#slecht zien

[twafordizzy]

Borges over dood, lezen, boeken en poëzie

bron beeld: blogspot.com In 1971 hadden journalisten Jacob Groot en Hans Sleutelaar een ontmoeting met de Argentijnse schrijver en dichter Jorge Luis Borges (1899-1986). De Argentijn kon toen al slecht zien (erfelijk bepaald) en had een propvolle agenda waarin ook lezingen gepland waren. Borges is de schrijver die het magisch realisme invoerde in de Latijns-Amerikaanse literatuur. Zijn korte…

[capisback]

Is vandaag Toren van Babel reconstructie dag?

[deinendezee]

Ze moet het zelf geloven, ik kan het haar niet doen geloven

[bumbelbee]

Nabil op zn brabants lmao

[homoerotisch]

waarom nederlands beter is dan engels, door victor frölke

Wacht, is er ook al geen woord voor ‘hals’ in het Engels? Toch best een belangrijk lichaamsdeel zou je zeggen. Throat is echt iets anders, en neck is, nou ja, een nek.

Mijn stokpaardje aan de borrel- en eettafel, als het weer eens over de teloorgang van het Nederlands gaat, is dat het Engels geen woord voor ‘gunnen’ heeft, ook best een belangrijk woord. In ieder geval voor ons, de gebruikers. Voor ‘misgunnen’ hebben Engelstaligen dan wel weer een woord: begrudge.

Laatst had ik Amerikaanse vrienden te eten, en hoewel mijn Engels niet slecht is (dat denkt elke Nederlander, niet altijd terecht), stond ik toch weer met een mond vol tanden (heerlijke uitdrukking), toen ik ze „smakelijk eten” wilde wensen. Aan enjoy heb ik een broertje dood (idem); dat vind ik ook meer iets voor een masseuse om te zeggen, voor de happy ending.

Leenwoorden

Legio zijn uiteraard de gevallen waarin wij geen woord hebben voor bijzonder nuttige Engelse begrippen. Uiteraard, want als native Dutch speakers weten wij maar al te goed waar onze taal tekortschiet. Het Nederlands barst van de Engelse leenwoorden. Privacy is een bekende, understatement een andere. Maar wat te denken van anal? Ik merk dat die term nog niet helemaal is ingeburgerd. Wie iemand die eindeloos doorgaat over details toevoegt: „Doe niet zo anal!”, kan rekenen op een opgetrokken wenkbrauw. Ik heb dat woord overgehouden aan mijn tijd in New York, de hoofdstad van de naoorlogse psychoanalyse. Anal verwijst naar Freuds anale fase, het betekent zoiets als anaalgefixeerd, waarmee hij gedrag probeerde te verklaren dat thans als OCD, ofwel obsessive compulsive disorder, te boek staat. Denk: smetvrees.

Ik probeer aan te tonen dat het Nederlands beter is dan het Engels – een impopulair standpunt in een tijd van overvloedig Engels, of beter: Globish, die imperfecte variant die non native speakers van het Engels brouwen in alle hoeken van de wereld. Ons gorgeltaaltje heeft dankzij film, televisie en muziek sowieso al veel Engels te verduren, maar sinds het internet, en in het bijzonder YouTube en de sociale media de belangrijkste hangplek van de jeugd is geworden, is het hek van de dam.

Linguïstische overgave

‘Nice, nice, maar what the...? Niet dat ik je wil accusen van something, maar zit je me nu te dissen?’ Ik parafraseer hier mijn puberzoon in een moment van ongetwijfeld terechte verontwaardiging. Dit is geen leentaal meer, dit is regelrechte linguïstische overgave.

Mijn tienjarige dochter liet onlangs trots haar rapport zien. Twee G'tjes voor Engels. Wacht even, Engels, op een lagere schoolrapport? Onderwijskundigen lijken unaniem in hun standpunt dat een kind zich niet vroeg genoeg kan voorbereiden op een wereld die, whether you like it or not, (Amerikaans-)Engels spreekt. Maar is dat wel zo wijs, nu vertaalprogramma's steeds beter worden en AI op allerlei manieren kan worden ingezet om een boodschap over te brengen? Je zou kunnen beweren dat het beter is om je eigen taal zo goed mogelijk te beheersen, dan te investeren in een vreemde taal waarinje nooit zo goed wordt als een native speaker.

