#çöl rüya

[drama-kutusu]

Çölün Hafızası

Yüzyıllardır kimsenin ayak basmadığı bir çölün ortasında, bir masa kurulmuştu. Kumların üzerinde parıldayan porselen fincanlar, zarifçe dizilmiş çiçekler ve unutulmuş bir zamanın kahvaltı sofrası, sessizliği yararak sahipsizliğini haykırıyordu. Uzakta, göğe doğru yükselen sütunlar harabe halinde, yıkıntılar arasında saklanmış binlerce kitapla çevriliydi. Kitapların bazıları yerçekimine meydan okurcasına havada süzülüyor, sayfaları sessizce açılıp kapanıyordu. Hiçbir insan elinin değmediği bu sahnede, bilgelik ve zamanın izleri her yere işlenmişti.

Masanın hemen arkasında, gözleri her şeyi görmüşçesine sakin, yaşlı bir kadın duruyordu. O, çölün hafızasıydı. Kafasında dolanmış renkli kumaşlar, boynuna asılı mücevherler ve kollarındaki bilezikler zamanın dışına ait gibiydi. O her şeyi görmüş, her şeyi bilmişti ama sessizdi. Yüzyılların bilgeliği yüz hatlarında birikmiş, dudaklarına hafif bir gülümseme kondurmuştu. Yüzü, kumların altında kaybolan medeniyetlerin sırlarını bilen bir bilgenin yüzüydü.

Kadın, masaya baktı. Yüzyıllar önce burada bir ziyafet verilmişti belki. Fakat o ziyafet sona ereli çok olmuştu. Bir anda esen rüzgar, masanın üzerindeki çiçeklerin yapraklarını savurdu ve sayfalar şiddetle çırpınmaya başladı. Gökyüzü kızıllığa bürünürken, kadın hafifçe elini kaldırdı. Onun hareketiyle zamanın çizgileri birbirine karıştı, kumların altındaki geçmiş canlanmaya başladı.

Bir fısıltı duyuldu: “Her şey geri döner.” Kitaplar, bir zamanlar kaybolan hikayeleri fısıldamaya başladı. Rüya ile gerçeğin arasında sıkışmış bu yer, geçmişi ve geleceği aynı anda yaşayan bir mekandı. Kadın, çölün sessiz hafızasında bir kez daha kayboldu, gözleri ufka dikilmişti. Güneş batarken, çöl bir kez daha zamanın dışına sürüklendi.

Zaman, burada yalnızca bir rüyaydı.

[yueliangx]

7th Time Loop - 2. Bölüm

wattpad / manga tr / instagram

Cilt 1 Bölüm 1 Kısım 2

İlk döngüde, nişanı bozulan ve itibarı yerle bir olan Rishe, üstündeki giysilerden başka hiçbir şeyi olmadan aylak aylak dolaşıyordu. Şans eseri, mücevherlerini satın almak isteyen bir tüccar kafilesiyle karşılaştı. Onları iyi huylu bir grup olarak bulunca, komşu ülkeye onlarla gitti.

Tüccar kafilesinden iş öğrendi, nasıl stok tedarik edileceğini ve hesap defterlerin nasıl dengeleneceğini öğrendi. Eninde sonunda, dünyayı gezmek için kendi başına yolculuğa çıktı. Soylu bir ailenin kızı olarak yetiştirilmesi, Rishe'nin on beş yaşında bile keskin bir güzellik anlayışına sahip olduğu anlamına geliyordu.

Gözüne çarpan şeyleri topladı ve onları, mallarından zevk alan herkese sattı. Farkına varmadan, tam kadro çalıştıran büyük bir satıcı haline geldi. Hatta bir çöl ulusunun kralı ve kuzeydeki donmuş bir ülkenin prensiyle bile iş yapmıştı. Kraliçe olmaya hazırlanmaktan başka bir şey yapmadan geçirdiği şımarık eski hayatından doğan bir hayale kavuşmak için pek çok uzak yere seyahat etti.

Aradan beş yıl geçti ve tam da ziyaret edeceği tek bir ülke kalmışken, Rishe kıtayı kasıp kavuran savaşın kurbanı oldu.

Bildiği bir sonraki şey, yeniden on beş yaşındaydı ve o partiye geri dönmüştü, prens resmi bildirisini yapmaya hazırlanıyordu.

"Rishe Irmgard Weitzner! Sen aşağılık bir kadınsın! Veliaht prense layık olmayan, tamamen kötü kalpli bir yaratıksın! Şu andan itibaren nişanımız bozuldu!"

Doğal olarak, ilk başta neler olup bittiğini anlamadı. Etrafına bakındı. Her şey aynıydı. Aynı yerde, aynı elbiseyi giymiş ve kafileye sattığı aynı mücevherleri takmış olarak ayakta duruyordu.

Bu bir rüya mıydı? Yoksa o zamana kadar olan her şey bir rüya mıydı? Şaşkınlık içinde tek yapabildiği boş boş bakmaktı. Rishe balo salonundan aceleyle çıktı, yaklaşan sürgün tehdidi onun üzerinde asılıydı ve prensin durması için yaptığı yakarışlar kulaklarında çınlıyordu.

Bu mükemmel! Şimdi doğru yapabilirim! Odamdan değerli her şeyi alacağım.

Rishe bir tüccar olarak hayatından keyif almıştı ama bu gece için hep bir pişmanlık duymuştu. Keşke evden biraz para getirseydi, çok daha önce işini kuracak sermayeye sahip olurdu!

Bu pişmanlıktan bahsetmek, çölün kralı da dahil olmak üzere müşterilerinde her zaman güvensizlik uyandırırdı. "Ne? Tekrar yapmak istediğin şey bu mu?!"

İkinci hayatının gecesinde eve geri döndüğünde, Rishe mücevher kutusunu ve rahmetli büyükannesinin ona bıraktığı birçok kitaptan taşıyabildiği kadarını aldı ve sonra da kafileyle karşılaşmak için ormana doğru hızla ilerledi. Ama evinde durmak zaman aldı ve onları tamamen kaçırdı.

O anda, Rishe keskin bir farkındalık yaşadı. Farklı seçimler farklı hatalar anlamına geliyordu. Bir kapıyı açmak diğerini kapatırdı.

Böylece ticaret hayatına giden kolay yol ona kapanmış oldu.

Elbette, işini sıfırdan kurmayı deneyebilirdi, ancak kişisel bağlantılar, tüccar olmak için neredeyse iş zekası kadar gerekliydi. Tek bir tanıdık bile olmadan bu gerçekçi değildi.

Kabullenmiş bir halde eşyalarını türlerine göre ayıklarken, büyükannesinin kitapları arasında yabancı şifalı bitkiler ansiklopedisine rastladı. Bunu bir işaret olarak kabul eden Rishe, mücevherlerini başka bir yerde sattı ve elde ettiği parayı denizi geçip tıp eğitimini sürdürmek için kullandı.

