#zach belanger | Explore Tumblr Posts and Blogs

christusleeft · 7 years

Text

New Post has been published on In de hemel is wél bier !

New Post has been published on http://bit.ly/2o1XR8y

Israël in profetie

De Bijbel en het Profetisch Woord

Toen ik nog op school ging, las de meester ons het verhaal voor van Ali Baba en de veertig rovers. Dit verhaal, ontsproten uit een vruchtbare verbeelding, is meer fictief dan echt. Sommige mensen beschouwen de Bijbel als een verzameling van mythische verhalen, zoals dat van Ali Baba. Als dit juist was, zou de Bijbel ondanks zijn hoge moraal en zijn ethische lering in de prullemand geworpen moeten worden. Dan zou dit boek niet over onze zielen mogen heersen en gezag uitoefenen over ons leven. Ook zou het ons niets te vertellen hebben over onze toekomst. ‘Vernuftig gevonden verdichtsels’ bieden geen vaste grond, waarop het geloof zijn toekomst kan bouwen 2 Petr. 1 : 16. De apostel Paulus waarschuwde Timotheus en Titus, dat zij geen acht moesten slaan op fabels, waarvan hij sommige brandmerkte als ‘onheilige oudevrouwenpraat’ 1 Tim. 4 : 7. Daarom is Petrus heel voorzichtig, wanneer hij spreekt over de kracht en de komst van de Here Jezus, en constateert, dat hij ‘geen kunstig gevonden verdichtsels is nagevolgd’ 2 Petr. 1 : 16. De ervaring op de berg der verheerlijking was voor hem een vóórglans van de komst van Christus. Hij was een ooggetuige geweest van de Majesteit van Christus. Bovendien had hij het zekere woord van de profetie, dat door vele vervullingen bevestigd was.. Dit woord is een lamp, een lichtbaken in een donkere plaats, dat de aandacht van de christen richt op de komende morgenstond. Wanneer Petrus spreekt over ‘kracht en komst’ van onze Here Jezus Christus, dan gebruikt hij het woord ‘parousia’, dat zowel kan betekenen de ‘komst’ van een persoon als zijn ‘tegenwoordigheid’. In het Nieuwe Testament wordt het op tweeërlei wijze gebruikt in verband met de komst van de Here. Het wordt gebruikt met betrekking tot Zijn tegenwoordigheid als Messias op de aarde met Zijn aardse volk Israël Matt. 24 : 3, 24, 37, 39. Maar het wordt ook gebruikt met het oog op de tegenwoordigheid van de Here met Zijn verlosten na de ‘opname’ en vóór de openbaring in heerlijkheid 1 Thess. 2 : 19; 3 : 13; 4 : 15; 5 : 23; 2 Thess. 2 : 1-8; 1 Joh. 2 : 28. Petrus gebruikt het woord ‘parousia’ met het oog op de ‘tegenwoordigheid’ van Christus op de aarde als de Messias, in overeenstemming met de Oudtestamentische profetieën. De woorden: ‘dat geen profetie der Schrift een eigenmachtige uitlegging toelaat’ worden duidelijk gemaakt in het volgende vers 2 Petr. 1 : 21: ‘Want nooit is profetie voortgekomen uit de wil van een mens, maar door de Heilige Geest gedreven, hebben mensen van Godswege gesproken’. Het is volkomen waar, dat geen Schriftplaats verklaard mag worden zonder vergelijking met andere toepasselijke Schriftplaatsen; maar hier legt Petrus er de nadruk op, dat profetie niet voortkomt uit de mens, maar uit God. Het is deze Goddelijke oorsprong van de Schrift, die Petrus hier aanhaalt als de reden van zijn onwankelbaar geloof in de betrouwbaarheid van de Schrift. Profetie is niet de poging van de mens om de toekomst te verklaren in het licht van de tegenwoordige tijd, maar profetie is de geïnspireerde openbaring van God. Profetie is niet het product van menselijk vernuft. Het belang en de grote betekenis van de profetie blijkt wel duidelijk uit de belangrijke plaats, die de profetie inneemt in de boeken, zowel van het Oude als het Nieuwe Testament. Het Oude Testament telt 16 profetische boeken de Psalmen niet meegerekend. Maar ook in de historische boeken zijn vele profetieën en voorafschaduwingen te vinden. Het gehele ritueel van het Levietische systeem is profetie van het verzoeningswerk van onze Here Jezus. Sommige personen, zoals Adam, Melchizedek, !zak, Mozes en Jona worden in de Schrift ‘typen’ genoemd van Hem, Die komen zou. Maar er zijn er meer, die als zodanig beschouwd kunnen worden, b.v. Jozef, David en Salomo. Historische gebeurtenissen, zoals de plagen over Egypte, vinden hun tegenhanger in de eindoordelen in Openbaring. Men zou kunnen zeggen, dat tussen 50 en 75 procent van het Oude Testament een profetisch karakter draagt, hetzij direct of indirect. In het Nieuwe Testament vinden we profetische Gelijkenissen, de profetische Brieven 1 en 2 Thess. en het boek Openbaring. En bovendien gedeelten, zoals Rom. 8 en 1 Cor. 15. De profetie nam een belangrijke plaats in in de prediking van de apostelen. Die prediking hield verband met de belangrijke instelling, die de Here Jezus aan de Gemeente heeft nagelaten en waaraan christenen zich de eeuwen door hebben gehouden. De woorden ‘totdat Hij komt’, gebruikt bij het heilig Avondmaal, wijzen onmiskenbaar op het einde van de pelgrimstocht van de Gemeente. Met uitzondering van een paar korte Brieven zijn alle boeken van het Nieuwe Testament doorweven van profetische prediking. De profetie wordt door Petrus, Jesaja en anderen aangevoerd als een onweerlegbaar bewijs van de inspiratie van de Schrift. Jesaja daagt de vijanden van Israël uit met de woorden: ‘Geeft te kennen wat in de toekomst komen zal, opdat wij weten, dat gij goden zijt’ Jes. 41 : 23. Mozes maakte duidelijk, dat de echtheid van een voorspelling bewezen kon worden door de volgende eenvoudige test: ‘Als een profeet in de naam des Heren spreekt en zijn woord wordt niet vervuld en komt niet uit, dan is dat een woord, dat de Here niet gesproken heeft: in overmoed heeft de profeet het gesproken, gij zult voor hem niet vrezen’ Deut. 18 : 22. Het feit, dat er zovele profetieën in vervulling zijn gegaan is wel een heel harde noot voor hen, die de inspiratie van de Bijbel verwerpen. De vermelding van zeven profetieën, die vervuld zijn, in de eerste vier hoofdstukken van Matthes en ook in de hoofdstukken 18 en 19 van Johannes, tonen duidelijk aan hoe de profetieën letterlijk vervuld zullen worden. Weglating van het profetische element in de Bijbel zou de vernietiging betekenen van het gehele bouwsel van de openbaring van God. Er zijn een aantal fundamentele karaktertrekken van de profetie, die wij moeten kennen om Gods plan in de Schrift te kunnen vatten:

De profetie is progressief. De profetische stroom heeft haar bron in Gen. 3 : 15. Zij heeft haar oorsprong in het oordeel, dat wordt uitgesproken over de slang: ‘Ik zal vijandschap zetten tussen u en de vrouw, en tussen uw zaad en haar zaad; en dit zal u de kop vermorzelen en gij zult het de hiel vermorzelen’. Aan haar oorsprong schijnt de stroom van weinig betekenis te zijn, maar wanneer wij Maleachi hebben bereikt en later de Openbaring, dan is zij een brede en diepe rivier. De profetische stroom wordt steeds machtiger, totdat hij uitmondt en verdwijnt in de brede oceaan van de eeuwigheid, waar alles volkomen in vervulling zal gegaan zijn.

De profetie is raadselachtig en wonderbaarlijk. Sommige profetieën zijn door hun symbolische taal als het ware in duisternis gehuld, die pas opklaart bij de vervulling. Andere schijnen zó ongelooflijk, dat de vraag bij ons opkomt: ‘Zou iets voor de Here te wonderlijk zijn?’ Jer. 32 : 17, 27; Zach. 8 : 6; Gen. 18:14; Rom. 4:21.

Op enkele uitzonderingen na speelt de factor ‘tijd’ in de profetieën geen rol. Dit blijkt b.v. uit Gen. 15 : 13-16, waar sprake is van de bevrijding van Israël, maar ook van zijn uiteindelijke verlossing en de vestiging van het Messiaanse Rijk Dan. 9 : 24-27. Maar in Gen. 3 : 15 wordt niets gezegd over de tijd, wanneer het beloofde ‘zaad’ zal komen. Met geen enkel woord wordt gerept over de eeuwenlange periode, die zal liggen tussen de belofte en de vervulling van deze profetie. Het beloofde ‘zaad’ wordt ‘de komende’ genoemd en wordt verondersteld zeer nabij te zijn Rom. 5 : 14. Deze tekst is een goed voorbeeld van een ‘gedeeltelijke’ en een ‘volkomen’ vervulling, waarbij de tweede vervulling de ‘volkomen’ vervulling is van de profetie. De eerste vervulling had plaats op Golgotha. De volkomen vervulling zal plaats hebben bij de wederkomst van de Here Rom. 16 : 20. Die afwezigheid van de tijdsfactor in de profetieën vinden we ook in Jes. 9 : 6; 61 : 2; Zach. 9 : 9, 10; en Mal. 3 : 1-3. In deze Schriftplaatsen zijn de twee komsten van Christus als het ware tot één versmolten, alsof die twee gebeurtenissen samenvielen. Onmiddellijk na de profetie van Christus’ geboorte voorspelt Jesaja de vestiging van het koninkrijk en het herstel van de troon van David. Hij spreekt over ‘het aangename jaar des Heren’ en begint onmiddellijk daarop te spreken over ‘de dag der wrake’. Zacharia voorspelt de glorieuze intocht van de Messias in Jeruzalem en spreekt zonder onderbreking verder over Zijn heerschappij ‘van zee tot zee’… tot aan ‘de einden der aarde’. Als Maleachi de komst van de bode of heraut voorspelt, dan laat hij onmiddellijk daarop volgen: ‘En de Here zal tot Zijn tempel komen, doch wie kan de dag van Zijn komst verdragen en wie zal bestaan, als Hij verschijnt?’. Met het oog op deze en dergelijke Schriftplaatsen, zoals ook Psalm 22, is het niet te verwonderen, dat de discipelen verwachtten, dat de Here dadelijk na Zijn opstanding het koninkrijk van Israël zou herstellen Hand. 1 : 6, 7. Hun vraag: ‘Here, herstelt Gij in deze tijd het koningschap voor Israël’, was heel begrijpelijk. Had Hij niet gezegd, dat Hij hun het Koninkrijk zou beschikken Luk. 22 : 29, 30?

Wij moeten rekening houden met de voorzieningen, die God treft in deze bedeling der genade voor de heidenen. Deze periode noemt men wel: ‘De Grote Tussentijd’. Hoewel deze periode niet een bepaald onderwerp van de profetieën is, wordt er toch wel gezinspeeld op de kruisiging in verband met de komst van de Messias. Bij voorbeeld: driemaal in het jaar moesten alle mannelijke Israëlieten voor de Here verschijnen op de plaats, die Hij zou verkiezen Deut. 16 : 16. Deze bijeenkomsten hadden plaats op de eerste, de derde en de zevende maand van het jaar en vielen samen met de feesten of ‘heilige samenkomsten’. Uitvoerige voorschriften hierover staan in Leviticus 23. Deze feesten waren: het Paasfeest met daaraan verbonden het feest van de Ongezuurde Broden en het bewegen van de Eerstelinggarve. Deze feesten werden alle gehouden in de eerste maand. Dan kwamen zij weer samen in de derde maand voor het feest der weken of het feest van de vijftigste dag Pinksterfeest. In de zevende en belangrijkste maand van het jaar vierden zij het feest der Bazuinen, de Grote Verzoendag en het Loofhuttenfeest. In het Nieuwe Testament wordt gezegd, dat het Paasfeest vervuld is in de dood van Christus Matt. 26 : 1, 2; Joh. 19 : 36; 1 Cor. 5 : 7. Het feest der Eerstelingen de eerste schoven is vervuld bij de opstanding van Christus 1 Cor. 15 : 20. Het woord Pinksteren betekent: de vijftigste dag. De kruisiging, opstanding en verheerlijking van de Here Jezus Christus worden voorzegd in de eerste feesten en het feest der Bazuinen, waarover de Here Jezus spreekt in Matt. 24, verwijst naar Zijn terugkeer in macht en grote heerlijkheid. Tijdens de oogst waren er geen samenkomsten en de Israëlieten waren verstrooid over al hun akkers. Dit is wel een duidelijke voorafschaduwing van de periode, waarin wij nu leven en waarin Israël verstrooid is onder de heidenen zonder een enkele heilige samenkomst.

Als de Here Jezus in de synagoge te Nazareth uit Jesaja 61 : 2 de woorden aanhaalt: ‘Het aangename jaar des Heren’, dan is ook dat een beeld van de tegenwoordige tijd der genade. De machtige profetie van Daniël 9 met zijn merkwaardige voorzegging betreffende de verwoesting van Jeruzalem en het heiligdom, nadat de Messias was ‘uitgeroeid’beter: ‘afgesneden’, laat aan het einde van de 69ste week een periode van onbepaalde lengte open tussen de 69ste en 70ste week. Over de vorming van de Gemeente gedurende deze periode kunnen wij in de profetieën niets vinden. Dat onderwerp wordt uitvoerig besproken in het Nieuwe Testament.

Gods liefde voor Israël

Het woord Israël wordt in de Bijbel in allerlei betekenissen gebruikt. Voor het eerst werd deze naam gebruikt voor Jakob te Pniël. Later worden de tien stammen gezamenlijk Israël genoemd. Ontelbare malen wordt die naam gebruikt voor het volk Israël. — Na de verdeling van het rijk in de tijd van Jerobeam worden de tien stammen Israël genoemd in tegenstelling tot de twee stammen, die Juda genoemd worden. In Romeinen 9 gebruikt Paulus dit woord voor ‘het Israël Gods’, in tegenstelling tot de grote massa van het volk, die hij de ‘kinderen van het vlees’ noemt. In dezelfde betekenis gebruikt hij het woord in Gal. 6 : 16: ‘En al/en, die zich naar die regel zullen richten – vrede en barmhartigheid kome over hen, en ook over het Israël Gods’. In de meer dan zeventig gevallen, dat het woord ‘Israël’ in het Nieuwe Testament wordt gebruikt, heeft het zonder uitzondering betrekking op het volk Israël of op het geestelijk overblijfsel van dat volk. Het wordt nooit gebruikt als een synoniem voor de Gemeente of de Kerk. Dit moeten wij goed onthouden om verwarring te voorkomen. Wij kunnen Gods handelen met Israël vanuit twee gezichtspunten bezien, nl. genade en bestuur. In dit hoofdstuk willen wij ons bezighouden met de genade. Gods handelen met Israël in genade is gebaseerd op de onvoorwaardelijke beloften en verbonden, die Hij gesloten heeft met Abraham en David. Die zijn niet opgeheven door de wet en ook niet door het falen van Israël. Toen God aan Abram verscheen en hem beval om zijn land, familie en het huis van zijn vader te verlaten, gaf Hij aan Abram een zevenvoudige belofte. Let vooral op de eerste en de laatste zin: ‘Ik zal u tot een groot volk maken……………………… met u zullen al de geslachten des aardbodems gezegend worden’ Gen. 12 : 2, 3. Deze belofte moet nog in volledige vervulling gaan; zij is nimmer opgeheven. God sloot een verband met Abram, dat Hij hem het land zou geven ‘van de rivier van Egypte tot de grote rivier’ Gen. 15 : 18. Het land is dus van Israël door een schenking van de Allerhoogste God, de Eigenaar van hemel en aarde. Dit verbond werd bevestigd met een eed Gen. 22 : 15-18. Het werd ook bevestigd aan Isaék en Jakob Gen. 26 : 3; 35 : 9-12. Toen Abrams naam werd veranderd in Abraham en Saraï in Sara, werd het verbond aanzienlijk uitgebreid. Tweemaal wordt het ‘een eeuwig verbond’ genoemd Gen. 17 : 7 en 9. Er werden geen voorwaarden gesteld; het woord ‘indien’ komt er niet in voor. Er werd geen voorwaarde gesteld met betrekking tot Abrahams getrouwheid. Het verbond was alleen en geheel afhankelijk van de trouw van God Zelf. Eén van de clausules van dit verbond stelde vast, dat het land Kanaén een blijvend en eeuwig eigendom van Israël zou zijn. Gods verbond met David werd aan de profeet Nathan geopenbaard 2 Sam. 7 : 12-17. Het betreft het koninkrijk en de troon. Volgens de bepalingen van dit verbond blijven deze bepalingen voor eeuwig gelden voor het zaad van David. Daarom zei de engel tot Maria met betrekking tot het kind, dat zij zou baren: ‘Deze zal groot zijn en Zoon des Allerhoogsten genoemd worden en de Here God zal Hem de troon van Zijn vader David geven, en Hij zal als koning over het huis van Jakob heersen tot in eeuwigheid en Zijn koningschap zal geen einde nemen’ Luk. 1 : 32, 33. De onveranderlijkheid van dit verbond wordt sterk benadrukt door de profeet Jeremia: ‘Indien gij Mijn verbond van dag en nacht kunt verbreken………………………….. dan zal ook Mijn verbond met Mijn knecht David verbroken worden’ Jer. 33 : 20, 21. De onveranderlijkheid van deze verbonden wordt duidelijk in verband gebracht met de drie bevrijdingen van Israël, die in de Bijbel vermeld worden:

De bevrijding van Israël uit Egypte en de intocht in Kanaén was gegrond op het verbond met Abraham, ‘Izak en Jakob Ex. 2 : 24; 6 : 5. Het was niet om enige verdienste van Israël, maar uit loutere genade van God, dat Hij Zich aan de eed wilde houden, die Hij aan hun vaderen had gezworen Deut. 7 : 7-9; Ex. 33 : 1.

De bevrijding van Israël uit Babylonië berustte op dezelfde grondslag en op hetzelfde verbond Lev. 26 : 42; Jes. 43 : 22-26; 44 : 21-28. Israël had God onteerd door zijn ongerechtigheden; maar het was ter wille van Zijn eigen naam, dat Hij Israël verloste. Hoewel de profetie van Jesaja speciaal betrekking heeft op het herstel van Israël uit de Babylonische ballingschap, betekent dit toch niet, dat deze profetie over Israël daarmee is uitgeput; integendeel die verwijdt zich naar een tijd die nog moet aanbreken en die eindigt met de volkomen vervulling.

Israël’s toekomstige bevrijding Ez. 36 : 22; 32; Deut. 4 : 30 berust op ditzelfde verbond Lev. 26 : 42; Ez. 16 : 60-63. Israël wordt er op onmiskenbare wijze aan herinnerd, dat dit niet zal geschieden om enige verdienste van zijn kant, maar enkel uit genade: ‘Niet om uwentwil doe Ik het, o huis lsraëls, maar om Mijn heilige naam’ Ez. 36 : 22. Israël is nog steeds ‘geliefd om der vaderen wil’ en het verbond blijft onverkort bestaan Rom. 11 : 26-28.

Dit is de hoop van Israël. In zijn toespraak te Antiochië sprak Paulus over de opstanding van Christus als de basis van zijn zekerheid betreffende ‘de betrouwbare genadebewijzen van David’ Jes. 55 : 3; Hand. 13 : 34, die volkomen vervuld zullen worden. Het Nieuwe Verbond waarover vooral Jeremia veel geprofeteerd heeft, wordt ook door Jesaja en Ezechiël genoemd als een eeuwig verbond met het huis van Israël en het huis van Juda: ‘niet zoals het verbond, dat lk met hun vaderen gesloten heb…………….. dat zij verbroken hebben’ Jer. 31 : 32. Dit wordt aangehaald in Hebreeën 8 : 8-13, waaruit blijkt, dat de vervulling voor het volk nog in de toekomst ligt. Jeremia legt er sterk de nadruk op dat dit verbond onveranderlijk is. Vergelijk hiermede Jes. 55 : 3; 61 : 8; Ez. 37 : 26. Het is door het bloed van dit eeuwig verbond dat de Here Jezus, de grote Herder der schapen, uit de doden is opgewekt Hebr. 13 : 20. De verwijzing naar het Eeuwige Verbond in Hebreeën 13 : 20 doet sommigen denken, dat dit verbond hetzelfde is als het ‘Nieuwe Verbond’; maar het ‘Nieuwe Verbond’ kwam in de plaats van het ‘Sinaïetische verbond’, terwijl het ‘Eeuwige Verbond’ reeds lang te voren bestond. Op deze kosteloze beloften en onvoorwaardelijke verbonden hebben talloze profetieën over Israël in het Oude en het Nieuwe Testament betrekking. Deze profetieën zijn zo helder als de sterren aan een wolkeloze hemel. De grote profeten schijnen als de sterren van grotere helderheid, maar ook de kleine profeten hebben hun eigen schittering. Behalve Jona, die opdracht had de val van Ninevé aan te kondigen, voorspellen al de kleine profeten het uiteindelijk herstel van Israël. Bij voorbeeld:

Hosea eindigt zijn profetieën met een aanschouwelijke beschrijving van de terugkeer van Israël, wanneer de Here niet meer zal zijn als een leeuw, een panter of een beer; maar als de dauw en de regen.

Joël besluit zijn profetie met: ‘Juda zal blijven tot in eeuwigheid en Jeruzalem van geslacht tot geslacht’.

Amos zegt: ‘Ik zal hen planten in hun grond en zij zullen niet meer worden gerukt uit de grond die lk hun gegeven hebt, zegt de Here uw God’.

Obadja zegt: ‘Verlossers zullen de berg Sion bestijgen en het Koningschap zal zijn aan de Here’.

Micha’s laatste woorden waren: ‘Gij zult trouw bewijzen aan Jakob, goedertierenheid aan Abraham, gelijk Gij van oude dagen af aan onze vaderen hebt gezworen’.

Habakuk spreekt vanaf zijn wachttoren: ‘De Here is in Zijn tempel. Zwijg voor Hem, gij ganse aarde’. De profeet verblijdt zich in de Here, ondanks de duistere tijd.

Zefanja zegt: ‘Te dien tijde zal Ik u doen komen, namelijk ten tijde, dat lk u verzamelen zal. Want Ik zal u stellen tot een lof onder alle volken der aarde’.

Haggaï heeft gezegd: ‘Ik zal de hemel en de aarde doen beven, Ik zal de troon der koninkrijken omverwerpen’.

Zacharia roept in vervoering uit: ‘Allen, die zijn overgebleven van al de volken………. zullen van jaar tot jaar heentrekken om zich neer te buigen voor de Koning, de Here der heerscharen’.

Maleachi zegt: ‘Maar voor u, die Mijn Naam vreest, zal de zon der gerechtigheid opgaan en er zal genezing zijn onder haar vleugelen………….. Gij zult de goddelozen vertreden’.

In het licht van deze onvoorwaardelijke en onverbrekelijke beloften, verklaren de profetische Schriften zonder een enkele wanklank, dat Israël wedergeboren zal worden, bijeenvergaderd zal worden en in zijn eigen land zal teruggebracht worden.

Bijeengebracht. De woorden van Mozes in Deut. 30 : 4 worden door de Here Jezus bijna letterlijk aangehaald in Matt. 24 : 31: ‘Al waren uw verdrevenen aan het einde des hemels, de Here, uw God, zal u vandaar bijeenbrengen en vandaar halen’. ‘En Hij zal Zijn engelen uitzenden met luid bazuingeschal en zij zullen Zijn uitverkorenen verzamelen uit de vier windstreken, van het ene uiterste der hemelen tot het andere’ Matt. 24

Hersteld in hun eigen land: ‘Ik zal u weghalen uit de volken en Ik zal u brengen naar uw eigen land’ Ezechiël 36 : 24. Toen Jeremia de akker in Anathoth kocht, leek dat een grote dwaasheid; maar het werd gedaan als een teken, en tot versterking van het geloof. Ten dage van het herstel zou die koopakte de erfgenaam in staat stellen zijn bezitting op te eisen. Die akker was het zinnebeeld van de wereld en de enige rechtmatige eigenaar is de Here. Ook de boekrol met de zeven zegels in Openbaring 5 is hiervan een illustratie.

Herenigd. ‘En Ik zal hen tot één volk maken in het land…………. niet langer zullen zij twee volken zijn’ Ezechiël 37 : 22.

Verlost. In de tweede helft van Jesaja wordt twaalf maal gesproken over de Here als Israëls Losser of Verlosser. De tegenwoordige toestand van Israël wordt vooraf-geschaduwd in het beeld van de Israëliet, die al zijn bezittingen moest verkopen en die door armoede genoodzaakt was zichzelf aan een vreemdeling te verkopen met verlies van zijn grond en zijn vrijheid. Boaz is het klassieke voorbeeld van de Here Jezus als de Losser. De kinderloze weduwen Naomi en Ruth, die ‘gelost’ werden en weer in het bezit gesteld werden van hun verloren erfdeel vormen een voorafschaduwing van de dag, wanneer de ware Losser van Israël de profetie van Jesaja in vervulling zal doen gaan.

Wedergeboren. Het water dient tot reiniging. Dit ziet op het gebod in Numeri 19. Het water bevatte de as van het offerdier en was het symbool van de betekenis van het kruis en de verzoening. De Geest geeft leven. Nikodemus moest als leraar van Israël al deze Schriftplaatsen kennen en weten, dat Israël zonder de beleving van deze dingen het Koninkrijk niet zal binnengaan.

Israëls geschiedenis voorzegd

Gods handelen in het bestuur van Israël vindt zijn oorsprong in en is nauw verbonden met het Sinaïtische Verbond. De voorwaarden daarvan werden pas vermeld in de derde maand nadat Israël uit Egypte was getrokken. In tegenstelling tot het Verbond met Abraham was het Sinaïtische Verbond een verbond met een aantal voorwaarden. De naleving daarvan was afhankelijk van Israëls gehoorzaamheid en trouw. ‘Indien gij aandachtig naar Mij luistert en Mijn verbond bewaart, dan zult gij uit alle volken Mij ten eigendom zijn, want de ganse aarde behoort Mij’. Het éénstemmige antwoord van het volk was: ‘Alles wat de Here gesproken heeft, zullen wij doen’ Ex. 19 : 5-8. Daarop volgde een openbaring van de Here in Zijn heerlijkheid en grootheid. Mozes haalt dit uitvoerig aan in zijn overzicht van de woestijnreis. Ook in Openbaring 12 : 18-21 wordt hiervan een levendige beschrijving gegeven. Maar voordat het verbond tenslotte werd bekrachtigd, heeft Mozes de uitgebreide voorwaarden daarvan voor het volk opgesomd Ex. 20-23. Daarna schreef Mozes al de woorden des Heren op in een boek en las hij dit ten aanhoren van het ganse volk voor. Het volk herhaalde zijn toezegging: ‘Alles wat de Here gesproken heeft, zullen wij doen’. Het Verbond werd bekrachtigd door het sprenkelen van het bloed op het boek en op het volk. Maar toen Mozes na deze plechtigheid veertig dagen lang op de berg bleef, verbrak het volk het verbond en maakte zich het gouden kalf en aanbad dat. Dit was schandelijke afgoderij of wel: geestelijke hoererij. Als een ontrouwe vrouw had Israël zijn huwelijksstaat verbroken en werd het door de profeten een ‘hoer’ genoemd Ez. 16 : 35-38; Num. 5 : 11-31. Toen Mozes de berg afkwam en het gouden kalf en het dansen zag, wierp hij de stenen tafelen aan stukken. Door deze zonde hield Israël op ‘een koninklijk priesterdom’ te zijn. De stam van Levi werd daarvoor in de plaats gekozen en het huisgezin van Aëron werd bekleed met het priesterschap. Door de tussenkomst van Mozes, die pleitte op het verbond met Abraham, Isaék en Jakob, werd het vonnis uitgesteld en er werden toespelingen gemaakt op ‘de verkiezing der genade’, waarop Paulus zijn leer heeft gebouwd betreffende ‘het overblijfsel van Israël’ Rom. 11 : 5. Later werden de ‘tafelen’ vernieuwd. Volgens de woorden van het Verbond moest Israël zich houden aan de afzondering van de volken. Als zij zich hielden aan het ‘woord’ zouden zij het ‘hoofd’ en niet de ‘staart’ zijn. Maar als zij

niet gehoorzaamden aan al de geboden, dan zouden al de genoemde vervloekingen hen overvallen, en de vreemdeling zou het ‘hoofd’ worden en Israël de ‘staart’. Zij zouden een aanfluiting worden voor de wereld. Salomo en Jeremia hebben deze woorden aangehaald. Let nu eens op de omstandigheden, die gepaard gingen met de overheersing van het heidendom: In de 490 jaren nadat Israël het land was binnengetrokken, heeft het niet éénmaal het voorgeschreven ‘sabbatsjaar° gehouden. Dat heeft het dus 70 maal verzuimd. Daarom ging Israël 70 jaar in ballingschap in Babel en het land kreeg zijn rust Lev. 25 : 1-7; 26 : 34; 2 Kron. 36 : 21. De gebeurtenissen in de geschiedenis van Juda en Babel zien wij samenvallen in Jeremia 25 : 1, waar vermeld wordt, dat het vierde jaar van Jojakim, koning van Juda, het eerste jaar was van de regering van Nebukadnezar, de koning van Babel. Het volgende jaar beging Jojakim de verschrikkelijke zonde om het woord van God in stukken te snijden en in het vuur te werpen. In hetzelfde jaar werd Nebukadnezar ‘het gouden hoofd’, de koning der koningen. Hem werd de heerschappij gegeven over de gehele toen bekende wereld. Israël werd de ‘staart’! Toen begon de periode, die de Here Jezus noemt ‘de tijden der heidenen’. Het wereldbestuur is nu in handen van heidense machthebbers en dat zal zo blijven totdat Christus Zijn rijk opricht. De vernietiging van het beeld, dat de elkander opvolgende wereldmachten voorstelt, zal plotseling en met groot geweld geschieden. De steen, die het ganse beeld tot stof zal vermalen, verdringt al de heidense rijken en vervult de hele aarde. Dit nieuwe rijk moet nog opgericht worden. Het zal een aards koninkrijk zijn. Het zal de vervulling zijn van de smeekbede: ‘Uw koninkrijk kome!’. Israëls lange en droevige geschiedenis is heel duidelijk in de profetische geschriften voorzegd en voorafgeschaduwd. Wij zullen er een paar aanhalen.

VOORZEGGINGEN

De woestijnreis van Israël begon en eindigde met een merkwaardig lied. Beide liederen verwijzen naar het verleden en naar de toekomst. In beide zijn geschiedenis en profetie nauw met elkander verweven Ex. 15 en Deut. 32. In Deuteronomium 32 spreekt Mozes over lsraëls voorrechten. Het land Kanari was voor Israël bestemd, toen God de Allerhoogste aan de volken hun erfdeel toebedeelde. De Here stichtte Israël, omringde, onderrichte, bewaarde en leidde het. Maar omdat Israël God tot jaloersheid verwekte, zei Hij: ‘Ik zal mijn aangezicht voor hen verbergen….door een dwaas volk zal Ik hen krenken’. In het tweede deel van dit lied vers 16-34 geeft Mozes een levendige beschrijving van Israëls tegenwoordige toestand, gevolgd door een profetie over hun toekomstige herstel. Voor het land en het volk van God zal verzoening aangebracht worden vers 36-43. In Hosea 3 staan enige merkwaardige uitspraken, die letterlijk vervuld zijn in de geschiedenis van Israël. Het volk zou geen afgoderij meer bedrijven ofwel geen geestelijke ontucht. Welnu, dit is letterlijk in vervulling gegaan na de ballingschap in Babel. In Hosea 3 : 4,5 lezen we de profetie: ‘Want vele dagen zullen de Israëlieten blijven zitten zonder koning en zonder vorst, zonder offer en zonder gewijde steen, zonder efod of terafim’. Ook deze profetie is letterlijk in vervulling gegaan. Later zullen de Israëlieten terugkeren en de Here zoeken en David hun koning en zij zullen de Here vrezen en bevende komen tot de Here en Zijn heil. In Romeinen 9,10 en 11 toont Paulus aan, hoe het evangelie in overeenstemming is met de trouw van God. Hij heeft zijn volk, dat Hij voorgekend en voorbestemd heeft, niet verworpen. Een gedeeltelijke verblinding is over Israël gekomen. De sluier, die over hun hart ligt, moet verwijderd worden. In deze drie hoofdstukken wordt het woord Israël niet minder dan twaalf maal vermeld, terwijl die naam in de rest van de brief niet voorkomt. Paulus bespreekt hun verleden, heden en toekomst en toont aan, dat God Zijn volk nog steeds liefheeft.

VOORAFSCHADUWINGEN

Micha haalt de ervaringen van Israël en zijn bevrijding uit Egypte aan als een profetisch beeld van een toekomstige veel machtiger bevrijding Micha 7 : 15, 16. De plagen, waarmede God Egypte bezocht, vinden hun tegenbeeld in de laatste plagen van de Openbaring. Tussen de gebeurtenissen van Genesis en die van Jozua 6 ligt een periode van ongeveer 490 jaar. Deze periode begon met een profetie en een aanvaard offer; en zij eindigde met een visioen van de Here met een getrokken zwaard. Israëls laatste vijanden waren de ergste. Balak, de koning, en Bileam, de valse profeet, spanden samen om Gods plannen te verijdelen. Zij zijn een duidelijke voorafschaduwing van het ‘beest’ en de ‘valse profeet’ in Openbaring 13. Het boek Ruth is een mooi verhaal, dat in een reeks beelden de geschiedenis van Israël tekent. Elimelech en Naomi in het land Kanaën stellen Israëls glorie voor, toen God hun Koning was. Maar bij de Moabieten hadden zij geen rust. De tien jaren aldaar brachten smart en verdriet. Slechts één derde van het gezin, een klein overblijfsel, keerde terug ten tijde van de gerste-oogst; een beeld van de kleine groep, die de Here Jezus volgde na Zijn opstanding. Wij leven nu in de oogsttijd, maar die zal spoedig voorbij zijn en dan komt de nacht van het dorsen en daarna zal de machtige Losser komen, die de weduwe en de vreemdeling hun erfdeel zal toekennen. Het boek Esther illustreert op treffende wijze de voortdurende pogingen van de heidenen om het uitverkoren volk Israël uit te roeien. De geschiedenis eindigt met de verachte Mordechai op een ereplaats en de trotse Haman en zijn zonen aan de galg. Israël werd gered! De tegenwoordige periode, waarin Israël verstrooid en verblind is, wordt in de profetieën gekenmerkt door het woord ‘totdat’: ‘totdat over ons uitgestort wordt de Geest uit den hoge’ Jes. 32 : 15, Zach. 12 : 10; ‘totdat zij, die baren zou, gebaard heeft’ Micha 5 : 2, Openb. 12; ‘totdat de volheid der heidenen binnengaat’ Rom. 11 : 25; ‘totdat de bedekking over hun hart is weggenomen’ 2 Cor. 3 : 13-16; ‘tot de tijden van de wederoprichting aller dingen’ Hand. 3 : 21; totdat de zeventig weken van Daniël voltallig zijn’ Dan. 9 : 24-27. De woorden ‘overtreding, zonde en ongerechtigheid’ vinden hun eeuwig einde in de Grote Verzoendag, zoals het feest der bazuinen in Lev. 23 zijn vervulling heeft in de bazuin van Matthes 24, waardoor Israël gewekt en bijeenvergaderd zal worden en de Grote Verzoendag volkomen vervuld zal worden in de geschiedenis van Israël. De termen: ‘eeuwige gerechtigheid, gezicht en profetie verzegelen, iets allerheiligst zalven’ zien op de drie ambten van onze Here Jezus Christus. Hij zal Koning zijn Jes. 32 : 1. De profetie zal verzegeld worden door zijn vervulling. De Here Jezus Christus zal als Koning-Priester op Zijn troon zitten. De profetie van Daniël 9 : 24-27 geeft een beknopt overzicht van de belangrijke gebeurtenissen in de toekomst van Israël, vanaf de tijd van Daniël tot de kruisiging van de Here Jezus en dan vanaf het einde van de bedeling van de Gemeente tot de komst van Christus om te regeren. De ‘weken’ zijn perioden van zeven jaren, niet van dagen!

De voornaamste punten zijn:

De berekening van de profetie begint met het bevel van Artaxerxes aan Nehemia om Jeruzalem te herbouwen 455 vóár Chr.. Vorige bevelen hadden alleen toestemming gegeven tot herbouw van de tempel.

Volgens vers 25 heeft de herbouw 49 jaar geduurd. Dat brengt ons tot de datum 406 vóór Christus.

Nu komen wij tot een periode van 62 weken, d.i. 434 jaren, aan het einde waarvan de Gezalfde Messias zal worden afgesneden, terwijl er niets tegen Hem is. De kruisiging valt dan op 28 à 30 na Chr.

De verwoesting van Jeruzalem door de Romeinen in 70 na Chr. wordt vermeld in vers 26.

Op dit punt wordt de profetie opgeschort. Er zijn nu 69 jaarweken voorbij en er blijft er dus nog maar één over. De tegenwoordige bedeling, die van de genade en van de ontwikkeling van de Gemeente, wordt in de profetieën niet voorzegd. Het is een ‘tussentijd’ tussen de 69ste en de 70ste jaarweek van de profetie van Daniël. Deze ‘tussentijd’ zal eindigen bij de Opname van de Gemeente. Daarmede zal dan de laatste jaarweek ingeluid worden.

In de zeventigste jaarweek leven de Joden in de tijd van het herleefde Romeinse Rijk. De heerser daarvan wordt genoemd; ‘een vorst, die komen zal’ Dan. 9 : 26. Hij zal een verbond sluiten met de Joden voor de tijd van zeven jaren, dat is de laatste jaarweek van de profetie. Hij laat hen volkomen vrij om hun godsdienst te beoefenen in Jeruzalem. Middenin deze periode echter, zal hij het verbond verbreken vers 27 en de tempel ontheiligen door zichzelf daarin te zetelen en de Joden te dwingen hem te aanbidden Dan. 12 : 11, 2 Thess. 2 : 3, 4. Dat zal voor de Joden het teken zijn, dat de grote verdrukking zal zijn begonnen. Maar vóórdat deze laatste jaarweek begint, zullen drie dingen een feit moeten zijn:

Israël zal in het land moeten teruggekeerd zijn en een verantwoordelijke regering moeten hebben om het verbondsdokument te kunnen tekenen.

De tempel zal herbouwd moeten zijn.

De offerdienst zal weer hersteld moeten zijn.

De tweede helft van de 70ste jaarweek noemt Daniël ‘de eindtijd’ Dan. 11 : 35. Het zal een tijd zijn van weergaloze verdrukking Matth. 24 : 21-22. De Here Jezus zegt, dat alt deze dagen niet verkort werden niemand het zou overleven. Maar op het hoogtepunt van zijn macht zal de verwoester vernietigd worden en het eeuwig Koninkrijk zal ingeluid worden.

De gezegende hoop van de Christen

In Zijn toespraak tot Zijn discipelen in de nacht dat Hij werd verraden, heeft de Here Jezus gezegd: ‘Nog veel heb Ik u te zeggen, maar gij kunt het thans niet dragen. Doch wanneer Hij komt, de Geest der waarheid, zal Hij u de weg wijzen tot de volle waarheid en Hij zal u de toekomst verkondigen’ Joh. 16 : 12. De discipelen dachten maar voortdurend aan het komende herstel van Israël als onafhankelijke natie. De Here had hun gezegd, dat Hij een Koninkrijk voor hen zou oprichten en dat zij de twaalf stammen zouden oordelen. Zij waren toen nog niet in staat een verdere openbaring van de toekomst te begrijpen. Vandaar hun vraag na Zijn opstanding: ‘Here, herstelt Gij in deze tijd het koningschap voor Israël?’. Dit is een heel begrijpelijke zaak; want in het Oude Testament was niets te vinden over het ontstaan” van de Gemeente. In dit verband moeten wij goede aandacht besteden aan drie van de ‘geheimenissen’ of ‘verborgenheden’, waarover Paulus heeft gesproken:

‘Want broeders, opdat gij niet eigenwijs zoudt zijn, wil ik u niet onkundig laten van dit geheimenis: een gedeeltelijke blindheid verharding is over Israël gekomen, totdat de volheid der heidenen binnengaat’ Rom. 11 : 25.

‘Maar wat wij spreken als een geheimenis, is de verborgen wijsheid Gods…….. die God ons heeft geopenbaard door de Geest’ 1 Cor. 2 : 7-10.

‘Zie, ik deel u een geheimenis mede. Allen zullen wij niet ontslapen, maar allen zullen veranderd worden in een ondeelbaar ogenblik, bij de laatste bazuin’ 1 Cor. 15 : 51, 52.

Deze drie onderwerpen — 1. Israëls gedeeltelijke en tijdelijke blindheid; 2. het bijeen vergaderen van de Gemeente, en 3. de opname van de Gemeente in heerlijkheid — zijn dingen, die de Here Jezus als toekomstig heeft aangeduid en die de Heilige Geest zou openbaren. Deze dingen werden niet uitsluitend aan de apostel Paulus geopenbaard; maar hem werd wel speciaal opgedragen deze dingen te leren en op te schrijven. Dus, wat onze studie betreft over deze dingen, zijn wij alleen aangewezen op de Brieven van Paulus. Alle leer aangaande deze drie onderwerpen moeten dus gebaseerd zijn op de inhoud van deze Brieven. In de eerste drie Evangeliën beperkt zich de leer van onze Heiland tot Zijn komst op aarde in grote macht en heerlijkheid. Dat was ook de boodschap van de Oud-Testamentische profeten geweest. Het was een voortzetting en uitbreiding van hun prediking; want de Here Jezus Christus was de grootste en laatste van al de profeten van Israël. Maar in het Evangelie van Johannes vinden wij de leer van de Here betreffende Zijn komst voor de Zijnen. Tot Martha zei Hij: ‘Ik ben de Opstanding en het Leven; wie in Mij gelooft zal leven, ook al is hij gestorven, en een ieder die leeft en in Mij gelooft, zal in eeuwigheid niet sterven’ Joh. 11 : 25, 26. Deze woorden moeten haar en de discipelen raadselachtig in de oren geklonken hebben. Maar zij zijn duidelijk in het licht van de latere openbaring aan de apostel Paulus: ‘Zij, die in Christus gestorven zijn zullen eerst opstaan; daarna zullen wij, levenden, die achterblijven, samen met hen op de wolken in een oogwenk weggevoerd worden, de Here tegemoet in de lucht’ 1 Thess. 4 : 16, 17. De Here Jezus zal ‘De Opstanding’ zijn voor de doden en ‘Het Leven’ voor de levenden. Het is alles gebaseerd op het geloof. De Schrift zegt het zo duidelijk: ‘Die in Mij gelooft’. Meer staat er niet. Tot de discipelen in de opperzaal zei de Here Jezus: ‘Ik zal wederkomen en u tot Mij nemen’, en in Zijn gebed vroeg Hij de Vader: ‘Ik wil, dat waar Ik ben, ook zij bij Mij zijn, om Mijn heerlijkheid te aanschouwen’. Deze waarheid wordt verder ontvouwd in de Brieven, waar de leer van de verheerlijking van de gelovigen wordt ontwikkeld. Dit is de ‘zalige hoop’ van de christen, de completering van de zaligheid van de christen Titus 2 : 13. Heel nauw hiermede verbonden is ‘de verschijning der heerlijkheid’. Er zijn dus twee aspekten aan de komst van Christus, maar het is één gebeurtenis. De Bijbel zegt dat heel duidelijk! Daarom is het goed eens na te gaan, wat er moet plaatshebben bij de Wederkomst van onze Heiland. Die wederkomst zal verstrekkende gevolgen hebben zowel wat het heelal als wat de eeuwigheid betreft.

1. De opstanding van hen, die in Christus zijn ontslapen.

Eén van de belangrijkste hoofdstukken van de Bijbel is 1 Cor. 15. Het is de meesterlijke verdediging door Paulus van de leer van de opstanding der doden en zijn weerlegging van de dwaalleer, die in de gemeente van Corinthe was binnengeslopen. Er waren er namelijk, die beweerden, dat er helemaal geen opstanding van doden is. Met ‘de opstanding van de doden’ bedoelde Paulus allen, die gestorven waren, zowel de rechtvaardigen als de bozen. Maar uit het verband blijkt, dat hij meer de nadruk legt op de opstanding van hen, die Christus toebehoren. Zijn verwijzing echter naar de dood als de laatste vijand, die vernietigd zal worden bij het ingaan van het Koninkrijk is in volkomen overeenstemming met wat elders in het Nieuwe Testament geleerd wordt over de twee opstandingen: de opstanding van de rechtvaardigen ten leven en de opstanding ter verdoemenis van de bozen; dus de ‘eerste opstanding’ of de opstanding ‘uit’ de doden en de ‘tweede opstanding’ van de overige doden Openb. 20 : 5, 6. Paulus beantwoordt drie uiterst belangrijke vragen:

Zullen de doden opstaan?

Hoe zullen de doden opstaan?

Wanneer zullen de doden opstaan en wat zal er met de levend overgeblevenen gebeuren?