Onderbuiknationalist

Er is geen land, vermoed ik, dat zich zo bereidwillig toont zijn belangrijkste cultuurproduct – taal – bij het grofvuil te zetten. Het tij is aan het keren, om te beginnen in de academische wereld, waar wordt getwijfeld of het wel zo’n goed idee is om Engels als voertaal te nemen, ook nu er grenzen worden gesteld aan de instroom van buitenlandse studenten. Zeker, de belangrijkste wetenschappelijke vakbladen zijn Engelstalig, en vooral Amerikaanse universiteiten slagen er nog altijd in om de rest van de wereld te doen geloven dat zij de slimste mensen in huis hebben, maar Franse Taal- en Letterkunde doceren in het Engels aan een Nederlandse universiteit, omdat de meerderheid van de studenten geen Nederlands verstaat, is van de zotte. Je hoeft geen verstokte onderbuiknationalist te zijn om de algehele uitverkoop van het Nederlands af te keuren.

„Pak je weg, galgebrok!”, lezen mijn dochter en ik in De scheepsjongens van Bontekoe, een honderd jaar oude, en nog steeds leesbare avonturenroman van Johan Fabricius – afgezien van het endemische racisme van die tijd. „Pak je weg, galgebrok”, dat is toch veel leuker dan „Fuck off, asshole?”

Nederlands is een prachttaal, maar er wordt te weinig reclame voor gemaakt

Nederlands is een prachttaal, maar er wordt te weinig reclame voor gemaakt. Het kernvak op middelbare scholen lijkt te zijn ontworpen om elke liefde voor deze taal van meet af aan uit het tienerhart te stampen. In plaats van de diversiteit en vindingrijkheid van ons kleine taaltje te ‘showcasen’ (sic), wordt eindeloos gehamerd op grammatica en tekstverklaren.

Boooring! En hoewel ik het nut van tekstverklaren heus inzie – leent een vak als geschiedenis, maatschappijleer of, nog beter, filosofie, zich niet veel beter om logisch te leren nadenken? Laat leerlingen bij Nederlands een hiphoptekst schrijven, laat ze een scène uit Shameless vertalen, laat ze een vlog maken over archaïsche uitdrukkingen die hun (groot?-)ouders gebruiken, zoals (drie van mijn favorieten): in de aap gelogeerd zijn, ergens een punthoofd van krijgen en (uit het Fries): men moet het zeil niet hoger hijsen dan de mast.

Shakespeare

Als het inderdaad zo is dat creativiteit onze belangrijkste skill (sorry) moet worden in een door AI geregeerde wereld, kunnen we maar beter zo diep mogelijk putten uit onze rijke moedertaal. Volgens sommigen is het Nederlands zelfs rijker dan het Engels omdat ons Woordenboek der Nederlandse Taal meer lemma's zou kennen (maar dat kan ook liggen aan het fanatisme der woordenboeksamenstellers).

Sure, ook ik blijf een liefhebber van het Engels, de taal die ons niet alleen de onvergelijkelijke schatkamer van Shakespeare heeft geschonken, maar ook, zoals ik onlangs een Brit op de BBC hoorde zeggen, een puntige zinsnede als to rearrange deck chairs on the Titanic – iets nutteloos doen dat aan de uitkomst van de situatie niets verandert. Ik hoop niet dat ik, door een pleidooi te houden voor het Nederlands, precies dat aan het doen ben.

[walhella]

Na 4 jaar vechten met mijn lichaamsbeeld, waarbij ik eerst ferm bijkwam en teveel woog, naar 20 kilo dalen door depressie en ineens ondergewicht hebben, ben ik vandaag op een gezond en naar mijn gevoel ideaal gewicht. Na 6 maanden fitness begin ik resultaat te zien van mijn harde werk en ben ik eindelijk (bijna) helemaal tevreden als ik in de spiegel kijk.

Ik durf vaak niks delen over mijn lichaam, omdat iedereen telkens maar benadrukt dat ik niets te klagen heb, maar wat mensen niet zien is dat ik ook al lang struggle met mijn lichaamsbeeld en gezondheid, en dat ik heel hard gewerkt heb om hier te staan vandaag. Ik sport, let op mijn voeding en kijk veel te vaak naar de weegschaal om te controleren dat ik op gewicht blijf. Dat laatste is een blijvend probleem, gecreëerd door het snelle schommelingen in gewicht, en anderen die me zaken zeiden zoals toen ik kilo's verloor door ziek te zijn: 'Je ziet er beter uit, je was wel echt te zwaar hé.'

Ik wou dit delen om aan te tonen dat het niet is omdat je lichaam 'perfect' oké lijkt, daar geen verhaal, geen worsteling of negativiteit achter zit.

Wees mild voor elkaar. De buitenkant is slechts dat.

