#verkrachter

[puppybong]

ik wou dat het anders was zoveel

[regiowestfriesland]

Vrouw verkracht in bosjes door onbekende man, politie zoekt getuigen

Hoogkarspel – Vrijdag 20 september 2024 werd rond 17.00 uur een vrouw slachtoffer van verkrachting op de Noordervoert in Hoogkarspel. De politie doet onderzoek en zoekt getuigen. Op de Noordervoert werd de vrouw aangesproken door een, voor haar onbekende, man. Vervolgens werd zij door deze persoon de bosjes ingetrokken. Na het incident vertrok de verdachte op zijn fiets in onbekende richting.…

[bucklemonster2]

Een maatschappelijke cirkel van misbruik

Een maatschappelijke cirkel van misbruik en hoe we die kunnen stoppen

Emilia Sameyn 31/05/2023-03/06/2023

Waarschuwing: deze tekst gaat over misbruik en verkrachting. Dus als je hier niet over wil lezen, lees dan gerust iets anders, bedankt. Afgezien van mijn studies humane wetenschappen in de middelbare school, ben ik geen expert als het om misbruik gaat. Hoe dan ook, mijn idee zou de wereld kunnen helpen, dus hier is het: 1. Intro We leven in een rare realiteit, waar helaas sommige vrouwen en mannen worden misbruikt. Het is één van die vreselijke, verontrustende feiten van het leven. De schuld ligt uiteraard altijd bij de dader, die vaak een man is. Vervolgens klagen mannen online en in het echte leven dat ze eenzaam en vervreemd zijn. Sommigen klagen er zelfs over gediscrimineerd te zijn. Anderen zeggen heel bizarre rare zaken als: "verkrachting is niet echt " en "vrouwen moeten maar over hun verkrachting geraken".

Aan de andere kant leven we inderdaad in een vervreemdende individuele wereld. We brengen veel tijd binnen door, voor schermen. Om de één of andere reden is het vreemd om in het openbaar met andere mensen te praten. Terwijl, zolang de andere mensen het niet erg vinden, dit normaal zou moeten zijn.

Dus uiteindelijk besefte ik dat deze dingen met elkaar verbonden kunnen zijn, ze vormen: De maatschappelijke cirkel van misbruik

En misschien kunnen we het doorbreken.

2. De aspecten van de cirkel De cirkel gaat als volgt:

2.1. Sommige mannen misbruiken vrouwen

Dus zoals eerder vermeld, het is een walgelijk fenomeen, dat helaas gebeurt. De statistieken over verkrachting zijn op zijn zachtst gezegd erg verontrustend. Hoewel elke bron varieert omtrent de statistieken, zijn dit enkele alarmerende cijfers die ik heb gevonden: - 1 op de 5 vrouwen werd misbruikt.

- 1 op de 4 mannen heeft een vorm van seksueel misbruik meegemaakt.

- 1 op de 16 mannen is verkrachter, sommige studies gaan zelfs tot 1 op de 7 mannen....

Als dat niet verontrustend is, weet ik het ook niet meer.

Het is belangrijk op te merken dat seksueel misbruik vaak gebeurt door bekenden (8 op 10) en minder vaak door willekeurige vreemden. Als het om kinderen gaat, werd 34% van hen misbruikt door familie.

bronnen:

https://www.nsvrc.org/statistieken

https://wearawhitefeather.wordpress.com/survivors/rape-culture-statistics/

https://www.rainn.org/statistics/victims-sexual-violence

https://www.rainn.org/statistics/perpetrators-sexual-violence

2.2. Dit voedt mythen over mannen: Helaas leidt dit tot mythen als "Alle mannen zijn gevaarlijk." en "Alle mannen kunnen zichzelf niet beheersen." Het leidt ook tot hypervigilantie , wat begrijpelijk is. Vreemden worden als gevaarlijk gezien.

2.3. Vrouwen mijden veel mannen. Deze mythen leiden ertoe dat veel vrouwen mannen mijden (of in ieder geval de meeste mannen).

Praten met andere mensen in het openbaar wordt gezien als 'raar' terwijl er niets mis mee is om met andere mensen te praten. Zolang de andere mensen het maar goed vinden.

2.4. Mannen worden eenzaam en vervreemd. Hierdoor worden alle mannen onder een soort van nauwkeurig toezicht gehouden. Elke man die een beetje raar is, wordt gezien als een potentieel gevaar. Het is moeilijk voor mannen om verbinding te vinden. Sommige mannen voelen zich zelfs vervolgd. Dit kan mannen isoleren en eenzaamheid vergroten, en hen naar de donkerste hoeken van het internet leiden, zoals: de 'incel-beweging'. 2.5. Sommige mannen verzinnen excuses om vrouwen aan te randen. Dit leidt ertoe dat sommige mannen excuses verzinnen om vrouwen aan te vallen. Sommigen geloven dat als ze geen seks kunnen hebben, oncontroleerbare verkrachters worden of depressief zullen worden. Dan zijn er bizarre excuses zoals "verkrachting is niet echt" en "vrouwen moeten maar over hun verkrachting geraken" , enz....

2.6. Sommige mannen misbruiken vrouwen.

Eenzaamheid, de duistere hoeken van het internet en/of deze excuses kunnen ertoe leiden dat sommige mannen misdaden plegen, zoals verkrachting.

3. Hoe we het kunnen stoppen

Ten eerste is seksuele voorlichting belangrijk en het is enorm goed dat dit op school wordt onderwezen.

(althans in België, waar ik vandaan kom). Op scholen moeten kinderen leren over seksueel misbruik, wat het is, hoe je het kunt herkennen, hoe je het kunt voorkomen en wat je moet doen als het is gebeurd (aangeven bij de politie).

