#vrieskou

[waterhooft]

Winter en vrieskou als een bomaanslag.

Tragedie voor mijn humeur.

Hou het tegen,

Wat een terreur.

- 10/01/2023

[nco05]

Beetje sneeuw & vrieskou vandaag... Zondag tot 18 graden 🙃

[jurjenkvanderhoek]

EEN BOODSCHAP IN ZEVENTIEN LETTERGREPEN

Eigenlijk weten ze daar in het land van de rijzende zon pas echt wat dichten is. Om in een paar lettergrepen en enkele regels neer te schrijven wat leven is. Niet onterecht noemen ze hun land zelf Nippon: de oorsprong van de zon. Japan is het oosterse Eden, de plek waar de wereld is ontstaan. Het beloofde land in het verre oosten. In die bakermat is het zaad ontkiemt, daar ligt de bron, speelt het boek Genesis zich eigenlijk af. Dat is zoals de Jappen zichzelf hoog achten, maar de wens is de vader van de gedachte. En om dat geloof in zichzelf fier te houden, met de vlag in top, wordt de wil in poëtische woorden uitgesproken. En er weinig lettergrepen aan vuil gemaakt, want eenvoud is meervoud.

De tanka is een lyrisch gedicht zonder bedoeld rijm of vastgestelde maat. Het verwoordt hoe een natuurindruk en een eigen beleving elkaar vinden; met elkaar een gedicht vormen. Daaruit is de haiku ontstaan. Deze drukt, in de klassieke vorm, een ogenblikervaring uit, soms gelinkt aan en geïnspireerd door zen. De haiku is een vingerhoed vol emotie, waarin weinig ruimte is voor ontledingen en benaderende omschrijvingen. De Japanner is een meester in het kort verwoorden van een gevoel, het op scherp zetten van een impressie. Hij heeft weinig omhaal nodig om zich spitsvondig uit te drukken. Het is te vergelijken met de westerse light verse. Hoewel de oosterse dichter behagen schept in het opstellen van een tanka of haiku heeft het meer waarde dan ons plezierdichten met die lichte, speelse toon. De haiku mag dan fantasierijk zijn en luchtig lijken, het is een serieuze tak van sport.

"De positie van de haiku in onze literatuur is te vergelijken met die van de aquarel in de beeldende kunst", lees ik in het voorwoord van dichter en publicist Maarten Mourik tot de drietalige bundel 'Maren in de wind'. In de bundel met op de haiku gebaseerde poëzie is Duitstalig werk afgedrukt van Hugo Ernst Käufer. In het Nederlands en Fries vertaald door Gerhild Tóth-van Rooij. In de Friese titel komt de strekking van het boek, daterend 1996, het meest tot de verbeelding sprekend uit: De wyn boadskippet. "De Japanse haiku is in hoge mate evocatief", schrijft Mourik verder, "- ook hier ligt een parallel.met de aquarel voor de hand - waarbij zelfs het timbre van de woorden van belang is." De westerse haiku zal nooit kunnen voldoen aan de Japanse traditionele regels, is Mourik van mening, maar hoeft daardoor kwalitatief niet minder te zijn.

'Die Kirchenglocke / vom nahen Dorf herüber / zeigt das Sterben an - De klok van de kerk / in het dorp tegenover / verwijst naar sterven - De tsjerkeklok fan 't / doarp in eintsje fierderop / wiist it stjerren oan'

Käufer en Mourik zijn inmiddels overleden, maar Tóth-van Rooij is nog springlevend. Zij maakt zich nog voortdurend sterk voor deze vorm van poëzie. Over de kunstenaar werd in 1996 al geschreven dat met haar gelijkgezinde herdichting van het werk van Käufer ze niet alleen haar eigen dichterlijke potentie, maar ook de poëtische legitimatie van de westerse haiku bevestigd. Want het is natuurlijk geen sinecure om het Duits met al zijn taaleigenaardigheden over te zetten in de Nederlandse taal met tegengestelde betekenissen. Niet iedere uitdrukking of elk woord kan een-op-een met dezelfde strekking en betekenis van de ene taal in de andere worden overgezet. Er kan aan inhoud en relevantie verloren gaan. Beeldend kunstenaar en auteur/vertaler Gerhild Tóth weet het echter zo te bewegen dat de betekenis een nieuwe waarde krijgt. De taal als het ware is gerecycled en de haiku opnieuw kan worden beleefd, een eigen gevoel krijgt in de andere taal. In het Fries heeft de poëtische bewoording zelfs nog een dimensie meer.

