alexdrim

[alexdrim]

Michael Hutter (German,b.1963)

The last train, 2011

Oil on wood

[alexdrim]

[alexdrim]

ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΤΕΙΧΟΥ

Βαζω τα αυτια μου κοντα στα δικα σου και ακουω την θαλασσα

Το σκουλαρικι στα χειλι σου ποτε δεν με ενοχλησε γιατι παντα σκεφτομουν το μεσα

Θα σου γραψω γραμμα αμα μπεις για να εξομολογηθω γιατι φοβαμαι πολύ το ΑΚ

Πριν το σημειο χασης δεν με νοιαζει γιατι δεν αξιζω

Ναι ειμαι κοριτσακι του μπαμπα γιαυτο και πληγωμένο

Κατω απ τα μεγαλα μπουφαν νιωθω ζεστασια και στα σκαλια σου κάθε βραδυ θα μπορουσα να καθομαι να κλαιω

Το κανω ουτως η αλλως οπου βρω

Κάθε τριπ που ζουμε μαζι το αξιολογω και η εικονα παρμενει η ιδια

Εγω στο καθισμα διπλα σου με λυγους και χαμενη

Τα μαγουλα μου δεν ηεξερα ότι ηταν η αδυναμια σου

Όπως και του μπαμπα μου.

Μου λειπει η αισθηση του γλειμενου από σενα και ας κολλαω

Άλλο ένα ένα ταξιδι απ τα πολλα

Ιδια μοτιβα με μετρια καυλα αρκουν για να με εθισουν

[alexdrim]

έξη

περ��άνε τα χρόνια σημαίνει θέματα με το έντερο πηγαινέλα σε γιατρούς πονάει η μέση μου και την τρίτη μέρα θέλω νέο καπνό περνάνε τα χρόνια σημαίνει μάτια κουρασμένα στα λάιβ αράζουμε πίσω σε εκείνο το σπίτι δεν κοιμάται κανείς και σε αυτό το σπίτι δεν έχεις μπει ποτέ περνάνε τα χρόνια σημαίνει τέσσερις καφέδες τη μέρα οι άνθρωποι που γνωρίζω δεν σε ξέρουν και οι Κυριακές σου αντί για κρουασάν και χανγκόβερ έχουν βόλτες με το καρότσι μπιμπερό, πάνες περνάνε τα χρόνια σημαίνει φίλες στο εξωτερικό φτηνά αεροπορικά ακριβά σούπερ μάρκετ το μόνο που μας δένει πια είναι οι αναμνήσεις περνάνε τα χρόνια σημαίνει για σένα παιδική χαρά για μένα ενήλικη θλίψη και έτσι πολύ φοβάμαι πως ποτέ ξανά εμείς δεν θα συναντηθούμε.

[alexdrim]

η ευστοχία ενός κράτους

είναι πάντα έξι δεκέμβρη όταν στις καρέκλες της κουζίνας καίνε  δυο καταγάλανα μάτ��α όταν σε θυμάμαι να μιλάς κι απ’ το στομάχι η θλίψη φυτρώνει στην ακαδημίας καλοριφέρ λεωφορεία - η προσοχή μου έχει διασπαστεί Είναι έξι δεκέμβρη κι εγώ σκέφτομαι τα σώματά μας λαχανιασμένα κι ευάλωτα αυθαίρετα κατακρεουργημένα ζωντανά σε δελτία ειδήσεων ιατροδικαστικά κρεβάτια ενοχικά φαντασιώνομαι όλη την αθήνα σαν δάσος που λαχταράω όταν καίγεται τόσο πράσινο τόσος μπάτσος κοιμάται στα ακαδημαϊκά σκαλιά η εθνική υπερηφάνια κόβει βόλτες μ’ ένα θα σκοτώσουμε ένσημο παίρνει φωτιά - μυρίζει παντού αιγαίο ηρωίνη όταν αποστρέφω το βλέμμα απ’ τον θεό στον υπόνομο εισπνέω τον έρωτα και λινέλαιο καμμένο τρυφερά με σκεπάζεις -

[alexdrim]

φιξ

ο παγωμένος χρόνος κρατάει τα χέρια μας ζεστά διαβάζεις το πρόσωπό μου σαν την ανάποδη πλευρά των φύλλων το πρωί το λένε λίγα πουλιά το βράδυ κάποια τριζόνια ασφάλεια και ζεστασιά είναι το ένα λεπτό της ��λώσσας μέσα σε στόμα γεμάτο γάλα δροσερό, περίεργο - βγαίνοντας κοίταξα το όνομα του δρόμου πρώτη φορά να θυμάμαι πως αυτή ήταν μια στενή μέρα στην πιο στενή γειτονιά 

[alexdrim]

[alexdrim]

Τρομοκρατικές παρενέργειες

Διάβαζα ώρα τις οδηγίες χρήσης για το χάπι και είχα σταθεί στις παρενέργειες πολύ και εμμονικά.