Zijn antwoord op de vraag ‘zullen de doden opstaan’ is gebaseerd op het onweerlegbare en onomstotelijke feit van de opstanding van Christus, de grondwaarheid van het christelijk geloof. De opstanding der doden is even onvermijdelijk als gevolg van de dood en opstanding van Christus, als dat de dood het lot is geweest van alle mensen als gevolg van de overtreding van Adam. Als antwoord op de tweede vraag geeft Paulus een overeenkomend geval uit de natuur. Hij geeft voorbeelden uit drie rijken: het aardse rijk, het dierenrijk en het hemelse rijk. Wat God ieder jaar in de natuur doet, zal Hij ook bewerken voor hen, die ontslapen zijn. Zij zullen opgewekt worden, een nieuw lichaam krijgen en een nieuwe heerlijkheid. De begrafenis van het lichaam van de gelovige wordt vergeleken met het zaaien van een zaad en met het inslapen. Er worden vier merkwaardige tegenstellingen getrokken tussen het lichaam in zijn tegenwoordige staat en in die na de opstanding. Het wordt gezaaid 1. in vergankelijkheid, 2. in oneer, 3. in zwakheid, 4. een natuurlijk lichaam. Het zal opgewekt worden in 1. onvergankelijkheid, 2. in heerlijkheid, 3. in kracht, 4. een geestelijk lichaam. De gelovige zal het beeld van de hemelse dragen 1 Cor. 15 : 40-49. Wat nu de derde vraag betreft: Er zijn drie voorwaarden voor het binnengaan in het Koninkrijk: 1. de wedergeboorte, 2. zedelijke verandering, 3. lichamelijke verandering. Ter oplossing van dit probleem doet Paulus geen beroep op de geschiedenis of op de natuur. Nee, hij maakt een tot dan niet geopenbaard geheim ons bekend:‘Wij zullen niet allen ontslapen, maar wij zullen allen veranderd worden…………………………….. de doden zullen onvergankelijk opgewekt worden’ 1 Cor. 15 : 51, 52. De woorden van 1 Cor. 15 betreffen allen, dus ook de Oudtestamentische gelovigen: zij konden niet zonder ons tot de volmaaktheid komen Hebr. 11 : 40.

De woorden: ‘de doden in Christus zullen het eerst opgewekt worden’ 1 Thess. 4 : 16 tonen duidelijk aan, dat er geen voorafgaande opname van een groep uitverkoren gelovigen zal zijn. Bij de laatste bazuin, ‘de bazuin van God’ zullen allen, die Christus toebehoren, opgewekt worden.

2. De vernieuwing of verandering van de levend-overgeblevenen.

‘Wij zullen allen veranderd worden.’ Wij zien uit naar onze Heiland, de Here Jezus Christus, ‘die ons vernederd lichaam veranderen zal, zodat het aan Zijn verheerlijkt lichaam gelijkvormig wordt’ Fil. 3 : 20, 21. Deze ‘verandering’ of omvorming zal in één moment, een oogwenk, plaatshebben. Het woord hier vertaald door ‘moment’ is in het grieks: ‘atoom’, hetgeen een ondeelbaar ogenblik betekent. Wij hebben nu een natuurlijk kichaam; maar dat zal veranderd worden in een geestelijk lichaam, gelijkvormig aan het lichaam van onze Here in zijn verheerlijkte staat. Dit zal plaatshebben bij de ‘laatste bazuin’, de ‘bazuin van God’. De vermelding van de ‘laatste bazuin’ duidt aan, dat alle nog levende gelovigen in hetzelfde ogenblik veranderd zullen worden. Niemand van de doden of van de levenden zal enige voorrang genieten boven anderen bij deze transformatie. Allen die geloven zijn gerechtvaardigd en hebben de toegang tot de genade van God, waarin zij staan. Op dezelfde grondslag van geloof verblijden zij zich allen in ‘de hoop der heerlijkheid Gods’. In de brief aan de Romeinen ontvouwt Paulus de grote waarheden van de verlossing, rechtvaardigmaking, heiliging en verzoening. In de hoofdstukken 6, 7 en 8 spreekt hij zevenmaal over het lichaam. Wegens de zonde is het lichaam dood, terwijl de geest verlevendigd is wegens de gerechtigheid. Daarom is de Christen levend voor God in Christus Jezus. De uitdrukking ‘het lichaam is dood’ wil zeggen, dat het alsnog verstoken is van Goddelijk leven, hoewel het de tempel van de Heilige Geest is. Omdat de Geest woont in de gelovige zal het lichaam levend gemaakt worden. Omdat een levend gemaakt lichaam nooit kan sterven, kunnen die woorden alleen toegepast worden op wat er zal plaatsvinden bij de wederkomst van de Here. Dan zal het lichaam verlost worden. Dat zal ‘de dag der verlossing’ zijn Ef. 4 : 30. Op die dag zal het sterfelijke onsterfelijkheid aandoen en het vergankelijke zal onvergankelijkheid aandoen. Het sterfelijke zal verslonden worden door de overwinning; zoals de slang van Mozes de slangen van de tovenaars verslond. Wel mogen wij met Paulus uitroepen: ‘Dood, waar is uw overwinning. Dood, waar is uw prikkel?’.

De Wederkomst van Christus

In de eerste jaren van de Gemeente wachtten de gelovigen in Thessalonica in spanning op de spoedige wederkomst van Christus. Zij hadden zich van de afgodendienst bekeerd tot God en verwachtten, dat de Here spoedig zou komen om hen op te nemen in de hemel. Maar toen er enigen van hen stierven, werden zij verontrust en vroegen zich af, hoe het nu zou gaan bij de wederkomst van de Here. Daarom schreef Paulus hun: ‘Doch wij willen u niet onkundig laten, broeders, wat betreft hen, die ontslapen zijn, opdat gij niet bedroefd zijt, zoals de anderen, die geen hoop hebben’ 1 Thess. 4 : 13. Hij stelt hen gerust over degenen, die zijn heengegaan en zegt: ‘Die in Christus gestorven zijn, zullen het eerst opstaan, daarna zullen wij, de levenden, die achterbleven, samen met hen op de wolken in een ogenblik weggevoerd worden, de Here tegemoet in de lucht en zo zullen wij altijd met de Here wezen’ vers 16-18. De ‘levend-overgeblevenen’ zullen dus in geen enkel opzicht voorrang krijgen op de ‘ontslapenen’ vers 15. Deze laatsten zullen tegelijk met de ‘levenden’ opgenomen worden de Here tegemoet in de lucht. Er is dus geen sprake van, dat alleen een groep uitverkorenen opgenomen zal worden. Paulus’ woorden komen overeen met die van de Here Jezus tot Martha: ‘Wie in Mij gelooft, zal leven al is hij ook gestorven en een ieder, die leeft en in Mij gelooft, zal in eeuwigheid niet sterven’ Joh. 11 : 25, 26. In 1 Thess. 5 : 6-10 wordt deze leer verder uitgewerkt en gebruikt als een waarschuwing tegen traagheid. Het woord ‘slapen’ in vers 6 en 7 duidt niet op sterven, maar op geestelijke luiheid, of wel gebrek aan nuchterheid. In 1 Thess. 4 sprak Paulus over de komst van Christus met betrekking tot de in Christus ontslapenen en de levend overgeblevenen; maar in hoofdstuk 5 heeft hij het over twee groepen van levend overgeblevenen, namelijk de waakzame en nuchtere gelovigen en de geestelijk slapende christenen Ef. 5 : 14. Paulus zei: ‘En zo zullen wij altijd met de Here wezen’ 1 Thess. 4 : 17. Dit is een kleine, gladde steen denk aan David en Goliath, maar genoeg om die reus van een valse leer te vellen; die leer, die beweert, dat sommige gelovigen voor de rechterstoel van Christus veroordeeld zullen worden en in de buitenste duisternis geworpen zullen worden. Wij moeten onderscheid maken tussen wat de Bijbel noemt: ‘Dag des Heren’ en ‘Dag van Jezus Christus’. Deze laatstgenoemde dag brengt troost en blijdschap. De ‘Dag des Heren’ zal een tijd van gericht zijn. Hij wordt ook ‘dag van de toorn van God’ genoemd Rom. 2 : 5; Zefanja 1 : 14 tot 2 : 5. Gelovigen in Christus zijn niet bestemd tot het ondergaan van de toorn van God, maar tot de volkomen verlossing 1 Thess. 1 : 10; 5 : 9. Voordat de ‘dag des Heren’ begint, moet de grote afval plaatshebben. De ‘mens der zonde’ zal verschijnen en het zogenaamde naam-christendom zal het slachtoffer worden van een sluwe misleiding, zodat zij de waarheid zullen verwerpen en de leugen geloven; maar de ware Gemeente zal worden opgenomen. De Heilige Geest, de grote Weerhouder, zal dan van de aarde zijn weggenomen.

OPENBARING EN LOON

Het gebed van de Here Jezus: ‘Vader, Ik wil, dat zij, die Gij Mij gegeven hebt, waar lk ben, zij bij Mij zijn, om Mijn heerlijkheid te aanschouwen’ Joh. 17 : 24, zal beantwoord worden bij de opname. Want de openbaring van de Here aan de Zijnen is onlosmakelijk verbonden aan de opname van de Gemeente. ‘Wij zullen Hem zien, gelijk Hij is’ 1 Joh. 3 : 2. Onze nieuwe lichamen zullen aangepast zijn aan die sfeer van heerlijkheid. Hoe meer wij stilstaan bij deze gebeurtenis, hoe heerlijker het wordt. ‘Om Zijn moeitevol lijden zal Hij het zien tot verzadiging toe’ Jes. 53 : 11. In het midden der Gemeente zal Hij lofzingen, zoals Hij gedaan heeft in de nacht toen Hij werd verraden Ps. 22 : 23 en Matth. 26 : 30. Na de opname en de voorstelling van al de Zijnen in het huis van de Vader, zal het oordeel plaatsvinden voor de ‘Rechterstoel van Christus’. Dan zullen de materialen getest worden, die gebruikt zijn bij de bouw op het fundament van Christus. Het werk van ieder mens zal openbaar worden. Het zal door vuur beproefd worden. In 1 Corinthe 3 vinden wij een lijst van zes materialen, verdeeld in twee groepen van drie. Eerste reeks: goud, zilver en kostbaar gesteente; tweede reeks: hout, hooi of stro. Deze laatste reeks stelt voor, wat men zomaar uit de natuur kan weghalen. Het bouwen met de materialen van de eerste groep is tijdrovend, terwijl men uit de grondstoffen van de tweede reeks in één nacht een hut kan bouwen, die echter door een klein vuurtje in korte tijd tot as kan vergaan. Zulk ‘vakmanschap’ zal leiden tot verlies van loon. Ook zal aan het licht komen, wat de eigenlijke drijfveer is geweest voor onze dienst. ‘Hij zal de raadslagen der harten openbaar maken’ 1 Cor. 4 : 5. Voor de Rechterstoel van Christus zal geen huichelarij plaats hebben. Ons ware karakter zal daar openbaar worden 2 Cor. 5 : 10. Daarom zegt Paulus: ‘Gij echter, wat oordeelt gij uw broeder? of ook gij, watminacht gij uw broeder? Want wij zullen allen gesteld worden voor de rechterstoel Gods’ Rom. 14 : 10.

DE OPENBARING

De verschijning van de Here Jezus Christus in Zijn heerlijkheid is de last van de Oudtestamentische profeten Dan. 2; Dan. 7; Jes. 11. Dit is ook het onderwerp van de rede van onze Heiland op de Olijfberg, als een antwoord op de vraag van de discipelen over Zijn komst. Ook de Brief aan de Hebreeën legt hier de nadruk op Hebr. 9 : 28; Zach. 14 : 1-4; Rom. 11 : 26. De Here Jezus beschrijft dit als een komen met ‘kracht en grote heerlijkheid’ Matth. 25 : 31. Johannes zag het in een visioen en schreef: ‘Ik zag de hemel geopend’. Hij aanschouwde de Here gekroond met vele diademen op de dag van Zijn overwinning Openb. 19 : 11-14. De Bevrijder zal uit Zion komen om het ‘overblijfsel’ te verlossen van de volken, die zich verzameld hebben tegen Jeruzalem. Dan zullen Zijn voeten weer staan op de Olijfberg Zach. 14 : 1-4.

REGEREN

Paulus zegt in 1 Cor. 15 : 25: ‘Want Christus ‘moet’ als Koning heersen!’. Dit profetische ‘moeten’ komt ook voor in Joh. 3 : 14: ‘Zo moet ook de Zoon des mensen verhoogd worden; en in Hand. 3 : 21: ‘Hem moet de hemel opnemen tot op de tijden der herstelling aller dingen’. Toen Pilatus aan de Here Jezus vroeg: ‘Zijt gij dan een koning?’, antwoordde Hij: ‘Daartoe ben Ik geboren’. Dit was een van de doeleinden van Zijn vleeswording! Het feit, dat de profetieën over Zijn geboorte en sterven letterlijk in vervulling zijn gegaan, maakt het logisch, dat de profetieën over Zijn regering eveneens letterlijk vervuld zullen worden. Wie dat niet aanneemt, ontneemt aan deze profetieën hun inhoud. De koninkrijken van Daniël 2 en 7 zijn aards! Zij zullen teniet gedaan worden bij de vestiging van het Koninkrijk van onze Here en Heiland, Jezus Christus. De steen, die zonder handen losgemaakt zal worden, verplettert alle rijken. ‘Zie een Koning zal regeren in gerechtigheid- Jes. 32 : 1. Zijn koninkrijk zal universeel zijn Zach. 9 : 10. In Christus zal de bestemming van de mens, waartoe hij geschapen werd, in vervulling gaan. Aan de mens werd de absolute heerschappij gegeven over de ganse schepping, maar de zonde beroofde hem van zijn troon en scepter. Evenwel, deze opperheerschappij zal verwerkelijkt worden in de Zoon des mensen. Dit Koninkrijk van onze Here Jezus zal duizend jaar duren. U kunt het lezen in Openbaring 20. Gedurende deze periode zal de satan gebonden zijn. De vloek, die op de aarde rustte door de zonde van de mens, zal dan opgeheven worden Rom. 8 : 21; Jes. 11 : 6-9. Hij zal regeren met een ijzeren roede in onkreukbare gerechtigheid. Maar…’het Duizendjarige Rijk’ zal geen hemel op aarde zijn! Want de natuur van de mens is niet veranderd, tenzij hij door de Geest van God is wedergeboren. De gunstigste omstandigheden, de beste regering en de langdurigste vrede kunnen het hart van de mens niet veranderen. Als tenslotte de satan weer wordt losgelaten, dan vindt hij al spoedig weer steun genoeg om een leger te vormen en op te trekken naar de heilige stad, alwaar Hij door vuur uit de hemel vernietigd zal worden Openb. 20 : 8, 9.

VERGELDING

De ‘verschijning van Zijn komst’ zal een plotseling en definitief oordeel brengen over ‘het beest’ en ‘de valse profeet’. Zij zullen levend in de ‘poel des vuurs’ geworpen worden Openb. 19 : 20. Jesaja profeteerde: ‘Met de adem Zijner lippen zal Hij de goddeloze doden’ Jes. 11 : 4. Vele van de profetieën in de Psalmen zullen vervuld worden. De beschrijving van dit oordeel in Zach. 14 : 12, doet denken aan het gebruik van nucleaire wapenen. De waarschuwing aan een ieder, die heden het evangelie hoort, is duidelijk en diep-ernstig: ‘Indien iemand de Here niet liefheeft, hij zij vervloekt! Maranatha! 1 Cor. 16 : 22. De Here Jezus komt!

Tekenen van Zijn komst

Wij, christenen, worden vermaand elkander lief te hebben, want ‘de nacht is ver gevorderd, de dag is nabij’ Rom. 13 : 12. De naderende wederkomst van onze Here Jezus Christus moet toch eigenlijk een enorme praktische uitwerking hebben op ons leven. Wij moeten, als het ware, die dag verhaasten door al de werken der duisternis af te werpen en de wapenrusting van het licht aan te trekken. In Hebreeën 11 worden de ervaringen van Abel, Henoch en Noach heel in het kort aangehaald. Wat ons over hen vermeld wordt zijn ‘voorafschaduwingen’ van buitengewoon gewichtige gebeurtenissen. In het offer van Abel zien wij een voorafbeelding van het offer van Christus, het ware Lam van God, door Wiens bloed wij gerechtvaardigd zijn. De hemelvaart van Henoch geeft ons een duidelijk beeld van de opname van de Gemeente. In de Brief aan de Hebreeën wordt geen enkele gebeurtenis vermeld tussen Abel en Henoch. Zo hebben wij, gelovigen, geen rechtstreeks ingrijpen van God te verwachten tussen het verlossingswerk van de Here op aarde en de opname van de Gemeente in de hemel. Wij behoeven alleen maar uit te zien naar de Opname, het eerstvolgende programma-punt in de heilsgeschiedenis. Wat Noach betreft: de Here Zelf vergelijkt de tijd vóór de zondvloed met de tijd vóór de opname: de ‘dagen van de Zoon des mensen’ Matth. 24 : 36-44; Luk. 17 : 26-30. In Lukas 17 worden de ‘dagen van Lot’ en de verwoesting van Sodom en Gomorra ook vergeleken met de ‘dagen van Noach’. In de ‘Bergrede’ sprak de Here Jezus over de ‘Grote Verdrukking’. Hoewel dit vooral voor Israël een tijd van zware beproeving zal zijn, zal dit toch ook een vreselijke tijd zijn voor de volkeren der wereld; het zal een tijd van grote en wereldwijde ellende zijn. Volgens het boek der Openbaring zal de wereldbevolking gedecimeerd worden. Maar, zoals de opname van Henoch voorafging aan de zondvloed, zo zal de Gemeente opgenomen worden vóór de ‘Grote Verdrukking’. De woorden in Hebreeën 11 ‘ en hij werd niet meer gevonden’, duiden erop, dat er overal naar hem gezocht is. In de dagen van de apostelen verwachtte men, dat de Here spoedig zou wederkomen. Johannes spreekt over ‘vele antichristen’ als een bewijs voor de eindtijd. Nu leven wij in een tijd van nog veel duidelijker tekenen dan in de apostolische tijd. Als wij nu enige van die tekenen gaan noemen, moeten wij toch wel bedenken, dat wij nergens in de Schrift aangemoedigd worden om uit te zien naar tekenen die verband houden met de komst van Christus voor de Zijnen. Nee, ‘tekenen der tijden’ hebben uitsluitend betrekking op de komst van de Here als de Zoon des mensen ‘in kracht en grote heerlijkheid’. Hoewel komende gebeurtenissen hun schaduwen vooruit kunnen werpen, moeten we die schaduwen niet gaan meten. De strijd tussen arbeid en kapitaal van de laatste 80 jaar, ontsproten uit de communistische theorieën van Marx, vormt een economisch teken des tijds. Jakobus 5 duidt deze strijd aan tussen ‘werkgevers’ en ‘werknemers’. Hij moedigt zijn lezers aan geduld te oefenen, omdat de komst des Heren nabij is! Jakobus schreef zijn brief aan de twaalf stammen in de verstrooiing. Zijn Brief is eigenlijk een voortzetting van de boodschap van de profeten. Hij waarschuwt de rijken voor de verschrikkingen, die over hen zullen komen. Zij ‘vergaderen zich schatten’, terwijl het einde nadert! In het visioen van Nebukadnezar van het grote statenbeeld wordt de laatste fase van de macht der heidenen voorgesteld als een mengsel van ijzer en leem. Deze twee stoffen kunnen zich niet aaneen hechten. Of we het nu nationaal of internationaal beschouwen, zoals in de Verenigde Naties V.N., altijd valt ons dan dat gebrek aan samenbinding op. Dit is een politiek teken. Reeds vanaf hun oprichting hebben de Verenigde Naties zich moeten bezighouden met de ene crisis na de andere; meestal zonder succes. De profetieën van Daniël wijzen onmiskenbaar naar een soort politieke constellatie van de westeuropese volken gedurende de laatste week van ‘de zeventig weken’ van Daniël Dan. 9 : 27. Daar de tegenwoordige bedeling van de Gemeente niet wordt vermeld in de profetieën van het Oude Testament, kunnen wij ook geen aanduiding verwachten naar een verbond van volken in onze tijd. Wel hebben in het verleden enige mannen de trekken vertoond van de toekomstige grote leider van de heidenvolken. Van grote betekenis is ook het ontwaken van de volken in het midden-oosten na een sluimering van vele eeuwen. De Bijbel voorspelt, dat deze bedeling zal eindigen in een vreselijke slachting; een bloedbad zoals de wereld nog nooit heeft meegemaakt. Er worden enorm sterke stellingen gemaakt om de vijand af te schrikken. Er worden enorme voorraden atoom- en waterstofbommen aangelegd, die hele landen van de kaart kunnen vegen. De Here sprak over de vijgeboom, die ging uitbotten als een teken, dat de zomer nabij was en Hij betrok daarbij ook al de andere bomen Luk. 21 : 28, 29. Met ‘bomen’ worden kennelijk ‘volken’ bedoeld. Meer dan 19 eeuwen zijn voorbijgegaan, sedert Hij deze woorden sprak. Al die jaren heeft de vijgeboom Israël bladerloos gestaan. Maar aan het begin van deze eeuw is het Zionisme ontstaan; een beweging die tot doel had de terugkeer van Israël naar Palestina. Na de eerste wereldoorlog werd bij de Balfourverklaring het land aan Israël beloofd en na de tweede wereldoorlog werd Israël een onafhankelijke staat met een eigen vlag, regering en cultuur. De vijgeboom heeft dus wel al bladeren, maar het land is nog een onzeker bezit. Matthes 24 : 31 ligt nog in het verschiet. Paulus heeft gesproken over de zedelijke achteruitgang in die dagen 2 Tim. 3 : 1-8. Een vergelijking van de dingen, die hij hier noemt en die, welke hij beschrijft als karakteristiek voor de heidenwereld van zijn tijd Rom. 1, dan zien wij hoezeer onze tegenwoordige maatschappij is weggezakt in een poel van vuile modder. Deze Schriftplaats handelt over het gezinsleven, het maatschappelijk leven en de handelspractijken. Op al deze terreinen zien wij heden ten dage een schrikbarend gebrek aan zedelijke normen, schandelijke practijken in de hoogste kringen, snel stijgende criminaliteit en een ongebreidelde immoraliteit en onzedelijkheid. In 1 Tim 4 : 1-4 en 2 Petrus 2 : 1-3 spreken beide apostelen hun ongerustheid uit over de valse leraars en de verderfelijke ketterijen, die zullen komen in ‘de latere dagen’. Wij willen er enkele noemen: De Jehova’s getuigen met hun godslasterlijke ontkenning van de grond-waarheden van het christendom, zoals de Drie-éénheid en de Geest als Persoon. De Mormonen met hun bedriegelijke, dwaze leringen. De zevende-dag-adventisten met hun leer, dat Christus Zelf de zondige menselijke natuur heeft aangenomen. Zij ontkennen het bestaan van een hel en eeuwige straf. Petrus waarschuwde zijn lezers, dat er in de laatste dagen ‘spotters met spotternij zullen komen’, die zullen zeggen zeggen: ‘Waar blijft de belofte van Zijn komst?’ 2 Petr. 3 : 3. Het toneel is gereed voor de ‘mens der zonde’, die zijn leugens zal bevestigen met bedriegelijke wonderen 2 Thess. 2 : 9-12. Als wij deze tekenen van de wederkomst van Christus zien, dan erkennen wij: ‘De nacht is ver gevorderd; de dag is nabij!’.

Toebereiding voor Zijn komst

Wij willen nu onze korte studies besluiten met na te gaan, wat onze houding moet zijn ten opzichte van de wederkomst van onze Heiland en hoe deze waarheid ons gedrag moet beïnvloeden. Daar er in het Nieuwe Testament meer dan 300 verwijzingen zijn naar Zijn tweede komst, kunnen wij ervan verzekerd zijn, dat ons onderzoek niet tevergeefs zal zijn. Wij verdelen die in zeven belangrijke punten.

Wij moeten Zijn komst met volharding verwachten.Degenen, die door Paulus’ prediking te Thessalonica zich van de afgoden tot God bekeerd hadden, leefden in de verwachting van Zijn Zoon uit de hemelen 1 Thess. 1 : 9, 10. Dit bewijst, dat de spoedige wederkomst des Heren een wezenlijk element was in Paulus’ prediking. Anders zouden zij nooit op de gedachte gekomen zijn, om de Zoon van God uit de hemelen te verwachten. Paulus prijst hen daarvoor in zijn Brief. Christenen in Thessalonica stonden niet alleen in hun houding aangaande de wederkomst. Zij deelden deze verwachting met mede-gelovigen in andere plaatsen, waar Paulus had gewerkt. In de Brief aan de Romeinen schrijft hij: ‘Wij zuchten bij onszelf in de verwachting van het zoon-schap; d.i. de verlossing van ons lichaam’ Rom. 8 : 23. In 1 Cor. 1 : 7 dankt hij God, dat de gelovigen de komst van de Here Jezus verwachtten. Hij had heel wat op de Corinthiërs aan te merken, maar hij prees hen om hun volhardend verwachten! Aan de Galaten schrijft Paulus met klem: ‘Wij immers verwachten door de Geest uit het geloof de gerechtigheid waarop wij hopen’ Gal. 5 : 5. Aan de Efeziërs en de Kolossenzen schrijft hij over: ‘de hoop van zijn roeping’, de éne hoop, de hoop, die in de hemel bewaard wordt en de hoop van het evangelie. Aan de Filippiërs schrijft hij: ‘Wij zijn burgers van een rijk in de hemelen, waaruit wij ook de Here Jezus Christus als Verlosser verwachten’ Fil. 3 : 20. Aan Timothe0s en Titus, medewerkers van Paulus, schrijft hij over het liefhebben van Christus’ verschijning en het uitzien naar de gezegende hoop 2 Tim. 4 : 8; Titus 2 : 13. Menigmaal heeft Christus in Zijn gelijkenissen opgewekt tot waakzaamheid met het oog op Zijn komst. Het was de boze slaaf, die zei: ‘Mijn heer vertoeft te komen’.Deze geesteshouding van verwachting kan niet anders dan een geweldige invloed uitoefenen op het leven en de dienst van de christen. De laatste woorden van onze Here tot Johannes waren: ‘Ja, Ik kom spoedig1’. En het antwoord van Johannes geeft in enkele woorden de blijde verwachting aan voor ieder gelovige: ‘Amen, kom Here Jezus!’

Wij moeten waardig en voorzichtig wandelen.Met het oog op de ‘vergevorderde nacht’ en de snel naderende dag, worden wij vermaand de werken der duisternis af te leggen en de wapenen des lichts aan te doen, en eerbaar te wandelen Rom. 13 : 12, 13. Petrus zegt, dat wij acht moeten slaan op het woord der profetie ‘totdat de dag aanbreekt en de morgenster opgaat in uw harten’ 2 Petr. 1 : 19. In de eerste van de drie verwijzingen naar Zijn komst in Openbaring 22, waar de Here zegt: ‘Zie Ik kom spoedig’, laat Hij daarop volgen: ‘Zalig hij, die de woorden der profetie van dit boek bewaart!’. Met het oog op het feit, dat de tijd kort is, moet het gedrag van de gelovige in alle opzichten zeer behoedzaam zijn 1 Cor. 7 : 29-31.

Wij moeten op schriftuurlijke wijze werken. Werken is niet voldoende; wij moeten verstandig zijn en de wil van de Here verstaan. In de gelijkenis van de tien slaven wordt aan een ieder van hen één pond gegeven en hun werd bevolen ‘handel te drijven, totdat Ik kom’. Allen kregen iets van dezelfde waarde. Dit stelt dus een gewoon rentmeesterschap voor. In de gelijkenis van de talenten echter kreeg niet ieder hetzelfde. Hier werd rekening gehouden met een ieders bekwaamheid, en bovendien was er verschil in de toedeling van de Heilige Geest. Maar voor een ieder van hen gold, dat hij zijn dienst zou verrichten in het bewustzijn van de naderende dag van afrekening en van de uitkering van het loon. Van wie veel ontvangen heeft, wordt verwacht dat hij veel heeft gedaan. De ‘Rechterstoel van Christus’ zal een ernstige terugblik zijn, waarbij onze dienst voor God beproefd zal worden. Om de ‘krans’ te ontvangen, moet men volgens de regels van de kamp gestreden hebben 2 Tim. 2 : 8. Hier is geen streven om ten koste van een ander vooraan te komen. De laatste woorden van de Here tot Zijn dienstknechten waren: ‘Zie, Ik kom spoedig en Mijn loon is bij Mij, om een ieder te vergelden naardat zijn werk is’ Openb. 22 : 12.

Wij moeten met nauwgezetheid getuigen 1 Cor. 9 : 24-27. De apostel Paulus gebruikte de vrijheden, die God hem had gegeven voorzichtig en verstandig. Hij streefde twee doeleinden na, nl. het winnen van zielen en het verkrijgen van het loon, de onvergankelijke krans. Er waren ook twee dingen, die hij vreesde, nl. dat hij het evangelie zou verhinderen en dat hij zelf afgewezen verworpen zou worden vers 27. Paulus denkt hier aan de ‘erekrans’ en ziet zich als deelnemer aan de wedloop in een renbaan. Dingen, die buiten de wedloop volkomen rechtmatig zijn, moet men bij de wedloop opofferen om kans te maken op een prijs. Ook vergelijkt hij zich met een vuistvechter, die geen slagen in de lucht geeft, maar doeltreffende slagen. De woorden: ‘Ik tuchtig mijn lichaam’ netekenen niet, dat het lichaam slecht is, maar dat het lichaam dikwijls de poort is waardoor verzoekingen op ons af komen. Wij begrijpen nu, dat Paulus aan het einde van zijn betoog over de vrijheid van de christen kan zeggen: ‘Wordt mijn navolgers’ 1 Cor. 11 : 1. Paulus denkt hier niet aan zijn eeuwige verlossing, want die is zijn deel op grond van genade en genade alleen. Hij spreekt hier over ‘de onverwelkelijke krans’, die hij begeerde te ontvangen van de Here voor Zijn Rechterstoel.

Wij moeten de Here aanbidden in afwachting van Zijn wederkomst. Het avondmaal des Heren moet regelmatig gehouden worden, ‘totdat Hij komt’ 1 Cor. 11 : 26. Het werd door de Here Zelf ingesteld, terwijl Hij werd verraden. In de tekenen van brood en wijn beschouwde Hij Zijn dood alsof die reeds was volbracht. Zijn dankzegging steeg op als een lieflijke reuk van zuivere wierook tot de troon van God. Paulus kreeg van de Here een speciale openbaring over het avondmaal. Als wij zo Zijn dood verkondigen, zien wij uit naar Zijn wederkomst: ‘Nog slechts een korte tijd, en Jezus zal verschijnen; dan zien wij Hem vol vreugd in ’t midden van de Zijnen; Hem, die geheel Zijn hart aan ons heeft toegewijd, ons overwinnaars maakt in onze aardse strijd’.

Wij mogen treuren, maar niet als zij die geen hoop hebben 1 Cor. 7 : 30; 15 : 54; 1 Thess. 4 : 13. De dood is een vijand, die voortdurend aan onze deuren klopt. Wij komen nooit onder zijn schaduw vandaan. Wij leven constant in ‘het dal der schaduwen des doods’. Maar voor de gelovige is het graf niet het einddoel. Daarom kunnen wij, terwijl wij treuren over geliefden, wier lichamen wij aan de aarde toevertrouwen, toch verblijd zijn, wetende dat de dood een overwonnen vijand is. Zijn overwinnaar zal terugkomen, om Zijn verlossingswerk te voltooien. Dan zal het vergankelijke onvergankelijkheid aandoen en het sterfelijke onsterfelijkheid.

Wij moeten in getrouwheid voortgaan met waarschuwen. ‘Indien iemand de Here niet liefheeft, hij zij vervloekt! Maranatha!’ 1 Cor. 16 : 22. Dit is de laatste van een aantal verwijzingen naar de wederkomst van de Here. Paulus gebruikt deze uitroep als een plechtige waarschuwing tegen sectarisme of iedere andere vorm van partijzucht. Zie de hoofdstukken 1-4. In de hoofdstukken 5 tot 7, waarin hij de nadruk legt op de heiligmaking van de christen, komt hij weer daarop terug. Voor Paulus was de wederkomst van Christus wat de Poolster is voor de zeeman. Als Paulus in zijn toespraken als in een visioen de wederkomst van de Here ziet, dan raakt hij in vuur en vlam, gedenkende hoe vreselijk de gevolgen zullen zijn voor de onbekeerden. Hoezeer wij ons mogen verheugen in onze heerlijke toekomst bij de Here, wij mogen niet verslappen in het waarschuwen van de ongelovigen.

‘Kind’ren des Konings, waarom zoudt gij slapen? Hoe kunt gij sluim’ren, de hemel zo na? Staat op uw wacht en trekt aan uwe rusting; haast u, want Jezus, uw Meester, komt dra.’

0 notes

multi-level-shipper · 2 years

Text

About Poppy Playtime. (5-9-22)

TL; DR before we start; MOBGames is continuing to say horrendous and blatantly false shit (detailed below), and therefore I won't be purchasing any more Chapters, or other related content and merch. I encourage others to do the same.

Zach and Seth Belanger

Circa 2018, Zach Belanger (CEO of MOBGames) had been verbally picking apart Ekrcoaster's animations in the MOBGames discord server, and Animation Sins (run by MOBGames) was continuing to feature his videos on their channel when he had specifically asked them to stop. YouTuber theft king went in and confirmed with discord user Faint Turnip (who still had Zach on their friends list) that these statements are legitimate [Timestamp: 1:00.] The insults directed towards Ekrcoaster included these lovely gems:

So Zach was saying spiteful, vitriolic shit to a kid that had come to work for him. Charming.

There's more.

Zach posted an official apology statement to the Poppy Playtime Discord on May 3rd.

They started the NFT’s because everyone else was doing it. They did rectify the situation appropriately, but their initial judgement was downright idiotic.

“Ethan (Ekrcoaster) was rightfully upset, and told his fans that Animation Sins (run by MOBGames) was bullying him.” You were. You were bullying him.

What future endeavors? He isn’t involved in the animation community he started in anymore because of you.

Meanwhile, Seth Belanger (CCO) made a similar statement on May 4th addressing additional controversies surrounding MOBGames.

"That character is not portrayed to be a minor in our videos or in the FNAF games themselves."

SHE IS A CHILD IN THE GAMES. THIS IS BLATANTLY FALSE.

Furthermore, you didn't change anything about her design in your videos that "made her an adult." You gave her double D’s and called it good. Don’t feed your fans these fucking bullshit claims. It's so insulting.

Seth also cites the “online negativity surrounding our past” as the reason their employee’s morale is being hurt. So instead of taking the accusations seriously, you’re going to blame it on people who are calling you out? I suppose I shouldn’t expect anything better, given your previous statement.

Closing thoughts;

I love the game itself, (almost everything about it,) and the other hardworking people involved. But the way everything has been swept under the rug, ESPECIALLY with the release of Chapter 2, is atrocious.

I'm so tired of this.

#poppy playtime #poppy playtime chapter 2 #zach belanger #seth belanger

22 notes · View notes

multi-level-shipper · 2 years

Text

Quick heads up, deleting all Poppy Playtime content from the blog. (5-23-22)

Zach Belanger, Seth Belanger, and ANDYBTTF all actively bullied Ekrcoaster in the MOBGames discord server in 2018.

Ekrcoaster, (who was 15 at the time of the bullying,) made an attempt on his life.

These people almost drove a kid to suicide. Please do not buy anything from these people, Poppy Playtime Chapters or otherwise.

(A lot of people out there have played the game or been involved with the game, and while I understand not knowing the extent of the controversy, I really hope they do become aware of what has really been going on for a long time now.)

Also, I encourage you all to check out Ekrcoaster’s response. It’s a very interesting read to begin with and goes over a lot of the happenings in detail.

#sorry I had to make a couple edits to word myself better and keep it all on one post #poppy playtime #zach belanger #seth belanger #ANDYBTTF #ekrcoaster #mobgames #poppy playtime chapter 2

7 notes · View notes

christusleeft · 7 years

Text

New Post has been published on In de hemel is wél bier !

New Post has been published on http://bit.ly/2nTBmCX

De Dynastie van Adam

De geslachtsregisters van de Zoon des mensen

DE VIER EVANGELIEN

Wanneer we een systematische studie maken van de persoon en het leven van de Heere Jezus, krijgen we direct bij de aanvang te maken met het fenomeen, dat er niet zoiets als een biografie van de Heere Jezus bestaat! Wat we in de Bijbel vinden is geen enkelvoudig chronologisch verslag van zijn leven vanaf de aankondiging van zijn geboorte tot en met zijn Hemelvaart. Wat we vinden zijn de vier “Evangeliën”, die onderling aanmerkelijk van elkaar verschillen. Niet dat deze verschillen tegenstrijdigheden zouden zijn! Verre van dat, de gelovige weet immers, dat de vier Evangeliën in wezen één en dezelfde schrijver hebben. Waar alle vier door de geest van God zijn voortgebracht is het onmogelijk, dat er tegenstrijdigheden zouden voorkomen.

Dat zovele mensen, theologen incluis, toch onverzoenlijke fouten in de werken van de Evangelisten menen aan te treffen, is even betreurenswaardig als verklaarbaar. Zij zoeken immers naar fouten in de Bijbel! Zij zoeken immers naar argumenten voor hun stelling, dat de Bijbel niet in zijn geheel, of in het geheel niet, het geopenbaarde woord van God is. Het aantonen van onvolkomenheden in de Schrift heeft slechts ten doel te bewijzen, dat diezelfde Schrift niet kan zijn voortgebracht door een volmaakte geest, of nog sterker: hij die in staat is de onvolkomenheden van de Schrift aan te tonen, staat zelf blijkbaar op een niveau, dat uitrekt boven dat van de Schrijver van de Bijbel! Daaruit volgt dan, dat zo iemand de Bijbel niet nodig heeft. Hij die de fouten in de Bijbel weet aan te wijzen verheft zich boven de Bijbel, en daardoor ontdoet hij zich ervan.

Helaas is deze bezigheid veruit de belangrijkste activiteit van de hedendaagse “Schriftgeleerden”. Maar wat zij aantonen is niet de feilbaarheid van het Woord van God, doch slechts de onkunde en hoogmoed van de mens.

Ondanks de grote problemen, die theologen kunnen oproepen bij de verklaring van de Bijbel is hij voor veel gelovigen toch het boek van de volmaakte harmonie. Zij zien de volmaakte en verbazingwekkende samenhang van de Bijbel als geheel. Zij zien iets van de Goddelijke almacht en eenheid, die ook in zijn woord tot uitdrukking komt. Enerzijds weet elke ongelovige dat de Bijbel met zichzelf in strijd is, en dat je ”met de Bijbel in de hand elke kant op kunt”. Aan de andere kant Zijn er gelovigen, voor wie de Bijbel het onfeilbare woord van God is. Vanwaar deze uitersten?

Het verschil is niet gelegen in de Bijbel. Het gaat om hetzelfde boek. Het verschil is gelegen in de manier waarop de mens de Bijbel en Zijn Schrijver tegemoet treedt. Wanneer wij beslist vast willen houden aan onze eigen (godsdienstige) opvattingen en filosofieën en vanuit die starre en hoogmoedige houding de Bijbel openen, hebben we alleen nog maar de mogelijkheid om de Schrift in te passen in onze eigen denkwereld. Dat we door die benadering in moeilijkheden komen met bepaalde bijbelgedeelten is onvermijdelijk! De andere manier is die, waarbij wij onze eigen gedachten terzijde zetten en ons onvoorwaardelijk open stellen voor wat God ons door Zijn Woord wil openbaren. Dat vergt veel van ons. Het eist de terzijdestelling van ons ego en het eist geloof! Geloof in het onfeilbare Woord van God. Het Woord van God, dat niet slechts in de Bijbel gevonden kan worden, maar dat de Bijbel is. Wanneer we van deze positie uitgaan, zullen we op voorhand moeten erkennen dat schijnbare tegenstrijdigheden slechts voortkomen uit onze eigen gebrekkige interpretatie en dat de verschillende beschrijvingen van dezelfde gebeurtenissen ieder hun eigen betekenis hebben.

Toegepast op de vier Evangeliën betekent dit, dat zij elk hun eigen karakteristieke betekenis hebben. Hoewel zij alle vier een beschrijving geven van de persoon en het leven van de Heere Jezus, verschillen zij onderling aanzienlijk! Dit is geen vergissing. Het heeft een betekenis!

MATTHEÜS

Het Evangelie van Mattheüs tekent ons de Heer als de koning van het komende koninkrijk der hemelen. Hij was de beloofde “Zone Davids”, die zou komen om Zijn eeuwig koninkrijk op te richten.

“Ziet, uw Koning zal u komen, rechtvaardig, en Hij is een heiland …..” Zach. 9:9.

“Ziet, de dagen komen, spreekt de Heere, dat ik aan David een rechtvaardige Spruit zal verwekken, . die zal Koning zijnde regeren, en voorspoedig zijn, en recht en gerechtigheid doen op de aarde”. Jer. 23:5

Het eerste hoofdstuk van Mattheüs begint daarom met een geslachtsregister van de koning. Dit register loopt van Abraham, de stamvader van Israël via David, de stamvader van de Israëlitische koningsdynastie.

MARKUS

In Markus zien wij Jezus als de “Knecht des Heeren”.

“Ziet mijn knecht dien ik ondersteun, mijn Uitverkorene in dewelke mijn ziel een welbehagen heeft! Ik heb mijn geest op Hem gegeven, Hij zal het recht der heidenen voortbrengen ” Jes. 42:1.

“… want ziet, ik zal mijn Knecht, de Spruite, doen komen ” Zach. 3:8.

In Markus vinden we geen geslachtsregister. De afkomst van dienstknechten, van slaven, is onbelangrijk!

LUKAS

Lukas, de dokter, toont ons de Heere Jezus als mens.

“Ziet een Man (mens), wiens naam is Spruite ……. “ Zach. 6.12.

In dit Evangelie over de Zoon des Mensen (zoon van de mens) vinden we zijn geslachtsregister teruggevoerd tot op de eerste mens: Adam.

JOHANNES

Door Johannes wordt ons de Heer geschilderd als de zoon van God! Zoals hij zelf zegt:

“Maar deze zijn geschreven, opdat gij gelooft, dat Jezus is de Christus, de Zone Gods, en opdat gij, gelovende, het leven hebt in Zijn Naam” Joh. 20: 30,31

“Zie, hier is uw God” Jes. 40:9.

“Te dien dage zal des Heeren Spruit zijn tot sieraad en tot heerlijkheid” Jes. 42.

In Johannes vinden we daarom slechts een kort “register”, dat direct teruggaat tot God zelf!

“In den beginne was het Woord, en het Woord was bij God en het Woord was God… en het Woord is Vlees geworden, en heeft onder ons gewoond en wij hebben zijn heerlijkheid aanschouwd, een heerlijkheid als des eniggeborenen van de vader, vol van genade en waarheid” Joh. 1: 1, 14.

Zo zien wij, hoe elk van de Evangelisten ons de Heere Jezus toont in een verschillend bijbels licht! Wij zien hem achtereenvolgens als:

De Koning de Slaaf de Mens God.

Juist deze verschillende benaderingen geven ons een harmonieus beeld van de persoon van de Heere Jezus Christus. Dus wel verschillen, maar geen tegenstrijdigheden. Wordt ook niet het mooiste akkoord gevormd door het gelijktijdig klinken van verschillende tonen?

KLINKERS

Wanneer wij de meer “menselijke” geslachtsregisters van Mattheüs 1 en Lukas 3 onder ogen krijgen, is onze eerste gedachte om ze te vergelijken met de registers van het oude testament. Het valt dan op, dat de namen in het Nieuwe Testament dikwijls alleen in de verte herinneren aan die in het oude. Dit lijkt op onnauwkeurigheid van Mattheüs en Lukas, maar dat is het volstrekt niet. Het probleem is in werkelijkheid een spellingsprobleem. De moeilijkheid is hier gelegen in het gebruik van verschillende talen met hun eigen bijzonderheden en hun eigen alfabet.

De namen in het Oude Testament zijn oorspronkelijk in het Hebreeuws. Deze Semitische taal heeft o.a. als kenmerk, dat er geen letters bestaan om de klinkers weer te geven. De 22 letters van het Hebreeuwse alfabet zijn dus in principe allemaal medeklinkers. In de geschreven Hebreeuwse tekst van het Oude Testament zijn daarom geen klinkers te vinden. Men moet ze zelf kennen of raden! Een belangrijk deel van het Joodse onderwijs bestond en bestaat dan ook uit het leren kennen en uitspreken van de Thenach, het Hebreeuwse Oude Testament. Men moest o.a. leren de juiste klinkers tussen de geschreven medeklinkers te lezen!

Dit zuiver taalkundige probleem van de ontbrekende klinkers wordt echter pas werkelijk klemmend, als het Hebreeuws naar een andere taal moet worden overgezet. De vertalers zullen eerst vast moeten stellen, welk woord in het Hebreeuws bedoeld is; welke klinkers ingevoegd moeten worden. Over het algemeen zal dit uit het zinsverband moeten blijken. Maar in het geval van een naam kan de juiste uitspraak meestal niet blijken uit het zinsverband! Onbekendheid met de traditionele uitspraak zal in zo’n geval leiden tot het invoegen van willekeurige klinkers!

Hierbij moeten wij bedenken, dat de Joden in de tijd van Mattheüs en Lukas in het dagelijks leven geen gebruik maakten van de Thenach, het Hebreeuwse Oude Testament, maar van de Septuagint. Deze Septuagint is de oudste Griekse vertaling van het Oude Testament. Hij kwam tot stand in het Egyptische Alexandrië gedurende de derde eeuw voor onze jaartelling. Sinds de oprichting van het Griekse wereldrijk van Alexander de Grote, zoals geprofeteerd door Daniël, had de Griekse cultuur zich verspreid over de toenmalig bekende wereld. Het was de wereldtaal bij uitstek. Daarom werd ook de Schrift vertaald naar het Grieks en was in die vertaling in gebruik onder de Joden in de dagen van de Heere Jezus en zijn discipelen. Wanneer het Oude Testament wordt geciteerd in het Nieuwe gebeurt dit vanuit die Septuagint. Dit is temeer vanzelfsprekend, daar het Nieuwe Testament oorspronkelijk grotendeels in het Grieks geschreven is.