[zielsvlucht]

November

Mijn eigen huis. Een plek onder de zon. Het klinkt heel mooi. Het is heel mooi. Ik kan van veel geluk spreken. Maar momenteel spreek ik van angst. Ik ben nerveus. Ik lees door lange contracten, geschreven in een cryptische taal. Opzettelijk zo geschreven. Een complot tegen gewone mensen zoals wij. Ik hoop dat ik het allemaal correct begrepen heb. Er is geen tweede opinie. Er is niemand naast me die meeleest. Dit is niet ons huis. Er is geen ons. Het is voor mij. Voor mij alleen.

Toen ik me als kind dit scenario inbeelde, dacht ik niet dat het makkelijker zou zijn. Maar ik dacht wel dat ik niet alleen zou zijn. Ik dacht dat ik samen met iemand ons huis zou kopen, in plaats van dat ik alleen mijn huis zou kopen. Dat knaagt aan me. 's nachts denk ik aan weinig andere dingen. Enkel dit en de kou. Ik lig onder veel dekens en trek alle kussens naar me toe, maar het blijft koud. Het valt me te binnen dat het misschien de eenzaamheid zelf is, die de kou maakt.

Ik heb me laten vangen, door die blinde vlek. Ik probeer altijd vooruit te plannen. Maar om één of andere reden blijf ik toch plannen maken, waarin ik niet alleen ben. Hoewel ik dat in de praktijk wel ben, en altijd al was. Het is de grote fout in al mijn plannen. Een asterisk die ik had moeten zien staan in de contracten van mijn leven.

Soms denk ik dat ik al mijn plannen zou moeten laten vallen. En een nieuw plan maken; die eenzaamheid aanvechten, en op niets anders nog focussen. Maar er komt altijd wel iets tussen. Bovendien zijn mijn plannen voor de liefde gebrekkig. Ze zijn niet zo goed als mijn andere plannen. Ik ben er te radeloos voor en ik zet het uiteindelijk nooit op de eerste plaats. Zo star, zo koppig dat ik ben. Ik krijg er altijd een afkeer van en geef vroeg op.

Ik probeerde overlaatst iets te schrijven voor een online dating profiel. In theorie, want ik heb nog nooit zo'n app durven installeren. Ik ben het ook niet van plan. Nog niet. Ik probeer gewoon een deel van mezelf het zwijgen op te leggen. Dat deel van mezelf dat maar blijft klagen. Dat ik opzettelijk mezelf laat vereenzamen zonder reden. "Goed," zeg ik dan tegen mezelf. "Laten we dan eens even een bio schrijven als gedachtenexperiment. Eens zien hoe dat gaat."

Dan begin ik te typen en te typen. Al snel schrijf ik veel te veel. Paragrafen. Veel te open. Veel te kwetsbaar. Ik vertelde mijn broer er over. Hij zei: "Waar zijt ge mee bezig?! Het is maar een dating app bio. Maak er gewoon een mopje van. Iets origineel waarmee je jezelf toont. Dat kan je toch?"

Daar sta ik dan. Kijk daar! Een schrijver! Een échte schrijver! 118 duizend woorden is zijn huidige manuscript. Maar een bio voor een dating app? Onmogelijk. Wat elke aap kan schrijven, kan meneer de schrijver niet. Wat een nietsnut.

Ik kan het niet. En nog erger; ik wil het niet. Mijn ego is gekrenkt. Ik begin meteen te mokken. "Kort? Een mopje? Iets origineel?" Wat ik ook schrijf, het komt terecht in een zee van losers. En dan word ik beoordeeld door nog een zee van losers van het vrouwelijke variant. Hoe gaan zij weten dat mijn gevatte bio origineel is? En dat het niet ergens van een sociale media feed gerukt is zoals de rest dat doet op dating apps? En wat maakt het hen uit? Ze kijken naar mijn foto. En aan die foto kunnen ze niet zien dat ik me in een onophoudelijke existentiele crisis bevind. Ze kunnen niets zien. Ze zien niet wat er goed is aan mij, of wat er slecht is aan mij. Als ze met mij afspreken, dan willen ze afspreken met de man in die foto. Om dan teleurgesteld te zijn wanneer de mooie jongen, lelijke dingen begint te zeggen.