'Erster  Frost mahnt schon / dass die Erde genug hat / von all dern Reifen - Eerste vrieskou maant / dat de aarde genoeg heeft / van al het rijpen - Earste  froast moannet / dat de ierde har nocht hat / fan al it rypjen'

In de Duitse moedertaal van Käufer bulderen de woorden uit de roerende regels. Donderend als Bachs koren en gezwollen bij Beethoven en Mendelssohn-Bartholdy. De taal leent zich voor een klassieke barse benadering waarin de herinnering de opmaat is. En omdat deze in de mond van de dichter zijn gelegd, het de spraak is die hij dagelijks bezigt, zijn die woorden gekozen die het meest schurken tegen de emotie. Dat te vertalen in het vlakke Nederlands is bijna als vloeken in de kerk. Tóth weet daar toch alles uit te halen en vanuit het platte vlak de taal naar een hoger plan te schrijven. De emotie is vertaald maar heeft aan kracht nauwelijks een letter verloren. Het Fries heeft dan weer meer energie en dynamiek. Daarin klinkt de ontroering van Käufer beter door. Daar schuurt de bewogenheid met doen en laten het best.

'Botschaften im Wind / den gestutzten Kopfweiden / wächst schon neues Haar - Maren in de wind / op gestutte knotwilgen / bot al nieuwe waas - De wyn boadskippet / oan skoarre stobbewylgen / waakst alwer nij hier'

Käufer woont afwisselend in Bochum en Sint Jacobiparochie, en deze aan elkaar ongelijke omgevingen echoën in de verzen. Zit hij in Duitsland tussen de huizen bij de industrie, op het Friese land overziet hij het noorderleech en loopt over de waddendijk. Dat verschil in zijn geeft de haiku een bijzonder persoonlijke tint. Past het Duits perfect aan het Ruhrgebied, de Friese taal is terecht in de Waadhoeke. Het Nederlands staat daar tussenin als overgang en om het doel en de betekenis duidelijk te maken. "Een gedicht is meer dan de som der woorden," schrijft Tóth in de aftiteling van de bundel, "en meer dan de letterlijke betekenis van op zichzelf staande regels. Een gedicht is een geheel, waarin metafoor, ritme en klank van gelijk belang zijn." Het is dus niet alleen de talige vertaling die ertoe doet, het is zeker ook de cadans die van belang is. Meer nog de melodie dan de taal is wat het gedicht zo leesbaar maakt. De strikte schrijfvorm en opbouw van de haiku maakt dat wel van de letterlijke vertaling moet worden afgeweken. Dit om het aantal lettergrepen en de opgeroepen beelden te behouden. En niet iedere uitdrukking heeft in de verschillende talen eenzelfde betekenis. "Een enkele keer leidde een andere woordkeus tot een sfeervoller klankbeeld."

'Nach der letzten Flut / im Sand Möwenfedern und / Plastikgerümpel - Na de laatste vloed / 't zand vol meeuwenveren en / verfrommeld plastic - Nei de lêste floed / yn 't sân seefûgelfearren / en fodzich plestik'

Vertalen is een avontuur vindt Tóth, daar er verschillen in gedachten en beelden zijn tussen het Duits, het Nederlands en het Fries. Deze verschillen benadrukken het unieke en onvervangbare van elke taal. En wist Gerhild Tóth in woorden niet de juiste sfeer te pakken, dan kon zij zich in getekende beelden uitdrukken. Hoewel in abstracte tekeningen gevat wordt er een werkelijk gevoel mee overgebracht.

'Botschaften im Wind' is een bijzondere bundel, waarin volkse en landseigen eigenaardigheden samenkomen. Waarin talen om elkaar draaien maar zich in het uitdrukken van gevoel kunnen vinden. "Tijdens het vertalen besefte ik," sluit Tóth af, "hoe bijzonder het is om een ander cultuurgoed te benaderen vanuit de taal en de traditie waarmee wij het meest vertrouwd zijn." 'Maren in de wind', 'De wyn boadskippet'. Een bundel met een missie die niet mag vervliegen in een bries.

Botschaften im Wind - Maren in de wind - De wyn boadskippet. Haiku / Tanka. Hugo Ernst Käufer, Gerhild Tóth-van Rooij. Uitgeverij Van Brug Groningen, 1996.

[peterpijls1965]

4 januari 2015

De praeses en het peloton

Mijn militaire diensttijd volbracht ik op de afdeling Legervoorlichting van het ministerie van Defensie. Daar maakte ik kennis met L., een vaandrig, voorheen praeses van het Leidse studentencorps. Hij was het leukste varken dat ik ooit ontmoette.

L. noemde mij blaffend "peloton", om het verschil in rang te onderstrepen, want ik was een soldaat en hij een onderofficier, en dat wilde hij weten.

