλά θυμάμαι να με έχεις στην αγκαλιά σου και να σκέφτομαι "θα μπλέξουμε.." ακούγοντας τα σχοινιά σου του παντελιδη. Μετά την επόμενη μέρα άρχισαν οι αγκαλιές ως χαιρετισμός,εκείνη την ημέρα έμαθα ότι είχες κοπέλα και απογοητεύτηκα.. που να ήξερα..

Είχαμε πει κάθε Σαββατοκύριακο σαν παρέα θα πίνουμε θυμάσαι;Έτσι και έγινε το επόμενο Σάββατο ξανά το ίδιο ποτό,μουσική και αγκαλιά χωρίς να κάνουμε κάτι απλά καθόμασταν και κοιτούσαμε τα αστέρια δεν μιλούσαμε τα μάτια και το μυαλό μας τα έλεγαν όλα μεταξύ τους.

Το πρωί κλασσικά Αγνάντι να πίνουμε εσπρέσο να ξεπεράσουμε το χανγκόβερ,το βράδυ βόλτα με κλέφτες ματιές ο ένας στον άλλον.

Κάθε σαββατοκύριακο το ίδιο.

Μέχρι που ήρθε η μέρα,25 Ιουλίου για την ακρίβεια.. Τύφλα στο ποτό πάλι αγκαλιασμένοι,οι άλλοι είχαν ανέβει στο δασάκι ήμασταν μόνοι μας κάτω,εγώ σε κοίταζα σαν παιδάκι και εσύ κάπνιζες το τσιγάρο σου μέχρι που με κοιταξες και με φίλησες στα ξαφνι��ά δεν το περίμενα. Αλλά ήταν η στιγμή που είπα,σε θέλω. Χαμογέλασα και γύρισα και σου είπα "εσύ δεν έχεις κοπέλα;" και μου απάντησες ότι δεν χρειαζόταν να το μάθει..

Ανεβήκαμε στο γήπεδο και με φίλησες ακόμη μια φορά,έφτασε η ώρα για να φύγω με κατέβασες στην κρυφή και με φίλησες για καληνύχτα,καθώς έφευγες και περπατούσα μπροστά γύρισα να σε κοιτάξω είχες σταματήσει και με κοίταγες μου είπες ένα "μεταξύ μας,καληνύχτα" και έφυγες.

Την βδομάδα που πέρασε αγκαλιάζες μόνο εμένα στις άλλες έδινες το χέρι,ομολογώ ότι μου άρεσε αυτό.

Το Σάββατο που ήρθε δεν ήμασταν μαζί δεν είχες έρθει,δεν ήπια.. Το επόμενο έκανα την μεγαλύτερη μαλακία που θα μπορούσα να κάνω παρόλα αυτά με συγχώρεσες,με φίλησε ο πρώην μου μπροστά σου και ήμουν τέζα και δεν τον σταμάτησα. Γιατί μου το συγχώρεσες αυτό;

Το επόμενο πάλι μαζί στο γήπεδο αυτή τη φορά ήταν και ο πρώην μου που πίστεψε ότι τα έχουμε μετά από εκείνη την φάση,τον κοίταξα στα μάτια και του είπα μεθυσμένη "θέλω τον άγγελο που είναι ο άγγελος;" και σηκώθηκε και έφυγε. Μετά σε βρήκα και πήγαμε βόλτα στο δασάκι καθίσαμε στο παγκάκι και μιλούσαμε και εκεί που έστριβες το τσιγάρο σου μόλις το άναψες με φίλησες μόνος σου πάλι,όταν σταμάτησε σε κοίταξα και σου είπα "ωραίοι είμαστε εσύ κερατωνεις την πως την λένε-" με διέκοψες κάνοντας μου ένα "σσσσ" και με ξαναφιλησες.. λίγα λεπτά αργότερα σε φίλησα εγώ.. ήθελα να είμαι σίγουρη ότι σε είχα ερωτευτεί..

Είχαμε συμφωνήσει να μην το μάθουν οι υπόλοιποι αλλά μας έχουν καταλάβει είμαι σίγουρη.

