#verdraagzaamheid

[twafordizzy]

Brokken schijnt licht op: Volendam geschilderd

In De ontdekking van Holland richt schrijver Jan Brokken (1949) zijn licht op het Volendamse hotel Spaander en de rol die het speelde in onze kunsthistorie. Uitbaters Leendert en Aaltje Spaander boden eind 19-de en begin 20-ste eeuw onderdak aan ruim 1400 kunstenaars uit het buitenland. Die kwamen naar Holland vanwege het licht, de luchten, verdraagzaamheid en openheid. Dat leverde tal van…

[eltjedoddema]

Stilleven

Eltje Doddema

[atevegter]

2934 Praten met pyromanen Zaanpride

In Koog aan de Zaan zijn afgelopen zaterdag twee regenboogvlaggen in brand gestoken. Het is gebeurd in de nacht. Dat pleit voor de daders, want daarmee geven ze aan dat ze heel goed beseffen dat hun pyromane actie het daglicht niet kan verdragen, anders zouden ze het wel overdag tijdens de Zaanpride hebben gedaan: ‘Hallo jongens, wij zijn er ook nog! Wij zijn witte heteroseksuele mannen en wij…

[musicandoldmovies]

0110 Concerten voor Verdraagzaamheid

Concerts for tolerance were held all over Belgium after extreme right party Vlaams Belang (formerly Vlaams Blok) and their "fans" disturbed a concert by youth singer Isabelle A while she was performing her song "Blank of Zwart" (Black or White), which is about tolerance and equality between all kinds of people. A message that did not appeal to alt right party Vlaams Belang and its fascist spin-offs.

[plonk0]

Dag van de Verdraagzaamheid

[jansiemons]

Jan Siemons satire én sarcasme

Zeer regelmatig deel ik een tekstje, omdat het me helpt beter om te gaan met de wereld. Het is een wereld waar het niet altijd goed mee gaat, maar ik blijf optimistisch. Vroeger schreef ik op papier, nu deel ik mijn gedachten op het internet. Zo kan ik "prima" omgaan met de angst, oneerlijkheid, het egoïsme, de berekendheid en de heerlijke druk vanuit de maatschappij.

Ik leef écht voor satire en sarcasme, het is gewoon de beste manier om mijn dag door te komen. Ik zeg tegen mezelf dat het goed gaat met vele mensen, omdat ik niet anders kan dan optimistisch zijn zolang ik hier nog rondloop. Dagelijks ontmoet ik wél lieve en mooie, hartelijke mensen. Ze zijn mooi van binnen en geven om anderen, zonder hun eigenbelang voorop te stellen. Vriendelijkheid brengt je verder, dat geloof ik oprecht.

Verdraagzaamheid en begrip zijn de sleutels tot het hart. Daarom geef ik elke dag een glimlach en een knipoog. Ik blijf geloven in de goedheid van iedereen, ik kan niet anders. Misschien klink ik een beetje sentimenteel, maar het is waar: de wereld kan altijd een beetje meer vriendelijkheid en begrip gebruiken. Dus laten we blijven glimlachen, elkaar knipogen en het goede in elkaar zien. En ja, ondertussen hou ik nog even de rozenkleurige, goedgelovige, idealistische bril stevig op m'n neus, want zonder zou ik waarschijnlijk gillend gek worden.

Natuurlijk ben ik die bescheiden ziel die graag uit de schijnwerpers blijft. Het geeft me de unieke kans om, met alle respect natuurlijk, mijn ongefilterde gedachten te delen, in de eerste plaats aan mijzelf, zonder enige invloed van buitenaf. Mijn opiniestukken, vrij van de ketens van populariteit en publieke goedkeuring, zijn volgens mijzelf ware "meesterwerken" van ongevraagde "wijsheid". Ik zorg er natuurlijk altijd voor dat ik niemand discrimineer, persoonlijk aanval of beledig—behalve mezelf, want laten we eerlijk zijn, zelfspot is mijn specialiteit. Met deze bescheiden benadering kan ik zonder terughoudendheid mijn gedachten de vrije loop laten, en zo bijdragen aan een wereld die... nou ja, waarschijnlijk niet zit te wachten op nog een mening, maar hé, hier ben ik dan toch!