Kinderen moeten leren omgaan met eenzaamheid. Ze moeten leren dat het oké is om zich eenzaam te voelen, en dat er niets beschamends is aan alleen zijn, enzovoort. Er is bijvoorbeeld niets mis mee om een maagd van 30, 40 of 80 jaar oud te zijn, ze kunnen zo volkomen gelukkig zijn.

Er kunnen coping-mechanismen aangeleerd worden om met eenzaamheid om te gaan: vrienden of liefde vinden, naar buiten gaan, je concentreren op hobby's, een hoofdkussen knuffelen, een huisdier hebben, ect.... Ook aan kinderen moet men de gevaren leren van het internet. Ze kunnen leren over de duistere hoeken van het internet zoals de incel-beweging en over de mythen rond verkrachting en misbruik.

Niet alleen kinderen moeten al het bovenstaande leren, ook volwassenen. Er kan elke drie of vijf jaar, een dag tot drie dagen zijn waarop alle werkplekken lezingen en misschien workshops geven over goed gedrag in de werkomgeving en toestemming, maar ook lezingen/workshops over wat te doen als je alleen bent of je u eenzaam voelt. Ik denk ook dat het legaliseren van veilig sekswerk met wederzijdse toestemming kan helpen tegen eenzaamheid in onze wereld, al is het maar voor even, misschien helpt het deels om verkrachtingen te voorkomen.

Verder kan iedereen profiteren van een samenleving die verbinding bevordert via gemeenschapscentra, praatgroepen, openbare ruimtes, hobbygroepen, workshops, enz....

[unscharf-an-den-raendern]

Nicht zu vergessen die Joel/Nesrin/Annika Story die sich auch noch in Folge 1049 abgespielt hat. "Aber ... ich dachte wir sind Freunde? 🥹"

Und dann haben sich Nesrin und Annika ja auch noch verkracht.

Joel tut mir einfach so leid. Klar, er hat sich in Staffel 26 auch nicht immer korrekt verhalten (Staffel 27 Joel >>>>>>>>>> Staffel 26 Joel), aber gleichzeitig hat er mit Colin auch echt viel Arbeit in diesen Stuhl gesteckt. Und dann macht Nesrin den einfach kaputt, weil sie ne Meinungsverschiedenheit mit Annika hatte.

[jesperweidemann]

Der Mann aus Schlamm (p2)

Wo einst der Schlammmensch stand, ein einsames Bild, Gedeiht nun Leben, grün und mild. Doch in der Erde schlummert seine Seele, Ein verlorener Geist, der niemals heilen wird.

Ein trauriger Trost, ein bitterer Frieden, Der Schlammmensch wird nie mehr diesen Frieden sehen. Sein Tod hat neues Leben hervorgebracht, Doch seine Seele ist für immer verkracht.

Die Vögel zwitschern, die Bienen summen, Ein neues Leben, das sich hier entfaltet. Doch in der Tiefe schlummert seine Qual, Ein einsamer Geist, der niemals mehr aufsteht.

Ein trauriger Ort, wo einst der Schmerz residierte, Nun ein Ort der Freude, doch seine Seele ist verliertet. Das Leben geht weiter, doch sein Schmerz bleibt bestehen, Ein ewiger Schatten, der nie mehr verschwinden wird.

Ein trauriger Trost, ein bitterer Frieden, Der Schlammmensch wird nie mehr diesen Frieden sehen. Sein Tod hat neues Leben hervorgebracht, Doch seine Seele ist für immer verkracht.

[fabiansteinhauer]

Workshop: Letter, oder: Objekte, die lassen

Wenn, wie Rudolf Jhering 1865 in seiner Arbeit über den Geist des römischen Rechts auf den verschiedenen Stufen seiner Entwicklung nahe legt, der Letter (kleinster Teil des Alphabets) der einfache Bestandteil des Rechts und damit einer der Bausteine des Rechts ist, dann muss der Letter nicht das sein, was dem Recht eigen ist. Dann muss den Letter nicht auszeichnen, was nur im und am Recht vorkommt, ohne Recht oder außerhalb des Rechts aber nicht vorkommt. Es kann dann nämlich sein, und davon wollen wir ausgehen, dass der Letter dann nicht nur ein minoren Objekt ist, dem juristisch oder juristisch alles weitere aufsitzt, sondern dass der Letter dann auch ein Grenzobjekt ist, also ein solches Objekt, an dem und durch das ein juristisches Wissen teilbar wird und geteilt werden muss. Der Letter ist dann ein Objekt, an dem das juristische Wissen zwar an seine Grenzen kommt, aber dennoch nicht aufhört, Effekt zu sein und Effekte zu haben. Referenz, Resonanz, Mimesis und Rekursion werden ab da entweder exzessiv, sie leihern dann eventuell aus oder sie biegen sich auf eine Weise, die die jeweils mitlaufende Assoziation nicht mehr 'artig', nicht mehr 'züchtig', nicht mehr homogen, nicht mehr generisch angemessen erscheinen lässt, wie das der Fall ist, an dem erkennbar wird, dass der Mensch auch von niederem Wesen als dem Menschen abstammt, dass in seinem Bestand nicht nur organisches Material vorkommt und dass noch in Wort und Begriff Sprachlosigkeit und Übertönung stecken. Letter ist dann das, an dem ein Zeichen in das übergeht, dem es aufgezeichnet ist, an dem ein Schreibens ins Bild übergeht, am dem die Sichtung ins Tasten übergreift und der Körper zur Fläche wird, an dem das Sprechen verstummt oder 'verkracht' und alle diese Übergänge auch in der gegenläufigen Richtung funktionieren.

[lupusdei018]

On fanfiktion.de I found fanfictions about Feuerschwanz (I even found a fanfic about the band dArtagnan....). I have read them and to be honest, they are pretty good...well, at least better than my Feuerschwanz fanfics xD

×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

If anybody are interested in the fanfics on fanfiktion.de there's the links :

These are Feuerschwanz x Saltatio Mortis fanfictions. The plot is that Hauptmann from Feuerschwanz fallen in love with Alea from Saltatio Mortis while they're on tour.

