#yeme

[notyourtoday]

Palestine Updates May 13 & 14

Post / Post by @letstalkpalestine2

[palestinegenocide]

How Israeli universities are an arm of settler colonialism

Maya Wind's new book meticulously demonstrates how Israeli academic institutions were created to serve the Zionist colonization of Palestine. They continue to do so to this day while fueling Israel's university-military-industrial complex.

[Link]

[no-bitch-i-cant]

View this post on Instagram

A post shared by Khaled Beydoun (@khaledbeydoun)

[bunedycom]

Tok Olmamıza Rağmen Neden Sürekli Yemek Yemek İstiyoruz?

Tok Olmamıza Rağmen Neden Sürekli Yemek Yemek İstiyoruz?

Açlık en temel anlamda vücudumuzun enerji üretmeye ihtiyaç duyması ve bunun için de ‘enerji kaynağı’ olarak besin istemesi durumudur diyebiliriz. Yani ortada bir gereklilik meselesi var. Tok hissetmek ise vücudumuz ‘gerçekten acıktığında’ ona gereken enerji kaynağını verdiğimizde, yani yemek yediğimizde hissetmemiz gereken şey. Yani toksak, yemek yemek için istek duymamızın mantıklı bir nedeni…

[ozgur-ce]

Cumartesi gecesi etkinliği yapalım mı 🥳🥳

Sadece emoji kullanarak adını yaz

(blog adında olabilir hadi 😜 bakalım neler çıkacak 😂😂)

Benimki 👇 (Özgürce 😋😅)

🦆🫒☀️🔱💄🐥🍎

İstediğini yeme gününe de bence bu video uyardı benim ennn sevdiğim 😋🍷🧀

[sillagen]

Ben:

Babam:

Ben: Bugün niye az yedin

Babam: Biraz daha yer

Ben: Baba bugün sanki az yedin zeytin yerdin normalde yememişsin

Babam: Ona bir sıra gelsin

Ben: Memnuniyet gülümsemesi 🌝

[otuzsekizinciparalel]

yarın toplantı var heyecanlıyım biraz

[elyyewqe]

İyi miyim bilmiyorum. Her şey çok garip iyi mi kötü mü onu bile anlamaya mecalim yok. Lise hayatımın cidden en kötü dönemi. O mükemmel fiziklere sahip kaydırak burunlu kızlar. Ergen erkeklerin aşağılayıcı bakışları…

Küçükken çok zayıf bir kızdım lakin bazı yaşadığım şeyler beni yemek yemeye itti şimdi ise 1.59 boyunda 57-58 kilo bir kızım ve çevrem beni bir kızdan ziyada balina, dana vb. Şeyler olarak görüyor.

Chloe tinge başlayacağım ve zayıflayacağım.

Yoksa gece beni uyutmayan hatıralar yüzünden delireceğim!

[dinginsel]

Kendimi tokatlayasım geliyor, niye durduk yere içim oyulmuş gibi boş ve umutsuz hissediyorum AAAAAA

[notyourtoday]

View this post on Instagram

A post shared by Guy Christensen (@guychristensen_)

[zarifkiz]

Yemek hakkında düşünmek midemi bulandırıyor

[zayiflamamlazim]

Tam 1 senedir, 1 kg bile vermemişim. Kilo alıp verdim, alıp verdim. Her ay sadece 1 kilo verseydim, sadece 1 kilo şu an bambaşka biri olurdum. Bugün arkadaşlarla olan fotoğraflara baktım. Göbeğim çıkmış. Yüzüm diğerlerinin yüzünün 2 katı. 20 kilodan fazla verdim. Alıp verdiklerimle 30 bile oldu. Hala öküz kafası gibi kafam var. Ş. benle neredeyse aynı boyda ve benden 10kg zayıf. Kaldı ki aynı olsak bile kadın olduğum için daha şişman görüneceğim biliyorum. Ama şu an iğrenç yq iğrenç. Bir insan kendini görmekten ne kadar nefrer ediyor ise o kadar kendimden nefret ediyorum, utanıyorum. Ş de benden utanıyor mu bilmiyorum ki. Beni sevdiğini, beğendiğini söylüyor. İnanmıyorum biliyor musun? İnanamıyorum. Hiç kendimi sevmedim ki.

Arkadaşlarımla aram git gide kötüleşiyor. Konuştuk biraz iyi geldi derken bugün bir arkadaşım var çok canciğer olduğum. Benim çalıştığım yerde çalışmak istedi kaç ay çalıştı kazanamadı. Tamam olabilir, dandik bir sınav kimseyi belirlemiyor. Orta yollu bir yere gitti, ama gittiği günden beri ona oranın iyi yanlarını sürekli anlattım övdüm. Motive ettim. Bugün sürekli seninki yapılacak iş değil felan minvalde konuştu. O kadar gücüme gitti ki sanane niye öyle diyorsun sen yapma o zaman dedim. Ben yapmıyorum zaten güzel değil diyor. Ya dicektim milletin içinde 1 yıldan fazla çalıştın olmadı zatwn diye de o kadar sinirlendim ki kapa çeneni dedim. İnsan biraz ince düşünür, hadi diyelim gerçek düşüncen değişti bu oldu, bunu benim yanımda deme. Zaten bok gibi geçiyor iş yeri, destek olman lazım iken beni ittiğin şeye bak.

