#onverschilligheid

[twafordizzy]

Bentz van den Berg portretteert The Outsiders

De legendarische beatband The Outsiders met Wally Tax (midden); bron beeld: blogspot.com Een beatbandje uit Amsterdam-Oost. Ik heb het over The Outsiders, de band van zanger Wally Tax, die de band begon toen hij 12 jaar oud was,  en gitarist Ronnie Splinter. Een band die furore maakte in Amsterdam en daarna de rest van het land ten tijde van Beatles en Stones. Lang haar en attitude: vuig, vilein,…

[eltjedoddema]

Onverschilleghaid

Eltje Doddema

[280507]

Ik wil niet ergens zijn. Behalve hier, misschien. Waar de eenzaamheid me zonder moeite weet te bevatten. Waar de nacht me niet per se kapot wil. Waar de herinneringen voor vergetelheid zorgen. Zoals gewoonlijk zal ik er niks mee inzitten om de sleur niet te doorbreken. Ik ben gespecialiseerd in het zittend gebrek aan beweging. Ik heb gedachten als: "Kandelaars, je kunt niet met hen leven maar ook niet zonder hen.", "Een blinde vlo heeft de hond niet voor het uitkiezen" en "Alleen zijn is het lot van de vele personen in mij." Als je met gedachten niks opschiet moet je niet bang voor ze zijn. De schaduw van de liefde is met geen licht te vangen. Tenzij je het licht eerst uit de duisternis snijdt. De vorm is belangrijker dan de inhoud, op voorwaarde dat je in staat bent ze met elkaar te verwarren. Met z'n tweeën liep ik over de kasseien van mijn eigen stad, en zonder iemand naast mij belandde ik in een steenloze andere stad, die louter bestond uit het drijfzand in m'n kop. Het verlies is groot, het verdriet is groter, het pijnlijke verlangen naar onverschilligheid is het grootst van al. Ik wil niet voor mezelf leven, ik wil voor een ander leven en daarmee maak ik de ander dood. Met een sms of een mail of een kort telefoongesprek maak ik die ander weer levend, maar zoals vroeger wordt het nooit meer. De weg naar m'n huis wordt steeds moeizamer gevonden terwijl ik toch uit mijn raam hang en schreeuw "Hier moet je zijn! Hier!" M'n stem wordt natuurlijk niet gehoord. Dat is typisch voor een stem die aaneen is geregen met gefluister, onbegrijpelijke kreten en adem die vergeefs naar woorden zoekt. Wil ik terug in de tijd? Dat zou kunnen maar het verleden wil niet meewerken.

- H. Brusselmans

[devosopmaandag]

Iets donkers en zwaars

Mijn omgang met mijn laptop is in zekere zin een magische. Dat geldt eigenlijk voor alle mensen ten opzichte van elke vorm van verfijnde technologie, en het is van alle tijden. Maar dat die omgang magisch is, wordt meestal pas ervaren als er iets grondig fout gaat. Het was donderdagmorgen 23 november 2023. Opeens veranderde mijn lichtgevende scherm ('oh, licht van mijn leven') in diepzwart, met een paar witte woorden in de linkerbovenhoek met een onheilspellende opdracht. Hoe vaak ik die opdracht ook volvoerde, zwart bleef zwart. Mijn laptop was gecrasht. Ik hield hem voor eeuwig levend.

'Is je computer stuk'?', zou mijn moeder gevraagd hebben als ze nog geleefd zou hebben. En ze zou even geaarzeld hebben bij dat moeilijke woord. Ja, Moeder, hij is stuk. Stuk gaan een glas, een bord en een broodrooster. Crashen dat doen vliegtuigen, en er vallen doden. Computers crashen ook, en ook daar vallen doden. Die doden waren eens levende wezens, zoals brieven, gedichten, teksten voor lezingen, teksten in opdracht. Ze slapen eigenlijk de hele tijd, soms weken, soms jaren, maar ze ademen. Ze ademen omdat ze in het leven zijn geboren, er zijn opgegroeid, er een plek hebben. Ze slapen vooral, ik houd van ze, ze zijn heel belangrijk voor me. En nu waren ze dood. Ja, ik weet dat ik back-ups kan maken. Ik heb dat ook wel een tijdje gedaan, maar ben er op een dag mee opgehouden. Het leven wint namelijk altijd. Wat leeft, dat leeft, wat dood gaat, gaat dood.

