#uit het hoofd

[twafordizzy]

Ilja Leonard Pfeiffer kent deze stad uit duizenden

bron beeld: demorgen.be Rupert, een bekentenis is één van de vroegere werken van schrijver/dichter Ilja Leonard Pfeiffer (1968). Rupert heeft een delict gepleegd en moet zich verantwoorden voor een tribunaal. Hij mag geen gebruik maken van pen en papier, dus moet zijn verdediging uit het hoofd. Hij maakt gebruik van een oude geheugentruc en giet zijn betoog in de vorm van een wandeling door de…

[miloutic]

het raarste gevoel is wanneer er een liedje op de top 2000 langskomt wat je alleen kent als meme

[lelieblad]

kan het niet geloven maar de eerste versie van m'n shizume fic is klaar. ik maak mezelf aan het huilen met het einde lol maar dat is misschien ook gewoon tiny moves van bleachers. nu de edits want het is echt nog shite nu. ben alleen gewend aan academisch engels schrijven, wat zijn active verbs lol.

[nederlandsespoorwegen]

met 2 uur of meer kan je zelfs het hele bedrag terug krijgen! (alleen binnenlands, internationale treinen hebben niet zo'n chille regeling)

Vraag jij je geld terug als je vertraging hebt bij de NS?

Ja, natuurlijk. Altijd.

Soms, alleen als ik eraan denk.

Soms, alleen als ik het de moeite waard vind.

Nee, ik vind dat te veel gedoe.

Nee, ik wist niet dat dat kon.

Anders

[nature-played-a-trick-on-me]

Ik snap het dus echt niet meer. Waar is mijn slachtofferhulp. Mishandeld, aangerand, gestalkt en dan moet ik meer dan drie jaar zeuren om therapie, zeuren is het omdat ik anders niks geen hulp krijg.

[vriendenboekjes]

RENAISSANCE LUIT BIJ TIJD VOOR MAX!!!!!!!

[nederlandsespoorwegen]

Laatst de ICE international genomen

Verrassend comfortabele vloeren :]

Deze ask ligt al weken in mn inbox en ik heb geen idee hoe ik moet reageren maar ik kan het ook niet uit mn hoofd zetten

[l6gbsdehorizon]

In het kader van de poëzieweek sloeg ‘t Zesde de handen in elkaar om een gedicht te schrijven.

We schreven het samen uit voor de schoolpoort.

Met alle lessen en activiteiten rond de overstap naar het secundair, zit afscheid al ergens in ons hoofd…

[streeploos]

Uit het oog, uit het hart.

Maar verdorie niet uit mijn hoofd te krijgen.

[jungleklas]

In de lessen W.O. leren we over de verschillende lichaamsdelen. We leerden ook dat ons lichaam uit 3 grote delen bestaat: het hoofd, de romp en de ledematen. Deze middag voerden we verschillende opdrachtjes uit en moesten we aangeven welk deel tijdens de opdracht het meest bewoog. 🤸🤸‍♀️

[devosopmaandag]

Antwoordt mij

K. legt een probleem rond zijn overleden vader voor aan psycholoog en filosoof Arthur Eaton*. “Er is niemand meer in dit land der levenden die hem nog heeft gekend”, schrijft hij, en hij heeft nog van alles uit te zoeken. Hij worstelt met het geïdealiseerde beeld van zijn vader dat hij ooit zelf maakte. Eaton antwoordt hem dat mensen die veel voor ons betekenen als het ware in ons hoofd gaan wonen. Analytici benoemen dat als de 'psychische realiteit'. Dat K de enige is die hem in die psychische realiteit in leven houdt, moet eenzaam zijn. Eaton raadt K. aan te schrijven over zijn vader, waardoor er in dat proces mogelijk nieuwe gedachten en herinneringen kunnen opkomen.

Filosoof Cornelis Verhoeven schrijft in een tekst over gemis**: “De dood legt ons een innerlijkheid op die wij misschien tevoren niet gekend zouden hebben. [–] Tegelijk met de wederkerigheid eindigt de ambivalentie waardoor een levend contact meestal gekenmerkt wordt”. Naarmate hij zich meer en meer bewust wordt van de invloed van zijn dode vader neigt hij “tot iets als een vooroudercultus, waarin het gewicht minder gelegd wordt in het hachelijke moment van het leven dan in de solide aanwezigheid van een heel voorgeslacht.”