Teleurgesteld zijn wanneer ik afkaats op elke kleine uitspraak die ze maken, omdat ik elke opmerking zo onnodig moet overanalyseren als een maniak. Teleurgesteld zijn wanneer ze geen normaal gesprek met mij kunnen hebben. Teleurgesteld zijn wanneer ik niet ben wie ze verwachten. Of wanneer zij niet zijn wie ik verwacht. Ik wou dat ik mezelf kon uitdrukken in een mooie foto. Ik wou dat mensen aan mij konden zien wat voor iemand ik was. Maar dat gaat niet. Als we foto's konden trekken van de mensen die we binnenin waren, dan zag geen enkele mens er nog aantrekkelijk uit op tinder. Ik toch zeker niet.

Hoe komt het ook dat mensen zichzelf oppervlakkiger moeten maken om elkaar aan te trekken? Is het niet juist de verrassende diepgang die we in elkaar vinden, die ons doet fantaseren over elkaar? Als we verlangen naar elkaar, verlangen we dan niet naar de eindeloze gesprekken die nergens heen gaan?

Mijn broer heeft sowieso gelijk. Iedereen heeft gelijk, behalve ik. Ik ratel maar door. Al dat ik moet doen, is verdomme eens een knoop doorhakken. Stop met te doen alsof je een dating app gaat installeren, of alsof je gaat speed daten. En doe het nu toch gewoon. Maar ik werk me altijd al vast in de aanloop. Het is gewoon niet hoe ik het mij voorstelde. Ik wil - zoals elke domme tiener - dat iemand mij ontdekt zoals ik ben. En dan van me houdt zoals ik ben. Ik wil me niet moeten verstoppen in een trojaans paard van makkelijk te slikken nep-affectie. Mopjes en quotes die ik van instagram kopieer in de hoop dat de vrouwen deze nog niet op hun eigen feed gezien hebben, want meer moeite is liefde niet waard. Zodat mijn partner na een relatie van twee jaar kan beseffen dat ik niet de persoon ben die ze over me heen projecteerde. Veel gedoe voor niets. Dat wil ik niet.

Ik schrijf elke dag. Ik schrijf lelijke dingen. Dingen die niet ver zouden geraken op instagram. Soms gruwelijke dingen. Vaak banaal gezaag zoals dit. Maar het is ten minste echt. En dat is wat ik wil: Een echte, diepe connectie met een andere ziel. Ik wil niet iemands volgende dopamine hit zijn. Ik wil geen sociale media post zijn die voorbij scrollt in iemands leven. Ik hoef geen like. Je kan al je vuile likes thuishouden. Ik wil geen mooie jongen zijn in een lange lijst van mooie jongens op de GSM van een meisje. Een van vele smoelen waar ze even naar kijkt tussen de soep en de patatten en dan nooit meer aan denkt.

Is echte liefde dan niet makkelijk genoeg? Niet handig genoeg? Niet lui genoeg ? Moet ik besteld worden op bol punt com en aan huis geleverd worden, met zo min mogelijk zever? Moeten vrouwen mij zo min mogelijk leren kennen? Zo min mogelijk stappen tussen mijn gezicht zien op een schermpje en mij in hun bed leggen. Altijd makkelijk om een refund te krijgen. En moet ik dan blij zijn? Zelfs dankbaar zijn? Dat iemand me nog wilt?

Wat een zever. In zo'n wereld wilt niemand me echt. In zo'n wereld maken we elkaar wijs dat we verliefd zijn. Ik denk dan dat iemand mij wilt, omdat een app me een melding stuurde. Want ergens op aarde zag een vrouw mijn domme smoel voorbij scrollen in een waterval van domme smoelen en ze dacht "kon erger". Maar ze zou me nooit aanspreken als ze me ergens ontmoette in de onhandige chaos van het echte leven. Wilt ze me dan wel? Welke richting je ook swipet, het is evenveel commitment.

"Hij stuurt mij wel." Dat denkt ze vast. Gewoon omdat je swipet wilt niet zeggen dat je daarna tegen hem moet praten. Geen commitment nodig. Want dat is de taak van mannen en als een man dom genoeg is om niet te sturen, dan hebben de vrouwen toch al hun handen vol met de andere matches. Het is moeilijk om in die mentaliteit te kruipen, als man. Vrouwen krijgen honderden eikels die hen lastig vallen op eender welk digitaal platform dat de mens ooit heeft uitgevonden. Bij ons mannen, zijn dat allemaal bots. Bij hen niet. Een vrouw van mijn generatie krijgt waarschijnlijk al seksuele opmerkingen haar richting uitgeslingerd sinds ze 13 jaar was, op haar NeoPets account of wat dan ook. Zo iemand is niet op zoek naar nog meer aandacht. Als één van haar matches wijselijk beslist om haar niet lastig te vallen zonder reden dan is dat geen verlies. Het zal waarschijnlijk niet eens opvallen. En dat kan ik geen enkele vrouw kwalijk nemen. Zij worden het ook beu en ik zou niet in hun schoenen willen staan. Nee, ik word zot van er nog maar aan te denken.