And my three personal favourite :

And this last one is about Hodi and Hauptmann getting together. [Inspired by Feuerschwanz's video, called Sex is Muss, mainly the kiss between Hodi and Hauptmann. :D]

[overwhelmed-and-scared]

"Uw dochter werd verkracht." - Een zin die ik nooit zal durven uitspreken naar mijn ouders toe.

[puppybong]

thought too hard about jude saint francis and screamed into my pillow

[regiowestfriesland]

Politie heeft tot nu 1 tip ontvangen tijdens onderzoek verkrachting in Hoorn

Hoorn – Politie Hoorn heeft nog maar 1 tip mogen ontvangen na een verkrachting afgelopen zaterdag. Een 31-jarige Poolse vrouw werd in de bosjes verkracht in het park aan de Schout in Hoorn. Ze werd aangesproken door een man die haar vervolgens de bosjes introk. Lees ook: Poolse vrouw verkracht in bosjes, politie zoekt getuigen Deze voor haar onbekende man trok haar de bosjes in en belaagde…

[maximvandaele]

Het 'probleem van het goede' en goddelijke almacht

Het meest overtuigende argument tegen het bestaan van God, is volgens mij 'het probleem van het kwaad'. De eenvoudigste manier waarop ik dit probleem kan verwoorden is de volgende:

Als er een god is, waarom is er dan zoveel lijden en kwaad?

Om deze kritisch vraag kracht bij te zetten, verwijst men soms naar extreem leed, zoals genocide, baby's die sterven, wilde dieren die elkaar op gruwelijke wijze verscheuren, verkrachting, ... Voor veel atheïsten is het duidelijk: in een wereld met zoveel zinloos leed, kan er simpelweg geen god zijn. Die god zou immers moeten ingrijpen om het (zinloze) leed weg te nemen.

Volgens mij is de meest geloofwaardige theïstische reactie hierop de stelling dat God wel oneindig liefhebbend is, maar niet oneindig machtig in de letterlijke zin van dat woord. God is dan in de eerste plaats oneindig liefhebbend, de oorzaak van alles wat goed en liefdevol is. Hij is als het ware almachtig in Zijn oneindige liefde. Dit is de theologie die door Thomas Jay Oord verkend wordt in zijn boek The Death of Omnipotence and the Birth of Amipotence.

Nu we dit besproken hebben, kan het probleem van het lijden omgekeerd worden naar het 'probleem van het goede'. Dit is dan de volgende vraag:

Als er geen god is, waarom is er dan toch zoveel liefde, goedheid en plezier?

Deze vraag werd ook al gesteld in de masterthesis van Bruce Leroy Davis. Een atheïst zou kunnen stellen dat er natuurlijke, niet-goddelijke oorzaken zijn van het goede. Het bestaat zonder reden. Wie in God gelooft, kan dan weer stellen dat God het goede en liefdevolle in de wereld veroorzaakt, want God is liefde.

Wat is er dan meer overtuigend: dat het goede bestaat zonder reden, of dat we het goede aan God te danken hebben? Welk antwoord iemand kiest, zal wellicht gelijkaardig zijn aan iemands keuze van antwoord op de vraag waarom het universum ontstaan is: zonder reden, of door God?

Het antwoord dat iemand kiest, hangt af van verschillende zaken, waaronder temperament. Maar de uitleg dat er Iemand (God) de oorzaak is van alles, lijkt mij toch geloofwaardiger dan de stelling dat alles uit niets kwam zonder reden.

[devosopmaandag]

Filosofie op leven en dood

Ik zag slechts de trailer, maar die paar minuten van 'Women Talking'* waren voldoende. Een toevallige aanbeveling van een vrouw die het boek** had gelezen waarop de film is gebaseerd, verhoogde mijn verwachtingen. De roman is op zijn beurt gebaseerd op ware gebeurtenissen. Ik ging alleen, zoals altijd. Voor mij zaten drie vrouwen, elk apart, achter mij twee oude dames, die kletsten over kinderen en kleinkinderen.

Sinds de jaren '60 trokken vanuit de Verenigde Staten en Canada Mennonieten naar Bolivia, ultraconservatieve gemeenschappen waarin mannen de absolute macht hebben en vrouwen analfabeet worden gehouden. In de Manitoba-Kolonie vinden rond 2009 schokkende geweldsincidenten plaats. Meer dan honderd meisje en vrouwen, van jong tot oud, worden met een verdovingsmiddel voor koeien in slaap gebracht en verkracht. Het zou het werk van de duivel zijn. Een man wordt echter betrapt, die mededaders aanwijst. In de film vertrekken alle mannen uit de gemeenschap naar de stad om bezittingen te verkopen om zo de borgtochten te kunnen betalen. De vrouwen wordt 48 uur gegeven om te beslissen waar zij staan. Bijeengekomen in een hooischuur worden drie opties voorgelegd: blijven en accepteren – blijven en strijden – vertrekken. De vrouwen stemmen door kruisjes onder drie tekeningen te zetten. Van de vrouwen die niet willen accepteren of die willen vertrekken, blijft een klein groepje achter en begint een lang gesprek. De onderwijzer, een zachtmoedige, eerst verbannen maar later weer geaccepteerde Mennoniet, schrijft de notulen.

Zes vrouwen in een bioscoopzaal kijken naar acht vrouwen in een hooischuur. Die acht vrouwen voeren het belangrijkste gesprek van hun leven. Geweld wordt in de film nooit getoond, maar is alom aanwezig. Er wordt in de schuur gehuild, geschreeuwd, uitgescholden, getroost, gelachen, gewanhoopt en gezongen. Er wordt hardop gedacht, beargumenteerd en geluisterd. Ik moest meerdere keren mijn ogen drogen.