En als ik mij dan toch betrap op het moment dat ik zelf hartvochtig ben, nou, dan probeer ik daar natuurlijk iets aan te doen. Natuurlijk is dat niet altijd eenvoudig. Ik bedoel, wie wil er nou niet eens lekker hartvochtig zijn? Want, laten we eerlijk zijn, wie wil er nou niet de perfecte persoon zijn die nooit een slechte dag heeft? Soms is het gewoon te verleidelijk om mee te gaan in het cynisme en de onverschilligheid. Daar betrap ik mezelf zelfs soms op, alsof het een onschuldige hobby is. Ach ja, we kunnen niet allemaal perfect zijn, toch? Iedereen houdt tenslotte van iemand die altijd begripvol en geduldig is, zelfs als ze per ongeluk hun koffie over je nieuwe witte broek morsen. Dus ja, ik werk er echt hard aan om altijd maar verdraagzaam te blijven. Heerlijk toch, die constante zelfverbetering?

En ja, je mag me gerust volgen hoor! Want laten we eerlijk zijn, in onze geweldige gemeente zijn we toch allemaal BFF's, toch? En misschien wil je wel niets missen van de "briljante" schrijfsels van deze lokale dorpsgek. Wie zou dat nou niet willen? Dus ja, stuur dat vriendschapsverzoek maar door, ik zal het met open armen en een dikke knipoog accepteren.

5 juli 2024.

[preachingdrummer]

Vergeef je, zoals je vergeven bent?

Verdraagzaam zijn en vergeven, twee wel heel moeilijke dingen, die Paulus hier aan ons vraagt in Kolossenzen‬ ‭3‬:‭13‬ ‭BB‬‬ Wees verdraagzaam. Vergeef elkaar als je iets tegen elkaar hebt. Net zoals Christus jullie vergeven heeft, moeten jullie ook elkaar vergeven.’ En er zijn mensen die de grenzen van je verdraagzaamheid tarten, om nog maar niet te spreken van hen die je, soms willens en…

[rtvideaal]

Markstraat in Hengelo omgedoopt tot Vredeslaan

In de inmiddels voormalige Marktstraat was het een drukte van belang. Er werd een kunstwerk gerealiseerd door de saaie muren te voorzien van vrolijke schilderingen. Het thema ‘Vrijheid, vrede en verdraagzaamheid’ komt in de muurschildering aan alle kanten terug. De realisatie van dit kunstwerk vormt de opening van de ‘Vredesweek’ in Hengelo Gld. Van schoolkinderen tot bewoners van ‘De Bleijke’…

[janpeeters19fd]

RVDJ Klacht indienen Raad voor de Journalistiek

Laten we dieper duiken in het avontuurlijke proces van een klacht indienen bij de Raad voor de Journalistiek (RVDJ). Een reis die ik aanging met de naïeve hoop dat mijn stem gehoord zou worden, gewapend met niets meer dan een klacht en een gezonde dosis zelfspot.

Het begon allemaal toen ik op de website van de RVDJ belandde. De website straalt een soort statigheid uit die je ook zou verwachten bij een gerechtshof, met het enige verschil dat hier geen rechters in toga's rondlopen, maar journalisten met een koffieverslaving en een pen als zwaard. De informatie was zo formeel dat ik half verwachtte dat mijn computerscherm me een hand zou geven.

Na enig speurwerk vond ik het online klachtenformulier. Dit was geen gewoon formulier. Nee, het leek eerder op een sollicitatie voor een geheime dienst. Elke vraag was een potentiële valstrik: "Beschrijf de inhoud van uw klacht." Simpel genoeg, toch? Maar elke zin moest zorgvuldig gewogen worden, alsof je probeert niet te struikelen over je eigen woorden bij een diner met je schoonouders.

Na het invullen en verzenden van het formulier begon het wachten. Dagen verstreken zonder een woord. Het was als wachten op een reactie na een eerste date – elke keer dat mijn e-mail pingde, sprong mijn hart op, alleen om weer te zakken toen het slechts spam bleek te zijn. De RVDJ is net zo snel met reageren als een tiener die zijn huiswerk moet inleveren.