Ίσως γιατί ήξερα πως τα στομαχικά μου υγρά τελευταία ξέρουν μόνο να χωνεύουν αυτοκαταστροφή και καταπίεση.

Αναλώθηκα μέρες κοιτόταντας την πιτζάμα σου και σκεφτόμουν αν χωράω εγώ μέσα της ή εσύ μέσα μου.

Δεν ξέρω ποία πολιτική γραμμή νομίζεις ότι θα μας ενώσει αλλά εγώ βλέπω δύο παράλληλες.

Και πρώτη φορά η ισαπέχουσα απόσταση μας δεν με αϊδίασε.

Πήρα τα χάπια μισά μισά με την φίλη μου.

Είναι ο ψευδάργυρος ή η ψευδαίσθηση ότι η ύπαρξη είναι σημαντική?

Και η ποσότητα χαπιών που κατανάλωσα προσθέτει στον εθισμό, στην αυτοκαταστροφή ή στο κεφάλαιο της φαρμακευτικής, και όχι μόνο?

Είμαι στο μπάνιο και ξερνάω μαζί με τα χάπια σου, λογικές επιβολής, ματσίλες, χειριστικώτητες και άντρες.

Πολλές παρενέργειες όμως μείναν στον οργανισμό μου και μετά το άδειασμα.

Μάλλον είναι ζήτημα νευρώνων.

Το ότι κάθε φορά που αγγίζω το μέσα μου

πιάνω εσένα.

[alexdrim]

Σήμερα πεθαίνω πάνω στην πίστα. i. Δεν ήξερα πως ο χορός μπορεί να γίνει πρελούδιο θανάτου, ούτε πως ο θάνατος μπορεί να σερβιριστεί σε μικρές δόσεις κινήσεων και βημάτων Όχι, δεν έχω παρτενέρ. Όχι, δε θέλω παρτενέρ, αυτή η παράσταση είναι σόλο όπως κι ο θάνατος. Μονάχα η μουσική σαν δήμιος ελέγχει το κορμί μου. Ε-νά, δυο-τρία, τέσσερα πόζα βήματα γρήγορα κλειστά βήμα πίσω δεξιά κάθε μου κίνηση και μια ωδή σε κάθε άτομο που πέρασε από τη ζωή μου, κάθε μου βήμα και ένας επικήδειος για κάθε ανάμνηση που πέρασε στη λήθη. Ο ρυθμός άλλοτε φρενήρης σαν μια καρδιά που πάλετε από φόβο, και άλλοτε αργός σαν μια καρδία που βρίσκει κάπου να ξαποστάσει Όσο χορε��ω στο μυαλό μου γυρνάει "Ο χορός δεν είναι σκέτα βήματα" Όσο πεθαίνω στο μυαλό μου γυρνάει "ο θάνατος δεν είναι λύτρωση"

Σήμερα αποφάσισα να πεθάνω πάνω στην πίστα. ii. Και καθώς η μουσική τελειώνει, νιώθω τη ζωή και τον θάνατο να στροβιλίζονται και να περιστρέφονται. Και καθώς χάνω τον εαυτό μου, νιώθω τη ζωή και τον θάνατο να γίνονται ένα.

Και εγώ μένω μόνος απέναντι στην πίστα, στην τελευταία πράξη, και εγώ μένω μόνος απέναντι στον θάνατο, στην ύστατη πράξη, χωρίς φόβο και δάκρυα, μόνο ηρεμία και ιδρώτας ένας άρρυθμος χορός ένας άζωος θάνατος.

[alexdrim]

Ισορροπία καμία

[alexdrim]

Ρούχα από το Μπαγκλαντές, καφές από την Κένυα, αβοκάντο από το Μεξικό, σιτάρι από την Ουκρανία, διασκέδαση από το διαδίκτυο, κυβερνήσεις από Ευρώπη και Αμερική...

Κάπου είδα και μια αγγελία,

βγήκαν κι οι π��γκόσμιοι πόλεμοι στη λιανική.

[alexdrim]

Είναι άδικο να

Τα ρέστα μας παρακαλω

Είναι άδικο να πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα

Είναι άδικο να χάνονται ζωές σε πολεμους

Ειναι άδικο άνθρωποι να μην έχουν ενα ταβανι οταν κοιμουνται

Ειναι άδικο καποιοι απλως να γεννιουνται "άτυχοι"

Ειναι αδικο την ωρα που ξημερωνε και με κρατουσες αγκαλια σε ενα κρεβατι

να σε ερωτεύτηκα μονο εγω.

