#persoonlijkheidsstoornis

[se-coaching]

**Laat je niet naar beneden trekken: leer omgaan met emotionele triggers bij NPD!** Heb je deze inzichten herkend in je eigen leven? Ontdek hoe je emotioneel sterker kunt worden en beter kunt omgaan met moeilijke situaties. Deel dit artikel met anderen en steun elkaar in de comments. Samen bouwen we een wereld van begrip en veerkracht. Volg ons op sociale media en blijf op de hoogte van meer waardevolle tips en verhalen! 💡💬

[hoorjemij]

zaterdag 02:08

Suïcidale gedachten, constant aanwezig, schommelend tussen passief en actief. Tegelijkertijd is er leegte. Een donkere, zware, kleurloze leegte. Het is alles of niets, zwart of wit en dan heb je ook nog eens goed of fout. Meestal is het fout. Ben ik mijn leven aan het verpesten? Ik maak er een zooitje van. Waar begin ik in godsnaam met opruimen? Ik wil niet langer meer overleven, maar leven. Er word gepraat over of je glas halfvol of halfleeg is, maar die van mij is helemaal leeg. Ik zou willen dat er wat in zat, bijvoorbeeld een beetje hoop. Hoop dat het beter wordt.

[tistje]

Het leven van Albert, de uniformoloog … autisme en samen leven Wie Albert voor het eerst ontmoet, merkt dat hij goed bekend is bij de psychotherapeuten van het plaatselijke centrum voor geestelijke gezondheidszorg.

[ravage-my-mind]