Toen uiteindelijk de dag kwam dat ik een reactie kreeg, voelde het als een anti-climax. De brief was zo vol vakjargon en omfloerste taal dat het leek alsof ze probeerden Shakespeare na te doen, maar dan minder begrijpelijk. Ze hadden mijn klacht "in overweging genomen" en zouden "in lijn met de principes van zelfregulering" handelen. Dat klonk bemoedigend, tot je je realiseert dat zelfregulering in de journalistiek vaak voelt als een slager die zijn eigen vlees keurt.

De zitting aan de Wetstraat 155 te 1040 Brussel zelf was een ander verhaal. Ik werd verwelkomd in een kamer die de sfeer had van een uit de hand gelopen boekenclub. Daar zaten ze dan: de raadsleden, allemaal met een ernstige blik, alsof ze de wereldproblemen gingen oplossen, maar in werkelijkheid enkel besloten over een klacht tegen een van hun eigen. Het was duidelijk dat dit een clubje was waar iedereen elkaar kende, en ik was de nieuweling die het waagde hun harmonie te verstoren.

De discussie die volgde was zowel komisch als ontnuchterend. Argumenten werden heen en weer geslingerd met de gratie van een olifant in een porseleinkast. Mijn klacht werd behandeld, maar met de zachtheid van een houthakker die een bonsaiboom snoeit. Het was duidelijk: ik was een outsider die het feestje had gecrasht.

Toch, ondanks de voorspelbare uitkomst, was de hele ervaring leerzaam. Het leerde me dat zelfs in de wereld van journalistieke zelfregulering, waar alles zo serieus lijkt, er ruimte is voor een beetje humor - al is het maar omdat je anders wel moet huilen. Dus, als je ooit een klacht wilt indienen bij de RVDJ, onthoud dan: neem het met een korreltje zout, een goede dosis zelfspot en veel verdraagzaamheid.

Na de surrealistische belevenis van de zitting, waarbij iedereen elkaar net iets te goed kende, kwam het verdict: mijn klacht werd ongegrond verklaard. En hoe! De afwijzing was verpakt in een zoveelste formele brief, het soort waarbij je drie keer moet lezen om te begrijpen dat ze eigenlijk gewoon "nee" zeggen.

De brief was een meesterwerk van non-informatie. Ze gebruikten zoveel woorden om te zeggen dat er eigenlijk niets aan de hand was, dat ik bijna respect kreeg voor hun vermogen om helemaal niets te zeggen met heel veel woorden. Het was alsof ze een cursus 'Hoe omzeil ik een punt?' met glans hadden doorlopen. De kern van de afwijzing was dat de journalistieke vrijheden breed moesten worden geïnterpreteerd en mijn klacht viel niet binnen hun nauw gedefinieerde grenzen van misstappen.

Ik kon het bijna horen, het collectieve zuchten van opluchting van de raad, toen ze zonder blikken of blozen mijn klacht naar het rijk der fabelen verwezen. De redenering was zo dicht geweven met jargon dat het leek alsof ze een nieuwe taal hadden uitgevonden, speciaal voor deze gelegenheid. De woorden 'journalistieke integriteit' en 'redactionele vrijheid' dansten door de brief als ballerina's die pirouettes uitvoeren, elegant maar ongrijpbaar.

Het moment dat ik de brief las, voelde ik een mix van teleurstelling en amusement. Teleurstelling omdat de journalistieke gerechtigheid, zo leek het, was verworden tot een klucht. Amusement omdat de situatie zo absurd was dat het bijna lachwekkend werd. Ze hadden net zo goed kunnen schrijven: "Beste indiener, bedankt voor uw deelname aan onze jaarlijkse 'Laat ons pretenderen dat we objectief zijn'-show."

Dus daar stond ik dan, met een ongegronde klacht, een verhaal rijker en een illusie armer. Het voelde alsof ik een hoofdrol had gespeeld in een slecht geschreven sitcom over de journalistiek. Maar zoals bij elk goed verhaal, was er een moraal: neem de dingen niet te serieus, vooral niet de instanties die zichzelf veel te serieus nemen.