Μέσα στην βδομάδα δεν αναφέραμε κάτι ως συνήθως,Τετάρτη αν θυμάμαι καλά είχες πάει Λουτράκι με τους άλλους να δεις την γκόμενα..

Έτυχε να έρθουμε και εμείς,εγώ και οι υπόλοιποι.

Καθίσαμε για ναργιλέ με τους άλλους είχαν πάρει τα αγόρια 5 ναργιλεδες εγώ με τα κορίτσια πήραμε ένα κοκτέιλ και κάναμε αραιά και που από τον ναργιλέ τον αγοριών,μετά κατεβαίνοντας τον πεζόδρομο που είπε η Άννα να πάρω τον Αντώνη, παίρνω τον Αντώνη που είστε ξέρω γω όλα καλά μου είπε να πάμε στα ηλεκτρονικά και βλέπω να έρχονται οι άλλοι 3 μπροστά και πίσω εσυ με την γκόμενα χαιρετάω τα παιδιά όλα πένα και έρχομαι πίσω να χαιρετήσω τον εσενα και να γνωρίσω και την κοπέλα σου, συστήνομαι σε εκείνη ,συστήνεται και αυτή και έρχεται η στιγμή να χαιρετήσω εσένα σου έκανα αυτό με το χέρι και εσυ με αγκάλιασες μόνος σου δίπλα σε αυτή. Μετά συζητουσαμε μεταξύ μας,φύγατε πιο νωρίς εσείς γιατί ζήλεψε η κοπελιά και χαιρέτησα τους άλλους 3 πρώτα και εσυ πάλι με αγκάλιασες μπροστά της ��αι εκείνη σε φίλησε μπροστά μου. Έπαθα ένα μικρό εγκεφαλικό αλλά επρεπε να μείνω ψύχραιμη..

Δεν έμεινα όμως,είπα δυνατά στην φίλη μου ένα"Κωνσταντίνα κράτα με θα την βαρέσω" και το άκουσες,γύρισες με κοίταξες και ψυθήρισες ένα σιγανό "σόρρυ" και έτσι για της την σπάσω ήρθα και σε αγκάλιασα δίπλα της σφικτά.

Ήρθε πάλι το τελευταίο μας Σάββατο,βέβαια δεν ήπιαμε Σάββατο αλλάξαμε την μέρα και το κάναμε Κυριακή.

Έγινα πιο τέζα από ότι συνήθως και έγινε η φίλη μου και ήταν έτοιμη να με φασωσει και είμασταν όλοι εκεί και γυρνάω και σου λέω ένα"φίλα με εσύ πριν το κάνει η Άννα" κ με φίλησες μπροστά σε όλους. Μετά δεν θυμάμαι τι έγινε.. έμαθα το πρωί ότι την Τετάρτη(25 Αυγούστου )φεύγεις διακοπές αλλού για μια βδομάδα.

Στεναχωρήθηκα γιατί δεν πρόλαβα να σε χαιρετήσω όπως έπρεπε.

Δεν θα ξεχάσω πόσο σφικτή ήταν η τελευταία μας αγκαλιά. Θα μου λείψεις..

Ήσουν ο πιο δυνατός μου καλοκαιρινός έρωτας..

Κάτι μου λέει ότι δεν έχουμε τελειώσει ακόμα,θα γιορτάσω τα γενέθλια σου στο υποσχέθηκα.

Εξάλλου είμαστε μακριά,εγώ Αθήνα και εσύ Κόρινθο αλλά στο υποσχέθηκα ότι θα τα γιορτάσω.

Αυτή ήταν η ιστορία μας. Και συνεχίζετε αυτό είναι το μόνο σίγουρο..

Τα λέμε το επόμενο καλοκαί��ι μωρό μου..❤

[adverbzine]

Συναισθησία

γράφει ο Κωνσταντίνος Καραΐσκος

Άκου ενώ διαβάζεις σε Spotify, Apple, Google Podcasts

Το πιο περίεργο με τη λέξη «θάνατος» είναι ότι είναι όλη κίτρινη. Τόσο ανοιχτά κίτρινη, που για πολύ καιρό πίστευα ότι ήταν λευκή. Πάντα πίσω καταλήγω.