De namen, zoals die voorkomen in de registers van Mattheüs 1 en Lukas 3 zijn dus afkomstig uit de Septuagint. De klinkers die in de namen voorkomen, Zijn de klinkers van de Alexandrijnse vertalers, omdat er geen oorspronkelijke klinkers bestaan! Voor ons betekent dit alles, dat de naam Selah volkomen gelijk is aan Salah; Booz is gelijk aan Boaz; Therah is gelijk aan Tarah; Aram is gelijk aan Ram; enz…

Van belang is, dat het Hebreeuws geen geschreven klinkers kent en dat het er daarom in wezen niets toe doet, welke klinkers wij in onze taal invoegen! De namen veranderen hierdoor niet in het minst. Wanneer we ze terug zouden vertalen naar het Hebreeuws zouden al die verschillende klinkers immers automatisch weer verdwijnen!

“H” EN ”CH”

Een tweede moeilijkheid betreffende de namen, is eveneens afkomstig van de Septuagint. Om de een of andere reden hebben de vertalers het onderscheid niet gezien tussen twee Hebreeuwse letters. Deze letters zijn de”Heh” onze “H” en de “Chet”, die gewoonlijk wordt weergegeven door onze “CH of “G”. Vooral in de oude met de hand geschreven rollen is het onderscheid tussen deze “HEH” en ‘CHET’ vrijwel niet waar te nemen. Bij gewone woorden moet uit het verband blijken welk woord bedoeld is, maar met persoonsnamen ligt dit natuurlijk heel anders. Het resultaat in onze Bijbels is, dat b.v. Henoch gelijk is aan Chanoch; Mathusalah gelijk is aan Methusalach; Ragau gelijk is aan Rehu; Nachor gelijk is aan Nahor; enz….

“HEH’

Met de “HEH” is trouwens nog iets bijzonders aan de hand. Dat is, dat het Griekse alfabet niet voorziet in de letter “H”!!! Er bestaat weliswaar een tekentje (een soort komma) om de “H” aan te geven, maar een echte letter bestaat hiervoor niet. Dit betekent, dat de Hebreeuwse “HEH” in een Griekse vertaling volledig verdwijnt, en dat niet alleen; ook de “CHET”, die zoals gezegd dikwijls werd verward met de “HEH” onderging vaak hetzelfde lot. Natuurlijk zou er veel te zeggen zijn over de typologische betekenis van deze letters en hun eigenaardig gedrag, maar daar gaat het ons nu niet om. Van belang is, dat dit ontbreken van een ”H”in het Griekse alfabet veroorzaakt heeft, dat Malaleel gelijk is aan Mahallal-El; Noach gelijk is aan Noë; Enoch gelijk is aan Henoch; Sala gelijk is aan Selah, enz…. Daarnaast is er dan nog het feilt, dat dezelfde Hebreeuwse letter soms “hard” en soms “zacht” uitgesproken wordt. De “kaf” b.v. wordt soms weergegeven door een “K” en soms door een”CH”. Vandaar dat Arfaxad (Arfaksad) gelijk is aan Arfachsad en Falek gelijk is aan Pelech. Eveneens kan de “PE”worden opgevat als “P” of als “F” (onze oude ”PH”), waardoor Falek weer gelijk is aan Pelech en Fares gelijk is aan Peres. Van dit soort zuiver taalkundige moeilijkheden zitten er nog meer verborgen in de beide geslachtsregisters, maar ze zijn voor die registers als zodanig van geen enkel belang. We hebben deze slechts genoemd om wat meer inzicht te geven in de problemen van de vertalers en om het onbegrip weg te nemen, dat helaas bij velen over deze zaken bestaat. Overigens zullen in onze verdere studie de Oud- en Nieuwtestamentische namen door elkaar gebruikt worden.

ZOON

“Het boek des geslachts van Jezus Christus, de zoon van David, de zoon van Abraham “ Matt. 1 : 1

Het lijdt geen enkele twijfel, dat dit eerste vers van het Nieuwe Testament wil aangeven, dat het in de volgende verzen weergegeven geslachtsregister moet aantonen, dat Jezus Christus de Zoon was van Abraham en David. Daar wij echter weten, dat hij geen direct kind was van Abraham noch van David, hebben wij dikwijls grote moeite met het begrijpen van deze geslachtstafel. Dit probleem doet zich eveneens voor in verband met Luk. 3: 23 en het daar volgende register:

“En Hij, Jezus, begon omtrent dertig jaren oud te wezen, zijnde (alzo men meende) de Zoon van Jozef…”

Nu het kan wel zijn dat men inderdaad meende, dat Jezus de Zoon van Jozef was, maar welke waarde heeft dit register, wanneer wij weten, dat Jezus beslist niet door Jozef was verwekt, zoals in datzelfde evangelie van Lukas te lezen valt? En niet alleen dat Jezus niet door Abraham, David of Jozef verwekt was: ook Ozias was niet Direct verwekt door Joram en Jechonias was niet de Directe zoon van Josias, zoals Matt. 1 : 8 en 11 schijnen te leren! Vergelijkt u Matt. 1 maar eens met 1 Kron. 3.

Dus toch tegenstrijdigheden? Volstrekt niet! Het probleem ligt niet in de Bijbelse gegevens. Het is immers het onfeilbare Woord van God! Het probleem is gelegen in onze opvattingen over het begrip “zoon”. In het dagelijks leven realiseren wij ons helaas niet meer, dat er niet voor niets verschillende woorden bestaan voor een mannelijk kind en een zoon. In het nauwgezette taalgebruik van de Bijbel komt dit onderscheid echter wel degelijk tot uitdrukking, wanneer gesproken wordt over een kind van het mannelijk geslacht, wordt dit dan ook dikwijls vertaald met “knechtje”.

Maar wat is dan een zoon? Het Hebreeuws geeft hier het bekende woord “ben”. Het eigenaardige is nu, dat dit “ben” is afgeleld van een woord, dat ook vertaald wordt met “bouwer” of ”bouwen”. Bij de bestudering van het Hebreeuws wordt daarom geleerd, dat “ben” twee betekenissen heeft: “zoon” of “bouwer”. In werkelijkheid ligt de zaak echter veel eenvoudiger: Het feit, dat het Hebreeuws van de Bijbel slechts een enkel woord kent voor deze twee Nederlandse begrippen, impliceert, dat die twee begrippen in wezen identiek zijn! Met andere woorden: een zoon is een bouwer en een bouwer is een zoon. We zouden kunnen zeggen, dat de zoon het leven van zijn vader (en dus zijn vaderen) voortbouwt door de tijd. De zoon is de bouwer van de vader. Hij is niet alleen degene, die het werk van zijn vader voortzet, bouwt, maar hij is in wezen dezelfde persoon in een andere generatie! De Schrift verklaart dit uit het feit, dat de zoon oorspronkelijk deel uitmaakt van de vader, en daardoor een geheel met hem is.

Ook in dit geval is het eerste verschijnen van het woord in de Bijbel karakteristiek. We ontmoeten het voor eerst in Gen. 3: 16. Direct na de zondeval van Adam en Eva. Direct na het sterfelijk worden van de mens!

“Tot de vrouw zeide Hij.. Ik zal zeer vermenigvuldigen uw smart, namelijk uwer dracht; met smart zult gij zonen (benim) baren ……”

Op het moment, dat het leven van Adam feitelijk ten einde liep,spreekt God voor het eerst over de komst van zonen. Zij zouden het leven van Adam moeten voortzetten. Zij moesten het menselijk leven voortbouwen door de tijd, opdat God met de mens tot zijn doel zou kunnen komen, opdat de zoon van Adam, de “Zoon des mensen” zou kunnen verschijnen en het werk waarin de eerste Adam faalde zou kunnen volvoeren! Dit werd trouwens al met andere woorden beloofd in het voorafgaande vers over het zaad der vrouw, dat de slang de kop zou vermorzelen.

Deze gedachten zijn tegenwoordig helaas niet meer verbonden met het Nederlandse woord “zoon”. Om die reden zouden wij “ben” beter kunnen vertalen met “erfgenaam”.

ZOON IN HET OUDE TESTAMENT

Een zoon is een erfgenaam! Dat dit de juiste betekenis is, blijkt in de eerste plaats uit het ontbreken van een Hebreeuws woord voor erfgenaam. Want hoewel “Yarash” dikwijl vertaald wordt met “erven” of “erfgenaam” is dit niet de eigenlijke betekenis. Zoals in de Engelse Bijbels behoort “Yarash” vertaald te worden met “bezitten” of “bezitter”! Dat onze Nederlandse Bijbelvertalers dit ook niet ontgaan is, blijkt uit de vertaling met “erfelijk bezitten”. Zij geven twee woorden, waar het Hebreeuws slechts een enkel woord heeft staan! Een zoon is dus een erfgenaam. Het is de enig juiste betekenis van dit woord in zowel het Oude als het Nieuwe Testament. Dit blijkt natuurlijk ook uit het Bijbelse gebruik van het woord. Zo lezen wij in Gen. 27 : 1:

“En het geschiedde als Izak oud geworden was, en zijn ogen donker geworden waren, en hij niet zien kon, toen riep hij Ezau, zijn grootste zoon, en zeide tot hem.. mijn zoon ! “

Opvallend is hier het dubbele gebruik van”ben”,waardoor de nadruk op het begrip zoon komt te liggen. Dit wordt verklaard uit het verdere verloop van dit hoofdstuk. Het handelt immers over de kwestie van het eerstgeboorterecht tussen Jakob en Ezau. De Zoon is de erfgenaam! Veelzeggend is ook Ex. 2: 10:

“En toen het knechtje (= “yeled” = kind) groot geworden was, zo bracht zij het tot farao’s dochter, en het werd haar ten zoon (“ben”) …….”

Mozes was niet het kind, maar wel degelijk de zoon van deze Egyptische prinses. Hij werd haar erfgenaam! En wat te denken van de woorden van David tot Saul in 1 Sam. 24: 12:

“Zie toch, mijn vader, ja zie de slip uws mantels in mijn hand…”

En het antwoord van Saul in vers 17:

“Is dit uw stem, mijn zoon David .. ?”

Saul en David noemden elkaar over en weer vader en zoon hoewel zij geen bloedbanden hadden. Zij kwamen zelfs voort uit verschillende stammen van Israël. Wat zij echter beiden wisten, was dat de troon van Saul vroeg of laat zou overgaan naar David. Hij was, mede door zijn huwelijk met Michal, Sauls dochter, zijn erkende erfgenaam. Daarom was David de Zoon van Saul en Saul de vader van David!

En dan was er b.v. nog Elisa, die “twee delen van de geest van Elia” ontving. Hij werd tot het profetenambt geroepen doordat Elia hem zijn eigen mantel toewierp (1 Kon. 19: 19). Wanneer Elia later wordt weggenomen en zijn mantel ten tweeden male op Elisa valt, roept de laatste hem na met de woorden:

‘Mijn vader, mijn vader … .. 2 Kon. 2: 12.

En terecht! Het is zonneklaar dat Elisa de erfgenaam van Elia werd. En hij erft bepaald niet alleen de mantel!

Wanneer wij vertrouwd geraakt zijn met deze werkelijke betekenis van “zoon”, zullen wij ons niet meer verbazen dat b.v. 2 Kon. 9 : 2 leert, dat Jehu de zoon van Josafat, en Josafat de zoon is van Nimsi, terwijl vers 20 spreekt over “Jehu, de zoon van Nimsi”. Als Jehu inderdaad de zoon is van Josafat, en Josafat de zoon is van Nimsi, dan is Jehu de erfgenaam van Nimsi en dus zijn zoon! Voor ons gevoel had er wellicht moeten staan: “Jehu, de kleinzoon van Nimsi”. Dit laatste is in het Nederlands misschien wel juist, maar het is tevens de ontkenning van de exacte betekenis van het begrip zoon. Het Hebreeuws kent terecht geen woord voor “kleinzoon” of “grootvader”. Voor de erfgenaam maakt het immers hoegenaamd niets uit hoeveel generaties hem scheiden van de erflater?

ZOON IN HET NIEUWE TESTAMENT

Evenals in het Oude Testament wordt ook in het Nieuwe onderscheid gemaakt tussen “kind” en “zoon”. Zo schrijft de apostel Paulus aan zijn opvolger en erfgenaam Timothëus:

“Gij dan, mijn zoon, wordt gesterkt in de genade, die in Christus Jezus is. En hetgeen gij van mij gehoord hebt onder vele getuigen, betrouw dat aan getrouwe mensen welke bekwaam zullen zijn om ook anderen te leren 2 Tim. 2: 1, 2.

Helaas hebben onze vertalers het niet al te nauw genomen met deze begrippen. Want hoewel zowel de Hebreeuwse als de Griekse grondtekst consequent onderscheid maakt tussen “kind” en “zoon”, is er in onze Nederlandse Bijbelversies weinig van terug te vinden. Beide begrippen zijn volkomen willekeurig door elkaar gegooid! Het Hebreeuwse “yeled” en het Griekse “teknon” behoren vertaald te worden met “kind”, terwijl het Hebreeuwse “ben” en het Griekse “huios” vertaald moeten worden met “zoon”; n l . “erfgenaam”!

Zelfs in verband met het kindschap van God vinden we dit onderscheid terug. Zo spreekt Paulus tot de gelovigen in 1 Kor. 3: 1:

“En ik, broeders, kon tot u niet spreken als tot geestelijken, maar als tot vleselijken, als tot jonge kinderen in Christus. Ik heb u met melk gevoed, en niet met vaste spijs…”

En in Hebr. 5: 13:

“Want een ieder, die der melk deelachtig is, die is onervaren in het woord der gerechtigheid; want hij is een kind. Maar der volmaakten (letterlijk: volwassenen) is de vaste spijze…”

Een kind is immers niet in staat om een erfenis in ontvangst te nemen ! Hij is nog geen zoon; hij moet het nog worden!

“Zo lange tijd als de erfgenaam een kind is, zo verschilt hij in niets van een dienstknecht, hoewel hij een heer is van alles…” Gal. 4: 1.

Wij, die uit God geboren zijn, wij die kinderen Gods zijn, zijn

“…tevoren verordineerd tot aanneming (aanstelling) tot zonen (huios) Ef. 1: 5.

Wij moeten geestelijk groeien

“…totdat wij allen zullen komen tot de enigheid des geloofs en der kennis van de zoon (huios) Gods, tot een volkomen man…” Ef. 4: 13.

Wij moeten volwassen worden in het geloof om aangesteld te kunnen worden als zonen! Let wel:

Zonen worden blijkbaar niet geboren maar aangesteld!

Wat geboren wordt is een kind. Wanneer dat kind volwassen geworden is wordt het aangesteld als zoon. Als rechthebber op de erfenis.

“VADER” – “ZOON” – ERFRECHT

Een zoon is dus een erfgenaam! Op grond van deze betekenis moeten wij echter nog een stap verder gaan. Waar de begrippen vader en zoon zo nauw aan elkaar verwant zijn, moeten wij de gevolgtrekking maken, dat de betekenis van “vader” eveneens in de erfrechtelijke sfeer ligt. En dat niet alleen! Ook de woorden “verwekken” of “gewinnen” moeten in die zin worden opgevat! De vader is de erflater; de zoon is de erfgenaam; verwekken (Hebr. “yalad” of “holid”; Gr. “gennao”) is het verkrijgen van een erfgenaam! Misschien is het wat moeilijk om ons voor te stellen dat een woord als verwekken in de eerste plaats iets met erfrecht te maken heeft. Het is daarom goed ons te realiseren, dat het woord “gennao” niet slechts betrekking heeft op het mannelijk aandeel in de voortplanting, maar evengoed vertaald wordt met “baren” of “geboren worden”. Dit woord uit de grondtekst is in elk geval van toepassing op het hele proces van de voortplanting! De werkelijke betekenis gaat daar echter boven uit, omdat die nog ruimer is. Het heeft niet alleen betrekking op het hele proces van de voortplanting, maar op het hele proces van het verkrijgen van een erfgenaam! En bedenk wel: dit is in de Bijbel niet primair een natuurlijke aangelegenheid, maar een kwestie van erfrecht!

Een illustratie en praktische toepassing van dit beginsel vinden we in de geschiedenis van koning Jechoniah, die door Nebukadnezar naar Babel gehaald wordt. Deze vorst van het Babylonische wereldrijk maakt vervolgens Zedekiah tot koning over Juda De troon van Jechoniah ging dus over naar Zedekiah, die de laatste koning was voor de verwoesting van Jeruzalem en de tempel. Maar Zedekiah was niet de natuurlijke zoon van Jechoniah. Hij was zijn oom! Zedekiah was een broer van Jojakim, de natuurlijke vader van Jechoniah, zoals blijkt uit de volgende verzen:

“Zo voerde hij (Nebukadnezar) Jojachin (Jechoniah) weg naar Babel… en de koning van Babel maakte Mattanja, deszelfs oom, koning in plaats van hem, en veranderde zijn naam in Zedekiah” 2 Kon. 24: 15-17.

En wat zegt nu 1 Kron. 3: 15 en 16:

“De zonen van Josia nu waren: de eerstgeborene Johanan, de tweede Jojakim, de derde Zedekiah, de vierde Sallum De zonen (benim) van Jojakim nu waren: Jechoniah zijn zoon, Zedekiah zijn zoon. “

In deze laatste verzen wordt Zedekiah achtereenvolgens gerekend tot de zonen van Josia en de zonen van Jojakim! Hij was een zoon en erfgenaam van Josia omdat hij door hem verwekt was. Hij was een zoon van Jojakim omdat de troon van Jojakim via Jechoniah aan hem vererfde.

Naar het Nederlandse spraakgebruik kan de erfenis gaan naar de zoon, de kleinzoon, de schoonzoon, de broer, de neef, de achterneef, de oom, enzovoorts. Naar Bijbelse begrippen zijn echter niet slechts de natuurlijke zoon, maar ook de kleinzoon, de schoonzoon, de broer, de neef, de achterneef,de oom, enz. zonen, zodra zij rechthebbers op de erfenis blijken te zijn! Alleen in dit licht zijn de vele geslachtsregisters van de Bijbel te begrijpen. Het gaat niet in de eerste plaats om de juiste familieverhoudingen, maar om het erfrecht!

Wie is de erfgenaam van Adam? Wie is de erfgenaam van Abraham? Wie is de erfgenaam van Juda? Wie is de erfgenaam van David?

ZOON VAN DAVID

“Het boek des geslachts van Jezus Christus, de Zoon van David…” Matt. 1: 1.

Een meer triomfantelijke opening van het Nieuwe Testament is nauwelijks denkbaar. Het is de aankondiging van de lang beloofde zoon van David! De zone Davids, die de grondlegger zou zijn van het Nieuwe Verbond. De grondlegger van een Eeuwig Verbond en een Eeuwig Koninkrijk.

Let wel: er staat niet ”Jezus Christus, zoon van David”, maar “Jezus Christus, DE Zoon van David”. Het gaat hier niet om zomaar een telg uit David’s geslacht. Daarvan waren er zoveel! Het geslachtsregister staat er vol mee. Zowel Jozef en zijn natuurlijke kinderen als zijn schoonvader Heli waren zonen van David! Het ging niet om zomaar een zoon, maar om De Zoon. De erfgenaam. De laatste erfgenaam! Hij was degene op wie de profeten doelden! Over hem spraken de profeten, wanneer zij de komende Koning uit het huis van David aankondigen!

“Neigt uw oor, en komt tot Mij, en uw ziel zal leven; want Ik zal met u een Eeuwig Verbond maken, en u geven de gewisse weldadigheden van David..” Jes. 55: 3.

Bij de mond van de profeet Jesaja had de Heer aan Israël de “weldadigheden van David” en een “Eeuwig Verbond” aan Israël beloofd. Maar David was gestorven. Petrus predikte

“van de aartsvader David, dat hij beide gestorven en begraven is, en zijn graf is onder ons tot op deze dag” Hand. 2:29.

Door de dood van David konden de beloften, die met David verbonden waren, slechts tot Israël komen door de beloofde Zoon. De beloofde erfgenaam van David! Heel Israël wist en weet dit! Ook in de dagen van Mattheüs moeten zij de woorden van Jer. 30 : 9 gekend hebben, waar geprofeteerd wordt over Israël:

“Maar zij zullen dienen de Heere, hun God en hun koning David, dien Ik hun verwekken zal.”

Deze Schriftplaats toont duidelijk, dat de beloften niet vervuld werden in David zelf. Zij moesten vervuld worden in een erfgenaam van David, die zelfs in de dagen van Jeremia (ca. 400 jaar na de dood van David) nog verwekt moest worden! Deze laatste opmerking is speciaal bedoeld voor de vele theologen die menen, dat de beloften aan David en zijn zaad vervuld zouden zijn in Salomo. Overigens wordt ook hier in Jeremia het verschijnen van de zoon van David gekoppeld aan het in werking treden van het Nieuwe, Eeuwige Verbond!

“Ziet, de dagen komen, spreekt de Heere, dat Ik met het huis van Israël en met het huis van Juda (van wie David de erfgenaam was) een Nieuw Verbond zal maken” Jer. 31: 31 .

“Ik zal met u een Eeuwig Verbond oprichten .” Ez. 16: 60.

En door de mond van Ezechiël had de Heer de goede Herder aangekondigd met de woorden:

“Daarom zal Ik mijn schapen verlossen, dat zij niet meer tot een roof zullen zijn; en Ik zal richten tussen kleinvee en tussen kleinvee. En Ik zal een enige herder over hen verwekken, en hij zal hen weiden, namelijk Mijn knecht David.. die zal ze weiden, en die zal hun tot een herder zijn. En Ik, de Heere, zal hun tot een God zijn; en Mijn knecht David zal vorst zijn in het midden van hen, Ik, de Heere, heb het gesproken.” Jer. 34:22 t/m 24.

Ongetwijfeld verwees de Heiland zelf naar dit vers in b.v. Jes. 40: 11, toen Hij bij herhaling van zichzelf zei:

“Ik ben de Goede Herder” Joh. 10.

Ook in die zin is hij de zoon van David. Ook zijn vader David had een enorme reputatie als goede herder. Ook hij had zijn leven in de waagschaal gesteld voor de kudde. En de kudde is Israël! Juist omdat hij zo’n goede herder was, werd David geroepen tot het koningschap over Israël (1 Sam. 16: 11). David was de herderkoning. En zo is zijn Zoon. Een paar hoofdstukken verder wordt deze waarheid weer herhaald:

“En Mijn knecht David zal koning over hen zijn,” en zij zullen allen tesamen een herder hebben, en zij zullen in Mijn rechten wandelen en Mijn inzettingen bewaren en die doen (een heenwijzing naar het Nieuwe Verbond in Jer. 31:31), en zij zullen wonen in het land, dat Ik Mijn knecht Jakob gegeven heb, waarin uw vaders gewoond hebben, ja, daarin zullen zij wonen, zij en hun kinderen, en hun kindskinderen tot in eeuwigheid, en Mijn knecht David (de “knecht des Heeren “) zal hunlieder vorst zijn tot in eeuwigheid. En Ik zal een Verbond des Vredes met hen maken, het zal een Eeuwig Verbond met hen zijn” Ez. 37:24-26.

Deze David, deze knecht des Heeren, wordt aangekondigd in het eerste vers van het Nieuwe Testament! Jezus Christus, de Zoon van David, de beloofde Herder, de beloofde Koning! De vervulling van de oude Hebreeuwse profetieën!

ZOON VAN GOD

Hoewel het eigenlijk thuishoort bij het reeds genoemde “geslachtsregister” in Joh. 1, willen we er toch op wijzen, dat een groot deel van de reeds aangehaalde profetieën spreekt over de zoon van David als de Zoon van God! En zoals Hij de Zoon van God en dus God is, zo is Hij de zoon van David en wordt hij aangeduid als “David”. In Jer. 30: 7 werd gezegd:

“Maar zij zullen dienen de Heere, hun God, en hun koning David, die Ik verwekken zal.”

Het geheim van dit vers is, dat er niet gesproken wordt over twee personen, maar over een enkele! Degene, die door Israël gediend zal worden is bekend onder de naam”Heere”maar eveneens onder de naam “David”.

Hij is de Zoon van God, en daarom God. Hij is de Zoon van David, en daarom David.

Zoals Paulus spreekt over

“De God en Vader van onze Heere Jezus Christus” Ef. 1: 3.

En met “God” en “Vader”dezelfde persoon aanduidt, zo spreekt Jeremia over”de Heere” en ”hun koning David” en bedoelt daarmee niet twee personen, maar slechts een. In Ez. 34 vinden we ook iets dergelijks. Daar is het aanvankelijk de Heer zelf, die spreekt in de hoedanigheid van de Goede Herder:

“Daarom zegt de Heere Heere alzo tot hen: Ziet Ik, ja, Ik (let op de herhaling van “Ik”) zal richten tussen het vette klein vee en tussen het magere klein vee… Daarom zal Ik Mijn schapen.verlossen…. Ik zal richten tussen klein vee en klein vee…” vs. 20-22

En dan ineens wordt er gezegd:

“ … en hij zal hen weiden, namelijk Mijn knecht David; die zal ze weiden, en die zal hun tot een herder zijn…” vs. 23,

En in vers 31 is het weer de Heere zelf, die spreekt:

“Gij nu, o Mijn schapen, schapen Mijner weide (weer die herhaling), gij zijt mensen; maar Ik ben Uw God, spreekt de Heere Heere”.

Is het niet duidelijk de herder zelf, die hier spreekt? Maar is niet David of zijn erfgenaam de herder? Ook hier is het grote geheim van het Oude Testament, dat de Heere, de Zoon van God, en de zoon van David een en dezelfde persoon zijn! Dat kan niet anders! Er kunnen immers geen twee herders zijn? Er is toch niet zoiets als een aardse herder en een hemelse herder! Nee, deze beiden zijn één. Zij zullen allen tesamen één herder hebben: de Zoon van God, de zoon van David!

Over deze zoon van David, die tegelijkertijd de Zoon van God is, zoals de profeten geschreven hadden, over deze zoon van David handelt het Nieuwe Testament!

ZOON VAN ABRAHAM

“Het boek des geslachts van Jezus Christus… de Zoon van Abraham” Matt. 1 : 1.

Behalve dat hij de Zoon van David is, wordt Jezus Christus in een adem ook de Zoon van Abraham genoemd. De betekenis van deze uitdrukking komt natuurlijk overeen met de voorgaande. Hij is niet zomaar een afstammeling van Abraham, dat waren immers alle Israëlieten, en zij niet alleen! Vele Volkeren kunnen zich afstammelingen van Abraham noemen! Nee, Hij is niet een Zoon van Abraham maar de Zoon van Abraham Hij is de Zoon van Abraham over wie de profeten spraken! Had de Heere zelf niet tot Abraham gesproken:

“En Ik zal u tot een groot Volk maken, en u zegenen, en uw naam groot maken; en wees een zegen! En Ik zal zegenen, die u zegenen, en vervloeken, die u vervloekt,” en in u zullen alle geslachten des aardrijks gezegend worden!” Gen. 22:2, 3.

Het is eigenlijk heel merkwaardig, dat dit eerste Schriftgedeelte over het Verbond met Abraham geen melding maakt van het “ zaad van Abraham”. Oorspronkelijk wordt deze belofte slechts gegeven aan een enkele man! Maar waar die belofte niet vervuld werd in de dagen van Abraham zelf, ging hij automatisch over op zijn erfgenaam, zijn Zoon. Die erfgenaam hoefde echter niet noodzakelijk ook zaad van Abraham te zijn, Abraham zelf wist dat zeer goed! Daarom zegt hij ook tegen de Heere:

“Heere, Heere, wat zult Gij mij geven, daar ik zonder kinderen heenga en de bezorger van mijn huis is deze Damaskener Eliëzer? Zie, Gij hebt mij geen zaad gegeven, en zie, de zoon (ben) van mijn huis zal mijn erfgenaam zijn” Gen. 15: 2, 3.

Abraham wist heel goed, dat bij gebrek aan een natuurlijke zoon zijn knecht Eliëzer? zijn erfgenaam zou zijn. Abraham had immers in opdracht van de Heere zelf zijn familie verlaten! Dat was juist de enige voorwaarde voor het Verbond dat de Heere met hem sloot! Daarom zag het er naar uit, dat Eliëzer? de zoon van Abraham zou worden, hoewel hij geen zaad van Abraham was. De Heere spreekt die mogelijkheid dan ook niet tegen, maar verzekert Abraham:

“”Deze (n l . Eliëzer) zal uw erfgenaam niet zijn,. maar die uit uw lijf voortkomen zal, die zal uw erfgenaam zijn” vs. 4.

Sinds deze belofte aangaande een lijfelijke zoon, wordt in het Verbond met Abraham voortaan ook gewag gemaakt van “u en uw zaad”.

“Voorzeker zal Ik u grotelijks zegenen, en uw zaad zeer vermenigvuldigen, als de sterren des hemels, en als het zand, dat aan de oever van de zee is, en uw zaad zal de poorten zijner vijanden erfelijk bezitten, En in uw zaad zullen gezegend worden alle volkeren der aarde naardien gij Mijn stem gehoorzaam geweest zijt” Gen. 22: 17, 18.

Wie dit zaad van Abraham is? De apostel Paulus laat er geen enkele twijfel over bestaan:

“Nu zo zijn de beloftenissen tot Abraham en zijn zaad gesproken. Hij zegt niet. en de zaden, als van velen; maar als van een: en uw zade, hetwelk is Christus” Gal. 3: 16.

De Heere Jezus Christus is daarom niet alleen de Zoon, maar ook het zaad van Abraham. In Hem zullen alle beloften aan Abraham vervuld worden!

VOORWAARDEN VAN HET ERFRECHT!

Wanneer we het register van Mattheüs nader willen bestuderen, moeten we ons zoals gezegd in de eerste plaats realiseren, dat het hier niet gaat om een stamboom, maar om een Lijst van de kroonpretendenten van Juda! Het is een koningslijst! Nu wordt dit recht op de troon niet uitsluitend bepaald door afstamming. Ook niet door menselijk erfrecht. Het recht op de troon van Juda wordt bepaald door het recht, zoals God zelf dat in Zijn Woord heeft opgeschreven in b . v . Num. 27.

Deze koningslijst in Matt. 1 is bovendien uniek: er komt geen andere lijst in de Bijbel voor, waarin de koningen van Israël worden opgesomd. Daarom is dit de enige, die kan beantwoorden aan Gods eisen met betrekking tot de troonsopvolging. Daarbij moet hij in overeenstemming zijn met de wet, die de Heere aan Zijn Volk Israël gegeven heeft! Deze eis is de verklaring voor het feit, dat enkele koningen uit het Oude Testament niet meer voorkomen in dit register. Want wat zegt die wet?

“Dat onder ulieden niet zij een man, of vrouw, of huisgezin, of stam, die zijn hart heden wende van de Heere, onze God, om te gaan dienen de goden dezer Volken; dat onder ulieden niet zij een wortel, die gal en alsem drage… de Heere zal hem niet willen vergeven; maar alsdan zal des Heeren toorn en ijver roken over dezelven man, en al de vloek, die in dit boek geschreven is, zal op hem liggen; en de Heere zal zijn naam van onder de hemel uitdelgen” Deut. 29: 18-20.

Volgens deze woorden zal de naam worden uitgedelgd van onder de hemel van de Israëliet, die aan twee voorwaarden voldoet:

Hij wendt zijn hart van de Heere zijn God. Hij dient goden van andere Volken.

Wanneer we nu de geschiedenis lezen van koning Joram, die genoemd wordt in dit register, dan vinden we over hem:

“”En Hij (Joram, koning van Juda, het rijk der twee stammen) wandelde in de weg der koningen van Israël (het rijk der tien stammen) gelijk als het huis van Achab (koning van de tien stammen) deed, want hij had de dochter van Achab tot vrouw,” en hij deed wat kwaad was in de ogen des Heeren. Doch de Heere wilde het huis Davids niet verderven, om des Verbonds wil, dat hij met David gemaakt had…” 2 Kron. 21: 6, 7.

Bij deze Joram, zoon van de vrome koning Josafat (zie Matt. 1) liep de zaak volkomen mis! Joram trouwde met een dochter van de goddeloze koning Achab en zijn vrouw Izebel en werd daardoor in feite lid van Achab’s huis. Evenals Achab ontkwam hij niet aan de verderfelijke invloed van Izebel. Zijn einde was dan ook bijna even verschrikkelijk:

“.. Hij stierf van boze krankheden; … en zij begroeven hem in de stad Davids, maar niet in de graven der koningen” 2 Kron. 21: 19,20.

In overeenstemming met 2 Kron 21 : 7 werd zijn naam echter niet uitgedelgd. Want hoewel hij ongetwijfeld in navolging van Izebel andere goden diende, hield hij blijkbaar tot op zekere hoogte ook de Heere in ere! Hij at van twee walletjes, zoals zovelen vandaag nog doen en zoals zelfs koning Salomo:

“Want Salomo wandelde Astoreth, de god der Sidoniërs na, en Milchom, het verfoeisel der Ammonieten. Alzo deed Salomo dat kwaad was in de ogen des Heeren; en volhardde niet de Heere te volgen, gelijk zijn vader David.�� 1 Kon. 11 : 5, 6.

Maar zowel in het geval van Salomo als in het geval van Joram ging het faliekant mis met de volgende generatie! (zie 1 Kon. 11 : 13). Jerobeam, erfgenaam van Salomo en koning over het afgescheurde 10-stammenrijk, vinden we niet genoemd in Matt. 1. En evenzo vinden we Ahazia, zoon en opvolger van Joram niet vermeld! Het geval van Salomo levert geen moeilijkheden op voor het register, omdat de lijn verder gaat met zijn lijfelijke zoon Rehabeam, koning over de resterende twee stammen. Maar hoe zit het met Ahaziah?

AHAZIAH

Over Ahaziah lezen we:

“En de inwoners van Jeruzalem maakten Ahaziah, zijn kleinste zoon, koning in zijn plaats, want een bende, die met de Arabieren in het leger gekomen was, had al de eersten gedood….. en hij deed dat kwaad was in de ogen des Heeren, gelijk het huis van Achab; want zij waren zijn raadgevers, na de dood zijns vaders, hem ten verderve 2 Kron. 22: 1- 4

De gevolgen van de afgodische levenswandel van vader Joram waren catastrofaal Een bende Arabieren had al zijn zonen uitgemoord, op de jongste na. Deze Ahaziah kwam weliswaar op de troon, maar stond geheel onder invloed van het huis van Achab, met wie hij immers verwant was! Hij werd gedood door het zwaard van Jehu en zijn naam werd in overeenstemming met Deut. 29: 27 uitgedelgd van onder de hemel (2 Kron. 22: 9; 2 Kon. 9: 27). Wij.vinden hem dan ook niet terug in Matt. 1. Precies zoals te verwachten was!

JOAS

Het vervolg op deze geschiedenis wordt eentonig:

“Toen Athalia, de moeder van Ahaziah zag, dat haar zoon dood was, zo maakte zij zich op, en bracht al het koninklijk zaad van het huis van Juda om. Maar Jozabath, de dochter des konings, nam Joas, de zoon van Ahaziah, en stal hem uit het midden van des konings zonen, die gedood werden, en zette hem en zijn voedster in een slaapkamer,. zo verborg hem Jozabath, de dochter van Joram, de huisvrouw van de priester Jojada (want zij was de zuster van Ahaziah), voor Athalia, dat zij hem niet doodde.”2 Kron. 22: 10-12.

De geschiedenis herhaalde zich min of meer. Bijna alle prinsen werden gedood. Slechts Joas werd gered door zijn tante Jozabath. Evenals zijn vader was hij de enige overlevende van een bloedbad! Joas wordt grootgebracht bij zijn tante en oom Jojada, de priester. Wanneer hij later op de troon komt staat hij aanvankelijk onder bescherming van deze priester:

“Joas deed wat recht was in de ogen des Heeren, al de dagen van de priester Jojada” 2 Kron. 24:2.

“Maar na de dood van Jojada kwamen de vorsten van Juda, en bogen zich neder voor de koning; toen hoorde de koning naar hen. Zo verlieten zij het huis des Heeren, des Gods hunner vaderen, en dienden de bossen en de afgoden” 2 Kron 24: 17-18.

Met instemming van koning Joas keerde Juda zich af van de Heere en wendde zich tot andere goden! En wanneer Zacharia, de zoon van Jojada, met wie de koning samen was opgegroeid, het waagt om Joas in de naam des Heeren te vermanen, wordt hij op bevel des konings gestenigd! 2 Kron 24: 20-21. Maar evenals zijn vader sterft Joas een gewelddadige dood. Hij wordt vermoord door zijn eigen dienstknechten (2 Kron. 24: 25; 2 Kon. 12: 20). En ook hij wordt niet begraven in een koningsgraf. Zijn naam ontbreekt in het register van Mattheüs., omdat hij de Heere verliet en andere goden diende. Precies zoals Deut. 29: 20 het eist!

AMAZIA

Toen was de beurt aan Amazia, de zoon van Joas. Evenals zijn vader begon hij goed:

“En hij deed wat recht was in de ogen des Heeren, doch niet met een volkomen hart” 2 Kron. 25:2.

Toen Amazia de Edomieten verslagen had, nam hij als oorlogsbuit ook de goden der Edomieten mee, en diende hen! Ook hij wendde zich van achter de Heere en gaf zich over aan de dienst van andere goden.

“Toen ontstak de toorn des Heeren tegen Amazia.”

Ook hij wilde niet luisteren naar de waarschuwing van de profeet (vs. 15 en 16). Ook hij stierf door de hand van zijn eigen onderdanen.

“Van de tijd af, dat Amazia afgeweken was van achter de Heere, zo maakten zij in Jeruzalem een verbintenis tegen hem, doch hij vluchtte naar Lachis. Toen zonden zij hem na tot Lachis, en doodden hem aldaar” 2 Kron. 25:27, 2 Kron. 14: 19.

Zijn naam werd eveneens uitgedelgd van onder de hemel en komt niet voor in Mattheüs l !!

HET DERDE EN VIERDE GESLACHT

Het ontbreken van de namen van Ahaziah, Joas en Amazia is dus volledig in overeenstemming met Deut. 29: 20. Het bevestigt de goddelijke inspiratie van dit register. Het is het register zoals God het ziet! En dat niet alleen; het is bovendien in overeenstemming met Gods waarschuwing:

“Gij zult u geen gesneden beeld, noch enige gelijkenis maken, van hetgeen boven in de hemel is, noch van hetgeen onder op de aarde is, noch van hetgeen in de wateren is. Gij zult u voor die niet buigen, noch hen dienen,. want Ik, de Heere uw God, ben een ijverige God, die de misdaden der vaderen bezoekt aan de kinderen, aan het derde en aan het vierde lid dergenen, die mij haten” Ex. 20: 4, 5.

Het was vader Joram, die zich verbond aan een afgodische vrouw. Het gevolg was, dat zijn afstammelingen tot het derde of vierde geslacht (afhankelijk van of wij Joram zelf mee tellen of niet) geen van allen de verleiding konden weerstaan en overgingen tot afgodendienst! Wel, God bezocht hun misdaden. Deze ontbrekende drie generaties zijn de “naamloze” getuigen van een God, die Zijn Woord gestand doet.

In verband met dit alles willen we er nogmaals nadrukkelijk op wijzen, dat dit register niet mank gaat door het ontbreken van deze drie generaties. Het gaat immers om het erfrecht van de troon en anders niets! Wanneer dan Matt. 1 : 8 zegt:

“…En Joram gewon Ozias “ (Hebr.: Azarjah)

doet het er absoluut niet toe, hoeveel generaties Ozias van Joram scheidden. Mattheüs zegt niet dat Ozias een lijfelijke zoon van Joram was, maar eenvoudig dat hij zijn erfgenaam was! Welnu: dit is volledig in overeenstemming met het Oude Testament! Dat er naar de mens gesproken nog andere erfgenamen tussen zaten, is daarmee bepaald niet in strijd!

JOSIAS

Vanaf Ozias (Azarjah) loopt het register probleemloos door tot op koning Josias. Deze Josias was de meest voorbeeldige koning, die Juda ooit gekend heeft, maar het was ook de laatste werkelijke koning! Wie denkt hierbij niet aan de Christus? Over Josias leven we:

“En voor hem was geen koning zijns gelijke, die zich tot de Heere met zijn ganse hart, en met zijn ganse ziel, en met zijn ganse kracht, naar al de wet van Mozes bekeerd had; en na hem stond zijns gelijke niet op” 2 Kron. 23:25.

Woorden die zelfs in verband met David nooit gesproken werden! Maar anders dan met de koning was het gesteld met het Volk van Juda, het 2-stammenrijk. Hoe godsdienstig koning Josias ook was, het Volk volgde hem daarin niet. En zoals God het 10-stammenrijk Israëls had weggevoerd in Assyrische ballingschap, zo kondigde hij ook het eind van Juda aan:

“Nochtans keerde zich de Heere van de brand Zijns groten toorns niet af waarmede Zijn toorn brandde tegen Juda, om al de tergingen, waarmede Manasse hem getergd had. En de Heere zeide: Ik zal ook Juda van mijn aangezicht wegdoen, gelijk als ik Israël weggedaan heb ;……” 2 Kon. 23:26, 27a.

Het vervolg hierop vinden we dan twee verzen verder:

“In zijn dagen toog Farao Necho, de koning van Egypte, op tegen de koning van Assyrië, naar de rivier Frath; en de koning Josias toog hem tegemoet, en hij doodde hem te Megiddo “ vs. 29.

Zo werd koning Josias gedood in de strijd en hield Juda op een zelfstandig koninkrijk te zijn! Zo eindigden de kinderen Israëls waar zij begonnen: in de macht van Egypte!

JOAHAZ EN JOJAKIM

Weliswaar wordt Josias opgevolgd door Joahaz en vervolgens door Jojakim, beiden lijfelijke zonen, maar zij waren slechts vazallen van de Egyptische farao (zie 2 Kron. 23: 31-37). Dat is de belangrijkste reden voor het weglaten van hun beider namen in Mattheüs 1. Juda was immers geen zelfstandig koninkrijk meer! De Heere zelf had de troon van Juda weggenomen en overgegeven in de handen van farao Necho! De andere reden is, dat van zowel Joahaz als Jojakim gezegd wordt:

“En hij deed dat kwaad was in de ogen des Heeren, naar alles, wat zijn vaders gedaan hadden “ 2 Kon. 23:32 en 37.

Beider namen werden naar het woord des Heeren “uitgedelgd van onder de hemel”.

JECHONIAS

Dan zijn we nu aangekomen bij Jechonias, die ook wel Jechoniah, Jojachin of kortweg Choniah genoemd wordt. Hij is zonder twijfel de meest omstreden figuur in het register van Mattheüs. Zonder in te gaan op de talloze verschillende visies omtrent zijn verschijning hier, willen we slechts de Bijbelse gegevens over hem nazoeken. Deze Jechonias nu, was de lijfelijke zoon van Jojakim en werd na diens dood zijn opvolger op de vazallentroon van Juda.

“Hij regeerde drie maanden te Jeruzalem… en hij deed dat kwaad was in de ogen des Heeren, naar alles, wat zijn vader gedaan had “ 2 Kon. 24: 9.

Het oordeel, dat de Heere uitsprak over deze man, laat aan duidelijkheid niets te wensen over:

“Zo waarachtig als Ik leef, spreekt de Heere, ofschoon Choniah, de zoon van Jojakim, de koning van Juda, een zegelring ware aan Mijn rechterhand, zo zal Ik u toch van daar wegrukken. En Ik zal u geven in de hand dergenen, die uw ziel zoeken, en in de hand dergenen, voor welker aangezicht gij schrikt, namelijk in de hand van Nebukadnezar, de koning van Babel, en in de hand der Chaldeeën. En Ik zal u en uw moeder, die u gebaard heeft, uitwerpen in een ander land… waarom zijn hij en zijn zaad uitgeworpen, ja weggeworpen in een land, dat zij niet kennen …. ?” Jer. 22: 24”28.

En zo gebeurde het ook. Hij en zijn familie werden door Nebukadnezar weggevoerd naar Babel! Maar hoewel we een uitgebreide opsomming krijgen van de complete hofhouding, die werd weggevoerd in ballingschap, wordt er slechts melding gemaakt van ’s konings vrouwen, en niet van eventuele kinderen! Zie bijv. 2 Kron. 36 : 10 en 2 Kon. 24 vanaf vs. 11. De conclusie die wij hieruit moeten trekken is, dat Jechoniah tot dan toe nog kinderloos was. Dit wordt bevestigd in het feit, dat hij op de onderworpen troon wordt opgevolgd door zijn oom Zedekia:

“En de koning van Babel maakte Mattanja, deszelfs oom, koning in plaats van hem, en veranderde zijn naam in Zedekia “ 2 Kon. 24: 17.

In 2 Kron. 36 : 10 wordt diezelfde Zedekia trouwens aangeduid als broer van Jechoniah. Want als “zoon” erfgenaam betekent, dan is ”broer” een mede-erfgenaam. Opmerkelijk is hier ook, dat de troon na Jechoniah geen generatie opschuift, maar juist een generatie teruggaat. De enige werkelijke koning uit een volgende generatie zal de Heere Jezus Christus zijn. Maar dat is nog toekomst!