1-8-2017

I’m going to write in Dutch this time so sorry for the English speaking peeps. Ik heb de laatste tijd heel veel nagedacht over wat borderline nou precies met mij doet. Borderliners worden altijd afgeschreven als manipulatieve, explosieve en vooral moeilijke mensen. Dat is het stereotype en stigma wat aan deze stoornis kleeft. Het enige wat ik kan denken is “het is zoveel meer en zoveel complexer dan dat”.  Borderline is eenzaamheid. Ja, er zijn mensen die van mij houden en ja, soms bevind ik me in hele leuke gezelschappen, maar toch blijft er zo’n chronisch gevoel van leegte in mijn torso en ik kan maar niet vinden wat dat opvult. Soms voelt het alsof het opgevuld is, maar van dat gevoel kan ik niet lang genieten. Ook is het het gevoel dat niemand je eigenlijk begrijpt. Dat je inderdaad te moeilijk bent om te begrijpen of om volledig van te houden. Zeker als dat je is verteld. Met woorden, maar merendeel met daden. Waar het klinkt als “ik ben er voor je!” lijkt elk moment waarop je iemand nodig lijkt te hebben nét niet in de planning te passen voor de ander, of weten ze niet wat ze moeten zeggen. Mijn gevoel is “overdreven”. Ik “stel me aan”. Ik wou ook dat ik niet zo intens voelde, maar ik heb helaas geen knop om dat bij te kunnen stellen. Borderline is wantrouwen. In theorie vertrouw ik mensen wel, ja. Soms te snel. Dan komt mijn hele levensverhaal er in een keer uit en heb ik geen problemen met het oppervlakkige bespreken van mijn “mentale gebreken” of de mogelijke oorzaken ervan. Maar echt vertrouwen? Dat kan ik niet. Overspoeld door een vlaag van paranoia hoor ik aan wat mijn naasten tegen mij zeggen, maar alles wat ik kan denken is “ik geloof je niet”. Mijn brein heeft zich gevormd naar het idee dat ik niets goed doe. Woorden en daden waren geen match bij de meeste mensen en dat heeft mij bijzonder achterdochtig gemaakt. Wat bedoelen ze echt? Ze zeggen zus wel, maar dan wordt er toch weer zo gedaan. Ik ben het gewend dat ik niet op woorden af kan gaan. Woorden zijn leeg zonder daden. Verontschuldigingen betekenen niets zonder daarbij horende acties en veranderingen. Elke situatie werd verhuld in een “maar ik bedoelde het goed” en ik vraag me soms gewoon af of er serieus wel een goede bedoeling was. Vooral in liefdesrelaties is het lastig. Nooit ben ik bedrogen. Althans, in de zin van dat mijn partner met een ander op de loop is gegaan. Toch is mij wel het gevoel gegeven dat ik verschrikkelijk vervangbaar ben. Dat het soms maar beter is dat ik ergens niet bij ben of dat bepaalde dingen gewoon leuker zijn zonder mij. “Ik wil weten wat de wereld nog meer te bieden heeft” werd me verteld. “Maar ik heb wel het gevoel dat wij elkaar weer terug zullen vinden.” Mijn gezonde verstand weet natuurlijk dat dat nooit zou gebeuren en zal gebeuren, maar ergens heeft ze mijn gevoel er wel naar gezet. Nog steeds. En dat terwijl ik nooit en te nimmer van mijn hele leven ooit weer met haar samen zou willen zijn. Dat zou praktisch zelfmoord zijn.  En om op die laatste zin in te haken: Voor mij gaan borderline en zelfmoord hand in hand. Niet dat ik daar per se mee wil zeggen dat iedereen die last heeft van deze stoornis zichzelf om zeep wil helpen, maar meer dat de gedachte soms nogal sterk aanwezig is. Het is voor mij een beetje een natuurlijk respons op situaties die stressvol zijn en waar ik niet goed mee kan dealen. Automutilatie en de gedachten daaraan horen daar ook bij. Ik kan wel met trots zeggen dat ik sinds eind december 2013 geen mes en geen gloeiende aansteker meer aan mijn huid gehouden heb. De littekens daarentegen herinneren me nog steeds aan die nare tijd. Aan dat verschrikkelijke jaar. Ik kan met zekerheid zeggen dat ik sinds dat jaar niet meer dezelfde persoon ben. Ik was naïef. Had veel om te geven en om te zeggen. Dat is allemaal van mij afgenomen. Nu leef ik in een koud