#we zien elkaar nog ook

[yes-sure-yolo]

You heard it here first: Ray gaat terug kunnen komen

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟Nieuw

De tekenlimiet is voor alle reacties op het web van 500 tekens naar 1.975 tekens verhoogd! Je hoeft niet langer meerdere reacties aan elkaar te rijgen om te zeggen wat je wilt. Bedankt aan iedereen die dit als eerste in community’s heeft getest!

We zijn begonnen met het inschakelen van een aantal van de langverwachte functies om community’s te ontdekken voor een aantal gebruikers! Iedereen die op dit moment lid is van een community, plus een klein en willekeurig percentage van alle gebruikers, zullen een nieuwe vervolgkeuzelijst bij het zoeken zien waarmee je door community's kunt bladeren die gerelateerd zijn aan je zoekterm. Aan sommige gebruikers tonen we ook een zijbalk met ‘Gerelateerde community’s’ op het web. Community’s waar iedereen lid van kan worden, worden hoger gerangschikt, dus als je de admin van je community bent en je community onder de aandacht van meer gebruikers wilt brengen, overweeg dan om de instelling voor deelname te veranderen van ‘alleen op uitnodiging’ naar ‘openbaar’. We maken ook gebruik van de tags (naast titel en beschrijving) die je hebt ingesteld voor je community om resultaten te rangschikken, dus werk deze bij als je dat nog niet hebt gedaan!

Wanneer je voor het eerst lid wordt van een community, zullen nieuwe wegwijzers je door de ervaring leiden.

🛠️ Fixes

Bij het kopen van artikelen in TumblrMart zullen belangrijke elementen niet langer ontbreken of verborgen zijn.

🚧 Nog mee bezig

We hebben momenteel niets nieuws te melden.

🌱 Binnenkort

De komende tijd zullen we het percentage willekeurige gebruikers langzaam verhogen totdat alle gebruikers community’s kunnen vinden via zoeken.

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community.

Wil je Tumblr rechtstreeks met een bijdrage steunen? Bekijk dan de nieuwe Abonneebadge in TumblrMart!

[air-rising]

New ellie and daan articles 🥹 can you post it please

Google translated as per usual.

-

’Ik ga waar zij gaat’

Liefde tussen Daniëlle van de Donk en Australië-ster Ellie Carpenter overstijgt alles

'I go where she goes'

Love between Daniëlle van de Donk and Australia star Ellie Carpenter transcends everything

Daniëlle van de Donk (r.) straalt op de foto met haar geliefde Ellie Carpenter. De twee kunnen elkaar zomaar tegenkomen als opponenten op het WK.

Daniëlle van de Donk (r.) shines in the photo with her beloved Ellie Carpenter. The two can just meet as opponents at the World Cup.

-

Het was een geweldige shock voor Australië, donderdagavond in Brisbane. Waar niemand rekening mee had gehouden, geschiedde. De Matildas, outsider op het eigen WK, werden in Queensland pootje gelicht door Nigeria (2-3), waardoor plaatsing voor de knock-outfase een zware kluif gaat worden. Daniëlle van de Donk voelde een paar duizend kilometer verderop in Wellington met haar vriendin mee.

Natuurlijk had Van de Donk na de Australische nederlaag een vreugdesprongetje kunnen maken. Tenslotte: de Aussies zijn net als Nederland een kanshebber voor de wereldtitel. Maar zo zit Van de Donk niet in elkaar.

It was a great shock for Australia, Thursday night in Brisbane. What no one had taken into account happened. The Matildas, outsider at their own World Cup, were lifted in Queensland by Nigeria (2-3), making placement for the knockout phase a tough hit. Daniëlle van de Donk felt with her friend a few thousand kilometers away in Wellington.

Of course Van de Donk could have made a leap of joy after the Australian defeat. Finally: the Aussies, like the Netherlands, are a contender for the world title. But that's not how Van de Donk works.

De liefde voor haar Ellie overstijgt het WK. „Ik hoop dat mijn vriendin ver komt”, zegt de verliefde Oranje Leeuwin na terugkomst uit Wellington, waar Oranje en de Verenigde Staten een waar spektakelstuk hadden opgevoerd. „Natuurlijk wil ik dat. Ellie heeft er keihard voor getraind. Zij is net terug van een kruisbandblessure.”

The love for her Ellie transcends the World Cup. 'I hope my girlfriend gets far,' says the Orange Lioness in love after returning from Wellington, where Orange and the United States had staged a true spectacle. “Of course I want that. Ellie trained hard for it. She has just returned from a cruciate ligament injury.”

Ellie Carpenter is mateloos populair in haar geboorteland. Op vijftienjarige leeftijd maakte de rechtsback haar debuut voor het nationale elftal, een jaar later was ze de jongste deelnemer aan het olympisch voetbaltoernooi. De vonk tussen Carpenter en Van de Donk sloeg over in Frankrijk, waar ze samen uitkomen voor Olympique Lyonnais.

Ellie Carpenter is immensely popular in her native country. At the age of fifteen, the right back made her debut for the national team, a year later she was the youngest participant in the Olympic football tournament. The spark between Carpenter and Van de Donk spread in France, where they play together for Olympique Lyonnais.

In de armen sluiten | Closing in the arms

Ze konden elkaar een paar weken terug in Sydney nog even kort in de armen sluiten, vertelt Van de Donk, die in de uren na het duel met de VS een ware hit was op social media vanwege de zwarte badmuts die ze de laatste paar minuten van het duel moest dragen.

They were able to embrace each other briefly a few weeks ago in Sydney, says Van de Donk, who was a real hit on social media in the hours after the duel with the US because of the black swimming cap she had to wear for the last few minutes of the duel.

Voor aankomst in Nieuw-Zeeland verbleef Oranje negen dagen in Sydney. „Daar hebben we elkaar nog een uurtje kunnen zien”, zegt Van de Donk. Carpenter was op doorreis naar Brisbane, waar de Australische selectie haar tenten heeft opgeslagen. „Ik moest allemaal spullen voor haar meenemen, proteïnes en zo. Het kwam toevallig zo uit dat we elkaar konden treffen. Hoe kort ook, ik was hartstikke blij om haar te zien.”

Before arriving in New Zealand, Orange stayed in Sydney for nine days. 'We were able to see each other there for another hour,' says Van de Donk. Carpenter was passing through to Brisbane, where the Australian selection pitched its tents. “I had to bring all kinds of stuff for her, proteins and stuff. It just so happened that we could meet. No matter how short, I was very happy to see her.”

Staan vol achter ploeg | Are full behind squad

Het is dat Van de Donk zelf actief is op het WK, anders had ze alle duels van haar geliefde op de tribunes gezeten. „Ik vind dat ze ook een heel leuk team hebben. De mensen in Australië staan als home country vol achter de ploeg, de stadions zitten vol en breken records. Daar moet ik ook achter staan. Maar dat had ik vorig jaar op het EK ook bij Engeland. Die zijn ook op de juiste manier aan de weg aan het timmeren. Nou, dan heb je mijn support al. Want ik wil het vrouwenvoetbal ook alleen maar verder helpen”, meent Van de Donk, die na haar loopbaan het trainersvak in wil. „Sommige trainingspapiertjes heb ik al.”

