#psikoterapi

[sakakrizi]

karşıyaka psikolog

[egesizizmir]

Odam tembelliğim yüzünden dağınık değil anne, içimde iki farklı ruh taşıyor gibiyim. Biri mutlu olup mutlu etmek istiyor, diğeri hep umutsuz ve herseyi yakıp yıkmak istiyor.

Fakat yıkıcı olan ruhumun bir gün sevdiğim herkesi benden uzaklaştırıp hayatımı mahfetmesinden çok korkuyorum. Sanki o ruh kontrolü ele almaya başlayınca hayatımdaki en sevdiğim insanlar bile gözüme kötü geliyor ve hepsini çıkarmam gerekiyormuş gibi hissediyorum. Bu haldeyken hiçbir şeye tam olarak odaklanamıyorum, uyumak istiyorum. Bu şekilde hissetmeme sebep olan şey ne bilmiyorum ama ben artık kendimden bile korkuyorum çünkü bu ruh diğerlerine sadece duygusal olsa da bana bedenen de zararlar veriyor.

Özür dilerim anne, gelip bunları sana anlatamıyorum belki ama odam tembelliğim yüzünden dağınık değil, yemin ederim.

[psk-dan-mervesogut]

"İnsan, sürekli olarak kendi zihninde yarattığı bir dünyada yaşar."

– Epiktetos

Günaydın herkese🌼 insan için biraz da yaşadıkları kadar yaşadıklarını nasıl anlamlandırdığı önemlidir.

[meltemsposts]

[petrikori]

Herhangi bir psikoloji bölümünde okuyan birisi, ve ya böyle tanıdığı olan biri bana ulaşabilir mi? Görürseniz rb yapın lütfen, bir tık önemli. Şimdiden teşekkürler

[yazarbirkelebek]

Psikiyatri kliniği gerçek hastalar gelmez,

Gerçek hastaların hasta ettiği insanlar gelir.

[psikoterapisttt]

ara ara kapağını araladığım bir kitaptan 📚 alıntı bırakıyorum…

Kitabı okuyanlar hızlıca anlayabilir 🤭

Üzerine düşünülesi çok fazla altını çizmelik ifade var.✨

#reklam değil

[ayinyildizi]

Bu hayatta sadece küçük bir umuda ihtiyacım var... Ama bazen kurtuluş olarak gördüğümüz şeyler aslında bizi hapseder..

[yarennarsiv]

Olgunlaşmamış sevgi, "Seni seviyorum çünkü sana ihtiyacım var" der. Olgunlaşmış sevginin söylediği ise "Sana ihtiyacım var çünkü seni seviyorum" dur.

Sevme Sanatı - Erich Fromm

[kelebekpapatya-72]

İnsanlar yavaş yavaş inanmamayı, güvenmemeyi, sevmemeyi ve kronik şüpheci olmayı öğrenir. Bu gerçekleştiğinde artık ne yazık ki çok geçtir. İnsanların 'tecrübe' dedikleri şey budur. Kalbiyle bağlantısını koparmış bir insana 'tecrübeli' denir.

[justjiyan]

Psikiyatrimin tavsiyesiyle; içimdeki her şeyi, her duyguyu, cümlelere dökmeye karar verdim. Bu bloğuma yazdığım ilk metnim.

[641incibalik]

[egesizizmir]

"Düşmanından intikam almanın en iyi yolu düşmanına benzememektir."

[dizyarasi]

“Kendini araçların son sürat sağa sola gittiği, trafik ışıkları olmayan bir caddenin göbeğinde yapayalnız hissettiğini söyleyen, karşı kaldırıma geçmesinin imkansız olduğunu ve adım attığı an bir aracın altında kalmaktan korktuğunu söyleyen, yardım isteyen insanlara ‘Merkezinde kal’ dediğimizde ‘Orası neresi ki?’ diye soruyorlar.

İnsan, merkezinden ne kadar uzaklaştığını ne zaman anlar biliyor musunuz?

Hayatı, tarif ettiğimiz şu korkunç trafiğe dönüştüğü an. Yani artık adım atmaktan bile çok korktuğu, kendine güvenemediği, çaresiz kaldığı, yol bulamadığı ve bir trafik ışığından bile yoksun olduğunu gördüğü an...Merkezinde olmayı bilen inaan için kaos yoktur, kaygı yoktur, çaresizlik yoktur, güvensizlik, yetersizlik ve korku yoktur.”