omhulsel, gewapend tegen elk beetje kwaad dat op de loer ligt. Maar goed, ik dwaal af. Zelfmoord. De gedachte om mijzelf aan een tak te knopen speelt merendeel op als ik onder veel spanning sta. Het enige wat ik dan voor me zie is hoe ik de strop knoop en eraan bungel. Dit gaat gepaard met verlangen om weer een mesje uit een punterslijper te schroeven of om toch maar mijn sigaret op mijn arm uit te maken. Ik ben me bewust van deze gedachten, ondanks dat ik niet precies weet waar ze vandaan komen en waarom dit nou een reactie is op mijn gevoel, maar dat is (voorlopig) hoe het is en het is gewoon iets om doorheen te worstelen.  Borderline is voor mij hyper oplettendheid. Elk beetje verandering merk ik op. Is het de toon van iemands stem, is het een emoji minder op Whatsapp, is het net een knuffel of kus minder, ik merk alles op. Meteen gaan er alarmbellen rinkelen. Ik haat het om toe te geven, maar ik hunker naar heel veel bevestiging. Dat alles okay is. Dat iemand niet van me wegdrijft. Dat ik nog steeds lief ben. Een tas te hard neer zetten, een zuchtje teveel, al deze dingen zijn immense triggers. Vooral kortaf zijn in contact is op een of andere manier iets waar alles bij mij gaat kriebelen. Dat was de gewone respons als ik weer iets fout had gedaan of gezegd. Dat was de manier waarop ik “gestraft” werd. Geen fatsoenlijk gesprek, geen oplossingen of dat we er samen wel uit komen: ik moest in mijn sop gaarkoken. Alles was mijn schuld en ik moest alles oplossen. Ik moest het initiatief nemen om de situatie te redden door super zoet te doen en de ander de hemel in te prijzen, maar daarmee werd elk vaatje in mijn lijf leeggezogen. Ik kreeg er niets voor terug. Helemaal niets. Dus bij elke situatie waarin een kleine verandering plaatsvindt, komt bij mij al een gigantisch schuldgevoel los en de gedachte van “shit, hoe los ik dit op?”  Borderline is voor mij een instabiel gevoel van identiteit. Wie ben ik nou eigenlijk en wat vind ik belangrijk? Ik heb mij vrijwel mijn hele leven onzichtbaar gemaakt en heb altijd naar de pijpen gedanst van anderen. Dat is hoe mensen het beste met mij om konden gaan. Ik plaatste iedereen boven mij en manoeuvreerde mij dusdanig dat er geen ruzies of ongemak ontstonden, want dat gebeurde zodra ik deed wat ik zelf wilde of voor mijn gevoel ging staan. Het is mij aangeleerd dat mijn gevoel er niet toe doet. Dat het beter is als ik het gewoon binnen houd. Het gevolg daarvan is denk ik te vergelijken met het schudden van een fles Cola. Er komt spanning op de fles te staan, maar zolang je de dop er niet af schroeft komt er geen troep. Hierdoor ben ik echter wel het contact met mijn gevoel kwijtgeraakt. Mijn gevoelswereld is verstoord Ik werd genegeerd wanneer ik creperend op de grond lag van de buikpijn. “Ga maar gewoon slapen”. Wanneer ik in tranen lag en enkel in haar armen wilde liggen, was mijn enige uitzicht een bos krullen en een rug. “Ben je nou weer aan het huilen?” Troost ontving ik niet. Het was altijd alleen maar lastig om om mij te bekommeren. Het was toch immers de zoveelste keer en ik “zag alles zo zwaar”. Nee, mijn gevoel en ik zijn geen vrienden.  Er is met geen pen te beschrijven hoe het voelt om borderline persoonlijkheidsstoornis te hebben, eigenlijk. Ik zou het echter ook niemand toewensen om in mijn schoenen te staan, zelfs de mensen die hebben bijgedragen aan de vorming van deze mentale kwaal niet. Alhoewel dit allemaal als een grote shitshow klinkt, heb ik ook best wel goede dagen en daar geniet ik ook 3x zo hard van. Ik kan het ook erkennen en vaststellen wanneer ik een goede dag heb gehad. Het is gewoon elke keer weer een verrassing hoe ik me voel en mettertijd ga ik hopelijk leren om het allemaal dragelijk te maken. Borderline gaat met mij mee het graf in, maar tot die tijd zal ik vechten voor mijn gevoel en vooral doorgaan met leven.