Και όλη μέρα ψάχνω κάπου να διοχετεύσω τα νεύρα και τη θλίψη που δεν ξέρω γιατί έχω, κάθε μέρα τρέχω, ζωγραφίζω, χορεύω, φεύγω απ' το σπίτι και προσπαθώ να καθυστερήσω όσο το δυνατόν περισσότερο τη στιγμή που θα γυρίσω πίσω, ελπίζοντας, ίσως, να μην κοιμηθώ σ' αυτό, αλλά όχι. Τα λέω πολύ ήρεμα και αποστασιοποιημένα στην κάμερα, αλλά κάθε πρωί ξυπνάω, κάθε βράδυ κοιμάμαι και νιώθω... ότι κάτι λείπει. Φαίνομαι... Μάλλον. Όχι, δεν είμαι καλά.

Αν απλά από 'δω και πέρα ξυπνάω με την ελπίδα ότι θα γυρίσει πίσω , και μετά την επόμενη μέρα ξυπνάω και ξέρω ότι όλα είναι καλά, ότι δεν φταίω εγώ, η ζωή συνεχίζεται, και μετά ξανά το ίδιο, πολλές φορές ακόμα και την ίδια μέρα ξανά και ξανά το ίδιο, αν απλά έχω τρελαθεί; Ναι, θυμάμαι, τελευταία φορά που το σκέφτηκα αυτό, τελικά όλα έγιναν καλύτερα, αλλά αν εκείνη ήταν η τελευταία τέτοια φορά; Νομίζω είμαι πάλι στη φάση που πιστεύω ότι όλα έχουν τελειώσει, ότι πρέπει να αποδεχτώ ότι θα μείνω μόνη.

Μένει ένα μαύρο, μέσα σε αυτό αρχίζω σιγά σιγά να διακρίνω την ιστορία που θέλω να αποτυπώσω. Είναι οι πιο πολύπλοκες βέβαια, όταν τελικά κάθομαι και παίρνω τα χρώματα στα χέρια μου και το χαρτί μπροστά μου, τα χρώματα εξαφανίζονται. Ναι, ζωγραφίζω και δικές μου ιστορίες.

Είναι πάντα αυτές με τα πιο πολλά χρώματα, τους πιο περίπλοκους συνδυασμούς, χωρίζονται σε πολλά σκέλη, αλλά όλα τα σκέλη κάπου θα αναμειχθούν, πολλές φορές δεν θα βγαίνει καν νόημα. Α, αγαπημένες μου είναι οι ιστορίες χωρισμού. Μου είναι πολύ εύκολο, για κάποιο λόγο, να τα αποτυπώσω αυτά σε χαρτί, και ενώ εγώ μπορώ να δω ξεκάθαρα τις λέξεις, τις προτάσεις στους πίνακες, ακόμα κι αυτοί που δεν μπορούν, καταλαβαίνουν πάντα τι αφηγούνται. Γενικά όταν κάποιος μου λέει μια ιστορία, αμέσως βλέπω χρώματα να εμφανίζονται, να μπλέκονται, να ανακατεύονται, να αλλάζουν.

Τα πορτρέτα σκέψεων των φίλων μου είναι το χαρακτηριστικό μου.

Είναι κατακόκκινο. Εμένα με λένε Αναστασία.

Το Πάρης τυχαίο όνομα. Όταν γνωρίζω κάποιον, ακούω το όνομά του και κατευθείαν ξέρω τι χρώμα είναι, οπότε μετά όποτε βλέπω αυτό το συγκεκριμένο πράσινο, μου έρχεται στο μυαλό ο Πάρης, ή όποτε βλέπω τον Πάρη, σκέφτομαι το χρώμα και συνειρμικά θυμάμαι το όνομα.