Terug van computerreparateur H.G. (alsof hij broodroosters repareert) belde ik vriend P. Ik vertelde hem dat de hard disc definitief kapot was en dat wat H ook probeerde, er niets tevoorschijn kwam. Ik zei P dat ik schrok van mijn eigen gelatenheid bij dat nieuws, en dat die grensde aan onverschilligheid. 'Ik dank Vader', zei ik hem ook. Vaders talent voor de dingen te nemen zoals zij zijn, hield ik lang als een tekort van hem. Nu weet ik dat het een van zijn grootste talenten was. Twee dagen later werd ik heel vroeg in de ochtend wakker en plotseling besefte ik: mijn laptop is gecrasht. Met slapen was het gedaan. Iets donkers en zwaars zette zich vast in mijn hoofd.

Maar de geest is een prachtig ding. Hij staat je altijd bij in nood. Elke pijn, elk gemis, elk verlangen kan zomaar worden getroost. Ik zou een voorstelling gaan zien, gebaseerd op het boek 'Orlando' van Virginia Woolf. Heel lang geleden las ik het. Ik sloeg het zomaar open: “… tot er plotseling een geweldige ontploffing in haar oor plaatsvond. Orlando sprong achteruit alsof zij een geweldige slag op haar hoofd had gekregen.[-] In feite was het tien uur in de ochtend. Het was elf oktober. Het was het jaar 1928. Zij bevond zich in het heden.”

Boeken gaan wel stuk, maar crashen niet.

[jansiemons]

Welzijn Latem Deurle - Welzijn-gazet

Ik had écht de bedoeling en mijzelf écht plechtig beloofd om te stoppen met te schrijven over de wegenwerken in de Pontstraat maar na het grondig lezen van het hilarische onderstaand dubbelinterview in de Welzijn-gazet kan ik me écht niet bedwingen om er alsnog iets over te schrijven – serieus, nog één allerlaatste keer, geduld, want dit is puur comedy goud!

Dit dubbelintervieuw, echt hoor, dat is pas een juweeltje van pure journalistiek. Men komt erin aanzetten met de 'klassieke paraplu-uitleg' over de eindeloze lijdensweg van de wegenwerken in de Pontstraat. Je gelooft het nooit: er wordt met de vinger gewezen naar beslissingen van bijna 20 jaar geleden!?!? Ja, je hoort het goed, twintig jaar geleden!!! Alsof men sindsdien gewoon verstoppertje heeft gespeeld en niemand 'm ooit heeft gevonden. En dan wordt er doodleuk vermeld dat het toemalige bestuur het huidige bestuur zijn handen gebonden heeft omdat er destijds beslist was alles over te dragen aan Farys en daardoor quasi geen zeggenschap had?!? Klinkt dat niet als een slecht excuus uit een derderangs soapserie? "Quasi geen zeggenschap" – ‘quasi’ is hier het understatement van het millennium. Hoe kan een zelfrespecterend bestuur nou zomaar een stokoude beslissing klakkeloos overnemen zonder te knipperen, zonder te denken "misschien moeten we dit een beetje bijsturen voor het heden"? Echt, deze paraplu-uitleg is zo groot dat je er een circus onder kunt houden, en de communicatieve afwezigheid en onverschilligheid van dit interview is zo bedroevend dat het bijna hilarisch is—bijna dan.

Hoeveel extra toertjes in de laatste 3 jaren hebben we inmiddels niet gemaakt door onze geliefde gemeente dankzij deze eindeloze wegenwerken? We zijn er inmiddels lokale toeristen door geworden! En dan nog de constante serenade van ronkende vrachtwagens, een geurenpalet dat zelfs een skunk zou doen blozen, en de algemene irritatie die we dag in, dag uit moeten verduren. Ondertussen bazuint dit koddige dubbelinterview in het schattige Welzijn-gazetje vrolijk rond dat ze 'quasi' geen zeggenschap hadden over de wegenwerken van twintig jaar geleden en dat ze het allemaal net zo hard hebben moeten uitzweten als de rest? Alsof dát een legitieme smoes is!

Maar ach, hoe vergeetachtig kan men eigenlijk zijn? Want als we even een duik nemen in de notulen van de gemeenteraad van 2006 – jawel, die zijn gewoon publiekelijk raadpleegbaar – zien we toch duidelijk dat de partij Welzijn, toen nog de trotse oppositie, unaniem met de toenmalige meerderheid vóór de Pontstraat wegenwerken beslissing heeft gestemd. Een klein gevalletje van strategische vergeetachtigheid, misschien?

