#tata Marta | Explore Tumblr posts and blogs

1adiasflorist · 2 years ago

Text

Toko Bunga Bandung 24 Jam

Toko karangan bunga bandung

chat Link via WhatsApp ⬇️⬇️

https://wa.me/+6281214592237

Free Ongkir Area Bandung

1. Cisurupan

2. Pasir Wangi

3. Pasir Jati

4. Komplek perumahan Cilengkrang

5. Jl. Negla sari

6. Jl. Cilengkrang

7. Pasi Biru

8. Komplek Perumahan Bumi Wijaya Kusuma Permai

9. Jl. Mamisi

10. Komplek Perumahan Cipadung Permai

11. Desa Cipadung

12. Jl. Embah Jaksa

13. Jl. Cigagak

14. Jl. Pangaritan

15. Jl. Cipadung

16. Komplek Perumahan Cipadung Indah

17. Jl. Cipadung Indah

18. Jl. Panyileukan

19. Komplek Perumahan Bumi Panyileukan

20. Jl. Panglawungan

21. Mekar Mulya

22.Cisaranten Kidul

23. Jl. Gedebage

24. Ds. Derwati

25. Jl. Cipamokolan

26. Jl. Silih Asih

27. Jl. Bumi Asih

28. Komplek Perumahan Sentosa Asih Jaya

29. Komplek Perumahan Riung Bandung

30.Cigending

31. Jl. Kaum Kulon

32. Jl. Kaum

33. Jl. Cigending

34. Jl. Nagrog

35. Jl. Raya Ujung Berung

36. Jl. Sumber sari

37. Komplek Perumahan Panghegar

38. Mekar Mulya

39. Ujung Berung

40. JL. Rumah Sakit

41. Komplek Perumahan Ujung Berung

42. Komplek Perumahan Sukur Baru

43. Jl. Sukur Baru

44. Jl. Golf

45. Jl. Cijambe

46.Pasir Endah

47. Komplek Perumahan Taruna Parahyangan

48.Sindang Jaya

49. Jl. Suka Asih

50.Cisaranten Bina Harapan

51. Jl. Cisaranten

52. Perumnas Islamic Centre

53. karang Pamulang

54. Jl. Karang Pamulang

55. Jl. Sindang Laya

56. Jl. Pasir Putih

57. Jl. Simpang Sari

58. Jl. Pacuan kuda

59. Jl. Saharjo Sari Endah

60. Jl. Rusadi SH

61. Jl. Pesantren

62. Jl. Mekar Sari

63. Suka Miskin

64. Jl. Arcamanik Indah

65. Jl. Golf Timur

66. Jl. Golf Timur I-IX

67. Jl. Silat

68. Jl. Taekwondo

69. Jl. Kempo

70. Jl. Gulat

71. Jl. Karate

72. Jl. Tinju

73. Jl. Yudo

74. Jl. Bulu Tangkis

75. Jl. Sepak Bola

76. Jl. Tenis Meja

77. Jl. Gantole

78. Jl. Dirgantara

79. Jl. Layar

80. Jl. Terjun Payung

81. Jl. Sel.Air.L.Indah

82. Komplek Perumahan Golf Garden Estate

83. Jl. Golf Barat

84. Jl. Golf Barat I-IV

85. Jl. Atletik

86. Jl. ATL I-X

87. Jl. Tanah Makadam

88. Jl. Cisaranten

89. Komplek Perumahan Guruminda

90. Komplek Perumahan Metro Soekarno-Hatta Estate

91. Komplek Perumahan Sanggar Hurip Estate

92. Jl. SGR Kencana Utama

93. Komplek Perumahan Margahayu Raya

94. Jl. Margahayu

95. Jl. Venus Raya

96. Jl. Merkuri

97. Jl. Tata Surya

98. Jl. Mars

99. Jl. Saturnus

100. Jl.Ranca Bolang

101. Jl. Pluto

102. Jl. Ciwastra

103. Ds. Sekejati

104. Komplek Perumahan Viva Getsemani Estate

105. Jl. Kawaluyaan

106. Jl. Cidurian Selatan

107. Jl. Cidurian Utara

108. Jl. Cidurian Baru

109. Jl. Sekejati

110. Jl. Palem Raya

111. Jl. Cijawura Girang

112. Jl. Marta Cinta

113. Jl. Pasir Pogor

114. Jl. Bunga Bakung

115. Jl. Batu Permata

116. Jl. Ciparay

117. Jl.Kujang sari

118. Jl. Ters.Kiaracondong

119. PINDAD

120. Jl. Warung Jambu

121. Jl. PSM

122. Jl. PSM Dalam

123. Jl. Kebon jayanti

124. Jl. Kebaktian

125. Jl. Babakan Sari

126. Jl. Mbah Malim

127. Jl. Desa

128. Jl. Babakan Surabaya

129. Jl. Jembatan opat

130. Jl. Buah Batu

131. Jl. Cijawura

132. Jl. Parakan

133. Jl. Batununggal

134. Komplek Perumahan Lands Estate Cicaheum

135. Jl. Antapani

136. Jl. Atos

137. Jl. Jend.A.Yani

138. Jl. Babakan H.Tamin

139. Jl. Cimuncang

140. Jl. Padasuka

141. Jl. Sukatma

142. Jl. Jatihandap

143. Mandala Jati

144. Jl. Cikadut

145. Jl. Raya Sindang Laya

146. komplek Perumahan Arga Arcamanik

147. Cibatu

148. Jl. Wonosobo

149. Jl. Solo

150. Jl. Yogya

151. Komplek Perumahan Pratista Antapani Estate

152. Jl. Pratista Barat

153. Jl. Pratista Raya

154. Jl. Pratista Timur I-V

155. Komplek Perumahan Bougenvile Estate

156. Jl. Purwakarta

157. Jl. Ters.Jakarta

158. Jl. antapani

159. Jl. Pamanukan

160. Jl. Penghulu KH.Hasan Mustafa

161. Jl. Cikutra

162. Jl. Minto

163. Jl. Pahlawan

164. Jl. Simpang Pahlawan

165. Komplek Perumahan Land Estate Cikutra Baru

166. Jl. Suka Senang

167. Jl. Bekamin

168. Jl. Cisadea

169. Jl. Awi Tali

170. JL. Awi Temeh

171. Jl. Awi Gombong

172. Jl. Awi bitung

173. Jl. Jati Negara

174. Jl. Wiranta Textil

175. Jl. Bogor

176. Jl. Labuhan

177. Jl. Anyer

178. Jl. Rangkas Bitung

179. Jl. Banten

180. Jl. Serang

181. Jl. Lebak

182. Jl. Karawang

183. Jl. Gumuruh

184. Jl. Kebon Gedang

185. Binong Jati

186. Jl. Gatot Subroto

187. Jl. Turangga

188. JL. Ranca Goong

189. Jl. Ranca Belut

190. Jl. Ranca Tengah

191. Jl. Ranca Wangi

192. Jl Ranca wangi I-V

193. Komplek Perumahan Eka Bhakti Gumuruh

194. Jl. Batu Kencana

195. Jl. Raja Mantri Wetan

196. Jl. Salendro

197. Jl. Arumba

198. Jl. Citamiang

199. Jl. Cikaso

200. Jl. Cipandan

201. jl. Cisaga

202. Jl. Mendong

203. Jl. Ciharit

BANDUNG SELATAN (Kopo, Soreang)

1. Gempol Sari

2. Jl. Gempol sari

3. Jl. Bumi Asri

4. komplek Perumahan Melong Green garden

5. Jl. Wijaya Kusuma

6. Cigondewah

7. Jl. Ters.Pasir Koja

8. Jl. Pasir Koja

9. Jl. Cigondewah

10. Cigondewah Rahayu

11. Jl. Bojong

12. komplek Perumahan Cibuntu

13. Jl. Sumber Sugih

14. Jl. Sumber Sari

15. Jl. Sumber Mukti

16. Jl. Sumber Endah

17. Jl. Sumber Nanjung

18. Komplek Perumahan Sumber Sari Indah

19. Jl. Dian Moleh

20. Jl. Cibuntu

21. Ds. Margahayu Utara

22. Jl. Cibolerang

23. Komplek Perumahan Holis Indah

24. Komplek Perumahan Endah Sandang

25. Komplek Perumahan Taman Kopo Indah

26. Komplek Perumahan Nata Endah

27. Komplek Perumahan Kopo Permai

28. Komplek Perumahan Taman Cibaduyut Indah

29. Cibaduyut Wetan

30. Komplek Perumahan Cibaduyut Permai

31. Jl. Borobudur

32. Komplek Perumahan Kopo Elok

33. Cirangrang

34.Cibaduyut Kidul

35. Marga Suka

36. Jl. Kopo

37. Cibaduyut

38. Jl. Cibaduyut

39. Komplek Perumahan Mekar Wangi

40. Jl. Mekar Harum

41. Jl. Caringin

42. komplek Perumahan Eka Bhakti Leuwi Panjang

43. Jl. Leuwi Panjang

44. Jl. Kebon Lega

45. Komplek Perumahan land Estate Leuwi Panjang

46. komplek Perumahan Panca Bhakti

47. Jl. Inhoftank

48. Jl. Karasak

49. Jl. Karasak Utara

50. Jl. Kurdi

51. Jl. Karasak utara II

52. Jl. Moh.Toha

53. Jl. Kembar

54. Jl. Kembar I-III

55. Jl. Kembar Timur

56. Pasir Luyu timur

57. Jl. Sriwijaya

58. Jl. Pasir Galam

59. Jl. Pasir Jaya

60. Jl. Pasir Jaya I-VI

61. Jl. Mengger Girang

62. Jl. PLN

63. Jl. Pasir Mas

64. Jl. Pasir luyu

65. Menger

66. Jl. Parakan Asri

67. Jl. Parakan

68. Jl. Parakan Indah

69. Komplek Perumahan Eka Bhakti Suryalaya

70. Jl. Suryalaya

71. Jl. Suryalaya I-III

72. Jl. Cijagra

73. St.Cileunca

74. St.Lembang

75. St.Patenggang

76. Jl. Buah batu

77. Jl. Kliningan

78. Jl. Waas

79. Jl. Raja Mantri

80. Jl. Kayu Agung

81. Jl. Guntur Sari

82. Jl. Guntur Sari I-III

83. Komplek Perumahan Puteraco Indah

84. Jl. Wartawan

85. Jl. Wartawan I-III

86. Jl. Kuli Kulu

87. Jl. Olos Tomo

88. Jl. Golek

89. Jl. Karawitan

90. Jl. Candra Wulan

91. Komplek Perumahan Sakura Indah

92. Jl. Taman Sakura

93. Jl. Pabaki

94. jl. Maksudi

95. Jl. Bojong loa

96. Jl. Panjunan

97. Jl. Lio Genteng

98. Bapa Rasdan

99. Bapa Suhaya

100. Jl. Lingkar Selatan

101. Jl. Peta

102. Jl. Babakan Tarogong

103. Jl. Sukarma

104. Jl. tugu

105. Komplek Perumahan Kopo Kencana

106. Jl. Kencana

107. Komplek Perumahan Citarip

108. Jl. Citarip kulon

109. Jl. Citarip Tengah

110. Jl. Citarip kidul

111. Jl. citarip Wetan

112. Jl. Katip

113. Jl. Gagak

114. Jl. OTISTA

115. Jl. Adikasi

116. Jl. Siti Munigar

117. Jl. Pelana

118. Tegal Lega

119. Jl. Ijan

120. Jl. Iming

121. Jl. Jaksa

122. Jl. BKR

123. Jl. Pungkur

124. Jl. Ciateul

125. Jl. Astana Anyar

126. Jl. Pasundan

127. Jl. Nyengseret

128. Jl. Jam Hari

129. Jl. Pelindung Hewan

130. Komplek Perumahan Tegal Permata Indah

131. Jl. Muara

132. Jl. Sindang Pala

133. Jl. Bagdad

134. Jl. Samsudin

135. Jl. Sawah Kurung

136. Jl. Moch.Ramdan

137. Jl. Sri gadis

138. Sri tunggal

139. Surogala

140. Srimahi

141. Jl. Sruajaya

142. Jl. Ancol Kawung

143. Jl. Ancol babat

144. Jl. Gurame

145. Jl. Lauk Emas

146. Jl. Buah batu

147. Jl. Pelajar Pejuang 45

148. Jl. Lodaya

149. Jl. Telaga bodas

150. Jl. Banteng

151. Jl. Palasari

152. Jl. Macan

153. Jl. Beruang

154. Jl. Sancang

155. Jl. Melong

156. Jl. Melong Kidul

157. Jl. Melong Kaler

158. Jl. Sadakeling

159. Jl. Burangrang

160. Jl. Cikawao

161. Jl. Karapitan

162. Jl. Betok

163. Jl. Jongjolong

164. Jl. Cilentah

165. Jl. Beunteur

166. Jl. Nilam

167. Jl. Kerang

168. Jl. Haremis

169. Jl. Mutiara

170. Jl. Tripang

171. Jl. Gajah

172. Jl. Kancil

173. Jl. Rusa

174. Jl. Ciremay

175. Jl. Cerme

176. Jl. Tangkuban Perahu

177. Jl. RAA Marta Negara

178. Jl. Durmo

179. Jl. Maskumambang

180. Jl. Pangkur

181. Jl. Kinanti

182. Jl. Angklung

183. Jl. Galung

184. Jl. Degung

185. Jl. Kendang

186. Jl. Gamelan

187. Jl. Asmara Dana

188. Jl. Renggong Manis

189. Jl. Selontongan

190. Jl. Guntur Madu

191. Jl. Sekar Tonggerat

192. Jl. Sekar Tonggerat I-III

193. Komplek Perumahan Lingkar Selatan

194. Jl. Reog

195. Jl. Nayaga

196. Jl. Srimalin Baru

197. Jl. Kembar Utara

198. Jl. Kembar Urip

199. Jl. Kembar Sari

200. Jl. Kembar Tengah

201. Jl. Kembar Tengah I-II

202. Jl. Pasir Malang

203. Jl. Pasir Malang I-VII

204. Pasir Luyu Timur

205. Jl. Asmi

206. Jl. Umar

207. Jl. Subrata

208. Jl. Pangumpaan

209. Lengkong Tengah

210. Jl. Windu

211. Jl. Galunggung

212. Jl. Wayang

213. Jl. Haruman

214. Jl. Emong

215. Jl. Emur

216. Jl. Taman Siswa

217. Jl. Eceng

218. Jl. Genjer

219. Jl. Kangkung

220. Jl. Patuha

221. Jl. Kemandilan

222. Jl. Cikuray

223. Jl. Sasak Gantung

224. Jl. Halimun

BANDUNG BARAT (Andir, Kebon Jati, Gunung Batu)

1. Komplek Perumnas Cijerah

2. Jl. Cijerah

3. Jl. H.Alfi

4. Jl. Holis

5. Jl. Nana Rochana

6. Jl. Ters.Suryani

7. Jl. Situ Aksan

8. Warung

9. Muncang

10. Jl. Nawawi

11. Jl. Andir

12. Jl. Jamika

13. Jl. Jambal

14. Jl. Gabus

15. Jl. Peda

16. Suka Pakir

17. Suka Haji

18. Jl. Pagarsih

19. Pesantren

20. Jl. Kondektur

21. Jl. Onong

22. Jl. Citepus

23. Jl. Nata Wijaya

24. Jl. H.Sapari

25. Jl. Sereh

26. IRSAD

27. Jl. Cibadak

28. Jl. saritem

29. Jl. Klenteng

30. Jl. Kebonjati

31. Jl. waringin

32. Jl. Pepetan

33. Jl. Kakap

34. Jl. Teri

35. Jl. Serat

36. Jl.Layang

37. Jl. Minyak Tanah

38. Jl. Rajawali Timur

39. Jl. Laks.Muda Nurtanio

40. Ciroyom

41. Rajawali Barat

42. Komplek Perumahan Land Estate Dadali

43. Jl. Sri Gunting Selatan

44. Jl. Gunung Batu

45. Jl. Babakan.Cianjur

46. Jl. Raya Cimindi

47. Komplek Perumahan Cendrawasih

48. Jl. Katalina

49. Jl. Paledang

50. Jl. Burung Tungku

51. Jl. Maleber Barat

52. Jl. Maleber Utara

53. Jl. Pinguin

54. Jl. Kasuari

55. Jl. Dadali

56. Jl. Flaminggi

57. Jl. Pelikan

58. Jl. Cendrawasih

59. Jl. elang

60. Jl. Rajawali I-III

61. GG. Giwanan

62. Jl. Kom.Udara Supadio

63. Jl. DR.Abd.R.Saleh

64. Jl. Arjuna

65. Jl. Ayidia

66. Jl. Rama

67. Jl. Sinta

68. Jl. Bima

69. Jl. Kresna

70. Jl. Udowo

71. Gedung Sembilan

72. Gedung Delapan

73. Jl. Industri

74. Jl. Kesatriaan

75. Jl. Saleh

76. Jl. Pendawa

77. Jl. Tumaritis

78. Jl. Srikandi

79. Jl. Subrada

80. Jl. Purabaya

81. Jl. Samiaji

82. Astina Citra Yuda

83. Jl. Suka Lilah

84. Jl. Pamoyanan

85. Jl. Dursasana

86. Jl. Pajajaran

87. Jl. Letn.UD.Subagio

88. Jl. Kapten Sumantri

89. Jl. Nakula

90. Jl. Sadewa

91. Jl. Pandu

92. Jl. Beeng Sempani

93. Jl. Baladewa

94. Jl. Korawa

95. Jl. Durna

96. Jl. Achmad

97. Jl. Mohamad

98. Jl. Mahmud

99. Jl. Letkol Panji Saleh

100. Jl. Suka Sari

101. Jl. LMU. Suparmin

102. Jl. Suka Warna Baru

103. Jl. DR.Djudjunan

104. Jl. Suka Mulya

105. Babakan Jeruk

106. Jl. Ters.Babakan Jeruk

107. Suka Mulya Indah

108. Komplek Perumahan Suka Karya

109. Jl. Mustang

110. Jl. Sekar Mekar

111. Jl. Sekar Sari

112. Jl. Suka Galih

113. Jl. Surya Sumantri

114. Jl. Suka Karya

115. Jl. Sukajadi

116. Jl. Setra Indah

117. Karang Tanjung

118. Cipedes

119. Cipedes Tengah

120. Karang Arum

121. Jl. Bungur

122. Jl. Setra Jaya

123. Jl. Setra Sari

124. Jl. Sari Madu

125. Jl. Ir.Sutami

126. Jl. Sari Wangi

127. Jl. Suka Warna

128. Jl. Sarimanah

129. Jl. Lemah Keundeut

130. Komplek Perumnas Sarijadi

131. Jl. Sari Asih

132. Jl. Sarijadi

133. Jl. Sari Endah

134. Jl. Geger Hegar

135. Jl Geger Sari

136. Jl. Geger Sari I-VI

137. Jl. Geger Subur

138. Jl. Tonggoh

139. Jl. Lamdeuh

140. Jl. Geger Kalong Hilir

141. Jl. Geger Kalong

142. Jl. sersan sodik

143. Geger Kalong Tengah

144. Jl. Setia Budi

145. Budi Asih

146. Komplek Perumahan Budi Asih

147. Komplek Perumahan Land Estate Budi Sari

148. Budi Indah

149. Sindang Sirna

150. Jl. Karang anyar

151. Jl. Kebun Manggu

BANDUNG UTARA

(Sarijadi, Lembang, Dipati Ukur)