Zoals gezegd: Jechoniah had geen kinderen. De geslachtslijn van het koninklijk huis loopt hier volslagen dood! Nergens in de Schrift worden nog kinderen van Jechoniah genoemd; integendeel! Na de aankondiging van het komende oordeel over het huis van Jechoniah gaat Jeremia verder:

“Zo zegt de Heere: Schrijf deze zelfde man kinderloos, een man, die niet voorspoedig zal zijn in zijn dagen, want er zal niemand van zijn zaad voorspoedig zijn, zittende op de troon Davids, en heersende meer in Juda ‘Jer. 22: 30.

Wanneer in deze profetie gezegd wordt, dat er geen zaad van Jechoniah voorspoedig zal zijn of zal zitten op de troon van David, wil dat nog niet zeggen, dat hij inderdaad nageslacht had. We mogen de zaak niet omdraaien! Dit vers profeteert juist, dat hij kinderloos was en zou blijven, en dat er daarom geen zaad van hem op de troon zou zitten. Het lijkt me duidelijk genoeg.

KINDERLOOS

Het is in dit verband uitermate belangrijk om te weten wat dit “kinderloos” in Jer. 22: 30 precies wil zeggen. Het komt behalve in Lev. 20: 20 en 21 alleen nog voor in het reeds aangehaalde Gen. 15: 2, waar Abraham zich grote zorgen maakt:

“Heere, Heere, wat zult Gij mij geven, daar ik zonder kinderen heenga en de bezorger van mijn huis is deze Damaskener Eliëzer?”

Het punt is, dat Abraham wel een erfgenaam, een zoon, had in de persoon van Eliëzer, maar dat hij geen natuurlijk zaad had voortgebracht! Het geval van Jechoniah ligt precies zo! Hij had geen lijfelijke kinderen. De Bijbel wil er althans nadrukkelijk niets van weten (en daar gaat het maar om). Wanneer God nu zegt:

” Schrijf deze man kinderloos….”

… is het totaal onmogelijk dat een kind van Jechoniah genoemd zou worden in Mattheüs 1. Of de Bijbel is niet Gods Woord! Misschien laat Jer. 22: 30 wel de mogelijkheid open, dat Jechoniah in ballingschap nog kinderen heeft voortgebracht, wanneer hij spreekt over “zijn zaad”, maar het is zeer onwaarschijnlijk. Ook als we de verdere geschiedenis van Jechoniah nagaan. Waarom zou het trouwens niet mogelijk zijn te spreken over het zaad van iemand, die geen kinderen heeft? Elke verdere discussie over dit punt is zinloos, omdat het onmogelijk is dat God opdracht geeft iemand kinderloos te schrijven en dan vervolgens toch een kind laat optekenen in het register van Mattheüs. De gedachte is eigenlijk absurd.

Wanneer we nu terug gaan naar Matt. 1 : 12 en lezen:

“ ..Na de Babylonische o vervoering gewon Jechoniah Salathiël…”

… dan staat op voorhand vast, dat ‘ deze Salathiël geen lijfelijke afstammeling kan zijn van Jechoniah. Hij was kinderloos en dus ook ��kleinkinderloos”, enz.. Wie deze Salathiël of Sealthiël, zoals hij in het Oude Testament genoemd wordt, dan wel was? Precies wat Mattheüs,zegt: de zoon, n.l. de erfgenaam van Jechoniah. Op welke manier de rechten van Jechoniah, of beter, die van Josias, overgingen naar Salathiël, valt op te maken uit het andere register: dat van Lukas 3.

DE NATUURLIJKE LIJN

Het eerste wat aan het register van Lukas 3 opvalt, is dat het gegeven wordt in omgekeerde volgorde. In tegenstelling tot dat van Mattheüs begint het niet met de oudste stamvader en beweegt zich dan voorwaarts door de tijd, maar het begint met de jongste telg en beweegt zich terug naar de oorsprong! Dit onderscheid is er natuurlijk niet voor niets. Het duidt op het speciale doel van dit register. Zoals vrijwel alle registers uit het oude testament loopt dat van Mattheüs van het verleden naar het heden. De eenvoudige reden daarvoor is, dat het begint bij de oorsprong van de Davidische Dynastie. Van daaruit worden dan achtereenvolgens de erfgenamen van deze troon van David opgesomd. Het gaat er daarbij om op welke wijze de troon in stand blijft. De gelijksoortige registers in het Oude Testament hebben eenzelfde doel. Veruit de meeste hebben op een of andere wijze betrekking op de geslachtslijn van het beloofde zaad van de vrouw. We dienen daarbij te bedenken, dat de Christus, zoals Mattheüs ook zegt, niet alleen de zoon en erfgenaam is van David, maar ook van Abraham en Adam! Daarom wordt in de Geslachtsregisters de lijn gevolgd vanaf respectievelijk Adam, Abraham en David. Ze volgen de generaties vanaf de oorsprong van hun erfenis tot op de laatste erfgenaam: Jezus Christus!

Dat dit register van Lukas precies de andere kant op loopt, kan slechts betekenen, dat het hier niet in de eerste plaats gaat om het erfrecht. Het begint niet bij de ”grondlegger” van een dynastie! Dit teruglopende register heeft daarom betrekking op de normale lijfelijke afstamming, die ondergeschikt is aan het erfrecht!

Op bijzondere wijze wordt dit bevestigd door het gebruik van het woord “Zoon” in het register van Lukas. We hebben inmiddels gezien, dat dit.woord in feite niets met afstamming, maar alles met erfrecht te maken heeft. Lukas 3 lijkt hierop een uitzondering te zijn, maar is dat beslist niet. Want wat is het geval? Hoewel onze vertalingen hier zo’n dikke 75 maal het woord zoon gebruiken, komt het in de grondtekst slechts een enkele maal voor. Dat is alleen in vs. 23:

“En Hij, Jezus, begon omtrent dertig jaren oud te wezen, zijnde (alzo men meende) de zoon van Jozef.”“

In het hele verdere hoofdstuk komt het woord zoon Volgens de Griekse grondtekst niet meer voor. De Statenvertaling geeft dat keurig aan, door het cursief te drukken!

Het merkwaardige van dit verschijnsel is, dat het woord zoon hier uitsluitend gebruikt wordt voor de relatie tussen Jozef en Jezus. Een relatie, die zoals bekend helemaal niets met lijfelijke afstamming te maken had, doch uitsluitend met erfrecht. Ik kom daar later nog op terug. In alle andere gevallen wordt het woord zoon opvallend zorgvuldig vermeden! Kennelijk hebben de vertalers hier niet goed raad mee geweten, omdat hun taalgevoel hun zei, dat er iets niet klopte! Vandaar dat zij het “ontbrekende” woord in de vertaling hebben ingevoegd. En terwijl de cursivering in de statenvertaling dit nog eerlijk aangeeft, is er in de vertaling N.B.G niets te vinden, dat deze verbastering verraadt! Kortom, het vervolg op het boven reeds geciteerde vers gaat als volgt:

“……Jozef van Heli van Matthat van Levi van Melchi van Janna van Jozef van Mattathias…. “, enz.

Het woord zoon houdt Direct verband met het erfrecht. Juist het ontbreken ervan bewijst, dat het hier niet gaat om het erfrecht, maar om de natuurlijke afstamming. De teruglopende vorm is daarvoor gebruikelijk.

KAINAN

Vanwege de parallel met Mattheüs 1, zullen we ook dit register bespreken in chronologische volgorde. Wanneer we het vergelijken met de gegevens uit het Oude Testament, stuiten we in Vers 36 op de naam Kainan. Deze Kainan is met de beste wil van de wereld niet terug te vinden in ons Oude Testament. Dit plaatst ons helaas voor een voor velen toch wel moeilijk probleem. En ook dit heeft dezelfde oorsprong als de in het begin genoemde spellingskwesties: De Septuagint!

Zoals gezegd kwam de Septuagint tot stand in Egypte. Nu is het zo, dat de Egyptische overlevering voorziet in “Koningslijsten”, waarin de geschiedenis van de Farao’s kan worden teruggevoerd tot ver voor de tijd van Adam. Het zijn dezelfde Koningslijsten, waarop tot op vandaag onze kennis van de Oude geschiedenis gebaseerd is. Het grote probleem is echter, dat die koningslijsten tijdrekenkundig bepaald niet in overeenstemming zijn met de Bijbelse geschiedenis! Onze officiële kennis van de oude geschiedenis is dat daarom evenmin! En wat doet een wetenschapper in zo’n geval? Hij maakt het zelf kloppend! En zoals gebruikelijk moet de Bijbel het dan ontgelden. Hij wordt aangepast aan de menselijke overlevering. Het is waar Paulus voor waarschuwt, als hij schrijft:

“Ziet toe, dat niemand u als een roof vervoere door de filosofie, en ijdele verleiding, naar de overlevering der mensen, naar de eerste beginselen der wereld…”“ Kol. 2: 8.

Juist de menselijke overlevering die verband houdt met het begin der wereld en het begin van het oude Egyptische rijk, is de oorzaak, dat de bewerkers van de Septuagint de Bijbelse geschiedenis met vele eeuwen hebben verlengd. Zij deden dat op twee manieren.

De eerste methode was het verhogen van de leeftijden van de aartsvaders op het tijdstip dat hun erfgenaam geboren werd. Zo vermelden onze Bijbels net als de Hebreeuwse Thenach, dat Adam 130 jaar oud was toen Seth werd geboren, terwijl de Septuagint hier 230 jaar opgeeft. Een dergelijke vervalsing trof vele aartsvaders van voor de zondvloed en ook enigen van latere datum. Bijna dezelfde procedure wordt ook vandaag nog dikwijls toegepast door evangelische christenen, om de datum van de zondvloed te kunnen vervroegen teneinde hun eigen theorieën in overeenstemming te kunnen brengen met de Bijbel !! In werkelijkheid doen zij echter het omgekeerde: zij verkrachten de Bijbel ten behoeve van hun eigen “wetenschap”. Hoe onwetenschappelijk!

De tweede methode was het invoegen van namen en bijbehorende leeftijden in de geslachtsregisters! Deze Kainan uit Lukas 3: 36 vinden we in ons Oude Testament niet terug. Evenmin is hij te vinden in de Hebreeuwse grondtekst. Hij is echter wel degelijk te vinden in de Septuagint, en wel in Gen. 11 : 13 en 14. Net als in Lukas 3 wordt hij daar geacht de zoon van Arfachsad te zijn! Bovengenoemde “wetenschappers”, die net als de redacteuren van de Septuagint van 2200 jaar geleden belang menen te hebben bij een verlenging van de Bijbelse geschiedenis, redeneren nu als volgt. Aangezien Lukas melding maakt van Kainan, die niet voorkomt in het Oude Testament, besluiten zij, dat hij daaruit is weggelaten. En als er een wordt weggelaten zullen er wel meer weggelaten zijn. In hun gedachtegang zijn de vroege Oudtestamentische registers dus niet kompleet, en laten daarom ruimte om precies zoveel generaties tussen te voegen als nodig is voor de bevestiging van hun eigen theorieën. Dit nu is dwaasheid. Op de vraag waarom Kainan in tegenstelling tot de Thenach dan wel in de Septuagint genoemd wordt, zijn zij nog steeds het antwoord schuldig. Zouden zij werkelijk deze erkend slechte en bovendien valse vertaling betrouwbaarder achten dan het Hebreeuwse Oude Testament?

Nee, Kainan heeft nooit geleefd, en is slechts een bedenksel van de oude Egyptenaren. Een eenvoudige vergelijking van de gegevens toont dit zonder meer aan. Zo vinden we hem alleen genoemd in de Septuagint in Gen. 10: 24 en 11 : 22, maar niet in de Hebreeuwse Thenach. Hij wordt evenmin genoemd door Flavius Josefus, wanneer hij de afstammelingen van Noach opsomt in ”Joodse oudheden” boek 1 par. 4. Dit is een heel sterk argument, omdat Flavius Josefus wel degelijk gebruik maakte van de Septuagint, getuige het feit dat hij daaruit wel de leeftijden van de aartsvaders heeft overgenomen! Overigens was deze betrouwbare geschiedschrijver er heilig van overtuigd, dat de Egyptische koningslijsten en geschiedschrijving in feite vervalsingen waren. Men leze zijn ”Apion ”. Voorts is het nog zo, dat we hetzelfde register ook vermeld vinden in 1 Kron. 1, doch de bewerkers van de Septuagint hebben dit kennelijk over het hoofd gezien. Vandaar dat Kainan ook in de Septuagint niet genoemd wordt in 1 Kron. 1 : 18 en 24.

Tegenover Lukas 3 : 36 staan dus vier Oudtestamentische schriftplaatsen, waarin Kainan niet genoemd wordt. Dat zijn Gen. 10:24; 11:12; 1 Kron. 1 :18 en 24. Slechts de eerste twee verzen maken in de Septuagint melding van Kainan, de andere twee doen dat niet! Voorts vinden we hem eveneens niet terug bij Flavius Josefus. De conclusie is daarom niet dat hij in het Oude Testament is weggelaten, maar dat hij ten onrechte vermeld wordt in Lukas 3! Dat dit bij sommige christenen ontsteltenis bewerkt is wel te begrijpen, maar wijst toch op onbekendheid met de wijze waarop ons Nieuwe Testament tot stand gekomen is. We kunnen hierop echter niet dieper ingaan. Wel staat zonder meer vast, dat de Hebreeuwse grondtekst van het Oude Testament minder omstreden is dan de Griekse van het Nieuwe. Ook daarom moeten we concluderen, dat deze Kainan in Lukas 3 niet thuishoort!

NATHAN

Tot op David, de koning, is het register van Lukas geheel identiek aan dat van Mattheüs. Maar na David splitst de lijn zich. Terwijl Mattheüs de lijn doortrekt via Davids zoon en opvolger Salomo, gaat Lukas verder via Salomo’s jongere broer Nathan! Ook dit past volledig in het verschillende karakter van de beide registers. Bij Mattheüs gaat het immers niet om de afstamming als zodanig, maar om de lijn van rechthebbers op de troon. Hij vervolgt daarom het register met Davids opvolger op de troon! Bij Lukas ligt de zaak volkomen anders. Niet het erfrecht, maar de natuurlijke afstamming is daar aan de orde.

Alleen al op grond van deze feiten kunnen we concluderen, dat de Heere Jezus Christus geen natuurlijke afstammeling is van Salomo, maar van zijn jongere broer Nathan. Overigens waren zij beiden zonen van Salomo en Bathseba:

“Dezen nu zijn hem te Jeruzalem geboren: Simea (Sammuaa), en Sobab, en Nathan, en Salomo. Deze vier zijn van Bath-Sua (Bathseba), de dochter van Ammiël” 2 Kron. 3: 5.

SALATHIEL

De geslachtslijn van Nathan, zoals we die vinden in Lukas 3, kunnen we op geen enkele manier vergelijken met gegevens uit het Oude Testament. Die gegevens hebben we namelijk niet. Pas zo’n tien generaties verder verschijnt de naam Salathiël, die we niet alleen terugvinden in het Oude Testament, maar eveneens in het register van Mattheüs! In feite is deze Salathiël de sleutelfiguur voor het begrijpen van zowel Mattheüs 1 als Lukas 3. De meest klemmende vraag van deze beide registers is dan ook:

“Wie was deze Salathiël?’

In het algemeen worden de meest tegenstrijdige theorieën over deze man verkondigd. Want leert niet Lukas 3 : 37 dat hij de zoon was van Neri, terwijl Matt. 1 : 12 hem de zoon van Jechonias noemt? Dikwijls stelt men dan, dat de Salathiël uit Mattheüs een andere is dan die uit Lukas, aangezien zij verschillende de vaders hebben, Dit argument wordt echter aanzienlijk ontkracht, door het feit dat zowel Mattheüs als Lukas hem een zoon toeschrijven met de naam Zorobabel (Zerubbabel). Maar hoe zit dat nu? Toch tegenstrijdig heden in de Bijbel? De oplossing van dit probleem is even eenvoudig als verrassend. Nadat we het verschillende karakter van de beide registers hebben ingezien, zoals hiervoor beschreven, ligt de oplossing voor het grijpen! Consequente bestudering van de Schrift lost niet slechts vele problemen op, het voorkomt ze!

Laten we beginnen bij Lukas 3 : 37. Zoals reeds eerder opgemerkt wordt daar helemaal niet gezegd dat Salathiël de “zoon van Neri was. De grondtekst vermeld eenvoudig:

“ ……Salathiël van Neri …..”

Dit betekent daarom, dat hij de directe lijfelijke afstammeling was van Neri. Of, om een Bijbelse uitdrukking te gebruiken, hij was zaad van Neri. Hij was “uit zijn lendenen” geboren! Over zoonschap en erfrecht wordt helemaal niet gesproken! Heel anders ligt het echter met Matt. 1 : 12, waar staat:

“En na de Babylonische overvoering gewon Jechonias Salathiël”

De betekenis van”gewinnen” hebben wij reeds eerder besproken. Het heeft niet direct te maken met de voortplanting, maar met het erfrecht. Mattheüs leert daarom niet, dat Salathiël het zaad is van Jechonias. Hij leert niet, dat hij uit zijn lendenen is voortgekomen. Hoe zou hij ook kunnen? Het zou in tegenspraak zijn met de reeds aangehaald profetie uit Jeremia:

“Zo zegt de Heere: Schrijf deze zelfde man kinderloos, een man, die niet voorspoedig zal zijn in zijn dagen; want er zal niemand van zijn zaad voorspoedig zijn, zittende op de troon Davids, en heersende meer in Juda “ Jer. 22: 30.

Salathiël was dus geen kind, geen zaad van Jechonias, maar van Neri. Maar aangezien Jechonias zelf geen kinderen had, was daarmee de geslachtslijn van Salomo uitgestorven! Dat dit niet expliciet vermeld wordt door Mattheüs, behoeft geen verbazing te wekken. Niet de natuurlijke geslachtslijn, maar de erfopvolging is het onderwerp van Mattheüs 1. Hij leert daarom niet, dat Salathiël uit Jechonias is voortgekomen, maar dat Salathiël de wettige erfgenaam werd van Jechonias, na het uitsterven van de lijn van Salomo.

Sinds David was het recht op de troon in het bezit geweest van Salomo en zijn natuurlijke afstammelingen. Maar door het uitsterven van deze lijn kwam het recht op de troon in het bezit van de afstammelingen van Nathan! De troon van Juda ging na David oorspronkelijk naar Salomo, doch na Jechonias en de Babylonische ballingschap ging hij alsnog naar de jongere broer: Nathan.

De enige plaats in het Oude Testament, waar eveneens over een zoon van Jechonias wordt gesproken, is 1 Kron. 3. Ook in dat register is het een en ander er niet duidelijker op geworden door een gebrekkige vertaling. Vraagt u mij niet hoe dat komt. Ik weet het ook niet. Ik probeer alleen het weer recht te zetten.

Het eerste vers waarin Jechonia genoemd wordt, hebben we reeds eerder bezien. Het luidde als volgt:

“De zonen van Jojakim nu waren: Jechonia zijn zoon, Zedekia zijn zoon.”

De statenvertaling spreekt hier ten onrechte van “kinderen”, hetgeen door de vertaling N. B. G weer rechtgezet is. Het gaat hier niet om kinderen, maar om zonen, ”Benim”, erfgenamen.

Het gaat net als in Mattheüs om de troonopvolgers! Daarom wordt in dit ene vers tot tweemaal toe van zowel Jechonia als van Zedekia gezegd, dat zij zonen waren van Jojakim. En dat, terwijl wij reeds gezien hebben, dat het voorgaande vers (vers 15) Zedekia de broer van Jojakim noemt! Hoe wij daarom ook over het begrip “zoon” denken, het kan nooit zonder meer vervangen worden door “kind”. Het kan wel zonder meer vervangen worden door “erfgenaam”. Want na Jechonia was Zedekia de erfgenaam van Jojakim.

Dan volgt onmiddellijk vers 17, dat spreekt over zonen van Jechonia. In onze Nederlandse vertalingen zijn echter zoveel woorden tussengevoegd en andere van plaats verwisseld, dat ik nu maar meteen een correcte vertaling geef, met in acht neming van de juiste volgorde der Hebreeuwse woorden:

“En de zonen van Jechonia, de balling: Sealthiel zijn zoon en Malchiram en Pedaja en Senazar, Jekamja, Hosama en Nedabja “ 1 Kron. 3: 17 en 18.

De beste Nederlandse vertaling is hier ongetwijfeld de “Leidse”. Overigens is het onbegrijpelijk, waarom dit eenvoudige Hebreeuws voor de vertalers zoveel moeilijkheden heeft opgeleverd. Maar laten we dit vers eens nauwkeurig volgen. Om te beginnen gaat het hier net als in het voorgaande vers weer niet om kinderen maar om zonen (Benim). Om erfrecht dus. In de tweede plaats hebben alle mij bekende vertalingen, inclusief de niet -Nederlandse, het woord “assir” niet opgevat als een naam, maar correct vertaald met ”de gevankelijk weggevoerde”. Slechts de statenvertaling en de vertaling N.B.G, de meest gebruikte Nederlandse vertalingen, zijn hier in gebreke gebleven. Ten derde moet ons opvallen, dat Sealthiël net als Jechonia en Zedekia in het voorgaande vers de toevoeging “zijn zoon” meekrijgt, terwijl zij in de aanhef van het vers reeds onder de zonen geschaard worden. Zij worden dus met bijzonder veel nadruk zo genoemd.

De conclusie is deze: net zomin als “Zedekia zijn zoon” uit vers 16 een kind van Jojakim of van Jechonia was, is “Sealthiel zijn zoon” een kind van Jechonia. Hij was slechts zijn opvolger wat betreft de rechten op de troon van Juda! Hetzelfde geldt voor de andere hier zo genoemde zonen van Jechonia. In feite waren zij broers van Sealthiel, zoals hoe dan ook uit een correcte vertaling van deze verzen blijkt, zij waren zonen van Jechonias, maar volgens Lukas 3 : 27 kinderen van Neri uit de lijn van Nathan.

ZERUBBABEL

De zojuist gevolgde redenering is vanzelfsprekend ook van toepassing op het volgende vers uit dit register in 1 Kron. 3:

“En de zonen van Pedaja: Zerubbabel en Simei …..” vs. 19.

Ook hier heb ik maar Direct de letterlijke vertaling gegeven: niet kinderen, maar zonen. Ook hier treffen we weer dezelfde structuur. Hoewel Lukas 3 : 27 spreekt over:

“……Zorobabel van Salathiel ……”

wordt hij in kronieken beschreven als zoon van Pedaja. De verschillende theorieën omtrent dit verschijnsel zal ik hier niet bespreken, omdat ze alleen maar verwarrend werken. We blijven gewoon bij de Schrift zelf, en besluiten weer eens, dat Lukas spreekt over de natuurlijke afstamming. Daarom is Zorobabel een natuurlijk kind of zaad van Salathiel. Dit is op geen enkele wijze in strijd met de woorden van 1 Kron. 3! Daar wordt hij immers niet een kind, maar een zoon van Pedaja genoemd. Op de een of andere wijze, was hij dus niet alleen het natuurlijke zaad van Salathiel (volgens Lukas 3 : 27) en zijn Directe erfgenaam (volgens Matth. 1 :12), maar bovendien de zoon en erfgenaam van zijn oom Pedaja. Als we de begrippen “kind”en “zoon” maar goed onderscheiden, hebben we absoluut geen problemen.

Op welke wijze Zorobabel de erfgenaam werd van Pedaja is voor de registers uit Mattheüs en Lukas van geen enkel belang. Pedaja komt daar immers niet in voor! Maar om toch zo volledig mogelijk te zijn, zullen we ook deze zaak nader bezien.

Volgens een bestaande hypothese zou Zerubbabel verwekt zijn door Pedaja, nadat Sealthiel kinderloos zou zijn overleden. Zerubabbel zou dan geboren zijn uit het leviraats- of zwagerhuwelijk tussen Pedaja en de weduwe van Sealthiel. Dit is echter in strijd met de woorden van Lukas, die zoals we gezien hebben Zerubbabel noemt als het natuurlijk zaad van Sealthiel en niet als zijn erfgenaam. Indien deze hypothese juist is, zou Lukas eenvoudig de naam van Pedaja hebben kunnen noemen in plaats van Salathiel. Hij zou ook dan niet in strijd geweest zijn met de gegevens uit het Oude Testament!

Met behulp van een concordantie kunnen wij echter constateren, dat Zerubbabel 10 maal “zoon van Sealthiel, vorst van Juda” genoemd wordt. Daardoor is het zonder meer duidelijk, dat er sprake is van erfrecht. Met name door het gebruik van het woord zoon en de titel “vorst van Juda”. Daarbij moeten wij bedenken, dat het woord “vorst” in de Bijbel niet de titel is van een regerend staatshoofd, maar van een erfgenaam van de troon. Ook de Heere Jezus zelf wordt daarom zo genoemd in verband met zijn eerste komst (b.v. Daniël 9: 25: “Messias de Vorst”). Volgens Lukas was Zerubbabel echter wel degelijk ook zaad van Sealthiel. Dat hij in 1 Kron. 3 desondanks tevens een zoon, en dus erfgenaam, van Sealthiels broer Pedaja wordt genoemd, kan slechts betekenen, dat de rechten op de troon oorspronkelijk in het bezit kwamen van Pedaja. Daarom moeten wij concluderen, dat Pedaja in feite de oudere broer was van Sealthiel. Na zijn (kinderloos) overlijden ging de troon volgens het erfrecht naar zijn jongere broer Salathiel en vervolgens naar diens zoon Zerubbabel. De enige andere, puur theoretische, mogelijkheid is, dat Zerubbabel pas na de dood van zijn vader geboren werd. In die tussentijd van hooguit enkele maanden zou oom Pedaja dan de honneurs hebben waargenomen, op grond waarvan hij hier genoemd wordt, maar nogmaals, deze hele kwestie heeft in feite niets te maken met de beide Nieuw Testamentische registers.

Samenvattend ligt de zaak dan als volgt. Na het kinderloos overlijden van Jechonias, de laatste koning uit de lijn van Salomo, ging het recht op de troon automatisch over naar de nog levende lijn van Salomo’s jongere broer Nathan. Hoewel de Bijbel dit niet expliciet vermeld, was Pedaja de eerste rechthebbende uit die lijn. Doordat ook hij kinderloos overleed werd zijn (vanzelfsprekend) jongere broer Sealthiel zijn erfgenaam, en vervolgens diens zaad en zoon Zerubbabel.

De rol van Pedaja is echter niet essentieel! Wat wel van het allergrootste belang is, dat het recht op de troon na Jechonias in het bezit kwam van de andere, jongere, tak van de familie! Ik kom daar later op terug.

Jozef of Maria?

Na Zorobabel herhaalt de geschiedenis zich. Zoals het geslacht van David zich splitste via de lijnen van Salomo en Nathan, zo splitst de lijn van Sealthiel zich weer na Zorobabel! Na hem zet het register van Mattheüs zich voort via Abiud en Eljakim, terwijl dat van Mattheüs verder gaat met de namen van Rhesa en Johannes. Op de naam Rhesa komen wij later nog terug. Er ontstaan dus weer twee lijnen, die beiden wat de natuurlijke afstamming betreft, zijn terug te voeren tot Nathan!

Het grote probleem van deze twee lijnen is, dat zij beiden uitkomen bij Jozef! Wat we eerder tegenkwamen bij Salathiel, vinden we ook hier. Twee verschillende lijnen met een gemeenschappelijk eindpunt. Ook in dit geval willen we niet al te diep ingaan op de vele theorieën, die hierover in omloop zijn. Maar het lijkt ons toch nuttig de meest gangbare even te noemen.

De kerkvaders waren algemeen van oordeel, dat beide registers inderdaad betrekking hadden op Jozef. De voorzover bekend eerste onderzoeker van deze kwestie, Julius Africanus, hield de theorie, dat de beide grootvaders van Jozef, n.l. Matthan en Melchi (deze laatste naam is onjuist daar Julius zich van een corrupte tekst bediende) achtereenvolgens dezelfde vrouw trouwden. Als gevolg daarvan zouden de beide als zodanig genoemde vaders van Jozef, n.l. Heli en Jacob, halfbroers geweest zijn. Nog steeds volgens deze kerkvader zou Heli kinderloos zijn overleden, waarna Jacob bij de weduwe van zijn broer nageslacht verwekt zou hebben voor Heli. Het bekende zwagerhuwelijk dus. Op deze wijze zou Jozef zowel de zoon van Heli als van Jacob genoemd kunnen worden. Een nogal gekunstelde theorie zonder werkelijke Bijbelse grond. Elementair hierin is, dat beide registers betrekking zouden hebben op Jozef!

Een wat jongere theorie stelt, dat Heli en Jacob, de beide zogenaamde vaders van Jozef, beiden zonen waren van Matthan, uit het register van Lukas. Jacob zou als de oudste broer de erfgenaam van de troon geworden zijn, door het kinderloos overlijden van Matthan uit Mattheüs. Deze Jacob zou geen zoon hebben gehad, maar wel een dochter: Maria! Zij trouwde met Jozef, de zoon van haar oom Heli, en aangezien zij geen broers had, werd Jozef daardoor automatisch de erfgenaam van de troon. Deze theorie is eveneens wel erg ver gezocht! Het belangrijkste hierin is, dat Jozef beschouwd wordt als een kind van Heli uit Lukas 3, en dat Maria gezien wordt als de dochter van Jacob uit Mattheüs 1!

Na de reformatie heeft een nieuwe opvatting veel aanhang gekregen. Volgens deze lezing zou het register van Mattheüs direct betrekking hebben op de natuurlijke afstamming van Jozef. Niet Maria, maar Jozef zou geboren zijn uit Jacob. En Heli zou de natuurlijke vader zijn van Maria! In principe ligt de situatie hier weer precies andersom dan in de vorige opvatting! Deze gedachte, dat Lukas 3 het register is van Maria, en Mattheüs 1 dat van Jozef heeft zoveel terrein gewonnen, dat men het algemeen onnodig vindt, om hem met argumenten te verdedigen. Vermoedelijk vindt het zijn oorsprong in de onwil om nota bene een vrouw op te nemen in het koningsregister van Israël. Maar daarover later. In elk geval acht men het aannemelijk, dat Jozef een natuurlijke zoon is van de laatste troonpretendent in Mattheüs, n.l. Jacob.

Deze verschillende theorieën heb ik hier genoemd, om te laten zien, dat er in de loop der eeuwen nogal verschillend over deze problematiek gedacht werd. En bovendien was het niet de Bijbel, maar de menselijke fantasie, die voorzag in de benodigde argumenten! Het gevolg is dan ook, dat hierover bepaald geen eenstemmigheid bestaat! Beide registers worden beurtelings aan Jozef en Maria toegeschreven!

Is het dan niet mogelijk om de menselijke verbeeldingskracht aan de kant te schuiven ter wille van het Woord van God?

LUKAS

Wanneer we al het voorgaande in verband brengen met de werkelijke woorden van Lukas over Jozef, komen we tot een verrassend resultaat! Er valt helemaal geen puzzel op te lossen. Die puzzel is er helemaal niet. Lukas gebruikt in verband met Jozef nog steeds dezelfde woorden:

“….Jozef van Heli van Matthat …..” vs. 23, 24

Ook hier wordt het woord zoon nog steeds niet gebruikt. Een probleem is er daarom niet. Zoals in verband met alle voorgaande namen in Lukas 3, spreekt hij niet over erfrecht, maar over de natuurlijke voortplanting! Wanneer we dit register dus consequent interpreteren, moeten we zonder meer aannemen, dat Jozef het natuurlijke zaad van Heli was. En waarom ook niet? Omdat we misschien ooit eens anders gehoord hebben? Zolang er geen andere Bijbelse argumenten voorhanden zijn, hebben we geen enkele keus! En laten we toch vooral goed beseffen, dat de waarheid niet democratisch is, niet het aantal aanhangers van een bepaalde visie bepaalt de juistheid ervan, maar enkel en alleen het gezaghebbende Woord van God! Daarom dienen wij ons te houden aan de geïnspireerde woorden van Lukas, dat Heli de natuurlijke vader was van Jozef.

MATTHEÜS

Ook de woorden van Mattheüs laten aan duidelijkheid niets te wensen over:

“En Jacob gewon Jozef, de man van Maria” vs. 16

We houden consequent vast aan de tot nog toe gevolgde lijn. Zoals in alle voorgaande gevallen. In Mattheüs wordt er gesproken over het erfrecht en anders niets! Dit vers leert ons daarom, dat Jozef de erfgenaam was, of beter: werd, van Jacob. Dat kon natuurlijk op verscheidene manieren. De meest voor de hand liggende is, dat Jozef de lijfelijke zoon was van Jacob. Uit het voorgaande is echter reeds gebleken, dat in geval van ontbreken van natuurlijk zaad de kroon overging naar een ander familielid. B.v. de broer of de oom. We kunnen dus de vraag stellen op welke wijze Jozef de erfgenaam werd van Jacob. Een zeer gerechtvaardigde vraag dunkt me. En ook hier staan we onmiddellijk voor een verrassing. We hoeven geen beroep te doen op onze eigen verbeeldingskracht. Voordat de vraag eigenlijk in ons op kom komen, wordt hij in hetzelfde vers beantwoord:

“……de man van Maria …”

Wanneer we objectief blijven, moet het duidelijk zijn, dat het voor het register hoegenaamd niets uit maakt, met wie iemand getrouwd was. De toevoeging ”de man van Maria” is wat dat betreft volkomen buiten de orde. De tegenwerping, dat deze uitdrukking de verbindende schakel vormt tussen Jozef en Jezus, is niet gerechtvaardigd. In Lukas 3 wordt Maria toch ook niet genoemd? Nee, deze toevoeging is het antwoord op de vraag hoe Jozef de erfgenaam werd van Jacob. Namelijk door zijn huwelijk met Maria! En als dat niet de betekenis is, dan is die opmerking volmaakt overbodig! Aangezien alle woorden in dit register verband houden met het erfrecht, moet ook deze toevoeging daar mee te maken hebben. De zaak ligt daarom duidelijk: Jozef werd de erfgenaam van Jacob door zijn huwelijk met Maria. Daaruit volgen dan twee dingen. In de eerste plaats, dat Maria de dochter was van Jacob, en in de tweede plaats, dat Jacob geen zonen had!

Slechts op deze wijze doen wij recht aan alle woorden, die in dit verband door de evangelisten gebruikt worden. Bovendien maakt het het gebruik van onze fantasie volkomen overbodig. Een probleem is er dus niet. Althans niet in de Bijbel.

De kwestie van de afstamming van Jozef, die immers in beide registers genoemd wordt, kunnen we als volgt samenvatten:

Aangezien Lukas van Adam tot en met Jozef uitsluitend spreekt over de natuurlijke afstamming, moet Heli Jozefs natuurlijke vader zijn.

Aangezien Mattheüs slechts spreekt over het erfrecht, is Jacob niet noodzakelijk de natuurlijke vader van Jozef.

Het niet noemen van Maria in het register van Lukas, wijst op Jozef als de natuurlijke zoon van Heli.

Het noemen van Maria als de vrouw van Jozef in het register van Mattheüs, wijst op Maria als de natuurlijke dochter van Jacob.

Kortom, het register uit Mattheüs is dat van Maria en het register uit Lukas is dat van Jozef!

MARIA

Het feit, dat Mattheüs in wezen Maria noemt, als degene via wie de troon vererfd werd, heeft in het verleden geleld tot de veronderstelling, dat niet zij, maar Jozef een kind was van Jacob. Maar hoe moeilijk het met name voor de Jood ook is, om een vrouw als troonpretendent te aanvaarden, het Bijbelse erfrecht heeft er geen enkele moeite mee! Niet alleen wordt deze kwestie door de God van Israël zelf geregeld, maar er is bovendien ook jurisprudentie! In Numeri 27 vinden we de geschiedenis van “de dochteren van Zelafead”, wier vader zonder mannelijke stamhouder is overleden. In die situatie wenden zij zich tot Mozes met de woorden:

“Waarom zou de Naam onzes Vaders uit het midden van zijn geslacht weggenomen worden, omdat hij geen zoon heeft? Geef ons een bezitting in het midden der broederen van onze vader” Num. 27: 4.

Mozes wist zelf met deze vraag blijkbaar niets aan te vangen. Kon een vrouw dan ook erven? Hij was echter een verstandig man, en ging naar de Heer om raad. Hij krijgt een duidelijk antwoord:

“De dochteren van Zelafead spreken recht, gij zult haar ganselijk geven de bezitting ener erfenis…. en gij zult de erfenis haars vaders op haar doen komen”vs. 7.

Daarna geeft de Heere het erfrecht, zoals we dat reeds zovele malen in de registers in werking hebben gezien:

“Wanneer iemand sterft en geen zoon heeft, zo zult gij zijn erfenis op zijn dochter doen komen. En indien hij geen dochter heeft, zo zult gij zijn erfenis aan zijn broederen geven..Indien hij nu geen broederen heeft, zo zult gij zijn erfenis aan de broederen zijns vaders geven. Indien ook zijn vader geen broeders heeft, zo zult gij zijn erfenis geven aan zijn naastbestaande, die hem de naaste van zijn geslacht is, dat hij het erfelijk bezitte. Dat zal de kinderen Israëls tot een inzetting des rechts zijn, gelijk als de Heere Mozes geboden heeft” (vs. 8 t/M 11)

Dat is duidelijke taal. Bij gebrek aan een lijfelijke zoon, is de dochter de eerste rechthebbende. Daarna komen respectievelijk de broer en de oom. Dat laatste was b.v. het geval bij Zedekia! De allerlaatste rechthebbende is vervolgens de ”naastbestaande, die hem de naaste van zijn geslacht is”. Dit was het geval bij Sealthiel, toen de troon overging van de lijn van Salomo naar die van Nathan! Hoe het ook zij, bij afwezigheid van een zoon, is de dochter de eerste erfgenaam! Het is daarom heel goed mogelijk, dat een vrouw de rechten op de troon erft, vooropgesteld dat ze geen broers heeft! Dit nu was Blijkbaar het geval bij Maria!

JOZEF

Door haar huwelijk gingen de troonsrechten van Maria automatisch over op Jozef! Hij werd de erfgenaam van Jacob, die wij zijn schoonvader zouden noemen. De situatie is vergelijkbaar met de verhouding tussen Saul en David, die ik reeds genoemd heb. Zoals David als zijn schoonzoon Sauls zoon en erfgenaam werd, zo werd Jozef, als zijn schoonzoon de erfgenaam van Jacob. Het woord vader staat immers voor erflater en zoon staat voor erfgenaam! Daarom is schoonvader en schoonzoon in de Bijbel precies hetzelfde als vader en zoon! Jozef werd door zijn huwelijk de zoon van Jacob en daardoor de rechtmatige erfgenaam van de troon van Juda! En dat niet alleen! Als natuurlijke zoon van Heli was hij tevens uit het zaad van David. Niet uit de vervloekte lijn van Jechonias, zoals dikwijls gedacht wordt, maar uit de, lijn van Nathan en Sealthiel. Juridisch stonden zijn rechten volkomen vast. Zij worden trouwens bevestigd door de eerbiedige woorden van de engel, die hem aanspreekt met:

“Jozef, gij zone Davids…. ” Matt. 1: 20.

Dat is het wonder van de timmerman van Nazareth, die de ,,vorst van Juda” bleek te zijn, uit het huis en het geslacht van David.

DE ZOON VAN ADAM

We hebben er reeds op gewezen, dat het woord “zoon” in het register van Lukas slechts eenmaal voorkomt. Alle namen van Adam tot Jozef worden in de grondtekst slechts met elkaar verbonden door het woordje “van”. De enige uitzondering vinden we in de beschrijving van de relatie tussen Jozef en de Heere Jezus:

“Jezus…., zijnde (alzo men meende) de zoon van Jozef van Heli van Matthat … ” Luk. 3: 23.

De veranderde woordkeus geeft inderdaad een andere verhouding weer! Terwijl Jozef “zaad” van Heli was, was Jezus geen zaad van Jozef. Hij was echter wel degelijk zijn zoon! En dat niet “Alzo men meende”; hij was werkelijk de zoon, n.l. de erfgenaam van Jozef. De uitdrukking “Alzo men meende” moet hier doorgaan voor een vertaling van het Griekse woord “nomizo”, dat echter totaal iets anders betekent. Eigenlijk het tegenovergestelde!

“Nomizo” is afgeleld van “nomos” en “nomos” betekent “wet”! Het betekent dus feitelijk “in overeenstemming met de wet” of “wettig”. Men meende niet dat hij de zoon van Jozef was, men wist het. Hij was de wettige zoon van Jozef, Hij was zijn wettige erfgenaam! Niet omdat hij de natuurlijke zoon van Jozef was, maar omdat hij de natuurlijke zoon was van zijn wettige vrouw, Maria!

Zo zien wij dat het register van Lukas, wanneer we het lezen van Adam tot de Heere Jezus, in dit vers een heel andere wending neemt. Hoewel het steeds spreekt over de natuurlijke afstamming, blijkt het toch uit te komen op het erfrecht. De grote strekking van dit register is hier beslist niet, dat de Heer de erfgenaam was van Jozef. In overeenstemming met de strekking van het gehele evangelie van Lukas, wordt de Heere Jezus hier getoond als de Zoon van Adam! Hij is de Zoon en erfgenaam van Adam. Hij is de Zoon van de mens; de Zoon des mensen”. Deze laatste uitdrukking betekent immers veel meer,dan alleen dat hij uit het zaad van Adam is. Het betekent dat hij zijn erfgenaam is. We moeten daarbij goed voor ogen houden,dat de titel “Zoon des mensen” in het Nieuwe Testament, in feite de vertaling is van het Hebreeuwse “ben ha”Adam”. Het betekent ”erfgenaam van Adam”! Dat de Heere Jezus dat was is de strekking van dit register en dit evangelie! Daarmee gaat het om een zaak, die zeker zo belangrijk is, als het Messiasschap van Israël. Want terwijl David en zijn erfgenaam geroepen waren tot het eeuwige koningschap over Israël, werden Adam en zijn zoon geroepen om te regeren over de gehele aarde. Dus inclusief Israël Tot Adam, de stamvader zegt God:

“Weest vruchtbaar en vermenigvuldigt, en vervult de aarde en onderwerpt haar, en hebt heerschappij… .”“ Gen. 1: 28.

Adam heeft er niets van terecht kunnen brengen, en zijn afstammelingen evenmin. De opdracht rust daarom nog steeds op zijn erfgenaam! Of dacht u dat God het er na Adams falen bij liet zitten? Dacht u dat hij sindsdien zijn plannen gewijzigd heeft? Nee, de “eerste Adam”, de mens, faalde, maar de laatste Adam, de “Zoon des mensen” zal niet falen! Over deze Zoon des mensen zegt Psalm 8:

“Wat is de mens, dat Gij zijner gedenkt, en de Zoon des mensen, dat Gij hem bezoekt? Gij hebt Hem een weinig minder gemaakt dan de engelen, en hebt Hem met eer en heerlijkheid gekroond. Gij doet hem heersen over de werken Uwer handen, Gij hebt alles onder zijn voeten gezet… O Heere, onze Heere! Hoe heerlijk is Uw naam op de ganse aarde!” Psalm 8: 5-10

En de Hebreeënbrief vult daarbij aan:

“Maar wij zien Jezus met heerlijkheid en eer gekroond, Die een weinig minder dan de engelen geworden was, vanwege het lijden des doods, opdat Hij door de genade Gods voor allen de dood smaken zou…” Hebr. 2: 6-9.

“De eerste mens is uit de aarde, aards, de tweede mens is de Heere uit de hemel 1 Kor. 15: 47.

Jezus, de wettige zoon van Jozef van Heli… van Adam is de laatste Adam, de erfgenaam van Adam, kortom, de Zoon des mensen. Hij kwam om te volbrengen waarin Adam faalde. Hij zal de aarde onderwerpen en over haar heersen. Hij zal als Koning over de schepping de wil van God volbrengen. Hij is de Zoon des mensen, die de schepping zal ontrukken aan de vorst dezer eeuw, en zal terugbrengen tot God, die haar Schepper is. Daarom mogen wij ook uitzien naar die dag

“……wanneer de Zoon des mensen komen zal in Zijn heerlijkheid, en al de heilige engelen met Hem, dan zal Hij zitten op de troon Zijner heerlijkheid” Matt. 25:31.

Wat een geweldige toekomst!

DAVID, DE KONING

Evenals het laatste gedeelte van het register van Lukas, heeft dat van Mattheüs een verrassing in petto. We hebben reeds gezien dat Jozef door zijn huwelijk met Maria, de dochter van Jacob, de rechten op de troon van Israël verwierf. Het vervolg hierop hebben wij besproken in verband met Lukas 3: 23: Jezus was de wettige zoon van Jozef, door het huwelijk van zijn moeder, woorden van dezelfde strekking vinden we dan ook in Mattheüs 1 . 16:

“En Jacob gewon Jozef, de man van Maria, uit welke geboren is Jezus, gezegd Christus.”

In dit verband is het van geen enkel belang, of we de lijn van Jacob laten lopen via Jozef of via Maria, van belang is slechts, dat de rechten van Jacob op volkomen wettige wijze overgingen op de Heere Jezus! Hierdoor werd Hij niet alleen erfgenaam van Jacob, maar bovendien de Zoon van David en de Zoon van Abraham! Wat dat inhoudt hebben we al besproken in verband met het eerste vers van dit hoofdstuk. Op dit moment moeten we ons eerst bezighouden met vers 17:

“Al de geslachten Dan, van Abraham tot David, zijn veertien geslachten; en van David tot de Babylonische overvoering, zijn veertien geslachten; en van de Babylonische overvoering tot Christus zijn veertien geslachten.”