Neyse ki Rishe önceki yaşamından kalan tüm bilgilerini korumuştu. Bazı pahalı bitkilerin diğer bölgelerde ucuza elde edilebildiğini hatırladı. Komşu bir ülkede bir hastalığın yayıldığı haberi duyulduğunda, o da bunu anımsadı. Bu önbilgi, engin yolculukları ve birçok farklı bakış açısına sahip birçok farklı öğretmene maruz kalması gibi paha biçilmez olduğunu kanıtladı.

Hal böyle olunca Rishe, eczacı olarak başarılı bir hayat sürdü. Güçsüz bir prensi kurtardı, ticari bilgisiyle birkaç nadir ilacı sentezledi ve böylece günlerini ihtiyacı olanlara yardım etmenin basit neşesiyle geçirdi.

Ne yazık ki, dünyadaki tüm neşe bir salgına karşı koyamazdı. Böylece ikinci hayatı sona erdi.

Kendini bir kez daha bozulan nişanının karar anında buldu, perde üçüncü döngüde yükseliyordu. Sonraki dört hayatı da hemen hemen aynı şekilde ilerledi. Yetenekli bir leydinin hizmetçisi olarak, genç bir soylu kadının şans eseri evlenmesine yardımcı oldu. Bir keresinde erkek kılığına girip şövalye bile oldu. Her hayat yaşamaya değerdi ve o hepsinden zevk alıyordu. Yaşamaktan zevk alıyordu, nokta.

Sadece tek bir sorun vardı.

Her ne yaparsam yapayım, 20 yaşında öleceğim.

Hayatından zevk alıyordu ama bunu uzun süre yapmasına izin verilmiyordu. Bu zaman sınırı her zaman onun üzerinde asılı dururken, her döngüyü sürekli bir hareket halinde geçirdi.

Bir süreliğine rahatlamayı çok isterdim. Biraz boş zaman istemek çok mu fazla? Belli ki ben de ölmek istemiyorum! Bu sefer, ilk beş yılda kazanabildiğim kadar çok para kazanacağım. Sonra, yirmi yaşıma geldiğimde, dünyevi kaygılardan uzak bir hayat yaşayacağım. Hayatta kalmak için ne gerekiyorsa yapacağım!

Kararını vermiş olan Rishe, yedinci hayatına sarayda sabit bir şekilde koşuşturmayla başladı. Gelecek planlarına bakılmaksızın, zamana karşı bir yarış içindeydi. Skandal haberini getiren ulağı alt etmesi gerekiyordu.

Koşarken saç süslerini çekip çıkardı; onları satmayı planlıyordu ve bir tanesini kaybetme riskini almak istemiyordu. Saçları gevşek dalgalar halinde arkasından dalgalanıyordu.

Aniden aklına bir fikir geldi, daha önceki altı hayatının hiçbirinde aklına gelmemişti.

Saray bahçesinden gitmek daha hızlı olurdu. Balkondan bir ağaca tırmanarak inebilirim.

Rishe bundan önceki yaşamında bir şövalye olarak savaşa gitmişti. Zorlu savaş alanı eğitiminden sonra, ağaçlara tırmanmak hiçbir şeydi.

Sorunsuz bir şekilde yön değiştirdi. Balkona doğru koştu ve orada son hızla bir şeye çarptı.

"Aghh!" Rishe hiç de bir hanımefendiye yakışmayan homurtu çıkararak birkaç adım sendeledi. Neyden sektiğini görmek için başını kaldırdı. "Ah..."

♡♡♡

Normalde bölümleri wattpad üzerinden yayınlıyordum ama şu sıralar wattpad uygulamasına ne telefondan ne de bilgisayardan giremiyorum ve ne kadar doğru bilmiyorum ama internette wattpad uygulaması kapandı diye bir yazı okudum bu yüzden wattpad uygulaması düzelene kadar ya geçici ya da kalıcı bölümleri burada yayınlamaya devam edeceğim, herkese iyi okumalarrr ☆☆☆

[haticekkarahan]

tortuları birikmiş dünyasında, nem kapılan aşkın sahteliğine girip de kimse boşa toza bulanmasın. sevdanın yükünü bir venüs taşısın! karada halı altına süpürülmüş kini, suda yüzen sevgi ne yapsın! tezatlıklar üzerine kurulan yer kürede, çekim gücüne zayıflığını tartıda boy gösterirken, kimler alkışladı bu lapa toprağı? uygarlıklar, zamanlar ve kavramların nidaları buyur etti şimdi radyoda. nasıl karmaşa içinde her biri rüya olan yedi saniye asır. bir ay masum kalıyor, yakmadan içimizi, güleç gülümsüyor. içinde gizli kötülük olan herkese sergiliyor lambasını. indirdim haksız göğe kalkan başımı. badanası kurumamış duvarda mahcup anımsadım. resmedilmiş aşkın haritasında, başkente sokulurken buldum yaralı tırnakları. içimi hoplatan, ummadığım heyecanı yokladı tombalasında. zihnim ve kalbim mahkemesinde ara verdi hakim. vadesi ertelenen aşkın faturası bu dünyadan sorulmadığı gibi güneş yakıyor şimdi tenimi. yıllardan neydi? hangi çağdan kalma bir surettir bu? eski duvarların soğukluğu bedenime nüfus ederken, zıt karşıt ısı yüreğimde. hiç geçit verilmemiş şehirlerin anıları göz pınarlarımda musluğun vanasını açıyor arşa. yaşanmamış hayatların hepsi ben de bir hatırat şimdi. adım atıyor, ilerliyorum. dört odacıklı bir kum yığını karşılıyor göz denen sökük perdelerimi. çöl fareleri kulağıma fısıldadı da neler söyledi hala kulaklarımda bir çınlama! hoş bir karşılanma olmadığı gibi kapıların pervazları tek tek silindi. durdum ben de kaderime razı bir vaziyette miskin bekledim. cenin bedenimle hiçbir şey bilmeyen bir bebeğim şimdi. yaşlardan ne? saatin içinde akrep ve yelkovan ne zaman ayırdı yollarını? farklı istikamet yolunda ikametim nerede? hem gidilmesine hem de kalınmasına izin verilmeyen bu tatsız misafirlikte, veda ettim benliğime. arasından soğuk esen nefes kesildi. belleğimde bir günce şimdi, yorgana leke süren çarşafın kanlar içindeki kin tutan kimliği!

