#steven dag | Explore Tumblr posts and blogs

thedreamlifeofbalsosnell · 7 months ago

Text

‘Beminde vriend. Brieven aan Luuk Gruwez 1977-2002’ van Eriek Verpale: de manjiefieke duisternis van het leven

Eriek Verpale (1952-2015) maakte in eerste instantie naam als de auteur van gedichten, romans, verhalen, essays en theaterteksten. Maar in zijn nalatenschap werden naast maar liefst zevenenveertig kloeke delen met dagboeken, ook vele honderden brieven aangetroffen. Verpale stond algemeen bekend als een vurig en begenadigd brievenschrijver, wat niet mag verwonderen want brieven vormden vaak de kern van zijn fictiewerk. Een groot deel van zijn uit de kluiten gewassen briefwisseling had dezelfde bestemmeling: zijn ‘beminde vriend’ en ‘Siamese’ kunstbroeder Luuk Gruwez. Van deze jarenlange correspondentie is nu een genereuze selectie gemaakt, glansrijk uitgegeven in de gerenommeerde reeks Privé-domein.

Slappe Balle

Privé-domein nr. 319 bevat in totaal 86 brieven, geschreven tussen 1977 en 2002, voor het lezerscomfort aldus genummerd en chronologisch opgenomen. De brieven zijn gekozen, ingeleid en toegelicht door KU Leuven academica Hannah Debyser, die zich specialiseerde in leven en werk van Verpale. Zoals het hoort bij een heuse Privé-domein zijn er uitgebreide voetnoten, een personenregister, twee fotokaternen, een verantwoording en een opsomming van de briefgegevens om te duiden of de geschreven boodschap een typo- of manuscript betreft, dan wel een ‘prentbriefkaart’.

Debyser omschrijft Verpale als een ‘impulsief’ brievenauteur. Het impulsieve zit hem volgens mij in de zwierigheid van de taal, ook al zijn de zinnen soms heel langgerekt, buitelend en tuimelend over een baaierd van bijzinnen en constructies met ronde haakjes, gedachtestreepjes of beletseltekens. Verpales idioom is hoe dan ook onbesuisd, gretig en vinnig. Hij kiest in zijn brieven voor snelle communicatie en gebruikt veel sluipwegen, vluchtlijnen, afgesneden bochten in de vorm van afkortingen (‘&’ voor ‘en’, ‘zoon’ voor ‘zo’n, ‘à’ voor ‘aan’ en ‘nix’ voor ‘niets’) en een consequent gebruik van progressieve en/of eigenzinnige spelling (‘manjiefiek’, ‘intervjoe’, ‘avondlik’, ‘konklusie’). De brieven worden wel eens afgesloten met een Hebreeuwse groet of fragmenten in het Jiddisch, Russisch of Arabisch, zelfs af en toe met een kleine doedel of tekening. De som van al die onderdelen maakt Beminde vriend tot een erg levendig boek, waarmee er ondanks de overdaad aan beklag en gezeur gelukkig ook duchtig kan gelachen worden.

Die potentiële lachbuien vinden vaak hun oorsprong bij de start van de brieven. Verpale heeft een groot arsenaal van aansprekingen, het ene al grappiger dan het andere, met als meest voorkomende het titelwaardige ‘Beminde vriend’. Een kleine bloemlezing: ‘Waarde Medekunstpiloot’, ‘Geliefde Schouder van Troost’, ‘Dierbare Limburgschen Broeder Luuk’, ‘Teerbeminde Troostengel Luuk’, ‘geliefde evangelist’, ‘tedere bard’, ‘Geliefde Lukasc’, ‘Beminde Ridder’, ‘Dierbare Toeverlaat’, ‘Jongen, Jongen, ’t Is hier kut met peren!’, ‘Grote Dieter, ’t leven is als een gieter’, ‘Dag Nero!’, ‘Droeg Moj’, ‘Godverdomme, het geluk is voor de castraten’, ‘Gruweetje Erreweetje’.

Ook de formulering van het afscheid kan een bescheiden glimlach ontlokken: ‘Nog een Tedere omhelzing van uw halfgekke totemroffelaar, eriek V’, ‘uw vaderlandslievende ev’, ‘Met innige hoefslagen, Uw nachtelijke ruiter, Eriek V’, ‘Uw immer trouwe maar in de plattegrond van de gedachten verdwaalde Eriek V’, ‘Uw afgezant’, ‘Uw tot schaamte bewogen knutselaar, Eriek V’, ‘Groeten van de Groenpleinrabbijn’, ‘Uw wapenbroeder uit ’t Tranenregiment, E.’, ‘Nu licht ik het anker, en steven fornuiswaarts. Toettoet.’, ‘BIBIP’ of ‘Jullie Verpalle, met slappe Balle’.

Behuizing was uiterst belangrijk voor Verpale, die zwaar akoestisch gestoord was en enkel in stilte kon werken. In die mate zelfs dat hij op een bepaald moment zijn werkkamer à la Proust geluiddicht liet maken door een gespecialiseerde firma, getuige de laatste brief in deze selectie. Zijn leef- en werkomstandigheden waren allesbepalend voor zijn creativiteit en schrijverschap. Voor luwere periodes zocht én vond Verpale vaak een excuus bij zijn directe omgeving: de buren (in het bijzonder hun grasmaaiers en slijpschijven) waren vaak de kop van Jut. Debyser structureert haar selectie dan ook terecht volgens Verpales verschillende domicilies, telkens met een inleiding die de literaire periode linkt aan de bio- en bibliografie. Dat zorgt voor een harmonisch overzicht, met brieven die thematisch mooi op elkaar aansluiten en een afgerond geheel vormen. Als de brieven te openlijk een klacht zijn of te veel zaken van praktische, niet-literaire aard bevatten, haalden deze de selectie niet.

Alles blijft altijd stilte

Wachtebeke, Zelzate, Lebbeke en Ertvelde, dat waren in volgorde Verpales roestplaatsen. Het eerste huis uit de briefwisseling situeerde zich langs het Wachtebeekse mini-kanaal De Langelede: Verpale bewoonde er ‘Huize De Wanhoop’ van 1973 tot 1980, met zijn toenmalige echtgenote. In 1977 kwam zoon Mendel erbij. Het waren geen jaren van jolijt, maar ‘sjwartse jorren’, die de auteur later onverbloemd beschreef in De patatten zijn geschild (1998). Hij voelde zich slecht in zijn huwelijk, had een hekel aan zijn boekhoudersbaantje in een chemiefabriek in Zelzate en was niet klaar voor het vaderschap. Vanaf het begin profileerde hij zich in de brieven als een mislukte, gekwelde en miskende schrijver, een pose die hem steeds meer verlamde en blokkeerde. Aan de andere kant waren er ook enkele lichtpuntjes in die eerste periode: Op de trappen van Algiers (1980) werd bekroond met de literaire prijs van de Stad Gent en een jaar eerder bracht hij de bejubelde verhalenbundel Een meisje uit Odessa uit.

In 1980 verhuisde Verpale naar een andere wijk in Wachtebeke, de Molenhoek naar het voormalige huis van zijn grootouders. Ook daar vond hij zijn draai niet. In 1981 verliet hij vrouw en kind en verhuisde naar Zelzate (‘Fabrieksdorp’). Hij betrok er de gehorige bovenste verdieping van een appartementsgebouw (‘Huize Kraaiennest’), met zicht op het gemeentelijke Groenplein. Verpale was toen hoe dan ook weinig bezig met het schrijven van fictie: hij concentreerde zich op zijn affaires met een hele reeks jonge vriendinnetjes, die in de brieven en het fictiewerk Reviaanse bijnamen kregen (‘BoesBoes’ aka ‘Bloedneusje’, ‘Satansdochter’, ‘Smousje’, ‘Mandarijntje’, ‘Boetiekmeisje’ en natuurlijk ook het ‘Dode Zusje’, de Verpale-versie van de onbereikbare, geïdealiseerde liefde).

Het was een weinig productieve periode, maar wel een belangrijke in het licht van Beminde vriend: in de maand juli van het jaar 1982 ontstond namelijk onder invloed van Gruwez het idee om het ‘Grote Brievenboek’ (steevast ‘GBB’ in de correspondentie) te entameren, een groots opgevat project dat in se de eerste versie vormde van Verpales succesboek Alles in het klein (1990). Maar onder meer omwille van het hem omringende lawaai kon hij niet werken aan zijn GBB. Hij sloeg alweer op de vlucht. In 1985 was hij grotendeels uithuizig, logeerde voornamelijk bij zijn ouders, maar ook bij Gruwez (wat hem terloops een baantje opleverde als ‘Tante Eriek’ in een verzoekprogramma op Radio 2 Limburg). Zijn wanhoop bracht Verpale er zelfs toe om een vrij geschifte advertentie te plaatsen in de regionale krant, waarin hij een ‘alleenwonende juff./dame’ met aandrang verzocht om hem onderdak te verschaffen:

GEVRAAGD

Schrijver, 32j., bezig aan roman maar thans radeloos op de vlucht voor lawaai, zoekt voor 3/4 maanden onderdak bij alleenwonende juff./dame om in een rustige omgeving en kameraadschappelijke sfeer zijn boek af te werken; dringend; omgeving straal van 15 km. d.i. een ernstige oproep. Schr. naar J. Landau p/a Knikkerstraat 18, 9060 Zelzate.