Dit vers geeft ons eigenlijk een controletotaal van het register. En dat is niet voor niets! Alleen al het feit, dat men het tot op de huidige dag nooit eens is kunnen worden over de juiste wijze van tellen, bewijst dat het register als zodanig veelal niet begrepen wordt, maar laten we de proef eens op de som nemen.

De eerste groep van veertien generaties moet volgens vers 17 gerekend worden van Abraham tot David. Dat is nog helemaal probleemloos; David is hier inderdaad de veertiende van Abraham.

De tweede groep moet gerekend worden van David tot de Babylonische overvoering. En tenzij we ons strikt houden aan de letterlijke tekst van de Bijbel, komen hier de complicaties! Alweer volgens vers 17 moeten we dit veertiental tellen vanaf David. En let vooral op: als bij de groep “van Abraham tot David” Abraham de eerste in de reeks is, dan is bij de groep”Van David tot de Babylonische overvoering” David de eerste in de reeks. Het enige probleem is, dat David op deze wijze als veertiende gerekend wordt in reeks nr. 1 en als eerste in reeks nr. 2. Hij wordt dus twee keer geteld. Wanneer we de korte reeksen van veertien totaliseren komen we aan 42 generaties, we moeten daar dan echter wel bij bedenken, dat David dubbel geteld is! Maar zo staat het er nu eenmaal. En in plaats van af te wijken van de letterlijke tekst kunnen we ons beter afvragen waarom David dan wel dubbel geteld wordt.

Afhankelijk van onze denkwijze zijn daar verschillende antwoorden op te geven. De meest voor de hand liggende is, dat ook in het Oude Testament de geschiedenis van Davids koningschap wordt gesplitst in twee verschillende perioden! De eerste is die van zijn zevenjarig koningschap in Hebron over de stammen van Juda en Benjamin. De andere is die van zijn koningschap over alle twaalf stammen. Tot driemaal toe wordt zijn totale regeringsperiode vermeld en verdeeld met de woorden:

“De dagen nu, die David geregeerd heeft over Israël zijn veertig jaren, zeven jaren heeft hij geregeerd te Hebron en in Jeruzalem heeft hij drieëndertig Jaren geregeerd.” 2 Sam. 5: 4 en 5, 1 Kon. 2: 11, 1 Kron. 29: 27

David heeft dus eigenlijk twee min of meer verschillende tronen bezeten, hetgeen zijn dubbel tellen in Mattheüs 1 kan verklaren.

Een andere reden staat hier niet helemaal los van. Deze is, dat David niet alleen de stamvader maar ook een type is van de Heere Jezus. Denkt u maar eens aan zijn vele Messiaanse psalmen! En zoals het werk van David uiteenvalt in twee verschillende perioden, zo is dat het geval met het werk van de Zoon van David op aarde. De Bijbel spreekt toch over:

Het lijden dat op de Christus komen zou, en de heerlijkheid daarna volgende 1 Petr. 1 : 11.

Helaas moeten wij ons hier beperken tot enkele zeer algemene kenmerken van het typologisch verband tussen David en Jezus. Daarbij gaat het ons hier om het tweeledig karakter van hun werk! ook de Heere Jezus kwam om eerst vernederd en daarna verheerlijkt te worden. Die eerste komst in vernedering is inmiddels geschiedenis, een komst, die in direct verband stond met de reeds genoemde twee stammen van Juda en Benjamin, Maar straks zal Hij komen als de Messias Israëls. Dan zal Hij zitten op de troon van zijn vader David in Jeruzalem. En evenals Davids regering vanuit die plaats, zal Zijn Koningschap zich uitstrekken over alle twaalf stammen van Israël. Het tweemaal tellen van David houdt dus verband met de twee komsten van de Zone Davids! Maar laten we eerst verder tellen, want er komt nog meer!

JECHONIAS??

Nemen we David als eerste van de tweede reeks van veertien, dan komen we uit bij Josias als laatste van deze groep. Dit betekent, dat Jechonias “omtrent de Babylonische overvoering niet meegeteld wordt! Dikwijls wordt deze kwestie opgelost, door niet David als eerste te nemen, aangezien hij al geteld werd in de vorige groep. Men telt dan vanaf Salomo en komt dan bij Jechonias uit als veertiende. Leuk gevonden, maar het is inconsequent. Nogmaals: als Abraham de eerste is van de eerste groep, dan moet David de eerste zijn van de tweede groep, of vers 17 is onjuist geformuleerd! Wij tellen daarom vanaf David en constateren, dat Jechonias niet geteld wordt. In plaats van kritiek te leveren op Gods Woord vragen we ons gewoon af, waarom hij overgeslagen wordt! Daar zijn verschillende redenen voor.

De eerste is, dat het onafhankelijke koninkrijk van Juda reeds ten einde kwam in de dagen van Josias! Na Josias hebben achtereenvolgens nog Joahaz en Jojakim de troon bestegen, voordat Jechonias aan de beurt was! Maar zij werden in feite op de troon gezet door de Egyptische Farao! zie 2 kon. 23 : 31 tot 37).

De tweede reden is, dat juist Jechonias door Nebukadnezar werd weggevoerd naar Babel. Het is heel goed mogelijk, dat zijn regering niet meer meegeteld wordt, omdat de “Babylonische overvoering” juist tijdens zijn koninkrijk plaats vond.

De derde en meest belangrijke reden hebben wij reeds besproken, deze is, dat Jechonias behoort tot de categorie, wier namen werden”uitgedelgd van onder de hemel”. Het is gewoon zo, dat hij evenals vijf andere reeds genoemde koningen, niet thuishoort in dit register. De vraag is daarom helemaal niet waarom hij niet meegeteld wordt, maar waarom hij desondanks genoemd wordt! Vanwaar deze uitzondering?

Het antwoord ligt voor de hand. Door het noemen van de naam van Jechonias worden we direct verwezen naar de reeds aangehaalde profetie van Jeremia. Daardoor weten wij, dat hij kinderloos was, en dat niemand van zijn zaad op de troon zou zitten. Daaruit konden wij de door Lukas 3 : 27 bevestigde conclusie trekken, dat zijn erfgenaam Salathiel geen natuurlijk zaad van hem was, maar van Neri uit het geslacht van Nathan. Jechonias wordt dus genoemd omdat hij het definitieve eindpunt is van de natuurlijke lijn van Salomo. Dit betekent echter niet, dat Jechonias deel uitmaakt van het officiële register; dat zou immers in strijd zijn met de regel over het uitdelgen van de namen. Juist daarom krijgen we een telling van dit register in vers 17. Daaruit moet dan blijken, dat Jechonias weliswaar genoemd, maar toch overgeslagen wordt bij de telling van de erfgenamen van de troon. Hij wordt gewoon niet meegerekend!

JEZUS, GEZEGD CHRISTUS

Dan zijn we nu toe aan de derde groep van veertien geslachten uit Matth. 1 : 17

“……En van de Babylonische overvoering tot Christus zijn veertien geslachten.”

De kernvraag is ook hier: wie is in deze groep de eerste generatie? Wanneer we nog even niet kijken naar de veertiende generatie, is het antwoord niet moeilijk! Vers 12 zegt immers:

“En na de Babylonische overvoering gewon Jechonias Salathiel…”

Volgens de normale betekenis van deze woorden moet Salathiel gerekend worden als eerste erfgenaam na de ballingschap. Het enige probleem dat zich hierbij voordoet is, dat het er dan op lijkt, dat deze groep uit slechts dertien namen bestaat! Om die reden heeft men in het verleden meestal Jechonias als eerste van deze groep gerekend, teneinde aan veertien namen te komen. Men heeft het dus weer eens kloppend proberen te maken. Deze “oplossing” leidt echter tot niets. Wanneer men namelijk Jechonias als eerste van de derde groep telt, mag men hem niet als laatste van de tweede groep tellen. En wanneer we dat niet doen, blijven we toch zitten met het dubbel voorkomen van de naam van David! De telling blijft zo, hoe dan ook, inconsequent. Nee, we hebben maar te nemen wat er staat, want elke eigen oplossing brengt een nieuw probleem met zich mee.

Wanneer we David niet dubbel willen rekenen, wordt Jechonias de laatste van de tweede groep. Vervolgens wordt Salathiel dan de eerste van de derde groep, en houden we twee vragen over: waarom wordt Jechonias ondanks de regel van het “uitdelgen van onder de hemel” meegerekend, en waarom hebben we in de laatste groep slechts dertien namen over, in plaats van veertien? Als we daarentegen David wel dubbel tellen en Jechonias rekenen als eerste van de laatste groep, komen we voor die groep inderdaad aan veertien generaties. Maar dan blijft de vraag hoe Jechonias de eerste van na de ballingschap kan zijn. terwijl die ballingschap juist in zijn dagen begon? Ook dit is geen oplossing!

Nee, Salathiel is de eerste van de derde groep van veertien, dat staat tenminste in Matth. 1 : 12, en daar houden wij ons aan. Jechonias kan niet de eerste zijn, omdat dat in strijd is met het genoemde vers en omdat de ballingschap niet in zijn dagen eindigde, maar juist begon. Wanneer we trouwens de bijbelse geschiedenis naslaan, zullen we zien, dat Salathiel slechts genoemd wordt als de,vader van Zerubbabel, onder wiens leiding de eerste ballingen terugkeerden naar Palestina. Zonder de gegevens uit dit register zouden we zelf kiezen voor Zerubbabel als eerste van deze groep, aangezien we over Salathiel hoegenaamd niets weten! Het zou daarom absurd zijn, om een nog oudere generatie, n.l. Jechonias als eerste geslacht van na de ballingschap te rekenen.

Salathiel is dus de eerste uit deze reeks van veertien. Welke consequenties heeft dit nu voor de rest van deze groep? Als we gewoon doortellen, komen we bij Jozef uit als twaalfde. De volgende is dan de Heere Jezus als dertiende! Is dat nu werkelijk in strijd met vers 17, dat veertien geslachten rekent? Zou Mattheüs niet hebben kunnen tellen? Moeten wij hem verbeteren of tellen wij niet goed? Het antwoord is weer even simpel als verrassend! Het gaat hier om het erfrecht. En erfrecht is van toepassing bij het overlijden van de vorige erfgenaam, de erflater! De volgende generatie komt pas aan de beurt bij het overlijden van de vorige! Jozef had pas recht op de troon na het overlijden van zijn schoonvader Jacob. En evenzo had Jezus pas recht op de troon na het overlijden van Jozef, zijn wettige vader! Uit de bijbelse geschiedenis valt dan ook heel eenvoudig de conclusie te trekken, dat Jozef al vroeg gestorven is. Na de jeugd van de Heere Jezus wordt hij niet meer genoemd! Erfrecht treedt dus in werking bij het overlijden van de huidige erfgenaam. Na Jozef was dat de Heere Jezus zelf. Tijdens zijn leven was Hij de bezitter van de rechten op de troon. Maar Hij stierf! Hij gaf zijn leven voor de zonden der wereld. Voor u en voor mij. Hij verloor zijn recht op de troon! Doden regeren niet! Daarop doelt Dan. 9 : 26, dat letterlijk zegt:

“En na die twee en zestig weken zal de Messias (de tot koning gezalfde) uitgeroeid worden, maar Hij zal niet hebben.”

Hij zou sterven zonder als Messias zijn koningschap te ontvangen. Dat ging volgens het erfrecht naar zijn erfgenaam. De voor de hand liggende vraag is nu: wie is de erfgenaam van de Heere Jezus, deze vraag behoort vanzelfsprekend beantwoord te worden in dit register van Matth. 1. En wat staat daar:

“En Jacob gewon Jozef, de man van Maria, uit welke geboren is Jezus……. gezegd Christus” vs. 12 !!

In het algemeen gaat de erfenis naar de meest nastaande, het meest naaste familielid. De vraag naar de meest nastaande van de Heere Jezus kan maar op een manier correct beantwoord worden. Is het niet Hij, die uit de dood opstond? Is de Christus, het hoofd van de nieuwe schepping, niet het naaste familielid van Hem, die leed en stierf op Golgotha? Natuurlijk, wij weten, dat Hij dezelfde is. Daarom betwisten wij zijn rechten op de troon niet. Wij weten, dat Hij, die opgewekt werd, de Zoon van Jozef en van David is. Maar dat neemt niet weg, dat door zijn sterven het erfrecht in werking trad. Wij mogen dat vergeten, God vergeet het niet! Toen Jezus stierf moest er volgens de wet worden uitgezien naar een erfgenaam. En die liet niet lang op zich wachten. Reeds drie dagen later diende hij zich aan in de persoon van de opgestane Heiland, die sindsdien met recht de naam “Christus” (Gezalfde, Messias) draagt. Want in het Bijbelse gebruik van de namen van de Heere Jezus Christus, is “Jezus” degene die geboren werd in Bethlehem, en is “Christus” degene die opgewekt is uit de doden!

En wat stond er nu in Mattheüs 1?

“En Jacob gewon Jozef de man van Maria, uit welke geboren is Jezus, gezegd Christus” vs. 16.

“En van de Babylonische overvoering tot Christus zijn veertien geslachten” vs. 17.

Tellen we dit nu keurig na, en beginnen wij bij Salathiel als eerste, dan is Jacob de elfde; Jozef de twaalfde; Jezus de dertiende en Christus de veertiende. Precies zoals vers 17 letterlijk zegt!

HET EERSTEGEBOORTERECHT

Op deze plaats moeten wij het dan ook nog hebben over de merkwaardige kwestie van het eerstgeboorterecht. Het woord alleen roept eigenlijk al vraagtekens op, zouden we niet beter kunnen spreken over het recht van de tweede? Vrijwel overal in de Schrift, waar het eerstgeboorterecht ter sprake komt, blijkt dit recht helemaal niet naar de eerstgeborene te gaan, maar juist naar de tweede. Dit fenomeen vinden we o.a. bij Kain en Seth, Jafeth en Sem, Nahor en Abraham, Ismaël en Isaac, Ezau en Jacob, Ruben en Jozef, Manasse en Efraim, enz. In de Bijbelse geschiedenis is dit verschijnsel eerder regel dan uitzondering! Het is een Bijbels, en daarom Goddelijk principe, dat het eerstgeboorterecht gaat naar hem, die als tweede verschijnt! En zoals steeds dienen wij ons niet af te vragen of dat wel rechtvaardig is, maar waarom het zo is!

Zoals alles in de Schrift houdt ook dit verband met de Heere Jezus Christus. In de eerste plaats, komt dit verschijnsel eveneens voor in het register van Mattheüs. Niet alleen in verband met de hiervoor genoemde gevallen, maar ook daarbuiten. De eerste, waarop we willen wijzen, is die van Salomo en Nathan. Nadat de troon oorspronkelijk naar de oudste zoon van David en Bathseba gegaan was, bleef hij gedurende ongeveer vijf eeuwen in het bezit van zijn afstammelingen. Doch na Jechonia stierf deze lijn uit, waardoor de troon alsnog naar de afstammelingen van Salomo’s jongere broer Nathan ging! Eigenlijk zou het ons moeten verbazen, wanneer dat niet zo was! Het eerstgeboorterecht gaat toch altijd naar de jongere broer?

De andere keer, dat dit verschijnsel in het geslachtsregister voorkomt is wat minder voor de hand liggend. Het is echter de vervulling van de profetie, die erin ligt opgesloten. Alles in de Schrift heeft immers een profetische betekenis? Om die betekenis te begrijpen, is het nodig om het verschijnsel als zodanig goed te definiëren. De zaak is namelijk, dat de hoogste rechten gaan naar degene, die als tweede (en laatste) in deze wereld verschijnt! Niet hij die als eerste komt, maar hij die als tweede komt is de grote erfgenaam. Wanneer we ons dit realiseren, is het niet moeilijk om hierin Christus te herkennen.

Het was de eerste Adam, die in deze wereld geplaatst werd, om de aarde te onderwerpen en over haar te heersen. Hij ontving in principe de kroon, doch hij kon hem niet dragen. Daarom gaat diezelfde kroon, zoals we gezien hebben, naar de tweede en laatste Adam! Niet de eerste, maar de tweede Adam ontvangt het eerstgeboorterecht. Waarom is dat zo? Is het niet omdat de Heere Jezus Christus reeds leefde van voor de grondlegging der wereld? Van voor de schepping van Adam? Heeft hij daarom niet de oudste rechten? Daar komt dan nog bij, dat de kroon feitelijk de kroon is van de nieuwe schepping, en niet primair van de oude! De Christus is ontegenzeggelijk het hoofd en de eersteling van de nieuwe schepping. Hij is immers in alles de eerste geworden!

“Hij, die het begin is, de eerstgeborene uit de doden, opdat hij in allen de eerste zou zijn” Kol. 1 : 18.

Maar hoewel hij de eerste was en is, verscheen hij als tweede in deze zichtbare wereld. Sprekend over deze materie geeft Paulus ons de volgende regel:

“Doch het geestelijke is niet eerst, maar het natuurlijke, daarna het geestelijke. De eerste mens is uit de aarde aards; de tweede mens is de Heere uit de Hemel.” 1 Kor. 15: 46,47

En omdat alles in de Schrift verband houdt met de tweede Adam, gaat het eerstgeboorterecht in de Bijbel naar de tweede zoon!

Een andere toepassing van dit principe vinden we in de verhouding tussen Israël en de gemeente. Deze beide uitverkoren volken hebben een speciale roeping ontvangen. Maar hoewel het volk van Israël als eerste van de twee in deze wereld verscheen, gaat het eerstgeboorterecht toch naar de gemeente, die in tegenstelling tot Israël immers een hemelse roeping heeft! Waarom? Omdat de gemeente als eerste van deze beiden is wedergeboren! Wat de nieuwe schepping betreft is de gemeente ouder dan Israël. Israël moet immers nog wedergeboren worden. Vandaar de uitspraak van de Heere Jezus. dat vele eersten (Israël) de laatsten zullen blijken te zijn, en vele laatsten (gelovigen uit de heidenen) de eersten! Ook deze verwisseling vindt zijn oorsprong in Christus. De gemeente is immers uit verkoren ”in Christus”, en Christus is uitverkoren van voor de grondlegging der wereld.

“Gelijk Hij ons (de gemeente) uitverkoren heeft in Hem, voor de grondlegging der wereld….” Ef. 1: 4.

Daarom is de gemeente ouder dan Israël, hoewel zij als tweede in deze wereld verschijnt! En daarom ontvangt de gemeente het eerstgeboorterecht boven Israël

Een andere vervulling van dit principe is eveneens bijzonder belangrijk. Vooral gezien vanuit de Oudtestamentische profetieën. Deze vervulling heeft uiteraard ook betrekking op de persoon van de Heere Jezus Christus. Hoewel dit in de profetieën niet zo expliciet naar voren komt, is het toch duidelijk, dat de beloofde komst van de Messias in feite uiteenvalt in wat wij de eerste en de tweede- of wederkomst noemen. Zijn eerste komst was in vernedering om te lijden en te sterven; zijn tweede komst zal zijn om te zitten “op de troon zijner heerlijkheid”. De troon van zijn vader David. Niet zijn eerste, maar zijn tweede komst zal zijn als de zoon van David, de zoon van Abraham, de zoon des mensen (Adam). Eerst dan zal hij optreden als de wettige erfgenaam. Niet wat als eerste verschijnt, maar wat als tweede verschijnt, ontvangt de erfenis van het eerstgeboorterecht. Dit is de uiteindelijke en hoogste vervulling van dit principe, toegepast op de komende koning. We vinden het dan ook terug in het register van Mattheüs 1. Niet de eerste, maar de tweede. Niet Jezus, maar Christus! Niet hij, die kwam om te sterven, maar Hij die de dood overwon, is de uiteindelijke en definitieve erfgenaam van de troon der Schepping!

VEERTIEN

Het is natuurlijk niet voor niets, dat de geslachten in Mattheüs geteld worden als drie maal veertien! Behalve dat deze telling zondermeer duidelijk maakt, dat Jechonias feitelijk niet in dit register meegerekend mag worden, is er natuurlijk ook een typologische betekenis. Nu is het erg moeilijk, om de typologische betekenis van getallen in enkele woorden duidelijk te maken. Dit komt doordat getallen meestal samengesteld zijn uit andere, waardoor de werkelijke betekenis nogal gecompliceerd wordt. Bovendien zijn de grondbeginselen van de getallensymboliek nou niet bepaald gemeengoed. Daarom zal ik mij hier moeten beperken tot een vrij algemene benadering. Per slot maakt de typologische betekenis van deze getallen geen wezenlijk deel uit van de geslachtsregisters!

Het register van Mattheüs wordt geteld in drie groepen van veertien. Dit getal veertien heeft een bijzondere Messiaanse betekenis. Het is namelijk het getal van David! Dat zit zo: De letters van het Oudtestamentische Hebreeuws hebben namelijk een dubbele functie. Het zijn niet alleen letters, maar ook cijfers. Ongeveer zoals de door ons gebruikte “Romeinse cijfers”, die gevormd worden door letters. Elke Hebreeuwse letter is dus een cijfer, en heeft daarom een bepaalde getalswaarde. Nu wordt de naam David gespeld met de letters “Daleth”, “Waw”, “Daleth”. Deze spelling kunnen we echter ook weergeven als 4, 6, 4. Want een Daleth is het cijfer 4 en een Waw is het cijfer 6. Wanneer we de cijfers van de naam David optellen, komen we aan een “getalswaarde” of ”gematrium” van 14. Veertien staat dus (o.a.) voor David! Het verschijnen van het getal veertien in verband met de komst van de zoon en erfgenaam van David ligt daarom voor de hand. Daarbij moeten we natuurlijk wel bedenken, dat de verwantschap tussen de naam David en het getal veertien voor ons misschien wat ver gezocht lijkt, maar voor de Jood, die thuis is in het Hebreeuws en de letters inderdaad ook als cijfers gebruikt, zonneklaar is!

Daar komt dan nog bij, dat de genoemde combinatie van letters niet slechts de naam David weergeeft, maar ook een normaal Hebreeuws woord is. Het betekent “geliefde”. De naam David kan dus ook gewoon vertaald worden met “geliefde”. De man heette zo, omdat hij dat was. Hij heette David, omdat hij een man was ”naar Gods hart”. Hij was Gods “geliefde”. Het getal veertien houdt daarom niet alleen verband met David en de zoon van David, die immers in de profetieën met dezelfde naam wordt aangeduid, maar het houdt evengoed verband met het woord “geliefde”. Dat zijn geen twee verschillende zaken, maar het is hetzelfde. De zone Davids is immers de geliefde! Zo wordt hij bij voorkeur door zijn hemelse vader genoemd, en bedenk wel: wanneer wij dit woord geliefde opschrijven, schrijven wij de naam David. Tot zesmaal toe staat er geschreven, dat God zegt:

“Deze is Mijn Zoon, Mijn Geliefde, in Dewelke IK Mijn welbehagen heb” Matt. 1: 17; 17:5; Mark. 1: 11; 9: 7; Luk. 3:22; 9: 35.

Het getal veertien wijst dus op de zoon van David, de geliefde. Het getal drie is het getal van de “vormwording”, waarop ik hier niet nader in kan gaan. Daarom wijst driemaal veertien op de “vormwording”, de verschijning van de geliefde zoon. En dat is precies het onderwerp van dit hoofdstuk!

TWEE EN VEERTIG

Hoe hoger een getal, hoe meer omvattend de betekenis. Daarom zal ik mij hier beperken tot twee duidelijke toepassingen van dit getal. De eerste 42 die ik wil noemen zijn de 42 “kampplaatsen” van Israël gedurende de reis door de woestijn naar het land Kanaan, dat zij erfelijk zouden bezitten. Een opsomming van die plaatsen vinden we in Numeri 33. Deze 42 plaatsen markeren de weg naar het Beloofde Land. Deze weg wordt getekend met het getal 42. Op soortgelijke wijze zijn de 42 generaties van Mattheüs 1 de weg naar de verlossing, naar de Messias! Na de 42 haltes in de woestijn kwam de verlossing, de intocht in Kanaan. Na de 42 generaties kwam de verlossing in de persoon van de Messias, die als erfgenaam van David zijn koninkrijk zal oprichten. In beide gevallen komen de 42 uit bij de Verlosser! Beide verlossers dragen zelfs dezelfde naam. De eerste was Yehoshua, wiens naam via het Grieks (Septuagint) verbasterd werd tot Jozua. De laatste Verlosser, van wie de eerste natuurlijk een type was, heet eveneens Yehoshua. Zijn naam wordt ten onrechte verbasterd tot “Yeshua”, en in het Grieks kennen wij hem als Jezus!

Overigens wordt ook deze 42 verdeeld in groepen van veertien! De “twaalf verspieders” gaan op hun missie, nadat Israël is vertrokken uit Hazeroth en op weg is naar Paran (Num. 12: 6; 13 : 3). Uit vergelijking met Num. 33 blijkt, dat Hazeroth de veertiende kampplaats was! Men was tijdens de actie van de verspieders dus onderweg van de 14 naar de 15. In Matth. 1 valt dat gelijk met de periode van David, die immers als veertiende maar ook als vijftiende genoemd wordt. Het behoeft dan ook geen verbazing te wekken, dat juist de woestijn Paran zo’n grote rol speelde in de geschiedenis van David. Bovendien wordt datzelfde Paran herhaaldelijk genoemd in verband met de grote verdrukking. Daarover nu.

Na de 42 wordt de verlossing gebracht door “Yehoshua”! Dit geldt uiteraard ook voor de andere toepassing, die ik nog wil noemen. Dat zijn de 42 maanden uit zowel Daniël als Openbaring. Deze 42 maanden (31/2 jaar; 1260 dagen) zijn de duur van de grote verdrukking, die over Israël zal komen. Het is de laatste helft van de zeventig weken van Daniël 9. Het zijn daarom de laatste 31/2 jaar van de geschiedenis van Israël, voorafgaande aan de komst van de Heere Jezus Christus op de Olijfberg, om Zijn Koninkrijk over Israël op te richten! Onmiddellijk na deze 42 maanden verschijnt de Verlosser, de zoon van David, de zoon van Abraham. De analogie met Mattheüs 1 ligt er dik boven op: als de 42 kompleet is, volgt de Verlossing. De 42ste is de Verlosser, Yehoshua, Jezus, de Geliefde.

VIER EN ZEVENTIG

Hoewel het niet nadrukkelijk vermeld staat, wordt ook het register in Lukas gemerkt met een getal. Dat is trouwens niet alleen het geval met het register van de Heere Jezus, maar ook met andere registers. Zo wordt ook van Henoch gezegd, dat hij “de zevende van Adam” was (Jud. 14), hoewel dat er in Genesis niet bij vermeld wordt. Om het te weten, moeten we tellen!

Wanneer we de namen van het register van Lukas tellen, moeten we echter zeer zorgvuldig zijn. Wanneer we dat niet zijn, komen we tot 76. Een tamelijk nietszeggend getal. Belangrijk is in de eerste plaats, dat we Kainan, zoals we gezien hebben, niet mee mogen tellen, omdat hij ten onrechte in onze Bijbel terecht is gekomen. Wanneer we hem weglaten komen we tot 75, hetgeen eveneens tamelijk betekeningloos is. Het is in elk geval geen markant Bijbels getal.

Er is behalve de kwestie Kainan echter nog een moeilijkheid in verband met dit register. Dat is het voorkomen van de naam Rhesa als lijfelijke zoon van Zerubbabel! In de eerste plaats vinden we hem in het Oude Testament niet terug onder de afstammelingen van Zerubbabel. Op zichzelf terug zegt dat echter niet zoveel, aangezien we de volgende generaties ook niet terug kunnen vinden. Doch de mening bestaat, dat het woord “Rhesa” niet de naam is,van een lijfelijke zoon van Zerubbabel, maar een titel van Zerubbabel zelf!”Rhesa” komt namelijk van het Hebreeuwse “resh”, dat vertaald wordt met “hoofd” of “begin”. Het komt voor in de uitdrukking in Gen. 1 : 1 “bereshit”, dat vertaald wordt met ”in den beginne”. Doch het komt ook voor in de uitdrukking “resh-cohen”, dat vertaald wordt met “hogepriester”.”Resh” is dus wel degelijk een Hebreeuwse titel! Deze titel van “hoofd” of “eerste” is natuurlijk wel degelijk van toepassing op Zerubbabel. Hij was immers de erfgenaam van de troon van David, en de eerste (= voorste = vorst = resh) onder wiens leiding de Joodse ballingen terugkeerden naar Palestina! Niemand ontkent dit, de vraag is echter, of dit woord in het register als eigennaam of als titel moet worden opgevat. Het zou veel te ver voeren, om alle argumenten in deze zaak aan te voeren. Daarom Volsta ik met te zeggen, dat ik persoonlijk geloof, dat rhesa inderdaad de titel is van Zerubbabel. Deze rhesa mag daarom niet meegeteld worden in het register.

Op deze wijze komen we aan een totaal van 74 generaties. En dat is wel degelijk veelbetekenend. Naar orthodox Joodse traditie, bevindt zich aan de voordeur van de woning de zogenaamde “mezoezah”. Dit Hebreeuwse woord betekent eigenlijk gewoon “deurpost”, maar het is ook de aanduiding geworden van dat kleine kokertje met inhoud, dat aan de deurpost bevestigd is. In dit kokertje, de mezoezah, bevindt zich een stukje perkament, waarop de verzen Deut. 6: 4 t/m 9 en 11 : 3 t/m 30 geschreven zijn:

“Hoor, Israël, De Heere uw God is een enig Heere! Zo zult gij de Heere uw God liefhebben met uw ganse hart, en met uw ganse ziel, en met al uw vermogen. En deze woorden, die ik u heden gebiede, zullen in uw hart zijn… En gij zult ze op de posten van uw huis, en aan uw poorten schrijven.”

Dit wordt letterlijk toegepast. Deze woorden bevinden zich inderdaad in de mezoezah, aan de deur van ieder Joods orthodox huis. Bovendien bevindt deze tekst zich in de tefilim, de gebedsriemen. Deze verzen spelen dus een grote rol in het Joodse leven! Met het eerste vers, is echter iets bijzonders aan de hand. Van het vers:

“Hoor, Israël, de Heere uw God is een enig Heere”

worden de laatste letters van het eerste en het laatste woord extra groot geschreven. In een Hebreeuwse Bijbel vallen die letters dan ook onmiddellijk op. De laatste letter van het eerste woord is een “ajin”, dat tevens het cijfer 70 voorstelt. De laatste letter van het laatste woord is een “daleth”, die ook tweemaal voorkomt in de naam David. Hij heeft een cijferwaarde van 4. Wanneer dit vers in het Hebreeuws onder onze ogen komt, wordt het dus op zeer opvallende wijze gemarkeerd door het getal 74! Welnu, dit vers bevindt zich in deze bijzondere vorm niet alleen in de tekst van een Hebreeuwse Bijbel, maar eveneens in de mezoezah en de tefilim. Waarom deze bijzondere schrijfwijze? Waarom het getal 74?

Omdat het wijst op Christus! Hoe kan het ook anders. Deze twee cijfers of letters vormen namelijk ook het woord “ed”, dat vertaald wordt met ”getuige”. Het getal 74 is de getalswaarde van de “getuige”, die niemand anders is dan de Heere Jezus Christus. Het is een van Zijn vele namen en titels! Over Hem lezen we in Jes. 55: 3 en 4:

“Neigt uw oor, en komt tot Mij, hoort, en uw ziel zal leven; want Ik zal met u een Eeuwig Verbond maken, en u geven de gewisse weldadigheden van David. Ziet, Ik heb hem tot een getuige der Volken gegeven, een Vorst en Gebieder der Volken.”

Is het niet frappant om te zien, dat de getuige hier in een adem genoemd wordt met David. Hij wordt een Vorst en Gebieder der Volken genoemd. Hij is de maker van het Nieuwe Verbond. Kortom, Hij is de Messias Israëls, de Christus, ja, de Koning der aarde. Of zoals Hij in Lukas 3 getekend wordt: de zoon van Adam, de Zoon des mensen! Woorden van gelijke strekking lezen we over hem in Op. 1 : 5:

“En van Jezus Christus, Die de getrouwe Getuige is, de Eerstgeborene uit de doden, en de Vorst der Koningen der aarde. Hem, Die ons heeft liefgehad, en ons van onze zonden gewassen heeft in Zijn bloed.”

Ook hier wordt gezegd, dat Jezus Christus de getrouwe Getuige is. De Getuige van de Vader. En opnieuw wordt Hij genoemd als de Vorst der Koningen der aarde. Maar tevens als Degene, die Zijn leven voor ons gaf. Gewoonlijk geven onderdanen hun leven voor hun koning, Maar Jezus Christus, de Zoon des mensen, de zoon van Abraham, de erfgenaam van David, de Zoon van God, gaf Zijn leven voor hen, die niet eens zijn onderdanen wilden zijn! Dat is slechts een klein deel van de wondere betekenis van dit eenvoudige getal.

Bij velen van u, zal het bovenstaande ongetwijfeld meer vragen opwerpen dan beantwoorden. Maar wie wilde nu eigenlijk de betekenis van deze getallen weten? Volledigheidshalve heb ik ze daarom, zij het zeer oppervlakkig, genoemd. Wat daarbij zonder meer vaststaat, is dat ze betrekking hebben op de komende Koning, de Verlosser Israëls. De rechtmatige erfgenaam van Adam, Abraham en David! Maar hij is ook mijn Verlosser! Hij was de Koning der Joden en der aarde, en werd onder die titel gekruisigd. Maar goddank, Hij stond op uit de dood, en zal over niet al te lange tijd inderdaad Zijn troon beërven.

Citerend uit Psalm 8 schrijft de apostel Paulus over Hem:

“Wat is de mens, dat Gij zijner bedenkt, of des mensen Zoon, dat Gij hem bezoekt. Gij hebt Hem een weinig minder gemaakt dan de engelen; met heerlijkheid en eer hebt Gij Hem gekroond, en Gij hebt Hem gesteld over de werken Uwer handen; alle dingen hebt Gij zijn voeten onderworpen. Want daarin, dat Hij Hem alle dingen heeft onderworpen, heeft Hij niets uitgelaten, dat hem niet onderworpen zij, doch nu zien wij nog niet, dat Hem alle dingen onderworpen zijn; maar wij zien Jezus met heerlijkheid en eer gekroond….” Hebr. 2: 7-9.

0 notes

christusleeft · 8 years

Text

New Post has been published on In de hemel is wél bier !

New Post has been published on http://bit.ly/2nbPaH3

Thema Israël

In het Nieuwe Testament werd Saulus van Tarsen, met brieven op zak van de overpriesters en de rabbijnen, op weg naar Damascus met blindheid geslagen. Hij hoorde de stem van God: ‘Saul, Saul, waarom vervolgt gij Mij’ (Hand. 9: 4). In al deze gevallen gaf God een bijzondere opdracht aan mensen, die Hij daartoe verkoren had. Het tweemaal noemen van de naam van Mozes diende, om de ernst en de belangrijkheid van de gebeurtenis extra te onderstrepen. De brandende braamstruik, die Mozes aanschouwde, had niet veel vuur nodig, om hem snel tot een hoopje witte as te reduceren. Zeer waarschijnlijk was de omgeving dor en droog, de struik verschroeid en verschrompeld, zijn bladeren dood en slap, zijn takken droog en saploos. De laaiende vlammen zouden hun vernietigend werk aan zulk een struik spoedig voltooid hebben. Maar de struik werd niet verteerd, geen tak of twijg of blad werd zelfs ook maar verschroeid. Is het een wonder, dat Mozes uitriep: ‘Laat ik toch dat wondere verschijnsel gaan bezien, waarom ae braamstruik niet verbrandt (Ex. 3: 3). Mozes kreeg hier aanschouwelijk onderwijs! Deze visuele objectles was kort en duidelijk. Hoewel alle tekenen wezen op een snelle vernietiging van de braamstruik, werd hij niettemin op bovennatuurlijke en wonderbaarlijke wijze bewaard. Op datzelfde ogenblik bevond het Hebreeuwse volk zich in slavernij in Egypte; in de smeltkroes van ‘vurige’ verdrukkingen. Alle tekenen wezen op een snelle en volledige vernietiging – maar evenals de braamstruik zou dit volk op bovennatuurlijke en wonderbaarlijke wijze bewaard worden. En evenals de braambos, zou Jehova uit het midden van dit volk spreken. Op welk een geschikt tijdstip gaf God deze openbaring. De Hebreeën waren nog geen natie geworden; dat zou later gebeuren bij de berg Sinaï. Maar bij het allereerste begin van de geschiedenis van dat volk was het nodig, dat Mozes drie basis-feiten begreep.

Ten eerste: het volk, waarheen Mozes gezonden werd, zou onderworpen worden aan de vurige vlammen van onderdrukking. Ten tweede: de Hebreeën zouden nochtans wonderlijk bewaard worden. Ten derde: God zou uit het midden van het Hebreeuwse volk spreken tot alle volkeren der wereld. De geschiedenis vermeldt Israëls vervolging en bewaring. De profetie voorspelt, dat de heetste vlammen nog bewaard zijn voor een toekomstige dag, genoemd: ‘de tijd van Jacobs benauwdheid’ (Jer. 30:7). Satan en alle volken der aarde zullen Israëls ondergang zoeken, maar tevergeefs! (Op. 13; Zach. 14: 2). De tegenwoordige crisis in het Midden-Oosten is het preludium van wat straks zal worden de grootste en laatste poging van Satan en al zijn machten, om de braamstruik ‘Israël’ te verbranden. Maar de struik is onverteerbaar – Israël is onverwoestbaar! Mozes was traag om de roepstem van God voor zulk een geweldige taak te beantwoorden. Hij vroeg: ‘Wie ben ik, dat ik- naar Farao zou gaan en de Israelieten uit Egypte zou leiden (Ex. 3: 11). Evenals Mozes moest leren, dat Israëls verlossing niet afhankelijk zou zijn van hem,

moet de Gemeente begrijpen, dat de toekomstige verlossing van Israël niet afhankelijk is van haar getrouwheid aan een of ander verbond:

moet Israël begrijpen, dat haar toekomstige verlossing niet afhankelijk is van een machtig en moedig leger;

moet de wereld begrijpen, dat Israëls toekomstige verlossing niet afhankelijk is van de welwillendheid en de goedgunstigheid van de volkeren der aarde.

Israëls verlossing is alleen afhankelijk van de getrouwheid van God aan Zijn Woord. Wat Zijn mond heeft gesproken, zal de rechterarm Zijner kracht volbrengen! De ‘struik’ zal branden, maar hij zal niet verteerd worden!

ISRAEL ONTWAAKT!

“en ziet, een beroering en de beenderen naderden, elk been tot zijn been”(Ezechiël 37: 7)

Wij hopen, dat u een vriend bent van Israël, het oude verbondsvolk van God; want “de zaligheid is uit de Joden”. Dit heeft Gods Zoon, die uit het zaad van David is naar het vlees, zelf betuigd (Joh. 4:22; Rom. 1 :3 en 4). Dit volk is nu onder alle volkeren verstrooid, als een sprekend bewijs van de toorn Gods. Uit hun midden zal éénmaal tot oordeel over het afvallige Israël en tegelijk ook over het afgevallen Christendom, de mens der zonde, de antichrist voortkomen. De ware gelovige kan echter geen vijand der Joden, geen antisemiet zijn. Hij kent en bezit de zaligheid, die uit de Joden voortkwam; en hij weet, dat Gods gedachten ook over Israël wonderbaar, groot en heerlijk zijn.

GODS PROCLAMATIE AAN DE VOLKEREN

Wat zegt het onfeilbare Woord van God over Israël? “Hoort des Heren woord, gij volken! en verkondigt in de eilanden, die verre zijn, en zegt: Hij, die Israël verstrooid heeft, zal hem wedervergaderen” (Jer. 31 : 10). Dit is een proclamatie van God, gericht aan alle volkeren der aarde. Het spreekt over lsraëls verstrooiing en Israëls herstel. Het eerste is geschiedenis, het tweede voorspelling.

ISRAËLS VERSTROOIING

Israël is verstrooid, reeds meer dan 1800 jaren. De legers van Assyrië, Babylon en Rome hebben dit volk uit hun land gevoerd en verdreven, en het in de vier winden, ja onder alle volkeren der aarde, verstrooid. Israël is als een gestrand schip, welke planken en delen, door de storm en de golven, naar de kusten en stranden van vele landen gedreven zijn. God heeft door de vorsten en legers van genoemde wereldmachten, het gericht over Zijn ongehoorzaam volk gebracht. Reeds voordat Israël één voet in het beloofde land gezet had, heeft God door Mozes Zijn volk gewaarschuwd: “Indien gij niet naarstig onderhoudt al de woorden der wet, die in dit boek geschreven zijn … zo zult gij weggerukt worden uit het land, dat gij in bezit gaat nemen. De Here zal u verstrooien onder alle volkeren van het éne einde der aarde tot het andere. Gij zult onder die volken geen rust hebben; de Here zal u aldaar een bevend hart geven, ogen vol heimwee en een kwijnende ziel”(Deut. 28: 58-66).

En telkens en telkens weer herhaalde God deze waarschuwing door de mond van Zijn profeten: “ik zal verscheuren en heengaan; Ik zal wegvoeren, en er zal geen redder zijn” (Hos. 5 : 14). Maar Israël heeft al Gods waarschuwingen in de wind geslagen. Zijn profeten werden veracht en Zijn eniggeboren Zoon, die in de volheid des tijds tot Zijn volk gekomen is, werd verworpen en aan het kruis genageld. Gods oordeel werd aan Zijn volk voltrokken; Jeruzalem werd verwoest; van de tempel werd geen steen op de andere gelaten; en het volk werd uitgestrooid onder alle volkeren der aarde, waar hun voetzool nimmer rust gevonden heeft. Zo is Israël geworden tot een ernstig teken van God voor de ganse wereld, dat Hij rechtvaardig is; dat men Zijn woord niet ongestraft kan overtreden. Israël is een levend getuigenis van de waarheid van de Heilige Schrift.

ISRAËL VERSTROOID, MAAR NIET VERTEERD

Maar hoewel Israël verstrooid is, en bijna 19 eeuwen lang in de volkerenwereld is begraven, toch is het niet verteerd. God heeft nog een plan met dit volk. Het wacht nog een heerlijke en glorierijke toekomst. Immers, hoe luidde Gods proclamatie door de mond van Jeremia? Hoort des Heren woord: “Die Israël verstrooid heeft, zal hem wedervergaderen”. Dat dit eens geschieden zal, betuigen ons alle profeten. Daar is het woord van God zelf borg voor. – Het zou in dit bestek ons te ver voeren om alle Schriftplaatsen te noemen, die spreken over Israëls herstel. Dezelfde Mozes echter, die vóór Israëls intocht in het beloofde land zijn verstrooiing voorspelde, spreekt nog over zijn terugkeer en herstel. “Wanneer gij u tot de Here, Uw God bekeert – dan zal Hij zich over u ontfermen; Hij zal u weer bijeenbrengen uit alle volken, waarheen de Here, uw God, u verstrooid heeft. Al waren uw verdrevenen aan het einde des hemels, vandaar zal Hij u wederbrengen naar het land, dat uw vaderen bezeten hebben, gij zult het bezitten en Hij zal u weldoen en u talrijker maken dan uw vaderen” (Deut. 30: 1-10). Even zeker als Mozes’ profetie betreffende Israëls verstrooiing letterlijk vervuld werd, zal ook diens profetie betreffende Israëls herstel letterlijk in vervulling gaan. Daarover kan geen twijfel bestaan! God doet Zijn woord gestand! In dit verband is van groot belang het merkwaardige visioen van het dal met de dorre doodsbeenderen, dat de profeet Ezechiël zag, en ons in zijn boek uitvoerig beschreven heeft. Daarop willen we gaarne eens uw aandacht vestigen, omdat ons in dit visioen zo duidelijk getoond wordt, op welke wijze Israëls herstel zal plaats hebben, namelijk trapsgewijs, in verschillende fasen. Hier is in de eerste plaats sprake van een nationaal herstel in ongeloof, en een later volgend geestelijk herstel. Ezechiëls profetie is juist daarom zo interessant, omdat een groot deel er van in onze eeuw in vervulling is gegaan, dwars tegen alle menselijke weerstanden van ongeloof en twijfel in. Voorwaar, wij beleven profetische tijden. “Wij hebben het profetische woord, dat zeer vast is en gij doet wel, als gij daarop acht geeft- (2 Petr. 1 : 19).

EEN BLIK IN DE VALLEI DER DOODSBEENDEREN

Allereerst komen wij onder de indruk van het feit, dat God wil, dat wij acht zullen geven op Israëls toestand. Het was de hand des Heren, die Ezechiël leidde naar het dal, om de dorre doodsbeenderen te onderzoeken. Hij was in de Geest, toen dit gebeurde. Alleen met-de-Geest-vervulde mensen zijn geïnteresseerd in Gods profetisch plan. De Geest wilde, dat Ezechiël alle facetten van Israëls toestand zou onderzoeken. Wat deze dorre doodsbeenderen voorstellen, daarover kan geen enkele twijfel bestaan. Het woord van God verklaart zichzelf: “Voorts zeide Hij tot mij: Mensenkind, deze beenderen zijn het ganse huis Israëls” (vs. 11). Zoals Ezechiël acht moest geven op de beenderen in de doodsvallei, verwacht God van ons, dat wij acht zullen geven op Zijn volk, hoewel zij dood en droog zijn. Laten wij letten op hun toestand vanuit politiek, nationaal, maatschappelijk, financieel, militair en godsdienstig standpunt. De aanwezigheid van deze beenderen is een duidelijk bewijs van een vroegere, levende natie, en van personen, die leefden, werkten en God dienden. Als er nimmer een natie Israël was geweest, dan zouden de beenderen daar ook niet geweest zijn. Beenderen gaan gewoonlijk tot ontbinding over, maar deze zijn bewaard gebleven. Wij zien geen beenderen van enige andere natie: Wij vinden geen Babyloniërs, Perzen, Assyriërs, Filistijnen of Amelekieten, levend in de gehele wereld. Deze volkeren zijn verdwenen, en God heeft niet het plan, hen ooit weer te doen opstaan. Israël is echter bewaard gebleven. Dat op zichzelf reeds is een Goddelijk wonder, dat tegelijk een belofte inhoudt voor de toekomst. Israël zal een nieuwe natie worden met grote macht, rijkdom en heerlijkheid.