Ik verwijder het tekstje voor mijn nep dating app bio. Einde van dat gedachtenexperiment. Ik stop met de contracten te lezen en ik laat de notaris weten dat het wel in orde zal zijn. Ik koop een huis. Mijn eigen huis. Een plek onder de zon, maar ik weet ook; vaak een plek in de nacht. Een groot gebouw met lege kamers. Vol stille hoeken waarin niemand me kan zien huilen. Waar in de vroege avond de schaduwen heersen en ik na de werkdag alleen rondslof door de schemer. Als een vampier die leeft van microgolfmaaltijden. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik ziek wordt. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik me gevangen voel tussen de muren. Ik weet niet hoe ik ooit nog een andere ziel zal leren kennen, vanuit mijn nieuwe grot. Ik zal altijd de enigste vampier blijven, als ik niet durf om een andere vampier te verwelkomen in mijn huis.

Maar dan schrijf ik dit ding, en lees ik het. En eindelijk besef ik dan hoe weinig dankbaarheid er in mijn klaagzang zit. Ik heb een huis nu. Mijn eigen huis! (Een plek onder de zon!) Iets dat de meeste mensen van mijn leeftijd nog niet kunnen hebben. Het feit dat ik alleen ben, maakt het mirakel nog groter. En ik ben niet echt alleen. Terwijl ik zit weg te draaien in mijn gedachten over het eeuwenoude vraagstuk van hoe ik ooit aan een lief zal geraken, rolt mijn broer met zijn ogen. Alles dat ik tegen hem zeg vindt hij absurd, want hij gelooft in mij. Hij verzekert me dat het wel gaat lukken wanneer ik zit te piekeren over het geld. Hij volgt mijn pessimistische "Het is best dat ik nooit kinderen heb" op met een optimistische "Waarom niet? Zou ge peter willen zijn?". Mijn zus rijdt me naar waar ik moet zijn met haar wagen. Onderweg praten we over de schrijfkunst en lego. Mijn ouders zijn twee satelieten die ik niet van me los kan slaan. Ze hebben zo veel geld bijeengeschraapt om deze droom waar te maken, dat ik me er voor schaam. En dat met maar minimale manipulatie van mijn kant. Mijn vrienden geven me meubels, gratis en voor niets. We duwen stuntelig een kruiwagen met een zetel op door het dorp, en lachen tot we plat vallen (in de zetel). Tegen mijn pessimistische verwachtingen in gaat mijn baas akkoord met een vier vijfde contract. Mijn collega's luisteren respectvol naar mijn geratel, zolang het over software gaat. En tussen alle stress door, schrijf ik verder. De tweede versie van mijn boek is bijna af. Mijn test lezers zijn positief.

's nachts blijft het kou. Maar ik besef dat ik niet alleen ben. Nooit alleen ben. Nooit alleen was. De koude is niet de eenzaamheid. Het is gewoon november.

[gedichtenoverdingen]

ik weet niet wat ik later wil worden maar wel dat ik jouw achternaam wil als alle wegen toch weer naar jou leiden en ik op geen enkele manier het slechte in je kan zien, alleen het ongemak, de liefde en hoe je me vasthoudt, hoe bij jou alles voelt als voorbedacht omdat het vanzelf goed voelt wat doen we dan hoe zeg ik je dit zonder gestoord te klinken zonder dat je dan weggaat, weer naar het buitenland of als ik dat doe, maanden weg wat doen we dan hoe vraag ik je of ik bij je mag zijn hoe werkt het grote mensen leven als ik me zo klein voel onbedoeld hier weer huilend op het toilet en ik had nog zo gezegd dat ik dat niet zou laten gebeuren maar ik weet dat dat niet te voorkomen is omdat stormen niet te temmen zijn zoals verkiezingswinsten ik denk dat ik me op mezelf moet focussen dat is de zeitgeist immers, maar ik hoop dat zoals in de films jij aan het eind daar bent met mij.

[jaarijani]

Inspired by this post, I love this idea sm

Als je me een jaar geleden had verteld dat ik deze zomer zou doorbrengen compleet geobsedeerd door een finse rapper had ik je volkomen voor gek verklaard. Maargoed, nu zijn we hier want soms gaat het leven een gekke kant op en de dingen die je niet ziet aankomen zijn vaak de beste!

Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik Jere en dit fandom heb ontdekt wanneer ik het vond, voor deze zomer was ik mentaal in een behoorlijk slechte plek maar de muziek en de vrolijkheid en de gekkigheid hebben ervoor gezorgd dat ik me nu beter voel dan in maanden 🥰

Bedankt Jere voor deze fantastische wereld die je hebt geschapen voor ons, de muziek waar ik nog steeds zo lekker op ga, de lach die je bijna dagelijks op mijn gezicht zet, de geilheid (<- ps. ik haat dat ik woord met mijn eigen handen heb geschreven hdvdbs) en de geweldige sfeer die je hebt doen ontstaan hier 🩷 we houden van je en ik kan niet wachten om je in levende lijve te zien in oktober!!!

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Witte Tempel

We eindigen alweer met een prent!

In het begin zag je dat de bewoners van het eiland offers moesten brengen aan de Witte Demonen. Dat was buiten het medeweten van Chrysis om.

Als je ziet hoeveel volk hier staat te vechten, moet dat eiland toch ongelofelijk rijk zijn geweest aan voedsel? Dit is slechts een deel van de gevechten en velen zijn al gestorven. Dat is een half regiment (250-500 soldaten). En het is niet alsof ze veel bewaking moeten doen want niemand durft hen aan te vallen.

Je vraagt je af waarom ze dat luilekker leven willen laten val… oh, goud. Ja, dat is duidelijk.

Dat was het alweer voor Johan��s Grieks avontuur.

Vanaf de volgende keer begint de Koning Arthur saga. Bereid je dus voor op veel Engelse avonturen en natuurlijk ook historische fouten. Nuja, is er veel historisch aan Arthur? We zullen zien!

Einde.

[medimelody]

Nieuwe start...

Jammer... Ik geraakte niet meer op mijn oude account van 2021 (Kittykatteke). Dus hier ben ik dan, met een nieuwe start.

Ik zit momenteel in een fase van mijn leven waarin ik mezelf door de dagen moet sleuren. Er is veel veranderd sinds 2021. Ik heb mijn naam veranderd (nog niet officieel); Jana werd Medi. En intussen heb ik ook een zusje erbij, Amber, die nu 2 jaar oud is.

De afgelopen jaren waren zwaar. Ik ben twee keer opgenomen geweest in de psychiatrie: eerst een crisisopname en daarna een verblijf van bijna een jaar. Uiteindelijk ben ik daar weggegaan, omdat het me juist meer naar beneden trok dan naar boven. Ik stopte met eten en viel snel terug naar 39 kilo. Nu weeg ik 43 kilo, wat ik moeilijk vind. Ik eet nog steeds niet veel, en de gedachte dat ik moet stoppen met eten blijft aanwezig. Hierdoor sla ik vaak maaltijden over.

In de laatste periode van mijn opname adopteerde ik een Hondje, genaamd Lilo. Ze is blind door mishandeling in de vlees industrie. Ze heeft veel beigeleerd het laatste jaar! Ik heb nu ook de meest geweldige band met Lilo.

Ik ben inmiddels ook uit huis. Weg van de chaos en de miserie… Mijn plusmama (Natasja, die altijd mijn plusmama zal blijven) en papa zijn uit elkaar, en het voelt alsof ik vaak het middelpunt ben van hun geroddel over elkaar. Ze komen allebei naar mij toe om te klagen, maar ik kies geen kanten. Natasja doet dit inmiddels niet echt meer bij mij nadat ik het haar zei. Ik heb mezelf uit die situatie verwijderd. Ik wilde al langer weg bij papa, en nu ik 18 ben is het eindelijk zover.

Ook bij mijn moeder merkte ik steeds meer dingen die niet goed voelden, en mijn ogen werden steeds meer geopend. Ik heb me ook daar uit de situatie gehaald. Om eerlijk te zijn, voel ik me veiliger zo. Het is pittig, dat wel. Ik moet nog veel regelen en werk mezelf waarschijnlijk in de problemen, en dat terwijl ik met suicide gedachten zit, etc. Maar als ik daardoor gelukkiger word, waarom zou ik dan stoppen met vechten?

Het nadeel is dat ik mijn zusjes minder zie, en mijn broertje Otis heb ik al een hele tijd niet meer gezien. Sinds mijn verjaardag ben ik niet meer bij mijn Vader geweest waar Otis dus is. Ik ga liever naar mijn plusmama om hem te zien. Toch probeer ik nu eens aan mezelf te denken en mezelf niet altijd opzij te zetten voor anderen. Dit veroorzaakt veel (soort van) ruzies met mijn ouders.

Het liefst zou ik gewoon al het contact verbreken, maar dat lijkt nu onmogelijk.