Ο θεός μας χρωστάει

[alexdrim]

ξύπνησα μα δεν σε ξύπνησα, μίλησα μα δεν σου μίλησα, έτρεξα και τώρα πέταξα, πέταξα και έτσι έπεσα: έπεσα με το πρόσωπο και το πρόσωπο λερώθηκε λερώνεται όπως λέμε: επίθεση στην άνεση σπάει μύτη στον καθρέφτη πρόσωπο λερώνει είδωλο σπάει, έπιπλο παραμένει

~ περ οπερ λεκ ¦ ναι έπιπλο παραμένει ¦ 2018

[alexdrim]

Το Βραχιόλι

Κοιτάζομαι στον καθρεύτη.Οι κινήσεις μου μηχανικές για το πως να γίνω όμορφη.Αυτός ο μηχανισμός βλέπεις ήταν η τελευταία μου σανίδα σωτηρίας μαζί σου.Αφού επέλεξα με προσοχή σε ποια ρούχα θα ντυθώ ,κοίταξα μέσα από τον καθρεύτη την τελευταία λεπτομέρεια που θα με έντυνε σήμερα. Ήταν το μοναδικό μου βραχιόλι.Οικογενειακό κειμήλιο. Έρχομαι να σε βρώ. Κάθε φορά ο  χρόνος εκείνη την ώρα αρχίζει να μετράει αντίστροφα. Εγώ οπως βλέπεις γιόρταζα την πρώτη μέρα του χρόνου τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Ετσι θεωρούσα οτι έπαιζα με χωροχρόνους και σχετικότητες.Μαζί σου βέβαια ολα σχετικά ηταν. Αμφιβάλλω μου έλεγες και εγώ ένιωθα πιο σίγουρη. Σε βρήκα.Σε έσφηξα στην αγκαλιά μου.Με χαΐδεψες και με φίλησες οπως κάθε φορά.Τα κύτταρα μου ενεργοποιήθηκαν. Σε εκείνο το χρονικό κάθε φορά μεταπηδούσα απο την διάσταση της ανυπομονησίας στην διάσταση του παρόντος.Σε αυτη τη μικρή γιορτή του σμιξίματος οπου ήμασταν μόνο εσύ και εγώ , ένιωθα οτι κάτι είχα καταφέρει. Η επιστροφή όμως του καθενός στον ρόλο του ηταν γρήγορη.Οπως βλέπεις το παρόν  ενέχει τον κίνδυνο του μέλλοντος.Μου έκανες κομπλιμέντο για το βραχιόλι μου. Εγω ζεστάθηκα.Ήξερα οτι θα σου άρεσε.Ακόμα και το χαμόγελο μου εκείνη την ώρα έκρυβε μια σιώπη . Ποτέ δεν αξιώθηκα να σου δείξω την ρητορικές μου ικανότητες. Φροντίζες εσύ να με αφήνεις άφωνη.Ανίκανη να υπερπασιστώ τον εαυτό μου ακόμα και όταν με στόλιζες με τα πιο ωραία λόγια. Αυτό γιατί η δικία σου  νηφαλιότητα  βαλσάμωνε την δικιά μου τρυφερότητα. Κιομως την φύλαγα μόνο για εσένα .Αν με άφηνες θα την κορνίζωνα έτσι ταριχευμένη πάνω απο το κρεβάτι σου ώστε να καμαρώνεις στα άλλα θηλυκά οτι δεν είσαι μονοδιάστατος.Ότι αμα γουστάρεις μπορείς να προκαλέσεις και αθωοότητα. Ή τουλαχιστον εγώ έτσι είχα επιλέξει να σε βλ��πω. Μετά την βόλτα μας μου χάρισες το σώμα  σου  , την ανάσα σου  και τα μάτια σου.Εγω το δικό μου στο ειχα δικαιοδοτήσει πολύ πριν σε γνωρίσω.Ξαπλώσαμε.Ξημερώματα ένιωθα την αγκαλιά σου σαν κατι βαρύ. Σαν να με με κρατάνε αιχμάλωτη . Τα κύτταρα μου απενεργοποιήθηκαν. Τωρα εγω ήμουν αυτη που πάγωνε.Έπεσα σε λήθαργο σκέψεων.Σκεφτόμουν όλα αυτ�� που σκέφτεται μια γυναίκα που δεν μπορεί να έχει αυτόν που θέλει. Μέθυσα.Όπως και να ξάπλωνα εσύ γύρευες την αγκαλιά μου.Τι ένστικτο αυτός ο άνθρωπος . Ακόμα και άθελα του με δηλητηρίαζε.Ξεμέθυσα απότομα καθώς εσύ μισοξύπνησες για να μετακινήσεις το χέρι μου οπου στολιζόταν απο  το βραχιόλι μου. Σε πονούσε.Μεχρι και την τελευταία στιγμή θα έκανα τα πάντα για να μην πονάς. Έβγαλα το βραχιόλι αμέσως και αυτό χάθηκε στα σεντόνια σου.Μακάρι να γινόμουν και εγώ μια μικροσκοπική χάντρα του και να χανόμουν μαζί του.Το πρωί δεν σου είπα τίποτα.Ήμουν μια ψεύτρα.Επιβεβαίωσα τις όμορφες σκέψεις σου για το πως περάσαμε την βραδιά.Πάλι δεν μίλησα.