1. Cidadap Girang

2. Ds. Ledeng - Terminal

3. Cipaku - Kolam Renang

4. Jl. Kapt.Abd.Hamid

5. Bukit Raya

6. Jl. Kapt.Tendean

7. Apidaks Tubun

8. Hegarmanah

9. Jl. Cemara

10. Karang Sari

11. Suka Maju

12. Jl. Jurang

13. Jl. Damar

14. Jl. Sederhana

15. Jl. Boshcah

16. Jl. Setiabudi - UPI, UNPAS, ENHAII, Banana Inn, Jing Paradise

Daarut Tauhid,

17. Jl. Jujur Mulya

18. Jl. Waspada

19. Jl. Tawekal

20. Jl. Sentosa

21. Jl. Sabar Tenterem

22. Jl. Kesehatan

23. Jl. Pabrik daging

24. Jl. Ciumbuleuit - Pemancingan,

25. Jl. Ki Putih

26. Gn. Agung

27. Gn.Kreumbi

28. Jl. Ranca Bentang

29. Gn. Putri

30. Gn. Batur

31. Jl. Bukit Tunggul

32. Jl. Menjangan

33. Jl. Bukit Jarian

34. Bukit Dago Utara

35. Bukit Dago Selatan

36. Dago Elos

37. Cigadung

38. Tubagus Ismail - Kosan gw, alfamart, indomart

39. Sadang Serang

40. Cikondang

41. Cukang Kawung

42. Cikutra Barat

43. Komplek Perumahan Sadang Serang

44. Jl. Sangkuriang

45. Cisitu

46. Jl. Kidang

47. Jl. Siliwangi

48. Sumur Bandung

49. Dayang Sumbi

50. Jl. Prof. Eyckman

51. Jl. Dr. Saleh

52. Jl. Dr. Slamet

53. Jl. Pasteur

54. Jl. Dr. Otten

55. Jl. Dr. Rajiman

56. Jl. Rotgen

57. Jl. Westoff

58. Jl. Rumah Sakit

59. Jl. Sukiman

60. Jl. Dr. Cipto

61. Jl. Ehrig Curic

62. Jl. Taman Sari - ITB, BNI

63. Jl. Ganesa

64. Jl. Ciung Wanara

65. Jl. Munding Laya

66. Jl. Gelap Nyawang - Cafe

67. Jl. Skanda

68. Jl. Raden Patah

69. Jl. Tengku Umar

70. Jl. Surya Kencana

71. Jl. Imam Bonjol

72. Jl. Hasanudin

73. Jl. Kyai Gede Utama

74. Jl. Pager Gunung

75. Jl. Dipatiukur - ITHB, Unikom, Unpad, Servero, Foto copy,

ATM BNI, BCA, MANDIRI, Bank BNI, Kantor Pos

Rabbani,De Qour Hotel, Vilour, Kapau Jaya, Richeese,

76. Jl. Surapati

77. Jl. H. Hasan

78. Jl. Bangus Rangin

79. Jl. Wirayuda

80. Jl. Titiran

81. Jl. Tekukur

82. Jl. Japati

83. Jl. Puter

84. Jl. Jalak

85. Jl. Dederuk

86. Jl. Puyuh

87. Jl. Gagak

88. Jl. Gereja

89. Sentot Ali Syahbana

90. Rajawali

91. Bangga Dempul

92. Jl. Trunojoyo

93. Jl. Tirtayasa

94. Jl. Wira angun-angun

95. Jl. Bahurekso

96. Sultan Agung

97. Jl. Harian Bangga

98. Jl. Gajah Lumantung

99. Sawung Galing

100. Jl. Rangga Malela

101. Cipayung

102. Jl. Sulanjana - Cafe Persib, Cafe Sulanjana 28

103. Jl. Purnawarman

104. Jl. Raman Hewan

105. Jl. Maulana Yusup

106. Jl. Prabudi Nuntur

107. Jl. Arya Jipang

108. Jl. Adipati K. Bumu

109. Jl. Kornel

110. Jl. Kalipah Apo - Back Up Konci

BANDUNG TENGAH

(Braga, Cihampelas)

1. Jl. Aceh

2. Jl. Sumbawa

3. Jl. Ambon

4. Jl. Sumatera

5. Jl. Jawa

6. Jl. Jakarta

7. Jl. Jend.A.Yani

8. Jl. Antapani

9. Jl. Asia Afrika

10. Jl. ABC -

11. Jl. Braga - Bank Mandiri, Pandora, Hotel Aston, Braga 21, Bank BI

Bank BJB,

12. Jl. Naripan

13. Jl. Sunda

14. Jl. Banceuy - Toko Diesel, Otomotif 2nd

15. Jl. Veteran

16. Jl. Merdeka - BIP, Factory Outlet, BMK, Sus Merdeka, Gramedia

Hotel Royal Merdeka, Unpar, Danamon, Santa Angela.

Htl. Panghegar, Es Teler 77,

17. Jl. R.E Martadinata - Riau Junction, Kantor Pos Bdg,

18. Jl. Supratman

19. Jl. Kebon Kawung

20. Jl. Dalem kawung

21. Jl. Wastu Kencana - Toko Kembang, Pom

22. Jl. Cicendo - RS. Mata

23. Jl. Lembong

24. Jl. Pasir Kaliki - Istana Plaza, Ariyanti,

25. Jl. Cihampelas - Ciwalk

1 note · View note

lovely-bumblebee · 7 years ago

Text

You’re a Universe - tłumaczenie

Link do oryginału: You’re a Universe

Autor: @jiksax

Zgoda: jest

Pairing: Larry Stylinson

Rating: Explicit

Tłumaczenie: Agreed

Beta: niezastąpiona Marta ♥ ♥ ♥

Długość: jednoczęściowe

Opis:

Louis - tata na pełny etat - zostaje w Londynie, podczas gdy Harry emigruje za pracą do Kataru. Szatyn nie wie, ile ich małżeństwo wytrzyma jeszcze związek na odległość.

Od Agreed: To była miłość od pierwszego akapitu.

Uwaga: Jeśli szukasz czegoś lekkiego i wesołego do poczytania, nie jest to opowiadanie dla Ciebie.

~*~

Harry wybrał sobie możliwie najgorszy moment na wcześniejszy powrót z Kataru.

Mniejsza o to, że dom wygląda jak pobojowisko, bo ostatnimi czasy jest to w normie. Louis dał sobie spokój z próbami okiełznania rosnącej fali bałaganu, która pogarsza wszechobecny nieporządek za każdym razem, gdy odwraca się plecami. W zlewie zawsze zalegają brudne naczynia, kosze na pranie są przepełnione, a zabawki na podłodze, najwyraźniej w sposób niewytłumaczalny, rozmnażają się, kiedy mężczyzna nie patrzy. Doszło do momentu, w którym chodzi o przetrwanie - tak długo, jak obydwoje z dzieci żyją i są pod jego prawną opieką, uważa to za zwycięstwo.

A jeśli w większość nocy zasypia przy durnych programach telewizyjnych, wykończony, nieumyty, wciśnięty między góry nieposkładanego prania na kanapie i obejmujący zjedzoną do połowy paczkę chipsów o smaku soli z octem, cóż, wtedy nikt nie musi o tym wiedzieć. Wychowywanie dzieci generalnie stanowi wyzwanie, prawdopodobnie tym większe, gdy twój mąż spędza dwadzieścia siedem dni w miesiącu za granicą.

Obydwoje z dzieci wrzeszczą, kiedy Harry wchodzi do kuchni: Ava dlatego, że uderzyła się w trakcie wspinaczki na szufladę, po tym jak Louis wyraźnie i wielokrotnie zabronił jej tego robić, natomiast Jack z powodu przemęczenia i głodu, choć odmawia zjedzenia czegokolwiek, co podaje mu szatyn. Louis sam jest na skraju łez, wykończony i przytłoczony, raptownie zbliżając się do granicy wytrzymałości, jaka mu jeszcze pozostała.

Nawet nie słyszy przyjścia Harry'ego, zbyt zajęty uspokajaniem Avy jedną ręką i jednoczesnym pilnowaniem drugą, żeby Jack nie wyszedł ze swojego krzesełka do karmienia. Chłopiec krzyczy tak mocno, że jego maleńka buzia poczerwieniała, a potem wierzga, zrzucając na podłogę swoją miskę z owsianką i opryskując twarz Louisa oraz jego ostatni (względnie) czysty t-shirt.

I w tym momencie, niczym odpowiedź na modlitwy, w drzwiach pojawia się Harry, prawie o dzień wcześniej, chłonąc całą tę katastrofę z uśmiechem, który sugeruje, że wszystko to jest chociaż odrobinę zabawne.

- Dzień dobry, kochani - mówi z czułością, spokojniejszy niż ma do tego prawo, ubrany w garnitur, a uśmiech marszczy skórę wokół jego oczu. Kuca, otwierając szeroko ramiona. - Tatuś jest w domu.

Serce Louisa wykonuje to coś, co robi zawsze, kiedy Harry wraca do niego do domu; lekkomyślne i dzikie, samobójczo obija się o kości wewnątrz klatki piersiowej, jakby starało się wydrzeć z ciała i powędrować prosto w duże, silne dłonie mężczyzny.

Chryste, minęły zaledwie trzy tygodnie, odkąd ostatni raz był w domu, a wydawało się, że lata.

Ava wyrywa się z objęć Louisa, żeby rzucić się na Harry'ego, skomląc tatuś, tatuś, tatuś. Ten podnosi ją i przyciska wygięte w uśmiechu usta do jej policzka, przytulając mocno i nabożnie przeczesując palcami jej niesforne loki. Jest do niego tak bardzo podobna, że czasem samo patrzenie na dziewczynkę łamie Louisowi serce.

- Kochanie, kochanie, kochanie - skanduje Harry, całując raz za razem jej skroń. - Jak się ma moja ulubiona córeczka?

Louis wzdycha, z wysiłkiem podnosząc się z podłogi. Bark znowu mu nawala, jego ramiona nie nadążają za rosnącymi w mgnieniu oka dziećmi.

- Jest nieznośna, jak zwykle.

Harry śmieje się, ujmując policzek dziewczynki i ocierając kciukiem łzy. Obrączka muska jej żuchwę. Mężczyzna nosi ją od prawie czterech lat, lecz wciąż od czasu do czasu jej widok jest dla Louisa ciosem w brzuch.

- Uśmiechniesz się szeroko do tatusia Hazzy?

Louis wyjmuje Jacka z krzesełka, zatykając jego krzyczące usta smoczkiem i podrzucając go w ramionach. Ava chichocze łzawo, zdążywszy się rozpogodzić od gruchania Harry'ego. Nigdy nie przyzna tego głośno, ale Louis jest niezmiernie zazdrosny o to, jak bez problemu uspokaja się przy Harrym, że zawsze patrzy na niego, jakby ten podarował jej gwiazdkę z nieba.

Ma jego zielone oczy, tak żywe, bezdenne i poważne. Minęło zbyt wiele czasu, odkąd spojrzały na Louisa w ten sposób.

- Dzień dobry, maleńki - grucha Harry, kiedy Louis zbliża się z ich synem, i pochyla się do ucałowania skroni Jacka. - Jak się ma mój ulubiony promyczek?

Jack czka płaczliwie, zastygając pod wzrokiem Harry'ego. Po sekundzie zastanowienia wybucha kolejną falą przeraźliwego zawodzenia, próbując uciec, przy czym kopie Louisa w żołądek.

- Wybacz, kochanie - wzdycha Louis, cofając się o krok, żeby zrobić ich młodszemu dziecku trochę miejsca. - Ostatnio dziwnie się zachowuje przy obcych ludziach, wrzeszczy za każdym razem, gdy ktoś na niego spojrzy w supermarkecie.

Louis słyszy, jak oddech więźnie w gardle Harry'ego, zanim w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, co powiedział.

- Nie jestem obcy, Lou - mamrocze Harry zranionym tonem. - Co do cholery.

Kurde. Louis ponownie podrzuca Jacka w ramionach, na próżno próbując go uspokoić. Starania są bezowocne, chłopiec od rana był nieznośny, niespokojny i marudny. Już dwukrotnie zwymiotował na Louisa, a noc wciąż była młoda.

- Wiesz, co mam na myśli. Po prostu nie widział cię od jakiegoś czasu.

Louis nie wie, ile zostaje w pamięci dziesięciomiesięcznych dzieci, kiedy ich rodzice opuszczają kraj na kilka tygodni z rzędu. Nie miał jaj, żeby to wygooglować, na wypadek gdyby odpowiedź brzmiała „twoje dziecko zapomni o istnieniu twojego męża po dwudziestu czterech godzinach”. Harry'ego nie ma tygodniami; sam Louis ma problem z przywołaniem go w pamięci, kiedy mężczyzna wyjeżdża. Nosi jego stare koszulki i odkręca butelkę z resztką wody kolońskiej, którą Harry trzyma w łazience, ale to nie jest to samo.

Zaskakująco ciężko jest pamiętać uczucie kochania i bycia kochanym, kiedy ta osoba jest daleko, daleko stąd, zredukowana do niewyraźnych rozmów na Skypie oraz gorączkowych, trzydniowych wizyt raz w miesiącu. Cały świat Louisa zawęził się do domu, dzieci i postępującego zmęczenia. Po miesiącach spędzonych na wyjazdach Harry wydaje się niemal turystą, muśniętym słońcem intruzem, który niezdarnie wkracza w przestrzeń, która nie wie już, jak się z nim obchodzić. Kiedy tu jest, wszystko zamienia się w rozmyte szaleństwo wydarzeń: kolacje z przyjaciółmi, niekończące się podróże do Cheshire, zabawa w szczęśliwą rodzinę na zdęciach w iPhonie i agresywne udawanie, że trzymają się w całości.

Za każdym razem jest odrobinę ciężej sobie przypomnieć, w jaki sposób synchronizują się ich ciała, gdy podczas desperackich, niesatysfakcjonujących pocałunków zderzają się zębami, a ręce niezdarnie błądzą w ciemnościach po ułożeniu dzieci do snu. Louis nie wie czemu, ale od jakiegoś czasu lęka się bycia dotykanym, jakby zapomniał, że dotyk Harry'ego powinien sprawiać mu przyjemność. Gdy ostatni raz się pieprzyli, Louis wcisnął twarz w poduszkę i starał się oddychać przez łzy, kiedy Harry torował sobie drogę do jego wnętrza, co nie było bolesne, naprawdę, a przynajmniej nie w tym znaczeniu. Po prostu... raniło w sposób, w jaki wszystko, co związane z Harrym zdawało się ranić po całym tym czasie rozłąki.