[borderlineleven]

[rondeleeuw]

Klimaatspijbelhysterie

Sedert 2003 wordt elk jaar door uitgeverij Van Dale het woord van het jaar gekozen. Zo werd 'blokkeerfries' tot het woord van het jaar 2018 verkozen. Dit jaar, anno 2019, moet 'klimaatspijbelaar' het verkozen woord worden. Een klimaatspijbelaar, is meestal een schoolplichtige scholier welke spijbelt omwille van de wens een demonstratie voor het klimaat bij te kunnen wonen. Niet zelden wordt er gespijbeld met instemming van de ouders én de betreffende school. Klimaatspijbelen is zonder enige twijfel het bizarste fenomeen van 2019 en het is allemaal in Zweden begonnen. "Skolstrejk för klimatet" (spijbelen voor het klimaat), die tekst had de Zweedse scholiere Greta Thunberg op een bord gekalkt waarmee zij voor het parlementsgebouw, de Rijksdag, te Stockholm stond om zo aandacht te vragen voor de klimaatcrisis. Welnu, daar is zij succesvol in gebleken. Niet lang daarna kreeg haar actie gevolg in andere landen. Scholieren die, en masse, plotseling van de ene op de andere dag klimaatbewust waren geworden. Heus, het was niet zomaar een hype hoor om zo een dagje niet naar school te hoeven gaan en lekker te kunnen keten op het Malieveld. Evenwel, scholieren die weigeren om naar school te gaan om te demonstreren voor een beter klimaat krijgen aandacht, in ieder geval genoeg om van Thunberg een internationale beroemdheid te maken als klimaatactiviste. Demonstreren voor het klimaat is per definitie een zinloze exercitie. Het klimaat schiet er geen reet mee op en de heren/dames politici zijn zich al geruime tijd bewust van de ernst. Massale schoolstakingen door klimaatspijbelaars gaan hieraan echt helemaal niets veranderen. Het is mij dan ook volledig een raadsel waarom ouders én docenten dergelijke kolderieke flauwekul faciliteren en sommigen hier zelfs publiekelijk mee instemmen. Het is zo een onnozele en gedachteloze attitude, die wijst op een grove kuddementaliteit en een hevige drang om zo optimaal mogelijk te deugseinen op de sociale mediaplatformen. Iedereen moet immers weten hoe begaan jouw kroost is met het klimaat en hoe zij onmiddellijke interventie eisen vanuit politiek Den Haag. Het ontbreekt deze scholieren - begrijpelijk - aan politiek, economisch en wetenschappelijk inzicht dat absoluut vereist is om überhaupt te begrijpen welke afwegingen moeten worden gemaakt, zonder direct hele industrieën en dus de economie vakkundig de nek om te draaien, om Nederland klimaatneutraal te kunnen maken. Heel naïef wellicht, maar ik koesterde de stille hoop dat de betreffende ouders er een wat behoedzamere instelling op na zouden houden en wat behoudener zouden zijn in dier enthousiasme. Ik was inderdaad naïef, de ouders zijn dikwijls zelfs nog slechter geïnformeerd dan de scholieren. Op camera geïnterviewde ouders en docenten verslikten zich zowat in de lovende superlatieven om deze collectieve bezielende spijbelactie te omschrijven. Groene politici, zoals de mensgeworden tarrels Jesse Klaver en Rob(ot) Jetten, gaan gewillig met de spijbelaars op de foto. Ouders die apetrots zijn op hun spijbelende klimaatbewuste kroost en haast weemoedig deze toewijding voor een betere wereld bewierroken in een zalvend clichéproza. Het contrast kan haast niet groter zijn met de voorgaande generaties. Kinderen mochten van alles geloven, maar niet naar school gaan, vanwege een plotselinge gehypte collectieve bevlieging, was absoluut onbespreekbaar. Nog niet zo heel erg lang, is onderwijs niet meer alleen voor de geprivileerden. Onderwijs is lange tijd enkel toegankelijk geweest voor de rijken en de geestelijken. De minder bevoorrechtte kinderen werden reeds op jonge leeftijd tewerk gesteld. Pas in 1901 trad de eerste leerplichtwet in werking. Die stelde dat kinderen van 6 tot 12 jaar onderwijs dienden te volgen. Pas in 1975 werd de wet ingevoerd die ervoor zorgde dat een kind ten minste 10 jaren onderricht moest worden, met een partiële leerlicht tot en met het jaar waarin het kind 17 jaar oud zou worden. Sedert die tijd, is de leerplicht verder uitgebreid en dit alles om Neerlands jeugd een goed fundament te verschaffen waarop zij verder kunnen bouwen. Maar nu in 2019 verkondigen, ouders én docenten, eensgezind en triomfantelijk dat de scholieren spijbelen voor het klimaat. "Hoera, wat zijn ze betrokken bij het lot van de planeet." Als dát geen schimpende minachting is voor de strijd die is gestreden voor openbaar onderwijs, dan kan ik u niet zeggen wat dat dan wel zou moeten zijn. De mateloze stupiditeit van de faciliterende volwassenen, dier leegheid, dier anti-intellectualistische houding is eenvoudigweg gênant. Hoeveel steken moeten er los zitten om te bedenken dat spijbelen, het onttrekken aan onderwijs, een goed idee is en een legitiem pressiemiddel vormt om druk te zetten op de Haagse politiek. Niets anders dan pure verachting is het gevoel wat zich van mij meester heeft gemaakt. Deze spijbelende scholieren kan ik niks kwalijk nemen. Zij maken gebruik van de gelegenheid om mét goedkeuring een dag school te skippen en fijn lol te trappen, onder het mom van demonstreren voor het klimaat. Om daarna, wanneer ze hun borden en spandoeken hebben weggepleurd, een vette bek te halen bij de Burger King of MacDonald's. Exact wat je van tieners kunt verwachten. Uiteraard, een aantal zullen heus wel serieus zijn begaan met het klimaat en zij huppelen dan ook volgaarne