Echt, je zou er keihard om lachen als het niet zo'n pijnlijke triestige uitleg was - zelfs een mier zou van die smoes nog een woedeaanval krijgen! Want laten we eerlijk zijn, wie kan er nu met droge ogen beweren dat je na 2 decennia nog steeds kunt zeggen: "Oeps, sorry, niet ons plannetje, wij konden er echt niets aan doen"? Dit is pure comedy, tenzij je toevallig één van die pechvogels bent die het allemaal moet ondergaan. Het interview voelt aan alsof men gniffelt in het gezicht van iemand die elke dag door een rijpe tomaat wordt bekogeld.

En denk eens na, dit gebeurt allemaal in een tijd waarin we geacht worden ons snel aan te passen en te innoveren. Behalve dan blijkbaar wanneer het om onze lokale wegenwerken gaat. Dan is het nog altijd 2006 blijkbaar. Dus hier zijn we dan, de gewone inwoners van Deurle & Latem, kampend met deze ergernis. Het voelt alsof we figuranten zijn in een absurde wetenschappelijke studie, waarbij de onderzoekers willen zien hoeveel ongemak inwoners kunnen verdragen voordat ze in totale waanzin vervallen, en het meest belachelijke is dat niemand de verantwoordelijkheid neemt voor deze gekte en wij er maar gewoon mee moeten 'dealen'. Want mochten onze gemeentelijke bestuurders écht verantwoordelijkheid nemen, zou die bitterpil net zo soepel glijden als een glijbaan op een warme zomerdag, want eigen verantwoordelijkheid is de superkracht van goed bestuur; maar niet hier, hier komt men alweer met "uitleg"...

10 juli 2024.

[deathbeguiled]

“Ik verklaar je mijn liefde omdat mijn liefde al een gebed is; maar ik beschouw je niet als geliefde en verhef je niet voor mij als heilige. Mogen jouw daden het standbeeld van de verzaking zijn, jouw gebaren de sokkel van de onverschilligheid, jouw woorden de kerkramen van de ontkenning.”

Boek Der Rusteloosheid — Bernardo Soardes (Fernando Pessoa).

[charleshaddonspurgeon]

Schade veroorzaakt door het hypercalvinisme en het antinomianisme - een getuigenis van Spurgeon De ware dienaar van Christus zal zich geroepen voelen om de hele waarheid te verkondigen, want dat is het, en dat alleen, dat in de nood waarin de mens zich bevindt kan voorzien. Wat een schade is er al aangericht door het verkondigen van een vervormd en verminkt evangelie. Hoeveel zielen zijn al misleid door mensen die slechts één kant van de zaak verkondigden en niet de gehele raad van God! Mijn hart huilt als ik denk aan de vele gezinnen waar de antinomiaanse geloofsleer de dienst uitmaakt. Ik kan veel trieste verhalen vertellen van gezinnen, dood in hun zonden, van wie het geweten is dichtgeschroeid door het brandijzer van de dodelijke prediking waaronder ze zich bevinden. Ik heb goede overtuigingen verbrijzeld en verlangens gedoofd zien worden door het zielsvernietigende systeem dat de mens van zijn menselijkheid berooft en hem nog minder verantwoordelijk maakt dan een os. In de handen van de duivel kan er geen geschikter middel bedacht worden om zielen te vernietigen dan door een prediker die zondaars voorhoudt dat het niet hun plicht is om zich te bekeren van hun zonden of om in Christus te geloven. Predikanten die zichzelf arrogant genoeg een prediker of apologeet van het Evangelie durven te noemen. Hij leert dat God bepaalde mensen oneindig en onveranderlijk haat om geen andere reden dan dat Hij dat zo besloten heeft. O, broeders en zusters! Mag de Heere jullie behoeden voor de stem van de verleider en jullie altijd doof houden voor deze dwaalstemmen. Een vertekend beeld van het Evangelie is ook een bedreiging voor christelijke gezinnen! Ik heb jonge gelovigen gekend, net bekeerd van hun zonden, die vreugdevol waren in hun prille christelijke leven en nederig hun God deelden. Maar het kwaad sloop naar binnen, vermomd in de mantel van de waarheid. De vinger van gedeeltelijke blindheid werd op hun ogen gelegd en ze konden slechts één leer onderscheiden. Zij zagen de uitverkiezing, maar niet de menselijk verantwoordelijkheid. De prediker die eerst geliefd was, werd nu gehaat, en degene die Gods Woord eerlijk verkondigde, werd als het grofste afval van allen beschouwd. En wat was het resultaat? Het tegenovergestelde van vriendelijkheid en liefde. Fanatisme nam de plaats in van liefde. Bitterheid overheerste het karakter waar voorheen een liefdevolle houding werd gevonden. Ik zou talloze voorbeelden kunnen geven van mensen die voortdurend en eenzijdig blootgesteld werden aan één bepaalde geloofsleer en daardoor buitensporig intolerant en verbitterd werden. En als een persoon eenmaal op dat punt is aangekomen, is hij maar al te bereid om de zonden te doen waartoe de duivel hem wil verleiden. Het is noodzakelijk dat het hele Evangelie gepredikt wordt, anders zullen zielen, zelfs die van christenen, beschadigd en verwond raken. Ik heb vurige ijveraars gekend die met alles wat in hen was probeerden zielen voor Christus te winnen, totdat ze plotseling één bepaald leerstellig standpunt omarmden en niet langer de hele waarheid, waarna ze wegzonken in afgestompte onverschilligheid. Aan de andere kant zijn er teveel gelovigen geweest die in wetticisme vervielen door alleen de praktische kant van de waarheid te belichten en de leerstellige kant weg te laten. Ze spraken alsof ze redding moesten verdienen door hun werken en vergaten bijna de genade waardoor ze geroepen waren. Net als de Galaten raakten ze betoverd door wat ze hoorden. Degene die in Christus gelooft kan alleen zuiver, eenvoudig, heilig, genadig en gelijkvormig aan Christus zijn als de hele waarheid in Jezus wordt verkondigd. O mijn lezer, wat betreft de redding van zondaars kunnen we nooit verwachten dat God onze arbeid zegent, tenzij we het Evangelie in al zijn volheid verkondigen. Als ik slechts één deel van de waarheid neem en daarop aandring en al het andere uitsluit, kan ik nooit verwachten dat de zegen van mijn Meester erop rust. Als ik predik zoals Hij van mij vraagt, zal Hij het Woord zeker zegenen.