Ik woon nu (nog niet officieel; mijn domiciliëring staat nog bij mijn moeder) bij mijn vriend Toon, met wie ik al een half jaar samen ben, en zijn moeder Joke. Ik noem haar “Jojo,” wat voor mij als een soort moederfiguur voelt. Jojo betekent voor mij veiligheid. Ik ken haar en Toon al sinds ik klein was, en ze zijn altijd mijn veilige plek geweest waar ik altijd terecht kan. Het loopt daar ook niet altijd gemakkelijk, maar ik hoop dat ik wat positieve invloed kan hebben als het beter met me gaat.

Ik volg nu halftijds tweedekansonderwijs bij CVO VOLT. Het gaat op dit moment niet zo vlot. De leerkrachten maken zich zorgen, maar proberen me wel te ondersteunen. Ik ben vaak afwezig, omdat ik soms nachten weinig tot niet slaap. Of omdat ik me mentaal echt te slecht voel.

Het leven voelt momenteel loodzwaar… Maar ik blijf vechten. Toch?

Bij deze: welkom in mijn leven. Hier zul je nog veel verhalen lezen, want mijn verhaal is nog lang niet voorbij!

- Medi

[fransopdefiets]

Zaandijk - de metingen

Laat ik beginnen met de opwekkende cijfers.

Ik fietste in totaal 6.849,7 kilometer in 543 uur. Met al dat klimmen dat ik gedaan heb, is 12,6 km per uur geen slecht gemiddelde.

En dan nu de teleurstellende cijfers.

Bij vertrek woog ik 63,8 kilo, nu nog 63,5. Dat betekent dat ik gemiddeld 22,8 kilometer moest fietsen om één gram gewicht te verliezen.

Maar wat verloor ik dan? De percentages vet, vocht en spier hebben zich als volgt ontwikkeld.

Vet van 17,9 naar 18,5%

Vocht van 57,7 naar 57,2%

Spier van 41,5 naar 40,8%

Hieruit mag ik concluderen dat dieet zwaarder weegt dan inspanning. Immers ik at voor twee (ook de taart bij de koffie at ik in dubbele porties), dus dat leidde tot een onsje vet meer. Tegelijk leverde ik iets in qua spiermassa, dus ik had meer kwark moeten eten en minder Griekse yoghurt.

Tenslotte hoe zit het dan met de ontwikkeling van de omvang van buik en benen?

De buikomvang nam af van 89 naar 86cm

Linkerdij

Boven de knie van 33 naar 36cm

Onder de lies van 47 naar 46cm

Rechterdij

Boven de knie van 37 naar 37,5 cm

Onder de lies van 50 naar 51 cm

Die laatste cijfers treffen me wel. Aan mijn kleding kan ik merken dat mijn benen aanmerkelijk steviger zijn geworden, maar het vertaalt zich niet terug in mijn metingen. Alleen boven de linkerknie meet ik relevant verschil en dat klopt ook wel met wat ik zie.

Maar als we nu eens anders kijken. Boven de linkerknie was de dikte (als we het been voor het gemak even als volmaakte cilinder voorstellen) 10,51 cm en die is nu 11,46, dat is een toename van bijna 10%! Dat is dan ook de enige plek waar we een significante verandering hebben zien optreden.

Enfin, ik denk dat ik dat gedoe met het meten maar beter kan loslaten.

[greatspacedustbin]

Een oproep aan alle lieve stemgerechtigde Nederlanders

Neem alsjeblieft de verkiezingen serieus, en als je geen herhaling wil van de afgelopen 13 jaar (hoeveel schandalen moet ik hier voor je linken?), en niet het land 70 jaar terug in de tijd wil zien gaan als het gaat om medisch-etische kwesties en de acceptatie van de lhbtiq+ gemeenschap, stem links, en stem tactisch.

De laatste peilingen laten zien dat rechtse partijen, VVD, PVV en ja, ook NSC hoort daarbij, nogal aanwezig zijn. Als een van deze partijen de grootste wordt, kan je er donder op zeggen dat er weer een rechts kabinet komt, met een beetje pech ook met de SGP erbij. Dat is uitermate slecht voor het klimaat, alle zorgkwesties en immigratie. GroenLinks/PvdA staat relatief hoog in de peilingen, maar als zij niet de grootste worden, is de kans heel klein dat er een links geluid in de regering terecht komt.

Geen enkele partij zal voor de volle 100% bij je aansluiten, en je hoeft het ook niet met alles eens te zijn, maar voor een sociaal en toekomstbestendig Nederland, stem alsje-alsjeblieft links. GL/PvdA als je tactisch wil zijn, maar elke linkse stem telt.

