#Welzijn Latem Deurle

[jansiemons]

Verplichte Gemeentelijke Fusie plannen

Als het in de krant staat, dan móét het wel de absolute waarheid zijn. We weten immers allemaal hoe 'onfeilbaar' kranten zijn, zoals de berichtgeving over het N-VA-voorstel dat gemeenten moeten fuseren tot eenheden van minimaal 40.000 inwoners vanaf 2030, onder het mom van efficiëntie en kostenbesparing. De discussie is hevig. Ondanks de belofte van vereenvoudiging en betere dienstverlening, roept dit plan ook zorgen op over grotere, minder behapbare gemeentelijke structuren.

En terwijl wij allemaal ons vastklampen aan onze lokale charmes en dorpse tradities, heeft de N-VA volgens de kranten al blijkbaar hun blauwdruk klaar voor een utopische gemeentelijke megapolis. Want wie droomt nou niet van het samensmelten van pittoreske dorpjes tot een bureaucratische moloch? Alsof het hebben van een lokale kruidenier en een dorpspomp plotseling vervangen moet worden door een administratief centrum waar je je eigen oma drie weken van tevoren moet boeken om een kopje thee te drinken.

Ik kan mijn dorpsgenoten van Latem en Deurle al horen juichen van blijdschap... Nee, natuurlijk niet. Niemand, maar dan ook niemand, in onze charmante gemeenschap staat te springen om opgeslokt te worden door een fusie met de buren... zucht. Alsof wij allemaal een fusie met de buurgemeenten als het ultieme droomscenario zien, neen. Want uiteraard, de lokale bakkers en slagers hebben geen grotere wens dan zichzelf in grijze haren te werken bij de gedachte aan zo’n samenvoeging. Latem en Deurlenaren, die toch echt niets beters te doen hebben, liggen natuurlijk nachtenlang wakker, hunkerend naar het glorieuze moment waarop ze eindelijk verslonden kunnen worden door De Pinte, Nazareth, Deinze, of welke ambitieuze postcodejager dan ook in de buurt. Ja hoor, topidee! NOT, als je de vele berichten van de lokale Latem & Deurlenaars mag geloven!

Zelfs huidig burgemeester Pieter Vanderheyden (Welzijn) wist in december 2022 de situatie te vatten toen hij zei: "Zolang er geen verplichting is, gaan we daar niet aan beginnen." Hij had natuurlijk net zo goed kunnen zeggen: "Fuseren? Over mijn dode ambtsketen!" Echt een gemiste kans om zich in de politiek duidelijk te onderscheiden? Maar toch, hij heeft helemaal gelijk, want laten we eerlijk zijn, er is géén enkel draagvlak in onze gemeente, helemaal nul, nada, noppes. Stel je voor dat we ons prachtige wapenschild van Sint-Martens-Latem en Deurle, ons trotse symbool sinds 1977, zouden moeten inruilen. Echt, wie bedenkt zoiets?

Het is de nieuwe lokale partij LEF die er bij mij enkele dagen geleden voor een flinke verslikking in mijn ochtendkoffie zorgde door een FB-bericht te plaatsen over mogelijks verplichte gemeentelijke fusie. De reactie op het bericht landde bij sommigen in de gemeente ongeveer net zo soepel als een boemerang in een porseleinkast. Neem nou Nico Kong, de voorzitter van N-VA Latem - Deurle . Hij schoot omhoog alsof hij door een wesp werd gestoken en verklaarde dat ook zijn partij elke fusie zou tegenwerken, koste wat kost. Volgens N-VA Latem & Deurle hoeven we in Latem nog niet direct de voetbalpaniekmodus aan te zetten, en belooft hij plechtig om elk teken van overhaast beleid te tackelen. Maar laten we eerlijk zijn: de lokale N-VA mag willen wat ze wil, als het in het Vlaamse regeerakkoord staat gegraveerd, dan is het game over en wordt het officieel beleid—punt uit! Het is een beetje alsof een tiener tegen zijn ouders zegt: "Ik wil dat niet!" maar uiteindelijk doen mama en papa toch lekker wat ze willen.