Wat zich daar afspeelt is in de eerste plaats het leven zelf. Maar steeds vaker dacht ik dat hun ontmoeting zuivere filosofie betrof, ver verwijderd van de academische vorm, ver verwijderd van geleerde mannen. Het is filosofie als een soort rechtspraak, waarin de rollen van slachtoffer, dader, verdediger, aanklager en rechter wisselen. De uitspraak is er een van leven en dood. Ik maakte van mijzelf een beetje de tweede notulist en noteerde de volgende onderwerpen: Hoe te denken? Hoe te handelen? Wat betekenen woorden precies? Hoe verantwoordelijk zijn we voor anderen? Wat is vergeving? Wat is wraak? Wat is geweld? Wat is bloedverwantschap? Wat betekent het om slachtoffer te zijn? Wat betekent het om dader te zijn? Wat zijn de consequenties van onze daden? Hoe kunnen we veranderen? Voor de duidelijkheid, het is geen analyse van mij, dat alles vond daar plaats.

Na afloop van de film bleef iedereen een tijdje stil zitten. De twee vrouwen achter mij begonnen al snel weer zachtjes te kletsen en te lachen. De aanblik van het leven kan soms te pijnlijk zijn

* 'Women Talking' | regisseur Sarah Polley | 2022 | 105 minuten

** 'Women Talking' | Miriam Toews | 2018 | uitgeverij Albert A. Knopf

[why-the-bear]

Oudste zoon Noorse kroonprinses opnieuw gearresteerd: nu verdacht van verkrachting

Norwegian crown princess's eldest son arrested again: now suspected of rape

[reneleijen]

België: Vijf jaar voor lokken tienermeisjes via Snapchat

Een man (34, uit Torhout) die via verschillende accounts op Snapchat minstens vijf jonge meisjes in de val lokte, is veroordeeld tot vijf jaar, waarvan de helft voorwaardelijk, en tbs. De verdachte had meermaals seks met één slachtoffer (toen 14) maar ook bij de andere meisjes werd hij schuldig bevonden aan verkrachting. De verdachte werd januari 2023 opgepakt nadat de politie in Neeroeteren…

[stefselfslagh]

Nathalie Huygens: "Ik leef nog omdat ik dood mag gaan."

Acht jaar geleden werd Nathalie Huygens (52) op een gruwelijke manier verkracht. Haar leven werd zo'n hel dat ze toestemming kreeg om euthanasie te plegen. Over de impact van haar verkrachting schreef ze zopas een aangrijpend boek. "Mijn woorden moesten absoluut even rauw zijn als de realiteit."

Laten we, het kan niet anders, eerst de feiten reconstrueren. Al vertolkt het woord 'feiten' enkel het waargebeurde karakter van de gebeurtenissen. Niet de wreedheid ervan.

In de ochtend van 3 september 2016 wordt Nathalie Huygens al joggend gegrepen door een man. Hij gooit haar in een greppel en begint met zijn vuisten op haar gezicht te beuken. Nathalie voelt haar kaken, tanden en oogkassen breken en weet: als hij me nog één keer slaat, ben ik dood. Ze stopt met terugvechten, de man kalmeert en sleurt haar mee naar een veld. Daar duwt hij een mes in haar gezicht en verkracht hij haar. Keer op keer. Opnieuw en opnieuw. Op een beestachtige, barbaarse manier. Na wat niet alleen een eeuwigheid lijkt, maar dat ook is, laat hij Nathalie voor dood achter. Ze vraagt zich af of ze nog een gezicht heeft, raapt wat er nog van haar overblijft bijeen en gaat naar huis. Soms stappend, soms kruipend.

In de jaren die volgen zijn er moedeloosmakend veel operaties nodig om de fysieke kwetsuren van Nathalie te doen helen. Maar het is vooral de psychische pijn die haar opvreet. Ze verandert van een levenslustige, onbezorgde vrouw in iemand die niet meer weet hoe te werken. Hoe te moederen. Hoe te leven. Er komen momenten van grote radeloosheid, gevolgd door momenten van nog grotere radeloosheid. Er komen zelfmoordpogingen, psychiatrische opnames en daden van zelfverminking. En ondertussen vervreemdt ze steeds meer van haar man en haar kinderen. Nog voor 2018 begint, valt haar gezin uit elkaar. Leven wordt een synoniem van afzien, Nathalie dient compleet uitgeput een euthanasie-aanvraag in. Twee psychiaters en een arts oordelen dat haar lijden de kwalificatie 'ondraaglijk' verdient en willigen haar verzoek in. Sindsdien pendelt ze in haar hoofd heen en weer tussen 'nog even doorgaan' en 'mezelf eindelijk verlossen'.

In Het Begon Toen Het Voorbij Was, haar zopas verschenen boek, beschrijft Nathalie hoe ze alles kwijtraakte wat haar dierbaar was. Ze doet dat op een rauwe, onverbloemde manier: als ze rapporteert hoe ze met een schroevendraaier haar voorhoofd probeerde weg te krassen, voel je de stalen punt haast over je eigen vel schuren. Dat ze zich in haar boek tot een onzichtbare lezer kan richten, verloste haar naar eigen zeggen van de drang om anderen tegen de ongemakkelijkheid van haar verhaal in bescherming te nemen. Het maakt van Het Begon Toen Het Voorbij Was een goudeerlijk, maar ook buitengewoon pijnlijk boek: je hebt tijdens het lezen geregeld de neiging om je handen voor je ogen te houden. Tegelijk is de openheid van Huygens precies wat haar boek zo revelerend maakt. Wanneer ze haar verkrachting omschrijft als 'een misdaad in haar eigen lichaam' en haar pijn als 'ondraaglijke, smerige, kapotgeslagen, verkrachte degoutantigheid' kan je je zelfs als man iets voorstellen bij de impact van zwaar seksueel geweld. Opvallend: Het Begon Toen Het Voorbij Was kent geen ontknoping. Er is geen apotheose, geen catharsis, geen verlossing. De ultieme vraag die het boek opwerpt: kan een verwoest leven nog wel gerestaureerd worden?