ZULLEN DEZE BEENDEREN LEVEND WORDEN?

Nu vraagt de Here aan Ezechiël “Mensenkind, zullen deze beenderen levend worden”? Wij mogen ook onszelf wel een afvragen: “Geloven wij God; geloven wij Zijn woord”? Hij beloofde Israël, dat Hij hen zou wederbrengen uit al de volkeren, waaronder zij verstrooid zijn, in hun eigen land. Zal Hij Zijn woord waar maken? Zou Hij hen een valse hoop hebben gegeven? Neen God zal doen, wat Hij beloofd heeft. Zijn woord heeft nog nimmer gefaald en zal in der eeuwigheid niet falen. Luister slechts wat Hij te zeggen heeft over deze dorre doodsbeenderen. “Alzo zegt de Here tot deze beenderen: Ziet Ik zal de geest in u geven, en gij zult levend worden”. Ik houd van die uitdrukking “Ik zal”. God zal iets doen! Wat bij de mensen onmogelijk is, is mogelijk bij God. Hij heeft een plan met Zijn volk. Daarom is Israël – in tegenstelling met andere oude volken – hoewel eeuwenlang verstrooid tot aan de einden der aarde – bewaard gebleven. Eenmaal – en die tijd is nabij! zal de Geest van God de harten van Zijn volk bekeren, hen terugvoeren naar Jeruzalem, en het Koninkrijk aan hen herstellen. Dan zullen zij Jezus Christus – eens zo smadelijk verworpen – als hun Messias, als hun Here en Meester aanvaarden.

“EN ER WERD EEN GELUID…”

Let nu eens op wat er gebeurt, als Ezechiël – in opdracht van God – profeteert over de dorre doodsbeenderen, verzameld in het open graf. “En er werd een geluid als ik profeteerde, en zie een beroering! en de beenderen naderden elk been tot zijn been” (vs. 7, 8). “Er werd een geluid”! Nadat er eeuwenlang geen verandering kwam in de toestand van Israël, verstrooid onder en opgejaagd door de volkeren, werd er plotseling een geluid gehoord, dat merkwaardige en snelle gevolgen had. Dit geluid werd het sterkst gehoord, ruim tachtig jaar geleden, toen de bekende Joodse Zionistenleider Dr. Theodor Herzl, zijn boek “Der Judenstat” publiceerde. Dit boek werd een hartstochtelijk appél van een geleerde Jood aan al zijn verstrooide volksgenoten over de gehele wereld, om op één of andere wijze samen te komen en een eigen, onafhankelijke staat te vormen. Hij eiste niet direct Palestina – toen nog in handen van de Turken – voor zijn volk op, maar schreef letterlijk: “Moge de Voorzienigheid ons ’n deel van de aardbol schenken, groot genoeg om aan de rechtmatige eisen van een volk te kunnen voldoen; voor de rest zullen wij zelf zorgen”. Dr. Herzl besefte blijkbaar niet, dat God alleen Palestina voor Israël bedoelde, en geen enkel ander land. Ongeredde mensen zijn dikwijls blind, zelfs voor de heldere feiten van de geschiedenis. Zijn boek bracht echter een geweldige beroering teweeg in de harten en geesten van de grootste mannen der aarde. De reactie was zo groot, dat Dr. Herzl kort daarop schreef: “Dit is nog nooit mogelijk geweest, maar nu is het mogelijk; wij zullen eerlang als vrije mensen leven op onze e i g e n bodem; en in vrede sterven in onze eigen huizen”. Herzl’s boek was “het geluid”, waarop Ezechiël 37: 3 zinspeelt, dat het begin was van geweldige veranderingen in de toestand der dorre doodsbeenderen van het verstrooide Israël.

“EN ZIE, EEN BEROERING….”

“En zie een beroering”! Op het geluid volgde een beroering. Deze beroering werd waarschijnlijk het meest veroorzaakt door het eerste Zionistencongres, dat plaats had in Zwitserland (Bazel) in 1897, dus een jaar na het verschijnen van Herzl’s boek. Op dat congres werd een werkelijk actief en krachtig programma opgesteld tot herstel van Israël als natie. Deze beroering in Israëls rijen duurde voort tot aan de eerste wereldoorlog, die een enorme overwinning, van wereldhistorische betekenis, voor het Zionisme opleverde, in de vorm van de beroemde Balfour-declaratie (1917), waarbij Palestina verklaard werd tot een nationaal tehuis voor Israël. In deze wereldoorlog immers werd het “heilige land” – dat eeuwenlang gezucht had onder het juk der Turken – bevrijd en tot een Engels protectoraat gemaakt onder toezicht van de Volkerenbond. De grenzen van het land gingen open voor de “zwervende Jood”. Duizenden zonen Jacobs over de gehele wereld werden met nieuwe hoop vervuld. Er brak een nieuw tijdperk aan: “de beenderen naderden elk been tot zijn been”.

Een nieuwe “exodus” (uittocht) had plaats naar het beloofde land. Honderden, duizenden, ja tienduizenden Joden emigreerden uit alle delen der wereld naar Palestina en stichtten daar Joodse kolonies. Onder hun handen deden zij woestijn en moeras in vruchtbaar land veranderen, tot verbazing en verwondering voor het oog der wereld.

Ezechiëls visioen ging steeds verder in vervulling: “Er kwamen zenuwen op dezelve (beenderen), er kwam vlees op”. Zenuwen begonnen zich te vertonen op de samengevoegde beenderen. De lijnen begonnen zich steeds beter af te tekenen, en de plannen namen vastere vormen aan. En er kwam vlees op: steeds groter scharen Joden gingen zich vestigen in het land der vaderen.

“EN ER TROK EEN HUID OM HEEN..”

En tenslotte, nog geen veertig jaren geleden, op 15 mei 1948, is de gehele wereld er getuige van geweest, dat zich om de dorre doodsbeenderen van Israël een huid trok. Als gevolg van een besluit van de Verenigde Naties werd de staat “Israël” plechtig afgekondigd. Een staat “Israël” als in overoude tijden, gevormd door het oude volk in het oude land, als in de dagen van David en Salomo, die in het centrum van de wereldbelangstelling staat. Ezechiël zag in een visioen, wat in onze dagen zich als werkelijkheid voltrok. In de “Proclamatie van Onafhankelijkheid” verklaarde de eerste minister-president, David Ben Goerion, in een vergadering van de voorlopige staatsraad: “De staat Israël zal gegrondvest zijn op de denkbeelden van vrijheid, rechtvaardigheid en vrede, zoals deze door de profeten van Israël zijn voorgeschreven.” Het nationalistisch en Zionistisch streven heeft in het verleden steeds kracht en inspiratie geput uit het Joodse verleden, de Joodse traditie, de Joodse literatuur, met name de profetische boeken van het Oude Testament.

“MAAR ER WAS GEEN GEEST IN HEN…”

Nog éénmaal dienen wij een blik te werpen in de vallei der beenderen van Ezechiëls visioen. Nadat zich een huid trok over de samengevoegde beenderen, lezen wij: “Maar er was geen geest in hen”. Zij hadden geen leven. Dat is precies het beeld, dat wij vandaag zien. Israël keert in ongeloof terug naar het beloofde land, waaruit God hen eenmaal om hun ongehoorzaamheid verdreven heeft. Het heeft zich nog niet tot de God Jacobs bekeerd. De gebeurtenissen van de laatste tachtig jaren rondom Israël en Palestina zijn wel door Gods profeten voorspeld, maar in zekere zin staat God er nog buiten. Het tempelterrein is nog in handen van de Arabieren; de heilige stad was tot voor kort in tweeën verdeeld, en wordt gecontroleerd door Roomsen en Mohammedanen. Zij hebben geen priester en offer. Het schijnt wel, alsof God in het geheel niet in hun gedachten leeft. Zolang Israël zich niet in boete en berouw tot God bekeert, zal ook Zijn houding tot dat volk niet veranderen. De grote profeet Jesaia sprak reeds: “Om dat alles keert Zijn toorn zich niet af, maar Zijn hand is nog uitgestrekt. Want dit volk keert zich niet tot Dien, Die het slaat en den Here zoeken zij niet. Daarom zal de Here afhouwen uit Israël de kop en de staart, de tak en de bieze, in één dag” (Jes. 9 : 11-13). Uit deze en vele andere profetieën blijkt duidelijk, dat ook het huidige Israël nog door veel druk en beproeving zal moeten gaan, die uiteindelijk zullen culmineren in de GROTE VERDRUKKING (Matth. 24) in de dagen van de antichrist. Door de smartelijke weeën van de verdrukking zal Israël eindelijk komen tot geestelijke wedergeboorte met een daarop volgend, door God gewerkt volledig nationaal herstel. Daarom moet Ezechiël opnieuw profeteren (vs. 9), en opnieuw ontstaat er een geluid. Maar nu is dat het blazen van de wind des Geestes. Opnieuw komt er een beweging: de lijken, die op de grond der vallei liggen uitgestrekt, komen tot leven en rijzen overeind. “En ik profeteerde gelijk als Hij mij bevolen had. Toen kwam de geest in hen, en zij werden levend, en stonden op hun voeten, een gans groot heir” (vs. 10). Even zeker als Israëls nationaal herstel een feit geworden is, zal ook Israëls geestelijk herstel plaats hebben, en het tweede deel van Ezechiëls visioen in vervulling gaan. Dit wacht echter op de wederkomst van Christus als hun Messias. Het nu nog ongelovige Israël zal getuchtigd worden. Maar de Heer zal tot hen komen ten tijde van hun grote zielensmart, die zijn dieptepunt zal bereiken, als zij Hem zien, Die zij doorstroken hebben. Een uitvoerige beschrijving van deze nog toekomstige gebeurtenissen vinden wij o.a. bij de profeet Zacharia:”Doch over het huis Davids, en over de inwoners van Jeruzalem, zal ik uitstorten de Geest der genade en der gebeden; en zij zullen Mij aanschouwen, Dien zij doorstoken hebben en zullen over Hem rouwklagen” (Zach. 12: 10). “En te dien dage zullen Zijn voeten staan op de Olijfberg, die voor Jeruzalem ligt en de Here zal tot Koning zijn over de ganse aarde” (Zach. 14: 4-9). Israëls volledig herstel – geestelijk en nationaal – wacht op de komst van hun Koning, de Messias, eens zo smadelijk verworpen, maar van Wie God gezegd heeft: “En God, de Here, zal Hem de troon van Zijn Vader David geven, en Hij zal over het huis Jacobs Koning zijn in der eeuwigheid” (Lukas 1 : 31-33). En Gods beloften falen nimmer. Ook deze zal eenmaal letterlijk vervuld worden, tot zegen van Israël en tot zegen van heel de wereld. Immers “de grootheid deze heerschappij en des vredes zal geen einde zijn op de troon van David en in zijn koninkrijk, om dat te bevestigen -van nu aan tot in eeuwigheid” (Jes. 9: 6). Over dit alles willen wij nu echter niet verder spreken. Alleen willen wij u er nog op wijzen, dat de wederkomst van de Koning Israëls, de Heiland der wereld, niet verre meer kan zijn. Wij denken slechts aan de woorden van Jezus Zelf in Zijn grote profetische rede (Matth. 24).

WAT DE VIJGEBOOM LEERT

“Leert van de vijgeboom deze gelijkenis: wanneer zijn tak teder wordt, en de bladeren uitspruiten, zo weet gij, dat de zomer nabij is. Alzo ook gij, wanneer gij al deze dingen zult zien, zo weet, dat het nabij is, voor de deur” (vs. 32, 33). De vijgeboom is vanouds een type van Israël. En wie zal nu nog – na het voorgaande – kunnen ontkennen, dat zijn tak vandaag teer wordt? – Hoe zouden wij anders die geweldige beroering onder de Joden in de laatste halve eeuw moeten verklaren? Tweeduizend jaren heeft Palestina praktisch braak gelegen. Thans is het een verleidelijke twistappel der volkeren, gelegen aan het knooppunt van drie werelddelen. Miljoenen dollars werden geïnvesteerd, om de onnoemelijke fantastische bronnen van dit rijke land open te leggen. Duizenden van het zaad Jakobs emigreerden naar Palestina. De bloem van de Joodse cultuur is daar. Agrarisch vertoonde het land de grootste opgang aller tijden. Duizenden ares land zijn gecultiveerd. Irrigatieprojecten, die in de miljoenen lopen, zijn uitgevoerd, en de wetenschappelijke landbouwkundige methoden doen het land de kostbaarste en beste vruchten der wereld voortbrengen. Palestina werd in de laatste jaren ook tot een zetel van cultuur, beschaving en wetenschap. – De Hebreeuwse Universiteit op de berg Scopus, nabij Jeruzalem, heeft op zijn faculteit de knapste geesten der wereld – beroemde professoren, grotendeels vluchtelingen uit andere landen. Deze universiteit telt vandaag duizenden studenten. Palestina is een groeiende natie van ruim twee miljoen Joden; industrie wordt gevestigd en de internationale handel uitgebreid. De onafhankelijke staat “Israël” is een niet te ontkennen werkelijkheid, die zich laat gelden in het algemene, politieke wereldgebeuren. Het volk van Israël ontwaakt. De vijgeboom begint uit te botten, de zomer is nabij. Nabij is de wederkomst van Jezus Christus op de wolken des hemels. Nog meer nabij, dan Israëls deel aan de aardse heerlijkheid, waarvan die van David en Salomo nog slechts een zwak voorbeeld waren, is de vervulling van de heerlijke hoop der gelovige christenen, van de ware Gemeente (1 Thess. 4). Eer Jezus komt, als de Zon der gerechtigheid, voor Israël (Mal. 4: 2), zal Hij Zijn Gemeente in het Vaderhuis brengen (1 Kor. 15: 22), om haar voor het eindoordeel te bewaren (Op. 3: 10). Hij zal voor haar komen als “de blinkende Morgenster”, (Op. 22: 26).

“En de Geest en de bruid zeggen: Kom! En die het hoort zegge: Kom! En die dorst heeft, kome: die wil, neme het water des levens om niet. Die deze dingen getuigt, zegt: Ja, Ik kom haastiglijk! Amen, kom Here Jezus”.

DE LIJDENSWEG VAN ISRAËL

gedurende 2000 jaren

“En de Here zal u verstrooien onder alle volken van het ene einde der aarde tot aan het andere einde der aarde”. Daartoe zult gij onder die volken niet stil zijn, en uw voetzool zal geen rust hebben, want de Here zal u aldaar een bevend hart geven en bezwijking der ogen en matigheid der ziel.

en uw leven zal tegenover u hangen, en gij zult nacht en dag schrikken, en gij zult van uw leven niet zeker zijn”

Deut. 28: 64-67

“Ik zal hen verstrooien als een stoppel, die doorgaat, door een wind der woestijn.

Dat zal uw loon en uw deel zijn, spreekt de Here, Gij, die Mij hebt vergeten” Jer. 13: 24, 25

Verwoesting van Jeruzalem (1. 100.000 gedood; 97.000 geraakten in gevangenschap).

115 – 117

De opstanden der Joden in Mesopotanië, Egypte en Cyprus. (Joden en Romeinen pleegden in de bloedige oorlogen ongelofelijke wreedheden jegens elkander. Honderdduizenden mensen werden op gruwelijke wijze vermoord.)

132 – 135

De grote opstand der Joden in Palestina onder BarKochba, die zich als Messias uitgaf (500.000 Joden gedood; duizenden gevangenen als slaven verkocht).

135

Begin van de vervolging der Joden door Keizer Hadrianus. Jeruzalem wordt als een heidense stad weer opgebouwd; op de tempelberg ontstaat en Jupitertempel; op de heuvel Golgotha wordt en Venustempel opgericht. De Joden wordt het betreden van de heilige stad op straffe des doods verboden. De besnijdenis, het lezen van de wet, het eten van ongezuurde broden en het houden van feesten wordt met de dood gestraft.

315

Keizer Constantijn de Grote vaardigt wetten tegen de Joden uit.

379 – 395

Theodosius de Grote, sluit de Joden van alle ambten en hoge plaatsen uit en roept een wet in het leven, die de verwoesting van hun synagogen veroorlooft, als daaraan godsdienstige doeleinden verbonden zijn.

613

Jodenvervolging In Spanje. Alle Joden, die zich niet lieten dopen, moesten het land verlaten. Enkele jaren later werden de achtergeblevenen van hun bezittingen beroofd, tot slaven verklaard en aan christelijke meesters geschonken. Alle Joodse kinderen vanaf 7 jaar werden van hun ouders weggenomen en aan christenen ter opvoeding gegeven.

1096

Bloedige Jodenvervolging in Duitsland aan het begin van de eerste kruistocht. Verlopen ridders en avonturiers bestreden met op-buit-beluste scharen de Joden “als de belangrijkste vijanden van de christenen”. Het kwam tot gruwelijke schanddaden aan de Moezel en aan de Rijn, in Regensburg en Praag; alleen al in de Rijnsteden moeten 12.000 Joden gedood zijn.

1121

Verdrijving der Joden uit Vlaanderen; zij mogen zolang niet geduld worden, totdat zij hun schuld aan de dood van Jezus verzoend hebben.

1130

De Joden in Londen wordt een geldboete opgelegd van 1 1/2 miljoen gulden, omdat zij, naar het heet, een zieke man gedood zouden hebben.

1146 – 1147

Nieuwe Jodenvervolgingen in Duitsland bij het begin van de 2e kruistocht. De Franse monnik Rudolf wekt zijn tijdgenoten op om de kruistocht te beginnen met de uitroeiing van de Joden.

1181

De Franse koning Philips Augustus wijst alle Joden binnen zijn gebied uit. Alle roerende goederen mogen verkocht worden, terwijl de onroerende goederen aan de koning vervallen. Na 17 jaar haalt de koning de Joden terug!

1189

Bij de kroning van Richard Leeuwenhart in Londen brak geheel onverwachts een vervolgingsstorm tegen de Joden los. De meeste Joodse huizen in Londen werden verbrand, en vele Joden kwamen om het leven. In de volgende jaren werden in vele steden van Engeland de Joden beroofd en vermoord. Als grondregel gold, dat alle Joodse eigendommen toebehoorden aan de koning. Richards opvolger nam de Joden in negen jaren tijd bijna 8 1/2 miljoen gulden af.

1215

Het 4de Lateraanse Concilie(Lateraan = woonplaats van de pausen, voordat zij zich in 1378 in het Vaticaan vestigden) besluit tot maatregelen tegen de Joden.

1290

Eduard 1 verdrijft de Joden uit Engeland. De roerende goederen mogen worden meegenomen. Ruim 16.000 Joden verlaten het land.

1298

Jodenvervolging in Frankrijk, Beieren en Oostenrijk. In het Franse stadje Röttingen brak de storm los, omdat de Joden zogenaamd een hostie onteerd zouden hebben. De edelman Rindfleisch beweerde, door God geroepen te zijn, om de Joden van de aardbodem te verdelgen. In totaal werden meer dan 140 Joodse gemeenten vernietigd en kwamen meer dan 100.000 Joden om het leven.

1306

Koning Philips de Schone verdrijft de Joden uit Frankrijk. Bijna 100.000 Joden verlaten zonder middelen van bestaan het land.

1320

In Frankrijk verzamelden zich 40.000 herders tot een “herder-kruistocht” naar Palestina. In plaats van tot een kruistocht, kwam het onder invloed van misdadigers en landlopers, tot roof en plunderingen. 120 Joodse gemeenten werden vernietigd.

1321

De Joden worden beschuldigd melaatsen opgehitst te hebben, om de bronnen en rivieren in het Franse landschap Guienne te vergiftigen. Meer dan 5.000 Joden moeten als gevolg daarvan verbrand zijn geworden.

1348

Jodenvervolgingen in Europa, vooral in Duitsland. De Joden wordt de schuld van de pest in de schoenen geschoven. Vreselijke gruwelen! In Straatsburg 2.000 Joden verbrand; in Mainz bijna 6.000 Joden vermoord; in Erfurt 3.000 Joden omgebracht. In Worms hebben 400 Joden zichzelf in hun huizen verbrand.

1370

Enige Joden in Brabant worden beschuldigd een hostie onteerd te hebben. De beschuldigden worden levend verbrand en alle Joden uit Vlaanderen uitgewezen. Ter herinnering daaraan vierde de christelijke bevolking om de vijftien jaren een feest, waarvan het laatste plaats gevonden heeft in 1820.

1391

Jodenvervolgingen in Spanje. In Sevilla en in meer dan 70 Joodse gemeenten kwam het tot onbeschrijfelijke gruweldaden.

1394

De tweede uitdrijving der Joden uit Frankrijk; zij weken voornamelijk naar Duitsland en Italië uit.

1453

De franziscaner monnik Capistrano krijgt in Polen van de koning gedaan, dat de Joden hun voorrechten ontnomen worden, omdat zij die misbruikt zouden hebben.

1478

De Inquisitie neemt de strijd tegen de Joden in Spanje op.

1492

Verdrijving der Joden uit Spanje. Ongeveer 300.000 Joden verlaten Spanje.

1497

Verdrijving der Joden uit Portugal. Onder druk van de Spaanse koning moeten alle Joden, die niet tot de katholieke kerk willen overgaan, binnen een jaar tijds het land verlaten. Omdat de Portugese koning Manuëi de Joden graag behouden wilde, kwam het tot gedwongen dopen. 20.000 Joden wilden emigreren; een groot deel werd door een list daartoe verhinderd en na afloop van de gestelde limiet tot slaven verklaard.

1516

Eerste ghetto in Venetië.

1540

Joden worden uit Napels verdreven. Tien jaar later uit Genua en Venetië.

1593

Paus Clemens VIII verbant de Joden uit de kerkstaat. Alleen in Rome, Ankona en Avignon worden zij geduid. Waar de Joden elders op pauselijk gebied werden aangetroffen, maakt men hen tot galei-slaven.

1794

Joden worden in Rusland in bijzondere gebieden samengedreven. Onder Alexander 1 (1815-’55) verdere beperkingen! De Joden worden tot een 25-jarige militaire dienst gedwongen. Honderdduizenden verlaten het land.

1846 – 1878

Onder Paus Pius IX worden in de kerkstaat alle vroegere uitzonderingswetten tegen de Joden opnieuw ingevoerd.

1881

Nieuwe vervolgingen in Rusland. Bijzondere wetten tegen de Joden. Emigratie van Joden naar Amerika. In 25 jaren verlaten 3 miljoen Joden Oost-Europa.

1903 – 1905

De Joden in Rusland worden opnieuw bedreigd. Talrijke Joden worden gedood en honderdduizenden geraken in de diepste armoede en ellende.

1933

Begin van de Jodenvervolging in Duitsland. Joden worden door de ambtenarenwet uitgeschakeld. Op 1 april algemene Joden-boycot. In 1935 verbieden rassen-wetten het huwelijk tussen Joden en Ariërs. Op 9/10 nov. 1938 de Kristalnacht, verwoesting van synagogen, Joodse zaken en woningen door S. A. en S.S. De Joden wordt een bijzondere belasting van 1 miljard mark opgelegd. Uitschakeling van de Joden uit het wetenschappelijke en sociale leven. Jodenster, massa-emigratie van meer dan 300.000 Joden.

1941 – 1945

De massa- vernietiging van Joden in het oosten door Nazi-Duitsland. Bijna 6 miljoen Joden komen om in de concentratiekampen of worden vergast.

14 mei 1948

Oprichting van de staat Israël

Dit is de droevige geschiedenis van “de wandelende Jood”. “Gij zult onder die volken niet stil zijn en uw voetzool zal geen rust hebben.” Op welk een verschrikkelijke wijze is deze eeuwenoude profetie van Mozes tot op de huidige dag vervuld geworden. Is het volk der verkiezing niet het volk der vertrooiing geworden, bijna overal gehaat en vervolgd? Zijn in de loop der eeuwen niet allerlei pogingen aangewend, om aan het bestaan van dit machtige volk een einde te maken?

Eeuwenlang zijn er voorbijgegaan, waarin men in het Joodse volk niets anders zag, dan een voorwerp van haat en verachting. Evenals Israël zelf blind geweest is voor de profetieën, die tevoren getuigd hebben van het lijden, dat op Christus komen zou en de heerlijkheid daarna volgende, zo hebben de christenen op hun beurt het oog gesloten voor de voorspelling, aangaande lsraëls bestemming in de toekomst.

Maar – Gode zij dank – eenmaal komt aan de omzwervingen van “de wandelende Jood” voor goed een einde. Hij zal Zijn verbond met Abraham gedenken en al Zijn beloften, aan Israël geschonken, op wonderbare wijze vervullen. De tijd is nabij, dat gans Israël zal roemen in de Naam van Zijn Koning en Heiland. Dan wordt hun “wederaanneming” voor de wereld als het leven uit de doden. En de aarde wordt vol van de kennis des Heren, gelijk de wateren de bodem der zee bedekken.

ERETZ ISRAEL

DE SCHATKAMER VAN DE WERELD

Doel van dit artikel is, aan te tonen dat “Eretz Israël” (d.i. het land Israël) inderdaad de schatkamer van de wereld genoemd kan worden.

Wij beginnen dan met een vraag: “Is het van het standpunt van de mens bezien, wel verstandig geweest dit land te bezetten om het te bestemmen tot het eeuwige tehuis voor het verbondsvolk van God?”

Met deze vraag in ons achterhoofd willen we allereerst onze aandacht schenken aan de grootte van het land Israël. In de huidige situatie beschikt de staat Israël slechts over een heel smalle strook land; maar de grenzen van het door God aan Israël beloofde land overschrijden heel ver de tegenwoordige grenzen. God beloofde aan Abraham een land dat reikte van de rivier van Egypte in het Westen tot aan de Eufraat in het Oosten. Deze belofte werd bevestigd aan lzaäk en Jakob. In Exodus 17: 13-21 vinden we een meer gedetailleerde beschrijving van het land. Bevoegde geleerden maken uit de beschrijving van Ezechiël op, dat het beloofde land eenmaal een oppervlak zal hebben van bijna 500.000km2, d.i. 50 miljoen hectaren. Israël heeft nooit meer dan een klein deel van dit oppervlak in bezit gehad.

HET GESCHIEDKUNDIG MIDDELPUNT DER VOLKEN

Verder moeten we het feit constateren, dat het “land van belofte” het geschiedkundige middelpunt is van de volken. De landen van alle volken zijn om het land Israël gerangschikt zoals de spaken van een wiel om de as. De heidenen werden gezegend als Israël gezegend werd en vervloekt wanneer Israël vervloekt werd. Van toen af wordt de hele geschiedenis van Israël opgetekend in de Bijbel, terwijl dit bij de heidenen slechts plaats heeft gehad in zover zij bij het volk Israël betrokken waren. Daarom zeggen wij, dat Israël “het geschiedkundige middelpunt van de volken” is.

DE BRUG TUSSEN DE VOLKEN

Het land Israël is ook het middelpunt van het totale landoppervlak van de aarde. Het ligt, zoals u weet, op de oostelijke oever van de Middellandse Zee. Als we de punt van een passer op Jeruzalem zetten en een grote cirkel trekken op de wereldkaart, dan valt praktisch het hele landoppervlak van de wereld binnen die cirkel.

Het land Israël is zó gelegen, dat bijna al het verkeer van de vijf werelddelen het moet passeren.

Daarom wordt Israël wel “de brug tussen de volken” genoemd.

Daardoor is Israël bevoorrecht boven de andere volken, want de bewoners van dit centraal gelegen land kunnen van al de andere volken betrekken wat zij nodig hebben en zij kunnen aan al de volken der aarde leveren wat zij geproduceerd hebben. Daarom heeft God dit land voor Zijn volk uitverkoren. Wat zal dat zijn, wanneer Jeruzalem de hoofdstad van de wereld wordt!

Het land Israël is ook het middelpunt van de wereldbevolking. Wegens gebrek aan tijd kunnen wij daarop hier niet verder ingaan, maar het is een feit.

Ook wat de politiek betreft, ligt Israël centraal, want de wetten en verordeningen van Israël zijn door vele volken overgenomen.

HET GODSDIENSTIG MIDDELPUNT DER VOLKEN

Ook ten opzichte van de godsdienst is “het land van belofte” een voorbeeld voor alle volken. Het is het land waar God de Bijbel aan de wereld heeft gegeven, het land waar de Verlosser is geboren, waar Hij stierf, werd begraven, is opgestaan en ten hemel gevaren; het land waarheen Hij zal terugkeren om Zijn Koninkrijk op te richten. Geen wonder, dat God dit land “het beloofde Land”noemt of “het Land van Jehova” of “het sierlijke Land”.

DE SCHATKAMER VAN DE WERELD

Laten wij nu eens zien, waarom dit centraal gelegen stuk land, dat door God de voorrang is gegeven boven alle landen, -de schatkamer van de wereld” genoemd kan worden.

Al jarenlang hebben we gehoord en gelezen over de schatten, die in het water van de Dode Zee verborgen waren; maar nu wordt die rijkdom aan mineralen geëxploiteerd.

De Dode Zee is eigenlijk een gril van de natuur. Hij ligt 40 km oostelijk van Jeruzalem. De lengte is 85 km, de gemiddelde breedte 16 km en de grootste diepte ongeveer 4 km. De zee ligt ca. 400 m beneden de zeespiegel en is omringd door heuvels en bergen, zodat er een enorm gat in de aarde is. De Jordaan stort elke 24 uur 6½ miljoen ton water (d.i. 6½ miljard kg) in de Dode Zee. Het water kan nergens afvloeien en dus alleen door verdamping verminderen. Nu is de gemiddelde temperatuur daar 120 graden Fahrenheit (49 graden Celsius)!

De verdamping is dus enorm; maar alleen het water verdampt zodat alle in het water opgeloste stoffen in de zee achterblijven.

Enige jaren geleden heeft een scheikundig onderzoek getoond dat het water 6 verschillende stoffen bevat in grote hoeveelheden. Men schat de waarde van het totaal van deze stoffen op 4250 biljoen gulden, hetgeen meer is dan de totale rijkdom van de V.S. Bovendien blijft de Jordaan jaarlijks ongeveer evenveel chemicaliën aanvoeren als de exploitanten aan het water onttrekken. De Dode Zee blijft dus een bron van voortdurende rijkdom voor het volk dat die zee bezit.

Maar dat is nog niet alles: een oppervlakkig onderzoek van een deel der dorre onvruchtbare Negev-woestijn heeft aan het licht gebracht, dat de bodem olie, koper en wellicht goud bevat. Bovendien weten wij uit de profetieën, dat het herstelde Israël een veel groter gebied zal beheersen, een gebied waarbinnen ook al de olie-producerende landen van het Midden-Oosten zullen vallen! Israël mag wel beschouwd worden als de “schatkamer van de wereld”!

Ondanks al deze stoffelijke rijkdommen gaat toch het hart van God meer uit naar Zijn volk en naar hun bekering. Het feit, dat een deel van Israël is teruggekeerd naar Palestina, is een bewijs dat ook de overige profetieën over Israël volkomen in vervulling zullen gaan, zodat het volk van God eenmaal de rechtmatige eigenaar zal worden van het grote beloofde land.

Toch zijn al de schatten van het beloofde land niet te vergelijken met de “Parel van grote waarde”, d.i. de Gemeente (Matth. 13: 45, 46).

Jesaja 13: 12 zegt: “Ik zal de sterveling kostbaarder maken dan fijn goud van 0fir”. Maar hoor nu het woord van Hem, Die sprak zoals niemand ooit gesproken heeft:

“Want wat bestaat het een mens de gehele wereld te winnen en aan zijn ziel schade te lijden, of wat zou een mens kunnen geven in ruil voor zijn leven” (Mark. 8: 36, 37).

KOSTBAAR IN GODS OGEN

Onze zielen, zowel van Joden als van de heidenen, zijn veel kostbaarder in de ogen van God dan al de schatten van het beloofde land plus al die rijkdommen van de wereld. Onze zielen, d.w.z. onze eeuwige zalige bestemming, zijn kostbaar in Gods ogen; maar Hij kan de prijs voor hun verlossing betalen en Hij heeft die betaald.

Maar als wij niet beseffen, dat wij door onze zonden verloren zijn, dan is alles, wat God voor onze redding gedaan heeft, tevergeefs geweest. U en ik, of we nu Joden of heidenen zijn, hebben een zondige natuur geërfd. Koning David heeft het zó gezegd: “Zie, ik ben in ongerechtigheid geboren en in zonde heeft mij mijn moeder ontvangen” (Psalm 51 :7).

In Rom 3: 10-12 schrijft Paulus: “Daar is niemand, die goed doet, daar is ook niet tot één toe”. Maar Petrus schrijft in 1 Petr. 1 : 18-21: “wetende dat gij niet door vergankelijke dingen, zilver of goud, verlost zijt uit uw ijdele wandel, die u van de vaderen overgeleverd is, maar door het dierbare bloed van Christus, als van een onbestraffelijk en onbevlekt Lam, Dewelke wel voorgekend is geweest vóór de grondlegging der wereld, maar geopenbaard is in deze laatste tijden om uwentwil, die door Hem gelooft in God, welke Hem opgewekt heeft uit de doden en Hem heerlijkheid gegeven heeft, opdat uw geloof en hoop op God zou zijn”.

Dit is het Woord van de levende God, de God van Abraham, lzaäk en Jakob.

Onze bede tot God is, dat onze lezers zeker mogen weten, dat zij verlost zijn door het bloed van Christus, het Lam van God, de Messias van de Joden: Jeshua Hamashiach, het Zoenoffer voor onze zonden.

HET TEGENWOORDIGE ISRAEL

Vervulling van Profetie of Belofte?

Op de 14e mei van het jaar 1948 werd de nieuwe staat Israël geboren. Onmiddellijk na de terugtrekking van de laatste Britse troepen, die onder een mandaat van de Volkenbond Palestina bezet hadden, maakten de Palestijns-Joodse leiders de wereld bekend, dat zij een soevereine staat gevestigd hadden. Zij beschouwden zich als een volwaardig lid van de wereldfamilie der volkeren. Dat was geen gewone alledaagse gebeurtenis; het was van allergrootste betekenis en bijna een ongelofelijke gebeurtenis; want sinds het jaar A. D. 70 hadden de Joden geen nationaal politiek of godsdienstig centrum meer gehad. Zij waren verstrooid over de gehele aarde in alle windrichtingen.

VERSTROOID ONDER ALLE VOLKEN

De profeet Hosea had reeds aangekondigd, dat de Joden zouden rondzwerven onder de naties en -velé dagen- zouden blijven zitten -zonder Koning zonder Vorst- en zonder de aangewezen middelen, nodig voor de dienst van God; want zij zouden zijn -zonder offer- en zonder officiële priester, dragend de efod. God had verder aangekondigd, dat zij in de landen van hun verstrooiing niet welkom zouden zijn; want zij zouden de heidenen zijn“gelijk een vat, waar men geen lust toe heeft” (Zie Hosea 3: 4 en 8: 8). Dat is hun toestand geweest gedurende bijna twee millennia. Zij werden verdrukt en vervolgd in het éne land na het andere. Zij werden beurtelings verdreven uit Rome, Spanje, Engeland en andere naties. Zij werden geconfronteerd met de Inquisitie, de progroms, en de gaskamers; zij werden beroofd van alles, wat het leven veraangenaamt. Zij werden opgesloten in ghetto’s en concentratiekampen; zij mochten geen eigen land bezitten. En toch hebben ze door alles heen hun identiteit bewaard en zijn zij een duidelijk onderscheiden volk gebleven.

NA DE BABYLONISCHE BALLINGSCHAP

Wij zien In al deze dingen duidelijk de hand van God. In Oudtestamentische tijden keerden zij de levende en waarachtige God de rug toe, om de afgoden van de heidenen te dienen.

Daarom gaf God hen over aan Nebukadnezar voor kastijding. Na 70 jaar ballingschap in Babylon gaf een Perzische monarch (zoals profetisch voorzegd was in Jesaja 44: 26 t/m 45: 4). toestemming aan een -overblijfsel- om terug te keren naar het beloofde land, om tempel en stad te herbouwen. Maar in wezen hadden zij ook toen niets te vertellen over hun eigen bezittingen en lichamen; zij waren in alle dingen afhankelijk van de heidense wereldmachten. Nehemia beschreef hun toestand met deze woorden:

“Zié, wij zijn heden knechten; ja, het land, dat Gij onze vaderen gegeven hebt, om de vrucht daarvan, en het goede daarvan te eten, zie, daarin zijn wij knechten. En het vermenigvuldigt zijn inkomsten voor de koningen, die Gij over ons gesteld hebt, om onzerzonden wil; en zij heersen over onze lichamen en over onze beesten, naar hun welgevallen, alzo zijn wij in grote benauwdheid”.

Neh. 9: 36, 37

Niettemin wisten zij zich onder veel moeite en strijd te handhaven. Tenslotte verscheen -in de volheid des fijds- hun Messias, overeenkomstig de voorwaarden vastgelegd in de Heilige Schrift. Toen Hij kwam was Herodes, een ldumeër (afstammeling van Ezau), koning van het land, en was er geen plaats voor Davids grote Zoon. Op de vastgestelde tijd verwierpen zij hun Messias precies zoals voorzegd was door de profeten. Opgehitst door hun godsdienstige en politieke leiders eisten zij Zijn dood, en verwierpen Hem als hun Koning, zeggende: “Wij hebben geen Koning dan Ceasar” (Joh. 19: 15). Toen Pilatus, de Romeinse gouverneur, Hem wilde loslaten, omdat hij Hem onschuldig moest verklaren riepen zij uit: “Zijn bloed kome over ons en onze kinderen”(Matt. 27:25).

DE ROMEINSE VERSTROOIING

Als gevolg van hun afgoderij werden zij afgevoerd in Babylonische ballingschap; als gevolg van hun verwerping van de Messias en hun keuze voor Ceasar en Barabas, werden zij in ballingschap weggevoerd door Titus en verstrooid gedurende bijna 20 eeuwen. De Here Jezus weende over de komende verwoesting van Jeruzalem door de Romeinen (Luk. 19: 41). Toen Hij de gelijkenis van de wijngaard en de landlieden vertelde, sprak Hij over Zijn eigen verwerping door hen en vroeg hen, wat de eigenaar van de wijngaard met deze landlieden zou doen en zij antwoordden:

“Hij zal deze kwaden een kwade dood aandoen” (Matt. 21:41). Verder zei Hij, dat God “Zijn krijgsheiren zou zenden, om de doodslagers te vernielen en hun stad in brand te steken” (Matt. 22: 7). Hij verklaarde ook, dat “Jeruzalem door de heidenen vertreden zou worden, totdat de tijden der heidenen vervuld zouden zijn”.

Zo zien wij, dat het beslist geen toeval was, dat Titus Jeruzalem verwoestte en de Joden verstrooide. Het was een Goddelijk oordeel, dat over hen kwam, want “de Schrift kan niet gebroken worden”. De profeet Jesaja beschuldigde Israël vanwege hun afgoderij, in de hoofdstukken 40 tot en met 48, en in het laatste vers van hoofdstuk 48 riep hij uit: “De goddelozen hebben geen vrede, zegt de Here”. De goddelozen zijn zij, die Jehova verlieten voor de afgoden. Vervolgens wordt in de volgende hoofdstukken hun Messias genoemd, ook Zijn verwerping door hen; en dit gedeelte eindigt met de woorden; “De goddelozen, zegt mijn God, hebben geen vrede” (Jesaja 57: 21). De goddelozen van dit laatste vers zijn zij, die hun Messias, de Zoon van God, verwerpen.

Hun bewaring als een apart volk was niet het gevolg van toevallige omstandigheden. Zij droegen, evenals Kaïn een teken, om hen voor volledige uitroeiing te behoeden. Kain had zijn broer gedood! en de Joden verwierpen Hem, die in genade als hun “Broeder tot hen kwam (Hij, de gezegende Zoon van God, kwam uit Davids zaad naar het vlees – Rom. 1 : 3). Kaïn zou worden bewaard en zijn straf dragen! en hetzelfde geschiedde met de Joden, die hun Koning verwierpen.

Een samenvatting van hun wet was: “Gij zult de Here, uw God, liefhebben en gij zult uw naaste liefhebben als uzelf.” (Matt. 22: 37-40). Maar zij hebben de Here Jezus niet liefgehad als hun God, noch als hun Naaste (wat Hij geworden was door Zijn vleeswording).

Voor iemand, die verlicht is door het Woord van God, is de Joodse bewaring duidelijk een Goddelijke interventie, en niet, zoals sommigen het noemen “het raadsel van de Joodse overleving”.

“HOE LANG NOG”?

Toch zal de toestand, waarin zij gedurende tweeduizend jaren verkeerd hebben, niet eeuwig voortduren. God heeft de dagen van hun ballingschap en lijden bepaald. De taal des geloofs in het Oude Testament was, in het vooruitzicht van hun val, een roep tot God “Hoe lang nog?” En Gods Woord bevat, met het oog op hun val, altijd een “totdat”. Toen Jesaja het oordeel van Israëls verblinding aankondigde, riep de profeet uit: “Here, hoe lang?”

God antwoordde:

Totdat de steden verwoest worden, zodat er geen inwoner zij, en dat het land met verwoesting verstoord worde – maar toch zal een tiende deel daarin zijn en het zal terugkeren” (Jes. 6: 11, 13).

En de Here Jezus zeide:

“En Jeruzalem zal door de heidenen vertreden worden, totdat de tijden der heidenen vervuld zullen zijn”

(Luk. 21: 24).

Het einde van hun ballingschap en lijden is duidelijk vastgesteld! Er zijn vele mensen in het Christendom, die zeggen, dat God Israël niet als Zijn speciaal eigendom herstellen zal in het land, dat Hij aan hun vaderen gegeven had. Dit duidt òf op onwetendheid, òf op eigenwijsheid, òf op beide. Verwerping van de gedachte van Israëls herstel betekent verwerping van de Schrift. Alleen al Romeinen 11 zou een doorslaggevend bewijs moeten zijn. In de eerste plaats verklaart de apostel daar, dat God Zijn volk niet verstoten heeft, omdat er in elke tijd en onder alle omstandigheden een overblijfsel was naar de verkiezing Zijner genade (vs. 5). Er is in deze bedeling der genade nimmer een tijd geweest, dat er geen behouden Joden waren, die toegevoegd werden aan de Gemeente van God op aarde.

In het begin van dit Christelijk tijdperk waren zelfs alle gelovigen Joden. Vervolgens gebruikt de apostel het beeld van de olijfboom om aan te tonen, hoe het volk der belofte werd afgesneden van de boom van Goddelijke zegen en voorrechten, maar daarop te zijner tijd ook weer ingeënt zal worden. Zijn beloften aan Abraham waren onvoorwaardelijk, maar de Joden hebben helaas later de wet aanvaard als voorwaarde voor het ontvangen van de zegen van God. Op die basis hebben zij dan ook vanwege hun ontrouw alle zegeningen tijdelijk verloren. Maar God Zelf zal Zijn onveranderlijke beloften aan Abraham eenmaal “letterlijk” vervullen.

De apostel zegt door de Geest van God:

“Hebben zij gestruikeld, opdat zij vallen zouden? Dat zij verre, maar door hun val is de zaligheid den heidenen geworden”

Zij struikelden over hun Messias, toen Hij kwam in genade en nederigheid; maar dat betekent niet, dat zij permanent verworpen zijn! In de tegenwoordige tijd echter heeft hun verwerping van de Here Jezus de weg geopend om de heidenen te brengen in deze wonderbare genade van God.

Maar de apostel vervolgt zijn betoog door te wijzen op de komen de dag van Israëls “volheid”. Zij zullen gezegend en tot een zegen gesteld worden. De dag van hun “volheid” zal grote zegen brengen over de gehele aarde. En Paulus’ conclusie is tenslotte, dat “de verharding voor een deel over Israël gekomen (en niet over geheel Israël, omdat er onder hen altijd sommigen waren, die de Here Jezus aanvaard hebben) totdat de volheid der heidenen zal ingegaan zijn”. Maar ook de heidenen zullen spoedig hun bevoorrechte positie verliezen, omdat zij niet in het geloof blijven. Dan zal Israël in zijn oorspronkelijke positie hersteld worden.

HET TEGENWOORDIGE HERSTEL

Vele eeuwen lang woonden er in Palestina bijna geen afstammelingen van Jakob – het volk van de belofte en van het Boek. In het jaar 1882 woonden er nauwelijks 25000 Joden. Aan het einde van die eeuw was het het Zionisme, dat de terugkeer van de Joden naar het land sterk bevorderde. In 1914 woonden er ongeveer 100.000 Joden in Palestina, maar hun aantal werd geleidelijk aan minder, omdat velen emigreerden naar andere landen. In de eerste wereldoorlog ontwikkelde een eminente Jood, Dr. Chairn Weizman, die later de eerste president van de nieuwe staat Israël werd, aceton, nodig om TNT te maken, onmisbaar voor de Britse oorlogvoering. Dit heeft ongetwijfeld de geallieerden geholpen om de oorlog te winnen. Grote onderscheidingen, eerbewijzen en beloningen werden hem aangeboden, maar hij pleitte slechts voor een nationaal tehuis voor zijn volk. Dat leidde tot de Balfourverklaring, waarin de Britse regering meedeelde Palestina te beschouwen als een land voor de Joden. De Joodse bevolking nam toe van slechts 55.000 in 1919 tot 600.000 in 1942. En toen de gedenkwaardige dag van de 14e mei 1948 aanbrak, waren er 650.000 Joden in Palestina. Vele Joden, die het land aan het einde van de tweede wereldoorlog trachtten binnen te komen, werden evenwel gdi»nterneerd op het eiland Cyprus. Sinds de uitroeping van de soevereine staat Israël, nu ruim 30 jaar geleden, zijn echter honderdduizenden Joden uit alle delen van de wereld geëmigreerd naar het land hunner vaderen, zodat thans + 3 miljoen Joden in het land zijn teruggekeerd. Het is een reünie van het land, het volk en de taal.