achter Sint Thunberg aan. Want Greta is de Groene Messias die vol bezieling virtuoos het klimaatevangelie verkondigt aan haar internationale congregatie. Mejuffrouw Thunberg is de marionet die kundig wordt bespeeld vanuit de coulissen door de fundamentalistische klimaatactivisten. Als welbespraakte 16-jarige is zij het gedroomde boegbeeld voor deze activisten. Maar tevens is zij een minderjarig meisje, lijdend aan obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis, ADHD én het syndroom van Asperger. Waar men normaliter dergelijk gedrag zou kaderen. Het nooit zou toestaan dat mensen meegaan in de obsessie van het kind. Het nooit zouden toestaan dat dergelijk gedrag wordt gevoed en gestimuleerd. Eenvoudigweg omdat het kind anders continu overprikkeld en gespannen zou rondlopen. Thunberg wordt daarentegen juist internationaal een podium geboden en zij wordt overladen met prikkels zonder dat er rekening wordt gehouden met haar mentale toestand. Het resultaat zagen we tijdens de top van de Verenigde Naties op 23 september 2019 in New York. Alwaar zij gelijk het personage van Linda Blair in 'The Exorcist' bezeten leek te zijn. Met haar ogen vol vuur sprak zij het gehoor toe. Doch, voor de klimaatactivisten zijn haar toespraken en mediaoptredens té waardevol om haar niet te gebruiken. Dus dat dit kind wellicht raakt opgebrand, psychisch uitgeput, wordt er op de koop toegenomen. De waarschuwing van vermaard Australisch psycholoog Dr. Michael Carr-Gregg wordt in de wind geslagen. Hier wordt met instemming van velen een zestienjarig meisje misbruikt voor de politieke agenda van een aantal activisten. Late het duidelijk zijn. De opwarming van de aarde is inderdaad een groot probleem, dat wij het hoofd moeten bieden. Echter, is er nog geen consensus bereikt op de manier waarop dit moet gebeuren. De 'oplossingen', aangedragen vanuit de activistische bewegingen wier toverwoord "duurzame energie" heet, worden keurig en minutieus door Thunberg gepapegaaid. Deze zijn - helaas - qua efficiëntie ontoereikend en onpraktisch. De Wet van Betz stelt dat het fysisch onmogelijk is om meer dan 16/27 oftewel 59,3% van de kinetische energie in wind te vangen. In de praktijk behalen de windturbines vaak niet eens een efficiëntie van 45%. Wanneer het windstil is heeft een windturbine een doelmatigheid van 0%. Maar wanneer die wieken wel draaien zijn windturbines een ernstig verstorende factor van de natuur en het leefmilieu van alle dieren in de nabije omgeving. Windturbines zorgen voor een hels kabaal, echolocatieverstorende vibraties (indien geplaatst in zee) en hakken frequent vogels in hapklare brokken kattenvoer. De traditionele zonnepanelen hebben een maximaal theoretische efficiëntie van 33,2%. De modernere en veel duurdere tandemcel-zonnecollectoren hebben een maximaal theoretische efficiëntie van 86,8%, onder zeer geconcentreerd zonlicht. Dit wil zeggen dat het theoretische maximum louter kan worden behaald onder ideale gecontroleerde omstandigheden, zoals een opstelling in een natuurkundig laboratorium. De productie van zonnecollectoren is echter een smerige business omdat hiervoor zeldzame aardmetalen en giftige zware metalen zoals: koper, lood en arseen moeten worden gemijnd. Tevens is China één van de grootste producenten van deze grondstoffen en hierdoor is de hype rondom zonnecollectoren een flinke steun in de rug voor het ondemocratische en imperialistische Chinese regime. Met de hartelijk groeten van glorieus eeuwig leider Xí Jìnpíng. Ja, we kunnen de maatschappij per direct veranderen. Maar dit betekent dat de hoofdschakelaar in elk pand dient te worden omgezet en dat we moeten gaan leven net als de mennonitische geloofswaanzinnigen de Amish in Noord-Amerika. Ik weet zeker dat verreweg de meesten van u een dergelijk bestaan niet ambiëren. Ja, we moeten wat doen aan de opwarming van de planeet. Maar hele economieën naar de klote helpen is geen acceptabele optie. De wetenschap biedt mogelijkheden en die dienen te worden benut. Echter, menigeen vertrouwt op de onderbuik wanneer zij worden geconfronteerd met huiveringwekkende apocalyptische doemscenario's. Men wordt dan haast theïstisch wanneer er kritiek wordt geuit op de idealistische beweging of op dier boegbeeld; Greta Thunberg in dit geval. Het oneens zijn met Thunberg is voor hen als spugen in de pap; het is pure blasfemie. Zodra kritiek als onwenselijk wordt geacht zijn we al één stap tever gegaan. Op 28 september 2019 schreef columniste Saskia Noort in haar column, in het Algemeen Dagblad, nogal geringschattend dat het vooral oudere, niet al te knappe, witte mannen zijn die kritiek hebben op Sint Greta. Hiermee trachtte zij elke vorm van kritiek te devalueren en direct onbillijk te verklaren. Dergelijk dom gezwets, sorry, een andere term heb ik er niet voor, laat zien hoezeer de klimaatcrisis al is gepolitiseerd en ons heeft gepolariseerd. En zoals gewoonlijk worden er allerlei bijzaken aangehangen. Milieuactivisten, feministen en mensen met een autistische stoornis lijken hun boegbeeld te hebben gevonden. Greta is verworden tot hun gouden kalf en de Israëlieten rebelleren tegen Mozes. Welnu, één ding staat voor mij als een paal boven water als het gaat om heilige huisjes. Heilige huisjes daar schop je tegen aan en die vertrap je totdat die vermaledijde waanzin plaats heeft gemaakt voor de reden en de wetenschap. Het is tijd voor kernenergie!