Ik ontmoet Nathalie Huygens in de kantoren van uitgeverij Pelckmans in Antwerpen. Haar verhaal is er gedomicilieerd, ze kent er mensen, ze voelt zich er veilig. Ik ben nerveuzer dan ik doorgaans ben voor een interview. Hoe begroet je iemand die dood wil? Welke vragen stel je aan iemand die geen antwoorden meer heeft? Hoe maak je contact met iemand die zich omschrijft als een geest in haar eigen bestaan?              

We nemen plaats in een vergaderzaal die de komende twee uur onzichtbaar zal worden. We krijgen koffies die we ons pas na ons gesprek weer zullen herinneren. Ik leg een bandopnemer op tafel die nog geen idee heeft van waar hij aan begint.

Af en toe zal Nathalie fluisteren. Alsof haar verhaal wat minder waar wordt als ze het wat minder luid vertelt. Af en toe zal ze haperen. Alsof ze vindt dat ze zwijgend meer gezegd krijgt dan pratend. En af en toe zal ze lachen. Alsof ze ondanks alles niet vergeten is dat endorfine een natuurlijke pijnstiller is.

Mijn eerste vraag is ingegeven door bezorgdheid.

Zie je dit interview wel zitten, Nathalie? Je schrijft in je boek dat je sinds 3 september 2016 op elk moment wil kunnen gaan en staan waar je wil. Dat kan de komende twee uur in principe niet.

"Als ik in de loop van ons gesprek de drang voel opkomen om weg te gaan, doe ik dat gewoon. Je hebt mijn boek gelezen, je kent mijn verhaal, je zal mij wel begrijpen. Maar als ik hier zou zitten met iemand die niks over mij weet, en ik bijvoorbeeld twee uur lang een enquète zou moeten invullen, zou ik helemaal kapot gaan. Ik kan niet tegen het gevoel van vast te zitten. Dan wil ik vluchten. Hoe graag ik ook weer volwaardig deel zou uitmaken van de maatschappij, sommige dingen blijven moeilijk."

Het Begon Toen Het Voorbij Was startte vijf jaar geleden als een reeks notities: aan jezelf, aan je therapeuten, aan niemand in het bijzonder. Waarom heb je van je aantekeningen een boek gemaakt?

"Dat was ik aanvankelijk niet van plan. Het is niet omdat je iets ergs hebt meegemaakt dat je er per se een boek over moet schrijven, vind ik. En ik zoek evenmin de schijnwerpers op: ik wil juist klein en onopvallend blijven. Maar in de loop der jaren hebben therapeuten en medepatiënten me regelmatig gezegd dat ze mijn woorden waardevol vonden. Dat de manier waarop ik iets zei of schreef hen hielp om een aantal dingen beter te snappen of te formuleren. Daarom heb ik het boek toch geschreven. Ik denk dat het mensen kan helpen om te begrijpen wat de enorme impact van seksueel geweld kan zijn. En dat het lotgenoten wat steun en herkenning kan bieden."

Heeft het schrijven van je boek joú geholpen? Is het op één of andere manier therapeutisch geweest?

"Nee. Ik heb mijn verkrachting niet 'van me afgeschreven', zoals mensen soms lijken te denken. Ik kamp nog elke dag met de gevolgen ervan. De verschijning van mijn boek maakt mijn leven zelfs nog moeilijker. De voorbije jaren heb ik in al mijn naïviteit weleens gedacht: 'Ik beleef gewoon een hele lange nachtmerrie. Op een dag word ik wakker en zeg ik tegen iedereen: jullie moeten eens weten wat ik nu gedroomd heb.' Maar nu mijn boek er is, denk ik: 'Mijn verhaal heeft een tastbare vorm gekregen, nu zal ik wel nooit meer uit mijn nachtmerrie ontwaken.' Ik ben bang voor het onomkeerbare van mijn boek. Voor de mentale vluchtroute die ik er mee afsluit."

Je hebt je boek zelf geschreven. Sterker nog: je stond erop dat er geen woord veranderd werd.

(knikt) "Ik wilde niet dat mijn zinnen mooier gemaakt werden. Sommige passages zullen stevig binnenkomen. Maar de realiteit is ook stevig binnengekomen. En die kan ik ook niet herschrijven. Ik wilde duidelijk maken hoe het was. Hoe het is. Dat kan alleen met mijn eigen woorden. Annick (Ruyts, schrijfster en columniste, red.) heeft me wel geholpen om enkele hiaten in mijn verhaal op te vullen. Om het boek een heldere structuur te geven. Maar ze heeft niks herschreven."

Je bent in het begin van je boek heel open over wat er de ochtend van 3 september 2016 gebeurd is. Toch zijn er ook dingen die je niét geschreven krijgt.

(stil) "Tijdens mijn verkrachting stonden al mijn zintuigen op scherp. Ze waren allemaal tegelijk aan het waarnemen en registreren. Maar er gebeurde ontzettend veel. Mijn hersenen konden nauwelijks vatten wat zich aan het afspelen was. Wat ik voelde. Wat ik rook. Wat ik proefde. Waartoe ik gedwongen werd. Ik kan dat vandaag niet neerschrijven zonder dat ik ... (valt stil) Ik kan dat gewoon niet neerschrijven."

Veel mensen probeerden je na je verkrachting te troosten met de woorden: 'Je was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.' Dat maakte je opstandig.

"De mensen die dat zeiden, bedoelden het goed: ze wilden beklemtonen dat mijn verkrachting een jammerlijke speling van het lot was, dat ik er niks aan kon doen. Alleen: ze gebruikten twee keer het woord 'verkeerd'. Terwijl ik helemaal níks verkeerds heb gedaan. Ik was op het juiste moment en op de juiste plaats. Het is mijn dader, en alleen mijn dader, die iets verkeerds heeft gedaan."