Een besef van een voorgeslacht is in mijn eigen leven erg lastig geweest, en heel lang onmogelijk. Van de ouders van mijn Chinese moeder is niets bekend, de ontdekking van een Belgische overgrootvader zo'n twaalf jaar geleden, is even betekenisvol als betekenis-leeg gebleken. En dus doe ik al heel lang wat Eaton K. aanraadt. Niet omdat ik iets uit te vechten heb met mijn vader of mijn moeder, maar om ze zo in mijn psychische realiteit levend te houden. Op deze plek schreef ik vele malen over hun beiden, en onderzocht op die manier Verhoevens 'innerlijkheid'.

Misschien tien jaar geleden schreef ik onderstaand gedicht. Mijn ouders waren al overleden, één broer was vroeg gestorven, een tweede overleed een paar jaar geleden, een derde is uit mijn leven verdwenen. Mijn broer Louis is er nog, goddank.

Als mijn oogleden zwaar zijn, is dat door slaap of steen?

Als mijn benen niet willen buigen, is dat door protocol of lood?

Als mijn tanden knarsen, is dat van gulzigheid of angst?

Als mijn vingers jeuken, is dat door verlangen of droogte?

Als mijn dromen donker blijven, is dat uit volheid of leegte?

Als mijn woorden haperen, is dat uit twijfel of uit weten?

Moeder die dood is,

Vader die dood is,

Broer die dood is,

antwoordt mij.

* De Groene Amsterdammer, 5 september 2024

** 'De dood en het gemis'| Cornelis Verhoeven | uit: Merg en been. Polemische overwegingen over intimiteit | opgenomen in: Filosofisch Dagboek | Samengesteld door Bart Wallet | Uitgeverij Damon 2024

[sadandbrokenforever]

Het voelt alsof ik vastzit in een wereld die niet voor mij gemaakt is. Alsof ik een boek ben waarvan de bladzijden scheuren elke keer dat ik probeer verder te lezen. De dagen gaan voorbij, maar ik voel ze nauwelijks. Ik adem, maar het voelt niet alsof ik leef.

Ik ben moe van het dragen van een hoofd dat nooit stil is. Van een hart dat blijft slaan, ook als ik het niet meer wil. Van het gevoel dat alles wat ik aanraak vroeg of laat uit mijn handen glipt. Alsof ik altijd nét tekortschiet, nét niet genoeg ben.

Mensen zeggen dat alles voorbijgaat, dat tijd heelt, maar tijd voelt eerder als een ketting dan als een medicijn. Ik zie anderen vooruitgaan, plannen maken, iets opbouwen. En ik? Ik sta stil. Of misschien val ik gewoon, zonder bodem om op te landen.

Ik weet niet of dit ooit verandert. Of er een dag komt waarop ik niet meer wegren voor mijn eigen gedachten. Maar tot dan overleef ik op automatische piloot. Eén ademhaling tegelijk. Eén stap tegelijk.

En misschien, heel misschien, is dat op dit moment genoeg.

[vastingedachten]

Verbinding en loslaten…

Soms vallen dingen pas jaren later op hun plek. Jarenlang dacht ik dat mijn gevoelens voor bepaalde mensen pure verliefdheid waren. Ik verklaarde mijn liefde, vertelde hoe bijzonder ze waren, en in mijn hoofd had dat alles een diep romantische betekenis. Maar nu, na al die tijd, begin ik te beseffen dat het misschien iets anders was. Iets wat meer ging over verbinding dan over liefde.

Sommige mensen zijn een constante factor in je leven. Je drinkt samen koffie, hebt vaste momenten waarop je elkaar ziet, lacht en praat. Het voelt veilig, als een soort ankerpunt in je week. En als dat wegvalt, voelt het alsof er iets essentieels ontbreekt. Maar misschien mis je niet per se die persoon, maar de energie, de warmte, het gevoel van connectie dat ze vertegenwoordigde.