Hoewel het Leidse studentencorps tot de ergere gerekend mag worden qua domme, vernederende, seksistische tradities, was L. beslist geen bal of een knor.

Hij had de charme en woeste schoonheid van een Zuid-Europese tennisgod – hoewel hij principieel alleen aan zeilen deed. L. vertelde vrijwel dagelijks met veel plastische details over zijn enthousiaste consumptie van vrouwen en prostituees. Die moesten zwart zijn en stinken.

Regelmatig schaterde hij het hard uit om zijn eigen scrabeuze anekdotes. Hij speelde het klaar een Haagse schone de avond voor haar huwelijk te versieren. Dat ze op het ministerie een collega van de afdeling communicatie was, interesseerde hem niet.

Zijn vader was in de jaren tachtig een niet onbekende topambtenaar. L. maakten ze niets, ook omdat zijn bravoure naturel was en ondanks alles gespeend van plat machismo. Hij had stijl en hij wist het.

Het kon L. niet schelen dat ik niks had met het corps. In mijn Tilburgse studentenhuis praatte mijn afdeling principieel niet met de corpsballen van de begane grond.

L. had een onverwachte tolerantie voor een praeses van een traditioneel corps , maar misschien onderschatte ik die functie, of was ik bevooroordeeld door een open dag die ik ooit bezocht van het corps in Tilburg, waar mat kijkende leden in vreemde truien zich lieten abseilen uit een boom, en dat steeds lusteloos herhaalden.

Wellicht zag ik de jool niet, maar ik besloot geen lid te worden.

Ook L. had zeer misprijzende opvattingen over het Tilburgse corps. Ze begrepen het niet. Zelf werd hij in Leiden tijdens de ontgroening bewusteloos gevoerd met alcohol, zoals het hoorde, een initiatieritueel dat hij schaterend van trots terughaalde.

Hij wilde van mij alles weten over Limburgs bier, en was hevig geinteresseerd in de karakteristieken van Limburgse vrouwen. Ook daarom denk ik dat hij met carnaval per se naar Limburg wilde.

We vertrokken op zondagavond met zijn Peugeot 205 uit Den Haag, parkeerden bij de boerderij van mijn ouders en doken in de carnavalskist. Demonisch grijnzend haalde L. een monnikspij tevoorschijn. Ik wist meteen dat zijn komst naar Limburg niet onopgemerkt zou blijven.

We liepen door de vrieskou naar het volgende dorp omdat ik daar vroeger wel eens uitging. Even laten waren we twintig glazen bier verder en stond L. met het mooiste meisje uit het cafe te praten.

In mijn volgende herinnering zijn we op weg naar huis als L. plotseling “vijand op rechts” schreeuwt en een sloot induikt. Even later loopt hij zeer goedgemutst weer naast me, drijfnat in de nachtelijke kou van de Napoleonsbaan.

De volgende ochtend wil hij spookrijdend over de A2 terug naar Den Haag.

[rotterdamvanalles]

Rotterdam Van Alles Overzicht 801

Party centrum Palace in de Zomerhofstraat. 1952

Schiekade met de Werkzaamheden voor de demping van De Schie. Veel van het puin werd hiervoor gebruikt, terhoogte van de proveniersingel met links de ungerflat aan de ungerplein en rechts de sint franciscus gasthuis en op de achtergrond de laatste dagen van de heulbrug. 1940

Panoramafoto van de Rotterdamse wijk Bergpolder op een winterse dag in de vrieskou. Op de voorgrond de noorderkanaal.

De Schieweg kruising bergselaan in de jaren 40

De Statensingel in Blijdorp met links het rioleringsgemaal en rechts de Gereformeerde Statensingelkerk, en Gezicht op de statenweg. 1950

De Noordmolenstraat met gezien vanaf jacob catsstraat, met 1e straat links en rechts tollenstraat en 2e straat rechts is de noordmolendwarsstraat, met op de achtergrond de heinekebrouwerij aan de crooswijksesingel. jaren 70

De Raephorststraat omstreeks 1948 toen de vuilnisbak werd ingevoerd (oude noorden)

Gezicht op de Kleiweg. 1928 (hillegersberg)

Ouderen op een bankje en spelende kinderen op het schelpenpad langs de spoorsingel. 1935.

Station bergweg met zicht op de achterkant van de insulindestraat. 1950

[bonjouronourtour]

Spanje

24 januari - 14 februari

Even een korte inleiding op deze blog: deze hebben we geschreven in de laatste weken voor vertrek naar Nederland, maar zijn we helemaal vergeten te plaatsen. Veel zal misschien voor sommige van jullie al bekend zijn (in dat geval —> skip maar naar de volgende blog 😉), zo niet: veel lees plezier!