De dader werd gevat en tot vijftien jaar cel veroordeeld. Drie jaar geleden ben je hem in de gevangenis gaan opzoeken. Begrijpt hij wat hij heeft aangericht?

"Even heb ik gedacht van wel: tijdens ons gesprek heeft hij zich een paar keer omgedraaid om zijn tranen weg te vegen. Maar een paar weken later vond hij plots dat hij al lang genoeg in de gevangenis had gezeten en vroeg hij om elektronisch toezicht. Je kan je dus afvragen of zijn emoties tijdens onze ontmoeting wel zo oprecht waren. Het gevoel dat ik aan ons gesprek heb overgehouden, is dat het gemakkelijker is om een dader te zijn dan een slachtoffer. Voor mijn dader is alles glashelder: zijn opsluitings-termijn, zijn bezoekregeling, noem maar op. Maar wat is míj́n traject? Míj́n termijn? Wanneer ga ík mij beter voelen? Als mijn dader zich goed gedraagt, komt hij vroeger vrij. Maar ik gedraag mij ook goed. En ik krijg géén strafvermindering."

Ze zegt het met de gedrevenheid van een advocate die haar slotpleidooi houdt. Maar het kan de aandacht niet afleiden van het leed in haar ogen. Wanneer ik aangeef dat ik Het Begon Toen Het Voorbij Was in al zijn helaasheid een prachtige titel vind, slaakt ze een zucht die tegelijkertijd 'dankjewel' en 'had ik die titel maar nooit moeten bedenken' zegt.

"Na mijn verkrachting krabbelde ik weer recht en dacht ik: het is voorbij. Ik zag mijn dader wegstappen, ik leefde nog, de conclusie kon alleen maar zijn: het is godzijdank achter de rug. Maar eigenlijk moest het allemaal nog beginnen. Moest de grootste gruwel nog komen. We zijn vandaag acht jaar verder en mijn leven is nog altijd een martelgang. Soms vraag ik mij af: heb ik in die acht jaar iets fouts gedaan? Had ik andere therapieën moeten volgen? Meer medicatie moeten slikken? Had ik dan verder gestaan  in mijn verwerkingsproces? Of had het allemaal geen verschil gemaakt? Het enige wat ik zeker weet, is dat ik altijd ben blijven vechten. Dat ik nog elke dag keihard mijn best doe om te functioneren. Ik blijf boodschappen doen, koken, wassen, strijken en schoonmaken. Je weet nooit dat het op een dag beter met me gaat. Dan kan ik gewoon weer in het leven stappen zonder dat ik eerst de vloer moet dweilen."

Ik durf het nauwelijks te opperen, maar misschien moet je je nu en dan juist wél laten gaan. Misschien werkt het louterend.  

"Ik heb dat een tijd geleden eens geprobeerd. Ik ging in de zetel liggen en nam me voor om er niet meer uit te komen. Al na vijf minuten kwam er een innerlijke dialoog op gang: 'Is het normaal dat ik mij zo verveel? Wat doen andere mensen eigenlijk als ze zich laten gaan? Ik heb zin in thee. Maar iemand die zich laat gaan, zet toch geen thee voor zichzelf?' Na een kwartier ben ik huilend uit de zetel gekropen: 'Ik kan mij niet eens deftig laten gaan!' (glimlacht) Het is behoorlijk vermoeiend om zo perfectionistisch zijn."  

'De vrouw die ik was, is op 3 september 2016 gestorven', stel je in je boek. Je schrijft geregeld over Nathalie alsof het iemand anders is. Heb je het gevoel dat de dader jou teniet heeft gedaan?

(knikt) "Uiterlijke letsels kan je wegpoetsen en herstellen. Maar een misdaad die ín je lichaam gepleegd wordt, kan je niet uitwissen. Mijn dader heeft zich mijn lichaam toegeëigend en er iemand anders in achtergelaten. Meteen na mijn verkrachting voelde ik al: 'Ik ben niet meer wie ik was, Nathalie is dood.' Maar niemand begreep dat. 'Voor ons ben je nog altijd dezelfde', zei iedereen. Dat was alweer goedbedoeld, maar het veegde wel mijn gevoel onder de mat. Want ik dacht alleen maar: 'Nee! Ik zeg net dat ik niét meer dezelfde ben!'  De enige twee mensen die ooit begrepen hebben dat mijn dader mij in iemand anders heeft getransformeerd, zijn mijn kinderen. "Jij bent mama niet meer", zeiden ze op een gegeven moment. Dat was enerzijds confronterend, maar anderzijds dacht ik ook: 'Oef, eindelijk iemand die het snapt.'"

Wat je in je boek over je kinderen schrijft, gaat door merg en been: 'Het schijnt dat die twee mensen mijn kinderen zijn. Maar ik voel het niet meer.' Begrijp je dat dat voor een buitenstaander nauwelijks te vatten is?

"Ja. Mocht ik mezelf niet zijn, ik zou het ook niet begrijpen. Maar het is wel wat ik voel. Wout en Tine zijn op de wereld gezet door Nathalie. En Nathalie is in het veld achtergebleven. Ik heb soms het gevoel dat ik de boel aan het belazeren ben als ik zeg dat ik de mama van Wout en Tine ben. (na een stilte) Begrijp me niet verkeerd: ik zie mijn kinderen doodgraag. Mochten ze de straat oversteken en er kwam een bus aan, ik sprong er onmiddellijk voor. Maar tegelijkertijd zijn mijn gevoelens voor hen na mijn verkrachting helemaal veranderd. We zien elkaar regelmatig, maar het is net alsof ik in hun bijzijn verdoofd ben. Ofwel kán ik niet meer voelen wat ik als mama hoor te voelen, ofwel dúrf ik het niet meer. Ik word er compleet wanhopig van. Ik hoop al acht jaar dat mijn moedergevoel gaat terugkomen. Het enige wat ik ooit heb willen zijn, is een mama."