λέω «σχεδόν» και «λίγο» γιατί δεν έχω καταλάβει ακόμα πώς λειτουργεί, τι ακριβώς βλέπω και τι νομίζω ότι βλέπω επειδή αυτό πιστεύω ότι πρέπει να δω, γενικά όλο αυτό δεν μοιάζει με τίποτα και δεν βγάζει κανένα νόημα, δεν το καταλαβαίνω καν όταν συμβαίνει τις περισσότερες φορές.

Μοιάζει πολύ με το «όλα θα αλλάξουν» και με το «όλα τελείωσαν.» Τα πιο περίεργα είναι τα κίτρινα-κάτι, συνήθως κίτρινα-καφέ-κάτι θα τα χαρακτήριζα, αλλά δεν ξέρω αν αυτό περιγράφει ακριβώς το χρώμα και τι εννοώ, πάντως το πιο περίεργο χρώμα το έχει η συγγνώμη.

Ο έρωτας είναι σχεδόν κίτρινος- Η αγάπη είναι λίγο μπλε- ναι, ούτε εγώ το περίμενα, όλοι λέγανε για κόκκινη.

Ο Κωνσταντίνος Καραΐσκος είναι από Καβάλα και σπουδάζει στην Ξάνθη. Θέλει να μοιράζεται περίεργες ιστορίες. Ελπίζει ότι τα καταφέρνει.

Το gif είναι βασισμένο σε artwork της Γεωργίας Γαβριήλογλου. Ψάχνει συνεχώς νέους τρόπους να εκφραστεί και να πει ιστορίες, μέσα από τα γραφιστικά της.

[thewriterwannabe]

Μείνε ακόμα λίγο🌼

Ήρθες. Μετά από καιρό. «Πρέπει να μιλήσουμε» , είπες. Φαίνεται πως είχαμε να πούμε πολλά. Μεγαλώσαμε ψυχή μου. Σου άνοιξα διστακτικά, σε αφησα να κάτσεις στο κρεβάτι, στην πλευρά σου. Αμηχανία. «Πως είσαι;» , ρώτησα. «Καλά» , απάντησες ξερά. Μιλήσαμε. Είχαμε πράγματι μεγαλώσει. Αλλαξαμε. Μοιάζαμε περισσότερο με φίλοι, παρα με εραστές, με ίσως κάποτε ερωτευμένους. Φάνηκε σαν να ξεπέρασες τους φόβους, που σε έκαναν να κλαις παλιότερα. Άλλωστε, δεν είχες και κάτι να φοβάσαι πια. Ήμουν πράγματι πιο δυναμική απέναντι σου. Όχι το κορίτσι που ερωτεύτηκες τότε. Και μάλλον, το ερωτικο με εμάς είχε τελειώσει. Μόνο δυο άνθρωποι, που γνωρίζονταν απλά πολύ καλά. Που γνώρισαν πολύ κόσμο, δοκιμάστηκαν, αλλά δεν βρήκαν κάποιον να τους γνωρίσει τόσο καλά. Εγκεφαλικά. Σου μιλούσα για όσους γνώρισα, τα χαμόγελα που με σημάδεψαν, σαν να ήσουν ο καλύτερος μου φίλος και μου είπες για τα προβλήματα στις σχέσεις σου, για τα κορίτσια που ερωτεύτηκες δυνατά. Δείξαμε, πιστέψαμε, πως ο έρωτας που νομίζαμε ή, όντως ζήσαμε, δεν υπήρχε πια, πως τα όνειρα, τα βιβλία και οι φωτογραφίες μας έμειναν στο ράφι. Έμειναν μόνο δυο άνθρωποι, που γνωρίζονται καλά, όσο αδιάφορα και αν φαίνεται ότι πέρασε ο ένας από τη ζωή του άλλου. Ξέραμε καλά, πως για λίγο χρόνο, ζήσαμε λίγο πιο όμορφα από το συνηθισμένο. Ξεριζώσαμε ο ένας το κομμάτι του άλλου από μέσα μας. Ίσως ψαχτηκαμε για αρχή, ίσως μας έλειπε το κομμάτι μας, αλλά τα καταφέραμε. Το αναπληρώσαμε. Και ας μην ήταν ταυτόσημο το «ανταλλακτικό». «Μείνε ακόμα λίγο» , σου ζήτησα. Τόλμησες, και έμεινες . Όταν έφτασε πια η ώρα να φύγεις, σου άνοιξα την πόρτα απαλά, σου ζήτησα να προσεχείς τον εαυτό σου. Αν κάτι έμαθα από τη γνωριμία μας, είναι πως πολλές φορές μένουμε μόνο με τον εαυτό μας, και μερικά κομμάτια των άλλων. «Προσοχή στα κομμάτια που διαλέγεις» , και το δικό σου, πρόσεχε που το δίνεις .🎈