🖖🏻 In Marbella, net na het plaatsen van de vorige blog, besluiten we om toch zo snel mogelijk nog naar een huisarts te gaan om Jacq haar pink te laten checken. We komen nota bene uit bij een Duitse kliniek waar ze namelijk ook Engels spreken, wel zo handig. Eindstand is een röntgenfoto met een veel te dure arts die ons kan vertellen dat er gelukkig geen breuk zit in de vinger van Jacq. We krijgen nog wat advies mee en fietsen weer terug naar onze camper, waar we opeens nieuwe buren blijken te hebben.

🇳🇿 We ontmoeten zo Dave en Anita uit Nieuw-Zeeland die met een echte Amerikaanse camper op pad zijn, op een Brits kenteken. Lekker verwarrend, maar gezellig is het wel met deze Kiwi’s en hun flinke voorraad eten en drinken in hun grote ‘RV’ (Recreational Vehicle), genaamd Harvey… Harvey the RV. 😉

Na een gezamenlijke middagborrel, maaltijd en avondborrel gaan we onze eigen camper-bedjes in.

🌴 We vertrekken de volgende dag en rijden door naar Málaga. Hier hebben we een handige plek vanaf waar we redelijk gemakkelijk de stad in kunnen fietsen. Redelijk, omdat de afstand best oké is maar de nodige ups en downs maken het toch een iets uitdagender ritje! Hendrik weet in de stad een mooie outfit te scoren voor de bruiloft in Nederland, helaas heeft Jacq hier nog een succes. Verder vieren we in Málaga ook Hendriks verjaardag door er heerlijk te eten. Málaga is verder echt een mooie en leuke stad!

🏔️ Na Málaga komen we op een plekje terecht net onder Granada waar het langzaamaan behoorlijk koud begint te worden. We staan hier bij een mooi stuwmeer en de natuur is prachtig. Vanaf hier rijden we door naar Granada. De route is uitdagend vanwege het gebergte maar daardoor ook weer adembenemend mooi. We hebben uitzicht op de eeuwige sneeuwtoppen van de Sierra Nevada. Het meest zuidelijke skigebied van Europa met zo’n maximale hoogte van 3500 meter. In Granada zelf hebben we eigenlijk weinig tijd, omdat we de vrieskou in de nachten hier willen en moeten vermijden. Ook merken we dat we na Marokko wel vol zitten van allerlei indrukken en alles wat met drukte, toerisme en drukke toeristen te maken heeft. De meest bezochte toeristische trekpleister van heel Spanje laten we hier dan ook aan ons voorbij gaan: het Alhambra. Het zal prachtig zijn, een verzameling van Moorse en Spaanse paleizen en tuinen, maar we hebben dat min of meer al in losse onderdelen gezien de laatste tijd. Nou ja, hebben we ook een reden om hier eens terug te komen!

🍅 Van Granada naar Almería hebben we weer spectaculair mooie uitzichten en zijn we eigenlijk stomverbaasd over de vele bergen die we hier zien.

In Almería wordt het beeld voornamelijk bepaald door de vele tomatenkwekerijen. Niet in glazen kassen zoals in Nederland maar allemaal van plastic zeil, wat blijkbaar hier genoeg is. We staan hier op een plek met veel te veel toeristen en gaan na één nacht weer weg, maar niet zonder aandenken.

🏝️ We komen aan in een onbekend dorpje genaamd La Isleta del Moro. Hier is het weer heerlijk, hebben we wederom mooie bergen en fijne wandelpaden en prachtige uitzichten op zee. Helaas ontdekken we hier dat er een dikke schroef in onze band zit, die er haast niet zomaar per ongeluk in beland kan zijn. We denken dat dit in Almería is gebeurd. Ons gevoel wordt versterkt door verhalen die we online lezen: hier wordt dit wel vaker ‘gedaan’ waarna je wegrijdt met een band die leegloopt en er ‘toevallig’ mensen achter je rijden die je zomaar komen helpen met je lekke band. Heel fijn, maar daar staat dan tegenover dat ze vervolgens aan de andere kant je camper leegtrekken. Niet zo fraai dus.