Ik begon een patroon te herkennen. Op verschillende momenten in mijn leven vond ik mensen die een bepaalde lichtheid brachten. Hun aanwezigheid maakte mijn dagen mooier, gaf me iets om naar uit te kijken. Maar wanneer die routine veranderde of verdween, voelde ik weer dat gemis. Het werd me duidelijk: ik heb een diepe behoefte aan verbinding, aan die warme energie om me heen. Niet per se in romantische zin, maar gewoon omdat het me goed doet.

En dat besef is zowel pijnlijk als bevrijdend. De gevoelens die ik ooit had, waren echt. Maar misschien niet op de manier die ik altijd dacht. Soms hechten we ons aan een persoon, terwijl het eigenlijk de ervaring, de veiligheid en de emotionele voeding is waar we naar verlangen. En dat kunnen we op zoveel manieren vinden, op manieren die ons versterken in plaats van uitputten.

Dit inzicht voelt rauw, maar ook licht. Alsof ik eindelijk een last kan loslaten die ik al te lang met me meedroeg. Misschien is dit het moment om écht verder te gaan, om niet meer te blijven hangen in een verhaal dat niet meer klopt. Want nu ik weet wat ik nodig heb, kan ik dat op een gezonde manier zoeken. Niet in iemand die niet hetzelfde voelt, maar in connecties die wederzijds en oprecht zijn.

En dat is eigenlijk best een mooie afsluiting van iets wat ooit zoveel ruimte in mijn hart innam.

Van. Mij.

[jurjenkvanderhoek]

GROOTSTE COMPLIMENT VOOR OSSIP IS DAT ZIJN WERK NERGENS OP LIJKT

De wereld van Ossip is niet van hier. Het is niet tastbaar en merkbaar, laat staan herkenbaar aanwezig. Het is zijn innerlijk landschap. De omgeving waar zijn geest leeft, het terrein waar zijn gedachten tot leven komen. Maar is dat niet altijd het geval in de kunst en met de kunstenaar. Deze zweeft in gedachten buiten de werkelijkheid om vormen te maken die uit mijn realiteit zijn genomen. De waarheid vervreemdend weer te geven om mij op de een of andere manier een spiegel voor te houden. Ik beleef mezelf maar ervaar mijn evenbeeld tegengesteld. De kunstenaar acteert op een golflengte waarop ik mijn ontvanger maar nauwelijks kan afstellen. En heb ik dan de juiste zender gevonden klinkt er een wereld waarvan ik het geluid niet voor mogelijk had gehouden, de beelden niet kon vermoeden.

Ossip is als kunstenaar uitzonderlijk, enig in zijn soort, een geboren artiest. Als autodidact ontwikkelde hij een oorspronkelijke, mixed media beeldtaal, die buiten elke traditie of stroming valt. Eenzelfde basis waaruit en waarop diverse uiteenlopende beelden ontstaan. Een verleden het heden inleiden. Vandaag terug laten grijpen naar gister. Alsof de klok wordt teruggedraaid of in elk geval is stil gezet.

De personages die in het bovenbewustzijn van Ossip spelen zijn van een andere orde dan de figuren zoals ik deze dagelijks tegenkom en ontmoet. Zij leefden voor deze en zijn nu enkel nog op plaatjes en foto's in bladen en magazines te bewonderen. Periodieken van een maatschappij uit een vorige eeuw. Ouderwets ogend nu, met een blik die ons hier van daar omfloerst opneemt. Uit een tijd waarin het leven zwartwit leek, alles duidelijk was nog, hanteerbaar en te bevatten. Geen grijze grensgebieden, het was zoals het is. Twee mogelijkheden, ja of nee. Een tussenweg was er niet. Dat vergelijk probeert Ossip echter in zijn kunst te zoeken.