Begin 1986 zette Verpale een punt achter zijn bohémienbestaan en vestigde zich voor de volgende dertien jaar in een huurhuis in de volkse Zelzaatse wijk De Katte. Op de hoek van zijn nieuwe straat vond hij een tweede thuis in café De Moedige. Cafébazin Zulma kreeg zelfs een rol in Alles in het klein. Het is in deze periode dat, onder begeleiding van Benno Barnard en Luuk Gruwez, het GBB zich in een stroomversnelling transformeerde tot Alles in het klein, dat meteen lovend werd onthaald én bekroond met de NCR-prijs voor literatuur, toen de meest prestigieuze literaire prijs in Vlaanderen.

De prijs opende vele deuren voor Verpale, onder andere die van de theaterwereld. Op de planken kon hij zijn liefde voor het gesproken woord botvieren, zoals blijkt uit een brief van 14 december 1989: ‘Maar Alles in het klein heeft me, technisch gesproken, ook wel één en ander geleerd. Ik schrijf gemakkelijk, dus graag dialogen. Dat komt misschien omdat ik daarin gemakkelijker de anarchie van de spreektaal gebruiken kan.’ Vooral de samenwerking met acteur Bob De Moor bleek bijzonder vruchtbaar: Olivetti 82 (1993), Grasland (1996) en Voor U geknipt (2001) waren allemaal een groot succes. Verpale publiceerde in die periode ook nog Gitta (1997), een roman over zijn veertienjarige aangetrouwde nichtje op wie hij verliefd werd, en bewerkte met Tatjana (2001) Poesjkins Jevgeni Onegin voor het theater.

Op privévlak waren het voor Verpale echter nog maar eens behoorlijk woelige tijden: in 1986 was de scheiding met de moeder van zijn zoon rond en in 1991 ontmoette hij zijn toekomstige tweede echtgenote, ‘Kristelbeest’, die met een troostbrief had gereageerd op een interview met een klagende Verpale in HUMO. In 1998, drie jaar na hun huwelijk, verhuisde het koppel naar de geboorteplaats van Kristel, Lebbeke. Het huwelijk leed onder Verpales drankzucht en zijn depressies, in 2005 volgde een echtscheiding, waarna Verpale verhuisde naar Ertvelde. Op 10 augustus 2015 overleed hij daar aan de gevolgen van kanker. Hij was toen 63. Veel later zal Gruwez zijn ontslapen boezemvriend eren met de mooie slotreeks gedichten in Bakermat (2018).

In 2000 verscheen wat Verpales literaire testament zou worden, het brievenboek Katse nachten, een langgerekte terugblik op de gelukkige periode in De Katte. Nadien volgt er een definitieve publicatiestilte en de toon van de brieven werd, aldus Debyser in de verantwoording, in de Lebbeekse en Ertveldse periode steeds ‘drammeriger’: ‘De kwaliteit van zijn epistels ging erop achteruit en de pure klacht nam het nagenoeg volledig over van de literaire aard van de brieven.’ De keuze uit de brieven in Beminde vriend eindigt dus in 2002, nog voor de tweede scheiding en de verhuizing naar Ertvelde. De selectie beslaat op die manier exact een kwarteeuw ononderbroken correspondentie.

Vulkanische epistels

De eerste brief van Verpale aan Gruwez dateert van 30 maart 1977. Verpale kwam tijdens een poëzieavond georganiseerd door ‘Yang’ voorlezen uit zijn tweede door het literaire tijdschrift uitgegeven dichtbundel Voor een simpel ogenblik maar… Gruwez van zijn kant was een paar jaar eerder gedebuteerd met Stofzuigergedichten (1973), een bundel die Verpale wilde lezen, maar nog niet had kunnen bemachtigen. Hoewel ze beiden aanwezig waren op de literaire avond, misten ze elkaar, mede door Verpales schuchterheid en grondige hekel aan publieke activiteiten. Verpale schreef dus een brief om alsnog een exemplaar van Gruwez’ boek te bekomen.

Gruwez omschreef de brieven van Verpale tijdens een voorbereidend interview met Debyser als ‘bedwelmend’. Verpale schreef ‘zoals een vulkaan lava spuwt’, aldus de ‘beminde vriend’, die de brieven van zijn makker in een ‘zwarte kist’ bewaarde, met ‘zeer grote zorg’. Twee citaten uit brieven van de vrienden vormen het motto van deze Privé-domein. Gruwez prijst het ‘epistolair talent’ van Verpale, terwijl die laatste de briefvorm als de enige ‘Gepaste Vorm’ omschrijft en zich in een typische bui van zelfspot laat ontvallen: ‘Ik schrijf slecht brief’. In de verdere briefwisseling duikt Verpales twijfel aan zijn eigen schrijverskunnen nog meerdere keren op. Als uitgelezen mislukkingskunstenaar wentelde hij zich nu eenmaal graag in zelfmedelijden, zoals bijvoorbeeld blijkt in een brief van 30 december 1987: ‘[…] hoe zo Verschrikkelijk Mooi jouw brieven zijn, veel mooier dan de mijne (hoewel ik zogezegd een ‘epistolair talent’ heb).’

Dat er ooit een Privé-domein met brieven van Verpale zou komen, stond in de sterren geschreven. Toegegeven, er waren wel enkele etappes en bokkensprongen voor nodig. Zo stelde Gruwez in 1994, met de hulp van Benno Barnard, de bundel Nachten van Beiroet samen, met nieuwe en uit vroeger werk geselecteerde gedichten van Verpale. In de flaptekst van die bloemlezing had men het over ‘Verpales herintrede – na veertien jaar stilte! – in de Nederlandstalige poëzie’. Het lezerspubliek verlangde duidelijk naar meer, en zo volgde in hetzelfde jaar een bibliofiele uitgave van de eerste brieven die Verpale aan zijn ‘Beminde Vriend’ richtte: Een jaar en twee dagen. Die brievencyclus werd later integraal in Katse nachten (2000) opgenomen. In 1996 kwam het ‘Siamees dagboek’ Onder vier ogen, waarvoor Gruwez en Verpale elk een dagboekfragment, een zelfportret en een brief schreven.

De volgende, te verwachten stap was een Privé-domein, een reeks waar zowel Verpale als Gruwez dol op waren. In de paasvakantie van 1996 trokken de vrienden dan maar naar Gruwez’ vaste vakantiestek in Ménerbes, in het zuiden van Frankrijk, om er — eindelijk — aan een gezamenlijk Privé-domeindeel te werken, een plan dat ze lang voordien al hadden beraamd. Maar onder de Franse zon ging Verpales schrijfenergie volledig op naar het opstellen van liefdesbrieven aan enkele van zijn jonge vriendinnen. Weg Privé-domein. Uiteindelijk zou Gruwez, op z’n eentje, wél 2 delen in de Privé-domein-reeks publiceren: Het land van de wangen (1998) en Het land van de handen (2020). Beminde vriend is zo een mooi voorbeeld van een zichzelf vervullende voorspelling.

Wat niet weet

Privé-domeinen zijn vaak revelerend. Dat geldt zeker en vast ook voor Beminde vriend, een heuse goudmijn voor de fans. De lezer komt heel wat te weten, niet alleen over enkele fictieve personages uit het oeuvre (‘Pé den Brusseleir’ in Alles in het klein bijvoorbeeld is gebaseerd op Verpales ‘onechte grootvader’, de tweede echtgenoot van zijn grootmoeder aan vaderszijde), maar ook over onvoltooide en afgebroken projecten. Verpale stond erom bekend veel werk te vernietigen (enkele brieven getuigen hierover). In een brief van 11 oktober 1978 spreekt hij over een ‘enigszins lezenswaardig’ project, getiteld Verhalen van de lantaarnopsteker, ‘geen roman, maar ook geen van elkaar losstaande verhalen’: ‘Konklusie: ik durf het, uit schrik me onder een tientonner te gooien, niet eens herlezen, laat staan bewerken of tot een zekere definitieve versie herscheppen.’ In dezelfde brief schrijft Verpale over een andere roman waarmee hij ‘al als twintigjarige rondliep’ en waar hij zich eindelijk aan heeft ‘gezet’: ‘Een roman over het verschrikkelijkste verlangen en de meest uitzichtloze troost die ’n mens als ik, half kaal, met korte vingers, door te veel kroeglicht beschadigde ogen en een altijd klamme handdruk, koesteren kan.’

Die laatstgenoemde, titelloze roman geeft Verpale halverwege op, maar kort nadien schrijft hij tot zijn eigen vreugde en verbazing ‘in een tijdspanne van één à twee maanden’ een complete dichtbundel, Op de trappen van Algiers (1980). In een brief van 18 oktober 1992 vertelt Verpale op ontwapenende wijze over hoe hij als vijftienjarige een eerste roman schreef met de titel De smokkelaars uit de schuur. Tot slot, maakt hij in een brief van 4 juli 1979 gewag van nóg een andere roman, getiteld De laatste jachtpartij, waarvan het manuscript vernietigd werd: ‘Met een gemiddelde van zowat 15 regels/dag wroet ik mij naar het einde toe. Niemand die begrijpt waarom ik dat doe – ikzelf nog het minst.’