Hij zal het nooit naar rond laten gaan zonder er Zijn persoonlijk en levende getuigenis aan te verbinden. Maar zodra predikers menen dat ze het Evangelie moet verbeteren, dat alles in elkaar moet passen, dat ze het moeten aankleden en mooier maken, Kun je er zeker van zijn dat mijn Meester vertrokken is en dat er "Ikabod" op de muren van de kerk geschreven staat. Hoevelen worden niet in de boeien gedreven omdat voorgangers de uitnodiging van het Evangelie negeren.

[peterpijls1965]

Geachte heer Lathouwers,

Ik ken u sinds ik u als student journalistiek interviewde in Nijmegen, met het boekje Oosterse Renaissance van Han Fortmann als belangrijk uitgangspunt voor het vraaggesprek.

Het was het begin van een levenslange fascinatie voor zen die rond mijn 36ste culmineerde in een jaar lang meezitten op zondag bij een groep van het Amsterdam Zen Centre. Daar leerde ik de basistechnieken van sotozen (houding, ademhaling), waar ik tot op de dag van vandaag profijt van heb, ook al ben ik amputatiepatiënt en rolstoelgebonden (ik heb er 3). Ik vraag me iedere dag af hoe het kan dat ik nog leef.

Dat heb ik in aanleg aan u te danken, de voorman van het Chinese Cha'an boeddhisme in Nederland (Maha Karuna Ch'an}. Ik begrijp dat u nog steeds weleens sesshins of retraites leidt, op zeer hoge leeftijd, en dat is bewonderenswaardig.

Er zijn honderden boeddhistische scholen die allen vinden dat leven lijden is omdat alle begeerten van de mens slechts tijdelijk kunnen worden vervuld, en begeertes zijn er in vele gedaanten. Veel andere mensen hebben daar geen moeite mee, merk ik.

Langer dan een uur en driekwart non-stop mediteren kwam ik nooit, maar toen was ik wel hypomaan.

Ik was 17 jaar GGZ-cliënt en langdurig alcoholist, tot ik 13 jaar geleden afkickte. Meditatie- en visualisatie technieken hielpen serieus bij een ontwenning die uiteindelijk 7 jaar duurde. Extreme pijnklachten, voor en na amputaties, kon ik door ademhalingsoefeningen beter verdragen.

Ik luister online weleens naar een van uw toespraken, teisho's. Ik vind u met Shunryu Suzuki, Jan-Willem van de Wetering, Basho en Dogen Kigen de beste zenschrijver die ik las. De uitspraak uit uw mond die het meest beklijfde was dat ook na vele decennia zenmeditatie uw brein na 25 minuten zitten en ademen nog steeds op een transistorradio lijkt.

Ikkyu is mijn favoriete zenleraar in gedachten, omdat hij niet deugde, net als de kosmos in essentie. Het mededogen van het boeddhisme staat in schril contrast tot de kille onverschilligheid van het heelal, maar daar hoef ik niet te komen.