Een hang naar een beter verleden? Een tijd waarin alles nog goed leek, het leven simpel was. Ossip snijdt zijn figuren uit die tijd. Hij knipt mensenfoto´s uit oude tijdschriften en boeken. Foto’s van mensen roepen bij de kunstenaar heel direct een emotie op, een gevoel, zonder dat hij precies weet wat dat is en waarop het aanslaat, waar zijn inspiratie ligt. “Hij vergroot, versnijdt en reconstrueert ze, zet er een verfstreek of een getapet kruis overheen, voegt cryptische tekstfragmenten toe, laat decimeters garen aan oksels of ogen ontspringen, wikkelt een aureool van prikkeldraad om het hoofd, monteert ze op een strijkplank, voorziet ze van dunne ijzerdraden als voelsprieten van een insect. ”, zo benadert Kees Verbeek Ossip´s kunst. In deze hoedanigheid krijgen ze naar zijn idee een nieuw leven, een hoger zijn toegemeten. Onbedoeld schrijven zijn werken zo een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van de betrokkenen. Van dood materiaal op papier zijn de persoonlijke afbeeldingen tot levende figuren geworden.

Ossip wil niet actueel zijn en sluit de ogen voor wat nu gangbaar en modieus is. Bijdetijds is voor hem te eng, te benauwend. Hij wil niet zijn opgesloten in geaccepteerde gebruiken en vaststaande regels, maar juist ongewoon en abnormaal erkent zijn. Met een gevleugelde uitspraak inzake zijn stijl van werken begint het boek dat mij voorligt, nadat ik eerst heb kennis genomen ven enkele van zijn minst karakteristieke werken: "The biggest compliment people can pay me is to say my work doesn't look like anyone else's." En inderdaad, wie het boek dat als catalogus van de tentoonstelling bij Brutus dient doorbladert, zal beamen dat zijn werk niet op dat van anderen lijkt, dat het nergens op lijkt. Dat het afstoot maar tegelijk ook een bepaalde schoonheid bezit.

"Zijn werk is moeilijk te definiëren", schrijft Sanne ten Brink - directeur van Brutus in Rotterdam - in haar voorwoord tot het oeuvreboek 'Meine Hände leben im Ernst', "maar zijn unieke stijl is meteen herkenbaar en de kwaliteit is onmiskenbaar." Ossip werkt op het snijvlak van fotocollage, installatie en tekeningen. Zijn composities dragen al die elementen in zich en bewegen in het centrum daarvan op het rumoerige kruispunt van deze manieren van uiten. Ossip stoort zich niet aan heersende kunststromingen en gaat zijn eigen gang, beeldt zoals het hem goed dunkt en waarmee hij zijn verhaal in duidelijke taal letterlijk figuurlijk kan maken.

Het overzicht van werken in het boek laat beeldend zijn ontwikkeling zien. Van het vroegste werk waarin nog niet werkelijk een duidelijke signatuur vastgesteld kan worden tot zijn meest recente werk waaraan te zien is dat hij met hart en ziel in zijn rol als non-conformist van de kunstwereld is gegroeid. Installaties bewegen zich in de ruimte, verknipte foto´s die zorgvuldig tegendraads in elkaar zijn gezet en worden versterkt met metalen draden als levenslijnen. Ook in het platte vlak worden tegenstellingen eenheden, acteren bestaande kunstwerken als reproducties in zijn uitingen. Wel herkenbaar maar zonder oorspronkelijke eigenheid. In deze beeldvorm krijgt deze bestaande kunst een nieuw leven, een hoger wezen toegemeten. Onbedoeld schrijven de recreaties van Ossip zo een nieuw hoofdstuk in het zijn van deze schilderijen.

Ossip streeft geen perfectie na, hij zoekt naar een veranderlijke meerduidigheid die veelal stevig vloekt en aantrapt tegen uniformiteit, heersende mode en actuele rage. Hij stapt uit het keurslijf van wat algemeen aanvaardbaar is en doet verfrissend zijn eigen ding. Zijn kunst omarmt het eigenaardige, het onvolmaakte en ongewone.