[itsrenneh]

Τα αποτσίγαρα

Η αλήθεια είναι πως λέω ψέμματα. Πολλά. Μόνο που δεν έχω ανάγκη να παραθέσω κάποια δικαιολογία για αυτό. Η αλήθεια επίσης είναι ότι όλοι λένε ψέμματα, και όλοι έχουν έναν καλό λόγο που το κάνουν: το εγώ. Είναι ισχυρό το εγώ, και καμουφλάρεται πίσω από ειλικρίνειες που δήθεν βοηθάνε. Είναι εγωιστικό το να βοηθάς, εκείνος μου το έμαθε. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να βοηθήσεις κάποιον, κατ' επέκταση όμως όλοι οδηγούν σε έναν: το να νιώσεις όμορφα. Τι πιο εγωιστικό από αυτό; Ένα ψέμα είναι συνειδητή επιλογή, και για να το επιλέγεις σημαίνει πως γνωρίζεις τις αδυναμίες σου. Ποια όμως είναι η δίκη μου; Έχω ανάγκη κάποιον; Αρνητικό. Έχω ανάγκη να νιώθω πως έχω ανάγκη κάποιον; Ίσως θετικό. Γιατί εκείνον; Γνωρίζω πολλά για μένα αλλά όχι την απάντηση. Ίσως επειδή αμφισβήτησε τις «αλήθειες» μου. Αν με θεωρώ έξυπνη; Θετικό. Αν πιστεύω στην τύχη; Αρνητικό. Αν πιστεύω στον έρωτα.. θα πω ψέματα.