It is that Van de Donk herself is active at the World Cup, otherwise she would have sat all the duels of her lover in the stands. “I think they also have a very nice team. The people in Australia are full behind the team as a home country, the stadiums are full and break records. I have to stand behind that too. But I also had that at the European Championships last year in England. They are also working on the right way. Well, then you already have my support. Because I only want to help women's football further,” says Van de Donk, who wants to enter the coaching profession after her career. 'Some training papers I already have.'

Daniëlle van de Donk in haar outfit van het Nederlands elftal. Dinsdag wacht de groepswedstrijd tegen Vietnam.

Daniëlle van de Donk in her outfit of the Dutch national team. The group game against Vietnam awaits on Tuesday.

Afgelopen zomer bezocht Van de Donk voor de eerste keer het land van haar vriendin. „Dat was na het EK, uiteraard met zijn tweetjes. Ik had een hele goede reisgids aan haar en heb hele mooie dingen gezien. Zelf komt Ellie uit het binnenland van New South Wales, op vijf uur rijden van Sydney. Ze woonde er op een boerderij en weet zelfs hoe je slangen moet killen. Verder was er daar helemaal niks te doen. Gelukkig wonen haar ouders nu in Sydney.”

Last summer Van de Donk visited her girlfriend's country for the first time. “That was after the European Championship, of course the two of us. I had a very good travel guide with her and saw very beautiful things. Ellie herself comes from the interior of New South Wales, a five-hour drive from Sydney. She lived there on a farm and even knows how to kill snakes. There was nothing else to do there at all. Fortunately, her parents now live in Sydney.”

"’Ellie woonde op een boerderij en weet hoe ze slangen moet killen’"

"'Ellie lived on a farm and knows how to kill snakes'"

Elke dag contact | Contact every day

Natuurlijk heeft ze contact met haar vriendin. Elke dag. Ze gunnen elkaar sportief het allerbeste, weet Van de Donk: „We willen allebei dat de ander ver komt. We kunnen elkaar pas in de finale tegenkomen. Wat een finale zou dat zijn.” Niet ondenkbaar: ze zouden elkaar in het veld zomaar kunnen tegenkomen. Van de Donk, stellig: „We gaan niet voor elkaar uit de weg. Oh nee, we gaan er gewoon vol op. Honderd procent.”

Of course she has contact with her girlfriend. Every day. They wish each other the very best sportingly, Van de Donk knows: “We both want the other to go far. We can't meet until the final. What a finale that would be.” Not unthinkable: they could just meet in the field. Van de Donk, firmly: “We do not shy away from each other. Oh no, we're just going full. One hundred percent.”

En na die, vooralsnog imaginaire finale, zal het vast wel goed komen tussen de tortelduifjes, vermoedt Van de Donk, die zich wellicht ooit nog eens met haar Ellie in Australië zal gaan vestigen. „Het zou kunnen, maar niets is zeker. Het is best gek. Ik denk nu eigenlijk: ik ga waar zij gaat. Ze is een stuk jonger dan ik, dus ik denk dat zij langer blijft voetballen. Uiteindelijk zal ik dus wel mee moeten. Zo staan we er eigenlijk beiden in. Of het nou Australië wordt of Nederland, of van mijn part Italië, we zien het wel. Als we maar samen zijn.”

And after that, for the time being imaginary finale, things will probably be fine among the lovebirds, suspects Van de Donk, who may one day settle in Australia with her Ellie. “It could be, but nothing is certain. It's pretty crazy. I actually think: I'm going where she goes. She's a lot younger than me, so I think she keeps playing football longer. So in the end I will have to come along. That's how we both are in it. Whether it will be Australia or the Netherlands, or of my part Italy, we'll see. As long as we are together.”

[brilmans]

De rioolrat oftewel het wonder der natuur!

Zondag 2 februari vond ik hier in het plaatselijke bos een skelet van een knaagdier. Op basis van de schedel, de tanden in het bijzonder, wist ik het te determineren. Het bleek een wonder der natuur.

Skelet van een bruiner rat in het Bieslandse bos.

Survival of the fittest

Wie als soort wil overleven moet zich weten aan te passen aan de omstandigheden. Alleen de best aangepaste zullen overleven. Wie niet in staat is zich aan te passen of het gewoonweg verdomt, sterft uiteindelijk uit. Zo is de natuur; dat is ‘survival of the fittest’.

Door de wereld naar onze hand te zetten, hebben wij de omstandigheden op aarde, en daarmee de leefomgeving van veel organismen veranderd. Soms moedwillig, soms per abuis. Het gevolg is wat we ondertussen wel de antropocene megaextinctie mogen noemen. Door ons handelen ruimen in rap tempo veel soorten het veld of bungelen aan een zijden draadje.

De bedreigde soorten

Of het schuldgevoel is of deernis durf ik niet te zeggen, maar de kneuzen die zich niet aan weten te passen aan de wereld zoals wij hem hebben gemaakt, kunnen steevast op onze bescherming en zorg rekenen. Miljoenen besteden we aan het in stand houden van zo’n soort. Hele organisaties hebben we er voor opgericht.

Cultuurvolgers

Vreemd genoeg hebben we aan dieren die zichzelf uitstekend weten te redden, de zogenoemde cultuurvolgers, in de regel een broertje dood. Dieren die het uitstekend doen in de door ons gedomineerde wereld, die zijn we liever kwijt dan rijk. Miljoenen besteden we aan het verdelgen ervan. Een complete industrie heeft zich er op gericht.

Was het zo dat na elke massa-extinctie de diehards, de organismen die zich onder de meest erbarmelijke omstandigheden nog een weg vonden te overleven, vrij spel hadden zich te ontwikkelen tot de nieuwe natuur, heden ten dage, in het Antropoceen, is dat niet meer het geval. Daar steken wij mensen hoogst persoonlijk een stokje, klem, val of bestrijdingsmiddel voor. Ieder wezen dat ons evolutionaire succes evenaart of overstijgt zien we als een plaag! Zo’n wonder der natuur verklaren we per direct vogel vrij!

De bruine rat

Bruine rat uit ‘Wat vind ik in sloot en plas’.

Als het in de natuur gaat om je aanpassingsvermogen, dan is de bruine rat (Rattus norvegicus) een wonder der natuur. Het amper 30 centimeter lange knaagdier heeft het voor elkaar gekregen zich overal op onze planeet, het uiterste poolgebied uitgezonderd, te vestigen en er te overleven. De soort is zelfs in de ruimte geweest.