-haticek

[dugun-rehberim]

Rüyada Çöl Görmek Ne Anlama Gelir? Rüya Tabiri

[life-kaan]

2- ÖLMEDEN ÖNCE İZLENMESİ GEREKEN FİLİMLER ( benim listem )

çağrı (the message)

oldboy (kore )

the box(kutu)

kara şövalye (batman)

esaretin bedeli

cesur yürek

papillon-kelebek

gladyatör

eşkıya

muhsin bey

4oda

dövüş kulübü

benjamin button'ın

kadın avcısı

polar

yarının sınırında

top gun

tehlikeli ilşkiler

john malkovich olmak

fareler ve insanlar

john english

güneş imparatorluğu

transformers

şampiyon (mickey rourke )

ölümsüzler

cehennem melekleri

günah şehri

jonah hex

vampirle görüşme

sıkı dostlar

bir zamanlar amerika'da

bir zamanlar çin'de

kana kan

kan sporu

aslan yürek

john wick

ahlat ağacı

körlük (blindness)

big nothing

red notice

yeni dünya ( terra nova)

cobra(stalon)

con aır

ray

rambo

the purge

the godfather

ın tıme

yeşil yol

yüzüklerin efendisi

zor hedef

evrenin askerleri

ikiz kan

cyborg(van damme)

street fıghter

özgürlük savaşçısı

zaman polisi

ikili takım

bed boys

kod adı : jcvd

kara kartal

hepsini vur

çöl kaplanı

çöl aslanı

hepsini öldür

welcome to the jungle

kingdom

kıckboxer

mezarına tüküreceğim

mezara kadar

kartal göz

sihirbazlar çetesi

sihirbaz

prestij

italyan işi

bourn mirası

tetikçi

büyük budapeşte oteli

yalanın icadı

sigara içtiğiniz için teşekkürler

kızıl ejder

bıçaklar çekildi

gün batımından şafağa

beter böcek

brazzers xxx

tosun paşa

kill bill

matrix

face of

kara kitap

asla yabancılarla oynama

amerikan pastasi

desperado

pulp fiction

otel

parazit

terminator

Son samuray

Hesaplaşma

Dünyadaki son adam ( dizi)

piyanist

herşeye çok güzel olucak(cem yılmaz)

gora

ındiana jones

çelik adam(superman)

iyi kötü çirkin

er rayn

köstebek

olağan şüpheliler

leon

geleceğe dönüş

akıl defteri-memento

şarlo diktatör

3 idiot

forrest gump

arabistanlı lawrence

schindler'in listesi

nobody

yaralı yüz

los angeles den kaçış

heat

snatch

xxx

ajan solt

wantet

47 ronin

die hard(zor ölüm)

hamilton's

turist

para avcısı

pan'ın labirenti

cevapsız arama

testere

truman show

akıl defteri

zincir adasi

jurassic park

son samuray

L&M - dizi ( ali atay)

roninn

robin hood( russell crowe)

jaws

hababam sınıfı

the game(oyun)

v for vendetta

ateşten kalbe akıldan dumana

taşıyıcı

adrenalin

fargo

21 gr

buz hasadı

sıkıysa yakala

Ölümlü dünya( ali atay)

müfreze

mr and mis smith

mad max

Kutsal damacana

hotel rwanda

rocky

10 emir

alkadrazdan kaçış

affedilmeyen

bir avuç dolar için

bir kaç dolar için

armageddon

kusursuz dünya casper

ıwo jima dan mektuplar

atalarımızın bayrakları

Eşkiya

İyi , kötü, çirkin

çingeneler zamani

Robin hood ( russell crowe)

Kadın avcıları ( tom hanks)

bakış açısı

bir rüya için ağıt

dangerous minds(sakıncalı düşünceler )

salak ile avanak

the mask

benhur

kanlı elmas

7ler

nerdesin be birader?

7

ölümsüz

kırılgan

splıt

lucı

maymunlar cehennemi

manolya

kemik koleksiyoncusu

vanilla sky

tetikçinin gecesi

barry seal:kaçakçı

the exudes

arabesk (şener şen/uğur yücel)

Terra nova ( novaya zemelia)yeni dünya

Bilek kesenler ; bir aşk hikayesi

[harflerinlideri]

Merhaba sevgilim,

Sevgili... Sevdiğine söylenebilecek en güzel söz değil mi? Bana göre öyleydi. Seni, en sevdiğim kafede oturmuş ağlarken gördüm canlı bir şekilde ilk kez. Biliyordum o rüyadan itibaren bir şeyler olacağını. Ben nasıl ki Ay gezegeninde beraber yaşadığımızı gördüysem senin de güneş gezegenini birleştirdiğimizi gördüğünü biliyordum. O yüzden bana anlattığında çok tepki veremedim, özür dilerim sevgili Şair’im.

Ben İren Yorulmaz. Sana söyleyemedim gerçek adımı. Hiçbir şeyi doğru söylemediğim gibi. Karşına çıkmaya zor karar vermişken bir de üstüne gerçekleri söyleyemezdim. Bir kezlikti zaten bu yaşanılanlar. Bilmeni istemedim bu kadar özgüvensiz olduğumu. Hep o rüyandaki kadın olarak kalmak istedim. Beceremedim... Canım yanıyor Şair. Bana her okuduğun şiirde bir kez daha parçalanıyor yüreğim.

Ben Cennet Özer. Hep hayallerimdeki insanım. Senin yanındayım. Ruhlarımız aynı o güneş gibi birbirine girmiş halde. Bana ilk sorduğun soru “Okul nasıl gidiyor?” olmuştu. Hatırlıyorsun değil mi sevgilim? Saçma bulduğumda değil heyecanımdan sustum ben o gün. Canım öyle bir yandı ki. Konuştuk akşama kadar, her bir nefeste biraz daha sürüklendim ben. Biliyordum olmayacağını. Özür dilerim sevgilim.

Yanından ayrılıp ötanazi olacağım hastaneye adımladım gözyaşlarım birer ay birer güneş olarak damlarken. Ne zaman öleceğimi bilmeden depresyonu yaşamaktansa bunu yapmayı tercih etmiş ve gerekli izinleri almıştım. Yıllardır bu anı bekliyordum. Nereden bilebilirdim karşıma çıkacağını? Hayatımın aşkı da çıksa karşıma bazen olmayınca olmuyordu bazı şeyler. Şair’im... Canım sevgilim benim. Affet beni ne olursun. Sarıl bana rüyalarında her gece. Satırlar yaz bana doyasıya. Nefes al benim için.

Bu mektup sana ulaştıysa eğer evren son iyiliğini yapmıştır bize. Bir noktada buluşturmuştur bizi tekrardan. Ulaşmadığını düşünmek istemiyorum. Seni belirsizlik içerisinde bırakmak bana yaşamaktan daha çok acı verecek bir şey. Son uykuma dalarken düşlerimde yine sen varsın. Bana şiir okuyor, öpüyorsun beni son kez.

Affet sevgilim. Sana böyle bir rüya gördürdüğüm ve bu mektup dahil her şeyin bir kabustan ibaret olduğu için affet. Düş kırıklıkları sanırsam böyle oluşuyor. Bunu yapmam gerekiyordu. Senin bir şeyleri anlayabilmen, yaşayabilmen için sana bir kabusta yılları yaşatmam gerekiyordu. Şair... Hiç şiir yazmayı bırakma , olur mu?