 Πίσω στη μέρα που τον γνώρισα. Κοινή παρέα. Δεν έχει κάτι λάθος πάνω του μα με αφήνει αδιάφορη· ή επιλέγω να με αφήνει. Φοράει φόρμες. Κοντοκουρεμένος, λιγομίλητος. Επιτίθεται πριν τον στριμώξεις. Τι περίεργος είσαι εσύ.. Όταν μιλάει, μιλάει παθιασμένα για θεωρίες που πιστεύει. "Σνομπ" , "ξινή"  και "ντίβα" τα χαρακτηριστικά που μου πρόσαψε κατά την διάρκεια της εξόδου. Μου αρέσει που με θεωρεί χαζή. Κουλτουριάρης· ή μπορεί και να το παίζει. Δεν με συμπαθεί: «Μη με ξανά κοιτάξεις έτσι». «Έτσι;», απορώ. «Σαν να με απαξιώνεις». Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ξαναδεί μάτια κάστανα τόσο όμορφα. Δεν θέλω κάτι από αυτόν. Άλλωστε δε ξέρω κάτι, για να θέλω. Πίνει τζιν. Με γυρίζει σπίτι βγάζοντας την υποχρέωση στους κοινούς γνωστούς. Τι ευγενικός. «Ούτε εγώ σε συμπαθώ», του λέω. Το λύνουμε μέχρι το πρωί. Με γύρισε σπίτι και την επόμενη. Και την μεθεπόμενη. Αν έχω άλλο μισό εκεί έξω, σίγουρα δεν είναι εκείνος. Ακούει τις σκέψεις μου και με προσέχει την ώρα που τα μάτια μου δακρύζουν εκφράζοντας κάτι που αγαπώ. Δέχεται την εικόνα που θέλω να έχει για μένα με νεύματα και χαμόγελα. Και έπειτα, χωρίς ίχνος ντροπής, συμπληρώνει: «ή μπορεί και να μου λες μαλακίες». Οι συζητήσεις στο παγκάκι κάτω από το σπίτι μου δε καταλήγουν πουθενά, μονάχα σβήνουν απότομα και άδοξα με το που βγαίνει ο ήλιος. Πόσο μου αρέσει να βρίσκομαι στο σκοτάδι μαζί του. Το σιχαίνεται· ή αυτό επιλέγει να ξέρω. Έχει περάσει μια βδομάδα και οι αφορμές να με γυρίζει σπίτι έχουν τελειώσει. Και αφού τελείωσαν οι περίπατοι, και τα μηνύματα τα θεωρεί ανούσια και απρόσωπα, πίσω στην καθημερινότητα. Δεν ήθελα κάτι όπως και να χει. «Έρωτας σαν πόλεμος», το κομμάτι που άκουγε. Ανακωχή λοιπόν. Είναι περασμένες δώδεκα. Μήνυμα. Νιώθω περίεργα ξαφνικά, ίσως παράφαγα, ένας κόμπος στο στομάχι και νιώθω θα κάνω εμετό. Περίεργος συγχρονισμός. «Ξέχασα τα αποτσίγαρα στη γλάστρα». Ατυχές, μα πόσο ευτυχές. Έρχεται σπίτι μου να τα μαζέψει. Εύχομαι να με άγγιζε τώρα που κάθεται απέναντι,  μα άλλη μια φορά που το πρώτο φως θα τον διώξει. Πόσο μισώ τον ήλιο ξαφνικά!  Ανάλωσα την μέρα μου και είναι πάλι βράδυ. Από εκείνα χωρίς αφορμές. Δεν περιμένω κάτι, δεν θέλω κάτι. Κούρασα, αλλά πρέπει να μου το υπενθυμίζω. Το κακό με τα ψέματα, είναι πως τα ξεχνάς. Με πιάνω να σκέφτομαι την οπτική του. Δεν θέλει κάτι. Αμοιβαία αισθήματα, τι καλύτερο! Μήνυμα. Θα έλεγα πως πρέπει να σταματήσω να τρώω αργά τη νύχτα, μα έχω να φάω από το πρωί. Προς τι ο κόμπος; «Πάλι ξέχασα τα αποτσίγαρα γαμώ.» Ατυχές; Δεν είμαι ρομαντική, οπότε νευριάζω. «Ό,τι σε νευριάζει, σε ελέγχει» , μου λέει, και με σκοτώνει με τα ίδια μου τα λόγια. Δεν θέλω να έρθει να  μαζέψει τα αποτσίγαρα. Θέλω να με πάρει αγκαλιά. Δεν ξέρω τι είναι αυτό το συναίσθημα που νιώθω, θα ορκιζόμουν πως μου θυμίζει κάτι. Ρομαντισμός; Μακάρι να μπορούσα να σβήσω τον ήλιο τώρα που σηκώνεται να φύγει. Μακάρι οι αφορμές να μην τελείωναν ποτέ και τα αποτσίγαρα να πάγωναν τον χρόνο μαζί του κάθε φορά που τα πετάει. «Μπορείς να μείνεις αν θέλεις.» , του λέω. Αλλά δεν θέλει. Ή έτσι επιλέγει να ξέρω. Ή έτσι επιλέγω να πιστέψω. Ξαπλώνει. Θα κοιμηθεί με άβολα ρούχα σε ένα κρεβάτι που δεν τον χωράει. Ούτε αυτό το "γιατί" μπορώ να απαντήσω. Κοιτάει την σειρά περισσότερο από ε��ένα και μοιάζει θυμωμένος. Εύχομαι να με χάιδευε. Δεν θα το κάνει, δεν πειράζει. Φτάνει που τον είδα όταν ξύπνησα. Πρέπει να πάω δουλειά, όλα τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν. Αν πιστεύω στον έρωτα; Αρνητικό· ή μπορεί και ν�� λέω μαλακίες. 

Είχα να γράψω τρία χρόνια.