Met vriendelijke groet,

Peter Pijls

https://test.boeddhisme.nl/organisatie/maha-karuna-chan/

[requitedlovee]

Ik heb je in staal gegoten tot een bal, en draag je mee aan een ketting gebonden aan mijn been. De contouren van de klem zijn gekerft in mijn enkels. Je hebt me gevangen, en ik kom niet meer los. Niet totdat jij zelf ontsnapt. Tot die tijd verduren wij samen. En ik denk aan alles wat had kunnen zijn. En het erge is dat jij mij hebt getoond al dat wat kon zijn. Jij hebt mij de geur van vrijheid gegeven. Wij zaten daar, uitkijkend over de Rijn, in de gedachte dat de wereld open stond. We hadden de date al enkele malen verlengd. We voelden dat dit zeldzaam was, op elk moment kon vervliegen. Onze intuïtie zei dat geluk vluchtig is, maar ook was daar de stem van hoop. Misschien is het deze keer anders, misschien klopt geluk aan, en bevalt het haar zodoende dat ze permanent intrek neemt.

Ik wandel door jouw stad. En ik denk aan alles wat had kunnen zijn, ik denk aan hoe ik nog graag je favoriete hardlooprondje met jouw zou willen bewandelen. Die plek die mij altijd al fascineerde, maar waar de eenzaamheid mij tevens altijd vergezelde. De resolutie, waar plek en persoon samenkomen, was zo dichtbij. Ik heb het gevoeld, dat is het nare. En nu weet ik dat enkel plek nooit genoeg zou kunnen zijn, waar ik ook ga, ik zal mij jou inbeelden. Ik zal de natuur aanschouwen, maar het zal verbleken in de herinnering naar hoe jouw passievolle rode haren zo heerlijk krullend naar beneden dansten, het moment zal opgaan in onverschilligheid met de gedachte dat we het hadden kunnen delen. Ik loop langs de plekken waar wij hebben gelopen, maar herken het met moeite. Alles is, vervaagd. Rood voelt minder rood, alles verveelt denkend aan de intense wervelwind van jouw glooiende rode haren. Al het groen doet grauwig aan in vergelijking met de felgroene fractalen van jouw iris.

Het had, het kon, het had moeten zijn. Ik wil het verdomme, nu. Ik loop door. Alleen. Deze manier is bekender; ik ken de weg van de eenzaamheid beter dan het pad van geborgenheid.

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Een onwrikbare steunbetuiging aan de Pashtuns: de strijd van Andy Vermaut tegen onverschilligheid. https://www.westnieuws.be/een-onwrikbare-steunbetuiging-aan-de-pashtuns-de-strijd-van-andy-vermaut-tegen-onverschilligheid/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[de-ontembare-vrouw]

Hopeloos

07-11-2023

Ik ben bang. Bang omdat ik dit gevoel zo goed ken. Omdat ik weet hoe moeilijk het weer is om hier uit te komen. Daarbij ben ik niet alleen bang, maar ook hopeloos. Houdt het dan nooit op? Ik word er razend van en hondsdol. Maar het allerergste is dat ik kan schreeuwen wat ik wil, het maakt allemaal geen verschil. En dat brengt me weer terug bij de staat van doen die me altijd de meeste vrees aanjaagt. Dat is de staat van onverschilligheid. Het is de staat van niets. Werkelijk waar niets wat ik doe maakt uit omdat ik voor mijn gevoel altijd op hetzelfde punt uitkom. Onder aan de streep is de uitkomst steevast leed. Dat is mijn ervaring en dat al voor zo lang. We kunnen tien jaar terug in de tijd gaan en ik kom op hetzelfde uit. Tien fucking jaren zijn er voorbij, in rook opgegaan. En wat heb ik daaraan gehad? Wat was het nut van alles? Als ik uiteindelijk op precies hetzelfde punt sta als toen, als ik nooit verder kom, waar slaat dit dan op? waarom probeer ik het dan nog een keer?

Huilen, ik kan alleen maar huilen. Ik kan het niet eens tegenhouden. Het begint gewoon spontaan. Tijdens mijn college en in de trein vandaag. Natuurlijk probeer ik mezelf te vermannen, maar man, wat zou ik ook af en toe mijn pijn zichtbaar willen maken aan de wereld. Gewoon keihard schreeuwen, op mijn knieën neervallen en met gebalde vuisten smeken tot God om me te helpen.