Şimdi uyanabilirsiniz Şair Bey dedi rüyaların meleği ve uyandırdı Yusuf’u. Bir rüyada belki de sadece birkaç saniyede yılları yaşayan genç adam çok korkmuş ve ağlıyordu. Bir şeyleri öğrenmesi gerektiğinden görmüştü bu rüyayı. Elini kalbine koydu ve “Bana ihtiyacı var.” dedi. İşte böyle başladı çöl gözlü kızla ay saçlı çocuğun hikayesi.

Şehir değiştiren Yusuf bir gün taksiye biner ve şoförün bir kalbe ihtiyacı oduğunu fark eder. Ne yapması gerektiğini artık biliyordur. Derin bir nefes alır ve “Adınızı öğrenebilir miyim?” der. Yeni hikayeler için ya şehre birisi gelir ya da bir başkası şehirden gider. Bu ruh yarası da burada biter.

[ggoodbyefall]

Çöl. Gece. Ay.

Ufukta bir toz var bir kıyamet sanki

Çiçeklerin ürpermesi

İçe akan gözyaşları

Kan damlaları

Ay döner, siz yatakta dönersiniz.

Baharlar gelir, siz ölmüşsünüz dirilmesiz

Bir ışık giriyor karanlık ülkelere

İçtiğiniz kevserdir;,

Çöllerin kevseri

Kendi kendine ayna olan nergisler

Leylakların gün doğuşu ürperişi

Rüzgarlar karları süpürdüğünde

Birdenbire aydınlandı annenin yüzü

Bir bahar günü doğdun

Görünür görünmez ufuklarda

Karlar erir erir kaçar da

Gökler yağmur biçiminde güler ağlar ağlar da

Güneş övünerek yansır yansır da sularda

Gelirsin her baharda

Bir diriliş gibi ölü dünyaya

Bir bahar hali yaratışı

Sonbahar benim ölümüm kırmızı kırmızı yanışım karaağaçlarda

Senin ak doğumunu daha çok ortaya koymak için

Senin baharda doğuşunun anısına

Ve güzün güneşte bir kuruyuş bir dağılma

Benim ölümümden gelen haykırış ve ağlayışlarla

Uzak çin parkları

Leyla’nın doğumunda bir gök yaratığının söylediği şiir:

Gözleri yumulu bir peri miydi

Gözleri yumulu bir peri miydi

Baharın gözleri miydi

Baharın gözleri miydi

Öldüğümü bildi

Öldüğümü bildi

Dirildiğimi bildi

Dirildiğimi bildi

(Rüzgarın dilinden)

NİNNİ

Melekler çöl şehrine dağılsın

Leyla’nın uyku saati geldi

…

Unutma çöl ulu bir şehirdir

…

Çöl bana mahsus bir şehirdir

…

Çölden geçmek Leyla’ya ermek içindir

…

Uyku bir bahara döndü

Tanrı’nın işaret koyduğu yıldız

Ruhunda bir ahenk cami kubbelerinden

Göğsünde bir alamet minarelerden

Kızlar için biçilen ölümsüz giysiler

Yanarak ateşe çevrilerek

Binlerce yıl öncesinden gelen aynı ürperti

Çay, afyon ve tapınak karışımı

Bunlar ancak efsanelerdir

Dağlardan yansıyan efsanelerdir

Bir ay serinliği

Ölü şairler

Çölde uyuyan bir insanın göğsü

Doğuya gidip gidip de güneşe mi yaklaşsam

Ne kadar uyudu kim bilir sonra birden uyandı

Yakmayan bir ateş ıslatmayan bir yağmur

Bir nehrin ateşi ateş nehrine vurur

Hızırsı Rüya

Acı kaderinin ıssızlığı

Tanrıya açılmış elleri

Göğsünüzün ortasında bir bıçak yarası

Dua cennet ülkesine ait

Tanrı nimeti yıldızlar

Ölümün tasviri gibi

Ve yıldırımlar Mecnun’un kalbi gibi

Çatlamış yüreğimiz

Oruç ikindilerinin şehri

Gözyaşı duası

Ve ruh sarsıntılar cehennemini

Aşıp geçmedikçe

Kanadı ıslanmadan

Tanrı’ya yaklaşma hali

Tanrı’ya yakaracak bir halde ve bir durumda

Altın sarayların hayali sütunları

Gecenin ve ölümün birbirine denk yaprakları

Ölmüş ruhun ——— ruhumun ——— kıpırdadığını duydum

(Sönükleşip kaybolurlar)

Kaybolmuş mezarından

Ölümsüz çiçekler

Yaşamak Tanrı uğruna, Tanrı içindir

Kum tepelerinde Ay yarası

Anlatacaktım ölümlerini bir sonbahar eşliğinde

Bir kış güneşliğinde

…Mevsim mi?

Artık ne bahar ne sonbahardır

LEYLA İLE MECNUN, sezaikarakoç

[birasilzade]

Bir yerde bir kuyunun saklı oluşudur çöle güzellik veren

Küçük prens

[aya-meftun]

Son kurbanı ben miyim bu şehla bilmecenin / aslı bir yasemindir içimdeki gecenin / böylesine taşır mı karanlığı bir adam / böylesine kahrını damıtır mı bu şehir / bir çöl kalır her deprem sonrası ellerimde /bir yüzün kalır / hüzün ki, bir yanında yükselir sıradağlar / bir yanında şairler yalnızlığı anlatır

Bir yanı neden eksik deniz fenerlerinin / sen de mi limanları temizleyen bir adam / ve aydınlık bir rıhtım arıyorsun yeniden / sanki biri bakıyor içimde bir gemiden / zamana boyun büken yaralı bir sur gibi

Sen de mi bir şehzade bekliyorsun öteden

Bir tufan ortasında çaresiz, mahsur gibi

Gel, rüya toplayalım bu esrarlı geceden

Yıllar gam bozkırında tükendi bencileyin / inadına köpürdü dudaklarımda zehir / ne hazinedir ki, hala anlamadı gönlümün / devasa bir sığınak olduğunu bu şehir / götür ta öteye ağlayan mektupları / götür ağzı köpüren atları bu şehirden

Sana dimdik yürümek yakışıyor ey kadın

Bana bir padişahı ağırlamak yeniden / eteğinden kan sızan gelinliği al götür / götür bu yağmalanmış haritayı evimden / çocukları öldüren hainliği al götür

— Nurullah genç —

Şu zarifliğe bakar mısınız 🌿

Nurullah Genç şiirine mi sevineyim yoksa şu mütüşmel dolunay manzarasına mı? Ama hiç kuşkusuz en bi' çok sevindiğim şey, böylesine mesafeye rağmen hem de hiç kelimeye hacet duymadan kurulan gönül bağı... Geçtiğiniz yollarda papatyalar açıyor zarif'hanım 🤗🌼

[maidurak]

Rüyalar alemindeki bilgi türleri üzerine

Rüyaların gerçekliği mevcut gerçekliğimizi ne kadar etkilemektedir? Bilinçaltımız öyle büyük bir evrendir ki içeride kaybolmamak çok zordur. Bir insan varlığının hayatı boyunca yaşadığı tüm deneyimler bilinçaltına kaydedilir. Burası öyle büyük bir hafıza bankasıdır ki içerisindeki bilgiler bizlerin hayat dediğimiz genel algımızı oluştururlar. İşte rüyalarımıza ilham veren bilginin kaynağı burasıdır.