Daarnaast viel de stijl van LEF's berichtgeving blijkbaar bij hem net zo in de smaak als sokken voor Kerstmis. Maar eerlijk is eerlijk, politieke partijen die elkaar bekritiseren is als zuurstof voor de democratie; het houdt de vlam brandend en ons, de burgers, goed geïnformeerd. Zonder die kritiek zouden alle partijen gezellig rond het kampvuur zitten, kumbaya zingend. En zeg nou zelf, wat leren we daar nou van? Nee, laat ze maar lekker de degens kruisen - op een transparante manier natuurlijk. Zo weten wij precies waarvoor ze staan en wat er juist speelt in onze gemeenschap.

Als verplichte gemeentelijke fusieplannen écht doorgaan, laten we hopen dat alles helder is voor de gemeenteverkiezingen, zodat we in het stemhokje niet per ongeluk op onze buurgemeente stemmen! Want als ze de grote onthulling pas doen ná de verkiezingen, voelen we ons weer als de argeloze kiezer die de kleine lettertjes niet heeft gelezen. Maar op vandaag zijn fusies nog niet verplicht, maar bij N-VA zijn ze er stiekem van overtuigd dat het op den duur echt beter is om op te schalen. Schaalvergroting, zeggen ze, helpt om die oh zo dure en overbodige provincies eindelijk naar de geschiedenisboeken te verbannen.

Maar waarom begint men eerst niet met een grote voorjaarsschoonmaak in onze politieke belofte-archieven? Zo kunnen ze de oude beloften om de Provincies en de Senaat definitief af te schaffen eens lekker afstoffen. Die liggen daar toch maar, te wachten op een heldenrol. Er zijn al stappen gezet en beloften gedaan, maar blijkbaar liggen die nog ergens te wachten tussen de sofa-kussens van de politiek! En dit voordat ze hun bureaucratische vingers uitstrekken naar onze gezellige gemeentehuizen, lijkt dat toch een logischer beginpunt voor 'efficiëntie' en 'kostenbesparing'. Misschien kunnen ze beter hun energie steken in het verbeteren van de bestaande samenwerkingsverbanden tussen gemeenten. Dat zou kosten besparen en efficiëntie verhogen zonder de charme en autonomie van onze kleine dorpjes te verpletteren. Echt, wie heeft een gigantische gemeente nodig als je al een goed functionerend gemeentehuis hebt met de beste jaarlijkse kerstverlichting?

Het is duidelijk dat in de discussie over gemeentelijke fusies twee modellen tegenover elkaar staan: kleinschalig bestuur dicht bij de burger versus de N-VA’s droom van een almachtige planeconomie. Aan de ene kant hebben we knusse gemeenschappen waar je de burgemeester nog op de fiets tegenkomt, maar helaas ook de bestuurskracht van een natte dweil. Aan de andere kant staat het N-VA-model: grootschalige megagemeenten waar efficiëntie en kostenbesparing heilig zijn, maar waar je als burger een vergrootglas nodig hebt om je eigen bestuur te vinden.

En ja, we leven niet meer in de jaren vijftig, toen je alles onder de kerktoren kon regelen. De wereld is nu véél complexer, en met die complexiteit komt de behoefte aan nabij bestuur. Het vertrouwen in politiek wordt lokaal gemaakt of gekraakt. Dus, wat moet de volgende Vlaamse regering dan doen? Zeker niet vanuit hun ivoren toren Vlaanderen opdelen alsof het Afrika tijdens de kolonisering is. Nee, liever geen verplichte fusies die meer verzet dan applaus opwekken. Want laten we eerlijk zijn, het laatste wat we willen is een bestuurlijke revolutie waarbij we eindigen met nóg meer bureaucratie en nóg minder connectie met onze gemeenschappen.

Dé relevante vraag is waarom we grotere gemeentebesturen nodig hebben als regionale samenwerkingsverbanden al veel taken van kleinere besturen overnemen. Misschien ligt hierin het toekomstmodel? Hoewel ik normaal gesproken de politieke strapatsen uit de weg ga, heb ik hier toch bij deze mijn eigen kleine, bescheiden mening over gedeeld, omdat mijn geliefde gemeente me echt aan het hart gaat. Ik vind dan ook dat gemeenten waar nodig hun krachten moeten bundelen, maar tegelijkertijd het bestuur dicht bij de burger moeten houden. Verplichte fusies zijn absoluut het laatste wat men moet overwegen, aangezien dit meer weerstand dan waardering oproept!