Abimin yanında kaldım 2 gün. 1 gün daha kalacaktım. Gitmiş araba kiralamış bana şuraya gidelim diyor. Git gel 8 saat. Ben üzerine bir de 4 saatlik yolum daha var. 12 saat yolda geçiricem. Bana sormadan araba kiralıyor bir de ben yok deyince anlamıyor ne kadar saçma olduğunu. Evde olduğum 2 gün var biraz temiz hava alırım kafa boşaltırım derken daha da stres olup pılımı pırtımı toplayıp eve gidiyorum otobüsteyim.

Evlilik telaşı ise her yerde. Aklım bir şeye takılıyor kendimi yiyorum. Kilodan dolayı zaten düşünmekten kafam ağrıyor. İnsan diyor ki e bu kadar stressin yeme olsuj bitsin. Yemiyorum yemiypruk 2 gün sıkıntıdan hiçbişi yemiyorum.biir de üzerine duygusal binge eating. Tıkanırcasına 7000 kalori alıyorum.

Şu an bile planım eve gidip sabaha kadar içmek. Hiçbişi düşünmek istemiyorum. Ş de yok. 1 gün boş kalsın annesinin evine gidiyor.

Ş acaba kendi kendine idare edemiyor mu diyorum. Evlenince ona annelik yapmam değil mi? Bir yandan uygun değil ama evlenmeden önce beraber yaşamayı çok isterdim. Bunları nasıl bileceğim ki? İnsan bu kısmı tanıyamıyor.

Hala üzerimde acaba doğru olanı mı yapıyorum diyorum. Neredeyse 30 yaşındayım, sevgililiği ne kadar uzatabilirdim ki bilmiyorum ama arkadaşım bir cümle kurdı 'sevgililiğin en tatlı zamanlarını yaşayamadan evlilik telaşına girdin" düşündüm gerçekten öyle oldu. Herkes stres oluyor mu acaba ben mi altında eziliyorum?

Allahım yardım et.

[seymsdiary]

yeme bozukluğum konusunda ilerleme kaydettiğimi düşünüyorum.

kola, patates kızartması, bal, reçel, sosis, labne hatta mayonez gibi kalorili ürünleri kendime yasakladığım bir dönemde çok sağlıklı olduğunu falan düşündüğüm yulaf-süt-meyve üçlümle yaptığım öğünlerim oluyordu. ekmek yemeyi önceden sevmezdim mesela. tek kişi olarak bir tekli ekmeği dilimleyip buzluğa atıp çözdürerek bir haftada yiyen ben ekmek bile almamaya başladım. öğünlerimi geçiştiriyor ya da o dönemki psikolojik sorunlarım yüzünden yaşadığım üzüntü sebebiyle yemiyordum. yaparsam ve eğer buna kahvaltı denirse kahvaltım sigara kahve oluyordu.

yaklaşık 1 yılın sonunda metabolizmam inanılmaz derecede yavaşlamıştı. zaten depresyondaydım, kalkıp işe gitmek dışında kayda değer bir şey, mesela egzersiz yapmadığım için iyice sarkmıştım. kollarım, göbeğim, uyluklarım... aynaya bakmaya utanıyordum. dışarı çıkmaya utanıyordum. eski 38 40 beden pantolonlarıma girmek benim için hayal olmuştu. sürekli aynadaki kendime hakaret edip yine kendime küsüyordum. mutsuzluğum ve öfke problemlerimi tatlı yiyerek geçiştirdikten sonra da tatlı krizleri olan kocaman bir binge eating disordera yakalanmıştım.

6 ay boyunca nerdeyse haftada 1, birkaç kere de haftada 2 kere binge eating krizim oluyordu ve artık çok yemekten midem almadığı için kusuyordum. çok yedikten sonra kusmadığım için pişmanlık hissedip kusmaya zorladığım da oldu kendimi. göz altlarım ve alnım kendimi zorlamaktan kırmızı beneklerle dolmuştu. cildim çok kötü görünüyordu. işe gitmek bir yana dursun markete çıkmak bile o kadar zor geliyordu ki. sürekli büyük hırka tayt kombini yapıp çıkıyordum. bir sürü cropum tişörtüm pantolonum olmasına rağmen. bulunduğum ilçede etek giyilmez malesef... neyse.