Het is een vreemde wereld die zich voor mij openbaart wanneer ik de lijvige catalogus bij Brutus’ tentoonstelling van delen uit zijn oeuvre open. Een vervreemde wereld waarin ik zoals eerder geschreven nog wel een verleden herken, een leven zoals het eens was en zoals het goed was, opgeslagen in het collectieve geheugen, maar dat nu ergens onvindbaar tussen hemel en aarde zweeft. Deze wereld waaruit Ossip inspiratie opdoet bestaat alleen voor hemzelf, het is zijn omgeving van de geest. Hij licht met zijn kunst voor mij een tip van het voorhangsel op om mij een blik te gunnen in zijn heilige der heiligen. Met de herkenbare beelden die zijn wereld bevolken, die zijn ark bewonen en de vloed overleven, ontvouwt hij een zinnebeeld. Beeldspraak in voor hem duidelijke taal, maar met woorden die ik nogal eens voor de betekenis in het woordenboek moet opzoeken. De kunst van Ossip is niet eenvoudig te doorgronden, hoewel hij zich van simpele figuratie bedient. Het samenstel van zichtbare elementen maakt dat het zich ongemakkelijk verhoudt tot de bestaande en algemeen aanvaarde beelduitingen. Deze tegenstelling in het afzonderlijke object en de enkele tekening betoveren de toeschouwer, trekken de compositie een mysterieuze omgeving in, een wereld met een déjà vu beleving.

In een vraaggesprek met Kees Verbeek afgedrukt in het Engelstalige boek vergelijkt Ossip de onvolmaakte mens met een robijn. Dat onvolmaakte is de mens met een verstandelijke dan wel een lichamelijke beperking. De robijn heeft meer waarde dan goud, is de kunstenaar van mening. Niet economisch gezien, maar qua schoonheid. 'A ruby is noble and refined. A mineral rock that you can facet cut, just like a diamond." Dat onvolmaakte van deze mensen raakt Ossip, dat is de basis van zijn werken. Zo lijken zijn werken ook onvolmaakt, gebrekkig en imperfect. Maar dat is juist de charme, zoals bijvoorbeeld kinderen met het syndroom van Down of een ander gebrek innemend zijn. En dan gebrek in de betekenis gezien vanuit ons 'volmaakte' gezichtsveld. Deze imperfecte schepsels zijn op hun eigen manier en in hun persoonlijke leven verre van gebrekkig. Zij gedragen zich veelal zoals wij zouden willen maar niet durven, en zij staan over het algemeen vrolijk en zorgzaam in het leven. Deze mensen zou ik willen vergelijken met de kunst van Ossip. Hij wordt door dit zijn overweldigd en raakt er door geïnspireerd, daar ontstaat zijn bezieling.

Zijn werken schijnen ook onvolledig, er lijkt een steekje aan los. Zijn installaties hebben de sfeer van een mobile à vent, een kynetisch object. Vrij hangend en uitgebalanceerd vloekt het met de zwaartekracht. Bij elke verplaatsing van atmosfeer zet het zich in beweging. Deze objecten bezetten de ruimte, bevolken de omgeving waarin ze ter bezichtiging zijn geplaatst. Schijnen zich aan te passen, maar blijven anarchistisch non-conformistisch, agerend recalcitrant. Het vrij bewegen is slechts een onderdeel van het oeuvre van Ossip, maar wel erg in het oog springend. De stationaire beelden zijn evenwel tevens opmerkelijk. En evenzo de werken aan de wand die in samenspel zijn met de omgeving als vervreemdende uiting. Voortdurend wordt het onvolmaakte zijn verheerlijkt. Het imperfecte als hoogste goed gepropageerd. De robijnen in de gouden schelp. De rotte appels in de fruitschaal. Ossip verheerlijkt het imperfecte en ik smul van zijn vervreemdende beelden.

OSSIP – Meine Hände leben im Ernst. Teksten van Sanne ten Brink, Maarten Spruyt, Kees Verbeek. Van Spijk Art Books / Galerie Ramakers / Brutus, 2024.

[bankzitterss]

note: omg, sorry voor twee weken stilte… werk was echt chaosssss. hier is eindelijk mijn eerste request! hopelijk vinden jullie het leuk! Laat me het vooral weten en als jullie nog meer ideeën hebben, hoor ik het graag!