Louis opiera się o kuchenny blat, uspokajająco tuląc do piersi rzucającego się Jacka. Oddycha głęboko, próbując trzymać się w ryzach. Harry nie powinien był wrócić przed jutrzejszym porankiem. Louis zamierzał stawić się świeżo wykąpany i względnie wypoczęty, ubrany w ciuchy, których nie pokrywały wymiociny i owsianka. Zamierzał oddać dzieci pod opiekę Lottie, żeby w tym czasie zmienić pościel, pozbierać zabawki z podłogi i kupić świeże pieczywo na śniadanie. Zamierzał być mniejszym rozczarowaniem i mniejszą porażką w roli męża, ojca oraz żywej istoty.

- Witamy w domu - stara się powiedzieć, a jego głos niespodziewanie załamuje się. - Jesteś wcześniej.

Pięść Harry'ego odrobinę mocniej zaciska się we włosach Avy, jego wzrok jest łagodny i smutny. Opiera się o framugę drzwi. Kuchnia pomiędzy nimi nigdy wcześniej nie wydawała się taka ogromna, tak bardzo nie do przejścia.

- Niespodzianka.

***

Harry układa Avę do snu, podczas gdy Louis boryka się z ich mniejszym dzieckiem. Głos zielonookiego mężczyzny dobiega zza ściany w formie niskiego pomruku, kiedy czyta jej opowieści z wielkiej niebieskiej książki, z której tylko jemu dziewczynka pozwala czytać. Niczym błogosławiona ulga powieki Jacka zamykają się i Louis może wreszcie cofnąć się o kilka kroków i opaść ciężko na łóżko. Nie zmienił pościeli od czasu ostatniej wizyty Harry'ego, z początku dlatego, że pachniała jak on, a potem z braku energii.

Jest zbyt zmęczony, aby przejmować się tym, że Harry wrócił do zabałaganionego domu. Przynajmniej zna prawdę.

Nie zdaje sobie sprawy, iż odpłynął, dopóki nie czuje na karku dotyku nosa Harry'ego. Ciało mężczyzny jest ciepłe przy jego własnym. Ręka Harry'ego ściąga z niego dresy.

- Mmm - mamrocze Louis, wycierając ślinę z ust i mrużąc oczy w stronę czerwonych cyfr na budziku. - Co robisz?

- Rozbieram cię ze spodni - szepcze Harry, całując go za uchem - żeby przebrać cię w piżamę.

Louis przekręca głowę, żeby na niego spojrzeć i upewnić się, że to nie jest sen. Harry jest wreszcie, wreszcie w domu.

- Nie mam żadnej czystej.

- Jaka szkoda - śmieje się Harry cicho, dociskając do niego biodra i muskając ustami zarost na żuchwie Louisa. Co jest... przyjemne. - Strasznie za tobą tęskniłem.

Louis wzdycha, ponownie czując, jak ta okropnie bolesna rzecz skręca się w jego piersi. On sam całymi dniami nie robi nic, prócz tęsknoty za Harrym.

- Jestem zbyt zmęczony na seks.

- Zajmę się wszystkim - obiecuje Harry, zanurzając zęby w boku szyi mężczyzny i głaszcząc wielkimi rękoma jego tors. Przyjemnie, boże, jest tak przyjemnie, ale Louis nie sądzi, aby miał w sobie wystarczająco dużo energii, aby chociaż stwardnieć.

To był długi, gówniany dzień. Musiał wyjść z supermarketu w połowie zakupów, bo Jack dostał napadu złości, a potem zwymiotował drugie śniadanie. Druzgocząco szybko skończą im się pampersy, o ile ktoś nie pobiegnie do sklepu z samego rana. Ava urosła o jeden rozmiar odkąd Harry był tu ostatni raz, Louis musi pamiętać, żeby mu o tym powiedzieć. Dziewczynka odmawia też jedzenia czegokolwiek, co nie jest płatkami śniadaniowymi na śniadanie, obiad oraz kolację. Nie wie, czy już wspominał o tym Harry'emu; kilka ich ostatnich rozmów przez Skype'a było krótkich, cichych i bez znaczenia.

- No chodź, kochanie - zachęca Harry, optymistycznie sięgając ręką pomiędzy nogi Louisa. - Pozwól mi się tobą zająć.

Louis odtrąca słabo jego nadgarstek.

- Jestem taki zmęczony, Haz. Może jutro.

Harry wypuszcza oddech, co Louis bez trudu odczytuje jako rozczarowanie, chociaż jego mąż nigdy by się do tego nie przyznał. Przed narodzinami Avy pieprzyli się jak króliki, utrzymując tę częstotliwość przez pewien okres po przyjściu na świat Jacka, ale namiętność wygasła po tym, jak Harry stracił pracę w Londynie i miesiącami szukał kolejnej. Zlecenie w Katarze miało być chwilowym rozwiązaniem, kilka miesięcy aby upewnić się, że nie stracą domu po wydaniu oszczędności pozostałych po urodzeniu dzieci. Ile wydali i jaką sumą obciążyli karty kredytowe - Louis nie znał dokładnie ich sytuacji finansowej. Wie tylko, że po siedmiu miesiącach Harry nadal nie był w stanie wrócić do domu.

Wciąż nie jest przekonany, że nie stracą domu, nawet po zapewnieniach Harry'ego. Nie wie nawet, czy jego mąż wciąż szuka pracy w Zjednoczonym Królestwie, albo czy nadal za bardzo toną w szambie, żeby mógł wrócić. Harry próbował z nim o tym kilkukrotnie rozmawiać, ale Louis nie chciał słuchać. Raz w tygodniu robi zakupy w Asdzie i oprócz tego stara się nie wydawać pieniędzy, tak na wszelki wypadek. Zaczął rozglądać się za pracą na nocną zmianę, mając nadzieję po zmroku zostawiać dzieci jednej z ich sióstr i trochę więcej dokładać od siebie.

Harry przeciąga kłykciami po policzku Louisa i składa pocałunek w punkcie pomiędzy jego uchem a szczęką. Gest ten jest tak słodki, delikatny i niezasłużony, że mężczyzna ma ochotę się rozpłakać. Bardzo.

- Pozwól mi sobie obciągnąć - mówi błagalnie Harry. - Wylizać, cokolwiek. Chcę tylko się tobą zająć.

Louis nawet nie pamięta, czy brał dzisiaj prysznic, albo czy wciąż ma na sobie wczorajsze majtki. Nie pamięta ostatniego razu kiedy przycinał włosy łonowe. Jechał na resztkach energii zbyt długo, nie pamięta kiedy po raz ostatni sobie trzepał.

- Daj sobie, kurwa, spokój. Powiedziałem nie.

Harry ponownie wzdycha, niespodziewanie przewracając się na plecy.

- Kurwa, Lou. Ja tylko... Przepraszam. Nie chciałem naciskać.

Louis skopuje z siebie dresy i skarpetki, a potem wczołguje się pod kołdrę. Chowa twarz w poduszce, zduszając emocję, która wzbiera w jego wnętrzu.

- No cóż, a jednak.

- Przepraszam - odpowiada Harry żarliwie, łapiąc za odwrócone ramię Louisa, to obolałe, które ostatnio zaczęło promieniować oślepiającym bólem do szyi i głowy. Nie wiedział, jak powiedzieć Harry'emu, że jego stan się pogorszył. - Hej. Spójrz na mnie. Przepraszam.

- Nic się nie stało - mówi z naciskiem Louis, nawet jeśli stało się i nie może spojrzeć mu w twarz. Ich życie seksualne właściwie nie istnieje i niebieskooki mężczyzna nienawidzi faktu, że Harry wciąż chce, pomimo, iż ostatnio było do bani. Woli się w ogóle nie pieprzyć, niż przypomnieć sobie, jak bardzo w tym momencie nie potrafią się w tych sprawach zgrać, jak bardzo wnętrze klatki piersiowej Louisa boli, kiedy pozwala Harry'emu w siebie wejść. - Może powinieneś już poszukać tego u kogoś innego.

Cisza, jaka następuje, trwa tak długo, że Louis dostaje gęsiej skórki.

- Co?

Kurwa.

- Przes... Miałem na myśli, że wiesz, to działa u Grimmy'ego i Tego-Chuj-Wie-Kogo.

- Są ze sobą od czterech lat - wywarkuje Harry, sięgając przez szafkę nocną, żeby zapalić lampkę. Światło razi Louisa w oczy; zaciska powieki, aby się przed nim uchronić. - Wiesz, że ma na imię Elgar. Co, do kurwy nędzy, przed chwilą do mnie powiedziałeś?

- Zapomnij - wzdycha Louis. Jest zbyt zmęczony, żeby bronić swojego zdania albo spróbować je cofnąć. Jest zbyt zmęczony, aby udawać, że nie miał tego na myśli. - To było głupie.

- Głupie - powtarza Harry ponuro, podkreślając tym to, jak głupio Louis pozwolił swoim myślom wyśliznąć się w ten sposób z jego głowy. - Czy ty na poważnie powiedziałeś, żebym zaczął sypiać z innymi za twoimi plecami?

Nie dokładnie za jego plecami, jeśli na to pozwolił, a przynajmniej tyle Louis zrozumiał z pochlebnych monologów Grimshawa, mówiących o jego wyszukanym, nowoczesnym i hipsterskim otwartym związku z Jak-Mu-Na-Imię.

- Zapomnij, że cokolwiek mówiłem, okej? Proszę. Chcę tylko iść spać.

Harry siada tak niespodziewanie, że wprawia łóżko w drganie.

- Co do chuja. Louis, my mamy dzieci.

- O Jezu Chryste, przecież wiem, że mamy dzieci. - Louis zakrywa sobie twarz ramionami, próbując osłonić oczy przed rażącym światłem i idiotyzmem tej rozmowy. - Przepraszam, okej? Zapomnij, że cokolwiek powiedziałem.

- Więc to wszystko? Zdarza nam się raz chujowy seks i koniec? Ja się tutaj staram.

Kurwa, kurwa, kurwa, jeszcze chwila i nie będzie się dało tego naprawić. Louis nie ma pojęcia, ile jeszcze będą w stanie ciągnąć ten strzępiący się chaos.

- Przepraszam - mówi ponownie, desperacko pragnąc, aby Harry odpuścił. - Nie miałem tego na myśli. Po prostu jestem sfrustrowany i zmęczony, i nie spodziewałem się ciebie tutaj dzisiejszej nocy. Nie wziąłem prysznica. Nie mam ochoty, żeby mnie dotykano.

- Możemy po prostu... - wzdycha ciężko Harry. - W porządku, jeśli nie chcesz być dotykany. Możesz to zwyczajnie powiedzieć.

Na jego obronę - właśnie to powiedział, ale nie wydaje się, żeby wytknięcie tego w tym momencie miało pomóc. Celem Harry'ego nie jest nawet sprawienie Louisowi przykrości, a Louis nie ma pojęcia, jak mu zakomunikować, że ostatnimi czasy nie robi nic innego, niż zadawanie mu bólu.

- Przepraszam.

Harry oddycha powoli i syczy.

- Kurwa.

- Przepraszam - powtarza Louis, uzbrajając się na większą dawkę wykańczającego wyznawania uczuć. - Jestem tylko naprawdę zmęczony.

- A ja... - Harry urywa niespodziewanie, jakby doszedł do wniosku, że lepiej nie kończyć. Łóżko porusza się, kiedy mężczyzna kładzie się z powrotem, a jego głos dociera z bliższej odległości, gdy układa się za Louisem. - Posłuchaj, jest mi przykro. Możesz chociaż położyć się bliżej mnie? W sensie, możemy się poprzytulać? Będzie w porządku?

Czując się zapędzonym w kozi róg, Louis dochodzi do wniosku, że nie pozwoli temu małżeństwu rozpaść się z powodu odmowy przytulenia. Sięga ponad Harrym, żeby zgasić światła i całuje mężczyznę w usta.

- Połóż się - mamrocze, przełykając niewytłumaczalny smutek, który wypełnia jego gardło za każdym razem, kiedy zbliżają się do siebie w ten sposób. - Przekręć się, możesz być małą łyżeczką.

Harry nie waha się zbyt długo, a gdy Louis bierze go w ramiona, splata ze sobą ich palce i składa wolne, delikatne pocałunki na kłykciach szatyna.

- Jestem taki szczęśliwy z powrotu do domu - mówi. Jego oddech jest ciepły i wilgotny na skórze Louisa, który nie wytrzyma, jeśli Harry teraz się rozpłacze. - Tak ciężko jest wyjeżdżać na tak długo. Cały czas za tobą tęsknię.

Louis czuje się nieskończenie, bezdennie okropnie. Zaciska mocniej ramiona wokół Harry'ego i stara się go pocieszyć.

- Śpij, kochanie. Będziemy tutaj, kiedy się obudzisz.

- Kocham cię - szepcze Harry, odpływając do krainy snu. - Bardzo cię kocham.

- Ja ciebie też - odpowiada Louis, z całych sił próbując przypomnieć sobie to uczucie, próbując mówić szczerze, próbując z całych sił nadal do niego pasować.

***

Jakiś czas później Louis budzi się otumaniony, siadając po omacku, aby dojrzeć płaczącego dziecka. Ręka na jego piersi sprowadza go jednak z powrotem na materac, a głos w uchu obiecuje, że „ja się tym zajmę, kochanie, śpij”.

Harry. Louis czuje ból w sercu, wiedząc, że choć teraz mężczyzna jest tutaj, niedługo znowu zniknie.

Harry śpiewa „jestem twoim niebem, możesz się pode mną skryć i wyjść nocą”, jednocześnie delikatnie kołysząc w ramionach płaczącego Jacka. Louis na ogół śpiewa po prostu niemelodyjne bzdury z rodzaju „proszę, na miłość boską, zaśnij, proszę, jestem wykończony i dosłownie błagam, żebyś w tej chwili stracił przytomność”, ale Harry zawsze był pod tym względem lepszy. Harry zawsze był lepszy.

Niegdyś Louis zwykł obserwować ze łzami w oczach, jak Harry śpiewa nowonarodzonej Avie, przytłoczony całą tą miłością w swoim sercu. Ona ledwo skończyła dwa lata, a wydaje się, że minęło tak dużo czasu.

Pozwala, aby słodki głos Harry'ego, obiecujący, że „możesz odlecieć ode mnie i nigdy nie wrócić, jeśli znajdziesz inną galaktykę gdzieś daleko”, ukołysał go z powrotem do snu. „Tylko zostaw mi gwiezdny pył, bym o tobie pamiętał”.

***

Następnego ranka Louis budzi się nadzwyczajnie późno. Słońce świeci mocno za zasłonami, a jego ciało jest ciężkie po głębokim, wykańczającym śnie. Łóżeczko Jacka świeci pustką, Harry'ego nie ma obok. Łóżko po jego stronie jest zimne, ale Louis wciąż wyczuwa zapach mężczyzny, kiedy przyciska twarz do należącej do niego poduszki. Przebiega ręką po pościeli, desperacko starając się go sobie przypomnieć. Harry był tak długo nieobecny, że Louis nie ma już pojęcia, jak się z nim obchodzić.

Tęsknotę za nim - to pamięta. Czasem nie pamięta niczego więcej.

W domu panuje podejrzany porządek, gdy Louis schodzi po schodach. Bałagan, który szatyn od tygodni omijał zygzakiem, zniknął z podłóg, blatów i półek. Góra prania, do tej pory pochłaniająca połowę kanapy, wyparowała, zabawki pozbierano do plastikowych worków przy telewizorze, a torebki po chipsach sprzątnięto z ławy.

Tak czysty i przykładny dom wygląda, jakby należał do kogoś innego i zamieszkiwali go prawidłowo funkcjonujący dorośli. W powietrzu unosi się zapach sztucznego drzewa sosnowego, cytryn oraz przyrządzanego w kuchni śniadania. Louis waha się w drodze na miejsce, wiedząc, że Harry nie mógł zrobić tego wszystkiego sam. W tym momencie brakuje mu energii, żeby zmierzyć się z ludźmi, szczególnie nie z Grimshawem, ani żadnym innym mądrym, odnoszącym sukcesy i poukładanym przyjacielem Harry'ego. Nie chodzi o to, że ich nie lubi (wyłączając Grimshawa, ale cóż, Louis ma kilka mocnych powodów ku tej niechęci), po prostu nie znosi tego, że przy nich czuje się jeszcze bardziej w rozsypce, niż zwykle.

Zalewa go ulga, gdy przy kuchennym stole widzi Lottie z Gemmą. Harry gotuje, przewracając szpatułką naleśniki i podtrzymując Jacka na jednym z bioder. Ava siedzi na podłodze między nogami Gemmy, bawiąc się zabawkową ciężarówką i paplając coś niezrozumiałego do siebie. Lottie popija herbatę z jednego ze zbyt dużych kubków, które dostali od Anne i Robina na parapetówkę lata temu. Odwracają się wszyscy, kiedy Louis wchodzi do kuchni. Jack gaworzy, posyłając mu bezzębny uśmiech i wymachując szczęśliwie swoimi malutkimi stopami przy biodrze Harry'ego.

Na stole stoi miska daktyli w czekoladzie z Kataru, ulubionych Gemmy. Louis dawno przestał otwierać pudełka, które Harry przywozi do domu. Niegdyś pozostawiały słodki smak w jego ustach, bogaty i dekadencki jak pocałunki Harry'ego, lecz teraz na sam widok czuje, jak jego żołądek się przewraca.