Her birey mutlaka her gün en az bir rüya görür. Bu rüyalar genelde bilinçaltından gelmekle birlikte aynı zamanda da bireyin aile üyelerinin veya sezgisel bağı olan diğer tanıdıklarından veya tanımadıklarından da gelir. Yani her insan bir evren ve her evren birbiri ile sezgi kanalında bağlıdır.

Birbirimizi ne kadar etkilediğimizi tahmin edemezsiniz. "Bir rüya gördüm etkisinden çıkamadım." diyen bir bireyin gördüğü rüyasının içerdiği bilginin tamamı kendi bilinçaltına ait bir bilgi içermek zorunda değildir. Başka bilinçlerinde bilgisi bu bireyin rüyalarında açığa çıkabilir. Bu öyle geniş bir spektrumdur ki sadece yaşayan bireyleri kapsamaz. Sezgi dediğimiz kanal zamansızdır. Bu zamansızlık geçmişi veya olası bir geleceği kapsamakla birlikte bedeni olmayan bir enerji türünü bile içine alabilir. Bu açıdan baktığımızda rüya deyip geçemeyeceğimiz ciddilikte bir yapı ile karşılaşıyoruz.

Daha önce blogladığım bir yazımda insanın ruhsal anlamdaki yönüne açılan psişik yetilerden bahsetmiştim. Bu yetiler kendilerini rüya dediğimiz mekanizmada ortaya çıkarabiliyor. Elbette böyle deyince her rüyaya psişik bir gözle bakmak gerek gibi algılanmasınıda istemiyorum. Çünkü bu her rüya için geçerli bir şey değil.

Rüyalar çeşitlidir. Travmatik olanları vardır, sezgisel olanları vardır, takıntı kaynaklı olanı vardır veya vücudun kendisini iyi hissetirmek için olanları vardır.

Travmatik olanlar genelde yaşamımızda başımıza gelen kötü diye tabir ettiğimiz olayların etkilerinin eseridir. Sezgisel olanları yukarıda bahsettiğim psişik ve morfik bağlantı aracılığıyla elde edilen bilgiyi içeren rüyalardır. Takıntı kaynaklı olanlar adından da anlaşılacağı gibi obsesif ruh hallerimizin rüyalarımızı etkilemesi durumudur. Son olarakta bazı rüyalar vardır ki amacı kişiyi uyandığında motive etmek olan bir çeşit geri bildirimdir. Yani kendimizden.

Elbette böylesine gizemli bir konuyu bu başlıklar altında katagorize etme çabam mutlak değildir. Bu bilgiler kendi hayat deneyimlerimden elde ettiğim subjektif çıkarımların sonucudur.

Ben burada daha çok sezgisel olanların gizemine değinmek istiyorum. Çünkü bu tür rüyalar sadece rüya olarak değil günlük ruh hallerimizin bile içerisinde keşfedebileceğimiz türden bir etkiye sahiptir. Sezgi kanalı çok boyutlu ve çeşitli olabiliyor.

Psişik yetiler sırasında açığa çıkan görüntü, ön biliş gibi durumlardan da bilineceği gibi gelen sezgisel bilgi bilinçaltındaki bilgi evreninden beslenir. Bir insana dış etkiden giriş yapan bilgi onun bilinçaltı süzgecinden geçmek zorundadır. Çünkü diğer türlüsü olan ham bilgi halini yaşayan bir insan algılayamaz. Böyle bir bilgi girişi genelde sembolik diyeceğimiz çağrışımlar üzerinden gelir.

Sembollerin bir bilgiyi çok çeşitli şekilde anlatma becerisi vardır. Bir insana karmadan bahsetmek istenirse ona karmayı çağrıştıran bir sembol ile bilgi aktarmak hem daha konforlu hemde daha kolaydır. Örneğin durugörü vizyonunda mısır mitolojisinden Maat figürünü gören bir birey bunun küçük bir araştırma ile karmayı anlatan bir sembol olduğunu öğrenecektir.

Rüyalar ise daha çok bilgiyi içeren kısa metrajlı filmler gibidir. Bir durugörürün rüyada aldığı bilgi çok daha fazla olabiliyor. Bu semboller ile çekilmiş bir film gibidir ve detayları üzerinde tek tek düşünmek ve araştırma yapmak gerekir. Örneğin rüyada görülen çöl kıtlığa işaret edebiliyor. Çöl üzerinde birbiriyle etkileşim kuran insanlar bu türden bir kıtlık döneminde kurulacak olan iletişimlerinizin detayı hakkında fikir verebilir. Biriyle yemeğininizi paylaştığınızı görmeniz bu stresli dönemde bile yardım etmeye hazır bir halde olacağınızı size anlatıyor olabilir.

Rüyada görülen genel tema ve o tema üzerinde yaşanan olaylar birbirini etkiler. Çöl temasına kıtlık diye bir yorum yaparsanız üzerinde olup biten olaylarında bu kıtlık ile bağlantılı sonuçları doğuracağını bilerek yorum yapmak daha sağlıklı olacaktır. Diğer türlü bağlantısız yorumlar genelde ana temadan uzaklaştırıp ucu açık muğlak yorumlara neden olur. Bu da kafa karışıklığı ile birlikte gelen bilgiyi uzun vadede kendi avantajımıza kullanamamak anlamlarına gelir.

Bilinçaltı çölü bilmeseydi ve bilgi yine aynı kıtlık içeriğini anlatmak isteseydi o halde ne gösterirdi?

Akla bir sürü tema geliyor. Ama seçilen temanın illaki sadece kıtlığı anlatmak zorunda olmadığını da unutmamak gerek. Bilinçaltı susuzluktan parça parça olmuş bir toprak betimi gösteredebilirdi. Ama seçilen çöl temasıysa işin içine renk faktörüde giriyor. Sıcaklık faktörüde giriyor.

Sarı bir çöl hastalığı da anlatabilir. Çünkü sarı renk genelde hastalık ile ilgili bir semboldür. Bir hastalığı anlatmak için illaki başka sembollerde bulunabilir. Ama genel bilinen bir bilgiyi çoğunluğun bildiği gibi bir şekilde anlatmak varken ayrıca bir sembolle zahmete girilmez. İşte bu yüzden bilinçaltıların birbirleri ile olan bağından bahsediyorum.

Bilgi durugörüre rüya yoluyla akarken bunu tek bir durugörüre yönelik yapmaz. Bilgi dünyanın morfik bilinçaltına girer ve algılayabilecek berraklıkta olanlar bilgiyi bu ortak bilinçaltından çeker. Uygun frekansı bulan psişik her bilgiye kendini açacak şekilde uyumlayabilir. Bu bireyin vicdan ve ahlakı ile doğru orantılı bir konudur.