Stuk voor stuk leuke literairhistorische weetjes, maar ook over de persoon Verpale zélf geven de brieven veel prijs. Enkele voorbeelden: hij onderhandelde ooit met ‘een grafdelver’ van een psychiatrische kliniek om een échte mensenschedel te bemachtigen, hij was een tijdlang buitenwipper in een discotheek om bij te verdienen en beweerde ooit iemand uit het warenhuis te hebben ‘geramd’ omdat die een van de kassiersters onheus behandelde. Helaas leert de lezer van Beminde vriend ook de kleine, minder fraaie kantjes van Verpale kennen: sommige brieven bevatten ronduit racistische, vrouwonvriendelijke of naar pedofilie neigende uitspraken. Debyser signaleert de pijnlijke uitlatingen in haar inleiding ter kennisneming.

Verpale stak zijn voorliefde voor jonge meisjes nooit onder stoelen of banken, zijn brieven en bij uitbreiding zijn oeuvre wemelen van de referenties in die zin. Zijn pedofiele neigingen kwelden hem, zo doet een brief van 23 juni 1990 vermoeden: ‘Echt & wanhopig verliefd word ik alleen maar op meisjes van 13, 14, en dan moeten ze nog hinken & een pleister op hun knie dragen. Ik hou van ‘geschonden’ meisjes, die ofwel te knokig zijn, ofwel een bril met Weckpotglazen dragen. Liefst blootsvoets. Ik wil ze naar mijn hol lokken, niet slaan of verkrachten, of mijn water over hen uitstorten, maar ik wil ze wél opsluiten, zodat ze nóóit weggaan. Ik ben niet goed bij het hoofd, dát is het.’ Om te concluderen: ‘Eigenlijk hoor ik thuis in een gesticht.’

Verpales schrijf

Rijp voor de psychiatrie of niet, Verpale was zonder meer een pur sang schrijver: ‘Ik zal schrijven, godverdomme, tot ik erbij neerstuik.’ Zijn noeste arbeid noemde hij steevast ‘mijn schrijf’: ‘Ik schrijf & schrijf & schrijf en heb voor al het overige weinig of zelfs geen belangstelling. Dit zijn mijn mooiste uren: wanneer ik hier aan mijn tafel zit te werken. Van lieverlede ben ik zelfs minder beginnen zuipen & het bekomt me niet slecht. Nu moet ik alleen nog van mijn geilheid jegens 17- à 18-jarige kostschoolmeisjes worden verlost & ik kan naar de hemel gaan.’ Schrijven was zijn hele leven en hij legde voor zichzelf de lat erg hoog, zeker voor wat publicatie betreft. Zo geeft hij in een brief van 11 oktober 1978 toe dat hij na het voltooien van zijn op til staande verhalenbundel Een meisje uit Odessa al veertien maanden lang niets geschreven heeft dat ‘ook maar ooit voor publicatie vatbaar’ zou zijn.

Een groot deel van Verpales brieven gaat over de schrijversstiel, naar eigen zeggen zelfs tot driekwart van zijn correspondentie: ‘Ik schrijf helaas geen verhalen die ‘prettig weglezen’, en ongeveer 3/4 van wat ik schrijf in die brieven is onlosmakelijk met de eigenlijke schrijfdaad verbonden. Dat laatste is interessant (?) voor een handvol collega’s, maar het Grote Publiek kent die ‘verslaving’ niet.’ Beminde vriend biedt op enkele plaatsen een unieke kijk in de interne keuken van Verpales schrijverschap: zo legt hij uit waarom hij alle brieven aan Gruwez nummert en geeft een vrij hilarische commentaar op de ‘kaartjesmethode’ van zijn vriend om prozafragmenten te ordenen.

In een brief van 14 december 1989 schrijft Verpale: ‘Ik ben een verliteratuurd mens.’ Wie de brieven leest, begrijpt al snel dat Verpale literatuur ademde, leefde en beleefde. Alles was boeken- en brievenmateriaal, of het nu feitelijk was of niet. De mythomaan in Verpale creëerde jarenlang een sterk uitgewerkte persoonlijke mythologie. Zijn vermeende Joodse afkomst was wellicht het grootste zelfgecreëerde verhaal in zijn repertoire: er bestaat geen bewijs dat Verpales overgrootmoeder inderdaad een gevluchte jodin was uit Vilinius noch dat ze Jiddisch sprak, zoals hij altijd beweerde. Hij werd inderdaad door haar opgevoed, maar volgens het Wachtebeekse bevolkingsregister werd ze in de streek geboren en zijn er geen indicaties dat ze ooit een andere taal dan het plaatselijke dialect heeft gesproken. Het enige dat in Verpales voordeel spreekt is dat de overgrootmoeder een vondelinge was, haar afstamming is dus onbekend…

Hoe het zij, velen namen Verpales verbeelde mythologie lang voor waarheid aan en zeker is dat Verpale zich verwant voelde met het Joodse volk. Ook hij had levenslang het gevoel nergens bij te horen. Een andere verbeelde familiekwestie is het Dode Zusje, Frieda, zoals gezegd symbool van de ideale jonge vrouw in de verbeelding van de schrijver. Verpales moeder heeft echter een miskraam gehad en hij heeft het meisje dus nooit als levende persoon gekend. In een brief van 14 december 1989 ontkent Verpale nochtans zijn ziekelijke drang om zijn eigen leven uit te vergroten of tot meer literaire dimensies te herscheppen: ‘Iedereen heeft zijn privé-mythologie heb je eens gezegd, en dat klopt, maar dat ik een mythomaan zou zijn die het allemaal ter plekke verzint om mezelf ‘interessant’ te maken klopt aan géén kanten. Dat Joods bloed zal misschien maar 1 achtste zijn geweest, maar hoe verklaar je mijn strafwerk in het eerste studiejaar omdat ik, naast ons alfabet, óók het Hebreeuwse alfabet op het bord schreef?’

Nalatenschap

Uit Beminde vriend blijkt wel degelijk hoezeer Verpale begaan was met zijn literaire nalatenschap, hoewel die bekommernis pas naar boven komt naar het einde toe van de selectie. In een brief van 4 november 1997 uit hij zijn bezorgdheid over ‘een schikking i.v.m. auteursrechten’, ‘na onzen doodt’. Hij geeft grif toe: ‘Ik ben daar niet érg mee bezig & ben van nature een slordigaard in dit soort zaken, maar de dood van Herman [De Coninck, nvdr] heeft me toch serieus aan het nadenken gezet, ook i.v.m. uitgaven van ‘Nagelaten Werk’ e.d.m.’ Hij neemt zich voor ‘eens echt grote kuis’ te houden in zijn ‘geschriften: dagboeken, links & rechts gepubliceerd (tijdschriften)werk, plus onze correspondentie.’ Die ‘grote kuis’ vindt Verpale zelf ook wat oneerbiedig uitgedrukt, maar hij wil al dat materiaal ‘wel eens echt gaan ordenen, in mappen onderbrengen & hieromtrent schikkingen treffen.’

Aan de andere kant is het weinig waarschijnlijk dat er ooit een Privé-domein komt met een keuze uit Verpales gigantische productie dagboeken. In een brief van 28 februari 1999 immers kant de auteur zich uitdrukkelijk tegen elke publicatie van dergelijk materiaal: ‘Ik verzet me met klem tegen, bijvoorbeeld, (integrale) publicatie van mijn dagboeken, die ik weliswaar jarenlang bijgehouden heb, maar die in literair opzicht volgens mij volstrekt wáárdeloos zijn, alle gezucht en gekreun van M. Ros ten spijt.’ Verpales wens is dat de dagboeken na zijn dood ‘bezit’ worden van Gruwez, net als alle brieven.

Van die laatste maakte hij zonder mankeren kopieën: ‘Brieven. Ik heb in mijn verwoeste leven honderden, duizenden brieven geschreven, van zeer uiteenlopende aard (tot 1995 beschikte ik niet over telefoon). Omdat brieven op een zeker ogenblik (zie boven) een dagboekfunctie hadden, en omdat ik op de fabriek voor 0,5 bfr. de mogelijkheid had mijn éígen brieven, vóór versturen, te kopiëren, bezit ik heelder tweezijde correspondenties: verstuurde en ontvangen brieven (Karen J., Elly B., Ingeborg L., etcetera). (Over Boes heb ik het straks.) De vraag is: primo, of ik dat allemaal nog moet bewaren, en secundo: wat daar na mijn dood moet mee gebeuren. Ik weet het niet. Ik zou zeggen: gooi wèg die rommel. Ik ben zèlf al heel veel aan het vernietigen en de regel is laat ons zeggen zo: van wat ìk in kopie niet bewaard heb, moet later ook nix gepubliceerd worden.’ Verder in de brief wil hij onvoltooide verhalen en gedichten evenmin vrijgeven. Tekeningen zijn er nagenoeg niet meer en op dat moment in zijn leven van mineur belang.