- Dobry - odzywa się, mrużąc lekko oczy przed jasnym światłem wpadającym przez rozsunięte zasłony. Wszystko jest czyste i poukładane, tak zawstydzająco różne od tego, jak wyglądało wczoraj. - Którą mamy godzinę?

- Dopiero minęła dziesiąta - odpowiada Harry, sięgając po niego. Obniża głos, jakby byli sami w kuchni. - Dzień dobry, księżycu mojego życia.

Louis rumieni się nieznacznie, zdecydowanie nie patrząc na ich siostry, gdy przytula do siebie syna.

- Nie będę odtwarzał z tobą Gry o Tron o tej porze dnia, Khalu Styles.

- Tomlinson-Styles - poprawia Harry, wplatając rękę we włosy Louisa i przyciągając go do pocałunku. Próbuje zmusić go do spojrzenia na siebie. - Wczoraj w samolocie wyświetlali pierwszy sezon. Dobrze spałeś?

Louis kiwa głową, stykając ze sobą ich czoła i zamykając oczy. Brzuch już zaczyna go boleć na myśl o tym, że Harry znowu wyjedzie. Nigdy nie przestaje cierpieć, nawet na trochę, nawet kiedy mężczyzna przyjeżdża.

- Dzięki, że zająłeś się dziećmi - szepce, a wszystko w nim wypływa na wierzch, jak odsłonięty nerw. - I domem. Boże.

- Nie mogłem spać. - Pięść Harry'ego zaciska się we włosach Louisa, nie pozwalając mu się odsunąć. - Całą noc patrzyłem na nasze dzieci, nie mogę uwierzyć, jak bardzo urosły. Gem i Lottie pomogły trochę posprzątać.

Louis oddycha głęboko, raz, drugi, trzeci. Jest tak bardzo zmęczony.

- Cała przyjemność po naszej stronie, kochany - odzywa się Lottie, odchrząkując i wstając z krzesła. Porywa Avę z podłogi, uważając, aby nie upuściła swojej zabawki. - A właśnie, Gem i ja zabieramy dzisiaj młodych do zoo, żebyście mieli, gołąbeczki, trochę czasu na nadrobienie zaległości.

Żołądek Louisa zaciska się w poczuciu winy, podczas gdy Harry odsuwa się i odchodzi do lekko przypalonego naleśnika.

- Dzięki - odpowiada, obejmując się ramionami i wbijając paznokcie w bicepsy. Znowu czuje niewytłumaczalną chęć rozpłakania się. - Doceniam to.

Jego siostra uśmiecha się z politowaniem. Nie rozmawiają na ten temat, ale dziewczyna wpada z wizytą na tyle często, że musi go rozumieć. Louis nie patrzy w oczy Gemmie, od której dostawał co jakiś czas zaniepokojone wiadomości z propozycją popilnowania dzieci lub przyniesienia czegoś do jedzenia, czy po prostu pogadania. Nigdy nie wiedział, jak odpowiedzieć, więc po prostu milczał.

Ubranie dzieci i zapakowanie ich do fotelików wymaga sporego wysiłku, tak samo jak upewnienie się, że dziewczyny zabierają wystarczającą ilość zabawek i jedzenia, żeby przeży�� przedpołudnie. Louis mówi im, jakie pieluszki kupić w sklepie, a Harry nakłada śniadanie na talerze i zapala świeczki. Jakaś słodka, stara piosenka pojawia się w radiu, szatyn pamięta ją jak przez mgłę z sypialni, którą Harry dzielił z Grimshawem lata temu. Louis waha się przez moment w przedpokoju, gdy reszta już wyszła, żałując, że nie wziął prysznica i nie założył czegoś innego, niż znoszone dresy i workowaty t-shirt Harry'ego. Zielonooki mężczyzna ma na sobie koszulkę z długim rękawem, przylegające jeansy, a jego włosy pozostają w artystycznym nieładzie. Wygląda pięknie, jak coś kosztownego z katalogu, coś cennego, na co nie stać Louisa.

Minęło niemal siedem lat odkąd Harry wybrał jego zamiast Nicka. Mógł nosić spodnie od projektantów, chodzić na wyszukane przyjęcia, spędzać wakacje na Karaibach i mieć przyzwolenie na pieprzenie kogokolwiek dusza zapragnie, w zamian wybrał znoszone flanele, oglądanie Gry o Tron na kanapie, monogamię i kredyt hipoteczny na spółkę z Louisem. Szatyn nigdy nie będzie pewny, czy Harry dokonał właściwego wyboru; nie wie, czy sam Harry ma tę pewność.

Czasami podejrzewa, że Nick patrzy na życie Harry'ego u boku Louisa i myśli: cholera, stary, zadowoliłeś się nim, kiedy mogłeś mieć mnie? Są chwile, kiedy pragnie przywalić Nickowi w tę jego zadowoloną, głupią, nawilżoną twarz, innym razem przyznaje mu rację.

- Przepyszne - mówi po przełknięciu kęsa. Naleśniki są puszyste jak te, które jedli kiedyś na wakacjach w Kanadzie, a syrop klonowy pozostawia słodki, bogaty smak na języku. Nie są jak naleśniki jego mamy, ale mimo to smakują. - Dzięki za to wszystko.

Uśmiech Harry'ego, kiedy nalewa Louisowi soku pomarańczowego, jest oślepiający. To jego ulubiony rodzaj, taki z dużą zawartością miąższu, którego cena odbija się ciężko na portfelu. Harry musiał poprosić którąś z dziewczyn o przyniesienie go rano. Teraz mężczyzna sięga przez stół, żeby przesunąć opuszkami palców po wierzchu dłoni Louisa, tak jasnej w porównaniu do jego własnej. Katarskie słońce wobec brytyjskiej ponurości.

- Jak dobrze być w domu - odzywa się Harry.

- Fajnie, że jesteś w domu - odpowiada Louis, przełykając ciężko. Słowa te brzmią jak kłamstwo, choć nim nie są. Naprawdę cieszy się, że Harry przyjechał. Po prostu czuje jednocześnie smutek, nie potrafi ograniczyć się do jednej emocji na raz. - Przepraszam za wczorajszą noc, ja tylko...

Harry potrząsa głową i ściska jego rękę.

- Nie, to ja powinienem przeprosić. Nie chciałem na ciebie naciskać, albo żebyś czuł się zobligowany... W sensie, nie chcę nikogo innego. Wolę nie uprawiać z tobą seksu, niż robić to z kimkolwiek innym. Okej? Po prostu chcę ciebie. Tylko ciebie.

Louis zmusza się, aby spojrzeć mu w oczy.

- Jesteś pewny? Mógłbyś mieć harem, jak prawdziwy Khal.

- Nie chcę mieć haremu - mówi Harry, nie pozwalając Louisowi przerwać kontaktu wzrokowego. - Jedynie moją Khaleesi. Tylko tego chcę.

Louis wzdycha.

- Dlaczego to ja zawsze dostaję kobiecą rolę, gdy nawiązujemy do popkultury?

- To przez te śliczne biodra. - Harry ponownie ściska jego rękę, zbyt mocno jak na zwykły uścisk, jakby chciał, żeby Louis go zrozumiał. - Nie chcę haremu, ani tego, co mają Nick z Elgarem. Chcę ciebie. Ciebie i nasze szkraby.

Louis spuszcza wzrok na swoje naleśniki, okropnie poruszony i czując się okropnie w kropce.

- Proszę, przestań o tym mówić. - Kobieta w radiu śpiewa ty i ja, ty i ja, nikt oprócz nas, kochanie. Louis złącza ze sobą ich palce i podnosi kłykcie Harry'ego do ust, żeby przycisnąć do nich wargi. Palce mężczyzny pachną jak syrop klonowy; Louis czuje nagłą, przelotną potrzebę uklęknięcia na kolanach i oblizania ich do czysta. - Przepraszam, że świruję. Jestem tylko strasznie zmęczony.

- Wiem, że jesteś - mówi Harry delikatnym tonem. - Ja też jestem zmęczony, obaj jesteśmy kurewsko wykończeni.

Louis nie sądzi, aby mieli na myśli tą samą definicję słowa zmęczony, ale nie zamierza dyskutować. Sprawy między nimi już zbyt długo są kruche. Harry się stara, ewidentnie się stara. Wstał wcześniej, żeby posprzątać, ugotować i zamieść wszystkie ich problemy pod dywan. Louis nabiera uspokajającego oddechu.

- Spędźmy miło dzień, dobrze?

- Najmilej - obiecuje Harry. - Zabieram cię na miasto.

***

Najmilszy dzień w opinii Harry'ego zawiera w sobie wspólne stanie pod prysznicem do momentu, aż woda robi się letnia. Przeczesując palcami pasma, mężczyzna spłukuje Louisowi odżywkę z włosów, potem obejmuje go ramionami, gdy stoją w ciszy pod strumieniem. Półerekcja Harry'ego opiera się o brzuch szatyna, ale żaden z nich nic z tym fantem nie robi. Zamiast tego Harry szepce bez końca przy skroni Louisa, jak bardzo go kocha, przyciskając otwarte wargi w to miejsce.

Żołądek ściska mu się nieprzyjemnie. On też kocha Harry'ego, wie o tym, tylko obecnie nie za bardzo pamięta, jakie to uczucie.

Metrem podjeżdżają do centrum. Harry zabiera go na spacer wokół Victoria Park, a potem na lunch do obskurnego baru z wietnamskim jedzeniem, wciśniętego między jubilera i sklep muzyczny, gdzie mężczyzna pochłania miskę bun bo hue, natomiast Louis dostaje skurczu w ręce podczas prób zjedzenia pho pałeczkami (poddaje się i prosi o widelec). Po wyjściu Harry opowiada okropny żart o krewetce podrywającej małża w podwodnym klubie disco i trzyma Louisa za rękę, kiedy idą chodnikiem.

Jest niezręcznie jak na pierwszej randce, albo po prostu niezręcznie. Może to niezręczność typowa dla ostatniej randki, po której jeden z nich usiądzie i wzdychając ciężko powie: to już nie działa tak dobrze, prawda?

Harry przyciąga go do siebie, żeby zrobić zdjęcie na tle ściany z graffiti, chowając usta w zagłębieniu jego zapadniętego policzka. Kiedy poprzednim razem był w domu, policzył wszystkie jego żebra, marszcząc przy tym brwi w koncentracji. Louis zażartował, że karmienie piersią odcisnęło swoje piętno, ale Harry się nie roześmiał.

W drodze powrotnej do metra Harry przerywa ciszę, według Louisa mówiąc à propos niczego:

- Wydajesz się inny.

Złe rzeczy zawiązują się mocno na dnie żołądka Louisa.

- Co masz na myśli?

Harry zatrzymuje się pod pomarańczowym znakiem z napisem Hackney Central, stając trochę z boku, żeby nie przeszkadzać przechodzącym ludziom.

- Trochę jakbyś... nie wiem. Nigdy nie widziałem cię takiego nieszczęśliwego.

Na końcówce języka, szybko niczym mechanizm obronny, pojawia się nie jestem nieszczęśliwy, ale to nie ma sensu. Louis nie uważa, żeby Harry sam był szczególnie szczęśliwy w tym momencie.

- Nie wiem, co chcesz żebym odpowiedział.

Przez długą chwilę Harry wygląda tak, jakby zamierzał powiedzieć coś okropnego i prawdziwego, od czego nie będzie odwrotu, lecz wtedy zabiegany przechodzień potrąca go łokciem, pozbawiając równowagi, przez co Louis musi go złapać i podtrzymać. Przelotnie rozważa rzucenie za tym chujem kilku niewybrednych przymiotników, ale zwyczajnie nie ma tego w sobie. Język wysechł mu w ustach, serce ciąży w piersi. Pragnie przebłagać Harry'ego, aby nie mówił tego, co zamierza właśnie powiedzieć.

Uśmiech Harry'ego nie sięga jego oczu.

- Wracajmy do domu - mówi delikatnie, robiąc krok i pociągając Louisa za sobą. - Mam dla ciebie niespodziankę.

***

Louis nie potrafi zrozumieć procesu myślowego, który kazał Harry'emu uważać, że grill u Nicka będzie w jakimkolwiek stopniu pożądaną niespodzianką. W czasie podróży samochodem nie odzywa się, skubiąc szew swoich zbyt luźnych rurek i żałując, że nie mógł zostać w domu. Harry, w swojej marynarce i długich naszyjnikach opadających na wzorzystą, ledwo zapiętą koszulę, wygląda na muśniętego słońcem i naturalnie przystojnego.

Z niewiadomych przyczyn, żadna para z przyzwoitych spodni Louisa nie pasowała na niego, sprawiając, że jego blade nogi pływały w nogawkach. Harry siedział na łóżku trzymając na kolanach Jacka, obserwując, jak szatyn przewraca ich szafę do góry dnem w poszukiwaniu czegoś, co nie wisiałoby na nim niczym ubrania należące do kogoś innego. Louis jada tylko chipsy, tosty i okazjonalnie w McDonaldzie, a nosi wyłącznie workowate dresy oraz stare t-shirty Harry'ego. Nie ma pojęcia, kiedy schudł.

Wcześniej tego dnia, gdy wrócili z miasta, zastali w domu Anne; jej samochód stał na podjeździe, torba z akcesoriami do spania leżała w sieni. Przytuliła Harry'ego ze łzami w oczach, mówiąc „mój synek wreszcie wrócił do domu”, tak jakby nie miał w planach za chwilę znowu wyjechać. W odpowiedzi mężczyzn ujął w dłonie jej twarz, otarł łzy i objął raz, drugi, trzeci. Lekko marszcząc brwi, kobieta przytuliła Louisa, który starał się o tym fakcie za bardzo nie myśleć. Mama Harry'ego to teraz osoba najbardziej zbliżona do jego własnej matki, ale to nie to samo. Nie może być nią.

Czasami, kiedy światło pada pod złym kątem lub w niewłaściwym momencie, Louis widzi ułamek swojej rodzicielki w niebieskich oczach Jacka i natychmiastowa fala smutku pozbawia go tchu i równowagi w nogach. W takich chwilach nigdy nie wie co ze sobą zrobić, może tylko przytrzymywać się mebli i łapać powietrze do płuc, aż przestaje się czuć, jakby miał zaraz umrzeć. Jeszcze nie powiedział o tym Harry'emu, nie ma zielonego pojęcia jak miałby to zrobić. Na odległość mężczyzna i tak nie mógłby z tym nic zrobić.

- Jeśli chcesz, możesz dzisiaj pić - odzywa się Harry, kiedy stają na czerwonym świetle w drodze powrotnej do centrum miasta. Strzela kłykciami, zaciskając dłonie na kierownicy. Z odtwarzacza leci ścieżka dźwiękowa z „Grease”. Wszystko to łatwo przejrzeć, ale przynajmniej się stara. - Odwiozę nas do domu.

Nie ma mowy, aby Louis spędził więcej niż dwadzieścia minut w towarzystwie Grimshawa nieuzbrojony w wysokoprocentowe trunki. Zwłaszcza dzisiaj.

- Dzięki - odpowiada.

Docierają na miejsce. W ogrodzie na tyłach domu zastają rozpalony grill, drinki oraz jedzenie, a szykowne, rozległe wnętrze wypełniają ludzie. Nick ma na sobie fartuch z napisem „Król BBQ”, lecz o ile Louisowi wiadomo popija on drinki ze swoimi przyjaciółkami, podczas gdy pieczę nad rusztem sprawuje Elgar z kumplami. Na widok Harry'ego twarz mężczyzny jaśnieje.

- Henry Stars, czy to ty?

- Nick Grimshaw - odpowiada Harry, porywając go w żelazne objęcia. Kłykcie Nicka bieleją na jego ramieniu. - Długo się nie widzieliśmy.

- Zbyt długo - powtarza echem tamten, jak gdyby trzy tygodnie nieobecności Harry'ego również dla niego oznaczały lata. Ma lekko zaróżowione policzki, wzrok odrobinę zbyt łagodny. Louis aż za dobrze wie, że upity Nick robi się przylepny i będzie przytulał i głaskał Harry'ego, tak jakby wciąż miał do tego prawo, Harry pozwoli mu to robić bez mrugnięcia powieką, a on sam nie powie na ten temat pieprzonego słowa, choć zalewa go nienawiść. Wszyscy wiedzą, że minęły lata, odkąd Harry wybrał Louisa. Jakimś cudem tamci dwaj pozostali kolegami, mimo początkowej niewygody sytuacji, ale tylko kolegami. Najlepszymi. Nick był świadkiem Harry'ego na ich ślubie. Szatyn nie ma najmniejszego prawa czuć zazdrości. - Ledwo cię rozpoznaję.

- Och, przestań - mówi Harry, przewracając oczami, gdy pozwala się objąć kolejnej osobie. Wszyscy cieszą się na jego widok. Serce Louisa pęka na myśl, jaką dziurę pozostawia za sobą Harry w życiu innych ludzi, kiedy wyjeżdża. - Pixie! Spójrz tylko na siebie, jak to możliwe, że twój brzuch powiększył się już do takich rozmiarów?!

Nick wywraca oczami i szturcha łokciem Louisa, mówiąc:

- Serio, jakby nie rozumiał upływu czasu.

Louis nie śmieje się, zbyt późno rozpoznając w tym żart. Porusza ustami na potwierdzenie.

- No.