[asteroooskonh]

Ο έρωτας δε θέλει χρόνο. Θέλει ταχύτητα. Είναι απόκτηση, μονοπωλιακό είδος. Θέλεις τον άλλο δικό σου. Δεν τον μοιράζεσαι. Είναι ένα μυστικό γι’ αυτό και πρέπει να μένει στα σκοτεινά. Είναι πάρα πολύ ωραίο όταν συμβαίνει, σε όποιον από τους δύο συμβαίνει και για όσο συμβαίνει. Αλλά πάντα τελειώνει. Είναι αδύνατο να συντονιστούν δύο άνθρωποι στον έρωτα. Μπορεί να συμβεί για ένα μήνα. Μέχρι εκεί. Μετά, ο ένας επιμένει. Είναι απαραίτητο ένας από τους δύο να παραμείνει ερωτευμένος. Η ζήλεια, βέβαια, είναι κριτήριο του αισθήματος. Ο έρωτας είναι φθαρτός και εφήμερος. Ο πρώτος σταθμός όταν εκείνος φεύγει είναι η λύπη. Λύπη και γι’ αυτόν που αγαπάει και ίσως και για εκείνον που δεν αγαπάει γιατί χάνει ένα αφοσιωμένο πρόσωπο. Δεν επιτρέπεται να αποφέρεται κανείς για τον έρωτα όσο είναι εν δράσει. Αυτό που ισχύει για τον έρωτα είναι ό,τι ειπωθεί αφού τελειώσει.

- Δημουλά

[polvodeestrellas09]

2# Όταν η καρδιά σου σπάσει .

Νομίζεις πως έχεις βρεί εκείνον με τον οποίο πρέπει να είσαι , εκείνον που έψαχνες τόσον καιρό , εκείνον που- πόσο λίγους κάνει τους άλλους να φαίνονται.

Όταν χάσεις εκείνον όμως , τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει το συναίσθημα που νιώθεις παρά το ότι η καρδιά σου σπάει( όσο τετριμμένο και αν ακούγεται ), ο πόνος είναι τόσο βαθύς που μοιάζει με σωματικό. Δεν τρώς , δεν κοιμάσαι, δεν θέλεις να δεις τους φίλους ,δεν θέλεις να βγεις αλλά και αν βγεις ψάχνεις να βρεις εκείνον .Ψάχνεις να βρεις ένα σημάδι ,κάτι που θα σου δε��ξει τι κάνει ,με ποιον το κάνει , σε σκέφτεται(;) , έχει βρει άλλη(;) ,μήπως το έχει μετανιώσει(;)

Ψάχνεις να βρεις μία εξήγηση γιατί ο άνθρωπος που είχες τόσο ψηλά σε κάνει να νιώθεις έτσι. Με λίγα λόγια περνάς τις μέρες σου τριγυρνώντας σαν ζόμπι , ακυρώνοντας όλα τα άλλα εκτός από το να σκέφτεσαι εκείνον ,έχοντας πάντα μέσα σου αυτό το συναίσθημα-σαν να έχεις χάσει την γη κάτω από τα πόδια σου. Ξέρεις για ποιο συναίσθημα μιλάω.

Το μυαλό του ανθρώπου λειτουργεί ακόμα με μηχανισμούς αρκετά πρωτόγονους. Είχα πρόσφατα ακούσει για μία έρευνα που υποστηρίζει πως όταν είσαι ερωτευμένος ο εγκέφαλος σου βρίσκεται σε μία υπερδιέργεση σαν αυτή στην οποία βρίσκεται όταν έχουμε κάνει χρήση ουσιών όπως η κοκαίνη και τα οπιοειδή. Όταν χάσεις εκείνον που σε έκανε να νιώθεις έτσι αναζητάς να τον βρείς όπως μπορείς-μέσω των αναμνήσεών σου ,φωτογραφιών (ή και κάνοντας refresh στο προφίλ του στο instagram για την 55η φορά εκείνο το πρωί)- όλα αυτά όμως είναι τρόποι να πάρεις την δόση σου. Οχι στην νικοτίνη , το αλκοόλ η στα ναρκωτικά αλλά στον άνθρωπο σου. Όλοι μας ξέρουμε ότι όταν τρέφουμε έναν εθισμό γίνεται όλο και μεγαλύτερος ώσπου έρχεται να μας φάει.