yaklaşık 2 hafta önce sezgisel beslenme üzerine 2 kitap aldım. birini bitirmek üzereyim ancak şimdiden bana faydası o kadar çok oldu ki. aslında diyet kültürünün kilo aldırdığını dibine kadar yaşamış ama fark etmemiş biri olduğumu gösteren dev bir aynaydı bana. kısıtladığım yiyecekler yüzünden zaten dehbli bir birey olarak haz kaynağımı iyice yok ederek resmen kendimi üzmeye o kadar uğraşmıştım ki. yediklerimden sahte hazlar alıp sonra en ufak duygusal boşluğumda o bir haftada yediğim ekmeği tek seferde aç bile olmadan kemirerek yediğimi ve bu yüzden kendime kızıp ekmeği de yasakladığımı fark ettim. klişe bir hikaye var, çiçeği açmadığı için suçlayamazsın. çevresinde ona su veren bir kaynak var mı ? yeterli ışık var mı ? hava şartları uygun mu ? hiçbir şey uygun değilken açmayan bir çiçeğe nasıl kızabiliriz ? ben de vücudumun ve zihnimin haz aldığı şeyleri ondan saklayarak ve yasaklayarak bu hazsızlık sonrası market ürünlerine, paketli çikolata tarzı ürünlere saldırıyordum. önceleri minik ataklardı bunlar, sonra 15 20 rulokatı tekte gömdüğümü gördüm. ve işin garibi kendime yasakladığım yiyecekler bu aldıklarımdan çok daha sağlıklıydı. içinde bulunduğum durumdan da.

yediklerimden gerçekten haz almadığım için aklımda sürekli bir şeyler yeme düşüncesi vardı ve o çok sevdiğim paketli çikolataları yedikten sonra bile mutlu olmama sebebimi bulmuştum. vücudumun istediğini ona vermiyordum ve bu çok aptalcaydı. kitap okuyordum ama henüz icraate geçmemiştim. ta ki alttaki şu fotoyu twitter'da görene kadar.

patates kızartması yemeyeli o kadar çok olmuştu ki. hatırlamıyordum. en son hazır olarak alıp airfryerda kızarttığımı hatırlıyorum, o da ta kaç ay evvel. 30 Nisan'da tam olarak fotodaki gibi görünen bir kahvaltı hazırladım ve yedim. çay bile demledim. sanki aniden gözlerim daha iyi görmeye başlamıştı. bunu birkaç gün daha devam ettirdiğimde kas güçsüzlüğümün ağrılarımın hafiflediğini, daha enerjik olduğumu hissettim. ve spor yapmaya başladım! bu benim için inanılmaz bir ilerlemeydi. kendime şaşıyordum. önceden hem üşüdüğüm hem güçsüz hissettiğim için yürümeye bile üşenen ben dambıllarla 200 squat 100 mekik 50şer lunge ve dahasını yapmaya başladı.

hayatım boyunca sürekli kilo alıp veren biri olarak hayatımda mutlaka bu tarz egzersiz ve antrenmanlar yaptığım dönemler olmuştu. çok şaşırdığım bir şey vardı, karın kaslarımın çizgisi tek seferde belirginleşti ve bu beni o kadar motive etti ki anlatamam. önceden antrenman yaparken de karnımdaki o küçük kareler çok hoşuma gidiyordu. onları yeniden görmek beni çok mutlu etti.

bu yazıyı aslında ayın 7sinde falan yazmak istemiştim, taslakta bekliyordu. bugün 11i. ve ben tam 11 gün sonra bugün yeniden patates kızartması yaptım! muz ve kefirle geçiştirebilirdim. elma yiyip günü kapatabiirdim. ama bunu yapmadım. gidip bir de menemen yaptım. evet menemen! sevgilimin yanına en son şubatta gittiğime göre 3 aydır menemen de yapmıyordum. çay demledim yeniden. yavaş yavaş yemeye başladım. ve dilimdeki o yiyeceklerin tadını gerçekten hissettim. önce ilk patates kızartması yaptığımda da böyle mutlu muydum'u sorguladım. dalga geçilebilecek bir şey belki ama ben uzun zamandır böyle lezzetli bir sey yediğimi hatırlamıyordum. menemeni yerken ben bu sevincimi ne zaman kaybettim'i sorguladım. küçükken mi ? ergenliğimde mi? halamla kalırken mi? aile evinden ayrıldıktan sonra mı ? gercekten cevabı bilmiyordum. tek bildiğim kendimi manasızca bu konuda cezalandırdığım. hani çok parası olup kendine hayrı olmayan insanlar olur ya. onlar gibi hissettim kendimi. elimdeki zenginliklerden kendimi nasıl mahrum bıraktığımı gördüm. yerken gözlerim doldu.

telif melif yememek adına burada bahsetmeyeceğim ancak ekte kitapların fotoğraflarını ekleyeceğim.

[sayendeyirmiki]

süryanilerle ilgili bir belgesel izliyorum adam diyor ki inşallah eski süryaniyi sürdürürüz

[vanteidy]

Bugün uzun zaman sonra ilk defa kendimi kusturdum

[ateinthesky]

Today I run 3 km and ride bicycle 5 km in the morning. I only had half of a protein shake and 2 rice cakes after the workout.

For dinner, I am cooking zucchini and I'll have green salad.