Nick otwiera zapraszająco ramiona, a Louis uzmysławia sobie, jak mocno obejmował się swoimi w pasie, dopiero kiedy musi je rozsupłać.

- Wszystko dobrze? - pyta Nick zbyt radośnie, kiedy go ściska. - Dzięki za przyjście. Częstuj się wszystkim, na co masz ochotę. Tam są placuszki kalafiorowe, jeśli chciałbyś coś przekąsić zanim mięso będzie gotowe. A przy fontannie siedzą twoi kumple.

Louis marszczy brwi, odwracając się do fontanny - pierdolonej fontanny, kurwa mać, co za palant - gdzie zauważa Stana, Oliego i Calvina siedzących ze skrępowaniem obok posągu sikającego chłopca. Zamiast pełnego radości zaskoczenia, jego klatkę piersiową wypełnia tępy dyskomfort. Oli jako jedyny mieszka w Londynie, ale nie widzieli się odkąd Harry zaczął wyjeżdżać. Nie stracił kontaktu ze swoimi przyjaciółmi, Louisowi po prostu ostatnio brakowało energii na życie towarzyskie. Harry musiał wykonać kilka telefonów. Niespodzianka.

- W porządku? - pyta, przybijając pięści z każdym z nich. Nigdy nie przytulali się na powitanie, jak robią przyjaciele Harry'ego. Louis o wiele bardziej woli rezerwować tę bliskość dla dzieci i swojego rodzeństwa.

I dla Harry'ego. Zerka w jego kierunku. Harry'ego otaczają ludzie, którzy go znają, kochają i tęsknią za nim, kiedy wyjeżdża. Nick zarzuca mu rękę na ramiona i wciska napój w dłoń, zajmując miejsce obok, jakby mu się ono należało. Harry odnajduje wzrok Louisa, wznosząc szklankę w toaście.

Szatyn odpowiada wymuszonym uśmiechem i unosi kciuki do góry. Ma nadzieję, że wypada bardziej przekonująco, niż mu się wydaje.

Stan trąca go łokciem, z uniesioną brwią oferując mu dopalającego się papierosa.

- Wyglądasz jak gówno, stary. Uzależniłeś się od koki za naszymi plecami?

- Możliwe - odpowiada Louis, biorąc fajkę między palce i zaciągając się głęboko. Harry zawsze nienawidził gdy palił, ale obecnie nie ma siły stłumić łaknienia. Posyła krzywy uśmieszek Oliemu i Calvinowi, wymownie zasłaniając usta dłonią i szepcząc: - Przynajmniej nie łysieję.

Stan sapie z udawanym przerażeniem, zaczesując włosy na stronę, po której zaczął prawie niezauważalnie łysieć.

- Masz, kurwa, czelność, debilu.

Oli wręcza mu piwo i po przyjacielsku klepie po plecach, co trwa odrobinę dłużej, niż oczekiwał szatyn.

- Dobrze cię widzieć, bracie. Minęło trochę czasu.

Louis kiwa głową, zagryzając wewnętrzną stronę ust. Odczuwa dziwne podenerwowanie, że przebyli całą tę drogę, żeby się z nim zobaczyć, a on prawdopodobnie nie będzie miał im nic ciekawego do opowiedzenia.

- No, troszeczkę.

Koniec końców nie jest źle, cała czwórka nadrabia zaległości przy piwie i papierosach, jedząc hamburgery bez hipsterskich dodatków. Z niepokojem odkrywa, że w międzyczasie jego koledzy, w przeciwieństwie do niego, ruszyli naprzód z życiem: zmieniali prace, wiązali się z nowymi kobietami i podróżowali w ekscytujące, egzotyczne miejsca. Niegdyś śledził ich poczynania na Facebooku, lecz obecnie koncentrował uwagę na niekończących się odcinkach Teletubisiów, gównianej nocnej telewizji i czekaniu na dźwięk przychodzącej rozmowy na Skypie.

Upija się bardziej, niż zamierzał, ale na swoje usprawiedliwienie ma to, iż przy tym stopniu zmęczenia niewiele potrzeba. Czuje ulgę, która rozluźnia mu ramiona i usta na tyle, żeby mógł się uśmiechnąć bez większego wysiłku. Harry przynosi mu sok i gawędzi niespodziewanie z Olim i Calvinem o sposobach przetrwania w dziczy, podczas gdy Louis opiera się o niego ciężko. Chłopak Nicka próbuje rozmawiać z nim o piłce, ale szatyn za bardzo odleciał, żeby słuchać jego zupełnie błędnych szacunków o szansach Liverpoolu na wygraną w tym sezonie. Lottie wpada na chwilę w drodze do klubu nocnego, górując nad nim w swoich butach na wysokich po samo niebo obcasach i bez końca powtarzając, że jest najlepszym bratem na świecie.

Następuje moment, w którym Louis obraca głowę i napotyka wzrok Harry'ego, a pożądanie wzbiera w całym jego ciele. To sprawia, że z lekkim szokiem przypomina sobie niespodziewanie i bardzo kolorowo, jak dobrze, bezbłędnie i idealnie było czuć Harry'ego zanurzonego głęboko w jego wnętrzu.

Kiedy nadchodzi czas powrotu do domu, ucisk w jego piersi zdążył się lekko zmniejszyć. Harry trzyma drzwi do samochodu otwarte, gdy Louis stara się zapanować w najmniejszym stopniu nad swoimi kończynami, a potem pomaga mu zapiąć pas. Po ruszeniu, Louis opiera głowę o okno, obserwując jak światła miasta tańczą na skórze jego męża i czując, że rozbite na kawałeczki serce obija się w klatce piersiowej. Wie, że Harry jest świadomy jego wzroku na sobie.

Naprawdę cię kocham, myśli desperacko. Kocham, kocham, kocham. Nie wiem tylko, czy to wystarczy.

Przytrzymując się poręczy schodów, Louis próbuje zachować pion, podczas gdy Harry pomaga mu zdjąć płaszcz i tenisówki. Niedługo zapewne będzie musiał zwymiotować, ale w tym momencie chce tylko rozebrać swojego męża i znaleźć się na tyle blisko, aby zapomnieć, że kiedykolwiek znajdował się on gdziekolwiek indziej. Minęły wieki odkąd starcie z Harrym nie pozostawiło na nim siniaków. Chce tego, chce tego, chce tego. Chce jego, głęboko i mocno, tak jak kiedyś. Pierwszy raz od dawna pamięta.

Harry traci oddech, kiedy Louis przypiera go do ściany, całując z utęsknieniem. Mężczyzna smakuje jak sok pomarańczowy, orzeszki ziemne i dom, a jego usta są suche pod wargami Louisa, gdy szepce:

- Lou.

- Haz - odpowiada równie cicho Louis, zdesperowany, złączając gwałtownie ich usta. Składa wilgotne, zachłanne pocałunki na wargach i podbródku Harry'ego, jednocześnie sięgając niezdarnie do jego paska i rozporka. Nie może zwolnić, ani zastanowić się nad swoim postępowaniem, bo inaczej wszystko się posypie. - Harry.

Harry syczy, kołysząc biodrami pod naporem ręki, którą Louis wsunął w jego majtki. Jest już apetycznie nabrzmiały w jego dłoni, zawsze tak łatwo go podjudzić. Zaciska rękę na bicepsie Louisa, pytając:

- Co robisz?

- Nie minęło aż tyle czasu - mruczy szatyn, zagłębiając zęby w dolnej wardze Harry'ego i wydobywając jęk z jego ust. - Myślałem, że będziesz pamiętał: chcę, żebyś mnie zerżnął.

Fiut Harry'ego podskakuje w jego ręce, ale sam mężczyzna odwraca głowę na bok.

- Jesteś naprawę pijany.

- No i? - Louis przyciąga rękę Harry'ego do swojego krocza. Czuje się pozbawiony wstydu, zuchwały, rozpalony, prawie seksowny. Ponownie składa na jego wargach mocny, wilgotny i natarczywy pocałunek. - Jestem także naprawdę twardy.

Harry chrząka, znowu się od niego odwracając.

- Ledwo twardy - poprawia.

Louis krzywi się, natychmiast pokrywając rażącym rumieńcem upokorzenia. Kiedyś w mgnieniu oka robił się twardy dla Harry'ego, teraz nie może go postawić nawet przy filmach pornograficznych i stymulacji ręką.

- Musisz popracować nas swoją świńską gadką - odcina się, desperacko chcąc brzmieć nieśmiało i bezwstydnie, tak jakby Harry nie ranił go już zanim to wszystko się zaczęło. Popycha męża ponownie na ścianę, wkładając w to całą siłę. - Chcę cię we mnie.

- O wow. Hej. - Łapiąc go pod pachami, Harry powstrzymuje Louisa przed padnięciem na kolana. - Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.

Louis odskakuje, potykając się o swoje porozrzucane buty i ledwo utrzymując się w pozycji pionowej. Czuje gorąco na twarzy.

- Nie o to mnie błagałeś? - warczy, tracąc powoli grunt pod nogami. - Chcę twojego kutasa w tyłku. Chcę, kurwa, ciebie. Wykorzystaj to, dopóki nadal masz okazję.

Harry cofa się, jakby dostał w twarz, na której gości wyraz szoku i czegoś brzydkiego. Louis prawie żałuje, że go nie uderzył, aby tylko przenieść część stresu ze swojego ciała, sprawiając, że mężczyzna poczuje choć odrobinę tego, co jątrzyło się w jego wnętrzu. Ucisk w klatce piersiowej powrócił. Płuca zacisnęły się tak mocno, że ma wrażenie, iż zaraz umrze.

- Lou - szepce Harry, rzucając szybie spojrzenie w głąb korytarza, gdzie śpią ich dzieci oraz jego matka. - Przemawia przez ciebie alkohol. Tak naprawdę wcale mnie nie chcesz.

Te słowa otrzeźwiają go niczym kubeł zimnej wody.

- Co to ma niby znaczyć?

- To znaczy, że... - Harry przebiega ręką po włosach, mierzwiąc je. Wygląda jakby miał się rozpłakać. Louis pragnie pchnąć go na ścianę, zranić w jakiś sposób, tak jak Harry rani jego. Nie ma, do jasnej cholery, prawa płakać. - Że nie wiem, co się z tobą teraz dzieje... nie jesteś sobą.

Louis nie ma pojęcia jak zacząć mu wyjaśniać, że się myli. Nigdy nie czuł się tak bardzo sobą, jak przez ostatnie miesiące, wszystko, wzmocnione przez ciszę, którą pozostawił za sobą Harry, stało się takie puste, brzydkie, zgniłe i nieuchronne.

- Jestem tylko zmęczony.

- To nie jest zwykłe zmęczenie. - Harry potrząsa głową. - Już nie czuję twojej miłości.

- Nawet się nie waż, do kurwy nędzy - wypluwa z siebie Louis, miotając się jak przyłapany na kłamstwie. Nie przestał kochać, nie o to chodzi, po prostu... wszystko jest w tym momencie skomplikowane. - Tu nie chodzi o mnie, tylko o to, że wypierdalasz na drugi koniec świata i zostawiasz mnie, kurwa, całkiem samego z tymi szatańskimi dziećmi, które nie przestają płakać i krzyczeć, i chcieć więcej, niż im mogę dać. Powiedziałeś mi, że się nami zaopiekujesz, że będę mógł porzucić pracę, będziemy mieć dzieci, dom i wspólne życie, i że wszystko będzie dobrze. Kurwa, okłamałeś mnie.

Imię Louisa więźnie w gardle Harry'ego, wypowiedziane szorstkim i płaczliwym głosem. Próbuje jeszcze raz:

- Staram się. Musisz wytrzymać jeszcze troszkę dłużej.

- Nie - sprzeciwia się. Od tak dawna jest zmęczony, balansując na granicy kompletnego załamania. Nie zniesie jego ponownego wyjazdu, kolejnego miesiąca czekania i czekania, aż Harry wróci do domu nie taki, jak powinien. Louis za długo pozwalał się nadwyrężać; dziwne, że do tej pory nie pękł. - Nie mogę. Nigdy nie wrócisz, a ja mam dosyć czekania. Nie będzie dobrze. Przestałem ci wierzyć.

- Lou - mówi Harry błagalnie, sięgając po niego ręką. W jego oczach czają się mokre, rozmazane i doprowadzające do szału łzy. - Lou, proszę.

Louis wykręca się poza zasięg jego ręki, potrząsając głową.

- Nie dotykaj mnie, kurwa.

Harry patrzy mu przez długą chwilę w oczy, jego twarz jest różowa, wilgotna, a mina dewastująca. Louis czuje, jak gula podjeżdża mu do gardła, w uszach dudni krew. Na ich oczach wspólna przyszłość wykrzywia się i zniekształca w coś niemożliwego i nierozpoznawalnego. Louis nie potrafi tak dłużej. Nie umie, nie, nie, nie. To nie wystarczy. Nie wystarczy.

- Kocham cię - mówi, obracając w lepkich palcach swoją obrączkę. - Ale w tym momencie wydaje mi się, że nienawidzę cię bardziej.

- Lou - Harry brzmi na zdesperowanego, ale w Louisie nie pozostał już ani gram sympatii. Jest wściekły, rozczarowany i zwyczajnie bardzo, bardzo zmęczony. - Lou.

Louis potrząsa głową.

- Nienawidzę cię tak mocno, że chyba nie umiem cię już kochać.

Wydaje się, że Harry potrzebuje chwili, aby zrozumieć jego słowa. Potem odpycha się od ściany i wolnymi, niechlujnymi ruchami zasuwa rozporek, zapina pasek. Wyciera sobie twarz rękawem koszuli, biorąc głęboki, hałaśliwy oddech.

- Myślę, że dam ci trochę spokoju.

- Odejdź - wydostaje się z ust Louisa, zanim może się powstrzymać. Trzęsą mu się ręce. W każdym momencie może gwałtownie się rozsypać. - Tylko tyle potrafisz, prawda? Odejdź, kurwa, idź sobie.

- Próbuję wrócić do domu - syczy Harry łamiącym się głosem. - Wypruwałem sobie żyły, żeby tu wrócić.

- Może powinieneś przestać zaprzątać sobie głowę - odpowiada Louis, a jego usta poruszają się bez wiedzy mózgu. Brzmi chłodno, okrutnie, jakby ten głos należał do kogoś innego. - Może nigdy nie powinieneś był zaprzątać sobie głowy. No dalej, wyjdź. Jestem pewny, że Nick nadal cię przyjmie.

Harry wpatruje się w niego, jakby nie wierzył własnym uszom. Pewne rzeczy Louis starannie skrywał w swoim umyśle przez długi czas, ale nie ma energii dalej tego robić.

- Co?

- Masz moje błogosławieństwo - ciągnie. - Na pewno rżnie się lepiej ode mnie.

- Kurwa mać, Lou. - Harry potrząsa głową, ruszając żuchwą jakby mielił nią słowa. Chwyta kluczyki od samochodu z haczyka na ścianie. Brzmi na wściekłego. - Nie masz pojęcia, o czym, kurwa, mówisz.

Widok wycofującego się Harry'ego jest jak uderzenie w brzuch.

- Wyjdź już, do chuja - krzyczy Louis, desperacko starając się trzymać w garści, gdy panika wybucha w jego wnętrzu. - Wynoś się.

Harry waha się z ręką na klamce, opuszczając głowę na łamiącą serce chwilę, podczas gdy wszystko w Louisie wrzeszczy nie, czekaj, nie to mam na myśli, proszę nie opuszczaj mnie. Serce Louisa obija się o żebra, zgniatając się na krwawą miazgę pod naporem kości w próbach wyskoczenia z piersi. Drzwi zamykają się za Harrym z cichym kliknięciem.

Louis słyszy start silnika, wycofywany samochód z podjazdu, opony znikające na szosie, a potem następuje cisza tak głucha, że odbija się w uszach szatyna niczym wystrzał z pistoletu. Czuje miękki dywan pod dłońmi, zanim zdaje sobie w ogóle sprawę, że kolana odmówiły mu posłuszeństwa. Słyszy krztuszący się oddech, zanim uświadamia sobie, że jego płuca się zacisnęły. Słyszy głos matki, zanim rozumie, że tym razem naprawdę zaraz umrze.

Zwija się w sobie, wbijając paznokcie w dywan na podłodze, próbując desperacko wypełnić buntujące się płuca. Jego gardło zaciska się na niczym, łapiąc z trudem dech przed zwymiotowaniem. Pomieszczenie wiruje jak karuzela, powodując zawroty głowy, od których wszystko traci kształt, a Louis łapie się podłogi, aby zachować równowagę. Mijają wieki, zanim czuje czyjeś ręce na ramionach, a głos, który mimo wszystko nie należy do jego matki, mówi:

- Oddychaj, kochany, oddychaj. Jesteś cały.

Anne. Nie umiera. Nie umiera. Nie umiera.

- Nic mi nie jest - kłamie, siadając z dala od kałuży wymiocin. Trzęsą mu się ręce, łokcie nie dają rady, gdy próbuje się podnieść. Stara się nie krzywić, kiedy kobieta bierze go w ramiona. - Przepraszam.

- Po prostu oddychaj - powtarza, kołysząc go lekko do tyłu i do przodu jak płaczące dziecko. - Nabieraj powoli głęboko powietrze, kochany.