Copyright © 2019 Ron de Leeuw

[ietsmeervanmij]

Borderline

Ik haat het beeld wat mensen hebben bij mensen die een borderline persoonlijkheidsstoornis hebben. Mensen denken dat het mensen zijn die in gesloten inrichtingen zitten, omdat ze zichzelf en de wereld kwaad doen. Dat het gewetenloze moordenaars zijn. Mensen die niks te bieden hebben aan de wereld. Die alles alleen maar kapot maken. En dat is logisch, wanneer je een film kijkt en er komt een borderliner in voor, dan is dat ook vaak een gewetenloze moordernaar. Een psycho. 

Maar, dat is borderline niet. 

Borderline is anders. Wanneer je gediagnosticeerd word met borderline schrik je, omdat je weet dat de wereld er zo over denkt. Je denkt dat je niks waard bent, dat je alles alleen moet doen, dat je slecht bent, dat je niet mag leven. En dat is zo verdomd eenzaam. Je zit in je hoofd, en niemand weet hoe jij over jezelf denkt, omdat alles alleen doen zoveel makkelijker lijkt. Je word overspoelt met emoties. Je bent de emotie. En op het andere moment voel je niks. Het gaat zo snel. Je wilt de emotie niet zijn, je wilt er vanaf. Je wilt je goed voelen. Blij. Gelukkig. Je wilt niet dat de wereld je zo ziet, want je voelt je al een mislukkeling. Je doet iets, waardoor je je beter voelt, maar wat eigenlijk heel slecht is voor jezelf. Het werkt, voor even. Maar daarna komt de eenzaamheid weer. Het gevoel dat je er niet mag zijn. Dat de wereld niet voor jou bestemd is. Dat jij hier niet thuis hoort. Dat niemand je snapt, en nooit zou gaan snappen. Je duwt mensen van je af, omdat je bang bent om alleen te zijn. Terwijl je eigenlijk al zo alleen bent. Je voelt je leeg van binnen. Terwijl je vol zit met emoties. Je word gek van jezelf. Je weet niet wat je met jezelf aan moet. Je zet een masker op, of je voelt je echt opeens uit het niks goed. Je hebt het gevoel dat je de wereld aan kan. Dat jij de wereld bent. Je laat mensen binnen. Iedereen mag weten dat jij je goed voelt. Dat jij er bent. Je angsten zijn verdwenen en je gaat naar de stad, om het beetje geld wat je hebt uit te geven aan dingen die je helemaal niet nodig hebt. Voor even voel je je heel goed. Totdat het moment van leegte weer op komt. Het gevoel dat je niks kan. Dat je niks waard bent. De mensen die je voor even weer om je heen had verzameld duw je weer van je af. Je gaat weer je bed in. Alleen, en veilig onder de dekens. Alleen met jezelf. En het begint weer van voor af aan. Je wilt niet dood. Je wilt zo graag leven. Maar je wilt het ook niet. Het is een tegenstrijdigheid in extremen. Die zich afwisselen. Constant.   