🔩 Gelukkig geen lekke band voor ons dus, maar wel een probleempje die we moeten oplossen. Richting het eind van de siësta rijden we naar de dichtstbijzijnde garage waar we even moeten wachten voor het hek, want ja: siësta is siësta. Precies na 16:00 komt de garagehouder uit zijn hok (had ons waarschijnlijk allang zien staan) en is het probleem ook voor hem vrij snel duidelijk. We zijn de derde klant van de dag met ditzelfde probleem, wat nogmaals ons vermoeden van opzet bevestigd. Gelukkig helpt hij ons binnen 2 minuten door de schroef eruit te trekken, een ander soort schroef nog dieper in de band te duwen en er ook weer uit te trekken, waarna hij de prop erin duwt en dit even zijn werk laat doen. Band loopt niet meer leeg, prop wordt afgeknipt, band weer opgepompt en klaar is kees!

We sporten en snorkelen nog wat, eten een lekkere pizza in La Isleta en gaan dan door.

👀 We doen een tourtje door Cartagena en Torrevieja om vervolgens in Alicante te belanden. Hier is het zo mogelijk nog drukker, al vinden wij een heel fijn en rustig plekje aan de rand van Alicante bijna pal aan ‘t strand. Ook hier gaan we nog een keer snorkelen, sporten we lekker en maken we ons op andere manieren nuttig, zonder dat we ons heel erg genoodzaakt voelen om alles van deze plaatsen te zien.

Hierna doen we een tourtje door Benidorm en Altea, waar we opgewacht worden door een zwaarbewapende politie-eenheid, maar waarom is ons nog steeds onduidelijk. Verder zien we vooral heel veel luxe en niet alleen Britse maar ook opvallend veel Nederlandse, gele kentekentjes.

☔️ Wij rijden hierna in één streep door naar Valencia. Hier zijn we samen nog geweest in de zomer van 2018 en we vonden dit een hele fijne stad. Helaas is het weer nu volledig omgeslagen en gaan we van alleen maar zon, naar alleen maar bewolking en regen. De eerste nacht rondom Valencia staan we nog bij een natuurgebied aan zee waar we zowat omver worden geblazen door de stevige wind. De dag erna gaan we naar een woonboulevard/shopping complex waar we twee fijne rugtassen scoren bij de oh zo geliefde (want goed geprijsde) Decathlon. Vervolgens gaan we de Bauhaus in om even wat spulletjes te halen voor kleine reparaties in de camper, wat we ook gelijk maar uitvoeren, waarna we de Lidl bezoeken voor enkele noodzakelijke boodschapjes.

🍕 We rijden door naar een parking dichtbij een mooi winkelcentrum waar we dan ook direct in duiken want: warm, droog en elektriciteit in overvloed. We kunnen onze apparaten hier eventueel opladen en daarnaast benodigde en vooral warme kleding kopen. ‘s Avonds spreken we af met Maria. Maria en Carlos waren huisgenoten van Jacq in Lille, zijn nu helaas uit elkaar maar daardoor hebben we wel 2 afspraakjes in plaats van 1 op de planning. Vanavond dus Maria met niet Carlos maar José Carlos voor de verandering. We eten samen lekker een pizzaatje en in half Engels, Spaans en Frans hebben we een gezellige avond!

🍝 De dag erna is het weer zo mogelijk nog slechter en valt er weinig anders te doen dan weer in de camper blijven of het winkelcentrum in gaan om niet zeiknat en koud te worden. Na een weinig spectaculaire dag rijden we de camper naar een parkeerplek iets dichterbij het centrum omdat we bij Carlos en zijn vriendin Sophie op bezoek gaan. Ze hebben een leuk appartement op een mooi plekje in het centrum waar we hartelijk ontvangen worden en een heerlijke pasta eten. Ook hier hebben we het weer hartstikke gezellig en verlaten we pas rond een uur of één ‘s nachts hun appartement. De camper staat op dat moment op een niet ideale slaapplek, zullen we maar zeggen, waardoor we de driebaanswegen die ‘s nachts doodstil zijn als een soort racebaan kunnen gebruiken om de stad uit te sjezen. We slapen ietsjes buiten de stad op een heerlijk rustig plekje.