Kunnen Wout en Tine zich bij jouw gebluste moederinstinct neerleggen? Kunnen ze zeggen: we snappen het niet, maar we hebben er wel begrip voor?

"Ik denk dat het voor Wout en Tine minder pijnlijk was geweest als mijn dader mij ook vermoord had. Dan hadden ze tenminste om mij kunnen rouwen. Nu is hun moeder er nog. Maar het is hun moeder niet meer. Dat moet een vreselijk gevoel zijn."

Wout en Tine begrijpen dat je wil sterven. "In mama haar plaats zou ik ook niet meer willen leven", zegt Wout. Zou je ook euthanasie hebben aangevraagd, mochten je kinderen protest hebben aangetekend?

"Ja. En ik weet: ook dat klinkt harteloos. Maar als je bereid bent om je eigen leven op te geven, wil dat maar één ding zeggen: dat je helemaal, maar dan ook he-le-maal op bent. Euthanasie is geen verdwijntruc: je komt nadien niet meer terug. Daar kies je dus alleen voor als je echt niet meer kan. Op de momenten waarop ik naar de dood verlang, verdwijnt de wereld rondom mij. Aan mijn kinderen denken, doe ik nog wanneer dat ik aan het afglijden ben. Maar op het moment dat ik de bodem van de put bereikt heb, dat alles zo zwart en zo zwaar is, ben ik helemaal alleen. Dan hou ik met niks of niemand meer rekening, omdat er ook niks of niemand meer ís."

Wat zeg je tegen mensen die erop staan je een egoïstische moeder te noemen?

"Dat ze moeten beseffen hoe gelukkig ze zijn dat ze zich niet in mij kunnen verplaatsen. Dat ze blij moeten zijn dat ze niet weten hoe het is om je volkomen radeloos te voelen. Als alles goed gaat, is de dood het meest angstaanjagende wat er is. Maar als doodgaan de enige manier is om niet meer af te zien, begin je daar toch anders over te denken."

Is euthanasie nog altijd je nooduitgang, de gedachte die je rust geeft? Of het is wel degelijk je eindbestemming, je enige uitweg?

"Ik ben streng voor mezelf: ik mag alleen euthanasie plegen als ik gedurende een lange periode geen enkele keer heb gedacht: 'Ik kan nog wel even verder.' Als ik het punt heb bereikt waarop ik me zelfs niet meer kan herinneren hoe geluk voelt. Maar ik probeer dat moment zo lang mogelijk uit te stellen."

De vergaderruimte waarin we zitten, is veel te mooi om er het woord zelfverminking in op te laten. Maar ik doe het toch, omdat Nathalie Huygens er in haar boek een aantal behoorlijk ontwrichtende alinea's aan wijdt.

Je hebt al een paar keer je gezicht beschadigd met een halter en een schroevendraaier. Het maakt je rustig, schrijf je. Kan je uitleggen waarom?

"Het lucht op. Het is een stap dichter bij de dood, het zorgt voor een ontlading. Plus: het is een manier om mijn innerlijke pijn zichtbaar te maken. Om de gedachten waar ik zo gek van word te veruiterlijken."

Waarom beschadig je altijd je gezicht, en geen andere delen van je lichaam?

"Ik weet het niet. Ik begrijp soms zelf niet waarom ik bepaalde dingen doe."

Heeft het te maken met het feit dat de dader je gezicht zo zwaar heeft toegetakeld?

"Ik weet het niet. Ik weet het echt niet."

De passages over je zelfverminking zijn ontredderend. Je kan er je pijn bijna in aanraken.

"Soms denk ik: 'Wat gaan de mensen allemaal over mij denken als ze lezen welke stoten ik heb uitgehaald?' Maar zoals gezegd: ik wilde in mijn boek niks verhullen. Als het in het echt rauw was, moest het ook in het boek rauw zijn."

Wat zijn de lichtpunten in je leven? Waar kan je nog van genieten?

"Van kleine dingen. De zon zien opgaan. Een eekhoorn zien voorbijhuppelen. Lachen om iets wat Wout of Tine gezegd hebben. (denkt na) Maar eigenlijk houdt vooral de wetenschap dat ik euthanasie mag plegen mij overeind. Het klinkt tegenstrijdig, maar ik leef nog omdat ik dood mag gaan. Omdat ik weet dat er een ontsnappingsroute is. (na een stilte) Maar verdorie, wat kan het leven toch pijn doen. Je hebt in mijn boek kunnen lezen dat ik al veel heb meegemaakt: ik heb mijn ouders op jonge leeftijd verloren, ik ben al eerder aangerand en ik heb een zwaar auto-ongeval gehad. Na al die gebeurtenissen dacht ik: 'Ik heb mijn deel van de miserie nu wel gehad, mij kan niks meer overkomen.' En toen kwam de ochtend van 3 september 2016. En wist ik: niemand heeft ooit 'zijn deel gehad'. Als je er zeker van wil zijn dat het noodlot je niet meer zal weten te vinden, moet je gewoon stoppen met leven. Jaren geleden al zei ik tegen mijn therapeuten: 'Wat als ik opnieuw gelukkig word? Dan kan ik dat geluk opnieuw verliezen.' Zelfs de gedachte aan een betere toekomst maakt me bang."

Staat je angst om toekomstig geluk weer kwijt te raken het vinden van toekomstig geluk niet in de weg?