20/07/2024

[jansiemons]

Welzijn Latem Deurle - Welzijn-gazet

Ik had écht de bedoeling en mijzelf écht plechtig beloofd om te stoppen met te schrijven over de wegenwerken in de Pontstraat maar na het grondig lezen van het hilarische onderstaand dubbelinterview in de Welzijn-gazet kan ik me écht niet bedwingen om er alsnog iets over te schrijven – serieus, nog één allerlaatste keer, geduld, want dit is puur comedy goud!

Dit dubbelintervieuw, echt hoor, dat is pas een juweeltje van pure journalistiek. Men komt erin aanzetten met de 'klassieke paraplu-uitleg' over de eindeloze lijdensweg van de wegenwerken in de Pontstraat. Je gelooft het nooit: er wordt met de vinger gewezen naar beslissingen van bijna 20 jaar geleden!?!? Ja, je hoort het goed, twintig jaar geleden!!! Alsof men sindsdien gewoon verstoppertje heeft gespeeld en niemand 'm ooit heeft gevonden. En dan wordt er doodleuk vermeld dat het toemalige bestuur het huidige bestuur zijn handen gebonden heeft omdat er destijds beslist was alles over te dragen aan Farys en daardoor quasi geen zeggenschap had?!? Klinkt dat niet als een slecht excuus uit een derderangs soapserie? "Quasi geen zeggenschap" – ‘quasi’ is hier het understatement van het millennium. Hoe kan een zelfrespecterend bestuur nou zomaar een stokoude beslissing klakkeloos overnemen zonder te knipperen, zonder te denken "misschien moeten we dit een beetje bijsturen voor het heden"? Echt, deze paraplu-uitleg is zo groot dat je er een circus onder kunt houden, en de communicatieve afwezigheid en onverschilligheid van dit interview is zo bedroevend dat het bijna hilarisch is—bijna dan.

Hoeveel extra toertjes in de laatste 3 jaren hebben we inmiddels niet gemaakt door onze geliefde gemeente dankzij deze eindeloze wegenwerken? We zijn er inmiddels lokale toeristen door geworden! En dan nog de constante serenade van ronkende vrachtwagens, een geurenpalet dat zelfs een skunk zou doen blozen, en de algemene irritatie die we dag in, dag uit moeten verduren. Ondertussen bazuint dit koddige dubbelinterview in het schattige Welzijn-gazetje vrolijk rond dat ze 'quasi' geen zeggenschap hadden over de wegenwerken van twintig jaar geleden en dat ze het allemaal net zo hard hebben moeten uitzweten als de rest? Alsof dát een legitieme smoes is!

Maar ach, hoe vergeetachtig kan men eigenlijk zijn? Want als we even een duik nemen in de notulen van de gemeenteraad van 2006 – jawel, die zijn gewoon publiekelijk raadpleegbaar – zien we toch duidelijk dat de partij Welzijn, toen nog de trotse oppositie, unaniem met de toenmalige meerderheid vóór de Pontstraat wegenwerken beslissing heeft gestemd. Een klein gevalletje van strategische vergeetachtigheid, misschien?

Echt, je zou er keihard om lachen als het niet zo'n pijnlijke triestige uitleg was - zelfs een mier zou van die smoes nog een woedeaanval krijgen! Want laten we eerlijk zijn, wie kan er nu met droge ogen beweren dat je na 2 decennia nog steeds kunt zeggen: "Oeps, sorry, niet ons plannetje, wij konden er echt niets aan doen"? Dit is pure comedy, tenzij je toevallig één van die pechvogels bent die het allemaal moet ondergaan. Het interview voelt aan alsof men gniffelt in het gezicht van iemand die elke dag door een rijpe tomaat wordt bekogeld.