Dat de bruine rat het als soort zo goed doet, heeft het naast de natuurlijke exploratiedrang van het dier, te danken aan het feit dat de ratten zich het hele jaar door kunnen voortplanten, een korte draagtijd hebben en veel nakomelingen. Hierdoor bevolken ze snel nieuwe omgevingen en herstellen zich gemakkelijk wanneer hun aantal om wat voor reden ook wordt gedecimeerd.

Wat ook bijdraagt aan het succes van de bruine rat is het eetgedrag: het zijn alleseters die al het eetbare in hun omgeving verkennen met een geraffineerde combinatie van voorzichtigheid en nieuwsgierigheid. Zo verrijken ze telkens hun menu. Als ze de smaak te pakken hebben dan is weinig meer veilig: granen zaden, slakken, larven, kikkers, jonge zoogdieren, vogels en hun eieren en aas, alles wordt gegeten. En als ze de kans krijgen, vreten ze ook al het eetbaars dat u laat slingeren op.

De kiezen van een bruine rat zijn typisch voor een omnivoor.

Doordat bruine ratten zo succesvol zijn kunnen ze in een nieuwe omgeving behoorlijk huishouden. Ze concurreren de inheemse fauna kapot, doen zich tegoed aan de endemische flora, graven en knagen waar ze kunnen zonder er oog voor te hebben dat ze de gekoloniseerde omgeving tot op ecosysteemniveau verkloten.

Plaagdieren

Mensen kunnen niet zo goed tegen soorten die het ecosysteem om zeep helpen. “Dat is niet goed voor de natuur”. Door dat soort schepsels kunnen andere soorten doen uitstervenen! Bovendien putten soorten waarvan de populatie zich ten koste van het leefgebied maar blijven uitbreiden uiteindelijk de natuurlijke bronnen uit. Om over de overlast en ziektes die ze kunnen veroorzaken maar niet te spreken. Om bovengenoemde redenen bestempelen we soorten die het te goed doen tot een plaag. Op die manier is de bruine rat , het wonder der natuur, omgetoverd tot plaagdier met een passelijke spotnaam: de rioolrat!

Schedel van een bruine rat.

[autimind]

"Een meisje versieren"? - Kenmerk Autisme of misverstand 3/8 – Dingen letterlijk nemen

Typisch autistisch: dingen letterlijk nemen, dat weet bijna iedereen. Maar is het wel zo? Is het eigenlijk wel een symptoom? Of is het eerder een kracht, een andere maar ook logische manier van kijken?

Teveel experts denken nog dat wij bij de uitdrukking 'een meisje versieren' echt een jonge vrouw voor ons zien met kerstversiering om zich heen. Dat gebeurt niet.

Wat wel gebeurt is dat wij reageren op onduidelijkheid en op tegenstrijdige informatie. Want hoe zit het nou?

De autistische geest wil weten wat is en hoe dat werkt. De allistische geest is veel meer bezig met de eigen sociale positie.

We worstelen allemaal met aspecten van de werkelijkheid en juist daarin kunnen wij elkaar vinden, elkaars kracht herkennen.

Lees het hele artikel hier.

[ilivelikeimtrying]

Book side of Tumblr! I need help finding a book for my sister!

So, back in Mavo (or middle school for other places) she read a book that had an orange-colored book cover with a tan boy on it. The book was about this young boy who lived with his sister in a boring neighborhood, and he was bored until new neighbors moved in, another young boy and his grandpa. The sister in the book apparently died after being hit by a car. The boy and his grandpa turn out to be aliens, and my sister insists that they are turtle aliens, who help the boy get his sister back using time travel, but they (the boy and his friend, the turtle alien) never see each other again and apparently the boy doesn't remember his neighbor at the end either. We've been looking for it everywhere, but can't find it, though we found many others looking for the same book. If anyone could help us find the book, it would be very much appreciated!

For more information, it was a Duth/Nehterlands book with, I think, the word Neighbor/Buurman in the title (Something Like, 'My Neighbor/Mijn Buurman' in it or something). The book is probably from around the late 20th to the early 21st century. It was read in Mavo (Middle School-ish), so it was most likely a kids book or a teen book, for ages 11/12 and up.

-

Boekzijde van Tumblr! Ik heb hulp nodig bij het vinden van een boek voor mijn zus!

Dus toen ze terug was in Mavo (of op de middelbare school voor andere plaatsen) las ze een boek met een oranje boekomslag met een lichtbruine jongen erop.

Het boek ging over deze jonge jongen die met zijn zus in een saaie buurt woonde, en hij verveelde zich totdat er nieuwe buren kwamen wonen, een andere jonge jongen en zijn opa.

De zus in het boek stierf blijkbaar nadat ze door een auto was aangereden.

De jongen en zijn opa blijken buitenaardse wezens te zijn, en mijn zus houdt vol dat het buitenaardse schildpadden zijn, die de jongen helpen zijn zus terug te krijgen door middel van tijdreizen, maar zij (de jongen en zijn vriend, de buitenaardse schildpad) zien elkaar nooit. nog een keer en blijkbaar herinnert de jongen zich zijn buurman op het einde ook niet meer.

We hebben er overal naar gezocht, maar kunnen het niet vinden, ook al vonden we vele anderen die naar hetzelfde boek zochten.

Als iemand ons zou kunnen helpen het boek te vinden, zou dat zeer gewaardeerd worden!

Voor meer informatie: het was een Nederlands/Nederlands boek met volgens mij het woord Buurman/Buurman in de titel. Het boek dateert waarschijnlijk van eind 20e tot begin 21e eeuw. Het werd gelezen in het Mavo (Middenschool-achtig), dus het was hoogstwaarschijnlijk een kinderboek of een tienerboek, voor kinderen van 11/12 jaar en ouder.

[devosopmaandag]

Een vriendschap

“Hilversum 18 mei 2016 Dierbare. Hoelang is het geleden dat we elkaar voor het laatst hebben ontmoet? Het lijkt langer dan we geleefd hebben. Het was op een donderdagmiddag. De zon scheen niet. Je had op het vliegveld een Hongaarse krant gekocht die ik niet kon lezen. Je stak jouw arm in de mijne. Zo zouden we dagen blijven slenteren. Om uiteindelijk terecht te komen bij de synagoge met de gebroken platen. Weet je nog?”*

De afzender is Wim Kaizer, de geadresseerde de Hongaarse schrijver Peter Esterházy. De brief wordt nooit beantwoord, Esterházy sterft twee maanden later aan kanker. Kaizer zelf zweeft ook op de rand van de dood, in afwachting van een steunhart. Hij heeft de vriendschap laten verwateren en het verdriet dat een herneming voorgoed onmogelijk is “lag over alles, het weerkaatste tegen de Andromedanevel, het aaide de bergen rond het huis.” Dat huis is een afgelegen boerderij in de Cevennen, die hij in een éénmansstrijd terugwon op de natuur en waar hij zich in de laatste twintig jaar van zijn leven terugtrok. Kaizer omringt zich met de boeken van zijn uit zicht verdwenen vriend, onderstreept en kruist aan, maar terug komt hij niet. Soms lees ik de cursief geplaatste citaten van Esterházy in Kaizers boek als de zijne. Ik stel me voor dat ze in hun zwerftochten door Boedapest elkaars gesprekken ook zo aanvulden. Kaizer besluit de weduwe noch diens kinderen te schrijven. “Ik laat hem sterven zoals ik wil. Met woedende nostalgie.”