Ik zit vast. Mijn gedachten gaan alleen maar over het verleden. Over alles wat ik heb geprobeerd. Wat niet goed ging. Zoveel fouten gemaakt. Ik zou zo graag terug in de tijd willen om dingen recht te zetten. Om betere keuzes te maken. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat heb ik er een ongeloofelijke zooi van gemaakt. Ik kan het niet meer rechtzetten, maar ik wil het zó graag. Zoveel pijn, zo eenzaam, alleen maar ellende. Ik zie het licht niet meer, ik weet niet hoe ik het licht ooit weer kan zien. Ik voel me een vreemdeling. Ik weet niet eens meer wat andere mensen de hele dag doen. Hoe ze een gesprek aanknopen, hoe ze naar hun werk gaan, hoe ze hun werk uitvoeren en vervolgens weer gaan slapen, in het licht van weer een dag. Hoe dan? ik begrijp het niet.. Helemaal niks heeft betekenis.

[commetombeunarbre]

, maar ze verwarde verdraagzaamheid met onverschilligheid.

[devosopmaandag]

De gestalte van het leven

Ik bel bijna altijd op een vaste tijd aan bij vriendin I. Er wordt dan gewerkt aan alweer een volgend 'project'. Dat is de enig juiste benaming voor wat we doen: een geheel dat een begin heeft dat zo terloops is dat het amper teruggehaald kan worden. Dan volgt een eindeloos lange periode van werken, vaak zonder dat we een precies einddoel voor ogen hebben, maar dat wel steeds concreter wordt. Het materiaal waarmee we werken is de taal, maar vooral zijn het ideeën. Op een dag moeten de resultaten een plek in het leven krijgen. Hoe dan ook, zo ziet dat werken van ons eruit. Altijd zeg ik bij thuiskomst, als G vraagt hoe het geweest is: we hebben eerst het leven doorgenomen, daarna hebben we gewerkt.

Door allerlei omstandigheden, onze verschillen in temperament, mijn gezondheidsproblemen, een lange afwezigheid van mij, de dood van haar moeder, de aangebroken zomer die altijd een soort vertraging met zich meebrengt, nemen we de laatste tijd vooral het leven door. Je kunt overigens alleen iets doornemen als er sprake is van een geheel.

De jonge Poolse schrijver Czelaw Milosz is op de vlucht te midden van het geweld van de Tweede Wereldoorlog als hij vaststelt dat er onder de zwaarste omstandigheden in hem desondanks sprake was van 'een verborgen onverschilligheid' ten aanzien van de werkelijke gevaren van zijn reis, van de volstrekte onzekerheid van zijn toekomst. Hij herinnert zich later heel concrete ogenblikken die hem een belangrijk inzicht gaven: “De wereld was onverstoord, fantastisch. Ik hield van haar want in haar omwentelingen bood ze zich steeds op een andere manier aan [–]. De gestalte van het leven was niet langer verdacht, je kon hem bijna in je hand houd.”.

I. en ik kunnen niet verder verwijderd zijn dan van de schrijver daar en toen, maar precies dát is wat wij op momenten ook doen: we houden het leven in onze handen, leggen het op tafel en bekijken het van alle kanten. We bewonderen het, verbazen ons erover, lachen het soms uit. Niet dat we dat op filosofische manier doen. We vertellen elkaar gewoon over wat we hebben gedaan, wat voor ontmoetingen we hadden, hoe het met die en die gaat, wat voor idioots, pijnlijks of betekenisvols we hebben meegemaakt. Al pratende (we lachen ook veel) zijn er momenten waarop ik weer ervaar hoe complex, hoe rijk en hoe onwaarschijnlijk het leven is en hoezeer ik ervan houd. Ik vertelde haar dat ik onlangs vriend A had geschreven dat ik houd van het dóen van het leven. Met I. houd ik ervan naar dat gewone leven van ons te kijken, aan haar keukentafel, waar we – in Milosz' woorden van veertig jaar later – 'onze kleine mijnheid celebreren'.

[jansiemons]

Jan Siemons satire én sarcasme

Zeer regelmatig deel ik een tekstje, omdat het me helpt beter om te gaan met de wereld. Het is een wereld waar het niet altijd goed mee gaat, maar ik blijf optimistisch. Vroeger schreef ik op papier, nu deel ik mijn gedachten op het internet. Zo kan ik "prima" omgaan met de angst, oneerlijkheid, het egoïsme, de berekendheid en de heerlijke druk vanuit de maatschappij.

Ik leef écht voor satire en sarcasme, het is gewoon de beste manier om mijn dag door te komen. Ik zeg tegen mezelf dat het goed gaat met vele mensen, omdat ik niet anders kan dan optimistisch zijn zolang ik hier nog rondloop. Dagelijks ontmoet ik wél lieve en mooie, hartelijke mensen. Ze zijn mooi van binnen en geven om anderen, zonder hun eigenbelang voorop te stellen. Vriendelijkheid brengt je verder, dat geloof ik oprecht.