Evren adaletlidir. Kaldırabilecek gücü olana yük verilir diye bir söz vardır. Bu evrenin adaletini anlatan bir sözdür. Bir insan kaldırabileceği ölçüde bilgiyi alabilir. Fazlası ona konforsuz gelir ve bu konforsuzluk çeşitli takıntıların başlamasına neden olur. Takıntılarsa bireyi sezgisel yetisinden uzaklaştırıp hayallerin içinde kaybolan türden bir hale çevirebilir. Çünkü bu psişik sezgi alanı ince bir ipe benzer. Ya cambaz olmayı öğreneceksiniz yada düşeceksiniz. Olgunlaşmamış bir insana gelen kaldıramayacağı dozda bilgi onun psikoza düşmesine neden olabilir. Bu da adaletsiz bir durum olur ve evren genelde böyle çalışmaz.

Bir bilinçaltı ve rüya konusundan evrenin çalışma mekaniklerine geldim. Her konu gibi bu konuda üzerinde derin düşünce fırtınaları yapılacak türden bir konudur.

[guillotineguardd]

Yutkunmakta zorlandığım, gücümün kalanını test ettiğim bir gecenin ortasında üşüyen ayaklarım ile kala kaldım yine. Bedenim yeryüzü. Gövdem çöl gibi. Kurak, sıcak ve kaktüsler ile dolu. Dizlerim, ayaklarım kutup gibi soğuk, sert ve ruhsuz. Midem kelebekler vadisi ama biri girip tek tek öldürdü kelebeklerimi ve kokan cesetler yakıyor midemi. Acıyor canım. Aptalca kalbimi sahtekâr birine emanet etmek demekmiş aşk. Devamlı nefes almaya benziyor bu acın. Ölümle son bulacak sanırım. Gözümün önünden gitmesi için uyumam, unutmam için buna uymam gerekiyor. Biliyoruz ki her uykunun içinde bir rüya ve sonunda da bir uyanışın olduğunu ayrıca her uyumun bir uyumsuzluğu oldugunu. Bilinmeze giden ayaklarım yok artık. Çarem de ancak bir belirsizlik olacaktı ki erişebilmek için umut ile dolayim. Biliyorum her şey bildiğim gibi. Yalnızlığı ararken acı dolu. Yalnızlıktan kurtulmak için hüzün dolu sonbahar yaprağı olacağım. Sebebsiz yere üzülürken bundan tat alacağım. Ben yapacağım ne yapacaksam. Onlara izin veren kişi olduğum gibi ve arzularım ardından devamlı koşup gücümü bunlara feda edene dek. Başarmak dahi şans istiyordu da, kalıplar müsade etmez bilirsiniz :)

[aygultopal35]

Ben Ezeli Bir Mağlubum…

Mektuplarını üzülerek okudum. Sen ki son liman, son ümit, son dost, ilk ve son sevgilisin. Sen ki yıldızım, sen ki annem, sen ki çocuğumsun… Acılarımla hırçınlaştığına üzüldüm. Istıraplarım çok mu çirkin, çok mu çocukça? Onları senden mi gizleyeceğim?

Sahneye maskeyle çıkmak! Ben aktör değilim. Sesinin tonunda minnacık bir soğuyuş hissettiğim an yokum. Acılarımın kaynağı sensin, evet ama hayatımın kaynağı da sensin, senin için ve seninle yaşıyorum. Sen uçuruma yuvarlanırken tutunulan dal, sen vaha, sen bütün hayal kırıklıklarımın dudaklarında ümitleştiği kadın…

Sen bütün kitaplardan daha derinsin, sana yazdığım mektuplardan utanıyorum, kendi kendini oku… BİLİYORUM Kİ BENİMSİN. Ve gece bir deniz kızı gibiydi. Şarkılarla başladı yıldız yıldız; köpük köpük. Kah bir çöl rüzgarı gibi yakıcı, kah bir çöl gecesi kadar serin. Hangi beste sözün musikisiyle, sözün füsunuyla boy ölçüşebilir. Kelime kanattır, kelime buse. Ve gece bir deniz kızı gibi başladı. Harikulade gözleri vardı gecenin.

Ve saçları bir kucak alevdiler ve dudaklarında bütün yaraları kapayan, bütün zilletlerin hatırasını silen bir iksir… Salzburg tuzlalarına atılan kuru dallar, bir zaman sonra bir kristal hevengi olarak çıkartılırmış; artık dal kaybolurmuş, gözleri kamaşırmış insanın. Kainatta farkına vardığımız her yeni güzellik, bizi hayrete düşüren bir keşif olup çıkar. Aa, deriz, tıpkı onun sesi, tıpkı onun bakışı, tıpkı onun kahkahası. Kristalizasyon yüzünden günün birinde kendi yarattığımız bir hayale aşık olduğumuzu, hayretler içinde görürüz. Tecrübe güvensizlik yaratır.

Gittikçe kristalizasyon kabiliyetimiz azalır. Aşkın hazları, ilham ettiği korkular ölçüsünde büyüktür… Yalnız seninim. Ve yalnız beni düşündüğün müddetçe aşkımızın ömrü ebedidir. Büyüyü ancak ihanetin bozar. Manevi ihanetin. Bir an için gözbebeklerinde raksedecek herhangi bir yabancı hayal, o zaman bu rüya bir kabusa döner ve bir uçurumun kıyısında uyanırsın… MEKTUPLARIN BÜYÜLÜ BİR AYNA Karanlıklardayım. Ve cinnetin sesi yüzümü kamçılıyor; bir baykuş kahkahası, bir kobra ıslığı…

Karanlıklardayım. Zindanımı aydınlatan tek ışık cıvıltılarınızdı. Yıldızım benim. Ve uzaklardasınız… Çöldeki kumlar gibi susuzum, canım benim, çatlayan topraklar gibi susuzum. Ve mektupların nisan yağmuru. Hind’in turnaları gökkubbeden dökülen damlaları toprağa düşmeden içerlermiş. Kelimeler alnımı, ruhumu serinleten birer buse. Onları senin ellerin yazmış, güzel ellerin. Bir afyonkeş gibi akşamı bekliyorum. Postacı geç uğruyor… Bu acılar saadetin gölgesi, bu acılar vuslatın dikenli yolu. Bu acılar araf… Arzın bütün mevsimleri vardı mektuplarında, göğün bütün ışıkları vardı.