HET STANDPUNT VAN DE CHRISTEN T.A.V. DE STAAT ISRAËL

Maar wat behoort het standpunt van de Christen te zijn ten opzichte van deze verwezenlijking van het schijnbaar onmogelijke.

Moeten wij ons verheugen over lsraëls tegenwoordige terugkeer in Palestina, alsof dit het werk van God is, waarover Hij gesproken heeft door Zijn profeten? Wij denken van niet. Hoewel wij achter dit alles de onzichtbare hand van God bespeuren, die de plannen en voornemens van mensen onder contróle houdt, hebben de tegenwoordige herleving van Israël, van de Joodse natie en de grote verrichtingen in de laatste decennia geen overeenkomst met de beloften van God, om hen terug te brengen en te herstellen in hun land. God heeft gezegd:

“Vrees niet, want Ik ben met u, Ik zal uw zaad van het oosten brengen, en Ik zal u verzamelen van het westen… een ieder, die naar Mijn Naam genoemd is”. Jes. 43: 5- 7

“Met grote ontfermingen zal Ik u vergaderen… met eeuwige goedertierenheid zal Ik mij uwer ontfermen, zegt de Here, uw Verlosser”. Jes. 54: 7,8

“Ik zal het huis van Juda versterken, en het huis van Jozef zal Ik behouden, en Ik zal hen weder inzetten; want Ik heb Mij hunner ontfermd, en zij zullen wezen of Ik hen niet verstoten had, want Ik ben de Here, hun God”. Zach. 10: 6

En de Here zei Zelf:

“En Hij zal Zijn engelen uitzenden met een bazuin van groot geluid, en zij zullen Zijn uitverkorenen bijeen vergaderen uit de vier winden. ” Matt. 24: 31

Zeer vele Schriftplaatsen kunnen in dit verband worden aangehaald, om te bewijzen, dat het God Zelf is, Die hun bijeenvergadering tot stand zal brengen, en zij zullen naar Zijn Naam genoemd worden. Het zal niet alleen een terugkeer naar hun land zijn, maar ook tot hun God.

De huidige staat Israël is voornamelijk het overigens bewonderenswaardige werk van ijverige Joodse Zionisten; niet het werk, dat de Messias voor Israël tot stand zal brengen. Onder hen leeft ergens wel de gedachte aan een komende Messias, maar slechts heel vaag, Toen een van hun leiders eens gevraagd werd, hoe hij dacht over de komst van de Messias, was zijn antwoord: ‘Wij weten niet hoe of wat de komst van de Messias zal zijn, óf een persoon, óf een nationale herleving; maar wij weten wel, dat het niet de Christelijke Messias zal zijn.” Zij spreken liever over hun eigen prestaties en verrichtingen, die inderdaad grote bewondering afdwingen. De bekende ex-minister van buitenlandse zaken Abba Eban, heeft eens verklaard: -Het herstel van Israël wordt door Joodse geschiedschrijvers beschouwd, zowel als de verwezenlijking van een Goddelijke wil als de vervulling van een menselijke plicht. De Goddelijke belofte bepaalde, dat dit volk zou worden hersteld en het was daarom hun eigen plicht er niet alleen van te dromen, maar ook aan die verlossing te werken”. – “Een droom, die ogenschijnlijk geen enkel uitzicht had op verwezenlijking, werd in vervulling gebracht tegen alle menselijke verwachtingen en berekeningen in” – In een hoofdstuk van zijn boek bindt deze beroemde politicus de strijd aan tegen de moderne geschiedschrijver Arnold Toynbee. Toynbee beweert namelijk, dat indien en wanneer God Israël in hun land zou herstellen, Hij dit doen zou zonder hun hulp. Maar Abba Eban weerlegt deze stelling met de woorden: “Het is waar, dat de Hebreeuwse geschiedenisleer het herstel beschrijft als een Goddelijk doel en werk. Maar het beschrijft het ook als een doel, dat door menselijke inspanning bevorderd en bespoedigd moet worden. Het Judaïsme verwerpt Dr. Toynbee’s strenge scheiding tussen de Goddelijke wil en de menselijke activiteit. Toynbee blijft deze twee begrippen als een tegenstelling zien. Met uitzondering van de mystieke dwaalleringen leert het Judaïsma echter, dat indien iets door God gewild is, het de plicht van de mens is, om in zijn aardse leven te streven naar en te werken aan de vervulling van Gods wil. – Toynbee schildert het Zionistische streven tot herstel en instandhouding van een Joodse staat als een wederrechtelijke inmenging in een werk, dat de Schepper alleen voor Zichzelf heeft opgeëist.” Wij gaan hier niet nader op de argumenten van Dr. Toynbee in. Hij wijst onder meer op de verdrijving van 750.000 Arabieren, toen Israël het land overwon, en volgens hem heeft Israël door deze handelwijze het zaad van zijn eigen ondergang gestrooid. Wij citeerden Abba Eban als een gezaghebbende stem uit Israël, om aan te tonen, dat zij de tegenwoordige staat Israël zien als een monument van de macht van de menselijke wil en inspanning. En inderdaad, zij hebben grote en geweldige dingen gedaan; maar het herstel, waarvan God heeft gesproken, is een zaak, die Hij zelf tot stand zal brengen. Was hun oorspronkelijke verlossing uit Egypteland het resultaat van hun moed en in spanningen, of een direct gevolg van Goddelijke interventie? Het komende herstel van Israël zal geheel en uitsluitend het werk van God zijn!

Bij de komst van de Here Jezus Christus, om Zijn vijanden te oordelen, en om te regeren, zal Hij Zijn volmaakte heerschappij op aarde oprichten; en Hij zal een verlost en levendgemaakt overblijfsel van Israël een nieuw hart geven; zij zullen wederom geboren worden – zij zullen een veranderd volk zijn met Zijn wet geschreven in hun harten. De laatste drie hoofdstukken van Zacharia, Jeremia 31 : 31-34, Ezechiel 36 : 25-28 en vele andere profetieën maken dit volkomen duidelijk. Is er ook maar de geringste aanwijzing, dat hun tegenwoordige terugkeer in het land gepaard ging met een terugkeer tot hun God? Wel hebben zij rabbi’s , die een sterke politieke invloed uitoefenen, maar er is niet veel van God te bespeuren in dit hele gebeuren. Zij zijn teruggekeerd naar een nationaal land, en niet als naar een heilig land. Het is een terugkeer van het volk naar het land en de taal in ongeloof. Zij vertrouwen op mensen voor de vervulling van Gods plannen. Wij zien in de huidige staat Israël wel een vervulling van Goddelijke profetieën – en als zodanig een duidelijk teken des tijds – maar niet de vervulling van Gods beloften. En vele Christenen gaan aan het verschil tussen profetieën en beloften wat al te gemakkelijk voorbij, met alle schadelijke gevolgen van dien.

In de praktijk blijkt, dat Christenen, die de tegenwoordige staat Israël als het werk van God beschouwen, evangeliearbeid onder de Joden overbodig en zelfs arrogant vinden.

STEMMEN UIT ISRAEL

Een dagblad-correspondent schreef: “Verre van ultra-religieus te zijn, blijkt het merendeel van de Joden, met wie schrijver dezes gesproken heeft in Israël, gebelgd te zijn over persoonlijke beperkingen, die hun opgelegd zijn uit eerbied voor het godsdienstig element; zij beschouwen de orthodoxie als een obstakel op de weg naar de vooruitgang.”

“Het irriteert hen bijvoorbeeld mateloos, dat de rabbijnen onverminderd ageren tegen de invoer van niet-koshere levensmiddelen. Zij verzetten zich tegen allerlei beperkingen in verband met het reizen en het openbaar vervoer op hun wekelijkse vacantiedag. Zij wensen de invoering van het “burgerlijk huwelijk” en van echtscheidingswetten”.

“Het is helaas zonder meer een feit, dat vurige jonge zionisten weinig geinteresseerd zijn in de rijke Bijbelse associaties van hun land en zijn oude glorie. Zij denken minder aan Salomo’s tempel dan aan de nieuwe wijk van cementen huizen en betonnen flats, die verrijzen op een Galllese heuvelheiling. Hun belangstelling is geheel op de toekomst gericht, en de enorme vooruitgang belooft veel van de antieke bekoring, van wat de wereld beschouwde als het heilige land, te overstromen. Het zionisme is niet, zoals zovele niet-Joden geloven, een godsdienstige beweging, hoewel de godsdienst nuttig gebleken is voor het versterken van zijn eisen en het verwerpen van internationale steun”.

Zelfs Theodor Herzl, de stichter van het moderne Zionisme zag het als een nationalistische beweging en drukte de bedoeling van het Zionisme uit in deze woorden: -Het scheppen van een nationaal tehuis voor Joden, die niet geassimileerd kunnen of willen worden door het land hunner inwoning.” Hierin vinden wij niets over hun bekering en berouwvolle terugkeer tot God, wat een eerste vereiste is voor hun herstel door God in het land, wat Hij aan hun vaderen gaf. Weliswaar hebben zij zich verzet tegen assimilatie onder de volkeren, waar zij verbleven en zij hebben een diep besef bewaard van hun afstamming van Abraham, lzak en Jakob. Dit is slechts verklaarbaar door het feit, dat God een merkteken op hen geplaatst heeft, totdat zij zullen ontmoeten Degene, Die zij verworpen hebben. Jozefs broers waren een type van hen, zowel in het verkopen van hem als in de ontmoeting met hem in vernedering en hun daarop volgende belijdenis.

Naar de mens gesproken heeft israël goede redenen om trots te zijn op hun prestaties in ruim drie decennia. Omringd en aangevallen door vijandige Arabische buurstaten hebben zij zich op werkelijk onvoorstelbare wijze weten te handhaven en hun verbitterde tegenstanders militair vernederd.

De lsraëlis hebben grote wetenschappelijke en technologische bekwaamheid aan de dag gelegd, zodat zij in vele opzichten zichzelf kunnen redden, terwijl zij bovendien een indrukwekkende export van allerlei goederen ontwikkeld hebben.

DE HERE ZAL “IETS NIEUWS” MAKEN!

Wij allen weten, dat Palestina weinig regenval ontvangt en dat water een vitale noodzaak is voor lsraëls voortbestaan en ontwikkeling. Door grote vastberadenheid en menselijke inspanning hebben zij water van de meer bevoorrechte delen van het land gebracht naar de minder bevoordeelde. Zij hebben water van de Varko-rivier en het Meer van Galilea door indrukwekkende pijpleidingen gevoerd naar de Negev, zodat gebieden, die eeuwen lang bekend waren als woestijn, rijke oogsten voortbrengen. Ze hebben putten geboord en getracht om een dor gebied in een vruchtbaar land te veranderen. En ze zijn daarin in hoge mate geslaagd. En dat heeft zowel wereldse als religieuze schrijvers geinspireerd, om te verkondigen, dat dit alles de vervulling van Gods belofte was, zoals:

“De woestijn en de dorre plaatsen zullen hierover vrolijk zijn, en de wildernis zal zich verheugen, en zal bloeien als een roos.

Zij zal lustig bloeien… alsdan zal de kreupele springen als een hert, en de tong des stommen zal juichen: want in de woestijn zullen wateren uitbarsten, en beken in de wildernis. En het dorre land zal tot staand water worden, en het dorstige land tot springaders der wateren” Jes. 35: 1- 7

Ziet, Ik zal iets nieuws maken, nu zal het uitspruiten, zult gij dat niet weten? Ja, Ik zal in de woestijn een weg leggen en rivieren in de wildernis. Jes. 43: 19

Het punt, waar het om gaat, is niet, of Israël grote dingen gedaan heeft; maar of deze de werken van hun handen zijn of de dingen, die God beloofd heeft te zullen doen. Is het -iets nieuws-, om door irrigatie water te voeren naar een dorre plaats? Heeft Hij het werk van mensenhanden nodig om Zijn doel te bereiken en Zijn plan te verwezenlijken? Toen Hij Israël lang geleden het land van Kanaän beloofde, beschreef Hij het als zeer verschillend van het land van Egypte, waarmee zij bekend waren:

“Het land, waar gij naar toe gaat, om dat te erven, is niet als Egypteland, van waar gij uitgegaan zijt, hetwelk gij bezaaide met uw zaad, en bewatert met uw voeten (dat is door irrigatie)… Maar het land, waarheen gij o vertrekt, om dat te erven, is een land van bergen en van dalen,- het drinkt water bij de regen des hemels, een land dat de Here uw God verzorgt.. . van het begin des jaars tot het einde des jaars” Deut. 11: 10-12

Had God in die tijd voeten van mensen nodig om het land te bewateren? Nee, het is volkomen duidelijk, dat de Negev-woestijn in de dagen van Abraham vele mensen en kudden onderhield. Door de profeet Jesaja heeft God voorzegd, wat met hen en met hun land zou gebeuren als gevolg van hun zonden. Hij zei, dat Hij de muren zou verbreken, die Hij rondom hen had aangebracht tot hun bescherming. Hij verklaarde bovendien:

“Ik zal hem (Zijn wijngaard) tot woestheid maken,* hij zal niet besnoeid noch omgehakt worden, maar distelen en doornen zullen daarin opgaan, en Ik zal de wolken gebieden, dat zij geen regen daarop regenen. ” Jes. 5: 6

God verzekerde Israël, dat het land voldoende regen zou hebben; maar Hij waarschuwde hen, dat Hij de regen zou doen ophouden, als zij ongehoorzaam waren. En vervolgens beloofde Hij overvloedige regens te zenden in een toekomstige dag. Hij heeft noch menselijke inspanningen noch ontdekkingen of uitvindingen nodig, om te verwezenlijken, wat Hij Zich voorgenomen heeft te doen.

Zelfs de geweldige oogsten, die hun nieuw verworven land oplevert, en waarop de Israëli’s zich beroemen, zijn niets vergeleken met die, welke God beloofd heeft.

“Is er een handvol koren in het land op de hoogte der bergen, de vrucht daarvan zal ruisen als de Libanon. ” Psalm 72: 16

Maar deze profetie gaat gepaard met de volgende: “Ja, alle koningen zullen zich voor Hem nederbuigen, alle naties zullen Hem dienen …. zij zullen Hem welgelukzalig noemen …. Geloofd zij de Here God, de God van Israël, die alleen wonderen doet.”

En in Amos 9: 13 lezen wij:

“Ziét, de dagen komen, spreekt de Here, dat de ploeger de maaier en de druiven treder de zaadzaaier genaken zal. “

Met andere woorden: de oogst zal zo overvloedig zijn, dat de zaaier voor de nieuwe oogst de maaier van de vorige oogst als het ware op de hielen zit. Is er vandaag iets, wat hiermee vergeleken kan worden? In Israël of ergens anders ter wereld?

Sommige Christenen hebben blijkbaar uit het oog verloren, dat de toekomstige zegen, beloofd voor het volk en het land, afhankelijk is van Israëls bekering tot God.

In Jesaja 35, waar ook sprake is van overvloedig water en grote vruchtbaarheid van het land, vinden wij tevens de verklaring:

Zij zullen zien de heerlijkheid des Heren, het sieraad onze Gods.

Uw God zal ter wrake komen, met de vergelding Gods. Hij zal komen en u verlossen.

En daar zal een verheven baan en een weg zijn, welke de heilige weg zal genoemd worden, de onreine zal er niet door gaan.

En de vrijgekochten des Heren zullen wederkeren.

Wij zouden nog talrijke Schriftplaatsen kunnen aanhalen, die spreken van Israëls zegen op die dag. Zelfs de meest oppervlakkige lezer of waarnemer zal moeten toegeven, dat, hoewel Israël met recht trots kan zijn op zijn geweldige prestaties, deze onmogelijk de vervulling kunnen zijn van Gods beloften aan dat volk en voor hun land. Er zal nog veel moeten gebeuren, voor die tijd van zegen komt. Onze harten zouden met diep medelijden voor hen vervuld moeten zijn, want zij zijn -geliefden om der vaderen wil-. Maar wij mogen onze profetische blik niet laten vertroebelen.

DE “TIJDEN DER HEIDENEN” NOG NIET VERVULD

Hoewel de dag nadert, dat “de tijden der heidenen vervuld zullen zijn”, is die, dag nog niet aangebroken. Deze “tijden der heidenen” begonnen bij de verwoesting van Jeruzalem door Nebukadnezar, de koning van Babel. Toen gaf God de heerschappij over de aarde in handen van de heidense wereldmachten en sindsdien werd Jeruzalem, eens het centrum van Gods actieve wereldheerschappij via Israël, door de heidenen “vertreden”. God wordt niet meer genoemd de God van de -aarde-, maar van de -hemel- (zie Jozua 3: 11 en Daniël 2: 18, 4: 37). En Israël wordt genoemd “Lo-Ammi”, dat is “Niet-Mijn-volk”. Deze periode van heidense heerschappij zal pas eindigen als de Here Jezus komt -met vlammend vuur wraak doende over degenen, die God niet kennen, en over degenen, die het Evangelie van onze Here Jezus Christus niet gehoorzaam zijn- (2 Thess. 1 : 8). Dan zal hij de heidenen slaan en een overblijfsel van Israël naar hun eigen land doen terugkeren in vrede en veiligheid.

Hoewel Israël in zijn korte bestaan enorm veel tot stand heeft gebracht, ziet de toekomst voor hen er somberder uit dan ooit! Het gehele Midden-Oosten is in beweging gekomen door een sterk anti-Israëlisch sentiment, terwijl Sowjet-Rusland de Arabische vijandschap tegen Israël aanwakkert in de hoop het Midden-Oosten onder contróle te krijgen ten koste van het Westen. Anderzijds offert ook het Westen Israël steeds meer op aan eigen (olie)belangen in de Arabische buurstaten. De toestand, waarin de nieuwe staat -Israël- zich thans bevindt, is in alle opzichten zorgwekkend, benauwend en beangstigend te noemen. Maar is in deze benauwdheid hun hoop en vertrouwen op God gericht? Rekenen zij op Hem, Die hen in dagen van ouds zo wonderbaarlijk geholpen heeft? De volgende citaten van bekende Israëlische politici geven ons een indruk van de overheersende Joodse gevoelens: -In enkele decennia hebben bijna drie miljoen Joden uit alle delen van de wereld een tehuis gevonden in Israël…. Er zijn echter nog vele grote gevaren, die ons land en ons volk bedreigen…. Maar wij zullen de wereld een nieuw type Jood presenteren. Een Jood die wat zijn veiligheid betreft, alleen op zichzelf vertrouwt.” En een andere uitspraak: -De versterkingen en de fusies van de Arabische naties mogen nog vele verrassingen inhouden voor de wereld, waarin Israël, altijd op zijn hoede, zijn eigen lot moet bepalen en bewerken…. De Israëli’s zullen voor zichzelf zorgen, zoals zij altijd gedaan hebben in historische tijden.- Hoe verschillend is deze geest van zelfvertrouwen van die, welke is uitgedrukt in de Psalmen als de taal van een gelovig overblijfsel in dagen van verdrukking, die nog komen moeten. In vele Psalmen vinden wij kreten, die wijzen op een diepe afhankelijkheid van God en een roepen tot Hem om toevlucht en kracht in verdrukking.

Het middelste vers van de Bijbel vinden we in de 118de Psalm: “Het is beter tot de Here toevlucht te nemen, dan op de mens te vertrouwen” (vs. 8). De arme Joden zullen dit nog moeten leren!

WEL VERVULLING VAN PROFETIE, MAAR NIET VAN BELOFTE

Hoewel het tegenwoordig herstel van de bijna drie miljoen Joden in Palestina niet de vervulling is van Gods beloften voor het volk en het land van Israël, is het vanuit de Schrift duidelijk, dat, wanneer de Here Jezus komt om Zijn vijanden te onderwerpen en Zijn heerschappij op aarde te vestigen, er een volk van Joden in hun land moet zijn met een eigen nationale regering. Daarom is het nodig, dat zij in het land terug zullen zijn voor het einde van deze eeuw. En ongetwijfeld heeft God in alles, wat daar in de laatste jaren gebeurd is, Zijn alwijze en allesbeheersende hand gehad. Zij zijn teruggekeerd in ongeloof, niet om hun ware Messias te aanvaarden, maar om een valse Christus te volgen – de antichrist. De Joden zijn teruggekeerd als gevolg van een herleving van een diep nationalisme (zionisme), maar niet als gevolg van een oprechte bekering tot God. Zij zijn teruggekeerd, niet ten goede, maar ten kwade; want de weg tot aanvaarding van de “antichrist” wordt in onze dagen duidelijk bereid.

Toen de Joden hun Messias verwierpen bij Zijn Komst, zei Hij tot hen: -Ik ben gekomen in de Naam Mijns Vaders, en gij neemt Mij niet aan; zo een ander komt in zijn eigen naam, die zult gij aannemen. – (Joh. 5: 43). Zij zullen dus in handen vallen van een heerser, die niet in Gods Naam komt, maar die een valse herder is, die hen zal opofferen aan zijn eigen belangen. Dezelfde waarheid vinden wij in Zacharia 11, waar profetisch de Here Jezus door God wordt aangesteld als de ware Herder der schapen, en vervolgens door hen verworpen wordt. Lees, wat God zegt:

“Ziet, ik zal een Herder verwekken in dit land, dat géreed is om afgesneden te worden, zal hij niet bezoeken, het jonge zal hij niet zoeken en het verstotene zal hij niet helen, en het stilstaande zal hij niet dragen, maar hij zal het vlees van het vette eten en derzelver klauwen zal hij verscheuren. Wee de nietige herder, de verlater der kudde! Het zwaard zal over zijn arm zijn en over zijn rechteroog, zijn arm zal ten enenmale verdorren, en zijn rechteroog zal ten enenmale donker worden.” Zach. 11: 16, 17.

DE VALSE MESSIAS

Deze man, die komen zal, zal precies het tegenovergestelde zijn van de ware Herder, die tot hen kwam. Die ook de eigenaar van de schapen was, en Die “Zijn leven voor schapen gaf”.

Omdat zij hun Messias, de ware Herder, verwierpen, zullen de Joden straks deze valse herder aanvaarden. De Bijbel leert ons ook, dat misschien zeven jaren voor de terugkeer van de Messias, om -Zijn vijanden te stellen tot voetbank Zijner voeten-, de antichrist een verbond zal sluiten met de in ongeloof teruggekeerde Joden in hun land, om hen gedurende zeven jaar te beschermen. We kunnen dit lezen in Daniël 9:

“En hij zal velen het verbond versterken een week (jaarweek), en in de helft der week zal hij het slachtoffer en het spijsoffer doen ophouden, en over de gruwelijke vleugel zal een verwoester zijn, ook tot de voleinding toe, die, vastelijk besloten zijnde, zal uitgestort worden over de verwoeste. ” Daniël 9: 27

Dit “monsterverbond” van Israël met de heidense wereldmachten zal na 31/2 jaar verbroken worden, en de herstelde Joodse tempeldienst zal plotseling beëindigd worden door de ontheiliging van de tempel, waar de antichrist zichzelf als God zal laten aanbidden.

Zo verschrikkelijk zal de vernietiging van leven in Israël aan het einde van de zeven jaren zijn, dat “het zal geschieden in het ganse land, spreekt de Here, twee delen zullen daarin uitgeroeid worden en de geest geven, maar het derde deel zal daarin overblijven!” Wel mogen wij wenen over dit volk, niet alleen om wat zij in het verleden hebben ondergaan, maar meer nog om de grote benauwdheid, die hun te wachten staat. En indien het verlies van levens en de verwoesting van bezit zo groot zal zijn, is het duidelijk, dat een nieuw herstel van land en volk nodig zal zijn. En dat zal het werk van God zijn. “Wanneer Hij het derde deel in het vuur zal brengen, en Hij hen zal louteren, gelijk zilver gelouterd wordt, en hen zal beproeven, gelijk goud beproefd wordt, dan zal vervuld worden: “Zij zullen Mijn Naam aanroepen, en Ik zal hen verhoren, Ik zal zeggen: Het is Mijn volk, en zij zullen zeggen: de Here is Mijn God” (Zach. 13: 9).

EEN OVERBLIJFSEL ZAL BEHOUDEN WORDEN

Als de Zoon des mensen terugkeert op de wolken des hemels -Met grote kracht en heerlijkheid-, zal Hij komen tot een grotendeels verwoest land van Israël. Een godvrezend overblijfsel van Joden, die weigerden de antichrist te aanvaarden of zijn beeld te aanbidden, zullen vluchten uit het land, overeenkomstig de woorden van de Here Jezus tot Zijn discipelen:

“Wanneer gij dan zult zien de gruwel der verwoesting (het beeld van het beest), waarvan gesproken is door Daniël, de profeet, (Dan. 12: 1 l), staande in de heilige plaats (d. i de tempel)… dat alsdan die van Judea zijn vlieden op de bergen” Matt. 24: 15

Over deze getrouwen wordt ook gesproken in Openbaring 12: 6 als “de vrouw”, die vlucht in de woestijn gedurende 1260 dagen, of 31/2 jaar – de tijd van “Jakobs benauwdheid” (Jes. 30: 7), de “Grote Verdrukking”. Zij zullen terugkeren en Hem verwelkomen, Die zij verwacht hebben tot hun behoud.

Dan zal de Here als de Zoon des mensen “Zijn engelen uitzenden met een bazuin van groot geluid om zijn uitverkorenen (de verstrooiden van Israël; (niet alleen van de twee stammen) bijeen te vergaderen uit de vier winden des hemels” (Matt. 24: 31). Alleen werkelijk bekeerde lsraëlieten zullen in die dag het land binnengaan. Want Hij zal hen ontmoeten in de woestijn en hen -onder de roede- doen doorgaan en hen brengen onder “de band des verbonds” (zie Ezechiël 20: 34-38; 36: 25-30).

Waar de tien stammen zich thans bevinden is een zaak, die niet duidelijk is en waarover velen gespeculeerd hebben. Wij weten, dat toen het overblijfsel uit de Babylonische ballingschap terugkeerde in de dagen van Ezra en Nehemia, zij bijna allen behoorden tot Juda en Benjamin, met de Levieten. De tien stammen werden gevankelijk weggevoerd door de Assyriërs op een eerder tijdstip, en zijn, voor zover ons bekend, nimmer teruggekeerd. Enkelen van hen waren ongetwijfeld onder de Joden, die terugkeerden uit de Babylonische ballingschap, want Anna, de profetes, was uit de stam van Aser (Luk. 2: 36). De tien stammen mogen enige van hun karakteristieke eigenschappen verloren hebben en ook het besef, dat zij Israël zijn; maar de Here weet wie en waar zij zijn, en Hij zal hen terugbrengen. Dat alle stammen hun plaats zullen hebben in het Koninkrijk van Christus, blijkt overduidelijk uit Ezechiël 48, waar de toekomstige indeling van de 12 stammen wordt gegeven. In Jesaja 11: 12, 13 lezen wij, dat “de verdrevenen van Israël- en -de verstrooiden van Juda” van de vier einden der aarde bijeen vergaderd zullen worden, en dat de “afgunst” tussen de tien en de twee stammen zal ophouden. En van Ezechiël 37 leren wij, dat God beide groepen van stammen zal terugbrengen in hun land, en dat zij “een volk” zullen zijn en dat zij “niet meer in twee koninkrijken verdeeld” zullen worden.

Dus wanneer wij Israël terugzien in hun land in ongeloof, uitziende naar een ander soort Messias, weten wij, dat zij zullen vallen in handen van de valse messias met al de verschrikkelijke gevolgen van dien. Het moment nadert snel, waarop al deze dingen vervuld zullen worden.

Wanneer u wilt weten, hoe laat het is, werp dan een blik op Israël. De wijzers van de profetische klok wijzen bijna op het vastgestelde uur. De komst van de Here voor de Gemeente is niet een deel van het profetisch Woord betreffende de aarde. Zij moet van het toneel van deze wereld verdwenen zijn, voordat de grote eindontwikkelingen plaatshebben.

DE “VIJGEBOOM” EN “AL DE BOMEN”

Over Israël als natie wordt dikwijls gesproken als een ” vijgeboom”. De Here zei tot Zijn discipelen: “Leert van de vijgeboom deze gelijkenis: wanneer zijn tak nu teer wordt, en de bladeren uitspruiten, zo weet gij, dat de zomer nabij is” (Matt. 24: 32). Als het uitbotten van de “vijgeboom” een teken zal zijn van de komst van de Messias, om Zijn Koninkrijk op te richten, zullen wij dan onze ogen sluiten voor het uitbotten van de vijgeboom nu? En in Lukas 21 : 39 spreekt de Heilige Geest niet alleen van de vijgeboom, maar van -al de bomen-, d.w.z. de andere naties zullen eveneens tekenen tonen van komende gebeurtenissen.

Het is niet alleen, dat vele Joden reeds terug in het land zijn, en daar door natuurlijke inspanningen verbazingwekkende dingen tot stand gebracht hebben, maar zij zijn ook moreel en geestelijk klaar voor de komst van de antichrist. Elke man, die hun vrede en veiligheid belooft en garandeert, zal vandaag aanvaardbaar voor hen zijn.

Als een verdere indicatie van de tijd, waarin wij leven, wijzen wij nog op drie dingen:

de beweging en beroering van de volken in het Midden-Oosten.

de aaneensluiting van de volken in het westen.

de enorme machtsontwikkeling van Rusland en zijn satellieten.

De laatste volkerengroep zal pas in aktie komen nadat Christus Zijn Koninkrijk op aarde gevestigd heeft (zie Ezechiël 38 en 39). Hij zal niet al zijn vijanden in één keer verslaan, maar in verschillende fasen.

Ongetwijfeld worden de tekenen, die kenmerkend zijn voor een gelovig overblijfsel van Joden, die met risico van hun leven weigeren de valse messias te aanvaarden, in onze dagen reeds zichtbaar (Op. 13 : 14, 15). Indien dit gelovig overblijfsel van Joden dan omhoog moet zien in verwachting van hun verlossing door macht, dan kan de komst van de Here Jezus voor Zijn Gemeente niet ver meer zijn! Daarom, laten wij onze ogen opwaarts heffen en ons verheugen, want de komst van onze Here is nabij!

Zijn komst zal voor Israël dan betekenen:

“Assur zal ons niet behouden, wij zullen niet rijden op paarden, en tot het werk onzer handen niet meer zeggen; Gij zijt onze God. Immers zal een wees bij U ontfermd worden. Ik zal hunlieder afkering genezen. Ik zal hen vrijwilliglijk liefhebben, want Mijn toorn is van hen gekeerd. Ik zal Israël zijn als de dauw, hij zal bloeien als de lelie, en hij zal zijn wortelen uitslaan als de Libanon.” Hosea 14: 4-6

0 notes

christusleeft · 8 years

Text

New Post has been published on In de hemel is wél bier !

New Post has been published on http://bit.ly/2myH5PZ

Gods doel in deze eeuw

I. Het plan van God in deze eeuw.

Geleidelijke ontvouwing van de waarheid Gods.

Wie de Schrift oordeelkundig en met aandacht leest zal stellig opmerken, dat daarin een geleidelijke ontvouwing te vinden is van de waarheid en het heilsplan van God. Zulk een lezer zal zien, dat niets zomaar ineens wordt gezegd, dat niets wordt gedaan zonder voorbereiding, zonder voorafgaande overweging. Aanduidingen gaan vooraf aan openbaringen, typen gaan vooraf aan anti-typen, profetieën aan de vervulling.

‘Eerst de halm, dan de aar, dan het volle koren in de aar’ is de altijd geldende Goddelijke methode. God heeft ons altijd weer dingen te zeggen, die wij nog niet kunnen begrijpen. Als wij dit begrepen hebben, gaan we inzien, dat er een prachtig systeem zit in die geleidelijke ontvouwing. We zien dan, dat het verleden uiteen valt in perioden, die duidelijk begrensd zijn en dat iedere periode door iets eigenaardigs van de andere kan worden onderscheiden. Zo gaan wij inzien, dat de Bijbel ons de leer brengt van de ‘eeuwen’ of ‘bedelingen’. Een helder inzicht in deze leer der bedelingen betekent een grote stap vooruit bij de studie van de uitspraken van God. Dit inzicht staat in dezelfde verhouding tot het recht verstaan van de Schrift als het klad-ontwerp tot de komplete landkaart. Iedere schooljongen weet, dat als het ontwerp goed is, de onderdelen zoals rivieren, bergen en steden gemakkelijk op hun juiste plaats gebracht kunnen worden; terwijl wanneer het ontwerp verkeerd is, er niets meer past en de kaart waardeloos is.

De leer der bedelingen.

Met de Bijbel is het precies zo; want gebrek aan inzicht in de leer der bedelingen leidt onvermijdelijk tot een verward beeld van het geheel. Ondanks dit gemis kan men wel begrip hebben van allerlei waarheden, maar de majestueuse en prachtige samenvatting van de gehele waarheid gaat toch verloren. Want deze ontvouwing van Gods waarheid en plan in duidelijk onderscheiden étappes, die elkander logisch opvolgen, is één van de stempels van God op het gehele boek, die het kenmerken als van Hem afkomstig. Nu zou het mij toch spijten als ik u op de gedachte gebracht had, dat deze leer der bedelingen een heel moeilijke en geheimzinnige zaak is in het Woord van God. Dat is het niet. Deze waarheid wordt niet alleen rechtstreeks geleerd in duidelijke bewoordingen, maar deze bedelingen vormen tezamen ook een geheel, zoals de partjes van een sinaasappel.

Als een voorbeeld van duidelijk onderricht in deze kwestie kunnen wij volstaan met een bekend Schriftgedeelte aan te halen uit de Efeze-brief:

Hier geeft de apostel, zoals u ziet, de tegenwoordige periode de veelbetekenende naam ‘de bedeling der genade Gods’ en verwijst naar het verleden als ‘andere eeuwen’ (bedelingen). En dat niet alleen, maar het bijzondere kenmerk, waarover ik reeds heb gesproken, namelijk, dat de bedelingen een rangorde vormen van een zich steeds verder ontvouwend plan, wordt naar voren gebracht in vers vijf: ‘welke in andere eeuwen (bedelingen) de kinderen der mensen niet is bekend gemaakt, gelijk zij nu is geopenbaard aan Zijn heilige apostelen en profeten door de Geest’. Uit Ef. 2 : 7 vernemen we, dat zoals het verleden in eeuwen (bedelingen) was verdeeld, ook de toekomst in eeuwen verdeeld zal worden.

Het is zeer te betreuren, dat de duidelijke leer van de Schrift betreffende de bedelingen zo dikwijls verduisterd wordt door de weinig konsekwente vertaling. Het woord ‘aion’ (in al zijn verschillende vormen), dat oorspronkelijk steeds gebruikt wordt om perioden (bedelingen) aan te duiden, wordt in onze vertaling soms vertaald door ‘wereld’. Een voorbeeld daarvan is de tweemaal herhaalde foutieve vertaling in Matth. 13 : 39 en 40: ‘de oogst is de voleinding der wereld’ en ‘zo zal het gaan bij de voleinding der wereld’. In beide gevallen is hetzelfde griekse woord gebruikt, dat in Ef. 2 : 7 door ‘eeuw’ vertaald is (zie ook Kol. 1 : 26). Aan de vertaling ‘toekomende werelden’ wilde men niet aan, maar dat zou konsekwent geweest zijn. De ‘oogst’ in Matth. 13 : 39 zal plaatshebben aan het einde van deze eeuw (bedeling).

De Schriftplaatsen waar ‘eeuw’ of ‘eeuwen’ moet staan zijn:

Matth. 12:32; 13:22, 39, 40, 49; 24:3; 28:20; Mark. 4:19; 10:20; Luk. 16:8; 18:30; 20:34, 35; Rom. 12:2; 1 Cor. 1:20; 2:6, 8; 3:18; 2 Cor. 4:4; Gal. 1:4; Ef. 1:21; 2:7; 6:12; 1 Tim. 6:17; 2 Tim. 4:10; Titus 2:12; Heb. 1:2; 6:3; 9:26; 1 Cor. 2:7; 10 : 11.

Hoe deze ‘eeuwen’ zijn ingepast in de gehele struktuur van de Schrift behoeft nauwelijks aangetoond te worden. Zij beginnen altijd met een proefgebod of een proeftijd voor de mens en zij eindigen steeds met gericht of oordeel; want de mens komt altijd weer ten val.

De bedeling der onschuld b.v. begon met het proefgebod niet te eten van de vrucht van één boom; zij eindigde met de verdrijving uit Eden. De bedeling van het geweten begon, toen de mens niet meer onwetend was betreffende goed en kwaad en nu werd hij op de proef gesteld om naar zijn geweten het goede te doen en het kwade te vlieden; en het einde was het oordeel van de zondvloed.

Maar genoeg! Iedere Bijbellezer weet, dat de bedelingen eindigen in oordelen en dat deze de duidelijke scheidingslijnen zijn in de voortschrijdende openbaring van God.

Met dit feit nu hebben wij ernstig rekening te houden. Wij zullen de onderscheidingen, die God Zelf gemaakt heeft, eerbiedigen. Wij zullen niet scheiden, wat God heeft samengevoegd; maar wij zullen evenmin samenvoegen, wat God gescheiden heeft. Als Christus zegt: ‘de wet en de profeten zijn tot Johannes’, en als de Schrift Mozes en de wet in de ene bedeling plaatst en Christus en de genade in een andere, dan zullen wij die Goddelijke volgorde eerbiedig aanvaarden.

En als God onderscheid gemaakt heeft tussen deze tegenwoordige bedeling der genade, waarin Hij de Gemeente bijeenroept, en de bedeling, die hierop volgt, waarin Hij Zijn koninkrijk zal oprichten, dan zullen wij die volgorde ook eerbiedigen. Zoals wij niet willen terugkeren tot het Judaïsme, omdat wij niet van die bedeling zijn, zo willen wij evenmin vooruitgrijpen naar de bedeling van het koninkrijk en trachten in die geest te werken. Wij willen standhouden in onze eigen bedeling en door Gods genade streven het werk te doen, dat ons is toebedeeld en de gevolgen en de toekomst rustig overlaten aan de God der eeuwen.

Gods doel in deze bedeling.

De vraag van het hoogste belang is nu, wat Gods doel is met de bedeling, waarin wij nu leven. Naarmate wij dit verkeerd begrijpen, naar die mate zullen wij, hoe ijverig ook, falen in het volbrengen van wat God wil, dat wij doen. Ja, hoe groter onze ijver dan is, hoe fataler de mislukking zal zijn.

Misschien is het beste voorbeeld hiervan wel de geschiedenis van de Kruistochten. Ongetwijfeld was het merendeel van de duizenden, die de Hellespont overstaken om het graf van Christus uit de handen der ongelovigen te ontrukken, bezield met een onbaatzuchtige ijver; maar nu zal niemand, die de Bijbel leest, geloven, dat die ondernemingen Bijbels verantwoord waren.

En toch, in geen van de bedelingen (uitgezonderd de allereerste) is de verantwoordelijkheid, die de mens is opgelegd zó eenvoudig en in zulke glasheldere bewoordingen vastgelegd, als in de onze. Daarom heeft de mens in onze bedeling minder recht zich te verontschuldigen over zijn falen dan de mens in de andere bedelingen. De mens onder de wet b.v. moest oen minutieus en ingewikkeld ritueel onderhouden, waarvan de waarde afhing van de mate van nauwkeurigheid in alle onderdelen. Dit was het juk van de wet, waarvan Petrus zei, dat hij noch de vaderen dat hadden kunnen dragen.

Zo zal de mens in de bedeling van het koninkrijk zich moeten onderwerpen aan de wetgeving van de regering van een koninkrijk, dat de gehele aarde omvat.

Maar de gelovige van onze bedeling behoeft geen rituele handelingen te verrichten en ook behoeft hij de koninkrijken van deze wereld niet te beinvloeden. zodat zij uiteindelijk volgens hemelse principes geregeerd worden. Wat is dan het plan of doel van God in deze bedeling, waarvande uitvoering aan ons is toevertrouwd?

A. De Bouw van de Gemeente.

In Matth. 16 : 18 kondigt Christus een plan aan, dat, zoals Paulus verklaart in Ef. 3, de openbaring inhield van een geheimenis, dat in de vorige eeuwen geheel verborgen is gebleven, namelijk: ‘Ik zal Mijn GEMEENTE bouwen’. Welnu, lezers, Het KONINKRIJK was geen verborgenheid. Het Koninkrijk was juist het grote onderwerp van de prediking der profeten. Van Jesaja tot Maleachi is het thema van het profetische getuigenis het koninkrijk, dat door de Messias, de grote Zoon van David opgericht zal worden; de Messias, die tevens de ‘sterke God en de Vader der eeuwigheid’ zal zijn.

In de volheid des tijds kwam eerst Johannes de Doper en daarna Christus verkondigen: ‘Het koninkrijk der hemelen is nabij’. Maar ‘de Zijnen namen Hem niet aan’. Israël wilde geen koning hebben, die ‘zachtmoedig en nederig’ was (Zach. 9 : 9; Matth. 21 : 1-5); en toen het duidelijk werd, dat de massa van het volk Hem verwierp, werd het koninkrijk uitgesteld en kondigde Christus de verborgenheid aan: de Gemeente.

Over de Gemeente willen wij nu een grondige studie maken en aantonen in welk opzicht de Gemeente verschilt van het Koninkrijk.

We beginnen dan met een Schriftplaats aan te halen, die afdoende bewijst, dat de Gemeente niet bestond en niet bestaan kan hebben vóór de hemelvaart van Christus:

‘Welke de uitnemende grootheid Zijner kracht zij aan ons, die geloven, naar de werking der sterkte Zijner macht, die Hij gewrocht heeft in Christus, als Hij Hem uit de doden heeft opgewekt en Hem heeft gezet tot Zijn rechterhand in de hemel, ver boven alle overheid en macht en kracht en heerschappij en alle naam, die genoemd wordt, niet alleen in deze wereld, maar ook in de toekomende, en heeft alle dingen aan Zijn voeten onderworpen, en heeft Hem der Gemeente gegeven tot een hoofd boven alle dingen, welke Zijn lichaam is en de vervulling Desgenen, die alles in allen vervult’ (Ef. 1 : 19-23).

Zoals u weet, zegt 1 Kor. 12 : 12, 13 ons hoe dit lichaam gevormd is door de doop met de Heilige Geest, die de gelovigen verenigt met het Hoofd, Christus. De doop met de Heilige Geest begon op de Pinksterdag en van die dag af staat de gemeente in de Schrift voortdurend in het middelpunt: ‘De Here deed dagelijks tot de GEMEENTE, die zalig werden’. Er waren vóór Pinksteren wel gelovige enkelingen, maar die enkelingen, al kwamen zij samen onder een gemeenschappelijke naam en al hielden zij zich aan bepaalde regels, vormden nog niet de gemeente. Dat kon alleen door de doop met de Heilige Geest geschieden, die deze ‘disjecta membra’ (losse leden) verenigde in één levend Lichaam. Het woord, dat onze Heer heeft uitgekozen als de naam voor dit ‘nieuwe’, verklaart op bijzondere wijze, wat dit nieuwe is, hoe het ontstaat en wat Gods plan is in deze bedeling. Dit woord is ‘ecclesia’ en betekent ‘de uitgeroepenen’. De Gemeente bestaat uit uit de wereld bijeengeroepen mensen. ‘Ik heb uw Naam geopenbaard aan de mensen, die Gij Mij uit de wereld gegeven hebt’ (Joh. 17 : 6). ‘Simeon heeft verhaald hoe God eerst de heidenen heeft bezocht, om uit hen een volk aan te nemen voor Zijn naam (Hand. 15 : 14).

B. Evangelie-prediking geen wereldbekering.

Er is geen enkele tekst in de Schrift, die er op wijst, dat de wereld in deze bedeling tot bekering zal komen. Nee, wij zijn nu in de bedeling van de ‘uitgeroepenen’. Paulus zegt: ‘allen ben ik alles geworden, opdat ik immers enigen behouden zou’, niet ‘allen’. Hij verklaart, dat zijn apostelschap diende ‘tot gehoorzaamheid des geloofs onder al de heidenen’ (niet: van al de heidenen).

Maar niet alleen Paulus, ook de Heer zelf beschrijft het verloop van deze bedeling in zodanige bewoordingen, dat de mogelijkheid van een totaal bekeerde wereld volkomen is uitgesloten. Uit de gelijkenis van het onkruid blijkt duidelijk, dat de kinderen van de duivel vermengd zullen blijven met de kinderen van het koninkrijk tot het einde van deze bedeling. Het plan van God in deze bedeling is dus het bijeenroepen van de Gemeente.

De methode, die gebruikt wordt, is het prediken van de blijde boodschap, dat Christus stierf aan het kruis, een plaatsvervangend offer, waarvan de verlossende kracht beschikbaar is voor ieder, die in Hem wil geloven. De verlossing wordt aan allen aangeboden en hieruit blijkt Gods wens, dat allen zalig worden. Wij hebben maar één opdracht, namelijk: de heilsboodschap te verkondigen aan ieder schepsel; te dopen, wie Hem hebben aangenomen en de gedoopten te onderwijzen in alle gerechtigheid.