Mannenvriendschappen, daar begon ik over na te denken. Vriend P had in zijn jongvolwassen jaren een soortgelijke vriendschap met T. Toen ik P leerde kennen, waren de meest gloeiende jaren van hun verbond al afgekoeld. Alleen uit verhalen ken ik hun soms koortsachtige gesprekken over schrijvers en kunstenaars. Na T's zeer vroegtijdige dood is er geen nieuwe mannenvriendschap in het leven van P. Hij sloot die met zijn boeken.

Er zijn nogal wat mannen in mijn omgeving die geen diepe vriendschappen kennen. Bij vrouwen is het misschien zo dat vriendschappen altijd ook gegrond zijn in het leven zelf. In mijn meest intellectuele vriendschap met een vrouw – vriendin I – is er ruim plaats voor slappe lach, wollen kniekousen en familiefrustraties.

Onlangs kreeg ik een foto toegestuurd waarop vriend R te zien is samen met Misi, een foto die mij ontroerde. R kocht zo'n vijftien jaar geleden een huis in een dorp in Hongarije. Hij leerde daar de ongeschoolde Misi kennen, die met zijn gezin een karig en moeizaam bestaan leidde in het huisje naast het zijne. R leerde voldoende Hongaars om met hem te kunnen praten en vond in hem een vriend. En net als bij Kaizer moest R het huis en de grond, vrucht van hun dromen en hard werken, om gezondheidsredenen verkopen. Waar Kaizers afscheid van zijn vriend vergeefs en wanhopig is, reisde R een paar jaar later nog één keer terug naar Kálló en sloot hij zijn vriend voor de laatste keer in de armen.

* De gelukkigste jaren van de mensen | Wim Kayzer | 2024 | Uitgeverij Balans

[welkominmijnkoffiehuis]

er is sinds kort een nieuw cafeetje in de binnenstad van de stad waar ik werk. als er iets is waarmee je me enthousiast kan maken zijn het schattige koffiehuisjes, al helemaal als ze een gevarieerd menu aan koffie en taart hebben. het café heeft grote ramen waarmee je de alle taferelen die zich in de stad spelen vanuit een veilige basis kunt bekijken.

een goede vriend van mij en ik kwamen er eigenlijk onbedoeld terecht, maar hebben er uiteindelijk zo’n drie uur kletsend doorgebracht, onder het genot van cappuccino’s en pumpkin spiced lattes. naar mijn mening kan de geur van verse koffie niet overtroffen worden.

deze vriend en ik kunnen altijd ontzettend goed met elkaar filosoferen en de diepte ingaan. dit keer was dat niet anders; we hadden het geven van betekenis aan je leven. hoe doe je dat precies? wanneer heb je van je leven iets betekenisvols gemaakt?

dit is een thema waar vroeger veel over nadacht en nu nog wel eens regelmatig op reflecteer. ik vond en vind nog steeds het leven soms best wel gek en willekeurig. daarom vind ik het ook soms best moeilijk om de betekenis van dingen in te zien, en dat kan bij mij een gevoel van somberheid en uitzichtloosheid oproepen.

maar het laatste jaar ben ik veel veranderd, in verschillende opzichten. en waar ik vroeger wanhopig op zoek kon zijn naar betekenis, houvast, vorige week in het glazen café, nippend aan mijn cappuccino, realiseerde ik me ineens dat ik ben gestopt met zoeken.

en dat juist, door los te laten dat het leven niet altijd nuttig of zinvol hoeft te zijn, en door de deur uit te stappen de wereld in heb ik gevonden waar ik naar op zoek was, de dingen die ik belangrijk vind in het leven. niet iemand anders, maar ik.

herfstblaadjes die knisperen onder mijn voeten. mijn nieuwe knusse rode jas die perfect bij het seizoen past. eeuwig knuffelen met jou. mensen zichzelf leren zijn en ze daar trots op te maken, zodat ze gelukkig kunnen zijn. mijn plekje in de maatschappij vervullen. schrijven en lezen en eindeloos verdwalen in woordenwerelden, die van mezelf en die van anderen.

maar bovenal: koffietjes drinken in koffiehuisjes met iemand die je dierbaar is.

zo schilder ik elke dag verder aan mijn eigen betekenisgeving. en dat gun ik iedereen: een schilderspalet om het leven mee in te kleuren.

[joostjongepier]

Wat?   Rythm 0 (1974), The artist is present (2010), Light Dark (1978), Imponderabilia (1977), Nude with Skeleton (2002/2005) en Cleaning the mirror I (1995) door Marina Abramović [Light Dark en Imponderabilia samen met Ulay]

Waar?   Tentoonstelling Marina Abramović in het Stedelijk Museum, Amsterdam

Wanneer?   6 juni 1024

Performancekunst heeft meer gemeen met podiumkunsten dan met beeldende kunst. Het gaat om een live uitgevoerd gebeuren, waarbij alleen het publiek dat fysiek aanwezig is, het kunstwerk werkelijk beleeft. Natuurlijk kan een performance worden geregistreerd in de vorm van een filmopname, maar het zien van de film is niet hetzelfde als erbij zijn op het moment dat de gebeurtenis daadwerkelijk plaatsvindt. Neem het beroemde flesje gazeuse dat door Wim T. Schippers bij Petten in zee werd gegoten. Ik heb dat filmpje talloze malen op internet gezien. Daar heb ik ook beelden gezien van optredens van de Beatles, maar – zoals iedere fan je kan vertellen – dat is iets heel anders dan wanneer je er live bij was.

Het voorgaande maakt de tentoonstelling Marina Abramović een wat merkwaardige expositie. Er hangen geen schilderijen en er zijn nauwelijks sculpturen. We zien vooral beelden en recreaties van performances. Betekent dit dat de tentoonstelling niet de moeite waard is? Allerminst! Marina Abramović is zonder twijfel een van de meest spraakmakende kunstenaars van de twintigste eeuw en aandacht voor haar werk is volkomen terecht. Daar komt bij dat de vormgeving van de expositie zeer fraai en goed doordacht is.

In het begin van de jaren zeventig gebruikt Abramović haar eigen lichaam als medium, waarmee ze de grenzen van haar fysieke en mentale uithoudingsvermogen verkent. Daarbij gaat ze heel ver. In de eerste zaal zien we een tafel met 72 objecten, variërend van watten tot spijkers en van muizenval tot hakmes. Deze tafel verwijst naar Rythm 0, een performance waarbij de kunstenaar haar lichaam tot object maakt. De instructie aan het publiek luidt: “Er liggen 72 objecten op de tafel die naar believen op en tegen mij kunnen worden gebruikt.” Na afloop beschreef Abramović de gebeurtenissen: "Wat ik leerde was dat als je het aan het publiek overlaat, ze je kunnen vermoorden. Ik voelde me echt geschonden: ze sneden mijn kleren in stukken, staken rozendoornen in mijn maag, een persoon richtte het pistool op mijn hoofd en een ander nam het weg. Na precies zes uur stond ik, zoals gepland, op en liep naar het publiek toe. Iedereen rende weg om aan een daadwerkelijke confrontatie te ontsnappen.”