Όταν μιλάμε για ναρκωτικά η αλκοόλ υπάρχουν προγράμματα απεξάρτησης, ομάδες αλληλοϋποστήριξης , πληροφορίες σε βιβλία στο ίντερνετ , συμβουλές από γνωστούς και φίλους. Κανείς όμως δεν μας μαθαίνει πως να ξεπερνάμε ανθρώπους( χωρίς φυσικά να θέλω να ισοβαθμίσω το ένα με το άλλο ).Είμαστε χαμένοι στις σκέψεις μας,έρμαια των συναισθημάτων μας.

Και να ξέρετε πως εμένα ειδικά δεν μου άρεσε καθόλου η έρευνα που παρέθεσα παραπάνω. Πάντα νόμιζα πως με το να επιμένεις σε μία σχέση μέχρι ολοκληρωτικού τέλους-επίπονου,άσχημου τέλους- είναι ο καλύτερος τρόπος να διαχειριστείς τέτοιες καταστάσεις στην προσπάθεια να κάνω το τέλος λιγότερο επίπονο. Γιατί με το να σιχαθείς τον άλλον ο αποχωρισμός πρέπει να γίνεται ευκολότερος.

Το να τραβάς όμως λίγο-λίγο το τσιρότο δεν κάνει περισσότερο ανώδυνη την αφαίρεση του. Με το να επιμένουμε σε πράγματα που έχουν ήδη τελειώσει κοροϊδεύουμε και τους εαυτούς μας και τους άλλους. Δεν μπορείς να προχωρήσεις μένοντας στο παρελθόν.

Εγώ λοιπόν θέλω να πω το εξής: ο έρωτας είναι κάτι πολύ ��μορφο και όσα ζεις ερωτευμένος είναι πραγματικά υπέροχα. Ίσως τελικά όμως τίποτα όμορφο να μην κρατάει για πάντα, οπότε κάνε την χάρη στον εαυτό σου και τον ανθρωπό σου ,κράτα όσα όμορφα έζησες δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο και προχώρα.

Τελειώνω με κάτι που μου είχε πει ο μπαμπάς μου μετά από την μεγαλύτερη μου ερωτική απογοήτευση : ‘’Δεν μπορείς να ισιώσεις ό,τι έχει ήδη στραβώσει’’.

Thank you dad. ❤

[mindfuckmeharderr]

Τα ταξίδια του έρωτα

Ο έρωτας κάνει πολλά ταξίδια, ποικίλλα

Αλλωτε ταξιδεύει σε ήρεμα νερά και καταγάλανους ωκεανούς

Αλλωτε ταξιδεύει πάνω σε θυμωμένα κύματα και θυελλώδεις ανέμους

Είναι δύσκολο να προβλέψεις τις καιρικές συνθήκες που σε περιμένουν όταν ετοιμάζεσαι να ταξιδέψεις με το δικό του πλοίο.

Δεν υπάρχουν προειδοποιήσεις κινδύνου σε περίπτωση που συμβεί κάτι μοιραίο

Είναι όλα στο χέρι σου. Εσυ αποφασίζεις αν θα παλέψεις αυτη την ξαφνική μάχη ώστε να καταφερεις να παραμείνεις ένας από τους ταξιδιώτες του πιο μεγευτικου ταξιδιού ή αν θα τελειώσει εκεί το ταξίδι σου.

Αναρωτήσου όμως:

Αξίζει να πολεμήσεις για αυτό το ταξίδι;

Η απάντηση είναι πως το μαγικό αυτο πλοίο που σε μεταφερει από μέρη σε μέρη, από ανθρωπους σε ανθρωπους, από δοκιμασίες σε δοκιμασίες είναι μια από τις πολυτιμότερες εμπειριες που θα μπορούσες να αποκτήσεις στην ζωη σου.

Ο έρωτας έχει την ικανότητα να προσφέρει πολλά σε οποίον τον επιλέγει.