Verpale springt in Beminde vriend van de hak op de tak — ‘mijn als mussen uiteen fladderende gedachten’ —, en doorspekt zijn brieven met litanieën, afrekeningen en kwinkslagen. Ondanks de vele innemende onnozelheden is de grondtoon van deze briefwisseling onafgebroken weemoedig. Mochten er nog twijfels over bestaan, Verpale was geen vrolijke jongen, wel integendeel: ‘Alles is Treurigheid, en dit nog het meest: het absoluut hardnekkig herinnerd worden aan dit alles.’ Hij bezingt de ‘grandioze verlatenheid’ van Wachtebeke en omstreken, kan de ‘afzichtelijke huizen’ niet missen, evenmin als ‘de door de preekstoel platgewalste gezichten’. Nooit was Zelzate zo aantrekkelijk als in Verpales ‘Fabrieksdorp’. Ondanks de ettelijke, tot vervelens toe herhaalde en uitgesponnen klaagzangen (‘Voorwaar, ik heb het niet gemakkelijk, maar wie wél?), weet Verpale de lezer toch steeds weer voor zich in te nemen, opnieuw en opnieuw: ‘Ach ja, – ik ben weer aardig op weg om van deze brief een kompleet [sic] ongenietbaar en oeverloos arrogant klachtenboek te maken, – vergeef mij.’ De beste manier om deze brieven te lezen is de kubieke kilometers zelfbeklag op je af te laten komen en te genieten van het blinde sarcasme, de giftige ironie, de wilde verbeelding, de nijdige verongelijktheid, de heerlijk copieuze taal: ‘Want waar Grote Dichters syfilis krijgen, en Grote Prozaïsten de vallende ziekte, moet ík het met aambeien doen en depressies, en dát is natuurlijk nix om mee in de Insiekloppebie te komen.’

Verschenen op: Mappalibri, april 2022

Beminde vriend. Brieven aan Luuk Gruwez 1977-2002 van Eriek Verpale, De Arbeiderspers 2022, ISBN 9789029525923, 357 pp.

#Eriek Verpale #Luuk Gruwez #Brieven

0 notes

keynewssuriname · 8 months ago

Text

AWJ-delegatie maakt kennis met de Regional Director ILO voor Latijns-Amerika en het Caribisch Gebied

Minister Steven Mac Andrew en de onderdirecteur Juridische- en Internationale Zaken van het ministerie van Arbeid, Werkgelegenheid & Jeugdzaken (AWJ), Glenn Piroe, hebben op dinsdagmiddag 11 juni 2024 in Genève, Zwitserland, een ontmoeting gehad met Ana Virginia Moreira Gomes, de pas aangestelde Regional Director van het ILO regionaal kantoor voor Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. De ontmoeting was een kennismaking, maar zowel Mac Andrew als Moreira Gomes hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om belangrijke arbeidsaangelegenheden, zowel regionaal als nationaal, te bespreken. De regionale directeur, die zes maanden geleden is aangesteld, werd door de bewindsman en de onderdirecteur omstandig geïnformeerd over de implementatie van het Derde Decent Work Country Programme. Mac Andrew benadrukte zeer tevreden te zijn met de assistentie van de ILO, die onder meer inhield de training van de Decent Work Monitoring Commissie, de Social Protection Expenditure Review en de ontwikkeling van de Nationale Sociale Protectie Strategie. Ook noemde hij de assistentie op het gebied van arbeidsstandaarden en groene jobs. Ondanks zijn tevredenheid over de ontvangen hulp, noemde de minister ook een minpunt in de samenwerking met de ILO, namelijk de niet gematerialiseerde ondersteuning vanwege de ILO bij de operationalisatie van het Centrum voor Innovatie en Productiviteit (CIP). Mac Andrew heeft aangegeven dat Suriname zich heeft gecommitteerd aan de realisatie van Decent Work, daarom verwacht hij dat de ILO de beloofde ondersteuning nakomt. Nu deze ondersteuning achterwege blijft, omdat een van de sociale partners een andere visie heeft, vindt hij dat de ILO met deze houding het democratisch proces in lidlanden ondermijnt. In de toespraak die de bewindsman eerder op de dag hield voor de Internationale Arbeidsconferentie (ILC) heeft hij deze kwestie ook aangeroerd. De regionale directeur gaf aan dat werk voor wat betreft Labour Market Information Systems (LMIS) en migratie, hoge prioriteit genieten binnen de ILO en vroeg aan de Surinaamse delegatie om te overwegen om lid te worden van de Coalition on Social Justice. De Surinaamse delegatie benadrukte dat Suriname ook hoge prioriteit geeft aan LMIS en migratie, omdat beide zorgen voor de nodige uitdagingen op de arbeidsmarkt. Mac Andrew zegde toe, dat AWJ een raadsvoorstel zal indienen om lid te worden van de Coalition on Social Justice en gaf aan te hopen dat de ILO internationaal zal blijven leiden op dit gebied, dit vooral omdat het uitdrukkelijk genoemd wordt in de constitutie van de ILO. Read the full article

1 note · View note

denimbex1986 · 10 months ago

Text

'...2. Ripley – April 4

Don't feel like binging multiple seasons, then Ripley is for you. The limited series tells the story of Tom Ripley ( Andrew Scott ), a con man hanging out in New York in the early 1960s who is "hired by a wealthy man to travel to Italy in an attempt to convince his wandering son to return home." . Tom's acceptance of the job is the first step in a complex life of deceit, fraud and murder.'

The series is based on the book series by Patricia Highsmith . The script for the 8-part mini-series was written by Steven Zaillian , who wrote past award winners The Irishman, American Gangster and Schindler's List . That bodes well, then...'

#Ripley #Netflix #Andrew Scott #Schindler's List #The Irishman #American Gangster #Patricia Highsmith #Steven Zaillian

0 notes

ulvespill · 1 year ago

Text

Tok ikke lange tiden før "Mikke Mus" tok en annen retning

Skrekkfilm og spill basert på Steamboat Willie annonsert dagen etter at Mikke Mus går inn i det offentlige domenet En dag etter at den tidlige versjonen av Mikke fra Steamboat Willie gikk inn i det offentlige domenet, kunngjorde regissør Steven LaMorte utviklingen av en skrekk-komedie basert på den klassiske animerte kortfilmen fra 1928 med Mikke Mus. Ifølge Variety vil produksjonen av den ennå…