Misschien wel de bekendste performance van Marina Abramović is The artis is present, een aanzienlijk vreedzamere confrontatie tussen kunstenaar en publiek dan Rythm 0. Van 14 maart tot 31 mei 2010 vond in het MoMA in New York een aan Abramović gewijd retrospectief plaats. Tijdens de duur van de tentoonstelling zat de kunstenaar tijdens de openingstijden van het museum op een stoel in het atrium. Bezoekers konden zolang ze wilden op een stoel tegenover haar gaan zitten om haar in stilte recht in de ogen te kijken. Er is op de tentoonstelling in het Stedelijk een filmopname van het gebeuren te zien. Daarnaast zijn er twee videowanden met portretopnamen van aan de ene kant de kunstenaar, aan de andere kant bezoekers. Deze opstelling maakt het mogelijk om zelf als bezoeker de kunstenaar een tijdlang in de ogen te zien. Misschien nog wel interessanter is het om jezelf in de kunstenaar te verplaatsen en juist een bezoeker een tijdlang aan te kijken. De videowanden tonen een veelheid aan expressies en emoties..

Eén zaal bevat grote videoschermen waar je tussendoor kunt lopen en waarop verschillende performances worden getoond. Hiervan vond ik met name Light Dark fascinerend om naar te kijken. Abramović en haar toenmalige partner Ulay zitten tegenover elkaar. Om de beurt slaan ze elkaar, eerst zacht en teder, maar gedurende de 8 minuten en 15 seconden die de film duurt wordt de afwisseling van slagen sneller en harder en daarmee agressiever.

Lichamelijkheid is een hoofdthema in het werk van de kunstenaar. Dit speelt ook een rol in één van de twee performances die tijdens mijn bezoek live worden gereconstrueerd. In de doorgang tussen twee zalen, staan twee naakte mensen, een man en een vrouw. Er is een relatief enge ruimte tussen de twee, waar doorheen de bezoekers naar de volgende zaal kunnen komen. Ik kende deze performance en dacht vooraf dat het tamelijk ongemakkelijk zou voelen om tussen het paar door te gaan. Op het moment zelf voelt het echter heel natuurlijk. Dat dat niet voor iedereen geldt, wordt duidelijk als je een tijdje toekijkt hoe anderen de zaal inkomen.

Naast lichamelijkheid vormt ook het bewustzijn van sterfelijkheid een interessant thema. De video Nude with Skeleton toont de kunstenaar naakt, terwijl op haar lichaam een menselijk skelet ligt. Cleaning the mirror I bestaat uit vijf op elkaar gestapelde monitoren. De beelden tonen hoe de kunstenaar een met vuil bedekt menselijk skelet op haar schoot schrobt. De actie refereert onder meer aan Tibetaanse doodsrituelen die discipelen voorbereiden één te worden met hun eigen sterfelijkheid.

Wat blijft me, na het zien van deze expositie, het meest bij? Over die vraag hoef ik niet lang na te denken. De presentatie van The artist is present maakte op mij diepe indruk. De bijzondere ervaring om één persoon (zelfs al was het in de vorm van een video-opname) een tijdlang stil in de ogen te kijken, was bijzonder. Wellicht zouden we dat allemaal wat vaker moeten doen in plaats van elkaar verbaal te lijf te gaan. De wereld zou er misschien een stukje vreedzamer door worden.

[fransopdefiets]

2-8 Hammerfest-2

Gisterenmiddag waren we behoorlijk uitgeteld, maar ook heel tevreden met de afgelopen twee weken. We hebben toch maar elf dagen achter elkaar gefietst en in 62 uur fietsen samen 775 kilometers afgelegd. We hebben alle weertypen voorbij zien komen (behalve sneeuw en hagel dan, al hebben we de sneeuw wel zien liggen), we zijn verbrand in de zon en natgeregend in kou, hadden soms de wind mee, soms tegen, maar altijd wind. Het was een superstrak schema, maar we hebben het gewoon gedaan. Om dat te vieren aten we bij een echte Chinees gisterenavond waar goed en gepeperd gekookt werd.

‘s Morgens breng ik Mayke met de bus naar het vliegveld van Hammerfest. Gelukkig namen we niet mijn fiets, want het vliegveld ligt helemaal bovenop een heuvel. We zijn lekker vroeg en dat betaalt zich uit, want vanwege de verwachte mist, kan ze met een eerdere vlucht mee. Terug naar het centrum neem ik de bus de verkeerde kant op, stap de volgende halte uit, loop naar de overkant van de straat en stap tien minuten later weer in dezelfde bus, tot vermaak van de chauffeur. Afscheid nemen hakt erin, zoveel is duidelijk.

Een dagje Hammerfest alleen is trouwens prima te doen, ik beklim de heuvel achter de stad over de sikk-sakk veien, een oud geitepaadje, bekijk de hypermoderne kerk, drink koffie in een Indiaas koffiehuis en bezoek het lokale museum. Dat laatste is gewijd aan twee onderwerpen. De bewoningsgeschiedenis van het gebied sinds de prehistorie en aan de Tweede Wereldoorlog en de daaropvolgende wederopbouw. In 1944 besloten de Duitsers om de noordelijkste provincies totaal te verwoesten in de hoop zo de Russen af te remmen. Van een stad als Hammerfest bleef alleen het stratenplan over, verder helemaal niets. De bevolking werd geëvacueerd, al waren er ook mensen die zich op de fjell of naburige eilanden verstopten, omdat ze dachten dat de Duitse overgave eerder een kwestie van weken dan van maanden was. Die hadden daar nog een pittige winter voor de boeg voordat Noorwegen bevrijd was.

Wat ik daar ook leer, is dat Noorwegen twee inheemse volken kent. De Sami (Lappen) die trekken met hun kuddes rendieren en de Kven, die zich achterin de fjorden bezig hielden met landbouw. Jagers/verzamelaars en sedentaire landbouwers dus. In de 20e eeuw is veel energie gestoken in de gedwongen assimilatie van beide groepen.

Verder maak ik een plannetje voor de terugreis aan de hand van de dienstregeling van de Hurtigruten. Ik ga in etappes fietsend en met de boot naar Trondheim of naar Bergen en neem vanaf een van de twee de trein naar Oslo. Als ik daar ben, zie ik wel weer verder. Dat zal ook een beetje afhangen van welke datum het dan is en hoeveel zin ik dan nog heb in fietsen.