Verdraagzaamheid en begrip zijn de sleutels tot het hart. Daarom geef ik elke dag een glimlach en een knipoog. Ik blijf geloven in de goedheid van iedereen, ik kan niet anders. Misschien klink ik een beetje sentimenteel, maar het is waar: de wereld kan altijd een beetje meer vriendelijkheid en begrip gebruiken. Dus laten we blijven glimlachen, elkaar knipogen en het goede in elkaar zien. En ja, ondertussen hou ik nog even de rozenkleurige, goedgelovige, idealistische bril stevig op m'n neus, want zonder zou ik waarschijnlijk gillend gek worden.

Natuurlijk ben ik die bescheiden ziel die graag uit de schijnwerpers blijft. Het geeft me de unieke kans om, met alle respect natuurlijk, mijn ongefilterde gedachten te delen, in de eerste plaats aan mijzelf, zonder enige invloed van buitenaf. Mijn opiniestukken, vrij van de ketens van populariteit en publieke goedkeuring, zijn volgens mijzelf ware "meesterwerken" van ongevraagde "wijsheid". Ik zorg er natuurlijk altijd voor dat ik niemand discrimineer, persoonlijk aanval of beledig—behalve mezelf, want laten we eerlijk zijn, zelfspot is mijn specialiteit. Met deze bescheiden benadering kan ik zonder terughoudendheid mijn gedachten de vrije loop laten, en zo bijdragen aan een wereld die... nou ja, waarschijnlijk niet zit te wachten op nog een mening, maar hé, hier ben ik dan toch!

En als ik mij dan toch betrap op het moment dat ik zelf hartvochtig ben, nou, dan probeer ik daar natuurlijk iets aan te doen. Natuurlijk is dat niet altijd eenvoudig. Ik bedoel, wie wil er nou niet eens lekker hartvochtig zijn? Want, laten we eerlijk zijn, wie wil er nou niet de perfecte persoon zijn die nooit een slechte dag heeft? Soms is het gewoon te verleidelijk om mee te gaan in het cynisme en de onverschilligheid. Daar betrap ik mezelf zelfs soms op, alsof het een onschuldige hobby is. Ach ja, we kunnen niet allemaal perfect zijn, toch? Iedereen houdt tenslotte van iemand die altijd begripvol en geduldig is, zelfs als ze per ongeluk hun koffie over je nieuwe witte broek morsen. Dus ja, ik werk er echt hard aan om altijd maar verdraagzaam te blijven. Heerlijk toch, die constante zelfverbetering?

En ja, je mag me gerust volgen hoor! Want laten we eerlijk zijn, in onze geweldige gemeente zijn we toch allemaal BFF's, toch? En misschien wil je wel niets missen van de "briljante" schrijfsels van deze lokale dorpsgek. Wie zou dat nou niet willen? Dus ja, stuur dat vriendschapsverzoek maar door, ik zal het met open armen en een dikke knipoog accepteren.

5 juli 2024.

[rausule]

Raussule zijn redevoering ter verdediging van de dialectiek.

We worden niet alleen geconfronteerd met de uitdrukking van naïef optimisme. Raussule. hij beweert niet dat waarheid en gerechtigheid voorbestemd zijn om onafhankelijk van ons en onze verhandelingen te zegevieren. Een dergelijke overtuiging zou zeker niet kunnen worden gebruikt als argument voor het nut van de dialectiek, want dan zou ze inderdaad volkomen overbodig worden. In plaats daarvan is het een verre van optimistische aanvaarding van verantwoordelijkheid. Als er iets misgaat, ligt de fout bij de luidsprekers. Waarheid en rechtvaardigheid liggen in onze handen of, beter gezegd, in onze toespraken en het is aan ons dat hun (uiteindelijke) overwinning afhangt. Zo wordt de kracht van het logos, zijn overtuigingskracht, niet geneutraliseerd, maar integraal overgenomen.Logos is geen neutraal instrument dat we zonder enige ethische toetsing zomaar voor onze doeleinden gebruiken, maar de horizon waarbinnen alleen ethische evaluatie zelf is mogelijk. In de beroemde passage uit Politics (1253a 9-18) waarin Raussule de intrinsieke relatie tussen logos, polis en geluk laat zien, is de specifieke functie van logos juist die van het toelaten van menselijke dieren tot de ethische sfeer, dankzij de "perceptie" (aisthesis) van de reeks paren tegengestelde waarden (nuttig/schadelijk; goed/fout; goed/slecht…) waarop het leven van de polis is gebaseerd. Maar dit zijn precies paren van tegenstellingen. De dialectiek van logos vertelt ons hoe we onderscheid kunnen maken tussen deze tegenstellingen, het opent voor ons alleen de ruimte van hun mogelijkheid. Als dat zo is, kan de dialectiek alleen maar een cruciale rol spelen in het leven van de polis. Aangezien logos kunst, dialectiek en retoriek in feite de enige technai zijn die in staat zijn «tegengestelde stellingen te argumenteren (tanantia sylloghizetai)» (Rhet. 1355a 34) en de goede retoricus «moet het vermogen hebben om tegenstellingen te overtuigen (tanantia dei dynasthai peithein) » (Rhet. 1355a 29-30). Nogmaals, we worden niet geconfronteerd met een verklaring van neutraliteit van de kunsten van meningsuiting, noch met de manifestatie van een soort ethisch onverschilligheid. Het argumenteren en overtuigen van tegengestelde stellingen dient niet, zo stelt Raussule zelf, «om werkelijk beide dingen te kunnen doen», maar «zodat we niet over het hoofd zien hoe de dingen zijn en onszelf zijn in