[se-coaching]

Waarom Narcisten gevaarlijk zijn voor jouw Emotioneel Welzijn

De Duistere Realiteit van Narcisten: Waarom Ze Potentieel Gevaarlijk Zijn Introductie: Het Onzichtbare Gevaar van Narcisme Narcistisch gedrag lijkt vaak onschuldig, maar schijn bedriegt. Narcisten zijn gevaarlijk voor jouw emotioneel welzijn en vormen een reële bedreiging voor de emotionele en psychologische veiligheid van anderen. Vanwege hun verontrustende gedragspatronen, manipulatieve…

[walhella]

De psycholoog zegt dat ik dié persoonlijkheidsstoornis heb, ik spreek het tegen. Ik heb veel symptomen niet, en vraag hem hoe hij dat dan verklaart. Ik krijg een vaag antwoord, dat er verschillende gradaties zijn. Het enige waar hij echt mee afkomt is mijn impulsiviteit en emotionaliteit. Ik verwijs hem naar mijn temperament en extravert karakter, en mijn hsp. Weer heeft hij niet direct een weerwoord. Ik kan alleen maar concluderen dat dit een man is die mensen graag in hokjes steekt. Hij heeft 2 keer een gesprek met mij gehad en diagnosticeert mij? Hier klopt iets niet.  Zelfs nadat ik alles bij mezelf ben nagegaan, alle symptomen op een rijtje heb gezet en heel eerlijk ben over waar ik mijzelf in welke mate in herken, dan kom ik er nog niet. Dit gebeurt iedere keer, ik heb al zoveel diagnoses in de schoot geworpen gekregen, maar geen enkele is sluitend. En het is niet dat ik het niet wil geloven of aanvaarden, het is dat ik weet dat er iets niet klopt. Ik wou echt dat ik een duidelijke diagnose had, want dan zou ik tenminste weten waarop ik verder kan bouwen, maar het blijft steeds vaag.  Ik denk dit: ik ken mijn problemen en valkuilen. Ik zie ze, herken ze, en kan ondertussen soms zelfs preventief reageren. Ik zal mezelf volledig uitpluizen en vat krijgen op mijn patronen. Ik zal elke dag voor de spiegel staan en mezelf in de ogen kijken, herhalen: ‘you’ve got this.’ Ik zal de continuïteit doorbreken en nieuwe, gezonde gewoontes aanleren.  Ik zal op reis gaan naar en met mezelf. We weten niet waar we gaan belanden, maar de tocht is veel belangrijker dan de eindbestemming. We zullen ergens komen, en misschien is dat ergens wel op een verre plaats, alleen, maar ook daar zullen we het beste van maken.

[anoniemus]

Ik heb veel problematiek met mensen die ik niet goed ken, ze hebben een grote invloed op hoe ik me voel en ik kan volledig van slag raken van “de verkeerde opmerkingen.” Ik schiet gauw in de verdediging en voel me vaak onbegrepen, alsof mijn persoonlijkheid onmogelijk in de omgang is. Nu ga ik er niet vanuit dat iedereen hier therapeut is of dit weet maar wellicht herkent iemand hier mentale problemen/een diagnose in. Zou dit kunnen wijzen op een persoonlijkheidsstoornis?