View On WordPress

#2024 #Film #Mickey Mouse #Mikke Mus #nyhetsartikkel #Skrekk #spill

0 notes

mirandamckenni1 · 1 year ago

Text

youtube

Can You Decode This Alien Message? The first 500 people to use my link will get access to one of Skillshare’s best offers: 30 days free AND 40% off your first year of Skillshare membership! https://ift.tt/1xBh4Fj Recommended course: The Science of Effective Learning by Santiago Acosta Hi! I'm Jade. If you'd like to consider supporting Up and Atom, head over to my Patreon page :) https://ift.tt/jgW9h40 Visit the Up and Atom store https://ift.tt/12xhJ7S Subscribe to Up and Atom for physics, math and computer science videos https://www.youtube.com/c/upandatom For a one time donation, head over to my PayPal :) https://ift.tt/mj647oU *A big thank you to my AMAZING PATRONS!* Jonathan Koppelman, Michael Seydel, Cy 'kkm' K'Nelson, Thorsten Auth, Chris Flynn, Tim Barnard, Izzy Ca, Tate Lyles, Richard O McEwen Jr, Scott Ready, John H. Austin, Jr., Brian Wilkins, Thomas V Lohmeier, David Johnston, Thomas Krause, Lynn Shackelford, Ave Eva Thornton, Andrew Pann, Anne Tan, Francisco, Marc-Antoine, Chris Davis, Thomas Urech, chuck zegar, David Tuman, Richard Rensman, Ben Mitchell, Steve Archer, Luna, Tyler Simms, Michael Geer, James Mahoney, Jim Felich, Fabio Manzini, Jeremy, Sam Richardson, Robin High, KiYun Roe, DONALD McLeod, Ron Hochsprung, Aria Bend, James Matheson, Kevin Anderson, Alexander230, Tim Ludwig, Alexander Del Toro Barba, Justin Smith, A. Duncan, Mark Littlehale, Tony T Flores, Dagmawi Elehu, Jeffrey Smith, Alex Hackman, bpatb, Joel Becane, Paul Barclay, 12tone, Sergey Ten, John Lakeman, Jana Christine Saout, Jeff Schwarz, Yana Chernobilsky, Louis Mashado, Michael Dean, Chris Amaris, Matt G, Dag-Erling Smørgrav, John Shioli, Todd Loreman, Susan Jones, Motty Porat, Michael Tardibuono, Yaw Mintah, Carlos Escolar, Vijay Prasad, Anthony Docimo, robert lalonde, Julian Nagel, Cassandra Durnord, Antony Birch, Paul Bunbury, David Shlapak, Kent Arimura, Phillip Rhodes, Michael Nugent, James N Smith, Roland Gibson, Joe McTee, Dean Fantastic, Oleg Dats, John Spalding, Simon J. Dodd, Tang Chun, Michelle, William Toffey, Michel Speiser, Rigid Designator, James Horsley, Brian Williams, Craig Tumblison, Cameron Tacklind, 之元丁, Kevin Chi, Lance Ahmu, Tim Cheseborough, Markus Lindström, Steve Watson, Midnight Skeptic, Potch, Indrajeet Sagar, Markus Herrmann (trekkie22), Gil Chesterton, Alipasha Sadri, Pablo de Caffe, Taylor Hornby, Mark Fisher, Emily, Colin Byrne, Nick H, Jesper de Jong, Loren Hart, Sofia Fredriksson, Phat Hoang, Spuddy, Sascha Bohemia, tesseract, Stephen Britt, KG, Hansjuerg Widmer, John Sigwald, O C, Carlos Gonzalez, Thomas Kägi, James Palermo, Chris Teubert, Fran, Wolfgang Ripken, Jeremy Bowkett, Vincent Karpinski, Nicolas Frias, Louis M, kadhonn, Moose Thompson, Rick DeWitt, Pedro Paulo Vezza Campos, S, Garrett Chomka, Rebecca Lashua, Pat Gunn, George Fletcher, RobF, Vincent Seguin, Shawn, Israel Shirk, Jesse Clark, Steven Wheeler, Philip Freeman, Jareth Arnold, Simon Barker, Lou, amcnea and Simon Dargaville. Chapters 0:00 - 0:53 Receiving the alien message 0:53 - 3:15 Interpreting the radio signal 3:15 - 5:00 Mysterious white squares 5:00 - 5:43 Mysterious purple blob 5:43 - 7:27 Mysterious green clusters 7:27 - 7:36 Mysterious blue twirlies 7:36 - 8:05 Mysterious red figure 8:05 - 9:34 More mysterious white squares 9:34 - 10:28 Mysterious yellow dots 10:28 - 11:12 Mysterious purple thing 11:12 - 13:08 Even MORE mysterious white squares 13:08 - Fun fact about the Arecibo message 13:48 Thank you Skillshare! Creator - Jade Tan-Holmes Script - Joshua Daniel Editing - Christian Pearson and Jade Tan-Holmes Music - epidemicsound.com via YouTube https://www.youtube.com/watch?v=Cm1tBF4h8nQ

#IFTTT #YouTube #Youtube

1 note · View note

tjenkehpala · 2 years ago

Text

“Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Ik ben de zoon van mijn vader, niet alleen de zoon van de President.” - Deel 1.

Ik ben Amelius Thomas Soumokil en ben naar mijn opa, de vader van mijn vader, vernoemd. Ik ben geboren in de bergen midden in het oerwoud op kampong Neniari, Ceram Barat. Ik ben 2e generatie Molukker in Nederland. Mijn vader heet Christiaan Robbert Steven Soumokil, uit kampong Booi pulau Saparua en mijn moeder Josina Taniwel uit kampong Hukuanakotta, pulau Ceram. Tot mijn 9e leeftijd ben ik her en der op Ceram grootgebracht. Daar moesten wij vaak vluchten voor het Indonesische leger en heeft me dit vele trauma’s opgeleverd en zou ik dit nooit meer willen meemaken. Als kind was ik ‘Kedjahatan’ oftewel stout. Een goed voorbeeld was dat ik elke dag met een ‘parang’ (kapmes) en ‘pana-pana’ (pijl en boog) liep en hier ook per ongeluk mijn moeder, en haar omgeving, mee verwondde. Een ander voorbeeld was dat vrienden van mij in een boom moesten klimmen en eenmaal daarboven aangekomen ik voor de grap deze omkapte met alle gevolgen van dien. Mijn vader was erg muzikaal en hield hij van Hawaiian muziek. Mijn vader vond dat wanneer er tijd was voor inspanning, er ook tijd was voor ontspanning. Op huwelijksfeesten speelde hij samen met mij deze muziek. Ik speelde dan de contrabas en moest dan op een stoeltje staan. Mijn vader was dan ook zo conservatief dat mijn moeder niet eens op deze muziek mocht dansen maar dat ze wel als een standbeeld erbij mocht zitten. Daarentegen was hij, tijdens zijn politieke loopbaan, erg democratisch en droeg hij dit uit tijdens zijn ambtsperiode als Gouverneur Generaal, Minister van Justitie en later als President van de R.M.S. In mijn opvoeding was mijn moeder streng en mijn vader een goedlachse man. Ik kwam hem pas tegen als ik grensoverschrijdend gedrag vertoonde en ik mijn plek niet wist. Uiteindelijk heb Ik 3 jaar in een kampement in Weirano Ceram gewoond en heb ik een mooie tijd en goede jeugd gehad. Daar heb ik op school gezeten waar ik 2 privé-docenten toegewezen heb gekregen teweten oom Sahalessy en oom Uspessy. Sahalessy was erg streng terwijl Uspessy mij meer ruimte gaf. Dat ik stout en gecorrigeerd moest worden was toen al duidelijk. Onderweg naar school moest ik altijd een riviertje oversteken maar wilde ik dit niet. Soms kreeg ik het voor elkaar dat meisjes mij op hun rug droegen om mij naar de overkant te brengen. Deden zij dit niet dan kon ik aardig fysiek worden en erg onredelijk. Los van het feit dat ik kind kon zijn werd ik vaak geconfronteerd met het echte leven. Zo werden wij tijdens Oud en Nieuw beschoten en moesten we voor de zoveelste keer voor ons leven vluchten. Deze Oud en Nieuw-periode in 1962 was voor ons een bijzondere periode. Pappa had sterk het gevoel dat dit onze laatste gezamenlijke Oud en Nieuw zou worden en uitte hij dit naar één van zijn soldaten. Op een gegeven moment waren we gezellig met elkaar aan het drinken totdat we door een vliegtuig werden aangevallen en moesten vluchten. Vanaf dat moment was het zo dat we elke dag moesten vluchten en op onze hoede moesten zijn. Pappa’s laatste wens was dat wij naar Nederland moesten voor behoud van onze Molukse identiteit en veiligheid. Tijdens mijn opvoeding op de Molukken vertelde mijn vader ons regelmatig hoe het in Nederland is gesteld. Niet alleen in sociaal en economisch opzicht maar ook wat wij konden verwachten en hoe wij ons daarin moesten manifesteren. Pappa had natuurlijk in Leiden gestudeerd en bereidde ons zo voor op de reis, aankomst en verblijf. In wijk Assen voelde ik me geborgen, veilig en tussen onze mensen. Door de hele gebeurtenis rondom mijn vader en zijn positie had ik ook mijn eigen vrijheid nodig. Ik reed motor, had mijn vrienden om me heen, ging vaak uit en deden we samen de 8 Daagse. Kortom; ik rebelleerde, compenseerde het gemis van mijn vader en reed hard en soms roekeloos totdat mijn leven een andere wending kreeg. Ik kon ineens niet meer de jongen zijn die ik wilde zijn, kon zelfs niet eens meer lopen en moest me afhankelijk opstellen. Lees verder in Deel 2.

0 notes

enmusasblog · 2 years ago

Photo

Anette Ståhl - 40 år i branschen - 20 år med Enmusa Music! 40 år i musikbranschen och 20 år som egenföretagare på musikbolaget Enmusa. Anette Ståhl firar dubbla jubileer med att växla upp! Många av er har nog varit i kontakt med Anette Ståhl, antingen som anställd på musikförlag eller skivbolag, eller sedan hon startade Enmusa Music för 20 år sedan. Enmusas verksamhet är bred: PR och kommunikation. Musikbolag. Artistutveckling. Musikförlag. Bokningsagent och konsertarrangör. Det sistnämnda har på senare tid upptagit en stor del av hennes tid, i och med konsertserien ”Enmusa Music presenterar somriga konserter över hela Gotland”. Det inleddes i mer blygsam omfattning i Katthammarsvik på Gotland 2019, hade paus under pandemin och täcker nu stora delar av ”öjn”.

Anette har arbetat i musikbranschen hela sitt vuxna liv. Direkt efter gymnasiet fick hon anställning hos Stikkan Anderson på Sweden Music och Polar Music. Därefter följde EMI, Grand Music och MCA. Därefter kände Anette att det var dags att samla sina erfarenheter och starta eget. För exakt 20 år sedan – i april 2003 – startade hon Enmusa Music. Den första uppdragsgivaren var Martin Stenmarck, vars karriär exploderade. Därefter har en mängd artister, projekt, festivaler och författare följt. – Wacken-festivalen, Melodifestivalsartister, pop, rock, jazz, klassisk, folkmusik. Carolina respektive Lisa Miskovsky, Dan Reed, Anna-Lotta Larsson, Janne Schaffer, Hasse Andersson, Glimra, författarna Susanne Boll och Louise Boije af Gennäs. Listan är lång. De senaste åren har Anette jobbat tätt med BMG Rights Management, vilket inkluderat promotion för legendarer som Keith Richards, The Kinks, Cat Stevens och många andra. Hon ägnar sig också alltmer åt turnépromotion, nu senast Lisa Miskovskys föreställning ”Eljest”.