- Nie mogę.

- Owszem, możesz.

- Nie mogę.

- Spróbuj. Jestem tutaj, wszystko będzie dobrze.

Próbuje i próbuje, oddychając spazmatycznie, dopóki coś wreszcie nie daje za wygraną, a kakofonia w jego głowie wycisza się stopniowo do zmęczonego pomruku. Tak mocno wiruje mu w głowie i jest tak wykończony, że czuje, jakby lewitował w objęciach kobiety, aż wreszcie zgina się wpół i zaczyna szlochać słabo na kolanach.

- Przepraszam - mówi jeszcze raz, wycierając nieskutecznie wilgoć z twarzy. - Tak mi przykro.

- Nie przepraszaj - odpowiada Anne delikatnym głosem, odgarniając mu grzywkę z twarzy i pomagając mu usiąść. - Chodź się położyć, okej?

- Dzieci...

-... śpią - dokańcza kobieta, pomagając mu wstać na nogi. Ma słabe kolana, coś z nimi nie tak, jakby odłączyły się od jego ciała. Ręce wydają się należeć do kogoś innego. Louis jest oszołomiony i obolały. - Będę ich pilnować, żebyś mógł się wyspać. Musisz zaznać porządnego snu.

- Muszę...

- Nonsens. - Anne siłą prowadzi go do sypialni i pomaga wejść na łóżko, przytrzymując pościel, żeby mógł wsunąć się pod kołdrę. - Jedyną rzeczą, jaką musisz się zająć jest sen. Przyniosę ci trochę wody.

Louis kopniakiem pozbywa się jeansów, podczas gdy z łazienki dochodzi dźwięk lejącej się z kranu wody. Na koszuli ma mokrą plamę, lecz brakuje mu sił, żeby rozejrzeć się za nową. Przetacza się na połowę Harry'ego i zakrywa sobie twarz rękoma. Czuje paskudne zawroty głowy. W każdej minucie może znowu zwymiotować.

Łóżko obniża się, kiedy kobieta siada obok niego, wywołując kolejną iskrę mdłości. Delikatnie odsuwa mu z twarzy ręce i przyciska do czoła zimną, zwilżoną szmatkę.

- Przepraszam - odzywa się znowu Louis, ale Anne ucisza go, zanim ma szansę dokończyć. - Jestem taki popierdolony.

- Wcale nie jesteś. - Odgarnia mu włosy z czoła i ponownie przyciska zimną szmatkę do bolącej głowy. - Przepraszam, kochanie. Chyba żadne z nas nie zdawało sobie sprawy, jak ciężko ci było w ostatnim czasie.

- Jestem spierdolony - upiera się Louis, chcąc, żeby zrozumiała. Nie pojmuje, za co kobieta przeprasza. - Wyszedł. Kazałem mu odejść.

- Wróci.

- No nie wiem - odpowiada Louis, broniąc się przed uciskiem w piersi na myśl, że może już nie będzie potrafił. Może Louis wreszcie wszystko zepsuł. Może to była kwestia czasu. - Jestem tak bardzo zmęczony. Przepraszam.

- Ciii - mówi Anne. - Bardzo długo byłeś silny. Nie ma nic złego w byciu zmęczonym.

- Moja mama miała nas siódemkę - mamrocze szatyn, przełykając ciężko na to wspomnienie. Nabiera głęboko uspokajającego oddechu, próbując odzyskać nas sobą kontrolę. - Nigdy nie była zmęczona.

Anne wzdycha ciężko, złączając ze sobą ich palce i ściskając mocno.

- Ludzie męczą się na różne sposoby - mówi delikatnie. - Starasz się najlepiej, jak potrafisz. Twoja mama była niesamowicie z ciebie dumna. Ja jestem z ciebie dumna.

To nie to samo, nie może być, ale Louis zamyka oczy i samolubnie próbuje jej uwierzyć. Anne głaszcze go po włosach, nie odchodząc, dopóki hałas w jego głowie nie cichnie i mężczyzna nie zapada w głęboki, ciężki sen, nie śniąc o niczym. Minęło zbyt wiele czasu, odkąd ktoś dotykał go w ten sposób i nie sprawiało mu to jedynie bólu.

***

Następnego ranka Nick otwiera drzwi frontowe w piżamie, wyglądając jakby dopiero co się obudził, choć nie wydaje się zaskoczony, a jedynie zawiedziony, kiedy widzi na swoim progu Louisa. Opiera się o futrynę, najwyraźniej bijąc się z myślami, po czym decyduje się odsunąć na bok i wpuścić szatyna do środka.

- Czemu zawdzięczam tę przyjemność?

Louis ostrożnie wchodzi do salonu, rozglądając się wokoło. Nie jest do końca pewny, czego oczekiwał - może skotłowanej kołdry na kanapie, sterty zużytych chusteczek na stoliku do kawy, może ubrań Harry'ego porozrzucanych gdzie popadnie na drodze do sypialni Nicka. Nie wie już, jak wszystko interpretować. Podąża za Nickiem do równie jasnej, idealnie czystej kuchni. Zupełnie jakby nie gościł zeszłej nocy trzydziestu osób.

- Nie odbiera moich telefonów.

- Szczerze mówiąc, ja też bym nie odbierał - odpowiada chłodno Nick, nie patrząc na Louisa, gdy włącza elektryczny czajnik i wrzuca chleb do tostera. - Zachowałeś się w stosunku do niego jak ostatnia pizda.

Krew Louisa zamarza.

- Powiedział ci.

Nick przeżuwa dolną wargę, opierając się o blat kuchenny, podczas gdy chleb się piecze, a woda grzeje. Louis nie może otrząsnąć się z wrażenia, że mężczyzna napawa się całą sytuacją. Widzisz? Nadal jestem pierwszą osobą, do której przychodzi, nawet po tak długim czasie, ty absolutnie popierdolony człowieku.

- Oczywiście, że mi powiedział - odpowiada Nick po długiej, okropnej pauzie. - Jestem jego najlepszym przyjacielem.

Zjeżony, Louis rzuca:

- Nie przypominaj mi.

Nick przewraca oczami, odwracając się, żeby zrobić herbatę w dwóch kubkach i posmarować tosty masłem i dżemem. Louis stoi jak zamrożony, obserwując go. Powinien zapytać o to, gdzie Harry teraz jest, ale nie może się do tego zmusić. Może mężczyzna wciąż śpi, może zmywa z siebie pot Nicka, a może zdążył znowu opuścić kraj. Louis nie ma pojęcia, jak bardzo poprzedniej nocy nabałaganił w swoim małżeństwie Może jedynie myśleć, że nie kłócą się w ten sposób: podnosząc głos i wychodząc, mówiąc rzeczy, których nie da się cofnąć.

- Jaką herbatę pijesz?

Louis marszczy brwi patrząc, jak Nick popycha w jego kierunku talerz z tostami. Stosunek masła do dżemu jest niewłaściwy, w dodatku sam dżem ma jakiś hipsterski odcień zieleni i prawdopodobnie pochodzi z wolnego rynku, jest organiczny i niepotrzebnie drogi.

- Nie będę jadł z tobą śniadania.

Nick stawia mleko migdałowe i miskę czegoś, co wygląda (ale prawdopodobnie nim nie jest) cukru na blacie obok herbaty, którą zaparzył Louisowi.

- Nie będę cię zmuszał - daje za wygraną. – Ale, do jasnej cholery, co to ma znaczyć, Louis? Zeszłej nocy był niepocieszony. W całym swoim życiu nie widziałem go w takim stanie. Musisz się, kurwa, wziąć w garść.

- Nie mów mi, jak mam się z nim obchodzić. Już nie jest twój.

Nick oddycha głęboko i wydyma usta, jakby zaraz miał wybuchnąć.

- Boże, Lou - mamrocze. - Wybrał ciebie, okej? Błagałem, żeby został, ale wciąż wolał ciebie. Mógł mieć mnie, a ja pozwalałbym mu pieprzyć się z innymi, wszystko byłoby proste, zabawne i dobre, ale i tak wybrał ciebie, razem z twoimi gównianymi umiejętnościami komunikacji, wybuchowym temperamentem i badziewnym poczuciem własnej wartości. Wybrał ciebie i nadal wybiera. Jestem równie zaskoczony, co ty, ale taka jest prawda.

- Może przeceniasz samego siebie.

Nick wygina brew, doszczętnie rozczarowany.

- Jestem zajebiście dobrą partią, Louisie Tomlinsonie. Jestem świetny w łóżku, potrafię ugotować jajko jak nikt inny i mam dojrzałość emocjonalną pierdolonego świętego. Musisz wiedzieć, że Harry'emu było ze mną wspaniale, ale nigdy nie patrzył na mnie w ten sam sposób, jak patrzy na ciebie. Nigdy, ani razu, a wierz mi, chciałem tego. Przynajmniej dla jego dobra psychicznego. Ale nigdy nie miałem szans. Ja to wiem, on wie, ale za żadne skarby nie mogę pojąć, dlaczego nie wiesz tego ty.

Louis nie potrafi odpowiedzieć na żadną z rzeczy poruszonych przez Nicka, więc chrząka i mówi:

- Moje nazwisko to Tomlinson-Styles.

- Taa. - Nick wyrzuca ręce w powietrze, jakby to coś potwierdzało. - No właśnie.

Louis przełyka z trudem ślinę.

- Czy on wciąż śpi?

- Już go tutaj nie ma - odpowiada Nick, grzebiąc w jednej z szafek kuchennych, dopóki nie odnajduje małego niebieskiego pudełka. - Spędził noc u swojej siostry. Nie chciał, żebyś odebrał to w zły sposób, jako że najwyraźniej nadal czujesz zagrożenie ze strony czegoś, co od długiego czasu nie istnieje.

Louis przełyka ślinę, czując wyrzuty sumienia i patrząc na pudełeczko środków przeciwbólowych, które Nick popycha w jego stronę.

- Na co to?

- Na kaca. - Głos Nicka jest zaskakująco delikatny. Kiedy Louis unosi wzrok, brwi mężczyzny zmarszczone są w wyrazie czegoś, co podejrzanie przypomina niepokój. Zerka na skrzyżowane ramiona szatyna, potem wraca spojrzeniem do jego twarzy. - Kiepsko wyglądasz, Lou. Naprawdę, naprawdę kiepsko.

- Trochę za dużo wczoraj wypiłem.

- Zauważyłem. Ale nie to mam na myśli.

Louis odwraca wzrok.

- Wszystko przez...

- Karmienie piersią, tak. Powtórzył mi twoje słowa. Niezły żart.

Lecz Nick się nie śmieje. Louis opuszcza spojrzenie na kawałek tostu, który leży przed nim na blacie. Wydaje się niemożliwie duży, jakby próba zjedzenia go miała zmęczyć jego żuchwę.

- Moje zdrowie to nie twój problem.

Mimo to bierze tabletki, wyłuskując sobie dwie na rękę i połykając je na sucho.

- Elgar widuje się od czasu do czasu z terapeutą - rzuca Nick, jakby to była sprawa Louisa. - Nic wielkiego. Czasami po prostu czuje się zdołowany i musimy mieć pewność, że opiekujemy się nim z najwyższą starannością, że śpi wystarczająco dużo, robi wolne od pracy, jeśli tego potrzebuje. To żaden wstyd.

Louis gryzie się w język.

- Przestań.

Nick go ignoruje.

- Nie oznacza to, że jest słaby, zły czy cokolwiek innego. Czasami umysł nie wyrabia ze stresu. Nie ma się czego wstydzić.

- Przestań to robić. - Szatyn potrząsa głową. - Nie mów do mnie, jakbyś mnie znał.

Nick nie wycofuje się.

- Znam cię od dłuższego czasu i nigdy nie byłeś tak mocno niepewną siebie, żałosną pizdą. Nigdy nie widziałem mojego najlepszego przyjaciela cierpiącego tak bardzo z powodu złamanego serca. On naprawdę myśli, że już go nie kochasz.

Nie, nie, nie. Louis dociska wnętrza dłoni do oczu i nabiera głęboko uspokajającego powietrza. Jest taki zmęczony. Najgorszy ze wszystkich. To Harry powinien był przestać go kochać.

- Zdarzało mi się czuć tak w stosunku do Elgara - ciągnie dalej Nick, nadal tym delikatnym tonem, jakby Louis był czymś kruchym lub przestraszonym, co mogłoby się spłoszyć. - Na samym początku, zanim nauczyliśmy się radzić sobie z jego epizodami depresyjnymi.

Nick wymawia epizodami depresyjnymi jak zwykły zlepek słów, dokładnie jak wypowiada głupie elegancie słowa typu appletini albo świeca zapachowa, albo widelec do sałatki, tak jakby wcale nie brzmiały bucowato.

- Z moim mózgiem wszystko w porządku, jestem po prostu...

- Zmęczony - ubiega go łagodnie Nick. - Pęknięcia zaczynają być widocznie, skarbie, i nie wygląda to dobrze.

Louis ostrożnie nabiera łyk herbaty. Jest gorzka, letnia i niesatysfakcjonująca, ale nie sądzi, aby mleko migdałowe lub sztuczny cukier miały pomóc. Ciszę przerywa odgłos otwieranych i zamykanych drzwi frontowych, brzęk kluczy w porcelanowej misie, buty jeden po drugim zrzucane na podłogę. Dwa psy wbiegają do pomieszczenia, odbijając się od kuchennych szafek w swej gonitwie do Nicka.

- Dobry - woła Elgar w drodze do kuchni. Jego brązowe policzki zdobi lekki rumieniec, bicepsy podkreśla wilgotny poliester koszulki, a słuchawki wiszą na szyi. Uśmiecha się na widok Louisa, tak łatwo i bez oskarżeń, jakby mąż Louisa łamane na byłego Nicka nie ryczał przez niego na ich kanapie zeszłej nocy. Jakby Louis nie traktował go chujowo za każdym razem, gdy się widzieli, tylko dlatego, że związany był z Grimshawem. - Louis, jak się masz, stary?

- Dobrze - odpowiada Louis cicho z poczuciem winy. - Dzięki.

Nick wyciąga się jak słonecznik do słońca, uśmiechając się w usta Elgara, kiedy się całują.

- Dobrze się biegało?

- Całkiem nieźle. - Elgar ściska jego ramię i sięga dalej ręką, żeby nalać sobie szklankę kranówki. - Nareszcie zaczęli rozbierać tę ruderę na rogu obok cukierni.

- Najwyższa pora - odpowiada Nick, z roztargnieniem głaszcząc białego psa, który gramoli mu się na kolana. - Już myślałem, że zamierzają czekać, aż samo się zawali, a przy okazji pociągnie ze sobą cukiernię. Masz ochotę na śniadanko?

- I gdzie byś wtedy kupował codziennie swoje eklerki w mlecznej czekoladzie? - Elgar uśmiecha się krzywo, kradnąc kawałek z talerza Nicka i z wprawą unikając uderzenia jego ręki.

- Nie codziennie - sprzeciwia się tamten z miną kogoś, kto ewidentnie raczy się każdego dnia soczystym eklerem. - Idź się wykąpać, ty bestio. Zrobię ci tosty i proteinowego shake'a.

Elgar z uśmieszkiem na ustach słucha polecenia, wbiegając po schodach po dwa stopnie naraz. Louis zauważa na jego nodze ten nieszczęsny tatuaż z Liverpoolem i zastanawia się, czy mężczyzna wypowiada słowa epizody depresyjne równie lekko, co Nick.

- Jest miły - próbuje, gdy drzwi do łazienki się zamykają. Nie ma pojęcia, jak nie być chujem w stosunku do Nicka, ale ten jeden raz mu się wydaje, że może spróbować.

- O tak, śmiertelnie miły - przytakuje Nick, marszcząc brwi z widocznym zmieszaniem. - To miłość mojego życia i takie tam.

Racja. Louis zawsze zakładał, że to Harry nią był, ale z całym szacunkiem dla łagodnego wzroku, jakim Nick patrzy na Harry'ego, nigdy nie patrzył na niego tak, jak właśnie spojrzał na Elgara. A przynajmniej Louis nie był tego świadkiem, nawet przy kilku ich pierwszych spotkaniach, gdy Harry i Nick wciąż byli parą.

Zastanawia się, jakim wzrokiem on sam patrzy na Harry'ego i czy uległ on zmianie w ciągu ostatnich miesięcy. Czy Harry zauważył. Kiedyś Harry patrzył na Louisa jakby ten podarował mu gwiazdkę z nieba, ale ostatnio szatyn mniej lub bardziej unikał kontaktu wzrokowego. Czasami, gdy rozmawiają przez Skype'a Harry patrzy prosto w kamerę, a jego zielone oczy są poważne i dociekliwe, lecz Louis od jakiegoś czasu nie potrafił w nie spojrzeć.

- Ta cała zazdrość - odzywa się Nick cicho - jest słodka i pochlebiająca, ale bezpodstawna.

Louis odstawia swój kubek z herbatą.

- Powinienem iść do domu.

Na twarzy Nicka pojawia się coś miękkiego i smutnego, z czym szatyn nie chce się mierzyć.

- Po prostu ogarnij ten bajzel z Haroldem, dobra? I tak ledwo się trzymał, przestań łamać mu bez potrzeby serce. I do kurwy nędzy, zjedz coś.