🌆 Hier slapen we lekker uit waarna we richting Barcelona rijden. We moeten daar rekening houden met de milieuzone in en rondom de stad, maar vinden een plekje dichtbij een metro en net aan de rand van de milieuzone waardoor we toch gemakkelijk en snel de stad in kunnen. Die avond maken we een planning om in korte tijd ook veel van de stad te kunnen zien. We gunnen onszelf namelijk maar 1 dag. De volgende dag staan wij om 06:00 naast ons bed in de koude camper om ons op te frissen, te ontbijten en broodjes te smeren. We kopen beide een dagkaart voor de metro en duiken direct de ondergrondse in. Eerste stop: Park Güell. Direct ook een uitdaging voor ons als lowbudget-toeristen want: dit prachtige park, ontworpen door Gaudí was voorheen gewoon gratis te bezichtigen, maar: om de drukte te kunnen spreiden’ zijn ze maar geld gaan vragen voor het monumentale deel van het park, yeah right. Als het goed is kan je nog wel een redelijk deel gratis bekijken en als je ruim voor de opening van het park aankomt, kan je overal zelfs gratis in, omdat er dan simpelweg nog niemand staat en het park gewoon open is voor de lokale bevolking. Het park opent om 09:30, wij zijn er rond 08:30 maar blijkbaar is dit al te laat. Echter wordt het nog mooier: we krijgen te horen dat sinds Corona het hele park betaald is geworden en niets meer gratis is hier. Lekker dan. Wij zoeken een plekje met een mooi uitzicht op de stad die voor ons ligt en een beetje onder ons, terwijl de opkomende zon zorgt voor een warme gloed. We leunen tegen een hek van het park waar de locals wel achter ons door het park slenteren. Blijkbaar waren we met onze outfits en uiterlijk niet geloofwaardig als locals. Zo zitten we wat te twijfelen wat we gaan doen, tot één van de locals die achter ons langsloopt, ons een plekje wijst waar we prima het hek over kunnen komen. Nadeel is wel: het park is nog niet open voor toeristen, er lopen alleen wat locals en bewakers rond en wij vallen dan alsnog uit de toon. We zitten onze tijd maar even uit (voor niks zo vroeg uit bed gegaan) en kopen online braaf ons ticket om dit park te zien. Wel absoluut de moeite waard. Het is mooi aangelegd, geeft een prachtig uitzicht en we zien hier de bijzondere bouwwerken van Gaudí.

🏟️ Daarna pakken we de volgende metro, voor Hendrik richting het stadion van Barcelona: Camp Nou, of door de nieuwe sponsordeal moeten we nu zeggen: Spotify Camp Nou, voor Jacq in dezelfde richting maar dan een halte eerder in de buurt van een winkelcentrum aangezien Jacq al eens in Camp Nou is geweest.

Hendrik begint zijn wandeling door het museum, waar hij oude shirtjes van Maradona, Romario, Iniesta en Messi bewondert, maar ook alle bekers en prijzen waaronder vele Champions League bekers met ‘grote oren’, de Ballon d’ors en Gouden Schoenen van Messi en ga zo maar door. Jacq is op dat moment een chique winkelcentrum ingedoken en heeft zich gestort op een heerlijke bakkie pleur. Nadat de laatste slokjes hiervan naar binnen zijn gewerkt, waagt Jacq een poging om eens bij Las Ramblas te koekeloeren. Dè (winkel)straat van Barcelona waar het dan ook megadruk is. Terwijl Jacq dit aanschouwt en haar benen flink aan het werk zet, is Hendrik juist net neergeploft op een stoeltje in Camp Nou met uitzicht op het veld en het bekende, door gekleurde stoeltjes gevormde: ‘Més que un Club’, meer dan een club. Hierna rond Hendrik zijn bezoek af met een wandeling door de kleedkamer, catacomben, over het veld zelf en nog een laatste klim voor een panoramisch uitzicht vanaf hoog in het stadion.

🛕 We komen weer bij elkaar bij het bijzondere Casa Batlló, vanaf waar we opnieuw even Las Ramblas bekijken en wat door de zijstraatjes snuffelen.

Vanaf hier nemen we een metro richting Sagrada Familia waar we even omheen lopen. Ook weer bijzonder mooi om te zien en de Sagrada is wel degelijk verder gebouwd in vergelijking met de vorige keer dat Jacq hier was, dus die kraan die daar staat, staat er niet voor niks (voor wie dacht dat die kraan er misschien voor de sier bijhoort).

🛥️ We sluiten af met een rondje langs de haven, nemen dan de metro terug en zijn op tijd terug bij de camper. Na zo’n lange en nuttige dag en wat tijd over, lijkt het ons handig om zo snel mogelijk de stad achter ons te laten omdat we dan net zo gemakkelijk een rustiger slaapplekje kunnen vinden. Dus we gaan direct, is het plan. Alleen voelt Franky ook dat er een break aankomt en zoals het dan gaat, wegen de laatste loodjes opeens verrassend zwaar. Want na een lange dag in Barcelona wil Franky opeens niet meer starten. Gewoon helemaal niet. Dus niet zoals in Marokko: na 3 pogingen of even wachten alsnog. Nee gewoon niet. Dus we lopen (lees: snelwandelen) naar de dichtstbijzijnde garage waar de beste meneer alleen Spaans spreekt.