[meltemsposts]

Gerçekliğin Soğukluğu ve Edebiyatın Sıcaklığı

Gençtim. Ölüm, bana o zamanlar sonsuz bir uzaklıkta, hayal bile edemeyeceğim bir olasılık gibi geliyordu. Hayat doluydum, sevdiklerinin ölümüyle yüzleşebilen, bunu olağan bir şey gibi kabullenebilen insanlar bana yabancıydı. O zamanlar tanıdığım bir edebiyat aşığı vardı. Soğuk, mesafeli ve katı bir gerçeklik algısına sahip bir adam. Her şeyin maddesel tarafını gören, insan ilişkilerinde duygudan çok mantığı ön plana çıkaran biriydi.

Bir gün bana, "Ölüm çok normal bir şey," dedi. Ardından da ekledi, “Ben kendimi annemin ölümüne alıştırmaya çalışıyorum.” O an içim ürpermişti. Kendini annenin ölümüne nasıl hazırlarsın? Henüz yaşıyorken bu nasıl mümkün olabilir? Bir insan, en temel duygularından biri olan bağlılığı nasıl bu kadar kontrol altına alabilir? O an, gençliğin verdiği saf bir saflıkla, bu sözleri anlayamamış ve ona karşı içimde bir soğukluk geliştirmiştim. Gerçekçiliği, bana o yaşta aşırı katı ve duygusuz gelmişti.

Sonrasında bu insanla arama mesafeler koydum. O dönemlerde duygusal, sıcak, sahte olsa bile sevimli duran insanlara çekiliyordum. Sahte ilgi, yüzeysel sevgi ve yalancı bir sıcaklık bana daha yakın geliyordu. Oysa o, bana hep sert ve soğuk görünüyordu.

Yıllar geçti. Hayatın gerçekliğiyle yüzleştikçe, insanların göründüğü gibi olmadığını, sahte maskelerin ardında neler sakladığını gördükçe değiştim. Hayal kırıklıkları, kayıplar, yanlış insanlar... Zaman beni törpüledi ve değişen bakış açımla birlikte, bir gün o eski dostumun yazdıkları karşıma çıktı.

Artık o yazılar bambaşka bir anlam taşıyordu. Onun anlattığı gerçeklik, soğuk değil, yalın ve samimiydi. İçindeki melankoli, incelikle dokunmuş kelimelerde saklıydı. Yazılarında, insanın zaaflarını, hayata karşı duruşunu, ne kadar kırılgan ve bir o kadar güçlü olduğunu buldum. Belki o zamanlar, bende bir eksiklikti bu anlayış. Şimdi ise, yazdıklarında kendimi buluyorum.

Onun materyalist gerçekçiliği, zamanla bana çok tanıdık bir hale geldi. Çünkü artık ben de, insanlar konusunda hayranlık geliştiremeyen biri olmuştum. Ama yazıları... Onlar, ne gösteriş barındırıyordu ne de zirveye çıkma hırsı. Olduğu gibi, içten ve samimiydi. İşte bu yüzden, yazdıkları bana güvenli bir liman gibi geliyor.

Hayatta artık sahte sıcaklıkların, geçici heyecanların değil, samimiyetin ve içtenliğin hayranıyım. Eğer hayran olunacak biri varsa, bu yalnızca kalbini açabilen, dürüst ve gerçek insanlardır. Gerçeklik bazen soğuk olabilir, ama samimiyet onu her zaman ısıtır.

Edebiyat da böyle bir şey değil mi zaten? Soğuk gerçeklerin ardındaki sıcacık samimiyeti bulup onu kelimelere dökme cesareti. Belki de bu yüzden artık onun yazılarını okurken kendimi o kadar ait hissediyorum. Hem sert bir gerçeklik, hem de onu yumuşatan bir incelik. İşte hayat da, insanlar da böyle bir şey olmalı...

[yorgunherakles]

beceriksiz gibi görülme eğilimindedir. yetersizlik duygularının acısını sık çeker ve bu nedenle kıskançtır. nesneden endişelenmesinin nedeni korku değildir, nesne ona olumsuz, talepkar, bunaltıcı, hatta tehditkar gibi gelir.

carl jung - psikolojide tipler