Met hernieuwde energie en een vleugje cynisme besloot ik mijn ervaringen te delen. Misschien niet via een klachtenraad die overduidelijk zijn eigen leden beschermt, maar via het krachtigste wapen dat ik bezit: het Internet. Want als de Internet machtiger is dan het zwaard, dan is satire de atoombom. En ik was klaar om een flinke lading humoristische waarheid af te vuren op iedereen die dacht dat ze boven de wet stonden. Want aan het einde van de dag, als je niet kunt lachen om de absurditeit van het leven, wat blijft er dan nog over?

Na mijn ervaring met de afwijzing van mijn klacht, werd het me steeds duidelijker dat de Raad voor de Journalistiek (RVDJ) eigenlijk niet meer was dan een zelfbeschermend clubje, waar beslissingen worden gemaakt door journalisten, voor journalisten. Het voelde als een geheim genootschap waar de leden elkaars ruggen krabben onder het mom van journalistieke integriteit.

Wat is eigenlijk de zin van een 'onafhankelijke' raad als die voornamelijk bestaat uit mensen die uit dezelfde vijver vissen? Het leek wel een studentenvereniging waar de leden elkaar moeten beoordelen—natuurlijk zullen ze zeggen dat de feestjes fantastisch zijn, zelfs als de buren klagen over het lawaai.

[keynewssuriname]

Derde Bestuurskundeweek legt focus op burgerschap en burgerzin in Suriname

Bestuurskunde is niet zomaar een studie. Het is de kunst van het begrijpen en vormgeven aan de overheid en publieke organisaties. Deze discipline richt zich op de diepgaande analyse van beleidsvorming, besluitvorming en de dynamiek tussen overheid en samenleving. Op 4 maart is de derde bestuurskunde-week van de studierichting Public Administration (PA) aan de Faculteit der Maatschappijwetenschappen (FMijW) ingeluid. In 2022 werd de eerste editie georganiseerd. In dat jaar is de bacheloropleiding PA van de Anton de Kom Universiteit van Suriname (AdeKUS) ook geaccrediteerd door het Nationaal Orgaan voor Accreditatie (NOVA). Richtingscoördinator Ine Apapoe introduceerde het thema van de week "Burgerschap en Burgerzin in Suriname! Individuele of collectieve verantwoordelijkheid?" "Burgerschap heeft te maken met de wijze waarop inwoners van een land deelnemen in en aan de samenleving en zo helpen om die vorm te geven. Burgerschap heeft ook te maken met de plichten en de rechten van de burger", aldus Apapoe. Ze geeft aan dat wanneer er over burgerschap gesproken wordt, men het dan ook moet hebben over burgerzin. "Dit wil zeggen het deelnemen aan de gemeenschap van burgers waaruit verantwoordelijkheden en taken voortvloeien." De richtingscoördinator merkt op dat het nemen van initiatief voor het dragen van verantwoordelijkheid en zaken zoals verdraagzaamheid, rechtvaardigheidsgevoel en samenwerking belangrijke pijlers zijn van burgerschap. "Het gaat om het bevorderen van het algemeen welzijn." Apapoe stelt dat het thema geplaatst moet worden tegen alle hedendaagse ontwikkelingen in Suriname, waarbij velen momenteel klagen over de sociaaleconomische situatie. Retorisch vroeg ze de aanwezigen of zij een bijdrage kunnen leveren om verandering hierin te brengen. Ze is zich ervan bewust dat het niet eenvoudig zal zijn om antwoorden te formuleren op de vraagstelling. De richtingscoördinator is er wel van overtuigd dat wanneer de bestuurskundeweek op 8 maart wordt afgesloten, er wel degelijk genoeg antwoorden zullen moeten zijn gegeven. Zij sloot haar toespraak af met het populaire citaat van de 35ste president van de Verenigde Staten van Amerika, John F. Kennedy: "Ask not what your country can do for you – ask what you can do for your country". Dit citaat dat het toenmalig staatshoofd tijdens zijn inauguratie uitsprak, wordt al jarenlang door diverse wereldleiders en politici gebruikt. Het is een krachtige oproep tot burgerzin en dienstbaarheid. Read the full article

[trotters-2]