***

Louis otwiera sobie drzwi od domu najciszej, jak potrafi. Buty Harry'ego stoją w przedpokoju, kurtka wisi porządnie na wieszaku, klucze są na swoim miejscu na haku. Wciąż nie odbierał telefonu. Louis zawiesza własny klucz obok tego należącego do męża, muskając palcami fotografię w doczepionym breloku. Przedstawia ich czwórkę; nowonarodzony Jack śpi na piersi Harry'ego, Louis odrzuca głowę do tyłu, roześmiany, gdy Ava wgryza się w jego brodę.

Na dywanie w przedpokoju znajduje się wyblakła, aczkolwiek widoczna plama - przypomnienie w kształcie chmury o bałaganie, który Louis zrobił poprzedniej nocy. Kiedy wymykał się o poranku, pokrywał ją swego rodzaju biały proszek, sól albo mąka, czy coś w tym rodzaju. Anne musiała się tym zająć po tym, jak zasnął. Mamy w niewytłumaczalny sposób potrafią o wszystko zadbać.

Obudził się z notatką na stoliku nocnym, gdzie na odwrocie koperty wypisano kobiecą ręką: Rano zrób to, co potrzebujesz, a ja popilnuję dzieci tak długo jak będzie trzeba. xx A. Zwymiotował, tylko raz, stojąc na drżących nogach na zimnych płytkach w łazience, a potem naciągnął jeden ze starych t-shirtów Harry'ego i zarezerwował Ubera.

- Tatuś Lou! - krzyczy Ava na jego widok, podrywając się z podłogi i biegnąc w jego kierunku na niepewnych nogach. Klęka, żeby ją złapać, prawie przewracając się od siły, z jaką w niego uderza. - Babcia puściła bąka!

Louis unosi pytająco brew w kierunku Anne, która wygląda na lekko zażenowaną obok zabawkowego pociągu Avy.

- Malutkiego - odpowiada, podchodząc na kolanach do wnuczki, żeby ją pogilgotać. - Myślałam, że nie zamierzasz na mnie donieść, młoda panno?

- Ups - odpowiada Ava, bezczelnie zasłaniając sobie usta i pozorując skruchę, gdy próbuje wykręcić się od łaskotek. Louis jednak poznaje jej minę, z kilometra dostrzeże w niej psotną nutę. W końcu jest jego córką. - Zapomniałam.

Śmiejąc się, Louis przyciska dziewczynkę do siebie. Kocha ją, kocha ją i jej brata, tak jak nie sądził, że będzie w stanie pokochać kogokolwiek na świecie. Była jego pierwszą miłostką, maleńką iskierką radości, która wleciała do życia jego i Harry'ego dwa lata temu, przewracając wszystko do góry nogami. To dzięki niej był świadkiem tego, jak Harry staje sie ojcem, kimś jeszcze milszym, silniejszym i prężniejszym, niż już wtedy idealny chłopak, którego poślubił. Ona była powodem, dla którego zaczął patrzeć w lustro i myśleć naprawdę, faktycznie jesteś dla kogoś ważny. Louis podejrzewa, że dziewczynka jest także główną przyczyną siwych włosów, które znajduje na swojej głowie.

Odkąd się urodziła, każdego dnia bał się ją zawieść, ale dopiero w przeciągu ostatnich miesięcy nabrał przekonania, że już to zrobił. Jack nie ma nawet roczku, a Louis wie, że zawodził go przez większość życia.

Zawodził wszystkich, odkąd Harry wyjechał: przyjaciół, rodzeństwo, dzieci, Harry'ego. Nie potrafi już być wystarczająco dobry. Jest zmęczony próbowaniem.

Harry był zdewastowany po pierwszej stracie pracy w Londynie, kontrolując ich karty debetowe i spłaty kredytu hipotecznego, tak aby wszystko w jakiś sposób się zgadzało. Nie podjął pracy w Katarze, dopóki koperty nie zaczęły przychodzić z dużym, czerwonym stemplem po boku, który krzyczał wściekle PONAGLENIE. Ostatniej nocy przed pierwszym wylotem Harry'ego oglądali Grę o Tron do samego świtu, całując się, szepcąc do siebie i śledząc palcami swoje tatuaże. Na lotnisku Louis przyciągnął go do siebie.

- Wróć do mnie, moje słońce i gwiazdy - wyszeptał.

Harry złożył pocałunek na jego skroni, obiecując:

- Kiedy słońce wzejdzie na zachodzie i zajdzie na wschodzie, kiedy wyschną morza, a wiatr będzie przenosił góry jak liście.

Za ich plecami Gemma wydała z siebie okropny odgłos krztuszenia się, lecz Harry dalej trzymał twarz Louisa w rękach i pocałował go tak mocno, że szatyn błyskawicznie zapomniał, jak się oddycha. Pocałunki męża zawsze tak pięknie pozbawiały go tchu.

Anne trąca go w kolano, pytając delikatnie:

- Jak się masz, kochany?

Louis nie pamięta, jak głośno zachowywali się poprzedniej nocy na korytarzu, ale podejrzewa, że kobieta prawdopodobnie usłyszała, że szatyn stracił panowanie nad sobą, ponieważ Harry nie chciał go przelecieć, a już zdecydowanie doleciało do niej, gdy krzykiem kazał mu się wynosić i wracać do byłego partnera. Nie wie, co Harry powiedział jej po powrocie do domu dzisiejszego ranka, ale nie mogło to być nic dobrego.

- Bywało lepiej - przyznaje, opuszczając głowę, żeby zanurzyć nos w lokach córeczki, która szarpie go za koszulkę, śledząc maleńkimi paluszkami kolorowe linie w graficie „Dark Side of The Moon”. Nie potrafi się zmusić do spojrzenia Anne w oczy. - Posłuchaj, w związku z ostatnimi wydarzeniami. Ja... eh. Nie popisałem się.

Kobieta wzdycha, oplatając go ramieniem.

- Robisz wszystko, co w twojej mocy. - Z Avą pomiędzy nimi nie wychodzi najzgrabniej, a już na pewno o wiele uprzejmiej, niż Louis sobie zasłużył. - Ostatnie miesiące was nie oszczędzały, nie pogarszaj sytuacji będąc też sam dla siebie surowym. Jestem pewna, że starałeś się jak mogłeś.

Louis rumieni się. Czyli słyszała.

- Powiedziałem mu najgorsze rzeczy. Zwyczajnie mnie poniosło.

- Byłeś zdenerwowany i użyłeś najlepszych słów, jakie wpadły ci do głowy, żeby to wyrazić. Musisz tylko mieć nadzieję, że usłyszał to, co chciałeś przy ich pomocy powiedzieć.

Louis przełyka ciężko ślinę, zmuszając się do spojrzenia jej w oczy. Po raz setny żałuje, że jego mama nie żyje i nie może do niej pobiec po radę, pocieszenie i życzliwość. Anne jest wspaniała, kochana i taka miła w stosunku do niego, ale zawsze będzie przede wszystkim matką Harry'ego, a w życiu Louisa już na zawsze pozostanie dziura, której nie da się niczym wypełnić. Podaje kobiecie Avę, zanim ta myśl na stałe zagnieździ się w jego głowie.

- Gdzie on teraz jest?

- Na górze, usypia Jacka.

Kiwając głową, Louis podnosi się z podłogi. Znajduje się w połowie wysokości schodów, kiedy zza zamkniętych drzwi dociera do niego ochrypły śpiew Harry'ego:

- Bądź moją łodzią, ja będę twoim morzem.

Louis pokonuje ostatnie stopnie i wchodzi do sypialni na nogach uginających się pod ciężarem jego serca. Zasłonki są zaciągnięte, Harry tuli do piersi owiniętego w kocyk Jacka, śpiewając z ustami przy skroni chłopca. Napotyka wzrok Louisa, kiedy ten zamyka za sobą drzwi.

- A jeśli zechcesz obrać kurs na wschód, aż znikniesz za horyzontem, daleko stąd, gdzie plaże są szerokie, zostaw po sobie kilwater, żebym cię pamiętał.

Harry zawsze o wiele, wiele lepiej radził sobie z dziećmi oraz w życiu, na co Louis nie zasługiwał.

Szatyn opiera się o drzwi, obserwując jak mężczyzna ostrożnie odkłada śpiącego syna do łóżeczka.

- Hej.

- Hej - odpowiada Harry ochrypłym głosem, jakby przepłakał całą noc z powodu swojego męża debila na kanapie u byłego kochanka. - Gdzie byłeś?

- To nie ma znaczenia. - Louis wtyka ręce do kieszeni dresów, żeby Harry nie zauważył, jak mocno drżą. - Teraz jestem tutaj.

Harry opiera się o łóżeczko, zaciskając szczęki.

- Musimy porozmawiać - mówi.

Potrzebowali porozmawiać od bardzo długiego czasu, lecz Louis był zbyt sparaliżowany, przytłoczony i zmęczony, aby wiedzieć co i jak powiedzieć. Nadal tego nie wie.

- Taa.

Ścięgno w policzku Harry'ego podskakuje.

- Od kiedy masz ataki paniki?

Louis wzdryga się. W ustach Harry'ego te słowa wcale nie brzmią jak najbardziej przerażająca rzecz, jakiej szatyn kiedykolwiek doświadczył. Coś, co za każdym razem kazało mu myśleć, że właśnie umiera. Obejmuje dłonią łokieć, dociskając ramię mocno do brzucha, żeby trzymać się dzielnie.

- Mniej więcej od kilku miesięcy.

Twarz Harry'ego ściąga się.

- Jezu, Lou. Jak mogłeś to przede mną ukrywać?

Odpowiedź leży gdzieś pomiędzy Nie chciałem, żebyś wiedział, jaki zrobiłem się słaby oraz Bałem się, że ktoś odbierze nam dzieci, jednak Louis nie potrafi się zmusić do wymówienia żadnego z tych zdań. Ma taki spaczony umysł, czego nie chce pokazać Harry'emu.

- I tak nic byś na to nie poradził zza granicy.

- Mógłbym... - Harry urywa, dławiąc się oddechem i przyciskając pięści do oczu. To łamie Louisa dokładnie w przegniłym środku, lecz mężczyzna stoi jak zamrożony przy drzwiach, nie będąc w stanie się ruszyć. Nie ma pojęcia, czy Harry pragnie jego pocieszenia, czy w ogóle potrafiłby go pocieszyć. - Mógłbym zrobić cokolwiek. Mógłbym... kurwa. Lou, wyglądasz niezdrowo, sama skóra i kości. Jesteś kurewsko przygnębiony.

Louis wzrusza spiętymi ramionami. Lewe znowu go boli, pomimo środków przeciwbólowych.

- Jestem tylko mocno zmęczony.

- Wiem, że jesteś - odpowiada Harry, wycierając sobie oczy. - Ja też jestem. Bycie z dala od ciebie i dzieci to najbardziej wycieńczająca rzecz, jaką zrobiłem w całym moim pieprzonym życiu. Ale nie jesteś... Lou, coś tutaj jest bardzo nie tak.

Szatyn odwraca głowę, niezdolny spojrzeć mu po tym w twarz. Wszystko jest nie tak, jest gorzej niż kiedykolwiek.

- Zawsze wiedziałeś, że jestem spierdolony, to nie może być dla ciebie niespodzianką.

- Nie jesteś pieprzonym... - zaczyna Harry ostro, a potem przerywa dla nabrania głębokiego oddechu. Wypuszcza go z drżeniem i osuwa się z powrotem na łóżeczko. - Nie było mnie przy tobie, kiedy tego potrzebowałeś, nawet nie wiedziałem... Masz wszelkie prawo mnie nienawidzić.

Żołądek Louisa opada. Szatyn zajmuje miejsce na skraju ich łóżka, próbując się uspokoić. Od bardzo długiego czasu słyszał w głowie ten hałas, powinien był wiedzieć, że kiedy wyjdzie on z jego ust, zabrzmi źle.

- Nie nienawidzę cię - szepce. - Nie wiem, dlaczego to powiedziałem.

Harry chrząka, znowu trąc oczy.

- W porządku, jeśli mnie nienawidzisz.

- Nie nienawidzę - nalega błagalnie Louis. Nie wie, co powiedzieć. Przepraszam. Ale jeśli zacznie przepraszać, nie będzie w stanie przestać. - Nie mógłbym.

Harry nie wydaje mu się do końca wierzyć, ale nie protestuje.

- Złożyłem rezygnację - mówi. - Dzisiaj rano. Wracam do domu, gdy tylko mi pozwolą.

Louis nienawidzi słodko-gorzkiej mieszanki wstydu i ulgi, jaką czuje w klatce piersiowej. Od dawna chciał, żeby Harry wrócił do domu, ale nie w ten sposób, nie dlatego, że Louis odwalił fuszerkę i wszystko poszło się jebać.

- Przesadzasz.

- Wcale nie - sprzeciwia się Harry, marszcząc mocno brwi. - A nawet jeśli, to miałbym to gdzieś. Ty i dzieci jesteście najważniejsi w moim życiu. I jeśli dzieje się u was źle... jeśli u nas dzieje się źle... to nic innego nie ma znaczenia.

Louis spuszcza wzrok na swoje ręce na podołku, na fragment kciuka, który pożółkł po wczorajszym ciągu papierosowym. Wszystko z nim jest bardzo, bardzo, bardzo nie w porządku. Zastanawia się, czy to Nick powiedział Harry'emu w nocy te słowa - jak to jest kochać kogoś, kogo mózg się psuje, kiedy sprawy robią się zbyt ciężkie. Czy powiedział Kochasz go bardziej, niż mnie kiedykolwiek, wracaj do domu.

- Nie chcę Nicka.

- Wiem o tym.

- Nie chcę - powtarza Harry. - Nawet troszeczkę, nie chcę w ogóle. Istniejesz tylko ty. - Głos mu się trzęsie, naprawdę się trzęsie, kiedy pyta: - Nadal chcesz, żebym wrócił do domu?

Louis gryzie się w język.

- Nie wiem, czy wciąż jestem jakiegokolwiek rodzaju domem, do którego mógłbyś wrócić. Jestem w pieprzonej rozsypce.

- Kurwa, Lou, nie jesteś... - Harry urywa, a jego oddech jest płytki i łapczywy. - Czy nadal chcesz, żebym wrócił do domu?

Załamanie się jego głosu rozcina klatkę piersiową Louisa niczym ostre narzędzie. Unosi spojrzenie, napotykając mokre, zdewastowane oczy. Odpowiedź na to pytanie nie powinna być trudna, tak samo jak czasem nie powinno mu sprawiać trudności przypomnienie sobie, że go kocha. Nie powinno być tak ciężko powiedzieć Harry'emu o atakach paniki lub chorym ramieniu, albo jak kompletnie stracił apetyt i ostatnio był zbyt zmęczony, żeby brać prysznic, ubierać się i wychodzić z domu. Ale wszystko w jego głowie od kilku miesięcy było popieprzone i inne, a on nie potrafił znaleźć w tym sensu.

- Wszystko jest kompletnie popieprzone - przyznaje. - Nie potrafię tego zatrzymać.

Harry opada przed nim na kolana, wyciągając ręce.

- Ostatnio było po prostu ciężej. Ostatnie miesiące były cięższe.

- Zbyt ciężkie - sprzeciwia się Louis, krzyżując przed twarzą łokcie i zwijając się w sobie. Nie ma pojęcia dlaczego nie płacze, gdyż ciśnienie w jego wnętrzu jest tak wysokie, że powinien wybuchnąć. - Nie zniosę więcej. Wszystko, co jest z tobą związane, ostatnio mnie rani. Nie potrafię tego powstrzymać.

- Nie musisz, wracam do domu. - Harry przysuwa się bliżej, odciągając mu ręce od twarzy, ujmując pod brodę i oddychając przy jego ustach. - Proszę, proszę, proszę. Pozwól mi wrócić.

Louis potrząsa głową, opierając się jego dotykowi.

- Za trudno, kurwa, nie dam rady znieść więcej, nie potrafię, to zbyt wiele.

- Nie musisz - mówi ponownie Harry, z nutą desperacji w głosie, gdy próbuje obniżyć ręce Louisa. - Wracam do domu i poszukamy dla ciebie pomocy, będę cię karmił i kochał tak mocno, że zupełnie zapomnisz, że kiedykolwiek mnie nienawidziłeś.

Louis drugi raz potrząsa głową, niezdolny do wyjaśnienia innymi słowami jak zmęczony jest od bardzo długiego czasu. Chce zasnąć na tysiąc lat i obudzić się na świecie, w którym nie jest pieprzoną katastrofą, w którym próby dodzwonienia się do jego mamy nie prowadzą do informacji o dezaktywowanym numerze telefonu, w którym miłość jego życia nie jest tylko rozpikselowaną twarzą w oddali.

- Proszę - błaga Harry, obejmując ramionami tors Louisa i wciskając twarz w jego ramię. Klatka piersiowa szatyna tłumi jego głos. - Proszę, pozwól mi wrócić do domu. Pozwól mi to naprawić.