Şimdi yıldız yıldızdı kelimeler, şimdi şimşek şimşek. Arada gök kararıyordu. Sonra vuslat gibi güzel bir fecir. Mektupların fırtınayla doluydu, meltemle doluydu, lema ile doluydu, yani Lamia’mla doluydu. Kuşlar tarlada mı şakıyorlardı, içimde mi? … Merhaba canım benim. Sen aşkın bütün hazinelerini büyük bir titizlikle fatihine saklayan gerçek kadın. Yalnız kelimelerin değil, rüyaların bile bakir… Rüyalarını ver bana, kendini değil. Olmak istediğin gibi görün, olduğun gibi değil…Cemil Meriç

[masumcetin]

Hatırlamıyorum, hiç unutmadım çünkü

—————————————————————— Karin Karakaşlı ———————

Yaşandığı ânın yakıcılığından arınmış, hani lavken kül olmuş bir hayat parçacığıdır anı ——————————————————————

Derler ki, uykuya dalmadan önce son düşündüğünle, sabah gözünü açtığında ilk hatırladığın meramındır. Esasın… Uykuya çok zor teslim olurum ama o an geldiğinde mutlaka bir hayale sığınıyorumdur. Sadece kendim için uydurduğum bir hikâyeye. Olmayı istediğim yerde, olmayı istediğim halde, olmayı istediğim kişilerle. Kendi seçtiğim hayat ihtimalinde. Sabah uyandığımdaysa parmakların arasından su gibi kayan bir rüyanın peşindeyimdir genelde. Rüya dediysem, hayatta korktuğum ne varsa, bilinçaltımın sinsi bir oyunu olarak karşımda bulduğum şeyin adıdır genelde. Yaşamaktan korktuğun şeyleri rüya niyetine gördüğünde, nihayetinde bütün korkularını korkmuş oluyorsun. Deli cesaretinin kısa tarifi böyle bir şey. Son düşündüğüm bir hayal, ilk hatırladığım bir rüya… Anı ve rüyanın o tuhaf dansı eşliğinde akıyor hayatım. Bazen bir rüyayı zihnine kaydetmek için gerçek bir anınmış gibi çaba harcaman gerekir. Bazen de hayatının anılarını silik rüyalar gibi hatırlarsın. Eksiklik duygusuyla. Neresinden büksen çembere oturmayan bir çıkıntılıkla. Sonunda şöyle düşünürüm hep. Anılar da benim rüyalar da. Rüya gibi anılar, anı gibi rüyalar da.

Hafızanın girdaplı diyarında

Unutmanın ve hatırlamanın gizemli ülkesi hafıza hep büyüledi beni. Büyünün içinde hayranlık da var, korku da. Bir kez efsunlanınca, peşinden gidersin o bitmeyen keçi yolunun. Kimi zaman dehliz ve sarnıçlara, kimi zaman bitimsiz merdivenlere dönüşür yol. Yerin yedi kat zifirî dibi de yıldızlı göğün altı da senindir. Lapis okyanus senin, perili orman senin, kum fırtınalı çöl ve o dingin bozkır senin.

Yaşadığımızla anımızın o garip ilişkisi, nam-ı diğer hafızanın küçük oyunları insanlık tarihi boyunca çözdükçe akla dolanan bir bilmece oldu. Antik Yunan’da insanın algı sınırlarını aşan her şeye olduğu gibi hafızaya da tanrısal bir rol biçilmişti. Yunan mitolojisinde bellek tanrıçası Mnemosyne, Gaia ile Uranos'un Titan adı verilen on iki çocuğundan biriydi. Dilleri ve kelimeleri icat ettiği kabul edilse de asıl sözlü edebiyatın temsilcisi olarak ortaya çıktı. Bu sözlü geleneğe bağlı ozanların koruyucusu ve ilham perisi olan Müzler de (Dokuz Musalar), Mnemosyne'nin Zeus'tan olma kızlarıydı. Müzler; şiiri, müziği, astronomiyi, tarihi, dansı, destanı, tragedya ve komedyaları ilham ederdi. Tıpkı anneleri gibi onlar da her şeyi olduğu gibi kaydeder ve tastamam hatırlardı. Ne de olsa dünya o zaman daha yekpâre, hayat daha bütündü.

İki nehir iki tercih

Bu bağlamda en ilginç hikâyelerden biri de yeraltı dünyası Hades’te sularından içene her şeyi unutturan Lethe nehri ile insana her şeyi hatırlama gücü veren Mnemosyne nehrininkidir.

Yunancada unutkanlık ya da gizleme anlamlarına gelen Lethe, ile hafıza anlamındaki “mneme” sözcüğünden türeyen Mnemosyne, insana Antik Yunan’ın farklı inanç sistemleri uyarınca iki seçenek dayatır. Lethe’nin suyundan içenler, geçmiş fani hayatlarına dair her şeyi unutur. Mnemosyne’nin suyunu içenlerse her şeyi hatırlayarak mutlak bilgiye kavuşur.  

Zıt anlamlı kelimeler genellikle karşıt iki kutup olarak dururken, hatırlamak ve unutmak söz konusu olduğunda paranın iki yüzü gelir aklıma. Hatırlamak ve unutmak tıpkı Lethe ve Mnemosyne nehirleri gibi birbirini çağırır. Biri “Hatırladın mı?” dediğinde, “Unutmadın değil mi?” diye de sormuş olur. O yüzden “Hatırladın mı?” sorusunu soranın tek beklediği, dilediği yanıt “Hiç unutmadım ki” dir. Öyle ya, hatırlamak için önce unutmuş olmak gerekir.

Bazen sen hatırlamayı seçersin, bazen de hatıran seni seçer. Eski bir sen’e dalmak özgür iradenle karar verdiğin bir eylemse, aslında anının ağırlığından kurtulmuşsun demektir. Yaşandığı ânın yakıcılığından arınmış, hani lavken kül olmuş bir hayat parçacığıdır anı. Güvenlikli bir mesafeden ona bakabilmenin rahatlığına sahipsindir.

Ama hafıza asla bu konforlu alanla yetinmez. Çoğu kez anılara gafil avlanırsın. Hatırlamayı seçmemişken, ihtimal ondan bucak bucak kaçmışken, ihmal hatta inkâr edilmişliğinin intikamını almaya yeminli bir anı bir anda sinsice kıstırır ruhunu. Çağrışımlarla ve duyularının oyunuyla çıkagelir. Bir koku, bir tad, bir şarkı, bir söz, gözünün önünde beliren hiç çekilmemiş bir fotoğrafla. İnce sızıyla gelir anı. Muhatabı kalmamış hikâyesiyle. “Neyin var?” sorusuna verilecek upuzun bir “Hiiiiç”le. Hiçbir şeyin yoktur, anlatamadığın bir anıdan öte.

Unutma değil unutama

Kendine yoldaş ararsın. Şu iç kanamaya bir yâren. Zamana direnen, her kuşağa kendini yeniden kaydeden şarkısıyla Esmeray gelir mesela imdadına. Unutama beni der. Unutma beni değil, unutama beni. İstesen de azmetsen de unutmak gelmesin elinden. Yenil hafızana. O korunaklı, o riyakâr surların yıkılsın. Hortlak anılar ruhuna tırmansın. Nefes alama. Soluksuzluğunda hatırla beni. Beni hatırla. Öyle bir hatırla ki unutmak mümkün olmasın bir daha.