Als herauten van Christus zijn wij tevens Zijn gezanten, die zondaars bewegen met God verzoend te worden. Wij verkondigen, dat Christus, die zonder zonde was, voor ons tot zonde is gemaakt, opdat wij gemaakt zouden worden tot gerechtigheid Gods in Hem (Matth. 28 : 18-20; Mark. 16 : 15; Hand. 1 : 8; 2 Cor. 5 : 18-21).

In volmaakte harmonie met dit programma begon dan ook onze bedeling. Het ‘kleine kuddeke’, dat in de drie jaren van het optreden van onze Heer bijeengeroepen was, werd op de Pinksterdag gedoopt met de Heilige Geest en vormde zo het begin van de ‘ecolesia’. In de kracht van de Geest begonnen zij op die dag hun arbeid als gezanten van Christus. Uit de enorme menigte, die bijeen was voor het feest kwamen er drie duizend tot bekering. Dit was zeker een prachtig resultaat; maar noch toen, noch later heeft Jeruzalem zich bekeerd.

Al de apostelen waren daar bijeen, vervuld met de Heilige Geest en zij predikten een zuiver evangelie ‘en de Here bevestigde het woord door tekenen, die daarop volgden’, en toch: Jeruzalem heeft zich niet bekeerd. Niet lang daarna werden de ‘gezanten’ verstrooid en Filippus kwam in Samaria en predikte daar. Er was veel vreugde in die stad en velen werden behouden; maar de stad bekeerde zich niet.

Maar ik behoef niet verder in te gaan op de geschiedenis van de apostolische gemeente, zoals die ons wordt verhaald in de Handelingen en in de Brieven. In Antiochië, Filippi, Athene, Rome – waar ook het evangelie werd gebracht, bewees het te zijn een kracht Gods tot behoud voor een ieder die gelooft. Maar het aantal, dat geloofde, was onbetekenend in vergelijking met hen, die zich afwendden. Voor hen was het evangelie een reuk des doods ten dode. Paulus en de andere apostelen ontdekten al spoedig, dat hun boodschap voor sommigen ‘verborgen’ was. De god dezer wereld had hun verstand verblind. Dit machtige evangelie, dat de ruwe gevangenbewaarder van Filippi in een ogenblik tot bekering kon brengen, bleek ook verworpen te kunnen worden. Het was voor de Grieken een dwaasheid en voor de Joden een ergernis.

In de grote stad Korinthe werden niet vele wijzen, niet vele machtigen en niet vele edelen bekeerd. En zo was het overal, en zo is het gebleven tot op deze dag. Voor zover wij weten is er nooit een hele stad of zelfs een heel dorp tot geloof gekomen.

Is het evangelie dan een mislukking? Gode zij dank, geenszinsl Het evangelie heeft nooit gefaald en kan nooit falen. Gods Woord volbrengt door het evangelie precies de opdracht, waartoe het is gezonden. Ook moeten wij niet vergeten, dat het evangelie tenslotte toch de wereld tot Christus zal brengen. Wij behoeven niet te twijfelen aan de uiteindelijke triomf van onze gezegende Heer. De heidenen mogen woeden en de mensen ijdele dingen bedenken, maar Jehova zal toch Zijn Koning zetten op Zijn heilige heuvel Zion. ‘De berg van het huis des Heren zal vastgesteld zijn op de top der bergen en hij zal verheven worden boven de heuvelen en tot dezelve zullen al de heidenen toevloeien’ (Jes. 2 : 2), ‘de aarde zal vol zijn van kennis des Heren, gelijk de wateren de bodem der zee bedekken’ (Jes. 11 : 9).

Dit alles zal zeker gebeuren, want de Heer heeft het gezegd – maar het zal niet gebeuren in deze bedeling. Dit is de bedeling van de ‘ecclesia’, van de ‘uitgeroepenen’.

Ik wil in dit verband uw aandacht vragen voor die machtige Schriftplaats, die m.i. terecht genoemd wordt ‘het goddelijk programma voor deze bedeling en de volgende’:

‘Simeon heeft verhaald, hoe God eerst de heidenen heeft bezocht om uit hen een volk aan te nemen voor Zijn naam.

En hiermee stemmen overeen de woorden der profeten, gelijk geschreven is: Na dezen zal Ik wederkeren en weder opbouwen de tabernakel Davids, die vervallen is, en hetgeen daarvan verbroken is weder opbouwen, en Ik zal dezelve weder oprichten, opdat de overblijvende mensen de Here zoeken, en al de heidenen over welke Mijn naam aangeroepen is, spreekt de Here, die dit alles doet (Hand. 15 : 14-17).

Nu wil ik u vragen: wat is God in deze onze bedeling bezig te doen?

Is het niet precies datgene, waarvan gesproken wordt in vers 149 Is Hij niet bezig Zich een volk uit de heidenen te nemen? Er worden ook wel enige Joden bekeerd in overeenstemming met het woord van Paulus: ‘een overblijfsel naar de verkiezing der genade’ (Rom. 11 : 5), maar het overgrote merendeel van de Gemeente bestaat uit bekeerde heidenen. We zien dit alles gebeuren; we behoeven het niet eens te geloven, want we zien het gebeuren. En nu moet ik toch opnieuw uw aandacht vestigen op de woorden ‘uit hen aannemen’, die zo duidelijk zeggen, dat er nergens sprake is van de bekering van allen, maar altijd het uitroepen van enkelen.

Wat zal er nu gebeuren na dit bijeenroepen uit de wereld? Jakobus geeft het antwoord in Hand. 15. Hij haalt de profeet Amos aan: ‘Na dezen zal Ik wederkeren’, en dan volgt de bekering der wereld. Onze opdracht is de wereld het evangelie te verkondigen en niet de wereld te bekeren. Onze verantwoordelijkheid is het evangelie te prediken tot in de uiterste delen der aarde en de verlossing aan te bieden aan alle schepselen. Dit is het door God aangewezen middel, om een volk uit te roepen voor Zijn naam, de Gemeente, de ‘Ecclesia’. Waarom hebben wij zolang stilgestaan bij dit punt? Omdat dit de sleutel is tot het begrip van deze bedeling. Het is een zaak van onze verantwoordelijkheid. Zolang wij blijven volharden in de dwaling, dat ons opgedragen is de wereld te veroveren voor het christendom, zullen wij veel geld en mensen gebruiken, die voor echte evangelisatie hadden moeten worden ingezet.

Ik zal nooit vergeten, wat een geliefde broeder mij hierover eens zei. Hij had al jarenlang de roeping gevoeld de heidenen het evangelie te gaan brengen. ‘Maar’, zei hij, ‘als dominee in een grote stad had ik een drukke werkkring onder de vele onbekeerde mannen en vrouwen. Ik had op mijn gebedslijst meer dan honderd namen van personen, die regelmatig onder mijn gehoor kwamen om het evangelie te beluisteren. Telkens als ik weer geconfronteerd werd met het feit, dat zoveel heidenen nog nooit het evangelie hebben gehoord, zei ik tegen mijzelf: ‘Ik kan hier niet vandaan zolang er nog zovele onbekeerden vlak bij mij wonen’. Maar opeens viel het mij in, dat al de personen op mijn lijst al wel honderd maal het evangelie hadden gehoord en verworpen en dat ik al jarenlang van de verantwoordelijkheid voor deze mensen af was. Toen heb ik de rest van mijn levensjaren gewijd aan het evangeliseren (niet bekeren) van de wereld’.

Ons land is vol dorpen met wel drie tot zeven kerken, terwijl één gelovige predikant gemakkelijk de zorg tot onderricht van de christenen op zich zou kunnen nemen en bovendien nog zou kunnen evangeliseren. Het aantal personen in ons land die nooit het evangelie hebben gehoord is naar verhouding klein. De opdracht van de Gemeente is het evangelie te brengen aan de wereld, en dit moet niet nagelaten of belemmerd worden door het streven om de gehele bevolking van landen, die reeds lang het evangelie hebben gehoord, te bekeren.

De Schrift geeft twee duidelijke voorbeelden over deze kwestie. De eerste gemeente te Jeruzalem werd door een vervolging over de toen bekende wereld verstrooid; een vervolging, die door God opzettelijk werd toegelaten, omdat dit het middel was om het wereld-omvattend doel van Christus te bereiken. Maar was Jeruzalem bij die verstrooiing een bekeerde stad? Volstrekt niet, maar wel had zij terdege het evangelie vernomen.

Het tweede voorbeeld vinden wij in Rom. 15 : 19-24, waar Paulus zegt, dat hij, van Jeruzalem uitgaande, rondgereisd heeft tot Illyrië toe en de evangelieverkondiging volbracht heeft. Hij schrijft, dat hij van Rome naar Spanje wil gaan. Bedoelde Paulus, dat hij de hele bevolking tot Illyrië toe tot Christus gebracht had? Welnee, hij had hun eenvoudig het evangelie gebracht en het resultaat was, tot roem van God en tot vreugde van zijn trouwe dienstknechten, dat overal sommigen tot bekering kwamen.

C. Verschil tussen Gemeente en Koninkrijk.

Uit het voorgaande is wel gebleken, dat het doel van God in deze bedeling niet is het oprichten van het Koninkrijk. Zoals gezegd is het koninkrijk het onderwerp van de prediking der profeten. Zij vertellen ons in volmaakt eenvoudige, ondubbelzinnige taal hoe het Koninkrijk gebracht zal worden, wie de Heerser zal zijn en hoe Zijn regering in het ganse heelal een toestand van vrede en gerechtigheid zal scheppen. U ziet nu wel in, dat dit koninkrijk een totale omvorming van de maatschappij zal bewerken, ook economisch, en dat het zowel de tijdelijke als de eeuwige belangen van de mensheid zal behartigen. Nu is het waar. dat in de geschriften van de profeten het tijdelijke zozeer overheerst, dat men hun voorstelling van zaken te aards vindt en men de neiging heeft om de meer geestelijke atmosfeer van b.v. het evangelie van Johannes en van de Brieven als het ware in te lezen in de profetieën. En dat zou nog niet zo erg zijn, maar het gevolg van deze verkeerde gedachtengang is, dat men de profetieën gaat overbrengen naar de bedeling van de Gemeente. Dit is de onherstelbare ramp, die Origenes en zijn volgelingen hebben veroorzaakt ten aanzien van de exegese (tekstverklaring). Het vermengen van de betekenis van de Gemeente met de betekenis van het koninkrijk heeft gedurende 13 eeuwen de evangelisatie van de wereld lam gelegd en is ook nu nog een blok aan het been van vele evangelie-predikers.

Het Koninkrijk gebruikt geestelijke krachten om stoffelijke problemen op te lossen. Wanneer zal de mensheid lang en verstandig leven? In het komende Koninkrijk van Christus. Wanneer zal er absoluut recht gedaan worden op de aarde? In het Koninkrijk. Wanneer zal de mensenslachting op deze met bloed doordrenkte aarde ophouden? Als het Koninkrijk is opgericht. Wanneer zal de schepping haar geheime energie-bronnen aan de mensheid schenken? In de bedeling van het Koninkrijk. Wanneer zal het menselijk intellect haar hoogtepunt bereiken?

Als het Koninkrijk komt. Wanneer zal de aarde vol zijn van de kennis des Heren? In de toekomende bedeling van het Koninkrijk. Over al deze dingen staan de profetieën vol. Nu gaan we naar het Nieuwe Testament en wat vinden we daar?

De geboorte van de Koning; de verkondiging, dat het Koninkrijk nabij is; de verkondiging van de beginselen van het Koninkrijk in de bergrede; de absolute weigering van Israël om de Koning te aanvaarden; het overgaan van het Koninkrijk in zijn verborgen toestand; zoals blijkt uit de gelijkenissen in Matth. 13; de volle openbaring van het Koninkrijk wordt uitgesteld tot ‘de oogst’, welke definitief zal plaats hebben ‘bij de voleinding der eeuw’ (bedeling) (Matth. 13 : 39, 42). En nu dus het Koninkrijk is uitgesteld, wat is daar dan in deze bedeling voor in de plaats gekomen? Antwoord: DE GEMEENTE.

In de Handelingen lezen we hoe de Gemeente is ontstaan. Is dat alles?

Moest de Gemeente haar roeping en taak leren van de profeten? Welnee!

In de Brieven wordt gezegd, dat de profeten niets wisten van de Gemeente (Ef. 3 : 1-10; Col. 1 : 26). Hoe zou de Gemeente onderwezen kunnen worden door een aantal leraren, die geleefd hadden en gestorven waren in volkomen onwetendheid betreffende zoiets als de Gemeente? Voor dit nieuwe lichaam werd een nieuwe openbaring geschonken tot haar leiding: in 21 brieven, rechtstreeks gericht aan gemeenten en afzonderlijke christenen, wordt hun volledig inzicht en speciaal onderricht gegeven. Tot die geschriften hebben ook wij ons te wenden, als wij iets willen leren over onze roeping en opdracht. En wat houdt die roeping en zending dan in? Moet de Gemeente de taak van de verworpen Koning overnemen en een aards koninkrijk gaan stichten? Natuurlijk niet; maar in welke betrekking staat dan de Gemeente tot de wereld? Kort gezegd: wij hebben alleen maar de wereld door te trekken als pelgrims en getuigen. Overal in het Nieuwe Testament wordt gezegd, dat de Gemeente een hemelse roeping en bestemming heeft en dat wij als pelgrims en vreemdelingen moeten wandelen in heilige afzondering van een wereld, die Christus heeft gehaat en die elke trouwe volgeling van Christus zal haten. De enige opdracht voor de Gemeente is, de gekruisigde Christus te prediken aan een verloren wereld.

Laten wij nog eens duidelijk naast elkander zetten:

Het Koninkrijk, dat is de heerschappij van Christus over de aarde, wanneer het kwade goed gemaakt zal worden, het recht zal zegevieren en de sociale gerechtigheid ten top gevoerd zal worden.

De Gemeente, een lichaam bijeengeroepen uit de wereld met slechts één roeping, namelijk overal de blijde boodschap te brengen van de verlossing door het bloed van het kruis en overigens rustig de komst afwachtend van de Koning, die Zijn heerlijk Rijk zal oprichten.

De verkeerde exegese, dat de Gemeente de onmogelijke taak zou hebben, het Koninkrijk op te richten, terwijl de Koning afwezig is, heeft heel wat verwarring en teleurstelling ten gevolge gehad.

Anderzijds is het wel waar, dat er overal waar het evangelie geaccepteerd wordt ook maatschappelijke verbeteringen ontstaan en er meer naastenliefde beoefend wordt, zoals eenmaal in het Koninkrijk op volmaakte wijze gezien zal worden. Wij mogen daar dankbaar voor zijn; maar wij moeten oppassen niet in de fout te vervallen – zoals helaas tegenwoordig algemeen is – te denken, dat deze resultaten ons voornaamste doel zijn, m.a.w. dat wij geroepen zijn om de wereld onze beschaving te brengen. Wij moeten deze dingen blijven zien als bijkomstigheden. Wij lezen, dat zieken werden genezen, als Petrus’ schaduw op hen viel. Maar Petrus ging niet door de straten lopen om met zijn schaduw zieken te genezen. Dit was een bijkomstige zegen. Als hij dat had gedaan, zou m.i. zijn schaduw terstond zijn kracht hebben verloren.

D. Geen wereldverbetering in deze eeuw.

Uit het voorgaande is nu wel gebleken, dat de werkelijke opdracht van de Gemeente niet is maatschappij-verbetering. Niemand twijfelt eraan, dat deze verbeteringen nodig en nuttig zijn; maar zij behoren niet tot onze direkte opdracht en kunnen ons van onze eigenlijke taak afhouden. Toen de Heer Jezus op aarde was, waren er verschrikkelijke wantoestanden. Slavernij in zijn afschuwelijkste vorm, openbare dronkenschap en gruwelijke uitbuiting van de sociaal laagste klassen. Heeft Jezus grote hervormings-akties georganiseerd, verenigingen opgericht tegen slavernij en drankmisbruik? Nee, al wat Hij deed was in het belang van Zijn Gemeente en Hij gaf haar de opdracht te prediken; niet hervorming, maar wedergeboorte.

Sommige mensen vinden, dat Christus omslachtig en langzaam te werk gaat, dat wij op een andere manier meer zouden kunnen bereiken. Zij menen, dat gebed, geloof, persoonlijke inspanning en het investeren van geld in één van de grote hervormingsbewegingen de wereld al zouden bekeerd hebben. Maar dat is niet zo.

Laten wij bedenken, dat wat Christus niet gedaan heeft, de apostelen ook niet hebben gedaan. Geen van hen was een wereldhervormer.

Onze opdracht is: het evangelie te prediken aan alle schepselen.

Het plan van God in deze bedeling is: ‘een volk uit de heidenen aan te nemen voor Zijn naam’, de Gemeente, de Ecclesia, de ‘uitgeroepenen’ Daar houden wij ons aan. Wij moeten in deze bedeling niet het werk trachten te doen, dat God voor de volgende bedeling heeft bestemd.

II. De Gemeente van God.

‘En Ik zeg u ook, dat gij zijt Petrus, en op deze petra zal Ik Mijn Gemeente bouwen, en de poorten der hel zullen haar niet overweldigen’ (Matth. 16 : 18).

Toen de Here Jezus in Cesarca-Philippi kwam, vroeg Hij aan de discipelen: ‘Wie zeggen de mensen, dat Ik, de Zoon des mensen, ben?’ En zij zeiden: ‘Sommigen: Johannes de Doper, en anderen: Elia,. en anderen: Jeremia of een van de profeten’. Nu zult u zich wel herinneren, dat Maleachi geprofeteerd heeft, dat Elia zal terugkomen vóór de grote en vreselijke dag des Heren zal aanbreken. Vandaar dat sommigen zeiden: dat moet Elia zijn; anderen meenden, dat Johannes de Doper weer levend geworden was; anderen dachten, dat Hij Jeremia of een van de andere profeten was.

Toen de Heer dit gesprek had met Zijn discipelen, viel de schaduw van het kruis reeds over Zijn prediking. Het was duidelijk gebleken, dat Israël de Koning had verworpen en Zijn getuigenis kreeg steeds meer de donkere kleur en toon van de ernstige boetprediking van Jeremia en de andere oud-testamentische profeten.

Na het antwoord van de discipelen vroeg Hij aan hen persoonlijk:‘Maar gij, wie zegt gij, dat Ik ben?’ En let nu op wat er volgt: ‘En Simon Petrus, antwoordende, zeide tot Hem: Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods. En Jezus, antwoordende, zeide tot hem: Zalig zijt gij, Simon Bariona, want vlees en bloed heeft u dat niet geopenbaard, maar Mijn Vader, die in de hemelen is’.

Zo prijst Christus de hoedanigheid van het geloof van Petrus. Hij gaf niet zomaar zijn mening, napratende wat hij had gehoord, maar sprak een Goddelijke openbaring uit, namelijk van de Vader in de hemel. Het is waar, dat een heel jaar lang (het jaar van de volksgunst) hele menigten zich om Christus verdrongen hebben; maar in de meesten van hen was geen echt diep geloof. Zij zagen de wonderen, die Hij deed en zeiden: ‘Ja, dit moet toch wel de Messias zijn. Wij zullen eens afwachten, hoe Hij zich verder ontwikkelt; maar wij denken wel, dat Hij de Christus is’. Van dit soort gelovigen wil de Heer Petrus duidelijk onderscheiden en daarom zegt Hij: ‘Zalig zijt gij, Simon Barjona, want vlees en bloed hebben u dat niet geopenbaard, maar Mijn Vader, die in de hemelen is’. Het was een echt geestelijk begrip, een diepbeleefd geloof, hem door de Vader geopenbaard. Door Gods macht zagPetrus de Heer als de Christus, de Zoon van God. Het was niet maar een overtuiging door eigen redenering of onder invloed van de publieke opinie, maar door God in zijn hart gewerkt.

‘En Ik zeg u ook, dat gij zijt Petrus, en op deze petra zal Ik Mijn Gemeente bouwen, en de poorten der hel zullen haar niet overweldigen’.

Eigenlijk heb ik slechts aarzelend deze tekst als uitgangspunt genomen, omdat nu onmiddellijk de vraag naar voren komt wat Christus bedoeld heeft met de petra(rots). Het is helemaal mijn bedoeling niet, om op deze kwestie in te gaan, al wil ik wel zeggen, dat ik de Rooms-Katholieke opvatting absoluut verwerp, namelijk, dat Christus Zijn Gemeente zou gebouwd hebben op Petrus, als de eerste Paus. Dat kan ik in deze tekst niet vinden en nergens elders. Als ik het in het Woord van God kon vinden, zou ik het geloven; maar het is er niet in te vinden en daarom, wat ook de betekenis van deze Schriftplaats moge zijn, deze verklaring is niet houdbaar. Het gaat hier om een soort woordspeling. Letterlijk heeft de Heer gezegd: ‘Gij zijt Petros’ – dat is een stuk steen of rots – en op deze rots (‘petra’) zal Ik Mijn Gemeente bouwen’. Nu zijn er twee uitleggingen, die beide aannemelijk zijn. Men kan geloven, dat met ‘petra’ Christus zelf bedoeld wordt (en dat is imovereenstemming met een aantal teksten in de profeten, de psalmen en de brieven); maar men kan ook zeggen, dat met ‘petra’ de belijdenis van Petrus bedoeld wordt: ‘Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God’.

Waar het mij echter om gaat, is, dat hier voor het eerst in de Schrift de Gemeente wordt vermeld. U kunt de Bijbel doorbladeren, hoofdstuk na hoofdstuk en bladzijde na bladzijde, te beginnen met Genesis en u zult niets vinden over de Gemeente vóór deze uitspraak.

Nu moeten wij bedenken, dat toen de Heer dit zeide, Hij al een tijdlang had gepredikt. Hij had herauten uitgezonden om te prediken: ‘Het Koninkrijk der hemelen is nabij’. Hij heeft Zich, naar de Schrift, als Koning aangeboden aan Israël; en nu het volkomen duidelijk is, dat Israël als volk Hem niet als Koning wil ontvangen, nu spreekt Hij voor het eerst over de Gemeente: ‘Op deze rots zal Ik Mijn Gemeente bouwen’.

A. De Gemeente was in het Oude Testament een geheimenis.

Nu moeten wij bij deze Schriftplaats twee dingen goed in het oog houden. Allereerst, dat de Gemeente toen nog niet bestond. De Heer zegt niet: ‘Op deze rots heb Ik de eeuwen door Mijn Gemeente gebouwd’ en ook niet: ‘Op deze rots ben Ik bezig Mijn Gemeente te bouwen’, nee, Hij wijst vooruit en zegt: ‘Op deze rots zal Ik Mijn Gemeente bouwen’. Hij kondigt het plan aan om te bouwen en spoedig zou Hij het fundament leggen in Zijn dood en opstanding. Intussen had Hijzelf de eerste stenen uitgehouwen en gereedgemaakt voor de Heilige Geest op de Pinksterdag. Dit is een heel belangrijke waarheid: de Gemeente is niet een instelling van het Oude Testament, maar een aparte groep gelovigen, met een speciale opdracht, die begint in het tweede hoofdstuk van de Handelingen en volgens de profetieën zal eindigen in de tijd beschreven in 1 Thess. 4.

Als een nader bewijs voor dit feit willen we Ef. 3 : 1 -10 lezen:

‘Om deze oorzaak ben ik, Paulus, de gevangene van Christus Jezus voor u, die heidenen zijt: indien gij maar gehoord hebt van de bedeling der genade Gods, die mij gegeven is aan u, dat Hij mij door openbaring heeft bekend gemaakt deze verborgenheid (gelijk ik met weinige woorden tevoren geschreven heb, waaraan gij dit lezende kunt bemerken mijn wetenschap in deze verborgenheid van Christus), welke in andere eeuwen de kinderen der mensen niet is bekend gemaakt, gelijk zij nu is geopenbaard aan Zijn heilige apostelen en profeten door de Geest; namelijk, dat de heidenen zijn medeërfgenamen en van hetzelfde lichaam, en mededeelgenoten Zijner belofte in Christus door het Evangelie, waarvan ik een dienaar geworden ben naar de gave der genade Gods, die mij gegeven is naar de werking Zijner kracht. Mij, de allerminste van al de heiligen, is deze genade gegeven, om onder de heidenen door het Evangelie te verkondigen de onnaspeurlijke rijkdom van Christus, en allen te verlichten, dat zij mogen verstaan, welke de gemeenschap der verborgenheid zij, die van alle eeuwen verborgen is geweest in God, welke alle dingen geschapen heeft door Jezus Christus, opdat nu door de Gemeente bekend gemaakt worde aan de overheden en de machten in de hemel de veelvuldige wijsheid Gods’.

De apostel Paulus zegt ons hier heel duidelijk, dat de Gemeente in God verborgen was gedurende al de eeuwen en bedelingen die zijn voorafgegaan, maar nu geopenbaard. Deze uitspraak komt overeen met de woorden, die Christus sprak over Zijn toekomstige Gemeente: ‘Op deze rots zal Ik Mijn Gemeente bouwen’.

Er is een algemene opvatting, dat alle goede mensen van alle eeuwen, in verleden, heden en toekomst, tezamen de gemeente vormen, zodat de hemel bevolkt zal zijn met engelen en kerkleden.

Welnu, als iemand nu nog moeite heeft met het aanvaarden van de hierboven aangehaalde woorden van de Heer Jezus en van de apostel Paulus, namelijk, dat de Gemeente iets volkomen nieuws is, wat vóór de Pinksterdag niet heeft bestaan,dan willen we hem er op attent maken, dat er ook een tijd geweest is, dat er geen Hebreeërs of Israëlieten waren. Abraham was de eerste Hebreeër, en Jakob was de eerste Israëliet. Maar Adam, Abel, Seth, Henoch, Noach en Job dan? Ja, dat waren allemaal heilige mannen van God, maar iedereen begrijpt dat zij niet tot Israël behoorden, omdat Israël toen nog niet bestond. Maar zij behoorden ook niet tot de Gemeente, omdat die er toen nog niet was. Toen deze mensen al van de aarde waren weggenomen en in de eeuwige rust gebracht, ontwikkelde God iets heel nieuws op de aarde, namelijk Israël. Dat is duidelijk genoeg. Nu moeten we nog inzien, dat God na Israël weer iets anders uit Zijn schatkamer in het aanzijn heeft geroepen, namelijk: de Gemeente. Hoe kunnen we nu denken, dat alle goede mensen van alle tijden leden waren of zijn van de Gemeente?

Maar er is nog een afdoende reden, waarom de heiligen van vorige bedelingen niet tot die speciale groep van verlosten behoren, die de Gemeente genoemd wordt. Het getuigenis, waarop de Gemeente is bijeenvergaderd is, dat Jezus is de Christus (zie 1 Joh. 5 : 1).

B. Het wezen en doel van de Gemeente.

Laten wij ons nu even bezighouden met het woord ‘gemeente’.

Wij moeten dan twee griekse woorden bezien nl. ‘kalleo’, wat betekent: ‘ik roep’ en ‘ek’, dat ‘uit’ betekent. Die twee woorden, samen ‘ekkaleo’, betekenen: ‘ik roep uit’; d.w.z. ‘ik roep sommigen uit een grote groep’. Van dit woord ‘ekkaleo’ is afgeleid het woord ‘ekklesia’, dat ‘uitgeroepenen’ betekent en dat ongeveer 350 maal voorkomt in het Nieuwe Testament. Het is in onze taal vertaald als: gemeente, vergadering of kerk. Het wordt echter ook gebruikt voor gewone bijeenkomsten. U leest het b.v. ook in Hand. 19 : 32 in het verhaal van de woelige vergadering te Efeze.

In Hand. 7 : 38 wordt het gebruikt voor Israël in de woestijn. Overigens echter, wordt dit woord gebruikt voor de ‘uitgeroepenen’ sedert de Pinksterdag, dus voor het totaal van de verlosten in deze bedeling.

Nu willen we in de eerste plaats nagaan, welk doel God heeft met de Gemeente. Wij weten allemaal wel, wat er. helaas, van terecht gekomen is; maar nu willen we zien, wat het plan van God was met de Gemeente. En nu heb ik niet het oog op een bepaalde kerk of groep, maar op het totaal van al de verlosten. Wat was het oorspronkelijk doel van God met het ‘uitroepen’ van Zijn Gemeente? Hij had een speciaal plan met het uitroepen van Israël uit de volken. We zullen zien, dat Hij ook een bijzonder plan had met het uitroepen van de Gemeente.

1. De Gemeente is het lichaam van Christus.

Allereerst dan: de Gemeente is het Lichaam van Christus – een uitdrukking, die moeilijkheden meebrengt, maar die willen wij onder de ogen zien. Lees Ef. 1 : 17-23:

‘Opdat de God van onze Here Jezus Christus, de Vader der heerlijkheid, u geve de geest der wijsheid en der openbaring in Zijn kennis, namelijk verlichte ogen uws verstands, opdat gij moogt weten, welke zij de hoop van Zijn roeping, en welke de rijkdom zij van de heerlijkheid Zijner erfenis in de heiligen; en welke de uitnemende grootheid Zijner kracht zij aan ons, die geloven, naar de werking der sterkte Zijner macht, die Hij gewrocht heeft in Christus, als Hij Hem uit de doden heeft opgewekt en Hem heeft gezet tot Zijn rechterhand in de hemel, verre boven alle overheid en macht en kracht en heerschappij, en alle naam, die genaamd wordt, niet alleen in deze wereld, maar ook in de toekomende, en heeft alle dingen Zijn voeten onderworpen, en heeft Hem der gemeente gegeven tot een hoofd boven alle dingen, welke Zijn lichaam is en de vervulling Desgenen, die alles in allen vervult’.

Ik zou graag lang stil willen staan bij de verklaring van dit Schriftgedeelte, waarvan elk onderdeel van bijzondere betekenis is; maar ik moet mij beperken tot enkele gedachten:

Vóórdat de Vader Zijn Zoon aan de Gemeente kon geven ‘tot een hoofd boven alle dingen’, moest eerst de vleeswording van de Zoon van God plaatshebben, moest Hij sterven aan het kruis, moest Hij opgewekt worden en aan Gods rechterhand verheven worden. Het is dus duidelijk, dat de Gemeente, het lichaam van Christus, niet heeft kunnen bestaan vóór er een Hoofd was. God schept geen dingen zonder hoofd.

In 1 Kor. 12 : 12, 13 wordt ons gezegd hoe dit lichaam is samengesteld:

‘Want gelijk het lichaam één is en vele leden heeft, en al de leden van dit éne lichaam, vele zijnde, maar één lichaam zijn, alzo ook Christus. Want ook wij allen zijn door één Geest tot één lichaam gedoopt, hetzij Joden, hetzij Grieken, hetzij dienstknechten, hetzij vrijen: en wij zijn allen tot één Geest gedrenkt’.

Door de doop met de Heilige Geest werden dus de afzonderlijke gelovigen samengevoegd tot één lichaam. De doop met de Heilige Geest is dus de tweede voorwaarde voor het bestaan van de Gemeente. Geen Gemeente zonder Hoofd; maar ook geen Gemeente zonder doop met de Heilige Geest, die heeft plaatsgehad op de Pinksterdag.

Allen, die van harte geloven, in de Bijbelse zin van het woord, dat Jezus is de Christus, krijgen deel aan die doop met de Geest en worden ingelijfd in het Lichaam van Christus, dat steeds blijft groeien en nog in deze bedeling kompleet zal worden.

Zo is dus de Gemeente het lichaam van Christus. Zoals ik al gezegd heb, misschien een enigszins moeilijk begrip. Maar bij enig nadenken kan wellicht iets van dit mysterie verdwijnen. Waarom hebt u bijvoorbeeld een lichaam nodig? Om uzelf naar buiten te kunnen manifesteren. Het is mogelijk te bestaan zonder lichaam, maar dan zou het onmogelijk zijn dat bestaan naar buiten te openbaren.

Bovendien is het uw lichaam, dat u ten dienste staat om de plannen, die uw persoon maakt, uit te voeren. Uw voeten brengen u, waar u heen wilt, uw handen werken voor u, met uw ogen ziet u, enz. Al de leden van het lichaam moeten ten dienste staan van de mens, die daarin woont en die belangrijker is dan het lichaam. Welnu, zo heeft Christus Zijn plannen, die uitgevoerd moeten worden in deze bedeling. Daartoe moet Hij kenbaar worden en Hij maakt zich kenbaar door de Gemeente, dat is Zijn lichaam. De Gemeente bestaat dus met het doel, om de onzichtbare Christus te openbaren, om de wil van de onzichtbare Christus uit te voeren, om Zijn evangelie te prediken in de wereld.

De Schrift vergelijkt de verhouding van de Gemeente tot Christus ook met die van vrouw tot man.

‘Gij mannen, hebt uw eigen vrouwen lief, gelijk ook Christus de gemeente lief gehad heeft en Zichzelve voor haar heeft overgegeven, opdat Hij haar zou heiligen, haar gereinigd hebbende met het bad des waters door het woord, opdat Hij haar Zichzelf zou heerlijk voorstellen, een Gemeente, die geen vlek ofl rimpel heeft ofl iets dergelijks, maar dat zij zou heilig zijn en onberispelijk. Alzo zijn de mannen schuldig hun eigen vrouwen lief te hebben gelijk hun eigen lichamen. Die zijn eigen vrouw liefheeft, die heeft zichzelf lief. Want niemand heeft ooit zijn eigen vlees gehaat, maar hij voedt het en onderhoudt het, gelijkerwijs ook de Here de Gemeente. Want wij zijn leden Zijns lichaams, van Zijn vlees en van Zijn beenderen’. (Ef. 5 : 25-30).

Zo is dan de Gemeente verwant aan Christus, zoals de vrouw aan de man. Deze verwantschap houdt in toegenegenheid, innigheid, tederheid en nabijheid. Dit is het bijzondere voorrecht van de gelovigen van deze bedeling. Is een hogere verheffing van de verloste zondaar denkbaar? Anderzijds heeft de Gemeente de verplichting om gehoorzaam, vol liefde, rein en vruchtbaar te zijn.

2. De Gemeente is de tempel van God.

Het derde doel waartoe de Gemeente is ‘uitgeroepen’, is, dat zij de woonplaats, de tempel, van God zal zijn. Er is een tijd geweest, waarin God in zekere zin een woonplaats had in het heilige der heiligen van de tabernakel in de woestijn. De shechina was het teken van Gods tegenwoordigheid. God zelf is onzichtbaar, maar Hij maakte Zich kenbaar door die geheimzinnige uitstraling van licht, dat niet met onze natuurwetten te verklaren is. Toen Salorno later de tempel had gebouwd, schonk God opnieuw dit hemels lichtschijnsel als een bewijs van Zijn tegenwoordigheid.

Maar nu Israël in deze bedeling nationaal is uitgeschakeld en geen gemeenschap heeft met Jehova, nu is de Gemeente ‘een woonstede Gods in de Geest’. Lees Ef. 2 : 19-22:

‘Zo zijt gij dan niet meer vreemdelingen en bijwoners, maar medeburgers der heiligen en huisgenoten Gods, gebouwd op het fundament der apostelen en profeten, waarvan Jezus Christus is de uiterste hoeksteen, op welke het gehele gebouw, bekwamelijk samengevoegd zijnde, opwast tot een heilige tempel in de Here, op welke ook gij medegebouwd wordt tot een woonstede Gods in de Geest’.

3. De Gemeente zal een toonbeeld van Gods genade zijn.

De vierde reden tot het ‘uitroepen’ van de Gemeente is, dat zij voor de toekomstige bedelingen een voor- en toonbeeld zal zijn van de genade van God. Dit lezen we in Ef. 2 : 5-7: ‘Ook toen wij dood waren door de misdaden heeft Hij ons levendgemaakt met Christus (uit genade zijt gij zalig geworden) en heeft ons mede opgewekt, en heeft ons mede gezet in de hemel in Christus Jezus, opdat Hij zou betonen in de toekomende eeuwen (bedelingen) de uitnemende rijkdom Zijner genade, door de goedertierenheid over ons in Christus Jezus’.

U weet, dat het speciale kenmerk van d‚ze bedeling is genade. De bedeling, die onmiddellijk op de onze volgt, de bedeling van het duizendjarig rijk of de bedeling van het Koninkrijk, zal niet zijn een bedeling van genade, maar van gerechtigheid.

Hoe is het te verklaren, dat God toelaat, dat het kwaad hand over hand toeneemt in de wereld en in de zogenaamde christenheid? Het is Gods sparende genade met de mensheid. Hij schort het oordeel over de wereld op, terwijl Hij Zijn Gemeente bijeenvergadert. God handelt nu niet in gerechtigheid, maar in genade. In de bedeling der wet waren wij, heidenen, zonder hoop; wij hadden geen belofte, geen Christus, geen God, geen licht; wij hadden letterlijk niets. ‘Zonder hoop en zonder God in de wereld’. Israël had toen de beloften van God betreffende de Messias en zij hadden het boek van God. Let wel, dat aan ons, heidenen, geen enkele belofte was geschonken. Maar nu handelt God met ons in louter genade. Wij hebben geen belofte om te pleiten, wij kunnen geen aanspraak maken op het Oud-Testamentische verbond. Maar zonder verbond of iets trekt Hij ons op tot Christus in de hemelse gewesten en stelt ons voor de toekomeude bedelingen als een voorbeeld van Gods genade.

Als ik b.v. zou willen laten zien hoe edelmoedig ik zou kunnen zijn, dan zou ik niet de meest verdienstelijke persoon uit mijn kennissen kring uitkiezen, om hem mijn goedheid te bewijzen; ook zou ik mijn eigen kind daarvoor niet in aanmerking doen komen, omdat ik een persoonlijke verplichting heb ten opzichte van mijn kind. Nee, als ik zou willen tonen, hoe genadig ik kan zijn, dan zou ik de persoon uitkiezen, die het het minst verdiende en hem de ene weldaad na de andere bewijzen. En dat is nu juist, wat Christus gedaan heeft voor ons, die Hij uit de diepste diepte van zonde en ellende heeft opgehaald en tot de hoogste hoogte van heerlijkheid heeft opgevoerd. ‘Hij verheft de geringe uit het stof, en de nooddruftige verhoogt Hij van de mesthoop, om te doen zitten bij de vorsten, dat Hij hen de stoel der ere doe beërven’ (1 Sam. 2 : 8).

4. De Gemeente is een Priesterdom.

De Schrift leert ons verder, dat de Gemeente in deze bedeling en tot in eeuwigheid een priesterdom is. Het is u bekend, dat God reeds vóór deze bedeling een priesterdom had op de aarde en dat Hij ook daarna een priesterdom zal hebben. Het aardse priesterdom, dat God eerst heeft ingesteld, is voorbij. Maar in de tussentijd, tussen de bedeling der wet en de bedeling van het Koninkrijk, dus in onze bedeling, is er dan het geestelijk priesterdom van de Gemeente. Het is niet nodig de bewijsteksten daarvoor te citeren.

C. De opdracht van de Gemeente in de wereld.

Ik geloof dat het feit, dat de Gemeente niet inziet, dat zij naar Gods plan een afgezonderd en ‘uitgeroepen’ volk is met een bepaalde opdracht, – en bovendien de fout van het aan de Gemeente toe-eigenen van voor Israël bestemde aardse beloften – er meer toe hebben bijgedragen, om haar te doen afwijken van de aangewezen weg dan alle andere invloeden tezamen.

Het is niet zozeer de welvaart, weelde, macht, pracht en praal, die de Gemeente van haar oorspronkelijke weg hebben afgebracht, maar veel meer de gedachte (gegrond op Israëlietische beloften) dat de Gemeente haar toekomst op aarde heeft en dat dus haar opdracht is de wereld te verbeteren. Beloften, die alleen voor Israël bestemd waren, voert men aan om te rechtvaardigen, wat wij nu om ons heen zien gebeuren. De Gemeente is afgeweken van de weg van afzondering, heiligheid, hemelsgezindheid en getuigenis van een lichamelijk afwezige, maar wederkomende Christus. Zij heeft deze opdracht verwisseld voor een vermeende plicht tot kerstening van de wereld, het bouwen van, machtige cathedralen, het verkrijgen van aardse welvaart en macht, en zo is zij opgehouden te wandelen in de voetstappen van Hem, Die niets had om het hoofd op neder te leggen.

Hebt u wel eens naast elkander gelegd de beloften voor de Gemeente en die voor Israël en gezien, hoe volkomen tegenstrijdig deze zijn?

Het is totaal onmogelijk die te vermengen.

Aan de Joden is een aardse erfenis, aardse voorspoed, aardse eer en macht beloofd. Aan de Gemeente niets van dat alles. Haar wordt de hemel aangewezen als de plaats van rust en beloning.

Aan de Gemeente wordt vervolging beloofd, als zij getrouw blijft in haar geloof in deze wereld; maar ook ontvangt zij de belofte van een grote erfenis in het hiernamaals. Intussen moet zij een pelgrimsgemeente zijn op weg naar het hemels vaderland.

Nogmaals: de Gemeente moet een getuigende gemeente zijn. Lees Hand. 1 : 8:

‘Maar gij zult ontvangen de kracht des Heiligen Geestes, die over u komen zal, en gij zult mijn getuigen zijn, zo te Jeruzalem als in geheel Judea en Samaria en tot aan het uiterste der aarde’.

Dat is de opdracht voor de Gemeente: te getuigen voor Christus. En toch zijn er nu nog miljoenen mensen op de aarde, die nooit van Christus gehoord hebben. Durven wij nog verwijtend te wijzen naar Israël, omdat zij gefaald hebben?

Na 1900 jaar zijn wij een grote Gemeente geworden, met een open Bijbel, en een grote welvaart en toch zo arm aan geloof, dat miljoenen schepsels op de aarde nog nooit van Christus en de Bijbel gehoord hebben! In het Nieuwe Testament vinden wij de geschiedenis van de Gemeente tot het jaar 96. Wij willen die geschiedenis heel in het kort nagaan. In het eerste hoofdstuk van de Handelingen lezen we de geboorte van de Gemeente en wat is dat een liefelijk getuigenis van eenvoud, onbaatzuchtigheid, heiligheid en kracht! En wat lezen we een paar jaar later in de brieven aan de Korintiërs? Paulus schrijft: ‘Ik hoor, dat er twisten onder u zijn, de een zegt: ik ben van Paulus, de ander van Apollos, weer een ander van Cefas ofl van Christus’. U ziet het, al vóór de apostelen van het toneel waren verdwenen, was er verdeeldheid. Dat is toen begonnen en nooit meer opgehouden. Er zijn vele tientallen sekten in ons land. In het tweede en derde hoofdstuk van de Openbaring wordt de toestand beschreven van de Gemeente in de eerste eeuw van haar bestaan: veel arbeid, weinig liefde. In deze hoofdstukken komen ook profetieën voor, die helaas grotendeels reeds zijn vervuld. Na Efeze (ongeveer 96 na Chr.) komt er een tijd van verschrikkelijke vervolging, die 300 jaar geduurd heeft. Toen kwam er plotseling een grote verandering. Keizer Constantijn bekeerde zich en het christendom werd de staatsgodsdienst. De rollen waren nu omgekeerd, nu ging de Kerk aan het vervolgen. En het ergste van alles was, dat zij de Joden ging vervolgen. De Kerk, die verlost was door het geloof in de Messias, die uit de Joden was voortgekomen, die een Bijbel gebruikte die door Joden was geschreven, die Kerk werd 1000 jaar lang de bitterste, meest meedogenloze en bloedigste vervolgster van het Jodendom. Daarbij kwam nog een algemene wereldgelijkvormigheid in de donkere middeleeuwen en de invoering van een aardse priesterdienst. In de zestiende eeuw komt dan de reformatie, waaruit een aantal protestantse bewegingen zijn voortgekomen. De Bijbel kwam in de handen van velen en werd in vele talen vertaald. Door de open Bijbel kwam er wel meer licht en vrijheid, maar nooit meer eenheid. Integendeel, de ene scheuring volgde op de andere. Natuurlijk is er wel een zekere eenheid, wat betreft de grondwaarheden in de kerken. Het merendeel van de kerken gelooft, dat Jezus is de Christus, de Zoon van de levende God; maar in hun ijver om de wereld te hervormen grijpen zij vooruit naar hetgeen is weggelegd voor het herstelde Israël in de volgende bedeling. Och, mocht toch de Gemeente terugkeren tot haar eigen opdracht: ‘Gij zult Mijn getuigen zijn tot aan het uiterste der aarde’.

D. De Bestemming van de Gemeente.

Rest mij nog u te wijzen op de bestemming, de eindtijd van de Gemeente hier op aarde. Het duidelijkst komt dit uit in 1 Thess. 4 : 15 – 17.

Dit betreft natuurlijk niet de grote massa van hen, die zich christenen noemen, maar alleen de ware Gemeente van God:

‘Want dat zeggen wij u door het Woord des Heren, dat wij, die levend overblijven zullen tot de toekomst des Heren, niet zullen voorkomen degenen, die ontslapen zijn. Want de Here zelf zal met een geroep, met de stem des archangels en met de bazuin Gods nederdalen van de hemel, en die in Christus gestorven Zijn, zullen eerst opstaan; daarna wij, die levend overgebleven zijn, zullen tezamen met hen opgenomen worden in de wolken, de Here tegemoet in de lucht; en alzo zullen wij altijd met de Here wezen’.

Ik geloof, dat die dag zeer nabij is. 0, dat wij in de nog resterende tijd, voordat wij de roep van onze nederdalende Heer horen en vóór wij Hem tegemoet gaan in de lucht, toch terugkeerden tot de eenvoudige opdracht: het evangelie te brengen aan de wereld. Laten wij ons niet bemoeien met het bestuur van de wereld, maar laten wij onze tijd, onze krachten, ons geld besteden aan de duidelijke opdracht aan de Gemeente, namelijk: Christus bekend fe maken aan ‘alle creaturen’.

door Dr. C.I. Scofield

0 notes