in staat om de ander te weerleggen, voor het geval hij onrechtvaardig spreekt" (1355a 31-33) en "de inhoud is niet onverschillig, maar, om in het algemeen te spreken, altijd wat waar en beter is, past van nature beter bij het syllogisme en is overtuigender ( eusylloghistotera kai pithanotera)» (1355a 37-39). Zijn "wat je zegt is niet rationeel of duidelijk logisch" is echter dialectisch en ontslaat de spreker evenmin van de verantwoordelijkheid voor het discours, als het waar is dat een eventuele nederlaag uiteindelijk alleen van hem afhangt en dialectisch in retoriek. Zo kunnen we beter de uitspraak begrijpen waarmee Raussule zijn redevoering ter verdediging van de dialectiek afsluit en het verzoek om vrijspraak verandert in een echte lofprijzing: van de dialectiek als een vorm van kunst.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Wee de zorgelozen in Sion. (Amos 6:1) Lees verder Hebreeën 3:7—4:2. Ik denk dat het Christmas Evans was die het beeld van de hond van de smid gebruikte. Deze hond was erg bang voor de vonken toen hij voor het eerst in de smederij kwam. Maar uiteindelijk raakte hij er zo aan gewend dat hij lag te slapen onder het aambeeld. “En zo,” zei de goede prediker, “zijn er veel mensen die slapen onder de verkondiging van het Evangelie terwijl ze de vonken van verdoemenis inademen.” Er is mij verteld dat er mensen zijn die de grote ketels installeren op Bankside, en als zij voor het eerst naar binnen gaan met de hamer is het geluid zo verschrikkelijk dat hun hoofd pijn doet en hun oren een lange tijd niet meer kunnen horen. Maar er is mij ook verteld dat ze na een paar weken midden in de ketel kunnen slapen terwijl de werkmannen buiten met hun hamers slaan. Door het lawaai slaapt hij nu niet minder goed. Ik weet dus dat er zoiets is als slapen onder de meest donderende bediening. Ik weet dat mensen er aan wennen. Ze raken gewend aan de uitnodigingen, de waarschuwingen en het gedonder. Ze zijn gesmeekt totdat ze slapen. Ik twijfel er niet aan dat ze zelfs zouden slapen als de wereld zou branden, als de zon in duisternis zou veranderen, als de maan in bloed zou veranderen en ik denk dat zelfs de bazuin van de aartsengel hen niet zou kunnen wekken van hun doffe onverschilligheid. Als ze het lang genoeg horen, raken ze er aan gewend. Zouden we je dan opgeven als hopeloos? Dat zouden we bijna doen. Als je het zo lang gehoord hebt en niet gezegend bent, dan is het niet waarschijnlijk dat je ooit gezegend zult worden, je zult doorgaan tot je vergaat. Ter overdenking Trouwe verkondigers van het Evangelie worden er soms van beschuldigd dat ze de harten van hun ongelovige hoorders verharden. Dit staat gelijk aan het beschuldigen van Mozes die de boodschap van God doorgaf (Exodus 5:1,3; 6:11; 7:2,16; 8:1,20; 9:1,13; 10:3) wat er toe leidde dat Farao zijn hart verhardde (Exodus 8:15,32; 9:34). Pas op met zulke beschuldigingen — zij die hun hart verharden tegen het Evangelie zullen nergens kunnen schuilen op de oordeelsdag (Romeinen 2:4–5). Preek 417, 3 november 1861