Το βραχιόλι , όλο δικό σου.Άραγε θα το προσέχεις ή θα το εχεις παρατημένο σε κανένα συρτάρι σου.Πέρασα πολλα βράδια που το σκεφτόμουν. Υπήρξαν φορές που ένιωθα τυχερή που θα έχεις κάτι δικό μου εσαεΐ. Ή τουλάχιστον μέχρι να το ξεφορτωθείς.Δεν γνωρίζω άμα σε ένοιαξε ποτέ τι απέγινα αλλά κάποτε ο Δημήτρης Λιαντίνης είχε πει οτι "έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις". Ε τότε μάλλον θα ήμουν πολύ ερωτευμένη.

[alexdrim]

Αφαίρησε και χαζεύεις διαρκώς και καμιά από αυτές τις φορές παίζεις, αμήχανα πάντα, με τα δάχτυλα σου. Μάλλον μετράς τις χαμένες ευκαιρίες σου στο να με πηδήξεις.

Με πονάει το γόνατο μου κάθε φορά που σκέφτομαι το δικό σου. Και έχω πέσει για πολλούς στα γόνατα αλλά ποτέ δεν με ενόχλησε κάτι.

Σκέφτομαι να σε ρωτήσω αν το σώμα σου έχει χαλάσει. Αν θα πάρει λίγη ζωή μπαίνοντας στο δικό μου.

Σκέφτεσαι ποτέ την ποίηση? Την μουσική που παίζεις? Έχεις κάνει ποτέ τον παραλληλισμό των πλημμυριών της χώρας μετά υγρά μου?

Θέλω να ξέρω αν έχεις τελειώσει ποτέ ενώ σκεφτόσουν την ξαδέρφη σου. Το ποσό βαθιά σε πλήγωσε η πρώην σου και αν εθίστηκε ποτέ στο τσιγάρο.

Είσαι άοσμος τελευταία και δεν μου κάνεις αλλά με καις γιατί είναι οι συνθήκες τέτοιες.

Αλήθεια θέλω πολύ να σε ρωτήσω αν φαντάζεσαι ίσως πως μοιάζουν οι εσοχές του μουνιού μου και τι ήχους βγαζω όταν θα με γαμάς.

Σε βαριέμαι πολύ όπως και αρκετούς γύρω μου. Είχα ονειρευτεί ότι σε έκοβα κομμάτια και σε αλάτιζα, έτσι για να μην μαυρίσει το κρέας σου. Τότε είχες μια γεύση αλλιώτικη.

Αναρωτιέμαι αν θα γευτώ ποτέ αυτή σου την γεύση ή έστω την πούτσα σου. Αν θα με συγκλονίσουν ποτέ συμπεριφορές χωρίς να είναι απάνθρωπες.

Αναρωτιέμαι αν θα συμπαθήσω ποτέ ανθρώπους χωρίς να βάλω ταξικό πρόσημο. Αν μπορώ να κάνω παρέα με ηλίθιους και το ποσό ακόμα αντέχω χωρίς την μαμά μου.

Ίσως να αρχίσω να πιστεύω σε ιεραρχίες μπας και καταφέρω να αγαπηθώ. Αφού ο πρώτος μου έρωτας ήταν ή ο μπαμπάς μου ή δάσκαλος μου ή ο Χριστός.

[alexdrim]

Δεν θα προσθέσω ούτε θα αφαιρέσω κάτι

Μαύρο θα ντυθώ και θα πνιγω στη θάλασσα

Δεν αντέχω άλλο στο κενό

Άσε να παίζω τον εαυτό μου

Μόνο άσε μου μια γωνία να σε αγαπω

Άσε μου μια γωνία να υπάρχω

Και όταν δεν θα έχω άλλη ζωή

Θα βρίσκω πάντα και άλλη

Αν μου ζητήσεις να σου χαρίσω

_κανένας_

7- 38

[alexdrim]

Tάμα.

Παιχνίδια πρωκτικα σου ταζω

Βαθιά μέχρι μεσα τερμα

Ντου κανστ μιχ λιμπεν βενν ντου βιλστ

Σου τραγουδώ πάνω στο ντελιριο σου

Δεν καταλαβαινεις

Τσαντιζεσαι.