I princip alla uppdrag Anette får är ett resultat av rekommendationer från nöjda klienter. Och de kommer tillbaka. Alla som har sig själv, sin erfarenhet och sin talang som ”vara”, vet dock att det kan vara tufft i perioder. Musikbranschen är sårbar: den digitala revolutionen, lågkonjunkturer, pandemi och övrig turbulens i världen. – Visst har det varit jobbigt ibland, erkänner hon. Att ha försörjningsplikt för två barn medan skivbranschen gick på knäna, samtidigt som man skulle anamma den nya tekniken. Det kompenserades dock av den frihet jag också hade. Alla mynt har två sidor. I dag har hon lärt sig att ta vara på de lugna perioderna, för jag vet att det snart är fullt upp igen.

Tack vare sitt goda rykte, imponerande kontaktnät och sin positiva attityd, har Anette alltid hållit företaget flytande och på rätt kurs. Hon bara tar sig an projekt där hon kan tillföra något och skickar inte sällan vidare uppdrag till kollegor där hon inte känner att hon är rätt person. – Det vore lätt att ta sig an allt, men jag gör ett bättre jobb om jag brinner för det. Alla måste få ut något: uppdragsgivaren, jag och publiken. Det ska vara win-win-win! Allt detta har blivit om möjligt än mer uppenbart för Anette sedan hon började arrangera konserter på Gotland. 2023 blir det 12 konserter under namnet ”Enmusa Music presenterar somriga konserter över hela Gotland”: fyra Glimra, fyra Ale Möller, två The Boppers, Nanne Grönwall och ett dansband. Hon är också involverad i Visbyfestivalen.

Anette värdesätter och trivs i den vanliga, analoga miljön, som hon också tror är på väg att åter vinna mark. – Jag tror fortfarande på ”här och nu”, konstaterar hon. Personlig kontakt. Att träffas, eller annars prata i telefon eller skicka personliga e-mail i stället för gruppmejl. På sistone har Enmusa gått från att vara enskild firma till att bli ett aktiebolag. – Det känns som om det är dags, eftersom jag i och med konserterna tar större risker. Fast jag vet ju att det kommer att gå jättebra! ler Anette. Efter 40 år i branschen och 20 år med Enmusa, tycks Anette Ståhl onekligen gå mot en ny vår. Både bildligt och bokstavligen!

#Anette Ståhl #Enmusa #Enmusa Music

0 notes

viktorfredriksson · 2 years ago

Text

Oscarstippning 2023

På natten till måndag är dags. Och efter ett par år av existentiell kris är Oscarsgalan tillbaka på riktigt igen. Jimmy Kimmel står för värdskapet och »Everything Everywhere All at Once« för favoritskapet. Men historien visar att inga segrar bör tas ut i förskott. I vanlig ordning har jag tippat samtliga kategorier – vinnare i fetstil.

Best Picture

All Quiet on the Western Front

Avatar: The Way of Water

The Banshees of Inisherin

Elvis

Everything Everywhere All at Once

The Fabelmans

Tár

Top Gun: Maverick

Triangle of Sadness

Women Talking

Ett blandat fält av småskaliga kritikerfavoriter, gigantiska blockbusters och icke-engelskspråkiga filmer, däribland Ruben Östlunds »Triangle of Sadness«. Initialt var Steven Spielbergs delvis självbiografiska »The Fabelmans« (totalt 7 nomineringar) den främsta förhandsfavoriten. Men filmen har varken omhuldats av kritiker eller publik – adjektiven har sällan nått högre än »bra« – och efter sin Golden Globe-vinst har filmens momentum svalnat. Sedan har vi »Top Gun: Maverick« (totalt 6 nomineringar), filmen som enligt vissa (bland annat Spielberg) har räddat hela Hollywood och biografindustrin som sådan. En bedrift som är lovvärd men räcker det för en Oscar i den finaste kategorin? Troligtvis inte, då den saknar nomineringar i både skådespelarkategorier och regikategorin, men det kan inte helt uteslutas. Martin McDonaghs underbara »The Banshees of Inisherin« (totalt 9 nomineringar) och tyska Netflix-filmen tillika BAFTA-vinnaren »All Quiet on the Western Front« (totalt 9 nomineringar) är andra potentiella skrällar.

Men årets storfavorit är »Everything Everywhere All at Once«. Som en fullständigt bisarr genreöverskridande metaverse-actionkomedi (i mitt tycke inte mycket mer än en Marvelfilm i creddig förklädnad), producerad av indie-produktionsbolaget A24, och med en nästan rakt igenom asiatisk ensemble, är filmen knappast den gamla skolans typiska Oscarsfavorit. Men det råder ingen tvekan kring filmens popularitet i Hollywood, då den har vunnit samtliga tunga branschpriser – SAG, PGA, DGA och WGA—en bedrift som endast har inträffat fyra gånger tidigare (»American Beauty«, »No Country for Old Men«, »Slumdog Millionaire« och »Argo«). Vid samtliga fyra tillfällen vann dessa filmer även Bästa film på Oscarsgalan.

Allt annat än en vinst för »Everything Everywhere All at Once« vore med andra ord en stor skräll. Å andra sidan har de senaste åren bjudit på flera oväntade vändningar i just Bästa film-kategorin. Främsta utmanaren i år tror jag är »All Quiet on the Western Front«, som i sin brutala skildring av skyttegravskrig är olustigt angelägen. Och kanske är det slutligen dags för Netflix?

Best Actress in a Leading Role

Cate Blanchett – Tár

Ana de Armas – Blonde

Andrea Riseborough – To Leslie

Michelle Williams – The Fabelmans

Michelle Yeoh – Everything Everywhere All at Once

En stenhård duell mellan Cate Blanchett och Michelle Yeoh. En av Hollywood mest älskade skådespelerskor i en av sina mest hyllade rollprestationer i karriären mot uppstickaren med starkast momentum i galans mest älskade film. Critics Choice and BAFTA gick till Blanchett, SAG och Indie Spirits till Yeoh. En vinst till den senare vore den första någonsin i kategorin för en asiatisk skådespelerska. Blanchett har vunnit två gånger tidigare, och vore blott den åttonde skådespelare någonsin att vinna tre statyetter.

Best Actor in a Leading Role

Austin Butler – Elvis

Colin Farrell – The Banshees of Inisherin

Brendan Fraser – The Whale

Paul Mescal – Aftersun

Bill Nighy – Living

Även detta ett osannolikt jämnt race. Förvandlingen av Brendan Fraser i hans storartade comeback är spektakulär. Frågan är om filmen i sig är tillräckligt tillgänglig och uppskattad. Austin Butlers står för ett desto mer publikfriande porträtt som kungen av rock'n'roll, i en film som varit tillgänglig för streaming på HBO Max i flera månader och som är nominerad i den största kategorin. Även Colin Farrell får anses vara med i diskussionerna med sin i mitt tycke starkaste rollprestation någonsin. Historiskt sett har akademin dock premierat transformativa rollgestaltningar.

Best Actor in a Supporting Role

Brendan Gleeson – The Banshees of Inisherin

Brian Tyree Henry – Causeway

Judd Hirsch – The Fabelmans

Barry Keoghan – The Banshees of Inisherin

Ke Huy Quan – Everything Everywhere All at Once

Den enda skådespelarkategorin där det på förhand finns en tydlig favorit. Barry Keoghan är främsta utmanare med sin vinst på BAFTA för sitt lika ömsinta som övertygande porträtt av den ensamma och olyckligt kära irländska pojken. En missad vinst för Quan här skulle höja spänningen rejält inför de avslutande priserna.

Best Actress in a Supporting Role

Angela Bassett – Black Panther: Wakanda Forever

Hong Chau – The Whale

Kerry Condon – The Banshees of Inisherin

Jamie Lee Curtis – Everything Everywhere All at Once

Stephanie Hsu – Everything Everywhere All at Once

Angela Bassett är den första skådespelaren som någonsin Oscarsnominerats för en Marvel-film. Och hon har realistiska chanser att gå hela vägen. Jag tror och hoppas dock att Jamie Lee Curtis (hennes första nominering trots lång och framgångsrik karriär) eller Kerry Condon – som båda står för betydligt mer minnesvärda insatser – kammar hem det.

Best Director

Martin McDonagh – The Banshees of Inisherin

Daniel Kwan, Daniel Scheinert – Everything Everywhere All at Once

Steven Spielberg – The Fabelmans

Todd Field – Tár

Ruben Östlund – Triangle of Sadness

Det är inte ovanligt att två olika filmer belönas i Bästa regi och Bästa film – under de senaste tio åren har detta inträffat mer än hälften av gångerna. Och kanske är skrällchanserna något högre här än i Bästa film. Edward Berger (»All Quiet on the Western Front«) vann överraskande BAFTA men är inte ens nominerad här. Spielberg har inte vunnit någon Oscar sedan »Saving Private Ryan« 1998. Kanske ser akademin detta som ett tillfället att belöna honom för sin mest personliga film hittills. Varken Martin McDonagh eller Todd Field kan nog helt uteslutas heller, men det är bröderna Daniels statyett att förlora.