👨🏼‍🔧 Maar samen met Hendrik komen ze eruit, is het probleem duidelijk en komt hij binnen een half uur even langs. Na 20 minuten is hij er dan ook inderdaad om eens even te kijken wat er aan de hand is. Na meerdere checks en ideeën draait hij uiteindelijk de buis van de lucht inlaat open, en spuit er een wonderbaarlijke spray in terwijl Hendrik de auto probeert te starten, waarna de motor ook daadwerkelijk tot leven komt. Heel erg fijn maar ook heel erg onduidelijk wat nou de oorzaak van de niet startende motor is. In het Spaans komen we niet verder dan: dat we deze spray ook maar bij de hand moeten hebben en dit de volgende keer zelf kunnen doen. Wat op zich klopt, ‘t is niet heel ingewikkeld, maar waarom Franky niet wou starten is ons hierdoor nog steeds onduidelijk en dus niet erg geruststellend.

🇫🇷 Uiteindelijk komen we aan in Frankrijk, waar we een fijn en rustig plekje vinden voor de nacht. Hier is het ‘s nachts wel weer erg koud en is natuurlijk nu opeens ook de gasfles leeg. Gelukkig hebben we al een tijdje een reserve die we nu aansluiten. ‘s Zaterdags ruimen we het één en ander op en draaien we een wasje om niet als een stelletje stinkende globetrotters in Nederland aan te komen. Zondag bereiden we ons verder voor en pakken we de spullen in.

🧹 Maandagochtend is het dan zover. We staan vroeg op, maken nog een laatste camper-ontbijt en -koffie, pakken de laatste spullen in en doen de voorlopig allerlaatste camper-afwas. We rijden vervolgens naar de Lidl voor verse broodjes en naar de Intermarché waar een loos-plek is om Franky helemaal leeg te laten lopen. Daarna arriveren we bij onze camper stalling, waar we vriendelijk worden ontvangen in dit toch al relaxte deel van Frankrijk. We worden zelfs heel lief naar het lokale treinstation gebracht waar de eerste trein ons al snel in Perpignan brengt.

🥱 Hier is het vooral een hele middag en avond lang, wachten geblazen. We wisselen praktische oplaad-plekken af met buitenlucht-plekken in het fijne zonnetje of met een warme binnenplek. En die wisselen we weer opnieuw af met een praktische plek om onze spulletje zoveel mogelijk opgeladen te hebben voor de busreis. Zo houden we onszelf een beetje bezig.

🚌 Enkele minuutjes voor de geplande 22:45 vertrekt onze Flixbus dan eindelijk vanuit Perpignan. De reis verloopt voorspoedig, alleen krijgen we rondom Orléans te maken met enige vertraging waardoor we een uurtje later in Parijs aankomen en onze break hier iets wordt ingekort. Geen ramp, we nemen een snelle koffie en thee met een pain au chocolat en vieren zo deze dag van de liefde in de stad van de liefde. Hoe vind je die?! 💕💘

🇳🇱 Aan al die romantiek komt, zoals gezegd, een snel einde want we kunnen alweer de volgende bus in! Deze vertrekt vervolgens iets na 13:00, aardig volgens planning en brengt ons via Lille, Gent, Antwerpen en Breda uiteindelijk in Utrecht, slechts een kwartiertje na de geplande aankomsttijd. Helemaal super. Het mocht dan een laaaaannnggeee tijd zitten en wachten zijn geweest, vanaf het moment dat we onze camper stalden in Perpignan maandagochtend rond 11.30, tot aan aankomst in Rouveen dinsdagavond rond 22:30, toch was het een prima reis. Blij om weer in Nederland te zijn. 😊 🇳🇱

Groetjes!

[loesjespreuken]

Maandag 23 januari, wintersport, dat is toch als je om acht uur 's ochtends in de vrieskou naar school fietst, loesje

[arun-pratap-singh]

LIVE | Stroomuitval en vrieskou in vier grote steden Oekraïne, drone-alarm in Kiev

LIVE | Stroomuitval en vrieskou in vier grote steden Oekraïne, drone-alarm in Kiev

LIVE | Stroomuitval en vrieskou in vier grote steden Oekraïne, drone-alarm in Kiev #LIVE #Stroomuitval #vrieskou #vier #grote #steden #Oekraïne #dronealarm #Kiev

[steininbeeld]

“Rododendron“

Een knop die de vrieskou heeft doorstaan in onze tuin.