Nieuwjaar… Kerstmis … tijd van vrede en verdraagzaamheid… Tijd om eens dankjewel te zeggen aan vrienden … familie…❣️

[isrnws]

Waarom geld geven aan UNRWA investeren in Toekomstig Terrorisme is en niet in Vrede

Dit is een samenvatting en vertaling van dit bericht https://twitter.com/DanLinnaeus/status/1729658322876260725 The Radicalization of Palestinian Youth: A Comprehensive Review of UNRWA's Educational Practices. (studie) Dit rapport heeft de educatieve praktijken van de UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East) geanalyseerd zoals ze worden gebruikt in de scholen en op de leeromgevingen waarvoor ze verantwoordelijk is. Haar operationeel gebied is in de West Bank, Gaza en Oost-Jerusalem als ook in Libanon, Jordanië en Syrië zodat ze feite een half miljoen Arabische kinderen in en rond Israël kan beïnvloeden en zou kunnen bijdragen om de volgende generaties op te voeden tot verdraagzaamheid en voor te bereiden op de noodzakelijke vrede in de regio. Onderwijs neemt ongeveer 58% van haar budget in. Drie belangrijke punten werden onderzocht. Ten eerste de rol van de scholen in de continue radicalisering van jongeren en kinderen, het aanleren van de globale UN waarden van vrede en verdraagzaamheid en het controleren en corrigeren van het materiaal of het overeenkomt met de door de UNO zo gepropageerde 'Zero Tolerantie politiek' tegenover discriminatie en aanzetten tot haat. Het probleem is echter dat de UNRWA ipv een volledig eigen lesprogramma en systeem uit te bouwen zich gewoon heeft gebaseerd op die van de Palestijnse Nationale Autoriteit die echter gekend is voor het promoten van geweld, antisemitisme en Jihadisme. Het is tevens helemaal niet duidelijk hoe de UNRWA deze problematische inhoud uit het lessenprogramma filtert indien ze dit al doet en waarom dit soort dingen er toch in is blijven staan. De UNRWA publiceert wel zelf bijkomend lesmateriaal zoals ZelfStudiekaarten en een Digitaal leerplatform maar ook hier blijven er problematische kwesties opduiken. Het gaat hier wel degelijk over lesmateriaal voor de jaren 2021 tem 2023. Tevens blijkt uit het rapport dat een aantal van de 133 medewerkers van UNRWA, waaronder leerkrachten, het beestachtig terrorisme van 7 oktober goedkeurden of niet afkeurden. Het getoonde materiaal in de studie werd door de UNRWA afgekeurd, maar ze gaf toe dat dit studiemateriaal was opgesteld door UNRWA medewerkers en dat er een probleem was met de controle van het voorgestelde materiaal voor het gebruikt werd als lesmateriaal. Volgens het rapport is er een groot gevaar op radicalisering hierdoor. Ze onderzoekt hiervoor de profielen van 19 Hamas terroristen die het volledige UNRWA schoolprogramma doorliepen. Dit betekent evenwel niet dat alle kinderen even gevoelig zijn om zich hierdoor tot terrorisme te laten aanzetten. Het volledige rapport kan je hier vinden https://impact-se.org/about-us/ Deze NGO ijvert voor geweldvrije educatie en het niet aanwakkeren van geweld en haat. Read the full article

[eltjedoddema]

Vermogen

Eltje Doddema

[charleshaddonspurgeon]