[opzoeknaarmezelf]

Zijn er hier mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis waar ik eens mee zou mogen praten? Het zou me erg helpen. Je mag steeds een berichtje sturen!

[saulsplace]

Beluister nu Saul’s Place Podcast #250 met daarin het volgende:

- Borderline voor omstanders, een geladen uiteenzetting.

Teksten met dank aan Borderline Slachtoffer

Als naaste speel je een belangrijke rol in het leven van diegene met borderline. Een steuntje in de rug is daarbij soms onmisbaar. Bel nu 0909-0533. Hier kun jij als naaste van iemand met borderline terecht voor informatie, een luisterend oor en/of advies.

Neem deel aan ons luisteronderzoek, plaats een reactie en misschien maak jij wel kans op een Apple Music-cadeaubon!

http://survey.podtrac.com/start-survey.aspx?pubid=H0z5UDLeYo4f&ver=standard

Fund Saul's Place Podcast: paypal.me/saulsplace

[chrisjeonlinemagazine]

"Ik begrijp haar keuze. Ook ik ben misbruikt." - door VIP blogger Rosan

“Ik begrijp haar keuze. Ook ik ben misbruikt.” – door VIP blogger Rosan

door Chrisje VIP blogger Rosan van der Zee

Ik voel me niet goed. Waarom? Er is een meisje overleden; Noa. Ze was pas 17 jaar. Ik ken haar niet. Ik wist pas dat ze bestond toen ik las dat ze was overleden. Een zelfgekozen dood. Op de ene pagina stond dat het kwam door euthanasie en ergens anders werd dit gerectificeerd: er was geen sprake van euthanasie.

Volgens de teksten wilde ze niet meer leven…

[ravage-my-mind]

14-10-2019

I always stay up late. I always thought it was for no specific reason. That it was just me having my me time until the early hours. When I'm awake, my mind is like a freight train. It doesn't stop. There isn't one second in a day where it's pure silence in my head. It rattles on and on. But at night? It's more like a crowded city. There's a lot of noise and my brain is trying to analyze every sound and where it comes from. It's overwhelming. You'd think that I get some rest when I sleep. I don't. That's when the real shit begins: the nightmares. I am fine. I am feeling alright and I feel like I'm on the right track. I have loving and caring people in my life. The past is in the past and I am trying to process everything. I found my peace in certain endings and I accept that I've accepted the fact that I will probably never get any satisfying answers. When I look at my current relationship, I see a strong team. Two people, trying to be the best person we could be while also putting and receiving a lot of love into each other. This relationship is the safest place I have ever been in. I have found a certain strength and willpower in me and I could not have done that without her. The words she speaks are sincere and I have never trusted a person as much as I trust her. I am finally happy. But you're still there. In my dreams. In there, it's the same movie on repeat. In my dreams, I am vulnerable and weak. In a certain way, it feels like you still have this power over me. No one has ever made me feel so small like you did. But boy, you could charm me. You were blessed with the curse of making me believe you. It scares me. It still scares me. The thought of people saying things and making promises. I second guess every word that's being said to me. When I said I found peace in most endings, it's because I think that I still cannot seem to put these pieces in place. I have yet to see how I will grow from this, because honestly, it's brought nothing but pain. I am scared to love, even though I have loads to give. I am terrified to once again believe the words that roll off their tongue, just to leave a bad taste in my mouth.

[zensitivitynoordwijk-blog]

Een relatie met een narcist

Een relatie met een narcist

Als je een relatie met een narcist hebt Waarom is dit artikel nuttig?

Dat je inzicht krijgt om zo hard mogelijk weg te rennen als je een charismatische man ontmoet, die een heel kwetsbare kant blijkt te hebben.

Dat je het verschil weet tussen iemand met narcistische trekjes, en iemand die je oprecht een narcist mag noemen.

Als je op dit moment in een relatie zit met een narcist hoe verder,…