In ieder geval: leg je stempas alvast klaar en doe je burgerplicht op 22 november!

Stempas kwijt? Een nieuwe aanvragen kan per formulier uiterlijk vrijdag 17 november, of bij de balie van je gemeente dinsdag 21 november, tot 12:00u.

[gpfansnl]

Sergio Pérez krijgt van Eddie Jordan het dringende advies om de extra kans die hij nu van Red Bull gekregen heeft, met beide handen aan te pakken. De voormalig teameigenaar stelt dat het laatste optreden van Pérez in België niet goed genoeg was, en dat hij moet vrezen voor zijn contract. "Zijn performance in Spa was slecht. Om op de eerste rij te beginnen en te eindigen waar hij eindigde... Zijn auto was ofwel afgesteld voor de regen, ofwel voor de droge zaterdag. Het was zondag zeker niet snel genoeg voor hem en het team", vertelt Jordan in de Formula For Success Podcast. "Het lukte hem weliswaar om een paar punten bij elkaar te sprokkelen, maar naar mijn mening was dit een matige prestatie." "Dit werd gerechtvaardigd door Helmut Marko. Hij zei verschillende dingen die de indruk wekten dat er lange discussies zouden zijn over wat er in de tweede helft van het seizoen zou kunnen gebeuren binnen het team", vervolgt de voormalig teameigenaar. "Wat voor Red Bull met name belangrijk is, is het winnen van de constructeurstitel. Nu McLaren en Mercedes steeds iets van hun voorsprong afsnoepen, moeten ze heel voorzichtig zijn." "Goed dat je de auto over de eindstreep hebt gekregen Checo. Maar ik wil je dringend aanraden: als je niet profiteert van de steun die ze je hebben gegeven, dan vrees ik voor je toekomstige contract. Maar in de tussentijd staan we allemaal achter je en willen we allemaal zien wat je kunt doen", besluit Jordan.

[ochtendstorm]

Dit is niet hoe ik mij het leven ingebeeld had. Ik weet niet wat mijn 14-jarige zelf zou denken als ze mij nu zou zien. ik hoop dat ze blij zou zijn dat ik er nog ben, maar ik denk dat de pijn van het niet gevolgde pad ook groot zou zijn. Misschien is dat vooral omdat ik dat nu blijf voelen, voel hoe ik achterloop, voel hoe ik er maar moeilijk bij hoor. In mijn hoofd was ik al jarenlang afgestudeerd, werkte ik ergens, woonde ik ergens alleen of met twee. Ik probeer er begrip voor op te brengen. Ik bedenk me de mensen die ik ken die ook geen diploma hebben, wiens leven soms een andere route nam en hoe ik naar hen kan opkijken. Ik bedenk me dat het niet eerlijk is om te verwachten dat ik - lichaam en geest vol met wonden - zomaar even dat diploma en dat leven volgens het normale trajectje zou moeten kunnen behalen. Het is niet eerlijk als je met een achterstand begint. Het is niet mijn schuld dat trauma en wonden soms ook gewoon tijd eisen, tijd die niet altijd kan meegerekend worden op een of ander "ideaal levenstraject". Ik schaam me vaak voor waar ik sta en hoe "oud" ik ben. Soms voelt het ook gewoon te onecht - hoe had het dit ooit kunnen worden? (is dit het echt?)(heb ik zelfs iets om trots op te zijn?)

Ik probeer me te bedenken hoeveel mijn leven me wel niet waard is, ook al pas ik niet op het standaard pad. Dat een gebrek aan diploma (alsof ik er nu niet al jaren naartoe werk en het eigenlijk bijna in het vooruitzicht is), thuis wonen voorbij je 25 (het komt, het komt, eerst de stage voorbij en een vastere job) en maar een deeltijdse job met laag aanzien hebben (ik doe het graag, ik hou een job vast, ik doe het beter dan wat ik twee jaar terug aankon, toch?) niet betekent dat ik het slecht doe. (We roeien met de riemen die we hebben en die van mij waren kapot).

En daarbuiten, we delen ons leven in zoals we willen, daar is geen standaard plaatje om aan te voldoen voor.

(Er is niemand teleurgesteld. Het is oké, jij bent oké, je bent veilig.)

[judesbelligoal]

Wat vond je van de wedstrijd ?

Ze hadden me echt stressed😭

Kapot slecht😭ik hoef ze voorlopig niet meer te zien spelen maar volgende maand weer een nieuwe ronde😍¡