Stilte voor de storm

Toen de jongens een maand geleden aan je vroegen om deel uit te maken van de bankzitters, had je nooit gedacht dat het zo snel zou gaan. De fans waren eigenlijk heel chill en na de eerste video, had je gelijk tientallen fanaccounts en duizenden nieuwe volgers. Je had een goede klik met alle vijf de jongens, maar raoul was speciaal. Hij zorgde goed voor je en elke week spraken jullie af om nieuwe ideeën te bespreken en oude momenten terug te kijken.

“Dit was echt een geweldige video, die hotelkamer in Londen was echt walgelijk” riep Raoul door de video heen. Eigenlijk speelde de video alleen als een soort achtergrondmuziek, omdat jullie veel te druk waren met het kletsen. “Het ziet er echt vies uit, als jullie maar niet meer zulke video ideeën doen als ik er bij ben hoor” zeg je hoofdschuddend en Raoul lacht. “Even iets anders, ben je klaar voor je eerste optreden morgen?” Hij kijkt je serieus aan. Je knikt, maar Raoul ziet aan je dat je toch wel zenuwachtig bent. Je ziet dat zijn gezicht veranderd en je probeert een lach op je gezicht te toveren. “Ik meen het, ik heb er echt zin in. Tuurlijk ben ik zenuwachtig, maar dat gaat wel weer weg” zeg je giechelend. Hij draait met zijn ogen en zegt: “zullen we wedden dat ik je morgen moet comforten?” Nu ben jij degene die met je ogen draait.

De zin van gisteren zit nog steeds in je hoofd, terwijl je backstage staat. Een microfoon in je ene trillende hand en de andere trillende hand probeert een bekertje water leeg te drinken. Koen ziet dit en geeft je even een klopje op je schouder. “Het komt goed” zegt hij en geeft je een knipoog. Je zucht en kijkt door een kiertje naar het publiek. “Veel mensen hè?” hoor je lachend achter je. Raoul komt achter je staan en knijpt zachtjes in je schouders. “Weet je nog wat je gisteren zei, Raoul?” je draait je om en kijkt hem recht in de ogen aan. Hij grijnst en knikt zachtjes. “Ik heb dat nu denk ik echt wel nodig” zeg je zuchtend. Raoul lacht en geeft je een dikke knuffel. Zijn hoofd rust hij op jouw hoofd. “De eerste keer is altijd spannend, geloof mij, ik ben nog steeds zenuwachtig” hij lacht en gaat verder met zijn zogenaamde speech. “Maar ik ken jou nu wel en weet dat jij het echt enorm goed gaat doen. Je houdt er echt van om op het podium te staan, dus vandaag kan je dit allemaal laten zien.” Je laat los van de knuffel en kijkt hem aan. “Jij kan dit en jij gaat dit gewoon doen” zegt hij met de allerliefste glimlach. Jullie worden uit het moment gehaald door de crew die jullie naar het podium stuurt. “Dankjewel, Raoul. Dit had ik echt nodig” zeg je nog snel voordat jullie met z’n allen het podium oprennen.

[nedermemes]

Dat Israël überhaupt mee mag doen is kut. En nu heeft Eurovisie duidelijk een excuus heeft gevonden om Joost te straffen voor zijn opmerkingen over Israël en heeft Israël een grotere kans om te winnen. Begrijp me niet verkeert ik boycott Eurovisie al sinds 2022. Proficiat Eurovisie je hebt ervoor gezorgd dat de rest van Nederland ook boycott. Hoe dom kan de organisatie zijn.

men kreeg het idee dat "Israël" of ESC probeert competitie van Israël er uit te krijgen en het is best reëel. de Israëlische delegatie probeert al dagen lang te stoken bij meerdere andere kandidaten door ze te filmen en bespotten. Nederland werd ook naast hen geplaatst en achter elkaar geplaatst in de planning voor voorbereidingen op het padium. het bestuur van Eurovisie houdt duidelijk het hand boven het hoofd van dat terror team en het jury panel benoemde het zelfs een favoriet (als ik dat zo goed citeer). ben nog bijna verbaasd dat niet meer artiesten gediskwalificeerd zijn, al was het close bij sommigen.

in ieder geval. hopen dat Eurovisie hun eigen ondergang maakt 🙏 dan maar dat, als ze zo nodig niet van Israël af willen