(20 december 2022)

[vechtdalbouwsystemen]

Houten tuinhuis met groendak. Ook in deze vrieskou werken onze opbouwmannen hard door om de projecten op te bouwen. Vanmiddag is dit houten tuinhuis met groendak opgeleverd in Zwolle. Dit tuinhuis is geplaatst op de achtererf en grenst aan zowel de brandgang als ook beide tuinafscheidingen. Vooraf hebben wij het exact ingemeten en op maat gemaakt. Naast de welbekende details met eikenhout heeft dit houten tuinhuis ook een groendak met vetplanten die per jaargetijde groeien. Meer informatie of een gratis inspiratieboek? Vraag deze geheel vrijblijvend aan op onze site www.vechtdalbouwsystemen.nl (bij Zwolle, Netherlands) https://www.instagram.com/p/CmHKTwkMlq1/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[stormvanwoorden]

Ik weet niet of jullie dit goed kunnen zien, maar mijn raam is f*cking kunstwerk

[jolandabeuvingjustbelieve]

Zoals ze zelf al schreef: Als wij niet naar de sportschool mogen, komt de sportschool wel naar ons! 💪 #personaltrainingindetuin #omdenken #vrieskou #beuvinglifestyle #bikkels (bij De Ronde Venen) https://www.instagram.com/p/CXy0dplIHRo/?utm_medium=tumblr

[gerbie7]

#meene #markelo #goor #hofvantwente #coronaloopje #lockdown #mooitwente #overijssel #twente #sneeuw #sunset #zonsondergang #sunset🌅 #koudeavond #vrieskou #koudhè #mutsvergetenenkoudeoren #koudeoren #mutsvergeten #dichtbijhuisishetookmooi #thuiswerken #weekjegeleden (bij Hof van Twente) https://www.instagram.com/p/CLcRdaJB5Gs/?igshid=11uzxcmm1t2fz

[janinefriesland]

Timmy kan niet wachten tot hij naar buiten mag. Brrr het is -1 vanochtend. #Timmy #tuin #vrieskou #ijs #garden #cold #ice #freezingcold https://www.instagram.com/p/BsxE7Knj4_EoDoZcj0VaeT8n-mdZdsrrx5koew0/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=1475rjy1oqfyf

[ourwrall1world-blog]

Duizenden vluchtelingen ondergaan vrieskou in Griekenland en de Balkan Artsen Zonder Grenzen (AZG) klaagt de slechte situatie aan van vluchtelingen in de Balkan en Griekenland. De vrieskou en een gebrek aan maatregelen daartegen van de overheden, heeft hun toestand nog verslechterd, zegt de organisatie maandag. Ze roept de betrokken landen en Europa op om snel maatregelen te nemen. Bron:www.tijd.be

[euroadventure]

Englesqueville-la-Percée - Pointe-du-Hoc

Dinsdag 25 januari

De volgende morgen, hoe kan het ook anders na een heldere nacht, is alles bevroren. En hoewel de zon probeert door te komen, lukt dat niet vandaag. Er hangt namelijk een enorme lage mist en het zicht is slechts 100 meter. Deze ochtend blijf ik maar in mijn busje wederom met een goed boek en een podcastje. Ik besluit hier nog een nachtje te blijven, want onderweg zie ik toch niets.

'S middags trek ik er alsnog op uit. In de vrieskou 🥶 loop ik richting de kliffen en de zee. Ik zie geen zee en ook het strand is onzichtbaar en onbereikbaar vanaf hier. Wil ik perse naar het strand dan moet ik zeven kilometer teruglopen naar Omaha Beach. In plaats daarvan loop ik naar Pointe du Hoc. Dit ligt op ongeveer vier kilometer lopen richting het zuiden.

Halverwege valt mijn oog op een opening in de bosjes. Ik besluit een kijkje te nemen en wat blijkt? 🧐 Het is een geheime route naar het strand! 🧗‍♀️

Ik loop voorzichtig naar beneden. Aan de hand van touwen, schuine en glibberige traptreden en een aluminium ladder bereik ik het kiezelstrand. Jammer dat het zo mistig is, maar desondanks is het nog steeds mooi en indrukwekkend zo onderaan de kliffen.

Na tien minuten klim ik weer naar boven en vervolg ik mijn weg. Bij Pointe du Hoc kan ik een route lopen waarbij de geschiedenis van D-Day wordt verteld. De kraters van de bombardementen zijn nog steeds goed te zien, evenals de bunkerresten. Indrukwekkend om te zien en te lezen hoe hier destijds gevochten is.

Halverwege de middag ben ik weer terug bij de camperplaats en warm ik mezelf of aan de hand van een eigen gemaakte latte 😋. De rest van de middag lees ik een boek, luister ik weer een podcastje en zoek ik mijn foto's uit.

Morgen hoop ik dat de mist iets minder is en wil ik nog een keer een bezoek brengen aan Le-Saint-Mont-Michel en Saint-Malo.