En denk eens na, dit gebeurt allemaal in een tijd waarin we geacht worden ons snel aan te passen en te innoveren. Behalve dan blijkbaar wanneer het om onze lokale wegenwerken gaat. Dan is het nog altijd 2006 blijkbaar. Dus hier zijn we dan, de gewone inwoners van Deurle & Latem, kampend met deze ergernis. Het voelt alsof we figuranten zijn in een absurde wetenschappelijke studie, waarbij de onderzoekers willen zien hoeveel ongemak inwoners kunnen verdragen voordat ze in totale waanzin vervallen, en het meest belachelijke is dat niemand de verantwoordelijkheid neemt voor deze gekte en wij er maar gewoon mee moeten 'dealen'. Want mochten onze gemeentelijke bestuurders écht verantwoordelijkheid nemen, zou die bitterpil net zo soepel glijden als een glijbaan op een warme zomerdag, want eigen verantwoordelijkheid is de superkracht van goed bestuur; maar niet hier, hier komt men alweer met "uitleg"...

10 juli 2024.

[jansiemons]

Gemeente Verkiezingen in Sint-Martens-Latem en Deurle

Ach, kijk mij hier toch eens zitten, ik de naïeve ziel van Latem en Deurle, met mijn kleine burgerlijke hoop en democratische dromen! Hoe wanhopig knikte ik bij elk verkiezingsbord, met de vaste overtuiging dat het toch ooit anders zou worden. “Deze keer écht,” mompelden sommigen plechtig voor de voorbije gemeenteraadsverkiezingen, alsof ze tijdens een of ander ritueel henzelf een beetje moed inpraatten.

Laat me even schetsen wat N-VA Latem-Deurle nu weer heeft bekokstoofd. De lijsttrekster van die lokale partij probeerde iedereen te overtuigen om op haar te stemmen voor de verkiezingen, want ze ging het allemaal véél beter doen! En wat doet deze partij net ná de verkiezingen? Ze richten al hun "grote politieke ambities" op het jonge talent op hun lijst, Louis, 21 jaar oud — ja, echt, twintig plus één! — een jongen wiens grootste bestuurlijke prestatie tot nu toe waarschijnlijk het succesvol invullen van zijn Tinder-profiel is. Dan zegt de lijsttrekker gedurende de coalitiegesprekken tussen Welzijn en N-VA Latem Deurle met een serieus gezicht en een hand op het hart: "Jongen, je wordt schepen van onze gemeente." Ze voegt eraan toe: "Ik heb er géén zin meer in." Ja, "schepen". Géén krantenjongen, géén assistent, géén stagiair met een vage taakomschrijving. Nee, direct Schepen van onze gemeente! Schepen! Dus, eerst verandert N-VA Latem-Deurle midden in de vorige legislatuur van harde oppositie naar de meerderheid met Welzijn, en nu dit? Over politieke betrouwbaarheid gesproken! Het zou zomaar het begin kunnen zijn van een nieuwe realityshow: "Schepen zoekt Wijsheid."

Goed, laat mij dit even helder stellen in dit persoonlijk opiniestuk. Als oude rot die ik ben — jazeker, met eelt op de ellebogen van het politieke gesteggel — durf ik met een zekere bravoure een beetje commentaar te leveren op het schijnbaar onbesmette enthousiasme van zo’n jong, ambitieus broekje zoals Louis. Ik hoor de boze blikken al knisperen, voel het morele vingertje al tikken: “Hoe durft jij!” Maar écht, laten we eerlijk blijven. Natuurlijk JUICH ik het frisse, jeugdige engagement toe; zonder jong bloed, vers geplukt en bruisend, zou het politieke landschap even levendig zijn als een hooiveld in januari en dat moeten we zeker ondersteunen, maar NIET tegen elke prijs!

Maar komaan, hoe in vredesnaam denk je iemand die nog zo groen achter de oren is dat hij spontaan de druppels van zijn politieke ontwaking uitschudt, in de naam van alle mislukte fietsstraten van Latem en Deurle, direct te benoemen als Schepen van onze gemeente? Bevoegd Schepen!!! Dat is toch gewoonweg ongeloofwaardig en dat beseft toch iedereen met een greintje verstand toch en zeker zij die onze gemeente nauw aan het hart liggen. En wij inwoners moeten dit maar gewoon slikken? En dit gaat om iemand die maar amper 213 voorkeurstemmen wist te vergaren en daarmee quasi maar de 28e plaats bemachtigde… van de 57 kandidaten. Jawel, dat is net iets boven het gemiddelde van een maïsveld, maar heus niet de kroon op het werk.