Louis wzdycha, powoli otaczając go rękami. Mężczyzna trzęsie się w jego ramionach, z trudem łapiąc powietrze przez łzy. Louis ostrożnie przeczesuje mu loki palcami, próbując sobie przypomnieć, jak to się robi. Od dawna nie mógł dotknąć Harry'ego nie raniąc się przy tym, od dawna trzymanie go w ramionach nie przywodziło szatynowi na myśl niczego innego, niż nieuchronnego momentu, w którym będzie musiał go wypuścić. Schodzi opuszkami palców na podstawę karku mężczyzny, niepewnie przyciągając go bliżej. Harry wzdycha w odpowiedzi, rozluźniając ramiona wokół Louisa, który kładzie twarz na czubku jego głowy, wdychając jego zapach. Chryste, tak bardzo za nim tęsknił. Tęsknił i tęsknił, i tęsknił, nawet kiedy Harry tu był. Ma już dosyć tęsknoty.

- Harry.

- Wracam do domu.

Louis chce mu wierzyć, chce myśleć, że wciąż to potrafi. Zaciska pięść we włosach mężczyzny, mówiąc:

- Haz, spójrz na mnie.

Harry odchyla głowę, jego wzrok jest błagalny, miękki i zagubiony. Louis bierze jego twarz w dłonie, wycierając kciukami mokre łapki przy tych pięknych oczach. Jakby ujrzał skrawek niebieskiego nieba, w jego głowie miłość przedziera się przez burzowe chmury. Słyszy słowa Nicka „Nigdy nie patrzył na mnie, jak patrzy na ciebie”. Wspomina tyczkowatego chłopaka, którego lata temu poznał na parkiecie pod neonowymi światłami stroboskopowymi, chłopaka, który zabrał go do łóżka swojego kochanka i wpatrywał się w niego, jakby Louis skrywał wszystkie tajemnice świata. Próbuje sobie przypomnieć.

Harry zasysa dolną wagę, marszcząc mocno brwi, gdy przeskakuje między oczami a ustami Louisa. Wygląda tak boleśnie pięknie, na tak beznadziejnie zagubionego, tak z całego serca należącego do Louisa, że Louis musi go pocałować.

Wargi Harry'ego są suche, niezdecydowane i niepewne. Mężczyźni niezgrabnie zderzają się nosami, jak przy pierwszy pocałunku. Język Louisa odbija się od zębów mężczyzny, a wszystko ma słony smak łez. Niezdarne usta, które zapomniały już, jak poruszać się ze sobą, ale desperacko pragną sobie przypomnieć, po drodze potykając się o siebie.

Harry odskakuje, kiedy ich zęby zderzają się boleśnie, ale Louis wzmacnia uchwyt na jego twarz.

- Całuj mnie - prosi, ściskając kolanami boki Harry'ego, żeby zatrzymać go na miejscu. - Spróbuj jeszcze raz.

Oddech, który Harry wypuszcza, jest nieświeży i znajomy, jakby mężczyzna nie umył jeszcze zębów po obudzeniu się rano. Nakrywa rękoma dłonie Louisa, łącząc ze sobą palce spoczywające na jego własnych zarumienionych policzkach.

- Chcę tego - szepce, opierając się czołem o jego czoło. - Chcę tego bardziej, niż czegokolwiek innego.

- Moje słońce i gwiazdy - odpowiada równie cicho Louis.

Coś jak mokry szloch więźnie w gardle Harry'ego, pozbawiając go tchu.

- Nie pamiętam moich kwestii, Lou.

- To nie ma znaczenia. - Louis ponownie go całuje, zmuszając do otwarcia ust swoimi zębami, językiem i wargami. Wypuszcza ręce Harry'ego i obejmuje go w dole pleców, przyciągając do siebie i okalając jego ciężar rozłożonymi nogami. Ostrożnie wyciera wilgoć z jego policzków. - Po prostu nie zostawiaj mnie więcej.

Ponownie nachyla się do pocałunku, zamykając oczy i wracając językiem do wnętrza ust Harry'ego. Tego rodzaju bliskość zbyt długo go raniła. Harry wbija palce w uda Louisa tuż nad kolanami, być może wystarczająco mocno, aby zostawić siniaki. Oddycha ciężko w jego usta, a szatyn wie po sposobie, w jaki mężczyzna odchyla biodra, że musi robić się twardy. To zawsze jasny znak.

Zanim opuszcza go odwaga, Louis sięga po rękę Harry'ego i prowadzi ją pomiędzy swoje nogi.

Harry przerywa pocałunek, patrząc w dół. Louis nie stoi jeszcze w pełnej gotowości, ale wydaje mu się, że może przy odrobinie pomocy da radę.

- Nic nie mów - błaga z płonącymi policzkami. - Po prostu... proszę.

Harry przełyka ślinę, zastygając w bezruchu i badawczo wpatrując się w oczy Louisa.

- Nie musimy tego robić.

- Proszę. - Louis ociera się o niego biodrami, czując słodkie poruszenie w podbrzuszu. - No chodź. Nie... nie świruj z tego powodu. Po prostu mnie dotknij.

Harry przesuwa lekko rękę, ostrożnie łapiąc go przez znoszony poliester spodni. Wrażenie jest... znośne.

- Jak... jak?

- Obojętne - szepce Louis, ściągając sobie koszulkę przez głowę i spychając spodnie wraz z majtkami w dół chudych nóg. Harry obserwuje go, zupełnie w bezruchu. Louis zwalcza ochotę odwrócenia wzroku, zasłonięcia się i przeproszenia za swojego niepracującego prawidłowo penisa. - Chcę tylko, żebyś mnie dotknął.

Harry styka ze sobą ich czoła, otwierając usta przy wargach Louisa, gdy powoli zaczyna gładzić rękoma jego uda, boki, ramiona. Szatyn zaciska oczy, trzymając się jego rąk, kiedy mężczyzna dotyka go wszędzie na ciele, oprócz w miejscu, w którym najbardziej się spodziewał. Minęły wieki, odkąd to robili i nie czuł bólu, chce znowu pamiętać, jak to jest. Ostrożnie kładzie się na plecach, próbując wciągnąć na siebie Harry'ego, ale ten mu na to nie pozwala. Zamiast tego układa się obok, okrywając ramiona Louisa kocem, który podnosi z podłogi.

- Chyba... to chyba nienajlepszy moment. Jack w każdej minucie może się obudzić, a mama jest na dole.

Louis przełyka ciężko, zwijając się pod kocem. Harry nie wymienił wszystkich powodów, ale prawdopodobnie nie muszą w tej chwili się w to zagłębiać.

- Stracimy dom, jeśli wrócisz?

- Nie - obiecuje Harry, delikatnie bawiąc się włosami męża. - Nigdy bym na to nie pozwolił, wiem ile on dla ciebie znaczy.

Louis wypuszcza drżąco powietrze z płuc. Ten dom, ze swoimi staromodnymi białymi okiennicami, wypolerowanymi deskami podłogowymi, kominkiem w salonie i oknem wykuszowym w sypialni, był wszystkim, czego kiedyś pragnął. Pierwszej nocy po przeprowadzce kochali się na podłodze w salonie, zaplątani w śpiwory, upici tanim winem i tak desperacko zakochani.

Potem zaczęli marzyć o tupocie maleńkich stóp na panelach i Harry zrobił wszystko, co było konieczne, aby sprowadzić na świat Avę. Louis nadal nie ma pojęcia ile za pierwszym razem zapłacili surogatce, wie tylko, że Harry złożył prośbę o podwyżkę i pożyczył część pieniędzy od swojej mamy. Chciwym marzeniem był Jack tak niedługo po Avie, ale w drodze powrotnej z pogrzebu Jay szatyn tak desperacko szukał czegoś, co wypełniłoby tę ziejącą dziurę w jego życiu, że pieniądze nie miały znaczenia.

Louis nigdy nie wybaczy sobie swojej chciwości. Tego, że prosił Harry'ego o więcej, niż mężczyzna był w stanie opłacić. Tego, że tylko brał, brał i brał, a kiedy Harry podarował mu wszystkie te dobra, nie potrafił ich docenić bez rozpadnięcia się na milion kawałeczków.

- Wrócę do pracy - mówi, mając nadzieję, że nie jest za późno. - Będę dokładał więcej od siebie.

- Boże, Lou - wzdycha Harry. - Potrzebujesz prawdziwego, porządnego odpoczynku.

- Nie mogę dłużej pozwalać, abyś odwalał całą robotę.

- Wcale nie... Wychowywanie samotnie naszych dzieci, gdy wyjeżdżam, wymaga więcej pracy, niż ja wykonywałem przez całe życie.

- Nie przynosi wynagrodzenia.

- Pieprzyć pieniądze, to tylko kasa. Mama chce na jakiś czas wynająć swój dom i przenieść się do nas, pomóc z dziećmi.

- Nie możemy jej o to prosić.

- Owszem, możemy. Jest naszą rodziną i chce tego. Poza tym, sama zaoferowała.

- Bo uważa mnie za chorego psychicznie?

- Bo nas kocha. Bo czuje się samotna od czasu... - Harry niespodziewanie cichnie. Louis wie, że wciąż opłakuje stratę, nawet jeśli mężczyzna nigdy nie chce o tym rozmawiać, bo myśli że nie ma do tego prawa, skoro Louis nie mówi o swojej mamie. Harry odchrząka. - Chyba chciałaby być bliżej nas i Gemmy. Wydaje mi się, że dla niej też byłoby łatwiej.

Louis myśli o nieustępujących podróżach do Cheshire za każdym razem, gdy Harry wraca do domu, o tym jak kobieta płacze przy powitaniach i pożegnaniach, że łapki w kącikach jej oczu jeszcze nigdy nie były tak głębokie. Louis tak bardzo pogrążony był we własnym smutku, że nigdy należycie nie zdał sobie sprawy z ich straty.

Nie potrafi rozmawiać o tym wszystkim z Harrym. Nie potrafi o tym rozmawiać z kimkolwiek.

- A jeśli wrócisz do domu i nie będziemy już mieć sensu?

Harry potrząsa głową.

- Nie mogę zrozumieć, dlaczego czujesz w ten sposób, Lou, ale przysięgam, że to nieprawda. Ty i ja jesteśmy najlepszą rzeczą na tym pieprzonym świecie, ty, ja i nasze smyki. Po prostu od kilku miesięcy jest nam ciężko.

Zbyt ciężko, powtarza znowu w myślach Louis. Nie ma pojęcia, czy uda się naprawić zniszczone sprawy.

- Chcę ci wierzyć, ale nie wiem, czy potrafię.

- Pozwól mi wrócić do domu, Lou. Pozwól mi się tobą opiekować, dopóki znowu nie uwierzysz.

Louis spogląda mu w oczy. Są zielone, ciemne, bezdenne. Patrzą na niego, jakby wciąż wierzyły, że szatyn skrywa wszystkie tajemnice wszechświata. Wydają się pamiętać, mimo że Louis zapomniał.

Harry znowu go całuje, lekko, ostrożnie i z desperacją. Całują się, dopóki pocałunki nie stają się słone od łez, które, jak mniema Louis, ten jeden raz nie należą wyłącznie do Harry'ego, a Harry nie trzyma w rękach jego trzęsących się ramion. Obejmuje Louisa, wbijając palce w najbardziej bolące miejsce jego chorego barku, dopóki ból nie ustępuje o jotę.

***

Wiadomość tekstowa przychodzi zanim na ekranie przylotów pojawia się aktualizacja o lądowaniu samolotu BA7009 z Dohy: JESTEM xx.

Louis rozgląda się ponownie po terminalu, podejrzewając, że prawdopodobnie zdążyłby pójść po kolejny kubek herbaty, lecz nie chce stracić miejsca przy ścianie. Od rana obserwował ludzi przechodzących przez bramki, którzy skanowali wzrokiem pomieszczenie w poszukiwaniu swoich bliskich i łączyli się w łamiących kości, radosnych uściskach. Od rana wykręcał w palcach złożoną kartkę A4, rozmaczając krawędzie swoimi wilgotnymi dłońmi, kiedy debatował, czy powinien ją wyrzucić do kosza.

Wciąż mógł to zrobić.

Cały ranek myślał to nie mój, nie mój, nie mój, kiedy nieznajomi mijali go w biegu i gdy czuł wibracje wiadomości od ludzi, którzy nie byli Harrym. Lekarz potwierdzający wizytę w przyszłym tygodniu, Elgar pytający o wspólne oglądanie meczu w najbliższy weekend, Gemma wysyłająca snapy z Anne i dziećmi w parku, Lottie pytająca o to, ile wina kupić na powitalną kolację Harry'ego, Oli zawiadamiający go o postępach w związku z dziewczyną, z którą „definitywnie się nie spotyka”, choć najprawdopodobniej są parą.

Anne na stałe rozpakowała trzy walizki i powiesiła obrazy na ścianach pokoju gościnnego, który w głowie Louis stał się jej sypialnią. Przez kilka pierwszych tygodni kobieta gotowała obiady, robiła pranie i pilnowała dzieci, podczas gdy szatyn odsypiał najgorsze zmęczenie. W ostatni poniedziałek sam przyrządził lasagne, a w środę zamówił curry na wynos. Niektóre wieczory spędzają razem przy butelce wina, oglądając nierozwiązane zagadki kryminalne w telewizji, dopóki nie robi się cicho, przytulnie i ciemno, a wtedy Anne pozwala Louisowi mówić do woli. Czasem opowiada jej trochę o swojej mamie, w zamian słuchając historii o Robinie, które sprawiają, że kobieta śmieje się przez łzy.

Część nocy spędza na rozmowach z Harrym na Skypie, przyglądając mu się i próbując wymyślić, co będzie dalej. Bywa, że kiedy Harry mówi, Louis ostrożnie wkłada sobie rękę do spodni, innym razem zasypia przy akompaniamencie głosu mężczyzny. Czasami wszystko między nimi wciąż wydaje się zbyt kruche, niezręczne i wymuszone, a niekiedy znowu jest prawie tak, jak dawniej. Niektóre noce przynoszą rozmowy na tematy, których nigdy wcześniej nie poruszali, gdy Louis trzęsie się pod naporem własnych słów, a Harry słucha ich, jakby to były zwykłe, niestraszne mu wyrazy, jakby wszystko miało być dobrze.

Louis z dudniącym sercem zaczyna zauważać sklepowe torby ze złoto-niebieskim logiem katarskiej strefy bezcłowej. Przyciska rękę do brzucha, oddychając głęboko przeponą, tak jak uczył się robić w momentach, kiedy jego puls wymyka się spod kontroli. Wróć do mnie, myśli, nerwowo skubiąc papier trzymany w dłoniach. Wróć do domu, wróć do domu, wróć do domu.

Wciąż mógłby ją wyrzucić. To głupie. Mógłby pójść po kolejną herbatę i wyrzucić kartkę po drodze. Głupie, takie niemądre.

Lecz wtedy, niczym w odpowiedzi na modlitwy, Harry przechodzi przez drzwi, ze skórzaną torbą przewieszoną przez ramię i włosami przytrzymanymi w tyle przez okulary przeciwsłoneczne. Opalony na złoty brąz i piękny, wygląda jak gwiazda filmowa, gdy przez ułamek sekundy skanuje pomieszczenie, zanim jego wzrok nie pada na Louisie. Przecinając halę przylotów, nie zdejmuje z niego spojrzenia, mamrocząc w rozkojarzeniu przeprosiny do każdej osoby, na którą nieuważnie wpada po drodze.

Ten jeden raz serce Louisa nie próbuje rozbić się o kości w jego klatce piersiowej na widok mężczyzny, tak jakby wiedziało, że nie warto się łamać przez chłopaka, który zawsze do niego wróci, jakby szatyn wciąż miał w sobie coś, do czego Harry może powrócić.

Waha się krótko, po czym rozkłada drżącymi dłońmi pozaginany kawałek papieru. Napisano na nim Khal Tomlinson-Styles, dookoła którego niezdarnie narysowano słońce i gwiazdki. W przyklejeniu gwiazd pomogła mu o poranku Ava, podczas gdy Anne trzymała Jacka za maleńkie rączki, pozwalając mu dreptać po salonie na niezdarnych stópkach.

- Kurwa - mamrocze Harry, tuż przed przyciągnięciem Louisa do bezpardonowego, pięknego pocałunku, który zapiera szatynowi dech w piersiach, rozgrzewa go, oszałamia i bardzo, bardzo obezwładnia. Pocałunek przepełniony jest desperacją godną pierwszego pocałunku, jak ten, który dzielili na progu mieszkania Louisa w noc, kiedy Harry zerwał z Nickiem, albo ten, który nastąpił tuż po tym, jak Harry uklęknął przed Louisem na jedno kolano. Jest jak początek czegoś nowego, pełnego możliwości. Harry na chwilę przerywa, żeby złączyć ze sobą ich czoła i szepce:

- Kiedy słońce wzejdzie na zachodzie i zajdzie na wschodzie, kiedy wyschną morza, a wiatr będzie przenosił góry jak liście.

Louis śmieje się, zgniatając papier o bok Harry'ego. Trzęsie się jak listek, lecz mąż trzyma go mocno.

- Wyćwiczyłeś to, draniu.

- Księżycu mego życia. - Harry bierze jego twarz w dłonie i raz po raz scałowuje mu uśmiech z ust. - Zabierz mnie do domu.

#tłumaczenie #larry stylinson ff #polskie ff #larry ff

67 notes · View notes