Nabij De Zon | Maar wij verwachten... Alzo is er dan ook in deze tegenwoordige tijd een overblijfsel geworden, naar de verkiezing der genade. Romeinen 11:5 De Heere heeft een volk, ‘een overblijfsel naar de verkiezing der genade’, en ter oorzake van hen bestaat de aarde nog een poosje, maar ieder uur komt haar eind dichterbij. Er is een uur vastgesteld waarop de genade de bijl van de onvruchtbare boom niet langer zal afhouden en waarop de verdraagzaamheid de engel met de scherpe sikkel om de wijnoogst van de aarde te maaien, niet langer zal weerhouden. Er zal een tijd komen dat de stem der vermaning die u smeekt u met God te laten verzoenen, niet meer gehoord zal worden, wanneer de dag der genade voorbij zal zijn en het oordeel zal worden voltrokken. Laten we er niet al te zeer op rekenen dat de wereld nog wel een poosje zal blijven doordraaien; laten we de dingen die daarop zijn niet al te zeer liefhebben, want we hebben hier geen blijvende stad. ‘De dingen die men ziet, zijn tijdelijk’; de wereld zal voorbijgaan en alle dingen die daarin gevonden worden, zullen met vuur verbrand worden, ja, de elementen zullen brandende versmelten. Er zal een dag komen waarop het vuur over de aarde zal gaan; de gloed van het vuur zal van boven en van beneden komen en alle materiële dingen zullen in een grote vuurgloed vernietigd worden. De wereld is ten dode gedoemd! God is haar genadig geweest, maar ze is als een schip dat op de rotsen zal lopen en als een boom die door de bijl geveld zal worden. Gelovigen kunnen naar Gods getuigenis met blijdschap zeggen: ‘Maar wij verwachten, naar Zijn belofte, nieuwe hemelen en een nieuwe aarde, in dewelke gerechtigheid woont.’ En daarom zijn we niet ontmoedigd.

[musicandoldmovies]

Arno - Vive ma Liberté

From the compilation 0110 Concerten voor verdraagzaamheid (Concerts for tolerance)

Concerts for tolerance were held all over Belgium after extreme right party Vlaams Belang (formerly Vlaams Blok) and their "fans" disturbed a concert by youth singer Isabelle A while she was performing her song "Blank of Zwart" (Black or White), which is about tolerance and equality between all kinds of people. A message that did not appeal to alt right party Vlaams Belang and its fascist spin-offs.

[fredvahlkamp-blog]

Verdraagzaamheid

over inkeer, een roos die niet verwelkt en een geniaal zakje snoep

De deur valt achter mij in het slot en ik zet koers richting huis. Met mijn telefoon in de hand en druk bezig met een berichtje inspreken, loop ik op de steiger af die de stoep half blokkeert. Ik ken deze route, ik weet van de steiger, dus concentreer ik mij op mijn telefoon. De tegemoetkomende voetganger signaleer ik niet en we botsen met de schouders tegen elkaar aan. “Sorry,” roep ik direct, want handig was dit niet. ‘Sorry’ bleek echter niet genoeg. De man in kwestie - ik schat een leeftijdgenoot - start een serenade over dat ik beter moet opletten. Echt verstaan doe ik het op dat moment niet, we zijn inmiddels al een meter of twintig van elkaar verwijderd. Het feit dat mijn ‘sorry’ onvoldoende bleek, ergert mij mateloos en dat roep ik hem dan ook toe. “Is sorry niet genoeg voor je?” Er volgt iets over telefoons, uitkijken en dat je niet anders ziet dan mensen op hun telefoon. De mannen en vrouwen op de steiger genieten heerlijk mee van de twee kiftende mannen van zekere leeftijd. Zijn - wat ik op dat moment classificeer als geschreeuw - irriteert mij zodanig dat ik mij abrupt omdraai en op hem afloop: op zoek naar gerechtigheid! We naderen elkaar en daarmee gaat gelukkig het gênante volume omlaag. Nog tijdens het lopen kijken we elkaar aan en we schieten beiden in de lach; wat een vertoning. “Je hebt gelijk,” is mijn eerste tekst terwijl ik mijn hand uitsteek. Dat gebaar pakt hij direct op. Lachend wisselen we uit dat wij beiden op vakantie gaan: ik al morgen, hij de woensdag daarna. Met mijn telefoon in mijn zak vervolg in glimlachend mijn weg. Hij had gelijk en we zijn beiden aan vakantie toe.