Best Writing (Original Screenplay)

Martin McDonagh – The Banshees of Inisherin

Daniel Kwan, Daniel Scheinert – Everything Everywhere All At Once

Steven Spielberg, Tony Kushner – The Fabelmans

Todd Field – Tár

Ruben Östlund – Triangle of Sadness

Uppmuntrande nog är flera av årets mest prisade filmer originalmanus. Med det sagt tycker jag att manuset till »Everything Everywhere All At Once« är överskattat. Att man förklarar att slumpmässighet och knaserier tillhör spelreglerna gör det inte per automatik bra. Samma tendens finns i (vissa) metafilmer som tror att de »kommer undan« bara för att de medvetet kommenterar klichéerna som de sedan trampar i. När detta görs utan finess framstår det mest som en ursäkt för att skriva starka scener. Jag tippar istället med hjärtat – tonsäkerheten och humorn i »The Banshees of Inisherin« är oöverträffad i år. Om Ruben ska skrälla så är det här?

Best Writing (Adapted Screenplay)

Edward Berger, Ian Stokell, Lesley Paterson – All Quiet on the Western Front

Rian Johnson –Glass Onion: A Knives Out Mystery

Kazuo Ishiguro – Living

Ehren Kruger, Eric Warren Singer, Christopher McQuarrie – Top Gun: Maverick

Sarah Polley – Women Talking

De två uppföljarna och Nobelprisvinnaren får anses borträknade. Då återstår adaptionen av klassiska »All Quiet on the Western Front« och Sarah Polleys hyllade manus baserat på den väsentligt nyare romanen av Miriam Toews. Den förra filmen har betydligt mer luft under vingarna, men manuskategorierna belönar ofta mindre filmer. Och »All Quiet on the Western Front« är framför allt en audiovisuellt imponerande bedrift. Och kan den kontroversiella omskrivningen av förlagans slut ligga den i fatet?

Best International Feature Film

All Quiet on the Western Front

Argentina 1985

The Quiet Girl

Best Animated Feature Film

Guillermo del Toro’s Pinocchio

Marcel the Shell with Shoes On

Puss in Boots: The Last Wish

The Sea Beast

Turning Red

Best Documentary Feature

All That Breathes

All the Beauty and the Bloodshed

Fire of Love

A House Made of Splinters

Navalny

Best Film Editing

The Banshess of Inisherin

Elvis

Everything Everywhere All at Once

Tár

Top Gun: Maverick

Best Cinematography

All Quiet on the Western Front

Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths

Elvis

Empire of Light

Tár

Best Music (Original Score)

All Quiet on the Western Front – Volker Bertelmann

Babylon – Justin Hurwitz

The Banshees of Inisherin – Carter Burwell

Everything Everywhere All at Once – Son Lux

The Fabelmans – John Williams

Best Music (Original Song)

“Applause” – Tell It Like a Woman

“Hold My Hand” – Top Gun: Maverick

“Lift Me Up” –Black Panther: Wakanda Forever

“Naatu Naatu” – RRR

“This Is a Life” – Everything Everywhere All at Once

Best Sound

All Quiet on the Western Front

Avatar: The Way of Water

The Batman

Elvis

Top Gun: Maverick

Best Visual Effects

All Quiet On the Western Front

Avatar: The Way of Water

The Batman

Black Panther: Wakanda Forever

Top Gun: Maverick

Best Production Design

All Quiet On the Western Front

Avatar: The Way of Water

Babylon

Elvis

The Fabelmans

Best Costume Design

Babylon

Black Panther: Wakanda Forever

Elvis

Everything Everywhere All at Once

Mrs Harris Goes to Paris

Best Makeup and Hairstyling

All Quiet On the Western Front

The Batman

Black Panther: Wakanda Forever

Elvis

The Whale

Best Animated Short Film

The Boy, the Mole, the Fox and the Horse

The Flying Sailor

Ice Merchants

My Year of Dicks

An Ostrich Told Me the World is Fake and I Think I Believe It

Best Live Action Short Film

An Irish Goodbye

Ivalu

Le Pupille

Night Ride

The Red Suitcase

Documentary Short Subject

The Elephant Whisperers

Haulout

How Do You Measure a Year?

The Martha Mitchell Effect

Stranger at the Gate

Sändningstider Oscarsgalan 2023 på TV4 och TV4 Play:

21:30 - 23:00 Förgala till Oscarsgalan (TV4 Play-exklusivt)

23:00 - 01:00 Oscarsgalan - röda mattan (00:00 startar sändningen i TV4)

01:00 - 04:30 Galan i TV4, C More och TV4 Play

0 notes

stevendag · 6 months ago

Text

Selfie (28)

Oil / Acrylic painting on canvas

27 cm x 46 cm

by Steven Dag

www.stevendag.com

instagram @stevendag1

#steven dag #stevendag #queerart #lgbtq #men in art #antwerpen #belgian art #oilpainting #gayart #art #affordable art

248 notes · View notes

mamaplaneet · 2 years ago

Text

Al ken je zijn naam misschien niet, iedereen herkent de clown van de zee, met zijn zwart-witte veren en felgekleurde snavel: de papegaaiduiker.

Maar hoe leeft hij? Wat gebeurt er in zijn hol? Hoe neemt hij al die vis mee in zijn snavel?

Ontdek de wondere wereld van de papegaaiduiker in dit prachtige prentenboek van Martin Jenkins (de auteur van de Ontdek... Dieren-serie) en de prijswinnende illustrator Jenni Desmond.

Om papegaaiduikers te zien, moet je geduld hebben. Ze zijn er niet altijd. De winter brengen ze ver op zee door.

Vroeg in het voorjaar verschijnen de eerste. Ze dobberen op het water voor de kust. Elke dag komen er een paar bij. Dan, op een avond, stijgen ze allemaal op in een grote zwerm. Ze cirkelen een tijdje rond, alsof ze willen zien of de kust veilig is. Uiteindelijk waagt eentje het erop, dan nog een, dan nog een. Eindelijk – ze zijn thuis!

#kinderboeken #tips #nederland #ouders #kids #mamaplaneet.nl #online magazine voor moeders #leestip #familyblogger #familyblog #boekenwurm #voorlezen #prentenboek #kinderboek #leesonderwijs

1 note · View note

brookstonalmanac · 6 months ago

Text

Birthdays 7.29

Beer Birthdays

Max Schwarz (1863)

Garrett Oliver (1962)

Five Favorite Birthdays

Ken Burns; documentary filmmaker (1953)

Geddy Lee; rock bassist, singer (1953)

William Powell; actor (1892)

Dave Stevens; artist, cartoonist, illustrator (1955)

Wil Wheaton; actor, blogger (1972)

Famous Birthdays

Afroman; rapper (1974)

Jean-Hugues Anglade; French actor and director (1955)

Doug Ashdown; Australian singer-songwriter (1942)

Porfirio Barba-Jacob; Colombian poet and author (1883)

Melvin Belli; attorney (1907)

Clara Bow; actor (1905)

Danger Mouse; cartoon character (1977)

Don Carter; bowler (1926)

John Clarke; New Zealand-Australian comedian and actor (1948)

Edgar Cortright; scientist and engineer (1923)

Professor Irwin Corey; comedian, actor (1914)

Sharon Creech; author (1945)

Simon Dach; German poet (1605)

Alex de Tocqueville; French writer, historian, political scientist (1805)

Stephen Dorff; actor (1973)

Neal Doughty; keyboard player (1946)

Leslie Easterbrook; actress (1949)

Richard Egan; actor (1921)

Adele Griffin; author (1970)

Tim Gunn; fashion consultant, television host (1953)

Dag Hammarskjold; Swedish diplomat (1905)

Betty Harris; chemist (1940)

Jenny Holzer; painter, author, and dancer (1950)

Robert Horton; actor (1924)

Isabel; Brazilian princess (1846)

Peter Jennings; television journalist (1938)

Eyvind Johnson; Swedish novelist (1900)

Joe Johnson; English snooker player (1952)

Diane Keen; English actress (1946)

Eric Alfred Knudsen; author (1872)

Harold W. Kuhn; mathematician (1925)

Stanley Kunitz; poet (1905)

Don Marquis; cartoonist, writer (1878)

Jim Marshall; guitar amplifier maker (1923)

Martina McBride; country singer (1966)

Daniel McFadden; economist (1937)

Frank McGuinness; Irish poet and playwright (1953)

Goenawan Mohamad; Indonesian poet and playwright (1941)

Harry Mulisch; Dutch author, poet (1927)

Benito Mussolini; Italian journalist and politician (1883)

Gale Page; actress (1910)

Alexandra Paul; actor (1963)

Dean Pitchford; actor and director (1951)

Isidor Isaac Rabi; physicist (1898)

Don Redman; composer (1900)

Sigmund Romberg; Hungarian-American composer (1887)

Mahasi Sayadaw; Burmese monk and philosopher (1904)