Had het dan niet wat verstandiger geweest om deze jonge spruit eerst rustig wat politieke moedermelk te laten drinken als gemeenteraadslid? Zodat hij kon leren, wat papieren kon doorspitten, en misschien een spoedcursus “Politieke Smaak en Subtiliteit” kon volgen? Maar nee, ze duwen hem meteen het Schepenambt in, alsof hij zomaar even de Latemse en Deurse schatkamer moet gaan bewaken, met de schijnheilige zegen van iedereen die denkt dat politieke ervaring gewoon een kwestie is van je LinkedIn-profiel updaten.

Ik zie het al voor me: deze jongen, de ware zoon van het Facebook-tijdperk, wiens diepste gedachte waarschijnlijk ooit was, “Wat zal ik eens posten bij deze selfie?” – die jongen krijgt nu de sleutels van het politieke speelgoedkastje in onze gemeente. En waarom? Omdat hij er als enige vrijwilliger was? Omdat hij tijdens een dorpsfuif toevallig in de buurt stond van de N-VA-fractievoorzitter en ze dachten, “Ach, waarom ook niet”? Zijn moeder zal met een pot confituur de campagne hebben gesponsord, denk ik dan. En zijn oma? Die zei ongetwijfeld, “Ach, de jongen is ambitieus, gun hem toch een kans!”

En wij, arme kiezers, zitten ons nog af te vragen waar het misging. We keken hoopvol naar de verkiezingsbeloftes en slogans: transparantie, ervaring, gezond financieel bestuur, integriteit! Maar blijkbaar is er iets in het Latemse kraanwater dat het geheugen licht vertroebelt. Hoe anders valt het te verklaren dat we na al die jaren geloofden dat de N-VA Latem Deurle écht wat met onze stemmen zou doen? En wat doet de partij N-VA dan, in al haar wijsheid en grandeur? Ze levert ons een kersvers lid van de Gen Z-generatie op, die waarschijnlijk denkt dat ‘raadzaal’ een nieuwe app is om vergaderingen in groepschat te houden.

Stel je voor hoe deze jonge Schepen, strak in het pak maar met een lichte geur van studentenhaver, zijn eerste vergadering binnenwandelt. Hij neemt plaats, met een blik van “Hey guys, what’s up?” En terwijl hij ongegeneerd selfies maakt met de burgemeester — en misschien zelfs een TikTok live streamt van de begrotingsbespreking — vragen wij ons af: waar ging het fout? Is dit wat we kiezersbedrog in gouden hoofdletters mogen noemen? Niet zomaar bedrog, maar bedrog met een strikje eromheen en een fluitend orkest op de achtergrond.

Maar ach, wie zijn wij om ons hier druk over te maken? In plaats van die oersaaie politieke stabiliteit en wijselijk beleid, krijgen we tenminste een heuse cabaretvoorstelling voorgeschoteld — eentje die de N-VA van Latem en Deurle in elkaar heeft geflanst met de finesse van een kermiskoers en het realiteitsgehalte van een soapprogramma, gebaseerd op persoonlijke ambities van enkelingen en waarvoor de hele gemeente de volgende 6 jaar de gevolgen zal van dragen. Het lijkt wel alsof de democratie hier op een podium staat, schalks glimlachend met een rode neus, terwijl wij, brave dorpelingen, ongevraagd tot het publiek zijn gedegradeerd. En wat speelt zich daar in de coulissen af? Ach, de ware macht-hongerigen, de échte poppenspelers, zitten daar vergenoegd op hun stoeltjes, lachend om hun eigen slimme spel.

En ondertussen staat Latem en Deurle erbij alsof het uitverkoop is bij de dorpsslager — arm en geknakt. Wij, de nobele inwoners, mogen van dit circus “genieten” en hebben weinig meer te zeggen dan een bescheiden zucht of een nerveus lachje. En o, ja, misschien toch dat besef, die plotse realisatie die ongetwijfeld in de donkere uurtjes zal komen. Ik stel me voor hoe enkele inwoners 's nachts wakker schrikken, het koude zweet op hun voorhoofd, terwijl een stemmetje in hun hoofd fluistert: “Dit is allemaal door jouw stem geweest, je hebt hieraan meegewerkt!”