"Natuurlijk, dat besef ik maar al te goed. Ik moet dúrven leven. En dat probeer ik ook. Het is niet omdat mijn euthanasie-aanvraag is goedgekeurd dat ik denk: 'Hehe, nu kan ik lekker achterover liggen.' Ik doe elke dag verschrikkelijk hard mijn best om weer beter te worden. (op fluistertoon) Maar het is zo uitputtend allemaal. Ik word zo moe van het proberen. Van het niet begrijpen van wat er allemaal met me gebeurt. Van het zoeken naar manieren om mezelf desondanks verstaanbaar te maken. Ik zou zo graag begrepen worden zonder woorden."

Er zijn de voorbije acht jaar nogal wat mensen uit je leven verdwenen. 'Het is het zien en bijna voelen van mijn pijn dat mensen afschrikt', schrijf je daarover. 'Ik ben besmettelijk, ik kan andere mensen mij niet aandoen.'

"Ik heb er voor mijn omgeving een gigantische puinhoop van gemaakt. Ik ben niet meer te begrijpen, niet meer te genieten en misschien zelfs niet meer lief te hebben. Soms wou ik dat mijn verkrachter mijn benen had afgehakt. Dan hadden de mensen tenminste iets aan mij gezien. Dan hadden ze het heel logisch gevonden dat ik bepaalde dingen niet meer kan. Maar uiterlijk mankeer ik op het eerste gezicht niks. En dus krijg ik vaak te horen: 'Wanneer ga jij de draad van je leven nu weer oppikken? Wanneer ga je die verkrachting eindelijk eens loslaten?' Het is slopend dat ik mij altijd moet verantwoorden."

Dat komt natuurlijk ook omdat geestelijke gezondheid minder serieus wordt genomen dan lichamelijk welzijn. Jouw fysieke revalidatietrajecten werden door de ziekteverzekering terugbetaald, jouw opnames in de psychiatrie niet.

"Dat is toch waanzinnig? Het is erg om te zeggen, maar een paar goed zichtbare fysieke kwetsuren hadden mijn leven, ook in financieel opzicht, een stuk makkelijker gemaakt."

Ondanks alles kan je nog altijd lachen, schrijf je een paar keer in je boek. Dat lijkt een tegenstrijdigheid, maar is het volgens mij niet.

"Nee. Humor gedijt bijzonder goed in wanhopige hoofden. Ook lachen is een manier om met pijn en verdriet om te gaan."

Dat humor tijdelijk voor verlossing zorgt, snap ik. Dat je ook troost vindt bij cavia's wat minder.

"Ach, mijn cavia's. (lacht) Ik ben dol op die beesten. Ze hebben zo'n dwaze kopjes. Als ik gewoon naar ze kijk, schiet ik al in de lach. Ik zou ze niet meer kunnen missen. Ze beuren me op, ik vind het zalig om ze te vertroetelen. Mijn kinderen hebben mij al laten weten dat mijn cavia's naar een asiel gaan als ik dood ben. Ik vermoed dat ze eigenlijk bedoelen: 'Mama, als je wil dat je cavia's een fijn leven hebben, zul je zelf ook moeten blijven leven.'"

Je hebt nog een andere reden om te blijven leven: het burgerlijk proces dat eind deze maand plaatsvindt. Daarop zal worden bepaald welke schadevergoeding de dader jou verschuldigd is. Maar als je vóór het proces sterft, krijg je geen schadevergoeding.

"Klopt, en dat zou voor Wout en Tine een ondraaglijke gedachte zijn. Niet alleen omwille van het geld. Maar ook omdat de straf van mijn dader dan helemaal voorbij zou zijn op de dag dat hij vrijkomt. Hij zou dan met een schone lei de gevangenis verlaten, terwijl wij nog altijd kniehoog in de modder staan."

Je noemt de dader consequent 'mijn' dader, valt me op.

"Hoe erg het ook is, er zijn op de hele planeet maar twee mensen die begrijpen wat er op 3 september 2016 gebeurd is. Hij was daar, ik was daar, en verder niemand. Er loopt voor altijd een onzichtbare lijn tussen ons. Dat is vreselijk, maar het is wel de realiteit. Mijn realiteit."

We besluiten dat er genoeg gezegd is, en dat wat nog niet gezegd is wellicht in haar boek staat. Even later meldt de fotografe zich. Ook auteurs die klein en onopval-lend willen blijven, moeten gefotografeerd worden.

Terwijl Eva Beusaert haar best doet om de fotoshoot zo pijnloos mogelijk te maken, dalen de voorbije twee uur in. Ik heb gehuiverd, ik heb gewalgd, ik heb kroppen van ontroering weggeslikt, een heel scala van emoties heb ik gevoeld. Maar het is nog altijd niks vergeleken met de emotionele cycloon die elke dag in Nathalie Huygens tekeergaat.

Dat die cavia's het maar niet wagen om dood te gaan.

[jesperweidemann]

ein Mann von Nutzen (p3 letzte)

Wo einst der Schlammmensch stand, ein einsames Bild, Gedeiht nun Leben, grün und mild. Doch in der Erde schlummert seine Seele, Ein verlorener Geist, der niemals heilen wird.

Ein trauriger Trost, ein bitterer Frieden, Der Schlammmensch wird nie mehr diesen Frieden sehen. Sein Tod hat neues Leben hervorgebracht, Doch seine Seele ist für immer verkracht.

Die Vögel zwitschern, die Bienen summen, Ein neues Leben, das sich hier entfaltet. Doch in der Tiefe schlummert seine Qual, Ein einsamer Geist, der niemals mehr aufsteht.

Ein trauriger Ort, wo einst der Schmerz residierte, Nun ein Ort der Freude, doch seine Seele ist verliertet. Das Leben geht weiter, doch sein Schmerz bleibt bestehen, Ein ewiger Schatten, der nie mehr verschwinden wird.

Ein trauriger Trost, ein bitterer Frieden, Der Schlammmensch wird nie mehr diesen Frieden sehen. Sein Tod hat neues Leben hervorgebracht, Doch seine Seele ist für immer verkracht.