[mysassysarcasm-blog]

Ik denk dat het probleem misschien ligt bij gebrek aan kennis. ‘Eurovisie is een freaky gay show, tuurlijk wint een man in een rok’ werd mij verteld, met een neerkijkende toon.

‘Waarom moeten ze nou weer een pride hebben’, ‘wij vieren toch ook niet dat we hetero zijn’. Misschien is het sentiment juist, waarom LHBT vieren? Is het niet ondertussen gelijk?

Maar men weet niet wat pride is. Men weet niet dat het een opstand is. Men kent de geschiedenis van de LHBTI niet. En hoe kunnen ze? Iedereen, inclusief een groot deel van onszelf, heeft het onderwerp behandeld als een geheim. Iets wat enkel besproken mag worden tussen vier muren, in het donker. Gesmiespeld en gefluisterd. Ontweken.

Hoe kunnen ze dan weten? Over de rijke en bewogen geschiedenis van de LHBTI. Over de stonewall riots en Cafe ‘T Mandje van Bet van Beeren? Over de aidspandemie en de reden dat de L vooraan staan in LHBTI? Over hoe er nog steeds op plekken de doodstraf op staat, mensen worden mishandeld en in elkaar geslagen, en er geen bloed mag worden gedoneerd?

Want ze kennen het niet, en ze zien het niet. ‘Het is toch ondertussen wel normaal’ zeggen ze, terwijl we in elkaar worden geslagen. Terwijl liefdevol een hand vasthouden niet kan zonder gevaar. Terwijl in de bus na pride we elkaar helpen de laatste zichtbare restantjes regenboog weg te stoppen.

Hoe kunnen ze het weten? Als wij het ze niet vertellen? We zijn zo ver gekomen, en vieren om dankbaar te zijn voor hen die ons voor gegaan zijn. Zij die hebben gevochten voor ons recht om simpelweg niet vermoord te worden om wie we zijn.

‘Haha, ja Eurovisie is wel een beetje een apart misschien’. ‘Haha, ja ik ben dan misschien gay, maar niet zó gay’. Ik weiger het nog weg te lachen. Want met elke lach bevestig ik hun beeld. Met elke lach breng ik zij die met mij is en voor mij ging naar beneden.

[mjomjomjo]

Hey Buddy,

Hoe gaat het met je? Ik heb gehoord daje op de berg gaat, das crazy! I hope you get all the lessons you want/ need. Ik weet da de Geneytouse weg gaat, dus zou je voor mij een keertje dag willen zeggen tegen de plek? I won’t make it there.

Ik had vannacht een droom, een crazy speciale droom. Ik droomde da we eindelijk het gesprek hadden waar ik al maanden eigenlijk op hoopte dat we gingen hebben. Tis echt grappig, maar mijn “droom” is in werkelijkheid gekomen in de vorm van “een droom” Hahah.

Anyway, we were back together, Ma breaking up. Ik voelde jouw ontevredenheid en je pijn, en ik sprak met je over wat we waren en wat we konden zijn, en hoe die niet echt pasten. Dichtbij, maar nie helemaal. I won’t describe it too much, maar alles draagde bij aan de boodschap van de droom. Waar we ons bevonden, hoe groot we waren ten opzichte van elkaar,…. Ik kan het niemeer helemaal recallen maar het gevoel en besef is gebleven. “Ookal dachten we echt dat het zou werken, toch waren we anders dan wat we verwachtte”.

Ik las je Twitter en het voelt dubbel. Eenderzijds support ik je in het uiten van je emoties, you go girl. Maar ik heb ook veel kwetsende dingen gezien. Dingen die me echt wel pijn deden. 

Denk je niet dat dit de comments zijn die iemand net traumatisen? Diegene die jou spijtig genoeg hebben moeten vormen. Ik weet nog hoe je vertelde over de anekdote hoe Jules die andere meisjes op de fuif kuste nadat jullie uit elkaar waren? Ik las je post over “me and the guy I told him not to worry about” en ik kan echt enkel zien dat de twee acties op elkaar trekken.

Sure, iedereen mag doen wat die wilt, tis een vrije wereld. Misschien had je niet naar die fuif moeten gaan waar hij ook was. En uiteindelijk deed hij gewoon wat goed voelde, wat hij wou. Maar het zou u pijn doen. And he knew that.

Sure, je mag doen wat je wilt, tis een vrije wereld. Misschien had ik niet naar je Twitter moeten kijken. En uiteindelijk deelde je gewoon wat goed voelde, wat je wou. Maar het zou me pijn doen, and you knew that.

Daarnaast was het wel exact wat ik nodig had, om je van me af te kunnen zetten, maar ik ga er geen dankjewel voor zeggen Hahah. Tjongejonge.

Ik heb lang getwijfeld na onze break up of ik je als eigenlijk als vriend zag. Wat zat er voor mij onder die diepe laag van romantiek, spanning, de droom over een toekomst tesamen? Bleef er iets over van onze vriendschap als we dat wegnamen? 

Yes, ik zie je doodgraag als vriend. Je was daar op m’n quest, jij op de mijne. Je was m’n buddy. Die ene persoon waar ik mee leefde op een plek die niemand anders kende. My friends will never understand how special that was. 

Hoe toepasselijk ook dat je deze zomer zelf op quest gaat. Je was er op het eerste jaar, en het laatste! Again, say bye to the place for me please.

I won’t be visiting Tumblr anymore. Of iets anders om te weten hoe het met je gaat, pinky promise buddy. Imma give you you’re space back. Respectfully fuck Thimo and you maar at the same time, enjoy. 

Oke what about a cheesy way of finishing this, im getting emotional already. Holy shit. Ik heb nooit de lyrics gelezen en Dees is Wa ik altijd hoorde, een kleine mashup van mezelf so to speak.

“This is the first day of my life”

You were the first day of my life,

I wasn’t born before I met you,

I went out in the rain, suddenly everything changed

They're spreading blankets on the beach

This is the first day of my life

I’m glad I didn’t die before I met you”

It’s not finished but that’s okay, those are the important parts.

Thank you so much for everything,

Enjoy your life

Buddy

[medewerkers]

Nooit meer iets missen! Nieuwe ongelezen activiteitenmeldingen

Er zijn wijzigingen aangebracht in de activiteitenfeed op het web, te beginnen met de markering van ongelezen meldingen in lichtblauw en de toevoeging van gekleurde labels die items markeren van gebruikers waarmee je een connectie hebt.

Wat is de reden van deze wijzigingen? Je hebt misschien al gemerkt dat sommige items in je activiteitenfeed werden gemarkeerd en andere niet. Maar, net zoals veel andere gebruikers, begreep je waarschijnlijk niet waarom dit zo was.

De in lichtblauw gemarkeerde activiteiten gaven de items aan die gekoppeld waren aan de door jou gevolgde gebruikers. Logisch toch? Of toch niet? In de ontwerpwereld worden bepaalde patronen soms zo vaak gebruikt dat ze de norm worden en een algemeen aanvaarde betekenis krijgen. Het lichtblauw markeren van meldingen is daar een voorbeeld van en dit duidt meestal op een 'ongelezen' item. En dat betekent het vanaf nu op Tumblr dus ook.