Nog geen dag later zitten Lisanne en ik samen op een bankje. Zij aan de wafel met vers fruit, ik aan een heerlijke koffie. Het is Open Havendag in Gorinchem en dan is het altijd gezellig druk. Dit jaar zelfs heel druk. Lisanne kan de drukte moeilijk hebben, maar op dit bankje gaat het vooralsnog prima. We zitten een beetje rond te kijken, als er ineens een man voor ons staat met een roos in zijn hand. “Mag ik jou deze roos geven?” vraagt hij aan Lisanne. Haar ‘nee’ is voor mij heel logisch en klinkt als ‘nee’, maar is eigenlijk ‘ja’. Deze onverwachte wending is net te veel prikkels en dat leidt tot haar ‘nee’. De man vraagt vervolgens of hij de roos dan aan mij mag geven. Dat vindt Lisanne ook niet goed. Gelukkig heb ik ondertussen mijn verwarring over het aanbod van een roos al een plekje kunnen geven. Met een korte toelichting over het ‘nee’ van mijn dochter pak ik de roos met een vragend gezicht aan. “Ik zie jullie altijd fietsen met z’n tweetjes en dat vind ik zo bijzonder, daarom wil ik jullie deze roos geven,” is zijn antwoord op de vraag die ik niet hardop stelde. Het raakt me. “Dank je wel, wat leuk,” krijg ik er nog uit maar eigenlijk ben ik er stil van. Lisanne en ik fietsen in het weekeinde ons rondje door de weilanden en het nabij gelegen Lingebos. Vuilniszak mee, op zoek naar zwerfvuil. Lisanne is de directeur; zij wijst aan, ik moet het opruimen. We genieten er iedere keer weer van en dat wordt dus opgemerkt. Na hem nogmaals bedankt te hebben, kiest hij zijn weg. Geen idee wie hij is en woorden bleken volledig overbodig. Dank je wel voor deze bijzondere ervaring, zoemt nog lang na. Aan het einde van de middag start de eerder genoemde vakantie en niet alleen voor ons. In de rij achter ons kukelt een droppie van acht maanden er heerlijk op los. Haar moeder en zij nestelen zich op de stoel naast het kleine raampje van het vliegtuig. Papa gaat ernaast zitten terwijl de kleine inmiddels luidkeels aangeeft er van alles van te vinden. Het klinkt niet boos, niet verdrietig eerder blij. Haar hoge stemmetje heeft een rouwrandje en dat resoneert lekker door. Moeder is nu al duidelijk bezorgd over de mogelijke overlast die haar kleine gaat bezorgen aan de inzittenden van deze Boeing 737 die volgens planning zo’n tweeënhalf uur gevuld is met passagiers in vakantiestemming. Moe dus ;-). Maar ter compensatie van de mogelijke overlast hebben ze iets bedacht. Eenmaal op orde tovert vader zakjes snoep uit een tas met een briefje eraan en deelt die uit aan alle nabij zittenden.  Dat levert een heleboel sympathie op en de piepende kreetjes van de kleine zijn daarbij de kers op de taart. Iedereen lijkt begaan met de onnodige zorgen van de ouders en de kleine is natuurlijk direct de held van de reis. Ik laat het zakje snoep met het berichtje zien aan één van de stewardessen. Die geeft aan dit nog niet eerder te hebben meegemaakt. De ouders groeien in aanzien. Genialiteit schuilt in eenvoud. Hoewel “onze” kleine pieper al snel in slaap viel, is er werkelijk niemand geweest die last had van de schelle geluidjes. Ze werden bij het uitstappen door alle omzittenden een hele goede vakantie toegewenst.

Een verhaal op basis van drie ontmoetingen binnen vierentwintig uur met onbekenden. Verdraagzaamheid laat zich uitleggen als “de bereidheid om van anderen ook minder leuke dingen  te verdragen”. Mijn gevoel is dat - in onze maatschappij - verdraagzaamheid weg aan het sijpelen is. Eerlijk gezegd: ik betrap mijzelf er ook op. De botsing op de steiger leerde mij dat contact zoeken als er iets mis gaat, werkt. Twee monologen zijn zinloos en verscherpen alleen de stemming en stimuleren juist de onverdraagzaamheid. Het zakje snoep zie ik als preventie en daarmee geniaal. Ook hier wordt dus, nu vooraf, verbinding gemaakt. De roos bezorgde mij een brok in mijn keel. Dat gebaar gaat niet over verdraagzaamheid, dat gaat over elkaar zien en waardering hebben voor wat  iemand doet. Dat is geen correctie of preventie, dat is liefdevol. Even je adem inhouden, oog hebben voor elkaar: hoe moeilijk is het eigenlijk?! 

En die roos? Die  verwelkt niet.