Patti Scialfa; musician (1954)

Mary Lee Settle; novelist (1918)

Tony Sirico; actor (1942)

Randy Sparks; folk singer-songwriter (1933)

John Sykes; English singer-songwriter and guitarist (1959)

Booth Tarkington; writer (1869)

David Taylor; English snooker player (1943)

Paul Taylor; dancer (1930)

Mikis Theodorakis; Greek composer (1925)

Didier Van Cauwelaert; French author (1960)

David Warner; English actor (1941)

Woody Weatherman; guitarist (1965)

Vladimir K. Zworykin, Russian-American engineer and inventor (1888)

#Birthdays

0 notes

ramascreen · 4 years ago

Text

Watch This Trailer For SACRIFICE Starring Barbara Crampton

Check out this official trailer for Dread’s upcoming horror film SACRIFICE. Written and Directed by Andy Collier and Tor Mian, SACRIFICE is a Lovecraftian horror starring Barbara Crampton, Dag Sorlie, Erik Iundin, Jack Kristiansen, Johanna Adde Dahl, Ludovic Hughes, Lukas Loughran, and Sophie Stevens. Inspired by the Paul Kane short story ‘Men of The Cloth’, SACRIFICE follows an American couple…

View On WordPress

#Barbara Crampton #Dag Sorlie #Erik Iundin #Jack Kristiansen #Johanna Adde Dahl #Ludovic Hughes #Lukas Loughran #Sacrifice #Sophie Stevens

1 note · View note

keynewssuriname · 11 months ago

Text

Cameraman Helstone al 30 jaar gepassioneerd achter de lens

Albert Helstone, een doorgewinterde naam in de wereld van media, heeft zijn lens al meer dan 30 jaar gericht op het vastleggen van momenten. Als cameraman is hij een onmisbare kracht bij de Surinaamse Televisie Stichting (STVS). Geboren op 27 oktober 1974 als zoon van wijlen Georgette Bendanon en Rudy Helstone, groeide hij op in een gezin van zes kinderen, waar zijn moeder de stevige basis legde. “Ik ben opgevoed door mijn moeder. Mijn roots hebben me gevormd.” Achter de lens schuilt meer dan alleen een vakman. Helstone omschrijft zichzelf als een veelzijdige man met diverse talenten. De muziek zit diepgeworteld in zijn genen. Waar hij in zijn jonge jaren dol was op kaseko en kawina, is hij al een aantal jaren lid van het iconische mannenkoor Maranatha. Helstone is actief geweest bij Sabi Diri van meesterdrummer Henk Sacco. Hij is gevormd door de padvinderij altijd een bezige bij geweest. “Ik ben padvinder geweest en het heeft me echt gemaakt tot de man die ik nu ben.” Volgens Helstone biedt scouting kinderen en jongeren de kans om persoonlijk te groeien door het ontwikkelen van leiderschap, samenwerking en verantwoordelijkheid. Door buitenactiviteiten worden waardering voor de natuur en fysieke activiteit gestimuleerd. “Het bevordert ook sociale vaardigheden, zelfstandigheid, positieve waarden en teamwork en discipline.” Aangezien de padvinderij dit jaar ruim 100 jaar actief is in Suriname, wil de cameraman zijn dank tonen. “Ik wil iets terugdoen en zal een audiovisuele productie samenstellen.” Zo wil Helstone zijn dankbaarheid tonen voor alle normen en waarden, en wijze lessen die hem zijn bijgebracht door de padvinderij. Helstone kwam op 16-jarige leeftijd in contact met Ronald ’t Zand, eigenaar van Ro’s Video. ’t Zand staat vooral gegrift in het geheugen van de oude generatie cameramannen. Hij heeft ontelbare verjaardagen, uitvaartceremoniën, huwelijken en andere evenementen vastgelegd. Helstone was thuis bij ’t Zand om samen met zijn broer schilderwerkzaamheden te verrichten. Zijn nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat hij een gesprek met Ronald aanknoopte over diens werk. Dit moment vormde de basis voor de thans 30-jarige carriére. Helstone heeft het vak geleerd van zijn mentor en jaren met hem gewerkt totdat hij koos voor een grotere uitdaging. Hij kon kiezen tussen STVS, ATV en Apintie. Het werd uiteindelijk de Nationale Zender. In gesprek met Key News is hij lovend over de STVS en noemt enkele namen van mannen die ook heel lang actief zijn bij de zender, zoals Madhuban, Bisai, Sasaredjo, Matabadal. Helstone spreekt zijn waardering uit voor Steven Rodriguez en Steven Darthuizen die hem de kans hebben geboden om zich bij de STVS te kunnen ontwikkelen. Vanwege zijn enthousiasme en leergierigheid werd hij goed ingezet. “Mi ben lob a losse camerawerk. Boro boro e film ala detail. Ik heb veel dingen gedaan hoor”, zegt hij met een brede lach. De cameraman haalt ook herinneringen naar boven over Borger Breeveld. “Hij is een icoon en echte pionier. Hij probeerde het beste uit iedereen te halen. Hij is echt een rolmodel voor mij.” Op de vraag wat de mooiste momenten van hem zijn bij de STVS, geeft Helstone aan dat hij elke dag geniet van zijn werk. “Elke dag is een mooi moment. Natuurlijk heb je momenten dat het soms wat minder gaat, maar dat is normaal. Ik ga tot nu toe elke dag met plezier naar het werk.” Met de Nationale Zender heeft hij niet alleen stad, districten en rurale gebieden doorkruist, maar ook aan buitenlandse missies deelgenomen. Zo staan China, Curaçao en Jamaica op de lijst van landen die hij vanwege zijn werk heeft mogen bezoeken. “Curaçao ken ik door en door. Ik heb diverse keren het carnaval daar gefilmd, ook het Jazz-festival.” Vroeger en nu; ontwikkelingen in technologie Toen Helstone als jonge man de STVS binnenstapte werd er niet meer met umatic camera’s gewerkt. “Ik heb wel de cassettes en apparatuur gezien, maar toen werkte men al met VSH.” Umatic verwijst naar een analoge videocassettestandaard die in de jaren 1970 werd geïntroduceerd door Sony. Het werd voornamelijk gebruikt in professionele omgevingen, zoals televisiestudio’s en productiehuizen, voor het opnemen en afspelen van videomateriaal. De U-matic-cassettes hadden een groot formaat in vergelijking met latere videocassetteformaten en werden geleidelijk vervangen door nieuwe technologieën zoals Betacam en digitale videostandaarden. Helstone heeft de transformatie van de technologie letterlijk meegemaakt. Digitale formaten, DVD, HD en 4K. De doorgewinterde vakman zegt bijzonder te genieten van de producties van de jonge generatie. “Ik geniet vreselijk van wat die jonge mannen allemaal kunnen doen. Mi lob den tori. En je ziet het verschil tussen toen en nu.” In een “korte masterclass” hamert hij wel erop dat de basisprincipes van filmen cruciaal zijn voor elke cameraman, ongeacht zijn ervaringsniveau. “Ze bieden een stevig fundament voor het creëren van effectieve en boeiende visuele verhalen. Enkele van de belangrijkste basisprincipes zijn compositie, belichting, scherpte-diepte, beweging en kadrering.'' Maranatha en successen Muziek zit diepgeworteld in Helstone’s hart. “Ik ben twee keer met Maranatha op tour geweest.” In 2016 heeft de groep in Spanje deelgenomen aan het korenfestival Canta al Mar in Calella. Maranatha won zilver in twee categorieën. In de categorie folklore behaalde het koor een zilveren prijs met de liederen “Fayasiton” en “Ontiman”. In de categorie sacrale of geestelijke liederen viel Maranatha ook in de prijzen met het “Onze Vader” en “Psalm 100”. Na Spanje volgden er in Nederland diverse optredens. In 2019 nam het koor van 6 tot 10 augustus deel aan het Internationaal Korenfestival in Gothenburg, Zweden. Maranatha was daar goed voor het zilver, in de categorie sacrale liederen. Vermeldenswaard is dat Maranatha het bij zulke gelegenheden opneemt tegen koren die voor ruim 90 procent bestaan uit leden die afgestudeerd zijn aan een conservatorium. Optimistisch Het glas is voor Helstone altijd halfvol. Hij gaat het leven tegemoet vol optimisme en positiviteit, en kent daarom niet echt dieptepunten. Toch werd hij wel diep geraakt bij het overlijden van zijn moeder en vader. “Op de dood moet je voorbereid zijn, maar je ouders wil je zo lang mogelijk naast je hebben. Ik ben dankbaar dat ik dankzij hun op aarde ben.” Hij wil eenieder bedanken die op zijn pad is gekomen en hem op welke wijze dan ook heeft ondersteund. “Vooral mijn collega’s bij de STVS. Met iedereen met wie ik ooit hebt gewerkt en ook degenen met wie ik nog werk. Grantangi.” Helstone roept Surinamers op om in eenheid op te trekken. “Sranan na wan mooi kondre. If alla sma lever ing bijdrage ai kon moro mooi.” Read the full article

0 notes