Hoe kan ik zien welke meldingen van gebruikers zijn die ik volg?

We hebben gekleurde labels toegevoegd die de activiteiten van gebruikers die je volgt markeren. Daarnaast hebben we zelfs een nieuw label ‘wederzijdse volgers’ geïntroduceerd om aan te geven dat jij en een gebruiker elkaar volgen. Zo zie je in één oogopslag de activiteiten van de gebruikers waarmee je een connectie hebt.

Voor en na

Voor: de lichtblauwe markering wordt gebruikt voor activiteiten van gebruikers die je volgt.

Na: de nieuwe markeringskleur duidt nu op ongelezen activiteiten.

Na: de gekleurde labels onderscheiden duidelijk de activiteiten van gebruikers die je volgt en die jou volgen (wederzijdse volgers).

Enkele details

Wederzijdse volgers zijn gebruikers die je volgt en die jou volgen. Dit is alleen van toepassing op je primaire blogs en niet op je secundaire blogs.

Deze wijziging is alleen op het web doorgevoerd en is een experiment voor bepaalde gebruikers. Onze teams werken hard aan het doorvoeren van deze wijzigingen in de mobiele apps.

Je kunt de status ‘Ongelezen’ van een activiteit wissen door je activiteiten te bekijken, ofwel in het pop-upvenster of op de activiteitenpagina. Je hoeft niet meer te klikken.

En dat is nog maar het begin

Dit is de eerste van nog veel meer verbeteringen op het gebied van activiteiten en meldingen. Houd deze pagina dus in de gaten voor meer informatie!

Opmerkingen?

Laat ons in de reacties weten wat je ervan vindt! We horen het graag.

Bron: wip

[air-rising]

Can you post the article??

Vriendin van Van de Donk eist dat Oranje wint voor haar 'Daan'

Girlfriend of Van de Donk demands that Orange win for her 'Daan'

[Ellie Carpenter en Daniëlle van de Donk leerden elkaar kennen bij Olympique Lyon, waar Damaris Egurrola ook onder contract staat.]

[Ellie Carpenter and Daniëlle van de Donk met at Olympique Lyon, where Damaris Egurrola is also under contract.]

Dat haar geliefde door een schorsing niet mag spelen in het kwartfinaleduel met Spanje, was ook een enorme teleurstelling voor Carpenter, volgens eigen zeggen de grootste fan van Van de Donk. „Ik heb geprobeerd haar een hart onder de riem te steken. Gelukkig krijgt ze veel steun van haar ploeggenoten en de staf, die haar het gevoel geven dat ze tot nu toe al heel veel heeft gedaan voor het team.”

The fact that her lover is not allowed to play in the quarterfinal due to a suspension with Spain was also a huge disappointment for Carpenter, according to his own words the biggest fan of Van de Donk. “I tried to support her. Fortunately, she gets a lot of support from her teammates and the staff, who make her feel like she has already done a lot for the team so far.”

Voor Carpenter is het een uitgemaakte zaak wie haar vriendin op het middenveld moet vervangen: Damaris Egurrola. „Zij kent Spanje van binnenuit, heeft met heel veel van die Spaanse meiden samengespeeld. Ik heb vertrouwen in dit Oranje en geniet van hun wedstrijden”, zegt de rechtsback van de Wallabies, die bij Olympique Lyon samenspeelt met Van de Donk en Egurrola.

For Carpenter, it is a foregone conclusion who should replace her friend in midfield: Damaris Egurrola. “She knows Spain from the inside out, has played with a lot of those Spanish girls. I have faith in this Orange and enjoy their matches,” says the Wallabies' right back, who plays alongside Van de Donk and Egurrola at Olympique Lyon.

Carpenter droomt van een WK-finale tegen Nederland. Dan gaat de beuk erin, belooft de verdedigster die op vijftienjarige leeftijd debuteerde voor het nationale team van Australië. „Mocht het zover komen, dan ga ik er vol voor. Zodra ik het veld oploop, is zij even niet meer mijn vriendin maar mijn tegenstander”, vertelde Carpenter na de 2-0 overwinning op Denemarken.Een eventuele eindstrijd tussen Australië en Nederland is sinds die zege weer een stapje dichterbij gekomen. Carpenter speelde voor ruim 75.000 toeschouwers in het uitverkochte olympisch stadion van Sydney. „De manier waarop we op het WK gesteund worden is fantastisch en heb ik nooit eerder meegemaakt. De mensen die in de nok van het stadion zaten kon ik niet eens zien. We weten amper wat we meemaken.”

Carpenter dreams of a World Cup final against the Netherlands. Then the beech goes in, promises the defender who debuted for Australia's national team at the age of fifteen. “Should it come to that, I'll go all out. As soon as I walk out on the field, she is no longer my girlfriend but my opponent,” Carpenter said after the 2-0 victory over Denmark. A possible final battle between Australia and the Netherlands has come one step closer since that victory. Carpenter played in front of over 75,000 spectators at Sydney's sold-out Olympic Stadium. “The way we are supported at the World Cup is fantastic and I have never experienced it before. I couldn't even see the people who were in the ridge of the stadium. We barely know what we're going through.”

Frankrijk (France)

Australië presteert met het bereiken van de laatst acht historisch goed, zegt Carpenter. „Ik ben trots dat we hier nog steeds staan, terwijl we werden gezien als underdogs. Voor elke wedstrijd is ons eerste doel het doel schoonhouden. De nul houden is voor ons belangrijker dan scoren. Dat is ons in drie van de vier wedstrijden gelukt.” Zaterdag spelen de ’Aussies’ in Brisbane tegen Frankrijk om een plek in de halve finale.

Australia is performing with reaching the last eight historical good, Carpenter says. “I am proud that we are still standing here, while we were seen as underdogs. For every match, our first goal is to keep the goal clean. Keeping the zero is more important to us than scoring. We succeeded in three of the four games.” On Saturday, the 'Aussies' will play in Brisbane against France for a spot in the semi-finals.

De vonk tussen Carpenter en Van de Donk sloeg over in Frankrijk, waar zij allebei bij Olympique Lyon spelen. Dat de 32-jarige Nederlandse nu eens aan Carpenters kant van de wereld is, vindt de Australische fijn. „Wij hebben hier ’down under’ zoveel te bieden.”

The spark between Carpenter and Van de Donk skipped in France, where they both play at Olympique Lyon. The Australian likes the fact that the 32-year-old Dutch is now on Carpenter's side of the world. 'We have so much to offer 'down under' here.'

Toekomstplannen (Future Plans)

Of dat ook betekent dat de twee uiteindelijk in Australië eindigen, durft Carpenter (23) niet te zeggen. „Mijn voetbalcarrière duurt logischerwijs nog langer dan die van Daniëlle. Ik kijk gewoon waar ik kan blijven voetballen en waar het ons naartoe brengt.”