Usul usul söyler Esmeray şarkısını. Hece hece. Feleğin çemberinden geçmiş ama halen salıncakta sallanan bir kadının serzenişiyle.

Boğazında düğümlenen hıçkırık olayım Unutma beni, unutama beni Gözünden damlayamayan gözyaşın olayım Unutma beni, unutama beni Gölgen gibi adım adım Her solukta benim adım Ben nasıl ki unutmadım Sen de unutma beni, unutama beni 

Unutma beni unutama beni hem bir yakarış hem bir bedduadır. İzinin kalmasını isteme, yaşananın hakkını talep ediştir. Çünkü biri unutursa, silinirsin. Toza dönmekse toprağa karışmaya benzemez. Yok sayıldığında ölemezsin. Yasın tutulmaz çünkü varlığın inkâr edilmiştir.

Allah biliyor, üzerimde zaman zaman tahakküm kurmayı deneyen, kurtulmayı istediğim çok anım var. Ama hani, hafızamdan sırf bu anıların kaydını silmeyi önerseler, duygusundan olmaya razı gelir miyim şu anıların, inanın bilemiyorum. Acıyla öğreniriz en çok. Çentik çentik hatalardan. Bile bile kanışlardan. Bir türlü taşmayan son damladan. Neden sonra yaşananın, yaşatılanın ham duygusuyla ödeşip hayat bilgisini kaydeder hale gelebildiğimizde, hafıza işlevini tamamlamış olur. Şimdi tevekküllü acıdır artık elimizdeki. Öğreten ve şifalandırandır. Tıpkı o şarkıdaki gibi.

Bitmek bilmez kapkaranlık geceler boyunca Unutma beni, unutama beni Ayrılığın acısını kalbinde duyunca Unutma beni, unutama beni Sevişirken, öpüşürken Yapayalnız dolaşırken Unutmaya çalışırken Unutama beni, unutama beni 

Bakmayın hafızanın da insafa geldiği zamanlar vardır. Hafıza bazen bizi bizden korur. Büyük travma ve kazalar sonrası ya da ağır bir sarhoşlukta hat kopar ve bir yerden sonrasını hatırlamayız. Çok fena iz bırakacağını hissettiğim konuşmaları, o konuşma sırasında bile bile unuturum ben. Ama geriye mutlaka duygusu kalır. O duyguyla takip ederim tarihimi.

Ülke tarihinin unutturma üzerine kurulu olduğu bizim gibi topraklarda toplumsal hafıza, delirmemizi önleyen sigortadır. Kimin ne uğruna öldüğünü, kim tarafından öldürüldüğünü, nelerin mükerrer olarak yaşatıldığını kaydeder. Hem kendi hem de sonraki kuşaklar için. Çünkü hakikate hep ihtiyaç vardır. Anılara eşlik eden o duygu, hakikatin de adıdır. Ve hafıza gayrı resmi tarih kaydıdır.

Hakikatinize ve adalet duygunuza kastedildiğinde, elinizde kalan tek seçenek, kimi zaman sığınağınız kimi zaman cehenneminiz olan o hafızanıza sahip çıkmaktır. Böyle olsun istedim. Hafıza eşliğinde upuzun bir yolculuğa çıkmayı. Şarkılar, filmler, anılar, kuramlar, resmî tarih anlatıları, sözlü tarih kayıtları, bir ninenin ağıdı, güngörmüş bir beyefendinin hatıratı, varlığı, sesi, sözü düzen tarafından reddedilmişin haykırışı, beş yaşında bir çocuğun “Ben hayatımda böyle bir şey görmedim” şeklindeki o gülümseten isyanı eşliğinde hatırlamayı. Ben bunu nasıl unuturum sorusuyla hafızanın çatlaklarında dolanmayı. Dağıla dağıla tamamlanmayı. Hani Turgut Uyar’ın dizesidir: “Sonradan en güzel unuttukları olacak anları dolduruyorlardı.”  O doldurulmuş anların hakkını arıyorum. Var mısınız fıçıları kırmaya?..

Karin Karakaşlı, Hatırlamıyorum, hiç unutmadım çünkü (P24) 19 Eylül 2019 Fotoğraf: Julio Medem’in 1998 yapımı, “Los amantes del Círculo Polar” (Kutup Çizgisi Aşıkları) filminden, (Najwa Nimri & Fele Martínez). 

[emrdoqan]

Savur alevini yansın, zülfüne değen ne varsa

Çöl dudaklarıma, düşsün öpüşlerin

Sesin sabahlarımda ağarsın

Aşka sersin yüreğin umutları

Ben bil ki sana geldim

Kaçacak yer bulama benden ileri

Üç yüz atmış beş günümü yakma bi daha

Bir birimizde kalalım sabaha dek

Bırak dudaklarım kapasın dudaklarını

Bir pencerenin kıyısındaki

Yanan mum gibi gölgemizde titreyelim

Zülfüne bahaları bırak ben gömeyim

Nazende olur düşerim cemre gibi avuçlarına

Ben bil ki sana geldim

Ömrüne muhtaç bir kuş gibi

Varsın bu bülbül güle konsun

Artık ne bir deniz, ne bir rüya

Bana sen gerek

Ben bil ki sana geldim

Emre Dogan.

[ahmettdonmezz]

Ruhumun yer altından

Bu yabansı sessizliğe...

Avuçlarına sis düşen

Mabedi olmayan ayin

İzdeki gölgeleri kazıyor

Mum alevinden yapılma

Suretler, ağıtlar, sesler..

Düş-erken (di) !

Karanlığa sürgün ebedilik oysa duyduğum;

Ruhumun yer altından

Gökyüzüne düşerken

Dünyadan geçerken insan

Bir köle oldu

Başları

İzdeki gölgelere

Eğik.

Bir kum tanesi kayıp

Penthos' un gözyaşına dokunur

Kumda keder,

Çöl feneri

Orion' un kılıcından keskin

Güneşin hapsolduğu çölde kördüğüm

Bir kum tanesi oysa gördüğüm;

Ruhumun yer altından

Gökyüzüne düşerken

Uykusuz rüya, abislere gömdüğüm

Anka kanadında iç' ten salıncak

Gece yarısı gezgini

Ey gözsüz gözcü!

Rüyana uyu

Issız, izsiz

Sessizlikte hiç' ten alınıp

Uçurumda asılı kalır ancak

Bir riyasız düş oysa öldüğüm;

Bir ölümden daha tutuyorum

Ruhumun yer altından

Gökyüzüne düşerken

...

kbr

3.3.2015

Źena

[bilinmeyenhayallerinsesi]

Dudaklarımdaki çöl kuruluğunu , onun dudakları yok ediyordu . Çölde susamış gibiyken sende buldum suyu . Rüya sandım , ama değilmiş . Biz sadece uçsuz bucaksız rüyalarda buluşmamalıydık.