Whether that also means that the two eventually end up in Australia, Carpenter (23) dares not say. “My football career logically lasts even longer than Daniëlle's. I'm just looking where I can keep playing football and where it takes us.”

[oldsailors]

6-2 Avigliana

We aten gisterenavond in de Balkankelder, een nogal vreugdeloze bedoening. Er hingen wat mannen aan de bar en in de eetzaal zaten een moeder en dochter en een stel deelnemers aan de run. Dat waren een vader en een zoon, die graag hun verhaal met ons deelden over de aanschaf van hun auto en wat ze er allemaal voor werk aan gehad hadden.

We aten daar een snoekbaarsfilet en Rösti Bombay (u mag raden wie wat at), vooraf kregen we een bordje botersla, rauwkost en flink veel slasaus.

Ons Airbnb is een enorme zolder boven een soort van Keukenconcurrent en dat zien we terug in de keukenhoek, dat aanrecht meet toch al gauw 11 meter. Om kwart over zeven op, we ontbijten en laten twee bordjes en kopjes achter in de groot formaat afwasmachine.

We zijn een kwartiertje voor sluiting bij de start en halen de route voor vandaag op. We kiezen weer voor de korte route, nu van Basel naar Turijn. De opdrachten voor vandaag zijn: 1. Lever de langste spaghettisliert in die je kunt vinden. 2. Smelt twee ons fonduekaas op je hete motorblok en lever een filmpje in van dat proces. We kijken elkaar even aan en halen onze schouders op.

Vanaf Basel rijden we door de bergen naar Balsthal. Dan over de snelweg via Bern richting Lausanne, maar al vrij snel gaan we weer de B-wegen op. We slingeren ons door Zwisterland heen, jammer genoeg is de St. Gottharspas afgesloten en moeten we door de tunnel. Tot ons genoegen zien we ook nog wat sneeuw, oude verpieterde sneeuw weliswaar, maar toch. Vanaf de tunnel is het een lange afdaling naar Aosta en dan naar Turijn over de snelweg. Daar valt niet veel aan te beleven, behalve dat de uitlaat steeds meer lawaai gaat maken en wij steeds meer bij de groep gaan horen. Onderweg komen we voortdurend andere deelnemers tegen dienons dan begroeten met geclaxonneer en sirenes. Dan is het toch wel een beetje jammer dat wij er niks tegenover kunnen stellen.

Onze bnb bevindt zich aan een meertje bij Avigliana en de instructies zijn zo onduidelijk dat we eerst twee keer vastrijden in een soort van niemandsland. Het moet hier prachtig zijn, maar het is stikdonker, dus we krijgen er niet veel van mee.

Dat is ook wel een beetje de tragiek van deze onderneming, je zit de hele dag in de auto, je rijdt door de prachtigste landschappen, je ziet de indrukwekkendste middeleeuwse kastelen en kerken, maar er is geen tijd om iets te bekijken.

[autimind]

Autismeweek dag 1, 30 maart

Het beeld van autisme en wat er niet aan klopt

Het beeld dat mensen hebben van ‘een autist’ lijkt vooral op Sheldon Cooper (The Big Bang Theory) en, als ze mijn leeftijd hebben, op Rain Man uit de gelijknamige film. Dit beeld klopt niet.

De echte man op wie Rain Man is gebaseerd heette Kim Peekl en had helemaal geen autisme maar FG-Syndroom. Hij werd 58 jaar. Daar doel ik niet op. Autisme is een spectrum-stoornis. Dat betekent dat we allemaal van elkaar verschillen, een stuk meer dan mensen zonder autisme. Het betekent dus niet dat ‘we allemaal een beetje autistisch zijn’.

Sheldon is vrij duidelijk ‘autistisch gecodeerd’ maar in de serie wordt het nooit duidelijk. Goed, binnen het spectrum komen wel dergelijke jongens voor. Natuurlijk. Vergeet echter de meiden niet. En al die vele anderen die er heel anders uit zien en zich heel anders gedragen. En niet geïnteresseerd zijn in natuurkunde of computers.

Wat is dan het juiste beeld? In de autisme-wereld wordt vaak gezegd dat ‘als je één autist hebt ontmoet dan heb je één autist ontmoet’. Toch zijn er wel algemene kenmerken aan te wijzen. Helaas is dat tot nu toe altijd gedaan door de psychiatrie en daar hebben we de gebruikelijke lijstjes met tekortkomingen aan te danken. Star, overgevoelig, geen wederkerigheid, dingen letterlijk nemen en ga zo maar door. Ik kan zonder probleem elk van die punten ‘omdenken’. Star..? Dat kan ook vasthoudend zijn.

Mensen binnen het autistisch spectrum willen nogal eens weinig oog hebben voor de hiërarchie die wel degelijk bestaat bij Nederlandse bedrijven. “Zou je mee willen gaan naar het spoedoverleg?” Als je dit aan een collega met autisme vraagt, heb je goed kans dat zij ‘nee’ zegt. Dit kun je een gebrek aan sociale vaardigheden noemen maar je had ook duidelijk kunnen zijn.

Mensen hebben de neiging om elkaar letterlijk te nemen als ze elkaar niet begrijpen, bijvoorbeeld als er een stevig cultuurverschil is. Wat dan over blijft is niks anders dan de woorden zelf.. en dan doe je het daarmee. Letterlijk nemen is geen autistisch kenmerk! Het ontstaat omdat mensen een verschillende manier hebben van naar de wereld kijken.

Autisme is in de praktijk vooral een andere manier van met informatie omgaan. Informatie vanuit de zintuigen maar ook gesproken of geschreven informatie en zelfs die uit de eigen gedachten en gevoelens. Dit kan zich op allerlei verschillende manieren uit.

Zonder uitzondering is het zo dat die manier van kijken niet fout is of gehandicapt. Natuurlijk levert het in de praktijk regelmatig ruis op. Dat is niet erg. We hebben allemaal stijlflexibel leren communiceren op het werk. (Anders ben je waarschijnlijk net begonnen. Het komt wel.) Laten we dat dan ook doen. Het is zomaar mogelijk dat een autistische manier van begrijpen beter is of handiger op een bepaald moment.

Ben ik autistisch of heb ik autisme? Ik krijg serieus op m’n vingers getikt door sommige mensen. De meningen hierover kunnen soms best scherp zijn. Ik geef trainingen en workshops aan sociale werkers en beleidsmakers en dan ga ik hier wat dieper op in. Voor nu zou ik zeggen: als je respectloos over mij spreekt dan heb ik niks aan de ‘juiste’ terminologie.

Heb je een collega die open is over autisme? Wil je belangstelling tonen? Vraag dan eens wat autisme betekent voor hem/haar/hen. Luister. Vraag door. Is er iets concreets waarmee jij je collega zou kunnen steunen?

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.